Shkrime (Poezi)!!!

[LOGIC]

Çdo ditë luftë mes melaikeve dhe djallit



Për çdo natë kurdisi orën
Që të zgjohem në mëngjes
Me All-llahun të takohem
Ti kërkoj falje e ndjesë

Dhe mu atëherë lufta fillon
Mes melaikeve edhe djallit
Se kush do të ngadhnjejë
Të fitojë titullin e fitimtarit

Tek unë kështu dita fillon
Në kohë të sabahut ora cingrron
Unë nga shtrati ngrihem ngadalë
Ndezi dritën dhe abdest marr

Por djalli afër gati qëndron
Dhe menjëherë shpejt vepron
Thotë mos u ngut, gjumin vazhdo
Se për sabahun ende ka kohë

Unë sa dua që të shtrihem
Melaiket menjëherë në punë vihen
Jo jo më thonë mos u shtri
Me ujë të freskët laj këto sy

Djallin e mallkuar dëshprimi e ka zënë
Hyn më thotë në banjo lai këto dhëmbë
Shfrytëzon mungesën e melaikeve për pak
Dhe më thotë sa shumë të qesin dhëmbët gjak

Unë nga meraku dal në korridor
Atëher melaiket e bëjnë djallin horë
Dhe mua më ofrohen në vesh më pëshpërisin
Fillo merr abdest , mos dëgjo iblisin

Pasi marr abdestin nisem për në xhami
Prap vepron iblisi më thotë falu në shtëpi
Koha është e keqe shi po bie shumë
Fale thotë namazin dhe prap vazhdo me gjumë

Melaiket e Allahut përgjigju më thonë ezanit
Ec shko në xhami e lidhju imamit
Fito sevapet e namazit me xhematë
Dhe dil kërko rriskun mos ubën i ngratë

Kur dal nga xhamia me plot energji
Djallit të mallkuar këmba iu thy
Melaiket e Allahut gjithnji triumfojnë
Për besimtarin e sinqert duat i vazhdojnë.


Adnan Ameti

[The Boy]

Shume e bukur kjo poezia e Burbuqes, qe titullohet "Robereshe e Krijuesit tim", me pelqeu jashtezakonisht shume. MashaAllah, urime........bravo......... selam

[Safka]

Selam Alejkum të gjithëve
shumë poezi të bukura kam lexuar këtu, Zoi ju shpërbleftë
po kyçem edhe unë me një,


QIELLI DHE SHPIRTI IM

Një ditë me të madhe binte shi
Trokiste fort në xhamet e dritares sime
Qielli ishte ngrysur e ish bërë zi
Me mjegulla të turbullta e me plot gjëmime

Disa kjo kohë i mundon
U shkakton brengë dhe shqetësim
Por mua veç më kujton
Sa ngjan me qiellin në ato çaste shpirti im.

Unë bëhem një me qiellin mbi mua
Ai derdh shi, unë ndjenja dhe lot,
Ai duket i nxirë, i ngrysur e i fryrë
Ashtu si shpirti im me mëkate plot.

Me duar të ngritura i drejtohem Zotit tim
Si çdo shpirt që falje pret,
O Zot më lehtëso edhe mua si qielli që lehtësohet nga shiu
Se edhe shpirti im gati sa s’pëlcet.

Ma bëj mua shpirtin si qielli pas shiut,
Të ngrohtë, të gjerë e të lehtë si fletë
Që një ditë, kur të fluturojë në gjerësinë pafund
T’i thonë krejt banorët e tij:
Mirë se vjen o shpirt i mirë, mirë se vjen...

[Safka]

Do të doja ta di…


Do të doja të mos harroj
Se një ditë s’do të jem më,
Vazhdimisht ta kujtoj
Se kjo botë nuk është asgjë.

Një ditë do jem edhe një varr plus,
ApO një kujtim i zbehur në zemrën e dikujt,
Do të doja ta di unë dhe ta dini edhe ju
Një ditë s’do jemi sikur s’kemi qenë kurrë.
.
Po të më thotë dikush
Se do të vijë vdekja edhe pas teje një ditë,
Unë do të përgjigjesha shumë sigurt:
“e di, kjo do të ndodhë padyshim.”

