LOJA E JETËS
Oh, sa të çmoj oj jetë,
oj lumturi, oj bukuri
sa më këndon shpirti,
më ledhaton si një lule virgjine,
si një zog që posa ka lindur.
Më dhuron erë,
më dhuron fluturimin e parë,
më trajton si një top që
e hidhë herë për toke herë për qiell.
Mexiko – Palenque, 20.04.2000
LASHTëRISHTJA
Këmbët të futura në kridhë të luftës
ai u ngrit si shqiponja mbas atakës
të një bishe fareflliqët.
Ik oj gënjeshtër e lashtë, ik oj shtrigë e
maleve të mos këndojë paqa këngën e luftës.
Oh plake e dheut të bardhë,
mos e le at zë të jetë më i madh se i imi
për këngën e paqës, mos më le të harroj
atë të ardhmërisë e të liirisë.
..dhe prap ai plisbardhi shijonte fluturimin madhështorë!
Wettingen, 25.06.2000
FLUTURA MBINATYRALE
Mos ke lenë ti duart në gjoksin e panjohur,
ti flutur e bukur?
Mos ke folur gjuhën e egërsirave në kodra?
Jo, mos më këndo tinguj të zhytur, mos më
Shiko ashtu si një ëndërr në burgun e zi.
Këtu jam dhe kam qenë gjithë kohën.
E tani më shikon si një fëmijë që
mbanë duart në fytyrën të mbushur me lotë.
Më degjo,ti më pyete për ekzistencen misterioze..
Ti ishe kurreshtare për çlirimin e plotë.
Ja pra unë të jap shenjën e lirisë.
Berikon, 27.06.2000
MIRDITA FUSTANIT Të ZI
Ku ishe ti kur unë të fala dhuratën e bardhë?
Ku ishe fshehur ti kur unë të kërkova?
Guri i shenjtë më preku në qafë dhe ja flokët
Më janë rritur.
Prekin ujin nëntokësor dhe marrin frymë të
Freskët nga ajo botë pa emër.
Po, ti kupton gjuhën e bishave të greminave
Të acarta
Në vrimën më të mrekullueshme dhe të fëlliqur
Që ka formuar natyra.
Unë të pashë kur gëlltite dorën asaj
Gjaku i gjelbër te pikonte ndërmjet dhëmbëve.
Fustani i bardhë i bukuroshës qante.
Berikon, 27.06.2000
MA JEP DORëN
Unë t’a ledhatoj fytyrën tënde të brishtë.
Sa e këndshme buzëqeshja e një
virgjine plot shpresë dhe gëzim në sy!
Më nuk dua të shoh gjëra më të bukura
në këtë jetë.
Berikon, qershor 2000
SABOTIMI
O mallë, o dashuri!
Si mu përvëluan duart për at
fytyrë të ëmbël, aq ftuese
ato hijet e rrezeve të shpirtit nuk pushuan,
ato më pushtuan.
Hëna me dhuron dritën dinjitoze që
të shoh syrin e tij plot vaj, plot
dëshirë për ledhatime.
Sikur ai kaktusi të fali zoti,
me lule brishtë dhe të papërballueshme
Ti më ishe uj i freskët nga burimi në saharë
Ti sikur të ishe gjak për ata të pavdekurit
në jetën e amshueshme
Sikur të ishe ti pran meje!
Sabotim dashurie me fali jeta si shqiptare.
München, 10.07.2000
NË BUZË TË GROPËS
Sytë i kishte futur brenda dhe e zeza ngjyrë rreth atyre ishte shenja e pagjumësisë të engjullit.
Më qante trupi dhe duart permbajta dot at dhembje. Bertita me zë të lartë, si një nënë kur sheh femiun në rrezik. E ledhatova pastaj. Mos, mos qaj o shpirt i pastër, fëllënza e ëndrrës sime! Mos qaj se ti nuk ke at fat të bërë si shkrumi pas djegsirës të të vdekurve. Duhet të çmosh ti çdo moment të falur nga lule jeta.
Ti duhesh te jeshë ai idhulli jonë, të qeshesh si foshnja herën e parë, dhe ashtu si nëna kur gezohet për at çast, unë të përkëdheli dhe të themë se ashtu më kënaq.
Aty i shoh jo vetëm yjet në sytë e tu aq magjepsës, por tërë detin e plagosur e gjigant. Të gjithë ylberat me buzëqeshje të ngjyrosura dhe tërë shpresat e bukura qe e zbusin realitetin.
Por engjulli më shikoje dhe me thoshte se nuk mund të rrijë më gjatë këtu, si protektor, si engjull i dërguar.
Do kthehet dhe kurrë nuk do mund te shijojë më këto fjalet e mia.....mua mu duk se sytë e tij u futen më thellë në gropën e zezë.
Zëri hyjnor me pëshpëriste: do shkoj atje, se ti shoqe, ti o shpirt, ti o detyra ime më ishe engjull, ti më tregove se jeta ne botën dhe dheun tënd të plagosur është parajsë e vërtetë. Do vish ti më vonë, atje lart, dhe prap une do buzëqeshi, dhe ti do me përqafosh si peshku detin në shkretirën e tharë.
Brighton, 17.07.2000/ in a fullmoon night
Vërbim dashurie
Atje notoi ai në shpirtin tim, atje zjarri më nuk shuhet as me ujë e as me premtime.
Më dha premtim aq të bukur, por u zhgenjeva fare.
I dashuri më premtoi se do shkon të marr ilaç per mua.
Po, me tha, do shkoj t’a marr medicinë për zemrën tënde e cila është eshtur.
Unë ja ktheva: shpirt, shko, por mos harro, se për të shkretën time zemër ka ilaç, i cili është më afër se sa mendon ti.
Jo, do shkoj, do shkoj deri tek yjet e tek hëna për ty, më prit, se do vij.
Unë po e prisja, zemra e ngashëllyer qante më tepër, trupi i ngrire pa diellin tim lëshonte rrufeja.
Këtu jam, më pëshpëriti në vesh me zë aq të ëmbël saqë edhe mjalta do ish berë e hidhet dhe e thartë pas një kohe.
Këtu jam o xhan, o thesar i dashurisë sime.
A e gjete shpirt? E gjeta ilaçin tani?
Filloi të qajë si fëmiu me lot te kristalte:
Më vërboi dashuria per të, yllëzesha ime, më vërboi e jotja dashuri. Isha atje dhe hëna e hidhëruar me mendjën time aq të lehtë më qortoi: Shko o i shkretë, se medicinën nuk e gjenë as tek unë as tek shokët e mij, yjet.
Më trego, i thashë, më trego si oj hënë e urtë! Mos qenka galaksia në fund të detit qiellor apo të yjëve të dëshpruar?
Më preku lehtas zemrën me dritën e saj hyjnore dhe përfundoi bisedën e lodhur nga pyetjet e mia. Shko dhe ipja kete, ajo akoma të pret.
Brighton, 17.07.2000
RIKTHIM Në PARAJSë
ç'pate ti me mua o jetë?
Më transformove në një anije që
lëkundet herë poshtë herë pëpjetë?
