Kino-ditari 2012

[autori]

Po sikur te shkurtrat te jene me te mira se te gjatat ? Dua te them : po sikur filmat me metrazh te shkurter t'ja vlejne me shume se ata me metrazh te gjate, duke konfirmuar profecine e dy filmave te Guillaume Brac ?!

"Marinari i fshehur" zgjat 35 minuta, dhe mund te shihet (me kushtin e njohjes se gjuhes frenge, pasi filmi nuk ka titra ne ndonje gjuhe tjeter) falas tek web-site i kanalit televiziv franco-gjerman arte : http://videos.arte.tv/fr/videos/le_marin_masque-6445674.html

Edhe pse "banal" ne dukje, ky film burlesk fsheh jo vetem disa ide interesante e origjinale kinematografike (dublimi i narracionit, per shembull) por edhe thjesht disa ide :
Per ata qe mendojne ta shohin filmin tek link-u i melartem, eshte mire ti lexojne rreshtat e meposhtem vetem pasi ta kene parë ate :

Ne minuten e 17:19 te filmit, kur behet muhabet per nje peshqir qe babai i Leticias, heroines kryesore i ka pas dhuruar kesaj te fundit kur ishte e vogel, Leticia thote se babai i saj eshte vertet "un prince charmant" (princ perrallash). Eshte fraza kyçe e filmit, eshte ajo qe permbledh 'atë qe ka dash te na thote regjizorja' dhe qe do ta permblidhja : vajzat, kur jane te vogla, 'dashurohen' pas baballareve te tyre (sikurse djemt, pas nenave te tyre). Kur rriten, vajzat dashurojne djemt, por zhgenjehen : djemt jane frikacakë (a nuk ka pas thene Godard-i me filmat e tij se "djemte jane lâche (coward), ndersa vajzat te bukura" ?). Keshtu qe i vetmi 'model' qe u mbetet atyre, jane baballarët (edhe pse, baballarët jane po ata djem coward, me te cilët vajzat, kur rriten, bien ne dashuri - prova eshte fakti qe i ati i Leticias eshte i divorcuar ! - pra dhe ai ka qenë lâche (coward) me nenen e saj).

Ja, ca gjera te tilla thote filmi. Ca gjera te jetes, nga ato per te cilat thuhet : "c'est la vie"

9.0


filmi 30 minutesh eshte falas ne internet : http://videos.arte.tv/fr/videos/le_m...e-6445674.html



Finally : cili eshte "marinari i fshehur" : ai ne te majte te fotos se pare, apo... ai i fotos se dyte ?

[autori]

Ky film ( i frymezuar nga "Le feux follet", roman i shkrimtarit francez te vitet '30 Pierre Drieu La Rochelle) merr persiper te na tregoje nje dite te zakonshme (31 gushtin) e nje djali te ri, i cili nje dite me pare ka dale nga nje spital dezintoksikimi drogash.
Pikerisht nje dite me pare, ky djali tenton te vrase veten duke u mbytur ne liqen (posteri i pare), ndersa ne mbremjen e se nesermes, per pak sa nuk bie ne dashuri (posteri i dyte). Megjithate, vone ne mbremje, arrin ta vrase veten "aksidentalisht" permes nje over-doze.

Edhe une po te isha, ne keto shina do ta kisha vene narracionin . Problemi i vertete me filmin vjen më vone, vjen me mbrapa, pra vjen me atë se si regjizori e ka trajtuar kete narracion : nganjehere ngjarja shihet nen pikeshikimn e heroit, nganjehere nen ate te regjizorit (pra kamera here eshte objektive, here eshte subjektive), pra si ti teket regjizorit ! Ose me sakte, si ti leverdise atij (meqe tema sigurisht qe eshte delikate : nje djale i ri do me vrà veten!). Ose ta themi ndryshe : ka plot filma te cilet ndihet se jane bere shpejt, rrembyeshem, jane bere me shkathtesi e lehtesi (légèreté -lightness). Ky ne fjale mund te duket i tille, por qe ne te vertete eshte jokonsistent : regjizori te krijon pershtypjen se i duhet medoemos nje teme e rëndë qe ta ndjeje veten regjizor, krijues, artist. Dhe eshte kjo qe quaj hilé.

