Kohë qirinjsh

[Agim Metbala]

- Po të kisha mundësi, festën e Bajramave dhe të Pashkëve, do i kisha bërë të shpeshta, mbase vetëm gjatë këtyre festave, ndjehemi si vëllai me vëllanë!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

- E çuditshme është MUZA, herë vjen mes turmës njerëzish e herë në vetmi të vdekur!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

KUJT T’I BESOJ

Përpiqem të qëndroj në drejtëpeshin
Forca e gravitetit më tërheq në copëza
Nuk di më kujt t’i besoj
Klerikëve që ngrehin pallate shumëkate
Mbi trupat të njomë e të gjallë
Profesorëve të gjitha niveleve
Që notat i shesin si kastravecat e sereve
Mjekëve që me themër e shkelën
Për alivanosje Betimin e Hipokratit
Akademisë së Shkencave dhe të Arteve
Që “mbyllën” gojën me thërmitë e Qeverisë
Politikanëve donkishotianë modern
Që na ngrënë mishin e po na i kërkojnë kockat
Apo popullit mjeran turmë pa formë
Duke shitur vullnetin për një kartelë telefoni
Kujt t’i besoj kujt?
E gjeta e gjeta vetëdijen e fjetur
Kur të zgjohet i gjithë qielli do të zbardhet...

27.11.2014

[Agim Metbala]

JETA IME NËPËR KOHË

Kohën që jetova
Edhe po desha ta harroj
M’i la vragë të thella në lëkurë
E kujtesën të sedimentuar në nënvetëdie...
.................................................. ............

Koha që po jetoj
Edhe po desha ta harroj
S’më lë dot zemra e copëtuar copë-copë
Mushkëritë me kaverna të hapur...
.................................................. ........

Ëndërroj syhapur
Një jetë që s’do t’a jetoj
Nasht edhe nëse vdes në fragmente
Ëndërroj për ata që janë me fat
Që s’kanë akoma certifikatë të lindjes...

SA U KAM LAKMI ATA QË DO TË LINDIN


24.12.2014

[Agim Metbala]

IKJA MË TREMB

Ikja çdo herë më ka trembur
E ftoht është ndarja si kufoma...

Ata morrën rrugën e ferrit
Në valixhe paketuan të gjitha dhimbjet
Mallin e ngarkuan mbi shpinë
Çelsat e shtëpive... i hodhën në fund të shpresës
E përqafuan enigmat dhe pikëpyetjet...

Me lot do i lajnë sytë e faqet
Për çdo mëgjes të gëdhirë
Mbrëmjeve do pastrohen me lot...

Në mëngjesin e ri sërish do i lajnë
Sytë dhe faqet me lot
Të hutuar do i lajnë edhe rrugët me lot
Rrethi vicioz pa mbarim
Futur si në rërë të gjallë
Rrugën që drejtimin njëkahësh
Ua treguan djajtë e mallkuar...

Shpirti më dhemb deri në çmenduri
E zemra më copëtohet
Copë-copë si një kometë e madhe...

03.01.2015

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

(Pasthënie nga Revista letrare për të rritur me poetë rahovecas "JEHONË ANADRINIE" nr 2. libër nga kritiku rahovecas Miftar KRYEZIU)

P A S TH Ë N I E

“Në emër të fjalës së gdhendur e të qëndisur!”
Lexues i nderuar!

Libri panoramik “Jehonë Anadrinie” është një simbiozë shkrimesh në periudha të ndryshme kohore, të lëruara nga krijuesit anadrinas. Brenda faqëve të këtij libri, është bërë një përzgjedhje e kujdesshme, mbase, pse jo edhe profesionale, si në kontekstin artistik të krijuesëve, gjithashtu edhe në atë gjeografiko-gjithpërfshirës-anadrinas të tyre.
Kur kemi parasysh këto relevanca, e kam fjalën, se brenda vëllimit të këtij libri (siç e quajtëm panoramik), përzgjedhësi (z. Agim Metbala), i jep një rëndësi të duhur përfshirjes së zhanrëve të ndryshme letrare në kontekstin artistik, duke pasur gjithsesi parasysh hapjen e një “rrjete”, që zë fill nga një pikë, të koncentruar në mënyrë shumë racionale në qendrën e saj, e cila pas hapjes, ajo diametrikisht mbulon edhe sipërfaqen më periferike anadrinase nga ku gravitojnë krijuesit.
Çdo libër i ri, hedhë në sprovë të re lexuesin e vëmendshëm, mbase, bota intime e tij, ndjen nevojë permanente të provokohet, deri në masë tensionimi dhe në pikën më të lartë kritike, të zbrazet tërësisht, duke i mbushur me kondukcion poret e saja.
93
Që në fillim do të jeni të përkëdhelur nga një habi joshëse, e cila padyshim do të të zgjojë kurreshtjen dhe do lakmosh të shoqërohesh sa më parë me botën brendshme të tij.
Mirëpo, veçantitë e këtij libri janë ca më specifike. Kur përqëndrohem në këtë horizont, kornizohem në një motiv ndijësor të njeriut të kësaj ane. Ky motiv i cekur, në të shumten e vargjeve është i pranishëm thuajse te të gjithë krijuesit, që siç thuhet me plot të drejtë: është lajtmotivi i këtij libri panoramik.
Cili është ky lajtmotiv?
Përgjigjen do ta gjeni pasi do mundohem t’i referohem disa krahasimeve të vargjeve të krijuesëve anadrinas, me vargjet e poetit të madh Dritëro Agolli:

“ Po, Devoll,
i tillë qenkam unë
Paskam marrë balten tënde arave
Me një trastë leshi
ndënë gunë…”

… dhe vargjet e poetit anadrinas Xhevdet Bajraj:

“ Dje e gjeta një copë të atdheut
Në aromën e barit të porsaprerë në Parkue Mexico
U ngjita në majë të mallit dhe Anadrinia më doli para
Syve...”
94
… ose vargjet e poetes Lumnie Thaçi – Halili:

“ Në doni të dini
Ku është Anadrinia?
S’keni nevojë për hartë.
Buzë Drinit është kopshti Edeni...”
…, pastaj edhe vargjet e poetit Agim Metbala, që reflektojnë bindshëm origjinalitetin e vendlindjes së tij:

“ Eca zbathur rrugëve të kalldërmta
Për ta prekur kullën e mahallës
Me frengjinjtë e zbrazta
Fshehurazi hypa në maje të Sahat Kullës
Për ta shtruar në shuplakë qytetin...”

A nuk është vallë kjo një përpuethshmëri pothuajse simetrike e lajtmotivit që qëndisin këta poetë anadrinas, me atë të vargjeve të D. Agollit, të cituara më lartë?!
Madje, a mund të thuhet se nuk janë këto citate të balancuara me binomin e famshëm të D. Agollit:

T O K A I M E = K Ë N G A I M E ?!

Gjithashtu, nëse grrithim më në thellësi të kompozicionit të ca vargjeve, do të shpaloset para jush edhe autoktonësia e ambientit anadrinas - (gjethi i hardhisë), që është i lidhur fuqishëm me imagjinatën e krijuesëve të kesaj treve:
95
“ Gati mund ta krahasoj me një gjeth hardhie rrushi të zi
Që ma sjell era e mallit o mallit të Rahovecit tim...”
(Xhevdet Bajraj)
ose:
“Anadrininë në doni më mirë ta njihni...
Në gjethe hardhie, do ta shihni...”
(Lumnie Thaçi – Halili)
Dhe tani unë do të hesht, sepse në këtë rast, fuqia e heshtjes është mbi të gjitha shprehjet që do t’i përdorja, ngase reflektimi i lajtmotivit të theksuar anadrinas, të shembëllyer në fjalët e krehura e të lëmuara të krijuesëve, nuk më lë të vazhdoj më tutje zbërthimin e tyre, ndërsa ju i nderuari lexues, meditoni e më pastaj, konkludoni vetë.
***
Në rrjedhejn e përzgjedhjes së krijimeve letrare të këtij libri, pothuajse në të gjitha faqet e tij, do të bindesh se dominon një stil mjaft karakteristik dhe gjithsesi elegant, sepse në çdo ndërrim kondite, gjithsesi ngadhnjen synimi, të pakten si dilemë ndërmjet pasioneve dhe shpresës, që është ndër kushtet më të volitshme të krijojë afinitetin e lexuesit ndaj artit letrar.
Gjatë leximit të kujdesshëm, do të shqisoni një substancë mjaft elegante, që rrethon brenda vetes një kohë dhe hapësirë, ku, njerëzit nuk janë më thjeshtë vetëm rrobe që lëvizin në shtegtim, por janë njerëz, që tentojnë ta mjekojnë psikikën e tyre, të bëhen më të arsyeshëm, më të vëmendshëm, më të butë, ndonëse, pse jo edhe më të bukur.

