Rrëzimi i diktaturës komuniste sipas shtypit perëndimor

[RaPSouL]

Fjalimet e Enverit, reagimet ne Athine e Beograd

Si jane pritur deklarimet e udheheqesit komunist ne vitin 1974 kunder Traktatit te Varshaves dhe NATO-s. Interpretimet e bera ne Greqi e Jugosllavi, diskutimet ne seline e Aleances se Atlantikut te Veriut dhe komentet e diplomateve amerikane

Ne nje fjalim te tetorit 1974, Enver Hoxha, udheheqesi komunist i Shqiperise, foli per vendosmerine e Tiranes dhe vendeve te tjera, si Jugosllavia e Greqia, per te qendruar jashte Traktatit te Varshaves dhe NATO-s. Fjalet e Hoxhes kane shkaktuar reagime te ndjeshme dhe diplomatet amerikane ne Beograd e Athine jane aktivizuar te kuptojne e interpretojne pjeset me te rendesishme te ketij fjalimi. Gjithashtu, sic tregojne dokumentet e kohes, selia e NATO-s ka trajtuar problemet e permendura nga Enver Hoxha ne fjalimin e tij.

Ne nje telegram te 7 tetorit 1974, ambasada amerikane ne Athine njofton Departamentin e Shtetit dhe homologet ne Beograd e Moske, se shtypi grek ka shfaqur interes te madh per fjalimin e Hoxhes. Ne menyre te vecante, shtypi grek ka theksuar se gazeta "Borba" ne Beograd ka shprehur komente ne favor te fjalimit. Trajtimi i medias (greke) ve ne dukje garancine e Hoxhes per popujt grek dhe jugosllav, se kufijte e ketyre vendeve me Shqiperine do te mbeteshin gjithnje te sigurt", thuhet ne telegramin e derguar ne Uashington. Megjithate, ne raportin nga Athina thuhet se mediat konservatore duket ta kene injoruar fjalimin e Enver Hoxhes.

Tri dite me pas, ne Departamentin e Shtetit do te mberrinte edhe informacioni nga Beogradi. Ambasada amerikane ne Jugosllavi do te njoftonte me 10 tetor 1974 se fjalimi i Enver Hoxhes, me 3 tetor, vazhdon te publikohet ne Beograd. "Editoriali i "Borba"-s me 6 tetor thoshte se teksa editoret nuk bashkoheshin me disa gjera te thena nga Hoxha, ata e pelqenin qendrimin e tij, ndoshta duke iu referuar konstatimit te Hoxhes se Jugosllavia, Shqiperia dhe Greqia kane interesa te perbashket ne mbrojtje dhe se siguria e secilit komb eshte e thelbesore per dy te tjeret", shkruhet ne telegramin e nisur nga Beogradi.

Gjithashtu, TANJUG, agjencia jugosllave e lajmeve, ne materialin e shperndare vetem per nivelet e larta te qeverise dhe partise, e ka publikuar fjalimin dhe reagimet per te cdo dite dhe se fundmi duke vene ne pah reagimin e favorshem grek.

Reagime kane mberritur ne Departamentin e Shtetit edhe nga misioni amerikan ne NATO, lidhur me nje fjalim te Enver Hoxhes me 3 nentor 1974. Ne kete fjalim, udheheqesi komunist i Shqiperise, ka permendur gjeresisht Jugosllavine, Greqine, Bashkimin Sovjetik, Shtetet e Bashkuara dhe Bullgarine. Me 13 nentor 1974, telegrami konfidencial i mberritur ne Uashington ve ne dukje se Hoxha nuk ka permendur Rumanine. Duke iu referuar edhe nje bisede me perfaqesuesin e Turqise, diplomatet amerikane shkruajne se marredheniet mes Shqiperise dhe Rumanise jane shume te mira, duke mos qene nevoja qe Rumania te permendet ne menyre te vecante.

Gjithashtu, perfaqesuesi italian ne NATO i eshte bashkuar qendrimit turk, ndonese ka nenvizuar se deklarimet antisovjetike te Hoxhes ishin me te fortat qe ai kishte bere ndonjehere. "Trajtimi i vendeve Perendimore ne pergjithesi nga lideret shqiptare ishte pak me teper paqtues se te ne shkuaren, ndonese ata nuk merrnin nje linje afrimi", thuhet ne telegram. Perfaqesuesi italian ka shtuar se Hoxha ka shprehur gatishmerine per vendosjen e marredhenieve diplomatike me Mbreterine e Bashkuar, me kushtin qe britaniket te kthenin floririn shqiptar dhe me Republiken Federale te Gjermanise, nese Boni binte dakord te paguante reparacionet e luftes.

Ne vitet 1973-1975, Shtetet e Bashkuara kane ndjekur me interes zhvillimet ne Shqiperi edhe per shkak te levizjeve te brendshme. Keto ndryshime ne ushtri dhe kulture shqetesuan jo pak udheheqjen komuniste te komanduar nga Enver Hoxha, ndonese nuk ishin te mjaftueshme per te tronditur pushtetin e tij personal.

[RaPSouL]

Vizita e Çu En Lait në Tiranë, si u prit nga shqiptarët

Speciale e gazetës “Zëri i Popullit”: “Marrëdhëniet shqiptaro-kineze, më të ngushta se kurrë” . Përbërja e delegacionit kinez, takimet me krerët e lartë të shtetit dhe vizitat nëpër Shqipëri

Me ftesën e kryetarit të Këshillit të Ministrave të Republikës Popullore të Shqipërisë, anëtari i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë, Mehmet Shehu, prej datës 31 dhjetor 1963 deri më janar 1964, bëri një vizitë miqësore në Republikën Popullore të Shqipërisë, Kryetari i Këshillit të Shtetit të Republikës Popullore të Kinës, Zëvendëskryetari i Komitetit Qendror të Partisë Komuniste të Kinës, Çu En Lai. Kryetari i Këshillit të Shtetit të Republikës Popullore të Kinës Çu En Lai shoqërohej nga: Çen Ji, zëvendëskryetar i Këshillit të Shtetit të Republikës Popullore të Kinës, ministër i Punëve të Jashtme, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë Komuniste Kineze; Kun Juan, zëvendëskryetar i Kabinetit për marrëdhëniet me botën e jashtme pranë Këshillit të Shtetit, kandidat i Komitetit Qendror të Partisë Komuniste Kineze; Huan Çen, zëvendësministër i Punëve të Jashtme; Tun Shio Pun, kryetari i Kabinetit të Kryetarit të Këshillit të Shtetit; Çia Guan Hua, ministër asistent i Punëve të Jashtme; Y Pei Vin, drejtor i Drejtorisë së Protokollit të Ministrisë së Punëve të Jashtme; Van Min, zëvendësdrejtor i Drejtorisë së Përgjithshme të Ministrisë së Punëve të Jashtme; Li Shu Huai, zëvendësdrejtor i Kabinetit të Ministrisë së sigurimit publik. Kryeministri Çu En Lai dhe zëvendëskryeministri Çen Ji, si dhe shokët që i shoqëronin, vizituan Tiranën, Shkodrën, Vlorën, Korçën, Beratin dhe Qytetin Stalin, si dhe uzina, kooperativa bujqësore dhe institucione kulturore e arsimore, dhe patën kontakte me shtresa të ndryshme të popullit shqiptar. Atyre iu bë kudo një pritje e nxehtë dhe e pashembullt, një mikpritje madhështore dhe e përzemërt nga ana e popullit vëlla të Shqipërisë. Kjo është një shprehje e gjallë e miqësisë së madhe, të bazuar në internacionalizmin proletar, që lidh popullin kinez me popullin shqiptar. Gjatë vizitës së tyre, shoku Çu En Lai dhe shoku Çen Ji zhvilluan bisedime të përzemërta dhe miqësore me Sekretarin e Parë të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë shokun Enver Hoxha dhe me Kryetarin e Këshillit të Ministrave shokun Mehmet Shehu, mbi forcimin dhe zhvillimin e pandërprerë të miqësisë, të unitetit dhe të marrëdhënieve të ndihmës reciproke e të bashkëpunimit midis dy partive dhe dy vendeve, si dhe për çështjet kryesore të gjendjes ndërkombëtare e të lëvizjes komuniste ndërkombëtare të kohës së sotme. Bisedimet u karakterizuan nga uniteti i plotë i pikëpamjeve dhe i qëndrimeve për të gjitha çështjet e diskutuara. Në këto bisedime morën pjesë: Nga pala shqiptare: Adil Çarçani, ministër i Minierave dhe Gjeologjisë, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë; Beqir Balluku, zëvendëskryetar i parë i Këshillit të Ministrave, ministër i Mbrojtjes Popullore, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë, president i Këshillit Qendror të Bashkimeve Profesionale të Shqipërisë; Haki Toska, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë, sekretar i Komitetit Qendror; Hysni Kapo, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë, sekretar i Komitetit Qendror; Ramiz Alia, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë, sekretar i Komitetit Qendror; Rita Marko, anëtar i Byrosë Politike të Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë; Behar Shtylla, ministër i Punëve të Jashtme, anëtar i Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë; Nesti Nase, ambasador i jashtëzakonshëm dhe fuqiplotë i Republikës Popullore të Shqipërisë në Republikën Popullore të Kinës, kandidat i Komitetit Qendror të Partisë së Punës të Shqipërisë. Nga pala kineze: Çen Ji, zëvendëskryetar i Këshillit të Shtetit, ministër i Punëve të Jashtme, anëtar i Byrosë Politike të Komunitetit Qendror të Partisë Komuniste Kineze; Kuan Juan, zëvendëskryetar i Kabinetit për marrëdhëniet me botën e jashtme pranë Këshillit të Shtetit, kandidat i Komitetit Qendror të Partisë Komuniste Kineze; Huan Çen, zëvendësministër i Punëve të Jashtme; Tun Shio Pun, ministër asistent i Punëve të Jashtme; Lo Shi Gao, ambasador i jashtëzakonshëm dhe fuqiplotë i Republikës Popullore të Kinës në Republikën Popullore të Shqipërisë. Gjatë bisedimeve të dyja palët vunë në dukje me kënaqësi të madhe marrëdhëniet vëllazërore të miqësisë, të ndihmës reciproke dhe bashkëpunimit që ekzistojnë midis dy partive, dy qeverive dhe dy vendeve, të cilat janë forcuar e zhvilluar çdo ditë e më tepër në luftën kundër imperializmit dhe për mbrojtjen e paqes botërore, në luftën kundër kolonializmit dhe neokolonializmit, dhe për mbështetjen e lëvizjes nacional-çlirimtare, në luftën kundër revizionizmit modern dhe për mbrojtjen e pastërtisë së marksizëm-leninizmit, si dhe në luftën për çështjen e përbashkët të revolucionit socialist e të ndërtimit të socializmit. Miqësia e madhe dhe uniteti luftarak midis dy partive dhe dy vendeve mbështeten mbi marksizëm-leninizmin dhe internacionalizmin proletar, ato ndërtohen mbi parimet që rregullojnë marrëdhëniet midis partive motra dhe vendeve vëllezër dhe që janë përcaktuar në Deklaratat e partive komuniste e punëtore të viteve 1957 dhe 1960. Forcimi i miqësisë midis Shqipërisë dhe Kinës u përgjigjet interesave themelore te popujve të tyre, interesave të të gjithë kampit socialist e të lëvizjes komuniste ndërkombëtare dhe është një kontribut në çështjen e madhe të popujve të botës që luftojnë për paqen botërore, për çlirimin kombëtar, për demokracinë dhe për socializmin. Të dyja palët shprehin vendosmërinë për të vazhduar përpjekjet e tyre për forcimin e miqësisë e të unitetit midis dy partive, dy qeverive dhe dy vendeve dhe për të ecur përpara, krah për krah, në luftën e tyre të përbashkët, duke inkurajuar shoqi-shoqin dhe duke i dhënë gjithmonë njëri-tjetrit ndihmë dhe përkrahje reciproke.
Çu En Lai përshëndet Hoxhën dhe Shehun
Kryetari i Këshillit të Shtetit të RP të Kinës, zëvendëskryetar i Komitetit Qendror të Partisë Komuniste Kineze, shoku Çu En Lai, u dërgoi këtë telegram përshëndetjeje shokëve Enver Hoxha dhe Mehmet Shehu nga bordi i aeroplanit me të cilin udhëtoi për në Tunizi:
I dashur shoku Enver, i dashur shoku Mehmet Shehu,
Duke u larguar nga kufiri shtetëror i Shqipërisë motër aleate, shoku Çen Ji dhe unë ju shprehim edhe një herë falënderimet tona të përzemërta. Përshëndetjet e zjarrta dhe pritjet e përzemërta që na bëtë gjatë vizitës, janë dëshmi të gjalla të miqësisë së ngushtë luftarake në mes popullit kinez dhe popullit shqiptar. Unë jam i bindur se me anën e kësaj vizite dhe të bisedimeve që u zhvilluan mes nesh, do të forcohen me siguri edhe më shumë miqësia dhe uniteti mes dy partive, dy vendeve dhe dy popujve të Kinës dhe të Shqipërisë, në bazën e marksizëm-leninizmit dhe të internacionalizmit proletar. I uroj popullit shqiptar që, nën udhëheqjen e Partisë së Punës të Shqipërisë me shokun Enver Hoxha në krye, të arrijë vazhdimisht fitore të reja në çështjen e ndërtimit të socializmit, në luftën kundër imperializmit, reaksionarëve të ndryshëm dhe revizionimit modern dhe në luftën për mbrojtjen e paqes në Evropë e në gjithë botën. Të rrojë miqësia luftarake dhe uniteti i madh në mes popullit kinez dhe popullit shqiptar! Tani me të vërtetë po largohemi nga vendi juaj heroik, me një emocion të madh po ju lëmë lamtumirën. Nëntë ditë plot miqësi e gëzim që kaluam këtu do të mbeten përgjithmonë në kujtesën tonë. Ne ju shprehim edhe një herë falënderimet tona të përzemërta për pritjen jashtëzakonisht të sinqertë, miqësore dhe të ngrohtë që na bëtë. Ne erdhëm dhe ju sollëm zemrën e 17 milionë anëtarëve të Partisë Komuniste Kineze dhe të popullit kinez prej 650 milionësh. Tani po largohemi duke marrë me vete frymën e madhe revolucionare dhe vullnetin e vendosur dhe luftarak të popullit shqiptar, sihariqet mbi fitoret e reja që arrin vazhdimisht populli shqiptar në çështjen e ndërtimit të socializmit, si dhe miqësinë jashtëzakonisht të lartë të internacionalizmit proletar. Të gjitha këto do të frymëzojnë së tepërmi komunistët kinezë dhe popullin kinez. Lamtumirë, shokë të dashur Enver Hoxha, Mehmet Shehu dhe shokë të tjerë udhëheqës shqiptarë! Unë jam i bindur se populli shqiptar, nën udhëheqjen e urtë të Partisë së Punës të Shqipërisë me shokun Enver Hoxha në krye, do të vazhdojë të ecë me siguri përpara nga fitorja në fitore edhe më të mëdha.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i Popullit” më datë 10 janar 1964
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Krizë buke në Shqipëri pas prishjes me rusët, vjen gruri nga Kina

Gazeta raporton për protestat pro Enverit pas ndarjes me Rusinë. Krizë ekonomike në vend. Nis ndarja e tollonave. Gati ndihma kineze

Paul Underwood

BEOGRAD – Komunistët shqiptarë vazhduan edhe sot denoncimet e tyre të dhunshme ndaj kryetarit të Partisë Komuniste Sovjetike, Nikita Hrushov, gjatë protestave të tyre të bëra në mbështetje të pushtetit të gjeneral Enver Hoxhës, kryetar i Partisë Komuniste.
Burime jugosllave thonë se Beogradi nuk ka konfirmuar informacionet në Europën Perëndimore për trazira brenda vendit të ashpër malor. Gjithashtu, zyrat diplomatike raportojnë se nuk ka të dhëna të ndonjë rritjeje të zemërimit në Tiranë, kryeqytet i vendit. Megjithatë, vëzhguesit komentuan se njëfarë tensioni do të jetë i pashmangshëm në drejtimin e pushtetit në këto momente, ku u bë thirrje për mbështetje popullore. Në mënyrë të qartë, një gjë e tillë duke u rritur në mënyrë energjike. Radio Tirana raportoi sot një varg të gjatë protestash dhe rezolutash pro Enver Hoxhës dhe kundër Hrushovit, të bëra nga grupe të bashkimeve tregtare dhe organizatave qytetare në zona të ndryshme të vendit.
Duket mbështetja popullore
Ka të dhëna se pushteti është duke marrë një mbështetje të vërtetë popullore përsa i përket konfliktit të tij për doktrinat komuniste me Kremlinin. Burime diplomatike thonë se informacionet nga Tirana kishin theksuar shenjat e një vetëdije popullore në protestat e fundit. I tillë reaksion pritej të ishte i natyrshëm për shqiptarët, një popull ky tradicionalisht krenar, luftëdashës, dyshues dhe armiqësor nga të huajt. Vëzhguesit këtu ishin plot dyshime, pavarësisht shqetësimeve të shpallura të Tiranës zyrtare, se zoti Hrushov do të përpiqet të rrëzojë forcërisht pushtetin e Enver Hoxhës. Një përpjekje e dështuar do të jetë humbje e prestigjit të Moskës.
Në anën tjetër, një lëvizje e tillë do të jetë e panevojshme nëse Bashkimi Sovjetik dhe Kina komuniste arrijnë në një lloj marrëveshje për konfliktin më të madh të tyre, siç Beogradi beson se ata do ta bëjnë një gjë të tillë. Presioni i koordinuar i të dyjave do të jetë i mjaftueshëm të ndryshojë gjendjen në Tiranë pa treguar forcë ose përmbysje të pushtetit.
Rikthehen ushqimet me racion
Megjithatë, burimet e Beogradit priren të besojnë informacionet se masat e racionimit të ushqimeve duhet të jenë vendosur në Shqipëri. Megjithëse pushteti është duke e përdorur krizën si një justifikim për testimet jopopullore, ata besojnë gjithashtu se ishte e nevojshme në çdo mënyrë për shkak të vështirësive ekonomike të vendit. Tregtia dhe ndihma ekonomike që më parë vinin në Shqipëri nga Bashkimi Sovjetik dhe Europa Lindore, janë ndërprerë qëkur nisi konflikti. Kina komuniste ka qenë e detyruar të ndërrojë destinacionin e drithërave që i nevojiteshin për popullsinë e saj që të furnizojë shqiptarët, dhe burimet kanë informuar se ndodhet një sasi tepër e pakët bulmetrash dhe vaji në tregun e Tiranës. Gjithashtu, vendet e bllokut sovjetik kanë njoftuan se do të tërheqin të gjithë personelin e tyre të ndihmës teknike nga Shqipëria, duke ndërprerë punën në një numër projektesh industriale dhe minerale që ndodhen në ndërtim e sipër në të gjithë vendin.


Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 11 nëntor 1961
Titulli i gazetës është redaksional. Titulli origjinal është: “Tirana continues to score Moscow”

[RaPSouL]

Ultimatumi i Shqipërisë ndaj Rusisë: “Nikita Hrushov, tradhtar i ndërgjegjes”

“Zëri i popullit” publikon deklaratën kundër politikës së ndjekur nga Bashkimi Sovjetik. Refuzimi i ftesës së bërë nga Kremlini për të marrë pjesë në bisedimet dypalëshe

, të rishikojë me kurajë pozitat e saj dhe të kthehet përsëri në rrugën e marksizëm-leninizmit e të internacionalizmit proletar, të dënojë qëndrimet e veta shoviniste e veprimet armiqësore ndaj partive motra e vendeve socialiste vëllezër dhe të rivendosë marrëdhëniet e miqësisë e të solidaritetit proletar me to. Madje, edhe pas Kongresit të 22-të të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik, kur Nikita Hrushovi u vërsul me sulmet publike më të ulta dhe me shpifjet më të përbindshme kundër Partisë së Punës të Shqipërisë dhe udhëheqjes së saj, partia jonë i është drejtuar udhëheqjes së Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik që të rishikojë pozitën e saj dhe të rikthehet në rrugë të drejtë. “Partia e Punës e Shqipërisë, në fjalimin e mbajtur më 7 nëntor 1961 në mbledhjen solemne kushtuar 20-vjetorit të themelimit të Partisë së Punës të Shqipërisë dhe 44-vjetorit të Revolucionit të madh socialist të Tetorit, me ndërgjegje të qetë e të pastër i bën thirrje Komitetit Qendror të ri që zgjodhi Kongresi i 22-të që, me drejtësi leniniste, me objektivitet e gjakftohtësi, jo në mënyrë të njëanshme, të gjykojë mbi gjendjen e krijuar në marrëdhëniet midis dy partive e dy vendeve tona. Partia jonë ka qenë kurdoherë e gatshme, për hir të unitetit të lëvizjes komuniste e të kampit socialist, të interesave të vendeve tona, për zgjidhjen e mosmarrëveshjeve ekzistuese. Por ajo gjithnjë ka qenë dhe është e mendimit që këto çështje të zgjidhen drejt dhe vetëm në rrugë marksiste-leniniste, në kushtet e barazisë dhe jo të presioneve e të diktimit. Ne kemi shpresë e bindje në drejtësinë e Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik”, - tha shoku Enver Hoxha. Edhe në prill të vitit 1963, partia jonë, në një artikull të botuar në organin e Komitetit Qendror “Zëri i popullit”, theksonte: “Në qoftë se Nikita Hrushovi është për zgjidhjen e mosmarrëveshjeve dhe forcimin e unitetit, këtë duhet ta tregojë me vepra, të ndërmarrë hapa reale e jo fiktive, të heqë të gjitha pengesat që ai ka krijuar në marrëdhëniet midis dy partive të dy vendeve tona. Ashtu siç guxoi të sulmojë në mënyrë shpifëse, të ndërhyjë në punët e brendshme dhe të kryejë veprime armiqësore kundër partisë e vendit tonë, ashtu ai duhet të marrë edhe guximin t’i dënojë botërisht këto qëndrime e veprime antimarksiste dhe të kthehet në respektimin rigoroz të normave internacionaliste të marrëdhënieve midis partive komuniste e punëtore e midis vendeve socialiste. Ne do të mirëpresim çdo hap të sinqertë në këtë drejtim”. Mirëpo, grupi i Nikita Hrushovit jo vetëm nuk ia vuri veshin zërit të arsyes dhe i përbuzi këshillat shoqërore të partisë sonë, e të partive të tjera motra, por vazhdoi me një këmbëngulje akoma më të madhe kursin e tij të tradhtisë, shtoi sulmet dhe veprimet armiqësore kundër partisë sonë, Partisë Komuniste Kineze dhe partive të tjera motra, kundër marksizëm-leninizmit, kundër unitetit të kampit socialist e të lëvizjes komuniste. Ngjarjet dhe faktet kanë provuar në mënyrë të pakundërshtueshme se Nikita Hrushovi është një tradhtar e armik i ndërgjegjshëm dhe i vendosur të ecë deri në fund në rrugën e tij kundërrevolucionare. Vendimi i fundit për të thirrur arbitrarisht dhe në mënyrë të paligjshme një mbledhje të veçantë të partive që ecin pas gjurmëve të tij, është një komplot i ri i madh që flet qartë se grupi i Nikita Hrushovit është përçarësi më i madh që ka njohur historia e lëvizjes komuniste ndërkombëtare. Në këtë komplot të ri antikomunist, që do të sanksionojë përçarjen e plotë e të hapur të kampit socialist e të lëvizjes komuniste, Nikita Hrushovi përpiqet të tërheqë sa më shumë parti. Lidhur me këtë, ai u ka dërguar të gjitha partive, ndërmjet tyre edhe partisë sonë, një letër me anë të së cilës njofton se ai ka vendosur të thërrasë më 15 dhjetor të këtij viti mbledhjen e komisionit të redaktimit dhe nga mesi i vitit të ardhshëm mbledhjen ndërkombëtare të partive komuniste e punëtore. Në letër partia jonë ftohet të dërgojë në Moskë delegacionin e saj për të marrë pjesë në punimet e komisionit të redaktimit dhe të njoftojë sa më parë përbërjen e delegacionit. Komiteti Qendror i Partisë së Punës të Shqipërisë, duke marrë parasysh se grupi i Nikita Hrushovit ka tradhtuar përfundimisht, në mënyrë të pandreqshme, çështjen e marksizëm-leninizmit e të socializmit dhe se të gjitha përpjekjet e shpresat për ta sjellë atë në rrugë të drejtë kanë dështuar plotësisht, ka vendosur të mos i përgjigjet letrës së tij të 30 korrikut 1964. Me grupin renegat të Nikita Hrushovit, Partia e Punës e Shqipërisë nuk ka të bëjë më. Me këtë rast dhe në këto kushte, Partia e Punës e Shqipërisë vendosi t’ju drejtohet me këtë letër të hapur juve, anëtarëve të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik, pionerëve të kauzës së madhe të komunizmit, për të cilët ne kemi patur dhe kemi një respekt e dashuri të thellë. Në këtë letër, ne duam t’ju themi juve, me emër të hapur e me sinqeritet vëllazëror, atë të vërtetë që Nikita Hrushovi jua ka fshehur për vite me radhë. Ai ju ka mashtruar dhe po ju mashtron. Ai ju ka mohuar juve çdo të drejtë të njiheni me materialet e partive të tjera marksiste-leniniste. Partia e Punës e Shqipërisë ju drejtohet juve, sepse ajo mendon se në këtë situatë përgjegjësia dhe roli juaj janë historike. Ju përket juve të thoni fjalën tuaj. Ne te ju kemi besim. Në Bashkimin Sovjetik askush tjetër përveç jush nuk mundet të ndalojë kursin revizionist të Nikita Hrushovit. Ju jeni forca e vetme që mund ta shpëtoni Bashkimin Sovjetik, atdheun e Tetorit të madh, dhe Partinë e lavdishme të bolshevikëve nga qorrsokaku ku e ka futur Nikita Hrushovi, të mbroni marksizëm-leninizmin, nderin dhe dinjitetin e Bashkimit Sovjetik, të ngrini lart flamurin revolucionar të partisë suaj, të cilin Nikita Hrushovi e ka njollosur me turp. Grupi i Nikita Hrushovit po bën një zhurmë të madhe rreth së ashtuquajturës mbledhje ndërkombëtare të partive komuniste e punëtore. Ai po mundohet t’ju mbushë mendjen juve dhe të gjithë komunistëve të botës se kjo qenka një mbledhje e domosdoshme, se ajo gjoja do t’i shërbeka zgjidhjes së mosmarrëveshjeve dhe forcimit të unitetit të kampit socialist e të lëvizjes komuniste. Ky është një mashtrim i madh, një bllof, një manovër e rrezikshme. Në të vërtetë, kjo mbledhje, si nga rrethanat në të cilat po thirret e nga mënyra se si po përgatitet ashtu edhe platforma politike e saj, nuk i shërben aspak çështjes së unitetit marksist-leninist. Ajo ka për qëllim të minojë unitetin, të përçajë përfundimisht lëvizjen komuniste, të forcojë luftën kundër marksizëm-leninizmit, duke i bërë kështu shërbimin më të madh borgjezisë imperialiste. Komiteti Qendror i Partisë së Punës të Shqipërisë deklaron se Partia e Punës së Shqipërisë shprehet me vendosmëri kundër mbledhjes përçarëse të revizionistëve modernë dhe e dënon kategorikisht këtë komplot të ri të klikës hrushoviane.

[RaPSouL]

Fjalimi i Hoxhës në “Times”: “Si dështuan dy misionet anti-Shqipëri të Hrushovit”

Gazeta amerikane publikon fjalimin denoncues të Enverit kundër Bashkimit Sovjetik. Ndëshkim me ndërprerje të kredive, tërheqje të ekspertëve dhe heqjen e bursave

Harry Schwartz

Drejtuesit më të lartë komunistë të Shqipërisë akuzojnë se kryetari i Partisë së Bashkimit Sovjetik denoncoi Shqipërinë në Moskë gjatë muajit të kaluar sepse udhëheqësi rus kishte dështuar dy herë në qëllimin e tij gjatë vitit 1960 që të imponojë pikëpamjet e tij në lëvizjen komuniste ndërkombëtare. Akuza ishte bërë nga gjenerali i Ushtrisë, Enver Hoxha, njëkohësisht Sekretari i Parë i Partisë së Punës (Komuniste) në një fjalim të mbajtur në fillimin e këtij muaji në Tiranë. Një përmbledhje zyrtare e fjalimit tashmë është bërë publik. Gjeneral Hoxha tha se Hrushovi dështoi që ta çojë (çështjen shqiptare, - shën red.) në takimet e Internacionales Komuniste në Bukuresht, në takimin e mbajtur në qershor 1960 dhe në Moskë në nëntorin e po atij viti. Fjalimi i gjeneral Hoxhës nxirrte në pah se shqiptarët janë besnikë dhe se kanë shumë mbështetës në të gjitha partitë komuniste të botës. Udhëheqësi shqiptar tha se 34 parti komuniste nga 81 të tilla që u përfaqësuan në Kongresin e 22-të të Partisë së Bashkimi Sovjetik, nuk u pajtuan me sulmin e Hrushovit ndaj Shqipërisë. Ai tha se nga udhëheqësit sovjetikë që morën pjesë në Kongres, vetëm 80 nga 88 veta dolën hapur kundër Shqipërisë.
Presioni rus
Gjeneral Hoxha e paraqiti këtë situatë si skemë taktike të presionit. Ai tha se Bashkimi Sovjetik është duke u përpjekur që t’u imponojë shqiptarëve kërkesat e tij: "Në sferën ekonomike, të gjitha kreditë e dhëna nga Bashkimi i Republikave Sovjetik për vendin tonë për planin 5-vjeçar janë ndërprerë me qëllimin e vetëm, sabotimin e planit ekonomik të vendit tonë. Pa asnjë arsye, të gjithë specialistët rusë që po punojnë në Shqipëri, të cilët plotësonin nevojat tona ekonomike, janë larguar në një mënyrë të njëanshme, megjithëse ne u kishim kërkuar atyre zyrtarisht që të qëndronin. "Për shkak të kërkesave për pagimin e kredive të vjetra ne nisëm që këtë vit, megjithëse sipas dokumenteve ekzistuese, ato duhej të fillonim pas vitit 1970. Pala sovjetike ka ndërprerë përfundimit marrëdhëniet tregtare”.
Tërheqja e studentëve ”Të gjithë studentëve shqiptarë, civilë dhe ushtarakë që studionin në Bashkimin e Republikave Sovjetike, u ishin hequr të drejtat e studimeve të tyre dhe më tej, presioni ekonomik ishte shoqëruar me masa të rrepta në sferën ushtarake. Enver Hoxha akuzoi Kryetarin e Partisë Komuniste Sovjetike Nikita Hrushov, se ofroi azil politik në vitin 1957 për Panajot Plakun, të cilin ai e kishte shpallur tradhtar të vendit dhe një agjent spiunazhi jugosllav për një kohë të gjatë”.
Gjeneral Hoxha nuk kurseu në denoncimin e tij as A. Suslov, Sekretarin e Parë të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik. Ai tha se në muajt prill dhe maj të vitit 1956, zoti Suslov u përpoq të bindë shqiptarët për të rehabilituar figurën e Koçi Xoxes, një ish-udhëheqës shqiptar, i ekzekutuar rreth 10 vjet më parë për preferencat e tij pro-titiste. “Vetëm një asamble ndërkombëtare e partive komuniste është kompetente të gjykojë në tërësi nëse komunistët shqiptarë e kanë drejt ose gabim”, - tha gjeneral Hoxha. “Por Zoti Hrushov ka frikë të thërrasë një asamble të tillë, - tha ai, - sepse ai ishte i bindur se nuk do të arrijë qëllimin e tij që të ndëshkojë Partinë tonë të Punës (Komuniste)”.
Arsyeja e takimeve Që ta mbështesë këtë, udhëheqësi komunist shqiptar jep këtë përmbledhje që u paraqit në takimet e partive komuniste internacionale në Moskë dhe Bukuresht: “Mënyra e përdorur nga Sekretari i Parë i Partisë Komuniste Sovjetike që të sulmojë partinë tonë në mënyrë të njëanshme, është e njohur nga lëvizjet punëtore dhe komuniste në rang ndërkombëtar. Kjo metodë është përdorur njësoj edhe në Bukuresht, ku përmes akuzave të njëanshme dhe të gabuara ai u përpoq të përulë partitë marksiste-komuniste dhe përmes një prononcimi të shpejtë, të mirëstudiuar, kërkoi kompromisin e përfaqësuesve të partive simotra. Por, pavarësisht nga kjo, me gjithë përpjekjet e tij, ai nuk i arriti qëllimet.
“Përkundrazi, zoti Hrushov ishte detyruar të pranojë rezultatet e takimit të Moskës të vitit 1960, tek të cilat korrigjohen diskutimet që kishin synim t’i transferonin ato (tek lëvizja komuniste ndërkombëtare) dhe në mënyrë të qartë, nxori publikisht se pikëpamjet e tij nuk gjenin mbështetjen entuziaste në radhët e pjesëmarrësve”.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 19 nëntor 1961
Titulli është redaksional. Titulli origjinal është: “Enver Hoxha says that party resisted Russian”

[RaPSouL]

Shqipëria denoncon Hrushovin: ”Ja pse po i mbledh partitë komuniste”

“Zëri Popullit” analizon situatën. “Pse nuk marrim pjesë në takim”. Qëllimi i Hrushovit për të përjashtuar partitë kundërshtare

