Disa poezi te tjera

[armandovranari]

Ata te tete

I fresket eshte ky mengjes,
i verdhe si qyteti.
Ata te tete ne bordure rrine.
Shullohen ne diell dhe enderrojne.
Te kthehen pas ne Shqiperi,
te tete largimin mendojne.
Edhe mua nuk me pelqen ky vend.
Prandaj ndodh qe enderroj.
Tete gure qe rrokullisen bashke.
Si rrondokope te vegjel e pertace.
Revolucioni me i ngadalte ne bote.
Njemije vjete ka qe zgjat.


(ne kete rast Lavdi Revolucioneve )



Ndjesi

Ndjesia se jam ketu gabimisht me besdis.
Mua, nje grimce te vogel kohe.
Qe nuk i prish pune njeriu
Dhe qe ngaterron shpesh
feshferitjen e gjere te pyejve
me mendimet e veta.





Ameshimi

Kudo perreth sende te kuptimta.
Heshtin si ai qe e di pergjigjen.
Por s'flet.
Shume dhe nje jane pese te vertetat e Anselmit.
Kete e mendoj rralle.
Ulur pas xhamit dhe luftes se dyte boterore.
E vetemjaftueshme dhe e perseritur eshte ajo.
Ne kohen intriguese Borgesiane.
Edhe ti.
Qenie e shumefishte me histori te frikshme.
Prej lodre.
Kudo ameshimi eshte.
Si nje xhelat i lobshem,
i paprekshem dhe memec.

[macia_blu]

rofte revolucioni, poshte revolucioni .... jane mjaft. le qe me pelqyen te gjitha.
"ulur pas xhamit dhe luftes se dyte botrore"
hej... xhelat i xhelaterise. urime....
qysh kur ke ardh ne forum ti?

[armandovranari]

macja blu kam pak qe kam ardhe , fruth pra mo. ta paca borxh komentin miqesor.


disa te tjera


Shekulli im

E hapa dritaren qe te hyje i ftohti.
Degjohen gjemime dhe kanatat shqyhen.
Eshte shekulli im.
I vrullshem e absurd si nje kryengritje.
tek hyn duke zgurdulluar syte.
Me rrenqeth.
E shihemi gjate, per nje cast.
Inat, habi, pecmim prej kryezoti.
eshte shekulli im.
Qe me sheh ne sy.
Pastaj terhiqet.
Pervidhet vetetimthi si enderr e lige.
Per te pergatitur me te plote.
Takimin tone te dyte.




Jam me shiun


Jam me shiun qe bie heshtur,
mbi rruget dhe qente endacake.
Jam me lirine time te perbindshme,
qe ngulet buzeqeshjeve idiote te te huajve.
Jam shurdhetia e mistershme e shiut dhe botes.
Jam prehje qe buron kohen, dashurine dhe ty.
Jam me mendimet e mia te mira,
qe me tretin ne synime impersonale.
Pastaj me lene vetem.
Aty ngelem une.
Si nje keqkuptim i magjishem,
qe i ndodh zotit ne gjume.




Per Tyne.


E dadhur! Ti jeta ime.
Nje tufe perpjekjesh dhe prape.
Kafja e mengjesit dhe hena naten.
Dhe une jam une,
me gjithe jeten time.
Derisa vdes.
Po c'eshte jeta dhe ti?
Cila je ti?
Pas perdes se qashter,
te diteve mbarsur me levizje.
Pa naten dhe henen.
Dhe kafen e shkurter.
Dhe ciftin henor tek shetit.
Dhe lagien reciproke te buzeve.
Cila je ti?
Po une?

[tironce85al]

pershendetje armandovranari
me pelqyen poezite e tua. na sill edhe ca te tjera paske nje menyre goxha te vecante nga ca kam lexuar deri tani ketu, suksese te metejshme. kalofsh mire bye

[armandovranari]

ATDHEUT


Ku je atdhe?

Parajsa ime e humbur.
Dashuria, gabimi im i madh.
Me detin me te kalter.
Me dasmat me te bukura ne bote.

