Bujar Muçaj

[mondishall]

Nga Bujar Muçaj


Kush është i pari



Nga kuvendi i poetëve

(miqësore)




Kush është i pari, i dyti, i treti!?

Ta derdhim“torbën”unë,ti,ai...

E më në fund të plasë “sekreti”

T’i zbrazim topat,me breshëri






A nuk jemi ne “topçinj” të zotë?

A artilier siç thuhet ndryshe,

Por më topçiun të nxjerrim sot

Se s’ka pranverë pa dallëndyshe




Se s’ka pranverë...e thotë fjala

Si s’ka kope pa një përçor

Ndaj në një breg të na nxjerr vala

Ta gjëjmë, t’i varim një këmborë



I parë Çelua, e kam thënë herët.

Me radhë, Shpendi, Sula, Liu...

Edhe Gjelina bashkë me të tjerët

Për të marrë pjesën e ...ariut.




-Shiko- më thua -se vargu im

Është dinamit, bëhet dhe shpatë

-Po, po, e di, por në përkthim

Në është biftek, del marmelatë




-S’të lë kush të kruash dhëmbin!

-Kjo “koha juaj” ka marrë fund.

Ç’janë këto rima që të trembin,

Kam varg modern, që di të shkund.




-Ngadalë o djema, dëgjoni Stasin

Mbajeni rradhën, të gjithë pas meje.

Dhe merr një pamje si të vet Marsit

Të prij poetët drejt kësaj beteje






Ne jemi specie e papërtuar

Muzën e ndjekin si flutura lulen,

Por ka nga ne, ca të uruar

Se hedhin hapin një me daullen.




-Po vargu im- zë hidhet, Gjela

Gjer dje ilaç a s’ishte bre burra?

-Tash si kofini pas të vjelash,

Mbete në klasë, të shteroi gurra




-Kush flet përçart, si thoni ju!

Ai që si dele e ka mjelë shtetin

Sot kuqalash, nesër gdhin blu...

Në një dorë arrën, gurin në tjetrën




Por kam besim se do të vij dita

Dhe krejt kurora do jetë e imja

Se përmbi varg, letër, u sfilita

Dhe pa martuar, shihni, u thinja.




Më thonë se rrobë e vjetër jam

Se bota shumë ka bërë “tëhu”

Se Balua s’leh më, ham-ham-ham

S’pëllet as Lara më mu-mu-mu




Se balgë e lopës bash sa tepsia

Në hajk, tercinë...vend më nuk ka

Ndaj më çalon pak poezia

Se s’ka erë fshati more vëlla




Pa më vunë brylat, më flakën tej

Ca biçim ufosh me krifë luani

Gjej vehten Gjelë! E si ta gjej!?

“Mikrorrotizmin” s’ma honeps xhani




Megjithatë, zotërinj e zonja,

Keni të bëni me një kokëmushkë

Dhe në s’kam letër do t’ju thoja

Vargje do“grapsja”dhe në lëpushkë.




E s’më takon një vend nderi!

Çfarë kavalierësh qënkeni ju?

Prania jonë zbut dhe skifterin.

Pyesni më pleqtë në s’është kështu?










Tej Mane Rrota si shpëndër nxin.

Pse rri i vetëm, larg nga paria?

Ku e ka “ bredën” që korr e grin?

“Bredën” me emrin: Poezia!




U shtere Mane, ta kuptoj hallin

Dhe kapistalli në dorë të mbeti

Kali-varg iku, mori malin

Ndiqe ta zesh me lak poeti




E kur të kthehesh do më kujtosh

E sytë nga zoçkat do t’i kesh

Se bashkë me vargjet deomos

Dhe diçka tjetër do të gjesh.




Dale bre, dale, ç’ka po thotë Liu:

-Nuk njoh të parë, të tretë, të dytë

Librushkat tuaja i shplaftë shiu

Gjithë balt e bykë janë der në fyt.




Tani dhe balta mbase na duhet

Të mbijë thereckë e trëndafil

Të mbijë gruri, pastaj të bluhet

Dhe bashkë me grurin, bari jeshil.




Pa jeshillëk s’përtypet vargu,

Pra, më takon vënd i të parit

Bashkë me barin i këndoj pragut,

Mis (Pene)lopës, mister (gom)arit...



Ju lutem portën mos ma zini

Se e gjen vrimën dhelpër e vjetër

Në gjumë dafinash kur të bini...

S’përtoj të vij nga porta tjetër





Çuf, çuf si tren vërsulet Shpendi

Mbi shina sharjesh zë e rrëshket:

-Të më ndigjoj mirë mbarë kuvendi

Se jam poet, përmbi poetë.