Arrita këtu me një qëllim
Të shoh vetëm pak ndriçim
Ngase hija jote më kaploi pa mëshirë
Valet e forta, uji më perfshinë
Tani ti o ironike, bukur më buzëqesh
Shpresoj se nuk më përqesh
Sikur ti në vesh më thua,
por ty gocë unë të dua!
O Perëndi, o bukuri!
Gjithë të përkulem unë ty
E shenjta aureolë diellore
Ti moj mos të tërën më shkri
Në hijën e krijuesit tënd mua eshrat më ishin ngri
Natyra më hyri në gjak
Noton aty, shpirtin nga lumturia më përvëlon
Më dha këtë dhuratë të vlershme, ajo më ledhaton
Që të kthehem gjithë në parajsën tënd'
Berikon, Korrik 2000
PëR NAIMIN DHE FLORëN
Sa fort më përqafoi ajo, më shtrëngoi
dhe hëna buzëqeshi
sikur
lule dielli në verë.
Londër, 17.07.2000
LETëR DASHURIE POEZISë
Mbeta nën gurishtën e poezisë.
Më mori nën hekurit, mori frymëzimin tim
dhe më hapi të gjitha dyert e bukurisë.
Burgu i poezisë, dicka e shenjtë, gjëra më e
vlefshme. Këtu unë i shprehi fjalët nga zemra,
këtu notoj si dua dhe nuk më dhemb koka fare.
Zemra ime është burgosur bashkë me të dhe
ajo më jep ushqim mbinatyral, më mbush plot
liri e ëndrra, as puthja e atij nuk më fal këtë kënaqësi,
as valet e një beli virgjin e të brishtë nuk më lejnë përshtypje.
Ajo më mbanë
Me të mbijetoj.
Me të fluturoj.
Londër, 17.07.2000
TAKIMI ME ëNDRRëN
Sa e këndshme ajo, e cila heshti kur e pyeta.Më shikoi në sy dhe unë harrova arrogancën,harrova injorancën dhe bile luftën. U shtanga.Në at moment ajo me fali dhuratën më të bukurcila ekziston: dashuria në shikimin e parë.Sa e paprekur, zot, sa me ofron ajo jetë me at shikim.Ju afrova prap dhe i tha këto fjalë aq të thjeshtaos mu afro, se ti nuk me don, ti më don mua vetëm përëndrrat tuaja. Unë jam realitet dhe jo objekt i poezisë tënde.
Kjo është shpirt i imi. Jo më shumë.
Dhe une harrova poezinë, botën më të shenjtë, harrova të gjithaqë kisha lexuar më parë, që kisha krijuar me dashuri gjigante.Harrova nga vij dhe ku jam rritur, harrova madje të përdori
sytë të shoh dritën...dashuria e parë dhe e vertëtë më vërboi tërësisht.
Më tani vetëm mundem të imagjinoj se si duket ajo kur më bën bukën, mi ledhaton fëmijë, tani vetëm mundem të paraftyroj se si më shikon kur me thot: të dua poet i vërtetë.
Poezitë më kan harruar, ajo me kuton tani, e imja,
shikimi i parë në dritën e vërtetë.
Londër, 17.07.2000
Malli për Amorin
Ama frymën, t'a ndezi me at pasionin tim,
at dhembje qe ndjejë unë
Afrohu ti, eja të tregoj nxehtësine e dashurisë
te zjarrtë.
Qielli u djeg, shkretira zuri zjarr, gjitha
keto nuk barazohen me ndjenjat e mia për ty,
për shpirtin dhe trupin tënd...
ah zot...u shkri dardha ne gojën time.
Sa bukur, sikur rëri i ëmbel ne detin e kuq të
dashuriseë pasionante.
Mall për at gjoks, mall per ato flokë!.
Më merr, me shtrëngo, më gjuaj atje lart te retë me
forcën e dashurise tende
Frymezimi i ngjanë atij të nje plaku ne kodra.
Nuk mundem të pres. Tash më zemra nuk trokit
si meparë.
Edhe zjarri shuhet pas një kohe, mos
e le të shuhet ai i joni, i dashur, amor.
19.07.2000
FANTAZI E LASHTE
Isha duke ecur rrugës dhe toka filloi të fluturojë bashkë me mua
Isha duke fjetur, gjumi u kënaq me mua dhe lodhjën.
Isha duke kënduar dhe kënga më këndonte shpirtin, madje me zë më të
bukur.
Vizatimin mbarova dhe më çliroi shpirtërisht. Por ajo pikturë filloi të
qajë nga mallengjimi për bukuri, nga kënaqesia artistike.
Isha duke përkedhelur me ngashërim ate të bukurin
dhe mua ai moment me ktheu dashuri më të madhe, me të fresket.
O Perendi, por cka të bëj unë nese dua t'i hapi krahët që te puthi
erën e jetës?
Zürich, 25.07.2000
Treni i mallit
Treni i vetmisë
udhëton në malet
e nostalgjisë
Po të ishe këtu..
do të tregosha ,
fëllënzë e malit
sa e madhe
është dëshira.
Sa bukur udhëton
Ai atje lartë,
kujtimi
për shpresën time
Korrik 2000, Zürich-Berikon
Gjuha e vuajtjeve
Thirrjën e luftëtarit kokëlartë ndëgjova
Mbeta me lule në dorë
Si ta gjejë o hënë plakë, më trego
Ku mbeti trimi im i gjorë?
Vetëm shpresën pranë në atë natë të acarshme
Këmbët ecnin rreth e rrotull, nuk arrita gjëkund
Lulën shtrengova fort, era përzier me borë të tmerrshme
Në zëmer ruajta mindilin që qëndisa me nderë pafundë
Më akuzonin pa dije, më frenonin si një bishë
Tregoju hënë e urtë, se ai me thërret
Forca nuk mjafton të lirohem nga prangat, hyrën në mish
Kuptoni, këte mindil të paqës dua t’ia dërgoj timit mbret
Lotët u përzinin me gjakun
Jooo, nuk i nënshtrohem as natyrës as hekurit aspak
Lot qielli ra dhe prap kisha besim
Flokët u rritën, por i shkurtova me merak
Një dorë e artë , e butë më ledhatojë
E burgosur me një mall dhe deshirë
Dora e padukshme në gjumë më hutojë
Vetëm era do të më qetësojë, ajo ka mëshirë
Hareja ime ishte e bukur, mbreti im paska pushim
Buzëqeshja ime më plagos, ajo më duket e rëndë
Nuk kujtohem kur unë ndieva gëzim
Pa dyshim, ai është tani me vend
Shiko atje, muzë, pëshpëriste fryma e lehtë në vesh
Nuk është kjo çmenduri, ai të jep shenjë
Luftëtari gjuhën e vuajtjeve kupton, ai të ledhaton
Flokët me mua fluturuan, anijën mbuluan, plagët mbretit ja shëruan.
Zürich, 22.08.2000
Herbstgeflüster
Die Blätter sind gefallen,
liegen unerschütterlich in meiner Hand
Die Geborgenheit
kennt keine Grenzen
Und ich bin
hilflos, kann meine Augen nicht
entnehmen davon.