Së pari, Komiteti Qendror i Partisë së Punës të Shqipërisë është i bindur se, në kushtet dhe në rrethanat e sotme, kur në lëvizjen komuniste ndërkombëtare ekzistojnë divergjenca të thella për çështje themelore e strategjike midis marksist-leninistëve dhe revizionistëve, rreth të cilave zhvillohet tani një polemikë e madhe, thirrja me rrëmbim e mbledhjes së partive komuniste e punëtore nuk është në dobi të zgjidhjes së mosmarrëveshjeve dhe të forcimit të unitetit mbi baza të shëndosha marksiste-leniniste, nuk është aspak rruga më efektive për forcimin e kompaktësisë së lëvizjes komuniste, por përkundrazi është rruga drejt minimit të plotë të saj. Me pikëpamjet dhe veprimet e tyre revizionistët modernë i kanë thelluar e ashpërsuar gjithnjë e më shumë divergjencat ekzistuese, e kanë minuar përherë e më tepër unitetin, janë futur gjithnjë e më thellë në llumin e tradhtisë e të përçarjes. Me të gjitha këto ata e kanë bërë edhe më të vështirë thirrjen e mbledhjes ndërkombëtare të partive komuniste e punëtore, e kanë shtyrë edhe më larg atë. Tani duhet një punë më e madhe dhe një kohë më e gjatë për të përgatitur kushtet e nevojshme për thirrjen e mbledhjes që do t’i shërbente me të vërtetë unitetit marksist-leninist të kampit socialist e të lëvizjes komuniste. Së dyti, Komiteti Qendror i Partisë së Punës të Shqipërisë deklaron se mbledhja që po thirret tani me iniciativën e grupit të Nikita Hrushovit është një mbledhje krejt arbitrare dhe e paligjshme, meqenëse janë shkelur brutalisht normat e parimet e sanksionuara në Deklaratën e Moskës të vitit 1960, që rregullojnë marrëdhëniet midis partive. Askush nuk ka të drejtë të thërrasë mbledhjen e përgjithshme të partive komuniste e punëtore sipas qejfit të vet, pa u konsultuar me partitë e tjera dhe pa marrë më parë pëlqimin e tyre. Ne deklarojmë publikisht se asnjë konsultim paraprak nuk është bërë për këtë çështje me Partinë e Punës të Shqipërisë. Nikita Hrushovi, krejt arbitrarisht, ka vendosur që parimin e sanksionuar në mbledhjen e Moskës të vitit 1960, të arritjes së pikëpamjeve unike me anën e konsultimeve të barabarta e shoqërore, të zëvendësojë me parimin e nënshtrimit të pakicës ndaj shumicës. Partia e Punës e Shqipërisë është shprehur dhe shprehet kundër parimit të tillë sepse kjo është një shkelje flagrante e barazisë dhe e pavarësisë së partive motra është një orvatje për t’u imponuar të tjerëve vullnetin e së ashtuquajturës shumicë. Por edhe në qoftë se flasim për shumicën, shumica e vërtetë reale dhe jo e rreme e fiktive, nuk është aspak në anën e revizionistëve. Kundër thirrjes së mbledhjes komuniste ndërkombëtare, në kushtet dhe në rrethanat e sotme, janë shprehur në mënyrë krejt të përcaktuar një numër i konsiderueshëm partish motra që kanë në radhët e tyre rreth gjysmën e komunistëve të mbarë botës, pa llogaritur këtu një armatë të tërë komunistësh revolucionarë që bëjnë pjesë në partitë e vendeve të tjera, ku udhëheqjet kanë shkarë në pozita revizioniste dhe që gjithashtu dënojnë veprimet përçarëse e tradhtare të Nikita Hrushovit. Së treti, Komiteti Qendror i Partisë së Punës të Shqipërisë deklaron se grupi i Nikita Hrushovit, duke organizuar në mënyrë të ngutshme, arbitrare dhe të paligjshme të ashtuquajturën mbledhje ndërkombëtare, në fakt ai përpiqet të organizojë një mbledhje fraksionistësh. Kjo duket qartë edhe nga letra e 30 korrikut e Komitetit Qendror të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik ku thuhet: “Sipas mendimit tonë komisioni duhet të fillojë punën edhe në qoftë se ndonjëra nga të 26 partitë komuniste nuk do t’i dërgojë përfaqësuesit e saj në afatin e caktuar”. Dhe më poshtë, letra vazhdon: “Refuzimi i kësaj ose asaj partie nga puna kolektive nuk mund të shërbejë si arsye për shtyrje të reja në çështjen e realizimit të masave që kanë si qëllim përpunimin e rrugëve e të metodave të forcimit të unitetit internacionalist të marksist-leninistëve të gjithë botës”. Pra, është e qartë se Nikita Hrushovi ka vendosur të thërrasë mbledhjen edhe pa pjesëmarrjen e përfaqësuesve të shumë partive, të cilat qysh më parë janë shprehur kundër mbledhjes ndërkombëtare në kushtet dhe në rrethanat e sotme. Kjo do të thotë se mbledhja që po thirret tani do të jetë një mbledhje vetëm e udhëheqësve të disa partive, dhe kryesisht e atyre që ndjekin pas Nikita Hrushovin, do të jetë një mbledhje revizionistësh. Edhe vetëm ky fakt hedh poshtë gjithë demagogjinë e Nikita Hrushovit për gjoja unitet e kompaktësi dhe zbulon sheshit synimet e tij antimarksiste e përçarëse. Tani po bëhet e qartë për të gjithë së grupi i Nikita Hrushovit duke thirrur me ngut të ashtuquajturën mbledhje ndërkombëtare të partive komuniste e punëtore, synon të arrijë dy objektiva kryesore: nga njëra anë, të intensifikojë luftën kundër marksizëm-leninizmit, të dënojë disa vende socialiste e disa parti komuniste dhe t’i përjashtojë ato nga kampi socialist e lëvizja komuniste; dhe nga ana tjetër të forcojë radhët e frontit revizionist, t’i nënshtrojë gjithë revizionistët ndaj diktatit të tij, t’u imponojë atyre një kartë të re duke u lidhur duar e këmbë. Arritja e këtyre objektivave është vendimtare për fatet e grupit revizionist të Nikita Hrushovit, i cili gjendet përpara vështirësish shumë serioze. Lufta parimore dhe e vendosur e partive marksiste-leniniste dhe e komunistëve revolucionarë në botë jo vetëm u çori maskën revizionistëve hrushovianë dhe po shkatërron planet e tyre armiqësore, por ka krijuar në gjirin e vetë revizionistëve modernë situata të rënda. Midis tyre kanë lindur kontradikta të theksuara, të cilat shprehin qartë sidomos në tendencat për të kundërshtuar hegjemoninë dhe paternalizmin e grupit të Nikita Hrushovit. Në këto kushte për revizionistët hrushovianë nuk mbetet rrugë tjetër: ata duhet të çojnë deri në fund përçarjen me marksistë-leninistët, sado formale qoftë ajo. Këto plane që Nikita Hrushovi synon të arrijë me mbledhjen që po përgatit, kanë ndeshur në pengesa të mëdha, jo vetëm nga partitë marksiste-leniniste, që i kanë të qarta qëllimet tradhtare të Nikita Hrushovit në dëm të komunizmit dhe të kampit socialist, por edhe nga disa aleatë të tij revizionistë. Në radhë të parë duhet thënë se disa nga kundërshtarët revizionistë të mbledhjes së propozuar nga Hrushovi në dëm të komunizmit dhe të kampit socialist, por edhe nga disa aleatë të tij revizionistë. Kundërshtimi i tyre për mbajtjen e mbledhjes ndërkombëtare nuk frymëzohet nga preukupacioni për unitetin e lëvizjes komuniste dhe të kampit socialist, por nga qëllimi që përçarjen e plotë dhe luftën kundër marksizëm-leninizmit ta bëjnë me metoda të ndryshme nga ato të Nikita Hrushovit, më efikase, sipas tyre, me më pak pasoja të rrezikshme për ta, duke i zgjatur jetën vetes me anë të krijimit të iluzioneve false rreth pozitës së tyre etj. Veç kësaj, kundërshtimi i tyre frymëzohet nga që nuk duan t’i vënë vetes zinxhirë në duar, duan të fitojnë pavarësinë nga klika hrushoviane, të jenë të lirë të lidhen drejtpërdrejt me socialdemokracinë apo me borgjezinë imperialiste, si dhe kur të duan. Manovrat që po bëjnë tani Nikita Hrushovi dhe pasuesit e tij, taktikat që ata po përdorin nuk mund të fshehin qëllimet antimarksiste të revizionistëve modernë, armiqësinë e tyre ndaj marksizëm-leninizmit. Ata nuk do të mund të mashtrojnë askënd. E bëjnë apo nuk e bëjnë mbledhjen revizioniste, e bëjnë tani apo më vonë, asgjë nuk ndryshon. Marksistë-leninistët e vërtetë do ta forcojnë edhe më shumë luftën e tyre parimore për demaskimin e revizionizmit hrushovian dhe të të gjithë revizionistëve modernë, luftë e cila do të sjellë disfatën dhe shkatërrimin e plotë të këtyre armiqve të rrezikshëm të komunizmit.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më datë 6 tetor 1964
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Rusët largohen nga Tirana, kërkojnë largimin e ambasadës shqiptare nga Moska

Thellohet përçarja mes Shqipërisë dhe BS-së. Priten marrëdhëniet diplomatike. Luftë mediatike mes dy vendeve. Shtohet konflikti mes Pekinit dhe Moskës

Seymour Topping

MOSKË – Burime shqiptare raportuan sot se Bashkimi Sovjetik ka tërhequr misionin e tij diplomatik nga Shqipëria dhe ka kërkuar mbylljen e ambasadës së Tiranës zyrtare në Moskë. Lëvizja thelloi ndarjen brenda bllokut komunist. Shqipëria është mbështetur nga Kina komuniste në ndarjen ideologjike me Bashkimin Sovjetik. Informacioni rreth lëvizjes ruse, e cila ka mbërritur e plotë nga burime shqiptare, tregon se Moska ka ndërprerë për një kohë të shkurtër marrëdhëniet diplomatike me qeverinë e Tiranës. Një zyrtar i ambasadës shqiptare këtu (në Moskë, - shën. red.) thotë se tërheqja ka nisur disa ditë më parë me nismën ruse. Ai po komentonte një njoftim të lajmëruar këtë mëngjes nga agjencia shtetërore telegrafike shqiptare, ATSH.
Tërhiqet ndihma tregtare
Agjencia qeveritare thotë se Bashkimi Sovjetik ka tërhequr stafin e ambasadës së tij dhe zyrën tregtare në Tiranë dhe ka kërkuar tërheqjen e stafit të ambasadës shqiptare në Moskë. “Kërkesat ruse vijnë në serinë e disa letrave zyrtare të dërguara për qeverinë shqiptare që nga data 25 nëntor dhe deri dje”, - njofton ATSH-ja. Moska nuk komentoi qëndrimin shqiptar dhe nuk dha asnjë të dhënë as radioja shtetërore ruse.
Megjithatë, TASS-i, agjencia shtetërore e lajmeve, publikoi mbrëmë në mënyrë shumë të përmbledhur padinë ideologjike të Partisë Komuniste Shqiptare, e cila akoma nuk është publikuar nga Moska. Padia ishte përmbledhur në një artikull të shkruar nga Fedor V. Konstantinov, i Akademisë së Shkencave, që merret me çështjet aktuale te “Kommunist”, një gazetar ky i çështjeve teorike në Komitetin Qendor të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik.
Shenjat paralajmëruese
Përmbledhja nxirrte përfundimin se këtu ishte interpretuar si një paralajmërim i nënkuptuar për Kinën komuniste, e cila vazhdon të jetë kundra, duke dalë hapur palë me Shqipërinë. Pasi shpallte sërish doktrinën e bllokut komunist se “rreziku kryesor” te lëvizja është përfaqësuar nga stili jugosllav i revizionizmit, artikulli deklaronte: “Gjithashtu është e nevojshme të luftohet kundër dogmës, e cila mund të bëhet rreziku kryesor te disa parti. Për Partinë e Punës së Shqipërisë, dogmatizmi i udhëheqësve të saj në të vërtetë është bërë rreziku kryesor sot”. Në të kaluarën, Partia Komuniste ka përdorur termin “dogmatizëm” në denoncimin e ideologjisë së Pekinit dhe Tiranës.
Etiketimet e Moskës për t’i quajtur si “dogmatistë” ato vende komuniste që refuzojnë të pranojnë strategjinë e “bashkekzistencës paqësore” të kryetarit të Partisë Komuniste Nikita Hrushov, janë mënyra më e mirë për të arritur te komunizmi botëror. Në kongresin e fundit të Partisë Komuniste Sovjetike, kryetari i Partisë Komuniste të Kinës, Çu En Lai, mbrojti Shqipërinë nga sulmi i Nikita Hrushovit. Udhëheqësi rus kishte akuzuar gjeneralin Enver Hoxha, kryetarin e Partisë Komuniste Shqiptare, se po praktikon “kultin e individit” stalinist dhe po shmanget nga politika e jashtme e bllokut. Kryetari Çu En Lai ia ktheu: “Zoti Hrushov nuk ka të drejtë të ndëshkojë publikisht secilin anëtar të bllokut pa bërë më parë konsultime privatisht”. Pekini përkrahu Shqipërinë edhe duke publikuar në shtypin e tij deklaratat antisovjetike të gjeneral Hoxhës dhe të partisë së tij.
Protestat për konfliktin
Artikulli i “Kommunist” nxirrte në shesh se ka patur ngjarje të mëparshme të rebelimit që ishin ndërmarrë nga udhëheqësit shqiptarë në drejtim të Moskës. Artikulli thotë se, “Shqipëria kishte shprehur pakënaqësinë se nuk ishte duke marrë ndihmën e mjaftueshme ekonomike nga blloku sovjetik”. Pas deklarimit se ajo kishte marrë qindra milionë rubla nga vendet komuniste në këto 15 vitet e fundit, në “grante dhe kredi”, artikulli theksonte: “Thelbi i çështjes është se udhëheqësit shqiptarë nisën të bënin kërkesa të tepruara nga Bashkimi i Republikave Sovjetike dhe shtetet e tjera të bllokut, gjë që solli dhunimin e parimeve të reciprocitetit”. Artikulli vazhdon: “Mendjengushtësia dhe egoizmi i Hoxhës dhe Mehmet Shehut (kryeministër i vendit, - shën. red.) realisht gjetën shprehje në fyerjen e tyre ndaj ndihmës së ofruar nga Bashkimi Sovjetik dhe vendet e tjera socialiste për te vendet në zhvillim, Azi dhe Afrikë. Ky qëndrim i atribuohej Shqipërisë dhe paralelisht pozicionimit të ndërmarrë nga Pekini në drejtim të ndihmës sovjetike te shtetet jokomuniste të Azisë. Ndonëse Moska ka zgjeruar në shkallë të gjerë asistencën drejt Indisë, Kina komuniste ka qenë e paaftë të marrë prej saj përfitime pasi Rusia është vend i përshtatshëm që të ndihmojë në lehtësimin e plagëve ekonomike. Ekonomia kineze është dëmtuar rëndë nga disfatat me përmasa katastrofike në bujqësi.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 11 dhjetor 1961
Titulli është redaksional. Titulli origjinal është: “Rusia tërheq misionin e saj në Shqipëri pas ndarjes së thellë”

[RaPSouL]

Akuza e Enver Hoxhës: “Hrushovi bëri atë që s’e bënë nazistët”

Gazeta “Zëri i popullit” publikon letrën që PPSH-ja i dërgoi Kremlinit zyrtar. Si ndryshoi politika e Nikita Hrushovit dhe mbështetësit e tij në Shqipëri

Partia e Punës e Shqipërisë ka qenë dhe është për mbledhjen ndërkombëtare të partive komuniste e punëtore. Por ajo ka qenë dhe është për një mbledhje që do t’i shërbente unitetit të vërtetë të lëvizjes komuniste mbi bazën e marksizëm-leninizmit dhe të internacionalizmit proletar, mbi bazën e parimeve revolucionare të Deklaratave të Moskës të viteve 1957 e 1960. Ajo ka qenë dhe është me vendosmëri kundër çdo mbledhjeje që do të sanksiononte përçarjen e hapur ose që do të krijonte një unitet të rremë mbi baza antimarksiste revizioniste. Partia e Punës e Shqipërisë ka deklaruar edhe më parë dhe e përsërit edhe tani se për të përgatitur një mbledhje të unitetit marksist-leninist të lëvizjes komuniste është e domosdoshme të merret parasysh gjendja e sotme në lëvizjen komuniste, ndryshimet që janë bërë dhe proceset që janë zhvilluar në të qysh nga mbledhja e vitit 1960 dhe, në përshtatje me këto rrethana e kushte, të përcaktohen masat dhe hapat që duhen ndërmarrë për të arritur në një mbledhje ndërkombëtare që do të shprehte me të vërtetë mendimin dhe vullnetin e të gjithë komunistëve të botës dhe do t’i shërbente arritjes dhe forcimit të atij uniteti luftarak për të cilin lëvizja jonë ka sot nevojë më tepër se kurrë. Baza e vetme e unitetit të vërtetë të kampit socialist e të lëvizjes komuniste është marksizëm-leninizmi dhe internacionalizmi proletar. Asnjë bashkim nuk mund të bëhet mbi bazën e revizionizmit, asnjë bashkim nuk mund të ketë midis marksistëve dhe revizionistëve që kanë tradhtuar çështjen e marksizëm-leninizmit dhe të internacionalizmit proletar. Plani i Nikita Hrushovit për bashkimin e lëvizjes komuniste mbi bazën e revizionizmit është plani i përçarjes dhe është i destinuar të dështojë me turp. Gjithashtu, çdo orvatje, çdo shpresë, çdo iluzion për të gjetur një platformë të ndërmjetme të kënaqshme për të gjithë që të bashkojë si marksistët ashtu edhe revizionistët është e kotë dhe pengon çështjen e arritjes së unitetit të vërtetë parimor të lëvizjes komuniste, që është i vetmi unitet i mundshëm. Qëllimet tradhtare që përpiqet të arrijë grupi i Nikita Hrushovit me mbledhjen e tanishme nuk janë aspak të rastit. Drejt këtyre objektivave kanë synuar kurdoherë përpjekjet e revizionistëve hrushovianë. Ata e filluan përçarjen me përhapjen e kursit të tyre revizionist. Ata e thelluan përçarjen me veprimet e tyre antimarksiste e antisocialiste dhe ata po e çojnë tani përçarjen deri në fundin logjik. Por revizionistët nuk duhet të harrojnë se nga mbledhja e tyre separatiste dhe nga masat kolektive që do të marrin ata, qiejt nuk do të përmbysen. Mbledhja e tyre do të jetë e frutshme dhe shumë e favorshme për lëvizjen komuniste ndërkombëtare. Dita e mbledhjes së revizionistëve do të mbetet në histori si dita e tradhtisë së tyre të plotë e të hapur dhe në të njëjtën kohë si dita që do të shënojë katastrofën e tyre përfundimtare. Lëvizja komuniste revolucionare do të ecë përpara pa revizionistët dhe në luftë kundër revizionistëve dhe në këtë rrugë luftarake do të arrijë me siguri unitetin e saj. Ky do të jetë uniteti i vërtetë marksist-leninist për të cilin luftojnë dhe do të luftojnë me guxim marksistë-leninistët në botë.
Ja çfarë shkruhet në letër
Nikita Hrushovi përpiqet t’u mbushë mendjen juve, komunistëve të Bashkimit Sovjetik, popujve sovjetikë dhe të gjithë njerëzve në botë se, me ardhjen e tij në fuqi, nis një epokë e re, një kthesë e madhe historike. Dekada e sundimit të tij paraqitet si dekada e lulëzimit të Bashkimit Sovjetik, si dekada e triumfit të paqes e të bashkekzistencës paqësore, si dekada e lëvizjes komuniste dhe e zhvillimit krijues të komunizmit. Me ardhjen në fuqi të grupit të Nikita Hrushovit fillon me të vërtetë një kthesë historike, por kjo është një kthesë e madhe regresive, kthesa që i hapi dyert oportunizmit dhe revizionizmit, tradhtisë e degjenerimit, minimit të unitetit dhe fillimit të përçarjes në lëvizjen komuniste, afrimit dhe bashkimit me imperializmin e armiqtë e tjerë të popujve dhe të socializmit, sabotimit të revolucionit dhe restaurimit të kapitalizmit. Asnjë njeri dhe asnjë grup tjetër deri sot nuk i ka shkaktuar Bashkimit Sovjetik, kampit socialist, lëvizjes komuniste, çështjes së socializmit e të komunizmit, dëme dhe të këqija kaq të mëdha sa Nikita Hrushovi dhe grupi i tij. Historia e Bashkimit Sovjetik dhe e komunizmit ndërkombëtar nuk njeh renegat më të madh e armik më të tërbuar e më të rrezikshëm se sa grupi revizionist hrushovian. Atë që nuk mundën ta bënin në kohën e tyre imperialistët me intervencionin e armatosur, Trocki, Buharini dhe armiqtë e tjerë të pushtetit sovjetik, atë që nuk mundën të bënin dot fashistët gjermanë në kohën e Luftës së Dytë Botërore, po përpiqet ta bëjë tani grupi i Nikita Hrushovit. Kush e ka poshtëruar, kush e ka diskredituar, kush e ka sulmuar më rëndë, kush ka shpifur më shumë se Nikita Hrushovi kundër pushtetit sovjetik, kundër rendit socialist sovjetik? Është Nikita Hrushovi ai që i vuri kryq periudhës më të lavdishme të Bashkimit Sovjetik, kur populli sovjetik, nën udhëheqjen e partisë me Stalinin në krye, kapërceu vështirësi kolosale, i bëri ballë me guxim rrethimit të egër kapitalist, shpartalloi kundërrevolucionin, ndërtoi për të parën herë në botë shoqërinë socialiste, korri fitoren e madhe historike në luftën patriotike dhe e shndërroi Bashkimin Sovjetik në një shtet të fuqishëm të zhvilluar e të përparuar socialist, me një autoritet dhe rol të paparë në arenën ndërkombëtare. Ai e paraqiti të gjithë këtë periudhë si periudhën gjatë së cilës në Bashkimin Sovjetik kanë mbretëruar terrori e persekutimet, burgjet e kampet e përqendrimit, shkeljet e ligjshmërisë e të demokracisë, arbitrariteti e despotimi, varfëria dhe uria. Me të gjitha këto Nikita Hrushovi u bëri një shërbim shumë të madh imperialistëve, duke u dhënë armë për të sulmuar e diskredituar Bashkimin Sovjetik. Raporti famëkeq sekret që Nikita Hrushovi mbajti në kongresin e 20-të, si dhe fjalimet e tjera të tij, u bënë ushqimi kryesor, burimi i pashtershëm për të gjithë propagandën më reaksionare antikomuniste e antisovjetike. Kush mund t’i besojë Nikita Hrushovit për shpifjet e tij mbi krimet e Stalinit? A mund t’u zihet besë trillimeve të komisioneve hetimore të krijuara nga Hrushovi, shkrimeve të Axhubejve dhe ditarëve të Solxhenicinëve me shokë? Mos vallë imperializmi dhe agjentët e tij, që e kishin halë në sy Bashkimin Sovjetik dhe që donin ta mbytnin atë që në djep, paskan ndenjur duarkryq dhe s’paskan bërë asgjë kundër tij? Dikur vetë Nikita Hrushovi më 1938 pati thënë: “Jakirët, balickët, ljupçenkët, zatnoskët dhe maskarenjtë e tjerë donin të sillnin në Ukrainë panët polonezë, donin të binin këtu fashistët gjermanë, çifligarët dhe kapitalistët... Ne kemi shfarosur shumë armiq, por akoma jo të gjithë. Prandaj duhet t’i mbajmë sytë hapur. Ne duhet të kemi gjithmonë në mendje fjalët e shokut Stalin se gjersa ekziston rrethimi kapitalist, në vendin tonë do të dërgohen spiunë dhe diversantë. Po ky Hrushov, një vit më parë, më 1937, thoshte: “Partia jonë do të shtypë pa mëshirë bandën e tradhtarëve, do të fshijë nga faqja e dheut gjithë kërmën trokciste të djathtë. Garanci për këtë është udhëheqja e patundur e Komitetit tonë Qendror, udhëheqja e patundur e udhëheqësit tonë, shokut Stalin...Ne do t’i shfarosim gjer në fund armiqtë, nga i pari gjer tek i fundit dhe do ta shpërndajmë hirin e tyre në erë”. Por në vend që të fshinte nga faqja e dheut kërmën trokciste, të shfaroste të gjithë armiqtë e të hidhte në erë hirin e tyre, renegati Hrushov dogji trupin e Stalinit, hodhi në erë hirin e tij, të këtij mbrojtësi dhe udhëheqësi të madh të fitoreve historike të Bashkimit Sovjetik, rehabilitoi nga i pari tek i fundit të gjithë kundërrevolucionarët, i shpalli ata viktima të Stalinit dhe vendosi t’u ngrejë atyre përmendore. Se ç’viktima janë këto që merr në mbrojtje Nikita Hrushovi, ne shqiptarët e dimë fort mirë nga eksperienca jonë. Ndërsa udhëheqësit e partisë e të shtetit shqiptar, që kanë udhëhequr popullin në luftën e madhe të çlirimit e të ndërtimit të socializmit, Nikita Hrushovi i ka quajtur agjentë të imperializmit të shitur për 30 aspra, vrasës e terroristë, armiqtë e partisë e të popullit tonë si K. Xoxe, P. Plaku, T. Sejko, L. Gega, i ka marrë hapur në mbrojtje duke i quajtur komunistë të vërtetë revolucionarë, internacionalistë, patriotë e viktima të pafajshme.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më 6 tetor 1964
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Vrasja e gjermano-perëndimorit në Murin e Berlinit dhe tensionet me Perëndimin

