Kisha Katolike është bashkësi e besimtarëve

[toni77_toni]

Plagët

Që në kohën e apostujve në Kishë u dukën përçarjet, pastaj edhe besimet e gabueshme (“herezia”), bjerrja, tradhtimi i fesë (“apostazia”) dhe ndarjet (“shizma”, apo “skizma”) – p. sh. ndarja e Kishave ortodokse (në shekullin 11) dhe protestante (në shekullin 16).

Të gjitha këto nuk ndodhen pa mëkate njerëzore në të dy anë. Sepse ku është mëkati, atje janë edhe besime të gabueshme, përçarja dhe ndarja, kurse ku është virtyti, atje është bashkimi, i cili bën që besimtarët të jenë një zemër e një shpirt.

Ata që sot lindin në Kishat e ndara prej Kishës Katolike, nuk kanë faj për ndarje. Me pagëzim janë bërë gjymtyrë të Korpit të Krishtit. Me plot të drejtë quhen të krishterë. Kisha Katolike i nderon si vëllezër.

Shumë mjete të shenjtërimit dhe shume pasuri e së vërtetës gjenden edhe jashta kufijve të dukshme të Kishës Katolike: Bibla – fjala e Zotit, hiri, feja, shpresa, dashuria, sakramentet... Të gjitha këto të mira vijnë prej Krishtit dhe prijnë kah Krishti – na nxisin në bashkimin e të gjithëve.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Drejt bashkimit

Krishti Kishës së vet ia ka dhënë bashkimin si dhuratë, e cila – shpresojmë – do të rritet e do të forcohet deri në mbarim të botës. Krishti vetë lutej për bashkimin (unitetin) e besimtarëve të vetë. Duhet të luten edhe të gjithë të krishterët.


Kushtet për rikthimin e bashkimit janë:

- përtëritja e përhershme e Kishës në besnikëri ndaj thirrjes së saj: këtu është forca e veprimit ekumenik;

- kthimi i zemrës në jetë më të pastër ungjillore – sepse shkaku i ndarjeve është mungesa e besnikërisë ndaj Ungjillit të Krishtit;

- lutja e përbashkët për bashkimin e të krishterëve;

- njohja e ndërsjellë vëllazërore;

- edukimi ekumenik i besimtarëve, e sidomos i meshtarëve, katekistëve, rregulltarëve, katekistëve...;

- dialogu teologjik i përfaqësuesve të Kishave të ndryshme;

- bashkëpunimi i të krishterëve të Kishave të ndryshme në lëmë të ndryshme të shërbimit njerëzve...

Përtëritja e bashkimit kishtar është detyrë e krejt Kishës: e besimtarëve dhe e hierarkisë. Mirëpo, kjo detyrë i tejkalon forcat njerëzore. Shpresojmë në lutjen e Krishtit, në dashurinë e Hyjit Atë dhe në fuqinë e Shpirtit Shenjt


vazhdon-->

[toni77_toni]

Kisha është e Shenjtë

Kisha është përherë e shenjtë, sepse e shenjtëroi Jezu Krishti, i cili i vetmi është absolutisht i shenjtë. E shenjtëroi me flijimin vetvetes për të në Kryq dhe me bashkimin e saj me Korpin e vet. E shenjtëroi me dhuratën e Shpirtit Shenjt.


Gjithaçka bën ajo, është drejtuar kah shenjtërimi i njerëzve në Krishtin dhe kah lavdia e Hyjit. Vetëm në të ekziston plotësia e shenjtërimit dhe e shëlbimit.

Edhe këtu në tokë Kisha është e stolisur me shenjat e shenjtërisë së vërtetë, megjithëse ende jo të përsosur.

Shpirti i shenjtërisë është dashuria, në të cilën janë të thirrur të gjithë. Ajo i drejton të gjitha mjetet e shenjtërimit dhe i aktualizon.


“Kisha e shenjtë e mëkatarëve...”

