Bere Jeten Tende Me Te Lumtur

[llokumi]

Shumë herë njeriu dëshiron ta rifillojë faqen e re, më të mirë, më
kualitative ne jetën e vete, por këtë rifillim të dëshiruar e lidh për
ndonjë faktor te tretë - “Do ta bëjë këtë atëherë kur kushtet jetësore të më
përmirësohen, apo kur ta ndryshojë mjedisin jetësor, apo kur të vie kjo apo
ajo kohë apo gjer te ditëlindja ime e ardhshme, apo pas vitit të Ri “e të
ngjashme.
Pranë kësaj shtyerje ai sikur ndien se mu ajo kohë e caktuar do t’i sjellë
ndonjë fuqi dhe që atë gjer atëherë të dobët të ta bëjë të fortë, gjer
atëherë të pavullnetshëm ta bëjë konsekuent.
Ky është mashtrim i qartë!!!
Që dikush jetën e vete ta bëjë më të mirë ai duhet që fuqinë ta thithë para
së gjithash nga vetja, nga shpirti i vet personal.
Nëse njeriu ndaj jetës merr qëndrim të vendosur e të arsyeshëm, kurrfarë
rrethanash të cilat e rrethojnë, pa marrë parasysh sa të këqija të jenë, nuk
mund ta deinkurajojnë, e aq ato rrethana mund të ndikojnë në te që të
ndryshohet në harmoni me kërkesat e tyre. Njeriu i tillë i shfrytëzon
rrethanat(e jo ato ate) e njëkohësisht arrinë t’i ruaj cilësitë dhe
kualitetet e veta pozitive. Ai është sikur se fara e cila po të hudhej nën
grumbullin e kripës, megjithatë ajo do të arrinte të mbijë dhe me sythin e
vet t’i hap rrugë vetes në lartësi, duke synuar ta arrijë dritën e diellit
dhe freskësinë e saj aromatike dhe ajo nga balta ndenjur dhe uji i turbullt
shndërrohet në ngjyrat e mrekullueshme dhe erëra të këndshme...
Ashtu është edhe me njeriun i cili ka kontrollë ndaJ vetes, shpirtit të vet
dhe kohës së vete, ashtu që në ballafaqim me gjërat e këqija të cilat e
rrethojnë, arrinë të mbrohet, duke u shërbyer me lirinë e lëvizjes dhe
veprimit - e, njeriu i tillë është në gjendje që shumë të arrijë vet, pa
pritur që ndonjë faktorë i tretë t’i ndihmon ta realizojë atë çka dëshiron.
Ai me fuqitë dhe aftësitë e veta potenciale të mbjellura diku në te, madje
edhe me mundësitë e veta të kufizuara, është në gjendje që nga ato gjëra të
imëta të thjeshta të përditshme ta bëjë jetën e vete më të mirë.
Nuk ka këtu vend për kurrfarë mosvendosmërie, e as shtyerje!!!
Me kohë, ata të cilët me krenari hapërojnë rrugës së të Vërtetës, bëhen
gjithnjë e më të fortë e më të vendosur, por që “dysheku i butë “t’i jap
fuqi hapit - kjo asnjëherë nuk ka mundur!!!
Prandaj, njeri, mos prit që ndonjë i treti të të jap nxitje që jetën tënde
personale ta ndryshosh në të mirë, ngase kjo pritje nuk do të të sjellë
kurrfarë të mire!!!
E sotmja e jote është pranë teje, shpirti yt është aty me ty, rrethanat
ndonjëherë të buzëqeshura e ndonjëherë të mërrolura janë rreth teje, dhe
këto janë themelet në të cilat duhesh që pa shtyerje të ndërtosh të nesërmen
tënde më të mirë. Kurrfarë zhagitjeje dhe pritjeje nuk ka vend.
I Dërguari a.s. thotë: “Allahu e shtrin dorën e Tij natën që të pendohet
mëkatari i ditës, dhe e shtrin dorën e Tij ditën që të pendohet mëkatari i
natës.” (Muslimi)
Përveç kësaj çdo herë kur ta shtyesh fillimin e realizimit të planit me të
cilin do ta bësh jetën tënde më të mirë, veprat e tuaja do t’i bëshë më të
vlefshme - ti vetes ia zgjatë kohën e qëndrimit në errësirë prej së cilës
domosdo duhesh të lirohesh, dhe edhe një herë mbetesh i mundur pranë
goditjes së epsheve tua dhe pakujdesisë sate. Kjo është rrugë që të bihet më
së poshti që është e mundur, dhe që në ditën e Gjykimit të përjetohet
fatkeqësia katastrofale.
