Ndryshimi i sistemit, një këndvështrim ndryshe
Duke filluar që nga ky numër, gazeta “Albania” sjell për lexuesit e saj një cikël shkrimesh që përcjell proceset e ndryshimeve demokratike, duke nisur që në zanafillë. Por, kësaj radhe nuk janë protagonistët e gjallë, apo ata që kanë lënë memuaret e tyre që flasin për kushtet në të cilat u krijuan, për ardhjen e demokracisë dhe momentet që e shoqëruan vit pas viti, duke filluar që nga 1986-a. Përmes një cikli shkrimesh të së përditshmes prestigjioze amerikane, “New York Times”, vijnë momente të rralla dhe të patreguara më parë për vendosjen e marrëdhënieve diplomatike të Shqipërisë me Perëndimin, imazhin që kishin të huaj për bastionin e fundit të komunizmit, eksodet masive drejt Italisë dhe Greqisë, ekzilin e shkrimtarit të madh Ismail Kadare drejt Francës, ardhjen e Peres De Cuelar në Shqipëri, udhëtimin e presidentit Ramiz Alia në pallatin e xhamtë të OKB-së në Nju-Jork apo edhe vizitën e sekretarit Amerikan të Shtetit Xhejms Bejker në Tiranë. Të gjitha këto ngjarje do të vijnë përmes këndvështrimit të gazetarëve amerikanë, të cilët në raportimet e tyre të asaj kohe sjellin detaje dhe momente të panjohura deri tani.
Në artikullin që po publikojmë sot flitet për një takim jozyrtar që ish-ambasadori ynë në OKB, Bashkim Pitarka, bëri me diplomatë amerikanë dhe rusë, i realizuar me ndërmjetësimin e një diplomati francez. Artikulli i shkruar më 8 shkurt të vitit 1987 nga Elaine Sciolino flet për “grackën” që iu bë ambasadorit shqiptar nga përfaqësuesit e Perëndimit, të cilët i merrnin informacionet për shtetin komunist kryesisht përmes kanaleve që kishin me vende të tjera. Në këtë artikull jepen detaje të mënyrës sesi Uashingtoni zyrtar kërkonte shtigje komunikimi dhe marrëdhënie me Shqipërinë komuniste, apo vendet e Bllokut Lindor, të cilat ishin shumë të vështira për t’u hapur.
Përgatiti: Albert Gjoka
Kur një dremitje bëhet një akt diplomatik
Nga ELAINE SCIOLINO
Publikuar më 8 shkurt 1987
Kur shefi i ri i delegacionit të Shqipërisë në Kombet e Bashkuara, Bashkim Pitarka, arriti në drekën e dhënë në apartamentin e shefit të delegacionit francez, ai dukej i nxehur teksa shikonte tre diplomatët amerikanë. “Unë nuk do t’i shtrëngoj duart me amerikanët dhe rusët”, - tha diplomati shqiptar me zë të lartë dhe të zhurmshëm. “Më kanë urdhëruar”. Joseph V. Reed, zëvendësshefi i delegacionit amerikan, i zgjati dorën si “pjesëtar i racës njerëzore”, por Pitarka e ktheu mbrapsht dhe i nervozuar për pritjen e rezervuar, dukej i sigurt se ata nuk ishin ulur në një radhë mospërfillëse në dhomën e ngrënies.