Gazeta tregon operacionet e ndihmës së Forcave Aleate në ndihmë të refugjatëve. Si u la të vdesë 18-vjeçari pa i dhënë ndihmën në murin që ndante dy botët

David Binder

Ushtria aleate dhe personeli i ambulancave mjekësore kanë qenë të urdhëruar të mos lëvizin për të dhënë ndihmën në radhët civilëve të plagosur prej hapjes së zjarrit nga rojat e armatosura komuniste në Murin që ndan Berlinin Lindor me atë Perëndimor. Siç informojnë burimet e Shteteve të Bashkuara, ata ishin vendosur këtu sot, pas një përpjekjeje të pasuksesshme gjatë ditës së djeshme për të dërguar një ambulanca ushtarake britanike brenda Berlinit Lindor, që të ndihmojë një të ri gjermano-perëndimor, që ishte qëlluar nga rojat e armatosura gjermano-lindore.
Vrasja e 18-vjeçarit
Burimet thonë se personeli i ambulancës së forcave aleate është vendosur në pikën e kryqëzimit Friedrichstrasse që më 21 gusht dhe ishte udhëzuar që të “bëjë negociata me palën tjetër” që të kalojë matanë dhe të ndihmojë refugjatët që ndodheshin përtej murit. Urdhrat i udhëzonin ata të ktheheshin në stacionet e tyre nëse gjermano-lindorët refuzonin që të kalonin. Kjo është ajo që ndodhi dje në Berlin. Incidenti tregoi testin e parë të skemës së ambulancës së forcave aleate qëkur kjo ishte njoftuar shtatë javë më parë prej komandave të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Britanisë dhe Francës. Ambulancat e ndihmës ishin dërguar në kryqëzimin e Friedrichtstrasse pasi 18-vjeçari Peter Fechter ishte qëlluar nga rojat gjermano-lindorë të kufirit më 17 gusht dhe e lanë t’i rridhte gjaku derisa vdiq atje pas murit. Incidenti provokoi protesta në Berlinin Perëndimor, të cilët sulmuan automjetet ushtarake ruse si dhe ato që mbanin ushtarët brenda zonës Perëndimit, që shkonin për të bërë detyra të ndryshme.
Përpjekje për marrëveshje
Sot diplomatët që ndodheshin këtu po çuditeshin nëse plani i ambulancës mund të jetë lënë qëkur gjermano-lindorët, me sa duket, kishin vendosur të mos lejonin automjete brenda pjesës së qytetit të tyre. Është thënë se aksioni duhet nisur me autoritetet e ushtrisë perëndimore përpara se të qëllohej Fechter. Ndjesia e tyre, pas incidenteve të tjera të ngjashme, të ndodhura edhe më parë, ishte se ata “nuk do të qëndronin në vend-numëro”, për të lejuar kalimin e refugjatëve pa u përpjekur që t’i ndihmojmë. Propozimi i tyre për ambulancat ishte dhënë nga Uashingtoni, i cili ishte diskutuar për shumë javë. Pastaj, vrasja e të riut Fechter shkaktoi nxitjen për vendosjen e saj. Një oficer i lartë ushtarak zbuloi ekzistencën e një skeme tjetër, që drejtohej nga një ushtar amerikan i paarmatosur, i cili do të shkonte të shpëtonte një refugjat, duke inskenuar një rrethanë të ngjashme. Burimet zyrtare thonë se ky urdhër ishte firmosur në fillimin e pranverës së këtij viti, por në mënyrë të qartë ai nuk ishte marrë parasysh. Burimet e këtushme citojnë se aksioni britanik në dërgimin dhe tërheqjen e ambulancës dje u përshtat plotësisht me marrëveshjet e aleatëve rreth ndihmës për refugjatët në ndodheshin në Gjermaninë Lindore.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 7 tetor 1962
Titulli është redaksional. Titulli origjinal është “Perëndimi kufizon veprimet e tij”

[RaPSouL]

Akuzat e Nexhmije Hoxhës ndaj Hrushovit në mbledhjen e Frontit të Gruas

Gazeta publikon fjalimin e bashkëshortes së Enverit, të marrë nga “Europa e lirë”

VJENË – Zëri i zonjës Nexhmije Hoxha, bashkëshortja e Enver Hoxhës, kryetar i Partisë Komuniste Shqiptare, i është bashkuar goditjeve të Tiranës zyrtare ndaj revizionizmit të Moskës. Kjo deklaratë u bë këtë javë, me rastin e 20-vjetorit të Bashkimit të Grave të Shqipërisë, në të cilën zonja Hoxha është anëtare e Presidiumit. Bashkëshorti i saj Enver Hoxha dhe kryeministri Mehmet Shehu ishin në radhën e personave që po ndiqnin takimin. Në qendër të fjalës së zonjës Hoxha, e cila është transkriptuar nga Radio Europa e Lirë, ishte se partitë komuniste të “vërteta” janë duke luftuar kundër dy “armiqve të egër”. Ajo i përshkroi ata si “imperialistë” dhe “revizionistë modernë” të “bashkuar në një front të përbashkët” dhe të kryesuar nga Hrushovi, Kenedi, Titoja dhe të tjerë. Më pas ajo shtoi: “Tradhtari Hrushov bëri një sërë marrëveshjesh të pabesa, koncesionesh të turpshme dhe kapitullimesh. Ai nuk hezitoi të marrë nëpër këmbë sovranitetin e Kubës dhe të nisë pazarin me presidentin Kenedi në shitjen e Kubës, siç ka bërë me Titon, që t’i shitet Shqipëria.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 6 nëntor 1963
Titulli është redaksional


Ndëshkohet Liri Belishova, akuzohet për komplot me Hrushovin

Gazeta tregon historinë e ndëshkimit të ish-partizanes, e cila pati të njëjtën akuzë me Koçi Xoxen

VJENË – Shqipëria ka akuzuar kryetarin e Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik, Nikita Hrushov, se po komploton me një grua komuniste shqiptare, e larguar nga radhët e partisë tre vjet më parë, që të përmbysin pushtetin e Enver Hoxhës. Akuza ishte bërë nga gazeta partiake shqiptare “Zëri i popullit” në një artikull kushtuar 15-vjetorit të Kongresit të Parë të Partisë. Gazeta, e cituar nga Radio Tirana, identifikon si komplotiste të pretenduar, 40-vjeçaren Liri Belishova, heroinë partizane në kohën e luftës dhe anëtare e Byrosë Politike. Ajo ishte përjashtuar nga Byroja dhe Komiteti Qendror i Partisë së Punës së Shqipërisë në shtator të vitit 1960 për “gabime të rënda”. Zonjusha Belishova është akuzuar për konspiracion kundër udhëheqjes partiake, - një akuzë që e çoi në proces gjyqësor dhe në zbatimin e tij në të shkuarën. Gjatë Kongresit të Parë të Partisë Komuniste, në vitin 1948, një tjetër udhëheqës shqiptar, ish-ministri i Brendshëm Koçi Xoxe, ishte akuzuar për komplot me presidentin e Jugosllavisë, Josif Broz Tito dhe më pas ishte ekzekutuar.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 10 nëntor 1963
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Denoncimi: Ja pse jemi kundër politikës së Hrushovit

“Zëri i popullit” komenton politikën anti-staliniste të BS-së. Si u largua nga politika e bllokut komunist Nikita Hrushovi

Vetëm një tradhtar, një armik i komunizmit mund të vërsulet kundër Stalinit, udhëheqësit të madh të Partisë Komuniste, të popullit sovjetik dhe të lëvizjes komuniste ndërkombëtare me shpifjet, me shpifjet dhe sulmet më të përbindshme. Nikita Hrushovi ua ka kaluar edhe imperialistëve, reaksionarëve dhe renegatëve më të tërbuar të komunizmit, Kauckit, Trockit, Titos e Gjilasit, në sulmet e tij antikomuniste kundër Stalinit. E çfarë s’ka thënë ai kundër Stalinit! Ai e ka quajtur vrasës, kriminel ordiner, “despot të tipit të Ivanit të tmerrshëm”, “diktatori më i madh në historinë e Rusisë” Stalinin, atë që për 30 vjet me radhë udhëhoqi Partinë e bolshevikëve dhe popullin sovjetik nga fitorja në fitore, atë që mbrojti me guxim vijën e Leninit të madh, atë që frymëzoi Stahonovët dhe heronjtë e ndërtimit socialist në Bashkimin Sovjetik, atë që ngriti peshë dhe udhëhoqi me vendosmëri punëtorët e fshatarët, gjithë popullin sovjetik, në luftën e madhe patriotike, atë me emrin e të cilit në gojë u hodhën në sulm mbi armiqtë dhe u vranë Matrosovët, Kosmodemjanskajat, heronjtë e Stalingradit e qindra e qindra mijëra heronj e luftëtarë të tjerë. A nuk kini menduar, shokë, vallë përse shprehet një urrejtje kaq e egër për Stalinin, përse ai sulmohet e diskreditohet me kaq tërbim, përse nxihet me kaq paturpësi e gjithë periudha e lavdishme e mburrjeve për krerët e imperializmit, për Ajzenhauerin, Kenedin, Xhonsonin etj., të cilët Nikita Hrushovi i ka quajtur njerëz të arsyeshëm, që gëzojnë besimin absolut të popullit të tyre, që preokupohen seriozisht për ruajtjen e paqes. Vetëm një sharlatan, një njeri pa karakter e pa cipë mund të veprojë ashtu si veproi Nikita Hrushovi ndaj Stalinit, të cilit ai, sa ishte gjallë, i thurte ditirambe, e quante mik të afërt e shok lufte të Leninit të madh, mik të popullit e at të dashur, mareshalin e madh të fitores kundër fashizmit, gjeniun e udhëheqësin më të madh të njerëzimit. Si është e mundur që ju, komunistët sovjetikë, populli sovjetik, arritët fitore kolosale historike duke pasur në krye të partisë e të shtetit një njeri që bënte vetëm krime e gabime të gjithfarëllojshme? A ka absurditet më të madh e falsifikim më trashanik të historisë se sa kur mohohen meritat e mëdha të Stalinit si udhëheqës i partisë e komandant suprem i Ushtrisë Sovjetike dhe ngrihen në qiell roli e meritat e Nikita Hrushovit, i cili paraqitet si strateg i madh jo vetëm i Luftës Patriotike, por edhe i luftës civile, si pionier i erës kozmike etj? Është për të ardhur keq se edhe disa shokë lufte të Stalinit, të cilët bashkë me të dhe nën udhëheqjen e tij drejtuan operacionet e mëdha gjatë luftës patriotike, tani, sipas direktivave të Nikita Hrushovit, falsifikojnë historinë, mohojnë atë që kanë pohuar dje vetë me gojën e tyre. Ai, duke ngritur dorën kundër Stalinit, ngriti dorën kundër vetë sistemit socialist sovjetik. Ai ka frikë ta pohojë këtë publikisht, me gjithë thirrjet që i bëhen nga aleatët e tij më konsekuentë për t’i shkuar deri në fund likuidimit të pasojave të kultit. Por fakti është se duke i quajtur tri dekadat e udhëheqjes së Stalinit një anomali, një largim nga rruga leniniste dhe duke punuar intensivisht për minimin e sistemit socialist, Nikita Hrushovi po shkelmon vetë sistemin socialist sovjetik dhe po udhëheq evolucionin paqësor të degjenerimit të socializmit në Bashkimin Sovjetik. Dhe për ironi, këtë rrugë tradhtare social-demokrate ai e quan kthim te Lenini, ndjekje të rrugës së vërtetë leniniste. Ky është qëllimi dhe kuptimi i vërtetë i gjithë zhurmës së Nikita Hrushovit mbi të ashtuquajturën luftë kundër kultit të individit dhe pasojave të tij. Grupi i Nikita Hrushovit ka ngritur dorën kundër gjësë më të shtrenjtë, armës më të fuqishme të popullit sovjetik për mbrojtjen e fitoreve të revolucionit dhe për ndërtimin e komunizmit, kundër diktaturës së proletariatit dhe partisë komuniste. Ai po orvatet ta çarmatosë popullin, t’i heqë nga duart pushtetin, ta degjenerojë partinë. Ai ka shkelmuar e hedhur poshtë vijën konsekuente marksiste-leniniste të Partisë Bolshevike, traditat dhe frymën e saj revolucionare, i ka imponuar partisë një kurs oportunist e revizionist në të gjitha fushat e jetës e të veprimtarisë, kurs që ka vënë në rrezik fitoret historike të socializmit në Bashkimin Sovjetik, për të cilat partia dhe populli sovjetik kanë luftuar me heroizëm të madh, kanë bërë sakrifica të shumta, kanë derdhur gjak. Për të realizuar këtë kurs klika revizioniste e Nikita Hrushovit ka bërë spastrime të mëdha të vazhdueshme në radhët e kuadrove të partisë e të shtetit, si në qendër, ashtu edhe në bazë, duke larguar të gjitha kuadrot tek të cilët ajo nuk kish besim dhe duke vendosur në vend të tyre kuadro besnikë të kursit të saj. Brenda dhjetë vjetëve Hrushovi ka përjashtuar nga Komiteti Qendror, i zgjedhur në Kongresin e 19-të të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik në vitin 1952, mbi 70 për qind të anëtarëve të tij dhe në Kongresin e 20-të rreth 50 për qind të anëtarëve të tij. Po kështu, në prag të Kongresit të 22-të ai, nën pretekstin e qarkullimit të kuadrit, zëvendësoi 45 për qind të anëtarëve të komiteteve qendrore të partive të Republikave të Federuara, të komiteteve të partisë të qarqeve dhe të krahinave, si dhe 40 për qind të anëtarëve të komiteteve të partisë të qytetarëve dhe të rajoneve. Në vitin 1963 klika e Hrushovit zëvendësoi edhe bazën e prodhimit më tepër se gjysmën e anëtarëve të komiteteve të partisë në qarqe. Njerëzit që rrethojnë sot Nikita Hrushovin dhe që i shërbejnë atij përbëjnë një shtresë të privilegjuar, të degjeneruar nga pikëpamja ideologjike, që ka tradhtuar çështjen revolucionare të klasës punëtore sovjetike, që lufton kundër marksizëm-leninizmit dhe socializmit. I vetmi preokupacion i tyre është forcimi i pozitës së vet ekonomike dhe i sundimit të vetë politik. Grupi i Hrushovit, i mbështetur te kjo shtresë, po kthen Partinë e lavdishme Komuniste të Bashkimit Sovjetik në një parti revizioniste dhe shtetin socialist sovjetik në një diktaturë të klikës hrushoviane. Tezat e tij mbi të ashtuquajturën “parti të të gjithë popullit” dhe “shtet të të gjithë popullit” janë një mashtrim i madh. Ato s’kanë asgjë të përbashkët me marksizëm-leninizmin dhe shërbejnë vetëm për përgatitjen e terrenit për restaurimin e kapitalizmit. “Ecja përpara, d.m.th. drejt komunizmit, kalon përmes diktaturës së proletariatit dhe ndryshe as që mund të bëhet”, - ka thënë Lenini. Duke e shpallur të likuiduar diktaturën e proletariatit në Bashkimin Sovjetik, grupi i Nikita Hrushovit bën një hap prapa shumë të rrezikshëm drejt kapitalizmit. I ashtuquajturi “shtet i gjithë popullit” i Nikita Hrushovit s’është gjë tjetër veçse një maskë për të fshehur diktaturën e klikës së tij, që drejtohet kundër klasës punëtore dhe fshatarësisë sovjetike, kundër popullit sovjetik. Nikita Hrushovi lufton vetëm kundër diktaturës së proletariatit dhe është për ruajtjen e pushtetit shtetëror, për ta përdorur atë si mjet për realizimin e qëllimeve të veta kundërrevolucionare dhe për të mbajtur të shtypur e të nënshtruar popullin dhe komunistët sovjetikë. Po kaq e rrezikshme është edhe teza mbi partinë e të gjithë popullit, e cila fshin karakterin klasor proletar të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik dhe hap rrugën për degjenerimin e partisë marksiste-leniniste në një parti revizioniste. Këtyre qëllimeve u shërbejnë të gjitha organizimet dhe riorganizimet në parti e në pushtet që ka ndërmarrë Nikita Hrushovi herë pas here. Shokë, pushteti sovjetik, pushteti i parë socialist në botë që vendosi Revolucioni i Tetorit, Partia e madhe Komuniste e Bashkimit Sovjetik, ndodhen përpara rrezikut shumë serioz të degjenerimit të tyre në një pushtet borgjez dhe në një parti revizioniste borgjeze. Në këto momente pasiviteti është i pafalshëm dhe vdekjeprurës. Përpara masave të gjëra të anëtarëve të Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik dhe të popullit sovjetik shtrohet imperative detyra e lartë dhe e shenjtë historike: të mbrohet diktatura e proletariatit, të mbrohet Partia Komuniste e themeluar nga Lenini. Nikita Hrushovi, që kur ka ardhur në fuqi, ka marrë një sërë masash e reformash në fushën e ekonomisë, e sidomos të bujqësisë, rreth të cilave ka bërë një zhurmë të madhe. Por cili është qëllimi dhe kuptimi i vërtetë i këtyre masave dhe reformave? Ato janë në kundërshtim me parimet e socializmit e të komunizmit, ato janë një orvatje për të futur në ekonominë socialiste sovjetike forma të tilla organizimi dhe metoda të tilla drejtimi të marra hua nga eksperienca e Jugosllavisë titiste dhe e vendeve kapitaliste. Grupi i Nikita Hrushovit e ka zëvendësuar parimin socialist të shpërblimit sipas punës me stimulin material të absolutizuar e fetishizuar prej tij, ka minuar drejtimin e planifikuar e të centralizuar të ekonomisë, ai po inkurajon parimin kapitalist të luftës për fitime, nxit konkurrencën e lirë kapitaliste, shkatërron pronën e përbashkët të të gjithë popullit dhe e copëton atë, sikurse veproi me stacionet e makinave dhe të traktorëve.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më datë 6 tetor 1964
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Si po i devijon nga rruga komuniste politika e Hrushovit

