Partite Dhe Sektet

[Gostivari_usa]

gostivari usa sa për informatë se ebu hanifen kur e kan pyetur për shijat ka thënë:
Kush dyshon në to se janë qafira, ka ra në kufër, kurse imam shafiu ka thënë se vetëm prej tyre nuk guxojmë të marrim hadithe, sepse ato janë gënjeshtarët më të mëdhej, dhe i përshtatin hadithet si tju vjen mirë atyre.
E shiko se ato bëjnë kufër të hapët.
Unë e kuptoj qëndrimin tënd për atë që të mos bëhet përçarje në umet, por veç të dishë se ato komplet janë jashtë islamit, me gjithëçka kanë të bëjnë, por veç me islamin jo.

Po kush eshte Ebu Hanife ?!! Mos eshte Allahu Vete ekstakfurulla ?!!!
E sa i perket haditheve dhe pershtatjen e tyre ne baze te interesave te tyre nuk e bejne vetem shijat, kete e bejne edhe sunnit.
Lexo ma shum per hadithet dhe si "dijetar" te ndryshem i rrotullojne, i skalisin ne baze te interesave te tyre.

GV_USA

[ocean]

Dr. Jusuf Kardavi ne librin e tije Rizgjimi Islam thote:

Se Islami urren percarjen dhe mosmarrveshjen tregon vet fakti se Pejgameri (sal-lAll-llahu aleji ve sel-lem) ka kerkuar qe te largohen dhe shperndahen madje edhe nga leximi I Kuranit nese ekziston frika qe pas ketij leximi te ndodhe percarja dhe mosmarrveshja.

Buhariu dhe Muslimi transmetojne nga Xhundub Ibn Abdullahu se Pejgameri a.s. ke thene:

“Lexonie Kur’anin perderisa zemrat tuaja jane te bashkuara ne te, e nese percaheni, ngrituni dhe shperndahuni nga leximi I tij”.

Qellimi I tij ka qene qe te mos shkaktohet percarja ne mesin e muslimaneve.

Edhe pse cdo musliman e di vleren e leximit te Kur’anit dhe se lexuesi I tij do ti kete dhjete sevape ne cdo shkronje, nuk preferohet leximi ne qofte se shkakton percarje e grindje midis njeri-tjetrit, qofte mosmarreveshja ne menyren e leximit sic ndodhi ndermjet Umerit e Hishamit apo ndermjet Ibn Mes’udit e disa sahabeve. Per mosmarreveshjet e tilla, Pejgameri a.s. u ka thene:

“Te dy keni te drejte!”

Zgjidhja e njejte vlen edhe per mosmarreveshjet rreth te kuptuarit te tekstit. Lexoni dhe aplikoni ate qe ju bashkon e largohuni nga ajo qe ju percane.
Largohuni nga gjerat e dyshimta qe ju shpiejne ne percarje dhe mbeshtetuni vetem ne leximin e qarte qe I bashkon zemrat tuaja.

Ne nje hadith tjeter thuhet:

“Kur ti takoni ata te cilet mbeshteten ne ajetet qe mund te kene me shume kuptime dhe insistojne ne to, largohuni pre tyre (kini kujdes)”

Kur i komenton Hafidh ibn Haxheri keto hadithe, thote se insistojne ne bashkim e unitet dhe terheqin verejtjen nga mosmarreveshja e percarja. (Fet-hul-bari, vellimi 9/102,103: botim I Darul-Fikr-it).

Selam

[celyy]

Shijat nuk jan musliman dhe pikë, ky eshte mendim i shumices derrmuese te dijetareve. Mund ta ket gabim 1, 2 ,3 dijetare , mirpo smund ta ken gabim shumica e dijatareve.

[abdurrahman_tir]

Jo bre ocean kta kane lene dikend pa akuzuar ne qofte se i lexon drejteperdrejti.
Kta nuk i akuzojn vehabistat ,ata qe rrenojn gjithçka nga islami , ata qe vrasin civile gra e femije.

Vehabistat i sjellin shkrimet e tyre ose nga buroja net ose nga forumi (anti)islamik por nuk e dijn se po e kundershtojn vetveten e tyre.

Kta as vete nuk i lexojn se çka po sjellin , se me kend jane dhe si jane ,Kta
jane te programuar te bejn copy paste dhe asgje tjeter nuk dijn.

Per ti dokumentuar dredhite vehabiste , kontraditat ne (qarshafat) copy pastat vetem duhet ti lexoni pak me kujdes dhe i kupton te gjitha.

Ne ato vebsajtat e tyre te gjithe jane te kenaqur me veprimet e talibancve dhe al kaides kurse kendej sjellin shkrime kinse albani , bin bazi e disa tjere jane kunder tyre.

Edhe kta jane bere njeqind mije grupe por nuk kuptojn , bin bazi me sauditet e tjere jane pro amerikes , bin ladeni eshte kinse kunder amerikes , familja e bin ladenit jane pro amerikes , albani e ythejmini nganjeher behen kinse jane ne krah te "xihadistave" e nganjeher jane ne krahun e saudve pro amerikan.

Kush me ju marr vesh keshtu o vehabista , al kaida vret femije te vegjel neper irak nen akuzen se po bashkepunojn me ameriken kurse vete familja e bin ladenit ka bashkepunu dhe bashkepunon me bushin me miliarda.

Vehabisti i mburojes net ose forumit (anti)islamik brohorit kur bombardohen femijet ne irak e gjetiu se mendon se ata po bashkepunojn me amerik e ne tjetren ane nuk i sheh dreqnit e medhaj kryetaret qe i kane

Ngutuni ju disa vehabista te programuar beni verejtje tek moderatori per postimin tim se jau prisha pak qejfin

ky postim eshte per ty dhe per te gjithe ata qe genjejne(me apo pa qellim)


Talibanët dhe Selefizmi1





Çështja e fundit, të cilën dëshirojmë ta qartësojmë, ka të bëjë me portretizimin që mediat i kanë bërë Talibanëve, si pasues të metodologjisë Selefije “Uehabije”, kur faktikisht ata janë pasues të sektit Sufij Deobandi, dhe ata kanë qenë nga njerëzit më të ashpër dhe më të flaktë kundra Selefijve, të cilët ata vetë i kanë etiketuar si “Uehabijtë e Këqij”.



Na është transmetuar nga Dijetarët e besueshëm Selefij të Pakistanit, se ata (Talibanët) kanë treguar urrejtje ndaj Da'uetit Selefij, duke mbyllur disa prej instituteve që thërrasin për tek Kur’ani dhe Suneti. Ata, gjithashtu, i kanë diskretituar dhe i kanë sharë Selefijtë, duke i quajtur ata “gajr mukalidijn” (ata që nuk bëjnë pasim të verbër) e të tjera si këto. Në një ligjëratë, të titulluar “Kush janë njerëzit e Hadithit”, shejkh Zubejr Ali, nga Pakistani, qe pyetur për Talibanët:“Shejkh! Cili është opinioni juaj në lidhje me Talibanët në Afganistan?” Ai u përgjigj:“Talibanët janë një grup që bëjnë pjesë në sektin Deobandi. Në Pakistan, ne i kemi Deobanditë të ndarë në dy grupe: [1] Hajati dhe [2] Mamati. Talibanët i përkasin grupit Hajati. Talibanët nuk kanë Akide të pastër. Talibanët janë bidatçinj dhe ata i kanë kaluar kufijtë jashtëzakonisht në shumë çështje, për sa u përket Selefijve. Për shembull, në Afganistan, Talibanët i kanë mbyllur institutet e Selefijve, dhe gjithashtu shumë prej xhamive janë mbyllur dhe, po ashtu, të gjitha xhamitë që po ndërtoheshin nga Selefijtë, u ndaluan. Ky informacion më erdhi nga miku im i nderuar, i cili qe një prej atyre njerëzve të Sunetit, që ndërtonte xhamitë dhe institutet Selefije. Për shembull, miku im, Ebu Umejr Kurejshi nga Islamabadi, dhe, gjithashtu, shumë prej Selefijve Afganë, po na i japim këtë lajm i cili është muteuatir (i transmetuar nga shumë njerëz të besueshëm dhe që nuk mund të jetë gënjeshtër).”



Kush janë, pra, Deobanditë, dhe cili është dallimi midis tyre dhe Selefijve?



Deobandi është një sekt që u themelua në vitin 1867, në një qytet me emrin Deoband, në Indi. Themeluesi i tij ishte një burrë me emrin Muhamed Kasim Nanotuij. Disa prej themeluesve të tjerë të këtij sekti janë edhe Rashid Ahmed Gangohij dhe Haxhij Imdadullah, i cili, mes Deobandive, njihet me nam si “Muhaxhir Mekkij” (emigruesi për në Mekke). Dhe, mes nesh, ai njihet si “Mefrur Mekkij” (i daluri nga Mekka).



Themelimi i këtij sekti nisi me një medreseje, në qytetin Deoband. Pas themelimit të tij, Deobanditë u shpërndanë në grupe të ndryshme, me identitete të ndryshme, dhe në kohët e sotshme ne kemi shumë degëzime të sektit Deobandi, për shembull: Xhemat Teblig, Sipa’ij Sahabah, Hajati Deobandi, Memati Deobandi, Ishatu-Teuhijd ues-Suneh, Xhematul-Islamij, Hak Çar Jar, grupi Fadlu-Rrahman, Talibanët, Xhejshi Muhamed etj…



Selefijt dallojnë nga Deobanditë në shumë çështje. Këto dallime përfshijnë çështje që kanë të bëjnë me besimin, themelet e Fesë dhe (ahkamet) rregullat, gjykimet e saj. Prej këtyre dallimeve, do të diskutojmë çështjet që kanë të bëjnë me besimin dhe themelet.



Së pari: Deobanditë besojnë në konceptin e “Uahdetul-Vuxhud” (njësia e ekzistencës së Allahut me krijimin). Dijetari i Dijetarëve të Deobandive, Haxhij Imdadullah, ka thënë në lidhje me këtë besim të prishur:“Deklarata e Uahdetul-Vuxhud është e vërteta dhe është e saktë, dhe i pari që ra dakord me këtë çështje ishte Shejkh Muhjidin Ibn Arabi.”2 Fjala e Ibn Arabiut, e cila aludohet këtu, është deklarata e tij:“Në të vërtetë, ekzistenca e krijimit është ekzistenca e Krijuesit.” Ai, gjithashtu, ka thënë:“Në çdo gjë ka një shenjë që tregon se është esenca e saj, kështu që nuk ka asgjë që ekziston, përveç Allahut.”3



Vërtet, çdokujt që i është dhënë sy, veshë dhe aftësia e të kuptuarit, e di se ky është nga besimet më të këqija që kanë hyrë në gjokset e njerëzve. Është më i lig dhe më i keq sesa vetë besimi i të Krishterëve, të cilët thonë se Zoti është një prej të treve (Ati, Biri dhe Shpirti i Shenjtë, të cilët ata i konsiderojnë tre zota të unifikuar në një zot, sh.p). Sepse, sipas besimit të Deobandive, Allahu i Lartësuar gjendet në objekte, si kafshët, pemët, gurët, mbeturinat dhe gjithçka që ekziston! I pastër është Allahu nga ato me të cilat ata e përshkruajnë Atë! Kjo është Akideja më mizore, kuptimi më i ndyrë e më i shthurur, dhe është mohim (kufr) i qartë i të gjitha atyre me të cilat erdhën Profetët dhe Pejgamberët nga Teuhijdi i Allahut.



Ka thënë el-Imam Ibn Ebil-‘Izz el-Hanefij (v.792):“Dhe, me të vërtetë, mohuesit e Cilësive të Allahut e quajnë mohimin e Cilësive teuhijd, prej tyre Xhehm Ibn Safuan dhe pasuesit e tij, sepse ata thonë: Pohimi i Cilësive kërkon që el-Uaxhib4 të jetë i shumtë.” Kjo thënie dihet që është e prishur, nga domosdoshmëria, sepse, vërtet, pohimi i diçkaje në kuptimin abstrakt, në të gjitha cilësitë, do të thotë që dikush nuk mund ta pikturojë atë jashtë asaj çka ajo është, dhe mendja do të fillonte të mendonte se ajo nuk ekziston. Kjo është forma më ekstreme e mohimit (te’tijl). Dhe kjo thënie i ka bërë njerëzit të thonë se Allahu është kudo dhe tek çdo gjë, dhe kjo është më e keqe sesa kufri i të krishterëve, sepse, vërtet, të krishterët ia specifikuan atë Mesisë (Jezusit), kurse këta njerëz e përdorin atë në mënyrë universale, tek i gjithë krijimi.



Dhe prej përmbajtjes së këtij lloj Teuhijdi është besimi se Faraoni dhe populli i tij e plotësuan Imanin, duke e njohur Allahun në realitet. Dhe prej përmbajtjes së tij është se adhuruesit e idhujve janë në të vërtetën dhe në shpërblim, dhe, në realitet, ata adhurojnë vetëm Allahun dhe asnjë tjetër veç Tij. Dhe prej përmbajtjes së tij është se nuk ndryshon ndalimi nga lejimi, mamaja nga motra dhe nga gruaja e huaj, dhe nuk ka ndryshim midis ujit dhe alkoolit, zinasë dhe martesës. Dhe përmban, gjithashtu, se çdo gjë është nga një burim i vetëm, madje, më saktë, Ai është burimi i vetëm. Dhe prej përmbajtjes së tij është se profetët ishin tiranë ndaj popullit të tyre! Larg prej asaj çka thonë ata është Allahu, në një Lartësi të madhe!!5



Shejkh Ahmed en-Nexhmij ka thënë në lidhje me këtë çështje:“Si përfundim: atëherë, pa dyshim, që besimi në Uahdetul-Vuxhud është një besim kufri dhe ateizmi, dhe hyjnizim i botës materiale. Kjo është njësoj si puna e Komunistëve, sepse motoja e Komunistëve është “Nuk ka zot dhe bota është thjesht materiale”, kështu që ata e bënë botën materiale hyjni. Kjo është ajo çka shohim në çdo vend. Sufistët thonë në (pretendimin e tyre të) Uahdetul-Vuxhud:“Nuk ka gjë në këtë ekzistencë, veç Allahut”, prandaj çdo gjë që ne dëgjojmë dhe perceptojmë, nga llojet e ndryshme të perceptimit, këto janë vetë Allahu. Kështu, Allah është njeriu, xhini, melaiket, dhe Ai është shpend, insekt, oqean i dallgëzuar, toka e shtrirë, era që fryn, kufoma që qelbet, epshi, Allah është jeta e të gjallit, dhe vdekja që e kthen të vdekurin në kufomë. Ai është i vetmi që lind dhe vdes, dhe Allahu është gjithçka.”6



Deobanditë e njohin dhe e pranojnë adhurimin e varreve. Muhamed eth-Thanij el-Husnij ka thënë në librin e tij “Sirah Muhamed Jusuf”: “Me të vërtetë, shejkh Muhamed Iljasi qëndronte i ulur pas varrit të Abdul-Kuddus el-Kinkuhi, udhëheqësit të rendit sufij Xhishtijeh Sabrijeh, në pjesën më të madhe të kohës. Ai ulej, në vetmi, pranë varrit të Se’id el-Bedajunit dhe ai falej me xhemat atje.”7



Muhamed Eslem el-Pakistani ka transmetuar nga Sirdar Muhamed el-Pakistani, se ai ka thënë:“Kam qenë me Xhematin Tablig për gati dhjetë vjet, dhe shumë herë shkoja me Muhamed Jusuf ed-Dihlauij, Emirin e Xhematit Tablig, tek varri i Muhamed Iljasit, mu në mes të natës. Ne uleshim përreth varrit të tij, për një kohë të gjatë, duke pritur me kokat tona të mbuluara.” Dhe ai tha:“Shejkh Muhamed tha:'Vërtet, poseduesi i këtij varri, shejkhu ynë, Muhamed Iljasi, shpërndan dritën që zbret nga qiejt, te varri i tij, midis pasuesve të tij, sipas lidhjes dhe përkushtimit ndaj tij.'”8



Ky është kundërshtim i hapur e i qartë i themelit të islamit dhe i urdhrit të Pejgamberit të Allahut (sal-Allahu alejhi ue sel-lem). Xhundub Ibn Abdullah el-Bexhelij (radij-Allahu anhu) ka thënë se ai e ka dëgjuar Profetin (sal-Allahu alejhi ue sel-lem) të thotë, pesë ditë para se ai të vdiste:“Vërtet, ata që ishin para jush i morën varret e Profetëve të tyre dhe varret e njerëzve të mirë si vende adhurimi, kështu që ju mos i merrni varrezat si vende adhurimi. Vërtet, unë ua ndaloj që ta bëni këtë!”9



Nga Ebu Hurejra (radij-Allahu anhu), transmetohet se i Dërguari i Allahut (sal-Allahu alejhi ue sel-lem) ka thënë:“O Allah, mos e kthe varrin tim në idhull. Mallkimi i Allahut qoftë mbi ata që i marrin varret e Profetëve të tyre si vende të adhurimit.”10



Abdullah Ibn Sherxhijl Haseneh ka thënë:“E kam parë Uthman Ibn Affanin duke urdhëruar për sheshimin e varreve, kështu që atij i thanë:'Ky është varri i Umm ‘Amr, bija e Uthmanit', megjithatë, ai urdhëroi që edhe ai të sheshohej.”11



Nga Ebul-Hejaxh el-Esedij transmetohet se ai ka thënë:“Ali Ibn Ebi Talib, radij-Allahu anhu, më tha:'A nuk duhet të dërgoj ty për atë që më ka dërguar i Dërguari i Allahut? Që t’i prishësh të gjitha statujat dhe pikturat, dhe t’i sheshosh të gjitha varret e ngritura.”12



Ebu Burde ka thënë:“Ebu Musa el-Esh’arij na këshilloi, para se të vdiste, duke na thënë:“Ju duhet të shpejtoni me xhenazen time… dhe mos vendosni në lahdin tim ndonjë gjë që do të jetë midis meje dhe tokës, dhe asgjë mos ndërtoni mbi varrin tim. Dëshmoni se unë jam i pastër nga ato gra të cilat i rruajnë kokat e tyre, grisin rrobat e tyre apo godasin faqet e tyre.” Ata (të pranishmit) i thanë:“A ke dëgjuar ndonjë gjë për këtë?” Ai tha:“Po, nga i Dërguari i Allahut (sal-Allahu alejhi ue sel-lem)!”13



Deobanditë besojnë se është obligim pasimi i verbër i njërit prej katër Imamëve, një pasim i verbër, individual e konkret. Shejkhu i tyre, Khalil Ahmed es-Saharanfurij qe pyetur:"A është e saktë që një person të pasojë verbërisht njërin prej katër Imamëve, në të gjitha bazat (usul) dhe degëzimet (furu), apo jo? Sa është e pëlqyeshme apo e obligueshme kjo, dhe kujt, nga katër Imamët, i bën ti taklid, në disiplinat e bazave (usul) dhe degëzimeve (furu')?"



Ai u përgjigj:“Është e domosdoshme për njerëzit e këtij brezi, që t’i bëjnë taklid njërit nga katër Imamët, më saktë, kjo është e obligueshme. Vërtet, ne i kemi dëshmuar shumë nga ata, që e braktisën taklidin (pasimin e verbër) e Imamëve dhe ndoqën të kuptuarit dhe tekat e tyre, që të bien në gropën e kufrit. Allahu na ruajt nga kjo! Dhe për këtë arsye, ne dhe Dijetarët tanë i bëjmë taklid Imamit të Muslimanëve, Ebu Hanifes, rahimehullah. Allahu na bëftë që të vdesim në këtë rrugë dhe na bashkoftë në shoqërinë e tij! Dhe ka shumë shkrime nga Dijetarët tanë, që janë përhapur dhe janë bërë të famshëm nëpër tokë.”14



Shejkh Husejn Ahmed el-Medinij, kur foli për ndryshimin mes Deobandive dhe da'uetit të Muhamed Ibn Abdul-Uehabit, tha:“Vërtet, Uehabijtë e konsiderojnë Shirk pasimin qorrazi të një Imami të caktuar, dhe ata i përmendin katër Imamët dhe pasuesit e tyre me fjalë të këqija. Kështu, për shkak të kësaj, ata e kanë kundërshtuar Ehli-Sunetin dhe Xhematin. Dhe të tjerë, veç këtyre pasuesve të verbër të Indisë, gjithashtu janë pjesë e këtij grupi të keq. Tamam, po ashtu, edhe Uehabijtë e Nexhdit, me pretendimet e tyre se ata janë Hanbelij, nuk punojnë me medh’hebin e Imam Ahmed Ibn Hanbelit në çdo çështje. Përkundrazi, ata e braktisin fik’hun Hanbelij, nëse ai është në kundërshtim me hadithin, sipas të kuptuarit të tyre. Dhe ata janë mësuar të përdorin fjalë të këqija e vulgare, me më të mëdhenjtë e këtij Umeti, sikurse vëllezërit e tyre, që zgjedhin të mos bëjnë taklid. Sa për më të mëdhenjtë tanë, ata janë pasues të Ebu Hanifes, rahimehullah, në çështjet e bazave dhe të degëzimeve, dhe ata e konsiderojnë të obligueshëm taklidin ndaj njërit nga katër Imamët, siç qe shpjeguar nga Shejkh en-Nanotuij, në (veprën e tij) Leta’if Kasimeh dhe Shejkh Kankuhij në Sebijlu-Reshad. Veç kësaj, shejkh el-Kankuhij ka shkruar një libër të veçantë mbi obligimin e taklidit, në të cilin ai ka shkruar një sërë refuzimesh kundra Uehabijve…”15



Mund të shihet qartë nga ky citim, se Deobanditë nuk janë në menhexhin e Shejkh Muhamed Ibn Abdul-Uehabit. Përkundrazi, ata përpiqen që ta hedhin poshtë Shejkhun dhe pozitën e Selefizmit, me dauetin (thirrjen) e tyre për taklid. Për të treguar pozitën e Selefizmit ndaj pasimit të verbër, po citojmë nga disa prej Dijetarëve të së shkuarës dhe të tashmes. Ibn Hazm (v.456), rahimehullah, thotë në en-Nubedh:“Pasimi i verbër nuk është i lejuar, dhe nuk lejohet për asnjë njeri që të marrë thënien e ndonjërit pa argument. Argument për këtë është thënia e Allahut:



“Ndiqeni atë që ju ka zbritur Zoti juaj, dhe mos ndiqni asnjë Eulija (mbrojtës apo ndihmues). Pak jeni që përkujtoni!” Suretul-Araf, 7:3,



dhe thënia e Tij:



“Kur iu thuhet atyre: Pasoni atë që Allahu ka zbritur! Ata thonë: Jo! Ne do të ndjekim atë rrugë në të cilën i gjetëm baballarët tanë” Suretul-Bekare, 2:170;



dhe Ai ka thënë, duke i lavdëruar ata që nuk pasojnë qorrazi:



“Ata të cilët i dëgjojnë fjalët dhe pasojnë atë më të mirën prej tyre, janë (ata) të cilët Allahu i udhëzoi dhe ata janë njerëz që kuptojnë” Suretu-Zuner, 39:18;



dhe thënia e Tij:



“Dhe nëse keni ndonjë mosmarrëveshje mes veti, parashtrojeni atë tek Allahu dhe i Dërguari i Tij, nëse jeni që besoni në Allahun dhe në Ditën e Fundit” Suretu-Nisa, 4:59.



Pra, Allahu na ndaloi që t’i drejtohemi dikujt tjetër, kur kemi mosmarrëveshje, përveç Kur’anit dhe Sunetit të Profetit të Tij. Dhe ekziston ixhmaja mes Sahabëve, që nga i pari e deri tek i fundit, dhe ixhma mes Tabi’ijnëve, që nga i pari i tyre e deri tek i fundit, në ndalimin e çdo njeriu që të mos u përmbahet fjalëve të ndonjërit prej tyre ose ndonjërit para tyre, duke pranuar gjithçka, kështu ai që e merr çdo thënie të Ebu Hanijfes, Malikut, Shafi’ut apo Ahmed Ibn Hanbelit, rahimehumullah, prej atyre që janë të aftë që të bëjnë dallim. Duhet ta dinë se ata kanë kundërshtuar ixhman e Umetit, të gjithë ata, dhe kanë marrë një rrugë tjetër veç rrugës së besimtarëve. Ne kërkojmë strehim tek Allahu nga ky qëndrim.



Dhe, vërtet, vetë Dijetarët fisnikë e kanë ndaluar pasimin qorrazi të tyre, apo pasimin e të tjerëve veç tyre. Kështu, ai që i pason ata verbërisht, i ka kundërshtuar ata. Gjithashtu, çfarë u jep më shumë të drejtë këtyre personave që të pasohen sesa prijësit e drejtë, Umer Ibnul-Khattab, Ali Ibn Ebij Talib, Ibn Abbasi, apo Aisheja, nëna e besimtarëve. Kështu, nëse pasimi i verbër do të ishte i lejuar, atëherë këta (Sahabët) do ta meriton më shumë sesa Ebu Hanijfe, Malik, Shafi’ij apo Ahmedi…”16



Imam Ebu Hanijfe ka thënë:“Kur gjendet një hadith që është Sahijh, atëherë ky është Medh’hebi im.” Ai gjithashtu ka thënë:“Kur ta them diçka që kundërshton Librin e Allahut, apo atë që është transmetuar nga i Dërguari, atëherë injorojeni atë çfarë kam thënë unë.” Dhe ai ka thënë:“Është e ndaluar për ndonjë që nuk e di argumentin tim që të japë fetua, duke u bazuar mbi fjalët e mia.”



Imam Malik ka thënë:“Vërtet, unë jam njeri. Ndonjëherë gaboj dhe ndonjëherë jam i saktë, prandaj shikojini mendimet e mia: gjithçka që është në përputhje me Librin dhe Sunetin, pranojeni atë; gjithçka që nuk është në përputhje me Librin dhe Sunetin, injorojeni atë.” Ai, gjithashtu, ka thënë:“Çdonjërit pas Profetit do t’i pranohen fjalët e tij ose do t’i refuzohen.”



Ka thënë esh-Shafi’ij:“Kur gjendet një hadith që është Sahijh, atëherë ai është medh’hebi im.” Ai gjithashtu ka thënë:“Në çdo çështje, ku njerëzit e transmetimit gjejnë një transmetim nga i Dërguari i Allahut që është Sahijh, i cili është në kundërshtim me atë që kam thënë unë, atëherë unë e kthej mbrapa atë që kam thënë, qoftë gjatë jetës sime apo pas vdekjes sime.” Ai, gjithashtu, ka thënë:“Muslimanët janë pajtuar (ixhma) se nëse dikujt i bëhet i qartë një Sunet i të Dërguarit të Allahut, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, nuk është e lejuar për atë që ta braktisë Sunetin për thënien e ndonjë tjetri.”



Imam Ahmedi ka thënë:“Kushdo që refuzon një thënie nga i Dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ue sel-lem, ai është në prag të shkatërrimit.” Ai, gjithashtu, ka thënë:“Mendimi i Euza’iut, Malikut dhe Ebu Hanijfes, të gjitha ato janë mendime, dhe janë njësoj para syve të mi. Sidoqoftë, argumenti gjendet te transmetimet.”17



Si ka mundësi, atëherë, që të ngatërrohen Selefijtë me ata që ndjekin rrugën e Deobandive? Ai që e bën një gjë të tillë, ose është i pakujdesshëm dhe nuk e njeh të majtën nga e djathta e tij, qiellin nga toka, ose ai është prej atyre që ngritin kurthe e që pasojnë epshin, që kërkon të ndoti detin e Selefizmit, me ndyrësirat e gënjeshtrave dhe shtrembërimeve.



