Sheikh Muhamed Nasuridin Albani

[forum126]

Sheikh Muhamed Nasuridin Albani dijetari i shekullit ka dhene disa fetva te cmuara ne lidhje me realitetet e ymetit islam ne bote nder to eshte kjo fetva.



Gjithashtu ketu keni enderren pergezuese per Sheikh Albanin

Gjithashtu ketu kemi dhe videon qe shpjegon qe fetvate ne Saudi dalin nga shteti Saudian pasi lideri i terrorit tregon per Dijetarin Sheik Ibn Uthejmin qe ai nuk ka dhene fetva te tilla dhe keto i ka bere shteti vete.Kjo tregon dhe njehere regjimin totalitar dhe absurd qe kane sot vendet muslimane.

[ORIONI]

Perkthimi i audios se pare te sheikut Albanit
Pyetësi: Pyetja është: Cili është mendimi juaj për bashkepunimin me qafirat?
Shejkh Albani: Për këtë nuk kam unë mendim për këtë ka hadith prej profetit a.s dhe pse më thua mua cfarë mendimi ke.
Pyetësi : Sepse ka të tjerë qe mendojnë ndryshe.
Shejkhu: Cdo njeri ka mendimin e tij por unë them që ka thënë profeti me hadith “Nuk i kërkoj ndihmë një Mushriku” dhe mos thuaj cfarë mendimi ke sepse unë të transmetoj ty dhe të tjerëve që pretendojnë që profeti .a s ka kërkuar ndihmë prej mushrikëve i them atyre se ka thënë Allahu xh.sh;
4:65 Për Zotin tënd jo, ata nuk janë besimtarë (të asaj që të zbriti ty as të asaj para teje) të mos zgjedhin ty Për të gjykuar në atë konflikte mes tyre, e pastaj (pas gjykimit tënd) të mos ndiejnë pakënaqësi nga gjykimi yt dhe (derisa) të mos binden sinqerisht.
Sheikhu:A e kuptove ajetin?
Pyetësi: Po
Shejkhu: Cfare thotë Allahu në ajet “derisa të mos zgjedhin ty për të gjykuar në atë konflikte mes tyre” .Dijetarët kanë konflikt në këtë aspect dhe unë të them ty mos u nxito se ti ndoshta ti mund të jesh dijetar, mund të jesh nxënës dije mund të jesh dhe njeri i thjeshtë ndaj mos u nxito.
A e kuptove thënien e profetit kur thotë “Nuk i kërkoj ndihmë një mushriku” dhe ti e di arsyen e kësaj thënie.Dhe ti i di të dy mendimet.
Cili është argumenti i këtyre të dytëve që thojnë “lejohet të kërkosh ndihmë prej qafirave” nga ajo që ke dëgjuar ti?
Pyetësi: Ekziston një fetva nga disa dijetarë që thojnë se lejohet të kërkosh ndihmë prej mushkrikëve sepse Profeti a.s i ka kërkuar ndihmë ose Xhubejr ibn Ubej ose Muta’in ibn Ubej dhe këtë hadith kanë marrë ato si argument për tu argumentuar se lejohet ti kërkosh ndihmë qafirave.
Shejkhu : Këtë argument ke marrë ti që të kundërshtosh thënien e profetit a.s “Që nuk kërkoj ndihmë nga një qafir”.
Pyetësi: Sheik unë nuk jam që jap fetva
Shejkhu: Mirë po ti në vetvete këtë argument ke marrë ? dhe a ndjehesh rehat me këtë argument të fetvasë që kanë thënë këto dijetarë me këtë realitet të dhimbshëm që jetojmë ku qafirat janë future në vendet muslimane.A është i drejtë ky lloj argumentimi që janë argumentuar këto njerëz me këtë realitet kaq të dhimbshëm që ne jetojmë.Ku qafirat të cilët ndihmojnë hebrejtë janë futur në vendet muslimane.A kënaqesh ti dhe muslimanët me këtë realitet dhe me këtë lloj argumentimi.Me të tilla veprime që kanë bërë këta dhe ai hadithi që përmende ti nuk kundërshton atë që ka thënë profeti a.s “nuk i kërkojmë ndihmë një qafiri” dhe këta i kërkojnë ndihmë qafirave dhe shteteve të mëdha.Kjo është ti hedhim në pluhur në fytyrë(ti mbyllim sytë) njerzve.Dhe për cudinë më të madhe me gjendjen aktuale që është tani dhe me ato gjëra që kanë bërë amerikanët që janë futur ne vendet muslimane nuk do ta kishte përfytyruar asnjë lloj muslimani se deri ku do të arrinin ata.Muslimanët uk po përdorin mendjet e tyre.Qafirat po i festojnë festat e tyre në vendet islame.Islami a bën dallim midis tokës islame dhe tokës josislame! Atëherë pse Arabia Saudite nuk ka kërkuar ndihmë për zgjidhjen e problemit të Afganistanit apo sepse kjo nuk është tokë Saudiane.Mu përgjigj po ose jo.Unë nuk imponoj mendimim tim.Pse Saudia nuk ka kërkuar ndihmë nga amerikanët për përzënien e hebrejve nga tokat e muslimanëve të Islamit dhe nga xhamia Aksa që për të cilën dëgjojmë shumë duke thënë se është vendi i tretë i shenjtë .Amerikanët u futen në Saudi me hilet dhe spiunlluqet e tyre të panumurta.Dhe ne Mjaftohemi duke thënë që ne nuk kemi mundësi ta përzejmë këtë ushtri kaq të madhe të fuqishme dhe themi se kjo është e lejume dhe të shfrytëzojmë të gjitha llojet e medias të shfrytëzojmë disa prej dijetarëve që të marrim prej atyre fetva me dëshirë ose me pahir këtë nuk e dimë kjo është ndërmjet Zotit dhe dijetarëve.Duke thënë që kjo është cështje e detyrueshme dhe e rëndëssishme.Kur doli kaq e rëndësishme kjo kur iraku shpalli se do të pushtojë Kuvajtin?Në këtë moment i hyri frika Sauditëve.Po Afganistani nuk na qenka tokë Islame, pse ndodhi kjo ndezja e atmosferës dhe unë jam i qartë se nëse nuk do të ishte ky hadithi që kam përmendur unë “Nuk kërkoj ndihmë nga Qafiri” tregon se të gjitha këto veprime nuk janë veprime islame.Sepse Islami nuk bën dallim se edhe ne kur ligjërojmë para muslimanëve krenohemi duke thënë se Islami nuk bën dallim ndërmjet kombësive.Nëse në ekstrem polit të jugut dhe në pikën e fundit të polit të veriut gjendet një tokë muslimane është obligim për muslimanët ta mbrojnë atë.Si e lejoka islami që qafirat të ngrenë kryqet e tyre në tokat Islame.Si i lejoka gratë e tyre të dalin të zhveshura rrugëve ku ka besimtarë muslimanë.Kjo cështje është shumë e rëndësishme dhe e rrezikshme.Duhet që të ruani krahët e juaja nëse do të kishte ardhë pushtues një ushtri në vendin tënd do tu mundoje me të gjitha rrugët që ta largoje atë.Po nëse ti pretendon dhe beson që ai ka ardhur për të mbrojtur ty kjo është ajo humbja e madhe dhe ndihma që u kërkohet vendeve “mike” (amerikës)!.Këto lloj shtetesh që ju kanë zabtuar juve palestinën shtete që ju i quani mike.O njerëz mos iu humbi juve ajo fetvaja lejimit përdorni mendjet e juaja dhe dijeni se kjo është fatkeqësi e cila nuk është dëgjuar ndonjeherë në historinë islame.Nuk është kërkuar asnjëherë ndihmë nga qafirat.Shtetet e Europës harxhojnë gjak dhe miliona para për të sunduar një vend ndërsa ne ia sollëm atyre në tavë.Dhe do ta shikoni se cfarë do ndodhi kur Mbreti i Kuvajtit të kthehet në frond he Iraku të iki nga Kuvajti a do të largohen amerikanët nga Kuvajti do të largohen porse kundrejt një cmimi do të largohen nga kuvajti ose të gjithë ose një pjesë e tyre porse e rëndësishme është kundrejt një cmimi.

[ORIONI]

Pyetje: Çfarë mendon Shejkh Albani për Xhihadin
Përgjigjje: “Për sa i përket Xhihadit, o vëllai im, në kohën e sotme dhe para kësaj kohe është farz ajn (obligim individual), për shkak se problemi në fjalë nuk është vetëm problemi i Bosnjës, i cili i ka ndezur emocionet e rinisë Muslimane. Ngase këtu afër nesh, ne kemi Çifutët të cilët e kanë okupuar Palestinën, dhe asnjë shtet Islam nuk është ngritur për ta kryer obligimin e bërjes së Xhihadit kundër tyre, largimin e tyre dhe hedhjen e tyre në det, sikurse që janë deklaruar disa ose njëri prej kryetarëve të vendeve Islamike.
Dhe çështja është se Xhihadi është farz ajn, për shkak se shumë vende të Muslimanëve janë okupuar në të kaluarën dhe në të sotmen prej pabesimtarëve. Dhe okupimet e tilla nuk janë të panjohura për Muslimanin, i cili preokupohet me problemet e Muslimanëve, e mos të flasim për grupet Islamike, sektet Islamike ose vendet Islamike.
Por Xhihadi ka shtylla dhe kushte, dhe ne, grupi i dijetarëve Islamë, besojmë se Xhihadi i obligueshëm është i obligueshëm vetëm për ata Muslimanë, të cilët mund të ndihmojnë njëri-tjetrin për të arritur atë me ç’ka Allahu i ka obliguar prej Xhihadit kundër pabesimtarëve, dhe largimin e tyre prej tokave që janë okupuar prej pabesimtarëve.
Dhe ne nuk kemi nevojë të sjellim fakte prej Kur’anit dhe Sunnetit, për shkak se dijetarët Islamë nuk kanë dallime në mendime në lidhje me atë se Xhihadi është farz ajn, atëherë kur një pjesë e territorit të Muslimanëve është e okupuar, e lëre më kur okupimi është bërë në më shumë vende.
Por, për fat të keq unë dua të them se ky Xhihad, i cili është farz, nuk ka mundësi të realizohet prej individëve sikurse që thuhet në pyetje, e bile as prej grupeve Islamike. Kjo për shkak se Xhihadi i këtillë, posaçërisht në kohën e sotme kur mjetet e luftimit janë bërë të shumta, nuk mund të kryhet prej grupeve Islamike, e mos të flasim për individët! Por ky obligimi u takon shteteve (Islamike), të cilat kanë forcë që të përgatiten për luftë si dhe mjete për luftë moderne me të cilat, nëse do të mblidheshin së bashku për këtë Xhihad, ato (shtetet) do ta kryenin farzin ajn. Mirëpo, për fat të keq, këto shtete nuk janë munduar që ta bëjnë këtë.
Kështu ndoshta ata ia referojnë këtë Xhihad grupeve të ndryshme Islamike dhe sekteve, përderisa këto nuk kanë mundësi të bëjnë asgjë për të ndalur përparimin/sulmin e pabesimtarëve. Dhe ngjarjet bashkëkohore dëshmojnë faktin se cilido grup Islamik që mundohet ose të luftojë agresorin, sikurse që ka ndodhur në Afganistan për shembull, ose të kryengritet kundër kryetarit kufri i të cilit është bërë i qartë, sikurse në Algjeri, atëherë këto ngjarje fatkëqija tregojnë se Xhihadi individual ose Xhihadi grupor nuk japin efektin e dëshiruar, e kjo është që fjala e Allahut të jetë më e larta.
Prandaj, ne besojmë se Xhihadi nuk ka mundësi të realizohet, përveç nën autoritetin Islamik së pari, dhe prej grupit Islamik i cili përbëhet nga njerëz prej vendeve të ndryshme, jo vetëm prej një vendi ose një krahine.
Dhe shtoja kësaj domosdoshmërinë që frika ndaj Allahut të jetë prezente, duke qëndruar larg prej asaj që Allahu e ka ndaluar prej çështjeve të cilat janë të mirënjohura midis Muslimanëve, por fatkeqësisht ata janë shumë larg që ta praktikojnë këtë.
Dhe ne përmendëm – dhe unë jam duke u munduar që t’i përmbledh fjalët e mia sa më shumë që të jetë e mundur – shumë herë se ajo ç’ka i ka goditur Muslimanët sot, ky poshtërim dhe turpërim që nuk ka qenë i njohur më parë në historinë e Islamit, është se Muslimanët nuk e kanë zbatuar së paku një ajet të Kur’anit… e kjo është thënia e Allahut (kuptimi), “Nëse ju e ndihmoni Allahun, Allahu do t’ju ndihmojë juve.”
Dhe nuk ka dyshim se kjo ndihmesë e Muslimanëve prej Allahut, është ndihma në bërjen e Ligjeve të Sheriatit një realitet të dukshëm, dhe kjo për fat të keq nuk është realizuar në shumicën e vendeve Islamike ose në individët Muslimanë. Dhe ato vende prej vendeve Islamike, tek të cilat ka mbetur diçka prej gjykimit me Ligjin e Allahut, deri më tash nuk e kanë shpallur thirrjen për Xhihad.
Dhe për shkak të kësaj, individët dhe popujt Muslimanë do të mbesin të dobët përderisa asnjë prej shteteve Islamike nuk e ngrejnë flamurin e Xhihadit, dhe atë Xhihad që thërret për të luftuar kundër atyre që janë më afër tyre (atyre që e bëjnë këtë Xhihad), e jo atyre që janë shumë më larg. Për shkak se Muslimanët, me vendet e tyre, grupet, sektet, dhe si individë, nëse ata nuk mund ta realizojnë Xhihadin kundër atyre që janë afër tyre, atëherë ata nuk mund ta realizojnë as Xhihadin me ata që janë larg prej tyre… p.sh. Eritrea, Somalia, Bosnja dhe Çeçenia.
Dhe për shkak të kësaj ne themi se është obligim mbi rininë Muslimane si individë, grupe dhe sekte, që ata së pari të shpërndajnë diturinë korrekte Islamike në vende (shtete) e pastaj edhe te pushtetarët së dyti - kjo (kuptimi korrekt) është që të gjithë njerëzit të gjykojnë me atë që Allahu e ka shpallur.
Që kryetari të gjykojë sipas asaj që Allahu e ka shpallur dhe urdhëruar, dhe individi të gjykojë sipas asaj që Allahu e ka shpallur… Unë e di se sot shumë individë, grupe dhe sekte, ia hedhin përgjegjësinë (për gjendjen e çështjeve) vetëm pushtetarëve, ndërsa unë besoj bindshëm se përgjegjësia bie barabartë si mbi individët, grupet dhe sektet, ashtu edhe mbi pushtetarët! Kjo sepse qeveritë janë ngritur mbi tokat e këtyre Muslimanëve… këtyre Muslimanëve të cilët përmenden në dy hadithe të Pejgamberit sal-Allahu alejhi ue selam… i pari është thënia e tij: “Kur ju të punoni me kamatë, të kapeni për bishtat e lopëve, të jeni të kënaqur me bujqësi, dhe ta lini Xhihadin në rrugën e Allahut, Allahu do ta lejojë poshtërimin tuaj dhe nuk do ta largojë atë nga ju derisa ju t’i ktheheni përsëri Fesë suaj.”
Ndërsa hadithi i dytë është thënia e tij, “Popujt do të ftojnë njëri-tjetrin tek ju ashtu sikurse ju ftoni mysafirët tuaj për të ngrënë në enën me ushqim.” Ata thanë: “A do të jemi pak, o i Dërguar i Allahut?” Ai tha: “Jo, ju do të jeni shumë atë ditë, por ju do të jeni sikurse shkuma e detit. Allahu do ta heq frikën prej zemrave të armiqve tuaj dhe do të vendosë në zemrat tuaja el-vehn.” Ata thanë: “Çfarë është el-vehn, o i Dërguar i Allahut?” Ai tha:”Dashuria ndaj kësaj bote dhe urrejtja e vdekjes.”
Këto dukuri që janë përmendur nga i Dërguari i Allahut, sal-Allahu alejhi ue selem, në këtë hadith, janë paraqitur sot në çdo shoqëri Muslimane, dhe ato janë prej arsyeve të qarta që kërkojnë zbritjen e këtij poshtërimi mbi Muslimanët përderisa zemrat e pushtetarëve dhe individëve të mbulohen plotësisht me të zezën (për shkak të gjynaheve të tyre).
Vendet Islame nuk gjykojë me atë që e ka shpallur Allahu, dhe nëse ka ndonjë prej tyre që thotë se gjykon me atë që ka zbritur Allahu, atëherë shenja e parë që tregon se ai vend nuk gjykon me atë që Allahu e ka shpallur është se nuk e ngren thirrjen për Xhihad.
Kështu që nëse sot nuk është koha kur Xhihadi në Rrugë të Allahut është obligim, ndërsa shumë prej vendeve Islamike janë okupuar, atëherë kur do të bëhet i obligueshëm ky Xhihad?
Por problemi, dhe ky është thelbi i çështjes, është se askush prej nesh nuk është i aftë që ta ndërmarrë (këtë Xhihad), pse?... Për shkak se ne jemi të zhytur në mëkate, dhe të zhytur në dallime sektare dhe në dallime nacionale, dhe ne e dimë se një prej shkaqeve të dobësisë dhe disfatës është se Muslimanët dallojnë mes njeri-tjetrit.
Dhe ne jemi provuar kohët e fundit me një provë pikëlluese, e ajo provë është Xhihadi në Afganistan, ku ne shpresonim se përfundimi i tij do të jetë fitore për Muslimanët, dhe ka pasur shenja të forta për të vendosur bërthamën e shtetit Islamik. Pastaj fundi dhe rezultati doli të jetë plotësisht e kundërta (nga ajo që shpresohej), për shkak se shenjat e hershme të fitorës kundër komunistëve (shujuijin) janë zbehur kur dallimet në mes fiseve i bënë ata që të ndahen në shtatë grupe, dhe Islami i tyre të cilin ata e merrnin si Din të tyre nuk i ndali ata që të bëjnë një gjë të tillë, ndërsa Zoti ynë thotë (kuptimi): “Dhe mos u bëni prej mushrikëve. Prej atyre që e ndanë fenë e tyre në grupe, ku çdo grup i gëzohej idesë së vet.”
Prandaj, është obligim mbi atë i cili dëshiron të shkojë në Xhihad që ai t’i ketë mjetet për Xhihad, dhe mjetet për të kërkuar fitoren, ndërsa kjo nuk është e realizueshme sot për fat të keq. Dhe Allahu në Kur’anin Fisnik thotë (kuptimi): “Sigurisht që Allahu nuk do të ndryshojë (për mirë) gjendjen e një populli (që bën gjynahe, që është mosmirënjohës e i pabindur ndaj Allahut) përderisa ata vetë ta ndryshojnë atë për mirë (duke ndryshuar shpirtin e tyre dhe punët e tyre).“
Për këtë shkak ne i thërrasim individët Muslimanë, grupet dhe sektet, që mos të flasin për qeveritë por të preokupojnë vetveten me përhapjen e Islamit të pastër, autentik, të pastër prej çdo elementi të jashtëm që ka hyrë në të me kalimin e kohës, dhe pastaj t’i edukojnë Muslimanët në këtë Islam të pastër.
Ditën kur këto shenja paraqiten dhe bëhen të qarta në këtë vend Islamik të madh, atë ditë do të fillojnë shenjat e përgatitjes së zbatimit të këtij Xhihadi.
Këta persona të shqetësuar që shkojnë në shumë vende Muslimane të sulmuara/invaduara nga pabesimtarët sikur Bosnja dhe Çeçenia p.sh... cilat janë armët që ata i kanë me vete? Kush janë udhëheqësit të cilët do t’i disiplinojnë ata dhe do t’i bëjnë të luftojnë nën një autoritet dhe nën një flamur? Pra, sikur të kishte një autoritet të vetëm, atëherë ne do ta shihnim rezultatin e këtij Xhihadi në Afganistan (fitoren kundër agresorit).
Për këtë Allahu thotë (kuptimi): “Dhe përgatitini kundër tyre atë që mundeni prej forcës dhe armëve që të futni frikën në zemrat e armiqve të Allahut dhe armiqve tuaj.“
Ku është përgatitja?! Dhe kush është ai që është i aftë për këtë përgatitje? Një person?! Jo, qeveritë? Po, qeveritë, dhe le të themi se ata e bëjnë një përgatitje të vogël, por kjo përgatitje (armatimi) është marrë prej armiqve të tyre... kështu sikur të vendosej Xhihadi mes pabesimtarëve dhe Muslimanëve, atëherë së shpejti këta Muslimanë nuk do të mund t’i furnizonin ushtritë e tyre me armë, përveç duke i blerë ato prej armiqve të tyre.
Pra a mund të arrihet fitorja dhe Xhihadi duke i blerë armët prej armiqve të Muslimanëve?!
Kjo është e pamundur, dhe për shkak të kësaj, përgatitja që na është urdhëruar nuk mund të arrihet madje as prej vendeve Islamike, për shkak se shtetet Islamike i blejnë armët e tyre të shkatërrimit prej armiqve të tyre. Dhe ka mënyra që këto armë të bëhen të papërdorshme kur ata (Muslimanët) tentojnë t’i përdorin ato kundër armiqve pabesimtarë. Dhe për shkak të kësaj unë them dhe i përfundoj fjalët e mia dhe përgjigjen ndaj kësaj pyetjeje, se Allahu kur ka thënë (kuptimi):“Dhe përgatitni kundër tyre atë që mundeni...“ me këtë iu ka drejtuar Sahabeve të Pejgamberit, sal-Allahu alejhi ue selam, me këtë u është drejtuar të gjithë Muslimanëve për shkak të përgjithësisë së tekstit. Por, ky adresim është drejtuar ndaj Sahabeve pasi ata qenë edukuar me edukimin Islamik autentik, në kohën kur ka qenë e mundshme për ta që të zbatojnë një urdhër të tillë - të përgatisin mjetet materiale pasi që janë përgatitur shpirtërisht në vetveten e tyre, duke iu falendëruar edukimit të Pejgamberit, salallahu alejhi ue selam, nëpër të cilin ata kanë kaluar.
Dhe historia përsëritet... Pra duhet që të bëhet edukimi i një populli prej popujve Islamik ashtu që të bëhet e mundshme për këtë popull që të bëjë këtë përgatitje të mjeteve materiale, dhe sot nuk mund të gjejmë një popull që e ka kryer këtë obligim, të cilin ne mund ta përshkruajmë me dy fjalë: tesfije (pastrim, korrigjim) dhe terbije (edukim/kultivim).
(Më saktë) Ne e shohim veten si persona të shpërndarë këtu-atje. Dhe sikur të ishte një grup, dhe mbi këtë grup një udhëheqës i cili e ka besnikërinë e krejt Muslimanëve, dhe ai e ngre flamurin e Xhihadit kundër armiqve - kjo nuk ka ndodhur ende, dhe për shkak të kësaj ne thërrasim për ekzistimin e kësaj parapërgatitjeje para Xhihadit të shenjtë.
Kurse për sa i përket nxitimit (të këtyre njerëzve) pas emocioneve, ata nuk e kanë realizuar Xhihadin shpirtëror në veten e tyre - ky është kuptimi i drejtë i Islamit dhe zbatimi i tij kolektivisht, dhe se pas kësaj mbi ta duhet të jetë një udhëheqës që i urdhëron ata të pargatisin aq sa munden prej forcës dhe armëve. Pra ditën që do t’i shohim këto, atë ditë Muslimanët do t’i gëzohen fitores së Allahut, dhe Allahu i ndihmon kujt të dojë. Kjo është përgjigjja ime ndaj pyetjes tënde.”