Për mua shtypi çfarë s’ka thënë?

Ka folur “Iksi” me shumë vlera.

Shpesh hakun ma keni ngrënë,

Po lepuri i madh do dalë nga ferra










Unë s’jam si Shezua i xha Veipit

Që dhe në hale “filozofon”,

Hipur në fik, ky rrip i rripit...

Ka nisë të hedh kujtimet- thonë.




-Kopjac i lindur, ky djalë moj xhane

Merr këtu ca fjalë, e ca ...në Kinë

Le t’i radhis njëqind romane

Veç robt e shpisë emrin ia dinë.




Se nuk kanë kohë njerëzit e gjorë

T’i qepen pas andej ku vete

Tek zhkarravitë gjithë ato orë

Që mjalt mos nxjerr, ky soj blete.




Sula si Sulë, thëngjill i fshehur

Të na lërë targën bënë çmos

Në brazdë humori kaun ka hedhur

Me personazhet qesh e loz.




Mirë, të qeshi ja do zanati,

Por të përqeshi kjo ku është parë?

Pale dhe fryhet, ç’të bëj i ngrati:

Me Servantesin paska të ngjarë.




Nejse xhanëm, mos t’i hamë hakun

Të paktën hiqet “Babaxhan”

Sot e shikon të veshi sharkun.

E nesër “lart” kumtesën mban




Sytë s’po më zënë Karapataqin

As Tiro Tërbua s’paska ardhur

Në botë të tij shoh Ibro Xhanin

Tymos çibukun, krejt i zbardhur




Tymose Ibro si plak i përrallës

Nga e diela gjer tek e hëna

Ky tymi i bardhë që merr mëhallës

Janë fjalët e tua të pathëna




Ç’përtyp Halimi? e marrtë djalli

Duket i heshtur, vlon si bitumi

Kërkon të fshihet, mbase nga halli

Për antinovelën “Na mori lumi”












Se me atë libër, them e djallosi

Sa e gozhduan zotërinj, zonjushe...

U dogj nga qulli le t’i fryjë kosit

Te libri i fundit “Më qafsh Lulushe”




Pa merr dhe poza hijerënda

Pa vesh dhe frak, vë dhe papion

I lyen dhe flokët, në të argjenda

Përkrah Hygoit veten çon




A nuk është Halua rasat trimi

Si dje dhe sot llogore e parë

Me që me pompë e ka frymëzimin

Në çdo “trapezë” pjesë ka marrë.




Në çdo “trapezë”, anthollogji

Po e kërkuat, eh do ta gjeni

Se thellë ka hyrë në histori

Me kryenofkën, “ bisht qeni”.




Jam që andej... le të bërtasë,

Që ju të gjithë mirë e dini

Nga“Ku i frynë bariu xhyrasë”.

Por kjo s’do thotë, është si Naimi




Pra, pretendon dhe Halim ziu!

Dhe lista jonë zgjat... natyrisht

Që nga më i vjetri, tek më i riu

Ballit i sulen, s’duan... në bisht



Po unë që shkruajta gjithë këto

S’dua një vend dhe unë këtu?

Siç hidhni firmat në bordero

Veç njëckë të vogël e pres nga ju!






28.3.2006

[mondishall]

Shët! Po lind shoqata, “Burrat me mustaqe”