E di?
A thua vallë këtë e di?
I kthehem vetes sinqerisht,
Ul kokën e dëshpëruar nga e vërteta
Se unë e di, por e harroj njëkohësisht,
Apo më mirë të them
E harroj vazhdimisht...

[shkodranja.1]

C'mendon kur sheh tek une?
Dike te lire apo dike nen dhune?
Shume njerez me sy te zgurdulluar
habiten kur sme shohin me floke leshuar
Disa mendojne se jam e shternguar e pa fat
Disa me shohin si te cunguar e te paedukate
Ata jane te lumtur qe nuk jane me ferexhe
Sepse shijojne "lirine" e pafre
Per mua liri nuk eshte fjala qe ata shqiptojne
Duke pershkruar grate llafazane qe me to abozojne
Ata mendojne se une nuk kam opinione,mendime
Por besojne se mbi mua merren vendime
Nen hijen e droges ata me shikojne
Dhe mua lotet nga syte me pikojne
Jo sepse ndihem e perqeshur,e ngrate
Porse njerezit injorojne Zotin Famelarte
Ne diten e gjykimit do te ndjehen te turperuar
Sepse kan ndjekur epshin e shfrenuar
Ndoshta djemt nuk mendojne se jam peri
Por un posedoj te brendhmen bukuri
Sepse nuk lejoj veten te jem marionete
Qe djemte te bejne me mua ate qe duan vete
Njerezit e vertete mendimet peshojne
Ndersa njerezit e pavlere nga pas te veshtrojne
Ndersa te tjere qetesia dhe lumturia ime i grishin
Thelle ne mendjet e tyre si mua deshirojne te ishin
Ne kemi fuqin te ndjekim te drejten
Edhe sikur do te na duhet te luftojme gjth jeten
Dhe kur njerezit tju pyesin c'eshte per ju shamia
Thjeshte pergjigjuni
Eshte per ne "shpetimi dhe lumturia"

[The_Capital]

Poezi per Pejgamberin a.s

Jetim ti linde dhe i tille u rrite edukove njerez, megjithese shkrim nuk dite.

Tek ti merrnin mesime Qe kur ishe i ri, Tek ti linin thesaret Se kishe besnikeri.

Kur arrite te dyzetat Dihet mire se cfare ndodhi Allahu i madheruar Pejgamber ty te zgjodhi

Te ofruan ty pushetet Por kete e refuzove Te premtuan pasuri perseri ti se pranove.

Me pas shume u torturove Nga vendlindja u largove Por edhe atje ku shkove Thirrjen tende se harrove.

Ne Medine u vendose Nje xhami atje ndertove Thirre njerezit ne besim Edhe kurre nuk u dorezove

Kurre nuk the se u lodha Gjithmone njerezit keshillove Ne Islam i vellazerove. Rrugen e drejte ju mesove

Bere njerezit qe te njohin Allahun e Madheruar I bere ata qe te kuptonin Qellimin pse jane krijuar.

I tregove mbare botes Se nje i bardhe dhe nje i zi Nuk kane asnje ndryshim Perveq se ne devotshmeri.

Nuk ndertove grada?ela As organe te pajtimit Por ndertove per te tere Ndertesen e bukur te besimit.

Kjo keshtjelle qe ti ndertove Sprishet prej shiut as prej dimrit Ajo do te jete ne kembe Deri ne diten e gjykimit.

Keshtjella qe ti ndertove Nuk eshte prone e padishahut Por ne te do te valevitet Flamuri i njehsimit te Allahut."

[uvejsa]

JAM DËSHMITAR!

Unë jam biri i Ademit që vij në tokë me amanetin që s’e mbanë as toka.
Dallohem nga katërkëmbëshi, prandaj kam duar që i ngris drejt qiellit,
Por, nuk i lutem qiellit, sepse atë që bartë gjoksi im, nuk e bartin shtatë qiejt.
Nuk kënaqem pse e shëtis bjeshkën pëllëmbë për pëllëmbë,

Sepse më shumë më joshë miniera që gjendet në bjeshkë.
Nuk më duhet të arrij në Hënë, nëse nuk arrij në zemrën time.
Nuk dua t’i gëzohem fatit as t’i pikëllohem fatkeqësisë,
Sepse të dyja janë të përkohshme dhe përfundojnë te i Pafundmi.