Letra e hapur që PPSH-ja i dërgon Moskës dhe partive të tjera komuniste. Hedhja poshtë e Stalinit dhe përdorimi i bllokut për interesat revizioniste

Komunizmi i Nikita Hrushovit është në thelb një variant i socializmit borgjez. Britmat e tij mbi kujdesin për të mirën e popullit, për një jetë më të mirë për çdo njeri, janë krejt hipokrite e demagogjike. Ajo për të cilën merakoset grupi i Nikita Hrushovit është kujdesi për një jetë më të mirë për çdo njeri, janë krejt hipokrite e demagogjike. Ajo për të cilën merakoset grupi i Nikita Hrushovit është kujdesi për një jetë më të mirë, më të rehatshme e më të begatshme, për një shtresë të privilegjuar e të degjeneruar, e cila siguron të ardhura të mëdha në formën e rrogave, shpërblimeve dhe honorareve të larta dhe me anë të shpërdorimeve dhe honorareve të larta dhe me anë të shpërdorimeve, ryshfeteve, vjedhjeve etj. Idealin e lartë të komunizmit Hrushovi e ka reduktuar te pjata e mirë me gulash. Si model të komunizmit të tij ai merr Shtetet e Bashkuara të Amerikës, eksperiencën e industrialistëve dhe rekomandimet e fermerëve të mëdhenj amerikanë, të Itonëve dhe Harstëve me shokë. Ai ka arritur deri atje sa t’u shtrijë dorën imperialistëve amerikanë që, me dollarët dhe kreditë e tyre, të ndërtojë komunizmin në Bashkimin Sovjetik. Revizionistët hrushovianë i kanë hapur dyert depërtimit të ideologjisë borgjeze, mënyrës së jetesës borgjeze, degjenerimit borgjez në art, në letërsi e në kulturë, gjallërimit të gjithfarë tendencave antisovjetike, antisocialiste, përhapjes së rrymave dekadente perëndimore. Ata propagandojnë me të madhe individualizimin dhe egoizmin borgjez, humanizmin dhe pacifizmin borgjez. A nuk flasin qartë të gjitha këto se në ç’rrugë të rrezikshme po e fut Bashkimin Sovjetik Nikita Hrushovi? Të gjitha këto nuk janë aspak hapa përpara drejt komunizmit, por hapa prapa drejt kapitalizmit. Në këto rrethana përpara komunistëve revolucionarë sovjetikë, përpara popullit sovjetik, shtrohet çështja: a do të lejojnë ata që grupi i Nikita Hrushovit të realizojë me qetësi veprën e tij kriminale, kundërrevolucionare, apo do ngrihen në mbrojtje të fitoreve të socializmit e të komunizmit në Bashkimin Sovjetik dhe të ndalin kursin antisovjetik e antisocialist të Nikita Hrushovit? Sa kohë që partia juaj mbante lart të pastër flamurin e marksizëm-leninizmit dhe të internacionalizmit proletar dhe ndiqte një vijë konsekuente revolucionare në të gjitha çështjet e politikës së brendshme e të jashtme, Bashkimi Sovjetik, për dekada të tëra ka qenë kështjella e revolucionit dhe e socializmit, flamuri i luftës kundër imperializmit, mbrojtësi e përkrahësi i madh për çështjen e çlirimit të klasës punëtore e të paqes në botë. Komunistët revolucionarë dhe popujt e gjithë botës e shikonin me respekt të thellë dhe dashuri të madhe Bashkimin Sovjetik, merrnin shembull dhe frymëzoheshin nga qëndrimi i tij parimor, revolucionar. Krijimi i kampit socialist, rritja e lëvizjes komuniste e punëtore, hovi i madh i lëvizjes çlirimtare të popujve janë të lidhura ngushtë me rolin dhe kontributin internacionalist të vendit të parë të socializmit, Bashkimit Sovjetik. Në këtë kohë në kampin socialist, në lëvizjen komuniste dhe në të gjitha organizatat demokratike ndërkombëtare ekzistonte një unitet i plotë mendimi dhe veprimi. Të gjitha forcat revolucionare të botës, me Bashkimin Sovjetik në krye vepronin të bashkuara si një trup i vetëm kundër forcave të imperializmit dhe të reaksionit. Por Nikita Hrushovi me kursin e tij politik i vuri minat prestigjit, autoritetit dhe rolit të Bashkimit Sovjetik në botë. Ai, në emër të Bashkimit Sovjetik, përçan kampin socialist e lëvizjen komuniste ndërkombëtare, saboton dhe mbyt revolucionin e luftës çlirimtare të popujve, mashtron dhe frikëson popujt, zbukuron e mbron kapitalizmin dhe imperializmin. Shikoni, shokë, ç’tragjedi të madhe po luan grupi i Nikita Hrushovit me vendin tuaj, që ka kaq tradita të shkëlqyera revolucionare, kaq merita të mëdha historike! Ai e ka lidhur dhe po e bashkon gjithnjë e më shumë Bashkimin Sovjetik me armiqtë e tërbuar, me ata kundër të cilëve komunistët dhe populli sovjetik kanë bërë një luftë të vendosur dhe heroike. Grupi i Nikita Hrushovit ka bërë aleatë dhe miq të Bashkimit Sovjetik ata që duan t’i bëjnë varrin këtij. Ai ka bërë aleat dhe mik të Bashkimit Sovjetik imperializmin amerikan, që është koka e imperializmit botëror, qendra e reaksionit dhe burimi kryesor i luftës dhe i agresionit shfrytëzuesi dhe xhandari ndërkombëtar, armiku numër një i popujve të të gjithë botës. Ai ka bërë mik e vëlla klikën e Titos, që ka tradhtuar me kohë marksizëm-leninizmin, që zhvillon një veprimtari minuese kundër forcave të socializmit, të lirisë e të paqes në botë, që i shërben me zell imperializmit, që mbahet në këmbë me dollarët amerikanë dhe që është dënuar njëzëri nga lëvizja komuniste ndërkombëtare. Miq dhe aleatë të tij janë bërë renegatët e klasës punëtore, shërbëtorët e borgjezisë dhe antikomunistët e tërbuar, krerët e djathtë reaksionarë social-demokratë, si Moleja, Spaku, Uilsoni etj. Miq e aleatë të tij janë bërë borgjezia reaksionare indiane, të cilën Nikita Hrushovi e armatos dhe e ndërsen për të shtypur popullin indian dhe për të zhvilluar agresion kundër një vendi vëlla socialist siç është Republika Popullore e Kinës. Miq dhe aleatë të tij janë bërë Vatikani i Romës, kjo qendër e vjetër reaksioni dhe obskurantizmi, janë bërë të gjitha forcat reaksionare dhe kundërrevolucionare të botës, deri te revanshistët e Bonit, me të cilët Nikita Hrushovi po përpiqet të bjerë në ujdi. Gjithë tehun e luftës së tij Nikita Hrushovi e ka drejtuar kundër aleatëve dhe miqve të vërtetë e besnikë të Bashkimit Sovjetik. Ai është vërsulur me egërsi dhe urrejtje kundër republikës Popullore të Kinës, kundër Partisë Komuniste dhe popullit të madh kinez, ai po mbjell armiqësi midis dy popujve të mëdhenj e dy vendeve më të fuqishme socialiste. Jo aleanca sovjeto-amerikane, për të cilën ëndërron dhe punon natë e ditë Nikita Hrushovi, por bashkëpunimi vëllazëror dhe miqësia sovjeto-kineze është ajo që i duhet popullit sovjetik, kampit socialist, lëvizjes revolucionare e çlirimtare në botë. Por në vend të këtij bashkëpunimi dhe të kësaj miqësie, Nikita Hrushovi po intensifikon përherë e më tepër luftën e tij të paparim kundër Republikës Popullore të Kinës dhe Partisë së saj Komuniste. A nuk është kjo shokë një tradhti e madhe ndaj interesave jetike të Bashkimit Sovjetik? Ju jeni në dijeni të sulmeve të egra, të shpifjeve dhe akuzave monstruoze, të veprimeve armiqësore që grupi i Nikita Hrushovit ka bërë kundër Partisë së Punës të Shqipërisë, Republikës Popullore të Shqipërisë, popullit shqiptar dhe udhëheqësve të tij. E për çfarë nuk e ka akuzuar ai partinë dhe popullin tonë! Në luftën kundër partisë e popullit tonë ai përdori kërcënimet dhe presionet, ndërhyri brutalisht në punët e brendshme, vendosi bllokadën ekonomike dhe preu marrëdhëniet diplomatike. Ai, nga tribuna e Kongresit të 22-të, u bëri thirrje të hapura komunistëve dhe popullit shqiptar për kundërrevolucionin, për përmbysjen e udhëheqjes së partisë e të shtetit, thirrje që përsëriten vazhdimisht nëpërmjet organeve të propagandës sovjetike dhe sidomos të Radio-Moskës në emisionet e saj për Shqipërinë. Po përse gjithë kjo urrejtje, gjithë kjo armiqësi ndaj një vendi socialist, ndaj një partie marksiste dhe një populli vëlla, urrejtje dhe armiqësi që nuk e kanë shprehur ndaj vendit tonë as armiqtë imperialistë më të tërbuar? Cili ishte krimi që kish kryer kjo parti e ky popull? Krimi i vetëm i tyre ishte se ata nuk pranuan t’i nënshtrohen vijës tradhtare të Nikita Hrushovit, dolën në mbrojtje të marksizëm-leninizmit, demaskuan dhe kundërshtuan qëllimet përçarëse të revizionistëve. Një luftë të ashpër zhvillon grupi i Nikita Hrushovit kundër vendeve të tjera socialiste që nuk i nënshtrohen diktatit të tij, si dhe kundër të gjitha partive komuniste që kundërshtojnë revizionizmin dhe mbrojnë marksizëm-leninizmin. Kundër tyre ai përdor të gjitha armët e metodat që përdorin armiqtë e klasës. Ai ndërhyn brutalisht në punët e tyre të brendshme, shkel sovranitetin dhe pavarësinë e tyre, bën presione e shantazhe për gjunjëzimin e tyre, mbjell përçarje e organizon komplote, siç bëri kohët e fundit edhe kundër Partisë Komuniste të Japonisë, përdor organizmat e përbashkëta të Këshillit Ekonomik të Ndihmës Reciproke dhe të Traktatit të Varshavës për t’i vënë vendet socialiste nën sundimin e grupit të tij, për t’i shfrytëzuar ato për qëllimet e veta egoiste e shoviniste. Me gjithë kursin dhe veprimtarinë e tij Nikita Hrushovi u ka sjellë dhe po u sjell shërbime të mëdha imperializmit dhe reaksionit botëror dhe ka dëmtuar e po dëmton rëndë çështjen e socializmit, të lirisë së popujve e të paqes në botë.


Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më datë 6 tetor 1964
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Vdekja e mbretit Zog në prill 1961, si e pasqyroi “The New York Times”-i

Gazeta amerikane tregon se si u nda nga jeta prej sëmundjes mbreti shqiptar në ekzil. Historia e tij që nga lindja, kurorëzimi si monark dhe jeta në shumë vende të botës