Tregim satiriko-humoristik


Harram na qoftë qumështi i nënës që kemi pirë e buka që kemi ngrënë, – m’u vërsul sapo u takuam me një torbë me fjalë, Veledini, shoku im i dikurshëm i lopatës, e i llogores, por sot edhe i kurbetit, i cili për hob ka rritjen e peshkut e të mustaqeve. -Harram që ç’ke me të na qoftë, që su bëmë dy burra bashkë e të krijojmë edhe ne një shoqatë. Na vunë gratë përpara, vetëm në Selanik, gratë kanë formuar nja tre shoqata të tilla, pale në Athinë e gjetkë, e pritet të ngrihen të tjerat në fillim të vjeshtës, varda me shirat si puna e këpurdhave ngjyra - ngjyra.
-Harram të qoft,-iu ktheva, e heq veten burrë me shkollë zotrote, hidhu në thela, thyeje akullin i pari, por kujdes se mos bie brenda, nga pas do të më kesh dhe mua Qiçon, të tërin.
Nga dosja që mbante nën sqetull nxori një letër ku kishte përpiluar një listë me gjashtëdhjetë e pesë emra, ku në fillim shquante shkruar me gërma kapitale emri i shoqatës, që endërronte të krijonte, “Burrat me mustaqe”.
-Sikur ma trumbullon pak komitetin,- ju ktheva,- tani pse mban mustaqe ti or babam duhet të mbajnë edhe të tjerët, s’jam me ty edhe për ca emra që më rroku syri.
-Pse s’kanë mustaqe,- m’u kthye,- Si thonë kot që s’lind burri me mustaqe, le t’i lënë, tu rritet qimja ose të çojnë mustaqe fallso prej misri e pambuku si në theatro, kush do t’i marrë vesh. Kur të vijë dita të mblidhemi, mblidhemi në gjysëm errësirë me qiri si në Tetë Nëntorin e largët atje në mëmëdhenë e dashur. Një jugosllav me mustaqe sa për të na pagëzuar shoqatën identik me Milladin.Popoviçin do ta gjejmë në mos tek Aristoteli, në Vardar.
-Më kupto i dashur, nuk e kisha fjalën aty, mustaqet le t’i bëjnë edhe me bojë këpucësh me që është më e lira po deshën, por sikur nuk ngjitin me shoqërinë tonë, jemi burra me rr të fortë apo ç’farë jemi, ata më duken se janë në një shoqatë tjetër...në atë të gejëve.
-Stë kuptoj! -m’u kthye ç’janë gejtë?! -merren me shpërndarjen e ndihmave, me sport, me hedhjen e diskut...
-Merren me rënien e dybekut....apo të farfallës e thënë ndryshe.
-Dybekut! -aha si punë e Nafijes, i heqim, -dhe Veledini i skuqur nga që kuptoi se me ç’gjuhë po i flisja dhe që e kishte shkelur ca me mbushjen e listës me çdo lloj asortimenti. Jo se ata të dybekëve nuk janë burra të mirë e të sojmë, po le të venë atje ku u haen kumbullat (jo të sheqerit) e u mpihen dhëmbët. Velua nxori stilolapsin dhe u hoqi vizë gejëve tanë, që me siguri do t’i ketë zënë lemza në ato çaste kur i kujtonim, kudo që të ndodheshin, në frontet e vështira të punës, në rrëzë të ndonjë muri, a mbi ndonjë sustë krevati.
-Edhe këtë ta heqësh, -i thashë për Meleq Garuzhden
-Ti s’je në vete,- m’u përgjigj, -Të garantoj, Garuzhda është me mustaqe, sa dy bashka lesh i ka, apo dhe atij i punon farfalla!
-Jo jo është tjetër brumë Meleqi, por mustaqe kish -i thashë
-Pse! -shprehu çudinë -ç'e gjeti Meleqin e gjorë, vdiq!? -dhe Velua vuri duart në kokë për të më treguar se i dhimbsej Meleqi.
-Jo, or jo, mos e ki atë merak se si derri në thark është, por mustaqe s’ka më, ja preu policia
-Ç’punë ka policia me mustaqet e popullit o Qiço!?
