Kryengritja e Përgjithshme Shqiptare e vitit 1912

[Davius]

Kryengritja e përgjithshme shqiptare e vitit 1912

Shkruan:Sheradin BERISHA

Dihet mirëfilli se sundimi pesë shekullor i Perandorisë Osmane në Ballkan, përfundoi me kryengritjen e përgjithshme shqiptare të vitit 1912. Nisma për organizimin e kësaj kryengritjeje të përgjithshme u morë pas këshillimeve që u zhvilluan ndërmjet Ismail Qemalit dhe Hasan Prishtinës, të cilët më 12 janar 1912 thirrën në Pera Palace(Stamboll) një takim me disa personalitete shqiptare si: Myfid bej Libohovën, Aziz Pashë Vrionin, Sylejman bej Vlorën dhe Esat pashë Toptanin.

Të pranishmit u morën vesh dhe thirrën një mbledhje më të zgjeruar në shtëpinë e Syreja be Vlorës, në lagjen”Taksim” të Stambollit. Në këtë mbledhje përveç të lartëpërmendurve morën pjesë edhe Bedri Pejani si procesmbajtës, Mustafë Asim Kruja dhe dy-tre të tjerë, që asokohe punonin në Stamboll. 1

Mbledhja e Taksimit nxori vendimin se shqiptarët, për të siguruar të drejtat kombëtare e politike, nuk u kishte mbetur rrugë tjetër përveç organizimit të një kryengritjeje të përgjithshme. Aty u vendos që kryengritja të fillonte në Kosovë dhe pastaj të përhapet në krahinat tjera të Shqipërisë. Hasan Prishtina u ngarkua nga mbledhja, që të organizonte kryengritjen fillimisht në Kosovë, E.Toptani u zotua se do të ngrihte në kryengritje Shqipërinë e mesme dhe Mirëditën,ndërsa S.Vlora, M.Libohova dhe A.Vrioni, Shqipërinë e jugut. Ndërkaq Ismail Qemali u caktua të siguronte armë dhe përkrahjen diplomatike nga shtetet evropiane.2

Njëkohësisht me përgaditjen e kryengritjes shqiptare filloi edhe fushata e zgjedhjeve parlamentare në Turqi, sepse xhonturqit e shpërndanë parlamentin, më 18 janar 1912, për shkak të opozitës së fortë që ishte krijuar në të. Masat e marra nga xhonturqit dhe zgjedhjet e fituara me manipulim e acaruan edhe më shumë gjendjen në Shqipëri.

Të shtyrë nga gjendja e rëndë në Shqipëri, autoritetet xhonturke do të dërgonin në viset shqiptare një komision qeveritar, të kryesuar nga ministri i Brendshëm Haxhi Adil beu, kinse për të përgaditur reforma administrative, por detyra e tij kryesore ishte t´i bindë shqiptarët që të heqin dorë nga lëvizja kryengritëse. Ky komision në Kosovë nuk u mirëpritë dhe më 7 mars derisa karvani i ministrit turk, po kalonte në rrugën Pejë-Gjakovë i shoqëruar nga dy batalione, në afërsi të fshatit Strellc u sulmua nga forcat kryengritëse shqiptare. Edhe forcat e shumta që u dërguan në drejtim të Prizrenit për t´i hapur rrugën komisionit, u sulmuan fuqishëm nga kryengritësit dhe vetëm me përdorimin e artilerisë së rëndë, pas tri ditë luftimesh,arritën të hapin rrugën deri në Prizren. Po ashtu sulme të fuqishme kundër misionarit turk, u kryen edhe në Lumë, gjatë udhëtimit të tij nga Prizreni në Shkodër. Sulmet e forcave kryengritëse kundër ushtrisë osmane, vazhduan gjatë krejt rrugëtimit të Haxhi Adil beut, në Shqipërinë e Mesme e të Jugut, deri në Manastir e Janinë.3 Situata e acaruar edhe më shumë pas vizitës së ministrit turk, bëri që udhëheqësit shqiptarë t´i bashkërendojnë veprimet për zgjerimin e kryengritjes dhe për këtë qëllim u mbajtën shumë takime të krerëve shqiptar.

Më 5 maj 1912 Hasan Prishtina nga Shkupi shkoi në Drenicë dhe në kullën e Ahmet Delisë në Prekaz mbajti një tubim me gjithë parinë e Drenicës. Në një letër të drejtuar krenëve të Kosovës Hasan Prishtina do të shkruaj:”Tue u bind se politika Jeni turke po vijon mizorisht në Shqipni, ashtu si pata deklarue në parlament(në parlamentin turk – Sh.B), po e ngrehi sot flamurin e kryengritjes kundra sundimit të Turkisë”.(Një shkurtim kujtimesh mbi kryengritjen shqiptare të vitit 1912 – H.Prishtina)

Tubime të besë-lidhjes ato ditë u mbajtën edhe në rrethet e Llapushës (Përkorubës), të Podgurit, të Rekës së Gjakovës, të Rekës së Allagjes, Pozharit etj. Në të gjitha kuvendet e besëlidhjes u bë betimi për luftë mbi bazë të tekstit të betimit të hartuar nga vet Hasan Prishtina: ”Bajmë be e japim besën e burravet, se kemi me ba çfarëdo flije e në kjoftë nevoja kemi me ba kurban me duer t´ona robët e femit t´anë”.4

Në këto kuvende u lidhë besa për të bashkëvepruar në kryengritjen e përgjithshme që kishte nisur kundër Turqisë. Udhëheqësit e kryengritjes në Malësi të Gjakovës si: Bajram Curri, Zefi i Vogël, Ali Binaku, Qerim Binaku, Bajram Mani, Zog Abdyli, Miftar Syla etj, ndonëse qysh në prill 1912 ishin përballur me forcat turke në malësi, pas një organizimi të mirëfillt, më 11 maj i sulmuan këto forca edhe në Gjakovë. Qysh në prill 1912 edhe lumjanët të udhëhequr nga Ramadan Zaskoci e Islam Spahiu kryen një aksion, duke vrarë kryetarin e Klubit Xhonturk, dhe liruan të gjithë të burgosurit në Prizren, ndërsa në Has u spraps një ekspeditë ushtarake e ardhur nga Gjakova.5 Më 10-11 maj kryengritja shpërtheu edhe në rrethinat e Pejës, ndërsa me 17-19 maj ajo u zgjerua në Drenicë, Mitrovicë, Llap, Prishtinë e Gjilanë nën udhëheqjen e Hasan Prishtinës, Isa Boletinit, Sadik Rama-Gjurgjevikut, Ahmet Delisë, Zejnullah Vuçiternës, Xhemail Prishtinës, Idriz Seferit etj.

Zgjerimi i kryengritjes shqiptare në Kosovë e gjithandej Shqipërisë, shtroi si detyrë të ngutshme bashkimin e të gjitha forcave shqiptare rreth një programi politik kombëtar. Për këtë qëllim me nismën e Hasan Prishtinës, nga 21 deri më 25 maj 1912 në Junik u mbajt një Kuvend i madh, ku u mblodhën 250 përfaqësues nga të gjitha krahinat e Kosovës, nga nga krahina e Lumës6 si dhe përfaqësues nga sanxhaku i Dibrës, i Shkodrës, i Elbasanit dhe nga krahinat e jugut. Në kuvend morën pjesë mjaftë elementë turkomanë, që mbronin interesat e xhonturqëve, si dhe përkrahës të partisë turke ”Hyriet ve Itilaf”(Liri e Marrëveshje)e që quheshin itilafistë, të cilët ishin kundërshtarë të programit të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare për autonominë e Shqipërisë.

Megjithë kundërshtimet e turkomanëve, Hasan Prishtina i përkrahur nga Bajram Curri e shumë të tjerë, përcaktoi masat organizative dhe hartoi një program politik të kryengritjes, i cili u miratua nga Kuvendi (krahu patriotik) dhe pastaj iu dorëzua qeverisë së Stambollit. Programi përmbante 6 pika, të cilat ishin të njejta me kërkesat e Gërçës të 23 qershorit të vitit 1911.

Kërkesat ishin, që:

1.T´i ipet Shqipërisë autonomi.

2.Në tërë shqipërinë të ngrihet flamuri i Shqipërisë.

3.Gjeneral guvernatori i Shqipërisë të zgjidhet nga stërnipërit e pronësorëve/princërve/shqiptarë.

4.Nënpunësit, të cilët nuk janë shqiptarë të nxiren nga buka/nga puna/dhe të këmbehen me shqiptarë.

5.Gjuha zyrtare të jetë shqipja me shkrimin kombiar.

6.Mbarimi i këtyre kërkimeve të sigurohet prej Fuqive të Mëdha.7

[Davius]

Vendimet e Kuvendit të Junikut i dhanë një shtytje të mëtejshme kryengritjes së përgjithshme shqiptare. Këto vendime u përkrahën edhe nga kuvendet dhe komitetet e viseve tjera të Shqipërisë. Pas Kuvendit të Junikut qeveria turke mori masa të reja ushtarake për të penguar shtrirjen e mëtejshme të kryengritjes. Ajo në Kosovë angazhoi forca të shumta ushtarake në krye me Fadil Pashën. Në Ferizaj solli tri regjimente të Divizionit I të Stambollit; në Mitrovicë një regjiment të plotë, një batalion pushkatarësh dhe dy bateri artilerie; në Prishtinë një regjiment kalorësie dhe një bateri artilerie; në Prizren një regjiment kalorësie dhe në Pejë një regjiment tjetër këmbësorie. Në Gjakovë kishte një regjiment këmbësorie, një regjiment artilerie fushore dhe një batalion pushkatarësh; në pazar të Ri, në Senicë, në Beranë e në Guci kishte nga dy batalione dhe në Plavë një regjiment nizamësh e një kompani mitralozësh... Në fundin e majit 1912 kryengritësit shqiptar filluan veprimet e organizuara luftarake kundër trupave ushtarake turke.