96
Në fund, dua ta pranoj haptaz se, pos zbërthimit të pjesërishëm të lajtmotivit anadrinas (sepse këtë lajtmotiv e gjejmë të stolisur edhe te krijuesit tjerë në këtë libër), nuk e konsiderova të arsyeshme të mirrem me shembujt e poezive që i trajtojnë në mënyrë të denjë edhe motivet tjera, andaj jam i vetëdieshëm se iu kam mbetur borxh të gjitha krijimeve tjera, që vërtetë këndshëm e zbukurojnë kopshtin e këtij libri panoramik.

Rahovec, mars 2007. Miftar Kryeziu. prof.

[Agim Metbala]

U bënë katër ditë të ndarjes nga nëna ime - perëndesha ime...ndarja më e vështirë në jetën time e cila në shpirt e zemër më la plagë shumë të thella e të pashlyeshme që nuk do shërrohen derisa të shkoj pran saj...
Jo se ishte vetëm nëna ime, ajo ishte një grua që pati respekt të madh nga të gjithë familiarët të afërm e të largët, nga e gjithë lagjja, nga të gjithë ata që e kanë njohur, ishte një grua fisnike, bujare, humanitare... ashtu si dijnë të bëhen verëm nënat shqiptare...thjesht, ishte një personalitet i kompletuar...
Në shenjë respekti, me këtë rast do e përkujtoj me një poezi kushtuar asaj e për të, do shkruaj e do të shkruaj pa mbarim...

NËNËS SIME

Në çdo palë të dimive tua dymbëdhjetë metra
Paluar ke nga një dhembje
E gëzim kishe çdoherë për mua
Nga fytyra jote fluturonin
Pëllumbat e bardhë
Pas të cilëve vrapoja me ëndje
Për mua, nata për ty ishte ditë
Dita ishte shumë e shkurtër
T’i plotësoje dëshirat e mia...

Prandaj sot i thinjur
E ndiej veten shumë të vogël
Para dashurisë tënde mal
Që nuk matet me asgjë
Ajo ndjehet me shpirt
E preket me zemër...

06.12.2003

[Agim Metbala]

- Poezia e mirë me recitim të mirë, bëhet magjepëse!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

- Poetët në shoqëri, janë si STALAKMITET dhe STALAKTITET në një shpellë!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

- Marsin e dua me atomin e fundit, sepse është muaj i ngjalljes dhe ringjalljes!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

- Sinqerisht kam shpresuar dhe fuqimisht kam besuar se pas çlirimit të Kosovës, më në fund në pushtet do të vijnë e instalohen individë nga familjet të sprovuar me vlera kombëtare...
Duke i shikuar nga afër ngjarjet pas luftës, publikisht pranoj se nuk paskam erë në politikë!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

GJENEZA E NGJYRËS SATE
(Tim bir Fatmirit)

Ke shpirtin plot ëndrra
Në kërkim të vetvetes
Tash sinqeriteti
Të harkohet vetullave
Duart të mbushura plot lytha
Në çdo vendosje të armaturës
Shtyllave të Nurenbergut
Si armues
Tregoi rrokaqiellit
Dhe horizontit
Gjenezën e ngjyrës sate...

2003

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

- Shkrimtari varësisht nga situatat, duhet të jet NXEMËS dhe FTOHËS i kokave!

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

Agim METBALA, Riza ÇATO, Xheladin HAMZA dhe Adem BERISHA..

/ATTACH]

[Agim Metbala]

Po afrohet dita e tragjedisë që do mbatet gjatë në kujtesën e secilit shqiptar, tragjedia e maturantëve të Malishevës...


MALISHEVË E VESHUR
ME FUSTAN PIKËLLIMI

Sot m’u ndal frymëmarrja
Fjalët më mbetën në fyt
Gjaku më iku si qumshti nënës nga frika
Bebëzat më kanë humbur gravitacionin
E lotët binin pa kontrollë
Dhe nga vetja ime nuk mbeti asgjë...

Fushë-Arrës u shndrërua në Fushëpikllim
Hashtja lëshoi pelerinën andej e këtej
E lotët krijonin detra lotësh
Fjalët për çastin kanë humbur kuptimin
15 lule u këputën përnjëherë
Për të mos u vyshkur kurrë
15 ëndrra mbetën ëndrrat përgjysmë
15 nuse kurrë s’do ta venë duvakun
15 beqarë s’do ta shijojnë dhëndrinë
15, 15, 15... vargu pa kufi...