Fetva në lidhje me xhihadin e mbrojtjes

Ibnu Tejmija ka thënë: “Kur armiku do dhe tenton të sulmojë muslimanët, bëhet detyrë për të gjithë të sulmuarit të mbrohen dhe ta largojnë atë, dhe për të tjerët që nuk janë sulmuar, që t’i ndihmojnë, siç ka thënë Allahu i Lartësuar: ‘Në qoftë se kërkojnë ndihmën tuaj në fe, është detyra juaj t’i ndihmoni ata, përveçse kundër atij populli me të cilët ju keni marrëveshje bashkëpunimi të ndërsjelltë.’
Po ashtu edhe i Dërguari (salallahu alejhi ue selem) ka urdhëruar ta ndihmojmë muslimanin. Në këtë rast është detyrë mbi të gjithë, qofshin mercenarë apo jo. Çdonjëri e ka detyrë, sipas mundësisë, të bëjë xhihad me fizikun (veten) dhe me pasurinë e tij, së bashku me pakicën qoftë apo shumicën, në këmbësori apo në kalorësi, ashtu siç ishin dhe siç vepruan muslimanët në luftën e vitit të Hendekut. Allahu nuk ia lejoi asnjërit të linte xhihadin në këtë rast, ndryshe nga rasti kur ua lejoi të mos merrnin pjesë në xhihad për shkak se lufta nisej nga ana e muslimanëve për kërkimin e armikut. Allahu i Lartësuar i ka ndarë muslimanët në rastin kur lufta niset prej tyre, në të tillë që marrin pjesë në xhihad dhe të tillë që nuk marrin pjesë, dhe ka sqaruar epërsinë e atyre që marrin pjesë mbi ata që nuk marrin pjesë, gjë e cila tregon se xhihadi në këtë rast nuk është detyrë për të gjithë. Ndërsa kur u sulmuan nga armiku në vitin e Hendekut, e dënoi aktin e atyre që kërkuan leje nga Profeti (salallahu alejhi ue selem) të largoheshin dhe të mos merrnin pjesë:
‘Një grup prej tyre kërkojnë leje nga Pejgamberi duke i thënë: ‘Me të vërtetë që shtëpitë tona janë të hapura (për armikun).’ Ato nuk janë të hapura, veçse ata deshën t’ia mbathnin.’
Kjo sepse lufta bëhej për mbrojtjen e fesë, të nderit dhe të gjakut, kështu që si e tillë, është e domosdoshme. Ndërsa kur niset nga muslimanët ajo zgjidhet me vullnetin e tyre, për të ngritur e lartësuar fenë dhe për të frikësuar armikun, si puna e luftëtarëve në luftën e Tebukut e të tjera.
(Marrë nga “Mexhmuul fetaua”, 28/359)
Po ashtu ai ka thënë: “Xhihadi i mbrojtjes kundër kafirëve, është detyrë e gjithkujt.”
“Kur sulmon armiku, mbrojtja e fesë, gjakut dhe nderit nga dëmtimi i tij është detyrë. Ky është mendimi i të gjithë dijetarëve. Kur hyn armiku në vendet islame, nuk ka dyshim që është detyrë të marshohet drejt tij, pa qenë detyrë të merret leje nga prindi dhe as nga huadhënësi.”
Gjithashtu, pasi ka përmendur hadithin e Ubades: “Muslimani e ka detyrë ta dëgjojë dhe t’i bindet prijësit musliman në rast varfërie dhe pasurie, në gjërat që i shkojnë pas qejfit dhe në gjërat që i urren, si dhe në rastin kur përvetësohet e drejta e tij”, ka thënë: “Pra e ka bërë detyrë respektimin, themeli i të cilit është marshimi në xhihad në rast pasurie dhe varfërie. Ky është argument i qartë dhe i prerë, për obligimin e xhihadit, qoftë edhe në rast varfërie, ndryshe nga haxhi, i cili është detyrë vetëm për atë që ka pasuri. Kjo për sa i përket luftës së kërkimit. Ndërsa për sa i përket luftës së mbrojtjes, e cila është ndër llojet më të forta e më të theksuara të mbrojtjes së nderit dhe të fesë nga sulmuesi agresiv, ajo është detyrë, me pajtimin e të gjithë dijetarëve. Nuk ka gjë më të obligueshme pas besimit, sesa shmangia e largimi i armikut, sulmuesit agresiv, i cili shkatërron fenë dhe dynjanë. Për t’u mbrojtur dhe për ta larguar atë nuk ka asnjë kusht, por shmanget dhe largohet sipas mundësisë.”

Përgjigjja e shejh Albanit lidhur me xhihadin e mbrojtjes

Pyetje - Në qoftë se një shtet kafirësh pushton një vend islam për të mbizotëruar të ardhurat ekonomike që gjenden në të, a e kemi detyrë ta mbrojmë këtë vend, apo në periudhën aktuale të dorëzohemi dhe të ngremë armët (në shenjë dorëzimi), pasi muslimanët nuk janë të përgatitur për realizimin e fitores, as nga ana e fesë dhe besimit dhe as nga ana ushtarake, dhe sepse i Dërguari (salallahu alejhi ue selem) ka lajmëruar se poshtërimi nuk do të hiqet nga Umeti derisa të kthehet në fenë e Allahut, siç është përmendur në hadithin: “Kur të shisni dhe të blini me ‘el inetu’…”. Siç dihet kthimi për në fenë e Allahut akoma nuk është realizuar.
Përgjigje - Janë dy gjëra ndërmjet të cilave duhet të bëjmë dallim.
E para është xhihadi në rrugë të Allahut, për të cilin duhet të plotësohen shumë kushte, një prej të cilëve është fakti që duhet të jetë nën flamurin islam që e ngre Halifi musliman. Për këtë gjë muslimanët me keqardhje nuk janë të përgatitur.
E dyta është mbrojtja e vendit islam që e sulmojnë kafirët. Kur muslimani sulmohet në shtëpinë e tij, është detyrë të shpejtojmë për mbrojtjen e tij. Gjykimi është i njëjtë, si në rastin kur sulmi i drejtohet një individi, po ashtu edhe kur i drejtohet bashkësisë së muslimanëve. Nuk lejohet ta lëmë kafirin të na sulmojë në tokën tonë dhe ne të rrimë duarlidhur! Përkundrazi, duhet të shpejtojmë për mbrojtjen e vendit me sa mundësi që të kemi. Pra kjo është mbrojtje ndaj vetvetes, kështu që është e domosdoshme, siç tregon fjala e Profetit (salallahu alejhi ue selem): “Kush vritet për mbrojtjen e pasurisë së tij është shehid.”
Në qoftë se një qeveri kafire, sulmon një zonë islame, muslimani e ka detyrë që ta mbrojë, edhe sikur muslimanët e atij vendi të jenë të papërgatitur, si nga ana e konceptimit të vërtet të fesë islame, po ashtu edhe nga ana e përgatitjes materiale, për të cilën jemi të urdhëruar në Kur’an. Pra mbrojtja ndryshon nga xhihadi, nisja e të cilit bëhet atëherë kur muslimanët fillojnë të përzënë të gjithë ata që nuk gjykojnë dhe nuk qeverisin sipas asaj që e ka zbritur Allahu, qofshin kafirë apo të maskuar nën petkun e emrit islam. Për këtë lloj xhihadi duhet të kemi përgatitje të mjaftueshme në aspektin e konceptimit të qartë dhe të saktë të fesë, në aspektin e praktikimit të Islamit dhe të edukimit të muslimanëve në të, si dhe në aspektin e fuqisë dhe pajisjes me armë ushtarake konvencionale. Kurse për të mbrojtur veten dhe vendin çdonjëri duhet të përdorë mënyrën që ka mundësi.
Pyetësi - A mund të kuptoj nga përgjigjja juaj se xhihadi i afganëve tani, për të larguar pushtuesit rusë nga vendi i tyre, konsiderohet “farz ajn” për çdo musliman?
Shejhu - Patjetër që po.
Pyetësi - A është i saktë xhihadi i tyre?
Shejhu - Po. Xhihadi i tyre është i saktë, sepse ata janë sulmuar në vendin dhe shtëpitë e tyre, kështu që patjetër duhet të shfrytëzojnë të gjitha mundësitë që kanë për të larguar armiqtë dhunues. Realiteti i hidhur është se kjo nuk është vetëm detyra e tyre, por është detyrë për të gjithë botën islame. Ky aktualitet i dhimbshëm tregon se muslimanët nuk janë duke bashkëpunuar ashtu siç i ka urdhëruar Allahu i Lartësuar. Afganët luftojnë të vetmuar, ndërsa bota islame sheh se çfarë bëhet dhe nuk u ofron ndihmat e mundëshme. Ajo po i ndihmon me pasuri, por ndihma vetëm me pasuri nuk mjafton. Domosdoshmërisht duhet t’i ndihmojë me armë dhe me njerëz që t’i mundin armiqtë dhe të ngadhënjejnë mbi ta. Kjo gjë është detyrë. Por vendet islame sot me punët e tyre, po tregojnë se mendojnë vetëm për vete. Arsyeja është se çdo shtet është i lidhur politikisht me njërin nga dy shtetet e mëdha, Rusinë dhe Amerikën, dhe asnjëri prej tyre nuk mund të bëjë ndonjë hap pa u urdhëruar nga zotnia i tij. Prandaj muslimanët kanë përpara një xhihad të vërtetë, të punojnë për t’i administruar vendet e tyre. Kjo gjë nuk mund të bëhet e mundëshme kurrë, përveçse duke u kthyer në fenë e Allahut siç është përmendur në hadith.
Pyetësi - Ajo që kuptoj nga hadithi i shitblerjes “el ineh” është se afganët nuk mundet të realizojnë fitoren kundër rusëve, për arsye se nuk i kanë punuar shkaqet e fitores. Atëherë çfarë dobie ka rezistenca dhe mbrojtja përballë tyre?
Shejhu - Ne nuk vërejmë përfundimet, por vërejmë rrethanat paraprake dhe ndodhirat. Sikur të vërenim të gjitha gjërat sipas përfundimeve, nuk do të dinim se si të gjykonim. Detyra jonë është të zbatojmë rregullat e Sheriatit, ndërsa a kanë mundësi të fitojnë afganët kundër rusëve apo jo, është gjë tjetër. Ata duhet të punojnë shkaqet për të cilat janë urdhëruar dhe që u mundësojnë mbrojtjen e vetvetes. P.sh. po të vërejmë numrin e paktë të muslimanëve dhe numrin e shumtë të mushrikëve në luftën e Bedrit, ndoshta ndonjëri do të mendojë: “Si do të fitojë kjo pakicë mbi këtë shumicë?” Ne nuk jemi të obliguar të mendojmë kështu, por jemi të obliguar të punojmë shkaqet e mundëshme për fitore. Pasi të punojmë atë që kemi mundësi, Allahu do të bëjë ngadhënjimtar atë që do të dëshirojë. Në lidhje me këtë temë, do të supozosh se afganët e kanë detyrë të mbrohen ose nuk e kanë detyrë të mbrohen. Nëse do të supozosh të parën, atëhere nuk bën të themi që nuk mund të fitojnë, sepse ata duhet të kryejnë detyrën, edhe sikur të shfarosen të gjithë. Ai që vritet për të mbrojtur pasurinë e tij është shehid, kështu që ata, po u vranë, bien dëshmorë. Mundësia që Allahu t’i trajtojë afganët me mirësinë e Tij dhe jo me drejtësinë, ekziston. Kam për qëllim të them se afganët si xhemat (grumbull) muslimanësh, janë si xhematet e tjera të muslimanëve. Ata kanë gabime në perceptimin e Islamit, punojnë me gjykime dhe rregulla që u kanë vendosur dijetarët e tyre, pa iu kthyer Kur’anit dhe Sunetit dhe kanë edhe shumë gjëra të tjera të cilat e bëjnë njeriun të mendojë në vetvete se këta njerëz nuk meritojnë ndihmën e Allahut, për arsye se i janë larguar konceptimit të vërtetë të Islamit. Por shpesh Zoti i botërave i trajton robërit e Tij me mirësinë e Tij dhe jo me drejtësinë e Tij. Drejtësia do të thotë që, nëse muslimani nuk i përmbush shkaqet e fitores, sidomos ato që kanë të bëjnë me Akiden, të mos ndihmohet, por ndoshta Zoti ynë i Lartësuar nuk i trajton muslimanët sipas drejtësisë së Tij, por sipas mirësisë së Tij. Që Allahu t’i trajtojë me mirësinë e Tij dhe të ngadhënjejnë është e mundëshme.
Prandaj ne gjykojmë se çdo popull musliman e ka detyrë të punojë me aq sa ka mundësi për të mbrojtur vendin e vet, pastaj ndihma është në dorë të Allahut.
Pyetësi - Ju përmendët se është detyrë ta mbrojmë vendin kur përpiqet një shtet kafirësh për ta mbizotëruar. Po nëse kryetari i këtij vendi islam është si kafirët në besimin dhe në mënyrën e jetesës, veçse maskohet nën emrin e Islamit, çfarë ndryshimi ka qeverisja e popullit islam nga një kafir me kufër të deklaruar, me atë të një kafiri i cili shtiret si musliman?
Shejhu - Nuk ka ndryshim, por e rëndësishme është që të vërtetohet domethënia që është përmendur në pyetjen e kaluar se kur sulmohet vendi i muslimanëve, ata e kanë detyrë të mbrohen dhe ta përzenë armikun (sido që të jetë i pari i tyre).

(Përshtatur në gjuhën shqipe me disa ndërhyrje dhe rregullime të nevojshme nga “El havi”)

[76] Pyetje: Nëse fillon lufta në Kosovë, çfarë duhet të bëjmë ne si Talebe?