Ku jam atdhe?

Matane, nje kontinent.
I humbur me keq se cifuti.
Une, cifuti me i keq ne bote.

Jam larg, atdhe.
Mes endrrash braktisur,
ne braktisje fle.

[armandovranari]

FUNDI

A mund te flas njeriu kur gazmend nuk ka?
A mund te qesh, te loz e te kendoje kur sapo i tegojne,
se eshte vec balte e keqe kundermuese qe tokes i takon.
A mund te ngrihet nga e para ne te njeqindin rrezim eshtra-thyeres,
me cizmen e tjetrit prej balte, qe i ze fytin, i thyen qafen?
Dhe thote , keshtu duhet?
A mund te shikoje perseri nga qielli per te milionten here,
kur tashme vec re te bardha e te kaltra heshtin e nuserojne?
A mund poeti ti shkruaj nga e para nje mije e nje qind poezi,
qe zjarri i perpiu ne shtepine e te emes, ne pluhur,
ne balte gjithcka e ktheu.
A mund te thote ju dua te gjitheve kur te gjithe jane ne lufte,
kacafytur me idete e mbrapshta te njeri-tjetrit,qe balte i bejne.
A mund te fleje i qete kur nga kjo dite asgje nuk ndodhi,
qe ti kujtoje femijerine dhe vizitat ne boten pa hakmarrje,
me lule drite dielli dhe konvikte te pafundme shpirtrash.
A mund te zgjohet te nesermen kur e di
se cdo rrugice barrikade eshte kthyer,
nga ku clirohen tre kater rreze nga matane qe te cpojne syte,
por as te ngrohin as te gudulisin jo me te te verbojne,
perballe eshte fundi.
Perdite.
A mund dikush te shoh pertej?
Kush jane ata marinare qe shohin toke, kush gezon?
Kush gerthet si i marre nga clirimi, dashuria?
Kush rrezohet e ngrihet,
e me te njejtin zjarr rishkruan poezite e djegura,
per te njeqinden here, perdite, perdite,
dhe i thote tjetrit me ler ta ta pastroj pak balten,
te lutem me ler!
Kush?

[Shpirta]

Kjo e fundit...KRYEVEPER!!!!
Edhe te tjerat me pelqejne Shume shume bukur.
Je shume i qarte, shume i perpikte,shume i thjeshte dhe shume i fuqishem ne shprehje.
Urime!

[armandovranari]

Sweetie, thnx. Mund te sjelle te tjera. Flm.

Shpirta, faleminderit per vleresimin dhe komentin.
Edhe mua vete kjo e fundit me duket me e mire, me poetike, me duket se e kam lejuar veten tamam te "frymezohem".
Pershendetje!

[armandovranari]

Lendina

Nderem, prehem leshuar mbi barin e njome.
Me qiellin mbi sy dhe femijerine time ne gji.
Belbezoj ca vargje dhe shtrij krahet.
Lulet e vogela, jeshile qe marrin fryme,
qeshin me njera tjetren mbi lendine.
Buron e gjelber jeta,
plot gurgullime mes barit, njerezve dhe kuajve.
Si simfonia e shtate e Bethovenit.
Buron nder njomezaket barishtore qenie te lendines.
Dhe une dehem ne pafundesi nga prekja me to.
Nuk shkruaj dot per filizen e njome qe lindi sot.
Duhet ta shihnit.
Tek rrekej te nxirrte koken mbi lendine.
Kur doli deri lart, qeshi.
E pashe- ka thene me vete- tani le te vdes.
Para tij u ndjeva i vogel, i mjere.
Une, trung gdhe' i nyjezuar.
Me koken mbushur me budallalleqe.

[armandovranari]

Valixhja ime e murrme.

Te henat e mia mbushur me premtime.
Qe me kthehen fytyres si shuplaka te hidhta.
E hene ishe dhe ti, qe kurre nuk u realizove.
Ne valixhen e murrme u perpive.
I mjeri une i mjeri, nuk mundem me.
Fuqi s'po gjej .
Te terheq zvarre valixhen time te murrme.
Si pus i erret qe nuk ka fund.
Kjo lubi po me perpin te gjithin nga pak.