-Policia s’kish punë me mustaqet e tij, por mustaqet i hapën punë policisë.
-Si, po më çudit!?
-Duke udhëtuar me Hondën e tij, ju ça fyelli i hundës për një cigare. Tek ndizte cigaren e afroi aq shumë çakmakun sa i muarën flakë mustaqet. Se Meleqi kishte dhe një dreq huq që i lyente mustaqet me një lloj sprajti për t’i ndriçuar qimja. Mirpo sprajti që thua ti ka një përqindje alkoli që ia bëri gjëmën. Policia që u ndoth aty rastësisht ia shoi mustaqet, njërën, se tjetra na kishte lënë shëndetin. Më në fund të shpëtuarën ia preu, se nuk mund ta linte me një. Humbiste ballanca dhe bashkë me të edhe ajo që ishte më e çmuar, burrëria. Ç’do t’i thoshin kalamajtë e lagjes kur të kalonte rrugicave!? Ata se linin të qetë kur i kishte të dyja bashkat dhe do ta linin me njëckë. Më duket se policia i futi dhe një gjobë të mirë, se i kishte më të gjata seç duhet dhe se ishin rrezik serioz për të tjerët. Siç u tha, policia ishte e mendimit se nëqoftëse ata nuk do të ishin në gatishmëri, Meleqi do të ishte djegur i tëri, maç do të ishte bërë, e pas tij dhe Honda, duke rrezikuar dhe makinat e tjera dhe shtëpitë që gjendeshin anës rrugës.
-E hoqëm dhe Meleqin, -ofshau thellë Veledini, nga që po i fironin një nga një mustaqellinjtë, duke vazhduar më tej, -ke ndonjë emër tjetër që se meriton të jetë në armatën tonë.
-Ah po!- zgjata kokën dhe sytë në listë m’i vranë dy emra që qëndronin përballë njëri - tjetrit.
-Kolin dhe Çepen do t’i heqësh dhe këta se janë pa lesh në kokë e në faqe, janë qose ke dëgjuar qose ti? Çuditem, me të vërtetë çuditem se kush t’i ka dhënë këta emra xhanëm!? I njeh apo si njeh apo vajte atje ku shpallen listat e lejeve të qendrimit dhe shkruajte tërë meshkujt që të zuri syri. Se mos na ke futur ndonjë gjorgjan, ndonjë zezak apo kinez për ta bërë shoqatën sa më internacionaliste, se me ç’di unë ka popuj të tërë si në Irak, Turqi, Iran... që zor se gjen burra pa mustaqe. Kinezin edhe mund ta përtypim se gjer dje e kishim vëlla.
-Pse ç’më bëre mua ti! Unë jam nacionalist i kulluar denbabaden. Për t’i marrë atje i mora ku the ti, i ke rënë pikës në të, por vetëm nga shqipot zgjodha.
-Ma jep pak listën ta shohë njëherë me vëmëndje se nuk i dihet mos na është fshehur ndonjë.
Veledini ma zgjati listën dhe duke u mbështetur tek ca parmakë druri të parkut ku ishim “parkuar”, ndiqte në heshtje sytë e mi tek kullotnin lirshëm lart e poshtë nëpër limeret e listës së çuditëshme që kundërmonte era mustaqe.
-De të çaftë ujku! -gati klitha,-dhe gjyshen time ke futur këtu o i paudhë! -e ke marrë për burrë.
Veledini afroi kokën pranë gishtit që rrinte rëndë mbi emrin e gjyshes sime, duke lexuar me rrokje.
-G-o-n-i H-a-r-a-p-i,- pastaj u tërhoq pas duke më thënë,- të dy si emri dhe mbiemri gjinia mashkullore janë, pyete njëherë gjyshen për siguri mos ka qënë mashkull.
S’prita i mora stilolapsin dhe i hoqa vizë emrin të gjyshes, i bindur në vetvete për atë “fakt” se ime gjyshe ishte me të vërtetë shumë më herë burrë se ca “figura” nga lista e gjatë e Velos, nga ata që nesër do të lindnin shoqatën e burrave me mustaqe.