Nëse keni një udhëheqës që të mund të bëni gjë me i shpëtuar Muslimanët prej kufarëve Serb dhe me i mundur ata, atehere e keni Farz me bërë luftë me këtë armik, ama nëse e dini mirë – sikur janë Muslimanët në të gjithë botën Islamike sot që nuk munden me bërë gjë – atëhere, duhet me bërë sikurse kanë bërë Muslimanët përpara se të bënin Hixhretin prej Mekkës në Medine.
Autor: Shejkh Muhammed Nasirud-din El-Albani Përkthyes: Ali Mema Burimi: El-Menhexh


Pyetja:
Eshte raportuar prej shkëlqesisë suaj se ju nuk i lejoni (miratoni) misionet vetevrasëse.Prandaj kerkojme prej jush nje sqarim per këtë ceshtje?

Përgjigjie:
Është e njohur në menyrë te pandryshueshme në mes të ulemave (dijetarëve) se nuk është e lejuar për një musliman të kryejë vetëvrasje për ta Çliruar (lehtësuar) veten prej ndonje fatkeqësie-financiare , një sëmundje të dhimbshme që është vdekjeprurëse, ose prej ndonjë gjëje tjetër që i ka ndodhur atij.Vetvrasja për të Çliruar veten prej cështjeve të kësaj natyre ,pa dyshim se është Haram. Ka hadithe të raportuara në Sahihun e Buhariut dhe Muslimit (1)që e përfshijnë një person që e perfundon jetën e tij ,duke pirë helm, ose duke therur veten ,ose ndonje mënyre tjetër (që do të conte në vdekjen e tij), do të pasojë me ndëshkimin e tij me të njëjtën mënyreë vdekjeje deri në Ditën e Ringjalljes .
Disa dijetarë e kanë kuptuar se personi që e kryen vetëvrasje vdes si Kafir apo mosbesimtar,meqenëse ai që e kryen një akt të tillë ka inat dhe mëri ndaj Zotit të Tij për shkak të fatkeqësive që ai është perballur.Një musliman nuk duhet të arrijë kurrë nivelin nepërmjet të cilit të sjellë ndërmend një akt të tillë të urryer , lëre menjanë kryerjen e aktit të vetëvrasjes.Në të shumtën e rasteve individi që e merr jetën e tij nuk eshte Mu’min –besimtar i vërtetë. Sidoqoftë është e përfytyrueshme që një musliman mund të ndikohet nga ideologjia e ligë dhe infektuese që mund ta coje atë të kryejë vetëvrasje.Është e përfytyrueshme që një akt i tillë mund të ndodhë .Për shkak të kësaj ne themi me bindje dhe siguri te plote , se ai (që kryen vetëvrasje ) nuk është besimtar i vërtetë. Kjo është e ngjashme me atë që e braktisë faljen nga Xhuhud-i (mohimi i kokefortsisë).Por nëse është e njohur se ai ka mohuar dhe refuzuar namazin , ateherë ai nuk duhet të varroset brenda varrezave te muslimaneve .I njëjti kusht e gjykim është edhe per atë qe e kryen vetëvrasje dhe bëhet e njohur se vetvrasja e tij është bërë për shkak të inatit dhe mërisë ndaj Zotit te Tij, për shkak të fatkeqësive që ai ka hasur .
Le te kthejmë vëmendjen tonë ndaj misioneve vetëvrasëse .Këto misione vetëvrasese u bënë të njohura për shkak të praktikës së kamikazëve japonezë , ku nje pilot e leshonte areoplanin e tij ushtarak drejt anijeve detare amerikane , me qëllim shkatërrimin e vetes bashke me aeroplanin e tij dhe vrasjen e sa me shume armiqëve që të mundte.

Të gjitha këto misione në kohën e sotme janë vepra te palejuara që të gjitha për tu quajtur Haram .Misionet vetëvrasëse mund te jenë te llojit që mund ta bëjne praktikuesin e tyre t ë jetë perjetësisht në Zjarrin e Xhehenemit, ose prej atyre që nuk do të banojnë perjetësisht në Zjarr sic sapo e kemi shpjeguar.
Por për t’i konsideruar këto misione vetëvrasëse si mënyra per t’u afruar afër Allahut ( si nje akt i lavdërueshëm të adhurimit), duke vrarë veten sot për tokën dhe vendin e tij , atëherë ne themi , Jo(nuk është një akt i lavdërueshëm) .
Këto misione vetëvrasëse nuk jane Islame .Ne fakt, sot une them atë që e pasqyron realitetin Islam , jo atë realitet të kërkuar nga një pakicë(e gabuar) tepër aktive muslimane, se nuk ka fare Xhihad në token Islame. Sigurisht , ka luftë në vende të shumta muslimane , por nuk ka Xhihad që të jetë vendosur vetëm nën flamurin Islam ,ose të vendosura mbi rregullat Islame.Prej këtyre rregullave janë që një ushtari nuk i lejohet që të veprojë si te deshirojë ai. Atij nuk i lejohet të vendosë për veten e tij cfarë ti dalë , duhet ta bëje.Por ai duhet t’i bindet urdhërit te komandatit të tij.Me radhë , ky komandant nuk është një individ që pretendon pozitën e udhëheqësit për veten e tij dhe e bën veten komandant . Por komandanti eshte derguar me autoritetet prej Khalifes së Muslimanëve . Po ku është Khalifja sot për Muslimanët ?
Ku është Khalifja , ose për këtë cështje sunduesi që ngre flamurin e Islamit dhe therret Muslimanët që t’i bashkangjiten atij që të kryejne Xhihadin në Rrugën e Allahut ?Për aq kohë sa (ne pohojmë) se Xhihadi , sipas (rregullave) Islame duhet të përmbushë kushtin paraprak që të jetë vetëm nën flamurin Islam dhe aktualisht ne shofim se ky flamur nuk ka nje komandant (në kohën që flasim), atëherë ne themi se vetëvrasja “Islame“ nuk është e lejuar .Jam i mirë informuar për faktin se vetëvrasja ishte e njohur në brezat e kaluara që luftuan me shtiza , shpata dhe shigjeta .Disa prej atyre formave të asaj lufte i përngjanin vetëvrasjes(duelit deri ne vdekje) .Një shembull i saj ishte kur një individ vërsulej përpara dhe haste nje numër te madh mosbesimtarësh dhe politeistësh , duke i sulmuar ata nga e djathta dhe e majta dhe duke e ditur gjatë gjithe kohës se pak do t’i shpetonin pa rrezik këtij telashi.Si rrjedhim , a është i lejuar ai veprim ? Ne përgjigjemi se nganjëherë do te ishte i lejueshëm dhe herë të tjera jo.Nëse komandanti i ushtrisë është Resuli i Allahut , sal-Allahu alejhi ëe selem. Dhe ai i jep leje atij individi , ateherë ajo është e lejuar për të.
Por sa për atë individ që vendos për veten e tij, atëherë kjo nuk është e lejuar sepse është një veprim i rrezikshëm dhe i pasigurt ( e pakta fare) , nëse nuk do të thoja se është një vetevrasje gjithashtu .Prandaj një veprim i tillë nuk është i lejuar pa urdhërin e qartë të sunduesit musliman , ose Khalifes së Muslimanëve . Përse ?
Ajo që duhet bërë është që sunduesi , ose Khalifja duhet të vleresojë situatën me kujdes të madh .Ai është i vetmi që ka dijeni se kur është më e përshtatshme për të sulmuar armikun , 100 Muslimanë përballë 1000 (me shume apo me pak) armiqëve .Ai është i vetmi që urdhëron për sulmin , duke ditur se mund të jenë dhjetë që mund të vdesin , porse fitorja përfundimtare do të jetë per Muslimanët .Prandaj kur komandanti i ushtrisë së Muslimanëve , i ngarkuar me atë detyre nga khalifi Musliman , urdhëron një ushtar të vetëm të kryejë një veprim të posacëm me mënyrat e sotme të vetëvrasjes (misionet gjatë luftes) atëherë ky quhet Xhihad në Rrugën e Allahut.

Por për një të ri , të verbër , të shkujdesur (ndaj realiteteve dhe ngatarresave të luftës) që vendos me kokën e tij , sic dëgjojmë shpesh , t’i ngjitet faqes së malit dhe të hyjë në një zonë të fortifikuar të perdorur nga Çifutët dhe vret disa prej tyre dhe vritet gjatë këtij sulmi , ateherë cfarë dobie ka nga një vepër e tillë ? Keto jane vetëm veprime individuale që nuk kanë asnjë rezultat pozitiv që të jetë i dobishëm për Thirrjen Islame.
Prandaj ne i themi Rinisë Muslimane :”Mbroni jetet tuaja , me kushtin që ju ta përdoni atë në mësimin e Dinit dhe Islamit tuaj .Njihuni me të ashtu sic duhet dhe veproni në përputhje me më të mirën e aftesive tuaja.”Kjo rrjedhë e punëve dhe veprave , e ngadaltë dhe e lodhshme sic mund të duket , është vepra që do të japë frutet e dëshiruara nga të gjithë Muslimanët , pavarësisht ideologjive dhe metodologjive të tyre të ndryshme.Të gjithe janë të një mendje se Islami duhet të jetë ai që ne duhet të përdorim për të qeverisur .Ata debatojnë per rrugen drejt atij qellimi.Dhe sigurisht udhezimi me i mire eshte ai i Muhammedit , sal-Allahu alejhi ue selem.

[ORIONI]

Eshte per tu cuditur fakti se kur u formua shteti Saudian u be nje marreveshje midis dy familjeve asaj Sadusit dhe Ali Shejheve qe njeri te zoteroje politiken dhe shtetin tjetri fene.Prandaj Mbreterit sot ne Arabine Saudite zgjidhen nga familja Saud ndersa Myftite zgjidhen nga familja e Ali shejheve.Prandaj Sheik Albani e kundershtoi fetvane e tyre ne lidhje me hyrjen e Amerikaneve ne Saudi pas te ciles linden fitnet me te medha per ymetit ne kohen tone.Ne keto kushte Shej Albani i dha perparesi Muslimaneve te Irakut se sa atyre te arabise qe ju bashkangjiten amerikaneve.Prandaj ne kaseten e Gjirit persik thote qe luftetaret irakene jane shehida dhe i ben thirrje te gjithe shteteve islame ta ndihmojne irakun kunder amerikes.Mirepo jane disa faqe sot ose disa nxenes qe jane indoktrinuar politikisht duke e mohuar luften si pjese te islamit.Keshtu mund te gjeni mburoja.net apo rrugetepaqes.net nje lloj ideologjie qe mohon catine e Islamit Xhihadin ne cdo vend islam sot dhe kur ishte puna e luftes kunder ruseve te gjithe e pranuan kurse sot pse eshte kundra amerikes e mohojne.Shejh Albani eshte i vetmi person qe smund ta manipulojne ne theniet e tij sikur bejne disa faqe shqiptare islame duke ndryshuar kontekstet e theneive te Islamit.Keto permendin sheik Uthejminit ne faqet e tyre kur nxenesit e sheik uthejminit udhehoqen luftrat neper bote.Keto Citojne sheik Albanin kur ai ishte i personi qe e ngriti me shume domosdoshmerin e luftes ne rrugfe te Zotit per te mbrojtur Islamin.Sot me shume se kurre i shikojme dometheniet e tij dhe ne nuk kalojme ne ekstreme te shajme dijetaret sikur bene disa tekfirin porse nuk kalojme ne ekstrem sic bene disa makdaline duke e mohuar xhihadin fare ose duke e hequr fare si pjese e zgjidhjes se ceshtjeve mbrojtese ne tokat islame sepse sipas tyre ska khalife ose flamur.Po kur tjetri te vjen te perdhunon motren gruan e te vret dhe te merr pasurine nuk ka nevoje per khalif thote sheik Albani porse duhet me u mbrojt jeta, nderi dhe feja me cdo kush ne realitetin e ndodhur.

[refet]

orion flm per perkthimin

[ORIONI]

Dispozita për ata që e shkelin një marrëveshje dhe për ata që e miratojnë këtë shkelje

Ibn Kajm EL Xheuzije


Profeti a.s. i konsideronte njëlloj, si ata që e thyenin paktin me të, ashtu edhe ata që e miratonin apo ishin të kënaqur me këtë thyerje. Ai i luftonte të gjithë. Të gjithë konsideroheshin prishës të paqes. Kështu veproi ai me Benu Kurejdhat dhe me Benu Kajnukat. Kështu veproi ai edhe me banorët e Mekës. Kjo pra ishte tradita e tij me ata që shkelnin akt marrëveshjet.
Të njëjtin gjykim meritojnë të kenë edhe jomuslimanët që jetojnë në një shtet musliman, të cilët heshtin apo miratojnë thyerjen e ndonjë pakti me muslimanët. Këtë mendim e mbështesin imam Ahmedi dhe të tjerë.
Ndërsa pasuesit e imam Shafiiut janë të mendimit se dispozitat e ndëshkimit rëndojnë vetëm për ata që drejtpërdrejt thyejnë paktin, jo për ata të cilët heshtin apo shfaqin ndonjë lloj miratimi apo pranimi të kësaj shkeljeje. Këta janë të mendimit se nuk duhen trajtuar njëlloj paktet që lidhen mes shtetit musliman dhe jomuslimanëve që jetojnë në të (ehlul dhimeh), dhe pakteve që lidhen mes shteteve në raste armëpushimi apo marrëveshje paqeje. Këta janë të mendimit që mbrojtja dhe siguria që u jepet jomuslimanëve që jetojnë në shtetin islam, është më e madhe dhe më e rëndësishme sesa traktates e paqes apo armëpushimet që bëhen mes shteteve.
Ndërsa të tjerë kanë thënë se nuk ka asnjë ndryshim mes dy rasteve. Siguria dhe ruajtja që u ofrohet jomuslimanëve brenda shtetit islam, nuk janë të përjetshme dhe të paprekshme. Ato janë të kushtëzuara me plotësimin e kushteve dhe kërkesave me të cilat ata janë të ngarkuar. Vetëm pas plotësimit të kushteve ato konsiderohen të paprekshëm. Kështu, Profeti a.s. nuk përcaktoi ndonjë kohë për paktet me çifutët, kur mbërriti në Medinë. Marrëveshjet liheshin të hapura, për sa kohë ata do t’u përmbaheshin kushteve të paktit. Për sa kohë ata do të ishin paqësorë dhe nuk do të shfaqnin armiqësi dhe luftë, kjo do të siguronte jetën, pasurinë dhe nderin e tyre.
Në atë kohë, mes kushteve që duheshin plotësuar, nuk ishte vendosur ende pagesa e xhizjes. Me shpalljen e dispozitës së xhizjes, u shtua edhe një kusht tjetër ndaj jomuslimanëve që jetojnë në shtetin islam. Megjithatë kjo nuk e ul peshën e rëndësisë së kushteve të tjera. Kështu, nëse një pjesë e këtyre jomusliamnëve e thyejnë paktin, ndërsa të tjerët e miratojnë këtë duke mos njoftuar muslimanët, ata konsiderohen njëlloj si ata që thyejnë paktin e armëpushimit që vendoset mes shteteve. Nuk ka asnjë ndryshim mes këtyre dy grupeve që shkelin marrëveshjet.
Rrjedhimisht, tri mendimet në lidhje me këtë çështje:
¬1. Shkelja konsiderohet njëlloj në të dyja rastet, kushdo qoftë ai që thyen paktin. Si jomuslimanët që jetojnë brenda shtetit islam dhe miratojnë thyerjen e paktit duke mos njoftuar muslimanët për këtë, ashtu edhe ata që miratojnë dhe kënaqen me shkeljen e pakteve dhe që janë jashtë shtetit islam, trajtohen njëlloj dhe luftohen njëlloj. Ky është mendimi më i saktë i bazuar në traditën e Profetit a.s.
2. Prishës i paktit konsiderohet veçse ai që implikohet drejtpërdrejt në këtë çështje. Të tjerët nuk konsiderohen si shkelës të paktit, thjesht me pranimin apo miratimin e shkeljes. Gjithashtu, nuk ka ndryshim mes atyre që jetojnë brenda shtetit islam dhe atyre jashtë tij. Ky është mendimi më i dobët dhe më larg traditës së Profetit a.s.
3. Ka dallim mes atyre që jetojnë brenda shtetit islam dhe atyre që janë jashtë tij. Por mendimi më i saktë është mendimi i grupit të parë.
Në këtë mënyrë u veprua me të krishterët të cilët dogjën pasuritë dhe shtëpitë e muslimanëve në Sham. Madje ata u përpoqën të djegin edhe xhaminë e madhe, por arritën të djegin veç minaren dhe një pjesë të saj. Për këtë, ata të krishterë që ranë dakord me vepruesit, duke miratuar veprën e tyre dhe duke mos njoftuar instancat përkatëse, apo duke ndihmuar në krim me gjithfarë mënyrash, u konsideruan të gjithë si thyerës të paktit për siguri që u ishte dhënë në shtetin islam. Gjykimi për ata që thyejnë paktin dhe kushtet e sigurisë është vrasja, dhe nuk i takon udhëheqësit që të vendosë: t`i vrasë apo jo, sikurse vepron me robërit e luftës. Gjykimi me vdekje është i formës së prerë. Edhe nëse pranojnë Islamin, kjo nuk e zhvlerëson vendimin për vrasjen e tyre.
Përndryshe, nëse dikush nuk është shkelës i një pakti që garanton paprekshmërinë e tij, ai trajtohet një jomusliman që kapet rob, i cili, nëse pranon Islamin, nuk merret në llogari për ato që ka bërë para çastit tëkëtij parnimi. Që në momentin kur bëhet musliman, atij i ruhet jeta e pasuria e tij. Ky pra ka një gjykim të veçantë, ndërsa jomuslimani që jeton brenda shtetit islam dhe që thyen paktin ka gjykim tjetër, më vete.
Kjo që thamë i përket mësimeve të imam Ahmedit dhe themeleve të medhhebit të tij. Të njëjtën gjë ka përmendur edhe shejhu i Islamit Ibn Tejmije, i cili ka dhënë edhe fetva për këtë.


Referenca
Zeadu Mead

[ORIONI]

Nëse aleatët e aleatëve të muslimanëve luftojnë muslimanët, kjo konsiderohet si thyerje e paktit me të gjithë.