Jam lënduar për ta kuptuar se dhimbja është për të gjallët.
Jam sëmurë për ta kuptuar se ilaçi nuk ka vlerë pa sëmundjen.
Kam qarë për ta kuptuar se loti që del nuk I kthehet kurrë më syrit.
Kam buzqeshur për ta kuptuar se shtazëve u mungon buzëqeshja.
Kam folur për ta kuptuar se heshtja nuk ka kuptim pa fjalët.
Kam pyetur për ta kuptuar se nuk ka pyetje të paarsyeshme, vetëm përgjigjet janë të tilla.
Prandaj, i kam dëbuar ata që me përgjigjet e tyre m’i ndreqin vetullat e m’i vrasin sytë.
Në këtë zemër nuk ka vend për urrejtje ndaj të paditurve, por ndaj paditurisë.
Sepse, unë jam biri i Ademit që më janë mësuar të gjithë emrat.

Shpirti im ka çmimin e të gjitha përuljeve të engjëjve.
Ulja e çmimit për shpirtin tim kushton më shtrenjtë se toka dhe qiejt.
Sepse toka dhe qiejt u krijuan për mua.
Toka nuk hidhërohet nëse njerëzit nuk mbjellin,
por nëse nuk mbjellin, njerëzit do të vdesin nga uria.
Qielli nuk hidhërohet nëse njerëzit nuk freskohen me ujin e zbritur,
Por nëse nuk freskohen, njerëzit do të digjen nga etja.
Unë jam biri i Ademit që nuk e krijova as urinë e as ushqimin, as ujin e as etjen,
por jam dëshmitar i të gjithave.

Prandaj, jetoj për të dëshmuar se gjithçka nuk është E vërteta por E Vërteta është Gjithçka.

[uvejsa]

...U NDA HANA!

Një njeri vdes, shumë të tjerë qajnë! Pse?! Jo pse vdiq, por pse u ndanë. Vdekja nuk do të kishte dhimbje sikur të mos ishte ndarja. E çfarë ndarje mund të jetë ajo që njëkohësisht është edhe takim?!

Ata që ecën në Rrugën e të Dashurit të tyre, thanë se dashuria nuk shtohet me takimin, as nuk pakësohet me ndarjen. Ata u ndanë për të qenë të bashkuar. Ata u vetmuan për të mos e ndier vetminë. A ka njeri më të vetmuar se Ibrahimi i hedhur në flakët e zjarrit? A ka njeri më të vetmuar se Haxherja me Ismailin e vogël në mes të shkretinës?

A ka njeri më të vetmuar se Jusufi në fund të pusit? A ka njeri më të vetmuar se Musai i vogël në mes të detit të madh? A ka njeri më të vetmuar se Junusi në gojën e peshkut? A ka, më thuaj, a ka njeri më të vetmuar se Merjemja e kapluar nga dhimbjet nën trungun e thatë të hurmës, duke pritur ardhjen e Isait?
Në qiellin e dynjasë nuk ka më shumë se një hanë. Ajo hanë u nda në dy pjesë për njeriun më të vetmuar mes tokës dhe qiejve. Ai është më i vetmuar se të gjitha zemrat në dynja, por kurrë vetminë nuk e ka ndier. S’ka as nanë, as babë! Është rritur pa përqafimin e tyre por vetë është më i afërt se përqafimi. Aty ku rri ai, s’ka dritë se ai është vetë Kandili Ndriçues. Nuk lexon libra se ai është vetë Libri i Gjallë i Jetës. Nuk zbulon fshehtësitë e jetës se ai është vetë Roja e Fshehtësive. Ai që mësohet njëherë me praninë e tij, në mungesë të tij, fjalët i vdesin në buzë e dynjaja i ngushtohet. Një trung hurme njëherë përjetoi afërsinë e tij dhe kur ai u largua, trungu lotoi. Po t’mos i afrohej përsëri, dynjaja do të notonte në lotë. Trungu qau, por jo edhe zemrat e vdekura në trupat e gjallë. Zemrat që nuk qajnë për ndarjen nuk mallëngjehen as për takimin.