Sipas planit luftarak të Kuvendit të Junikut u vendos të hapeshin katër fronte kryesore kundër forcave turke.

1.Grupi i Rrafshit të Dukagjinit përfshinte kryengritësit e Plavës, Gucisë, Rugovës, Tropojës, Pejës, Gjakovës, Rahovecit dhe kryesohej nga Hasan Prishtina, Bajram Curri, Hasan Ferri i Plavës, Bajram Daklani, Zefi i Vogël etj.

2.Grupi Drenicë – Vuçitern, udhëhiqet nga atdhetari Ahmet Prekazi, Xhemal Berisha, Zejtullah Vuçiterni etj.

3.Grupi verilindor i Kosovës kryesohej nga Isa Boletini dhe patriotët, si: Xhemal Prishtina, Beqir Vuçiterni, Nazmi Gafurri, Tahir Uka, Salih Emini, Shahin Prapashtica, i Llapit etj.

4.Dhe grupi i katërt i kryengritësve, kryesohej nga : Idriz Seferi, Hasan Hysen Budakova, Islam Spahiu i Lumës, Ramë Pira, Islam Pira, Tahir Berisha, Sefë Reçica, Isuf Mirashi, Ive Marku, Ismail Bishku, mga Kamenica, Durrajt e Kaçanikut, Mehmet derralla e tjerë.8

Udhëheqësi i Kryengritjes së përgjithshme, Hasan Prishtina me 7 qershor 1912 edhe një herë do t´i drejtohet me një thirrje, të gjithë shqiptarëve atdhedashës dhe botës së qytetëruar, në të cilën theksonte, se: ”Sot Shqipëria Veriore dhe Jugore i kanë rrokur armët, që me anë të kryengritjes t´i fitojnë të drejtat e natyrshme dhe të siguruara me ligjë, të cilat iu janë mohuar. Ajo dëshiron dhe pret ndihmën nga të të gjithë bashkëatdhetarët dhe nga bota e kulturuar. Atdheu pret prej nesh bashkimin. Janë afruar çastet kur do të vendoset fati i Shqipërisë: vdekja ose liria e saj”.9

Në qershor-gusht 1912 shtypi bullgar njoftonte gjerësisht për zhvillimet e ngjarjeve dhe masovizimin e kryengritjes në Kosovë... Ato shkruanin se ”si rezultat i masovizimit të Kryengritjes së Përgjithshme Shqiptare, ato ditë kishte filluar dezertimi i ushtarëve, oficerëve, xhandarëve dhe nënpunësve të mesëm e të lartë shqiptar të cilët u bashkuan me forcat kryengritëse. Me kryengritësit kishin filluar të bashkohen edhe bejlerët dhe agallarët shqiptar. “10

Në qershor-korrik 1912 kryengritja shqiptare u shtri në tërë Kosovën deri në Lumë e në Tetovë. Luftime të ashpra më 9 korrik pati sidomos në Qafën e Prushit(në jugperëndim të Gjakovës), ku malësorët kryengritës të Krasniqes, Gashit, Hasit dhe Bytyqit, të udhëhequr nga Bajram Curri, sulmuan dhe shpartalluan 4 batalione turke që ishin përqëndruar aty. Pas luftimeve të vazhdueshme, më 17 korrik kryengritësit hynë në Gjakovë pa bërë rezistencë forcat armike. Në fund të qershorit kryengritësit shqiptar,të udhëhequr nga Hasan Prishtina, Sadik Rama-Gjurgjeviku, Isa Boletini, Ahmet Delia-Prekazi, Zejnullah Vuçiterna, Xhemail Prishtina etj, u hodhën në sulm në zonën Drenicë-Mitrovicë, Podujevë-Prishtinë. Pas sukseseve të para në rrugën Mitrovicë-Pejë dhe Podujevë-Prishtinë kryengritësit e Shalës, të Llapit e të Gollakut, të mbledhur afër Vuçitërnës, lidhën besën për ta çuar luftën deri në fund. Më 28-29 qershor kryengritësit e këtyre rretheve të udhëhequr nga Hasan Prishtina shpartalluan tek Ura e Sitnicës, dy batalione ushtarësh osmanë. Nga data 30 qershor deri më 3 korrik1912, Isa Boletini në fshatin Boletinë e rrethinë përballoi me sukses një sulmë të trupave osmane, të pajisur me artileri të rëndë. Një betejë tjetër e përgjakshme u zhvillua më 12 korrik në hyrje të Fushës së Llapit,në “Grykë të Kulinës”. Me këtë rast forcat osmane në krye me Fadil Pashën nga Prishtina u nisën drejt kësaj zone nga dy drejtime për t´i futur kryengritësit shqiptar në mes dy zjarresh. Mirëpo kryengritësit, të përbërë nga 2000 veta, rezistuan fuqishëm, për gjashtë orë rresht dhe në këto luftime forcat turke patën humbje të konsiderueshme. Një betejë tjetër e përgjakshme u zhvillua edhe në fshatin Brabaniq, më 19 korrik 1912 ku kryengritësit shqiptar fituan kundër regjimenteve turke, të cilat u detyruan të kthehen në Mitrovicë. Në flakën e luftës numri i kryengritësve u shtua në mijëra veta. Në këtë kohë kryengritësit kishin formuar 3 gjini ushtarake: këmbësorinë-me 4 regjimente; kalorësinë-me 1 regjiment dhe artilerinë-me 1 regjiment, ndërkohë që formohen edhe 4 regjimente në Mitrovicë, 2 regjimente në Vushtrri, 2 regjimente në Llap, 2 regjimente në Drenic dhe nga 1 regjiment në Artakoll dhe Gallap.11

Forcat kryengritëse pasi çliruan Gjakovën..., gjatë pjesës së dytë të korrikut do të çlirojnë të gjitha qytetet tjera të Kosovës. Kryengritësit shqiptarë të udhëhequr nga Hasan Prishtina, Bajram Curri etj, nga Rrafshi i Dukagjinit kalojnë nëpër Drenicë dhe ia mësyjnë Prishtinës, dhe më 21 korrik futen në Prishtinë pa rezistencë, sepse komandanti i ushtrisë turke në Prishtinë Ismajl Fadil Pasha, në momentin e fundit(përkundër përgaditjeve për mbrojtjen e qytetit)u tërhoq nga pozicionet mbrojtëse dhe qytetin e dorëzoi pa luftë. Më 22 korrik u çlirua Pazari i Ri dhe prej aty forcat e komanduara nga Isa Boletini më 27 korrik u futën në Mitrovicë pa luftë. Pas Mitrovicës u çlirua Vuçiterna dhe kryengritësit më pastaj marshuan për Prishtinë. Në viset juglindore të Kosovës rreth 2 mijë kryengritës të drejtuar nga Idriz Seferi e Bejtullah Aga, pas vendimit që morën në Kuvendin e Pozharanit, nisën sulmet kundër forcave osmane dhe çliruan Gjilanin e Bujanovcin me rrethinë dhe që këtej ata më 29 korrik iu bashkuan forcave kryengritëse të përqëndruar në Prishtinë. Asokohe afër 30 mijë kryengritës, me gjithë mungesën e ushqimeve, të veshmbathjeve e sidomos të materieleve luftarake,po marshonin në të gjitha anët e Kosovës, edhe pse kishin përballë rreth 70 mijë ushtarë osman të armatosur mirë dhe të përforcuar me reparte artilerie e kalorësie. Kryengritësit shqiptar kudo ku hynë u pritën me gëzim të madh nga popullsia vendëse dhe menjëherë ngritnin organet e pushtetit lokal për vendosjen e rendit .12

Kryengritja shqiptare në korrik 1912 u shtri pjesërisht edhe në viset tjera të Shqipërisë, por jo sipas marreveshjes së bërë në takimin e Taksimit në Stamboll, sepse pashallarët Toptani e Vrioni dhe bejlerët Libohova e Vlora, jo vetëm që e shkelën fjalën e betimin e dhënë, por për më keq filluan të propagandojnë kundër kryengritjes. Asokohe luftime sporadike u zhvilluan kryesisht në zonën Lezhë – Mirditë - Breg i Matit, të drejtuar nga Gjeto Coku, Zef Arapi etj, dhe në zonën Tiranë – Shijak - Krujë, të udhëhequr nga Abdi Toptani. Në Shqipërinë jugore u formuan çeta të udhëhequra nga Spiro Bellkameni, Themistokli Gërmenji, Sali Gjuka, Dervish Hima, Muharrem Rushiti etj. Pra në korrik të atij viti mund të themi se kryengritja ishte shtrirë pothuajse në të gjitha trevat shqiptare, që nga Mitrovica në veri e deri në Çamëri në jug të Shqipërisë.13

Kryengritja e përgjithshme shqiptare, portën e lartë dhe pallatin sulltanor e futi në një krizë të rëndë, sepse të gjitha masat që i morën për ta shtypur kryengritjen dështuan. Në këto rrethana, kur Turqia ishte në luftë/që nga fundi i shtatorit 1911/ edhe me Italinë, qeveria xhonturke në krye me Said Pashën u detyrua të jepte dorëheqje dhe me 22 korrik u formua qeveria e re e kryesuar nga Ahmet Myftar Pasha. Kjo qeveri për të ulë tensionet, dha urdhër që të ndërpriten të gjitha operacionet ushtarake kundër kryengritësve në Kosovë dhe vendosi që të hynte në bisedime me udhëheqësit shqiptarë. Këshilli i Ministrave i Qeverisë turke më 24 korrik e caktoi një komision qeveritar në krye me Ibrahim Pashën dhe e dërgoi në Kosovë. Në këto rrethana të reja, për të gjithë udhëheqësit e kryengritjes shqiptare, në Veri e në Jug të vendit, u bë edhe më e domosdoshme nevoja që të krijonin një unitet brenda vetvetes dhe të dilnin me një qëndrim të përbashkët, për të ardhmen e Shqipërisë.