3.0


trailer i filmit :

[autori]

Andrei Zviaguintsev eshte i njohur ne qarqet e kinematografise autoriale europiane, sepse para nja 10 vjetesh, ne 2003-shin fitoi direkt Luanin e Arte ne Festivalin e filmit ne Venecia me “The return” (Kthimi), filmin e tij te parë fare. Pra eshte nje regjizor qe e ka filluar karrieren e tij me nje kulm jo te vogel artistik.
Pastaj, ne 2008-n, beri "Syrgjynaosja" (filmin e tij te dyte - e kam pas komentuar ketu ) Asokohe me kujtohet shume mire qe te kem qene goxha i dyzuar ne opinionin tim; kesaj rradhe, me filmin e tij te trete, pra me "Elenën", jam shume here me i qarte ne lidhje me punët e tij si regjizor.

Po e tregoj historine e filmit nga fillimi ne fund (gje qe pothuaj nuk me ndodh asnjehere!), per me teper qe ngjarjet zhvillohen ne Rusinë e sotme, dhe fare fare mire mund te ndodhnin ne Shqiperine aktuale. Dhe kuptohet, nuk eshte rastesi qe po e tregoj deri ne detaje. Arsyen do e them ne funnd.

Pra : historia e filmit :



Vladimiri, nje pensionist ish afarist rus, kur kish qene shtruar ne spital para nja dhjete vjetesh ishte lidhur me nje infermiere, me Elenen. Qe prej asaj kohe, dy pleqt jetojne se bashku. Vladimiri ka vetem nje vajze qe jeton më vehte me ndihmen e xixave qe i jep i jati. Elena merret me mirembajtjen e apartamentit te Vladimirit ne nje lagje ultra te pasur te Moskes, merret me mbarevajtjen e çiftit (nga ana ushqimore, deri diku afketive por deri diku dhe seksuale) etj etj. Vladimiri eshte i pasur dhe i ftohte (nga natyra). Elena eshte modeste, por e dashur.




I biri i Elenes, i papune, jeton me gruan dhe djalin e tij ne periferine varfanjake te Moskes dhe i kerkon gjithe kohes parà Elenes, e cila perpiqet me ç'mundet ta ndihmoje. Dhe mbi te gjitha, shpreson qe Vladimiri, burri i te jëmes, ti jape nje shume te majme parash, qe te mundesoje (me bakshish) shkollimin universitar te te birit, qe rri gjithe diten duke luajtur lojra video (me luftë !) para kompiuterit.

Nje dite, Vladimirit i bie infarktus ne pishinën e palestres (ku shkon mengjes per mengjes te beje gym dhe swimming). Perfundon ne spital, ku shpeton per nje qime. Pas disa ditesh, e bija (snobe ne kulm, cinike dhe ironike ku s'ka te shkoje !) me ne fund shkon ta vizitoje te atin ne spital, i cili e informon te bijen e vetme plangeprishese se ka vendosur te pergatise testamentin e pasurise se tij : e gjithe pasuria do ti shkoje asaj, pra te bijes. Elena, e shoqja, do te marre veçse nje rentë (pension) mujor jo te neglizheshem nga pensioni (te ardhurat) e tij dhe kaq.

Vladimiri del nga spitali, kthehet ne shtepi dhe ja tregon kete vendim te tiin Elenes, se shoqes e cila tronditet, por mbi te gjitha i kerkon atij shumen e lekeve per te ndihmuar shkollimin universitar te nipit te saj. Vladimiri refuzon (le ta levize prapanicen vetë nipi yt - degjohet ti thote te shoqes) dhe ne mbremje ulet te shkruaje me dore testamentin e tij, per t'ja prezantuar nje dite tjeter avokatit te tij. Ne mbremje, para se te flerë (ata flëne veç e veç, ne dy dhoma te ndryshme), Elena i ofron me tabakà ushqimin e darkes, shoqeruar me kutine e vogel ku ndodhen ilaçet qe ai pi çdo mbremje. Pak minuta me pare, filmi tregon Elenen qe kqyr LIbrin e Enciklopedise Mjeksore dhe lexon per efektet anesore te Viagras tek nje i semure kardiak (me siguri, Vladimiri perdorte viagra per te bere gomë me Elenen - skene qe rrefehet ne fillim te filmit, skene e ftohte, mekanike, sikunder dhe natyra dhe karakteri i Vlados). Elena shton dy kokrra (marshallà !) viagra tek ilaçet e Vladimit, i cili i kaperdin te gjitha me qetesi, para se te flere.