Ibn Kajim el Xheuzije

Nëse aleatët e aleatëve të muslimanëve luftonin një grup tjetër, i cili kishte hyrë në aleancë apo marrëveshje paqeje me muslimanët, ata konsideroheshin si thyerës së paktit me muslimanët, dhe meritonin luftën. Ky ishte shkaku që Profeti a.s. luftoi kundër banorëve të Mekës. Ata bënë një pakt me Profetin a.s. që, për dhjetë vjet, të kishte paqe. Nga ana tjetër, me banorët e Mekës hynë në pakt edhe fisi Benu Bekër Ibn Uail. Ndërkohë fisi Huza’a hyri në pakt me Profetin a.s. Gjatë kësaj kohe, fisi Benu Bekër, që ishte aleat i kurejshëve, lufton fisin e Huza’as, i cili ishte aleat me Profetin a.s. Ata vranë disa vetë në këtë luftë. Në këtë luftë ata u ndihmuan edhe nga kurejshët me një kontigjent armësh. Për këtë arsye, Profeti a.s. i konsideroi kurejshët se kishin thyer paktin me të. Gjithashtu ai e lejoi luftën kundër fisit Benu Bekër, sepse ata kishin luftuar aleatët e tij, fisin e Huzas. Kjo histori do të vijë më pas.
Shejhu i Islamit, Ibn Tejmije, dha fetva që të luftoheshin edhe të krishterët e lindjes, të cilët kishin ndihmuar armiqtë e muslimanëve kundër muslimanëve duke dërguar pasuri dhe armë. Edhe pse ata nuk morën pjesë vetë në këtë luftë, ai i konsideroi si thyerës të paktit me muslimanët.
E çfarë gjykimi pret për ata jomuslimanë që jetojnë brenda shtetit islam dhe ndihmojnë armiqtë e muslimanëve në luftën kundër Islamit dhe muslimanëve?!

refrenca
Zeadu Mead

[rrrugova]

e pse eka emrin albani , a asht shiptar ?

[ORIONI]

XHIHADI PËR HIR TË ALL-LLAHUT


Imam Ibni Kajjim El Xhevzijje në librin e tij "Zadul Mead" kontekstin e xhihadit në Islam e përmblodhi në kapitullin të cilin e emërtoi kështu: "Kapitulli për mënyrën e sjelljes së tij (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) me mosbesimtarët dhe hipokritët prej atëherë kur është dërguar e deri kur e takoi All-llahun e Lartmadhëruar." Në vazhdim thotë: "Gjëja e parë me të cilën i Lartmadhërishmi e shpalli Shpalljen, ishte që ai (Pejgamberi) të lexojë në emër të Zotit të tij i cili krijoi (ikre'bismin). Kjo ishte shenja e parë e Shpalljes. Pastaj e urdhëroi që në vete ta lexojë "Tërhiq vërejtjen " (fe endhir), e informoi më gjerësisht për ikren, e pastaj ia dërgoi "O ti i mbuluar. " Më vonë e urdhëroi që t'ia tërheq vërejtjen familjes së tij të afërt. Pas kësaj ia tërhoqi vërejtjen popullit të tij, e më vonë arabëve rreth tij, pastaj arabëve në përgjithësi dhe më në fund ia tërhoqi vërejtjen tërë botës.

Pas shpalljes së tij, trembëdhjetë vjet qëndroi duke e tërhequr vërejtjen me da've pa luftë dhe xhizje. Ithtarët e tij i mësonte të përmbahen, të kenë durim dhe të jenë falës. Mandej iu lejua hixhreti dhe iu lejua lufta. Më vonë u urdhërua që t'i luftojë ata që e luftojnë dhe të përmbahet nga ata që tërhiqen dhe nuk e luftojnë. Më pas u urdhërua që t'i luftojë mushrikët derisa Ligji (dini) i All-llahut të jetë përgjithësisht i vendosur sipas urdhrave të Tij. Pas urdhrit për xhihad, kuffarët (mosbesimtarët) u ndanë në tre grupe. Ata që i ishin nënshtruar kontratës dhe marrëveshjes (ehlu sulh), ata që ishin të armiqësuar me të (ehlu harb) dhe ata që ishin nën mbrojtjen e muslimanëve (ehlu dhimmeh). Me ata që arrihej kontrata dhe lidhej paqja, ishte i urdhëruar që t'i përmbahet kontratës dhe t'i përmbush pikat për të cilat u pajtuan sipas kontratës. E nëse frikohej nga tradhtia e tyre, ai duhej t'i përmbahej kontratës dhe mos t'i luftonte derisa të bëhej e ditur thyerja e kontratës. Pra, ai ishte i urdhëruar që ta luftojë atë që e prishte marrëveshjen me të. E kur zbriti sureja Berae, ajo e proklamoi vendimin e të gjitha këtyre grupeve. U urdhërua që t'i luftojë armiqtë e tij, bartës të Librit qiellor (ehlu kitab), derisa ta japin xhizjen ose të hynë në Islam. Në po atë sure u urdhërua që t'ju shpallë xhihad kuffarëve, munafikëve (hipokritëve), duke qenë i rreptë ndaj tyre. Ai i luftoi kuffarët me shpatë e dhëmbë (fizikisht) kurse munafikët me argumente dhe gjuhë (këshilla). All-llahu e urdhëroi që t'i denoncojë (t'i hedhë poshtë) kontratat e kuffarëve dhe t'i braktisë ato. Ata që ishin në marrëveshje me të i ndau në tre grupe: Ndaj një grupi urdhëroi që të luftohen. Ata ishin të cilët e prishën kontratën e bërë dhe nuk iu përmbajtën. Ata i luftoi dhe u shpalli front.

Grupi tjetër ishin ata të cilët kishin me të kontratë të përkohshme, të cilët as nuk e prishën kontratën e as nuk i dolën në luftë. Për ta ishte i urdhëruar që t'i përmbahet kontratës së tyre deri në afatin e caktuar. Grupi i fundit ishin ata me të cilët as nuk kishte kontratë e as nuk i luftoi, ose kishin kontratë të hapur e All-llahu e urdhëroi që t'ua prolongojë katër muaj. Për këta të fundit urdhëroi që t'i përmbahet kontratës me kontraktuesit deri në afatin e caktuar. Të tillët u kthyen në Islam dhe nuk vazhduan me kufrin e tyre deri në afatin e caktuar. Atyre që ishin nën mbrojtjen e shtetit islam ua obligoi një lloj tatimi i quajtur xhizje. Pra, pas zbritjes së sures Berae, çështja e kuffarëve përfundoi në këto tre grupe: ata që ishin në armiqësi; ata që ishin në kontratë (marrëveshje) dhe ata që ishin nën mbrojtjen e muslimanëve. Më vonë situata me ata që ishte në kontratë ndryshoi me hyrjen e tyre në Islam dhe ashtu mbetën vetëm dy grupe: ata që ishin në armiqësi dhe ata që ishin nën mbrojtjen e muslimanëve. Ata që ishin në armiqësi i frikoheshin atij (Pejgamberit). Kështu njerëzit në raport me të u ndanë në tre grupe: Muslimanë dhe besimtarë ndaj asaj që iu shpall; dakordues me të, të cilët ishin të siguruar dhe shpallës të armiqësisë që i frikoheshin. Sa i përket çështjes së tij me munafikët, ai u urdhërua që prej tyre ta pranojë atë që e publikojnë, sekretin t'ia lë All-llahut, por t'u qëndrojë përballë me dituri dhe argumente. All-llahu e urdhëroi që t'i kundërshtojë, të sillet ashpër me ta dhe t'ua përcjell fjalët e qarta në mënyrë të drejtpërdrejtë. Pastaj ndaloi që t'u falet xhenazja dhe të bëjë lutje mbi varret e tyre dhe e lajmëroi se edhe nëse ai kërkon falje për ta, All-llahu nuk do t'i falë. Këto pra janë pikat kryesore të jetëshkrimit të tij me armiqtë e tij prej kuffarëve dhe munafikëve."
Nga ky përkufizim i shkëlqyeshëm i periudhave të xhihadit në Islam ndriçohen disa pika origjinale dhe thellë të vendosura në metodologjinë aktive të kësaj feje, të cilat meritojnë të ndalemi në to më gjatë, mirëpo nuk kemi mundësi pos që të sinjalizojmë për to në formë përmbledhëse.

Pika e parë: Realiteti konkret në metodologjinë e kësaj feje. Islami është lëvizje e cila ballafaqohet me realitetin njerëzor. Ai ballafaqohet me të me anë të mjeteve përkatëse për ekzistimin e tij faktik. Ballafaqohet me xhahilijjetin ideologjik dhe koncepcional i cili bart me vete sisteme faktike dhe ekzistuese të cilat gjejnë mbështetje në qeveritë që posedojnë forcë materiale. Së këndejmi, lëvizja islame ballafaqohet me tërë këtë realitet me atë që ka mundësi t'i përgjigjet. Ajo i kundërvihet me da've dhe shpjegim për t'ua përmirësuar bindjet dhe botëkuptimet. Ju kundërvihet me fuqi dhe xhihad për flakjen e sistemeve dhe qeverive të cilat mbretërojnë, pushtete të cilat krijojnë barriera midis njerëzve, të cilat e kanë nënshtruar njerëzinë me diktaturë dhe çorientim dhe i kanë robëruar për vete e jo siç duhet të jetë, që të jenë robër vetëm të All-llahut. Kjo lëvizje nuk mjafton vetëm me komunikim përballë një pushteti material, por edhe nuk e përdor forcën materiale ndaj individëve. Kjo metodologji është e njëjtë me atë të mëparshmen kur bëhet fjalë për metodologjinë islame. Ajo angazhohet për nxjerrjen e njerëzve prej robërimit ndaj robërve në robërimin ndaj All-llahut dhe vetëm ndaj Tij, siç edhe do të shpjegojmë.

Pika e dytë në metodologjinë e kësaj feje: Realiteti aktiv. Ajo është lëvizje që përfshin periudha të ndryshme. Çdo periudhë posedon mjete ekuivalente për kërkesat dhe nevojat e saj objektive. Çdo periudhë i dorëzohet periudhës tjetër që vijon. Islami nuk ballafaqohet me realitetin me anë të teorive të zhveshura, e po ashtu ai nuk i përcjell periudhat e këtij realiteti me mjete konservative. Ata të cilët i shtrojnë ajetet kur'anore për të dëshmuar me to, përkitazi me metodologjinë e kësaj feje në xhihad, e që nuk e kanë parasysh këtë pikë të tij, nuk e kanë kuptuar natyrën e periudhave në të cilat kaloi kjo metodologji, raportin e teksteve (ajeteve) të ndryshme me çdo periudhë në veçanti.

Ata të cilët veprojnë kështu, kanë bërë një përzierje marramendëse dhe ia ngjesin metodologjisë së kësaj feje disa etiketime katastrofale. Ata i interpretojnë tekstet ashtu siç nuk përkon me parimet dhe rregullat përfundimtare të xhihadit, ngase ata çdo tekst rreth tij e trajtojnë sikur të ishte tekst i përfunduar i cili i përfaqëson rregullat e përfunduara në këtë fe. Duke qenë të dështuar shpirtërisht dhe psikikisht, nën presionin e situatës së mjerueshme, këtyre muslimanëve të shkretë nga Islami nuk u ka mbetur gjë tjetër, pos kjo deklaratë: Islami nuk zhvillon xhihad pos për mbrojtje! Me këtë ata llogarisin se kësaj feje i ofrojnë mirësi duke e larguar nga programi i saj i cili ka për qëllim eliminimin e gjithë tagutëve (zullumqarëve) në mbarë sipërfaqen e Tokës, robërimin e njerëzve vetëm ndaj All-llahut dhe nxjerrjen e tyre nga robërimi ndaj robërve në robërim ndaj Zotit të robërve (të gjithë njerëzit sundues apo të sunduar, besimtarë apo jobesimtarë janë robër, ngase çështja e tyre në të gjitha sferat varet prej Krijuesit të tyre, sh.p.). Jo duke përdorur dhunën që ta pranojnë akiden e tij, por duke krijuar liri të plotë midis tyre dhe kësaj akideje, pas zhdukjes së sistemeve politike që mbretëronin, ose duke u bërë presion derisa ta paguajnë xhizjen dhe ta shpallin dorëzimin dhe heqjen dorë të tyre midis popullatës dhe kësaj akideje, e pranuan apo nuk e pranuan, me rëndësi është të kenë liri të plotë.
Pika e tretë: Kjo lëvizje e qëndrueshme me mjetet e saj të përshtatshme dhe përtëritëse nuk e nxjerr këtë fe nga rregullat e caktuara të saj e as nga synimet e parapara. Ky din, që nga dita e parë, pa marrë parasysh a i është drejtuar familjes së afert, a u është drejtuar kurejshëve, a u është drejtuar arabëve apo i është drejtuar tërë botës, ai të gjithëve u është drejtuar me një parim duke kërkuar nga ata që përfundimisht të kthehen në një qëllim, e ai është çiltëria e robërimit vetëm ndaj All-llahut dhe braktisja e robërimit ndaj robërve. Në këtë parim nuk ka pazarllëk e as lëshim. Islami për ta realizuar këtë qëllim zhvillon një strategji të planifikuar me periudha të përcaktuara, ku çdo periudhë përmban mjetet e saj reformuese (transitore) siç edhe shpjeguam në paragrafin e sipër theksuar.

Pika e katërt: Është përpikëria legjislative e cila manifestohet në marrëdhëniet midis bashkësisë muslimane dhe të gjitha bashkësive tjera sipas formës së vërejtur në atë përkufizim të shkëlqyeshëm të cilin e shkëputëm nga libri Zadul Mead - duke e arritur këtë përpikëri në bazë të asaj se Islami i cili pranohet vetëm për All-llahun, është bazamenti i përgjithshëm njerëzor në të cilin duhet të strehohet e gjithë njerëzia ose së paku ta pranojnë në tërësi, në mënyrë që mos ta pengojnë thirrjen e tij me çfarëdo barriere të sistemit politik apo të ndonjë force materiale, dhe që të heqë dorë nga ai çdo person. E zgjodhi atë apo nuk e zgjodhi, ajo është punë e vullnetit të tij, por duke mos e penguar dhe duke mos e luftuar! Nëse dikush ndaj Islamit vepron të kundërtën, Islami e lufton derisa ta asgjësojë ose ta shpallë dorëzimin vet!

Të dështuarit shpirtërisht dhe psikikisht, të cilët shkruajnë për xhihadin në Islam, duke dëshiruar që ta mbrojnë Islamin nga kjo akuzë, e kanë përzier metodologjinë e kësaj feje rreth teksteve ku refuzohet dhuna në fe dhe akide dhe metodologjinë e asgjësimit të fuqive politike materialiste të cilat bëhen digë ndërmjet njerëzve dhe kësaj feje, dhe të cilat ushtrojnë robërimin e njerëzve ndaj njerëzve kurse pengojnë robërimin e njerëzve ndaj All-llahut. Këtu kemi të bëjmë me dy sfera të cilat nuk kanë kurrfarë lidhshmërie dhe ku nuk ka kurrfarë hapësire ku mund të bëhet ndonjë mveshje midis tyre. Për shkak të kësaj përzierjeje dhe para së gjithash për shkak të atij dështimi, përpiqen që xhihadin në Islam ta kufizojnë në të ashtuquajturën që përdoret sot: Luftë mbrojtëse. Xhihadi është krejtësisht një segment tjetër, nuk ka kurrfarë lidhshmërie me luftërat që i zhvillojnë njerëzit sot, as me motivet po as me kualifikimet e tyre. Motivet e xhihadit në Islam duhet që t'i perceptojmë në natyrën e vetë qenies së Islamit, rolit të tij në tokë dhe qëllimet e tij të larta që i konfirmoi All-llahu. Ail-llahu i Lartësuar na informoi se këtë pejgamber e dërgoi për këtë arsye me anë të kësaj shpalljeje dhe e bëri që të jetë vula e të gjithë pejgamberëve, kurse shpalljen e tij e bëri vulë të të gjitha shpalljeve.

Kjo fe është proklamatë e përgjithshme për çlirimin e njeriut në tokë nga robërimi ndaj robërve - bile edhe nga robërimi i tij ndaj pasionit të tij i cili gjithashtu trajtohet prej robërimit ndaj robërve. Këtë ajo e bëri duke e proklamuar hyjnimin e vetëm ndaj All-lla-hut, lavdi pastë, dhe pranimin e zotërimit (er-rububijje) të Tij nga njerëzimi. Shpallja e zotërimit të vetëm të All-llahut në tërë këtë gjithësi ka kuptimin e revolucionit të përgjithshëm mbi qeverisjen e njerëzve përmes të gjitha formave, sistemeve dhe regjimeve, duke ushtruar rebelim të tërësishëm ndaj çdo regjimi në sipërfaqe të tokës ku sundimi është në duar të njerëzve në ndonjë formë prej formave ekzistuese, ose, do të shprehemi me një sinonim tjetër: aty ku hyjnimi bëhet ndaj njerëzve në ndonjë formë prej formave dhe atë, përmes asaj që pushteti ka mbështetje definitive vetëm në njerëzit dhe ku burim i pushtetit janë njerëzit, kjo don të thotë hyjnim i njerëzve i cili zhvillohet përmes zotërimit të njërës palë ndaj tjetrës duke e mënjanuar All-llahun. Kjo shpallje do të thotë shpëtim i pushtetit të rrëmbyer të All-llahut dhe kthim i tij i sërishëm All-llahut, shporrje e atyre që e rrëmbyen, të cilët i qeverisin njerëzit me ligje të nxjerrura nga mendja e tyre. Ata kështu, para njerëzve bëhen zotëra kurse njerëzit para tyre robër. Pra, kuptimi i tij është zhdukja e mbretërisë njerëzore për vendosjen e mbretërisë së All-llahut në tokë, ose të shprehemi më mirë me shprehjet e Kur'anit të madhërueshëm:
"Ai është që në qiell është All-llah dhe në tokë është All-llah " (Zuhruf, 84)
"Vendimi (në çështjet e jetës) nuk i takon askujt pos All-llahut, e Ai urdhëroi që të mos adhuroni tjetër vetëm Atë. Kjo është feja e drejtë. " (Jusuf 40)
"Thuaju (O I dërguar): O ithtarë të Librit (Teuratit dhe Inxhilit), ejani (të bashkohemi) te një fjalë që është e njëjtë (e drejtë) midis nesh dhe midis jush: Të mos adhurojmë askënd pos All-llahut, të mos ia bëjmë atij askë shok, të mos konsiderojmë njëri-tjetrin zotër pos All-llahut! E nëse ata refuzojnë, ju thoni: "Dëshmoni pra, se ne jemi muslimanë (zbatuesit e vendimit të All-llahut). " (Ali Imran, 64)

Mbretëria e All-llahut nuk mund të vendoset në sipërfaqe të tokës nëse qeverisjen e marrin në dorë njerëz të caktuar sikur që janë klerikët-siç edhe ka ndodhur me pushtetin e kishës - apo njerëzit të cilët artikullojnë fjalë në emër të zotërave - siç edhe ka ndodhur në pushtetin teokratik ose siç e kanë quajtur, pushteti i shenjtë hyjnor!! Kjo mbretëri mund të vendoset vetëm atëherë kur sheriati i All-llahut të jetë sundues, ashtu që të gjitha çështjet e jetës t'i kthehen All-llahut në pajtim me ligjet e qarta të sheriatit të cilat i themeloi Ai.
Ngritja e mbretërisë së All-llahut dhe eliminimi i mbretërisë së njerëzve, shpëtimi i pushtetit nga duart e rrëmbyesve të tij, kthimi i tij All-llahut, dominimi i vetëm i sheriatit hyjnor dhe suspendimi i ligjeve njerëzore, të gjitha këto nuk mund të arrihen vetëm me komunikim (informim) dhe argumentim, sepse ata të cilët i kanë nënshtruar qafat e njerëzve dhe që e kanë rrëmbyer pushtetin e All-llahut në tokë, nuk e dorëzojnë pushtetin e tyre vetëm me anë të komunikimit dhe argumentimit, përndryshe, puna më e lehtë e pejgamberëve do të ishte vendosja e fesë së All-llahut në tokë.