--------------------------------------------------------------------------------
1. Shkëputur nga libri me titull “Në mbrojtje të Islamit, nën hijen e ngjarjeve të 11 Shtatorit”, i publikuar nga Troid Publications.
2. Sherhul-Akijdetit-Tahauijeh, fq.556.
3. Futuhat el-Mekkijeh, 1/272.
4. Arsyeja përse Imam Ibn Ebil-‘Izz e ka përdorur termin el-Uaxhib, kur përmend Xhehmitë, është për shkak të përdorimit nga ana e tyre të termit “Uaxhibul-Vuxhud” dhe “Mumkinul-Vuxhud” …etj. Ata i përdornin këto terma që të justifikonin, në një farë mënyre, konceptin panteist të Uahdetul-Vuxhud.
5. Sherhul-Akijdetit-Tahauijeh, fq.78-79, me saktësimin e Shejkhul-Albanit.
6. el-Meuridu-Adhabiz-Zilal, fq.234.
7. Sirah Muhamed Jusuf, fq.135.
8. el-Kaulul-Beligh, fq.65-66.
9. Transmetuar nga Muslimi (2/67-68), Ebu ‘Auaneh (1/104) dhe të tjerë.
10. Transmetuar nga Ibn Khuzejmeh, në Sahijhun e tij (1/2/92), Ibn Hibbani (340-341), dhe Ibn Ebi Shejbeh në el-Musennef (4/140). Është vërtetuar nga Imam el-Albanij, në Tahdhirus-Saxhijd.
11. Transmetuar nga Ibn Ebi Shejbeh në el-Musennef (4/138) dhe Ebu Zur’ah në et-Tarijkh (22/2), me një zinxhir të saktë transmetuesish.
12. Transmetuar nga Muslimi (2243) dhe en-Nisa’ij (2032, 2159)]
13. Transmetuar nga Ahmedi (4/397), me një zinxhir të fortë transmetuesish.
14. el-Muhanad, fq.43.
15. esh-Shihabu-Thakib, fq.62-63.
16. en-Nubedh e Ibn Hazmit, fq.115-117.
17. Shiko parathënien e Muhamed Nasirudin el-Albanit, të librit Sifatus-Salatin-Nebij, për referencat e këtyre transmetimeve.



Përktheu: Alban Malaj

[abdurrahman_tir]

Mu sekti i parë që është ndarë nga xhemati muslimanë. Ata do të mbeten në Umetin gjersa të luftojnë anash Dexhallit kundër muslimanëve.



Hauarixhët janë sekti që dolën për ta vrarë Ali ibn Ebi Talibin [radiallahu anhu] në lidhje me çështjen e sundimit/udhëheqjes.



Rruga e tyre e zgjedhur ishte ajo e largimit nga Uthman ibn Affan dhe Ali ibn Ebi Talib [radiallahu anhuma], dhe mos vënia re e kundërshtimit të Imamit [udhëheqësit] dhe përpjekja për ta përmbysur atë po që se ai e kundërshton Sunetin. Njëlloj, ata bënin tekfir [i shpallnin muslimanët mosbesimtarë] në këdo që bënte mëkat të madh dhe pohonin që ai përgjithmonë do të qëndrojë në xhehenem.



Esh-Shehrestani i përcakton ata si: Kushdo që kundërshton [përpiqet ta përmbysë] imamin e caktuar, mbi udhëheqësinë e të cilit i gjithë xhemati është rënë dakord, quhet Harixhi. Kështu qëndron puna, pavarësisht nga ajo se a ka ndodhur kundërshtimi gjatë ditëve të halifeve të drejtë, apo të tjerëve pos tyre nga Tabi'inët.



Dhe, disa nga paraardhësit e devotshëm [selefi] i quanin Hauarixhë të gjithë ata që praktikonin Islamin sipas dëshirave të tyre.



Hauarixhët qenë sekti i parë që u shfaqën në historinë e Islamit, që u ndanë deri në më shumë se njëzet nën-sekte të ndryshme. Mirëpo, thuhet që nën-sektet kryesore të Hauarixhëve janë shtatë:



1. el-Mehkemeh el-Ula
2. el-Ezarikeh
3. en-Nexhdat
4. eth-Thu'alebeh
5. el-Axharideh
6. el-Ebadhijeh
7. es-Sefrijeh



Disa nga nën-sektet tjera janë:



1. el-Ibathijeh
2. esh-Shemrakhijeh
3. es-Selejdijeh
4. es-Sirrijeh
5. el-Ezrijeh
6. el-Exhredije
7. esh-Shekijeh
8. el-Fedhelije
9. el-Bejhesije
10. el-Etuijeh
11. el-Fedikijeh
12. el-Xhe'dijeh
13. esh-Shejbije
14. el-Hururijeh
15. el-Khemerije
16. esh-Sherah

[abdurrahman_tir]

Shkeputur nga broshura me titull: el Mesailul Muntekah min Sifatil Hauarixhil Gulat
E ka lexuar kete broshure shejhu, el Al-lameh, Salih el Feuzan, dhe Muhammed el Humejis





Perkufizimi i hauarixheve:




Hauarixh eshte shumesi i fjales harixhij (i dalur), qe do te thote: Ai i cili ka hequr dore nga bindja ndaj prijesit te muslimaneve, duke shfaqur mosbindjen, kundershtimin dhe duke ngritur krye ndaj tij. Ose ne nje perkufizim tjeter: hauarixhet jane ata qe i konsiderojne muslimanet kafira nese bejne gynahe te medha, si dhe dalin kundra prijesave muslimane.




Si t’i njohim hauarixhet?



Thote shejhu Salih el Feuzan:"Nese shfaq mosbindjen dhe ngre krye ndaj prijesave muslimane, ose i konsideron muslimanet kafira nese bejne gjynahe qe nuk e arrijne graden e shirkut, ose e aprovon dhe e sheh si te sakte rrugen e hauarixheve, ose e ben hallall gjakun e muslimaneve (vrasjen e tyre) ne emer te xhihadit, ose ne emer te ndryshimit te se keqes".



Ky sekt i humbur njihet me disa emra: Hauarixh, Harurijjeh, Mukeffirah, Nasibeh, Marikah, Ehlu Nehrauan.




Cilesite e tyre:



1. “Ata jane te rinj ne moshe”, siç e transmeton kete hadith Buhariu me nr.5057.



2. “Ata jane mendjelehte”, siç e transmeton Buhariu me nr.5057.



3. “Ata flasin me fjalet e krijeses me te mire” (Me hadithet e Profetit, alejhi salatu ue selam), siç e transmeton Buhariu me nr.5057.



4. “Nuk e kalon besimi i tyre fytin e tyre” (Nuk deperton besimi ne zemrat e tyre) (Transmeton Buhariu me nr.5057)



5. “Ata dalin nga feja ashtu siç del shigjeta nga harku dhe nuk kthehen me ne te”. (Transmeton Muslimi me nr.2496) Ne transmetimin e Buhariut me nr.5058 thuhet:“Dalin nga feja ashtu siç del shigjeta nga harku.” Dhe ne nje transmetim tjeter te Buhariut me nr.5057:“Dalin nga islami.”



6. Ata kane dobesi ne te kuptuarit e fese se Allahut, prandaj ata jane popull qe e lexojne Kur’anin por nuk e kalon fytin e tyre (Pra nuk e kuptojne Kur’anin dhe nuk deperton ne zemrat e tyre), siç transmetohet tek Buhariu me nr.5058 dhe 6934, si dhe tek Muslimi me nr.2455 dhe 2469. Ne nje transmetim te Muslimit me nr.2470:“E lexojne Kur’anin me gjuhet e tyre, (por ky lexim) nuk e kalon gropen e fytit.” Ne nje transmetim tjeter thuhet:“Ata mendojne se eshte (Kur’ani) argument per ta, por ne te vertete eshte kundra tyre.” (Sun-neh ibn Ebi Asim nr.916 dhe Muslim 2467) Ne nje transmetim tjeter:“Therrasin tek libri i Allahut por nuk u takon asgje nga Allahu i Lartesuar” (Sun-neh Ibn Ebi Asim 941). Thote ibn Abasi:"Ata jane qe nuk u besojne ajeteve te qarta dhe humbasin duke pasuar ato te paqartat, te cilave nuk ua di komentin e tyre vetem se Allahu i Lartesuar. Ndersa dijetaret thone:"Ne u kemi besuar te paqartave". (Transmeton el Axhuri, ne librin e tij esh-Sheriah (28))



7. Ata jane njerez qe perpiqen dhe bejne ibadet te shumte, siç ka ardhur ne hadith, ku tha Profeti, salallahu alejhi ue selem, duke iu drejtuar sahabeve:“Namazi juaj ne krahasim me namazin e tyre nuk eshte asgje. Agjerimi juaj ne krahasim me agjerimin e tyre nuk eshte asgje. Leximi juaj (i Kur’anit) ne krahasim me leximin e tyre nuk eshte asgje.” (Transmeton Muslimi me nr.2467) Ne nje transmetim tjeter:“E nençmoni namazin tuaj ne krahasim me namazin e tyre.” (Transmeton Muslimi me nr.2455) Ne nje transmetim tjeter:“I nençmoni veprat tuaja ne krahasim me veprat e tyre.” (Sherh Usul I’tikadi Ehlu Sunneh, vellimi 8/1231)



8. “Ata jane krijesat me te keqija.” (Transmeton Muslimi me nr.2469) Thote Imam Ahmed ibn Hanbel:"Hauarixhet jane popull i keq. Nuk di te kete mbi toke popull me te keq se ata." (Sunneh el Kal-lal nr.110).



9. Nga shenjat e tyre eshte rruajtja e kokes, siç transmetohet ne Muslim nr.2457. Ne nje transmetim tjeter tek Ebu Daudi 476:“Shkulja e flokeve te shkurter.”



10. “Ata vrasin besimtaret dhe i lene adhuruesit e idhujve.” Ne nje transmetim tjeter:“Ata vrasin muslimanet…”. (Transmeton Muslimi me nr.2451)



11. “Ata thellohen shume ne çeshtjet e fese derisa dalin prej saj.” (Sunneh Ibn Ebi Asim nr.930)



12. Ata flasin kunder udheheqesave te tyre muslimane dhe i konsiderojne ata te humbur.



13. “Ata therrasin tek libri i Allahut dhe nuk jane aspak prej tij.” (Transmeton Ebu Daudi 4765) (Ketu eshte per qellim se ata mundohen te argumentohen me ajete Kur’anore, por gabojne ne menyren e argumentimit me te).



14. Ata nuk e njohin vendin dhe vleren qe u takon dijetareve dhe njerezve me pozite te larte tek Allahu, siç pretenduan hauarixhet e pare, se ata jane me te mire se Aliu, Ibn Abasi dhe sahabet e tjere.



15. Jane njerez qe bejne ibadet te madh, sa qe çuditet kush i shikon. Dhe u hyn vetja ne qejf, mashtrohen me vetvetet e tyre. Transmetohet ne Sunneh Ibn Ebi Asim nr.945, ku thote Ibn Abbasi:"Nuk kam pare popull qe perpiqen ne ibadet me shume se ata. Duart e tyre jane te ashpra si te ishin gjunje te devese (nga sexhdet e shumta), dhe shihen qarte ne fytyrat e tyre shenjat e sexhdes". Ky transmetim gjendet ne Mexhmeu Zeuaid, vellimi 6/240.



16. Thote Ibn Umer:"Ata moren ajetet qe kane zbritur per kafirat dhe i perdoren per muslimanet". Kete e transmeton el Buhari, ne kapitullin:Vrasja e hauarixheve dhe mulhidave (ateistave) pasi t'u ngrihet atyre argumenti.



17. Ata dalin kunder njerezve me te mire.



18. Fjala e Allahut:“Ka prej tyre qe te ofendon ty ne ndarjen e sadekase,” ka zbritur per Abdullah bin Dhil Huejsirah, i cili eshte origjina e havarixheve. (Transmeton Buhari me nr.6933)



19. “Nuk e kalon namazi i tyre fytin e tyre.” (Transmeton Muslimi me nr.2467)



20. Shperblimi i madh qe merr ai qe i lufton havarixhet. Thote Aliu:"Sikur ta dinte ushtria qe i lufton ata se çfare shperblimi eshte caktuar per ta nga gjuha e Profetit, salallahu alejhi ue selam, do linin çdo pune tjeter". (Transmeton Ebu Daudi me nr.4678 (E ka saktesuar Albani)). Eshte transmetuar se Profeti, salallahu alejhi ue selem, te kete thene:“Lum per ate person qe i lufton ata dhe vritet prej tyre.” (Transmeton Ebu Daudi me nr.4765 (E saktesoi Albani), dhe imam Ahmed ne Musned me nr.19172) Thote Ebu Umame:"Ata jane te vraret me te keqij nen kete qiell, dhe te vraret me te mire jane ata qe vriten prej tyre". (Transmeton Ibn Maxhe me nr.167)



21. Ata jane qe derdhin gjakun e ndaluar (gjakun e tyre me vetevrasje dhe gjakun e te tjereve duke i vrare ata), siç transmetohet tek Muslimi me nr.246.



22. Thote Aliu, radijallahu anhu:"Ata jane qe shqiptojne fjale te vertete me gjuhet e tyre, por nuk e kalon kete (dhe beri me shenje tek fyti). Ata jane nder krijesat me te urryera tek Allahu (Sh.p: Ka per qellim me fjale te vertete kur thane:"Nuk ka gjykim tjeter perveç gjykimit te Allahut". Dhe siç ka ardhur ne nje fjale tjeter madheshtore te Aliut:"Ajo eshte fjale e vertete, me te cilen kane per qellim diçka te kote.")



23. Ata jane te paret te cilet kane dalur jashte xhematit te muslimaneve, duke i konsideruar ata kafira. (Mexhmua Fetaua te shejhul Islam Ibnu Tejmije, vellimi 3, fq.349 dhe vellimi 7, fq.279)



24. Ata jane prej atyre qe ne zemrat e tyre kane devijim (zejgun), siç thuhet ne komentin e ajetit:“Sa u perket atyre qe ne zemrat e tyre kane devijim, ata pasojne ato te paqartat per te shkaktuar fitne, gjoja se po kerkojne komentin e tyre,” dhe ajetit:“Thuaj: A t’ju lajmerojme per me te deshtuarit ne veprat e tyre? Ata jane te cilet u jane asgjesuar veprat e tyre qe ne jeten e kesaj bote, e megjithate ata mendojne se jane duke bere vepra te mira.“ Keto ajete i perfshijne hauarixhet. Shiko hadithin 22313 ne Musnedin e Imam Ahmedit.



25. Ata jane qe i konsiderojne muslimanet kafira nese bejne gjynah, dhe thone se me kete gjynah del nga besimi dhe hyn ne kufr. Shiko shpjegimin e Akides Tahauije, fq.298, me tahkik (kontroll dhe vertetim) te Ahmed Shakir.



26. Ata thone se kush ben gjynahe te medha, do jete pergjithmone ne zjarr. (Shpjegimi i Akides Tahauije, fq.360)



27. Ata e shohin detyre kryengritjen ndaj prijesit musliman nese ai kundershton Sunetin. Shiko librin el Milel ue Nihal, vellimi 1, fq.115



28. Ata jane njerezit qe me se shumti e perdorin kijasin (analogjine). Shiko el Milel ue Nihal, vellimi 1, fq.116 (perdorimi i tepert i kijasit vihet re tek keta te kohes se fundit, kurse hauarixhet e pare e perdornin pak. Te paret e tyre me shume kane humbur nga keqkuptimi i teksteve te sheriatit dhe mos kthimi i tyre tek dijetaret.)



29. Ata thone: Eshte detyre te luftohet prijesi (udheheqesi) dhe kushdo qe eshte i kenaqur me sundimin dhe gjykimin e tij. Ndersa kush e kundershton prijesin ose nuk eshte i kenaqur me gjykimin e tij, nuk lejohet te luftohet perveç nese e ndihmon dhe perkrah prijesin ose flet kundra rruges se hauarixheve (Sh.p: Kete e shohim te praktikuar sot kur hauarixhet e bejne te lejuar te vriten policet, te cilet ruajne rendin dhe sigurine sepse perkrahin dhe ndihmojne prijesin).



30. Ata nuk e ruajne shejnterine e vendit dhe kohes. Siç ka ndodhur nga Karamitah e te tjere deri ne diten e sotme.(1)



31. “Sa here qe shfaqet briri i tyre, pritet.”(2) Siç e transmeton kete Ibn Maxheh me nr.174.



--------------------------------------------------------------------------------
1) Sh.p: Eshte per qellim vrasjet qe bejne havarixhet ne vendet e shenjta, Meke dhe Medine, apo ne kohet e shenjta, siç jane kater muajt e shenjte ne te cilat ndalohet lufta, apo ne muajin e Ramazanit, apo ne festat e Bajrameve, siç ndodhi psh ne vitin 1424h (2003) diten e Fiter Bajramit, ku u munduan te bejne shperthim por nuk ia arriten, apo siç ndodhi diten e Arafatit ne vitin 1424h (2004) ne qytetin e Rijadit, ku u vrane 6 police, apo siç u munduan ne Meke te organizojne atentate dhe shperthime, te cilat perfunduan me shkembim zjarri dhe vrasjen e dy policeve. Po ashtu nje here ka pasur shkembim zjarri dhe ne Medine. I permendem keto raste thjesht per te bere te qarte se atyre nuk u intereson shenjteria e muslimanit apo e koheve dhe vendeve te shenjta.

2) Sh.p: Dmth qe ata shfaqen kohe pas kohe dhe luftohen derisa te shuhet fitneja e tyre, pastaj shfaqen perseri.

--------------------------------------------------------------------------------

32. Ata nuk e shohin te sakte sundimin (pushtetin) e prijesit zullumqar.



33. Ata kapen pas ajeteve Kur’anore duke kuptuar prej tyre ate qe nuk eshte per qellim. Dhe duke u nisur nga ky parim, e konsiderojne si te mundshme qe pejgamberet te bejne gjynahe te vogla dhe te medha. Argumentohen ne kete pike me ajetin Kur’anor:“Ne te dhame ty fitore te madhe, ashtu qe t’i fale Allahu ty gjynahet e para dhe te mbramet.” Pra tek ata mundet qe pejgamberi te beje gjynahe te medha apo kufr dhe pastaj te pendohet. Shiko librin el Hauarixh Akijdetun ue Fikrun ue Felsefetun, fq.54.



34. Ata e refuzojne Sunnetin (hadithin) nese nuk ka ajet te qarte qe e perkrah ate. Thote shejhul Islam Ibn Tejmije:"Ata nuk marrin prej Sunnetit veçse çfare eshte e sqaruar (ne Kur’an). Ndersa nese bie Suneti ne kundershtim me Kur’anin nga ana e jashtme (ne pamje te pare), atehere nuk pranohet(3). Prandaj ata nuk e shohin te sakte gjykimin e gurezimit te zinaqarit (pas martese) dhe as caktimin e mases (vleres) te cilen po e vodhi hajduti, i pritet dora". Shiko Mexhmua Fetaua, vellimi 13, fq.48.



--------------------------------------------------------------------------------
3) Kundershtim sipas pretendimit te tyre, pasi ne te vertete nuk ka perplasje dhe mosperputhje mes Kuranit dhe Sunetit, sepse te dyja jane shpallje nga i Gjithedijshmi i Urti.

--------------------------------------------------------------------------------

35. Ata jane qe u presin rrugen njerezve dhe derdhin gjakun pa te drejte. Transmetohet kjo fjale nga Aisheja tek Mustedrak el Hakim, vellimi 2, fq.153 dhe Mexhmeu Zeuaid, vellim 6, fq.236.



36. Nuk ka pasur ne mesin e hauarixheve te pare asnje sahabe. (Transmeton el Hakim ne Mustedrak, vellimi 2, fq.150)



37. Ata kane shume mosmarreveshje mes tyre, prandaj dhe deget e tyre jane te shumta, biles luftojne mes vete. Te verteten ka thene Allahu ne ajetin Kur’anor:“E sikur te ishte ky Kur’an nga dikush tjeter perveç Allahut, do gjenin ne te kunderthenie, mosperputhje te shumta.” (Nisa, 82). Shiko librin el Hauarixh Akidetun ue Fikrun ue Felsefetun, fq.55–56 dhe fq.68.



38. “Ata jane qente e banoreve te zjarrit.” Ndersa ne nje transmetim tjeter:“Ata jane qente e zjarrit te xhehennemit.” Shiko librin Sherh Usul I’tikad Ehlus-Sunneh, vellimi 8/1232.



39. Ata shfaqen sikur po urdherojne per te mire e ndalojne nga e keqja, dhe i perdorin argumentet e urdherimit per te mire e ndalimit nga e keqja per te lejuar kryengritjen ndaj prijesave muslimane dhe luftimin e kundershtareve. Shiko librin esh-Sheriah 22.



40. Ata perdorin terma te dijes dhe fjale te dijetareve (me qellim mashtrimin e njerezve). Thote Muhammed ibn Hasen:"Kush e shikon nje nga hauarixhet qe del kundra prijesit te muslimaneve (qofte ai prijes i drejte apo zullumqar) dhe mbledh grup rreth tij, zhvesh shpaten e tij dhe e ben te lejuar vrasjen e muslimaneve, mos te mashtrohet nga leximi qe ata i bejne Kur’anit, as nga koha e gjate e faljes, as nga agjerimi i shumte, as nga fjalet e mira ne dije (ne termat dhe çeshtjet fetare) perderisa rruga e tij eshte rruga e hauarixheve". Shiko librin esh-Sheriah 28.



41. Disa prej tyre e konsiderojne si gje te mundshme qe Pejgamberi, salallahu alejhi ue selem, te beje padrejtesi, siç transmetohet tek Buhariu me nr.6933. (Sh.p: Ka per qellim hadithin e Dhul Huejsirah, personi i cili i tha Pejgamberit:"O Muhammed, mbaj drejtesi sepse nuk po mban drejtesi". Tha Pejgamberi, salallahu alejhi ue selam:“Mjere ti, kush eshte ai qe mban drejtesi po nuk mbajta une drejtesi.” Pastaj lajmeroi se do te dalin nga pasuesit e ketij personi dhe lloji i tij hauarixhet me cilesite e tyre te pershkruara). Shiko librin Mexhmua Fetaua, vellimi 19, fq.73.



42. Ata argumentohen me ajetet e qortimit dhe kercenimit, duke i lene pas shpine ajetet e premtimit dhe pergezimit.



43. Ka prej tyre qe dyshon dhe mundohet te hedhe poshte ngjarje historike te verteta. Shiko librin Dirasetun Anil Firak ue Tarihil Muslimin, fq.133.



44. Ata therrasin per analfabetizem dhe lenien e shkollimit (arsimimit), duke pretenduar se nuk mund te kete bashkim mes dijeve fetare dhe dijeve te dobishme te dunjase. Shiko librin Dirasetun Anil Firak ue Tarihil Muslimin, fq.134.



45. Ata therrasin per t'u larguar nga popullsia muslimane duke i braktisur shkollat, institutet, universitetet, punet ne institucionet shteterore dhe banimin me muslimanet. (Sh.p: Biles e konsiderojne kete gje te domosdoshme per te qene musliman i vertete, siç tha nje nga havarixhet per sahabiun e nderuar, Abdullah Ibn Ebi Eufa:"Sa person i mire eshte Ibn Ebi Eufa. Sikur te bente hixhret tek ne!" Tha Ibn Ebi Eufa:"Ç'po thote armiku i All-llahut? A te bej hixhret pas hixhretit me Profetin, salallahu alejhi ue selem?!!"). Shiko librin Dirasetun Anil Firak ue Tarihil Muslimin, fq.137.



46. Ata e shohin Ixhmaun (renien dakord te te gjithe dijetareve per nje çeshtje) si te pavlefshem. Biles ka disa prej tyre qe e konsiderojne kafir ate i cili e shikon ixhman si argument te vlefshem. Shiko librin Dirasetun Anil Firak ue Tarihil Muslimin, fq.143.



47. Ka prej tyre qe shajne, ofendojne sahabet dhe nuk i pranojne fjalet e tyre. (Sh.p: si psh shajne Aliun, Ebu Musa el Eshari, Amru bin As, etj) (Dirasetun Anil Firak ue Tarihil Muslimin, fq. 144)



48. Ata kundershtojne dhe hedhin poshte mendimin e dijetareve, te cilet e kane lejuar taklidin per muslimanin e thjeshte qe eshte xhahil (auamet, njerezit e thjeshte) dhe per nxenesin fillestar, duke pretenduar se taklidi ne kete rast eshte shkak qe çon ne kufr dhe ne humbjen e shtetit islam. (Dirasetun Anil Firak ue Tarihil Muslimin, fq.146-147)



49. Ata vrasin veten ne sulmet vetevrasese, duke u bazuar ne dyshime te kota.



50. Ata nuk kane edukate e as respekt per dijetaret; i ofendojne, i emertojne me lloj-lloj llagapesh, mundohen t'ua ulin vleren dhe t’i nxisin njerezit kundra tyre.




Mblodhi dhe pergatiti: Adil el Feridan
Perktheu dhe pershtati: Shuajb Rexha Ebu Duxhanah
Punoi ne kompjuter: Talha Dulla

[abdurrahman_tir]

Ebu Umer Usame el-Utejbi1





Origjina e kësaj deklarate:



Padyshim që është përmendur nga Selefus-Salih (Të Parët tanë të Mirë) cilësimi i Khauarixhëve si Murrxhi’a, dhe anasjelltas, përshkrimi i Murrxhi’ave si Khauarixhë, dhe për më tepër, të gjithë njerëzit e bidatit (Ehlul-Bida’h) janë përshkruar si Khauarixhë.