Te nesermen, Vladoja ka shkuar ne boten e pertejme. Elena e Trojes duket disi e tronditur (ma non tropo !) : puna e pare qe ben eshte djegia e testamentit te shkruar me dorë nga i shoqi. Pastaj hap kasaforten e ketij te fundit, merr nje tufe gjigande rublash qe ndodhen aty dhe ja kercet tek familja e te birit, ne periferine varfanjake te Moskes. Sa u gezua familja : me ne fund, nipçja 18 vjeçar (qe menjehere sa meson lajmin, shkon bashkohet me nje grup shokesh halabakë per tu zënë me thika me nje grup tjeter halabakësh!) mund te vazhdoje studimet ne Universitet !

Elena kthehet ne shtepi. Bashke me Katerinen, vajzen e burrit qe prej 3 ditesh tashmë eshte në dhé, shkojne te dyja zdruq-zdruq ne takim tek avokati, i cili i informon se meqe plakushi pasanik nuk ka lene testament, sipas ligjit, pasuria ndahet ne dysh midis Elenes (gruas se tij) dhe vajzes, dmth Katerines. Kjo e fundit behet tym, po ç'a te beje ?! "Po per apartamentin, si do t'ja bejme, do ta ndajme ne dysh ?" - pyet e merzitur, ironike dhe e bere helm. "Do te zgjidhet ne baze te ligjit !" - pergjigjet devotshëm avokati.
Skena e fundit e filmit tregon Elenen qe e ngazellyer u tregon apartamentin e saj lluksoz te birit dhe familjes se tij modeste, e cila harbohet neper dhomat e pafundme e lloksoze te strehes se tyre te re : me te gjitha gjasat, apartamentin e ka fituar Elena.

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Ufff ! Ja, kjo eshte e gjithe historia e filmit; Te cilen nuk e tregova rastesisht.
Po pse ?

Tani : qe te them nja dy gjera se ç'mendoj per "Elenen", po bej nje perjashtim e po flas veçmas per formen, dhe veçmas per permbajtjen e filmit (historine e te cilit e tregova deri ne detaje pak me lart).

Sa per formen : duhet pranuar se Andrei Zviaguintsev, regjizori i filmit, ka nje far' talenti persa i perket menyres se filmuarit te ngjarjes, kohe-zgjatjes se planeve, ritmit te filmit... etj etj. Pra, nese do te ishim objektivë, nota 8 do te ishte më se e justifikueshme persa i perket formes. Dhe as po ja hamë noten, as po ja japim me mik.

Tani per permbajtjen : nese "Syrgjynosja", filmi pararendes i regjizorit me kish lëne te dyzuar, tani e kam krejt te qarte se ku rreh Zviaguintsev-i me filmat e tij : "Elena" eshte filmi tipik qe vuan nga sindroma- "Titanic", dmth : filmi fillon me nje fare empatie (sa per te hedhur hi syve) per te varferit -familja e djalit te Elenes, periferia varfanjake e Moskes... etj etj-, per te perfunduar me nje mizantropi e cinizem ekzemplar, te shoqeruar me nje pseudo luftë-klasash "For Dummies" (per trapa) qe me demek na qenka metafora e Rusisë se sotme : te pasur e te varfer, te gjithe fajtorë ! Dhe kjo, jo pse historia e filmit eshte e tille (jeta eshte ajo qe eshte, askush nuk mund ta determinoje individualisht), por sepse pozicionimi regjizorial i Zviaguintsev-it eshte abject.

Keshtu qe meqe per nga forma filmin e vleresuam me 8, dhe per nga permabjta - me zero, i bie qe nota mesatare te jete...