Në këtë kuptim i Dërguari i Zotit a.s. thotë :
“I penduari do të pret nga Allahu mëshirë ndërsa mendjemadhi do të pret
neveri. Dijeni, o rob të Allahut, se çdonjërit do t’i jetë e paraqitur vepra
e tij, dhe nuk do të shkojë nga dunjallëku derisa nuk e shijon bukurinë e
veprës së vete apo neverinë e veprës së vete. E veprat vlerësohen sipas
përfundimit të tyre.
Nata dhe dita janë dy mjete për udhëtim, andaj udhëtoni në to në mënyrën më
të mirë drejt Ahiretit.
Ruajuni shtyerjes (vonimit)!!! Vdekja vie befasi!!!
Askush nga ju, assesi, të mos mashtrohet me butësinë e Allahut! Xhenneti dhe
xhehennemi çdonjërit prej jush ia janë më afër se rrypi në rrobat e tija.”
Pastaj ai (i Dërguari a.s.) citoi:
“E kush punon ndonjë të mirë që peshon sa grimca atë do ta gjejë. Dhe kush
punon ndonjë të keqe, që peshon sa grimca, atë do ta gjejë.”
(ez-Zelzele,7.8.)
Më së miri do të ishte që njeriu shpesh të hedh shikimin e tij në shpirtin e
tij dhe që në mënyrë kritike ta shqyrtojë tërë ate që është radhitur në te;
të ta vëzhgojë nga të gjitha anët e t’i zbulojë gjitha dobësitë e të metat e
saja - e që pastaj vetes t’ia vizatojë nga një program afatshkurtër e
afatgjatë me të cilat do t’u shërbente që nga shpirti t’i largonte ato
njolla të zeza të cilat quhen mëkate, e të cilat e ndotin dhe e poshtërojnë
atë.
Kohë pas kohe, të marrim shembull unë në zyrën time i kontrolloj fiokat me
qëllim që t’i rregulloj, ashtu që gjithë atë grumbull të letrave, shënimeve
të hedhura në të gjitha anët - mirë i radhiti çdonjërën në vendin përkatës,
ndërsa ato të tepërtat përfundojnë në shportën për mbeturina.
E njëjta gjë ndodh edhe në shtëpi, dhomat përdoren tërë ditën ashtu që në to
futet parregullësi. Por kur duart e vyera të amvises ngapak kalojnë andej e
këndej, e që nga ato (dhomat) ta fshijnë pluhurin, t’i largojnë mbeturinat,
çdo gjë në shtëpi sërish e fiton kuptimin dhe bukurinë e vete.
E pra a nuk meriton edhe jeta e njeriut përpjekje të tillë të ngjashme? A
nuk meriton shpirti yt, njeri që në te shpesh të vështrohet, të konstatosh
se çfarë kaosi me kohë e ka gjetur, çfarë ndytësirash të mëkateve në te janë
mbledhur e që tërë këtë bukur ta pastrosh e ta rregullosh?!
A nuk meriton shpirti yt që pas çdo pjese të kaluar të rrugës tënde
jetësore, të cilën e quajmë ditë, që ta hulumtosh pakëz dhe të shohish se
çka ka fituar e çka ka humbur ai në atë pjesë të rrugës?!
A nuk meriton ai që sërish t’ia kthejmë atë harmoni dhe qetësi, nëse
ndonjëherë e godasin shqetësimet dhe krizat, apo të jetë e lëkundur me
betejën e madhe e të pamëshirshme kundër së keqes në këtë botë, në këtë jetë
të furishme të dunjallëkut?!
Njeriu është krijesë e tillë që i është e nevojshme vazhdimisht t’i
hulumtojë pjesët më të thella të shpirtit të vet, dhe që të luftojë që jetën
e vete, private e publike, ta sigurojë e mbrojë nga deformimet e
parregullësitë e ndryshme të cilat i kërcënohen me shkapërderdhje.