Ka thënë Imam Ahmed Ibn Hanbel (v. 241 H), rahimehullah: “Sa për Khauarixhët, atëherë ata i kanë quajtur Ehlus-Suneh uel-Xhema’h si Murrxhi’a, dhe Khauarixhët kanë gënjyer me këtë thënien e tyre. Më saktë, ata vetë janë Murrxhi’a. Ata pretendojnë se janë në Iman dhe në Hak, duke i përjashtuar pjesën tjetër të njerëzve, dhe ata e shpallën qafir çdo njeri që i kundërshton ata.”2



Imam Ahmed, rahimehullah, gjithashtu ka thënë: “Me të vërtetë, Khuarixhët janë Murrxhi’a.”3



I është thënë Imamit, el-Hafidh, Abdullah Ibnul-Mubarak (v.181 H): “Ti paske mendime Irrxhaje?” Dhe Ibnul-Mubarak, rahimehullah, u përgjigj: “Si mund të jem unë Murrxhi’, kur unë nuk e kam mendimin e shpatës?!”4



Dhe Ebu Ejjub es-Sikhtijani (v.131 H), rahimehullah, u referohej të gjithë njerëzve të bidatit (Ehlul-Bida’h) si Khauarixhë. Ai thoshte: “Khauarixhët ndryshojnë në emër, porse ata bashkohen në shpatë.”5



Çfarë është përmendur në librat e sekteve:



Ka thënë Ebul-Hasen el-Esh’arij (v 324 H), rahimehullah: “Dhe mes tyre – pra nga mesi i Khauarixhëve – ishte një sekt që quhej Shabibijeh. Kjo për shkak se Shabijb u ndal në lidhje me Salihun dhe er-Rraxhi’ah, dhe ata thanë: “Nuk e dimë nëse ishte haku ajo në të cilën gjykoi Salih, apo ishte padrejtësi. Dhe ne nuk e dimë nëse ishte haku ajo për çka dëshmoi er-Rraxhi’ah, apo ishte padrejtësi.” Kështu që Khauarixhët i distancuan vetët e tyre nga këta njerëz dhe i quajtën ata Murrxhi’atul-Khauarixh.6



--------------------------------------------------------------------------------
1. Ky është një përkthim i broshurës me titull “El-Khauarixh Humul-Murrxhi’ah” nga Ebu Umer Usame el-Utejbi, i cili është një nxënës i dijes me origjinë nga Jordania. Ai është diplomuar në Fakultetin e Hadithit, në Universitetin Islamik të Medinës, ku ka studiuar mes dijetarëve, si Imam Muhamed Ibn Salih el-Uthejmin dhe el-Alame Rabij’ Ibn Hadij el-Medkhalij. Një tjetër aspekt nga biografia e tij është edhe pjesëmarrja në Xhihadin në Afganistan. Por megjithatë, ai u largua i tmerruar prej aty, pas vrasjes së dijetarit Selefij, Shejkh Xhemilu-Rrahman nga dora e njërit prej këlyshëve të Hikmetjarit.
2. Shiko er-Risale të el-Istakhrit, siç gjendet në Tabakatul-Hanabileh (1/36).
Shënim: Qarkullojnë disa spekulime rreth transmetimit të el-Istakhrit, por sidoqoftë, kjo deklaratë e veçantë është vijuar më pas nga el-Istakhri, siç do të vijë më poshtë.
3. Shiko es-Sunneh (fq.74) të Ebu Bekr el-Khal-lal.
4. Shiko el-Kitabul-Latijf (fq. 17) të Ibn Shahijn.
5. Shiko esh-Sheri’ah (n. 2057) të el-Axhurrit.
6. Shiko Mekalatul-Islamijin (1/202) të Ebul-Hasen el-Esh’arij.

--------------------------------------------------------------------------------

esh-Shehrastani ka thënë: “El-Jeman përmendi se Shabibijet u quajtën Murrxhi’atul-Khauarixh kur ata u ndalën në lidhje me çështjen e Salihut. Ky Salih ishte Ibn Musrih, një nga kokat e Khauarixhëve.”7



esh-Shehrastani gjithashtu ka thënë: “Murrxhi’at përbëhen nga katër grupe:[1] Murrxhi’atul-Khauarixh; [2] Murrxhi’atul-Kaderije; [3] Murrxhi’atul-Xheberije; [4] Murrxhi’atul-Khalisah.”8



Tha el-Isfarajini (v.406 H), rahimehullah: “Janë tri sekte që formojnë Murrxhi’at. Një sekt prej tyre ka bërë kombinimin me el-Irrxha’ në Iman dhe kanë folur për el-Kader, siç është prej tyre Ebij Shimr, Muhamed Ibn Shabijb el-Basrij dhe el-Khalidijet. Këta pra janë Murrxhi’un-Kaderijun.”9



Parimi për cilësimin e Khauarixhëve me Irrxha’:



Padyshim që Dijetarët e së shkuarës dhe të tashmes i kanë përmendur pikat për të cilat Khauarixhët janë cilësuar me el-Irrxha’, dhe prej këtyre pikave janë:



[1]: Khauarixhët janë cilësuar si Murrxhi’, sepse ata dëshmojnë për vetët e tyre se janë në Iman të plotë dhe në gjithë të vërtetën. Dhe ata pretendojnë se kushdo që i kundërshton ata, atëherë ai është një mosbesimtar që nuk ka as Iman e as të vërtetë tek ai.



Ka thënë Imam Ahmed Ibn Hanbel, rahimehullah, në shpjegimin e cilësimit të Khauarixhëve me el-Irrxha’: “Ata pretendojnë se ata janë në Iman dhe në të vërtetën, duke e përjashtuar pjesën tjetër të njerëzve. Dhe kushdo që i kundërshton ata shpallet mosbesimtar.”10



Dhe dihet më së miri se personi që thotë se është besimtar në të vërtetë, atëherë ai është bidatçi. Dhe kjo është nga thëniet e Murrxhi’ve.



Ka thënë Shejkhul-Islam Ibn Tejmijeh (v.728 H), rahimehullah: “Me të vërtetë, ai urrente atë që urrehej nga pjesa tjetër e Dijetarëve në lidhje me fjalën e Murrxhi’ave, kur ata thanë se Imani është i njëjtë tek të gjithë ata që e posedojnë atë, ashtu sikurse çdo person posedon nga një kokë. Dhe dikush prej tyre thoshte: Unë jam një besimtar (mu’min) në të vërtetë, dhe unë jam një besimtar (mu’min) tek Allahu.”11



[2]: Nga arsyet që Khauarixhët cilësohen me Irrxha’ është edhe se ata pajtohen me Murrxhi’at në mendimin që Imani është një entitet i vetëm e i pandashëm. Ai nuk mund të ndahet në pjesë, dhe as që nuk shtohet tek ata që e posedojnë atë. Kështu që nëse ndonjë pjesë e tij largohet, atëherë i gjithë ai largohet. Kjo është një prej atyre çështjeve, në të cilat Khauarixhët pajtohen me Murrxhi’at. Megjithatë, ata janë kundërshtuar në lidhje me emërtimin e Imanit, çfarë e shton atë, çfarë e pakëson atë, çfarë e bën atë të pamjaftueshëm dhe çfarë të nxjerr prej tij. Dhe kjo pikë është sqaruar tashmë në pikën e parë.



[3]: Disa nga Khauarixhët janë cilësuar me Irrxha’ në lidhje me disa prej kundërshtarëve të tyre. Ata nuk gjykojnë për këta me Iman dhe as nuk gjykojnë me Kufër. Ata vetëm se e shtyjnë (jerrxhi’un) çështjen e tyre, siç është përmendur më parë në citimet që janë marrë në librat e sekteve sa u përket Murrxhi’ave dhe Khauarixhëve.



--------------------------------------------------------------------------------
7. Shiko el-Milel uen-Nihel (1/148) të esh-Shehrastanit.
8. Shiko el-Milel uen-Nihel (1/162).
9. Shiko et-Tebsijr fid-Dijn (fq. 24) të Ebu Hamid el-Isfarajinit.
10. Shiko er-Risaleh të el-Istakhrit, siç gjendet në Tabakatul-Hanabileh (1/36).
11. Shiko Mexhmu’ul-Fetaua (7/375) të Ibn Tejmijes

--------------------------------------------------------------------------------

[4]: Dhe Khauarixhët e kohës sonë janë cilësuar me Irrxha’. Më saktë, ata janë cilësuar me ekstremizëm (gulu'u) në Irrxha’, për shkak të kryerjes së Irrxha’së kundrejt atyre që janë si puna e tyre, ndaj bidatçinjëve që pajtohen me ta në bërjen e tekfirit mbi ata që nuk gjykojnë me atë çfarë ka shpallur Allahu. Dhe do t’i gjesh ata duke bërë tekfir mbi disa persona për hesap të disa gjynaheve të mëdha, nëse ndodhin ato tek njerëzit e thjeshtë. Megjithatë, nëse kjo ndodh tek disa prej atyre të cilët këta i madhërojnë, atëherë ata nuk bëjnë tekfir ndaj tyre. Më saktë, ata dëshmojnë për superioritetin e tyre, gradën e tyre të lartë dhe i bëjnë ata shembull!! Kështu që ata e madhërojnë Sejid Kutbin (v.1966 EK),12 me gjithë faktin që ai ra në Irrxha’, mallkoi Sahabët dhe bëri tekfir ndaj disa prej tyre. Ai foli gjithashtu për el-Hulul (besimi se Allahu është gjithandej) dhe el-Xhebr (besimi se krijesat nuk kanë liri veprimi). Kështu që, megjithëkëtë, ata e konsiderojnë atë prej Dijetarëve më të mëdhenj, ata e madhërojnë atë dhe e përshkruajnë atë me atë që e obligon Xhenetin! Vërtet ajo është Shehidllëku!!



Ka thënë Shejkh Rabij’ Ibn Hadij el-Medkhalij, hafidhahullahu ue ra’ahu, duke folur për Khauarixhët e ditëve moderne: “Pra në të vërtetë ata i kanë kundërshtuar Selefët në shumë baza të rëndësishme, prej tyre…



Dhe prej këtij kundërshtimi është aleanca e tyre me shumë prej njerëzve të bidatit dhe pranimi nga ana ata e metodologjive të tyre të prishura, dhe librat e tyre të cilët janë shkruar me dalalet, të cilët ata akoma i shpërndajnë dhe i mbrojnë ato. Dhe ata e shtyjnë rininë që të pinë prej tyre, të cilat kanë pasojat më të këqija ndaj Umetit dhe rinisë së tij, si tekfiri, shkatërrimi, luftërat e vazhdueshme, derdhja e gjakut dhe abuzimi me të rinjtë.



--------------------------------------------------------------------------------
12. Sejid Kutb: Ai është përmendur nga Shejkh Rabij’ Ibn Hadij el-Medkhalij në librin e tij Xhema’h Uahide (fq. 76, 129, 131, 138, 152, 154, 165-167). Dhe Shejkh Rabij’ komentoi rreth librave të Kutbit: Fij Dhilalil-Kur’an, el-Adaletul-Ixhtima’ijeh dhe Ma’alim fijt-Tarijk: “Ata janë të mbushur me tekfir. Dhe ai ka thënë (fq. 160): “Ata – njerëzit e bidateve dhe devijimit – janë përpjekur ta bëjnë të lejuar menhexhin e Sejid Kutbit, tekfirsit xhahil, nën titujt: Menhexhi i ri i Selefizmit, Selefizmi ballafaques, Selefizmi i Besimit dhe Përballjes Moderne, në vend të këtij menhexhi të mrekullueshëm Selefij.” Dhe ai ka thënë për menhexhin e tij (fq. 171): “Ai ka mbledhur tok devijim të madh dhe bidate.” Dhe ai ka thënë (fq. 173): “Librat e Sejid Kutbit janë tekfirij.” Dhe Shejkh Rabij’ gjithashtu e ka përmendur atë (fq. 170, 173, 187).
Shejkh Zejd el-Medkhalij e ka përmendur atë në hyrjen e librit en-Nasrul-Azijz ala-Raddil-Uexhijz (fq. 21, 24), dhe Shejkh Rabij' e ka përmendur atë në po të njëjtin libër në disa vende, (fq. 83, 88-89, 102, 104, 120, 122, 166-167, 190, 193, 198). Dhe ai me pasuesit e tij janë përmendur nga Shejkh Rabij’ në Menhexh Ehlus-Sunneh fij-Nakd (fq. 63). Shejkh Rabij’ tha për të në el-Haddul-Fasil (fq. 5): “Një devijant i madh.”
Shejkh Mukbil ka thënë në Feda’ih ue Nesa’ih (fq. 64): “Ai qe konsideruar shkrimtar e jo mufesirin (komentues i Kur’anit).” Dhe ai ka thënë (fq. 65): “Dhe unë i lutem Allahut të Madhëruar që ta ruajë vëllain tonë Rabij’ Ibn Hadij, pasi ai i ka sqaruar besimet e Sejid Kutbit dhe gjithfarë devijimi që ka në të.” Dhe ai ka thënë (fq. 66): “Dhe ai që anon nga edh-Dhilal, atëherë është frikë se mos ai do të bjerë në dalalet (devijim, humbje). Kështu që nëse ju duhet ta lexoni patjetër edh-Dhilal, atëherë unë ju këshilloj që të lexoni atë që është shkruajtur nga vëllai Abdullah Ibn Muhamed ed-Duvejsh dhe atë që është shkruajtur nga Shejkh Rabij’ Ibn Hadij, hafidhahullah.”
Shejkh Mukbil ka thënë për të (fq. 61): “Tematikat brenda librave të Sejid Kutbit janë rrotat (që shërbejnë për të vënë në lëvizje, sh.p.) pjesën që mbetet nga librat e dalaletit.” Shiko gjithashtu Feda’ih ue Nesa’ih (fq. 147, 152). Shejkh Mukbil ka thënë në Feda’ih ue Nesa’ih (fq. 148): “E lexova atë çfarë vëllai Rabij’ Ibn Hadij, hafidhahullah, ka shkruajtur për çështjen e Sejid Kutbit, besimin e tij në Hululijeh (njësimin e Allahut me krijesat e Tij), saqë ai është Hululij, mallkimet e tija mbi Uthmanin dhe lexova mbi prirjet për tekfir, në librat e Sejid Kutbit. Me të vërtetë, shumë nga Xhematu-Tekfir i përdorin fjalët e Sejid Kutbit si argument.” Shejkh Mukbil ka thënë (fq. 151): “Ai është nga Imamët e Ehlul-Bida’h.” Dhe ai ka thënë (fq. 152): “Ai është një Imam prej Imamëve të Ehlul-Bida’h (njerëzit e bidatit).”
Shejkh Ubejd el-Xhabirij ka thënë në audiokasetën ed-Deuabit (ana e parë e saj): “Nuk është Fij Dhilalil-Kur’an (Nën Hijen e Kur’anit), më saktë është Fij Dhilalish-Shejtan (Nën Hijen e Shejtanit).”
Ai është përmendur nga Shejkh Ahmed en-Nexhmij në el-Meuridul-Adhabi-Dhilal (fq. 189, 248). Për një shtjellim të mëtejshëm mbi çështjen e Sejid Kutbit kthehu tek librat e Shejkh Rabi’s: el-Auasim mimma fij Kutub Sejid Kutb minel-Kauasim, Nadharat fil-Kitab et-Tesuirul-Fannij fil-Kur’an, Adua’ ala Akijdetu Sejid Kutb dhe Meta’in Sejid Kutb fijs-Sahabah

--------------------------------------------------------------------------------

Dhe prej këtij kundërshtimi është se ata përdorin dëshirat e tyre për t’i flakur vetët e tyre në thellësinë e irrxha’së ekstreme, e cila të çon nga neglizhenca më e thjeshtë drejt bidateve më të mëdha. Pastaj tek ajo që arrin në bidatet mukefirah (sh.p. bidatet që janë kufër e që të nxjerrin nga feja), të cilat janë të zbrazëta nga ndonjë kuptim të Selefizmit, e as ndonjë kuptim të nderit të Fesë së Allahut dhe asaj që mbajtën Sahabët e nderuar dhe ata që i pasuan ata në mirësi. Më saktë, i shpie ata në atë gradë që i mallkojnë disa prej Profetëve.” Pastaj ai përfundon: “Dhe në përfundim, është e përshtatshme që ne t’i cilësojmë këta njerëz si Murxhi’at ekstremistë të kohës sonë, përpara se t’i cilësojmë ata si Khauarixhët e kohës.”13



[5]: Me të vërtetë Khauarixhët kanë rënë në Irrxha’. Kështu që ata bën tekfir ndaj atij që ka bërë një gjynah të madh, ose ata mbajtën mendimin e revoltës kundra prijësit zullumqar dhe ata besuan se veprat janë jashtë titullit të Imanit. Sejid Kutbi pra qe një Tekfirs, por megjithëkëtë ai e përkufizoi Imanin me përkufizimin e Murrxhi’ave.



Dhe prandaj Dijetarët e Selefëve, rahimehumullah, kanë thënë fjalët e mëposhtme:



Ka thënë Ebu Kilabeh (v. 104 H), rahimehullah: “Nuk ka njeri që nuk e shpik një bidat, përveç që ai e bën të lejuar përdorimin e shpatës.”14



Ebu Ejjub es-Sikhtijani (v. 131 H) i quante Khauarixhë të gjithë njerëzit e bidatit. Ai thoshte: Khauarixhët ndryshojnë në emër, porse ata qenë bashkuar në shpatë.”15



Abdullah Ibnul-Mubarak (v.181 H), rahimehullah, ka thënë: “Si mund të jem unë Murrxhi’, kur unë nuk e kam mendimin e shpatës.”16



Në atë që u përmend më sipër është sqarimi se Khauarixhët duhet të cilësohen me Irrxha’. Po ashtu, Murrxhi’at janë cilësuar si Khauarixhë, sepse ata qe bashkuar në dëshminë për vetët e tyre se ata kanë Iman të plotë e të përkryer. Dhe ata besuan se Imani është një entitet i vetëm, i cili as nuk mund të ndahet në pjesë e as nuk mundet që dikush të zotërojë një pjesë të tij dhe jo pjesën tjetër që mbetet prej tij. Ata po ashtu kishin mendimin e rebelimit me shpatë kundra prijësve zullumqarë. Dhe Allahu e din më së miri, dhe salati dhe selami i Allahut qoftë mbi Profetin tonë Muhamed.



--------------------------------------------------------------------------------
13. Shiko revistën el-Esaleh (çështja 24/ fq. 88-89).
14. Shiko el-I’tisam (1/113) të esh-Shatibij dhe ed-Darimij (n. 99).
15. Shiko el-I’tisam (1/113) të esh-Shatibij.
16. Shiko el-Kitabul-Latijf (fq. 17) të Ibn Shahijn.

--------------------------------------------------------------------------------


Burimi: SunnahPublishing.net
Përktheu: Alban Malaj

[abdurrahman_tir]

Menhexhi i Khauarixhëve: Refuzim ndaj Pseudo-Xhihadit (Shpërthimeve Kamikaze dhe Vrasjeve)
Nga kaseta me titull "Menhexhul-Khauarixh" e Muhadithit të Epokës Sonë, Dijetari i Madh, Muhamed Nasirudin el-Albani, Allahu e mëshiroftë, me datë 29 të muajit Xhumadel-Ula, 1416H, 23/10/1995 E.K.





- Imam Albani i refuzon Njerëzit e Pseudo-Xhihadit – Ithtarët e Vrasjeve dhe Shpërthimeve Kamikaze të Papërgjegjshme



Për shkak të ecurisë së ngjarjeve aktuale, siç janë shpërthimet vetëvrasëse dhe shkatërrimit në shtetet Islame, do të përmendim këtu pikëpamjen e Imamit Muhamed Nasirudin el-Albani, Allahu e mëshiroftë, me qëllim që ta sqarojmë vendimin korrekt të mbështetur në Sheriat, që gjendet në dijen e ngulitur thellë dhe me qëllim ndriçimin e rrugës së saktë për ata që kanë dyshime dhe ata të cilët janë të mashtruar për sa i përket çështjeve që kanë të bëjnë më rregullat e Xhihadit. Gjithashtu, po e përmendim këtë si një refuzim kundra atyre që ia atribuojnë këto akte të gabuara – siç janë shpërthimet vetëvrasëse, vrasjet e papërgjegjshme dhe shkatërrimin e paarsyeshme – menhexhit të Selefus-Salih, (riduanullahi alejhim).



Pyetja:



"Këto kohët e fundit, kanë ndodhur, o Shejkh, katastrofa dhe trazira, aq sa çështja ka arritur deri aty, sa po përdoren shpërthime, të cilat shkatërrojnë jetët e dhjetëra njerëzve. Dhe pjesa më e madhe e tyre janë spektatorë të pafajshëm; midis tyre ka gra dhe fëmijë… Kemi dëgjuar nga disa prej njerëzve të moshuar se ata e kritikojnë heshtjen e njerëzve të dijes dhe myftinjve nga Dijetarët e mëdhenj. Ata e kritikojnë heshtjen e tyre dhe mungesën e prononcimit në lidhje me këtë mënyrë të sjelljes. Dhe ne i kemi njoftuar ata për pikëpamjen e njerëzve të dijes dhe pikëpamjen tuaj në lidhje me çështjen në fjalë. Sidoqoftë, ata përgjigjen duke pretenduar injorancën për atë çfarë keni thënë ju, ose çfarë kanë thënë ata (njerëzit e dijes) dhe se nuk ekziston ndonjë kasetë e përhapur gjerësisht, që sqaron të vërtetën rreth kësaj çështjeje. Për këtë arsye, ne po jua drejtojmë pyetjen në këtë mënyrë të hapur, me qëllim që njerëzit të jenë të qartë për mendimin tuaj dhe mendimin e atyre që citojnë prej teje. Kështu që shpjegona të vërtetën në lidhje me çështjen dhe si mund t’i bëhet e ditur e vërteta tek çdo Musliman? Mbase, Shejkhu ka dëgjuar se çfarë po ndodh tani ose ne mund t’i shpjegojmë atij diçka nga ajo çfarë po ndodh tani."



E para, prezantimi:



Shejkhu, Allahu e mëshiroftë, sqaroi se të tilla akte të rënda nuk janë të ligjëruara nga Sheriati dhe bazohen në injorancë, epsh dhe parime të prishura.



"Vërtet, të gjitha lavdërimet janë vetëm për Allahun. Ne e falënderojmë Atë, kërkojmë ndihmën e Tij dhe kërkojmë faljen e Tij. Ne kërkojmë strehim tek Allahu nga të këqijat e vetëve tona dhe nga të këqijat e veprave tona. Këdo që e udhëzon Allahu, nuk ka kush ta humbasë, dhe këdo që e humb Allahu, askush nuk mund ta udhëzojë atë. Unë dëshmoj se nuk ka të adhuruar tjetër që meriton të adhurohet, përveç Allahut të vetëm, i pashoq, dhe dëshmoj se Muhamedi është rob dhe i Dërguari i Tij.



"O ju që besoni! Frikësojuni Allahut ashtu siç i duhet pasur frikë Atij dhe mos vdisni ndryshe veçse duke qenë Muslimanë." [Ali-Imran, 102]



"O ju njerëz! Frikësojuni Zotit tuaj, i Cili ju krijoi ju nga një shpirt (njeri) i vetëm (Ademi), dhe prej tij Ai krijoi bashkëshorten e tij dhe nga ata të dy u shtuan burra dhe gra të shumtë, dhe kijeni frikë Allahun me emrin e të Cilit kërkoni të drejtat e ndërsjella dhe mos i ndërprisni marrëdhëniet me barkun tuaj (të afërmit). Sigurisht, Allahu është kurdoherë Vëzhgues mbi ju." [en-Nisa, 1]



"O ju që besoni! Frikësojuni Allahut dhe flisni (gjithnjë) fjalë të drejta. Ai do t’jua drejtojë veprat tuaja dhe do t’ju fali gjynahet tuaja. Dhe kushdo që i bindet Allahut dhe të Dërguarit të Tij, me të vërtetë që ka arritur fitoren më të madhe." [el-Ahzab, 70-71]



E më pas: Me të vërtetë, fjala më e mirë është fjala e Allahut dhe udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem. Dhe veprat më të këqija janë ato të shpikura dhe çdo shpikje (bidat) është humbje, dhe çdo humbje është në Zjarr.



Ju, Allahu ua shpërbleftë me të mira, përmendët se ne kemi folur tashmë rreth kësaj çështjeje. Dhe ju përmendët se ata udhëhiqen nga injoranca ose mungesa e dijes. Nëse kjo fjalë ka ardhur nga ndonjë që mendohet se ka dije rreth kësaj çështjeje, atëherë kjo ka rënë ndesh me ata që nuk kanë dije rreth saj, kështu që ata e refuzojnë këtë. E, atëherë, çfarë dobie ka në këtë pikë të refuzojmë fjalën e tyre? Megjithatë, ne do të përgjigjemi për ata që mund të kenë ndonjë dyshim, e jo që t’u përgjigjemi pasuesve të epsheve dhe njerëzve të injorancës. E bëjmë këtë vetëm që t’i bindim ata që ngurrojnë të pranojnë atë se këto akte, të cilat ndërmerren nga këta agresorë, nuk janë të lejuara me Sheriat.





Është e pashmangshme që para se të hyhet në diçka të detajuar, t’ju kujtoj - dhe kujtimi u bën dobi Besimtarëve – rreth fjalës së njerëzve të dijes: "Çfarëdo që ndërtohet mbi diçka të prishur, atëherë ajo vetë është e prishur". Kështu që Namazi që kryhet pa u pastruar (tahara), për shembull, ai nuk është Namaz. Pse? Sepse ai nuk është kryer sipas kushteve themelore, të cilat janë përcaktuar nga Ligjvënësi i Urtë (Allahu), nëpërmjet fjalës së Profetit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: "Nuk ka Namaz për atë që nuk ka abdes." Kështu që, për sa kohë që personi falet pa abdes, atëherë çdo gjë që është ndërtuar mbi diçka të prishur, ajo është vetë e prishur. Dhe shembujt e këtij lloji nga Sheriati janë të shumtë."



- E dyta, shejkhu sqaron ndalimin e rebelimit kundra pushtetarëve muslimanë, duke pretenduar tekfirin:



"Pra, ne gjithmonë kemi përmendur se rebelimi kundra pushtetarëve, edhe nëse ata janë të bindur për mosbesimin e tyre, edhe nëse ata janë të bindur për mosbesimin e tyre, është një rebelim i cili nuk është aspak i lejuar me Sheriat, për shkak se kjo revoltë është, dhe patjetër që duhet të jetë, një khuruxh (revoltë, rebelim) i ngritur në bazë të Sheriatit, sikurse Namazi për të cilin ne thamë më sipër se duhet të falet me pastrim, dhe ai është abdesi. Dhe ne i argumentojmë çështje të tilla me thënien e Allahut Tebarake ue Te’ala:



"Me të vërtetë, ju keni shembullin më të mirë tek i Dërguari i Allahut." [el-Ahzab, 21]



- E treta, shejkhu vazhdon më tej me kundërshtarët, për hir të argumentit, dhe i refuzon ata:



"Me të vërtetë, faza në të cilën po kalojnë sot Muslimanët sa i përket sundimit të disa pushtetarëve – dhe ne do ta pranojmë se ata janë, ose se mosbesimi i tyre është mosbesim që duket qartë, tamam si mosbesimi i idhujtarëve -, pra, nëse do ta pranojmë këtë për hir të argumentit, atëherë themi se rrethanat, në të cilat po jetojnë Muslimanët sot, në atë që ata po sundohen nga këta pushtetarë – dhe ne nuk themi se ata janë mosbesimtarë në fjalë, por jo në kuptimin duke qenë në përputhje me Xhematin Tekfir, sepse ne kemi një shtjellim të mirënjohur në lidhje me të -, pra, themi se jeta që po jetojnë Muslimanët në ditët e sotshme, nën sundimin e këtyre pushtetarëve, nuk ngelet jashtë sferës së jetës në të cilën kanë jetuar i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, dhe Shokët e tij fisnikë. Kjo është ajo që në përdorimin tradicional është quajtur nga njerëzit e dijes si epoka e Mekkes (el-‘Asrul-Mekkij).



Me të vërtetë, Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, jetoi nën sundimin e sunduesve qafirë, mushrikë, të cilët refuzuan haptazi t’i përgjigjeshin thirrjes së Pejgamberit, alejhi selam, dhe ata refuzuan të thoshin ‘La ilahe il-lAllah, deri aty, sa xhaxhai i tij, Ebu Talibi, në frymën e fundit të jetës së tij, i tha atij: "Po të mos ishte për dënimin e njerëzve të mi, unë do ta kisha pohuar atë sikurse ti."



Këta ishin mosbesimtarë, të cilët ishin të qartë në mosbesimin (kufrin) e tyre dhe këmbëngulës në refuzimin e tyre të thirrjes së Profetit të tyre. Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, jetoi nën sundimin e tyre dhe sistemin e tyre dhe ai nuk u foli atyre vetëm se për adhurimin e Allahut të vetëm e pa bërë shirk. Pastaj, erdhi epoka Medinase (el-‘Asrul-Medenij) dhe normat dhe rregullat e Sheriatit vijuan më pas. Dhe aty filloi lufta midis Muslimanëve dhe mushrikëve, siç dihet mjaft mirë nga biografia Profetike (sirah).