[mondishall]

Shkrim nga Bujar Muçaj


Poetja e dashurisë së përjetshme




Si ta quajmë Ardita Jatrunë? Përherë e kam ngritur në vetvete këtë pyetje ngacmuese. Gjikulin e kemi quajtur poet të detit ose një Poseidon në miniaturë, Kapuranin një poet të blertë, Qajën poete moderne, Selimin të dashuruarin e Vjosës, Bedri Hoxhën dibranin që kuvendon me malet e lugjet, Shallvarin poet të antitezës…
Ardita Jatru është një poete e dashurisë së përjetshme, pasi tema qendrore e poezive të kësaj poeteshe është pikërisht dashuria. Ky emërtim nuk do të ishte aspak i tepërt ku siç thamë, po të kemi parasysh librat e saj poetikë dhe poezitë e tyre që sjellin momentet e magjishme e magjepësshme dashurore. Struktura e vargjeve të Arditës nuk është e betontë, e rëndë, e prerë. Sado që ajo përdor më tepër e me sukses vargun klasik ku duhet t‘u përmbahesh disa rregullave, lirshmëria zbret e ngjit shkallët nga poezia në poezi, me brishtësinë e tyre karakterizuese. Ka shumë poete e poetë që i këndojnë dashurisë sido që të jetë ajo me embëlsinë, por edhe me vuajtjet e stërvuajtjet, momentet trishtuese që për momentin kanë dhe ato bukurinë e tyre sfilitëse, por Ardita është ca si më ndryshe.
"*Më prit, thotë diku ajo, kur zog i natës nis këngën e vajit", e më pas "…do ta rrëmbej buzën me afsh përvëlues, aq sa hëna xheloze të shuhet mbi to. Do të ta kafshoj cepin e saj përgjërues, nga puthjet, zjarre ndestë një natë si kjo…."
Bukur*! Ambjenti dashuror është zgjidhur me kujdes e në këtë shfaqje live s’mungon të futet dhe kënga e zogut të natës me këngë vaji në antitezë me këngën përpëlitëse e epshendjellëse të buzëve, apo dhe xhelozia e hënës me këtë rast poezia merr hapësirë e largësi planetare, e cila (hëna) nuk mund të durojë, por të vijë e të shuhet në to duke u bërë ndimëse apo nxitëse në atë lloj dashurie. E kush i dashuruar nuk e do ta ketë dëshmitare apo thjesht vëzhguese hënën lozanjare qoftë kjo e brishtë apo e plotë. Këtu qëndron madhështia dhe bukuria e poezisë së Jatrusë që këtë *"kaos ndërplanetar*", ta zbresë e të zërë vend në faqet e librit, ku netët ka qejf t’i ketë të pikturuara me ngjyrë të hirtë, për të ndjellë me vetëdashje një farë melankolie ku si kontrast jepet ajo era dehëse e dashurisë. *"Lërmë,- thotë në një poezi tjetër autorja,-nën zë, të qaj në krahun tënd të fortë, e lotët me një gjethe m’i fshih oh, pa merak. Në humbshim ndonjëherë nga kjo e vogël botë, nuk qemë veç lule vjeshte, harruar tek një park. Ah dritat e shpirtit t’i shfaqja ndanë një bregu. Ti quajmë budallaçkë, sirena ime gjorë. E ç’dashka një shpirt kur telat i janë prekur? Një dridhje, ledhatim, mbështetje tek një dorë..."
Këtu na del në pah femra delikate në krah të një burri që ndihet më e qetë, por jo e qetë në raport me vitet që ikin e me atë përkushtim dashurie që nesër si pa kuptuar do të mbetet si relike stolave. Ajo kohë dashurie do të duket tepër e vogël sa do të matet edhe me një stinë të vetme apo me lulëzimin e vyshkjen e një tufe me lule, ndaj koha duhet të dijë të punojë si për dashurinë ashtu dhe për atë që e bënë ujin të hidhet përpjetë, se siç thotë një fjalë me gomar topall e pa lekë në xhep nuk shkohet në Mekë për haxhillëk. Fjala budallaçkë për mendimin tim duhet të ishte zëvëndësuar me "e marrë". Shprehimisht të bëhej "ti quam e marrë" mbase kjo fjalë do të ishte më e pranueshme e më në funksion të poezisë duke lehtësuar atë katërvargësh. Figurat letrare të përdorura nga Ardita janë në vendin e duhur dhe në përgjithësi nuk e ngarkojnë poezinë ndaj dhe ajo është më e lehtë dhe e pëlqyeshme. Sado është poete e dashurisë Ardita në poezitë e saj lulet këto simbole të vjetra që nga kohë nënës së dashurisë e mëkatit njëkohësisht, Evës, i ka si me pikatore dhe kjo ka arsyet e veta pasi dashurinë Ardita e sheh të drejtpërdrejtë, pa shumë ceromoni të tepruara e xhinglamingla të tjera, duke i besuar më tepër elementeve qiellorë të largët, ku më preferuara janë hëna dhe yjet, ose ndoshta, ndoshta i përmbahet thënies së Alfred de Musse-së" Të dashurosh do të thotë të duash me trup e shpirt,".
Një këngë e popullit më vjen në ndihmë në këtë rast:
Lulet-o nuk i dua, lulet-o s’janë për mua, lulet -o jepja shoferit(të taksisë), zemrën-o mua të mjerit.
Kështu thotë dhëndërushi ditën e marjes së nuses dhe se ka patur keq. Edhe poeti Maku Pone, miku im i vjetër në një poezi bënë një aludim të tillë midis një vajze të dashuruar dhe trendafilit, duke thënë pak a shumë kështu, se para aromës së saj s’ishte gjë as trendafili!

