Rabindranath Tagore

[Syku]

S’e di askush?

S’e di askush se nga vjen gjumi
qe perhumbet ne syte e femijeve?
Po, flitet qe banon atje poshte,
ne nje fshat te magjishem, nga ku,
mes hijeve te nje pyelli te dendur
te ndezur aty ketu nga xixellonjat,
te ndritshem varen dy lule te tyrpshme.
Ja, prej nga vjen gjumi
qe puth gjumin e femijeve.

S’e di askush se ku lindi buzeqeshja
qe valvitet nder buzet e femijeve qe flejne?
Po, flitet qe nje rreze e re e zbehte hene
te kete prekur qoshen e nje reje vjeshtore
e keshtu ne endrren e nje mengjesi
te lagur nga bryma, per here te pare
lindi nje buzeqeshje qe valevitet
ne buzet e femijeve qe flejne.

S’e di askush se ku u fsheh
e embla dhe e brishta freskije
qe lulezon ne trupin e femijeve?
Po. Kur e ema ishte akoma e re
e mbante ne zemer mbushur
me misterin delikat e te qete te dashurise:
atje u ngjiz e embla dhe e brishta freskije
qe lulezon ne trupin e femijeve.

[Syku]

Mos e fsheh

Mos e fsheh
sekretin e zemres tende,
miku im,
ma thuaj mua,
vetem mua,
ne besim,
Ti qe buzeqesh kaq me miresjellje,
thuama ngadale
zemra ime do e degjoje,
jo veshet e mi.
Nata eshte e thelle,
shtepia e pa-ze,
çerdhet e zogjve
heshtin ne gjume.
Tregoma mes lotesh ngurruar,
mes buzeqeshjesh dritheruar,
mes dhimbjesh e turpi te embel
sekretin e zemres tende.


Mendoja

Pandehja se udhetimit tim
i kishte ardhur fundi
meqe tashme me mungonin forcat.

Mendoja se rruga perball meje,
ishte mbyllur,
dhe furnizimet mbaruar.

Mendoja se kish ardhe koha,
per te gjetur prehje,
ne nje esrresire
mbushur me qetesi.

Por zbuloj qe projektet e tua,
per mua, nuk kane mbaruar
e kur fjalet tashme te vjetra
me vdesin mbi buze,
melodi te reja lindin nga zemra
e ku kam humbur gjurmet
e shtigjeve te vjetra,
nje vend i ri me mikpret
me te gjitha mrekullite e saj.


Do doja te te ulesha prane

Do doja te te ulesha prane, ne qetesi,
por nuk kam guxim, druaj se
zemra do me ngjitet tek buzet.
Ja pse flas perçart dhe fsheh
zemren time pas fjaleve.
Trajtoj eger dhimbjen time prej frikes
se mos edhe ti ben te njejten gje.

Do doja te t’thoja fjalet me te verteta,
por nuk guxoj,
nga frika se mos me qesh. Ja pse genjej,
e te them te kunderten e asaj qe mendoj.
Trajtoj eger dhimbjen time prej frikes
se mos edhe ti ben te njejten gje.


Mberthej duart e saj

Mberthej duart e saj
dhe e shtrengoj ne gjoksin tim.
Tentoj te mbush krahet e mi
me bukurine e saj,
te plaçkis nepermjet puthjeve
buzeqeshjen e saj te embel,
te pi shikimit e saj te murrte
me syte e mi.
Po ku eshte?
Kush mund te shtrylle kaltersine e qiellit?

Kerkoj te rrembej bukurine,
ajo me zhgenjen,
duke lene vetem trupin
ne duart e mia.
I lodhur e i gerryer terhiqem.
Si mundet te preke trupi
lulen qe vetem shpirti
mund t’i avitet.

-------
Cili je ti, lexues qe lexon
fjalet e mia mbas njeqind vjetesh?
Nuk mund te t’dergoj as dhe nje lule
nga passuria e kesaj pranvere,
as dhe nje varg te arte
te reve te largeta.
Hapi dyert e shiko rrotull.
Prej kopeshtit tend ne lulezim,
keput kujtimet flagrante
te luleve te zhdukura
njeqind vjet me pare.
Ne gezimin e zemres tende
te uroj te mund te ndjesh,
gezimin e gjalle qe kendoj,
ne nje mengjes pranveror,
duke derguar zerin e saj te begate
nepermjet njeqind viteve.


Dua ty, vetem ty!

Dua ty, vetem ty!
Ler qe zemra ime
ta perserise ne pafundsi

Te gjitha deshirat
qe me shperqendrojne
diten e naten,
ne thelb jane fallco e te kota.

Ashtu si nata
qe mban te fshehura ne erresire
ankthin e drites,
ashtu ne brendesine e zemres sime
pa e vene re,
nje thirrje rikembon:
dua ty, vetem ty!

Ashtu si stuhia kerkon qetesi
nderkohe qe akoma lufton qetesine
me te gjitha forcat,
ashtu dhe une rrebelohem e luftoj
kunder dashurise tende,
por therras se dua ty, vetem ty.


Ke ngjyrosur

Ke ngjyrosur
mendimet e mia,
endrrat e mia,
me rreflekset e fundit
te lavdise sate,
Dashuri,
duke shendrruar
jeten time
per bukurine e rralles,
prej vdekjes.
Si djelli
ne perendim
na lejon
te shohim permes
nje cep qielli.
Ke shkembyer dhimbjen time
ne lumturi te pafundme.
Per mahni, dashuri,
jeta dhe vdekja ,
jane bere per mua,
e njejta e madhe
mrekulli.