Megjithatë, historia e pejgamberëve dëshmon të kundërtën, si edhe historia e kësaj feje në periudhën e çdo gjenerate!
Ky proklamim i përgjithshëm për çlirimin e njeriut në tokë nga çdo pushtet jashtë pushtetit të All-llahut, duke e proklamuar hyjnimin e vetëm dhe zotërimin e All-llahut në këtë gjithësi, nuk ka qenë proklamatë teorike, filozofike pasive por proklamatë me karakter të lëvizjes objektive aktive. Proklamatë që ka për qëllim realizimin e saj praktik në formë të sistemit i cili do t'i udhëheq njerëzit me sheriatin e All-llahut dhe do t'i nxjerr njëmend nga robërimi ndaj robërve në robërimin ndaj All-llahut, duke e mëvetësuar dhe pa i ngjitur ndonjë shok. Andaj edhe ishte e domosdoshme që ta marrë formën e lëvizjes krahas formës së argumentimit, që t'i kundërvihet situatës njerëzore me anë të mjeteve përkatëse nga të gjitha anët.

Aktualiteti i gjithëmbarshëm njerëzor si dje, sot por edhe nesër, do t'i kundërvihet kësaj feje - për shkak të cilësisë së saj që ka: proklamimi i përgjithshëm për çlirimin e njeriut në tokë nga çdo pushtet jashtë pushtetit të All-llahut - me anë të barrierave ideologjike dhe koncepcionale, materiale dhe fizike, politike, sociale dhe ekonomike, raciste dhe klasore, krahas tyre edhe me ideologji të devijuara dhe botëkuptime degjeneruese. Të gjitha këto gërshetohen mes vete me një lidhshmëri marramendëse dhe shumë të nyjëzuar që t'i kundërvihen këtij dini.
Derisa argumentimi dhe shpjegimi u kundërvihen ideologjive dhe koncepcioneve, lëvizja u kundërvihet barrierave të ndryshme materiale-në ballë të tyre, pushtetit aktual politik i cili në vete ngërthen faktorët ideologjikë, koncepcionalë, etnikë,
klasorë, socialë dhe ekonomikë-e ato të dyja - argumentimi dhe lëvizja-i kundërvihen tërësisht realitetit njerëzor me anë të mjeteve përkatëse për të gjitha komponentët e saj. Këto dy atribute, duhet bashkërisht ta kahëzojnë lëvizjen e çlirimit të njeriut në tokë, njeriut në tërësi, në tokë në përgjithësi. Kjo është pikë shumë e rëndësishme e cila doemos duhej të theksohej përsëri.
Ky din nuk është proklamim për çlirimin e njeriut arab. Ai as që është mision i posaçëm për arabët!... Tema e tij është njeriu, lloji njerëzor, kurse lëmi i tij është toka, e gjithë toka. All-llahu, lavdi pastë, nuk është Zot vetëm për arabët, po as vetëm për ata që e përqafojnë besimin islam. All-llahu është Zot i gjithësisë, kurse ky din synon që tërë gjithësinë t'ia kthejë Zotit të vet, kurse qeniet në të t'i shkëpusë nga robërimi jashtë Tij. Robërimi më i madh dhe më i arsyeshëm në pikëpamjen islame është nënshtrimi i njerëzve ndaj ligjeve të All-llahut, të cilat i realizon një grup i njerëzve në mesin e njerëzve. Ky pra është ai ibadet (robërim, nënshtrim, adhurim) për të cilin është konfirmuar se nuk mund të bëhet, përpos për All-llahun. Ata të cilët me të i drejtohen dikujt tjetër pos All-llahut, ata kanë dalur nga feja e All-llahut, sado që të pretendojnë se janë në fenë e All-llahut.
Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem ka theksuar se praktikimi (el it-tiba') i sheriatit dhe sistemit islam është ibadeti, të cilin çifutët dhe të krishterët e refuzuan dhe nuk e pranuan urdhëresën e tij për ta adhuruar vetëm All-llahun, andaj edhe u cilësuan mushrikë (shpikës të ortakllëkut ndaj All-llahut Gjithëkrijues, sh.p.)

Tirmidhiu transmeton me senedin e tij, nga Adij bin Hatim radijall-llahu anhu, se kur i erdhi thirrja e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem për Islam, ai iku për në Sham. Ai derisa ishte në xhahilijjet e kishte pranuar Krishterimin. E motra dhe një grup i fisit të tij ishin robëruar nga muslimanët. Më pastaj Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem e mëshiroi motrën e tij dhe e liroi. Ajo iu kthye vëllait të saj dhe e inkurajoi që ta pranojë Islamin. Gjatë ardhjes së tij te Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, njerëzit flitnin për ardhjen e tij. Kur hyri te Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në qafe (fjala është për Adijun) kishte një kryq të argjendtë. Kur e pa atë Resulull-llahu sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem filloi t'i lexojë këto ajete: "Ata i morën ahbarët" (priftërinjtë çifutë) dhe "ruhbanët" (murgjit e krishterë) e tyre për zota pos All-Uahut " (Teube, 31). Adiu thotë: "Unë i thashë: Ata nuk iu robëruan (nuk i kanë adhuruar). Ai iu përgjigj: Gjithsesi. Ata njerëzve ua kanë ndaluar të lejuarën (hallallin) dhe ua kanë lejuar të ndaluarën (haramin). Njerëzit i kanë pasuar. E kjo është adhurim (robërim) i tyre ndaj atyre."
Pra, komenti i Resulull-llahut sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem për ajetin e All-llahut Lavdiplotë është decid dhe i prerë, se pasimi dhe praktikimi i sheriatit dhe sistemit islam është ibadet i cili nëse nuk realizohet, njerëzit e tillë dalin nga feja. Andaj edhe ajo është konsiderim i disa njerëzve për zotëra nga disa të tjerë, dhe pikërisht kjo është ajo çështje për të cilën kjo fe erdhi për ta zhdukur dhe ta shpallë çlirimin e njeriut në tokë nga robërimi i të tjerëve përpos All-llahut.
Që këtu, për Islamin ishte e domosdoshme që të marrë hov në tokë në eliminimin e aktualitetit kundërthënës me këtë shpallje të përgjithshme, me anë të proklamimit - argumentimit dhe lëvizjes së bashku, dhe që sulmet e tij t'i orientojë drejt fuqive politike të cilat i kanë robëruar njerëzit për vete e jo për All-llahun. Kjo do të thotë se ata nuk i kanë qeverisur me sheriatin e All-llahut dhe pushtetin e Tij, të cilët krijojnë penda për mosdëgjimin e kësaj proklamate dhe për mospranimin e akides në mënyrë të lirë pa mos iu kundërvër njerëzve me pushtet. Po ashtu, Islami kishte për qëllim vendosjen e një sistemi shoqëror, ekonomik dhe politik i cili do t'i mundësonte lëvizjes çlirimtare që të marrë hov praktik, pas eliminimit të fuqive
dominuese, pa marrë parasysh se a ishin ato plotësisht politike apo të veshura me nacionalizëm ose klasore brenda një etniteti.

Islami asnjëherë nuk pati për qëllim t'ua imponojë njerëzve përqafimin e akides së tij. Megjithatë, përsëri, Islami nuk është thjesht vetëm akide. Islami, siç edhe kemi thënë, është një proklamim i përgjithshëm për çlirimin e njeriut nga robërimi ndaj robërve. Islami fillimisht synon eliminimin e sistemeve dhe qeverive të cilat themelohen në bazë të qeverisjes së njerëzve me anë të njerëzve dhe robërimin e njerëzve ndaj njerëzve, e pastaj i lë njerëzit të lirë- njëmendë sisht - për ta zgjedhur akiden të cilën ata e duan me vullnetin e tyre të lirë, dhe atë pas largimit të presionit politik ndaj tyre dhe pas interpretimit të dëlirë (të Islamit) drejtuar shpirtrave dhe mendjeve të tyre. Megjithatë, me këtë përvojë nuk do të thotë se ata mund ta bëjnë zotin e tyre të jetë më i rëndësishëm ose të jenë të lirë që ata vetvetes t'ia zgjedhin robërinë ndaj robërve, ose ta konsiderojnë njëri-tjetrin zot krahas All-llahut! Parimi i sistemit i cili do t'i sundojë njerëzit në tokë, duhet të jetë robërimi i pastër vetëm ndaj All-llahut. Kjo mund të arrihet përmes pranimit të ligjeve dhe legjislacioneve prej Tij, e pastaj nën hijen e këtij sistemi të përgjithshëm çdokush mund të përqafojë akiden të cilën e do. Pra, vetëm në këtë mënyrë feja (ligji i All-llahut) bëhet (realizohet në sipërfaqe të tokës) e tëra për All-llahun, që don të thotë se vendimi më i lartë (Ed-dejnune, rrjedh prej fjalës din - fe), nënshtrimi, pasimi dhe robërimi, të gjitha i takojnë vetëm All-llahut. Kuptimi i fjalës din është më përfshirës se i fjalës akide. Din don të thotë metodologji dhe sistem me të cilin udhëhiqet jeta. E këto në Islam mbështeten në akiden. Megjithatë, në kuptimin e përgjithshëm feja është më e gjerë se akideja. Në Islam mund të jetojnë - brenda sistemit të tij të përgjithshëm i cili themelohet mbi bazën e robërimit vetëm ndaj All-llahut - kolektivitete të ndryshme edhe nëse disa prej tyre nuk e kanë përqafuar dinin islam.

Ata të cilët e. kanë kuptuar natyrën e kësaj feje -ashtu siç u tha më parë - bashkë me të e kanë kuptuar domosdoshmërinë e zhvillimit të lëvizjes në Islam në formë të xhihadit me shpatë - krahas xhihadit me argumentim - dhe e kanë kuptuar se kjo nuk është lëvizje mbrojtëse, me atë kuptim të ngushtë të cilin e dëgjojmë sot nga termi luftë mbrojtëse, të cilin e trilluan të dështuarit përballë presionit aktual dhe përballë sulmit marramendës orientalist, të cilët dëshirojnë që lëvizja e xhihadit të konceptohet kështu islamikisht. Pra, ata të cilët e kanë kuptuar se xhihadi nuk është lëvizje mbrojtëse, e dinë se ai është lëvizje ofensive dhe shtrirëse për çlirimin e njeriut në tokë, me mjete përkatëse për të gjitha aspektet e realitetit njerëzor në periudha të caktuara, që për çdo periudhë ofrohen mjete efektive.

Andaj edhe është e domosdoshme që lëvizjen e Islamit xhihadik ta emërtojmë lëvizje mbrojtëse, por duke e ndërruar kuptimin aktual të fjalës mbrojtje, duke e konsideruar mbrojtje për njeriun dhe vetë qenien e tij kundër të gjithë faktorëve të cilët e kanë vënë në pranga lirinë e tij dhe e pengojnë çlirimin e tij. Ndaj këtyre faktorëve të cilët përfaqësohen përmes ideologjive, koncepcioneve dhe sistemeve politike të ngritura mbi pendat ekonomike, klasore dhe nacionaliste të cilat edhe dominonin në tokë përgjithësisht në kohën kur u paraqit Islami dhe shumë forma të të cilave dominojnë edhe në xhahilijjetin aktual të kësaj kohe!
Me anë të shpjegimit të këtillë të kuptimit të termit mbrojtje mund ta perceptojmë realitetin e motiveve të shtrirjes islame në tokë me xhihad dhe ta perceptojmë natyrën e vetë qenies së Islamit, e ajo është proklamimi i përgjithshëm për çlirimin e njeriut nga robërimi ndaj robërve dhe vendosja e hyjnimit të vetëm të All-llahut dhe zotërimit të Tij ndaj botës, gjithashtu zhdukjen e mbretërisë së pasioneve njerëzore në tokë dhe vendosjen e mbretërisë së sheriatit hyjnor në botën e njeriut.

Përpjekja për gjetjen e arsyetimeve mbrojtëse ndaj xhihadit islam në kuptim të ngushtë të koncepteve bashkëkohore mbi luftën mbrojtëse, pastaj përpjekja për të gjetur mbështetje burimore për vërtetimin se ngjarjet e xhihadit islam ishin thjesht vetëm për shmangien e armiqësisë (rrezikut) nga fuqitë fqinje ndaj vatanit islam - që sipas kuptimit të disave, ai vatan shtrihet vetëm në Gadishullin Arabik-këto përpjekje në realitet rrjedhin nga perceptimi sipërfaqësor për natyrën e kësaj feje dhe natyrën e rolit të cilin ka ardhur ta realizojë në tokë. Ato përpjekje gjithashtu sinjalizojnë dështimin e tyre përballë presionit të sotshëm aktual dhe përballë sulmeve dinake orientaliste ndaj xhahidit islamik!
Si ua merr mendja, sikur a thua Ebu Bekri, Umeri dhe Uthmani, radijall-llahu anhum, të ishin siguruar nga rreziku armiqësor i romakëve dhe persianëve në Gadishull, a do të ndaleshin për mos ta vazhduar më shtrirjen islame anekënd botës? Si do ta ndalnin ata këtë shtrirje kur para da'ves qëndronin ato barriera materialiste për shkak të regjimeve politike, nacionaliste, klasore dhe ekonomike të cilat ishin të formuara sipas trajtave nacionaliste dhe klasore, e që gjithashtu i mbronte fuqia materialiste e shtetit.

Është primitivizëm sikur njeriu ta parafytyrojë thirrjen e cila e shpalli çlirimin e njeriut, llojin e njeriut në tokë dhe atë në tërë tokën, e pastaj të ndalet para këtyre barrierave dhe të përpiqet t'u kundërvihet me gjuhë dhe argument! Ajo vërtet angazhohet me gjuhë dhe argument por, vetëm atëherë kur midis saj dhe individëve nuk ka pengesa. Atëherë ajo mund t'u drejtohet me liri të plotë kur edhe ata janë të liruar nga të gjitha llojet e imponimeve. Këtu vjen në shprehje dispozita "Nuk ka dhunë në fe. " Kurse atëherë kur hasen ato barriera dhe shtypje materialiste, duhet së pari ato të eliminohen me fuqi, që të krijohen kushtet për t'iu drejtuar zemrës dhe shpirtit të njeriut duke qenë ai i liruar nga ato pranga!

Xhihadi është nevojë e domosdoshme për da'ven, sidomos kur synimet e saj janë proklamimi i çlirimit të njeriut njëmendësisht, duke u ballafaquar me realitetin ekzistues me anë të mjeteve përkatëse për të gjitha aspektet e tij. Ai nuk mund të jetë i mjaftueshëm vetëm me anë të argumentimit teoriko-filozofik, pavarësisht se vatani islam - ose sipas shprehjes së drejtë islame: darul islam - është i sigurt dhe i paprekshëm ose është i rrezikuar nga fqinjët e tij. Kur Islami synon paqen, nuk ka për qëllim paqen e luftë e të kufizuar e cila thjesht synon që të sigurohet ai territor në të cilin populli përqafoi akiden islame, por dëshiron paqen në të cilën e tërë feja do të jetë vetëm për All-llahun, d.m.th. që adhurimi i njerëzve të jetë i tëri vetëm për All-llahun, në të cilin njerëzit nuk e konsiderojnë njëri tjetrin për zot përveç All-llahut. Ajo që duhet marrë është periudha e fundit në të cilën arriti lëvizja xhihadike në Islam - me përcaktim të All-llahut - e jo fillimi i ditëve të da'ves e as mesi i tyre. Të gjitha këto periudha përfunduan, siç thotë Imam Ibnul Kajjimi, në atë mënyrë që: "Pas zbritjes së sures Berae çështja e kuffarëve përfundoi në këto tre grupe: ata që ishin në armiqësi; ata që ishin në kontratë (marrëveshje) dhe ata që ishin në mbrojtjen e muslimanëve. Më vonë situata me ata që ishin në kontratë ndryshoi me hyrjen e tyre në Islam kështu që mbetën vetëm dy grupe: ata që ishin në armiqësi dhe ata që ishin nën mbrojtjen e muslimanëve. Ata që ishin në armiqësi i frikoheshin atij (Pejgamberit). Kështu njerëzit në raport me të u ndanë në tre grupe: Muslimanë dhe besimtarë ndaj asaj që iu shpall, dakordues me të, të cilët ishin të siguruar (fjala është për dhimmijunët, ata që janë nën mbrojtjen e muslimanëve, siç merret vesh edhe nga fjalia e mëparshme sh.p.), dhe shpallës të armiqësisë që i frikoheshin."
Këto pra janë ato dukuri të logjikshme të cilat përputhen me natyrën e kësaj feje dhe synimet e saj, e jo siç e kanë kuptuar të dështuarit para realitetit ekzistues dhe para sulmeve dinake të orientalistëve!

