Fejzulla Duraku

[Fiori]

Fejzulla Duraku, lindi më 11 nëntor të vitit 1981 në fshatin Strimë, Kumanovë, është shkrimtar shqiptar.
Shkollimin fillor e mbaroi në fshatin Haraçinë, ndërsa të mesmën në gjimnazin "Zef Lush Marku" në Shkup. Universitetin në "Shën Kirili e Metodi" në Shkup, por të cilin nuk e përfundoi.

IRJM-ja, si shtet është i përbërë prej dy etniteteve të ndryshme;atij sllavo-maqedonas dhe atij Shqiptar, etniteti sllavo-maqedonas i gëzon të gjitha të drejtat, por duke bërë diskriminime dhe mohime ndaj palës Shqiptare! Shqiptarët si té tillé qé jané(pakic), nuk i gëzojnë të drejtat, té cilat ju takojné si pjesé pérbérése e IRJM-sé.

Fejzulla Duraku me rrënjë dhe me farë ishte Shqiptarë i pastërt. Gjatë shkollimit fare qartë i vërente dallimet në mes popullit që ai i përkiste dhe atij sllavo-maqedonas dhe prej këtu ai krijoi një urrejtje ndaj sllavo-maqedonasve dhe mu prej këtu do të fillojë lufta e hapur në mes pushtetit dhe autorit të kësaj vepre. Nga ky diskriminim dhe mohim do të lindin edhe poezit dhe poemat e tij, të cilat do t'i grumbullojë dhe do t'i botojé né veprén "Gërshetat e amshimit". Me botimin e kësaj vepre dhe me suksesin që patë treguar gjatë katër viteve të shkollimit të mesëm, Fejzulla Duraku zgjidhet;si nxënës më i mirë i gjeneratës 1997/2001 të gjimnazit "Zef Lush Marku" Në Shkup. Endrra dhe thirrja e tij u bënë realitet i pamohuar dhe po më 2001, plasi lufta e armatosur në IRJM në mes Guerilës Shqiptare dhe qeverisë sllavo-maqedonase, për Fejzulla Durakun kjo dukuri ishte ëndërr e kahershme, andaj pa hezitim i braktisi bankat e gjimnazit, iu bashkangjit guerilës Shqiptare pra arad!
h!
ave të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare, ishte i sistemuar në Zonën Operative të Karadakut, ku vepronte në kuadër të Brigadës 113 "Ismet Jashari-Kumanova" respektivisht tek Togu II;Kompania III; Batalioni II.

Në vitin 2002, kur më edhe kishte marrë fund lufta në IRJM, Fejzulla Duraku meqë njihej me udhëheqésinë e ish-UÇK-së, pra në bashkëpunim më Ali Ahmetin, me përfaqësuesin politik të ish-UÇK-sé dhe me Fazli Veliun pra koordinuesin e fondit të ish-UÇK-së dhe tani kryetar i veteranëve të ish-UÇK-së e botoi veprën e tij të dytë të titulluar "Kënga e të mohuarve" ky ishte libri i parë i UÇK-së i botuar menjëherë pas luftës. Me këtë libër emri dhe fama e Autorit u bënë të njohur. Po më 2002 u regjistrua në Akademinë Ushtarake të IRJM-së, por meqë ishte figurë e njohur për pushtetin, meqë kishte qenë pjestarë i UÇK-së, oficerët sllavo-maqedonas ishin të urdhëruar prej lartë, që kjo figurë të largohet, ngase Akademia Ushtarake paraqiste institutin më të lartë të shtetit e figura e Fejzulla Durakut në këtë ent ishte e padëshiruar. Andaj qyshë në fillim e përjashtuan prej Akademis Ushtarake. Fejzulla Duraku nuk i humbi shpresat, por prap u regjistru në Universitetin "Shën Kirili e Met!
o!
di" në Shkup. Më vonë duke e parë gjendjen mjeruese të veteranëve të ish-UÇK-së do të fillojë të interesohej edhe për t'a dhe do të kalojë në anën e ish strukturave të ish guerilës së UÇK-së. Kështu që së bashku me shokët e tij të ngushtë do të merret me rehabilitimin dhe punësimin e ish pjestarëve të UÇK-së. Por ky aktivitet do të bie në sy të qeverisë, me çka në vitin 2003 kur e bëri të gatshme për botim veprën e trëtë "Legjenda e Haraçinés" ndaj tij shpallet fletëarrest nën akuzën:si njé ndër udhëheqësit e Armatës Kombëtare Shqiptare. Fejzulla Durakut iu dasht që patjetër t'i ndërpresë studimet dhe të qëndrojë i izoluar për një kohë. Fejzulla Duraku erdhi në përfundim se kështu i izoluar nuk jetohet dhe vendosi t'a lëshojë vendin. Ashtu dhe ngjau, në dimër të vitit 2003 u largua përfundimisht nga vendlindja. Jeton dhe vepron në Diasporë, respektivisht në Bruksel të Belgjikës.