Zemrat e gjalla atë e duan edhe pa e parë. Ai është udhëtari i Hixhretit që braktis vendlindjen e tij sepse gjaku nuk guxon të pikojë aty ku buron uji i Zemzemit. Ai është luftëtari që lufton kundër luftës. Ai është udhëtari i Israsë që niset nga toka. Ai është udhëtari i Miraxhit që kthehet nga qiejt. Duke pëshpëritur fjalët e tij, lutësi bëhet lutje. Fjalët e tij nuk janë nga kjo botë, por bota është krijuar për fjalët e tij. Në gjoksin e tij është shkruar fillimi dhe fundi sepse ai është udhëtari i Pafundësisë. Ai i mbyllë sytë po zemra e tij nuk fle. Ai është Muhamedi në shpellën Hira. Nëse nuk e do errësirën, futu në shpellën e tij. Sa më shumë të vetmohesh në shpellën e tij, aq më pak do ta ndjesh vetminë. Sa më shumë të hysh në thellësinë e shpellës së tij, aq më shumë do të gjesh dritë. E kur zemra e gjen dritën, e ndjen se errësira ka qenë ekzistencë e rreme. Epo, si do të ekzistonte errësira sikur të mos të mos ishte Drita dhe si do ta gjenim Dritën po të mos ishte errësira?!...
Futu në shpellën e Muhamedit dhe lexo! Çfarë të lexosh? Lexoje veten! Lexoje mishin, gjakun dhe fymëmarrjen tënde! Lexoje ujin e lumit që derdhet në det por nuk ia ndërron shijen ujit të detit. Atëherë, e kupton pse deti nuk e kthen mbrapsht asnjë lumë.
Shpella nuk vjen tek ti, por ti shko tek ajo sepse ty të ze shpella, e jo e kundërta. Futu në Hirën e Muhamedit që ta ndjesh se vdekja nuk është vetëm ndarje por edhe takim, që vetmimi nuk është veç vetmi por edhe shoqërim, që fundi nuk është vetëm fund por edhe fillim.



E kaluara është veç kujtesë, e ardhmja është veç pritje! E e tashmja? E tashmja është koha kur duhet të vdesësh para se të vdesësh. Kohën nuk mund ta ndalësh, por mund të mos e humbasësh! Futu në shpellën e tij, para se dielli të ketë lindur në perëndim! Hana u nda në të kaluarën dhe kjo është veç kujtesë, dielli në të ardhmen do të lindet në perëndim, dhe kjo është veç pritje. E tash, hyr në Hirën e Muhamedit tonë, që e kaluara dhe e ardhmja të bëhen e tashmja jonë! Mirupafshim “Atë Ditë, kur Ne e palosim qiellin, sikur palosja e fletëve në libër. Ashtu siç e filluam krijimin e parë, do ta përsërisim atë...” (Kuran 21/104).

[The Boy]

Bukur..........

[uvejsa]

Ti, ata dhe Allahu



Nëse je i dashur, njerëzit mund t’ju akuzojnë si egoist.
Bëhu i dashur, sidoqoftë!

Njerëzit janë shpesh të paarsyeshëm, të palogjikshëm dhe egocentrikë.
Fali ata, sidoqoftë!

Nëse je i suksesshëm, do t’i gjesh disa shokë jobesnikë dhe disa armiq të vërtetë.
Arrij suksese, sidoqoftë!

Nëse je i ndershëm dhe i sinqertë, njerëzit mund t’ju mashtrojnë.
Bëhu i ndershëm dhe i sinqertë, sidoqoftë!

Atë që e ndërton me vite, dikush mund ta shkatërrojë brenda natës.
Ndërto, sidoqoftë!

Nëse gjen paqe dhe lumturi, ata mund të bëhen xhelozë.
Bëhu i lumtur, sidoqoftë!

Të mirën që e bën sot, njerëzit shpesh do ta harrojnë nesër.
Bëj të mira, sidoqoftë!

Jepi botës më të mirën që ke, edhe nëse kurrë nuk është mjaft.
Jepi botës më të mirën që ke, sidoqoftë!