All-llahu nuk u dha leje për luftë muslimanëve në Mekke dhe në fillim të hixhretit në Medine. Muslimanëve u është thënë:
"Ndalni duart tuaja prej luftës, falni namazin dhe jepni zeqatin " (Nisa, 77)
Më pastaj ajo iu lejua dhe u është thënë:
“Atyre që po sulmohen me luft'e u është dhënë leje të luftojnë, për shkak se u është bërë padrejtësi, e All-llahu ka fuqi për t'u ndihmuar atyre (muslimanëve). (U lejuan të luftojnë) ata të cilët u dëbuan prej shtëpive të tyre pa kurrfarë të drejte vetëm pse thanë: All-llahu është Zot iynë! E sikur All-llahu të mos i zmbrapste disa me disa të tjerë, do të rrënoheshin manastiret, kishat, havrat dhe xhamitë në të cilat përmendet shumë emri i All-llahut. E All-llahu patjetër ta ndihmojë atë që ndihmon rrugën e Tij, se All-llahu është shumë i fuqishëm dhe gjithnjë triumfues. (Ai i ndihmon) Ata të cilët kur Ne u mundësojmë vendosjen në tokë, falin namazin, japin zeqatin, urdhërojnë për të mirë dhe largojnë prej të keqes. All-llahut i takon përfundimi i çështjeve.” (Haxhxh, 39-41)

Më pastaj ua detyroi luftën ndaj atyre që e luftojnë Pejgamberin e jo edhe ndaj atyre që nuk e luftojnë, dhe u është thënë:
"Dhe luftoni në rrugën e All-llahut kundër atyre që ju sulmojnë" (Bekare, 190)
Dhe më në fund u është bërë detyrim atyre luftimi i idhujtarëve pa dallim dhe u është thënë:
“Luftoni të gjithë idhujtarët pa dallim, siç ju luftojnë ata juve pa dallim" (Tevbe, 36)
Po ashtu u është thënë:
"Luftoni ata që nuk besojnë All-llahun e as botën tjetër, nuk e konsiderojnë të ndaluar (haram) atë që e ndaloi All-llahu dhe I Dërguari i Tij, nuk besojnë fenë e vërtetë, prej atyre që u është dhënë Libri, derisa ta japin xhizjen në dorë e duke qenë të mposhtur." (Tevbe, 29)

"Lufta - siç thotë Imam Ibnul Kajjimi - në fillim ishte e ndaluar, pastaj e lejuar e pastaj e urdhëruar ndaj atyre që të parët e fillojnë luftën, e pastaj ishte e urdhëruar ndaj të gjithë atyre që ishin idhujtarë."
Korrektësia e teksteve të theksuara për xhihadin, korrektësia e haditheve pejgamberike të cilat inkurajojnë në të dhe realiteti i ngjarjeve të xhihadit në fillim të Islamit dhe gjatë tërë periudhës së gjatë historike të tij... ky realitet i kulluar nuk lejon që në personalitetin e njeriut të bredhë ai interpretim të cilin e imponojnë të dështuarit para presionit te realitetit ekzistues dhe para sulmit dinak orientalist ndaj xhihadit islamik!

Kush është ai i cili dëgjon fjalën e All-llahut në këtë çështje dhe fjalën e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem dhe po ashtu i përcjell me vëmendje ngjarjet e xhihadit islamik, e pastaj ta parafytyrojë xhihadin si çështje spontane (e atypëratyshme) e determinuar me rrethana kaluese të cilat vijnë dhe shkojnë dhe ta pranojë vetëm brenda kornizave të mbrojtjes për sigurimin e kufijve?!
Qysh në fillim të ajeteve të cilat ua lejuan besimtarëve luftën, All-llahu ua bëri me dije se qëllimi kryesor dhe i përhershëm i Tij në jetën e kësaj bote është që Ai t'i zbrapsë disa njerëz me disa të tjerë për ta penguar kaosin në tokë:
"(U lejuan të luftojnë) ata të cilët u dëbuan prej shtëpive të tyre pa kurrfarë të drejte dhe vetëm pse thanë: All-llahu është Zoti ynë! E sikur All-llahu të mos i zbrapste disa me disa të tjerë, do të rrënoheshin manastiret, kishat, havrat dhe xhamitë në të cilat përmendet shumë emri i All-llahut..." (Haxhxh, 39-40)

Pra, kjo është një kërkesë e përhershme e jo një gjendje e rastësishme: Kërkesë e përhershme për të mos lejuar ambientimin e hakut (të vërtetës) me batilin (të kotën) në këtë tokë. Andaj, pikërisht atëherë kur Islami jep shpalljen e përgjithshme për vendosjen e hyjnimit të All-llahut te të gjitha krijesat, ngrihen dhe e sulmojnë grabitësit e pushtetit të All-llahut në tokë dhe kurrë nuk i dorëzohen me paqe. Prej këtu, Islami merr hov dhe i mposhtë ata për t'i nxjerrë njerëzit nga pushtetet e tyre dhe për ta zmbrapsur nga njeriu në tokë atë pushtet të grabitur. Ky është një tentim i përhershëm ku hovi i xhihadit çlirimtar nuk ndalet derisa ligji (feja) të bëhet i tëri vetëm për All-llahun.
Tërheqja nga lufta në Mekke nuk ishte asgjë tjetër pos një periudhë e një strategjie të gjatë. Po e njëjta gjë ishte edhe me momentet e para të hixhretit. Ajo se çka e nxiti bashkësinë muslimane pas periudhës së parë të lejimit të luftës nuk kishte për qëllim vetëm sigurimin e Medines. Në të vërtetë, ky ishte qëllimi parësor dhe i domosdoshëm, megjithatë nuk ishte qëllimi final. Ky ishte qëllimi i cili siguron mënyrën e startimit dhe e mbron bazën e startimit. Startimin për çlirimin e njeriut dhe për eliminimin e pengesave të cilat e ndalin vetë njeriun për startim!
Është krejtësisht i kuptueshëm pengimi i muslimanëve nga xhihadi me shpatë (aludon në luftën, sh.p.) në Mekke. Në Mekke thirrjes islame i ishte siguruar liria e proklamimit. Bartësi i thirrjes sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem me mbrojtjen e shpatave të Benu Hashimëve zotëronte lirinë për ta publikuar da'ven dhe që me anë të saj t'u drejtohet veshëve, mendjeve dhe zemrave të kurejshitëve, e po ashtu me anë të saj edhe të ballafaqohet me individë të ndryshëm. Aty nuk kishte pushtet politik të organizuar i cili do ta pengonte nga publikimi i da'ves, ose t'i pengonte njerëzit nga dëgjimi i tij! Pra, nuk ishte e domosdoshme - në këtë periudhë - të përdoret forca, pastaj edhe duke i pas parasysh shkaqet tjera të cilat ishin të pranishme gjatë asaj periudhe. Këtë e përmblodha në librin "Fi dhilalil Kur'an " (Nën hijet e Kur'anit) kur ishte fjala për tefsirin e fjalës së All-llahut:
"A nuk i vure re ata të cilëve u pate thënë: Ndalni duart tuaja prej luftës, falni namazin dhejepni zeqatin... " (Nisa, 77)

Mendoj se nuk do të ishte e tepërt që diç nga ai përkufizim të theksohej edhe këtu:
"Ndoshta ashtu ishte për shkak se periudha mekka se ishte periudhë e edukimit dhe përgatitjes në një ambient specifik, për një popull specifik dhe brenda rrethanave specifike. Prej qëllimeve të edukimit dhe përgatitjes në një ambient si ky, në veçanti është edhe edukimi i shpirtit të njeriut arab për durim ndaj asaj që zakonisht nuk mund ta durojë si dhunë ndaj individualitetit të tij ose ata të cilët mbështeten në të. Kjo është bërë me qëllim që të braktiset nga subjektivizmi i tij, të zhvishet nga uni i tij në mënyrë që as vetja e as ata që mbështeten në dhunë të mos jenë bosht i jetës në shikim të tij dhe nxitës të lëvizjes në jetën e tij. Pastaj edukimin e tij për ta përmbajtur temperamentin e tij në mënyrë që mos të reagojë qysh në provokimet e para -siç është natyra e tij - dhe të mos grafullojë me ngacmuesin e parë. Kështu pra do të arrihej maturia në natyrën dhe lëvizjet e tij. Po ashtu edhe edukimi i tij që t'i bashkëngjitet një bashkësie të organizuar e cila ka udhëheqje, te e cila drejtohet për çdo çështje të jetës së tij dhe nuk bën ndonjë veprim pos në pajtim me atë që urdhërohet - sado që urdhri të jetë në kundërshtim me natyrën e përvetësuar dhe tiparet që i ka-kjo edhe ishte guri themeltar për përgatitjen e personalitetit arab dhe për formimin e bashkësisë muslimane e cila i nënshtrohet një udhëheqjeje të organizuar, të zhvilluar e përparimtare e jo primitive dhe fisnore!

-Ndoshta ashtu ishte për shkak se da'veja paqësore ka qenë me ndikim dhe pranim më të madh në një ambient siç ishte ai kurejshit, përplot panegjerizëm dhe krenari. Dhe, sikur të ngrihej përleshja me të do të shtohej edhe më tepër kryeneçësia dhe mëria e tyre në këtë periudhë dhe do të zhvilloheshin përleshje të reja të përgjakshme ashtu si trazirat e njohura të arabëve të cilat shpërthyen me luftërat e
Dahisit dhe Gabrasë, dhe luftën e Besusit e që zgjatën vite të tëra dhe krejtësisht disa fise i shkatërruan. Këto përleshje të reja do të ndërlidheshin në mendjet dhe kujtimet e tyre gjithmonë me Islamin dhe nuk do të qetësoheshin më asnjëherë. Islami do të shndërrohej prej fesë dhe da'ves në përleshje dhe trazira, me ç'rast do të harrohej pasqyra e tij kryesore duke qenë në fillim të shpalljes dhe asnjëherë nuk do të mbahej mend për të mirë!

-Ndoshta ashtu ishte duke u dëshiruar që t'i iket nxitjes së një beteje dhe përleshjeje brenda çdo shtëpie. Në Mekke nuk kishte pushtet të përgjithshëm e të organizuar i cili do t'i torturonte besimtarët dhe do t'i fuste në sprova të ndryshme, por kjo ishte e lënë tek kujdestarët (tutorët) e çdo personi, të cilët i torturonin, i vinin në sprova të ndryshme dhe i edukonin! Leja për luftë do të thoshte - për këtë ambient - të zhvillohej betejë dhe luftë në çdo shtëpi. E pastaj do të thuhej: Ja, ky është Islami! Ashtu është thënë edhe kur Islami urdhëronte tërheqjen nga lufta! Gjatë sezonës, ndërmjet arabëve të ardhur për haxhxh dhe tregti, propaganda e kurejshitëve zhvillohej duke thënë: Muhammedi sjell përçarje midis prindit dhe fëmijës së tij, e lëre më midis popullit dhe farefisit të tij! Si do të dukej da'veja, sikur të urdhëronte fëmijën ta mbyt prindin, robin ta mbyt pronarin, në çdo shtëpi e në çdo vend?!

Ndoshta ashtu ishte ngase All-llahu e dinte se një numër i madh i atyre që u kundërviheshin muslimanëve të parë duke i ofenduar, keqtrajtuar dhe torturuar, pikërisht ata do të bëhen prej ushtrisë më besnike të Islamit, bile edhe prej udhëheqësve të tij. A nuk.ishte Umer bin Hattabi nga mesi i tyre?!
Ndoshta ashtu ishte ngase krenaria arabe në një ambient fisnor e kishte traditë që t'i dalë krah atij që keqtrajtohej dhe i bëhej e padrejtë dhe nuk tërhiqeshin nga ky qëndrim, veçanërisht kur ai ushtrohej mbi njerëzit e ndershëm nga mesi i tyre! Kemi raste të shumta të cilat vërtetojnë realitetin e këtij mendimi, për shembull, Ibnu Dugunne nuk dëshironte që ta lejojë Ebu Bekrin të emigrojë dhe ta braktis Mekken - derisa ai ishte njeri autoritativ - dhe një gjest të tillë ai e vlerësoi si turp të arabëve, andaj edhe ia ofroi fqinjësinë dhe mbrojtjen e tij! Rasti i fundit i cili vërteton këtë realitet ishte kundërshtimi i shkresës për bllokim të Hashimitëve në luginat e Ebu Talibit meqë atyre iu shtuan mundimet dhe iu zgjat uria, derisa një rast i tillë në një ambient tjetër të qytetërimit të vjetër i cili është ngopur me dhunë, tentimi për të ndalur një torturë do të implikonte tallje, nënçmim dhe përbuzje nga rrethi, e në anën tjetër, madhështimin e torturuesit dhe zullumqarit agresor!

Ndoshta ashtu ishte për shkak të numrit të vogël të muslimanëve të asaj kohe dhe kufizimit të tyre në Mekke, nga arsyeja se thirrja islame nuk kishte depërtuar në pjesën tjetër të Gadishullit ose se lajmi i tij kishte arritur pjesërisht. Kështu ishte sepse fiset rreth Mekkes kishin qëndrim neutral ndaj betejës së brendshme e cila zhvillohej ndërmjet kurejshëve dhe disave nga bijtë e tyre derisa të kuptonin se si do të jetë epilogu i situatës. Në një gjendje të këtillë, kjo betejë e ngushtë do të përfundonte me vrasjen e grupit të vogël të muslimanëve - bile edhe nëse ata do të vritnin edhe një herë më shumë nga ajo që ata do të vriteshin - kështu do të mbetej idhujtaria e do të fshihej nga toka bashkësia muslimane, Islami nuk do të mund të themelonte sistemin e vet, e as që do t'i mbetej ndonjë shenjë ekzistuese. Kurse, Islami është fe e cila ka ardhur të bëhet program i jetës dhe të bëhet sistem real e i zbatueshëm për jetë.
E kështu me radhë..."
Kurse në Medine - në agim të hixhretit - kontrata të cilën e bëri Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem me çifutët e Medines dhe me ata që mbetën në idhujtari prej arabëve aty dhe rreth saj, ishte një mjet për pengimin e luftës të cilën e impononte natyra e asaj periudhe.

Së pari: Sepse aty terreni ishte i përshtatshëm për komunikim dhe publikim të da'ves. Aty nuk kishte pushtet politik i cili do të pengonte dhe do të vënte barrierë midis njerëzve dhe da'vesë. Të gjithë e patën pranuar shtetin e ri musliman në krye me Resulull-llahun sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem në ushtrimin e tij të çështjeve politike. Në atë kontratë theksohej se askush nuk guxon të nënshkruajë paqe, as të shpallë luftë e as të vendosë marrëdhënie me jashtë pos me lejen e Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem. Ishte më se e qartë se pushteti i vërtetë në Medine ishte në dorë të udhëheqjes muslimane. Terreni për thirrjen islame ishte i hapur, kurse rruga e lirë ndërmjet njerëzve dhe lirisë së besimit ishte e pranishme.

Së dyti: Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem në këtë periudhë dëshironte që preokupimin e tij ta koncentrojë në kurejshitët, meqë kundërshtimi i tyre ndaj kësaj feje ishte bërë pendë - pengesë kundrejt fiseve tjera të cilat pritnin se si do të përfundojë çështja midis kurejshitëve dhe disave nga bijtë e tyre. Pikërisht për këtë, Pejgamberi sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem avancoi dërgimin e ekspeditave, kurse marshimin e parë nën Flamurin islam ia besoi Hamza bin Abdulmuttalibit, në krye të shtatë muajve pas hixhretit në muajin e Ramazanit.

Pastaj vijuan ekspeditat tjera, pas nëntë, trembëdhjetë, gjashtëmbëdhjetë dhe ajo e fundit në krye të shtatëmbëdhjetë muajve, ekspeditë të cilën e udhëhoqi Abdull-llah ibni Xhahshi në muajin Rexheb. Kjo ishte ekspedita e parë e cila u shndërrua në përleshje të hapur dhe shkaktoi vrasje të shumta. Ajo u zhvillua gjatë muajit të ndaluar (për luftë) dhe për këtë luftë zbritën këto ajete në suren Bekare:
"Të pyesin për luftën në Muajin e shenjtë, thuaj: Lufta në të është e madhe (mëkat i madh), por pengimi nga rruga e All-llahut, mosbesimi ndaj Tij, pengimi nga Xhamia e shenjtë (Qabja) dhe dëbimi i banorëve të saj nga ajo, janë mëkate edhe më të mëdha te All-llahu. E provokimi (kundër muslimanëve) është edhe më i madh se vrasja. Ata do t'ju luftojnë juve vazhdimisht për t'ju zmbrapsur, nëse munden, nga feja juaj..." (Bekare, 217)

Pastaj u zhvillua Lufta e madhe e Bedrit në Ramazan të po këtij viti. Kjo luftë është ajo për të cilën zbriti sureja Enfal
Një vështrim i vëmendshëm ndaj situatës përmes rrethanave të ngjarjes nuk lë hapësirë për një konstatim se mbrojtja në atë kuptim të ngushtë ishte bazë për lëvizjen islame, ashtu siç thonë të dështuarit përballë realitetit ekzistues dhe përballë sulmit dinak orientalist!
Ata të cilët për lëvizjen e shtrirjes islame mbështeten vetëm në gjetjen e faktorëve mbrojtës, ata janë të ndikuar nga lëvizja e sulmeve orientaliste, në kohën kur muslimanëve nuk u ka mbetur forcë, bile nuk u ka mbetur as Islami i vërtetë, - përpos ata që i ka ruajtur All-llahu, të cilët përpiqen me mish e me shpirt që ta realizojnë Shpalljen e Islamit në përgjithësi me anë të çlirimit të njeriut në tokë nga çdo pushtet përveç pushtetit të All-llahut, që të bëhet feja e tëra për All-llahun - duke bërë përpjekje që të gjejnë arsyetime artistike (frazeologjike) për xhihadin në Islam!

Shtrirja islame nuk ka nevojë për arsyetime frazeologjike më tepër se arsyetimet të cilat i sollën tekstet kur'anore:
"Le të luftojnë në rrugën e All-llahut ata që japin jetën e kësaj bote për botën tjetër. Kush lufton në rrugën e All-llahut e vritet (bie dëshmor) ose triumfon, Ne do t'i japim atij shpërblim të madh. Ç'keni që nuk luftoni për Zotin dhe për (t 'i shpëtuar) të paaftit: burrat, gratë dhe fëmijët të cilët luten: Zotiynë, nxirrna nga ky fshat (Mekka), banorët e të cilit janë mizorë. Jepna nga ana Jote shpëtim e ndihmë! Ata që besuan luftojnë në rrugën e All-llahut, e ata që nuk besuan, luftojnë në rrugën e djallit. Luftoni pra miqtë e djallit, s 'ka dyshim se intriga e djallit është e dobët. " (Nisa, 74-76)

"Thuaju atyre që nuk besuan, nëse heqin dorë (nga rruga e tyre e gabuar dhe besojnë) do t'u falet e kaluara, po nëse vazhdojnë, Ligji (i Zotit), i zbatuar ndaj të parëve është i ditur (edhe juve do t'ju zë). Luftoni ata derisa të mos humbet idhujtaria (besimi i kotë), e i tërë adhurimi të bëhet vetëm për All-llahun. Po nëse ata ndalen (i japin fund mosbesimit), All-llahu është mbikëqyrës për atë që veprojnë. Po nëse refuzojnë, ta dini se All-llahu është mbrojtës juaji. E, sa mbikëqyrës e ndihmës i mirë është Ai. " (Enfal, 38-40)

"Luftoni ata që nuk besojnë All-llahun as botën tjetër, nuk e konsiderojnë të ndaluar (haram) atë që e ndaloi All-llahu dhe I dërguari i Tij, nuk besojnë fenë e vërtetë, prej atyre të cilëve u është dhënë Libri, derisa ta japin xhizjen në dorë e duke qenë të mposhtur. E çifutët thanë: Uzejri është djali i All-llahut, e të krishterët thanë: Mesihu është djalë i All-llahut. Ato ishin thëniet e tyre me gojët e tyre (fraza të thata), që imitojnë thëniet e jobesimtarëve të mëhershëm, All-llahu i vraftë, si largohen (nga e vërteta)! Ata i konsideruan "ahbarët" (priftërinjtë çifutë) e tyre, "ruhbanët" (murgjit e krishterë) të tyre dhe Mesihun (Isain) birin e Merjemesë, për zota pos All-llahut, ndërsa ata nuk janë urdhëruar për tjetër (nga pejgamberët) pos për adhurimin ndaj All-llahut një, e që nuk ka të adhuruar pos Tij. I lartë është Ai nga çka i shoqërojnë. Atapërpiqen me gojët e tyre ta shuajnë dritën e All-llahut, e All-llahu nuk do tjetër pos ta përsosë dritën e Tij, ndonëse jobesimtarët e urrejnë." (Tevbe, 29-32)

Këto janë arsyetimet të cilat synojnë nga vendosja e hyjnimit të All-llahut në tokë dhe realizimi i programit të Tij në jetën njerëzore. Ai synon shporrjen e djajve, programeve të djajve dhe eliminimin e pushtetit të njerëzve i cili i robëron njerëzit, derisa njerëzit janë robër vetëm të All-llahut. Ata nuk guxon t'i qeverisë askush prej robërve të Tij me atë që ata e shpikin dhe me ligje të nxjerrura nga teket dhe mendjet e tyre! Këto arsyetime mjaftojnë, tok me konfirmimin e parimit: “Nuk ka dhunë në fe", që ka për qëllim se nuk ka dhunë në përqafimin e besimit - akides, pasi njerëzit të nxirren nga pushteti i robërve dhe deklarimin e parimit: I tërë pushteti i takon vetëm All-llahut ose e tërë feja është vetëm për All-llahun po me të njëjtin trajtim.