Citojmë më poshtë preferencat e saj në raport me trupat qiellore e në radhë të parë hëna, që e bëjnë poezinë e saj sa më qiellore e të veçantë duke na befasuar me metaforat e figurat e tjera të fuqishme. Në poezinë "Më prit" thotë: "E qielli të rëndohet me ngjyrën e hirit", në poezinë "Kur telat e shpirtit..."citojmë,"Një copë qiell mbi supe të ta derdh", "Në rruginat e Vardarit","Mbështetu e ndiz me hënën një cigare", në "Sonte do të fle me derë hapur", shkruan "Nga cili krahë i qiellit të fle", tek "Trishtim", "Veç sytë e hirtë të qiellit dua", në "Kur fle një engjëll", kemi vargjet mahnitse, "Dhe nga qarkore e buzëve do të formohet një gjysëm hëne", "Tek e ëmbël", "Yjet do t’i shuaj gjoksit pastaj, ti fshihemi hënës që ka të ngjarë sonte nga epshi ynë të çmendet" tek "Alter Ego" poezia titullmbajtëse, "Mbrëmë e qendisa qiellin me endrra", "Në eshtë fat të jetosh në Greqi", "Kam dëgjuar se perënditë ngjallen nën hënën e plotë të gushtit", tek "Hënë kujtimesh" hëna dhe yjet përmenden në të katër strofat e saj, tek "Kllapi", "Le të qesh hëna me mua", në "Lunestar","Nëse refrenin hëna mban diku me lajka", tek "Ndoshta një ditë", "Një hënë nën vetullën e hirtë", "Na mblodhi me një muzg të zbardhur, në ditët e hirta", thotë në poezinë me të njëjtën titull, "Kur dielli fle", tek "Psherëtimë muzgu", "Dhe dritë e hënës mbi re tek kridhet" etj, etj. Etapa e emacipimit në poezinë e Arditës duket gati e tejkaluar dhe asaj i pëlqen ajo jetë pa shumë telashe, ndonëse shqetësohet herë herë si në poezinë, "Është fat të jetosh në Greqi" ku autorja e ndërron rolin e saj pak a shumë të një femre zonjë që si rëndojnë hallet dhe frika e të nesërmes, në një vëzhguese të rreptë të asaj jete ku nxjerr krye një lloj mizerje, mundi, e dëshpërimi.
Mos e quaj fat, mikja ime,
Që shtëpinë e kam afër detit.
Në rrugën Qëeen Olgas
Qentë të përmjerin në derë.
Punë dreqi të pastrosh mbetjet e tyre çdo ditë.

Më vjen të shemb kangjellën e hekurt,
Gjysmë metër e tepërt në ballkon.
Por ndalohet me ligj, mikja ime
Dhe ti e di fare mirë,
Ligji të thyen qafën këtu.

Eh, nuk është vetëm fat të jetosh pranë detit.
Atje pranë Olimpit, ku rri ti, bëj kujdes!
Kam dëgjuar se Perënditë ngjallen
Nën Hënën e plotë të Gushtit,
Dhe mishin e huaj e ndjejnë së tepërmi...


Në poezinë "Për ty", e cila është e ndërtuar e gjitha me dhjetë vargje dy e nga dy ku vetë dyvargëshat janë në antitezë si i pari me të dytin ashtu dhe vargu me vargun, duke na dhënë çaste e ndjesi poetike të fuqishme, të rralla e tepër interesante.

Për ty, një putanë e padenjë në haremin tënd,
Atëhere kur isha ende e virgjër...

Për ty , unë, një fytyrë ëngjëlli i braktisur,
Ku djalli në udhëkryq më kishte dhënë udhë...

Pra këto ishin disa fjalë për Arditën dhe poezinë e saj, që ndonëse vetëm me dy vëllime poetike(Ardita është përfshirë në disa antollogji) është dhe mbetet një nga shtyllat kryesore ku mbështetet "Lidhja e Blertë" në Selanik, ku krahas pjesës tjetër të këtij "ansambli"në rritje, të përbërë nga emra të njohur do ta thotë edhe në të ardhmen fjalën e saj bindëse në lirikat dashurore të atij stili të veçant, që janë dhe mbetetn ballsami më i mirë për shpirtin e saj si poete, si nënë e grua e dashuruar.

[mondishall]

Bujar Muçaj

Antollogjia e Belulëve


Unë, i quajturi Belul Kaman Zylali, nipi më i njohur i Zylal Belul Kamanit ish kantidat për tellall i fshatit në kohë të vjetra, atë mëngjez të brymët nëntori u ngrita i frymëzuar teje mase me endrrushka, dhe pa larë sytë shkova drejt e tek telefoni. Formova numrin që duhej, ndërkaq që ime shoqe Hamideja që nga krevati po më lutej të bëja kafetë. Gjatë kohës që prisja përgjigjen e shokut ndërmend më erdhi një këngë e vjetër të cilën e përshtata në çast.
Dil pasha se jam për udhë, dil pasha
Belul ti e Belul unë, dil pasha...
Sa nisa dy vargjet e para numri i krahut tjetër u bë i gjallë:
-Çmë deshe që me natë o djall!
-Lëre , lëre kam parë një endërr të mirë, mjaltë do të thosha.
-Si mjaltë, s’po të kuptoj.
-Po ja si të them m’u bë në endërr sikur ti Belul Jahuja, unë Belul Zylali e adashi tjetër Belul Bakalli bëmë një antollogji me rrëfenjëza, me thashetheme...
-Më të lumtë dyfeku o trim i Xha Jahos, (me këtë rast përdori mbiemrin që zakonisht e përdorte kur i pëlqente ndonjë gjë) po kam thënë unë që ato rrëza vetëm mendje nxjerrin e ndonjë **** kërriçi apo gomari njëherë në dy shekuj.
-Gomar, gomar, por ama nxjerrin gomar me gjithë samar, që mbetet në histori për gomarllëqet e tij që njerëzia për dekada me radhë i marrin për receta...
-Lëre, lëre,- ju ktheva sërish bisedës unë Belul Zylali duke qeshur, -po të mblidhemi, të mblidhemi e të bëjmë një lajmërim në gazetë që të marrë vesh njerëzia, bile do thosha që të mblidhemi sot nga ora katër ja këtu në folezën time. Ti lajmëro dhe Belulë Bakallnë që të caktojmë detyrat e të ndajmë portofolet që sot.
-Mirë, mirë qoftë e bërë dhe mirupafshim- m’u përgjegj me dashamirësi Jahua, duke mbyllur dhe telefonin, por që mbyllja e atij sendi të zi ktej e tutje, hapte një rrugë mes dafinash, e majëmalesh deri diku të pa arritëshme e të lakmueshme për të tjerët.