Der Lebensbaum froh um seine
Hilfekraft und beruhigende
Art lässt mich nicht im Stich.
Er schenkt mir ein frisches,
oh ein frisches Blatt, ein
ein noch nicht gefallenes Blatt.
Zürich, August 2000
Versprechen
Sollte ich jemals unter dem Lebensbaum
stehen und meinen Weg,
langen und mühseligen belächeln
oder gar abschätzig betrachten,
so stich mir das Herz vom Leibe
sodass ich sähe
was für ein Herz, rotes
voller Liebe bereit
Und schmerzengeweiht
ich mitgetragen
die Jahre.
Meyrin-Genève, 02.07.2000
Frühlingszauber
Gib mir Deine Hand
Sie ist schön
Begleitet von Vögelgezwitscher
Sie fühlt sich an vom anderen Planeten
Du wirst nicht bereuen
Würdest Du stillstehen
Und zuhören
Was die Waldtiere
Uns vorsingen heute Nacht
Engelchen
Da sitze ich und jage Blumenstaub
Wer weiss, wie lange noch
Wie schwer noch mein Herz
Mein fröhliches Lechzen
Ertönt wie ein Tag
Der aufbricht
Und es ist wahr
Aber nicht vergleichbar
Treu und lieblich
Doch Wesen
Einmaliges
Lässt mich dahin verwesen
In die Fugen der Nacht.
Juli 2000
Der verlorene Duft
Die Blume spricht nicht mehr zu mir
Die damals anmutige
Und bewundernswerte
Die den Duft
Der Unschuld
Aussprühte ist
Nicht mehr dieselbe
Am sonnigen Tage
Flüsteete sie mir ins Ohr
Lächelnd, Frühlinge beneidend
Sie werde mir bis in die
Unendlichkeit
Diesen Duft schenken
Als Zeichen ihrer Zuneigung
Aus dieser wunderbaren Zuneigung
Nun wuchs Liebe heran
Beinahe schöner, als ihr
Immerwährendes Blühen
Tagtäglich
Lippen eines Engels sprechen
schüchtern und leise
Sollte der Regen
Einsetzen , dann bedenke, es sind Tränen
Der Zuneigung
Sollte es anfangen zu donnern,
Soll dies mein Zorn sein,
solltest du mir kein Wasser schenken
Ja und bedenke,
Sollte es anfangen zu schneien
Dann ist das die Erstarrung unserer
Liebe
Doch sie hat mich nicht gewarnt
Oooh meine Angst getarnt
Was es denn hiesse
Wenn der Blitz brüllt
Und sie mir entschwände
Berikon, August 2000
Përqafimi me kitarën
Vetëm atë e kishte afër.
Oh, sa bukur tingujt e saj!
Më nuk më dukeshin malet si i ka falur natyra,
Nuk ishin malet e gjelbërta sikur në fushën e dëshirave.
Dëshira lindi përsëri.
Por tani kishte tjetër fytyrë, kishte tjetër erë buza e saj.
Sa zjarrtë mori erën e një druri të vjetër.
Si plaku kur kollitet nga zemra më preku ai shpirtin.
Ky është ai përqafimi që kam pasur në mendje,
Atë që kam pritur ca kohë.
Përqafo ai kitarën pa mëshirë...mbeta si një zog në foshnje.
Ai vështrim hyri poshtë në këmbët e mia dhe vallzonte
Vallën e dasmave lart atje deri te zemra ime; më përvëloi.
Pa mëshirë ishte ai kur përqafoi të bukurën që qëndronte
e patundur. E puthi besnikën pa kufi dhe mua ajo puthje
Më la te paqetë, me mbushi me epsh.
Oh zot, të isha ajo kitarë..
Revolucion i ndjenjave kjo. Rrebel ishte ai që shkëputi çdo
gjë në at çast, më shkëputi shpirtin fare dhe më nuk kuptoja
qëllimin e femrës.
München, 10.07.2000
Të dua
Të dua sepse humba vetën në ty
Të dua spese gjeta vetën në ty
Të dua si qesh
Të dua kur mendon
Të dua kur s'bën asgjë
Të dua kur pëshpërit
Të dua edhe për fatin tënd të mallkuar
Të dua që përmes teje perfitova besim në të bukurën
Të dua sepse mesova se dashuria do thot edhe humbje
Të dua sepse per ty do ipsha gjithcka
Të dua në heshtje
Të dua në heshtje sepse aty pashë dashurinë
Të dua sepse të humba dhe me humbe pa dashje
Të dua për duart e tuaja të brishta
Të dua për frikën tënde
Të dua që je shfaqur si në ëndërr
Të dua që të humba si në ëndërr
Të dua që të lashë si të humbur
Të dua që të lashë duke vuajtur
Të dua për fjalët tuaja të sinqerta
Të dua dhe me ty e dua krijuesin që të ka falur
dhe më tregoi që nuk jam e harruar
19.02.2002
Schneeflockentanz
Die Schneeflocken draussen
Diese schnellen Wetterveränderungen gleichen meiner Seele
Wiesst du? Es ist so trocken momentan
Und der Schnee.. es ist so ein leiser Schneeflockentanz
Der scheint so fremd.
Und dann scheint schon wieder die Sonne
Und ich fühle; ach, die Sonne, die Schneeflocken..
..als wären sie meine Tränen die nicht fliessen können und als hätten sie ohnehin keinen Sinn, unabhängig davon, ob man an Menschlichem noch glaubt oder nicht.
22.02.2002
Dhembje
Dhembje e transformuar në gënjeshtër përmbi të vërtetën..
Po te kaloshe sferën në eternitad, shpresa do me mundonte,
fytyrë per mua,
deri në amshim..
Cfare te bej me shprese?!!!
Pa të sdo jetosh, me të smundem të jetoj..
Nga gjiri do kisha shkëputur shpresën jetime
dhe te kisha dhenë me vehte,
në dheun pushues..
që ëndrra ime njëherit e shëndrruar në shpresë
pa frymë të jete e amshueshme.
Zürich, 12.04.2002
Protokoll i pagjumesise
Një shenjë..
Shpirtërash të trazuar kërkojnë, kerkojne të palodhur..
Gjithcka është në rregull, krijohet përshtypja
Zërëra plot konfuzitet, ngjyrat në shikimin e parë të padefinuar
Gjithcka është në rregull, krijohet përshtypja
Në rrjedhën e jeteës kalojnë sikur bubrreca përqark bunari
Një fjalë, një shenjë nga burimi i errët dhe i largët.
Shpirt - veteëm fjalë qenka kjo, krijohet përshtypja.
Ecje drejtë destinimit të padefinuar
Gjithcka është në rregull.. ...papritmas qetësi
Valë deti neë mëngjes pranvere freskon shpirtin
Shpirt, ndjenje definuuse. Perreth lisat në heshtje përshëndesin me në hymn luhatës.
Natyrë, aah natyrë e giallë, krijohet pershtypja.