Fejzulla Duraku si i ri në moshë, krijimtarinë letrare e filloi shumë herët, qysh në bankat e shkollës fillore, nisi krijimtarinë në një kohë dhe në rrethana shumë të vështira, me një prirje për të arritur piedestalet më të larta njerëzore dhe humane.Fejzulla Duraku i shtjelloi të gjitha tematikat që dalin nga jeta, qoftë të kohës së kaluar, asaj aktuale dhe tematikat e kohës së ardhme edhe pse në vargje, ai në mënyrë të spikatur dhe me penën një mjeshtri të vërtetë thuri vargje me sybjekte dhe tema të ndryshme. Fejzulla Duraku gëzon respekt dhe famë të madhe në mesin e bashkëkombasve të vetë kudo që ndodhën në botë.Krijimet e tia janë të publikuara në shumë revista Shqiptare në mbarë rruzullin tokësor.

Deri më tani ka botuar këto vepra letrare:

"Gërshetat e amshimit" 2001
"Kënga e të mohuarve" 2002
"Legjenda e Haraçinës" 2004
"Rrugët e Europës" 2006
"Ushtari që sfidoi vdekjen" është vepra e gjeshtë me radhë e kety autori njëherit edhe romani i tij i parë që do të botohet së shpejti në gjuhën Frenge.

[Fiori]

POEME: ADEM JASHARI

Kjo Kosovë fortë po qanë,
Po vajton e mjera nanë!
Një burrë trim me pas kanë,
Zot ksaj toke sot me i dalë.
Me i dalë zot mëmëdheut
Si në kohën e Skëndërbeut
Si në at' kohë dikur moti
Kur ishte gjallë Kastrioti;
Që Sulltanat si la kurrë
Në Arbri me vendos flamurë!
A esht' afrue dit' e bardhë?
Si në Krujë kur patë ardhë!
Me ardhë prapë e mej pa me sy
Si e kanë nda ket Shqiptari!
Shum po vu'n Kosova nën Sërbi!
Si nën kthetrat e korbit të zi!


Kjo Drenica po fol vetë;
Ende trimat nuk më kanë vdekë!
Ende trimat i kamë gjallë
N' ball Serbies për me i dalë!
Sllobodanin për me e ndalë.


Pushkë e fortë ku paska kris?
Pyet Kosova, djepi Shqipnis?
N' Prekazin e Ahmet Delisë,
Lufton Ademi kunder Sërbisë!
Si Tahir Meha qe luftoj dikur,
Per të gjallë s'u dorzue kurrë!
Njëmijnëntqind e nëntdhjet e tetë
Në Mars ngritet legjenda vet!
N' kamë po çohet Legjendari,
Komandantë Adem Jashari.


Nga Kraleva, Nishi e Piroti,
Nga Prokupla vijn oj vraft Zoti!
Si re e zeza' kur prishet moti!
Ushtritë serbe kolonë po shkojnë
Ushtar, polic nga Belgradi çojnë,
Pesmij trupa po parakalojnë!
Tetëdhjet tanke po i dërgojnë!
N' Mitrovicë ushtria kalojnë,
Drejt Skenderajt ata po shkojnë!
Forca t' mëdha nga Skenderaj vijnë,
Pa çelë drita n'Prekaz po hyjnë.
N'Polac n'Llaush stacionohen,
Tre katunde keç po rrethohen!
Nga Llausha e kanë lajmrue,
Ademit i kanë tregue;
Veç Prekazi është rrethue!
Ademi djemve u paska thanë;
Çojnu trima gjithë në kam,
Mitraloz e bume mej marrë
Gjith n'pozicjone për me dalë,
Shkau Prekazin don me kallë!
Shkau neve na paska mësy,
Në Prekaz ushtria don me hi!
Qoftë përhajr Ademi po thot,
Njëqind vjet kemi pritë si sot.



Te Jashart boll janë mundue,
Dajt nga Llausha per me shkue.
Askush s'mundet me u afrue!
Ndihm Ademit s'po mujn mej çue!
Shum keç shkiet e kan' rrethue!
Si me lisa me e gardhue!
Rrethimin t'gjall mos me kalue,
Askush i gjall' mos me shpëtue!


Topat e shkaut po kërsasin,
Kullen Ademit ja godasin!
Tanksi, minahedhsi s'po pushojnë,
Barot e hekur ngado gjëmojnë!