Për këtë qëllim më 30 korrik udhëheqësi i kryengritjes Hasan Prishtina lëshoi një thirrje më titullin ”Vëllazën të dashtun” dhe të nënshkruar nga ”Atdhetarët e vërtet të Kosovës”. Në këtë dokument u bëhej thirrje qarçeve atdhetare të të katër vilajeteve shqiptare që të dërgonin përfaqësuesit e tyre, ”njerëz atdhetarë e me randësi”, në një mbledhje, ku do të vendosej për kërkesat politike - kombëtare, që do t´i paraqiteshin komisionit qeveritar turk, në emër të të gjithë shqiptarëve. Kjo thirrje u përkrah fuqimisht nga Ismail Qemali e Luigj Gurakuqi, të cilët edhe porositën komitetet e Shqipërisë së Mesme që t´i nisin për Kosovë përfaqësuesit nga të gjitha krahinat, por për fat të keq përfaqësuesit nga këto vise shqiptare nuk arritën të vinin në Prishtinë

[Davius]

Më 1 gusht Ibrahim Pasha, në Prishtinë zhvilloi bisedime me udhëheqësit e kryengritjes. Qysh në fillim Hasan Prishtina14, para komisionit qeveritar turk dënoi ashpër barbarizmat e ushtrisë turke dhe parashtroi këto kërkesa:

1.Të njifen zyrtarisht kufijtë e Shqypnis;

2.Autoritetet civile e ushtarake të ken kombsinë shqyptare;

3.Ushtria shqyptare të shërbejë në Shqypni e të jetë komanda prej officirvet shqyptarë dhe

4.Veprimet zyrtare në Shqypni të bahen në gjuhën shqype.15

Ibrahim Pasha këto kërkesa i quajti të papranueshme dhe i cilësoi si hap për t´u shkëputur nga Perandoria Osmane. Ai punoi në përçarjen e udhëheqjes së kryengritësve dhe si rezultat i kësaj, platforma kombëtare e shtruar nga Hasan Prishtina, nuk u përkrah nga elementët e lëkundur, si Riza bej Kryeziu..., si edhe nga paria turkomane e Prishtinës. Për ta përçarë kreun e kryengritësve shqiptar, punonin natë e ditë jo vetëm agjentura serbe, por edhe agjenturat e shteteve të tjera ballkanike dhe evropiane.16 Përkundër mospranimit të kërkesave, si pasojë e kaosit, që ishte shkaktuar në Stamboll, edhe nga kryengritja shqiptare, më 5 gusht qeveria u detyrua ta shpërndaj parlamentin turk.

Në këto rrethana udhëheqësit shqiptar Hasan Prishtina, Bajram Curri, Idriz Seferi etj, për t´iu shmangur ndikimit të elementëve turkomanë më 4 gusht, do të marshojnë me 30 mijë kryengritës në drejtim të Shkupit dhe do të përqëndrohen në Ferizaj.


Kryengritësit shqiptar në rrethinat e Ferizajit

Më 6 gusht në Ferizaj përfaqësuesit e kryengritjes mbajtën edhe një Kuvend, ku edhe një herë aty u kundërshtua ideja e Hasan Prishtinës, nga Riza bej Kryeziu, Isa Boletini..., për mëvetësinë e Shqipërisë nga Perandoria osmane, e cila veç po i numronte ditët e fundit në Ballkan. Për të mënjanuar përçarjen në udhëheqjen shqiptare, Hasan Prishtina mori një hap jo avansues, në të vërtet i zbuti vendimet e Kuvendit të Junikut, duke hartuar një memorandum me 14 kërkesa të modifikuara, të ashtuquajtura si ”14 kërkesat e Hasan Prishtinës”.

Në memorandum kërkohej, që:

1.Me përdorue në Shqypni nënpunës të praktikuem që dijnë gjuhën e zakonet e vendit.

2.Me ba shërbimin ushtarak vetëm në Shqypni e Makedoni, përjashta kohës së luftës.

3.Me ba me vu në zbatim ligje, tue bazue në ligjet e maleve për disa krahina në të cilat asht forcue me fakte se nuk mund të nxirret kurrnji fryt prej organizimit të drejtësisë.

4.Me i dhanë shqiptarëve armët e nevojshme e moderne,mënyra e të damit të cilave do t´i përkiste qeveris. (Do t´u bajshin ndër vende të randësishme deposita armësh, të cilat,në rast të nevojës, do të mund t´i merrshin shqyptarët).

5.Me themelue e me hap shkolla reale në të gjitha prefekturat e qendrave të Kosovës, të Manastirit,të Shkodrës, e të Janinës që numrojnë ka nji popullsi ma se 300 000 frymësh; me hap edhe shkolla bujqësie si dhe me shti në program të mësimeve gjuhën e vendit.

6.Me hapë shkolla theologjike moderne ndër vende ku asht nevoja.

7Me kenë i lirshëm në Shqypni e të themeluemit e shkollave private.

8.Me u mësue gjuha e vendit në shkollat fillestare, qytetse e në gjimnaze.

9.Me i dhanë randësi të posaçme tregëtisë, bujqësisë e punëve botore si dhe me plotësue e me përhap udhët e hekurit.

10.Me vu në veprim organizimin e krahinave.

11.Me u kujdesue me ruejt ma fort se përpara zakonet e tradicionet kombëtare.

12.Me shpallë amnistinë(faljen e përgjithshme), pa veshtrue klasë e racë, për të gjithë othomanët që kanë marrë pjesë në kryengritje për komandantat, oficjerat, nënpunësit ushtarët që kanë lanë ushtrinë e vendet e veta si edhe për të liruemit e t´ikunit prej burgut në kohën e kryengritjes.

13.Me u dhanë çdamin mbas çmimit të vërtetë, prej Qeverisë Turke për të gjithë ato shpija që u prishën ma para e nuk u kje dhanë të zotve çdamimi si edhe për ata që u prishën e u rrënuen kësaj here.

14.Me i marrë në gjyqë të naltë pjestarët e kabinetit të Haki e të Seit pashës.17

Më 9 gusht, me rastin e dorëzimit të Memorandumit, komisionit turk iu dha ultimatum që brenda 48 orësh të pranohen kërkesat e shtruara, në të kundërtën forcat kryengritëse do të marshonin në drejtim të kryeqendrës së Vilajetit të Kosovës - Shkupit.

Me këto kërkesa, edhe pse nuk kërkohej drejtëpërdrejtë shkëputja nga Turqia, megjithatë Ibrahim Pasha nuk dha përgjigje. Prandaj, edhe kryengritësit shqiptar nga Ferizaji dhe rrethinat e tij marshuan në drejtim të Shkupit, nëpër Grykën e Kaçanikut, nga Mali i Zi i Shkupit.

Futja e kryengritësve në Shkup

Së këndejmi Grupi i parë i udhëhequr nga Zefi i Vogël dhe Bajram Daklani më 11 gusht u nisën me tren dhe brenda ditës hynë në Shkup; më 13 gusht hyri një grup tjetër; ndërsa një ditë më vonë(14 gusht) hynë edhe 6 mijë forca që drejtoheshin nga Bajram Curri. Sipas gazetës”Shkupi”të datës 19 shtator 1912 forcat kryengritëse shqiptare në Shkup u futën me këtë renditje: ”Bajram Daklani me 200 pushkë, Bajram Curri e Halim bej Gjakova me 5000 pushkë; Riza Beu me 700 pushkë; Sali Gjilani me 1000 pushkë; Halim bej Tetova me 2000 pushkë; Shani bej e Islam Spahija(nga Luma)me 4000 pushkë; Isa Boletini e Mendu Beu nga Shkupi me 3000 pushkë; Qerim Beu e Bahri Beu me 2000 pushkë; Ahmet beu nga Kumanova me 1000 pushkë; Më 18 gusht 1912 një ditë pasi qeveria turke i kishte pranuar kërkesat e memorandumit, në Shkup hyri edhe delegacioni nga Vilajeti i Shkodrës: Avdi be toptani, Marka Gjoni, Riza dani, Mane be lezha e Mustafë Hasimi me 100 pushkë”.18 Bajram Curri sapo hyri në Shkup, hapi dyert e burgut dhe liroi 960 të burgosurit që ishin aty, pastaj hapi depot e armëve dhe i armatosi të gjithë ata kryengritës që kishin shkuar vullnetarisht në Shkup. Ato ditë nga Shkupi grupe kryengritësish marshuan edhe drejt Tetovës, Kumanovës e Preshevës dhe kështu u çliruan të gjitha tokat e Vilajetit të Kosovës nga sundimi osman.