PARIS – Ish-mbreti i Shqipërisë, Ahmet Zogu, gjeti vdekjen sot në spitalin “Foch”, në periferi të qytetit Suresnes. Ai ishte 65 vjeç. Mbreti, i cili nuk kishte mbretëruar që në vitin 1939, kur ai u largua në ekzil, ishte shtruar në spital javën e kaluar, pasi vuante nga një sëmundje në mëlçi dhe kishte shumë ulcera në stomak. Princi Leka, djali 22-vjeçar i mbretit, u bë pasardhësi i fronit. Ai ndoqi Akademinë Ushtarake Britanike në Sandhurst. Gjithashtu, në radhën e vizitorëve të pranishëm në spital ishte bashkëshortja e tij, ish-mbretëresha Geraldinë.
Përballja me probleme ekonomike
Zogu tregoi kurajë dhe dredhi gjatë drejtimit të Shqipërisë. Si mbreti Zogu I, ai ishte një administrator i zoti. Megjithatë, pikërisht në ditët përpara nisjes së Luftës së Dytë Botërore ai nuk qe në gjendje të zgjidhë problemin madhor të mbretërisë së tij të vogël dhe ekonomikisht të dëshpëruar, - se si do të merrte ndihmë nga një vend i madh (Italia, shën. red.) pa u gllabëruar prej tij. Ai kishte pranuar ndihma financiare nga Italia fashiste, por më 7 prill 1939 forca të armatosura ushtarake italiane pushtuan Shqipërinë. Benito Musolini, diktatori italian, shpresoi të caktonte Shqipërinë si një pikënisje për të aneksuar pjesë të tjera të Ballkanit. Mbreti Zog ishte larguar nga vendi i tij brenda pak ditësh. Më pas Shqipëria u bë një republikë e sunduar nga komunistët në vitin 1946.
Pikërisht përpara se të niste Lufta e Dytë Botërore, pak javë më parë, bashkëshortja e mbretit Zog u largua nga vendi bashkë me djalin e saj 2-ditësh, princin e kurorës, gjë që ngjalli interesin e botës. Ish-mbretëresha Geraldinë është bija e Julius Nagy-Apponyi të Hungarisë dhe e Virgjina Stewart nga Nju Jorku. Ahmet bej Zogu, mbreti i ardhshëm i Shqipërisë, lindi më 8 tetor 1895 në Burgajet të Shqipërisë, provincë e Matit. Babai i tij ishte Xhemal Pashë Zogu, një nga katër familjet drejtuese të Matit. Nëna e tij ishte Sadie Toptani, një grua fshatare. Kur lindi mbreti Zog, Shqipëria ishte nën sundimin turk.
Studimet në shkollë oficerësh
Zogu studioi në shkollën turke të oficerëve në Manastir dhe më pas në Akademinë Ushtarake në Kostandinopojë, që tani ka emrin Stamboll. Më 28 nëntor 1912, një lidhje e fiseve shqiptare deklaroi pavarësinë e vendit nga Turqia dhe më vonë, një “princush” gjerman, William Vid, i pafat në misionin e tij, pranoi ftesën të bëhej mbreti i Shqipërisë. Zogu e mbështeti atë, por Williami ishte i detyruar të largohej nga vendi përpara pushtimit nga forcat austro-hungareze në vitin 1914. Zogu e mbylli Luftën e Parë Botërore si një oficer i Ushtrisë Austriake. Kur ishte krijuar një qeveri e përkohshme në janarin e vitit 1920, Zogu komplotoi që të bëhej ministër i Brendshëm, një detyrë që i kalonte në duart e tij të gjithë policinë kombëtare. Ai mbajti postet si ministër i Brendshëm në kabinetin qeveritar përgjatë drejtimit të dy kryeministrave dhe kryesoi shtypjen e revoltave në mënyrë të pamëshirshme deri në dhjetor të vitit 1922. Në qershor të vitit 1924 ai ishte i detyruar të linte detyrën nga ardhja e një grupi të kryesuar prej hirësisë së tij Fan Noli, i diplomuar në Harvard dhe drejtues i Kishës Ortodokse Shqiptare. Pas një ekzili të shkurtër, ai rikthehet duke përzënë klerikun e lartë nga posti i lartë. Më 1 shkurt 1925 ai zgjidhet Presidenti i Republikës së Shqipërisë nga parlamenti shqiptar. Më 1 shtator 1928 ai vetëshpallet mbreti Zogu I me një mbështetje të trupit legjislativ kombëtar. Shumë shpejt Zogu u gjet ngushtë prej ambicieve të Italisë dhe Jugosllavisë. Tashmë interesat tregtare italiane ishin të forta në vend dhe më 27 nëntor 1926 Shqipëria dhe Italia nënshkruajnë Paktin e Tiranës, i cili e kthente Shqipërinë në sferën e influencës italiane.
Gjetja dhe kurorëzimi me Geraldinën
Zogu ishte i pamartuar kur erdhi në krye të fronit. Njerëzit rreth e rrotull tij nisën të kërkojnë te familjet e tjera të spikatura mbretërore për gjetjen e një mbretëreshe të përshtatshme për të. Disa prej princeshave të mundshme ishin joentuziaste për të ardhmen e jetës se turbullt në atë lloj mbretërie primitive. Ishte njoftuar se Zogu kishte pasur një martesë të prishur me Jake Kocen dhe kërkonte të gjente një nuse me të ardhura të mjaftueshme.
Megjithatë, Zogu takoi konteshën e bukur Geraldinë, e cila deri në atë kohë nuk e kishte gjetur fatin e saj dhe kishin shkëmbyer kartëvizitat teksa ishin në një muze arti në Budapest. Si shumica e bashkëpatriotëve të tij, Zogu ishte një mysliman. Geraldina ishte një katolike romane dhe disa vështirësi u shfaqën përpara se kisha të jepte pëlqimin e kësaj martese. Ata janë martuar në Tiranë më 26 prill 1938.
Italia ishte akoma duke i ardhur rreth e rrotull Shqipërisë në atë kohë dhe konti Galeazzo Ciano, ministër i Jashtëm italian dhe dhëndri i Musolinit përfaqësoi Mbretërinë e Italisë. Brenda pak muajve Italia ndryshoi qëndrimin e saj. Një fushatë e fortë e shtypit italian kishte nisur në atë kohë, në të cilën mbreti Zog akuzohej se po humbiste fondet e Italisë, që kishin qenë ofruar për vendin e tij. Vetëm me një paralajmërim të vogël forcat italiane kishin zbarkuar dhe u vendosën në Tiranë. Urime të shumta, që u dhanë në nderim të lindjes së princit të Kurorës, u gërshetuan me atmosferën e avancimit të ushtrisë së armatosur italiane drejt vendit.
Mbretëresha Geraldinë, që ishte në një gjendje shëndetësore delikate, u largua nga vendi me një ambulancë bashkë me djallin e saj. Zogu ndërmori një rezistencë me ushtrinë e vogël të tij, të trajnuar nga italianët, por shumë shpejt ishte i detyruar që të largohej drejt Greqisë. Ai iu bashkua familjes së tij në Londër, ku mbetën gjatë gjithë Luftës së Dytë Botërore. Më vonë ata e zhvendosën rezidencën e tyre në Kajro. Më 2 janar 1946 mbreti Zog ishte ligjërisht i shkurorëzuar si mbret në mungesë. Gjeneral Enver Hoxha u bë udhëheqësi i qeverisë shqiptare të sunduar nga komunistët.
Lëvizja drejt Rivierës franceze
Në vitin 1955, pas një konflikti për çështje taksimi me qeverinë e re revolucionare egjiptiane, Zogu shkon të jetojë në një vilë pothuajse bosh në Rivierën franceze, pa shërbëtorë, dhe refuzoi të gjitha ftesat. Mbreti, një njeri nervoz dhe energjik, kishte shpenzuar shumë nga koha e tij në vitet e fundit për të shkruar historinë 4-volumshe të jetës së tij. Me gjithë vështirësinë e shkaktuar nga humbja e shumë dokumenteve personale gjatë një mësymjeje bombarduese në Angli gjatë Luftës së Dytë Botërore, ai kishte mbyllur vetëm dy volume.
Mbretëresha Geraldinë, që ishte 20 vjet më e re sesa ai, u përkujdes për monarkun e sëmurë dhe për punët e shumta shtëpiake. Një gjuhëtare, që shërbeu për rreth 10 vjet si përkthyese e mbretit, i përgatiti shkrimet e tij nga gjuha shqipe në frëngjisht. Megjithatë, ai bisedoi që të lëvizte drejt Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Në vitin 1951 ai bleu një shtëpi të madhe me 6 dhoma në një pronë prej 95 akrash në Syosset, L. I. Ai nuk e pa kurrë atë, megjithatë e shiti në vitin 1955, pas një konflikti për probleme taksash me autoritetet e vendit të Nassau-t. Më vonë shtëpia i ishte rikthyer.


Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 10 prill 1961
Titulli është redaksional. Titulli origjinal është: ”Ndahet nga jeta ish mbreti i Shqipërisë, Ahmet Zogu”

[RaPSouL]

Oferta ruse për takim në vitin 1963 dhe refuzimi shqiptar

Vazhdojnë shkëmbimet e letrave mes Moskës dhe Tiranës në lidhje me konfliktin. Gazeta “Zëri..” publikon mesazhin e Kremlinit. Kërkohet takim me palën shqiptare

Më 30 mars të këtij viti, Komiteti Qendror i Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik i dërgoi një letër Komitetit Qendror të Partisë Komuniste të Kinës, e cila u botua në gazetën “Zëri i popullit” të datës 17 prill 1963. Në këtë letër, përveç të tjerave trajtohen çështje që kanë të bëjnë me organizimin e bisedimeve dypalëshe midis përfaqësuesve të PK të BS dhe të PK të Kinës lidhur me marrëdhëniet e tyre reciproke dhe me përgatitjet për një mbledhje ndërkombëtare të partive komuniste e punëtore. Partia e Punës e Shqipërisë është shprehur gjithnjë për rrugën e takimeve, bisedimeve e konsultimeve shoqërore e të barabarta për zgjidhjen e mosmarrëveshjeve që lindin midis partive komuniste e punëtore të vendeve të ndryshme dhe në gjirin e lëvizjes komuniste ndërkombëtare në tërësi. Partia jonë mendon se shkëmbimi reciprok i pikëpamjeve dhe organizimi i takimeve e bisedimeve dypalëshe është çështje e brendshme e partive përkatëse. Por me qenë se në këtë letër Nikita Hrushovi, duke nxitur më tej polemikën publike me Partinë e Punës të Shqipërisë (gjë që vërteton edhe një herë se thëniet e tij në Kongresin e 6-të të Partisë Socialiste të Bashkuar Gjermane se duhet ndaluar polemika, etj. janë bllof e hipokrizi) sulmon dhe shpif në mënyrë tendencioze kundër saj, duke u përpjekur njëkohësisht në mënyrë demagogjike të paraqesë veten e qëndrimet e tij si korrekte me mësimet e marksizëm-leninizmit e të Deklaratave të Moskës, ne po i përgjigjemi. Në letrën e KQ të PK të BS dërguar KQ të PK të Kinës, midis të tjerash, thuhet sa vijon: “Në letrën tuaj ju prekni çështjen shqiptare dhe atë jugosllave. Siç ju kemi shkruar, ne mendojmë se këto çështje, megjithëse janë parimore, nuk munden dhe nuk duhet të eklipsojnë në vetvete problemet kryesore të kohës që kërkojnë diskutim në takimin tonë. Partia jonë, duke dënuar veprimet përçarëse të udhëheqësve shqiptarë, njëkohësisht ka ndërmarrë pandërprerje hapat e nevojshme për normalizimin e marrëdhënieve të PPSH-së me PK të BS dhe partitë e tjera motra. Megjithëse udhëheqësit e PPSH-së kohët e fundit kanë ndërmarrë dhe vazhdojnë të ndërmarrin sulme shpifarake kundër partisë sonë dhe popullit sovjetik, ne, duke u udhëhequr nga interesat më të larta, nuk heqim dorë nga mendimi se marrëdhëniet midis PK të BS dhe PPSH mund të përmirësohen. Në fund të shkurtit të këtij viti, KQ i PK të BS tregoi edhe një herë iniciativën dhe i bëri KQ të PPSH propozimin për zhvillimin e një takimi të dyanshëm të përfaqësuesve të dy partive tona. Por edhe ky hap i ynë shoqëror nuk gjeti jehonën e duhur nga ana e udhëheqjes shqiptare. Udhëheqësit e PPSH-së nuk e konsideruan të nevojshme madje as ta merrnin letrën tonë, ku përmbahej propozimi i KQ të PK të BS për takimin e dyanshëm të përfaqësuesve të dy partive tona. Udhëheqësit e PPSH-së nuk e konsideruan të nevojshme madje as ta merrnin letrën tonë, ku përmbahej propozimi i KQ të PK të BS për takimin e dyanshëm. Më vonë, siç duket, pasi u menduan më mirë, udhëheqësit shqiptarë dërguan një letër në të cilën ata, duke paraqitur një sërë rezervash dhe kushtesh, flasin për një takim të tillë. Në qoftë se është treguar me të vërtetë dëshira, ne jemi gati ta bëjmë një takim të tillë”. Siç shihet, grupi i Nikita Hrushovit edhe në këtë paragraf ka kombinuar urrejtjen, shpifjen, sulmin kundër PPSH-së me mashtrimin dhe demagogjinë. Ai përpiqet me çdo mënyrë të bëjë përgjegjës të tjerët për fajet e veta, orvatet t’ia hedhë përgjegjësinë Partisë së Punës së Shqipërisë për gjendjen e padëshirueshme në marrëdhëniet sovjeto-shqiptare. Me këtë, ai përpiqet edhe një herë të mashtrojë tërë lëvizjen komuniste dhe opinionin publik ndërkombëtar.
Çështja shqiptare
Në letrën e lartpërmendur, që KQ i PK të BS-së i drejton KQ të PKK-së flitet për një të ashtuquajtur “çështje shqiptare”, që nuk mund dhe nuk duhet të eklipsojë në vetvete problemet kryesore të kohës. Por, ç’është kjo e ashtuquajtur çështje shqiptare? Ajo është vetëm një trillim i Nikita Hrushovit që i duhet atij për të fshehur qëndrimet e veprimet e veta armiqësore ndaj PPSH-së e RPSH-së dhe për të justifikuar sulmet e shpifjet e tij të mëtejshme kundër tyre. Ajo është një orvatje për ta paraqitur këtë çështje si një problem të dorës së dytë, të veçantë, të shkëputur nga problemet kryesore të kohës, nga divergjencat e thella parimore, që kanë lindur në gjirin e lëvizjes komuniste ndërkombëtare dhe që, sipas tij, qenka krijuar gjoja për shkak të pikëpamjeve e qëndrimeve të gabuara dhe të padrejta të udhëheqësve shqiptarë. Në gjykimin e këtij problemi, ne nuk nisemi nga pozita të ngushta, nuk nisemi vetëm nga fakti që jemi drejtpërdrejt të interesuar, por mendojmë se ky është një problem thellësisht parimor. E ashtuquajtura çështje shqiptare nuk është aspak një incident i rastit dhe i izoluar. Ajo nuk kufizohet madje as në kuadrin e ngushtë të marrëdhënieve thjesht sovjeto-shqiptare, por është një nga shfaqjet më të theksuara dhe tipike të luftës së madhe që zhvillohet sot midis marksizëm-leninizmit nga njëra anë dhe revizionizmit modern të përfaqësuar nga klika titiste dhe grupi i Nikita Hrushovit nga ana tjetër. Ajo është pjesë përbërëse e kësaj lufte, sepse Partia e Punës e Shqipërisë qëndron me vendosmëri në pozitat revolucionare të marksizëm-leninizmit dhe bën një luftë të papajtueshme kundër revizionizmit modern. Me këtë çështje të madhe parimore është gërshetuar e lidhur ngushtë edhe çështja e marrëdhënieve midis dy partive e dy vendeve tona. Si lindi e ashtuquajtura çështje shqiptare? Para se grupi i Nikita Hrushovit të dilte hapur me vijën e tij thellësisht antimarksiste, oportuniste, revizioniste, kur ai e zhvillonte veprimtarinë e tij në forma pak a shumë të kamufluara dhe me zigzage të imponuara nga rrethanat e kohës, Partia e Punës e Shqipërisë, duke qëndruar në pozita të drejta marksiste-leniniste, ka qenë në një papajtueshmëri të heshtur me të për një sërë çështjesh të rëndësishme, siç janë ato ndaj revizionistëve jugosllavë, etj., megjithëse për shumë çështje PPSH-ja kundërshtonte veprimet e Nikita Hrushovit në mënyrë të heshtur. Përsa u përket revizionistëve jugosllavë, ajo bënte një luftë të hapur, të vendosur dhe mbante një qëndrim të prerë ndaj tyre, si renegatë të marksizmit dhe armiq të socializmit, duke rënë kështu në kundërshtim të hapur me përpjekjet e Nikita Hrushovit për rehabilitimin e klikës titiste, afrimin dhe pajtimin e tij me të. Qysh atëherë, Nikita Hrushovi shihte qartë se në Partinë e Punës së Shqipërisë kishte një pengesë serioze në rrugën e realizimit të kursit të tij antimarksist. Kjo përcaktonte dhe qëndrimin e maskuar armiqësor të tij kundër PPSH-së për vijën e saj të drejtë në përgjithësi dhe sidomos për qëndrimin e saj të vendosur e të prerë ndaj klikës titiste, aleates së ardhshme të Nikita Hrushovit. Ai iu vu hapur punës për të përçarë unitetin e kampit socialist e të lëvizjes komuniste ndërkombëtare në mënyrë brutale e me metoda antimarksiste dhe u përpoq t’u imponojë atyre vijën e tij revizioniste. Kjo ndodhi në mbledhjen e Bukureshtit të vitit 1960 dhe në mbledhjen e 81 partive komuniste e punëtore në Moskë në nëntor të po atij viti, ku PPSH-ja, së bashku me parti të tjera motra, kundërshtoi me vendosmëri orvatjet përçarëse të Nikita Hrushovit, kritikoi pikëpamjet, qëndrimet e veprimet e dëmshme dhe antimarksiste të tij, mbrojti me guxim vijën marksiste-leniniste të lëvizjes komuniste ndërkombëtare dhe çështjen e unitetit të saj. Që këtu, Nikita Hrushovi divergjencat ideologjike midis Partisë së Punës së Shqipërisë dhe grupit të tij i nxori hapur, që këtu si kundërveprim filloi lufta e saj me sulmet publike nga tribuna e Kongresit të 22-të të PK të BS-së dhe pas tij në organet e shtypit dhe kongreset e disa partive të tjera. Kështu pra, e ashtuquajtura çështje shqiptare lindi si një aspekt i luftës midis partive që qëndrojnë në pozita revolucionare dhe revizionistëve modernë - grupit të Nikita Hrushovit e pasuesve të tij. Në të vërtetë, pra, kjo është një çështje që ka të bëjë me vijën e përgjithshme të lëvizjes komuniste ndërkombëtare, me të cilën gjithnjë në mënyrë të maskuar ose të hapur ka qenë në kundërshtim Nikita Hrushovi, kjo ka të bëjë me çështjen se në ç’rrugë duhet të zhvillohet kjo lëvizje, në rrugën e marksizëm-leninimit apo të revizionizmit.


Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më 18 prill 1963
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Si i transferoi Enveri nëpër rrethe njerëzit më të afërm të Byrosë

Gazeta amerikane paraqet gjendjen e vështirë ekonomike në fillim të 1966-s. Rivendosja e marrëdhënieve me disa shtete të bllokut dhe ndëshkimet në parti


David Binder

BEOGRAD – Zhvillimet e kohëve të fundit në shtetin e izoluar komunist, të cilat po përqendrohen në politikat e brendshme dhe të jashtme, kanë nxitur një interes dyshues këtu (në Beograd, - shën. red.). Mbrëmë, Radio Tirana njoftonte se katër anëtarë të Byrosë Politike janë transferuar në të tjera poste partiake dhe qeveritare “për një kohë të gjatë”. Në mënyrë të ngjashme, transferime nëpër organizatat bazë të partisë ishin njoftuar për zyrtarë të ministrive dhe të tjerë. Në të njëjtën kohë, diplomatë nga Europa Lindore dhe zyrtarë jugosllavë kanë theksuar një “rritje të armiqësisë” në drejtim të vendeve të tjera prej propagandës shqiptare dhe një mospërfillje në rritje në raportet e ndërsjella. Thashetheme janë duke qarkulluar këtu dhe në kryeqytete të tjera europiano-lindore rreth ndryshimit të marrëdhënieve të Shqipërisë me aleatin e saj të madh ideologjik, Kinën komuniste, ku flitet se janë ftohur në muajt e fundit për shkak të zhgënjimit në lidhje me disa çështje të asistencës ekonomike kineze.
Antagonistë të Rusisë
Asnjëri prej thashethemeve ose ngjarjeve nuk përputhet me gjendjen aktuale, por është e dukshme se disa ndryshime janë në rrugë e sipër. Që nga viti 1961, Shqipëria ka ndërtuar varësi në mënyrë të thellë në aleancën e saj me Kinën dhe ka qenë antagoniste kundrejt Bashkimit Sovjetik dhe miqve të tij. Thashethemet rreth marrëdhënieve shqiptaro-kineze kanë qenë më tepër të frymëzuara nga fakti se qeveria shqiptare ka zbuluar në tërësi rezultatet e Planit të fundit 5-vjeçar, i cili përfundon më 31 dhjetor, si dhe ka përvijuar planin tjetër 5-vjeçar. Është shpresuar se Pekini do të rrisë kreditë për Shqipërinë, siç e ka bërë një gjë të tillë në vitin 1961, kur dha 123 milionë dollarë për planin 5-vjeçar, i cili është ende në zbatim. Së fundmi, një delegacion shqiptar u kthye nga kryeqyetti kinez, ku dukej qartë se nuk kishte siguruar huadhënie prej Pekinit.
Disa vëzhgues besojnë se shqiptarët janë zemëruar në lidhje me këmbënguljen kineze për t’u përqendruar vetëm te bujqësia, në vend të zhvillimit industrial. Kontradiktor me këtë vlerësim është informacioni i fundit falënderuar nga ana e shqiptarëve për mbërritjen e një anijeje kineze me farë patatesh.
Përsa i përket përtëritjes së kontakteve me Europën Lindore, ajo ka theksuar se shqiptarët dërguan një delegacion në një konferencë ballkanike të gazetarëve në dhjetor dhe se ata ftuan sportistët dhe shkrimtarët jugosllavë që të ndjekin ndeshjet e basketbollit që do të zhvillohen së shpejti në Tiranë. Javën e fundit, Polonia dërgoi një ambasador në Tiranë për herë të parë në këta pesë vitet e fundit. Në Budapest, i ngarkuari me punë i Shqipërisë bisedoi me zyrtarët e lartë të Ministrisë së Jashtme hungareze në lidhje me spekulimin se një rifillim i plotë i marrëdhënieve diplomatike mund të jetë i pamundur për t’u bërë mes dy vendeve. Tregtia midis vendeve të Europës Lindore dhe Shqipërisë, megjithëse në kuota minimale, është duke u rritur në mënyrë të shpejtë krahasuar me vitet e kaluara. Një delegacion tregtar jugosllav ndodhet sot në Tiranë për nënshkrimin e një protokolli dypalësh. Po ashtu, që prej vitit 1963 nuk ka patur incidente madhore në kufirin midis Shqipërisë dhe Jugosllavisë. Është thënë se kryeministri rumun Ion Gheorghe Maurer ka hedhur idenë e bashkëpunimit ballkanik gjatë vizitës së tij të fundit në Beogradi në muajin janar të këtij viti, ku përfshihet edhe Shqipëria.
Jugosllavia është dakord me këtë ide dhe zyrtarët këtu, në mënyrë private, e komentojnë se qeveria e tyre, mesa duket, do të jetë “e gatshme të paguajë” në formë huadhënie për të përmirësuar marrëdhëniet me Shqipërinë.
Goditen njerëzit më të afërm
Ndryshimet partiake të njoftuara mbrëmjen e kaluar në Tiranë goditën ndihmësit më të afërm brenda Byrosë Politike të Sekretarit të Parë Enver Hoxha. Gogo Nushi u transferua nga Tirana për drejtimin e partisë në rrethin e Beratit. Manush Myftiu ishte caktuar në rrethin e Tiranës. Rita Marko ishte transferuar në rrethin bregdetar të Durrësit. Haki Toska ishte emëruar që të ndihmonte kryeministrin Mehmet Shehu. Zonja Marko dhe zoti Toska janë gjithashtu në Sekretariatin e Komitetit Qendror të Partisë dhe kjo ishte konsideruar e çuditshme nga shumë vëzhgues pasi atyre mund t’u jepen detyra shtesë. Radioja shtetërore thoshte se këto dhe të tjerë zyrtarë që ishin transferuar do të mbeteshin në pozicionet e tyre partiake.
Këtu ka spekulime se ndryshimet mund të jenë një hap në përgatitjen e kongresit të ardhshëm, i cili ka afatin për t’u zhvilluar brenda një viti. Gjithashtu, në disa aspekte, ka mendime se kjo mund të sjellë pakënaqësi në Shqipëri.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 11 shkurt 1966.
Titulli origjinal i shkrimit është: “Shift in Albanian policy hinted; Dispute with Peking rumored”

[RaPSouL]

PPSH: Ja politika e Shqipërisë në arenën ndërkombëtare

Gazeta “Zëri popullit” analizon situatën dhe marrëdhëniet me vendet komuniste. Tirana zyrtare respektoi të gjitha marrëveshjet. Ku po gabojnë imperialistët amerikanë

TIRANË - Vija e PPSH-së ka qenë kurdoherë në përputhje të plotë me vijën e përgjithshme të lëvizjes komuniste ndërkombëtare. Ajo ka qenë një vijë e drejtë, e pandryshuar për të gjitha problemet e zhvillimit të sotëm botëror. Partia e Punës së Shqipërisë u është përmbajtur me besnikëri mësimeve themelore të marksizëm-leninizmit dhe të parimeve të internacionalizmit proletar, dokumenteve programatike të lëvizjes komuniste ndërkombëtare, Deklaratave të Moskës të viteve 1957 e 1960. Vija e saj e drejtë është shprehur qartë në të gjitha materialet e dokumentet e partisë, si dhe në të gjitha materialet e dokumentet e partisë, si dhe në të gjithë veprimtarinë praktike të partisë dhe qeverisë sonë. Partia e Punës së Shqipërisë ka qëndruar vazhdimisht në pozitat e luftës së papajtueshme kundër imperializmit, nuk ka ushqyer asnjë iluzion mbi ndryshimin e natyrës së tij agresive, ka demaskuar me vendosmëri politikën agresive luftënxitëse të imperializmit, dhe në mënyrë të veçantë, të atij amerikan, të cilin e ka konsideruar si qendrën e reaksionit botëror dhe xhandar ndërkombëtar, si armikun më të egër të popujve të të gjitha vendeve. Duke qenë plotësisht e ndërgjegjshme për ndryshimin e raportit të forcave në botë, në favor të forcave të socializmit, të paqes dhe të lëvizjes nacional-çlirimtare, ajo as nuk i ka mbivlerësuar dhe as i ka nënvlerësuar kurrë forcat e imperializmit dhe nuk ka bërë asnjë gabim, qoftë aventurier, qoftë kapitullues. Partia e Punës e Shqipërisë e ka konsideruar krijimin e sistemit socialist botëror si fitoren më të madhe historike të klasës punëtore ndërkombëtare. Kampi socialist është baza e fuqishme e mbështetjes së lëvizjes revolucionare e çlirimtare botërore, forca kryesore në luftën kundër imperializmit, kështjella e paqes dhe e progresit shoqëror të mbarë njerëzimit. Partia e Punës e Shqipërisë ka ndjekur me vendosmëri politikën e miqësisë, të lidhjeve vëllazërore, të bashkëpunimit e ndihmës reciproke me të gjitha vendet socialiste. Ajo u ka qëndruar besnike dhe ka respektuar me rigorozitet normat e marrëdhënieve midis vendeve socialiste e partive komuniste. Ndihmën e përkrahjen e vendeve të tjera socialiste ajo e ka konsideruar kurdoherë si një faktor shumë të rëndësishëm për ndërtimin e socializmit në Shqipëri. Nga ana e saj ajo ka dhënë kontributin e vetë për forcimin e kampit socialist dhe të unitetit të tij. Në marrëdhëniet me vendet kapitaliste PPSH-ja dhe qeveria e PPSH-së kanë ndjekur me konsekuencë politikën e bashkekzistencës paqësore, të bazuar në parimet e barazisë, të ndërhyrjes në punët e brendshme të njeri-tjetrit dhe të respektit reciprok, politikë të cilën e kanë parë gjithnjë si një formë të luftës së klasave në arenën ndërkombëtare që zhvillohet në të gjitha frontet - ideologjik, politik dhe ekonomik - midis dy sistemeve, atij kapitalist dhe socialist. Këtë politikë ata e kanë quajtur dhe e quajnë si të vetmen politikë të drejtë midis vendeve me sisteme të ndryshme shoqërore dhe nuk e kanë shtrirë kurrë në marrëdhëniet midis klasave të kundërta në vendet kapitaliste, si dhe në marrëdhëniet midis popujve të shtypur e të skllavëruar dhe kolonizatorëve imperialistë. Luftën për bashkekzistencën paqësore midis vendeve me sisteme të ndryshme shoqërore PPSH-ja e ka parë si një nga rrugët e rëndësishme për ruajtjen dhe forcimin e paqes në botë. Në përshtatje me kushtet e reja, ajo nuk i ka konsideruar dhe nuk i konsideron sot luftën botërore dhe luftërat e tjera agresive të imperializmit si fatalisht të pashmangshme, por në të njëjtën kohë i përmbahet pikëpamjes se për deri sa ekziston imperializmi, mbetet edhe baza për luftëra agresive. Ajo ka bërë gjithnjë dallim midis luftërave të drejta dhe ka demaskuar e dënuar agresorët imperialistë. Partia e Punës e Shqipërisë e ka parë luftën për paqe si luftë kundër imperializmit, me atë amerikan në krye, sepse pikërisht prej tyre vjen rreziku i luftës, ata janë armiqtë e paqes. Ajo ka menduar dhe mendon se paqja dhe bashkekzistenca paqësore nuk mund t’u lypen imperialistëve, ato nuk mund të sigurohen me lajka dhe lëshime ndaj tyre, por vetëm duke ua imponuar atyre me anën e një lufte të vendosur të të gjitha forcave paqedashëse të botës. Partia e Punës e Shqipërisë ka qenë dhe është për uljen e tensionit ndërkombëtar dhe për zgjidhjen e problemeve të rëndësishme që qëndrojnë sot në rendin e ditës, siç janë çarmatimi, ndalimi i provave të armëve atomike, përfundimi i traktatit të paqes me Gjermaninë dhe shndërrimi i Berlinit Perëndimor në një qytet të lirë e të çmilitarizuar. Për zgjidhjen e këtyre çështjeve janë të nevojshme takimet dhe bisedimet midis përfaqësuesve të shteteve të ndryshme, por ato duhet të kombinohen me luftën e popujve, si forca kryesore që i detyron imperialistët të shkojnë në bisedime dhe që gjatë tyre të mund të arrihen rezultate konkrete. Partia e Punës e Shqipërisë e ka parë lëvizjen nacional-çlirimtare të popujve kundër shtypjes imperialiste për lirinë dhe pavarësinë kombëtare si një nga lëvizjet më të mëdha të kohës sonë, që minon pozitat e imperializmit, dobëson dhe ngushton sferën e sundimit të tij. Por partia jonë mendon se sistemi kolonial i imperializmit nuk është likuiduar akoma, se nën këtë sundim vuajnë akoma miliona e miliona njerëz të kontinenteve të tëra dhe se imperialistët, me ata të SHBA-ve në krye, bëjnë të gjitha përpjekjet, duke mos u ndalur përpara luftërave e agresioneve të hapura, për të ruajtur pozitat e tyre dhe për të rivendosur në forma të reja shtypjen e shfrytëzimin e tyre kolonial. Lufta e këtyre popujve kundër imperializmit është në të njëjtën kohë një luftë për triumfin e paqes dhe të bashkekzistencës paqësore, një aleate e madhe dhe një mbështetje e fuqishme për luftën revolucionare të klasës punëtore ndërkombëtare dhe për të gjitha vendet socialiste.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më datë 18 prill 1963
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Ndihma ekonomike, nisin shenjat e para të krizës shqiptaro-kineze

Gazetari i “The New York Times”-it analizon raportet Tiranë-Pekin. Si e përdori Kina Enver Hoxhën për të sulmuar Nikita Hrushovin


David Binder

BEOGRAD – Një diplomat i njohur lindor tha gjatë kësaj jave se Shqipëria po përballet me vështirësi ekonomike serioze dhe se kjo është arsyeja kryesore për një shkrirje të akujve në marrëdhëniet e saj me vende të tjera komuniste europiane. Megjithatë, një element tjetër duket se po kontribuon në drejtim të ndryshimit të situatës në Shqipëri. Kjo është përshkruar nga një vëzhgues komunist si “presion i realiteteve të reja objektive” në skenën ndërkombëtare. Përpara se Shqipëria të shkëputej nga blloku komunist sovjetik në vitin 1961 dhe për tre vitet e pasme, komunistët kinezë, të inkuadruar në partinë e Enver Hoxhës, e përdorën (Shqipërinë, - shën. red.) si “karrem” në konfliktin e tyre me Bashkimin Sovjetik. Ata e nxitën zotin Hoxha të sulmojë Moskën si një qendër e re e “revizionizmit”, një kopje e ngjashme e presidentit të Jugosllavisë, Josif Broz Tito. Kinezët ribotuan në shtypin e tyre denoncimet shqiptare, duke i mbledhur ato që ata i shikonin në këndvështrimin e përfitimeve ideologjike, pa shfaqur përgjegjësinë për autorësinë së tyre.
Shqiptarët humbasin drejtimin
Është e qartë që në nisje se sulmet shqiptare ishin në thelb vepër e kinezëve. Por, gjatë dy viteve të fundit kinezët kanë ndryshuar plotësisht, sidomos ndaj sulmeve të drejtpërdrejta kundër Bashkimit Sovjetik dhe udhëheqjes së Kremlinit. Për shkak të kësaj, shqiptarët u bënë thuajse të padobishëm për kinezët. Ndërsa Jugosllavia, në anën tjetër, po orientohej në luftën ideologjike sikur ajo të kishte humbur rolin e saj si “shënjestër e veçantë e kritikës kinezo-shqiptare si revizioniste dhe akuzat ishte zhvendosur prej Pekinit kundër Bashkimit Sovjetik, si objekt i armiqësisë së vërtetë. Gjithashtu, që nga viti 1962 kinezët e kanë përqendruar vëmendjen e tyre në vendosjen e marrëdhënieve më të ngushta me popujt jo të bardhë të Azisë dhe Afrikës, ndërsa po e linin t’iu venitej interesi i tyre në shtetet komuniste europiane. Këto zhvillime ndërkombëtare e kanë zhvendosur Shqipërinë nga qendra e konfliktit në lëvizjen komuniste. Tani ajo që duket është se kinezët, paralel me humbjen e interesit të tyre në Shqipëri, si një aleat politik, ata gjithashtu, kanë humbur interesin për ekonominë e saj.
Kinezët premtuan hua
Kjo ishte premtuar më tepër se nëntë muaj më parë, që kur një delegacion shqiptar u kthye nga Pekini me një premtim për një huadhënie për planin e ri pesëvjeçar të periudhës 1966-1970. Por duket se kreditë nuk janë dhënë ende. Gjithashtu, kinezët po shfaqin ngurrim në dërgimin e anijeve me mallra konsumi, aq të nevojshme për Shqipërinë në këto momente. Po ashtu, ata janë treguar të ngadaltë në shpërndarjen e pajisjeve për realizimin e projekteve në disa fabrika. Të përballur me sasinë e pakët furnizimeve, shqiptarët kanë qenë të detyruar të shikojnë drejt tregjeve më të mëdha në Europën Lindore dhe se atje ka pasur një rritje të vazhdueshme në tregtinë e tyre me rajonin. Më tepër se një vit më parë, Shqipëria firmosi dhe mori lejen nga armiku i saj më i urryer, - qeveria e Beogradit, - që të transportojë perime me kamionë përmes Jugosllavisë drejt Europës Qendrore.
Burime informacioni thonë se përfaqësuesit e Tiranës, gjithashtu, kishin negociuar me francezët që të marrin asistencë në thellimin e portit më të madh tregtar në vend, në Durrës. Këto zhvillime janë ndjekur me interes të veçantë nga qeveritë europiano-lindore dhe veçanërisht nga Bashkimi Sovjetik, të cilat janë paraqitur në mënyrë të ngrohtë nga Tirana, përmes radios së tyre shtetërore. Disa vëzhgues besojnë se aktualisht ka një element gatishmërie. Europiano-lindorët po e vlerësojnë Shqipërinë. Deklaratat e partisë së zotit Hoxha dhe të shtypit të saj në tre javët e fundit bëjnë të ditur se Shqipëria nuk ka ndryshuar pozicionin e saj themelor ideologjik. Tirana e ka riangazhuar veten e saj vazhdimisht në politikat militante të Kinës dhe është kundër “pikëpamjeve revizioniste” të Beogradit dhe të Moskës.
Më 12 shkurt, shtypi i Tiranës bëri të ditur se Partia Komuniste (Punës, - shën. red.) e Shqipërisë ka refuzuar një ftesë të Polonisë që të ndjekë takimin e Traktatit të Varshavës ku do të diskutohej ndihma e përbashkët komuniste për në Vietnamin e Veriut. Ai njoftonte se akuzohej Bashkimi Sovjetik për një qëndrim kompromisi në lidhje me Vietnamin.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 21 shkurt 1961
Titulli origjinal është: “Economic woes seen in Albania”
Përgatiti: Albert Gjoka

[RaPSouL]