Fletë e zbrazet, o konfidente e lashtë, me fol, më perqafo, lidhmu qafës!
Krijohet pershtypja se gjithcka ështe në rregull – dhe rregullat janë gjithcka.
Shiu i vjeshtës më pëshpërit sekretin, gjumë me sy të pahur dhe krijohet pershtypja..
Si një engjull shfaqet vallja hyjnore, pershtypja krijon jetë!
Zürich, 10.04.2002
Agim i mallit
Në largësi bërtas pa zë
Jehona ndrydhet në vete
Barku shtrydhet në tretje
Verën dikush
Bertimën time
Shumëngjyrëshe
Le të jetë pa zë
Le të flas në ngjyrëlargësi
Nga zemra
Sa fuqi paska
Cfarë hapsire
09.05.2002 / San Salvador de Bahia, Brazil
Përshëndetje jetës
Mirëmëngjës diellë
Mirëmëngjës ngrohtësi
Mirëmëngjës ditë e re
Mirëmëngjës fat i ri
Mirëupafshim hene e djeshit
Mirëupafshim ne gezim
Mirëupafshim brenget e kaluara
Mirëupafshim në djep harmonie
Tungjatjeta kthesë hyjnore
Tungjatjeta lumë lozonjar
Më zgjatni dëren për valle
Më zgjatni krahët për përqafim
Itaparica/Brazil, 09.05.2002
Ama dorën
Ama dorën të ecim fushave
Ama dorën të këndojme mallet
Ama dorën të flejmë dimrin
Ama dorën të bredhim bregoret
Ama dorën të shkruajmë qiellin
Ama dorën të notojmë detin
Ama dorën të përqafojme tokën
Ama dorën të prekim zogjtë
Ama dorën të qajmë hutin
Ama dorën të ulurojmë ujkun
Ama dorën t’i qeshimi lulet
Ama dorën t’i lexojmë yjet
Ama dorën të bertasim dhelprën
Ama dorën të prejmë lumturinë
Ama dorën të shtrëngojmë nënshtrimin
Ama dorën t’i përkulemi lirisë
Ama dorën të ledhatojme hënën
Ama dorën
Ama dorën të puthim buzet e tuaja
e buzet e mia
09.05.2002/ Itaparica, Brazil
Një ëndërr
Një ënderr që të kaplon me pluhurin
Pluhur vajtimi
Një ëndërr që të prekë tronditës
Tronditje frikë
Një ënderr ku bukuria të mahnit
Bukuria nuk kapet
Një ënderr ku fluturimi të kaplon
Fluturimi nuk shijohet
Një ënderr ku ardhmëria të shikon në sy
Ardhmëria hapë krahë të plagosur
Një ënderr ku e kaluara
Tregon dhëmbët si një qen i lazdruar
10.05.2002/ Itaparica, Brazil
Prehje bukurie
Se ç’ma more zemrën zjarrë
Flaka, cudi, ka erë vale
Dalndadalë gëlltit qielli tokë
Eh,një trëndafil pushon n’krahrorë
Diellë i largët, diellë i gjallë
Një erë, një zë, një këngë
Ngacmon harenë, ngacmon mallin
Pandeh’, kjo frymë rënkon për zemërpushtuesin
Një zog mbi lis, një zog i paqetë
Lozonjar e shpirt-bujar
Kërkon vrimat, thith erë lirie
Këmbënguluar, fluturim fëmijërie
Mos më merr gjoks krenarie
Si lulja pa ujë në krahë saksie
Frymë e tharë, barkun lëndon
Oh frikë, eh thika lulën ledhaton
Itaparica, Brazil / 07.05.2002
Burgosje në liri
Asgjë nuk dite të më leshë
Përpos dënesjës
Me fjalë kryqëzove
Zemrën sikur ti di më së miri
E unë lëshoja rrufe dhembjesh
Në këto ditë përrallore
Kasollën mbaj në gjinjë
Fjala më ështe tretur
Heshtja më rri flakë në plagë
Lot dashurie, ah dhembje pa mëshirë
Po një gjeth nga qielli
Më rri si zog n’krahrorë
Në dorë i’a hapa udhët
Një zë më qoi n’flokë
U rritën si krahët të një lisi
Këndova nga zemra
Kokën drejte shiut
As një fjalë nuk fola
Gjithë ditën qëmoti
Lot të nxehtë mbulonin fytyrën
Sikur t’a dije
Bukuri e rrallë
Sa dhembje frymova
Për frymëzimin tënd
Të largët
Më të largët
Chapada-Lakshimi,Brazil- campo siempre viva / 15.05.2002
Proces i dashurisë
Në ëndrra lundrova
Me therra u lëndova
Vetëm një shenjë kujtimi
Të bukurit tim dërgonjani
Në ashpersi u ndava
Me fjalët e tij u preva
Plagë kam në zemër
Heshtja mka lenë pa emer
Ky qenka fati im
Të dashurit tim
Asnjë lule kujtimi ti dërgoj
Dashurinë time t’ia tregoj?
Në largësi, në qiell pikturoj
Sytë e tij hyjnor, të ngrira shijoj
Papritmas zgjohem, me buzëqeshje
Në ëndrra paskam lundruar, shtrihem në heshtje
Ah, sikurse të ishte hija e lapsit
Ngjyre që vetëm zërin e tij
Në mahnitje tretëse, di ta vizatoj
Zemra ime plot mall atë ta ledhatoj
Plagët t’ia sherojë.
Lakshimi - Chapada/Brazil, 15.05.02
Dëshirë e lashtë
Një dëshirë shfaqet si një sorkadhë, lëviz bel si një valë deti, ku do pushoshe kokën në rraskapitje. Hap sytë dhe sheh bukurinë e saj magjike, e cila të bartë si një krahëlehtë në skajet e qiellit.
Qepallat rëndohen sikurse të ishe e përgjumur, e tillë përkëdhelesh nga gjumi syhapur.
Me hapat e tu në ajër, mbi qafën e anijës, ndjenë trupin të shkëputur, si nje peshk rinor.
Lëvizjet dhe noti i saj mahnit çdo kaprollë, çdo këngë e cila përmbanë dhembshurinë dhe vuajtjën.
Luhatesh në sferë kur ajo prap shfaqet plot melankoli ,sytë e tij pushojne në një lumë te shtrirë në gjelbërsi, buzëqeshje, në fluturim hareje, shumëngjyrëshe të një future. Zemra ne at çast ja këndon këngën një fusheje ku lisat e shoqërojnë me krenari bujare.