Në analizat përfundimtare ti e kupton se e tëra është mes teje dhe Allahut. Kurrë nuk ka qenë mes teje dhe atyre. S’ka rëndësi nëse rezultati nuk është siç e keni pritur ose siç keni dëshiruar, sepse Allahu do ta sheh, gjykojë dhe shpërblejë, inshaAllah! Ne ndihmojmë, japim, duam, kujdesemi, ndajmë, falim, etj., për hir të Allahut. Qëllimet tona duhet gjithmonë të jenë për hir të Allahut dhe kënaqësisë së Tij. InshaAllah!


... Pastaj, çfarëdo që bëjnë ose thonë ata nuk do t’ju përulë, inshaAllah, sepse ka qenë për Allahun sidoqoftë...

[ganimet]

Kush ishe ti edhe nje here!!?

ka kaluar koha e shpatav .Behu i arsyshem se njeriut nuk i hahet mishi po fjala e tij esht mjalt e ar, dhe dhe e kak. jom tuja mare qefin forumit ,shqipotarve edhe kosovarve....Kure njeriu si pelqe muzika as vallen se luan.

[uvejsa]

O MUHAMMED A.S


U gëzua mbarë njerzia
ndërroi pamjen tërë gjithësija
ah,sa bukur shkëlqen Dielli
atë ditë që lindi Muhammedi.

All-llahu të zgjodhi ty,
Pejgamber të dërgoi
me shumë emra të bukur
njerzia ty të cilësoi.

Besnik i sinqertë,i moralshëm
të gjithë kështu të njihnin,
Zemra u qetësohej
kur me ty ata flisnin.

Ti je thesari i jetesës
Ti je lumë i gjithë shpresës,
Ti je shembull për nejrëzinë
Ti je dritë për gjithësinë.

Ah sikur të kisha parë
asgjë në botë nuk do doja
ah sikur me ty të kisha biseduar
besimin tim ta forcoja

Për ty lapsi ndërpritet
të flasë për ty muslimani nuk mërzitet
të respektojmë edhe pse s`të shohim
cilësitë e tua bukur i njohim.

Paqe dhe Selam te dergojme
bashke me kete edhe te premtojme
qe rrugen tende do t'a pasojme
o Pejgamber i Derguari jone.

[uvejsa]

Çfarë më mësoi jeta nën hijen e besimit


Mësova se mendja është si ara, ku çdo ide që e mendojmë për një kohë të gjatë është njësoj si ujitja. S'ka dyshim se do të korrim vetëm atë që kemi mbjellë nga mendimet tona pozitive ose negative.

Mësova se në shkollë dhe në universitet mësojmë gjëra, pastaj ballafaqohemi me provime; kurse në jetë ballafaqohemi me provime, pastaj mësojmë gjëra.

Mësova se një bisedë e thjeshtë apo dialog i shkurtër me një njeri të urtë është si të studiosh një muaj.

Mësova se nuk është me rëndësi për ty se ku gjendesh tani, por me rëndësi është se për ku je nisur të shkosh.

Mësova se më mirë është për njeriun të ecë si breshkë në rrugën e vërtetë, sesa si një dre në rrugën e gabuar.

Mësova se shpesh humbja e betejës të mëson se si fitohet lufta.

Mësova se ekzistojnë shumë njerëz që kërkojnë dituri, por prej tyre pak janë të kulturuar.

Mësova se çelësi i dështimit është të mundosh kënaqjen e çdo personi që njeh.

Mësova se nuk duhet ta matësh veten me atë që ke arritur deri tani, por duhet ta matësh me atë që duhet të arrish në të ardhmen, duke krahasuar aftësitë e tua.

Mësova se njerëzit që më së shumti na dëmtojnë janë personat që u kemi dhënë gjithë besimin tonë, për arsye se, me njohjen e fshehtësive tona, ata i përdorin kundër nesh atëherë kur ne kemi mospajtim me ta, e kjo padyshim është tradhti.


Mësova se suksesi nuk është gjithçka, por ajo që kërkohet është dëshira për sukses.