* * *

-Unë them- e nisa bisedën i pari unë si inisiator e si mikpritës, pasi e kisha tjerrë në vetvete disa herë, - që antologjia jonë të jetë fener ndriçues këtej dhe andej oqeanit, që të shkojë deri në Amerikë, Australi, Kanada, ishujt Faroe, (këtë të fundit kot ja futa se as që e di se nga bie) ta lexojnë lëkurëbardhë e lëkurëzezë e të njohin shpirtin e madhështinë e Belulëve apo sështë kështu more shokë, se bëhemi ne veteranët tre apo në mos gabojë katër Belulë, po kemi dhe nja shtatë apo tetë nënbelulë që janë bijtë tanë të dhimsur, dhe nja pesëmbëdhjetë apo gjashtëmbëdhjetë mikrobelulë që janë nipërit e mbesat tona që e qajnë me lotë penën e që ecin ballëlartë në gjurmët tona.
E folura ime qëlloi të ishte mbresëlënëse dhe deshën s’deshën adashët më duartrokitën paq. Hamideja që nga guzhina kur dëgjoi duartrokitjet filloi ti binte me gjëmim tepsisë që përdornim në raste të veçanta për petulla, byrekë e bakllava.
Nën ritmin e saj por të mekur pasi ishte në rënie, Belo Jahuja tepër i prekur u fut pa trokitur në portat e hapura të bisedës fillimisht prej meje:
-E more Belula më bëtë të emocionohem dhe mua plaknë që zvarrë po i hedh këmbët në këtë moshë. Se jam më i vjetër se ju apo jo, por jo më trim e punëtor? Megjithatë për mbarë na vaftë gjithë ky mundim, mua gjetkë më shpie virania mjallo, gjithë jetën kam qënë i tillë, i drejt, i rregullt ndaj me këtë rast dua të përgjigjem për pamjen e jashtme të Belulëve. E kam fjalën që të vishemi e të ngjishemi bukur që fotografitë që do të bëjmë për librin të jenë të klasit të parë. Nuk them që të blejmë rroba të Armanit apo të llojit Versaçe, por të vishemi për të qënë. Vështrimi të jetë nga qielli për belulët e mëdhenj dhe të gjithë të jenë të paisur me syze xhami të errta. Syrretet të kenë a më mirë të themi të kemi një pamje mafjozi, tërheqse për të tjerët, që ato media që merren me shtypjen e kartolinanave nesër t’i marrin për të tilla. Kur them syze them nga ato të diellit e jo syze polumbarësh apo minatorësh. Me përjashtim të Belulëve të mëdhenj asnjë nënbelul apo nënbelule... nuk do të ketë të drejt të mbajë kollare dhe nëse lipset që të mbahen mustaqe këtë të drejtë do ta kemi vetëm ne. Këtë ta ngulitni mirë.
Një e trokitur në derë na stepi të gjithëve duke kryqëzuar shikimet me njëri tjetrin.
-Kush të jetë,- fola unë i pari me zërin e dridhur.
-Na kanë zbuluar-pasoi tepër i shqetësuar Jahuja, duke u futur poshtë tavolinës së bashku me filxhanin e kafesë.
-Po shkoj ta hap portën, po ti dil nga vrima o i vrarë,- ju drejtua Bakalli, Jahusë, -
-se nuk janë gjermanë e do të çojnë në Mathauzen, - dhe si më i vogli prej nesh dhe si më i urdhëruari u çua, ndërsa Jahuja me mëdyshje po ngrihej për të zënë karriken e lënë.
-Qënka Lulja!, - shprehu habinë Bakalli dhe i zgjati dorën të porsardhurës.
E porsaardhura e skuqur nga të ftohtit apo dhe nga ai lloj turpi që në raste të tilla e ka çdo kush, pasi përshëndeti deri tek dera u afrua duke na zgjatur dorën dhe ne dy belulëve të tjerë.
-Ulu dhe ti Lule në këtë kuvend burrash meqë je dhe ti me dell poeti dhe meqë biem një çikë kushërinj të largët dhe komshi jemi gjithashtu, të konsiderojmë dhe ty si rrëzë beluliane, pastaj dhe emrin aty, aty e ke të njëjtë me ne, çbëri Lule e çbëri Belule- dhe i shpjegova shkurtimisht përse ishim mbledhur.