Si ç’mu shfaqe
Në guximin tënd
Ooo në guximin tënd
Lëndina e lule
Ylberat më të bukur
Me buzëqeshjet e tij
Le të ruajnë shpirtin tënd
Diell e hënë
Të rrezatojnë
Gjumë i ëmbël
Në zemër të ledhatojë
Bukuria të të shikojë
Me përkëdhelje të te flasë
Nje pend zogu dhembjet
Tuaja të ti shërojë
Vetëm ti më merr
Koka jote n’prehër
Të më flerë
Fyllit zërin lëshoja
Amshueshmërise një këngë
Këndoja
Chapada-Brazil/ 17.05.2002 (ne shetitje per kodrat e Chapades...rruge 3 diteshe)
Shëtitje e verbër
Kalova në gurë
Fushat shtrat i bëra
Një yll, dy yje
Det yjesh
Të gjitha për ty
Të gjitha për një dhuratë
Qëndrova në maje te kodrës dhe
Të gjitha për ty
Të gjitha kodrat i kaloj për Ty
Ujin e eshtur ruaja
Në eshtje do qëndroja
Vetëm për Ty
Lulën vështrova
Buzëqeshjën tënde kishte
Në rraskapitje djersët
Më mbulonin
Krahët në ajër zgjas
Era i ledhaton
Zërin tënd dëgjova
Në kjartësinë e tij humba
Ti që më mbanë
Ti që më tregon vuajtje
Një luftë e re
Për Ty
Tani sytë më jane hapur
Ti që më bën
Jëtë mjaltë
Mjaltë të largët
Çdo këngë dashurie
Të këndova
Dënesja largësinë vajton
Dhembja qenka jeta
Si çdo hap që bëj
Në të
Dhembje edhe dashuria
Kur ajo në largësi rënkon
Një të vërtetë takova
Një sykaltërtë
Kristalin në dorë mbajta
Nuk do ndriçonte afër shatit tënd
Çdo bukuri magjike
Që zemrën time
Burgos në varrë
Varrë dashurie
Jam e lodhur
Këmbët më janë rënduar
Dua të shoh
Të ndiej
Të përqafoj
Luftë më s’duroj
Tani që gjeta
Në ty një ishull të largët
Tani kur një djep zbulova
Në ty si parajsë e humbur
Në krahët e tu
Në prehrin tënd
Në sytë e tu
Dua të jetoj
Si një gurë në ishull
I vetmuar kërkon
Në hapat që bën
Për tek ti tregojnë
Një kasollë për ne
Oh një vend për ne dy
Gjitha këto
Dua për ne dy
Nëse i lodhur rënkon
Për një pushim shpirti
Mos shiko me largë
Në gjirin tim e gjenë
Do të fali dashurinë
Do të tregoj bukurinë
Do ndiejmë ne perëndinë
Do shenjtërojmë amshueshmërine
Dy qengjij lozin
Fushat gëzojnë
Malet zburojnë
Qiellin përqafojnë
Trupin lëshova
Në kujtim
Në krahët e tu
Në shtatin tënd
Në ëndërr e gjeta
Besim në dashuri
Dhuratë nga perëndia
Si fëmije i skuqur
Mbeta gojëhapur
Në hije trupin e eshtur lëshova
Në shpirt freski më përshkoi
Ah këtë zemër njeriu
Sa dhembje, sa dhembje do trishtojë ?
Sa dëshira, sa ëndrra
Kodra duhen perqafuar
Me fusha e male
Në ujëra peshqi të flutorojnë
Për nje grusht liri
Për nje grusht shpirt të qetë?
Sa erë e lehtë
Kur në skaje nje zog
Takova në një botë
Kur dielli më ishte fshehur
Bubrrecat në ecje më ngacmojnë
Mos, mos ju afro aq më
Shumë shkurt ai litarin
Pastaj do t’a mbajë
Në mendime të mia
Shtrihesh
Një fyll në dorë mbanë
I gëzohesh
Jetës kënga jeton
Në prehër tëndin
Buzëqeshjen time ta ofroj
Të gjitha ti fail
Për shumë shekuj ruaji
Kurdoherë në erë të largët
Dy lisa do
Përqafohen
Brazil, CHAPADA, shetitje 3-ditëshe në kodrat e Qapadës/ 18.05.2002
Frymë
Ah zemra tani rrahë
Ndryshe
Një erë e lehtë
Freskim i dhuron
Itaparica, Brazil/ 22.05.2002
Kënga e fundit
Edhe sa dëshprime?
Edhe sa beteja?
Duhet të ndahen?
Edhe sa mundime?
Kur drita mbushë
Errësirën
Prap kjo luftë
Për më të mirën
Besimi thyhet
Edhe sa plaga
Duhet hapur?
Sa rrugë mbyllur?
Sa herë duhet
Shtatin drejtuar
Syte hapur, lule në dorë ?
Zemër dhe shpresë shkelur ?
Hape dorën i vërbuar
Lësho shpatën
Mos mpreh dhëmbë
Hijën ruaj, hapat bëj
Ah, qiell o tokë
Shi e borë
Diell e hënë
Gurë e ujë
Oh lis i rehatshëm
Ujë o lumenje të lirë
Zog o fluturim madhështorë
Oh vale, detin ke amë!
Të lumturit e kësaj toke
Të mohuarit e mjerimit
Edhe ne qenkemi pjesë
Ne me prangat në dorë
Eh, tinguj më përcjellin
Një foshnje faqekuqe
Vajin në djep lëshon
Mbi kulm një shpend fishllon
Këpucë të reja
Hapin rëndojnë
Një stuhi e re
Flokët në valle i zë
Po stërgjyshi?
Deshi një fyll të kapë
Në dorë, një zë të
Lëshojë në këte botë?
Po gjyshi?
Deshi vallë të le në
prehër plisin e tij
të bardhë ndonjëherë?
Helikoptere qiell pushtojnë
Qen i zi, eshtrat e tij
I kafshon, vaj i
Mjerueshëm këngën pengon
Derë të mbyllur
Vrimat me vaj kërkon
Të hyj, të hyj, të hyj
Brenda
Nje lehje të rëndë herë pas
here lëshon
Pastaj mëshire rënkon
Gjumi dyert e hapur
Mbanë
I themë më prit rehati!
Kësaj dite këngën e fundit t’ia këndoj.
Itaparica/Brazil, 22.05.2002
Për poezinë që më dhurove
Një mijë vite nëse pret
të themë, lulën që ma dhurove
me kujtime magjike ë uis
në ditët e mia ku
shiu troket në ditare
si lulja që mahnitet pas tij
Në mëngjes ku bora
shkrihet në ëndërra
si mbulesë që ikë
gjatë gjumit hyjnor
Në orët virgjine
të thirrjës së errët,
natës së freskët
që sjellë n’krahrorë
trishtim rrufeje
Një mijë vite
po deshe
vargjet që mi thurre
me kujdesë mi dhurove
çdo yllit që do më
shëndrit rrugën
time
do i flas pëshpëritje
falënderimi
Që të takova
në ikje
kur ajo më ishte dhuratë
për
Jetën time
Dhe
Ëndërrat tuaja
Itaparica/Brazil, 23.05.2002
Ndoshta janë të padukshëm
Disa në gjunjë shtirrën, disa prej tyre vajtojnë
ata në shpirtin e tyre
dhembjen lotojnë
Mos bërtite se ka heronjë?
Mos do t’më qortosh se duhet hapur sytë e mi?
Qenkam vërbuar e spo shoh?
Jam injorante,
mos dhëmbë po mprehi
ne mishin e tyre
Hapat mos po ja fshehi?