Mësova se jeta i ngjan një ndeshjeje boksi, ku me rëndësi nuk është nëse i ke humbur të gjitha raundet, por e gjithë ajo që kërkohet prej teje është ta rrëzosh kundërshtarin me një goditje të fuqishme në disa sekonda dhe kështu të dalësh fitues.

Mësova se nëse njeriu dëshiron të ketë sukses, atëherë duhet të largohet nga personat që janë pesimistë, negativë, të mërishëm..., për shkak se nëse jemi larg tyre, konsiderohet më pak e dëmshme sesa po të jenë me ne. Pesimizmi, negativiteti, mëria (hasedi) janë sëmundje shkatërruese si kolera.

Mësova se ai që fiton një milion (euro) në vit nuk punon 1000 herë më shumë se ai që fiton 1000 (euro) në vit, fshehtësia është se si i punon mendja.

Mësova se personat e suksesshëm marrin vendime me shpejtësi dhe i ndryshojnë me ngadalësi, kurse personat e dështuar marrin vendime me ngadalësi dhe i ndryshojnë me shpejtësi.

Mësova se çdo gjë që shohim është e madhërishme në jetë, duke filluar nga ideja e çdo fillimi të vogël.

Mësova se çdoherë ekziston një rrugë më e mirë për të kryer një punë, ndërsa gjetja e saj është e domosdoshme.

Mësova se më mirë është për njeriun që të pendohet për atë që ka bërë, se të vajtojë për atë që nuk e ka bërë.

Mësova se puna e mirë është shumë më e vlefshme se fjala e mirë.

Mësova se njerëzit harrojnë shpejtësinë me të cilën e kryejnë punën, mirëpo kujtojnë formën e saj.

Mësova se njeriu nuk mund të jetë përparimtar përderisa të mos provojë gjërat me të cilat nuk është mësuar (të pazakonshmet).

Mësova se dështuesit gjithmonë thonë se suksesi është vetëm fat.

Mësova se pa vështirësi nuk ka realizim të ambicieve.

Mësova se njohuria nuk konsiderohet fuqi në kohën e shpejtësive, të internetit dhe të kompjuterit, por praktikimi i njohurive është fuqi.

Mësova se fati në jetë është një pikë që lidhet me parapërgatitjen e mirë dhe shansin që vjen.

Mësova se dështimi nuk është gjëja më e keqe në këtë botë, por dështim i vërtetë është të mos provojmë fare.

Mësova se ekzistojnë disa njerëz që notojnë në drejtim të anijes e disa të tjerë e humbin kohën duke e pritur atë.

Mësova se ekzistojnë dy mënyra për të pasur një ndërtesë të lartë; ose të shkatërrosh të gjitha ndërtesat që ke afër, ose të ndërtosh më të lartën nga të tjerët- zgjidh gjithmonë të dytën.

Mësova se njeriu nuk shkatërrohet kur humb, por kur tërhiqet.

Mësova se në këtë jetë nuk arrihet diçka e madhe pa vullnet


Mësova se ai që fiton është ai që është më i qëndrueshëm dhe që ka durim.

Mësova se buzëqeshja do të thotë shumë, por nuk na shpenzon asgjë.

Mësova se të gjitha zbulimet që i shohim tani, para se te zbulohen janë konsideruar si të pamundura.

Mësova se shikimi i gjërave të thjeshta, që shumica e njerëzve zakonisht i konsiderojnë si të pavlera, i bën disa njerëz të pasur.

Mësova se nëse kalon kohë të këndshme duke luajtur, atëherë ti je fituesi, edhe nëse ke humbur me rezultat.

Mësova se arma më e suksesshme që ka njeriu është koha dhe durimi.

Mësova se njeriu nuk duhet të mundohet të jetë njeri i suksesshëm, por të mundohet për të qenë njeri që ka vlerë, e pas kësaj suksesi vjen vetë.

[Lulzim7]

Historiani i famshëm, Lamartini, duke folur për thelbin e madhështisë njerëzore, ka thënë:

"Nëse madhështia e qëllimit, mjetet e pakta dhe rezultatet mahnitëse janë tri kriteret e gjenisë njerëzore, atëherë, kush do të guxonte ta krahasonte ndonjë njeri të madh të historisë së sotme me Muhamedin?

