Paul Verlaine

[shigjeta]

Pol Verlen 1844 - 1896


Një gjumë i thellë i zi

Një gjumë i thellë i zi
Më ka rënë në jetë
Fli, moj shpresë, fli
Fli, dëshirë e shkretë!

Nuk shoh më gjësend
Të lig a të mirë
Gjësend nuk mbaj mend…
O histori e nxirë!

Jam djepi që gjithmonë
Një dorë tek përkund
Te varri posi hon…
Qetësi, qetësi pafund!


Spleen

Trëndafilat qenë të kuqe flakë
Lerdhi qe i zi, i zi

Shpirt, kur lëviz ti sadopak
Më mbyt dëshpërimi s’di se si

Qielli qe blu i butë si shpresë
Deti i blertë, ajri i qetë

O, sa kam frikë – dhe ri e pres
Se mos një ditë më len vërtetë

Më lodh beronja dhe pylli i tërë
Bushi që ndrin me degë e fletë

Asgjë me s’dua as fush’n e gjerë
Asgjë veç teje, asgjë medet!


perkthyer nga Mihal Hanxhari

[Pratolini]

Shigjeta te falenderoj per keto poezi nga Verlaine !
Nje mrekulli vertet. Te lutem te postosh edhe te tjera nese ke nga ky, ose nga Arthur Rimbaud. Nga i dyti une kam kerkuar ne gjithe Tiranen dhe nuk kam gjetur dot asgje !

Pratolini

[shigjeta]

Bisedë sentimentale

Te parku i vjetër i ngrirë, i qetë
Posi dy hije kaluan dy vetë

Me sy të shuar me buzët vrare
Mezi dëgjohen si me të qarë

Te parku i vjetër i ngrirë, i qetë
Dy hije kujtojnë të shkuarën jetë

- Të kujtohet malli që na pushtoi?
- Përse don’, vallë, që ta kujtoj?

- Për emrin tim zemra të rreh, sikur më do?
Tim shpirt në ëndërr gjithmon’ e sheh? – Jo

- Oh! Të lumturat ditë, s’kanë të treguar
Buzë më buzë, të përqafuar! – Zjarr i shuar.

- Sa blu ish qielli, shpresa pa kufi!
- Shpresa mërgoi tek qielli i zi

Kështu ecnin mbi tërshërën e kreshpuar
Dhe fjalët vetëm nata i pat’ dëgjuar

përkthyer nga Mihal Hanxhari

[oiseau en vol]

Nje tjeter version

Nje i thelle gjume i zi

Një i thellë gjumë i zi
Mbi jetën time bie :
Fli ti shpresë, fli,
Dhe ti xixë lakmie !

E vështirë pa sy tërheqja
E kujtesa është e brishtë
Ku është e mira dhe e keqja
Çfarë histori e trishtë !

Jam ende një djep
Që një dorë e përkund
Në varr nën një plep
Heshtje e pafund !

[shigjeta]

Kalorës i ndjerë...

Kalorës i ndjerë maskuar që heshtur shkon kaluar,
Mjerimi me ushtën e tij zemrën ma ka shpuar.

Nga zemra e plakur gjaku çurkë më vërshoi
Pastaj në diell mbi lulet u tret e avulloi

Dhe m'u veshën sytë një klithmë më erdh në gojë
Dhe zemra ime e plakur m'u drodh edhe mbaroi

Kalorësi i Mjerimit atëherë m'u afrua
Me këmbët zuri dhe, me dorë më preku mua

Gishtin veshur hekur e shkoi te plaga ime
Tek numuronte nomet, gjëmim pas vetëtime

Dhe si më preku gishti akull edhe hekur
Krenare e përtërirë m'u ngjall zemra e vdekur

E me afsh të ri e me hir hyjnor
E mirë, e dlirë më rrahu, si në gji rinor

Dhe dridhesha i dehur s'arrija të besoja
Sikur përpara meje perëndinë shikoja

Por kalorësi i ndjerë sërish hipi kaluar
Një shenjë me kokë ma bëri ashtu duke u larguar

E më thirri (sikur shpirti ma dëgjon)
"Kujdes, tashti! Një herë në jetë mjafton"


përktheu Mihal Hanxhari

[Askusho]

(1844-1896)

Shqipëroi: Fan Noli

ËNDËRRA IME E ZAKONTË

Shpesh natën më çudit një ëndërr, më sëmbon,
Një grua që s’e njoh, q’e dua dhe më do,
Që s’është kurdoher’ as fare gjithajo
As fare tjatër, dhe më do, më kupëton.

Më kupëton, dhe zemrën si kristal të kjartë
Ma di vetëm ajo, edhe ma zgjidh problemn’ e saj
Vetëm ajo; ballin e zbet’ e dirsur valë
Vetëm ajo ma alladit me lot’ e saj.

A ësht’ e zeshk’ a blonde ruse? Nukë e di!
Ç’i thonë? Emr’ i saj i ëmbël tingëllin
I dashur dhe syrgjyn prej jetës plot me zi.

Ka sy si të statujës, edhe zën’ e ka
Të larkmë dhe të qetë, plot me rëndësi
Dhe me lezet, si zë që s’bën më shamata.

JETIMI

Kam ardhur unë, një jetim,
zengjin prej syve dhe belave
Në njerëzit e kasabave*
S’ma varrnë, s’më gjetnë qesqin**.

Kur isha trim njëzetvjeçar,
U-përvëlova nga sevdatë,
I desha që të gjitha gratë;
S’më deshnë, më lanë beqar.

Pa patur mbret, vatan, a gjak,
Pa patur zëmër që të vrisnja,
Në luftë vajta që të vdisnja,
Po vdekja s’më përfilli aspak.

Kam ardhur von’ a tepër shpejtë?
Çpo bënj në botën un’ i mjeri?
O shokë, më mbyti qederi;
Për mua lutuni, o të drejtë.

----------------------
*Kasaba - fj. arabe., qytet i vogël, qytezë.
**Qesqin - fj. turq., i shkathët, hollak.