Jashart kanë nis me kendue
Edhe me kangë tuj luftue!
Pushkë e kangë s'po i ndalin!
Zakon u kishte lën i pari,
Tuj këndue lufton Shqiptari.


Çou nipash, daja po m'ja ban
Ishte plak besa daja Osman
Edhe Ademit çka i ka than;
O Adem ti je si djal i ri
Krejt prapa nuk mujë të t' rri
Gjith ka lufton pas s'muj të t'vi,
Nje besë të Zotit po t'a jap
Për Ty një pushk se la pa e zbraz.


Britë Ademi, lëshon një za;
Ku të kam Hamëz more vlla?
Mbahu fortë, qëndro o burrë,
Pushken shkaut mos ja ndal kurrë,
Kurrë at' pushkë mos me ja nda
Kem me u djegë me shka ka!
Jem në luftë qe njëqind vjet,
Sot ësht' koha me tregu vetë
Me hek qafe serbin përjetë.
Adem Jashari keshtu po flet,
Po u thotë aj familjes vet:
Se ket punë kur e kem nisë
S'kena ba mend me lan përgjisë,
Amanetin në vend do ta çojmë
I madh' e i vogël dot luftojmë,
Jashart krejt me u farue!
Po na fund kena me fitue.


Plot tre ditë e plot dy net,
Pushka në Prekaz po kërsetë!
N'ditën e parë shpëtojkan krejt
Asnjë i vrarë te Jashart s'po jetë.


Dit' e dytë para se po zbardhon,
Komandir Ilija shka po bon?
Nja tridhjet milic po i urdhron,
Të tridhjet t' Arkanit janë kanë!
Prej Ushtrisë largue janë,
Kullës s' Shabanit i shkojn pranë!
E kcejn murin janë hi n'oborr!
O Ademi edhe poj heton
Një za djemve po jau lishon,
Fort Ademi edhe po bërtet!
Djem e nipa po mi thërret,
Po i leshon zë vëllaut vet;
Priti Hamëz të gjallë mos i le.
A dhe Hamza të gjall s'po i le!
Sa po mujn shkijet po i palojnë,
Jashart pushkën nuk po e ndalojnë
S'po i lan shkijet të gjall me hi
Në prak me ju shkelë në shtëpi,
Kishin brenda rob e fëmi!
K'shtu Ademi besën e kish ba;
Në dorë të shkaut mos me ra
Me ka krejt kam me u vra!
Kurrë Kosovën vet' nuk e la!
Me ka krejt pa u farue!
Kurrë Kosovën s'kam me l'shue,
S'kam me l'shu, shkijet me pushtue!
Brez pas brezi e kem trash'gue,
Iliret kët tok' kanë sundue,
Dardan-kosovar kanë luftue!
Kurr Kosovën se kanë dorzue.
Amanet t'parët lanë naj kanë;
Kurrë Kosovën mos me e dhanë
Kurr Serbies mos me ia lanë.
Sa po mundë shkije po vret
I kanë vrarë njëzet e tetë!
Nja dy t'gjallë i kanë zanë!
Ademit shka na i paskan thanë;
Fort po e lusin, bej po i bajnë
T'gjallë me na l'shue a nuk ban?
Edhe Ademi po m’ i ngon;
S'kena ardh ketu me luftue,
Po me zorë na kanë çue!
Çaj Ilija na ka urdhnue.
Atëher Ademi po menon?
Shqiptari e ka pas zakon
Me liru aj që vetin dorzon.
Adem Jashari burrë azgan
Të dy serbet po i liron!
Njërit shka çka i paska thonë?
Shko Ilijes fjalë i çonë;
Baca Shaban ty a t'ka thanë,
Besë në ju nuk ban me nxanë!
S'kemi pas kurrë besë me shka,
Gjithë n' tradhti na kanë vra.


Plot dy ditë e plot dy netë,
Po na zbardhë dita e tretë!
Në Prekaz pushka po kersetë!
Jashart me Serbi tuj luftue!
Se kan nder mend me u dorzue!
Me u dorzu kurrë të gjallë!
Shkaut pushken s'ja kanë ndalë,
Nuk po ia ndalin pushkën hiç,
Farun shumë ushtar e milic!
Shum' ushtar e milic të vrarë!
Nëpër oborr e nëpër arë,
Nja treqind të vramë i lanë!
Si duaj kashte me u kanë
Permbi trupat e shkive t'vramë
Shokët e tyre po kalojnë!
Drejt Jasharve ushtria shkojnë!
Sikur drapri n'arë tu korrë,
Si me drapër mej pre mu konë!
Si kall'zi gruri nëpër tokë.
Pa shpirt sllavt bien si borë!
Ademi n' mitraloz tuj korrë!