4 !



ps: ah se per pak harrova : per ta bere filmin e tij edhe më 'inteligjent' e 'serioz', muziken e filmit e ka nenshkruar Philip Glass, qe sigurisht eshte nje nga kompozitoret me te mire kontemporanë te fund shek te XX, por qe po kthehet ne nje si ferman-Garanci per per filmat e disa regjizoreve 'serioze' dhe 'inteligjente' si ky rusi Zviaguintsev


trailer i filmit :

[autori]

Andej nga fillimi i sevdase sime me kinemane (nga fillimi i shek te XXI), ky Crialese-ja ka pas bere nje film qe e kisha po me aq sevdà : "Respiro" ! Vite me vone, kur e kam ripare filmin, me gjithe nje far' nostalgjie (nostagia canaglia ??) qe na mbetet si spektatore per filmat "qe na kane pelqy", ishte evidente se "Respiro"-ja me terhiqte shume here me pak, per te mos thene se e lashe ne mes andej nga gjysma...

Megjithate, kisha nje fare kurioziteti per te parë "Terraferma"-n, edhe pse "Golden Door" qe ai e kish realizuar nga 2007-a e kisha evituar. Kurioziteti lidhej mbi te gjitha me faktin se ky film i zhvillon ngjarjet ne ishullin italian te Lampeduzes, ashtu sikunder edhe "Respiro" : menyra sesi e filmonte regjizori ate ishull (ose detin) me kish lene nje far' shijeje te mire.



"Terraferma" tregon historine e nje familjeje peshkataresh, banore te ketij ishulli, qe nje dite ballafaqohen me problemin e refugjateve klandestine ardhur nga Afrika.
Nese filmi nuk eshte cinik e mizantrop si i melartmi "Elena", ai vuan rendshem nga nje permbytje ne "bonnes intentions", pra eshte i permbytur nga qellmet e mira humaniste ! Jo se ka ndonje te keqe ne kete mes, por eshte vertet "Humanism for the Dummies" ! Lé pastaj qe regjizori nuk di se cilen linje te zgjedhe : ate simboliken apo realisten, sikurse heziton ne njemije e nje gjera te tjera : heroi kryesor (qe eshte dhe s'eshte hero kryesor), eshte edhe nje çik naiv, por edhe 'ma non troppo' ! Po ashtu, ka 1001 gjera ne film, por asnjera e çuar deri ne fund, asnjera e rremuar realisht.
Ne fakt, filmi eshte simplist ke zoti... . Dhe naiv... , biles nganjehere edhe fallcerisht naiv, po hat mo, me mire se ciniku "Elena" ishte. Keshtu qe... po i vejme note kaluese : 5.

ah, per pak harrova : ka disa plane te veçanta filmike te detit qe jane interesante, kjo duhet pranuar. Por qe nuk e 'shpetojne' filmin ne totalitetin e tij.

trailer i filmit :

[autori]

Thomas, nje çun i ri adoleshent deshiron te festoje ditelindjen dhe u kerkon prinderve te tij qe t'ja lene te lire shtepine nje te shtune ne darke. Llafi mer dhene dhe ne fakt, nga 30-40 te ftuar, mblidhen rreth... nje mije a me shume vete !! Dhe behet nami ! Kaq eshte fabula e filmit.

"Project X", po ta thoja ne menyre te thjeshtezuar, eshte martesa e dy filmave : "Blair Witch" dhe "Superbad", pra nga njera ane, vete filmi nuk eshte gje tjeter veçse ajo ç'ka filmon me kameren e tij pergjate gjithe festes nje nga shoket e Thomas-it (i njejti princip si dhe "Blair Witch" ose "Cloverfield"), ndersa per nga fabula, ndihet ndjeshem ndikimi i komedive te grupit te regjizorit Judd Apatow ("Knocked Up", "Adventureland", "Funny people" - komedi qe i dua fort !).

Mendimi im eshte se pikerisht, menyra e vete-filmit (sipas principit "Blair Witch") dhe influenca e komedive te Apatow-t jane dy faktoret kryesore qe e bejne "Project X" nje film shume te mire ! Faktori i pare, pra kamera amatore nga fillimi ne fund i filmit e shpeton ate nga klishete dhe efektet bajate hollywodiane (montazhi i rremë, muzika ilustruese, loja e ekzagjeruar e aktoreve). Asgje nga keto ne kete film !! Perkundrazi, nje "Woodstock modern" adoleshentesh krejt i sinqerte ! Ndersa per nga permbajtja, filmi evokon temat tashme te njohura te komedive te mira te Apatow-t, dmth miqesine midis shokesh, raportet me vajzat etj etj. por duke qene se principi i filmit eshte "shfaqet ne ekran vetem ajo ç'ka observon kamera amatore", "Project X" eviton per mrekulli psikologjizmat apo sociologjizmat naive.