Sa për epokën e parë – epokën Mekase – atëherë, në atë kohë nuk kishte khuruxh (revoltë) siç bëhet sot nga shumë Muslimanë në më shumë se një nga shtetet Islame. Kështu që kjo revoltë nuk është sipas udhëzimit të Pejgamberit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, të cilin ne jemi të urdhëruar që ta marrim për shembull, e veçanërisht në ajetin e mësipërm:



"Me të vërtetë, ju keni shembullin më të mirë tek i Dërguari i Allahut." [el-Ahzab, 21]



- E Katërta: Shejkhu përmend realitetin aktual dhe pohon gjykimin korrekt të Sheriatit:



"Tani, siç kemi dëgjuar edhe në Algjeri, aty ka dy grupe. Dhe unë po e shfrytëzoj rastin nëse ndonjëri prej atyre që janë të pranishëm janë mjaft të qartë që t’i përgjigjen pyetjes që vijon: Unë them: Kam dëgjuar dhe kam lexuar se këto janë dy grupe apo më tepër grupe nga mesi i Muslimanëve, të cilët po shfaqin armiqësi kundra pushtetarëve atje. Për shembull, atje është Fronti për Çlirim, dhe unë besoj se ata kanë mes tyre Xhematin Tekfir."



Iu tha atij: "Kjo është Ushtria për Çlirim, që është e armatosur dhe nuk është kjo Fronti."



Shejkhu u përgjigj: "Sidoqoftë, a nuk kanë ata lidhje me frontin?"



Iu tha atij: "Ajo është ndarë nga ai. Domethënë, ajo ka marrë vijën e ashpër."



Shejkhu tha: "Atëherë, kjo është një fatkeqësi e madhe! Unë desha të konstatoj nga ekzistenca e më shumë se një grupi Musliman se që të gjithë ata kanë rrugën e tyre dhe Menhexhin e tyre në rebelimin kundra pushtetarit - a mos doni të thoni kështu? Nëse ky pushtetar eliminohet, një grup prej këtyre grupeve, të cilët kanë deklaruar Islamin dhe kanë shpallur luftë kundra udhëheqësit i cili është mosbesimtar, sipas pretendimit të tyre, del fitimtar, atëherë, a do të bëjnë këto dy grupe marrëveshje, e lëre më nëse aty ka edhe ndonjë grup tjetër?! A do ta vendosin ata gjykimin e Islamit, për hir të të cilit luftojnë ata? (Jo) Mes tyre kanë për të ndodhur mosmarrëveshje! Pika dëshmuese për këtë është e pranishme tani në Afganistan. Njëherë e një kohë, ata bënë luftë në Afganistan, e shpallën hapur rrugën e Islamit dhe i ndalën Komunistët! Kështu që, porsa ata i eliminuan Komunistët – dhe këto parti ishin krijuar dhe ekzistonin gjatë gjithë luftës –, ata u kthyen kundra njëri-tjetrit, si armiq.



Kështu pra, kur çdonjëri e kundërshton udhëzimin e të Dërguarit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, atëherë rezultati përfundimtar i çështjes së tyre nuk do të jetë gjë tjetër vetëm se humbja. Prandaj, sipas udhëzimit të të Dërguarit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, vendosja e gjykimit Islam dhe themelimi i botës mbi Islamin e drejtë dhe vendosjen e gjykimit Islam mbi të vjen vetëm nëpërmjet daues."



- E pesta, Shejkhu sqaron rrugën e saktë për ndreqjen e shteteve islame:



"Kështu pra, kur çdonjëri e kundërshton udhëzimin e të Dërguarit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, atëherë rezultati përfundimtar i çështjes së tyre nuk do të jetë gjë tjetër vetëm se humbja. Prandaj, sipas udhëzimit të të Dërguarit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, vendosja e gjykimit Islam dhe themelimi i botës mbi Islamin e drejtë dhe vendosjen e gjykimit Islam mbi të vjen vetëm nëpërmjet da'ues."



E para, duhet të jetë aty thirrja për Teuhid, pastaj edukimi i Muslimanëve (terbije) në bazë të Kur’anit dhe Sunetit.



Dhe sa herë që flasim, ne e tregojmë këtë parim të rëndësishëm me dy fjalë të shkurtra. Vërtet, nuk ka se si të shmangesh nga et-tesfije uet-terbije (pastrim dhe edukim), në lidhje me natyrën e vërtetë të situatës. Nuk duam të themi me këto dy fjalë se këta miliona duhet të largohen nga ata Muslimanë, me qëllim që Umeti të jetë një. Ne veç dëshirojmë të themi se kushdo që dëshiron të punojë me Islamin në të vërtetën dhe do që të përdorë mjetet që do të përgatisin rrugën për vendosjen e gjykimit të Allahut në tokë, atëherë ai duhet patjetër të marrë të Dërguarin, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, si shembull në gjykime dhe metoda.



Për këtë arsye, ne themi se çfarëdo që ka ndodhur, qoftë ajo në Algjeri apo në Egjipt, është në kundërshtim me Islamin, sepse Islami urdhëron me et-tesfije uet-terbije (pastrim dhe edukim). Unë them et-tesfije uet-terbije, për shkak të një arsyeje që është e njohur tek njerëzit e dijes.


Sot, ne jemi në brezin e pesëmbëdhjetë. E kemi trashëguar këtë Islam ashtu siç erdhi nëpërmjet brezave të gjatë. Ne nuk e kemi trashëguar këtë Islam siç u shpall nga Allahu mbi zemrën e Muhamedit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem. Për këtë shkak, Islami, i cili rezultatet e suksesshme i dha në fillim të çështjes së tij, është ai i rezultateve të suksesshme në fund të çështjes së tij, siç ka thënë Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: "Umeti im është si shiu. Nuk merret vesh nëse është i mirë në fillimin e tij apo në fundin e tij."



Kështu që, nëse Umeti i Muslimanëve e do jetën e tij të jetë mbi këtë mirësi, të cilën e tregoi i Dërguari, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, në këtë hadith dhe në hadithin tjetër, i cili është më i njohur se ai: "Nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga Umeti im, i qartë mbi të vërtetën. Ata nuk do të dëmtohen nga ata që i kundërshtojnë, derisa urdhri i Allahut të vijë." Unë them: ne nuk dëshirojmë me këto dy fjalë se këta miliona janë larg nga Muslimanët që janë ngritur mbi këtë Islam të pastër dhe i kanë edukuar vetët e tyre me këtë Islam të pastër. Megjithatë, ne dëshirojmë që, fillimisht, këta miliona t’i kushtojnë rëndësi edukimit të vetëve të tyre, pastaj edukimin e atyre që janë nën kujdesin e tyre, dhe pastaj… deri aty sa çështja ta arrijë këtë prijës, i cili nuk është e mundur që të drejtohet, të ndreqet e as të largohet, përveç se me këtë zinxhir logjik ngjarjesh të ligjëruara në Sheriat."



- E gjashta, Shejkhu qorton ndarjen, mosmarrëveshjen dhe grindjet, dhe sqaron çoroditjen e akteve rebele dhe shpërthimeve, si dhe kundërshtimi i tyre ndaj qëllimeve dhe metodave të Sheriatit:



"Për këtë arsye, ne përgjigjemi se këto rebelime dhe këto revolucione që po kryhen, qoftë edhe Xhihadi Afgan, ne nuk e mbështetëm atë, e as që u gëzuam me rezultatin përfundimtar të çështjes së tij, kur i gjetëm ata në pesë parti. Dhe tani, për shembull, ai që po sundon dhe ai që po e kundërshton atë dihet shumë mirë që janë nga njerëzit e Sufizmit. Ajo çfarë kam për qëllim është se Kur’ani përmban argumente se mosmarrëveshja (ikhtilafi) të dobëson, pasi Allahu Azze ue Xhel ka përmendur se nga shkaqet e luftimit mes veti janë mosmarrëveshjet dhe grindjet. "Dhe mos u bëni si Mushrikët, ata të cilët e ndanë fenë e tyre dhe u bënë sekte, secili grup duke u kënaqur me atë të tijën." [Rum, 31-32]



Prandaj, i takon Grupit Fitimtar (el-Firkatun-Naxhije), i cili do të vendosë shtetin Islam në të vërtetë, që të pajtohen me një thënie, të cilën unë e konsideroj nga urtësitë bashkëkohore. Është thënë nga një prej thirrësve. Mirëpo, pasuesit e tij nuk e ndjekin atë. Vërtet, ishte thënia e tij: "Vendoseni shtetin Islam në zemrat tuaja, e ai do të vendoset për ju në tokën tuaj."



Kështu që ne e kemi dëshmuar se… nuk them xhematet (grupet) që i kanë kryer këto rebelime. Më saktë, mund të them se shumë nga udhëheqësit e këtyre xhemateve, nuk e zbatojnë këtë urtësi, e cila ka saktësisht të njëjtin kuptim me atë çfarë themi ne me këto dy fjalë: et-tesfije uet-terbije. Pas kësaj, ata nuk e bënë pastrimin e Islamit nga ato që kanë hyrë në të, gjë që nuk është e lejuar që t’i atribuohen Islamit, në akide apo në adhurim (ibadet), apo në marrëdhënie (muamelate). Ata nuk e realizuan këtë – që është pastrimi (tesfije) i shpirtrave të tyre – e lëre më realizimin e edukimit (terbije) të familjeve të tyre. Si, pra, mund ta realizojnë et-tesfije uet-terbije në xhematet që ata po i udhëheqin dhe po rebelohen së bashku kundra këtyre pushtetarëve?!



Unë them: pasi që e kemi mësuar – me disa detaje – se kjo thënie "Çfarëdo që ndërtohet mbi diçka të prishur, atëherë ajo vetë është e prishur", atëherë përgjigja jonë është shumë e qartë. Vërtet, ajo çfarë po ndodh në Algjeri dhe në Egjipt dhe në vende të tjera veç tyre, në radhë të parë, është e nxituar... Dhe, në radhë të dytë, kjo i kundërshton gjykimet e Sheriatit në qëllime dhe metoda. Sidoqoftë, është e pashmangshme që të ketë ca detaje në lidhje me atë çfarë u parashtrua në pyetje."



- E shtata, fjala e fundit e shejkhut për sqarimin e gjykimeve të ligjëruara në Sheriat dhe Xhihadit të saktë:



"Ne e dimë se Allahu, më i urti Gjykues – me të gjithë drejtësinë që është tek Ai – i ka ndaluar ekspeditat e hershme ushtarake të Muslimanëve nga konfrontimi me gratë në ekspeditat e tyre. Kështu që Ai ua ndaloi vrasjen e grave, vrasjen e fëmijëve dhe të foshnjave. Më saktë, Ai i ndaloi nga vrasja e murgjve, të cilët janë mbyllur me vetët e tyre, për të adhuruar Zotin e tyre – siç pretendojnë ata – pasi ata janë në Shirk dhe në humbje. Allahu, më i urti Gjykues, i ndaloi prijësit e Muslimanëve nga konfrontimi me këta njerëz, me qëllim zbatimin e një parimi nga parimet e Islamit. Vërtet, ai është thënia e Allahut Tebarake ue Te’ala në Kur'an:



"Apo, a nuk është ai i njoftuar me atë që gjendet në Fletët e Musait dhe ato të Ibrahimit, i cili plotësonte gjithçka që Allahu ia urdhëronte atij? Që asnjë njeri i ngarkuar (me gjynahe) nuk do ta mbajë barrën (gjynahet) e tjetrit dhe njeriu nuk mund të ketë tjetër veçse ato që bën ai." [Nexhm, 36-39]



Pra, këta fëmijë dhe këto gra e burra që nuk janë as me këta e as me ata (nga palët ndërluftuese, sh.p.), atëherë luftimi i tyre nuk lejohet në Islam. Vërtet, ka ardhur në disa hadithe:"Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, i pa njerëzit të grumbulluar mbi diçka, kështu që ai i pyeti ata për të. Ata i thanë:'Kjo është një grua që u vra'. Ai, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, tha:'Ajo nuk duhej vrarë''.



Dhe këtu ne do marrim dy urtësi të kundërta. Njëra prej tyre është çfarë kemi përmendur më parë tërthorazi. Vërtet, ajo është se nuk lejohet vrasja e grave, sepse ato nuk duhen vrarë. Sidoqoftë, është një gjykim tjetër, nëse gjejmë disa nga gratë duke luftuar bashkë me ushtrinë që po bënë luftë apo revoltë. Kështu që, në këtë pikë, bëhet e lejuar për Muslimanët që t’i luftojnë apo t’i vrasin këto gra që po marrin pjesë me burrat në fushatën luftarake. Kështu që nëse pyetja është në lidhje me këta – siç thonë ata – që i marrin disa makina dhe i shpërthejnë ato duke i bërë copë e çikë me to ata që nuk janë fare përgjegjës në gjykimet e Sheriatit, atëherë kjo nuk është aspak prej Islamit. Megjithatë, unë them: kjo është pjesë e problemit, e jo i gjithë ai. Rreziku i tij më i madh është kjo revoltë që po vazhdon për shumë vjet, dhe çështja nuk është rritur, përveç se në këtë (në revoltë). Për këtë shkak, ne themi se veprat gjykohen vetëm nga rezultatet e tyre përfundimtare. Dhe rezultati përfundimtar nuk mund të jetë i mirë, përveç nëse ai është kryer sipas Islamit. Dhe çfarëdo që është ndërtuar në kundërshtim me Islamin, atëherë ajo nuk do të japë asnjë rezultat, përveç shkatërrim dhe rrënoja."




Burimi: SunnahPublishing.net
Përktheu: Alban Malaj

[abdurrahman_tir]

[Khauarixhët Ka’dijë janë një lëvizje revolucionare që datojnë që nga kohët e hershme e që janë prezent në kohën e sotshme. Këta Khauarixhë janë ata, të cilët i nxisin njerëzit nga minmberet apo vende të tjera që të rebelohen kundra prijësve, pa i përfshirë vetët e tyre në këtë revoltë.]





Një vështrim mbi gjurmët e fshehta të Ka’dijëve:



Dije, Allahu të mëshiroftë, se Khauarixhët, të vjetrit dhe të rinjtë, mund t’i grupojmë në dy kategori:



Kategoria e Parë: Fraksioni që mban armët.1
Kategoria e Dytë: Fraksioni që mban armët ideologjike.2



Sa herë që fraksionit të parë u jepet mundësia, duke patur edhe fuqinë, edhe nëse ajo është e pjesshme, ata shfaqin rebelimin e tyre, rrëmbejnë armët, hedhin në erë dhe kryejnë akte shkatërrimtare e vetëvrasëse, të cilat janë të risuara.



Fraksioni i dytë drejtohet kah politika dhe ndërhyn tek qeveria. Ata shfaqin haptazi vetpërmbajtje dhe tolerancë, dhe pretendojnë ndonjëherë se nuk i pranojnë shpërthimet, kurse herë të tjera pretendojnë se harrojnë! Pra, në realitet, ata janë paraprijës dhe nxitës për fraksionin e parë, dhe kjo duket qartë tek Khauarixhët nga shfaqja e tyre në gazeta, në revista dhe në televizion.



Prandaj, nuk është çudi që shumë prej tyre nuk i pranojnë shpërthimet dhe sulmet vetëvrasëse. Kështu, kushdo që është i njohur më gjendjen e Khauarixhëve, revolucionarëve dhe sekreteve dhe gjurmëve të tyre të njohura, nuk mund të mashtrohet nga çfarëdo aktesh fetare që mund të kryejnë ata dhe nga çdo shenjë mosaprovimi që mund të thonë ata!



Kjo është mjaft e qartë nga fjalimi i Dr. Salah es-Sauij3, i cili është një nga kokat e Khauarixhëve të kohës sonë. Salah es-Sauij4 ka thënë: “Dhe nuk është jo e natyrshme të thuhet se dobia e punës Islame kërkon që një fraksion njerëzish prej saj të ndërmarrin akte Xhihadi5, ndërkohë që fraksioni tjetër prej tyre t’i kundërshtojnë ata6. Dhe nuk është jo e natyrshme që kjo të bëhet realitet nëpërmjet veprimit, kur puna Islame të arrijë një nivel të caktuar pjekurie7, me të cilin do të bëhet e lejuar që të ndërmerren disa prej këtyre akteve, për shkak të dobisë që është më e madhe në vazhdimin e mesazhit të Islamikëve në këto tubime, pa u trazuar e pa u shqetësuar.”8



Pra, një fraksion nga Khauarixhët kryejnë rebelimin me armë, duke ndërmarrë sulme vetëvrasëse dhe shpërthime, ndërkohë që një tjetër fraksion prej tyre shfaqin hapur mosaprovimin e tyre ndaj fraksionit të parë me qëllim që të vazhdojnë në përfitimin e tyre të përgjithshëm, duke qëndruar pranë rradhëve të qeveritarëve në kauzën e tyre.



--------------------------------------------------------------------------------
1 Armët e këtij fraksioni janë shpatat.
2 Kurse arma e këtij fraksioni është nxitja.

3 Ose më saktë Salah el-Gauij (Salah i Humburi), siç e quante atë Shejkh Mukbil Ibn Hadij, rahimehullah.

4 Salah es-Sauij: Shejkh Rabij’ Ibn Hadij el-Medkhalij e përmend atë në librin Xhematul-Uahide (fq 170) dhe në librin Ehlul-Hadijth (fq 18, 33), dhe Shejkh Mukbil, rahimehullah, ka thënë për të në librin Feda’ih ue Nesa’ih (fq 66): “Ai është khalifi i Se’id Heuas.” Dhe ai ka thënë për të (fq 102): “Ai thërret drejt një fantazie të egër.” Dhe ka thënë për të (fq 163): “Librat e tij do të shuhen.”

5 Ai i referohet me këto fjalë sulmeve vetëvrasëse dhe shpërthimeve, sepse ata i konsiderojnë të tilla veprime si Xhihad, dhe kjo dihet mjaft mirë prej tyre, dhe grupi që i kryen të tilla veprime është fraksioni i parë i armatosur.

6 Kategoria e dytë e kundërshton kategorinë e parë nëpër gazeta, revista dhe në televizion për hir të dobisë së përgjithshme të Khauarixhëve në tërësi.

7 Që do të thotë se për revoltën kundra prijësve, ata duhet të arrijnë forcë të mjaftueshme.
8 Shiko librin eth-Theuabit uel-Mutegajirat (fq 256) të Salah es-Sauij.


--------------------------------------------------------------------------------

Në këtë mënyrë, ata futen në të gjitha sferat e qeverisë dhe marrin postet më të larta në qeveri, me qëllim që, pas kësaj, ata ta bëjnë realitet rebelimin kryesor, i cili është arritja e dominimit, ashtu sikurse ata kanë bërë në Sudan dhe në vende të tjera.



Njëri prej kryebanditëve të tyre, Muhamed Kutb,9 ka thënë: “Ne do të kapim zotërimin e posteve elektorale (qeveritare) dhe do t’ua lëmë fronet udhëheqësve.”10



Ata lëvizin shpejt, me një fshehtësi gjakftohtë, deri në zemër të udhëheqjes dhe revoltohen kundra shteteve, sa herë që u shfaqet mundësia. Kjo është pika e ndarjes mes Khauarixhëve Ka’dij dhe Khauarixhëve Theurij (Khauarixhët revolucionarë). Kjo nuk do të thotë se ka ndarje mes tyre në sensin që ata nuk e ndihmojnë dhe nuk e përkrahin njëri-tjetrin. Ata e duan njëri-tjetrin, simpatizojnë për njëri-tjetrin dhe e mbështesin njëri-tjetrin, sa herë që është e mundur,11 madje edhe duke i mbajtur larg ata nga shfaqja e çështjes së tyre.



Ka’dijët – Lëvizja Revolucionarë:



Përkufizimi i fjalës el-Ka’dij nga ana gjuhësore:



Përkufizimi i fjalës el-Ka’dij në gjuhën Arabe vjen nga fjala el-ku’ud (të ulesh) me damme, dhe nga fjala el-mek’ad me fet’ha, që do të thotë diçka mbi të cilën ulesh.



Dhe thuhet: ka’ade bihi (ai u ul mbi të) dhe el-mek’ad është vendi ku ai është ulur, dhe el-ki’deh me kesra është mënyra e uljes, dhe ki’deh e një njeriu është hapsira që mund të zëjë ai në vendin ku është ulur.



el-Ka’deh është shumësi i fjalës Ka’id, që i thuhet nxitësit, shtytësit.12



Ez-Zubejdi, rahimehullah, ka thënë: “Ka’deh janë disa njerëz prej Khauarixhëve, të cilët u tërhoqën nga përkrahja e Ali Ibn Ebi Talib, radij-Allahu anhu, dhe u tërhoqën nga luftimi me të. Dhe kushdo që mban opinionin e tyre – d.m.th. të Khauarixhëve – ai është Ka’dij nxitës. Ata e konsiderojnë gjykimin si të drejtë, porse ata tërhiqen, kur vjen puna tek revolta kundra njerëzve… dhe Ka’dijunët janë ata që nuk përzihen në luftim. Ky është emri i grupit, dhe Harurijet, një nga sektet e Khauarixhëve, quhen Ka’dij. Po ashtu, Shuratët, një sekt tjetër i Khauarixhëve, janë ata që duan të marrin në dorë sundimin (pushtetin), por pa shkuar në betejë; edhe ata janë quajtur Ka’dij. Dhe ky është shumësi i Ka’id.”13



El-Ez’herij, rahimahullah, ka thënë: “El-Ka’d: Shumësi i Ka’id, dhe Ka’dij është nga ata Khauarixhë të cilët mbajnë opinionin e el-Ka’deh. Ata janë të cilët e konsiderojnë gjykimin si të drejtë, por, prapëseprapë, ata tërhiqen nga revolta kundra njerëzve.”14



Ibnul-Arabij, rahimehullah, ka thënë: “El-Ka’d: (Janë) Shuratët, një prej sekteve të Khauarixhëve, të cilët dëshirojnë të arrijnë udhëheqjen (pushtetin), porse nuk luftojnë për atë.”15



--------------------------------------------------------------------------------
9 Muhamed Kutb: Shejkh Rabij’ Ibn Hadij el-Medkhalij e përmend atë në librin e tij el-Haddul-Fasil bejnel-Hak uel-Batil (fq 68), dhe ai e përmend atë në mënyrë indirekte në en-Nasrul-Azijz (fq 102) duke thënë: “…librat e Sejidit dhe vëllait të tij.” Shejkh Rabij’ e përmend atë, gjithashtu, në librin e tij Xhema’tul-Uahide (fq 165, 167, 170), në të cilin ai tërheq vëmendjen kundër librit të tij Hel Nahnu Muslimun dhe Xhahilijetul-Karnil-Ishrijn. Shejkh Mukbil e përmend atë në Feda’ih ue Nesa’ih (fq 104) dhe Shejkh Ahmed Ibn Jahja en-Nexhmij e përmend atë në el-Meuridul-Adhabi-Dhilal (fq 204).
10 Shiko librin el-Kutbijun ue Mukhatatatihim (fq 10).

11 Dhe i gjen ata që nëse revolucionarët nga mesi i tyre bien në burg, pjesa tjetër e tyre ngrihen që t’i mbrojnë ata nëpër media, dhe Allahu është i Vetmi prej të cilit kërkohet ndihma!

12 Shiko Taxhul-Urus (5/194) të Zubejdit, Mu’xhem Tahdhibul-Lugah (3/3003) të Ez’herit dhe el-‘Ajn (3/1501) të Khalijlit.

13 Shiko Taxhul-Urus (5/195) të Zubejdit.
14 Shiko Mu’xhem Tahdhibul-Lugah (3/3006) të el-Ez’herit.


--------------------------------------------------------------------------------

Përkufizimi Tradicional i El-Ka’dijeh



Ka’dijët janë ata, pra, që i nxisin dhe i shtyjnë njerëzit që të rebelohen kundra prijësave, porse ata vetë qëndrojnë duarkryq dhe, faktikisht, janë distancuar nga luftimi i prijësave dhe nga përdorimi i armëve. Megjithatë, ata konsiderohen si një lëvizje nga ato të Khauarixhëve revolucionarë.



El-Hafidh Ibn Haxher (v.825 H), pasi përmendi një sërë sektesh të devijuara, tha: “Ka’dijët: Janë ata të cilët e zbukurojnë revoltën kundra prijësave, porse vetë nuk e kryejnë atë.”16



Xhemal Ibn Furajhan el-Harithij ka thënë: “Dhe Ka’dijët, në më të shumtën e rasteve, janë më të rrezikshëm sesa vetë Khauarixhët, pasi mënyra e të folurit, nxitja e urrejtjes në zemra dhe provokimi i njerëzve të thjeshtë kundra prijësave ka ndikimin më të thellë tek shpirtrat, e veçanërisht kur kjo vjen nga një njeri që ka elokuencë në të folur, i cili i shashtis njerëzit me gjuhën e tij dhe e maskon atë me Sunetin.”17



Themeluesi i Ka’dijëve:



Në përmendjen e disa njerëzve të cilët qenë të akuzuar në akijden e tyre, el-Hafidh Ibn Haxher tha: “Umran Ibn Hittan qe akuzuar se kishte opinionin e Ka’dijëve nga Khauarixhët.”18



Umran Ibn Hittan, pra, ishte udhëheqësi i dikurshëm i Ka’dijëve, i cili vërtet besonte në fjalën e Khauarixhëve me besim të thellë, dhe mbi këtë ai e bazoi poezinë e tij, ftoi për tek kjo dhe e mbrojti atë,19 dhe, bashkë me dashurinë që kishte ai për khuruxhin (revoltën) dhe luftimin, qëndroi duarkryq.



Shohim, pra, se ai e bazon poezinë e tij mbi thirrjen për revoltë, pa u mburrur se është luftëtar. Ai qëndroi duarkryq për hir të jetës së kësaj dynjaje, ose, më saktë, ai ia mbathi dhe u tërhoq, duke kërkuar mbrojte dhe duke u frikësuar për jetën e tij,20 e kundërta e asaj që bëjnë kokat e Khauarixhëve, të cilët revoltohen dhe luftojnë, siç ishte Katarij Ibn Fuxha’ah i cili ishte, gjithashtu, një prej poetëve të tyre. Ky (Katarij Ibn Fuxha’ah) ka thënë për Ka’dijët, si puna e Ebu Khalid el-Kana’ij:



“Mbathja, o Eba Khalid, pasi ti nuk je i pavdekshëm (khalid)
Dhe Rrahmani nuk ka bërë justifikim për ndonjë Ka’id
Vallë, ti mendon se Kharixhiu është në udhëzim
ndërsa vetë mbete mbrapa me atë që vjedh dhe atë që bën dezertim.”21



Ka’dijët e Kohëve Moderne:



Khauarixhët e fraksionit Ka’dij nuk kanë pushuar së ekzistuari në kohët moderne, përkundrazi, ata janë shfaqur në një numër më të madh gjatë këtyre kohëve.



--------------------------------------------------------------------------------
15 Shiko Mu’xhem Tahdhibul-Lugah (3/3006) të el-Ez’herit.
16 Shiko Hedjus-Sarij (fq 459) të Ibn Haxherit.