Shqipëria kundër aleancës së Rusisë me Perëndimin


TIRANË - Por cila është kjo vijë që Nikita Hrushovi është përpjekur dhe po përpiqet t’ia imponojë lëvizjes komuniste e punëtore ndërkombëtare dhe të cilën ai e trumbeton me bujë të madhe si një vijë marksiste-leniniste krijuese? Në të vërtetë, me gjithë demagogjinë e tij, ajo është një vijë fund e krye revizioniste e oportuniste, që i ka sjellë dhe i sjell një dëm shumë të madh kampit socialist, lëvizjes komuniste ndërkombëtare, luftës revolucionare e çlirimtare të popujve kundër imperializmit, çështjes së paqes, lirisë, demokracisë e socializmit. Në propagandën e tij, dhe veçanërisht në atë të kohëve të fundit, grupi i Nikita Hrushovit, duke vazhduar përhapjen e tezave të tij antimarksiste, përpiqet të provojë me lodra fjalësh se gjoja pikëpamjet dhe veprimet e tij u përgjigjen plotësisht Deklaratave të Moskës, mësimeve leniniste dhe interesave të kampit socialist e të lëvizjes komuniste ndërkombëtare. Kështu p.sh. grupi i Nikita Hrushovit thotë se gjoja udhëhiqet nga fryma leniniste e luftës së papajtueshme kundër imperializmit dhe përsërit disa konkluzione të Deklaratave të Moskës se thelbi antipopullor e grabitqar i imperializmit nuk ka ndryshuar, se imperializmi amerikan kryen tani funksionet e xhandarit ndërkombëtar, se imperializmi, për shkak të thelbit të tij grabitqar, nuk mund të çlirohet nga tendenca për t’i zgjidhur kontradiktat në arenën ndërkombëtare me anën e luftës. Por si përputhen këto me deklaratat e mëparshme dhe me të gjitha veprimet e Nikita Hrushovit? A nuk është Nikita Hrushovi ai që gjatë shumë viteve është përpjekur të mbjellë iluzione mbi gjoja ndryshimin e natyrës së imperializmit e të krerëve të tij dhe mbi këtë bazë të ndërtojë tërë qëndrimin e veprimtarinë e vet? Është pikërisht ai që pa marrë parasysh thelbin grabitqar të imperializmit, ka deklaruar mëse një herë se qysh sot mund të krijohet bota pa armë, pa ushtri e pa luftëra, se viti 1960 do të hyjë në histori si viti i fillimit të realizimit të kësaj ëndrre shekullore të njerëzmit. (Biseda e Nikita Hrushovit me drejtorin e gazetës argjentinase “Klaren” më 30 dhjetor 1959), se qysh në kohën e tanishme po krijohet mundësia reale për të përjashtuar përfundimisht e për gjithnjë luftën nga jeta e shoqërisë. Është pikërisht Nikita Hrushovi ai që ka deklaruar se imperialistët e kanë marrë seriozisht thirrjen tonë për garë në zhvillimin ekonomik... Ne po i tërheqim vazhdimisht vendet kapitaliste në rrugën e garës paqësore midis dy sistemeve, se tani çështja shtrohet kështu: cili sistem do të tregojë një vitalitet më të madh, d.m.th. cili sistem në kohën më të shkurtër do t’u japë popujve më shumë të mira materiale e shpirtërore. (Artikulli i Nikita Hrushovit në revistën “Komunist”, Nr. 12 gusht 1962.) Në kundërshtim flagrant me ato që thuhen në dy deklaratat e Moskës mbi imperializmin amerikan dhe krerët e tij, Nikita Hrushovi, para moskovitëve, para gjithë popullit, para qeverisë dhe partisë, deklaroi pas kthimit nga vizita e tij në SHBA se Presidenti i SHBA-ve, D. Ajzenhauer, do sinqerisht të likuidojë gjendjen e luftës së ftohtë dhe se gëzon besimin absolut të popullit të tij. (Fjalimi i Nikita Hrushovit në mitingun e punonjësve të Moskës më 28 shtator 1959.) Duke lavdëruar Ajzenhauerin, Makmilanin e De Golin, Nikita Hrushovi ka thënë se “të gjithë ata e kuptojnë nevojën që t’i shërbejë uljes së mëtejshme të tensionit ndërkombëtar dhe zgjidhjes së problemeve ndërkombëtare me rrugën e bashkëbisedimeve e jo me anë të luftës”. (Fjalimi i tij në Azerbajxhan më 25 prill 1960.) Nikita Hrushovi nuk i ka kursyer lëvdatat edhe për pasardhësin e Ajzenhauerit, presidentin Kenedi. Bile edhe në ditët e rënda të krizës së Karaibeve, kur Kenedi dhe qeveria e tij treguan hapur fytyrën e tyre prej luftënxitësi e agresori, Nikita Hrushovi, në mesazhin e tij të 27 tetorit 1962, i shkruante atij: “Unë shpreh kënaqësinë dhe mirënjohjen time për kuptimin nga ana juaj të përgjegjësisë që bie tani mbi ju për ruajtjen e paqes në gjithë botën”. Sipas deklaratave të Nikita Hrushovit, lufta nuk është pjellë e imperializmit, e politikës së tij agresive, por rreziku i saj ardhka vetëm nga disa të çmendur, nga disa të tërbuar, “të cilët preferojnë më mirë të vdesin në kapitalizëm, sesa të rrojnë në komunizëm”. Dhe, sipas tij, janë pikërisht këta njerëz ata që bëjnë presion të fortë mbi presidentët paqësorë (që dëshiruakan të jetuakan në komunizëm) dhe mbi qeveritë e SHBA-ve e të vendeve të tjera imperialiste dhe që i shtyjnë ata të ndjekin disa herë një politikë të jashtme jopaqësore. Bile Nikita Hrushovi ka arritur deri atje sa të shpifë se rreziku i luftës vjen sot dhe nga njerëzit që e heqin veten marksistë-leninistë, por që në të vërtetë janë dogmatikë dhe nuk besojnë në fitoren e socializmit.


Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më 18 prill 1963
Titulli është redaksional

[RaPSouL]

Ruso-gjermanët, plane për bllokun e ri komunist pa Shqipërinë

Gazeta amerikane analizon situatën mes shteteve komuniste lindore. Skenarët sovjeto – gjermano-lindore për të larguar kundërshtarët

David Binder

BERLIN – Në fjalimet e Walter Ulbricht, udhëheqësi komunist gjermano-lindor dhe drejtuesve të tjerë në takimin zhvilluar javën e kaluar nga Komiteti Qendror i Partisë, kanë dalë në skenë planet e strategjisë së re sovjetike që të kryesojë lëvizjen komuniste botërore dhe mbajtën nën kontroll në mënyrë sa më të hekurt shumicën e partive. Gjithashtu, fjalimi i tij tregoi se në mënyrë të hapur udhëheqja partiake mbështet strategjinë e re, e cila ka për synim krijimin e një organizate kontrolluese me qendër në Moskë, e ngjashme në frymë dhe në përmbajtje me dy organizatat e tjera, Comintern-in e paraluftës dhe Cominform-in e pasluftës.
Boshti, Rusi-Gjermani Lindore
Megjithatë, struktura dhe metodat e propozuara të grupit të ri duken të ndryshme nga ato të organizatave të mëparshme komuniste ndërkombëtare. Comintern-i, ose Internacionalja Komuniste, ishte që nga viti 1919 deri në vitin 1943 instrumenti sovjetik për drejtimin e lëvizjes komuniste ndërkombëtare sipas dëshirave të Moskës. Stalini e përdori atë që të spastrojë udhëheqësit komunistë të shteteve të tjera që i dilnin kundër. Ai krijoi Cominform-in ose Byronë e Informacionit Komunist në vitin 1947, si një pasardhëse e Comintern-it. Përmes këshilltarëve rusë në kryeqytetet e ndryshme, që ishin të punësuar, ai mbante nën kontroll linjën e Moskës në partitë anëtare të Hungarisë, Rumanisë, Bullgarisë, Polonisë, Çekosllovakisë, Francës, Italisë dhe të Jugosllavisë deri në vitin 1948. Mihail Suslov, një nga ideologët stalinistë, ishte zgjidhur në procesin e de-stalinizimit në vitin 1956.
Mihail Suslov, një përkrahës
Zoti Suslov, një anëtar i udhëheqjes aktuale sovjetike, që kishte mbetur një përkrahës i organizatave komuniste ndërkombëtare, është besuar të jetë ideatori dhe udhëzuesi pas vendosjes së strategjisë së re sovjeto-gjermano-lindore. Siç përshkruhet nga zoti Ulbricht dhe mbështetësit e tij në takimin e Komitetit Qendror të Partisë së Bashkimi Socialist (Komunist), i mbajtur javën e kaluar, kjo politikë ishte konceptuar gjatë krizës çekosllovake këtë verë dhe ishte pranuar menjëherë në gusht, pas pushtimit të Çekosllovakisë nga Bashkimi Sovjetik dhe katër prej aleatëve të tij në Traktatin e Varshavës. Zoti Ulbricht tha se përplasja mes linjës komuniste të Moskës dhe reformatorëve çekosllovakë kishte ngjizur “konfliktin zeherues midis socializmit dhe imperializmit” në një shkallë të re. Ai shkoi deri atje sa tha se kjo po kristalizon nevojën për një “komunitet shtetesh socialiste”.
Çekët dhe shqiptarët, të përjashtuar
Sipas përcaktimit nga zoti Ulbricht, ky komunitet do të përbëhej nga Bashkimi Sovjetik, Gjermania Lindore, Polonia, Hungaria dhe Bullgaria. Ai përjashtoi Çekosllovakinë, Rumaninë, Jugosllavinë dhe Shqipërinë. Ulbricht bëri të qartë se Bashkimi Sovjetik dhe Gjermania Lindore do të përbëjnë forcën kryesore të grupit. Transformimi i këtij komuniteti brenda diçkaje të ngjashme me Comintern-in dhe Cominform-in ishte paralajmëruar nga dy mbështetësit ideologjikë gjermano-lindorë, Alfred Kurella dhe Herman Axen. Zoti Kurella, një ish-zyrtar i Comintern-it, tha: “Unë mendoj se ne do të shtrijmë këtë nismë, së paku brenda komunitetit të vendeve socialiste europiane që të krijojmë organet e përhershme për gjykimin me këmbë në tokë të ndryshimeve serioze në mendimin teorik”. Një burim europiano-lindor thotë se ky propozim ishte për nga funksioni identik si Comintern-i dhe Cominform-i.
Ideologët e organizatës së re
Zoti Axen, që kishte detyrën e shefit të Marrëdhënieve me Jashtë të partisë në Byronë Politike, u shpreh se partitë e Gjermanisë Lindore dhe Bashkimit Sovjetik kishin shpresuar të institucionalizonin grupimin e ri në një konferencë të Partive Komuniste. Praktikisht, konferenca, që ishte caktuar për t’u mbajtur në Moskë nëntorin e kaluar, ishte shtyrë. Ai tha se të dyja partitë “nuk i shqetësonte në një farë mënyre” përfundimi i konferencës botërore, pavarësisht kontradiktës brenda partive komuniste përsa i përket pushtimit të Çekosllovakisë. Domethënia e fjalimeve ishte se partitë e Bashkimit Sovjetik dhe Gjermanisë Lindore besonin domosdoshmërisht që të orientojnë një kurs konflikti kundër forcave “revizioniste” që mbizotërojnë në partitë komuniste perëndimore. Një përplasje i tillë, më në fund mund të përçajë disa parti perëndimore brenda fraksioneve pro dhe anti-Moskë. Veç kësaj, kjo mund të çojë tek një ndarje e mëparshme brenda partive pro Pekinit dhe pro Moskës.
Siç thuhet nga ideologët gjermano-lindorë, politika e re sovjetike do të përzgjedhë në përfundim grupet pro-Moskë si “parti të vërteta marksiste-leniniste” dhe shumicën anti-Moskë si “revizionistë”. “Duke ndjekur konfliktin e supozuar të konferencës botërore, besnikët e Moskës në partitë perëndimore pastaj do të kërkojnë të marrin pjesë në komunitetin e shteteve socialiste, pra, në strukturat e përhershme të tij”, - parashikohej në fjalimin e Kurella-s. Duke gjykuar prej fjalimeve, strategjia synon mbajë lidhur nën udhëheqjen e centralizuar të Moskës të fraksioneve dhe partive akoma besnike të Bashkimit Sovjetik, që siç duket, humbën përkujdesjen.
Zoti Axen shprehet se gjermano-lindorët dhe rusët dëshirojnë që të shmangin ndarjen prej së kaluarës së turpshme të Cominform-it dhe Comintern-it, të cilat akoma identifikohen me aspektet më të këqija të diktaturës staliniste.

Shkrimi është publikuar në “The New York Times” më 30 tetor 1968
Titulli origjinal i shkrimit është: “Soviet is seeking Newred grouping”

[RaPSouL]

Akuzat e Shqipërisë për politikën e jashtme të Hrushovit

Gazeta “Zëri i popullit” vazhdon komentet për Bashkimin Sovjetik. Debatohet për takimin mes kreut të Kremlinit dhe Ajzenhauerit me Kenedin

Nikita Hrushovi, duke vazhduar me konsekuencë rrugën e tij demagogjike, deklaron se gjoja ai merr parasysh ndryshimin e raportit të forcave në arenën ndërkombëtare dhe thotë se për ruajtjen e paqes dhe shmangien e luftës botërore duhet forcimi i mëtejshëm e i vazhdueshëm i sistemit socialist, uniteti i të gjitha forcave të klasës punëtore ndërkombëtare, i lëvizjes nacional-çlirimtare, i të gjitha forcave demokratike. Por a mbështetet me të vërtetë Nikita Hrushovi në këto forca për ruajtjen e paqes dhe shmangien e luftës botërore dhe të luftërave të tjera agresive që ndërmerr imperializmi? Po të gjykosh nga tërë konceptet dhe veprimet praktike të grupit të Nikita Hrushovit në fushën e politikës ndërkombëtare, del se, sipas saj, fatet e paqes e të popujve varen nga njerëzit e mëdhenj, nga urtësia dhe arsyeja e tyre, nga takimet nga bisedimet e Nikita Hrushovit me përfaqësuesit e imperializmit, sidomos atij amerikan. Qysh më 31 tetor të vitit 1959, në fjalimin e mbajtur në Sovjetin Suprem të BRSS-së, Nikita Hrushovi deklaronte: “Ne e kemi thënë mëse një herë se problemet më të ndërlikuara ndërkombëtare mund t’i zgjidhin vetëm kryetarët e qeverisë, të cilët kanë kompetenca të mëdha. Vetëm ata janë në gjendje të pastrojnë grumbullin e anomalive në marrëdhëniet ndërkombëtare, të cilat janë mbledhur gjatë shumë vjetëve të luftë së ftohtë”. Pikërisht në këtë frymë ai dhe njerëzit e tij e quajtën takimin Hrushov-Azjenhauer në Kemp Devid si fillimin e një “etape të re”, e një “ere të re”, si një “kthesë në historinë e njerëzimit”. Kurse anëtari i Komitetit Qendror të PK të BS, ministri i Jashtëm i BRSS-së, A. Grominko, deklaroi në fjalimin e mbajtur në Sovjetin Suprem në dhjetor 1962 se po pati harmoni midis kryetarit të qeverisë sovjetike - Nikita Hrushovit - dhe presidentit të SHBA - Kenedit, do të ketë edhe zgjidhje të problemeve ndërkombëtare”. Bile për të realizuar sa më mirë këtë harmoni, kohët e fundit u vendos që të krijohet edhe lidhja direkte telefonike midis Hrushovit dhe Kenedit, midis këtyre dy burrave të shtetit që paskan në dorë fatet e njerëzimit! Ja cili ishte preokupacioni i vërtetë i Nikita Hrushovit! Pra jeta tregon përditë e më qartë se fjalët e revizionistëve modernë për forcën e popujve, për rolin e masave në luftën e mbrojtjen e paqes, nuk janë tjetër veçse demagogji e mashtrim. Këtë e ka shprehur vetë Nikita Hrushovi në fjalimin e tij të 12 dhjetorit 1962, ku luftën e popujve kundër imperializmit e quajti “sharje të kota”, “fjalë boshe”, “deklarata bombastike”, që nuk i shkaktojnë asnjë dëm imperializmit. Për më tepër, Nikita Hrushovi nuk ka ngurruar t’i akuzojë si luftënxitës që duan ta shtyjnë botën drejt katastrofës bërthamore, që duan të sigurojnë fitoren mbi kapitalizmin nëpërmjet luftës midis shteteve, shkatërrimit, gjakut dhe vdekjes së miliona njerëzve”, të gjithë ata që guxojnë të demaskojnë imperialistët dhe që u bëjnë thirrje popujve të ngrihen kundër imperializmit, për mbrojtjen e paqes dhe për çlirimin e tyre kombëtar e shoqëror. Për të larguar popujt nga lufta e drejtë kundër imperializmit, për të paralizuar lëvizjen revolucionare dhe luftën nacional-çlirimtare të popujve, Nikita Hrushovi është bërë një propagandist vullnetar i politikës së shantazhit atomik që ndjek imperializmi amerikan, gjë që tregon se atij i ka hyrë frika në palcë. Se ka shkarë në llumin e disfatizmit, se ka humbur çdo besim në forcën e popujve, në të ardhmen e njerëzimit, në triumfin e socializmit e të komunizmit në mbarë botën. A nuk e vërteton këtë fjalimi i Nikita Hrushovit në shoqërinë Austro-Sovjetike më 2 korrik 1960, ku tha: “Në qoftë se në këtë tokë ne nuk mund të jetojmë ashtu si qeniet e gjalla, munden të jetonin në arkën e Noes dhe do të fillojmë të zgjidhim me luftë mosmarrëveshjet midis shteteve - kujt nuk i pëlqen socializmi e kujt nuk i pëlqen kapitalizmi, atëherë ne do ta zhdukim arkën tonë të Noes, rruzullin tokësor”? Po këtë ide ai e përsëriti edhe në vitin 1963, kur, duke folur në Kongresin e 6-të të PSB-së Gjermane, deklaroi: “Sipas llogarive të shkencëtarëve, vetëm ai rezultat i goditjes së parë do të vriteshin 700-800 milionë veta. Nga faqja e dheut do të zhdukeshin e do të shkatërroheshin gjithë qytetet e mëdha jo vetëm të dy fuqive bërthamore kryesore - të Shteteve të Bashkuara dhe të Bashkimit Sovjetik, por edhe të Francës, Anglisë, Gjermanisë, Italisë, Kinës, Japonisë dhe të shumë vendeve të tjera të botës. Pasojat e luftës atomike e me hidrogjen do të ndikonin gjatë jetës së shumë brezave të njerëzve, duke shkaktuar sëmundje, vdekje, duke çuar në zhvillimin më të shëmtuar të njeriut”. Deklarata të këtij lloji ka me shumicë në fjalimet e Nikita Hrushovit dhe në materialet propagandistike të grupit të tij. Dhe ç’tregojnë të gjitha këto? Të tilla qëndrime pesimiste e kapitulluese i shërbejnë vetëm imperializmit dhe i sjellin një dëm të madh luftës së popujve për mbrojtjen e paqes.

Shkrimi është botuar në gazetën “Zëri i popullit” më 18 prill 1963
Titulli është redaksional