[uvejsa]

Mëso gjuhën e faljes



“..le t’i falin ata dhe të mos ua marrin për keq. Vallë a nuk doni që t’ju falë Allahu? Allahu është Falës e Mëshirëplotë.” (Kur'an)

Allahu të mëshiroftë, mëso gjuhën e faljes!
Allahu të forcoftë, shijo kënaqësinë e faljes!
Allahu të udhëzoftë, ji afër Allahut me falje!
Allahu të nderoftë, njëra nga dyert e krenarisë është falja!
Allahu të ndihmoftë, përqendroje veten në falje.

Vëlla dhe motër!

Siguroje veten në hapësirat e faljes duke i falur të gjithë, duke i lënë veprimet e tyre jo të mira, se kështu e pengon të keqen. Falësi është më afër Allahut dhe afër njerëzve.
Ai i cili do shpërblim, ngrohtësi, kujtim të mirë, le të jetë i durueshëm, ta durojë të hidhurën, të vizitojë kur nuk vizitohet, të japë kur nuk i jepet, të jetë i butë me të paditurin, të falë kur i bëhet zullum.

Imam Shafiu thotë:

Pasi kam falur, nuk kam urryer askënd,
Kështu nga brengat armiqësore u qetësova.
E përshëndes armikun kur e takoj,
Të keqen me përshëndetje e pengoj.

“..edhe kur janë në vështirësi, e mposhtin zemërimin dhe ua falin fajet njerëzve. Allahu i do bamirësit.” (Kur'an)

[uvejsa]

Mposhtja e zemërimit



Arti i bashkimit të zemrave është trashëgimi profetike. I Dërguari Muhamed, lavdërimi dhe shpëtimi i Allahut qofshin mbi të, gjatë thirrjes së tij e kultivoi këtë lloj arti. Në vazhdim do të ndajmë disa porosi në lidhje me këtë çështje.
Allahu i Lartësuar në librin e Tij na e kujton bazat e këtij arti dhe gjithashtu edhe praktika e të Dërguarit të Allahut dëshmon për këtë gjë. Allahu thotë:

وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ

“...e mposhtin zemërimin dhe ua falin fajet njerëzve. Allahu i do bamirësit.”


Nga ajeti i shënuar mësojmë tre nivele të rëndësishme:
1. Kur dikush të bën keq, sidomos në këto kohë kur ka humbur mirësjellja, mposhte, shtype, përballoje zemërimin. Mos lejo shfaqjen e pakënaqësisë në vendtubime. Fjala e Allahut thotë: “...e mposhtin zemërimin”.

2. Pasi e realizon veprimin e parë, e përballon zemërimin, shkon dhe i thua keqdashësit: “Allahu të faltë”. Allahu thotë: “dhe ua falin fajet njerëzve.”

3. Ky nivel është më i larti, pasi shkon dhe e viziton keqbërësin, e përshëndet dhe i dhuron diçka. Allahu i Lartësuar thotë: “Allahu i do bamirësit.”

Nga historia mësojmë për ngjarjen e shërbëtorit të kalifit Harun Er-Reshid. Shërbëtorit i rrëshqiti nga dora ena me ujë të nxehtë dhe i ra kalifit në kokë. U hidhërua Haruni Er-Reshidi dhe iu kthye shërbëtorit, ndërsa shërbëtori (i lexoi fjalën e Allahut) i tha: “...e mposhtin zemërimin”.
Harun Er-Reshidi i tha: “Po përmbahem nga hidhërimi.”
Shërbëtori i tha: “...dhe ua falin fajet njerëzve.”
Harun Er-Reshidi i tha: “Ta fala gabimin.”
Shërbëtori i tha: “Allahu i do bamirësit.”
Harun Er-Reshidi i tha: “Mund të shkosh, tani je i lirë dhe këtë e bëj për hir të Allahut.” (Ali Imran , 134).
[/B]

[fisniku-student]

Xhamia


Një shtepi plotë freski
Një vend qe ofron miqësi
Me dyer te hapura per udhëzim
Që ofron mundesi per pendim