Këto janë arsyetimet e çlirimit të përgjithshëm të njeriut në tokë përmes nxjerrjes së njerëzve nga robërimi ndaj robërve në robërimin vetëm ndaj All-llahut pa rival. Dhe vetëm ky arsyetim prapë mjafton. Këto arsyetime ishin të skalitura në mendjet dhe shpirtrat e luftëtarëve muslimanë. Askush prej tyre nuk u pyet çka e shtyri të dalë në xhihad, e pastaj të thotë: Kemi dalë të mbrojmë vatanin tonë të rrezikuar! Ose, kemi dalë ta pengojmë agresionin persian ose romak ndaj neve muslimanëve! Ose kemi dalë që ta zgjerojmë tokën tonë dhe të pasurohemi prej plaçkës së luftës!

Ata thonin ashtu siç i thanë Rib'ij ibnu Amir, Hudhejfe ibnu Muhsin dhe Mugire ibnu Shu'be, që të gjithë, Rustumit, komandantit të ushtrisë së persianëve në Kadisijje, i cili i pyeti një nga një, gjatë tri ditëve para përleshjes: "Ç'ju solli juve këtu? Përgjigjja ishte: "All-llahu na ka dërguar që me ndihmën e Tij t'i nxjerrim robërit e Tij nga adhurimi i robërve në adhurim të All-llahut të vetëm, nga ngushtica e dynjasë në gjerësinë e saj, nga zullumi i feve të ndryshme në drejtësinë e Islamit. Ai dërgoi Pejgamberin e Tij me fenë e Tij te krijesat e Tij. Kush e pranon prej nesh (këtë fe) nga të tjerët, e pranojmë prej tij dhe tërhiqemi nga ai, e lëmë atë dhe tokën e tij të lirë. E kush refuzon, do ta luftojmë derisa ta arrijmë xhennetin ose fitoren."

Ekziston arsyetim vetvetor në vetë natyrën e kësaj feje, në shpalljen e saj të përgjithshme dhe në programin e saj praktik, për t'u ballafaquar me realitetin njerëzor me mjete efikase në të gjitha sferat përmes periudhave të caktuara me mjete përkatëse. Ky arsyetim vetvetor, fillimisht qëndron - edhe po qe se nuk ekziston rreziku i agresionit ndaj tokës islame dhe muslimanëve që jetojnë në të - ngase ai është arsyetim në natyrën e programit dhe njëmendësisë së tij dhe natyrën e pengesave të njëmendta në shoqëritë njerëzore, e jo pra thjesht vetëm nga arsyet e kufizuara dhe të përkohshme me karakter mbrojtës.

Mjafton që besimtari të dalë muxhahid me shpirtin dhe mallin e tij fi sebilil-lah (në rrugë të All-llahut), në rrugë të këtyre vlerave të larta prej të cilave ai nuk arrin ndonjë përfitim personal e as që e shtyn për të ndonjë përfitim personal...
Muslimani para se të dalë për xhihad në betejë, ai tashmë e ka zhvilluar në shpirtin e tij betejën e xhihadit më të madh me djallin, me teket dhe pasionet e tij, me lakmitë dhe aspiratat e tij, me interesat e tij dhe interesat e familjes dhe popullit të tij, me çdo emblemë përveç emblemës së Islamit, me çdo motiv përveç motivit për robërim të vetëm ndaj All-llahut, realizimit të pushtetit të Tij në tokë dhe shporrjen e pushtetit të zullumqarëve plaçkitës të pushtetit të All-llahut.
Ata të cilët gjurmojnë arsyetimet për xhihadin islam si mbrojtje të vatanit islam, e minimizojnë çështjen e menhexhit (programit dhe metodologjisë së Islamit) dhe e trajtojnë më pak të rëndësishëm se vatani, por kjo nuk ka të bëjë me qëndrimin islam ndaj këtyre trajtesave. Ky është një shikim i ri, i shpikur dhe i huaj për sensin islam. Akideja dhe menhexhi përmes të cilave shëmbëllehet Islami dhe shoqëria e cila udhëhiqet me këtë program, janë trajtesat e vetme të cilat i pranon sensi islam. Ndërsa toka - qenësisht - nuk ka ndonjë trajtim e as peshë! Të gjitha vlerat e tokës në botëkuptimin islam burojnë nga vlera e dominimit të rendit të All-llahut dhe pushtetit të Tij në të. Vetëm kështu ajo mund të jetë foleja e akides, kopshti i menhexhit, darul islam (shtëpia e Islamit) dhe pika e startimit për çlirimin e njeriut.

Është e vërtetë se mbrojtja e darul islamit është mbrojtje e akides, menhexhit dhe shoqërisë e cila udhëheq me këtë menhexh, megjithatë ky nuk mund të jetë qëllimi final, e as që mbrojtja e tij nuk është qëllimi përfundimtar i lëvizjes së xhihadit islam. Mbrojtja e tij është mjet dhe mënyrë për ta ngritur mbretërinë e All-llahut në të, pastaj për ta marrë si bazë për shtrirjen e tij në gjithë botën dhe në llojin njerëzor përgjithësisht. Lloji njerëzor është lëmë e kësaj feje kurse toka është hapësira e saj e madhe.

Siç kemi thënë edhe më parë, startimi për xhihad me anë të drejtimit hyjnor rezulton me pengesa të shumta materialiste nga pushteti i shtetit, sistemi i shoqërisë dhe rrethanat e ambientit. Por, pikërisht të gjitha këto pengesa janë ato të cilat Islami synon t'i zhduk me forcë dhe për t'ia kthyer vetes lirinë e komunikimit me njerëz, tiu drejtohet ndërgjegjeve dhe mendjeve të tyre pasi që t'i çlirojë nga prangat materialiste, duke ua lënë pastaj lirinë e të zgjedhurit.
Akuzat e orientalistëve mbi parimin e xhihadit nuk guxojnë të na mashtrojnë po as të na hutojnë. Nuk duhet të lejojmë që të na rëndojnë qafat tona përmes presionit dhe shtypjes ekzistuese në kandarin e fuqive botërore, ashtu që pastaj të shkojmë e të gjurmojmë arsyetime frazeologjike për xhihadin islam jashtë natyrës së kësaj feje me motivime të përkohshme mbrojtëse, nga të cilat nuk varet xhihadi islam, por ai merr hov në rrugën e tij pa marrë parasysh a ekzistojnë apo nuk ekzistojnë ato motivime!

Derisa jemi duke e shfaqur realitetin historik, ne duhet që mos t'i neglizhojmë trajtesat vetvetore të natyrës së kësaj feje, të proklamimit të saj të përgjithshëm dhe programit të saj praktik dhe që mos të bëjmë përzierje mes tyre dhe nevojave të përkohshme mbrojtëse.
Është e vërtetë se ky din domosdo duhej ta mbrojë veten nga agresorët, sepse thjesht, vetëm ekzistimi i tij në formë të proklamimit të përgjithshëm për dominimin e Ligjit të All-llahut mbi njerëzimin, çlirimin e njeriut nga robërimi përveç nga robërimi ndaj All-llahut, përfaqësimi i kësaj pranie në një bërthamë të organizuar dhe aktive

nën një udhëheqje të re larg udhëheqjeve xhahilite dhe lindja e një shoqërie të pavarur, të veçantë e cila nuk njeh dhe nuk pranon sundim prej njerëzve sepse sundimi në të i takon vetëm All-llahut, thjesht pra, prania e këtij dini në këtë formë patjetër duhet t'i shtyjë shoqëritë xhahilite përreth tij - të ngritura mbi bazën e robërimit ndaj robërve - të orvaten ta zhdukin atë për ta mbrojtur vetë ekzistencën e tyre. Andaj edhe u dashtë që shoqëria e re të marrë hov që ta mbrojë qenien e saj.

Ky raport është i domosdoshëm. Ai lind me vetë lindjen e Islamit. Gjithashtu edhe kjo betejë është e imponueshme për Islamin, meqë ai nuk ka kurrfarë alternative pa kapërcimin e saj. Ky është një konflikt i natyrshëm midis dy qenieve të pranishme të cilat nuk mund të bashkekzistojnë gjatë...
E tërë kjo është realitet dhe në pajtim me këtë pikëvështrim, Islamit i është e domosdoshme që ta mbrojë dhe ta ruajë praninë e vet dhe të zhvillojë betejë mbrojtëse e cila i imponohet në mënyrë të pashmangshme.

Megjithatë, para nesh kemi edhe një realitet i cili është edhe më rrënjësor se ai më parë. Nga natyra e vetë ekzistencës islame është që ai fillimisht duhet të marrë hov përpara. Këtë hov duhet marrë për ta shpëtuar njeriun në tokë nga robërimet tjera pos robërimit ndaj All-llahut. Ai nuk mund të ndalet në kufijtë gjeografikë e as të zhytet brenda kufijve racorë apo nacionalë, e t'ia lë njeriun, llojin njeri në tokë, në gjithë tokën, sherrit, rrëmujës dhe robërimit ndaj robërve.
Blloqeve kundërshtuese ndaj Islamit mund t'u vijë rasti që do të ndikonte që mos ta sulmojnë Islamin atëherë kur Islami do t'i linte ato ta ushtrojnë robërimin e njerëzve ndaj njerëzve brenda kufijve të tyre rajonalë, dhe të pajtohej që mos të përzihet në çështjet e tyre të brendshme e mos ta përhapë thirrjen e tij dhe proklamimin e përgjithshëm për çlirim! Mirëpo, Islami kurrë nuk mund të pajtohet me një gjendje të këtillë, vetëm atëherë kur blloqet në fjalë ta shpallin lojalitetin e tyre ndaj pushtetit të tij në formë të dhënies së xhizjes, e cila do të ishte garanci per hapjen e kufijve të tyre ndaj thirrjes së tij, pa kurrfarë barrierash materialiste nga qeveritë ekzistuese në to.

Kjo është natyra e kësaj feje dhe ky është funksioni i saj, me gjykim se ajo është proklamim i përgjithshëm për zotërimin që ka All-llahu ndaj tërë njerëzimit dhe çlirimin e njeriut nga çdo robërim përveç All-llahut përgjithësisht.
Krahaso dhe dallo midis botëkuptimit islam sipas kësaj natyre dhe botëkuptimit i cili mbyllet brenda kufijve rajonalë apo nacionalë, të cilin se vë gjë në aksion pos frika e agresionit. Ai, sipas këtij pasqyrimi të fundit, i humb arsyetimet vetvetore për ofensivë.

Arsyetimet e hovit islam dallohen qartë dhe thellë kur kemi parasysh se kjo fe është program i All-llahut për jetën njerëzore, e nuk është program njeriu as doktrinë e një grupi njerëzish, e as sistem i ndonjë etnikumi të veçantë...! Ne nuk do të gjurmonim për ndonjë arsyetim të jashtëm vetëm atëherë kur mungon në ndjenjën tonë kjo e vërtetë e pakontestueshme. Atëherë kur harrojmë se në pyetje është çështja e hyjnimit të All-llahut dhe e adhurimit të robërve ndaj Tij. Nuk është e mundur që njeriu ta përfytyrojë dhe ta inskenojë këtë realitet glorioz e pastaj të gjurmojë ndonjë arsyetim tjetër për xhihadin islam!
Ndoshta distanca tek pikë ndarja e rrugëve nuk duket e madhe, ndërmjet botëkuptimit se Islami ishte i detyruar që të futet në betejë pa zgjedhje nga ai, me pretekstin e ekzistencës së tij vetvetore dhe ekzistencës së shoqërive tjera xhahilite të cilat doemos do ta sulmonin dhe botëkuptimit se ai vetvetiu duhet fillimisht të vihet në aksion dhe të futet në betejë.
Ndoshta distanca tek pikë ndarja e rrugëve përsëri nuk duket e madhe, e ai në të dy rastet domosdo do të futet në betejë, por ajo në përfundim të rrugës do të duket tepër e madhe e që do t'i ndryshojë motivimet dhe konceptet islame në mënyrë marramendëse dhe të rrezikshme.

Ekziston distancë e madhe ndërmjet trajtesës së Islamit si program hyjnor që erdhi ta vendosë hyjnimin e All-llahut në tokë dhe adhurimin e të gjithë njerëzve të të vetmit Zot, dhe shtrirjes së këtij realiteti në formë praktike. Aio formë do të jetë shoqëria njerëzore në të cilën njerëzit do të çlirohen nga robërimi ndaj robërve me anë të robërimit vetëm ndaj Zotit të robërve, në mënyrë që mos t'i sundojë ndonjë ligj tjetër përveç sheriati i All-llahut, përmes të cilit do të manifestohet pushteti i Tij ose thënë më mirë, përmes të të cilit do të manifestohet hyjnimi i Tij. Andaj, është e drejtë e Islamit që t'i eliminojë të gjitha barrierat nga rruga e tij, që të mund t'i drejtohet intuitës së njerëzve dhe mendjes së tyre pa pengesa dhe tenda të krijuara nga sistemi politik i shtetit ose nga pozita shoqërore e njerëzve. Pra, ekziston dallim i madh ndërmjet trajtimit të Islamit sipas kësaj mënyre dhe trajtimit të tij si sistem rajonal në ndonjë territor të caktuar, ku e drejtë e tij do të ishte vetëm zmbrapsja e sulmeve që bëhen brenda kufijve të tij rajonalë!

Ky është një botëkuptim, e ai është një botëkuptim tjetër, edhe pse Islami në të dy rastet do të bëjë xhihad, megjithatë botëkuptimi gjithëpërfshirës për motivimet e xhihadit, synimet dhe rezultatet e tij ndryshon me një distancë të largët nga ky tjetri. Ai ndryshim ka të bëjë me thelbin e besimit, po ashtu edhe me thelbin e strategjisë dhe metodologjisë.

Është e drejtë e Islamit që fillimisht të vihet në aksion. Islami nuk është deklaratë e një populli e as sistem i një vendi, por është program prej Zotit dhe sistem për botën. Andaj edhe është e drejtë e tij që t'i zhduk barrierat e sistemeve dhe regjimeve të cilat e kanë vërë në pranga lirinë e njeriut në zgjedhje. Mjafton që Islami nuk i sulmon individët për t'i detyruar që ta përqafojnë akiden e tij, por ai i sulmon sistemet dhe regjimet që t'i çlirojnë individët nga ndikimet e liga të cilat e prishin natyrshmërinë e njeriut dhe që e vënë në pranga lirinë e të zgjedhurit.

Është e drejtë e Islamit që njerëzit t'i nxjerr nga robërimi ndaj robërve në robërim vetëm ndaj All-llahut, në mënyrë që ta realizojë proklamimin e tij të përgjithshëm për zotërimin që ka All-llahu ndaj të gjitha gjallesave dhe çlirimin e njerëzve tërësisht. Adhurimi vetëm ndaj All-llahut nuk mund të arrihet - sipas pikëpamjes islame dhe realitetit publik - pos nën ombrellën e sistemit islam. Ai, dhe vetëm ai, është sistemi i vetëm të cilin All-llahu e ka bërë ligj për të gjithë robërit, atij që sundon dhe atij që sundohet, të bardhit dhe të ziut, të lartit dhe të ulëtit, të vobektit dhe të pasurit, ligj të cilit i nënshtrohen të gjithë në mënyrë të barabartë. Kurse në të gjitha sistemet tjera, njerëzit i adhurojnë dhe u behen robër robërve, ngase ata legjislacionin për jetën e tyre e marrin prej robërve, kurse legjislacioni është prej veçorive hyjnore. Andaj themi, se cilido njeri i cili ia vë në kompetencë vetvetes pushtetin e legjislacionit ndaj njerëzve, ai e ka hyjnizuar veten në aspektin prak-tik dhe në aspekt të kompetencave dhe është krejtësisht e njëjtë a e ka deklaruar këtë gojarisht apo jo, a e ka shpallur apo jo. Dhe, cilido njeri i cili ia ka pranuar këtij njeriu këtë të drejtë ia ka pranuar edhe të drejtën e hyjnimit, pa marrë parasysh a e ka emërtuar me atë emër apo nuk e ka emërtuar!