Ndjenja e pastër dhe mendja e shëndoshë është më së paku që duhet ta ruaj si
tërësi në betejën e ashpër me vërshimin e epsheve të ndryshme dhe magjepsive
tërheqëse. Por, nëse lëshon pe pranë fuqisë rrënuese të tyre, ato do ta
shkatërrojnë, dhe ndjenja e tij e pastër dhe mendja e shëndoshë do të
shkapërderdhen siç shkapërderdhen rruzat kur të këputet peri. Atëherë i
përket ajetit:
“... atij të cilit ia kemi shmangur zemrën e tij prej përkujtimit ndaj Nesh,
i cili i është dhënë epshit të vet, dhe punët e të cilit janë të
shfrenuara.”(el-Kehf, 28)
Eshtë e domosdoshme që ta shqyrtojmë pakëz fjalën “shfrenim (furut)
“.Populli arab, kokrrat e rrushit të shkëputura nga kalaveshi, apo kokrrat e
papjekura të hurmave të shkëputura nga dega e quajnë “furut” (nuk mban tek
rrënja e vete, “i shfrenuar”)
Ndryshe është rasti p.sh. me kokrrat e misrit të cilat shkoklohen nga boçja,
nga rradhët ashtu të tërësishme, të lidhura, të ngjeshura e që më vonë nga
ato të prodhohet mielli.Këto kokrra ata i quajnë ndryshe ngase edhe
destinimi i është ndryshe.
Kështu është edhe me shpirtin e njeriut nëse rendi i tij i brendshëm është i
çrregulluar, nëse është e ndërprerë ajo fije lidhëse e cila e bashkon fuqinë
e tij të brendshme, atëherë edhe ndjenjat e mendimet e tij bëhen, po si ato
kokrrat e para (furut), të shkëputura e të shfrenuara, të pavlefshme e të
palëvizshme.
Së këndejmi konsiderojmë për të domosdoshme që njeriu palodhshëm të punojë
në rregullimin e shpirtit të vet, t’i jep vetes për obligim që vazhdimisht
ta vëzhgojë dhe me kujdes ta kontrollojë.
Allahu xh.sh. i fton njerëzit - para çdo mëngjesi - që në ditën e cila pason
jetën e tyre ta bëjnë më të mirë.
Këto janë ato momente kur njerëzit zgjohen pas gjumit i cili u ka sjellur
pushim nga përpjekjet e ditës së kaluar, kur ndahen nga shtretërit e tyre
duke u përgatitur për takim me ditën e re e cila është para tyre - e, në ato
momente ti njeri do të duhej ta pyetësh veten:
“Sa kjo botë rreth meje ka rrëshqitur në mua e edhe unë në të? Sa i jam
kthyer egoizmit? Sa jam humbur në të ashtu që nuk mund të shohë as dashuri
as kujdes. E tëra egoizëm.”
Në momentet e tilla çdo njeri mund të fillojë që jetën e vete ta ndërtojë në
parimet e rrugës së drejtë, vendosmërisë dhe zgjuarësisë.
Në ato momente, zëri i së Vërtetës i thërret ata të cilët bredhin që të
nisen shtigjeve të drejta i thërret të cilët nga jetërat e tyre kanë bërë
çrregulli - që ta rregullojnë dhe ta bëjnë më të bukur.
Muhammedi a.s. na tregon:
“Allahu tebareke ve teala zbret në qiellin e dunjasë në pjesën e tretë të
natës dhe thotë: “A ka dikush që të kërkojë diç,e që t’i ipet? A ka dikush
që e drejton lutjen e që lutja t’i pranohet? A ka dikush që kërkon faljen e
mëkateve e që ato t’i falen?(Kështu) Derisa të mos agojë!”(Muslimi).
Në një transmetim tjetër qëndron:
“Robi (njeriu) më së afërmi i është Zotit në pjesën e tretë të natës!”
(Tirmidhiu).
Prandaj, nëse mundesh njeri, që të jesh njëri nga ata të cilët Allahun
xh.sh. e përmendin në ato momente - pra bëhu!!!
Janë ato momente kur nata kalon, ndërsa vie dita, janë këto momente të
përshtatshme që të lirohesh nga e kaluara e shëmtuar,qoftë ajo e afërt apo e
largët, e të fillosh ta ndërtosh ardhmërinë më të ndritur.
Nëse në shpirtin tënd ke shumë mëkate kjo mos të të ngarkon! Edhe po të kesh
aq sa ka deti shkumë, nëse ti i pendohesh Allahut xh.sh. sinqerisht nga
thellësia e shpirtit, e i lutesh për falje, dhe vendosmërisht hapëron me
hapa të nxituar drejt Zotit tënd, për Te nuk paraqet kurrfarë vështirësie
për t’i falur mëkatet.