-Faleminderit që më pranuat dhe mua në gjirin tuaj, por unë erdha për tjetër punë, më duhet një lugë salcë-m’u përgjigj Lulja, duke vazhduar më pas,-Hamideja s’qënka këtu!?
-Në guzhinë përgatitë mezetë, por para se të ftojmë edhe ty në këtë valle,-vazhdova unë, -duam disa të dhëna biografike nga ty.
-Gati jam!
-Sa trima ke kaluar nëpër duar ti Lule!
-Çështë kjo pyetje provokuese kushëri,- m’u kthye Lulja, duke u ngritur në këmbë.
-Ç’thashë unë...- sa trima ee trimaa de, trimaaa se të bësh një libër do të thotë se ke bërë një trimëri.
-Unë pandeha se më the sa burra se ju burrat quheni dhe trima apo jo, dhe m’u duk si fyerje që i bëhet personit tim!
-Lëre, moj lanete, se ç’na pandehe ti, jemi koka të mëdhaja na, desha të thosha që sa libra me tregime, poezi ke kaluar nëpër duar, medemek ke shkruar.
-Dy kam, të tretin në shënjestër- m’u përgjigj dhe e folura e saj kësaj here më ngjante më tepër me mjaullinën e një koteleje të zbutur. Krenare për çuarjen në vend të dinjitetit të saj pasi lëshoi një ofshamë kënaqësie Lulja u ul sërish.
-E meriton dhe ti një vend në Kolonën e Artë të Belulëve.
Belul Bakalli që gjatë gjithë kohës që ne folëm bluante e bluante qetësisht në mullirin e mëndjes ligjërimin e tij që do të ishte dhe vulëvënës, pasi rrufiti deri në fund llurbën e kafesë së zezë e bërë për merak nga Hamideja, filloi me zë të lart siç ia ka qejfi dhe vetë:
-U tha me pompozitet që bëhemi kaq e kaq belulë, kaq nënëbelulë, e kaq e kaq mikrobelulë. Tani që mos na shajë bota them të futim nëpër të dhe ca popull tjetër jobelulë, kllasë punëtore, sa të na duhen që mos t’i ngjajmë Belulit të Qamil Buxhelit. U futim nga një tregim apo vjershë të thatë e vate kjo antollogji. Brenda antollogjisë them të ketë tregime dhe poezi të çdo lloji përveç të atyre që vijnë erë seks. Larg seksit më dëgjoni mua. Muderne le të jenë, nga ato që thonë shumë e nga ato që s’thonë asgjë. Më mirë të jenë nga ato që nuk thonë asgjë se bota i marrin për surrealiste, abstraksioniste... Humor satirë jo që jo dhe jo, se tregon se nuk jemi seriozë. Sbënë të qeshim vend e pa vend. Serioziteti vlen një barrë flori. Vetëm ne kokëmëdhenjtë do të kemi nga pesë e më shumë tregime, për të tjerët pas nesh të filloi rrufeshëm zbritja, tre, dy, duke përfunduar tek njëshi e gjysma.
- E thënë dhe e bërë!- ndërhyra unë, Lulja dhe Belul Jahuja njëherësh duke zgjatur duart mbi tavolinë për të lidhur besën e kupolës beluliane, ndërkohë që Hamideja po sillte mezetë e rakinë për ta “çelnikosur” e rrënjosur sa më tepër këtë beslidhje belulësh në kapërxyell të vitit të gjashtë të shekullit 21.

[brunilda_it]

Pershendetje !
Ky shkrim,e me sakte "tregim humoristik " te cilin e kam lexuar me pare dhe tek Fieri.com. vertete me ka ngjallur mbrese te vecante !
Bujari vertete ka 1-stil per tu admiruar ne boten e tij te shpirtit krijues !
Eshte ndryshe nga ne poetet e vargjeve , ai vargjet i ka derdhur ne satire e humore te cilat per kedo jane ushqim e shpirt i dyte !

Urimet e mia te metejshme ne boten tende te satires !
Nga Bruna!