[Davius]

Ultimatumi i Fuqive të Mëdha për demobilizimin e kryengritësve shqiptar dhe braktisjen nga Shkupi

Kryengritësit shqiptar ndonëse arritën ta çlirojnë Kosovë nga perandoria osmane, Fuqitë e Mëdha: Rusia,Anglia, Franca, Austro-Hungaria, Italia... duke qenë kundër interesave shqiptare, intensifikuan fuqishëm aktivitetet e tyre diplomatike, për të penguar realizimin e formimit të një shtetit shqiptar(me kufij etnik) në Ballkan.

Kjo diplomaci ato ditë i sugjeroj edhe qeverisë turke, që ta bëjë sa më parë një marrëveshje formale me shqiptarët, në mënyrë që ta zbehin vendosshmërinë e tyre për luftë në të ardhmen.

Dhe qeveria e Stambollit më 18 gusht 1912 njoftoi publikisht(përmes një deklarate-të pafirmosur) se i pranonte 12 nga 14 kërkesat e shqiptarëve, por edhe disa ndryshime tjera jo pa rëndësi. Kështu, përveç që nuk u pranuan dy pikat: kthimi i armëve dhe nxjerrjen para gjyqit të Haki dhe Said Pashës, nuk përmendeshin as emrat Shqipëri e shqiptar, dhe koncesionet do të zbatoheshin vetëm në tri vilajete, në vilajetin e Kosovës, të Manastirit e të Janinës,por jo edhe në atë të Shkodrës. Porta e Lartë madje s´dha asnjë garanci për zbatimin edhe të atyre kërkesave, që u shpallën si të pranuara prej saj.

Në kontekst të këtyre zhvillimeve politike,në prapaskenë vepronte aktivisht edhe diplomacia e Fuqive të Mëdha. Për t´i dekurajuar plotësisht kryengritësit shqiptar, ato ditë gushti dy diplomatë, njëri rus e tjetri austrohungarez, do t´i komunikojnë Hasan Prishtinës se repartet ushtarake shqiptare duhet të demobilizohen, sepse çfardo rezultati të ketë lufta ndërrim të kufijëve të perandorisë osmane(Turqisë evropiane)nuk ka!!”19 Me këtë ultimatum të Fuqive të Mëdha u dëshmua qartë se kur janë në pyetje të drejtat e shqiptarëve, çdo marrëveshje në mes të shqiptarëve dhe Turqisë nuk do të pranohet pa u inkuadruar edhe pala e tretë

Dhe në këto rrjedha dramatike, për t´i larguar sa më shpejtë kryengritësit shqiptar nga Shkupi e gjetiu, u aktivizuan agjentë të ndryshëm të cilët përhapnin kudo panik, duke lansuar madje edhe shpifje të llojllojshme, si: Shkau na ra në shpia e na çka bajmë këtu; se Mali i Zi ka arritur deri në Beranë; ushtria bullgare është përqëndruar në kufi etj. Sipas të dhënave sekrete, udhëheqësit e kryengritjes shqiptare në fund të gushtit 1912 me lot në sy do të urdhëronin demobilizimin e forcave të armatosura shqiptare dhe largimin e tyre nga Shkupi për në shtëpitë e tyre. Gazeta”Liria e Shqipërisë” më 29 gusht 1912 për këtë akt, të pamenduar mirë të krerëve shqiptar shkruante: ”Dalja e shqiptarëve nga Shkupi me kondita dhe me premtime të pasiguruara, vërtet mund të quhej nisja e fundit, meqë nga kjo dalje vareshin shumë gjëra me rëndësi... ”Para se të largoheshin, kryengritësit shqiptarë miratuan një deklaratë, në të cilën thuhet: ”Nevej ikim nga qyteti duke i zënë besë fjalës së qeverisë. Do të presim gjer më 5 të shtatorit. Po të mos mbarohen premtimet, neve sado që nuk lëmë ndonjë të besuar nga ana jonë, do të urdhërojmë përsëri dhe do të mos kërkojmë autonomi, po do të ndahemi përgjithmonë nga sundimi i Imperatorisë Otomane!” Këtë deklaratë e nënshkruan: Isa Boletini i Mitrovicës, Sali Aga dhe Idriz Seferi i Gjalanit, Bajram Curri dhe Riza Begu i Gjakovës, Islam Spahija i Lumës* dhe Musa e Jahja Prizreni.20

Pas disa javësh qielli i Kosovës do të nxihej nga një agresion i ri, madje shumë më i rrezikshëm se ai turk, nga agresioni i shteteve ortodokse-sllave të Ballkanit.

[Davius]

Krijimi i “aleancës ballkanike” për pushtimine tokave shqiptare

Pas sukseseve të kryengritjes së përgjithshme shqiptare, tani më Ballkani u shndërrua në njërën nga pikat më të nxehta të Evropës. Për faktin se aty gërshetoheshin interesat e Fuqive të Mëdha,si të: Rusisë, Francës, Austro-Hungarisë, Anglisë, Gjermanisë, Italisë, por gjithësesi edhe të shteteve sllave të kësaj siujdhese ballkanike. Dhe pikërisht ishin teritoret shqiptare, që nxitën diplomacinë e këtyre shteteve për të punuar në rrugë të ndryshme rreth ndryshimit të kufijve(duke i coptuar ato)në dobi të shteteve sllave të Ballkanit, edhe pse ju kishin deklaruar udhëheqësve të kryengritjes shqiptare në Shkup, se nuk do të ketë ndryshim të kufijve ”të turqisë evropiane”. Në të vërtet disa shtete si Rusia dhe austro-hungaria qysh në shekullin XIX kishin bërë marrëveshje reciproke por edhe konventa sekrete me Serbinë në dëmë të interesave të shqiptarëve.21 Asokohe bartëse e veprimeve politike e diplomatike antishqiptare ishte diplomacia ruse.Ministria e Punëve të jashtme të Rusisë, si çështje parësore kishte përfitimin e Fuqive tjera të Mëdha, në përpjekjet e saj për të bashkërenduar veprimet politike të tyre, në Ballkanin e trazuar. Në fund të shtatorit dhe në fillim të tetorit 1912 diplomati rus Sazanov qëndroi në Angli ku zhvilloi bisedime me diplomatin Eduard Grei kryesisht për Ballkanin, dhe z.Grei pasi mori miratimin nga Sazanovi, për paprekshmërinë e interesave jetike të Anglisë, në Gjirin Persik... dha pëlqimin që ta ndihmojë politikën pansllaviste ruse në Ballkan.22

Për të penguar realizimin e aspiratave shqiptare, Rusia cariste edhe përmes ambasadorit të vet në Beograd Nikollaj Hartvig, zhvilloi një aktivitet të gjithanshëm antishqiptar, ndërkohë që ndihmesën më të madhe, synimeve sllave ua bëri edhe vet Stambolli-duke i ndryshuar kërkesat e memorandumit të shqiptarëve me 18 gusht në Shkup. Gjithashtu disa muaj më herët, në mënyrë të koordinuar në prapaskenë,diplomatët serbë, bullgarë, grekë etj, me ndihmën e Rusisë e të Francës punuan parreshtur kundër çështjes shqiptare.23

Këto marifetllëqe i hapën rrugë formimit të aleancave të shteteve ballkanike(Serbisë, Malit të Zi, Bullgarisë dhe Greqisë)për pushtimin dhe coptimin e tokave shqiptare. Në të vërtet planet serbe për një luftë kundër Portës së Lartë kishin filluar që në fillim të vitit 1912. Më 13 mars të atij viti, Serbia, me ndërmjetësimin e ambasadorit rus ne Beograd Nikollaj H.Hartvig, lidhi një aleanc“Traktat miqësie”me Bullgarinë 24, që si qëllim parësor kishte coptimin e tokave shqiptare dhe pengimin e formimit të çfardo shteti shqiptar në Ballkan. Së këndejmi sipas nenit 2 të një aneksi sekret të këtij traktati, Bullgaria i njihte të drejtën Serbisë mbi territoret shqiptare në veriperëndim të bjeshkëve të Sharrit, kurse serbia i njihte Bullgarisë të drejtën mbi territoret në lindje të Rodopeve dhe të lumit Struma. Ndërkaq, territori midis këtyre viseve si dhe arqipelagut të Ohrit, të lumit Drin dhe Masivit të Karadakut mbetej për një kohë të pacaktuar të organizohej mbi parimin e autonomisë nën mbikqyrjen e carit të Rusisë.25

Në maj të vitit 1912 u bë afrimi midis qeverive bullgaro-greke dhe asaj serbo-greke dhe së fundi, pas bisedimeve të carit rus me Kral Nikollën në këtë aleancë u fut edhe Mali i Zi. Këto shtete ortodokse të ”aleancës...” në emër të luftës kundër ”robërisë osmane” në tetor 1912 do të nisin luftën e parë ballkanike për pushtimin dhe coptimin e tërësisë së tokave shqiptare. Së këndejmi, mund të konkludojmë se Diplomacia evropiane derisa më 18 gusht 1912, nuk e pranoj rezultatin e luftës çlirimtare të shqiptarëve dhe vënjen e kufijve, pas disa muajsh në konferencën e Londrës, po ajo diplomaci do të pranojë ndërrimin e kufijve në dobi të shteteve ortodokse të Ballkanit.

