Shpirt Shqiptari

Në një manastir orthodhoks ku murgjit jetonin e punonin së bashku, ishte një murg me emrin David. Të gjithë murgjit e tjerë e gjykonin murgun David, pasi ndryshe nga murgjit e tjerë, ai ishte dembel. Nuk zgjohej në orën e caktuar në mëngjes për të marrë pjesë në shërbesat e mëngjesit. Nuk lutej tërë kohën pa pushim siç mundoheshin të bënin gjithë murgjit e tjerë. Nuk punonte shpejt në punën që u kish caktuar abati i manastirit. Të gjithë murgjit e tjerë, sidomos murgjit e rinj në moshë, e shikonin murgun David si shembullin e keq të një murgu orthodhoks. Dhe mes tyre, dëgjoje shpesh të thoshin: "Mos u bëj edhe ti si murgu David!" Kjo ishte mënyra e tyre për të thënë, mos u bëni dembelë dhe të padenjë në sytë e Perëndisë.

Në manastirin orthodhoks, murgjit kishin edhe një traditë që e ndiqnin me përpikmëri. Sa herë që njërit prej etërve pleq u vinte ora për tu ndarë nga kjo jetë, ata i mblidheshin të gjithë tek koka e krevatit, dhe prisnin të dëshmonin me sytë e tyre momentin e tyre të fundit në këtë jetë. Vdekjen në botën e të gjallëve, dhe kalimin në botën e të vdekurve. Sipas traditës së murgjve, nëse shpirti i murgut plak ishte i trazuar në momentet e fundit, kjo ishte një shenjë që Perëndia nuk e kish parë të denjë për ta lartësuar në jetën e amëshuar. Ama nëse shpirti i murgut plak ishte i qetë dhe në paqe që po largohej nga kjo botë, në sytë e murgjve kjo ishte një shenjë se Perëndia po e shpërblente shërbëtorin e vetë me jetën e amëshuar. Shpirti i tij do ti bashkohej Frymës së Shenjtë të Perëndisë!

Vitet kaluan dhe erdhi momenti që murgu plak David të ndahej nga kjo jetë. Të gjithë murgjit e rinj iu mblodhën tek koka e krevatit të vdekjes. Në mendjet e tyre mendonin: "Kush e di se sa do të vuajë shpirti i tij tani që do të ndahet nga kjo jetë!" Për çudinë e tyre, fytyrës së murgut David i kish rënë një çehre paqeje dhe shpirti i tij ishte i qetë. Jo vetëm kaq, por fytyra e tij rrezatonte dritë dhe dukej sikur po buzëqeshte nga çfarë po i shikonin sytë e shpirtit në ato momente të fundit. Të tronditur në kulm nga ajo që po shihnin me sytë e tyre, njëri nga murgjit e rinj e pyet murgun plak David:

- At Davidi, çfarë ke bërë në jetën tënde që Perëndia po të dhuron kurorën e jetës së amëshuar? Na trego, të lutemi!

Plaku nxorri këto fjalë nga goja para se të jepte frymën e fundit:

- Bijtë e mi! Ju e dini që unë nuk kam qenë një murg i denjë. Por një urdhërim të Zotit jam munduar ta mbaj gjithë jetën.

- Na trego, cilin urdhërim? - e pyetën murgjit me kureshtjen në kulm.

- Gjithë jetën time jam munduar të mos gjykoj njeri.

Këto ishin fjalët e fundit të murgut David në këtë jetë.

Në atë moment, murgjit e rinj morrën një mësim të madh shpirtëror. Ata e kuptuan mëkatin e tyre që e kishin gjykuar këtë murg gjithë jetën e tij në atë manastir. Në sytë e tyre ai ishte një murg dembel, por në sytë e Perëndisë ai ishte i denjë. Mësimi tjetër i madh që ata morën atë ditë ishte se Zoti na ka dhënë plot 10 urdhërime. Ne përpiqemi që t'i mbajmë të gjitha urdhërimet e Zotit. Por ja që mjafton që të mbajmë siç duhet edhe një urdhërim të vetëm, që të fitojmë kurorën e përjetësisë nga Perëndia!

Mos gjyko njeri, që të mos të të gjykojë Perëndia!