17 Shiko el-Exhuibetul-Mufijdeh (fq 460) të el-Harithit.

18 Shiko Hedjus-Sarij (fq 460) të Ibn Haxherit.

19 Shiko Shi’rul-Khauarixh (fq 128) të Dr. Abdu-Rrezak Husejn.

20 Ashtu siç u tërhoqën Ka’dijët e kohëve moderne kah mbrojtjes dhe sigurisë në Londër e Amerikë, siç është Muhamed Surur, Umer Abdu-Rrahman, Ebu Katadeh el-Filistijni, Ebu Hamzah el-Misrij, Muhamed el-Mas’arij e të tjerë.
21 Shiko Shi’rul-Khauarixh (fq 128) të Dr. Abdu-Rrezak Husejn. Po ashtu, Ka’dijët e kohës sonë rrinë duarkryq dhe jetojnë mes gjynahqarëve të pabindur në shtetet e kufrit, ndërkohë që ata pretendojnë se janë në udhëzim!


--------------------------------------------------------------------------------

Ka’dijët nuk kanë ndaluar së qëni të pranishëm mes Muslimanëve dhe ata e kanë mashtruar një pjesë të rinisë së Muslimanëve, duke i thirrur ata tek bidatet e tyre, dhe duke e ndihmuar kauzën e tyre me të gjitha mjetet dhe mënyrat e mundshme. Ata kanë lëvizur me zell, për të arritur qëllimin e tyre, madje edhe duke i larguar ata nga Suneti dhe duke ua bërë Muslimanëve Fenë të vështirë. Ata kanë ambicie për udhëheqje (pushtet) dhe sot janë të pranishëm nën disa emra klandestinë22 dhe slogane flakërues. Parimet e tyre nuk kanë pushuar së ekzistuari dhe ata kanë thirrësat e tyre,23 orientimin e tyre dhe trashëgiminë e tyre.24



Esh-Shabij thotë: “Në të vërtetë, kjo kryengritje e Ka’dijëve dhe Ezarikëve është themeli i ndarjes mes Khauarixhëve një herë tjetër. Ka’dijët në Basrah janë nga anëtarët e Khauarixhëve. Abdullah Ibn Ahmed, Abdullah Ibn Sefer dhe Ebu Buhejs ishin një sekt i vetmuar, pas gjykimit kundra tyre të en-Nafi’ el-Kharijxhi. Po ashtu, Nexhdeh el-Kharijxhi lëshoi një sulm të ashpër kundra deklaratës së Nafi’t dhe u tërhoq me njerëzit e tij në një vend-kamping. Dhe, që atëherë, grindjet u bënë rruga në të cilën ecin Khauarixhët. Ata u dhanë pas luftimit të ndaluar në besime dhe beteja.”25



Ka’dijët, pra, janë ata që rebelohen me fjalë kundra bindjes ndaj prijësit dhe ata e fshehin rebelimin me shpatë, porse ata nuk e shfaqin atë haptazi, porse ata mblidhen bashkë, për t’i nxitur njerëzit kundra prijësit.



Ibn Haxher ka thënë: “Khauarixhët Ka’dijë nuk ishin të mendimit që të shpallnin luftë, porse ata u kundërviheshin prijësve sipas fuqisë së tyre. Ata thërrisnin tek mendimi i tyre dhe, bashkë me këtë, ata e zbukuruan revoltën dhe e konsideronin atë si të hajrit.”26



Ka’dijët, pra, janë ata që i shtyjnë njerëzit, nxisin urrejtjen në zemra kundra prijësve dhe japin fetva, duke e bërë të lejuar atë që Allahu e ka deklaruar të ndaluar në emër të largimit të së keqes, dhe ata janë më të këqijtë prej Khauarixhëve.”27



Abdullah Ibn Muhamed ed-Da’ijf, rahimehullah, ka thënë: “Ka’dijët janë më të këqijtë prej Khauarixhëve.”28



El-Alameh Muhamed Ibn Salih el-Uthejmin (v.1421 H), rahimehullah, tha gjatë komentit rreth Ka’dijëve në diskutimin e hadithit të Dhul-Khuvejsirit: “Më tepër është e habitshme se si ai (d.m.th. Dhul-Khuvejsira) e ofendoi të Dërguarin, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem. Dhe ai i tha atij: “Bëhu i drejtë!” Dhe ai (d.m.th. Dhul-Khuvejsira) i tha atij: “Unë nuk e dëshiroj Fytyrën e Allahut me këtë ndarje.”29



--------------------------------------------------------------------------------
22 Ata operojnë nën emrin e Islamit dhe nën pretendimin se kryejnë akte bamirësie, gjëra të cilët nuk dihen, përveç se nga njerëzit e dijes, dijetarët. Ata i marrin xhamitë si vende banimi dhe projektojnë aty që të mbledhin donacione (sadaka, zekat) dhe të përfitojnë nga pasuria e atyre që vijnë për t’u falur, dhe ata nuk kanë pushuar së shfaquri diçka hapur në publik ndërkohë që, nga ana tjetër, ata e fshehin krejt diçka tjetër, Allahu na ruajt!

Shejkh Salih Ibn Feuzan el-Feuzan, hafidhahullah, thotë në I’anetul-Mustefijd (1/243): “Shënim mbi Mashtrimin e Mashtruesve: Besimtarët duhet të jenë gjithmonë të kujdesshëm ndaj njerëzve të dyshimtë dhe devijimit të tyre. Ata shtiren se bëjnë përmirësim dhe veprimtari bamirëse, siç është edhe ndërtimi i xhamive! Megjithatë, aktivitetet e tyre të mëparshme dhe sjelljet e tyre gjithmonë dëshmojnë për gënjeshtrat e tyre, kështu që asgjë nga këto nuk pranohet prej tyre. Ne nuk mashtrohemi nga ato çfarë shfaqin ata në publik, pa shqyrtuar synimet e tyre dhe pasojat e tyre, edhe nëse u japim atyre një afat më të gjatë në këto shfaqjet publike… Kështu që Muslimanëve u duhet tërhequr vëmendja dhe duhet të kenë kujdes nga devijimi i njerëzve të devijuar në çdo kohë dhe në çdo vend. Dhe jo çdo kush që shfaq në publik përmirësim dhe veprimtari bamirësie është i ndershëm. Kështu që ne duhet të jemi syhapur, të kujdesshëm ndaj tyre dhe të mos mashtrohemi.”

23 Siç është Abdu-Rrahman Abdul-Khalik, drejtori i Xhami’atu Ihja’ut-Turath (Ringjallja e Trashëgimisë Islame, deri dje e pranishme edhe në trojet Shqiptare, sh.p.) dhe Nadhim Sultan, një tjetër thirrës i kësaj organizate.

24 Shiko el-Khauarixh (fq 53) të Dr. Nasir el-Akl, el-Khauarixh (fq 73) të es-Sa’uij dhe Shi’rul-Khauarixh (fq 128) të Dr. Abdu-Rrezak Husejn.

25 Shiko el-Mebahith (fq 147) të esh-Shabij.

26 Shiko et-Tahdhijb (8/114) të Ibn Haxherit.

27 Shiko Sherr-Katla (fq 20) të Xhemal Ibn Furajhan el-Harithij.
28 Shiko Mesa’ilul-Imam Ahmed (fq 271) të Ebu Davudit.
29 Për shkak të kësaj, Khauarixhët shfaqin hapur urdhërimin e të mirës dhe ndalimin e të keqes, por, prapëseprapë, ata nuk e bëjnë këtë me sinqeritet tek Allahu i Lartësuar (porse për hir të pushtetit, sh.p.)


--------------------------------------------------------------------------------

Ky është, pra, argumenti më i madh që tregon se revolta kundra prijësit kryhet me shpatë dhe, po ashtu, kryhet me fjalë, që do të thotë se ky, Dhul-Khuvejsira, nuk e ngriti shpatën kundra të Dërguarit, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, por, megjithatë, ai iu kundërvu atij.



Dhe ne e dimë me një dije të sigurt se natyra e vërtet e rrethanës kërkon që, detyrimisht, të mos bëhet revolta me shpatë, përveç kur e paraprin atë me revoltën me gjuhë e fjalë. Dhe nuk është e mundur që njerëzit të rrëmbejnë shpatat për të shpallur luftë kundra prijësit, pa patur diçka apo dikë që t’i nxisë ata. Është e pashmangshme që aty të mos jetë diçka që i shtyn ata, e që kjo është fjala. Kështu, pra, revolta kundra prijësve me fjalë, është një revoltë e vërtetë, dhe kjo është vërtetuar nga Suneti dhe nga situata aktuale e çështjeve.”30



Parimet dhe Shenjat e Ka’dijëve:



Në të vërtetë, ai që e studion gjendjen e Ka’dijëve, të vjetërve apo të rinjve, do të arrijë të nxjerri shenjat dhe parimet e mëposhtme:



[1]: Rebelimi kundra prijësit të Muslimanëve mund të jetë qoftë në mënyrë ideologjike ose fizike, ose me të dyja ato. Kjo është metoda e nxitjes dhe e provokimit politik, të cilën ata në mënyrë artificiale e kanë quajtur: urdhërimi i të mirës dhe ndalimi i të keqes!



[2]: Revolta kundra xhematit të Muslimanëve mund të jetë qoftë në mënyrë ideologjike ose fizike, ose me të dyja ato. Kjo çon në ndarjen nga Muslimanët, nëse ata i kundërshtojnë Ka’dijët, dhe këta (Ka’dijët) i testojnë apo i sprovojnë njerëzit me disa pyetje, me qëllim që të sigurohen, nëse ata janë apo jo prej grupit të tyre.



[3]: Shtrembërimi i teksteve që trajtojnë urdhërimin e të mirës dhe ndalimin e të keqes, duke i interpretuar ato se kanë për qëllim luftimin e qeverive, siç është e qartë nga gazetat, nga revistat dhe nga librat e kasetat e tyre.



Imam Ebu-Bekr el-Axhurrij (v.360 H), rahimehullah, ka thënë: “Dijetarët, të shkuarit dhe të tashmit, nuk kanë patur mospajtim rreth faktit se Khauarixhët janë njerëz të këqij, të cilët nuk i binden Allahut Azze ue Xhel dhe nuk i binden të Dërguarit të Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, edhe pse ata mund të agjërojnë, të falen e të japin mund në ibadet. Kjo nuk u bën dobi atyre, edhe pse ata në pamje të jashtme shfaqin urdhërimin e të mirës dhe ndalimin e të keqes, dhe kjo nuk u sjell dobi atyre, sepse ata e komentojnë Kur’anin sikur ai do të thotë çdo gjë që duan ata dhe çdo gjë që ata ua shtrembërojnë Muslimanëve. Me të vërtetë, Allahu Azze ue Xhel ka paralajmëruar kundra tyre, i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka paralajmëruar kundra tyre, Khalifët e Drejtë (Khulefai-Rrashidijn), pas tij, kanë paralajmëruar kundra tyre, Sahabët, radij-Allahu anhum, dhe ata që i pasuan ata në mirësi, rahmetullahi ilejhim, kanë paralajmëruar kundra tyre.”31



[4]: Ata kanë predikues, thirrës të mjaftueshëm mes radhëve të tyre, të cilët shtiren se kanë dije. Dhe pjesa më e madhe e tyre janë ashtu sikurse i përshkroi Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, “të rinj në moshë, budallenj në të kuptuar.”32



--------------------------------------------------------------------------------

30 Shiko Fetaua el-Ulema’il-Ekabir (fq 96) të Abdul-Malik Ramadanit, el-Xheza’iri.

31 Shiko esh-Sheri’ah (fq 21) të el-Axhurrit.

32 Transmetuar nga el-Bukharij (12/283) dhe Muslimi (2/746), nga hadithi i Suvejd Ibn Gafleh, radij-Allahu anhu. “Të rinj në moshë” këtu ka kuptimin: të rinj që janë ende të papjekur dhe që nuk kanë mësuar aq sa duhet për ta kuptuar të vërtetën, dhe “budallenj në të kuptuar” ka kuptimin: budalla, injorant dhe që nuk kanë logjikë, intelekt. Shiko Sherh Sahijh Muslim (7/169) të en-Neueuij dhe Fet’hul-Barij (12/78) të Ibn Haxher.


--------------------------------------------------------------------------------

Imam Ebu Bekr el-Axhurrij, rahimehullah, ka thënë: “Nuk është e lejuar për atë që e shikon kryengritjen e një Khauarixhi që është rebeluar kundra prijësit, qoftë ai i drejtë apo zullumqar – dhe ky person (ky Khauarixh) ka tubuar një grup njerëzish rreth vetes, ka zhveshur shpatën e tij dhe e ka bërë hallall vrasjen e Muslimanëve – nuk bën që ai që e dëshmon këtë, të mashtrohet nga këndimi i Kur’anit të këtij personi, koha e zgjatur në të cilën rri ai në Namaz, as agjërimi i tij i vazhdueshëm, as fjalët e tij të mira e të shkëlqyera në dije, kur për të është e qartë se rruga dhe metodologjia e tij është ajo e Khauarixhëve.”33



[5]: Ata shfaqin në publik për vetët e tyre cilësitë e njerëzve të mirë, siç i ka përshkruar Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: “Këndimi juaj i Kur’anit nuk është gjë në krahasim me këndimin e tyre të Kur’anit, Namazi i juaj nuk është gjë në krahasim me Namazin tuaj dhe agjërimi i juaj nuk është gjë në krahasim me agjërimin e tyre.”34



Dhe Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: “Me të vërtetë, do të jetë një grup njerëzish prej jush të cilët do të shtiren në adhurimin e Allahut, derisa njerëzit të mahniten nga ata dhe ata të mahniten me vetët e tyre. Ata do të dalin nga Feja ashtu sikurse shigjeta del përtej présë së saj.”35



Imam Ebu Bekr el-Axhurrij, rahimehullah, ka thënë: “Nuk është e lejuar për atë që e shikon kryengritjen e një Khauarixhi që është rebeluar kundra prijësit, qoftë ai i drejtë apo zullumqar – dhe ky person (ky Khauarixh) ka tubuar një grup njerëzish rreth vetes, ka zhveshur shpatën e tij dhe e ka bërë hallall vrasjen e Muslimanëve – nuk bën që ai që e dëshmon këtë, të mashtrohet nga këndimi i Kur’anit të këtij personi, koha e zgjatur në të cilën rri ai në Namaz, as agjërimi i tij i vazhdueshëm, as fjalët e tij të mira e të shkëlqyera në dije, kur për të është e qartë se rruga dhe metodologjia e tij është ajo e Khauarixhëve.”36



[6]: Një tjetër shenjë e tyre është mungesa e kërkimit të dijes Sheriatike nga ana e tyre. Edhe pse ata mund ta lexojnë Kur’anin, ata vetëm e lexojnë atë me gjuhët e tyre dhe ai nuk i arrin zemrat e tyre, siç edhe i ka përshkruar ata Profeti, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: “Ata e lexojnë Kur’anin, por ai nuk i kalon gurmazet e tyre.”37 Dhe në një transmetim tjetër: “Njerëz që e lexojnë Kur’anin me gjuhët e tyre, por ai nuk i kalon gurmazet e tyre. Ata dalin nga Feja ashtu sikurse shigjeta del përtej présë së saj.”38



Shejkhul-Islam Ibn Tejmijeh (v.728 H) ka thënë për Khauarixhët: “Ata ishin njerëz injorantë, të cilët u ndanë nga Suneti dhe Xhemati, për shkak të paditurisë.”39



[7]: Ata nuk kanë mes radhëve të tyre ndonjë Dijetar të kapur pas Kur’anit dhe Sunetit, kurse prijësit e tyre, ata janë ashtu siç ka thënë el-Hafidh Ibn Rexheb (v. 795 H), rahimehullah: “Sa për njerëzit e bidateve dhe devijimit dhe kushdo që përpiqet t’u ngjasojë dijetarëve, ndërkohë që ai nuk është prej tyre, atëherë është e lejuar ekspozimi i injorancës së tyre dhe bërja publike e gabimeve të tyre, me qëllim paralajmërimin e atyre të cilët, në rast të kundërt, do t’i marrin ata si shembull për t’i pasuar.”40



--------------------------------------------------------------------------------

33 Shiko esh-Sheri’ah (fq 28) të el-Axhurrit.

34 Transmetuar nga Muslimi (7/748), nga hadithi i Ali Ibn Ebi Talib, radij-Allahu anhu.

35 Sahijh: Transmetuar nga ebu Ja’la në el-Musned (3/107), nga hadithi i Enes Ibni Malik, radij-Allahu anhu, dhe është vërtetuar nga el-Albani në Silsiletus-Sahijha (4/519).

36 Shiko esh-Sheri’ah (fq 28) të el-Axhurrit.

37 Transmetuar nga el-Bukharij (12/283) dhe Muslimi (2/746), nga hadithi i Suvejd Ibn Gafleh, radij-Allahu anhu.

38 Transmetuar nga el-Bukharij (12/290) dhe Muslimi (2/770), nga hadithi i Sehl Ibn Hanijf, radij-Allahu anhu.

39 Shiko Minhaxhus-Sunneh (3/464) të Ibn Tejmijes.

40 Shiko el-Fark bejnen-Nasijha uet-Ta’jir (fq 33) të Ibn Rexhebit.


--------------------------------------------------------------------------------

[8]: Mashtrimi i vetvetes dhe një ndjenjë superioriteti para Dijetarëve të drejtë, deri në atë pikë, saqë ata pretendojnë se janë më të ditur se Dijetarët për të kuptuar çështjet e aktualitetit, dhe tek kjo i tubojnë të rinjtë e papjekur, të cilët nuk kanë dije.41



Prej këtu, ata e përçajnë unitetin e Muslimanëve dhe ata e shpallin të keqe atë që nuk është e keqe dhe e shpallin të mirë atë që nuk është e mirë. Shejkhul-Islam Ibn Tejmijeh ka thënë për Khauarixhët: “Ata i kanë dy cilësi të mirënjohura me të cilat ata e përçajnë unitetin e Muslimanëve dhe të prijësve të tyre. Njëra prej tyre është se ata e braktisin Sunetin dhe e shpallin të keqe atë që nuk është e keqe, ose e shpallin të mirë atë që nuk është e mirë.”42



Dhe Shejkhul-Islam Abdul-Azijz Ibn Abdullah Ibn Baz (V. 1420 H), rahimehullah, ka thënë: “Dhe prej asaj që është folur mjaft, për shkak të bollëkut të injorancës që ekziston në lidhje me gjendjen aktuale të çështjeve, është akuzimi i disa prej njerëzve të dijes dhe mirësisë se ata janë injorantë rreth çështjeve të hipokritëve dhe sekularistëve. Kështu që kjo nuk është për t’u fajësuar Dijetarët të cilët nuk e dinë se mes Umetit gjendet një hipokrit apo një heretik (mulhid), të cilët as nuk e dinë gjendjen e tij. Pas kësaj, bëhet e qartë se kjo është nënvlerësim i Dijetarëve.”43



[9]: Injoranca mbi dijen e Kur’anit dhe Sunetit dhe mjaftueshmëria e tyre me dije rreth politikës, duke pretenduar me këtë se kjo është themeli më parësor i Fesë!



Shejkhul-Islam Ibn Tejmijeh ka thënë: “Dhe bidatet e para, siç ishin bidatet e Khauarixhëve, ato erdhën vetëm për shkak të një kuptimi të varfër të Kur’anit. Ata nuk patën si qëllim kundërshtimin e Kur’anit, porse ata kuptuan tek ai atë që nuk ishte prej tij.”44 Dhe Ibn Tejmijeh, rahimehullah, ka thënë: “Dhe Khauarixhët nuk kapen pas Sunetit, përveç se ata i shtrembërojnë dykuptimshmëritë (ambiguitetet) e tij.”45



[10]: Nxitimi për të ndryshuar dhe për të kundërshtuar gjykimet fetare dhe vazhdimisht luhaten dhe i ndryshojnë opinionet, sipas ngjarjeve më të fundit të politikës, me qëllim kapjen e pozitave të favorshme.46 Për shkak të kësaj, ata vazhdimisht i injorojnë hadithet, edhe nëse ata vijnë nëpërmjet zinxhirëve të saktë të transmetimit. Herë ata kritikojnë zinxhirin e herë kritikojnë tekstin e hadithit. Dhe ata vazhdimisht i shtojnë debatet dhe ndarjet mes tyre, dhe, sa herë që ata kanë mosmarrëveshje, ata ndahen mes veti.



--------------------------------------------------------------------------------

41 Këto janë pretendime të zgjeruara kinse Dijetarët nuk e kuptojnë dot gjendjen aktuale të çështjeve, ndryshe nga këta politikanë Ka’dijë. Ata pretendojnë se janë dijetarët që i kuptojnë çështjet aktuale (fik’hul-uaki’ah) ndërkohë që Dijetarët e fetvave janë të një kohe tjetër. Sipas pasuesve të tyre, ata kanë më shumë të drejtë dhe përparësi për t’u ndjekur.




Dobi: Ndjenja Fallco e Superioritetit të Sefer Haualit Kundra Dijetarëve:

Ka thënë Sefer Hauali në audio-kasetën me titull “Fe Firru il-lAllah”: “Përse gjithmonë e hedhim fajin në mënyrë të veçantë nga njëri krah? Në mënyrë të veçantë për ata njerëz që po jetojnë në rrethana të caktuara, të cilat detyrimisht u kërkojnë atyre që të jenë bujarë në sjelljen e tyre!! Dhe kushte të vështira!! Përderisa ne jemi ata që po jetojmë në komoditet, ne duhet të themi të vërtetën në shtëpitë tona dhe në xhamitë tona…Dijetarët tanë, vëllezërit tanë! Mjaft (i kemi justifikuar)! Mjaft (i kemi justifikuar)! (Kefahum! Kefahum!) Ne nuk mund t’u justifikojmë çdo gjë atyre, ne nuk mund të themi që ata janë të pagabueshëm!! … Ne themi: Po! Ata kanë disa mangësi për të mësuar gjendjen aktuale të çështjeve, ata kanë disa gjëra për të cilat ne i lëmë aty ata! Jo për shkak të superioritetit tonë mbi ta, por për shkak se ne i kemi përjetuar ngjarjet, dhe ata nuk i kanë jetuar ato, sepse ata jetuan në një kohë tjetër! Kushtet tona të ndryshme!!… Megjithatë, unë them si vijon: Përgjegjësia themelore fillimisht bie mbi ne, studentët e dijes! Dhe disa nga dijetarët kanë filluar me të vërtetë ta lëshojnë autoritetin mbi çështjet, sepse dua të them që ata janë plakur, ose deri në njëfarë mase… (!?)”

42 Shiko Mexhmu’ul-Fetaua (19/27) të Ibn Tejmijes.

43 Shiko Irshadul-Barijeh (fq 126) të Husejnit.

44 Shiko Mexhmu’ul-Fetaua (13/30) të Ibn Tejmijes.

45 Shiko Mexhmu’ul-Fetaua (13/48) të Ibn Tejmijes.

46 Pasione në mungesë të dijes dhe fik’hut (të kuptuarit)!


--------------------------------------------------------------------------------

Shejkhul-Islam Ibn Tejmijeh, rahimehullah, ka thënë për Khauarixhët, kur ata nuk i kuptojnë disa hadithe të caktuar: “Ata herë e injorojnë zinxhirin dhe herë injorojnë tekstin (e hadithit). Dhe, nëse ata nuk e kuptojnë atë (hadithin), atëherë ata nuk e pasojnë atë. Atyre nuk u duhet besuar realiteti i Sunetit, me të cilin erdhi i Dërguari, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem. Për më tepër, atyre nuk u duhet besuar realiteti i Kur’anit.”47



[11]: Nxitimi për të përdorur gjykime që janë prej mospajtimeve të opinioneve mes njerëzve të dijes pa u kthyer tek Kur’ani dhe Suneti, dhe diskutimi rreth deklaratave të tyre dhe deklarimi i qëndrimit të saktë në lidhje me këtë, dhe nxitimi për të përdorur gjykime kundra kundërshtarit pa i verifikuar ato. Dhe ata japin fetva dhe mbajnë qëndrime duke u bazuar thjesht mbi zëra që qarkullojnë lart e poshtë, dhe, për këtë arsye, ata vazhdimisht nxitojnë të nxjerrin përfundime.



[12]: Dhënia e gjykimeve dhe akuzimi për atë çfarë ka në zemra, dhe prej kësaj është gjykimi për nijetin dhe mendimet.



[13]: Marrja e dijes nga ata që nuk janë Dijetarë dhe studimi me pseudo-Dijetarë dhe me “profesorë të kulturuar”, të cilët janë në një nivel me popullin e thjeshtë sa i përket dijes mbi Sheriatin.



[14]: Vrazhdësia në diskutime, në debate dhe në mospajtim mes zemrave të tyre, qoftë edhe në çështje të fik’hut.48



[15]: Nxitimi për t’iu përgjigjur fitneve me sjellje prej fundërrine, siç janë demonstratat, protestat dhe marshimet. Ata thërrasin me çfarëdolloj parulle, pa u kthyer kah njerëzit e dijes, përveç atyre që bien njëmend me epshet e tyre.



[16]: Ata nuk veprojnë në përputhje me Sunetin, nëse ai bie në kundërshtim me epshet e tyre. Ibn Tejmijeh, rahimehullah, ka thënë: “Dhe Khauarixhët nuk kapen pas Sunetit, përveç se ata i shtrembërojnë dykuptimësitë e tij pa atë e cila e kundërshton kuptimin e qartë të Kur’anit, sipas tyre.”49



[17]: Ata i luftojnë njerëzit e Islamit dhe grinden me ta, ndërkohë që i lënë rehat adhuruesit e idhujve, siç ka thënë Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: “Ata i luftojnë njerëzit e Islamit dhe i lënë rehat idhujtarët.”50



Ebul-Hasen el-Esh’arij (v.324 H), rahimehullah, ka thënë: “Sa për shpatën, të gjithë Khauarixhët flasin me të dhe e ngritin atë, përveç Ibadijve. Ata nuk janë të mendimit për të bërë rezistencë ndaj njerëzve me shpatë. Megjithatë, ata janë të mendimit për t’i larguar prijësit tiranë.”51



Dhe Ibn Tejmijeh, rahimehullah, ka thënë: “Khauarixhët janë më të dukshmit nga njerëzit e bidatit dhe për luftimin kundra prijësave.”52



Këto janë, pra, parimet dhe shenjat e Khauarixhëve, që kanë filluar të shfaqen brenda xhemateve dhe shoqërive (xhem’ijetu) dhe grupeve (hizbijeve) Islame, të cilat janë themeluar në ditët e sotshme.



--------------------------------------------------------------------------------
47 Shiko Mexhmu’ul-Fetaua (19/73) të Ibn Tejmijes.
48 Përkundrazi, ata do të luftojnë me ty qoftë dhe për çështje të fik’hut!

49 Shiko Mexhmu’ul-Fetaua (13/48) të Ibn Tejmijes.

50 Transmetuar nga Muslimi (2/742), nga hadithi i Ebi Se’id el-Khudrij, radij-Allahu anhu.

51 Shiko Mekalatul-Islamijin (1/204) të el-Esh’ariut.
52 Shiko Mexhmu’ul-Fetaua (2/217) të Ibn Tejmijes.


--------------------------------------------------------------------------------

Shpesh i shohim të rinjtë e tyre, të cilët ende nuk e kanë arritur pjekurinë në dijen e tyre, që të mos marrin dije nga dijetarët e drejtë; ata vetëm studiojnë nga njëri-tjetri, ose nga librat, pa u drejtuar kah dijetarët. Po ashtu, ne i kemi dëshmuar shumë prej “profesorëve të kulturuar” ithtarët e sloganeve, të cilët nuk e kuptojnë Fenë sipas një menhexhi (metodologjie) të saktë, se lënda e tyre e parë janë epshet dhe politikat e devijuara të Khauarixhëve.



