Ndoshta për ndonjërin është temë jo edhe aq interesante, ama, mua personalisht më interesojnë biografitë e anëtarëve te forumit. Pra, kam dëshirë të njihem me shumicën e tyre, të marr vesh se ç'personalitete janë, me se merren, hobin e tyre, strukturën kualifikuese, gjendjen ekonomike,provesionin etje, etj. Për fillim, unë po e postoj biografinëtime personale, të sakt, pa asnjë lajthitje apo egzagjerim.
Ja mund ta lexoni dhe të njihemi mes vedi.
Besoj se do gjej bashkëmendimtarë qqë do më përkrahin
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Hajrush Idrizi
BIOGRAFIA E SHKURTËR
Jeta ime është tepër dramatike, tepër interesante , me plot batica e zbatici dhe shumë e bujshme. Po jap vetëm pak të dhëna, sidomos për fëmijërinë time.
Ati im ,Qazimi është rritur pa asnjërin prind-jetim. Ate e rrit gjyshja ,të cilin edhe arrin ta martojë,me time mëmë në vitin 1938.
Dhe, pas shtatë viteve martesë,më sakt,më 25 qershor të vitit 1945,lindem në katundin Sllakovci Jerli,komuna e Gjilanit, e pas dy viteve,më 1947,mamaja ime lind edhe një djalë, por manjëherë (gjatë lindjes) ajo vdes. Babai ngel me te posalindurin dhe me mua dyvjeçar.
Dy vite rresht merr rolin e mamasë,përkujdeset për foshnjën ama edhe për mua. Në vitin 49 martohet me një vejushë, me të cilën pati dy vajza.
Më duhet të theksoj patjetër,se, i vetmi njeri i fshatit që dinte shkrim- leximin (kishte mësuar në ushtri) në gjuhën serbe ishte ati im. Nisur nga ky fakt,hyn në punë në një shitore shtetërore që furnizonte katër fshatra të Malësisë së Zhegocit.Tashti,gjatë afër katër viteve , me sa di unë, pati një jetë të qetë dhe të lumtur.
Mirëpo,çuditërisht,kah fundi i vitit 1952, brenda një muaji i vdesin te dy vajzat, ndërsa në prill të vitit 1953, i ndodh një tragjedi marramëndëse: Vëllai im Ymeri vdes të shtunën ndërsa njerka ime, të nesèrmrn në mbrëmje(!).
Mua më bëhej se pas dy-tri ditësh edhe unë do vdes ama nuk e dija se cili do vdesim përpara, unë apo babai.
Se si i peballoi ati kësaj shfarosje të familje së tij ,vetëm Zoti e di.
Pas kësaj tragjedie, ati e lë punën dhe fillon të përkujdeset për mua dhe vetëm për mua.
Vjen viti 1956. Serbijanët fillojnë akcionin - “gumbullimi i armëve”. Atin tim e ftojnë të parin dhe ia kerkojnë hiq më pak se një mitraloz të rëndë duke i thënë se “ti ke qenë vullnetar i Mulla Idriz Gjilanit gjatë vitit 1944 , madje roje e tij personale në Kikë”.
Pohimi se na ishte vullnetar i Mulla Idrizit ishte e sakt, ama mitraloz nuk kishte, por qëllimi nuk ishte tek arma,po dihet tek dajaku. Policia sllave e dërmon në mënyrën më barbare madje e bëjnë të paaft edhe fizikisht.
Disa plaka të fshatit e mjekojnë duke e mbështjellur me lëkura të deleve dhe me ndihmen e Zotit, përmirsohet dukshëm.
E,më 6 maj të vitit 1956, shperngulemi për në Ferizaj më qëllim të gjetjes se ndonjë mundësie për të ikur në Turqi.-“Të vetmin ymyt në këte dynja e kam në këtë djal dhe nuk due me e lanë ner shka”,- u pat thënë fshatarëve.
Unë kishja mbaruar shkollën fillore katër klasëshe në vendlindje, por,këtu në Ferizaj, dy vite nuk vajta në shkollë fare,sepse, shpresonim se do ecim për në Turqi. Po, kur e pamë këtë pamundësi, regjistrohem në shkollën tetvjeqare, pastaj në Shkollën Normale “Zenel Hajdini” në Ferizaj, dhe me 5 qershor të vitit 1967 diplomohem për mësues. Dhe, me një shtator të vitit 1967 ia fillova punës –mësues në Skollën Fillore në Cërrnillë.
Meqë në shkollën normale ishim armatosur me plot dituri profesionale, punës ia fillova me një vullnet të pashpjegueshë. Madje, në fshat shumë shpejtë fitova respekt ndoshta edhe të tepruar nga të gjithë fshatarët pamarrë parasysh moshën apo gjininë. Pas dymbëdhjetë viteve punë në Cërrnillë,transferohem në Prelezin Muhaxhier,ku edhe sot punoj po aty.
Jam shumë krenar me punën time, me angazhimin tim permanent në përkryerjen e metodologjisë në punë. Synimi im ishte shumë konkret: Arsimimi i nxënësve me metodat më bashkëkohore dhe edukimi i tyre me vlerat më humane e njerëzore. Caku im kryesor ishte ngritja e vetëdijes kombëtare tek nxënësit por jovetëm tek ata por edhe tek mbarë popullata. Zaten, këtë e kishim edhe porosi nga profesorët tanë.
Jam shumë krenar me nxënësit e mi, një numër i madh i të cilëve kanë mbaruar fakultete e edhe magjistratura,e që edhe sot përulen para meje duke me thënë-“Mësues, ne përherë jemi të vegjël para teje”.
Jam shumë krenar që deri me ditën e sotme (20 qershor 2008) ASNJËHERË nuk kam patur probleme me asnjë nxënës dhe poashtu nuk kam patur ASNJË konflikt me asnjë prindër-ama bash me asnjë.
Jam fatlum që pata rastin ta kem nxënëse Albanë DUSHKUN, e cila m’ë detyroi, m’ë obligoi apo ndoshta edhe m’ë urdhëroi për ta shkruar këtë D I T A R, të cilin moderatorët e faqeve të internetit e cilësuan dhe e publikuan si ROMAN.
Tashti librin e keni në dorë, lexojeni!
P.S:
Foton nuk ma pranoi postimi.
Postuar më parë nga alda09
I gjori ti
Krijoni Kontakt