Mosnënshtrueshmëria e më hershme e njeriut ndaj Zotit të vet nuk duhet t’i
paraqet pengesë pranë kthimit të sinqertë.
“Thuaj: “O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar veten tuaj me shumë
gabime, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së Allahut , pse vërtetë Allahu
i falë të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është mëshirues.Dhe,
kthehuni te Zoti i juaj dhe përuljuni Atij para se t’u vijë dënimi, se
pastaj nuk do të ketë kush t’ju ndihmojë.” (Ez-Zumer, 53-54).
Në një hadith kudsijj qëndron se Allahu xh.sh ka thënë:
“O biri i Ademit (o njeri) gjithnjë derisa lutjet të m’i drejtosh dhe në Mua
mbanë shpresë Unë gjithsesi do t’i fali mëkatet të cilat i vepron. O biri i
Ademit edhe po që se mëkatet e tua gjer në qiell të arrijnë, e ti me
sinqeritet për falje të më lutesh gjithsesi Unë do t’i fali ato.O biri i
Ademit sikur të më vije me mëkate sa e tërë toka, dhe para Meje të
paraqitesh pa më bërë shirk (politeizëm) Unë do ta sillja ty me falje sa
toka.” (Tirmidhiu)
Ky dhe hadith të ngjashme me këtë iu japin fuqi atyre të cilët e kanë humbur
shpresën dhe i nxisin që pa shtyerje të nisen në rrugën e kthimit Allahut, e
që jetën e tyre e cila ka qenë plotë mosnënshtrueshmëri e poshtërim - ta
bëjnë më të mirë e më të lumtur.
Nuk kuptojë përse njerëzit nuk i tërhjekë mallëngjimi, në vend që t’i shtyen
kah Ai me frikë.
Shkak i asaj pse njerëzit janë aq indiferent ndaj Allahut xh.sh është në atë
se ata për te nuk kanë njohuri, pak dijnë për te dhe për fenë e Tij. Nuk
dijnë, të mjerët, se nuk ka askush që të jetë i kujdesshëm dhe i sjellshëm
ndaj tyre siç është i Mëshirshmi, Allahu xh.sh.
Kujdesi dhe mirësia e tij nuk kanë të bëjnë me kurrfarë interesi personal,
por janë tregues të përsosmërisë së Tij të lartësuar dhe Qenies së Tij të
Pastër.
Kur’ani qartë na tregon se Allahu xh.sh. e krijoi njeriun me qëllim që ta
nderojë e jo për ta poshtëruar, e krijoi që ta vë në plan të parë në të dy
botërat e jo për ta hudhur në fund e për ta poshtëruar:
“Ne ju vendosëm në tokë dhe ju mundësuam jetesën (mjetet për të jetuar), e
pak prej jush po falënderoni. Ne ju krijuam pastaj ju dhamë formën, e mandej
engjëjve u thamë: “Bëni sexhde për Ademin”. Ata i bënë sexhde, pos Iblisit.
Ai nuk qe prej atyre që bënë sexhde.” (El-A’raf, 10-11).
Detyrë e fesë mes njerëzve është që praktikën e tyre dhe marrëdhëniet e
ndërsjellta t’i vendosin në themelet e së Vërtetës e të Drejtësisë, dhe që
në dunjallëk të jetojnë me një jetë në të cilën nuk do të ketë vend
padrejtësia e injoranca...
Që të mund të ekzistojë, njeriut, feja i është e nevojshme po aq sa edhe
ushqimi organizmit të tij.
Allahu xh.sh. - me Ligjin e Tij - është në anën e prindërve kundër fëmijës
të padëgjueshëm; në anën e atij ndaj të cilit ushtrohet dhuna kundër
zullumqarit, dhe pranë cilit do qoftë njeri kundër çdo gjëje që e rrezikon
nderin, pasurinë dhe jetën e tij.
E pra, a janë këto mësime të ashpra e të vrazhdta ndaj njerëzve? A nuk janë
ato mëshirë e pastër dhe mirësi?
Dhe kështu Allahu xh.sh. pas kësaj, i obligon njerëzit me ibadete (adhurime)
të caktuara, të cilat janë të lehta, që ata në to ta falënderojnë Allahun
xh.sh. për begatitë e Tij, ta adhurojnë e ta lartësojnë ashtu siç vetëm Atij
i takon - e pra a mund ato ibadete të obliguara njerëzve t’i janë të rënda
për realizim, dhe a mund t’u jetë e mërzitshme që në to të përgjigjen?