E bukur gjithnjë nga jashtë e brenda
Që zbutë dhe ndryshon shumë zemra
Rrallë e zbrazur dhe e shpesh e mbushur
Një vend keshillimi me strukturë te bukur

5 herë në ditë me buzëqeshje më therret
Më ofron prehje shpirti dhe me mirësjellje më mirëpret
Te renditur sebashku rend e rend
Duke adhuruar Zotin, jemi me të mirët në vend

Kur shkojë dhe keshillohem në Xhami
Me shtohet oreksi per dituri
Kur më deshpron dhe më lodhë jeta
Shkojë në Xhami dhe më forcon e verteta

Mbushur me lutje dhe mëshirë
Si nje vend mundësie per tu ndjerë mirë
Me zemra te mbushura plotë shpresë
Në xhami besimtari kërkonë ndjesë

Të gezuar dhe të hareshëm
Falenderojmë Zotin, në menyrë të këndshem
Per te mirat dhe begatit e Tij
Falenderojmë Zotin dhe te derguarin e Tij

[fisniku-student]

Shoku im

Tek ti gjeta buzëqeshjen
Tek ti konsultova qështjen
Më perkrahe në halle dhe vështirësi
Derisa te tjerët më shifnin me koprraci

Me ty e morra forcën
Njofa sinqeritetin dhe e kuptova botën
Në ty gjendej besimi
Dhe tek ti realizohej premtimi

Me keshillat tua, nderrova pamjen
U bera i pasur dhe largova skamjen
Me sygjerimet tua, ecja ditën
Duke u lutur per ty, përfundoja natën

Më dhurove moralin me qmimin me të lirë
Për ta jetuar një jetë , ska qysh më të mirë
Falenderojë Zotin per shokët e mi
Që më këshilluan te falem dhe të shkojë në Xhami

Të keshë shokun e mirë
Ke një pasuri, qe nuk paguhet me lirë
Te keshë shokun që për të mirë të këshillonë
Ke një jetë të bukur, qe vetë Zoti ta premton.

[fisniku-student]

KOHA

E artë, kur e kerkonë
Dhe e gjatë, kur nuk te nevoitet
E shkurtë, kur vleren e saj nuk e qmonë
Dhe vrastare kur shpresa të venitet

Me sekonda behet minuti
Dhe në të qintat e saj vjenë sekundi
Me minuta ndertohet ora
Vjen koha e dimrit, kur na bjen edhe bora

Kalojnë vite dhe plaket mosha
Më iku koha dhe akoma s'vendosa
Me muaj qendisen vitet
Rreth e rrotull me katër stinet

Isha i ri dhe tash jam plakë
Shumë vuajta e u gëzova pakë
Jetova, jetova derisa me erdh vdekja
Duke besuar në Zot ishte kryendjenja

[fisniku-student]

Mos më lerë oj Nënë !

Q'të pengoj nëse jetojë
Sa herë ëndërroj të të perqafojë
Pse nuk po mundem të buzqeshi kur deshirojë
Enderrojë qe nuk po mundem te fluturojë

Sa fort merzitem kur nuk te kam
Te gjithë më thonë pse nuk po han
Vall moj nënë je e lumtur që më braktise
Ndoshta nuk ke dashur qe te behem hise

Vall moj nënë ke qen femijë ndonjëher
Ke qendru e vetme kurrnjeher
Mesiguri dikush të ka ofruar preher
Dhe pastaj e vetme nuk je ndjer

Qaj,qaj,qaj!
Me lot sytë po i laj
Nuk edi pse ? nuk kam faj!
Vetëm e di, se nuk kam nënë,dhe po qaj

Po ndihem e vetme si kurr ndonjeher
Nuk po di kënd ta quaj nënë
Nuk e kam parë asnjëher
Vetem me ka dhënë jetë ,dhe me ka lërë

Nata po më friksonë
Vetëmia po me shqetesonë
Errësira po me kaplonë
Kerkojë ngrohtesi por askush nuk me dhuronë
Kur flej askush nuk po me mbulonë
Jam e uritur por askush nuk me degjon
Se kam nenen qe te me ledhaton

Batania e vetme me është bere hëna
Po me ngrohë me rrezet e lëna
Per te më ngushlluar
Se më ka braktisur nëna