Surprize !

nota : 7.9 (por pse jo dhe 9.7 )

trailer i filmit :

[peoples]

Le Policier i Nadav Lapid.

Kinemaja israelite jep shembuj te mire se si duhet bere art me nje realitet qe gazetat, televizionet kane frike apo nuk dine ta japin. Kineasti, i mbrojtur nga ligji i te krijuarit ne liri, arrin te precjelli nje mesazh te forte: shoqeria ne Israel po fundoset dhe varferia po sundon, prandaj duhet vepruar shpejt... gje qe kater te rinj, rebel, utopiste, revolucionare ne shpirt por te papergatitur si nga ana teorike dhe ajo praktike, kerkojne te bejne duke mberthyer dy gjymtyre shteti qe peshojne ne miliarda dollare: te pasurit qe jane gjithmone problemi i te varferve...

Filmi ka nje qellim politik, por skenat jane te bukura, te fryra me melankoli dhe drite.

note maksimale.

[autori]

Me quajne Evan Glodell dhe per here te pare ne jeten time dua te bej nje film. Dhe :

mbledh 17 mije $
e shkruaj vetë skenarin
jam vete regjizor i filmit
jam vete producent i filmit
jam vete montazhier i filmit
luaj vete rolin kryesor ne film
rolet e tjera i luajne shoke e shoqe te mijte
filmi korr sukses te hatashem ne festivalin e filmit indipendent ne Sundance 2011



A ka bere Evan Glodell nje film te mire ??

Une them JO. Edhe pse kushtet (ne fakt, me sakt klishetë !!) per nje gje te tille (buxhet minimal, film artizanal... etj etj) plotesohen. Qe do te thote se ne fakt, ne kinematografi, per te bere nje film te mire nuk ka pse te plotesohen 'disa kushte', sepse nuk ka pse te kete kushte per tu plotesuar.

Historia eshte ajo e dy shokeve te ngushte, nje çik borderline (ma non troppo, ok ?) qe u eshte mbushur mendja top se po afron fundi i botes dhe shtyjne kohen duke ndertuar nje flakë-hedhese dhe nje veture tip "Buick Skylark" e vitit 1972. Deri ne momentin qe secili behet me nje dashnore...



Problemi i filmit eshte natyra e tij "shto uje shto oriz dhe behet pilafi". Pra : meqe regjizori ka pare "Lost Hightway" te David Lynch-it (historia e nje burri qe nuk di t'ja beje mire ate gjënë gruas), pse mos bejme nje film lynchian 'for dummies'; meqe regjizori ka pare filma te Godard-it (raportet mashkulloritet-femilitet) pse mos bejme nje film me demek godardian ?! Shto pak "Mad Max", pak " Two-lane blacktop" (i Monte Hellman, 1972), shume muzike (sidomos nga ato kenget underground, se me demek duket film me gosto te holle) dhe... ja ku doli filmi !

Shkurt : une e kuptoj se regjizori ka hequr picir per te xhiruar "Bellflower" (2 vjet xhirime !), qe s'ka patur kokrren e lekut ne xhep, qe gjithshka e ka bere shoqerisht (me ndihmen e shoqerise) etj etj, por keto nuk mund te justifikojne pelqyeshmerine ose jo timen, ne raport me filmin. Qe eshte gjithshka, vetem poetik nuk eshte (objektiv qe dukshem duket se i kish vene vetes...)