Disa veprime delikate në diplomaci zgjidhen me lidhjet përmes vendeve që nuk kanë marrëdhënie formale. Shtetet e Bashkuara, si dhe vendet e tjera, përdorin përgatitjet e komplikuara, të cilat variojnë sipas shkallës së miqësisë apo edhe nevojave praktike. Për shembull, Uashingtoni u përfaqësua në Iran përmes Ambasadës Zvicerane në kohën kur radikalët islamikë pushtuan Ambasadën Amerikane në vitin 1979. Për shkak të synimeve iraniane dhe frikës për sigurinë e tyre, asnjë nga diplomatët amerikanë nuk punonte më atje. Në Uashington, Irani është përfaqësuar teknikisht nga Ambasada Algjeriane, por ajo operon edhe me zyra nëpër disa qytete. Shtetet e Bashkuara i lejojnë iranianët të punojnë atje, për të bashkëpunuar me kërkesat e partnerëve të qindra iranianëve në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Iranianët kanë përfaqësuar Teheranin në Uashington. Ata ishin të pajisur me pasaporta ose me leje qëndrimi. Këto kanale zakonisht nuk funksionojnë plotësisht, sepse Irani dyshonte në neutralitetin e Zvicrës. Gjatë negociatave, javën e fundit për lirimin e korrespondentit të “Wall Street Journal”, Gerald F. Seib, autoritetet zvicerane ishin të paafta të merrnin ndonjë përgjigje nga zyrat e Ministrisë së Jashtme. Turqia dhe Pakistani, të cilat kanë marrëdhënie të mira me të dyja palët, ndihmuan në realizimin e kësaj marrëveshjeje.
Shtetet e Bashkuara të Amerikës i shkëputën marrëdhëniet diplomatike me Libanin, pasi një turmë njerëzish dogjën Ambasadën Amerikane në vitin 1979 dhe Belgjika përfaqësoi interesat e këtij vendi. Demonstruesit antiamerikanë marshonin shpesh edhe përpara Ambasadës së Belgjikës në Tripoli.
Në rastin e Shqipërisë, e cila përjashton çdo kontakt me secilën superfuqi dhe disa qeveri të tjera që Shtetet e Bashkuara të Amerikës nuk i njohin, për shembull Koreja e Veriut, Vietnami, Kamboxhia dhe Angola, pa lidhje formale, marrëdhëniet janë përfaqësuar nëpërmjet shteteve të treta.
Por zyrtarët amerikanë dhe vietnamezë takohen rregullisht në Hanoi dhe në qytetin Ho Chi Minh dhe diskutonin për fatin e amerikanëve të humbur që nga koha e Luftës së Vietnamit. Angola është një tjetër rast delikat. Zyrtarë e Departamentit të Shtetit pranuan se vetëm një marrëveshje informale me ambasadat perëndimore ndihmoi në mbrojtjen e shtetasve amerikanëve atje.
Në Kubë, përsëri biznesi amerikan është i përfshirë nga një seksion interesash nën rrethanat dhe përkujdesjen zvicerane, që operon më shumë si një ambasadë. Ajo ka rreth 20 diplomatë amerikanë brenda saj. Havana dhe Uashingtoni kanë përdorur interesat e tyre rajonale për negociata me objektiva si ndëshkimi i rrëmbyesve të avionëve dhe emigrimit të kubanëve në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Por disa çështje si trupat kubane në Angola, janë diskutuar në nivelet më të larta. Në Nikaragua dhe Afganistan, megjithëse Uashingtoni financon edhe rebelët antiqeveri, megjithatë ka marrëdhënie diplomatike dhe ambasadë. Por vendi i ambasadorit është i lirë në Kabul që prej vitit 1979, kur u krye vrasja e ambasadorit amerikan Adolph Dubs.
Mbase vendi më i përshtatshëm për lidhjet mes vendeve që kishin armiqësi ose nuk kishin marrëdhënie, ishin Kombet e Bashkuara, ku shumë vende mbanin përfaqësuesit e tyre. Bisedimet për rivendosjen e marrëdhënieve të Shteteve të Bashkuara me Mongolinë muajin e fundit u drejtuan nga shefi i delegacionit amerikan, Vernon A. Walters dhe zëvendësshefi Herbert S. Okun, të cilët flisnin rusisht, gjuhë e përdorur kryesisht nga pjesa dërrmuese e diplomatëve mongolezë.
Çështjet e Departamentit të Shtetit udhëzoheshin me shpjegime në detaje duke përcaktuar edhe mënyrën e drejtimit për zyrtarët, të cilët takoheshin me diplomatë nga vendet kundërshtare. “Dremitem tek ata dy herë, thotë ai, kur ata nuk reagojnë, unë tërhiqem”.
Albania
26 Shtator 2007
Krijoni Kontakt