[armandovranari]

Latinet

Latinet e lagjes sime, zeshkane te embel si krem karamel.
Mblidhen fundjaves ne aheng alla spanjollce dhe defrejne.
E si te mos me vloje gjaku dhe mua, mish e shpirt ballkanas puro.
Tek shoh mesoburra tek perdredhin siper kokes cupezat ngjala.
Mes gurgullitjesh dhe shkendijave te tignujve te Salzes.
I karikuar me metaksan qe Lui ma mbush me mik.
Me nje tufe shiposh qe skermisin dhembet dhe leshojne xixa.
Ndersa latinkat e vogla verviten na ajer si ne tablo te Chagallit.
Pastaj ndonjera vjen dhe behet "Koketa" sic thone.
Rrofte Merenge dhe pronari i klubit te fshatit tone!
Rrofte populli latin dhe ai grek qe ne jep metaksan!
Dhe shoket e mi qe bejne sikur jane esell,
ne shtepi me shoqerojne, Ola!

[armandovranari]

Amerika

Mes Amerikes te madhe.
Amerikes te shpifur e te pamate endem.
Me poezite e mija lineare ankohem dhe shaj.
Ato i shkojne per shtat,
ketij grumbulli gumezhites mizash ngjyre jeshile.
Sipas mundesive luftoj dhe une.
Gumezhis pra.
Qe neser te rrojme me te lumtur.
Kur une te mos jem me,
Dhe Amerike te jete bere gjithandej.
Ku miza sydala tu zene syte.
Ju fantazma te hutuara,
qe vini verdalle neper skenen time.
Te trullosura nga era e ndotjes.
Me trurin shpelare nga dimensioni i peste,
ai i Show-t,
ne tufa, si derra ne tufa.
Me aq sa mundem,
per nje bote me te mire.
Ju thurr nje poezi.
Qe tu vije turp nga vetja.
Qe te me vije turp nga vetja.
E te leshohem pikiate, te dendem me m*t
une dhe poezia ime e dhjere.
Te lindur te dy ne motin e Amerikes se madhe.

[Leila]

Me pelqeu Lendina.

Te terheq bute e te leshon forte

[kolombi]

Te gjitha
Te lumte mendja dhe dora.
Vecova ,valixhja ime e murrme .dhe Atdheut.
Kurajo dhe suksese te metejshme.

[armandovranari]

Leila faleminderit per komentin e mencur !
Kolombi faleminderit per vleresimin,
do doja te kisha me shume kohe dhe gjendje te volitshme per te krijuar, poezia eshte si nje lloj katarsisi, do doja te kisha me shume momente te tilla.
me respekt Armando!

[armandovranari]

Nje poezi e qete

Gjenialiteti per te cilin flet
pedagogu im plak dhe Shopenhaueri
gjendet tek cdo njeri.
Me kujtohet Kerouac
me choruset e tij te rrjedhshme.
Me lindin plot dyshime brilante.
Qe shkrihen ne lumin e madh te njohjes.
Te gjitha bashke, gjerat
zhyten me koke ne univers.
Dhe une perseri kenaqem.
Ketu, ne kohen tone te papuqshme.



Kozmosi im.

I ulur, i heshtur, i perthyer jam.
Nen driten e vaket te objekteve.
Balleperballe qelqit.
Duke vuajtur teorite budiste.
Duke soditur gotat shushunja.
Dhe duart e mia te telekomanduara.
Kozmosi im po pi.
Nje pije te kthjellet.
Qe derdhet qiejve.
Qiejve te vegjel, te mpleksur, te mij.