4.5

trailer i filmit :

[autori]

Nese ka nje gje te mire vazhdimesia e nje kinoditari, ajo eshte mundesia per t'iu kthyer here pas here asaj qe kemi shkruar per filmat e meparshem te X apo Y regjizori. Duke qene se Coppola (regjizori i "Goodfather" apo i "Apocalypse now") qe prej vitit 2007 i eshte rikthyer regjisë se filmave (pas nje perudhe gati 10 vjeçare "pushimi" te detyruar (1997-2007 per shkak te borxheve astronomike qe kish !), eshte interesante te lexosh komentet per dy filmat e parafundit te tij :
- ne 2007 : "Youth Without Youth" (http://filmjournal.net/autori/2009/0...ga-ff-coppola/)
- ne 2009 : ""Tetro" (http://filmjournal.net/autori/2010/0...-ford-coppola/)

Ne vijim te asaj qe vete Coppola ne intervistat e tij e quan rilindje te dyte artistike te tij, vjen ky film i trete i tij : "Twixt" :



Rastesisht kam ripare perpara pak muajsh ne DVD te dy filmat e parafundit te Coppola-s. C'eshte e verteta, siç e kam thene ne nje nga komentet e mia per filmat ne fjale fill pas momentit te shikimit te tyre ne kinema, filmat më te mire te tij nuk jane detyrimisht ata qe qe kane korrur edhe suksesin me te madh komercial : Coppola shkelqen pikerisht aty "ku nuk duket", ndersa aty ku duket, ne fakt eshte shkeqim i rremë. Dua te them se ai i ka dhene jo pak kinematografise dhe nje merite e tille nuk mund ti mohohet. Dyshimi im lidhet me ate nese a ka vertet, qe prej 2007-s, nje rilindje te dyte kinematografike te tij ?? Më duket se... jo. Disa gjera te reja ka (rilindja doemos qe presupozon risi), sidomos bie ne sy perpjekja per forma te reja kinematografike, bie ne sy tendenca per t'ju larguar narracionit klasik por... te krijohet pershtypja se asgje nuk eshte ne kohen e 'duhur' dhe as ne vendin e 'duhur'.
Per ta konkretizuar (dhe meqe behet fjale kryesisht per formen kinematografike) po marr nje shembull : nese Godard e ktheu timonin e tij duke marre kthesen e braktisjes se linearitetit te narracionit qe ne moshen 36 vjeçare (ne vitin e larget 1966, me filmin e tij "Dy tre gjera qe di për të"), kjo nuk do te thote se Coppola-s nuk ka te drejte ta beje nje gje te tille qofte dhe ne moshen 66 vjeçare. Ok. Por ne ndryshim nga ky i fundit, Godard ishte i qarte per pozicionin e tij si artist, ne pozicionin e tij ne raport me historine e Kinematografise : momenti kur ai ndermerrte nje gje te tille korrespondonte me fundin e nje epoke, me fundin e shkelqimit te Hollywoodit dhe hapjen e nje epoke te re, asaj te Televizionit. Braktisja e linearitetit te narracionit nuk ishte qellim ne vetvete por ishte menyre per ti kthyer artit kinematografik borxhin : qe nga ai moment, ishte vetë kinematografia (le cinéma) qe u kthye ne subjekt kryesor ne filmat e Jean-Luc Godard-it (ne letersi, kjo do te korrespondonte me lindjen e romanit modern, ose per shembull, te themi me "Uliksin" e James Joyce-it).

Po ta shikosh holle-holle, qe prej 5 vitesh, Coppola perpiqet te beje ekzaktesisht te njejten gje qe Godard ka filluar tashme ketu e 50 vite më pare : qofte tek "Youth without Youth, qofte tek "Tetro", e akoma edhe me teper tek ky i fundit pra tek "Twixt", subjekti vertete eshte vete kinematografia, subjekti i vertete eshte vetë shqetesimi i regjizorit, i artistit per formen kinematografike, per mbijetesen e saj permes gjetjes se menyrave te reja shprehese, permes dekonstruimit te narracionit, te linearitetit te tij. Por ja qe duket ashiqare qe diçka nuk funksionon... . Per mendimin tim, per Coppola-n nuk eshte as koha e duhur (vonë, shume vonë...), as vendi i duhur (USA) dhe padiskutim qe kjo lidhet edhe me karakterin dhe natyren e regjizorit (qe ne fakt, eshte nje megaloman i pandreqshem ! - dhe problemi nuk eshte pse eshte megalloman, por pse eshte i pandreqshem !). Po lexoja nje interviste te fundit te tij (ku ai evokon pikerisht kete rilindje te dyte te tij, qe prej 5 vitesh tashmë) e ku ai thosh : "d'une certaine manière, je voulais résoudre le problème que les gens ont en vieillissant, lorsqu'ils tentent d'égaler les œuvres qu'ils ont réalisées dans leur jeunesse. et c'est impossible. Chaque cinéaste affronte le même problème : il ne pourra jamais rivaliser avec un chef d’œuvre qu'il a fait à 25 ans, " (Ne nje far menyre, me keto 3 filma doja ti jepja zgjidhje problemit qe njerezit kane ne pleqeri, kur tentojne te barazojne (tejkalojne) veprat qe kane realizuar ne rini te tyre. Por kjo eshte e pamundur ! çdo kineast perballen me te njejtin fenomen : rivalizimin me nje kryeveper qe ai ka bere kur ka qene 25 vjeç").