Ushtria e Serbisë u farue!
Jashart nuk dojn me u dorzue.
Komandira edhe Gjeneral,
Thojn Ademi nuk jepet i gjallë!
Krejt Serbia k'tu me u kanë!


Gjeneralat po urdhnojnë;
Granatimet po i shpeshtojnë!
Shumë predha kullën qëllojnë!
Barot e hekur po lëshojnë!
Gjylet ishin kanë mallkue,
Rob e fmi i paska farue!
Rob e fmi granata i vret!
Edhe Hamzën me daj'n e vetë,
Bacën Shaban me nipa krejt!
Jet Ademi veç me djal t' vetë!
Babë e bir po bajn gajret
Po qëndrojn si me u kanë tridhjet!


Ushtria kull's iu afrue
Dham n'dham me çetnikët tuj shkue!
Një plumb ishte kanë mallkue,
Adem Jasharin ka qillue!
Ademin keq e paska marrë
Edhe Ademi jet' po ndrronë!


Djalë i vetëm po më lufton!
I gjallë kullën s'po e dorzon!
Brenda ushtrinë s'po e lejon,
Të gjallë shkiet si len me hi
Si lenë gjallë mej hi në shpi.
Të mramtën pushkë zbraz Kushtrimi
Edhe djalin e merrë timi!
E merr flaka, era barotit
Në gjoks i bjenë gjylja topit!
Gjylja topit veç po ma vretë
Dhe Kushtrimi një fjal e fletë
Sa për plumba se kishim dertë!
Familja ime me një shtetë
Ke tu luftue treqind vjetë!

Fejzulla Duraku
Bruksel,05.03.2008
-------------------------------------------------


SHKËLZEN HARADINAJ

Plotë shtatë ditë e plot shtatë netë,
N' Lugë të Baranit pushka po kërsetë!
Trimë Shkëlzeni nuk po luftojka vetë?
I kish të shumët besa shokët e vetë.

Natë e zezë e mbuluar nga retë!
Pas betejave ushtarët pushojn qetë,
Ndegjojn këngën, Shkëlzeni kur ia thetë:
Lirinë Kosovës po ia thërretë.

Tridhjetë ditë e plot tridhjetë netë,
Shkëlzeni pushkën nuk po e lenë vetë!
Nga shtati rrobë e kpucë s' po i hekë,
Por pa e sjellë lirinë e vërtetë.

Nga Dushkaja një zë po na i thërretë
Me iu shku në ndihmë shokëve t'vetë
Hasimin, plumbi i shkaut po e vretë!
Kush ësht' trimë, trupin me ia terhjekë?

Shkëlzeni e Fatmiri me shok't e vetë,
Edhe keta prit' e shkaut po i pretë!
Fortë po nxihen besa të zezat retë!
Deshmorë në Dushkajë bien tre vetë.

Natë e zezë e mbuluar nga retë!
Dukagjini e Gllogjani pushojn qetë,
Ndegjojn këngën, Shkëlzeni kur ia thetë:
Lirinë Kosovës kur ia thërretë.
--------------------------------------------------------------------

AZË ZEKË BRAHIMAJ

Nënë t' madhe dikur që pat' Dukagjini,
Kurrë k'si zonje s'kishte parë as Drini!
Trimat e trimreshat që i kishte n' votër,
Her' e thërrisnin nënë e herë motër.

Nënë e madhja shpeshë dilte tek bliri
I priste djemtë kur vinin nga kufiri,
-Djemt e mi- u thonte trimave t' lirisë
E vet ishte nënë e gjith' Shqiptarisë.

Nënë, përmbi qiej e ke atë zemër
Azë Brahimaj të thirren me emër!
Emri ytë është vetë shejtësia
Se ty o nënë ishe vetë liria.

Nënë madhja e Jabllanicës pret Norën,
Përcjellë vet' Xhevë Lladrovcin, dëshmorën.
Bukë e krip kishte për trimat në sofër,
Nëna përcjellte e priste aty n' votër.

Nëna, Kosovës i përkundi lirin n'djep,
Lokëmadhja e Dushkajës armikun pret!
Me dy bomba n' dorë në oborrin e vet!
Me nënën e saj që kishte njëqindë vjet!
---------------------------------------------------



LUAN HARADINAJ

Tash e sa vjet po i kaloj malet,
Zemra për liri kurrë s'më ndalet.
Dalë e ju pres, ju pres në kufi
Zemra ime vlla, këtu të pret ti.

Atje n' male po të pret Luani,
Kalun vite s'të ka pa Gllogjani.
Dikur ike vëlla, shkove vetë,
Tani po kthehesh me njëqind vetë!