Krishti, krejtësisht i shenjtë dhe i pafajshëm, erdhi në botë që të japë dëmshpërblimin Atit për mëkatet e botës – për t’i shlyer mëkatet e njerëzve.
Kisha e tij, nëpër të cilën ai e shenjtëron botën, është e shenjtë, por i përfshin edhe mëkatnorët: njëkohësisht është e shenjtë dhe njëkohësisht ka nevojë për pastrim, pendesë, përtëritje dhe shenjtërim të mëtejshëm. Ajo i bashkon njerëzit mëkatnorë, të cilët i ka arritur shëlbimi i Krishtit: është Kishë e mëkatnorëve, që janë në rrugën e shenjtërimit.

Kisha disa njerëz, pas vdekjes së tyre!, i shpall të shenjtë. Të shenjtë shpallen ata që i zbulohen Kishes qe jetonin besnikërisht në hirin e Zotit dhe heroikisht i ushtronin virtytet. Mirpor Zoti shenjteron te gjithë ata qe i besohen Atij dhe qe ne nuk e dimë. Ne dimë vetem aq sa na është zbuluar. Në shenjtërit Kisha e tregon fuqinë e Shpirtit Shenjt i cili e shenjtëron. E forcon shpresën e besimtarëve – duke ua dhënë shenjtërit si shembuj jete dhe si pajtorë qiellorë. Shenjtërit e shenjtëreshat në momente më të vështira për Kishë ishin fillestarë të përtëritjes së saj dhe mbetën si shembuj për gjenerata të ardhshme.

Më i larti shembull i shenjtërisë së njerëzve është Zoja e Bekuar, Virgjra Mari. Në të Kisha arriti plotësinë e shenjtërisë.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Kisha është Katolike

Fjala greke  (lexo: kathollikňs), dmth. “i përgjithshëm, i gjithmbarshëm” – në kuptim të plotësisë, integritetit. Prandaj Kisha e Krishtit është në dy pikëpamje katolike:

a) Kisha është katolike, sepse në të është i pranishëm Krishti. E “ku është Krishti, atje është Kisha katolike” – thotë shën Ignaci i Antiokisë. Prej Krishtit Kisha pranon plotësinë e mjeteve të shëlbimit:

– dëshminë e fesë së vërtetë dhe të plotë;
– integritetin e sakramenteve;
– shërbimin e Urdhrit të shenjtë me trashëgiminë apostolike.

Në këtë kuptim Kisha ishte katolike edhe ditën e Rrëshajëve, megjithëse ende i përfshinte shumë pak njerëz.


b) Kisha e Krishtit është katolike, sepse Krishti i ka derguar apostujt krejt gjinisë njerëzore, “gjithë popujt” ( Mt 28; 19).

Edhe çdo Kishë krahinore (lokale) është “katolike”. Kisha e Krishtit është e pranishme në të gjitha takimet e ligjshme të besimtarëve, të bashkuar me ipeshkvin e vet, të cilët që në Besëlidhjen e Re quhen Kishë. Kishë krahinore është ipeshkvia, në të cilën besimtarët janë në bashkim feje dhe të sakramenteve me ipeshkvin e vet, të shuguruar në trashëgiminë apostolike. Të gjitha kishat krahinore janë formuara në përngjasim të Kishës universale: në to ekziston dhe nga to është përbëre e tërë Kisha Katolike, e cila është një e vetme dhe e shenjte. Të gjitha Kishat krahinore janë në bashkim me Kishën e Romës.

Kisha Katolike nuk është vetëm një shumë, apo aleancë, e kishave vendase. Kisha është katolike me thirrjen e me misionin e vet, sepse është dërguar të gjithë popujve dhe të gjitha kulturave.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Kush i takon Kishës Katolike?

– Të gjithë njerëzit janë thirrur në bashkimin e gjithmbarshëm (= katolik) të popullit të Zotit. Disa këtij populli në çfarëdo mënyre i takojnë, kurse tjerët, megjithëse janë jashta Kishës, janë thirrur në këtë bashkim, me anë të hirit të Zotit, që i thërret në shëlbim.