[Davius]

Dhënia e alarmit për rrezikun nga coptimi i tokave shqiptare

Për ta alarmuar popullin shqiptar dhe të gjitha kancelaritë e Evropës, për rrezikun që po i kanoset trojeve etnike shqiptare, më 14 tetor 1912 në Shkup(në shtëpinë e atdhetarit Sali Gjuka), Komiteti “Shpëtimi” që në popull njihej edhe si ”Komiteti i Shpëtimit Kombëtar” dhe organizata ”Shoqëria e Zezë për Shpëtim” mbajtën një mbledhje të jashtëzakonshme. Në këtë mbledhje, të kryesuar nga Nexhip Draga, e ku morën pjesë: Mithat Frashëri, Sali Gjuka, Nexhip Draga, Bedri Pejani etj, pasi u konkludua se ”Turqia po i numëronte ditët e fundit në Ballkan...” u morën këto vendime:

“1.Me ia drejtue një proklamacion Fuqive të Mëdha.

2.Me formue një delegacion për mi shkëputë Malet e Shkodrës prej lidhnisë që patën ba me Malin e Zi (Malësia e Shkodrës ishte lidhur me Malin e Zi për luftë të përbashkët kundër forcave osmane në Shkodër).

3.Ky delegacion ka me pas edhe një kompetencë të plotë për t´u marrë vesh me krahinat e tjera të Shqipnisë për të shpëtue atë prej rrezikut të coptimit.”26

Në zbatim të këtyre vendimeve, më 16 tetor 1912 në Shkup konsullatës austro-hungareze dhe gjermane iu dorëzua një proklamat, ku thuhet: ”...Serbia,Bullgaria, Greqia dhe Mali i Zi kanë shpallur luftë me qëllim zgjerimi tokësore ose për përhapjen e ndikimit politik, prandaj edhe ne shqiptaret po rrokim armët për të mbrojtur tokën tonë. Përveç kësaj vemë në dijeni Fuqitë e Mëdha se nuk do të njohim emërtime të tilla si ”Stara Serbija” (“Serbia e vjetër”dhe “Epir”, ose forma politike dhe administrative të posaçme lidhur me disa pjesë përbërëse të atdheut tonë”. Ndërkohë edhe përfaqësuesve diplomatik rus, francez, anglez dhe atyre italianë u është dorëzuar një proklamatë me vulë të ”Shoqërisë së Zezë për Shpëtim”, në të cilën thuhet: ”Shqipnia i ka rrokur armët jo për me forcue dominacionin e Turqisë në Ballkan, por për me i dalë zot tanësisë tokësore e lirisë së Shqipnisë. Pra, qysh prej sodit po ju deklarojmë se sido që të jetë fati i armëve, shqiptarët nuk kanë me pranue për katër vilajete veç se një formë politike e një formë sundimi, dmth një formë të vetme qeverisjeje”27. Pas këtyre aktiviteteve, më 18 tetor 1912(në ditën e sulmit të Serbisë në Përpallac e Merdar)anëtarët e delegacionit të zgjedhur në mbledhjen e Shkupit: Mithat Frashëri, Sali Gjuka, Rexhep Mitrovica, Bedri Pejani, e lanë Shkupin dhe duke shkuar nëpër Mitrovicë, Pejë, Gjakovë, Has, Tejdrin, Guci, Plavë, Kurbin, Mirditë, Durrës, Tiranë, në Elbasan e gjetiu, i dhanë frymë idesë për thirrjen e një Kuvendi Gjithëshqiptar. Madje në Pejë, Gjakovë, Has, Guci, Plavë... kishin marrë nënshkrime nga paria, duke i autorizuar që të vendosnin për të mirën e Shqipërisë në emër të Kosovës. Këtij delegacioni prej katër vetësh, në Durrës iu bashkua Dom Nikollë Kaçorri, në Krujë-Mustafë Asimi(Kruja), në Tiranë Abdi bej Toptani e Syreja Vlora. Këta tetë(8)atdhetarë tashti përbënin Komitetin e Përkohshëm të Shqipërisë, për përgaditjen e Kuvendit për Shpalljen e Pavarësisë, para se të shkilej Shqipëria nga forcat e aleancës ballkanike. Për këtë qëllim Ismail Qemali dhe Luigj Gurakuqi do të udhëtojnë në shtetet perëndimore. Kuvendi do të mbahet më 28 nëntor 1912 në qytetin e Vlorës.

[Davius]

Lufta e parë ballkanike-pushtimi dhe coptimi i tokave shqiptare

Shtetet ortodokse të "Aleancës Ballkanike" sipas një marrëveshjeje të fshehtë, në tetor 1912 nisën operacionet pushtuese, ndaj trojeve shqiptare. Luftën i pari e nisi Mali i Zi ,më 8 tetor 1912 dhe angazhoi 34 mijë ushtarë të komanduar nga mbreti Nikolla I. Efektivat ushtarake të tij përbëheshin prej 4 divizioneve me 11 brigada këmbësorie(52 batalione) dhe 322 çeta territoriale. Kjo ushtri për pushtimin e Shqipërisë u nda në tri grupime:

-Grupimi Veri-Lindje u komandua nga gjenerali Janko Vukotiç dhe kishte për detyrë të marshonte mbi pjesën perëndimore të Sanxhakut, të kryente veprime luftarake sidomos në zonën e Novi Pazarit dhe pastaj të marshonte në drejtim të Pejës e Gjakovës. Repartet e këtyre njësive do të pushtonin edhe Plavën e Gucinë.

-Grupimi i Qendrës u komandua nga princi Danillo,i përbërë nga divizioni i dytë dhe i tretë me 6 brigada këmbësorie dhe veprimi ushtarak pushtues ishte drejtimi Tuz-Koplik-Shkodër.

-Grupimi i Jugut, ose i Bregdetit përbëhej nga divizioni i parë kishte 3 brigada këmbësorie me 11 mijë ushtarë dhe misioni i tij ishte pushtimi i portës së Shëngjinit, të Lezhës dhe të Shkodrës. Pas disa ditësh, pikërisht më 14 tetor edhe Serbia marshoi në drejtim të Kosovës dhe Maqedonisë, ndërsa përkrah saj më 17 tetor Bullgaria angazhoi një divizion prej rreth 40 mijë ushtarësh në drejtim të Maqedonisë, duke synuar Kumanovën, Shkupin e Luginën e Vardarit. Ndërkaq një ditë më vonë/18 tetor/ Greqia me një forcë mobilizuese prej 115 mijë vetash, sulmon Shqipërinë Jugore për të pushtuar Çamërinë.

Në operacionet për pushtimin e Kosovës Serbia angazhoi 286 mijë forca operative me 550 armë artilerike. Kjo forcë operative ishte e strukturuar në katër armata.

A)-Armata e parë që numronte 126 mijë forca, komandohej nga princi trashëgimtar-Aleksandër Karagjorgjeviç, me qendër në Vranjë dhe kjo armatë kishte 6 njësi të mëdha që udhëhiqeshin nga shefi i shtabit Petar Bojoviqi. Në kuadër të kësaj armate ishin: Divizioni I i Moravës, Divizioni II i Timokut, Divizioni I dhe II i Drinës etj. Në Armatën e parë ishin këto efektiva: 76 batalione, 30 eskadrone, 40 batari etj.

B)-Armata e dytë numëronte 75 mijë forca dhe komandohej nga gjenerali Stepan Stefanoviq. Qendra e kësaj armate e kishte zgjedhur vendkomandimin në Qystendil. Në efektivat e saj ishin: 40 bastalione, 5 eskadrone dhe 24 batari.

C)-Armata e tretë përbëhej prej 63 mijë forcash, të komanduar nga gjenerali Bozhidar Jankoviç (udhëheqës i organizatës çetnike serbe "Narodna Odbrana") dhe nga shefi i shtabit koloneli Dushan Peshiq. Kjo armatë vendomandimin e kishte në Kurshumli. Efektivat e kësaj armate ishin: 44 batalione, 9 eskadrone dhe 25 bateri...

D)-Përveç këtyre forcave, vepronin edhe repartet ushtarake të Ibrit e Javorit dhe ato të Malit të Zi, që në fakt përbënin armatën e katërt, me një efektivë prej 35 mijë forcash, me komandant-gjeneralin Mihajlo Zhivkoviç. Ky grupim ushtarak vendkomandën e kishin në Rashkë. Në këtë armatë përfshiheshin: 16 bateri dhe 2 eskadrone me 8 bateri të divizionit "Shumadia" me 23-mijë veta dhe brigada "Javori" e komanduar nga kolonel M.Angjellkoviq, që përbëhej nga 8 bateri, 1 eskadron dhe 3 bateri me gjithsej 12 mijë ushtarë. Komandant i përgjithshëm i ushtrisë serbe ishte vetë mbreti Pjetër Karagjorgjeviqi, ndërsa shef i Shtatmadhorisë gjenerali Radomir Putnik28.

Armata e I dhe II serbe, me urdhër të shefit të Shtatmadhorisë gjeneralit Radomir Putnik, ndërmori mësymjen në drejtimin: Vranjë-Kumanovë-Manastir-Elbasan(për të kapur luginën e Shkumbinit), si dhe në drejtimin: Nish-Manastir-Selanik, të ndihmuar nga një divizion bullgarë, që operonte në kuadër të armatës së II serbe.

Ndërkohë Armata e III kaloi në mësymje-në drejtimin Kurshumli - Prishtinë - Prizren - Orosh(Mirditë) - Durrës,ndërsa

grupimi i IV në drejtimet Rashkë – Sanxhak – Mitrovicë - Pejë dhe Javor-Selenicë-Prijepojë. Objektivi i afërt i armatës së tretë dhe grupimit të katërt ishte kapja e luginës së Drinit, ndërsa objektivi i largët ishte lugina e Shkumbinit dhe dalja në detin Adriatik. E tërë kjo strategji e koncentrimit ushtarak ishte përcjellur me ndihmë logjistike dhe mjekësore nga Rusia dhe Franca si dhe prej disa shteteve të tjera evropiane.29

Sipas planeve strategjike, forcat serbe në drejtim të Kosovës operuan në dy etapa.