Kush po ju hedhë përtej kufirit?
E vet bie nën hijen e blirit!
Aty ku kam rënë mos me lerë,
N'dorë t' shkaut trupi t'mos më bjerë.

Në kufirin Shqiptaro-Shqiptarë,
Ku Kosovë-Shqipri ishte ndarë!
Ramushi mbi supe po bart vëllan,
Gjallë e vdekur si një me u kan!

Deshmorë në kufi, ku kam rënë
Amanetin vëlla mos me lënë
Si një dhemballë shkulë at' kufi
T'mos ndaj kurrë Kosovë-Shqipëri.
-----------------------------------------------------


KËMBANA E SHKODRËS


Qenka shuar ajo këmbanë,
Tingujt nuk po iu ndëgjokan në ato anë!
I bie ndër vete të mos shuhet,
Për të gjallëruar nesër duhet.

E laj me vajë e me lotë,
Mos vall dot' shuhet për motë!
Këmbanën e mbaj pranë vetes,
S'ndahem, aq sa prej vdekjes.

Me vete e bart kudo që shkoj,
Shpirtin e lidhur me të jetoj.
E mbaj brenda të mbuluar me kashtë,
S'pandeh t'a qes jashtë.

Pihem, dehem bashkë me të,
E kam Mëmë e Atë.
Tingujt këmbana që nxirrte,
O Zot, më dukej se po virrte!

Si jehonte kahmot e kisha dëgjuar,
Po veshët e të tjerëve ishin shurdhuar!
Mos pandeh se tingulli i saj,
Është lëngim, psherëtim a vaj.

Por, kur dot' bien këmbanat,
Të gëzuara të jenë edhe zanat.
Shqiptar, në sterrë pse vall rron?
Dëgjo këmbanën si jehon.

Hingëlloi e u ngrit prej dheut,
Heu, kalë i bardhë i Skënderbeut.
Të përulem o kryezot,
t'a ndal vajin s'mundem dot.

U ngjall fryma e Martinit,
Oshetinë brigjet e Drinit!
Oj këmbanë ushto e buqit,
Mallin nga gjoksi qit.

Në at' arrë rënd ushtoi,
Këmbana e Shkodrës gjëmoi.
Shqiptarët nuk e kishin harruar,
Pesëqind vjet që ishin robëruar.
-----------------------------------------------


GJERGJ KASTRIOTI-SKENDERBEU


Kur do zoti, bën mëshirë
T'mos na len' në errësirë,
Kryetrim Ai dërgon
Shqipërinë ta shpëton.

Kur u ngris e kur u errë
Natën vonë që gasterrë,
Dhe mileti pret me ardhë
Nga Nishi kalorësin e bardhë.

S'pandehu ferman e rremë!
Se Skënderin dot' e zinte gjemë.
Kur po ngrisej më qielli
Hëna perëndonte, lindej dielli.

Lart né Krujé ndrit pishtarë;
Shej u bën' trimave kordhëtarë,
Skënderi kështjellën pushton
Edhe turqit i dëbon.

Ogllu Oman bej i mbretit,
Zemërgaz e gazepit!
Dhe për hir të dovletit
Kërkon shpëtim dor's miletit?
Në luftë kërkon mëshirë
Të ikën me tynxirë,
Po Hamzai sy patrembur
Në Ushtë kokën shembur.

Ç'gënjeu rrot' e fatit,
Askerin e sulltan Muratit!
Tre herë thundra rrahë në prak
Që Dovleti ra në lak.
Nga të shumtit i lenka gjallë,
Që sulltanit t'i çojnë fjalë.

Rrob'n e turkut po të xhvesh,
Plis'n e bardh, tirq të zi mvesh,
Shpat'n e rënd brezit ngjesh.
-Është koha-tha-për t'u qesh.

Kas ngritej prej dheut
Kal' i bardhë i Skëndërbeut,
Që në fre s'mbahet dot'
Veçë Gjergjit ësht' e kot'.

Që me natë po valon
Gjysmëhëna po fundron,
Në mëngjes e kuqe rrezë
Dykrenare shkab e zezë.

Skënderi siç e ka zakon;
Me ngadalëz e gjykon,
Në ç'do punë urdhëron,
Po i pari at' zbaton.

Veç pluhuri u ngrit pre dheut!
Nga kal' i bardhë i Skënderbeut,
Shqiponja fluturoj përtej viseve
Në Lezhë bëri bashkimin e fiseve.
-----------------------------------------------


MBI KOSOVË PO LIND DIELLI


Mbi Kosovë po lind dielli,
Kaltësirë që nga qielli.
E venitur re e zezë,
Bie lirë e bukur rrezë.