– Në bashkim të plotë me Kishën Katolike është ai që pranon plotësisht fenë e Kishës dhe mjetet e shëlbimit - Krisht dhe kështu bashkohet me Krishtin, i cili e drejton Kishën me anë të papës dhe ipeshkvijve. (Ne secilin kerkohet tërësia e fesë dhe e sakramenteve, e jo vetëm pagëzimi!) Prapëseprapë nuk shëlbohet ai që nuk qëndron në fe dhe dashuri – dhe në Kishë mbetet vetëm “me trup”, formalisht, e jo “me zemër”, praktikisht.

Kisha Katolike me shumë arsye është lidhur edhe me të gjithë të krishterët e tjerë jokatolikë, të cilët me besim në Krishtin dhe me pagëzim janë në një lidhje të thellë, megjithëse jo në bashkim të plotë me të. Ata nuk e ruajnë bashkimin me pasardhësin e shën Pjetrit. Disa nuk e kanë as plotësinë e fesë. Ndërkaq disave prej tyre – sidomos kishave ortodokse – u mungon shumë pak për bashkim të plotë, që do të mundësonte edhe kremtimin e përbashkët të Euharistisë së Zotit.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Marrëdhëniet me jo të krishterë

Edhe ata që nuk janë pagëzuar, në mënyra të ndryshme janë drejtuar kah populli i Zotit.

Në vendin e parë është populli hebre, të cilit Zoti më së pari ka folur, feja e të cilit është përgjigje në zbulesën e Zotit në Besëlidhjen e Vjetër. “Atyre u përket adoptimi; Lavdia, Besëlidhjet, Ligji, kulti, pretimet; të tyre janë edhe patriarkët, prej tyre, si njeri, është edhe Krishti...” (Rom 9, 4-5).

Populli izraelas (popull hebre) ende pret ardhjen e Mesisë. Edhe ne të krishterë e presim ardhjen e tij të dytë. Problem është se këtë pritje të ardhjes së Mesisë e përcjell mosnjohja, apo mospranimi i Jezu Krishtit – i Mesisë që ka ardhur, dhe që do të vijë.

Në vendin e dytë Kisha ka lidhje edhe me fenë islamike, e cila (pas hebraizmit dhe krishterimit!) është e vetmja fe monoteiste. Muslimanët, në bazë të fesë së Abrahamit, besojnë në një të vetmin Hyj të mëshirshëm, Krijuesin e botës, i cili do të gjykojë njerëzit ditën e gjyqit të mbramë.

Lidhja me besime jo të krishtera është para së gjithash lidhje e prejardhjes dhe të qëllimit e gjinisë njerëzore: Të gjithë njerëzit janë një bashkësi, të gjithë i krijoi një i vetmi Zot, të gjithëve qëllimi i fundit është bashkimi me Zotin...

Në religjione të tjera Kisha respekton kërkimin e Zotit të panjohur por të afër. Gjithçka është e mirë në këto religjione, është përgatitja për Ungjill dhe dhuratë e Zotit, i cili shndrit çdo njeri, që të fitojë jetën.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Kisha Katolike është Kishë misionare

Kisha është dërguar të gjithë popujve që të bëhet sakrament univerzal i shëlbimit: “Shkoni e bëni nxënës të mi të gjithë popujt. Pagëzoni në emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt” (Mt 28, 19).

Arsye e misionit të Kishës është dërgimi i Birit dhe i Shpirtit Shenjt nga dashuria e Atit – që të gjithë njerëzit të bëhen pjesëtarë të bashkimit të Trinisë Shenjte.

Shkaku i misionit është, pra, dashuria e Zotit ndaj të gjithë njerëzve. Vullneti i Zotit është “që të shëlbohen të gjithë njerëzit dhe t’ia arrijnë njohjes së vërtetës” (1 Tim 2, 4). Shëlbimi me anë të së vërtetës! Këtë të vërtetë Kisha duhet t’ua ofrojë njerëzve. Prandaj ajo pa tjetër duhet të jetë misionare.

Nën ndikimin e Shpirtit të Krishtit Kisha vazhdon veprën e tij dhe shkon rrugës së tij – rrugës së kryqit, – deri në vdekje, prej së cilës Krishti doli si fitimtar.