Ketu me duket se qendron edhe problemi : nese do ti benim te njejten pyetje Goadard-it (i cili per me teper, ka te njejten moshe me Copppola-n), ne ndryshim nga ky i fundit nuk do fliste per rivalizim, por per nje "remise en question permanente" (rivenie te vazhdueshme ne pikpyetje). E aq me pak te pretendonte se kish bere ndonjehere ndonje kryeveper ! (ne nje interviste te fundit te Godard, degjoja tek thoshte se nuk ishte i kenaqur me asnje prej filmave te tij te dikurshem, akoma me pak me ata te suksesshmit e periudhes se "nouvelle vague"; perkundrazi, te vetmit filma qe i jepnin nje fare satisfaksioni si kineast, ishin ato 2-3 te fundit e tij ("socialisme', "notre musique", "éloge de l'amour").

Une fois de plus, më thuaj cili je, te te them se ç'filma bën... Ndofta kjo eshte dhe arsyeja pse filmi i ardhshem qe Coppola anunçon ne intervisten e tij, eshte perseri nje film me buxhet te larte, si ato 'kryeveprat' e tij te dikurshme, pra alla "Kumbari"...

Kaq e pati rilindja e zotit Coppola ??! ...

ah, edhe dy fjale per "Twixt" : zhanri i filmit eshte horror : nje shkrimtar (Val Kilmer) shkon ne nje qyteze te vogel amerikane per te promovuar romanin e tij te fundit me tematike magjirat. Me ndihmen e sherifit, shkrimtari meson per disa vrasje qe kane ndodhur kohet e fundit ne ate qyteze e ku viktima eshte nje vajze e re, histori kjo qe e ndihmon ate per temen e re te romanit te tij te ardhshem.
Ne disa momente, m'u duk vetja perpara nje filmi te David Lynch-it, pastaj te Tim Burton-it, gjithe duke ndjere influencen e Godard-it. Kuptohet, ndjehet dukshem dora e Coppola-s, por çuditerisht, te krijohet pershtypja e nje filmi jo pak te influencuar nga tone regjizoresh te njohur ! Biles tani qe po shkruaj keto rradhe, po me lind ideja se ndofta e gjithe kjo 'rilindje e dyte' e Coppola-s nuk eshte gje tjeter veçse pasojë e nje fare hapjeje, e nje fare kinofilie recente te regjizorit, i cili ndofta me pare, kish aq shume konsiderate per veten dhe gjenialitetin e tij, sa shihte vetem kryeveprat e tij dhe kurrsesi filmat e kolegeve. Ose thene ndryshe, i drejtohej vetes ne vetën e trete, si nje far nje far... Alen Deloni !

nota per filmin : 6.0

tailer : http://www.youtube.com/watch?v=xP7cQnOcU7I

[autori]

Regjizorja e ketij filmi eshte lindur e rritur ne Izrael (por me prinder me origjine ukrahinase), studimet e mesme i ka bere ne Paris, ndersa ato per kinematografi ne Londer, ne "National Film and Television School". Ndersa filmi i saj "Toka e dhunuar" i vendos ngjarjet ne Ukrahine, ne zonen e Cernobilit.