Prap më ndalet frymëmarrja
Prapë fjalët më mbetën në fyt
Si kafshatat e mëdha rend, rend
Gjaku sërish më iku nga frika
Lotët më rrëshqitnin pa kontroll
E nga trupi dhimbja më bie si copat e kometës..

Nga Fuashë-Arrës – Fushëpikllimi
Ehopikllimi bartet në shpat
Malishevë e veshur me fustan pikëllimi
Fytyrat e mërdhira koçan nga pikëllimi
E lotët detra shndërrohen në oqeane
15 nëna me shami të bardhë
Pa të bijtë 15 baballarë
15,15, 15... rendi pa kufi
Heshtja, lot e dhembja bashkëdizohen
15 kufoma i morri dheu
15 ëndrrat i mbuloi dheu
15 dashuritë të përgjysmuar i hëngri dheu...

Fjalët sërish më mbetën në fyt
Gjaku më iku nga dhembja
Lotët nuk kërkojnë leje
Për 15 arkivole
Për 15 banka të mbetur të zbrastë
Për 15 indeksa të pashkruar
Për 15 të padiplomuar...
Për një papërgjegjësi
Që do ta mbajmë të varrur në qafë
Si medalonin e përgjegjësisë...

Malishevë e veshur me fustan pikëllimi
Dhashtë Zoti ta ngrisim lapidarin e fundit...

15.10.2004

[Agim Metbala]

Çasti nga Festivali i parë ndërkombëtar të Poezisë në Rahovec...

[Agim Metbala]

LUTJA

Dita ik
Supet më rëndohen si harqe degësh
Mbuluar me borë të rëndë
Nata vjen
Kafshoj terrin
E terri m’i ha mushkëritë
Si miu farat e kungullit
Dita lind
Nata lind
Dita lind
Nata lind
Rëndë rëndë
Si me lindje cezarake
Lutem Zotit
T’i shpëtoj çmendurisë
Ta mbijetoj këtë kohë
Të kthyer krejt bithprapë...

09.10.2015

@ Agim METBALA

[Agim Metbala]

Nga e majta: Xheladin HAMZA (poet), Xhevdet BAJRA (poet i afirmuar) dhe Agim METBALA

[Agim Metbala]