Kisha është e vetëdijshme sa larg është përsosmëria e porosisë së Ungjillit që ajo e shpall nga dobësia e atyre që e shpallin. Prandaj gjithmonë ka nevojë për pendesë dhe përtëritje.

Kisha është si tharmi. Porosia e saj si fara. Duhet shmë duresë derisa Ungjilli pak nga pak ta përshkojë njeriun, popullin, kulturën...

Misioni i Kishës e përfshin edhe veprimtarinë për bashkimin e të krishterëve, si edhe dialogun me ata që nuk e pranojnë Ungjillin. Ky dialog është shumë i dobishëm për të dy anët.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Kisha e Krishtit është Kishë Apostolike!

Kisha e Krishtit është Kishë apostolike dhe është themeluar mbi apostuj – në pikëpamje të trefishtë:

– ishte e mbetet e ndërtuar “mbi themelin e apostujve” (Ef 2, 20; Zb 21, 14), dëshmitarëve të Krishtit, të cilët Ai vetë i zgjodhi dhe i dërgoi të predikojnë;

– me ndihmë të Shpirtit Shenjt, i cili banon në të, ajo ruan dhe e përcjell të tjerëve mësimin e apostujve;

– atë gjithmonë, deri te ardhja e dytë të Krishtit, e mësojnë, e shenjtërojnë dhe e drejtojnë apostujt – me anë të pasardhësve të vet në shërbesën baritore: me anë të kolegjiumit të ipeshkvijve, të cilëve u ndihmojnë meshtarët, në bashkim me pasardhësin e shën Pjetrit, i cili është bariu suprem i Kishës.


vazhdon-->

[toni77_toni]

Dërgimi i apostujve

Krishti është i dërguari i Atit qiellor, është misionar, apostull i Atit. Ai zgjodhi të dymbëdhjetët dhe i bëri apostuj, duke thënë: “Sikurse mua më dërgoi Ati, po ashtu edhe unë po ju dërgoj ju” (Gjn 20, 21). Ata nuk mund të bëjnë kurrgjë pa të: janë të dërguarit e tij, shërbëtorët e tij, mbarështuesit e mistereve hyjnore (krh. 1 Kor 4, 1).

Ata kanë një rol të rëndësishëm në Kishë, ata janë dëshmitarë të zgjedhur të ringjalljes së Krishtit. Ndërkaq dërgimi i tyre që të shpallin Ungjillin e Krishtit të gjith popujve te botes dhe premtimi i Krishtit se do të rrijë me ta gjithmonë, deri në mbarim të botës – kalon edhe në pasardhësit e tyre.

Ipeshkvijtë vazhdojnë, përforcojnë dhe përfundojnë veprën e apostujve. Detyrën e shën Pjetrit, i cili vdiq si ipeshkëv i Romës, e vazhdon ipeshkvi i Romës, pasardhësi i tij, i cili quhet papë. Ipeshkvijtë e tjerë, si kolegjium, janë pasardhës të kolegjiumit të apostujve (jo të individëve!). Të gjithë ata, sipas vullnetit të Krishtit, e drejtojnë Kishën. Prandaj kush i dëgjon ata, e dëgjon Krishtin, kush i përbuz ata, e përbuz Krishtin dhe atë që e dërgoi Krishtin (krh. Lk 10, 16).


vazhdon-->

[toni77_toni]

Apostolati i Kishës!

Apostolati është çdo veprimtari e Korpit mistik të Krishtit, e drejtuar kah përhapja e Mbretërisë së Krishtit në mbarë botën (AA 2).

Krejt Kisha është apostolike, pasi nëpërmjet shën Pjetrit dhe apsotujve është në bashkim feje dhe jete me burimin e vet. Të gjithë të krishterët, sipas natyrës së vet, janë thirrur në apostolat. Krishti, apostulli i Atit, është burim i çdo apostolati. Prandaj suksesi i çdo apostolati të ipeshkvijve, të meshtarëve, si edhe të besimtarëve, varet prej lidhjes së tyre me Krishtin.

Apostolati i ka format shumë të ndryshme, por shpirti i çdo apostolati është dashuria.

vazhdon-->