As një lule spo fali
deri sa kopshti po vyshket?
Ooh meë thuani se jam e shurdhër
dhe spo i dëgjoj
më thuani se jam vërbuar
dhe nuk i shoh!
A ekzistojnë dhe a besoj unë ne ta ajo është dic krejtë tjeter.
Nëse pyetni se a besoj në babadimër do ju thosha se jo,
është një ëndërr që ushqen zemrën e pafajshme.
Por ajo ekziston në ëndrrat e fëmijeve dhe të pafajshmit.
Nëse më pyetni a ekziston dashuria,
athere do ju pyetesha juve se a besoni në të?
A jeni të gatshem të falni dashuri?
Nëse më pyetni për eksistencën e njeriut do ju thosha se ekziston,
por duhet shtruar pyetja se si ekziston.
Nese ju me pyetni se a ka dita 24 orë do pyetesha se a dini çfare kuptimi ka koha?
A e ndjeni at, a e gezoni, a e shenjtëroni?
A pushoni në të, a e vajtoni apo injoroni?
Por nëse pyetni se pse dhe a ekzistojne idhujt?
Une me duhet te ju pyes se a besoni qe ata vajtojnë?
Ndoshta ekzistojnë,
O ndoshta ekzistojne
dhe une sillem me shkakun
Por pse të ekzistojne?
Kjo pyetje tani me shoqëron
dhe më sme le të qetë.
2002-05-23 / itaparica, Brazil
Labyrint
ja keshtu
shkon ajo
herë të përshëndet
saqë zemra trembet
ah nga bukuria
herë të ledhaton
buzëqeshjet dhuron
ah me trup e tera
herë të gërryen
të lëndon trishtim
ah te lë mbi supe
ja kështu
prap kthehet
Më pershëndet ti
por mos tremb zemrën
time më, i drohem
Më ledhato ti
afer trupin lesho
më dashuro
lëndim më s’duroj
ja kështu
me të grryem
me të
do
zhdukem
Itaparica, Brazil/ 23.05.2002
LIRIA KËMBËSHKURTE
As në fillim s’jam
As në mes.
Shumicën e rasteve
Me shpirt të plasur,
Me mall
Në fund qëndroj
Si zogu n’kafaz
Ku dritarja e vogël
Liri premton
Në burgun me krahë të hekurtë
Ku djaloshi para meje
Kalaja ylberash ndërton
E muri pas meje shpinën mbronë
Ekskrementesh njerëzore mbrapa vlojnë
Aty qëndroj
Ku afër fytyrës dielli nga largë
Lind apo perëndon
Eh zemra ime plot mall
Flakë këndon
Aty këtu mozaik këngesh
Pse shërbëtorja rrejshëm buzëqesh?
Truplidhur, këmbëlidhur
As ne filim, as në midis ?
Dhembje të shikosh lirinë
Permes dritarës se vockël
Të trashë
Vuajtje të vështrosh ulësit
Mesin kanë pushtu
Hapat e mi per ti ngulu
Idiot fundi
Genjeshter mesi
I poshter fundi
Dua te eci
Dua te zgjohem
Fluturim të rrejshëm
Bënë
Bartë me qindra
Shumëftyrësh, ftyra të ngrira
Vetëm foshnjet buzëqeshen ëmbël
Vaj
Vaj më përshkonë
Kur shoh bukuri
Që rrejshëm fillon
Zemrën pushton
E pastaj gjumin mundon
Ditën shkurton
Trupin mpinë
E ëndërra me laps vizaton
Mos më ngrehë drejtë fundit
Vetëm e vetëm nëse ti e kërkon
Destinimin tënd të rrejshëm
Vërbim
Kjo është tradhëti
S’do gjejë, oooh jo,
S’do gjejë kurrë liri.
Brazil-Portugal, 25.05.2002
Memorandum
E skuqur, me dashje e akuzuar
Fustani si siluetë
Ethe në gjunjë
Dora dridhej
Vështrim andej
Dëshire këndej
Nuk kuptoni jo
Janë fjalë të zjarrta
Që i dëgjoni
Nga shpirti tim
O i gjori vëshgues
Mendoja, kur dëshirat
Kurrë të pushuara
Thërritnin
Një emër
Një emër, nuk ishte
Ai i imi...
Sikur ta dinit, vesh shumengjyrësh?
Sikur të shihnit sy-thumbues?
Se si
Se sa
Oh se çfarë varrë
Ky trup mbanë
Për tjetrin
Emër
Kurrë te harruar
Zürich, 03.06.2002
Ënderr e vërtetë
Ulur, kokën poshtë
Burrë gjysmëlakuriq
Më priste
Por nuk thërriste
Humba frymën
Duke kërkuar
Përqafim në djep
Djalosharë
Dhomë gjysmë e mbyllur
Dera rrinte hapur
Ku zërat pa zë
Grryenin, grryenin
Përgjegje të frikësuar
Me shall e mbuluar
Vetëm e vetëm
Për të gjetur
Në ëndërr
Trupin e tij të lidhur
Me duart e shpirtit tij
Kurrë te përshkruara
Në mijëra vargje
Te luftuara me thika
Që gjuha e saj
Është frika
03.06.2002, Zürich-Niederdorf
Nenes
Nënës, cila më është dëshmia më e madhe
për dashuri të sinqertë.
Lulet të takojnë vetëm ty
si dhe gjithe ngjyrat
qe te takojnë sidhe
lumturia
qe shpeshherë është e fshehur
Në ty shoh të vërtetën nënë .
Ti vetë je bukuria dhe te dua
aq fort saqë gjithë do vuaj
nga paaftësia ime
për të ta shprehur të tillë..
Zürich, 14.06.2002, ditëlindja e nënes
Për njërin ndër të mjerëve
Asgjë më asgjë..
Hija do te hajë
ne skajet ku ti e ke dërguar vetën
Gënjeshtra të buzëqeshë
e ti i beson.
Të ndjekin hapat e pakryer ,
prap i mjerë ne trupin tënd
ku asgje më ska mbetur
Edhe qiellin ti e poshtërson
Por cka neser?
Nëse gënjeshtra të poshtërson,
nëse ajo ashpër nje kenge ta këndon
ti do i besosh,
me trurin tënd ?
Zemra jote
ku ka mijera vrima tani e silueta..
Siluetat Siluetat
Vrapojne, shtirren, të lidhen
për ftyre..
siluetat...jehona ndrydhet
prap...
një qen në një qosh zgërdhihet
ku ererat të pështyjne në ftyrë
lehtas krahrorin
gjakun ta pinë
dhe ti as atherë s'do mësosh
Oooo njeri me tru njerëzor
I mjere edhe hijën tënde
do e pershëndetësh
E nuk do vreshë
I mjerë do vdesësh
dhe emrin tënd në prehër
të gënjeshtrës do leshë
kurre konfidente,
jo sdo keshe
Zürich, 13.06.2002
Nëse më kërkon
Nëse papritmas edhe
Në thika ndahesh
Në therra përbëhesh
Kur ti rrufe zemërimi
Lëshon
Shigjeta shponë
Shpinë shpluar
Në agim apo
Hirin mbuluar në heshtje pastaj
Trishton
Do jam këtu
E atje s’do jam
Ku me hapat pa gjurmë
Kërkon
Këtu do jam
Shpinë cullakuar
E sy të shpuar
Me buzëqeshjën tënde
Mashtruese
Zemrën sërish
Me dritë vërbuese
Prap në heshtje kërkove
T’ia thuash vuajtet
Lule në dorë
Mbaj
Diellit e hënës
Këngë elegjie
Shpesh te vajtuara
Të përqafuara
Ja këndoj
Që të shkojë
Për tu kthyer
Sërish.