1.Etapa e parë e ndarë në dy faza, përfshiu operacionet për pushtimin e Rrafshit të Kosovës dhe më pas Rrafshin e Dukagjinit deri në Luginën e Drinit.

2.Ndërkaq etapa e dytë nis me mësymjen e forcave serbe në drejtim të Lumës për të dalur në Adriatik.30

[Davius]

Qëndresa shqiptare përballë ushtrisë pushtuese serbo-malazeze

Përballë ushtrisë pushtuese serbe u gjendën forcat kryengritëse shqiptare dhe disa efektiva të vogla turke. Kryengritësit shqiptarë ishin dislokuar në këto pozicione:

1.- Në veriperëndim të Shqipërisë në gjerësinë frontale të qëndresës: derdhja e lumit Bunë – Hot - Kelmend, forcat shqiptare drejtoheshin nga Ded Gjo Luli;

2. - Në veri, në drejtimet kryesore: Pejë – Beranë - Bjellopojë me thellësi mbrojtjeje nga Berana deri në Gjakovë dhe në gjerësi frontale të mbrojtjes: Guci – Beranë - Plavë, forcat e qëndresës shqiptare udhëhiqeshin nga Bajram Curri, ndërsa në vijim-drejtimin e Sanxhakut, Pazarit të Ri, me thellësi mbrojtjeje nga Senica deri në Mitrovicë dhe me gjerësi frontale: Selenicë - Jenipazar e mbulonte Isa Boletini.

3. -Në verilindje, drejtimet Llap-Gollak me thellësi nga Merdari në Prishtinë dhe me gjerësi frontale: Permalinë-Bujanovc i mbronin forcat shqiptare në krye me Idriz Seferin

4.-Në Lindje, nga Presheva deri në thellësi të Shkupit me gjerësi frontale: Bujanovc - Gjystendil... flamurin e qëndresës e mbanin Hasan Prishtina, Mehmet Deralla i Tetovës dhe Elez Isufi i Dibrës.

5. -Ndërkaq me kuadrin e një mbrojtjeje të shkallëzuar brenda territorit, ngrihej grupimi luftarak që mbulonte hapsirën e bashkimit të Drinit të Bardhë e të Zi (Lumë). Këto forca vullnetare udhëhiqeshin nga patriotët Ramadan Zaskoci ,Islam Spahija e shumë të tjerë.31

Më 14 tetor 1912 forcat e Armatës III serbe ishin koncentruar në këto zona: Zona e Toplicës përfshinte Divizionin e Shumadisë në sipërfaqen Kurshumli - Bajë e Kurshumlisë; Divizioni i dytë i Moravës ishte i stacionuar në terenin Merdar – Raqë; Divizioni 2 dhe 3 i artilerisë ishte i koncentruar në zonën: Kurshumli - Bllacë. Në këtë teritor ishin përqëndruar edhe një bateri e rëndë topash dhe bateria 3 e të ashtuquajturave ”haubica” që kishin mundësi të gjuajnë me frekuenca të gjata. Ndërkaq,në zonën e Medvegjës ishin koncentruar: Brigada e parë e Moravës dhe Divizioni i dytë i Drinës në territorin Ratkocer – Merkonjë - Medvegjë; brigada e parë e Moravës ishte koncentruar në terenin Dukat - Maja e Topallës - Tullar, ndërsa divizioni i parë malor dhe bateria e 4-t e haubicave ishte e koncentruar në sipërfaqen Medvegjë -Lebanë. Nga grupi i Toplicës ishin koncentruar këto forca serbe: Divizioni I i Shumadisë nëpër Lumin e Bajës deri në Perpalac, me qëllim të depërtimit kah Podujeva dhe Prishtina. Regjimenti 11(batalioni 1 dhe 2 me baterinë e 6 fushore)ishin përqëndruar në shkrepat e Dabishevcit; Regjimenti 12 ishte vendosur në nyjën strategjike Perpallac(batalioni 1 dhe 2)në Shushnjakë dhe Erëlishtë deri te Kërtoku(batalionet 3 dhe 4 me bateritë 4 dhe 5 fushore)duke marrë pozicione vrojtuese në lidhje me njësitë ushtarake në Dabinoc...32 Të gjitha këto forca vetëm e pritnin urdhërinë për të sulmuar forcat kufitare shqiptare dhe për të depërtuar brenda në Kosovë.

Beteja e parë e përgjakshme në mes forcave kryengritëse shqiptare dhe forcave serbe u zhvillua nga 14/15 tetor 1912, në zonën kufitare të Merdares për t´u shtrirë mëpastaj në të gjitha hapsirat frontale. Në të vërtet në teritorin e Merdarit, sipas të dhënave serbe, aradhat çetnike pa lejen e Komandantit të Armatës III dhe Divizionit II të Moravës i sulmuan forcat kufitare shqiptare, mirëpo në këto luftime forcat shqiptare dolën fitues. Ndërkohë, komanda serbe mori masa mobilizuese, por megjithatë, një krahë të ushtrisë e përfshiu paniku dhe u larguan nga fronti. Deri më 18 tetor, me urdhër të komandës serbe, me qëllim të shkaktimit të konflikteve të vogla, krijimit të frikës në popull dhe depërtimit sa më lehtë në Kosovë, në brendësi të Kosovës(fshehtas) u futën katër aradha çetnike, si:

1. Aradhën Çetnike të Llapit, nën komandën e kapiten Vojisllav Tankosiqit,

2.Aradhën Çetnike të Lisicës, nën komandën e kapiten D.Sekuliqit,

3 Aradhën Çetnike të Llukovës, nën komandën e kapiten P.Bllazhariqit dhe

4.Aradhën Çetnike të Gjilanit nën komandën e kapiten B.Simiqit."33

Dhe, më 18 tetor në të gjitha vijat e frontit u përhap zjarri i luftës. Gjatë këtyre luftimeve të përgjakshme, ushtria pushtuese serbe pësoi humbje të mëdha, ku pati 1400 të vrarë e të plagosur. Pas disa ditë luftimesh të përgjakshme, forcat e qëndresës shqiptare nën presionin shkatrrimtar të zjarrit artilerik të trupave pushtuese serbe, u tërhoqën në drejtim të Podujevës. Në afërsi të Podujevës (te Merçezi) divizioni i Shumadisë - hasi në rezistencë të forcave shqiptare, mirëpo për shkak të epërsisë ushtarake dhe artilerisë së rëndë, këto forca detyrohen sërish të tërhiqen. Gjatë këtij operacioni, forcat serbe duke e përdorur tërë artilerinë e rëndë, dogjën e rrafshuan me tokë shumë fshatra të Llapit.

Përkundër rezistencës shqiptare, natën e 20/21 tetorit 1912 ushtria serbe e pushtoi Podujevën dhe menjëherë vendoset regjimi ushtarako-policor në tërë regjionin e Llapit. Komandanti i Armatës së tretë serbe gjenerali Bozhidar Jankoviq me qëllim të depërtimit sa më të lehtë në drejtim të Prishtinës dhe gjetiu, lëshoi një proklamatë të shkruar me germa çirilike në gjuhën shqipe të titulluar: "T Tona Fiseve n`Shqipni, or vllazni", në të cilën i ftonte shqiptarët që të mos i bëjnë rezistencë ushtrisë serbe, sepse ajo kishte ardhur si "mike e shqiptarëve" për "të përzënë ushtrinë turke nga Ballkani"! Në fund të proklamatës porositen shqiptarët, që nëse do të shtinin në ushtrinë serbe "pushk n kemi me qit m qato, qi qetë në ne, elle na lasht Zoti, shkrum kemi me e bo qat shpi, e katundin, qi na kthen pushk n,e qato qi na pret vllaznisht, kemi me perqaf vllanisht, sikur vllau vllaun, se po bim m nji dor: Bes n e Zotit, dretën e njerzin, e në qetrën po bajim arm e zjarm..."34

Gjatë kësaj faze bie në sy tërheqja dhe shmangia e efektivave turke nga ballafaqimet e armatosura me ushtrinë serbe... Kjo tërheqje pa qëndresë (e turqëve) sidomos e reparteve të Baftjar Pashës nga Mitrovica nëpër Drenicë për në Gostivar dhe e 12 reparteve të divizionit 21 të Xhavit Pashës nga Sanxhaku, nëpër Has e Lumë për në Dibër, dëshmojnë qartë, për arritjen e një marrëveshjeje serbo-turke: që këto forca të tërhiqen pa gjakderdhje nga tokat shqiptare.