Hapu,hapu tokë e ngjeshur,
Horizontin shi me lule veshur.
Të ka rën' mbi flet' e farë,
Fillëmirë e fillëmbarë.

Tehu,tehu errësirë e murguar,
Jakë, jakë dritë për t'na ndricuar.
Dit' fatbardhe e uruar,
Në kët' mot' ka mbleruar.

Mbaj në krahë të bardh pëllumb,
Njollë e zezë tash po i humb.
Let fluturoj i lirë tek ti;
Mbaj në zemër thellë në gji.

Gëzohu, gëzohu o Kosovarë,
Se po lind dit' e mbarë.
Gëzohu motër e Shqipërisë,
Se po lind' zonjë e mirësisë.
-------------------------------------------------


MOISI GOLEM-DIBRANI

Ndal o korba, pse më ngani?
Pse o korba ju më hani?
Ditën plagë po më hapin,
Natën leckat po më kapin.

Njat'her hëna kur të zhdukët,
Pesëmbëdhjetshja më s'dot duket.
Pse s'lëngon, o Gjeneral?
Lëshon lot' e nuk qanë!

Skënderbeu po të falë,
O Moisi o Gjeneral.

Ju betohem u mallkofsha,
Po nga varri mos u çofsha.

Që me nat' po të ndrit,
Shqipëria po të prit;
Rrug'n e gjeme po të hapë,
Rent të shkosh, rent me vrap.
-------------------------------------------


PALLA E SKËNDERBEUT

Vëllezër Shqipëtarë:
Tani po vjen një ditë,
Të jemi ngadhnjimtarë,
Që po lind një dritë.

Ndër kombe jemi të parë.
Të kaluarën t'mos e harrojmë,
Po me të, të jemi krenarë
Nga thellësit ta vegojmë.

S'jemi evgjit as barbarë,
As kaurrë as tartarë,
As sërb as grekër as bullgarë,
Po thjesht jemi Shqipëtarë.

At'që s'kan bër' të parë,
Nga ajo t'jemi të murguar,
Po t'i vemi punës së mbarë
T'mos rrimë të robëruar.

Ashtu nderojmë atdheun
Të lulzonjë e të ndritohet,
Ashtu si me Skënderbeun
Me bijt të lavdohet.

Të kemi shikimin në fqinë
Vesn' e mirë t'i marrim,
Ta lartësojmë Shqipërinë
Fitilit tonë t'mos i vemi zjarrin.

Mëkat ësht' ta harrojmë!
Me shekuj q'ësht' gatuar,
Kulturën ta shtrembërojmë,
Nga të tjerat për t'anuar.

Këtu jemi lindur,
Trashigim na i lan' t'parët,
S'duhet fort bindur,
Flasin themelet për Shqipëtarët.

Mos u bëftë kurrë,
Ta harrojmë mëmëdheun,
T'na përligj një kaurrë!
Si mbahet palla ta mësoj Skënderbeun.
-------------------------------------------------------


LEGJENDA E FERIZAJIT
(kushtuar:Afrim Kalanicés)

Lot e vesé méngjeseve té ftohta ngriné!
Gjaku i déshmoréve bor' e akull shkriné.
Zéri i djalérisé jehon pér mbi reté,
Tempullin e lirisé s'e shembin as rrufeté.

Kush po then kufi; Kosové-Maqedoni?
Afrim Kalanica i thoné emrit ti.
Me barot e zjarr shtatin té qéndisur,
Me dy pérkrenare ballin té stolisur.

Népér beteja vérsulet si shigjeta!
Luftén bén Afrimi, sikur njéqind veta!
Naté e pisté, ku nuk ndihet gjalléri,
Kryetrimi pret, bashké me shokét e ti.

Népér errésiré trimi léshon rrufeté,
N'fushén e Sllupçanit, armikun e preté.
Flékén né zemér e mortajén né doré,
Bjen aty, ku burrat bien déshmoré.

Té rénét e lirisé, s'diné té vdekur kurré,
Ata lartésohen, ngriten mbi flamuré.
N'pérjetésim, Jezercit té Ferizajit,
I fal amanetin né ditét e majit.
-------------------------------------------------


REMZI XHAFERI


Në një natë të virgjër, t'nemur me fjalë!
Vitet e një jete, rendin me ngadalë.
Kujtimet krahëthyer, në mure burgu,
Pika e lotit, digjet n'jetën prej murgu.

Yjet e një qielli me hën' të mplakur;
Anës një lumi me brigje të përgjakur,
Peshë e urrejtjes, nën thundër durimi,
Vjen si re e zezë, me rrufe dëshpërimi!

