Pafundesia
Gjithome e dashur me qe kjo koder e vetmuar
dhe ky gardh, qe prej pjeses se madhe
te horizontit shikimin perjashton.
Por duke ndenjur e admiruar, te pasosurat
hapesira andej atij, e mbinjerezoret
qetesira, e te thellesishmen heshtje
une ne mendime shtirem, ku per pak
zemra nuk frikesohet. E porsi eren,
degjoj psheretimen mes ketyre pemeve,
une ate qetesi te pafundme me kete ze
e krahasoj: e me vjen ne ndihme ameshimi
dhe stinet e vdekura, dhe e pranishmja,
e gjalla, dhe tingulli i saj. Keshtu mes ketyre
malleshtive mbytet mendimi im:
Dhe fundosja meshte e embel ne kete det.
Krijoni Kontakt