Prandaj, ki kujdes, lexues i dashur, nga pretendimet e Ka’dijëve dhe nga sloganet e tyre, dhe kapu pas asaj mbi të cilën janë Dijetarët e Hadithit, pasi kjo është Rruga e Drejtë, rruga e Selefus-Salih dhe rruga e Besimtarëve. Allahu na bëftë ne dhe ju prej tyre!




Burimi : [SunnahPublishing.net]
Përktheu: Alban Malaj

[abdurrahman_tir]

Nga Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali
Përktheu: Fatbardh Veseli





Parathënie
Hyrje
Përkufizimi i Sufizmit
Shfaqja e Sufizmit për herë të parë
Si filloi Sufizmi?
Shkollat e mendimit të Sufive
Përnderimi i Shejhëve në mesin e Sufive
Dallimi në mes të Zuhdit (Asketizmit) dhe Sufizmit
Shembuj nga Ligësia e Sufive ekstremë
Unifikimi (bashkimi) i feve sipas Ibn'Arabiut
"Mrekullitë" e Sufive
Fjala përfundimtare
Fjalorth





Parathënie



I tërë hamdi dhe falënderimi është për All-llahun Një; paqja dhe bekimi qofshin mbi atë pas të cilit nuk ka më të Dërguar, pastaj:


Kjo është një ligjeratë të cilën ua mbajta studentëve të Darul-Hadithit në Mekke në vitin 1401H, me titull, "E vërteta mbi Sufizmin në Dritë të Kur’anit dhe Sunnetit." Pastaj disa dashamirës kërkuan që kjo të shtypet dhe të botohet për të mirën e njerëzve në përgjithësi. Unë iu përgjigja kësaj kërkese, pavarësisht nga koha e kufizuar. Në përgatitje të këtij materiali, kisha parasysh nivelin e kuptueshmërisë (njohurive) të studentëve të cilëve u është mbajtur ligjërata, prandaj është e lehtë për t’u kuptuar, megjithë përfshirjen e aspekteve të ndryshme të temës, e tërë lavdërimi është për All-llahun. E lus All-llahun, më të Lartin, që ta bëjë këtë të dobishme për çdo kërkues të së vërtetës, e All-llahu është i ditur për qëllimet tona.


Muhammed ibn Rebi ibn Hadi el-Medkhali


Mekke


6/3/1404H.




Hyrje



Të gjitha falënderimet dhe lavdërimet janë për All-llahun. Atë e lavdërojmë dhe e falënderojmë. Kërkojmë ndihmën e Tij nga e keqja e vetes sonë dhe nga veprat tona të këqija. Këdo që All-llahu e udhëzon, nuk ka kush e humb; dhe këdo që Ai e humb, nuk ka kush ta udhëzojë. Dëshmoj që askush nuk meriton të adhurohet, përveç All-llahut, dhe dëshmoj që Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij. Pastaj:


All-llahu, i Bekuari dhe më i Larti, na ka krijuar dhe na ka sjell në këtë jetë për një qëllim të madh dhe të urtë, të cilin Ai e do dhe me të cilin është i kënaqur, e ai (qëllim) është adhurimi i Tij, të vetmit, pa i përshkruar partnerë. All-llahu, më i Larti, thotë:


"Unë nuk i kam krijuar njerëzit dhe xhinnët për tjetër, veçse të më adhurojnë Mua." (dh-Dharijat: 56)


Pastaj All-llahu e ka dalluar njerëzimin nga krijesat e tjera me atë se Ai i ka bekuar ata me intelekt, me anë të të cilit ata mund ta njohin Zotin e tyre, dhe janë në gjendje ta dallojnë atë nga e cila kanë dobi, dhe atë e cila u bën dëm atyre.


Veç kësaj, nga mëshira e Tij mbi shërbëtorët e Tij, Ai, i Cili është i Pastër dhe larg çdo mangësi, nuk i ka lënë ata në një gjendje të tillë që të mbështeten vetëm në intelektin e tyre për ta dalluar të mirën nga e keqja. Për më tepër, Ai u dërgoi atyre Pejgamberë dhe u zbriti Librat e Shpallura, të cilat përmbajnë gjithçka që All-llahu ka urdhëruar, ndaluar apo porositur, ku mbështetet suksesi dhe fatbardhësia e njerëzimit në këtë botë dhe në të Pastajmen. Kështu që pas dërgimit të Pejgamberëve, nuk ka mbetur asnjë shfajësim apo arsyetim për atë që gjindet në drejtim të gabuar, apo për atë që largohet nga rruga e All-llahut. Bile i tilli meriton ndëshkim. All-llahu, më i Larti, ka thënë:


"Të Dërguarë, që ishin lajmgëzues e kërcënues, ashtu që pas dërgimit të të Dërguarve, njerëzit të mos kenë justifikim para All-llahut." (en-Nisa: 165)


All-llahu e përfundoi dhe e plotësoi vargun e të Dërguarve me Pejgamberin tonë Muhammed, kështu që ai është i Dërguari i fundit dhe më i miri, dhe Ai (All-llahu) ia zbriti atij Librin më të mirë të Shpallur. Për këtë arsye, Sheriati (Legjislacioni) i tij është rruga më e plotë dhe më gjithëpërmbledhëse. Pastaj, ai nuk iu bashkua shoqërisë më të lartë të engjëjve, derisa All-llahu e kompletoi Fenë dhe e përsosi dhuntinë e Tij, siç thotë All-llahu, më i Larti, në ajetin i cili zbriti pak para vdekjes së tij (të Dërguarit) dhe kjo ishte në ditën e Arafatit ndërsa ai ishte në hutben e tij gjatë Haxhit Lamtumirës:


"... Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova Dhuntinë Time ndaj jush, zgjodha për ju Islamin fe..." (el-Ma’ide: 3)


Kështu që nuk ka mbetur hapësirë për askë, kushdo qoftë ai, që të fusë diç të re në Fe, e as të heqë diçka nga ajo. Për më tepër, gjëja e parë në të cilën i Dërguari i All-llahut thirri ishte Teuhidi (të adhuruarit e All-llahut në Njëshmërinë e Tij), e cila shprehet përmes dëshmisë që askush nuk meriton të adhurohet pos All-llahut dhe që Muhammedi është i Dërguar i All-llahut. Ai i kaloi trembëdhjetë vite duke thirrur në këtë frazë dhe duke mos thirrur në asgjë tjetër përveç saj, ashtu siç kishin vepruar (thirrur) të gjithë të Dërguarit, prej të cilëve nuk pati asnjë që të fillojë thirrjen në diç tjetër, veçse duke u thënë:


"...Adhuroni All-llahun, nuk keni zot tjetër (të denjë për adhurim) pos Tij..." (el-A’raf: 59)


Kështu që Teuhidi është thelbi me të cilin erdhën të gjithë të Dërguarit, qëllimi i të gjithëve prej tyre dhe parimi qëndror i tërë asaj në të cilën thërrisnin, ajo mbi të cilën i kanë vënë themelet dhe ajo për të cilën u dërguan. Argumenti për këtë mund të shihet në shumë ajete, e në mesin e tyre Fjala e All-llahut, ku Ai, më i Larti, thotë:


"Ne dërguam në çdo popull të Dërguar që t’u thonë: ‘Adhuroni All-llahun e largohuni nga djajt!’ Por pati nga ata (disa) që All-llahu i udhëzoi dhe pati nga ata të gjykuar me humbje. Pra udhëtoni nëpër botë dhe shihni si ishte fundi i gënjeshtarëve." (en-Nahl: 36)


Thënia e All-llahut, më të Lartit:


"Vërtet, Ne e patëm dërguar Nuhun te populli i tij, e ai tha: ‘O populli im! Adhuroni All-llahun, nuk keni zot tjetër (të denjë për adhurim) pos Tij. Unë kam frikë për dënimin tuaj në një Ditë të Madhe." (el-A’raf: 59)


Thënia e All-llahut, më të Lartit:


"Edhe te (populli) Adi-t (dërguam) vëllanë e tyre Hudin, e ai tha: ‘O populli im! Adhuroni All-llahun! Ju nuk keni zot tjetër pos Tij, a nuk po frikësoheni?!" (el-A’raf: 65)


Thënia e All-llahut, më të Lartit:


"Edhe (popullit të) Themudit i patëm dërguar vëllanë e tyre, Salihun, e ai u tha: ‘O populli im! Adhuroni All-llahun, ju nuk keni zot tjetër pos Tij. Ai së pari ju krijoi nga dheu..." (Hud: 61)


Thënia e All-llahut, më të Lartit:


"Edhe Medjenit (i dërguam) vëllanë e tyre Shuajbin, i cili u tha: ‘O populli im, adhuroni All-llahun, ju nuk keni Zot tjetër pos Tij." (Hud: 84)



Ka edhe shumë ajete të tjera që tregojnë se Teuhidi ishte gjëja e parë në të cilën Pejgamberët e ftonin popullin, meqë Teuhidi është themeli i Islamit, e cila është feja e të gjithë të Dërguarve dhe Pejgamberëve. Pastaj, kur themeli krijohet, aktet e tjera të adhurimit dhe rregullat e tjera ndërtohen mbi të. Kjo nuk do të thotë që thirrësi duhet t’i trajtojë degët e tjera të Islamit me pakujdesi, por është një rregull që asnjë vepër nuk do të jetë e saktë, e as që do të pranohet, në qoftë se Akideja (Besimi) e personit nuk është në rregull dhe e saktë. Mu ashtu siç nuk është korrekte që ta ndërtojmë shtëpinë pa e siguruar mirë themelin: nëse kjo nuk bëhet, atëherë shpejtë do të rrënohet dhe do të rrëzohet. Ky realitet është theksuar më tepër për faktin se shirku (të drejtuarit ndonjë pjesë apo formë të adhurimit, apo çkado që është e drejtë e All-llahut, dikujt tjetër përveç Tij), që është e kundërta e Teuhidit, është mëkat më i madh se çfarëdo mëkati tjetër. Prandaj All-llahu, më i Larti, na informon se Ai nuk do ta falë atë që vdesë në shirk. All-llahu i Lartësuar thotë:


"Është e vërtetë se All-llahu nuk fal (mëkatin) që t’i bëhet Atij shok (shirkun), e pos këtij (mëkati) falë atë që dëshiron Ai..." (en-Nisa: 116)


Kështu që çdo mëkat që njeriu mund të kryejë, që është më i vogël se të shoqëruarit e të tjerëve në adhurimin ndaj All-llahut (shirku) dhe pabesimi (kufri), atëherë ka shpresë që All-llahu do t’ia falë mëkatin këtij personi dhe do të fusë atë në Parajsë, për aq sa është i pastër nga njollat e shirkut. Sidoqoftë, ai i cili vdes në shirk, edhe në qoftë se pretendon se është në Islam, fati i tij sigurisht që është Xhehennemi-Zjarri, All-llahu na ruajtë nga ai!


Për këtë asye, është thelbësore që të jemi të vetëdijshëm për këtë çështje jashtëzakonisht të rëndësishme, kështu që t’i thërrasim njerëzit në Teuhid dhe t’i paralajmërojmë për rrezikun e shoqërimit të dikujt në adhurim ndaj All-llahut, dhe këtë ta vendosim në maje të listës së gjërave në të cilat thërrasim. Pastaj, kur i Dërguari i All-llahut e dërgoi Muadhin në Jemen për t’i thirrur njerëzit për te All-llahu, ai (i Dërguari) e mësoi atë si t’ia fillojë thirrjes. Ai e mësoi që të fillojë me atë që është më e rëndësishmja dhe të pasojë me atë që vjen pas saj për nga rëndësia. Ibn Abbasi radijallahu anhuma transmeton:


"Kur i Dërguari i All-llahut e dërgoi Muadhin në Jemen, ai i tha: Ti do të shkosh te një popull nga pasuesit e Librit, prandaj le të jetë gjëja e parë në të cilën i thërret dëshmia se askush nuk ka të drejtë të adhurohet pos All-llahut - dhe në një transmetim: se ata duhet ta veçojnë All-llahun (Teuhidi)-, kështu që nëse të binden, atëherë informoji se All-llahu i ka obliguar me pesë Namaze çdo ditë dhe natë. Nëse të binden në këtë, atëherë tregoju që All-llahu i ka obliguar me bamirësi, e cila duhet t’u merret të pasurve dhe t’u jepet të varfëve. Kështu që, nëse të binden në këtë, atëherë ruaju marrjes së pjesës më të mirë të pasurisë së tyre, dhe ruaju lutjes së të shtypurit, meqë nuk ka perde në mes tij dhe All-llahut." (Buhari dhe Muslim)


Kështu, mësimi nga ky hadith është se ai e mësoi atë se si të bëjë da’uet (thirrje-ftesë në Islam) dhe se duhet të fillojë nga thirrja në Teuhid para të tjerave. Pastaj, kur ata të hyjnë në Teuhid, ai duhet t’i ftojë ata në veprat e përmendura, duke filluar nga Namazi (Lutja), e cila është kryesorja e të gjitha akteve të adhurimit. Kështu që, çdo thirrës duhet ta marrë të Dërguarin e All-llahut si shembull udhëzues. O vëllezër, kur kjo të kuptohet, atëherë duhet të keni kujdes (dhe ta dini, sh.p.) se janë një numër i thirrjeve shkatërrimtare, të cilat janë themeluar në mesin e muslimanëve dhe të cilat kanë tronditur dhe dëmtuar besimin e mbajtur në zemrat tyre. Ata e kanë ndotur Akiden e pastër islame dhe janë rritur nëpër faza, për të arritur një nivel aq të rrezikshëm, saqë kanë çuar kah ndarja e muslimanëve në sekte dhe parti, për të cilat i Dërguari ka thënë:


"Me të vërtetë ata që ishin para jush nga Pasuesit e Librit, janë ndarë në 72 sekte dhe kjo Fe do të ndahet në 73 (sekte). 72 janë në Zjarr dhe një në Parajsë, dhe ky është Xhemati." [Transmetuar nga Ahmed dhe Ebu Daud, dhe është shpallur hasan nga el-Hafidh (Ibn Haxher)]


Nuk ka dyshim se çdonjëra nga këto sekte pretendon për vete se është sekti i shpëtuar, se është i drejtë dhe se e ndjek të Dërguarin. Por rruga e së vërtetës është një rrugë e vetme, është ajo e cila çon në shpëtim, dhe çdo rrugë tjetër është ndonjë nga rrugët e devijimit, e cila çon në shkatërrim, siç tregohet në hadithin e Ibn Mes’udit, radijallahu ‘anhu, i cili thotë:


"I Dërguari i All-llahut vizatoi një vijë të drejtë me dorën e tij dhe tha: ‘Kjo është Rruga e Drejtë e All-llahut.’ Pastaj ai vizatoi vija në të djathtë dhe në të majtë, dhe tha: ‘Këto janë rrugë (të tjera), në krye në çdonjërës prej të cilave gjindet nga një djall që thërret në të.’ Pastaj ai lexoi:


"Dhe kjo është rruga (feja) Ime e drejtë (që e përcaktova për ju), pra përmbajuni kësaj e mos ndiqni rrugë të tjera e t’ju ndajnë nga Rruga e Tij." (el-En’am: 163)


Pra rruga e së vërtetës është të kapurit për Librin e All-llahut dhe Sunnetin e Pejgamberit alejhis-selam, siç thuhet në hadith:


"Kam lënë në mes jush dy gjëra, me të cilat nuk do të humbni: Librin e All-llahut dhe Sunnetin tim, dhe ato nuk do të ndahen derisa të vijnë tek unë te Pellgu." (Sahi, transmetuar nga Ahmed dhe en-Nesa’i)


I Dërguari i All-llahut gjithashtu na ka treguar neve lajmin e gëzueshëm se një grup nga Ummeti i tij do të vazhdojë në të vërtetën deri në Ditën e Kijametit. Xhabir ibn Abdullah transmeton se e ka dëgjuar të Dërguarin duke thënë:


"Një grup nga Ummeti im nuk do të pushojë së luftuari me fitore në të vërtetën deri në Ditën e Ringjalljes." (Muslim)


Vëllai im, kjo është një hyrje në temën me të cilën do të përballemi dhe kjo është: "E vërteta mbi Sufizmin në Dritë të Kur’anit dhe Sunnetit." Kjo për shkak se Sufizmi ka bërë ndikim të madh në jetërat e muslimanëve qysh prej shekullit të tretë pas Hixhrit e deri më sot, dhe ka arritur kulmin e saj në shekujt e fundit. Ka ndikuar shumë në besimin e muslimanëve dhe e ka ndërruar drejtimin e saj të vërtetë, e cila është përmendur në Kur’anin e Lartë dhe në Sunnetin e pastër. Ky është aspekti më i rrezikshëm i Sufizmit, meqë mendimi Sufi është kombinuar me nderimin e të devotshmëve dhe shejhëve, dhe teprimin e nderimit të të vdekurve, mu ashtu siç është kombinuar me thënien se çdo gjë në ekzistencë është në të vërtetë All-llah (vahdetul-vuxhudë), e mos të përmendim aspektet tjera të Islamit të cilat Sufizmi i ka prishur, në atë se pasuesit e tij karakterizohen me mbështetje në të tjerët ndërsa rrejshëm deklarojnë se mbështeten në All-llahun, dhe me murgërinë e tyre. Në të njëjtën mënyrë, ata e kanë larguar frymën e xhihadit, që është të luftuarit në rrugë të All-llahut, me atë që pretendojnë se është xhihad më i lartë, e që sipas tyre është të luftuarit kundër epshit të vetvetes (xhihadun-nefs). Ata këtë e bazojnë në thënien: "U kthyem nga xhihadi më i vogël në xhihadin e madh: luftën kundër shpirtit (epshit, lakmisë) të vetvetes." Ndërsa ky është një hadith i pabazë dhe u ka dhënë mundësinë forcave kolonizuese në dy shekujt e kaluar që të pushtojnë shumicën e tokave të muslimanëve, dhe Sufizmi nuk ka pushuar së hedhuri tendën e vet në të gjitha vendet e muslimanëve.




Përkufizimi i Sufizmit


- Pse është quajtur me këtë emër?


Fjala "Sufizëm" rrjedh nga fjala greke "Sofia", që do të thotë urtësi, mençuri. Gjithashtu thuhet që kjo është një fjalë që i referohet veshjes së rrobave të leshta dhe kjo thënie është më e sigurta, meqë veshja e rrobave të leshta ka qenë shenjë e Zuhdit (indiferencës/largimit/distancimit nga jeta e kësaj bote). Është thënë se kjo është bërë me qëllim të gjasimit me ‘Isain alejhis-selam, të birin e Merjemes. Shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah, përmend në el-Fetava (11/7) nga Muhammed ibn Sirinë (një tabi’in i famshëm që vdiq në vitin 110H) se i ka arritur atij (lajmi) se njerëz të caktuar kishin marrë rroba të leshta për të veshur, me qëllim që të gjasojnë me Isain, të birin e Merjemes, andaj ai tha:


"Ka njerëz që kanë zgjedhur dhe preferuar veshjen e rrobave të leshta, duke pretenduar se dëshirojnë të gjasojnë me Mesihun, të birin e Merjemes. Por rruga e Pejgamberit tonë është më e dashur për ne, e Pejgamberi alejhis-selam ka veshur (rroba) prej pambuku dhe rroba të tjera."




Shfaqja e Sufizmit për herë të parë



Nëse shikohet me kujdes shfaqja e Sufizmit, atëherë fjala "Sufizëm" nuk ka qenë e njohur në kohën e Sahabëve. Në të vërtetë, ajo nuk ishte aq e njohur në shekullin e parë dhe në tre shekujt më të mirë. Më saktë, ajo u bë e njohur pas përfundimit të tre shekujve të parë.


Shejhul-Islam Ibn Tejmije, rahimehullah, përmend se Sufizmi u shfaq për herë të parë në Basra të Irakut, ku disa njerëz shkuan tejkaluan kufijtë në adhurim dhe në shmangien nga jeta e kësaj bote, në një shkallë që nuk është parë në vende të tjera. (el-Fetaua 11/6)




Si filloi Sufizmi?



Kur filloi për herë të parë Sufizmi nuk ishte tërësisht i ndryshëm dhe i veçuar, por thjesht një teprim në distancimin nga kjo botë, në qëndrueshmërinë në dhikr (përkujtim të All-llahut) dhe në përjetimin e një frike të madhe gjatë përmendjes së All-llahut, saqë i bënte disa njerëz të binin të pavetëdijshëm apo të vdekur kur dëgjonin ndonjë ajet që përmendte kërcënimin për ndëshkim. Kjo është parë në rrëfimin e Zurare ibn Afvasë, gjykatësit të Basras, i cili lexoi:


"E, kur të fryhet në Sur." (el-Mudethithir: 8)


në namazin e sabahut dhe ra i vdekur. Ngjashëm është edhe ngjarja e Ebu Xhehrit, të verbërit, kur Salih el-Murri i lexoi atij dhe ra i vdekur. Të tjerë nga ta mbetnin të shtangur kur dëgjonin që lexohej Kur’an. Shejhul-Islam Ibn Tejmije thotë gjatë komentimit të kësaj:


"Kjo nuk ka ngjarë në mesin e Sahabëve, kështu që kur kjo u shfaq, një grup nga Sahabët dhe tabi’inët si Esma, e bija e Ebu Bekrit, Abdullah ibn ez-Zubejri dhe Muhammed Sirinë e kritikuan këtë, meqë e panë se ajo ishte një risi dhe në kundërshtim me atë që e dinin nga zakonet e Sahabëve."


Gjithashtu Ibn Xhevzi thotë në "Telbisë Iblisë":


"Sufizmi është një rrugë, fillimi i të cilës ishtë tërësisht shmangie nga çështjet e kësaj bote, pastaj ata të cilat iu bashkuan asaj u bënë të shkujdesur në lejimin e këndimit dhe vallëzimit. Prandaj kërkuesit e Jetës së Pastajme (Ahiretit) nga njerëzit e thjeshtë u joshën nga ata për shkak të shmangies nga kjo botë, të cilën (veti) e shfaqnin, dhe kërkuesit e kësaj bote gjithashtu u joshën nga ata për shkak të jetës së shkujdesur dhe kotësisë, (jetë) të cilën (shihej se) e jetonin." (Telbis Iblis, f.161)


Shejh Ebu Zehra rahimehullah ka thënë lidhur me arsyen e shfaqjes së Sufizmit dhe burimet prej nga të cilat ai mori hov:


1. Burimi i parë: Disa nga adhuruesit në mesin e muslimanëve e kthyen tërë vëmendjen e tyre nga largimi nga kjo botë dhe abstenimin e veteve te tyre me qëllim të adhurimit. Kjo së pari filloi gjatë kohës së Pejgamberit alejhis-selam, kur disa sahabë vendosën të kalonin natën duke u përpjekur (munduar) me namaz dhe duke e lënë gjumin (duke qëndruar pa fjetur). Të tjerë vendosën të agjëronin çdo ditë pa pushim. Të tjerë vendosën t’i ndërprenin marrëdhëniet martesore (seksuale) me gratë. Kur Pejgamberi u njoftua për këtë tha:


"Çka është me një popull që thotë kështu e kështu. Unë agjëroj dhe ndalem (pushoj) së agjëruari, falem dhe flej, dhe martohem me gra. Kështu që kushdo që ia kthen shpinën Sunneti tim, ai nuk është prej meje.” (Transmetuar nga el-Buhari dhe Muslim)


Për më tepër, risia e të jetuarit si murgjër (murgëria) është e ndaluar në Kur’an. Aty thuhet:


"...Murgëria të cilën ata e shpikën për vete..." (el-Hadid: 27)


Mirëpo, kur Pejgamberi iu bashkangjit shoqërisë së engjëjve të lartë dhe njerëzit kaluan në Islam nga fetë e mëparshme, atëherë numri i atyre që tejkaluan kufijtë në shmangien nga jeta e kësaj bote dhe të mirat e saj u rrit, dhe Sufizmi gjeti vend në zemrat e këtyre njerëzve, meqë hasi në një ‘tokë të plleshme.’


2. Çështja e dytë e cila i tërhoqi shpirtërat e njerëzve ishte diçka që u shfaq në mesin e muslimanëve në formë të dy ideologjive. Njëra nga to ishte filozofike, ndërsa tjetra ishte nga fetë e mëparshme. Sa për të parën, atëherë ishte pamja e shkollës iluministe të filozofëve, e cila konsideronte se njohuria dhe të qenët i informuar shkaktohen në shpirt me anë të ushtrimeve shpirtërore dhe pastërtisë së shpirtit. Sa i takon ideologjisë së dytë, atëherë ishte besimi se Perëndia jeton në shpirtërat e njerëzve, apo se Perëndia është personifikuar (mishëruar) në njeriun. Kjo ide filloi të gjejë vend në mes të atyre sekteve që rrejshëm ia atribuonin vetes Islamin në kohërat e hershme, kur muslimanët u përzinë me të krishterët. Kjo ide u shfaq në mesin e Sabianëve dhe disa nga Kejsamijebëve, pastaj Keramitat, Batinitë, pastaj në trajtën e saj përfundimtare u shfaq në mesin e disa Sufive...


Është edhe një burim tjetër nga i cili ai (Sufizmi) mori dhe i cili shkakton shfaqjen e tendencave të Sufive, që është ideja se tekstet e Librit dhe Sunnetit kanë një kuptim të jashtëm, të dukshëm, dhe një kuptim të brendshëm, të fshehtë... duket qartë se ata e morën këtë ide nga Batinitë. (Libri, ‘Ibn Tejmije,’ të Ebu Zehre, f.197-198)


Kështu që të gjitha idetë u përzienë, nga ekzagjerimi i shmangies nga kjo botë deri te hapja e derës ideve që Perëndia është e personifikuar në krijimin, deri në idenë se i tërë krijimi është një realitet i vetëm, që është All-llahu (vahdetul-vuxhudë). Nga përzierja e tërë këtyre mendimeve erdhi Sufizmi, i cili u shfaq përbrenda Islamit. Ai u bë më i ashpër në shekullin e katërt dhe të pestë dhe arriti kulmin e tij pas kësaj, duke qenë sa më larg që është e mundur nga udhëzimi i Kur’anit Fisnik dhe Sunnetit të pastër. Ai arriti në atë pikë saqë pasuesit e Sufizmit, këdo që pasonte Kur’anin dhe Sunnetin, i quanin ‘njerëz të sheriatit’ dhe ‘njerëz të asaj që është e dukshme’ (ehlul-dhahir), derisa e quanin veten ‘njerëz të realitetit të njëmendët (të vërtetë)’ dhe ‘njerëz të njohurisë (diturisë) së fshehtë’ (ehlul-batin).




Shkollat e mendimit të Sufive


Ideologjitë e Sufive ekstremë mund t’i ndajmë në tri kategori:


(1) Kategoria e parë: Pasuesit e shkollës filozofike të Iluminizmit. Këta janë ata të cilët i japin rëndësi më të madhe ideve filozofike rreth largimit nga jeta e kësaj bote. Kuptimi i ‘Iluminizmit’ është që shpirti ndriçohet nga drita, e cila përhapet në zemër dhe është rezultat i ushtrimeve shpirtërore, stërvitjes së shpirtit dhe ndëshkimit të trupit, me qëllim të ndreçjes (korrigjimit) dhe pastrimit të shpirtit. Kjo është diçka që mund të jetë karakteristikë e të gjithë Sufive, përveç që njerëzit e kësaj kategorie tërheqin një kufi këtu dhe nuk bienë në atë në të cilën kanë rënë ata që pretendojnë se All-llahu jeton brenda krijesës së Tij apo se çdo gjë është All-llah. Sidoqoftë, kjo mënyrë e tyre është në kundërshtim me mësimet e Islamit dhe është marrë nga fetë e devijuara si Budizmi dhe të ngjashme.