Ditët vijnë e rendin me stinët e motit,
Shiu i vjeshtes, si kristalet e lotit,
Vullnet i plagosur, si ëndërr trishtimi,
Agu sjell mëngjese, sjell shpresa lirimi!

Pas pesë vitesh e pas pesë plagësh,
Sërish nxeh zemra, me furi idealesh.
N'rrasë të Koshares, në rreze të Kosovës,
Remzi Xhaferi me krahë të Shqiponjës!

N'rrafsh të Dukagjinit vapë e Qërshorit,
Ngritet në legjendë, gjaku i dëshmorit.
Plumbave të shkrepur kur u buzëqeshte liria,
Trimit t'Haraçinës i ngritej lavdia.
--------------------------------------------------------


SALI LATIFI

Ç'po e pyesin malet Hotlën,
Sylë Hotla vallë është ngjall'
Plaku nga varri mos ka dal'
Apo fryma e tij n'Saliun është ngjall!

Komandanti me plagë të reja,
Krah për krah trimave nëpër beteja!
Dheu çohet shtatë pash mbi tokë!
S'luan istikamit së bashku me shokë.

Dhe shkon maji me erë baroti!
Në vend të shiut, qet gjyle topi!
Djeg dielli në prak qërshori,
N"Mateç amanetin len dëshmori.
-----------------------------------------------


ISMET JASHARI-KUMANOVA

Mëngjese t'reja sjellin stinët e motit.
Lindin, rilindin nipa të Kastriotit.
Kur e lëshon zërin kushtrim i lirisë,
Vijnë e bien trimat, shkënditë e stuhisë.

Nga Drenica thërret Adem Jashari,
Me njëqind rrufe vjen Ismet Jashari.
Fushë Kosovën e mban në pëllëmbë,
Zemrën e atdheut, Kumanova e çon' në këmbë!

Kur lypset guximi, tregon urtësinë.
Kur thërret gjaku, tregon trimërinë.
Etjen shokëve nga vapa e Korrikut,
Ua shuan me fitoret ndaj armikut.

Nga Orizarja n'Kosovë, n'pluhur të dheut,
Shpirti i tij, gjallëron frymën e Skënderbeut.
Në beteja, deri në vdekje me ushtarët,
Prapa nuk dijnë hapin, ta bëjnë Çlirimtarët.

Në kështjellë ndizet flaka e legjendarit,
Një Brigadë është gjaku i Ismet Jasharit.
Krenarisë së vjetër ia kthen shkëlqimin,
Kumanova, me shtatë zemrat e Mujdinit.
-------------------------------------------------------


FADIL NIMANI - TIGRI

Kush po ia çon flakën Ballkanit?
Kush po ia zbraps ushtrinë tiranit?
Yll' i rrallë Fadil Nimani,
Në ballë të luftës zemër Luani!*

Dhe ndër më të parët çlirimtarë,
Tigri ësht kur ngritet zjarrë.
Me tre pérkrenaret ngjeshur n ballë,
Të dorëzohet s'di sa është i gjallë.

Penë e pushkë i kthen sllavit,
Shpirt Shkëlzeni** me zemër luftëtari
Dhe armikut i kallet data,
Kur po u shkon tankeve flaka.

Nga Kosova përsëri në beteja,
Me forcat serbe, n'luftime të reja.
Nga Presheva n'kala të Tetovës,
Çlirimtarë në zemrën e Kumanovës.

Lamtumirë Gërgocit të Gjakovës,
I thotë trimi i lirisë së Likovés.
N'Vaksincë i falet legjendarit,
Ia fal amanetin Ismet Jasharit.
---------------------------------------------------


ËNDRRA ÇLIRIMTARE
(kushtuarashi Aliut)

Fjalët flakë i bëra, i bëra ngjyrë n'flamurë.
Ky kushtrim ndër male, thërret për ty, o burrë!
Gjoksin shkabë, heu ngritu e bëhu gurë,
Ngritu në kala, atje bëhu murë.

Plagët e tia, heu, rrjedhin gjak trimërie,
Bëhen udhë, bëhen shteg lirie.
Armët e tij, lidhin fort Shqipërinë,
I nisin djemtë malit, i nisin për lirinë.

Zemra ime gjorë, sot u ndal ndër male,
Po jo dhe ëndrra, ëndrra çlirimtare.
Atje poshtë tek ju, tek zemra djaloshare,
Do të ringjallet amaneti, lufta kombëtare.
----------------------------------------------------------


ARBEN BAJRAMI

Në vetminë e natës, zemra kërkon fjalë?
Vijnë e bien lotët nga pena n'qëpallë.
Nëpër qiell të plagosur, jehon një kushtrim,
Dhembja i lidh brigjet atdhe e mërgim.