Më 22 tetor 1912, Divizioni i Shumadisë dhe ai i Moravës të armatës III e sulmuan Prishtinën dhe pas një lufte të përgjakshme në grykën e Teneshdollit, për munges municionesh Prishtina ra në duar të tyre. Menjëherë pas hyrjes së ushtrisë serbe në Prishtinë, filloi aksioni për çarmatimin e shqiptarëve nga kufiri deri në Prishtinë. Më 24 tetor pa u ndalur fare, ushtria serbe nis një operacion me përmasa shfarosëse në drejtim të Ferizajit dhe Kaçanikut. Pas luftimeve të përgjakshme, forcat serbe me përdorimin e gjithë arsenalit të artilerisë së rëndë, më 25 tetor futen në Ferizaj, ndërsa një ditë më vonë marrin nën kontroll edhe Kaçanikun.35

Krahas këtyre operacioneve (të armatës së III), në krahun lindor operonin 126 mijë trupa të armatës së parë(I). Këto forca gjatë marshimit në drejtim të Shkupit, hasën në rezistencë të forcave kryengritëse shqiptare dhe nga 22-24 tetor 1912 në Kumanovë u zhvillua beteja më e madhe deri atë kohë. Beteja e Kumanovës u zhvillua midis malit Kozjak në lindje, Malit të Zi të Shkupit në perëndim, midis lumenjve Pqinje dhe Lumit të Madh në jug, si dhe në veri të fshatrave Llojan, Karabiqan, Nikulan dhe Strezovc. Në Betejën e Kumanovës, e cila mendohet se ishte vendimtare për fatin e luftës së vitit 1912, armata serbe pati 21 oficerë dhe 702 ushtarë të vrarë. Qëndresa heroike e forcave shqiptare që drejtoheshin nga Hasan Prishtina, gjeneral Mehmet Deralla, Elez Isufi dhe Idriz Seferi, në saje të forcave serbe shumëfish më të mëdha dhe përdorimit të armëve artilerike, u thye më 24 tetor. Ato ditë, të gjitha fshatrat shqiptare mbetën të boshatisura dhe afër 150 mijë të ikur u përqëndruan në Shkup.36

Pas betejës së Kumanovës dhe pushtimit të qytetit, më 26 tetor 1912 ushtria serbe pushton pa luftë edhe Shkupin. Gjatë rrugëtimit për në Shkup ushtria serbe vrau e masakroi pa mëshirë rreth 2 mijë shqiptarë. Ato ditë, pas rënjes së Shkupit, ushtria serbe i kap të gjallë, 13 krerë Kryengritjes Kombëtare Shqiptare si:

1.Hasan Prishtinën(ai u kap në rrethinën e Shkupit derisa po bënte përpjekje mbinjerëzore të rezistencës dhe me tërë qenien përpiqej të pengonte tërheqjen dhe shpërnguljen e popullit shqiptar nga friga e barbarisë serbe);

2.Nexhip Dragën nga Mitrovica;

3.Seid Efendin nga Shkupi;

4.Shaban Pashën nga Prishtina;

5.Qemajl Beun nga Shkupi;

6.Hurshid Omerin nga Prishtina;

7.Rushit Beun nga Dobratini i Prishtinës;

8.Muharrem Efendin nga Prishtina;

9:Xhemajl beun nga Prishtina;

10.Jashar Pashën nga Peja;

11.Ibrahim bej Kokola nga Prishtina;

12.Idriz Seferin nga Gjilani;

13.Kasum Seferin nga Gjilani;

14.Mustafë Muhsinin nga Stambolli, profesor i Gjimnazit në Shkup. Të arrestuarit internohen dhe izolohen në Kështjellën e Beogradit.37

Duke qenë në burg, komandanti i armatës së III (B.Jankoviç) me qëllim të "qetësimit" të gjendjes në Kosovën e pushtuar, kërkoj ekzekutimin e këtyre prijësve, ndërsa qeveria serbe për shkak të famës që kishin ata në popull, iu shmang një veprimi të këtillë. Pas qëndrimit disa muajsh, më 16 maj 1913 ata do të lirohen nga burgu me kusht "se do të bëhen qytetarë lojalë të mbretërisë së Serbisë". Në ngjarjet e mëvonshme, ndonëse emrat e disave nga të liruarit nuk do të përmenden kurrënjëherë(ndoshta për shkak të lojalitetit ndaj pushtuesve), të tjerët në krye me atdhetarin Hasan Prishtina do t'i bashkangjiten qëndresës shqiptare deri në vdekje.38

Me betejën e Kumanovës gjegjësisht me pushtimin e Shkupit dhe përgjithësisht të Rrafshit të Kosovës, përfundon faza e parë e luftrave pushtuese serbe në Kosovë dhe fillon faza e dytë (e etapës së parë) për pushtimin e Rafshit të Dukagjinit.

[Davius]

Luftrat e përgjakshme në Rrafshin e Dukagjinit

Operacionet pushtuese të ushtrisë serbo-malazeze në drejtim të Rrafshit të Dukagjinit, filluan qysh më 30 tetor 1912, kur shërbimi i zbulimit të armatës së III njoftoj komandën supreme të saj "se prijësit shqiptarë po thërrisnin nën armë lumjanët dhe fiset përqark" në Dukagjin.39 Në operacionet mësymëse drejt Prizrenit dhe Gjakovës u angazhuan divizionet "Shumadia-1" dhe "Drina-2", ndërsa Brigada "Morava" operonte drejt Tetovës, në krahun e majt të këtyre dy divizioneve.

Përleshjet e para me forcat e qëndresës shqiptare nisën në rrethinat e Ferizajit, në fshatin Skullupovë dhe në Hanin e Zborcit për të vazhduar më pas në Shtimje e në Duhël-Grykë të Carralevës. Në pozicionet: Gryka e Carralevës - Qafa e Duhlës - Llapushë, që nga 21 tetori ishin rreshtuar forcat shqiptare të ardhur nga Luma, bajraku i Përdrinit e të Ostrozupit. Në krye të këtyre forcave ishin: Ramadan Zaskoci, Sali Spahija, Qazim Lika, Ahmet Qehaja, Cen Daci, Ramadan Çejku - nga Luma; Abaz Bajraktari nga Ostrozupi; Rexhë Bardhi e Ramadan Shabani nga Kijeva; Hasan Hyseni, Dostan Kabashi nga Suhareka, Rexhë Ali Mehmeti nga Hasi e shumë të tjerë.40

Njëkohësisht me këto beteja të përgjakshme, në pjesën veriperëndimore dhe verilindore të Kosovës, (në drejtim të Rrafshit të Dukagjinit), pasi e kishin pushtuar Beranën (Ivangradin), Plavën, Gucinë, Jeni Pazarin, Rozhajën, Javorin... ia mësynë forcat e grupimit lindor-malazez dhe ato të grupimit të katërt serb (njësia e Ibrit). Forcat serbo-malazeze pas thyerjes së qëndresës shqiptare në rrethinat malore të Pejës, me 30 tetor u futën në këtë qytet pa luftë. Në të vërtet qyteti i Pejës iu dorëzua forcave pushtuese, nga paria bashibozuke e prirë nga Sefedin Mahmut Begolli, pasi nënshkroi aktin e tradhtisë një ditë përpara (29 tetor) në Çafë të Paklenit - me gjeneralin e grupimit lindor malazez Janko Vukotiqin. Për këtë shërbim, me rastin e formimit të administratës "krahinore" në Pejë (më 3 nëntor 1912), Sefedin M.Begolli do të emrohet kryetar i gjykatës.41

Në operacionet pushtuese, drejt Deçanit e Gjakovës, gjatë datës 1-3 nëntor 1912, forcat serbo-malazeze, në malet e Junikut dhe te "Kërrshi i Mergegës" u përballën me forcat shqiptare të udhëhequra nga Bajram Curri, Bajram Daklani etj. Mirëpo për shkak të epërsisë numerike dhe përdorimit të artilerisë së rëndë, forcat e qëndresës shqiptare tërhiqen në vijën strategjike përgjatë Qafës së Morinës.42 Ndërmjet 5/6 nëntorit 1912, trupat serbe dhe malazeze pushtuan Gjakovën, dhe pas një grindjeje ndërmjet tyre, këtë qytet e ndanë në dy pjesë, sipas përroit të Taphanës(lumit Krena)që kalon mespërmes qytetit. Kjo grindje në mes të ushtrisë serbe e malazeze u bë se kush do ta zotëronte Gjakovën. Gjakova ndoshta ishte i vetmi qytet që atëkohë u nda nga forcat aleate, të cilat pushtonin bashkarisht tokat shqiptare. Forcat e Grupimit të gjeneral J.Vukotiçit nga 20 nëntori, do t´i shkojnë në ndihmë Grupimit të Qendrës, me rreth 5500 trupa në përforcim të rrethimit të Shkodrës.43

Derisa zhvilloheshin luftime të përgjakshme për mbrojtjen e Gjakovës, Divizionet "Shumadia-1" dhe "Drina-2" duke e përdorur tërë arsenalin e armatimit të rëndë ndaj fshatrave shqiptare në Shtimje e Grykë të Carralevës, synonin pushtimin e Prizrenit. Më 25 tetor 1912, ndonëse në Grykë të Carralevës ishin fortifikuar rreth 3-4 mijë kryengritës shqiptarë, në një përleshje triumfuan mbi forcat serbe, të cilat u detyruan të tërhiqen përkohësisht. Ndërkaq në sulmin e dytë ajo arriti t´i thejë forcat shqiptare. Pas thyerjes së qëndresës në Carralevë e në Qafë të Duhlës, forcat shqiptare tërhiqen drejt jugut, për t´u përqëndruar në zonat malore të Pashtrikut, Koretnikut, Gjallicës(Pikllimës) e të Sharrit.

Në mëngjesin e 3 nëntorit1912, ushtria serbe hyri në Prizren pa hasur në rezistencë nga shqiptarët, duke marshuar nëpër qytet, me qëllim të demonstrimit të forcës para popullsisë së paarmatosur shqiptare. Vetëm ditën e parë, ushtria serbe rrugëve të qytetit dhe nëpër shtëpitë e tyre vrau rreth 400 shqiptarë të pafajshëm. Më 5 nëntor, në Prizren u vendos edhe komanda e armatës së III serbe në krye me komandantin famkeq gjeneralin Bozhidar Jankoviq.