(2) Ideologjia e dytë është ajo e atyre të cilët besojnë në hululë, ata që thonë se All-llahu jeton dhe është mishëruar në qeniet njerëzore, i Lartë dhe larg kësaj është All-llahu. Në këtë është thirrur haptas nga disa nga Sufij ekstremë, si el-Husejn ibn Mensur el-Hellaxh, të cilin dijetarët e kanë shpallur pabesimtar. Ata urdhëruan që ai të ekzekutohej dhe është kryqëzuar në vitin 309H. Thënia e mëposhtme i atribuohet atij:


"Lavdi Atij që shfaqi natyrën e Tij njerëzore,

Duke fshehur shkëlqimin depërtues të hyjnisë së Tij

Derisa krijesa e Tij e pa haptas

Në trajtë të një (krijese) që ha e pi"
[E atribuar nga el-Uekil në librin et-Teuasin të el-Hallaxh, f.130]



Dhe thënia e tij:



"Unë jam ai që do dhe Ai që duhet (që e duan) jam unë,

Ne jemi dy shpirtëra që banojmë në një trup.

Kështu që kur më sheh mua, e sheh Atë, e kur e sheh Atë na sheh të dyve."



Kështu, el-Halaxhi besonte në hululë dhe besonte në dualizmin e natyrës hyjnore dhe se Zoti kishte edhe natyrë hyjnore, edhe njerëzore. Si rrjedhim, perëndia mishërohet (personifikohet) në njeriun, në atë mënyrë që shpirti njerëzor është natyra hyjnore e Zotit dhe trupi trajta e tij njerëzore.


Përkundër faktit që u mbyt (u vra) për shkak të femohimit të tij të ligë, ndonëse disa Sufij janë distancuar prej tij, megjithatë të tjerë e llogarisin si Sufi, me qëndrimin se besimi i tij ishte i drejtë dhe i shënojnë fjalët e tij. Nga ata është Abdul-Abbas ibn Ata el-Bagdadi, Muhammed ibn Halif esh-Shirazi dhe Ibrahim en-Nasrabadhi, siç është transmetuar nga el-Hatib el-Bagdadi.


(3) Ideologjia e tretë është vahdetul-vuxhudë, sipas të cilës çdo gjë në ekzistencë është një realitet i vetëm dhe se çdo gjë që shohim është vetëm një anë (aspekt) e Ekzistencës së All-llahut. Pretenduesi kryesor i këtij besimi ishte Ibn ‘Arabi el-Hatimij et-Ta’ij, i cili pas vdekjes së tij u varros në Damask në vitin 638H. Ai vetë thotë rreth besimit të tij në librin e tij, "el-Fatuhat-ul-Mekije":


"Robi është Zoti dhe Zoti është rob,

Do të dëshiroja të dija cili ishte ai që do të duhej të ngarkohej me detyrat e nevojshme (të duhura).

Nëse do të thosha robi, atëherë kjo është e vërtetë, e nëse do të thosha Zoti, atëherë si mund të kërkohet kjo nga Ai?" [el-Fetuhat-ul-Mekije, siç i është atribuar nga Dr. Tekijuddin el-Hilali në librin e tij, el-Hedijetul-Hadije (f. 43)].


Ai gjithashtu thotë në el-Fetuhat:


"Ata që e adhuruan viçin, nuk adhuruan tjetër pos All-llahun." [Cituar nga thënia e Ibn Arabi nga Ibn Tejmije në el-Fetaua (vëll. 11) i cili ia atribuon këtë librit, el-Fetuhat.]


Ibn Arabi është quajtur nga Sufitë si ‘el-Arif bil-lah’ (Ai që ka dituri apo njohuri të madhe për All-llahun) dhe gjithashtu (është quajtur) ‘el-Kutubul-Ekber’ (boshti i madh), pastaj ‘el-Miskul-Edhfer’ (parfumi më i këndshëm), ‘el-Kibretul-Ehmer’ (squfuri më i kuq), përkundër besimit të tij në vahdetul-vuxhudë dhe thënieve të tjera shkatërrimtare. Në të vërtetë, ai e lavdëroi Firaonin (Faraonin) dhe deklaroi se ai ka vdekur me iman (besimtar)! Për më tepër, ai flet kundër Harunit për kriticizmin e tij ndaj adhurimit të viçit nga populli i tij, duke iu kundërvënë kështu drejtpërdrejt tekstit të Kur’anit. Ai gjithashtu konsideronte se të krishterët ishin pabesimtarë vetëm për shkak se ata i vunë Isait karakter të veçantë hyjnor, meqë po ta bënin atë të përgjithshëm për të gjithë, atëherë ata nuk do të ishin pabesimtarë. (Pëkundër gjitha lajthitjeve trashanike të Ibn Arabit dhe përkundër faktit që dijetarët e shpallën atë pabesimtar, prapaseprap ai nderohet nga Sufitë, nga të tjerët që nuk e dallojnë të vërtetën nga e kota (e pavërteta) dhe nga ata që ia kthejnë shpinën pranimit të së vërtetës, edhe kur ajo është e qartë si dielli. Por librat e tij, të cilat janë të mbushura me femohim të qartë, siç janë "el-Fetuhatul-Makijje" dhe "Fasusul-Hikem" janë ende në qarkullim. Ai gjithashtu ka edhe një tefsir, që quhet ‘et-Tefsirul-Batin’ meqë ai mendon se ka kuptim të dukshëm dhe të fshehtë për çdo ajet, kështu që kuptimi i jashtëm është për njerëzit e Te’uilit/interpretimit)


Nga ky grup erdhi Ibn Beshishi, i cili tha:


"O All-llah, më shpëto nga balta e Teuhidit,

dhe më fundos mua në qendër të detit të unitetit,

dhe më ngatërro në gjendjen e unitetit dhe njëshmërisë,

derisa të mos shoh, të mos dëgjoj, të mos ndiej, përveç përmes saj."




Përnderimi i Shejhëve në mesin e Sufive



Kështu, o vëllezër bujarë, këto janë shkollat e Sufizmit. Më e lehta prej tyre është ajo e murgërisë (rahbanije), e cila është e ndalaur me Islam, dhe më e neveritshmja është thënia se All-llahu jeton dhe është personifikuar përbrenda krijesës (hululë) dhe thënia se çdo gjë në ekzistencë është në të vërtetë All-llahu (vahdetul-vuxhudë). Atëherë, është fakt që të gjitha sektet e Sufive kanë kaluar përtej kufinjëve në nderimin e shejhëve (dijetarëve, udhëheqësve, sh.p.) të tyre dhe në nënshtrim të plotë të pasuesit ndaj mësuesit (shejhut) të tij dhe kjo ka arritur në atë pikë, saqë pasuesi tregon dëgjueshmëri (bindje) të plotë dhe të pakufizuar ndaj shejhut të tij, duke mos treguar kurrfarë rezistence, ashtu që kjo bëhet si një trup i vdekur në dorën e personit që e lan atë.


Muhammed ‘Uthman es-Sufi, autori i el-Hebatul Maktebise, thotë ndërsa diskuton zakonet e duhura të pasuesit: "Nga ato është se ai ulet në prezencën e tij (dijetarit, sh.p.) ashtu siç ulet në namaz, se ai tretet në praninë e tij dhe ai nuk ulet mbi qilimin e tij, as nuk merr abdes me tenxheren (enën) e tij, as nuk mbështet në shkopin e tij. Dëgjo se çfarë ka thënë një nga njerëzit e pastër:


"Kushdo që i thotë ‘Pse?’ mësuesit të vet, nuk do të përparojë kurrë."


Mustafa el-Bekri i ka shkruar këto rregulla në formë poetike në Bulgatul-Muridë, duke thënë: “Lëja çështjen atij dhe mos bëj pyetje. Edhe nëse ai vjen me diçka mëkatare, nëse ka mundësi për këtë. Bëhu në prani të tij si i vdekur, meqë unë jam me dikë që po më pastron për të ma larguar fëlliqësinë. Mos shkel mbi qilimin e tij, as mos fli mbi jastëkun e tij." (E atribuar ‘Bulghatul-Murid’-it nga el-Uekil)


Sufitë e bëjnë të obligueshme për pasuesin që të jetë rob në mendje dhe trup ndaj shejhut të tij, i privuar nga të gjitha dëshirat, si një njeri i vdekur me dikë që e pastron atë. Edhe nëse ai e sheh atë (shejhun) duke bërë ndonjë mëkat apo diçka në kundërshtim me Sheriatin, atij nuk i lejohet që të pyesë rreth arsyes (shkakut) për të, (sepse) po të bënte ashtu, do të largohej nga mëshira e shejhut të tij dhe kurrë nuk do të kishte sukses (nuk do të përparonte). Kjo është një nga arsyet për lajthitjen ekstreme të Sufive. Ata e kanë shfuqizuar ndalimin nga e keqja, kështu që veprat e liga u janë bërë të mira, bile duke u bërë vepra të drejta dhe vepra të mbinatyrshme në sytë e tyre. Sidoqoftë, në mësimet e drejta të Islamit, nuk lejohet bindja ndaj askujt në diçka të ndaluar, siç thotë i Dërguari i All-llahut:


"Nuk ka bindje ndaj krijesës në mosbindje (mëkat) ndaj Krijuesit." (Sahi, transmetuar nga Ahmed – shiko Sahihul Xhami)


Me gjithë respektin ndaj prindërve, të cilët kanë më së shumti të drejtë që t’u bindemi nga të gjithë njerëzit, prapseprap është e palejueshme që t’u bindemi atyre në mosbindje ndaj All-llahut, siç thotë All-llahu i Lartësuar:


"E nëse ata (dy) tentojnë që ti të më përshkruash Mua shok, për çka ti nuk ke kurrfarë fakti, atëherë mos i respekto (mos iu bind) ata, por në çështjet e jetës së kësaj bote të kesh mirëkuptim ndaj tyre..." (Lukman: 15)




Dallimi në mes të Zuhdit (Asketizmit) dhe Sufizmit



Vëllezër, feja Islame urdhëron sjellje të balancuara dhe të matura në të gjitha çëshjet, kështu që nuk ka tejkalim kufijsh (skajshmëri), e as nuk ka rënie në shkallë më të ulët nga ajo që është e nevojshme.


Gjithashtu me qëllim të shmangies nga jeta e kësaj bote, Islami merr një rrjedhë mesatare në mes të lakmisë dhe koprracisë së çifutëve dhe dashurinë e tyre të jashtëzakonshme për jetën e kësaj bote, dhe në mes të murgërisë në mesin e të krishterëve, të cilët totalisht iu larguan kërkimit të mjeteve të duhura për jetesë dhe përmbajtjen nga puna dhe të fituarit për jetesë.


Nëse shmagia nga preokupimi me jetën e kësaj bote bëhet brenda kufinjëve të përshkruar nga i Dërguari i All-llahut, atëherë ajo është për t’u lavdëruar në Islam, meqë i Dërguari ishte i pari dhe më i shquari nga ata që e frenojnë veten nga preokupimet me këtë botë dhe në të njëjtën mënyrë ishin edhe Ebu Bekri dhe Umeri radijallahu anhuma e shumë sahabë të tjerë. Sidoqoftë, frenimi nga preokupimet me këtë botë nuk i ka detyruar ata që t’i shmangen fitimit dhe të qëndrojnë në një strehë të vetmuar duke pritur çkado që njerëzit t’u sjellin. Për më tepër, njerëzit vinin te ta dhe ata do ta shpenzonin pasurinë e tyre në lëmoshë. As nuk do t’i linin gjërat e mira dhe të pastërta, përpos nëse do të ishin të vështira për t’u arritur, por kur ata i gjenin këto gjëra, ata përfitonin prej tyre. Vërtet Pejgamberi i donte gratë dhe parfumet dhe pëlqente të hante mish. Ai do të agjëronte nganjëherë, e do ta ndërpriste. Ai do të qëndronte në namaz një pjesë të natës dhe gjithashtu do të flinte. Ai do të punonte, luftonte, gjykonte në mes të muslimanëve dhe u mësonte atyre Kur’anin dhe atë që është e mirë.


Pastaj në mesin e dijetarëve kishte nga ta që e frenonin veten nga çështjet e kësaj bote, në mënyrën e praktikuar nga i Dërguari. Sidoqoftë, kjo shmangie nga çështjet e kësaj bote që është praktikuar nga i Dërguari nuk është diçka obligative për muslimanët, meqë nuk është urdhëruar në Kur’an ose Sunnet. Për më tepër, në mesin e sahabëve ka pasur të tillë që kanë qenë të zënë me punë dhe duke mbledhur pjesë të madhe të pasurisë. Në mesin e tyre ka qen Uthman ibn Afvan, Abdurr-Rrahman ibn Avf dhe Ez-Zubejr ibn el-Avam. Ensarët poashtu kanë qenë pronarë të dy kopshteve të mëdha, në të cilat punonin dhe Pejgamberi nuk i ka ndaluar nga kjo. Për më tepër, në hadith thuhet: "Sa e mirë është pasuria e ndershme për një njeri të drejtë." Ai u lut për shërbëtorin e tij, Enes ibn Malik dhe e përfundoi lutjen e tij me këto fjalë: "O All-llah, shtoja pasurinë dhe fëmijët dhe bekoje me to!" [el-Buhari (përkthimi anglisht 8/258, nr. 389)]


Sa i përket Zuhdit të Sufive, ajo është një distancim nga fitimi i ligjshëm dhe puna e dobishme, dhe ulje në një ambient intim duke pritur që njerëzit t’u dërgojnë çkadoqoftë. Zuhdi për ta është që të lutesh, të kërkosh lëmoshë dhe të vizitosh sunduesit dhe tregtarët me qëllim mashtrimi, t’i lavdërojnë dhe t’u bëjnë lajka për të arritur që t’i marrin gjërat e pavlera nga tavolinat e tyre. Gjithashtu është shfaqje e rrejshme e varfërisë në veshjen e tyre, kështu që ata veshin rroba të vjetra dhe të shqyera (të grisura), me qëllim që të tregojnë se ata e ndalojnë veten e tyre nga jeta e kësaj bote, që janë të devotshëm dhe njerëz të ndershëm, të dashur te All-llahu. Disa prej tyre mund të jenë të sinqertë në qëndrimin e tyre në vuajtje të vetëimponuar, duke mbijetuar shumë ditë pa ngrënë, apo duke ngrënë vetëm bukë të thatë me kripë, kur kanë mundësi të hajnë ushqime të mira dhe të freskëta. Por kjo është në kundërshtim me Sunnetin e të Dërguarit dhe ai thotë: "Kushdo që ia kthen shpinën Sunnetit tim, ai nuk është prej meje." (Transmetuar nga Buhari dhe Muslim) Vërtet, Pejgamberi hante mish dhe ai e pëlqente këmbën e përparme të deles. Ndërsa disa nga Sufitë aq shumë e teprojnë , saqë zgjedhin që të hanë ushqime të dëmshme për ta. Disa nga ta hanë baltë dhe rërë, ndërsa zgjedhin për pirje ujë të turbullt, duke e lënë pas dore ujin e pastër dhe të freskët, meqë ata nuk do të ishin në gjendje të shprehin falënderimin e duhur për të. Ky në fakt është një arsyetim i dobët meqë duke lënë anash ujin e freskët, a do të shprehnin falënderimin e duhur ata për të mirat e tjera që Ai ua ka dhënë, sikur që është të pamurit, të dëgjuarit, shëndeti i mirë dhe kështu me radhë?


Më saktë, ai i cili e bën këtë është mëkatar, meqë ai vepron diçka që i shkakton dëm trupit të tij dhe çon në shkatërrimin e tij, e All-llahu i Madhëruar thotë:


"Dhe mos e mbytni veten tuaj. Sigurisht që All-llahu është i Mëshirshëm ndaj jush." [en-Nisa: 29]


All-llahu i Lartësuar thotë:


"All-llahu dëshiron lehtësim për ju dhe Ai nuk dëshiron vështirësim për ju." [el-Bekare: 185]


Gjithashtu i është lejuar muslimanit që të përmbahet nga agjërimi gjatë muajit të Ramazanit kur ai është udhëtar apo i sëmurë, si mëshirë për të, pra tërë lavdërimin e meriton All-llahu për dhuntitë e Tij.


Ky durim i mundimit të vetëimponuar ka qenë i pranishëm në mesin e Sufive, por sa i përket Sufive të mëvonshëm, ata ishin të brengosur vetëm për ushqim dhe pije. Ibnul-Xheuzi thotë në "Telbisë Iblisë", pasi kritikon Sufitë për imponimin e mundimeve të vetvetes së tyre dhe për shkuarjen e tyre përtej kufinjëve të asketizmit deri në pikën e torturimit të vetvetes:


"Kështu që ky privim që ata i bënë vetvetes, e cila kaloi përtej kufinjëve, nga e cila kemi qenë të ndaluar, ka ndryshuar krejtësisht nga Sufitë e kohës sonë, të shekullit të gjashtëmbëshjetë, dhe kështu ata janë bërë lakmues në ushqim aq sa ishin paraardhësit e tyre (lakmues) në uri. Ata shijojnë shujtat e mëngjesit, të mbrëmjes dhe delikatesat e ëmbëla, të gjitha apo shumicën prej të cilave i arrijnë përmes pasurisë së papastër. Ata kanë lënë fitimet e ligjshme, ia kanë kthyer shpinën adhurimit dhe i kanë shtrirë qilimat, në të cilat ata shtrihen me përtaci, e shumica prej tyre nuk kanë dëshira të tjera pos ushqimit, pijes dhe aktiviteteve të pavlera."


Ajo çka Ibnul-Xheuzi tregon është gjithashtu gjendja e Sufive të kohës sonë, mirëpo në të vërtetë ata janë shumë herë më të këqijë, o vëllezër, por nuk ka kohë të mjaftueshme për të përmendur shembuj lidhur me këtë nga praktikat e Sufive.




Shembuj nga Ligësia e Sufive ekstremë



O vëllezër, në shpjegimin e gjendjes së Sufive, qëllimi ynë nuk është të shfrenohemi në përmendjen e gabimeve të tyre, e as t’i përqeshim ata. Më tepër kjo bëhet për të paralajmëruar çdo musliman që të mos bjerë viktimë e pavërtetësive dhe të mos jetë pre e mashtrimeve dhe hileve të tyre.


Në të vërtetë, dijetarët tanë të kaluar dhe ata të tanishëm kanë shkruar libra në përgjigjje ndaj lajthitjes së Sufizmit. Nga këto është libri, "Telbisë Iblisë" i el-Hafidh ibn el-Xheuziut, i cili ka vdekur në vitin 597H. Ai ka bërë një pjesë të madhe të punës, me mbi treqind faqe të veçanta si kundërpërgjigje ndaj ideve të Sufive, besimit të tyre, praktikave të tyre, veshjeve, lejimit të tyre të instrumenteve muzikore, vallëzimit dhe këndimit, dhe kënaqësinë e tyre në shoqërinë e rinisë, të djemëve të rinj e kështu me radhë. Veçanërisht vëmendje e madhe i është kushtuar kundërpërgjigjes së tyre dhe në të vërtetë i sfidon ata me shejhul-Islam Ibn Tejmijen rahimehullah. Për këtë shkak, ai pati vuajtje të mëdha nga duart e tyre dhe u burgos derisa vdiq, rahimehullah. Po ashtu dijetari Burhanud-dinë el-Beka’i, i cili ka vdekur në vitin 885H ka shkruar libra si kundërpërgjigje ndaj Sufive, e ato janë:


(1) Tenbihul-Gabi ila Tekir lbn 'Arabi (Një paralajmërim për atë që është në padijeni ndaj mosbesimit të Ibn Arabiut)


(2) Tehdhirul-‘Ibad min Ehlil-‘Inad bi Bid'atil-Ittihad (Paralajmërim ndaj adhuruesve nga populli kokëfortë kundër risisë së thënies se çdo gjë në ekzistencë është All-llah).


Që të dy këto libra janë botuar së bashku në një vëllim të vetëm, bashkë me kontrollimin (shqyrtimin) e shejh Abdurr-Rrahman el-Vekil rahimehullah dhe e ka titulluar: "Mesra’is-Sufije" (Goditja shkatërrimtare ndaj Sufizmit). Në këto libra, el-Beka’i transmeton thëniet e dijetarëve që i shpallën Ibn ‘Arabiun dhe Ibnul-Faridin pabesimtarë, dhe ai citon thëniet dhe poemat e tyre, në bazë të së cilave ata i shpallën mosbesimtarë. O vëllezër, dijetari Burhanud-dinë el-Beka’i ka thënë, duke shpjeguar besimet (dogmat) e Ibn ‘Arabiut në fillim të librit të tij Tenbibul-Gabi: "Së pari duhet të dihet se kjo ligjeratë (ajo e Ibn Arabiut) bën fjalë rreth unitetit të pakufishëm të tërë ekzistencës, se nuk ka asgjë përveç kësaj bote dhe se Perëndia është një tërësi e përzier, e cila nuk ekziston, përveç se brenda pjesëve të saj."


Pastaj dëgjo thënien e Ibn ‘Arabiut lidhur me kuptimin e emrit të All-llahut të Lartësuar, el-Alijj (më i Larti). Ai thotë: "Nga emrat e Tij të përsosur është "Më i Larti." Mbi kë? Nuk ka asgjë tjetër pos Tij... kështu që Lartësia e Tij është në lidhje me Të dhe në lidhje me ekzistencën Ai është mu thelbi i atyre gjërave të cilat janë në ekzistencë." Derisa ai thotë: "Kështu që Ai është ajo që është e dukshme dhe ajo që është e fshehur kur Ai është i dukshëm. Atëherë nuk ka kush ta shohë Atë përpos Vetë Atij. Pastaj asgjë nuk i fshihet Atij, meqë ai është shfaqje e Vetvetes, i fshehur nga ai, dhe ai quhet Ebu Se’id el-Haraz. Dhe në të njëjtën mënyrë në lidhje me emrat e gjërave të tjera të reja." [el-Beka'i e citon këtë (f. 63-64) dhe kjo i atribuohet el-Fusus-it të Ibn Arabiut nga el-Uekil]


Kështu që nga këndvështrimi i Ibn Arabiut çdo gjë është All-llah dhe ai haptas deklaron se All-llahu është Ebu Se’id el-Haraz. Ebu Seid el-Karraz ishte një Sufi nga Bagdadi, i cili ka vdekur në vitin 277H. O vëllezër, a nuk është kjo thënie më e keqe se ajo e të krishterëve për All-llahun? I Lartë është All-llahu dhe larg saj.


Imam Zejnud-dinë el-Iraki thotë në kundërpërgjigjen e tij kur dikush e pyeti atë për Ibn Arabiun: "Sa për thënien e tij se Ai është çkado që është e dukshme dhe çkado që është e fshehtë, kjo është një thënie helmuese e unitetit të pakufizuar dhe se të gjitha krijesat në ekzistencë janë Ai. Fakti që kjo është çfarë ai ka menduar tregohet nga ajo që ai haptas e deklaron pas kësaj, që Ai është i quajturi Ebu Se’id el-Karaz dhe shumë emra të tjerë të gjërave të reja. Pra ai që e thotë këtë dhe e beson këtë është pabesimtar me konsesus të dijetarëve. (Libri i el-Beka'it, f.66)




Unifikimi (bashkimi) i feve sipas Ibn'Arabiut



Ibn Arabiu konsideronte se të gjithë paganët dhe idhujtarët janë në të vërtetën, meqë çdo gjë është All-llah nga këndvështrimi i tij. Prandaj, kushdo që e adhuron një idhull, një gur, një njeri, një dru apo një yll, atëherë ai e ka adhuruar All-llahun. Ai për këtë thotë:


"Kështu që personi me vetëdije të plotë është ai që e sheh çdo objekt të adhurimit si manifestim të së vërtetës që ai e përmban brenda dhe për të cilën ai adhurohet. Prandaj, ata e quajnë zot, bashkë me emrin e tij të veçantë, qoftë ai gur, dru, kafshë, njeri, yll apo engjëll." [el-Fusus (1/195), el-Uekil: Hedhihi Hijes-Sufije (f.38)]


Kështu Ibn Arabi e shpallë idhujtarinë e tyre të saktë, meqë çdo gjë që ata e adhurojnë është vetëm Zoti, që është shfaqur në trajtë të njeriut, drurit apo gurit.


O vëllezër, nëse Sabianët janë pabesimtarë për shkak se i adhurojnë yjet, çifutët janë pabesimtarë për shkak se adhuruan viçin, të krishterët janë pabesimtarë për shkak se e adhurojnë Isain, dhe kurejshitët ishin pabesimtarë për shkak se adhuronin idhuj... si mundet që një person që thërret në adhurimin e të gjitha këtyre të mos jetë pabesimtar? [Shiko Hadhihi Hijes-Sufije (f.38)]


Ibn Arabi edhe e pranon besimin e tij se të gjitha fetë janë një dhe se zemra e tij është e gatshme të përqafojë çdo sekt dhe fe. Ai thotë në librin e tij, "Dhahairul-A’lak Sherh Terxhumanil-Eshvak:


"Përpara e kritikoja shoqëruesin tim në qoftë se feja ime nuk ishte feja e tij. Por zemra ime ka ndryshuar dhe pranon çdo imazh; është strehë për dashnorët e pabrengë dhe është manastir për murgjit; [është] Shtëpi e idhujve dhe Idhull-Shtëpi në Ta’if; [është] pllakat e Torës (Teuratit) dhe mus-hafi i Kur’anit. E pasoj fenë e dashurisë, kudo që të më çojë, kështu që çdo fe është feja ime dhe besimi im." [el-Uekil: Hadhihi Hijes-Sufije (f.93) dhe ai ia atribuon këtë në f.93 të Dhekhairul A'lak]


Për më tepër, Ibn ‘Arabi i këshilloi (paralajmëroi) pasuesit e tij që të mos besojnë në një fe të veçantë duke i mohuar të tjerat. Ai thotë në el-Fusus:


"Ruajuni nga kufizimi i vetes suaj në një besim të veçantë dhe mohimi i çdo gjëje tjetër, kështu që të humbisni të mirën e madhe. Vërtet ju do të humbisnit arritjen e njohurive të çështjes (punës) në formën që ai e ndjek. Më mirë bëhu i gatshëm të pranosh të gjitha format e besimit. Kjo për shkak se All-llahu është më i lartë dhe më i madh sesa të kuptohet (përfshihet) me një besim duke i përjashtuar të tjerat (besime). Kështu të gjitha janë të sakta, e kushdo që është i saktë pranon shpërblim (shpërblehet); kushdo që shpërblehet është fatlum, dhe kushdo që është fatlum është ai me të cilin Ai është i kënaqur." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.94) dhe ia atribuon këtë el-Fusus-it (f. 191)]


Për këtë arsye Ibn'Arabiu e shpalli Faraonin e kohës së Musait të shpëtuar dhe thotë duke e komentuar thënien e All-llahut të Lartësuar:


"Qetësim për mua dhe për ty." [el-Kasas: 9]


Kështu që përmes kësaj erdhi gëzimi (kënaqësia) për të (për gruan e faraonit sh.p.), për shkak të përsosjes që i ishte dhënë, dhe kënaqësi për Faraonin për shkak të besimit të tij (imanit), të cilin All-llahu ia dha kur ai u fundos (u mbyt në ujë), kështu që Ai e mori shpirtin e tij, i cili ishte i pastër dhe i pastruar nga çdo papastërti." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.95) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (f.201)]


Ai haptas deklaron se Faraoni ishte besimtar, duke e kundërshtuar tekstin e Kur’anit Fisnik në shumë ajete. Nga këto është thënia e All-llahut, më të Lartit:


"Kështu që All-llahu e kapi atë me dënim për mëkatin e parë dhe të fundit të tij." [en-Nazi'at: 25]


Gjithashtu Abdul-Kerim el-Xhili, i cili vdiq në vitin 830H, thotë, duke shpjeguar besimin e tij se të gjitha fetë janë një, në librin e tij "el-Insanul-Kamil" (Njeriu i Përkryer):


"Kështu unë ia dorëzoj veten time çdo gjëje në çka dëshirat e mia më dorëzojnë; si mund ta kundërshtoj gjykimin e të dashurit. Nganjëherë mund të më shihni duke u përkulur në xhami dhe herave të tjera do të më shihni duke adhuruar në kishë. Nëse ne gjykimin e Sheriatit unë jam mëkatar, prapseprap përsa i takon njohurisë mbi realitetin unë jam i bindur (respektues)." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.96) dhe ai ia atribuon këtë el-Fusus-it (1/69)]


Prandaj, sipas el-Xhilit nuk ka dallim në mes të xhamisë dhe kishës, megjithëse ai ishte mëkatar dhe i pabindur ndaj urdhërave të All-llahut sipas Sheriatit të jashtëm dhe të dukshëm, siç pretendon ai, por ai përbrenda ishte i dëgjueshëm ndaj All-llahut, meqë ai i nënshtrohej vullnetit të All-llahut.