Eshtë e vërtetë e kulluar, se me tërë atë çka Allahu xh.sh. u jep njerëzve
me to dëshiron që t’ua lehtësojë, që ndaj tyre të jetë dorëlirë e fisnik,
por njerëzit nuk don që t’i përgjigjen, nuk dëshirojnë që t’i përmbahen asaj
çka Ai iu ka skicuar, prandaj edhe hudhen në shkatërrim, bredhin devijimeve,
njëri tjetrit në mënyra të ndryshme i bëjnë dhunë e padrejtësi, dhe
pandërprerë grinden mes veti.
E edhe krahas kësaj lajthitjeje të tyre zëri i imanit (besimit) të tyre,
vazhdimisht i thërret që t’i kthehen Krijuesit të vet.
Gëzimi i Allahut, o njeri i lajthitur, për shkak të kthimit tënd tek Ai,
është i papërshkruar. Muhammedi a.s. mbi këtë thotë:
“Allahu xh.sh. më tepër gëzohet për pendimin (tevben) e robit të Vet kur të
pendohet, se ndonjëri prej jush i cili ka udhëtuar me deve nëpër
shkretëtirë, e i humbet, kurse me te edhe i tërë uji dhe ushqimi, e kërkon
por e humb shpresën për ta gjetur, pastaj vjen nën një lis dhe nga lodhja
shtrihet nën hijen e tij me shpresë të humbur dhe duke qenë në këtë gjendje,
e sheh deven e vet duke qëndruar përpara tij, ai ngrihet e kap për litari
dhe nga gëzimi i madh bërtet: “O Zoti im ! Ti je robi im, kurse unë jam Zoti
yt, duke u shprehur gaboi nga gëzimi i madh.” (Buhariu).
O njeri, a nuk të mahnit një mikëpritje e tillë?
A ke parë ndonjëherë gëzim të ngjashëm kësaj ?
Rasti i këtillë do ta gëzonte edhe atë i cili është me shpirt më të pastër
dhe i cili më së forti është i lidhur për fe dhe në zemër do ta prekte kjo,
e si nuk do ta gëzonte mëkatarin i cili është mbushur mëkate, e edhe tjerëve
i ka sjellur dëme?!
Mëkatarit do t’i mjaftonte që vetëm të mbulohet ajo çka ka qenë e që ai të
gëzohet e të jetë falënderues në besimin e shprehur. E sa vetëm do të
çuditej kur të hasë në zemërgjerësi të tillë, mikpritje e gëzim. Por, Allahu
xh.sh. është shumë më i Mirë e më i Mëshirshëm ndaj njerëzve dhe shumë më
tepër i gëzohet atyre të cilët i kthehen Atij se sa që mendojnë mendjelehtit
!!!
Kthimi i tillë nuk do të guxonte të jetë vizitë e shkurtër pas së cilës
njeriu sërish kthehet në çrregullsinë e vet morale dhe në humnerën nga e
cila ka ardhur.
Nuk guxon të jetë ky as vetëm përpjekje së cilës i ka munguar nijeti
(qëllimi) i sinqertë, qëndrueshmëria e pathyer dhe fortësia granite.
Jo! Jo!
Eshtë ai kthim fitimtar, triumfues së cilit i gëzohet Allahu xh.sh. -
fitorja e njeriut ndaj dobësive të veta dhe vdekshmërisë, shkulja e rrënjës
së poshtërimit të tij dhe mëkateve, këputja e prangave të mosbesimit të tij
dhe dorëzimit epsheve; e më pas marrja e vendosshme e binarëve tjerë -
binarëve të imanit e ihsanit (bamirësisë), të perceptimit të shëndoshë dhe
rrugës së drejtë.
Eshtë ky kthim për të cilin Allahu xh.sh. thotë:
“Nuk ka dyshim se Unë e fali atë që është penduar, që ka besuar, që ka bërë
vepra të mira dhe që përqëndrohet për në rrugën e drejtë.” (Ta-Ha, 82)
Kjo është jetë e cila, pasi që më parë ishte e prishur, e vjetërsuar, e
parregullt - tani është e ripërtërirë, e spastruar dhe e rregulluar. Eshtë
ky kalim definitiv i cili i ndryshon botëkuptimet e një shpirti, ngjashëm me
ndryshimin e tokës së vdekur pas masave themelisht të ndërmarrura të ujitjes
e kultivimit.
