Altin Xhaferri
Duhej prishja e kollodokut të një traktori të vjetër të prodhimit sovjetik që shtynte plehrat e Tiranës në Sharrë, që banorët e kryeqytetit të merrnin vesh se sa në rrezik ishin ata dhe fëmijët e tyre për të cilët rropaten gjithë ditën. Kryebashkiaku e shpalli zonën e plehrave një bombë ekologjike që s’dihet ç’dëme bën nëse shpërthen. Por vetëm një javë më parë kishte anonçuar një tjetër bombë mbi të cilën flinte kryeqyteti – bombën urbane që ne quajmë Selitë, kishte shpallur një dyzinë bombash të tjera: bomba sociale, bomba elektrike, bomba e kanalizimeve, etj. etj... Dhe pas gjithë këtyre deklaratave prej atij që ka marrë përsipër të bëjë të parin e fshatit, s’ka si mos të të krijohet përshtypja se je kaq i rrezikuar dhe jeton në një qytet plot me bomba, thua se je jo në Tiranë, por diku ku ndahet kufiri me Kosovën, ku nga çasti në çast mund të hasësh një bombë. Nuk janë vetëm fjalori me bomba e me mina dhe gjëra të tjera që shpërthejnë të zgjedhura për ilustrim nga fjalori i terrorizmit, por kur sheh se ai që t’i thotë ka madje dhe një si punë mjekre dhe ka dhe një përpjekje të mbetur në tentativë për shembjen e nja dy kullave, të gjitha këto vijnë e të bëhen bashkë si padashur dhe të krijojnë ankth se ç’do të ndodhë në këtë qytet që qenka i gjithi i minuar. Por në të vërtetë, ka shumë gjasa që ky të jetë dhe qëllimi i vërtetë i Edi Ramës, t’i mbajë njerëzit në një gjendje ankthi të asaj ç’do të ndodhë. Në daljet e shpeshta në TV, ai i mëshon kësaj pike për të arritur në atë që shpëtimtari i vetëm prej bombave është vetëm ai, se ai po deshi i heq, po deshi i lë të plasin, duke marrë përsipër meritat e një kamikazi në mëshirën e të cilit ndodhemi. Në të vërtetë, Edi Rama me fjalorin e bombave të kujton atë personazhin me emrin Doktor Fisher i Gjenevës - një plak ekcentrik që po të rronte dhe sot, mund ta quanin karizmatik, i cili iu kishte rezervuar në njërën prej dhuratave që do të shpërndante në gostinë e bombës, plasjen e një bombe duke u kënaqur me ankthin e tyre dhe me frikën. Vjen një ditë e vetme kur del me këmbë nga Tirana e Re, sesi fshihen biznesmenët dhe pronarët e lokaleve se mos ua vë syrin dhe pastaj... I pari që e tërhoqi dhuratën bombë ishte El Sajedi, por kjo nuk përfundon këtu. Gati shumica e drejtuesve të lartë socialistë kanë biznes ndërtimin dhe nëse sot ia plasi bombën El Sajedit, nesër mund t’ia pëlcasë Spartak Poçit, Valentina Leskajt, Et’hem Rukës, etj., nëse ata s’i bëhen krah në KPD për një mandat tjetër. Doktor Fisheri sa herë del, të kujton atë komedinë “Gjuetia e fundit” me pyetjen absurde: “Të kujt janë këta zogj, mo Sillo? Tanët janë. Hiqi. Lër vetëm nja dy a tre që këndojnë më mirë”. Për analogji, Edi Rama mund të dalë secilën prej ditëve të javës e të pyesë taborrin që i shkon pas: Të kujt janë këto shtëpi mo? Hiqi, lër vetëm nja dy a tre që më pëlqejnë mua. Të kujt janë këto dyqane mo? Hiqi, lër vetëm ato që të them unë. Një absurditet të tillë, aq më tepër të bërë në emër të së resë dhe të zhvillimit, por që përmban brenda aq ligësi dhe aq frymë të vjetër qeverisjeje, zor se ta zënë sytë rrotull. Në rajon. Në qytetin e mbarsur me bomba, ai po bëhet vetë një bombë që s’dihet kujt do t’i plasë në duar. Ndoshta të parit që do të mendojë se Tirana nuk është vetëm Lana dhe se të qeverisësh një metropl nuk është të lyesh vetëm tre faqe mur ashtu siç u lyejnë buzët me të kuq të ndezur kurvave të plakura. Sidoqoftë, për sa kohë ne do të jemi pjesë e një qyteti të minuar, s’na ngelet gjë tjetër veçse të zgjedhim llojin e vdekjes apo të falimentimit që na pëlqen, si dhe llojin e bombës që do të na plasë Doktor Fisheri i një qyteti ku ligjet e demokracisë merren nëpër këmbë si brekë të zhveshura. E përsa kohë të ndodhë kështu, të pashpresët do t’i luten Xhoanës, Xhoana do t’i lutet Zotit, ndërsa Zoti vetë do t’i lutet Edit që mban në duart e tij jo dhe aq të pastra e të përgjegjshme, unazat e aktivizimit të bombave që bëjnë pluhur fatet e njerëzve me të drejtë për të votuar e pa të drejtë për të numëruar votat.
gazeta Tema
Krijoni Kontakt