Multikulturaliteti i regjizores sigurisht qe nuk ka se si te perbeje ndonje problem; nuk eshte problem as fakti qe filmi i merr ngjarjet ne Cernobil (ky eshte filmi i pare ne bote me teme nga ajo katastrofe !) : perkundrazi ! Problemi, me duket mua, vjen qe nga momenti kur regjizorja e perdor kete gje per te realizuar nje film qe, ne fund te fundit, me teper i ngjan nje produkti te ambalazhuar franko-ukrahino-...ku-di-une, produkt i destinuar per festivale nderkombetare ("Toka e dhunuar" ka konkuruar, qe prej shtatorit te 2011-s, ne 11 te tille !) sesa nje filmi autentik ukrahinas. Stisjet 'multikulturaliste' te bien ne sy qe ne fillim te tij : edhe pse personazhet flasin rusisht, zeri 'off' i personazhit kryesor eshte... ne frengjsht ! (pak me vone mesojme se zanati i saj eshte perkthyese franco-ruse). Por dhe kete po ja benim hallall, nese gjithe filmi nuk do linte shijen e nje produkti te paketuar e te gatshem per festivale internacionale filmash (gjithe duke perseritur se, pjesemarrja ne to, nuk ka asnje te keqe per nje film).

Po mendoja diçka : 5-6 minuta pasi filloi filmi, doja te ika nga kinemaja : qe ne ato minuta te para, e ndjeva tashmë fallcitetin e imazheve qe benin sfilatë para syve te mi. Pastaj, duke qene se isha i 'bllokuar' ne sediljen e nje salle te vogel mbushur plot (zakonisht, 'produkte' te tilla jane planifikuar qe te korrin shume sukses neper kinemate 'art&essai' - dhe pikerisht, e keqja qendron tek planifilmi ), nuk leviza nga vendi dhe qendrova deri ne fund. Dhe perfundimisht, mund te them se tek-tuk, filmi çoç ka edhe disa momente disa-minuteshe me interes por mbi te gjitha po mendoja se sa te drejte ka Godard tek thote se, "à force d'images télévisuelles, d'images filmiques trop prévisibles, finalement ça marche" (syri yne eshte bombarduar aq shume me imazhe televizuale, me imazhe te parashikueshme, sa qe fillon e mesohet edhe kur behet fjale per nje film qe nuk na pelqen).

Po sikur mos shoh me filma, behet gje ?

4.5

trailer i filmit :

[autori]

Le Policier i Nadav Lapid.

Kinemaja israelite jep shembuj te mire se si duhet bere art me nje realitet qe gazetat, televizionet kane frike apo nuk dine ta japin. Kineasti, i mbrojtur nga ligji i te krijuarit ne liri, arrin te precjelli nje mesazh te forte: shoqeria ne Israel po fundoset dhe varferia po sundon, prandaj duhet vepruar shpejt... gje qe kater te rinj, rebel, utopiste, revolucionare ne shpirt por te papergatitur si nga ana teorike dhe ajo praktike, kerkojne te bejne duke mberthyer dy gjymtyre shteti qe peshojne ne miliarda dollare: te pasurit qe jane gjithmone problemi i te varferve...

Filmi ka nje qellim politik, por skenat jane te bukura, te fryra me melankoli dhe drite.

note maksimale.

Edhe pse kam pare te njejtin film me peoples, prap mund te them se nuk kemi pare te njejtin film, pasi nese do perdorja te njejtat fjale me te tijat, do shprehesha keshtu :
Gazetat dhe televizionet e Izraelit, në mos më mire, e shprehin po aq keq sa dhe filmi ne fjale realitetin ekonomik, social e politik te atij vendi. Sepse : nese mediat bien pré e komercializmit te problemeve ne fjale, filmi bie pré e ekstremit tjeter, pra bie pré i pozës, manierizmit, tangerllekut, formalizmit. Qe do te thote se filmi qe eshte gjithshka, vetem art nuk eshte : Nadav Lapid (regjizori) i pershfaq (i filmon) policet si te ishin aktorë porno (karakterizim vulgar e klishesk i personazheve te tyre permesh trupash erotike dhe zhurma rrahje krahesh), ndersa te rinjte e revoltuar, si klloune cirku. Vete (regjizori), na del se eshte mbi ta : dmth zot (démiurge).

Filmi vertet mund te kete nje qellim politik, por kjo nuk justifikon faktin qe skenat jane te shemtuara e formaliste

2.0

trailer :