Islami nuk është thjesht vetëm besim, që të kënaqet me publikimin e besimit të tij te njerëzit me anë të mënyrës së proklamimit, por ai është program i cili përfaqësohet në një trup të organizuar e aktiv, e që synon çlirimin e gjithë njerëzisë. Ndërsa bashkësitë tjera nuk ia mundësojnë që t'ua sistemojë jetën ithtarëve të tij sipas programit të tij. Që këtu i lejohet Islamit që t'i eliminojë këto sisteme, me cilësitë e tyre, si pengesa për çlirimin e përgjithshëm. Kjo pra është domethënia - siç thamë edhe më parë - që feja të jetë e tëra për All-llahun, që mos të ketë lojalitet e as dëgjueshmëri ndaj robit si individ, siç është rasti me të gjitha regjimet të cilat janë ngritur nëpërmjet robërimit të robërve ndaj robërve!
Studiuesve islamistë, të dështuarve bashkëkohorë nën presionin e realitetit ekzistues dhe nën ndikimin e sulmeve mashtruese orientaliste, u vjen rëndë ta konfirmojnë këtë realitet nga arsyeja se orientalistët e kanë konceptuar Islamin si lëvizje nënshtruese me shpatë, me qëllim të pranimit të fesë me dhunë. Edhe pse orientalistët e ndytë e dinë shumë mirë se kjo nuk është e vërtetë, megjithatë ata i njollosin motivet e xhihadit islam me këtë metodë. Që aty ngrihen mbrojtësit - e dështuar - të nderit të Islamit, dhe e mohojnë këtë akuzë duke u strehuar dhe kërkuar arsyetime mbrojtëse, e në anën tjetër e mos përfillin natyrën e Islamit, funksionin dhe të drejtën e tij në çlirimin e njeriut fillimisht si synim parësor.
Botëkuptimi perëndimor i trullosi mendjet e gjurmuesve bashkëkohorë - e të dështuar - kur është fjala për natyrën e këtij dini, duke ua prezantuar mendimin se Islami është thjesht vetëm besim i ndërgjegjes që nuk ka të bëjë me sistemet praktike të jetës, ashtu që xhihadi në relacion me fenë do të jetë xhihad për mbjelljen e besimit në ndërgjegje.

Por, realiteti në Islam nuk është i këtillë. Islami është program i All-llahut për jetën njerëzore. Ai është program i cili themelohet në veçimin e All-llahut në hyjnim-i përfaqësuar në sundim-i cili rregullon jetën praktike me të gjitha hollësitë e saj të përditshme. Xhihadi përmban në vete xhihad për pranimin e programit dhe vendosjen e sistemit, kurse akideja është çështje e cila i lihet në disponim lirisë së përqafimit brenda sistemit të përgjithshëm, pas eliminimit të të gjitha ndikimeve. Kështu çështja ndryshon thelbësisht me ç'rast Islami merr formën e tij të plotë dhe të re.

Kudo që të gjendet bashkësia islame në të cilën përfaqësohet programi hyjnor, All-llahu asaj bashkësie ia jep të drejtën e lëvizjes dhe marshimit për ta marrë pushtetin dhe për ta vendosur sistemin, duke e lënë të lirë çështjen e besimit intuitiv në lirinë e intuitës. Nëse All-llahu ia ndaloi një kohë bashkësisë muslimane xhihadin, kjo nuk ka ndonjë kuptim tjetër përveç asaj se kjo ishte çështje e strategjisë dhe metodologjisë e jo çështje e parimit dhe rregullimit, çështje e modifikimit të lëvizjes e jo çështje e besimit. Sipas kësaj baze të shëndoshë mund të kuptohen tekstet e nduarnduarta kur'anore në periudhat e ndryshme historike, duke mos lejuar që të bëjmë përzierje midis kontekstit të tyre në një periudhë të caktuar dhe kontekstit të përgjithshëm të vijës së gjatë e të qëndrueshme të lëvizjes islame.

[abdurrahman_tir]

Autor: Shejkh Muhamed Nasirud-Din el-Albani (rahimehullah)
Burimi: Shkëputur nga revista el-Esale, çështja n. 9

Pyetje: Pse të përdorim emrin Selefij? A është kjo një thirrje për t’u anëtarësuar në ndonjë parti, grup apo medh’heb? Apo ai është një sekt i ri në Islam?

Përgjigje nga Shejkhul-Albani: Në të vërtetë, fjala Selef është mjaft e njohur në gjuhën Arabe dhe poashtu në terminologjinë Fetare. Por ajo që na intereson tani është shtjellimi i saj në këndvështrimin fetar. Kështu, është transmetuar saktësisht se Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) gjatë sëmundjes nga e cila vdiq, i ka thanë Fatimes (radij-Allahu ‘anha):

“... kije frikë Allahun dhe bëj durim. Dhe unë jam Selefi më i mirë për ty.” [1]

Për më tepër, dijetarët e kanë përdorur fjalën Selef shumë herë, sa që zor se mund të numërohet. Neve na mjafton një shembull, që është fjala që kanë përdorur ata në luftën e tyre kundër bidateve:

“Çdo e mirë gjendet në ndjekjen e Selefëve (të Parëve),
kurse çdo e keqe gjendet në bidatet e Khalefëve (të Mëvonshmëve).”

Megjithatë, janë disa që pretendojnë se kanë dije, të cilët e mohojnë këtë cilësim kinse nuk paska bazë për të! Dhe ata thonë: “Nuk i lejohet Muslimanit që të thotë, “Unë jam Selefij”. Pra, është njësoj sikur ai po thotë se nuk i lejohet Muslimanit që të thotë, “Unë ndjek të Parët e Mirë (es-Selefus-Salih) në Akijden, ibadetin dhe metodologjinë që kanë qenë ata! Nuk ka dyshim se një refuzim i tillë - nëse ata kanë për qëllim këtë - kjo do të thotë në mënyrë të pashmangshme se ai po e distancon veten e tij nga Islami i saktë në të cilin kanë qenë të Parët e Mirë, në krye të të cilëve qëndronte Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), sikurse tregohet në hadithin muteuatir që gjendet tek dy Sahihët dhe në librat e tjerë, se ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë:

“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre, pastaj ata që vijnë pas tyre.”

Kështu që nuk i lejohet Muslimanit që ta distancojë veten e tij nga cilësimi me të Parët e Mirë, ndërsa nëse ai do të distancohej nga çdo cilësim tjetër, dijetarët nuk do të mund ta cilësonin atë me kufër apo me ndonjë gjynah.

Kurse ai që e mohon këtë emër për veten e tij, a nuk keni për ta parë atë që cilësohet me një nga këto medh’hebet?! Qoftë ky medh’heb që ka të bëjë me Akijden ose me Fik’hun? Kështu, ai ose është Esh’ari ose është Maturidi. Ose ndoshta ai është prej Ehlul-Hadithit, ose Hanefi, ose Shafi’i, ose Maliki ose Hanbeli ose çfarëdoqoftë tjetër që hyn në titullin e “Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah” (Pasuesit e Sunetit dhe Xhematit). Por pavarsisht kësaj, ai që cilësohet me medh’hebin Esh’ari apo me një nga katër medh’hebet (e fik’hut), ai në fakt cilësohet me individë që nuk janë të pagabueshëm - padyshim - megjithëse mes tyre ka patur dijetarë që kanë qenë të saktë (në fetvatë e tyre). Do të doja të dija përse ai nuk i refuzon të tilla cilësime me individë që nuk janë të pagabueshëm?

Ndërsa ai që e cilëson veten e tij me të Parët e Mirë (es-Selefus-Salih), atëherë me të vërtetë ai e cilëson veten e tij me pagabueshmërinë (‘ismeh) në kuptimin e përgjithshëm të fjalës. Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka përmendur se një nga shenjat e Grupit të Shpëtuar (el-Firkatun-Naxhi’e) është se ata kapen fort pas rrugës së të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe rrugës së Shokëve të tij. Dhe kushdo që kapet fort pas rrugës së tyre, atëherë nuk ka dyshim se ai është në udhëzimin e Zotit të tij.

Dhe përveç kësaj,ai është një cilësim që i sjell nder atij që cilësohet me të dhe ia bën të lehtë atij rrugën e Grupit të Shpëtuar. Dhe kjo nuk zbatohet tek asnjë prej atyre që cilësohen me diçka tjetër, ngase ata nuk mund të shpëtojnë dot nga dy gjëra. Ose ai është cilësim me një individ të caktuar që nuk është i pagabueshëm, ose është cilësim me një grup njerëzish që ndjekin menhexhin (metodologjinë) e këtij individi që nuk është i pagabueshëm. Pra, nga të dyja anët nuk ka pagabueshmëri (në cilësimet e tyre). Por ndryshe nga këto është pagabueshmëria (në tërësi) e Shokëve të Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Dhe kjo është ajo që ne jemi urdhëruar që të kapemi fort, pra është Suneti i tij dhe Suneti i Sahabëve mbas tij.

Dhe ne duhet të këmbëngulim dhe të theksojmë fuqishëm se kuptimi i Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duhet të jetë në përputhje me menhexhin (metodologjinë) e Sahabëve të tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), në mënyrë që ne të jemi tek e pagabueshmja, që të mos anojmë djathtas apo majtas, ose që të mos devijojmë me ndonjë kuptim që buron vetëm nga vetet tona, për të cilin nuk gjen argument as në Librin e Allahut dhe as në Sunetin e të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Për më tepër, përse është e pamjaftueshme për ne që të cilësohemi (vetëm) me Kur'anin dhe Sunetin? Arsyeja kthehet tek dy çështje: çështja e parë ka të bëjë me tekstet fetare, kurse çështja e dytë ka të bëjë me ekzistencën e grupeve të shumta Islamike.

Për sa i përket arsyes së parë, ne gjejmë në tekstet fetare një urdhër për t’iu bindur diçkaje tjetër që lidhet me Kur'anin dhe Sunetin, siç gjendet në thënien e Allahut:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُولِي الأمْرِ مِنْكُمْ

“O ju që keni besuar! Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit dhe atyre që janë në drejtimin dhe udhëheqjen tuaj.” [en-Nisa, 59]

Pra, nëse do të ishte dikush që udhëheq, të cilit Muslimanët i kishin dhënë besën, atëherë do të ishte obligim për ta që t’i bindeshin atij ashtu siç do të ishte obligim që t’u bindeshin Kur'anit dhe Sunetit. Edhe nëse ai apo ata që janë me të bëjnë gjynahe, prapëseprapë do të jetë obligim që t’i bindesh atij me qëllim që të largosh dëmin e mospajtimit në mendime. Por kjo duke qenë në përputhje me kushtin e mirënjohur: “Nuk ka bindje ndaj krijesës duke mos iu bindur Krijuesit.” [2]

Dhe Allahu i Lartësuar thotë:

وَمَنْ يُشَاقِقِ الرَّسُولَ مِنْ بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُ الْهُدَى وَيَتَّبِعْ غَيْرَ سَبِيلِ الْمُؤْمِنِينَ نُوَلِّهِ مَا تَوَلَّى وَنُصْلِهِ جَهَنَّمَ وَسَاءَتْ مَصِيرًا (١١٥)

“Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin pasi që i erdhi udhëzimi dhe ndjek rrugë tjetër veç rrugës së Besimtarëve, Ne do ta lëmë atë në rrugën të cilën e ka zgjedhur dhe do ta hedhim në Xhehenem – e sa përfundim i keq.” [en-Nisa, 115]

Vërtet, Allahu ‘Azze ue Xhel është i pastër dhe larg nga çdo e e metë apo mangësi. Dhe nuk ka asnjë hije dyshimi se fakti që Ai përmend këtu “Rrugën e Besimtarëve” është vetëm për një urtësi dhe dobi të jashtëzakonshme e gjithëpërfshirëse. Pra, aty tregohet një obligim i rëndësishëm: se ndjekja që i bëjmë Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duhet të jetë në përputhje me rrugën që ndoqën Muslimanët e parë. Dhe ata janë Shokët e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), pastaj ata që erdhën pas tyre, pastaj ata që erdhën pas tyre. Dhe këtu thërret dhe fton Da’ueti Selefij. Dhe pikërisht ky është prioriteti kryesor në hedhjen e themeleve të Da’uetit dhe Menhexhit të Selefij në proçesin e edukimit.

Me të vërtetë, Da’ueti Selefij në realitet e bashkon Umetin, ndërsa çdo thirrje tjetër shkakton vetëm ndarjen e Umetit. Allahu ‘Azze ue Xhel thotë:

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ (١١٩)

“O ju që besoni! Frikësojuni Allahut dhe bëhuni me ata që janë të sinqertë (në fjalë dhe në vepra)!” [et-Teube, 119]

Kështu që, kushdo që bën dallim midis Kur'anit dhe Sunetit nga njëra anë dhe Selefus-Salih nga ana tjetër, atëherë ai nuk mund të jetë kurrë i sinqertë.

Kurse për sa i përket arsyes së dytë: grupet dhe partitë e sotme nuk i kthehen aspak ndjekjes së “Rrugës së Besimtarëve” që është përmendur në ajet. Janë edhe disa hadithe që e konfirmojnë dhe e mbështesin më tej ajetin, siç është hadithi i shtatëdhjetë e tri sekteve. Të gjitha ato do të jenë në zjarr përveç njërit. I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i përshkroi ata si: “Ai (grup) që ndjek rrugën ku jam unë dhe shokët e mi sot.” [3]

Ky hadith i ngjan ajetit ku përmenet “Rruga e Besimtarëve”. Gjithashtu, është edhe hadithi i el-‘Irbad Ibn Sarije (radij-Allahu ‘anhu), ku ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Mbahuni fort pas Sunetit tim dhe Sunetit të Khalifëve të udhëzuar mbas meje.” [4] Kështu që, paskemi dy Sunete: Suneti i të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe Suneti i Khalifëve të drejtë.

Prandaj, nuk ka dyshim se ne - të cilët kemi ardhur më mbas - duhet të kthehemi tek Kur'ani, Suneti dhe “Rruga e Besimtarëve”. Dhe neve nuk na lejohet që të themi: Ne mund ta kuptojmë Kur'anin dhe Sunetin vetë, pa u kthyer në rrugën në të cilën kanë qenë Selefus-Salih (të Parët e Mirë).” Dhe duhet të ketë një cilësim në këtë kohë që të bëjë dallimin dhe të jetë i detajuar. Prandaj, nuk mjafton që ne të themi vetëm, “Unë jam Musliman!” ose “Medh’hebi im është Islami!” sepse çdo sekt e thotë atë! Rafiditë, Ibaditë, Kadijanitë si dhe mjaft sekte të tjera!! Atëherë çfarë të dallon ty nga ato sekte?

Edhe sikur ti të thoje, “Unë jam Musliman i kapur pas Kur'anit dhe Sunetit”, kjo poashtu nuk do të mjaftonte, për arsye se anëtarët e këtyre sekteve - të Esh’arive, Maturidive dhe Hizbive - ata që të gjithë pretendojnë se ndjekin këto burime poashtu. Kështu që, nuk ka dyshim se cilësimi i qartë, i dallueshëm dhe vendimtar është që të thuash, “Unë jam Musliman i kapur pas Kur'anit dhe Sunetit dhe pas Menhexhit të Selefus-Salih.” Dhe kjo mund të thuhet më shkurtimisht duke thënë: “Unë jam Selefij.” Dhe në bazë të kësaj, e vërteta e pamohueshme është që nuk mjafton që të mbështetesh tek Kur'ani dhe Suneti pa Menhexhin e Selefëve, sepse ai (Menhexhi Selefij) i shpjegon këto të dyja në kuptim dhe në ide, në dije dhe në vepra, në da’ue dhe në xhihad.

Dhe ne e dimë se ata (Sahabët) Allahu qoftë i kënaqur me ta, nuk kapeshin me fanatizëm pas një medh’hebi specifik apo pas një individi të caktuar. Nuk kishte mes tyre ndonjë që të ishte Bekrij (ndjekës i Ebu Bekrit) apo ‘Umerij (ndjekës i ‘Umerit) apo ‘Uthmanij (ndjekës i ‘Uthmanit) apo ‘Aleuij (ndjekës i ‘Aliut). Por, nëse ndonjëri prej tyre e kishte më të lehtë që të pyeste Ebu Bekrin apo ‘Umerin apo Ebu Hurejrën, ai pyeste njërin prej tyre. Kjo për arsye se ata besonin se përkushtimi i plotë e i pakushtëzuar ishte i ndaluar, me përjashtim të një njeriu të vetëm. Dhe me të vërtetë ai ishte i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), ai që nuk fliste nga epshet e tij, por vetëm shpallje që i zbriste atij.

Dhe nëse do të uleshim përpara atyre që na kritikojnë - për hir të argumentit - që ne të quhemi vetëm ‘Muslimanë’ pa i cilësuar vetet tona me Selefët, ndonëse ky është një cilësim i nderuar dhe i saktë, atëherë a do hiqnin dorë ata nga emërtimi i veteve të tyre me emrat e partive apo medh’hebeve apo rrugëve të tyre, duke u mbështetur në faktin që ato emra as nuk kanë ardhur në Fe dhe as nuk janë të sakta?

“Dhe ky kundërshtim që kemi mjafton për ne të dy,
dhe secili nxjerr ç’ka përbrenda e ta plas mu në sy.”

Allahu është Ai që të udhëzon në Rrugën e Drejtë. I pastër nga çdo e metë është Ai, prej të Cilit në kërkojmë ndihmë.

Fundnota:
[1] Transmetuar nga Muslimi (n. 2450).
[2] Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha, (n. 179).
[3] Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha (n. 203 dhe 1492).
[4] Shiko Iruaul-Galijl (n. 2455).

[Sefedini_PZ]

e pse eka emrin albani , a asht shiptar ?

Po eshte shqiptar me origjine nga Shkodra.

Paqja dhe meshira e Allahut qofte me ty!

[paridi26]

qa ka bo dicka per shqiptari ky Nasradini Shqiptar?

puna qe ai ka bere nuk ishte e veçante as per shqiptaret as per arabet,por puna e tij e palodhshme ishte ne dobi te gjith umetit islam

[rrrugova]

spaska punu si gongje bojagjiu vetem per shqiptar, haa haaha

ky bile i paska than vetit shqiptar edhe krejt bota po e dika qe asht shqiptar.

edhe pom doket qe po ndihna krenar per ket njri

[injejti]

ALLAHU e shperbleft me xhenet inshalla, ket dietar te shekullit.

AMIN AMIN AMIN

[shkodranja.1]

do ti thoja moderatorit qe ta hiqte fare postimin e par qe eshte bere me shejkhun pasi ai ka lan amanet qe te mos publikohet fotoja e tij dhe mendoj se do ishte mire qe tja ruajme amanetin prandaj i them edhe nje here moderatori qe ta fshijne postimin.

[injejti]

te gjith e respektojm, edhe un jam i ati mendimi shkodrane.

[forum126]

Askush ska te drejte te heqe fotot leri ta mesojne shqiptaret se kush eshte sheiku Shqiptar qe e nderoi gjithe bota mbare.Fotoja e tij eshte fotoja e pashaportes.

[Ilyas]

Shume rrespekt kam per Sheik Albanin (rahimaullahi Ta'ala) dhe kam lexuar dhe ndegjuar shume leximet e tij.

[pejani34]

Cfare krenarie mer shoku,ate arabin se fus ne list fare.

nuk te pyt kush ore i mjer , je shum i dobet, si nje kurgja , per mua asht njeriu me i madhe deri me sod nder shqiptart , pa mar parasysh ku dhe qysh.

[getomental]

a mund te me tregoj dikush pse Hoxhallaret e tan(ne maqedoni) e urejn kete njeri,kam digju shum kritika neper xhamija dhe shumica nga imamet tan e kritikojn shum... pse a ka dikush qe mund te me shqaroj?pa keqkuptime ju lutna...