20.06.2002
Nënës dhe frikës
Cfarë kërkon
Nga rrota misterioze
Kur nuk dinë se cfarë –
Nuk beson
Edhe nëse deshe
Në mrekulli
Në mëngjes
Në dhembje?
Për jetë?
Kur vuajtja e lulës
Së rrahur, ndëshkuar
Lëshoi
Uj nga trupi shpesh i abuzuar
Për pritje e mallkuar
Natën uruar
Dikur e shenjtëruar
Papritmas si në ëndërr
Aty ku ajo deri në orët e vona shtirrur
Buzëlakuriquar
E zemërkryqëzuar
Nje guri –
Lule të mashtruar
Atherë pasqyra plasi
Nga bukuria tretëse
Nga ngazëllimi
Kur pikëllimi
Errësirës dorën shtrëngoi
Sa kupi armiku
Për gjynah!
Ne sabah!
Kur djaloshi para dorzimit
e vasha pas
humbjes shpirtin
gjetën në qiell
e trupet dridheshin
Njëri prej tyre
Duke pertypur
Ëndrren kënaqej
Në shëtitje,
Në
Mjegulla
Zürich, 22.06.2002
Kulla
Kulla tymosej
Kujtimet në mjegulla
Gjurmët trazuan
Në kazan dreqi
U trashëguan
Me dashje padashje.
Zürich, 22.06.2002
Engjuj, engjuj
Ferr
në syrin tim e në zemren time
ku gjoksi më është hapur
As frika nuk e mposhtë më
Jo, nuk e mposhtë
Copa ferresh rreth meje
qajnë nga bukuria
botërore
As flakë
As zjarreë
As thikë
Asgjë
nuk më
shuan
asgjë
kurre, jo
nuk më
shuan
kur engjujt, engjujt
vallzojnë natën,
në shtatin e qiellit
i cili qanë yje
dhe nga secili vjen e shkon
një tjetër
Në qafën time ku
dallëndyshet më s'kane vend
Ikin, tmerrshëm nga trishtimi
Ku epshet
ikin nga hija e vete
aty, këtu
unë do gjejë
gjithë një vend
ku zemra qesh
e shpirti fluturon
një natë të vonë
një engjull
një djep kërkon
Zürich, 20.06.2002
Nga Tefta për Teftën
Jam tretur në zemrën e poezisë
Kam humbur në vellat e jetës jetese
28.06.2002
Engel mit roten Flügeln
Schlaf mein Engel, schlaf mein Engel
mit breiten hohen Flügeln,
schlag sie auf, schlag sie auf
Und fürchte Dich nicht davor
Steh hinter Dir bei
Vor Dir voller Liebe
Mein Schweigen soll nur
Liebe
tiefe tiefe Liebe
Dir entgegenbringen.
06.07.2002
Jetë e pafundë
Flejë qetë shpirti im
flejë qetë
ëndërra ime
Flejë qetë
krenaria ime
flejë qetë
shoqja ime
e pafundë
Në dashuri
Për ty
dhe mua
Për ne
Për një jetë të pafundë
Zürich, Korrik 2002
Fjalë të pathëna
E di ndoshta do kalojë edhe kjo
Por s'mund dot të shikoj se si
Ti sillesh verdallë kur shiu qeshet
E hëna ndriçon në supet tuaja
E di ndoshta do kalojë edhe kjo
Mirëpo, motër e dashur?
Të kam thënë, të kam thënë
Se sa të dua?
Sa të çmoj e sa kam nevojë për ty?
Të kam thënë unë se më je lule
e paster
që ëndrrat tuaja më janë dritare të
vizatuara me ngjyra natyrore?
Të kam përqafuar ndonjëherë motër e dashur
Ashtu se siç e ndiej tani të përqafoj?
Ndoshta do kalojë edhe kjo një ditë
Kur une dhe ti
Do përqafohemi prap
Ndoshta do kalojë edhe kjo
Mirpo e di
Se kurrë sdo kalojë
dashuria
ime për ty
Për një motër
Si në ëndërr
dhe e kam jetë
me vella të bukura transparente
Nuk kapet dot, një motër e tillë mendoj
Eshtë bukuri e rrallë
E ndjejë, e shoh
Dhe besoj
Në gjithcka
Besoj në gjithcka
Nëse ti je e vërtetë
Atherë gjithcka do jetë
Ndoshta kalon edhe kjo
Por jo dashuria dhe krenaria ime
Për nje motër
Si ti.
Aliu Zürich, 11. korrik 2002 /kushtuar Luljeta Aliut
Një vend për dashuri
Një kopsht me lule,
me therra,
erë kundërmuese
rrallëherë
erë e lehte.
Dashuria?
çfare qenka dashuria?
Gjithcka në kohën tonë të pakohë
Gjithcka
dhe nuk e kuptojmë
Ndoshta
dashuria qenka thelbi
Ndoshta nuk eshte gje tjeter
Që duhet çmuar, si çdo gjë
Që do frymë
Do një vend
Si një zog që do hapësirë,
si një lule që ka nevojë për ujë
Është shumëngjyrëshe
Plot befasi
Plot bukuri
Plot dhembje
Dashuria
Zürich, 11. korrik 2002
Animale
Mjegull mbretëron
Në qoshe
Në udhëkryqe
Ku njeriu
Pa sy
Pa veshë
Mjerimit i buzëqesh
Zürich, 17.07.2002
Babi im
Babit, të cilit i takon gjenialiteti
Ëndrrat dhe dora e pastër
Për t’më ndërtuar një kopsht lulesh dhe jetë përrallore
Plot bukuri
Babit, i cili ecë me ballin lartë drejtë diellit
Fluturon me krahë të lënduar
E buzëqeshet me çdo qenie botërore e përtejë
Zürich, 17.07.2002
Pa titull
Në heshtje noton
Edhe kur ajo e lëndon
Supet ja rëndon
E unë rrezatim frymoj në pluhurin
E hijës së lehtë..
Zürich, 17.07.2002
Relikte të dashurisë
Një frymë, vetëm një frymë
Të atij
Në mëngjes apo në orët e vona
Kur shpriti lozë
Një tingull, ah një tingull
Për t’më futur në skajet e vuajtjes,
Mallit tim
Vetëm një fjalë do mjaftonte të marresh
Në duar dashuri të plagosur
Gjithcka nga ti lëndon dhe ëndrra te pluhnosura ngjallë
Kujtim i bardhë
Kujtimi për ty
Po lotin kush ma sheh?