Dëgjo po ashtu pretendimin e Ibnul-Faridit se All-llahu është në të vërtetë krijesa e Tij, e i Lartë është All-llahu nga ajo. Ai thotë:


"Unë vazhdoj drejt realitetit të vërtetë dhe njerëzimi ishte prapa meje, ngado që kthehesha e shihja.

Nuk ishte habi që njerëzit u lutën derisa zemra Ime u qetësua dhe ky ishte drejtimi i Faljes dhe synim

për mua. Për të (realitetin e vërtetë) janë të gjitha namazet e mia, të cilat i kryej në vendqëndrimin

dhe për të cilin dëshmoj se ai (realiteti i vërtetë) u lut (u fal) për mua. Dhe gjithçka tjetër u lut (u

fal) për mua dhe namazi (lutja) im nuk ishte për askënd, pos për Mua, në çdo rekat."



Ibnul-Faridi gjithashtu renditi një poemë të tërë në të cilën ai i drejtohej All-llahut në trajtën femërore në mënyrë të ngjashme. Mirëpo, o vëllezër, përsëri hapësira nuk na lejon që të sjellim shembuj të tjerë të besimit të shumicës së Sufive në unitetin e feve, nga fjalët e udhëheqësve të tyre kryesorë, si Ibnul-Farid, el-Xheli, Ibn ‘Axhibe, Hasan Ridvan, Ibn-Beshishë, ed-Dimerdash e të tjerë, dhe kushdo që dëshiron të shikojë këto gjëra, mund t’i referohet librit Hadhi Hijes-Sufije (Ky është Sufizmi) nga Abdurr-Rrahman el-Vekil rahimehullah.




"Mrekullitë" e Sufive



Sufitë i tejkalojnë kufijtë në nderimin e shejhëve të tyre, deri në pikën ku mendojnë që çdo gjë që rrjedh prej shejhëve të tyre është e vërtetë dhe e saktë, bile edhe se ajo është shenjë e shkëlqesisë dhe mrekullisë. Ata i shënojnë "mrekullitë" e shejhëve të tyre në librat e tyre dhe ato janë të llojeve të ndryshme, që arrijnë shkallën e pretendimit se u japin jetë (i ngjallin) të vdekurve; të tjerat janë aq të pakuptimta, saqë nuk ia vlen t’i përmendim.


Dëgjoni llojet e mrekullive të transmetuara nga Abdurr-Rrauf el-Menaui:


"Lloji i parë: ngjallja e të vdekurve, e kjo është shkalla më e lartë. Nga kjo është se Ebu Ubejd el-Jusri luftoi në një betejë dhe bashkë me të ishte një kafshë kalëruese e cila vdiq, kështu që e luti All-llahun që ta kthejë në jetë dhe ajo u ngrit duke i tundur veshët... dhe se Mufarixh ed-Damaminit iu soll një zog i pjekur dhe i tha: ‘Fluturo me lejen e All-llahut, më të Lartit.’ Dhe ai fluturoi... dhe el-Kejlani e vendosi dorën e tij mbi eshtrat e pulës, të cilën e kishte ngrënë dhe i tha: ‘Ngritu me lejen e All-llahut’ dhe ajo u ngrit... dhe kur i biri i një nxënësi të Ebu Jusuf ed-Dahmanit vdiq, e ai e u mërzit për të, shejhu i tha: ‘Ngritu me lejen e All-llahut,’ dhe kështu ai u ngrit dhe jetoi gjatë."


Këto mrekulli nuk janë të njëjta me ato të Pejgamberit të All-llahut, Isait alejhis-selam, dhe ato ishin të veçanta për të.


Esh-She’rani rrëfen për mrekullitë e el-Axhmit duke thënë: "Ai e hodhi shikim e tij mbi një qen, kështu që të gjithë qenët e tjerë iu nënshtruan atij dhe e morën atë si udhëheqës të tyre dhe njerëzit vinin tek ai për t’ua plotësuar nevojat e tyre. Pastaj kur ai qen u sëmurë dhe qenët e tjerë u mblodhën rreth tij duke lotuar (qarë) dhe kur ai ngordhi, ata qanin haptas dhe ulurinin në vajtimin e tyre. Kështu, All-llahu i Lartësuar i frymëzoi disa njerëz që ta varrosnin atë. Pastaj qentë e vizitonin varrin e tij derisa ngordhën. Pra, kjo ishte ajo që një shikim i shpejtë bëri për një qen, e paramendo po të kishte rënë shikimi i tij mbi ndonjë njeri. [Hadhihi Hijes-Sufije (f.113), et-Tebekat (2/61) në biografinë e el-Axhamit]


Esh-Sharabi gjithashtu pohon se prijësi i tij, Ahmed el-Bedeui ka kontroll mbi universin nga varri i tij. Ai thotë: "Shejhu im bëri marrëveshje me mua në varr të tij ndërsa unë isha përballë Ahmed ibn el-Bedeviut, dhe më bëri që t’i shtrëngojmë duart me të. Kështu që dora bujare doli nga varri dhe e kapi dorën time. Udhëheqësi im esh-Shenaui tha: Përqëndroje mendjen tënde te ai dhe vështroje ngultas, kështu që unë e dëgjova prijësin tim Ahmed el-Bedeui duke thënë nga varri: ‘Po.’ Pastaj ai tha: Dhe unë kam munguar nga festa e datëlindjes dhe një njeri nga "Evlijatë" ishte i pranishëm, i cili më njoftoi që Ahmed el-Bedeui atë ditë e hoqi mbulojën nga varri i tij dhe tha: "Abdul-Vehhab qëndroi mbrapa dhe nuk erdhi." [Hadhihi Hijes-Sufije (f.113)]


A thua që një njeri me çfarëdo ndjenje turpi nuk do të ndihej i turpëruar që të transmetonte "mrekullitë" apo krimet e Sufive lidhur me komunikimin e tyre të hapur me kafshët në rrugë dhe çmenduri të tjera, si dhe pretendimi i tyre se kjo është një formë e ‘mrekullisë’ së tyre? Ne këtu do të citojmë "mrekullinë" e Shejh Ibrahim el-Urejanit. Esh-She’rani thotë: "Nga ta është Shejh Ibrahim el-‘Uravani, i cili ngritej në mimber dhe mbante ligjerata [hutbe] lakuriq [i zhveshur]... dhe njerëzit kënaqeshin me atë që dëgjonin."


Madje edhe vjedhja konsiderohet si dhuratë e mrekullueshme te Sufitë... dëgjoni se çfarë thotë ed-Dibag, i cili ishte njëri nga shtyllat kryesore në mesin e Sufive: "Një vali, që është personi që ka kontroll mbi çëshjet, mund ta zgjasë dorën në xhepin e kujtdo që ai dëshiron dhe të marrë nga ai dirhemë aq sa të dojë (monedhë Arabe), ndërsa pronari të mos dijë asgjë."


Ja ku është një Sufi që pohon se nëse e sheh shejhun e tij është më e dobishme sesa ta shohësh All-llahun. Ebu Turab i ka thënë një shoku të tij një ditë: "Po ta kishit takuar Ebu Jezid el-Bustamin!" Ai (shoku) i tha: "Nuk brengosem për këtë meqë e kam takuar All-llahun dhe kjo më ka mjaftuar dhe nuk më nevojitet Ebu Jezidi." Ebu Turabi i tha: "Mjerë ti, krenohesh për shkak të All-llahut, të Plotëfuqishmit dhe të Madhërishmit! Po ta takonit Ebu Jezidin vetëm një herë, do të ishte më mirë se ta takonit All-llahun shtatëdhjetë herë." [E shkurtuar nga Ihja Ulumid-Din të el-Gazalit (4/356)]. El-Gazali shtoi: "Shpalljet e këtilla nuk duhet të mohohen nga besimtari."


O vëllezër, këto rrëfime na tregojnë se udhëheqësit e Sufive nuk kënaqen me bërjen të ligjshme të asaj që All-llahu e ka ndaluar, në lidhje me vjedhjen, keqdashjen (ligësinë) dhe krahasimin, dhe veç kësaj ata deklarojnë se këto gjëra janë ngjarje të jashtëzakonshme (mrekulli) dhe shenjë se një person është nga Evlijatë. Kjo është në kontradiktë dhe në konflikt të qartë me mësimet e Islamit dhe është mosbesim në tekstin e Kur’anit Bujar dhe Sunnetit të pastër, e dijetarët islamë janë pajtuar që kushdo që shpall të ligjshme (të lejueshme) diçka që është detyrimisht e njohur se është e ndaluar në Islam, atëherë ai është pabesimtar... atëherë si është e mundur që një njeri që e mbron mendimin se kryerja e mëkateve të mëdha është shenjë se personi është nga evlijatë dhe mrekulli?


Një manifestim shumë i rrezikshëm i Sufizmit është lutja që ata u bëjnë të tjerëve pos All-llahut... thirrja dhe lutja e të vdekurve. Ky është shirk i madh, nga i cili paralajmërohemi (që të ruhemi) në Kur’an:


"Dhe mos lut tjetërkë pos All-llahut, ndonjë (idhull) që nuk të sjellë dobi as dëm, e nëse e bën këtë, dije se me siguri do te jesh ndër keqbërësit." (Junus: 106) Që do të thotë se do të jesh nga idhujtarët.


El-Busejri, poeti i Sufive, thotë, duke iu drejtuar të Dërguarit:


"O më bujari i krijesave, unë nuk kam askë prej të cilit përfitoj kënaqësi përveç teje,

kur katastrofa e përgjithshme godet.

Koha kurrë nuk më ka goditur me ndonjë të keqe dhe unë kërkova mbrojtjen e tij,

përveç se arrita mbrojtjen nga të gjitha dëmet."






Fjala përfundimtare



O vëllezër, dikush mund të thotë: Pse i kushtoni kaq rëndësi Sufizmit dhe citon thëniet e Ibn Arabiut, Ibnul-Faridit dhe të të tjerëve që kanë vdekur para qindra vjetësh? Do të ishte më me vend që t’i jepet një kundërpërgjigje e fortë komunistëve, ateistëve dhe atyre që gjykojnë me ligje njerëzore duke e lënë Sheriatin e All-llahut, dhe pse nuk flisni kundër sekteve të devijuara, si Kadianitë, Bahaitë dhe Nusejritë? Kështu që unë u përgjigjem:


Është obligim për çdo musliman, e në veçanti për nxënësit e diturisë dhe thirrësit për te All-llahu, që të luftojnë (përpiqen) kundër atyre që i kundërvihen Sheriatit islam, qofshin ata komunistë, ateistë, adhurues të varreve apo Sufij. Shoh që shumë nga thirrësit në Islam që janë përpjekur në këtë dhe tashmë i kanë kushtuar vëmendje disa çështjeve, por i kanë lënë të tjerat. Në të vërtetë, ata duket se e harrojnë këtë çështje pasi shohim se shumë pak njerëz i japin rëndësi këshillimit të muslimanëve lidhur me lajthitjet e Sufive dhe pavërtetësive të tyre. Disa njerëz hidhërohen (tërbohen) kur shohin disa që thërrasin në përmirësimin e akides dhe këshillojnë të tjerët (që të ruhen) nga ata që thërrasin në respektimin e paligjshëm të të vdekurve, meqë pohojnë se kjo shkakton përçarje në mesin e muslimanëve. Në të vërtetë, shohim në mesin e thirrësve të famshëm një prej tyre, i cili e restauron thirrjen në pasimin e Sufizmit dhe shkruan libra të me titull: "Ushtrimi ynë shpirtëror apo Sufizmi i Lëvizjes Islame." (Të Se’id Heun)


Në këtë libër ai e bën të qartë dashurinë e tij ndaj Sufizmit dhe besimin e tij në pavërtetësitë dhe "mrekullitë" e tyre. Kështu që dëgjoni se çfarë thotë ai rreth mrekullive të Sufizmit, në veçanti për pasuesit e rendit Rifa’i. Ai thotë në faqen 217:


"Pra mohimi i parimit të dukurive të mbinatyrshme në mesin e Sufive është një mohim i pabazuar në dituri dhe nuk është me vend. Akti më i rëndësishëm i cili pranon kritika, është ajo që ndodh me rendin Rifa’i lidhur me rastin kur zjarri nuk u bën dëm atyre, dhe kur ata e godasin vetveten me plumba apo me shpata pa u dëmtuar. Ky është një akt i njohur dhe i famshëm, i cili është kryer me dëshmitarë, shumica prej atyre që e mohonin, e kontrolluan atë dhe pastaj u tërhoqën nga mohimi i tyre. Ajo që u dëshmua nga ta nuk mund të jetë magji, meqë magjia është pjesë e botës së gjërave që kanë shkak dhe që nuk janë të zbatueshme këtu. As nuk mund të kryhet përmes ushtrimeve shpirtërore, meqë kjo u ndodh madje edhe personave nga mesi i tyre nga ta pa kryer ndonjë ushtrim shpirtëror... thjesht për shkak se i është zotuar për besnikëri [be’je] shejhut të tij. Në të vërtetë nganjëherë i ndodh edhe atij që nuk e ka bërë zotimin (betimin, marrëveshjen) paraprak. Një herë e një kohë, një i krishter më tregoi diçka që i kishte ndodhur atij personalisht dhe kjo është një ndodhi e famshme dhe e njohur, e All-llahu bëri që unë ta takoj personin e përfshirë në të, pasi që kisha dëgjuar më parë nga dikush tjetër. Ai më rrëfeu mua se ai kishte qenë i pranishëm në një tubim dhikri dhe një nga ata që ekzekutonte dhikrin e goditi shpinën e tij me një skarë dhe e shtyu atë tejpërtej gjoksit të tij derisa e kapi atë. Pastaj ai e tërhoqi atë pa lënë asnjë shenjë apo dëm."


Autori mori masa të veçanta për t’iu përgjgjur akuzës se këto gjëra zakonisht u ndodhin njerëzve që janë dukshëm të ligë dhe jo të devotshëm, kështu që si mundet që kjo dhuratë e ngjarjeve të mrekullueshme (të mbinatyrshme) t’i jepet atij që nuk është i devotshëm? Ai thotë:


"Prova kryesore për ata që e mohojnë këtë është se këto mrekulli ndodhin si në duart e njerëzve jo të devotshëm, ashtu edhe të atyre të drejtë, dhe kjo është e saktë. Por përgjigja në këtë është se mrekullia nuk është e tyre, por është e shejhëve të tyre të parë (burimorë), të cilëve All-llahu, i Plotëqufishmi dhe i Madhërishmi, u dhuroi këtë mrekulli, dhe Ai pastaj bëri që kjo të vazhdojë në mesin e pasuesve të tij."


A nuk është habitëse se si një person i ditur mund të mashtrohet nga këto dredhi të Shejtanit e t’u besojë atyre dhe ai llogaritet të jetë një nga thirrësit kryesorë? Ai pajtohet se "mrekullitë" e Sufive janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen nga askush... ndërsa ne i themi atij, çka do të parandalojë nga të bërit e tyre nëpërmjet magjisë apo mënyrave mashtruese, siç është përmendur nga shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah, kur ai u sfidua nga disa pasues të një rendit Sufit. Ata rrejshëm pohuan se mund të ecin sigurt në zjarr, kështu që ai kërkoi nga ata që së pari ta lajnë lëkurën e tyre me uthull dhe ujë të nxehtë para se të ecnin në zjarr. Ata e refuzuan këtë nga frika. Kjo për shkak se ai e kishte zbuluar hilen të cilën ata e përdornin, e ajo ishte se ata e kyenin trupin e tyre me yndyrë të bretkocës, me lëvoren e brendshme të portokajve të idhët dhe pudër talk, si dhe tjera dredhi të tilla që ata i dinin. Shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah ka thënë:


&q5ot;Ajo gjithashtu mund të kryhet me ndihmën e shejtanëve të tyre, meqë ata janë popull që shoqërohen ngushtë me shejtanët si me vëllezërit e tyre. Kur ata bashkohen për të fishkëlluar dhe duartrokitur, ata kalojnë në një gjendje në të cilën ata llomotisin dhe lëkunden sikur dikush që është i pushtuar nga djajtë, dhe ata flasin fjalë, të cilat as ata e as të pranishmit nuk i kuptojnë. Ky është djalli i tyre që flet me gjuhën e tyre kur ata e humbin ndjenjat e tyre, mu ashtu siç flet xhinni me gjuhën e atij që e zotëron. Pastaj nëse disa njerëz e kanë dikë që është i pushtuar, ata i paguajnë ata që të vijnë, pastaj ata i bien defit dhe instrumenteve tjera muzikore dhe ndezin një zjarr shumë të madh. Pastaj ata vendosin një pjesë të madhe hekuri mbi të dhe vendosin shtiza me maje të metalike. Më pas njëri prej tyre do të ngjitet dhe do të ulet mbi këto maje para njerëzve. Ai do ta marrë hekurin e nxehur dhe do ta shpojë me të dorën e tij, e kështu me radhë. Njerëzit gjithashtu do t’i shhnin gurët duke fluturuar duke mos e parë askë që i gjuan ata. E tërë kjo është nga djajt e tyre, të cilët i ngrisin ata në majë të këtyre thumbave. Ata janë që kontaktojnë drejtpërdrejt me zjarrin. Është e mundshme që njerëzit e përfshirë në këtë nuk ndiejnë asgjë, mu sikur i pushtuari (nga xhinët) që goditet me të rëna të ashpëra, por megjithatë nuk ndien asgjë meqë ata e godasin vetëm xhinnin. I njëjtë është rasti me këta që përfshihen në dukuri djallëzore (satanike). Prandaj sa më shumë që personi të jetë (të ngjajë) si xhinni dhe djajt, në veprat e tyre, atëherë ajo që ndodh do të jetë më e fortë. Përveç kësaj, këto gjëra nuk ndodhin, përveç në prani të thirrësit të djallit dhe recitimit të tij, e recitimi i tij është flauta dhe instrumentet muzikore, si dhe kendimi. Kjo nuk do t’u ndodhë atyre gjatë namazit, përkujtimit të All-llahut, gjatë lutjes dhe kur lexohet Kur’ani. Kështu që këto përvoja (apo përjetime) të tyre nuk kanë asnjë dobi në fe e as në jetën e përditshme të kësaj bote. Këta njerëz që përjetojnë këto ndodhi djallëzore janë në një mashtrim të madh. Në marrëzinë e tyre janë të privuar nga çdo e mirë dhe ata vetëm se e shtojnë atë që është e frikshme, gëlltisin (asgjësojnë) pasuritë e njerëzve me akte të pavlera, nuk urdhërojnë në të mirë e as nuk ndalojnë nga e keqja dhe nuk bëjnë xhihad në rrugë të All-llahut." [el-Fetaua (11/495-496)].


O vëllezër të nderuar, lavdërimi me vepra të mbinatyrshme nuk është prej cilësive të të devotshmëve nga Sahabët dhe tabi’inët, e as nga imamët e muslimanëve dhe dijetarët që erdhën pas tyre. Nuk kemi dëgjuar asgjë nga asnjë prej Sahabëve, as prej tabi’inëve, as prej katër imamëve të famshëm: Malikut, Ebu Hanifes, esh-Shafi’ut dhe Ibn Hambelit rahimehumullah. Ne nuk kemi dëgjuar të ketë ndodhur diçka e tillë me ndonjërin prej tyre; as që ndonjëri prej tyre të ketë hyrë në zjarr apo të kenë goditur veten me skarë apo me shpatë dhe pastaj ta ringjallin ndokënd. Kjo nuk është praktikuar as nga ndonjë prej dijetarëve të tashëm, që nga më të shquarit prej tyre esh-Shejh Abdul-Aziz ibn Baz dhe shejh Abdullah ibn Humejd. Këto praktika i gjejmë, në të kaluarën dhe në të tashmen, vetëm midis Sufive. Nuk ka dyshim se kjo është prova më e madhe se këto janë dukuri djallëzore, e jo mrekulli të dërguara nga i Gjithmëshirshmi.


Pastaj kthehem tek pika që kur e pashë se shumica e thirrësve ishin neglizhentë (të pakujdesshëm) ndaj aspektit më të rëndësishëm të Islamit, që është thirrja në veçimin e All-llahut në të gjitha adhurimet (Teuhidi) dhe përmirësimi dhe pastrimi i akides nga tërë shirku, që merr trajtën e adhurimit të të vdekurve, të lidhurit (shpirtërisht) për varre dhe të thirrurit e të vdekurve dhe të atyre që nuk janë të pranishëm, dhe ata heshtnin reth devijimeve të tjera të Sufive të sotshëm, të cilët janë shumë të përhapur në tokat e muslimanëve, dhe kushdo që udhëton jashtë këtij vendi do të shohë epërsinë që rendet Sufite e kanë në mendjen e muslimanëve në Egjipt, Siri, Maroko, Afrikë dhe Indi. Qoftë rendi (sekti) Rifa’i, apo Tijani, Ahmedije, Kadirije, Buramije, Shadhilije, Hatanije, Derkavije, Nekshibenditë apo cilido nga numri madh i rendeve të shumta Sufite... kur e pashë këtë dëshirova që të sjellë ndër mend diçka, gjë që konsideroja që është diçka shumë me rëndësi. Po ashtu dëshirova që t’i pajis vëllezërit e mi, të cilët studiojnë në Darul-Hadithin e nderuar, e që vijnë nga vende të ndryshme islame ku ka shumë rende Sufite, me ca njohuri dhe mbrojtje nga sëmundja vdekjeprurëse e Sufizimit. Dhe mua ashtu siç ekzistojnë sëmundjet që helmojnë trupin, po ashtu ekzistojnë edhe sëmundje që e helmojnë zemrën dhe shpirtin. Për këtë arsye dijetarët dhe thirrësit do të duhej t’i kushtojnë më tepër vëmendje mbrojtjes së zemrës, mu ashtu siç mjekët i kushtojnë vëmendje mbrojtjes së trupit...


Paqja dhe shpëtimi i All-llahut qofshin mbi Muhammedin, familjen e tij, pasuesit dhe Shoqëruesit e tij.





Fjalorth



Ajet (shumës: Ajete): Shenjë e All-llahut; varg i Kur’anit.


Ajete: Shiko Ajet.


Ebu (Ebi, Eba): babai i...; përdoret si mënyrë identifikimi.


Alejhis-selam: "Paqja dhe shpëtimi i All-llahut qofshin mbi të." Thuhet pas përmendjes së emrit të ndonjë Pejgamberi të All-llahut apo pas emrit të ndonjë engjëlli.


Ahadithë: Shiko Hadithë.


'Akide: besimi që është thellësisht i rrënjosur në zemër.


Shoqëruesit (Ar. Sahab): muslimanët që janë takuar me Pejgamberin dhe kanë vdekur në Islam.


Da’ve: Thirrje në Islam.


Dhikr: Përkujtim i All-llahut.


Iman: besim, bindje; të pohosh tërë atë që i është zbritur të Dërguarit, duke e konfirmuar me zemër, duke e dëshmuar me gjuhë dhe duke e kryer me gjymtyrë. Veprat e gjymtyrëve janë prej kompletimit të imanit. Besimi rritet (shtohet) me bindje dhe respekt ndaj All-llahut, dhe zvogëlohet (pakohet) me mosrespekt dhe mosbindje.


Hadithë (shumës: Ahadithë): Rrëfim lidhur me fjalët e Pejgamberit, veprimet apo ndonjë cilësi të tij.


Hasen: i mirë; term që përdoret për ndonjë hadith autentik, që nuk e arrinë shkallën e lartë të Sahihut.


Hixhr: migrimi i Pejgamberit alejhis-selam nga Meka në Medine; shpërngulje e muslimanëve nga vendi i pabesimtarëve në tokat e muslimanëve.


Ibn: i biri i ...; përdoret si mënyrë identifikimi.


Imam: udhëheqës; prijës në namaz, dituri apo fikh; udhëheqës i shtetit.


Xhemat: masa e bashkuar e muslimanëve, të bashkuar në të vërtetën, (i.e. Sahabët dhe ata që qëndrojnë në rrugën e tyre).


Xhihad: përpjekje dhe luftë për ta bërë Fjalën e All-llahut më të lartën.


Xhinn: Krijesë e All-llahut, të cilën Ai e ka krijuar nga zjarri i patym.


Kufër: Mosbesim.


Mus-haf: Kur’ani në mes të dy mbështjellësve (kopertinave) (në formë të librit).


Radijallahu anhu/anha/anhum/anhuma: All-llahu qoftë i kënaqur me të (për gjininë mashkull.)/atë (për gjininë femër.)/ata/që të dy nga ta.


Rahimehullah/rahimehumullah: All-llahu e/i mëshiroftë


Rekat: pjesë (njësi) e Namazit.


Ramazan: muaji i nëntë i kalendarit islam, gjatë të cilit muslimanët agjërojnë.


Sahihë: i vërtetë; transmetim autentik.


Shejh: dijetar.


Sheriat: Përmbledhje e sistemit Ligjor Hyjnor.


Shirk: të shoqëruarit e ortakëve All-llahut; kundërshtim i çfarëdo aspekti të Teuhidit.


Sunnet: në kuptimin më të gjerë të tij, e tërë Feja me të cilën erdhi dhe e predikoi Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam), dmth të gjitha çështjet e besimit, vendimeve, sjelljes dhe veprat që janë përcjellur nga Sahabët. Kjo po ashtu përfshin çështjet të cilat Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) i ka miratuar me anë të thënieve të tija, veprimeve, dhe aprovimeve në heshtje – në kundërshtim me bidatin (risinë në fe).


Sunnet: vepër e Pejgamberit (salallahu alejhi ue selam).


Sure: Kaptinë e Kur’anit.


Tabi’i (shumës Tabi’inë): musliman (jo sahab) i cili është takuar me ndonjë nga Sahabët.


Teuhid: të veçuarit e All-llahut me Njësinë e Tij në Zotërimin e Tij (err-Rrububije), në adhurimin (el-Uluhije) dhe në Emrat dhe Cilësitë e Tij (el-Esma’i ves-Sifatë)


Ummet: populli musliman.


Abdes: pastrim i obligueshëm para namazit (faljes) dhe veprave të caktuara të adhurimit.


Zuhd: Përmbajtje nga bota dhe luksi i saj.