[armandovranari]

CEZAR

Bubullojne nga larg, nga historia,
beteja te Cezarit ne koken time.
Kurse une fitore si te Pirros shenoj perdite.
Me veten.
Ndersa me ju nuk kam qene i vertete.
Degjomeni, shikomeni ja ky jam une!
Besomeni qe gerthas perbrenda
pa ze deri ne shembje.
Dhe shtyhem zvarre neper transhete e erreta.
Labirinthet e heshtjes sime.
Qe oh sa te rrezikshme jane.
Pusite e mija te vogela, ordinere.
Qe si atak epileptik me shkaterrojne perdite.
Me perplasin trotuareve sa here qe s'flas.
Por askush nuk me sheh.
Nje qytetar i rregullt me dosje nen krah.
Me fshikni shkarazi me sup neper stacione.
Ma degjoni kollen neper librari.
Ne kafene une jam.
qe me zor e nxjerr zerin prej gryke,
dhe pastaj behet heshtje menjehere.
Ne kembet tuaja i padukshem shembem.
I tille jam une, i pajehone.
I padegjuar, anonim si nje perkufizim.
Duke lozur me pamundesite brenda vetes.
Gjithmone duke enderruar.
Se ndoshta nje dite Cezar do te behem.

[armandovranari]

Permbytje

Nga te kater anet vjen Gezimi.
Me shkendija si barut.
Si det kacek me dallge.
Nga kujtimet ato me diell ka marre.
Dhe femijerine te gjithen.
Perzihet rruges me vjeshten e ftohte,
rruget e lagura, bisedat e nates.
Mendimet me te mira te njerezve i merr.
Dhe aty afer, pa ardhur tek une.
I bashkohet te qeshures tende nga dhoma e gjumit.
Eh cfare gezimi qenka ky.
Per mua, i gjithi si me porosi.
Permbytje qenka, permbytje e bekuar.

[Diabolis]

Më ka ndodhur njëherë në jetën time, të dëgjoj jehonën e një epileptiku. Ka qënë ditë, e ai (mbase ajo) i ri në moshë u përplas me zhurmë në trotuarin para hotel turizmit të qytetit. Kishte në dorë një rrjetë të thurur najlon çërapesh, me tre apo katër shishe qumshti bosh brenda. Jehona për çdo vesh aty pari sigurisht ishte e shisheve, e me sa kisha dëgjuar një epileptiku në krizën dhe gulçet e tij duhet ti vije diçka të hekurt apo metaltë në dorë. Nuk kujtohem sa i vogël kam qënë, por jo aq sa të mos shquaja një çelës të madhe e të vjetër nga ata tubanët që përdoreshin për portat e drunjta, e të mos ja shtrëngoja në dorë. Habi, panik, shkumë, dridhje, njerëz që gati më hoqën zvarrë ndërkohë që ju shpjegoja se çelsat ishin të atij (asaj) dhe se ato do ta qetsonin.
Kam qënë vërtet i vogël atëhere, por të dëshmoj se epileptiku ka jehonë, e kam dëgjuar vetë.
Për hatër të shqipes të lutem që nëse atak epileptik nuk e shkruan në latinisht ta shkruash sulm (atak) përdhesi, por dhe ordinere ta shkruash të zakonshme.
Nuk më bind se përkufizimet janë anonime apo të paemra.

Më pëlqeu e para.

Tek e fundit ke një presje pa kostumin e pikës.

[armandovranari]

Plandosjet pertoke nga perdhesi jane metafore, jane plandosje te brendshme.
Nga ana tjeter kam dashur te krijoj nje lidhje ngacmuese me faktin qe Cezari vete ka qene epileptik.
"Ordinere" eshte tashme fjale shume e perdorur ne shqip qe ka nje ngarkese emocionale te ndryshme nga e "zakonshme", ka nje ngarkese pak pezhorative, prandaj dhe nuk perdora "e zakonshme" - nuk me bente pune.
Sqarime te rastit keto

D_D Faleminderit per komentin, edhe une vete jam flamurtar i shqipes se paster, por mendoj ndonjehere se poezise i lejohet tek-tuk ndonje lajthitje e vogel
Faleminderit edhe njehere per vemendjen dhe urimet e mia per poezite e tua, i kam lexuar shpesh.