Kjo ripërtëritje dhe rregullim i jetës, nuk duhet kuptuar si futje të një
pjese të veprave të mira e qëllimeve të bukura në tërësinë kolosale të
veseve të këqija e sjelljeve jo të mira. Kjo përzierje, njeriut nuk do t’i
sjellë ardhmëri të ndritshme, e as që do t’ia fisnikërojë veprat, ngase nuk
ka të bëjë me vendosmëri të plotë, të themelt e definitive. E dimë se edhe
zemra e ngurt ndonjëherë lëshon ndonjë pikë, e edhe grushti i shtrënguar
nganjëherë ofron ndonjë dhuratë.
Kështu, Allahu xh.sh duke i përshkruar ata të cilët janë të përzërë nga
mëshira e Tij, thotë:
“A e ke parë atë që u zmbrap (nga e vërteta). Që dha pak e pastaj
ndërpreu...” (en-Nexhm, 33-34) - e për ata të cilët Librin e Tij e
konsiderojnë për gënjeshtër thotë:
“Ai nuk është fjalë e ndonjë poeti, po ju nuk besoni. Nuk është as fjalë e
ndonjë falltori, por ju pak po përkujtoheni.” (el-Hakka, 41-42).
Herë pas here, nganjëherë, përgjatë zemrave të tyre depërton mirësia, e
pastaj ata përsëri kthehen në vdekshmërinë e vete. Kjo nuk mund të quhet
lëvizje ka rruga e vërtetë, ngase të ecurit rrugës së vërtetë është faza e
fundit e tevbes së sinqertë. Largimi nga Allahu xh.sh. sjell vetëm idhësira,
ndërsa dhuntitë siç janë mendjemprehtësia, fuqia, bukuria dhe njohja
shndërrohen në mundim e fatkeqësi kur ato të jenë të privuara udhëzimit të
Allahut dhe begatisë së Tij. Prandaj Allahu xh.sh. ua tërheq vërejtjen
njerëzve se sa është e rrezikshme të largohen nga Ai dhe ta mospërfillin.
Për shembull - je duke shkuar rrugës sate, kur papritmas në afërsinë tënde
paraqitet vetura e cila vie drejt teje me një shpejtësi të hatashme. E
ndjenë se për çdo sekond mund të ta copëton trupin, e ta shkurton jetën,
ashtu që madje të mos arrish të mendosh se duhet shpejtë të reagosh e të
tentosh për të shpëtuar...
Në të njëjtën mënyrë Allahu xh.sh. dëshiron t’i paralajmërojë robërit e Tij
se iu parashtrohen rreziqeve të ngjashme shkatërruese kur i shmangen Atij,
dhe i këshillon që ta kërkojnë shpëtimin - dhe atë urgjentisht - por tek Ai,
dhe vetëm tek Ai:
“Pra, ikni (e mbështetuni) tek Allahu! Unë jam prej Tij një qortues i
haptë.” (edh-Dharijat, 50).
Siç e sheh - kjo është thirrje që njeriu ta ripërtërijë shpirtin e vet, ta
përmirësojë ate, t’ia kthejë harmoninë jetës së vet, që sërish të rifillojë
lidhje më të mirë me Krijuesin e vet, të fillojë të punojë më drejtë - e
tërë këtë, ta hap me betim i cili do të del nga goja e tij në formë të kësaj
duaje (lutjeje):
“ALLAHUMME ENTE RABBI LA - ILAHE ILA ENTE, HALEKTENI VE ENE ABDUKE VE ENE
ALA AHDIKE VE VA’DIKE MESTETA’TU. EUDHU BIKE MIN SHERRI MA SAN’ATU , EBU’-U
LEKE BI NI’METIKE ALEJJE VE EBU’-U BI DHENBI, FAGFIRLI, FE INNEHU LA
JAGFIRUDH-DHUNUBE ILA ENTE.”
“O Allahu im ti je Zoti im! Nuk ka të adhuruar përveç teje.
Ti mua me ke krijuar dhe unë jam robi yt.
Unë i jam besnik marrëveshjes dhe premtimit tënd aq sa kam mundësi.
Tek ti kërkoj strehim nga të këqijat e veprave të mia.
I pranoj dhuntitë dhe begatitë e Tua, të cilat mi dhurove.
Pranoj pranë Teje mëkatet e mia.
Pra, më fal (mëkatet) mua, ngase mëkatet nuk mund askush t’i fal përveç
Teje.”
(Buhariu). AMIN