Posi vargmale n'djepin e Kumanovës,
Vijnë ushtarët, bijtë e zgjedhur të Kosovës,
Pastaj nga Presheva e prej Shqipërisë,
Mblidhen trimat nga tokat e Dardanisë.

Në kulm té dhunës, vjen nga mërgimi;
Për frikë e lot' s'do të dijë trimi!
Dhe kudo që kris tirani
Aty, kështjellë bëhet Arben Bajrami.

Nëpër luftime nuk i tremben sy e as qëpallë!
Sllupçan, Hotél e Matëç, armikun në ballë.
Nga Manastiri n'rethim të Haraçinës,
Vjen Mërgimtari, shkëndijë e vetëtimës.

N'tradhëti të Gazi Babës bie Mërgimtari!
Gjakun s'po e lan as uji i Vardarit.
Un' nuk rash po u ngrita n'kala me gurë,
Skuqa me gjak lirie, ngjyrën në flamurë!
------------------------------------------------------


GJON KASTRIOTI

Pranë vatrës në të shuarin zjarr,
I përmbysur si në varr!
Larg nga bijtë me të kthirë,
Gjer' n'mëngjes me të gdhirë.

Andej nga lindja një ogurzi,
Lajm i kobshëm e i zi!
Jo, jo s'po e mposhtka dot
As vdekja që vjen si sot.

Pret dhe pret me ardhë,
Një ditë, një dritë më të bardhë.
Po mileti kët' se din!
Andaj pyet i qetë s'rrin.

Rruga e gjatë, kthimin e ka të vonë.
Populli kur pret, në të diçka rronë.
Dhe pret, pret dhe pret,
Një ditë, një muaj një vjet.
Një ditë, një drit e pret.
-----------------------------------------------


ABAZ BEQIRI

Si shtatore të mbajtëm mbi duar,
Kur të nxorëm nga betejë e shuar,
Me trup e shpirt i ngrirë si dëbor,
Yll' i pashuar- Ti dëshmor.

N'Gazi babë i rëndë grusht i huaj,
Apo Kali i Trojës aty u shkarkua,
Nëpër gjak e kufoma zvarrë,
Me plagë të përflakura n'zjarr!?

Shokët ishin të lodhur, por s'bëzanë,
Nuk than gjë, por në vete të qanë.
Prore të gjallë t'përcollëm mbi duar,
Shtator i vdekur, me gjak t'pashuar!

Kur rrëshqite prej duarve në varr,
Dielli u shua dhe më s'kish zjarr!
Prej qiellit u shkëput yll' e dritë,
Gjaku yt na solli ditë.

Shokët u gëzuan, po nuk thanë fjalë,
Abaz Beqiri, linde prapë i gjallë.
Dy pikë lot në syt' e tharë qëndruan,
N'flamur, t'pavdekshmit u shndërruan.
-------------------------------------------------------


Pajtim Roci dhe Ndriçim Hoxha

Malet lëshojnë zërin, fushat presin gjëmim!
Nga Shqipëria Pajtim Roci e Ndriçim Koxha vijnë.
Erdhëm tek ti Tel në Haraçinë me të pa,
Gjokset tona këtu do të bëhen kala.

Arbeni e Ndriçimi ndezin flakën, ndezin barotin,
Nëpër gjokse gjylet presin, presin edhe topin!
Krah të fortë në luftë e kanë Telin,
E kanë shkëmbin e malit - komandant Rebelin.

Treqind vetë, Batalioni i vdekjes si ushtri,
Në ballë ka armikun, që numëron dymbëdhjetë mijë!
Dhe çudi po bën bota, po bën vetë Evropa!
Batalioni i vdekjes gjoksin përmbi topa!

Pajtimi e Ndriçimi ndezin flakën, e ndezin barotin,
Nëpër gjokse gjylet presin, presin edhe topin!
Krah të fort në luftë e kanë Telin.
E kanë shkëmbin e malit e kanë vetë Ademin.

Erdhëm tek ti Tel, në Haraçinë me të pa,
Gjokset tona, këtu do të bëhen kala.

Gryka e pushkéve tona vjell barot e hekur;
Në Haraçinë armiku sa shumë është përpjekur!
Një top dore dhe granatat brezit ngjeshur,
Në fronte të reja, shkojmë buzëqeshur.

Çdo pëllëmbë dheu po mirret me gjak,
Sa shumë dëshmorë gjer tek Shkupi plak.
Tek kalaja e Shkupit ju mbeti syri i lirisë,
Por këtu i rendë ishte grushti i tradhëtisë!




p.s. Informacioni dhe krijimet u derguan ne forum nga autori.

[Hotlani]

Të lumtë Fejzulla Duraku per poezitë që ke shkruar!!!!