Fitore Metbala

Për mua si fëmijë që luftonte të mësonte gjithçka sepse babi e ka mësuar që baza e të mësuarit, e të krijuarit dhe e formësimit fillon në moshën e njomë, koha ishte gjithmonë armiku. Duhet ta bëj sot, duhet ta mësoj sot, nesër ka të tjera për të mësuar, nesër ka të tjera për të punuar – ja mendimi që më ka torturuar edhe atëherë kur do duhej të isha me fëmijët e lagjes duke luajtur.
Do të bëhem si babi ishte ëndrra fillestare, pastaj preferencat ndryshuan në vite, jo se pasqyrimi i babit tim do të mund të mposhtej nga cilido personalitet tjetër, por efekti erdhi nga shtysa e vetë atij që formulohej si e tillë: ” duhet të jesh më shumë se babi ”.
Atëbotë nuk kuptoja konceptin real të t’qenurit personalitet, për mua kishte rëndësi thjeshtë më shumë se babi, por nuk e harroja porosinë – mos lakmo atë për të cilën do të turpërohesh.
Personalitet , oh sa dykuptimshe kjo shprehje! Besoj që secili prej nesh e ka urryer shprehjen “do ta kuptosh kur të rritesh”, e pranoj – e tillë ishte edhe për mua. Egon, sado të njomë që e kisha ma brente kjo tendencë e etiketimit si jo e gatshme për të kuptuar në kohën kur më thuhej ajo shprehje.
Pak dija unë çfarë kalonte ai apo edhe shumë prindër të tjerë, sa mundim dhe vështirësi të mbjellësh të saktën, të drejtën dhe të duhurën në tërësinë e personalitetit që fëmiu yt do t’a mbajë dhe bartë.
Gjersa më mësoje poezinë, të tjerëve u dukej qesharake, gjersa më mësoje enigmatikën – të tjerëve u dukej se po maltretohesha, gjersa më dërgove të mësoj kitarën – të tjerëve u dukej jofemërore, gjersa më paguaje kurset e anglishtes – të tjerëve u dukeshin shpenzime të cilat kur të fitoja vetë do të ktheheshin në fitime që do të shkonin në familjen e burrit, gjersa më dërgoje të udhëhiqja emisione në radio – të tjerëve u dukej që më imponoheshe, gjersa më botove librin – të tjerëve u dukej që po e bëje për vete e jo për mua, gjersa më dërgoje në çdo koncert për të recituar – të tjerëve u dukej që kërkoje famën për mua.
As unë vetë atëbotë nuk e kuptoja veten sa më kuptove ti! Vërtetë nuk kishte të bënte me syrin tim gështenjë siç e përshkruaje në vjershat që m’i ke dedikuar, sepse tani kur i rilexoj kuptoj saktë çfarë doje të thoje kur thurrje vargje si kjo : “ në ballin tënd fle guximi”.
Çdo paralajmërim për natyra të prishura të njerëzve, e ndesh tani që nga mëngjesi e deri në mbrëmje dhe të nesërmen, si shumë të tjera femra të reja e marr guximin dhe e takoj sërish.
“Do të jesh pengesë gjithmonë”, oh sa më ka vrarë kjo shprehje e jotja babi!
Nuk e dija asnjëherë që s’kishte të bënte për diçka mes nesh si raport, por ishte mënyra jote për të më treguar që njerëzit nuk do të donin të dinin kurrë çfarë di ti, çfarë do ti, si do të luftosh ti dhe deri ku ke për të arritur.
Pastaj ti mësohesh të bësh në heshtje gjithçka, pa dashur t’ia dish as ti si duan të të ndalojnë ata, si duan të të përçmojnë ata dhe se si nuk duan të të shohin ata. Shumë bukur, le të jemi pengesa pra!
Pastaj o babi, kur gjithë egërsia e kësaj jete të cilën shumë herë ma ke përshkruar “si të poshtër” më përplaset në fytyrë, kujtoj të gjitha herët kur edhe ti si njeri prej mishi ke tejkaluar veten, ishe i shkujdesur, ke gabuar dhe përfundimisht mbi gjithçka kujtoj se ke gjetur formën për t’i ikur dhe për t’i bërë ballë këtyre dhimbjeve.
Ke shkruar, ke dashur artin,ke ndjekur atë që të ka zbutur nga të rrahurat e jetës – pas gjithë kritikave që të kemi dhënë, e din çfarë ? Ke bërë shumë mirë. Madje akoma më mirë që e ke zbuluar të njëjtën dëshirë te unë dhe ke luftuar me gjithçka për t’a zhvilluar.
Sot, kur e padurueshme më bëhet dhimbja, strukem vetëm në të bukurën, lexoj, shkruaj, krijoj diçka dhe padashur më kujtohesh me syzet varur mbi hundë dhe duke shkruar në fletoret e tua të trasha.
Ah, çfarë ikje e bukur nga kjo botë e gërditshme!
Ne nuk kemi pritur që gjërat të jenë të tilla për ne, porse natën kur i mbyll sytë dhe gjumi s’më ze si dikur në fëmijëri, unë e di që ti pe në mua atë që nuk e pa askush, unë e di që ti besove në mua ashtu siç nuk deshti askush.
Më bëj një nder babi, beso ashtu siç më ndihmove të ndërtoj tërësinë time dhe ndjehu i plotësuar që përtej të gjitha rrjedhave, gabimeve, pamundësive financare, lojërave të jetës dhe dhimbjeve që kaluam – akoma në heshtjen që më jep të dëgjoj zërin tënd si në fëmijëri: “Ti do të ecësh”.
Po, unë do të eci, për asnjë arsye tjetër përveç asaj që unë zgjedh të mos stagnoj dhe unë zgjedh të mos vuaj nga kompleksi i mirënjohjeve të shtirura, ashtu siç ti më mësove.

Fitore Metbala
Dedikim për babin tim Agim Metbala

[Agim Metbala]

LIRINË ME BAJONETË E KËRKOVE
(Akrostik ish komadantit të UÇK-së Nazim MUSHLA – XIMKA)

Në rrugëtimin jo edhe aq të lehtë
Afishove zemrën në mënyrë transparente
Zëshëm duke derdhur dashuri mes njerëzish
Interesit me kohë i bëre hari-kiri
Mallërishëm u ngrite deri në Tomorr...

Marsit kur maleve çeli dushku
U rradhite mes drangojve dhe zanave
Shpërtheve si llavë e vullkanit
Lirinë me bajonetë...e kërkove
Ashtu ti deshte të mbetesh në kujtesë...

20.11.2015

@ Agim METBALA