Dhembja do largohet dikur?
Syri yt ne kujtim timin
Zëri yt në largësi pushon
Më don njëherë të të them që
Gjithë të deshta?
Kur më përshëndete herën e parë
Zogjtë e hutuar na kishin lakmi
Kur mu afrove
Unë zemrën time gjysmë të mbyllur
Gjakova në fjalët tuaja
Për tu shëruar nga vuajtjet me ngjyrë të njejtë
Ah, kur zemra trembej, rrugët tona
Të largëta me çdo ditë u afronin
E tani asgjë më
Përpos konfidentës time, dhembjes
Zürich, 25.07.2002
Misterioze
Ç’më vyen jeta
Fryma
Kur unë lumturinë as trishtimin se pranoj?
Ç’më vyen dashuria
Liria
Kur ajo nuk beson ne mua
E as unë se përqafoj?
Ç’me vyen drita
Dielli
Kur une mendoj për natën e kaluar dhe me mall
E kujtoj?
Ç’më duhet koha
Kur unë nuk dua t’a kuptoj?
Ç’më vyen një buzëqeshje që zemrën trembë
E prap shkon?
Ç’më duhet, oh ç’më duhet kjo pendë që kurrë
Nuk do kuptojë gjuhën e shpirtit tim?
Ç’më duhen ëndrrat kur aq shpejtë ikin dhe mashtrojnë?
Ç’më duhet, ç’me duhet tani emri im
Që nuk ka kuptim?
Ç’më duhet shpresa, kur ajo shkelet çdo ditë?
Ç’më duhet zemra, kur ajo vajton?
Ç’më duhen gjithe këto, kur ti nuk je më?
Zürich, 25.07.2002
Pranë ditës
Dita shkelmon aromën
Zemrat e njerëzve në harrëse i thërret
Kafet, gjestet
Gjurmët fëmijërore i mbulon
Zogu nga largë vështron
E unë prap në rrjetat e jetesës
Me veshtrim ngrykës
Dehjës shoqe i behëm
Zürich, 25.07.2002
Enigmë
Konfidente
Oh, një konfindente
Desha në ketë jetë
Në këtë çast
Kur enigma
Ah, kjo zemër
Një qosh, ngrohtësi
Prap kërkon
Bosh, bosh ështe
E unë, unë asgjë
Përvec ëndrrave
Që frymojnë zbrazëtirën e
Të ashtuquajturit
Njeri.
Prishtinë, 14.08. 2002
Rrëfim
Asgjë s’deshta përpos
Dashuri
Të cilën vetëm në ëndërra takova
Kurrë nuk e gjeta
Asgjë s’deshta përpos
Një pikë qetësie hyjnore
Që ndosha dikur do e gjejë
Vallë do me takojë?
Asgjë nuk deshta përpos të fali
Dhembshuri jetese,
Bukuri të pastër
Vallë a do më kthehet dikur?
Prishtinë, 16.08.2002
Natë në Prishtinë
Pika, pika
Shiu nga Prishtina
Rrjedhë në veshin tim
Sikur dhimbja e kujtimit për
atë
Melankoliku i ëmbël, i pafundë
E zbathur kaloj trupin tënd
Të brishtë pa prekur dot
Kujt ti themë përpos heshtjës
Që të deshta dhe nuk ju pendova
Humbjës tënde?
Në ty gjeta, vetëm gjeta
Kryeforti im
Dashuria ime e zjarrtë
Fëmijët tanë lozin në hapsirën
E ardhmërise imagjinative
Ata frymojne
Mbi qiellin e kaltërt
Lamtumirë, lamtumirë
Bukuri e parë dhe e fundit.
Prishtinë, 16.08.2002
Konferencë diabole
Ku është dielli, ku?
Seç këndon errësira
Një këngë
Djalli vallzon mbi tavolinë
Kaplon zemra të llahtarisura
Ujku përreth uluron
Krahë me krahë me dhelprën
Që të tretet e gjithë kjo
Nën diellin
21.10.2002
Mall
Ah, vlo zemër
Fluturo mbi zjarr dashurie
Krah për krah me dhembshuri
Përpëlitu në valë deti
Me lot të dëshires
Përplasu në erërat e kopshtit hyjnor
Dehu nga buzeqeshja
E fëllënzave të bardha
Thuaji lamtumirë diellit të djehit.
21.10.2002
Rrugë të ndara
Për një çast të pashë
Mu shfaqe
Në mjegulla
Sikur at ditë
Që u ndamë
Me zjarr
Zemra ime s’di asgje
Përpos të të thërras
C’u bë kryefortë i fildishtë?
Ku u tretën ëndrrat tona?
Ku na mbetën rrugët e largëta?
Emri yt, një drithërime
Në trupin tim
Kujtimi për ty,
therra të pafundë
Dëshira ime, e fanitur
Diku në udhëkryqe
Ku sillën verdallë akoma
Shpresat e mia.
21.10.2002
Lodhje
Oh, edhe një shenjë
Drejtë ishullit
Kur në veshin tim
Ende tingllojnë valet nga
Përmbysja që shpirt trazoi.
Nëntor, 2002
Eternitad
Me gjak e shpirt
flas tani në këtë natë
ku engjujt qajnë
edhe me ritëm këndojnë vargje elegjie
Dëshirat le të shuhen
prej nga vjen dhimbja
ime e pafundë
Ëndrrat si pallat kristali
le ti merr me vete
Le të shëndritin ato
Në hapsirën e asgjëjës
Që të mbretërojë
sonte vetëm heshtja
E une dua të fle në gjirin e saj hyjnor
Qëte dua të tretem.
08.11.2002
Buzë liqenit
Nostalgjinë si shoqe
besnike mbaj ne gji
Përreth meje zogjtë fluturojnë në mjegulla
Tinguj dimror trazojnë ndjenjat
Shtrohet pyetja edhe sa herë
do rilind apo vdes ky shpirt i imi?
Shtrohet pyetja se sa dhembje dhe gëzim
përmbanë?
Sa rrënime dhe sa fluturime?
22.11.2002
Qartësim ndjenjash
Nuk më mungon ai
që nuk diti të shenjtërojë
dashurinë tonë.
Nuk më mungon qenia e tij
që nuk respektoi
ngjyrat hyjnore të dashurisë qiellore
të dikurshme.
Më mungon dashuria
që mbushi zemren time,
besimi qe ndjeja,
gëzimi dhe shpresa për
dashuri dhe jetë.
22.11.2002
Qeshu
Qeshu edhe kur nata afrohet
Me vete sjellë errësire
Qeshu edhe kur ke ftohet
Dhe ne horizont s’sheh rreze
Qeshu edhe kur drita e fundit shuhet
Qeshu edhe kur ska asgjë më për të qeshur.
22.11.2002
Me vjen keq, nese nuk i kuptoni varjget ne gjuhen gjermane.
Jam mirenjohese per kritika, te cilat mund te mi shkruani edhe ne mesazh privat.
Ju pershendes
InFinita
Krijoni Kontakt