Forcat e ushtrisë serbe (armata III dhe grupimi i katërt) dhe forcat e grupimit lindor malazeze, pas tri jave luftimesh të përgjakshme, të shoqëruara me vrasje e masakrime të shumta në gra, pleqë e fëmijë dhe shkatërrime e djegje të qindra fshatrave shqiptare, arriti ta pushtojë Kosovën.

Forcat pushtuese serbe, në javën e parë të nëntorit 1912 qenë pozicionuar në gjerësinë frontale :"nga rrëza e qytetit të Shkodrës - Plavës e Gucisë - Rrëzë Qafës së Morinës në Malësi të Gjakovës - rrëzë Qafës së Prushit në Has - rrëzë Qafës së Zhurit në Lumë dhe rrëzë Gurit të Zi (Sharr) - Tetovë. Ndërkaq në gjerësinë e ngushtë frontale në drejtim të Lumës, dy divizionet e eskalionit të parë (Shumadia-1 dhe Drina-2) të armatës së III, shtriheshin në vijën "... Gjakovë - Ura e Fshejtë – Planejë – Kobajë – Leskovec - Guri i Zi në Sharr (pjerrësia perëndimore).44 Këtu mbyllet faza e dytë e etapës së parë të luftimeve pushtuese dhe nis përgaditja e etapës së dytë të operacioneve serbe për pushtimin e Lumës dhe daljen e saj në Detin Adriatik, synim ky i kahmotshëm i saj.

FUND.

[Dar_di]

SHTRIRJA E KRYENGRITJES SHQIPTARE KUNDËR-OSMANE E VITIT 1912 NË VILAJETIN E MANASTIRIT



(Me rastin e 100-vjetorit)

Shkruan: Prof. Dr. Halim PURELLKU

Përgatitjet për fillimin e kryengritjes shqiptare kundër-osmane, kishin filluar që në dimrin e vitit 1911/1912. Shqiptarët në Kosovë asokohe kishin filluar të punonin, veç tjerash, edhe për formimin e një Komiteti të kryengritjes, i cili do të drejtonte organizimin dhe zhvillimin e saj. Ideja për një kryengritje kombëtare kundër-osmane gjeti mbështetje edhe ndër shqiptarët e vilajetit të Manastirit. Më 20 janar të vitit 1912, qe organizuar një miting në Dibër, në të cilin u shtrua kërkesa që po ata të drejta që iu njiheshin malësorëve, me marrëveshjen e Podgoricës (2 gusht 1911), të iu njiheshin edhe popullatës së krahinës së Dibrës. Vendimet e këtij kuvendi iu dërguan edhe deputetëve shqiptar, në Stamboll, për informim.

Kryengritja shqiptare kundër-osmane e cila filloji nga mesi i muajit prill të vitit 1912, në krahinat e Dukagjinit, Plavës e Dibrës, do t’i tejkaloi suazat lokale-krahinore dhe u ngritë në shkallë të kryengritje së përgjithshme shqiptare. Ndonëse formalisht kërkesat e kryengritësve shqiptarë, marrë të tërësi, qëndronin në suaza të privilegjeve që pushteti osman paraprakisht ua kishte njohur malësorëve (1911), shqiptarët e dinin se ç’duan dhe me vendosmëri shkonin drejtë qëllimit të vet: "Autonomia e Shqipërisë...është ai qëllimi më i lartë dhe forcë e përhershme promotor, që i bënë të vendosur shqiptarët për trazira dhe kryengritje kaq të shpeshta", vlerësonte një autor serb me pseudonimin "Orlowsky", në një shkrim të tij analitik në gazetën “Borba”, të Beogradit. Ndërkaq, Hasan Ballanca, nga Dibra, një veprimtar i shquar i Lëvizjes Kombëtare, vlerësonte në deklaratën e tij për gazetën bullgare “Reç”, se lëvizja aktuale revolucionare/kryengritëse në Shqipëri, nuk ishte si ata parapraket në kuptimin e shkallës së organizimit dhe të karakterit të saj. Kjo kryengritje dallonte nga ata paraprake, sepse motivet për shpërthimin e saj ishin komplekse, ata ishin të karakterit: social, kulturor, politik dhe kombëtar. Ajo çka e dallonte më së shumti këtë kryengritje ishte, veç tjerash, edhe përfshirja në kryengritje jo vetëm e masave, por dhe e një pjesë të elitave të shoqërisë shqiptare të kohës; intelektuale, politike, ekonomike etj., duke i dhanë kështu kryengritjes dimensione të seriozitetit të plotë në planin ideor dhe në atë organizativ. Prandaj dhe kjo kryengritje ia doli që të merr përmasa të kryengritjes së përgjithshme kombëtare, me objektiv sublim njohjen e autonomisë së Shqipërisë në kufijtë e saj etnik e gjeografik, si fazë kalimtare drejtë pavarësisë.

Që me shpërthimin e kryengritjes në Shqipërinë e veriut, nga mesi i muajit prill të vitit 1912, drejtues dhe qarqe të Lëvizjes Kombëtare shqiptare po punonin për shtrirjen e saj në gjithë Shqipërinë, dhe në dekadën e dytë të muajit maj të vitit 1912 Kryengritja qe shtrirë, apo së paku ndjehej, në të gjithë Shqipërinë (Arnautllëkun), përkatësisht, si që pohonte shtypi i kohës në Beograd, kryengritja shtrihej nga kufiri shtetëror me Serbinë, në veri, e "deri në kufijtë më të skajshëm jugor" të Shqipërisë, në jug, dhe nga brigjet e liqenit të Shkodrës, në perendim, e deri në Vardar, në lindje.

Ndërkaq, Qeveria osmane, ishte në dijeni për idenë e një kryengritje të armatosur shqiptare edhe në vilajetin e Manastirit. Ajo, në fillim të marsit 1912, mori masa për parandalimin e saj. Për këtë qëllim, qeveria ngarkoi Feti pashën, komandant i Korpusit të VI, dhe valiun e Manastirit, të bisedonin me disa figura të jetës publike e politike shqiptare, si: Dervish Hima, Fehim bej Zvalani, Abdyl bej Ypin, baba Hysenin i Melçanit, për t’iu kërkuar atyre që shqiptarët të qëndrojnë asnjanës (neutral) në luftën politike midis pozitës dhe opozitës osmane, si dhe të heqin dorë nga ideja e kryengritjes.
Megjithatë, kryengritja u shtri edhe në vilajetin e Manastirit. Në përmasa më të mëdha dhe me një intensitet më të lartë, ajo u ndije në sanxhakun e Dibrës, në kazan e Kërçovës dhe në sanxhakun e Korçës. Një rol të rëndësishëm në organizimin dhe zhvillimin e kryengritjes kundër-osmane, edhe në vilajetin e Manastirit, luajtën paria opozitare shqiptare nga qytetet, si dhe kandidatët opozitar për deputet, të cilët, me praninë e tyre në radhët e kryengritësve, të gjithë kryengritjes i jepnin në përgjithësi karakter më serioz e parimor kombëtar.

Organizimi i çetave kryengritëse dhe rebelimi i tyre në krahinën e Dibrës u duk nga fundi i prillit 1912, kur dhe Basri beu u arratis në mal dhe grumbulloi disa qindra kryengritës shqiptar. Krahas, Basri beut, u rebeluan edhe disa krerë me ndikim ndër malësorët, si Mersim Dema, Elez Isufi, Sejfedin Pustina, Shaqir beu e Salih bej Lacko. Takimet dhe konsultimet midis tyre i mbanin në Shupenzë (Dibër). Po nga fundi i prillit 1912, tridhjetenëntë (39) krerë të Dibrës me anë të një telegrami protestonin pranë Qeverisë osmane, kundër praktikës së shkeljes flagrante të procesit zgjedhor në sanxhakun e Dibrës.

Ndërkohë, nga fundi i prillit 1912, në Dibrën e Poshtme (Vogël) nga këto krerë qenë organizuar dhe vepronin disa çeta kryengritëse me efektiva nga 40-50 veta secila nga ata. Nga prijësit më të shquar të kryengritjes në krahinën e Dibrës ishte Mersim Dema, i cili me çetën e tij (50 veta) zhvilloi një veprimtari shumë efikase, në favor të masivizimit të kryengritjes. Kryengritësit kishin këshilltarët dhe instruktorët e tyre në vetë qytetin e Dibrës, dhe atë: Sefedin Pustinën, Shukri beun etj.

Gjithashtu, edhe në kazanë e Kërçovës pas përgatitjeve të para për kryengritje u kalua në riorganizimin dhe në krijimin e çetave të reja të armatosura, të cilat në pranverë të vitit 1912 u riaktivizuan, kurse nga fundi i marsit të këtij viti ata veç më vepronin. Udhëheqës të kryengritjes në kazanë e Kërçovës ishin Ali Jonuzi-Drogomishti, Haki efendiu dhe Nuhi Xhemë Pashaliu (Shutova) etj. Kurse, Qendër e veprimtarisë politike e organizative e lëvizjes kryengritëse-revolucionare në këtë kaza ishte fshati Zajaz, ku, si duket, qe ngritur një Komision (Komitet/Shtab) i kryengritjes, sepse këtu njëherazi ishte dhe vendtakimi për konsultime dhe koordinime të çetave shqiptare në aksione. Sipas të dhënave të konsullit serb dhe atij austro-hungarez në Manastir, në pranverë të vitit 1912 në kazanë e Kërçovës vepronin rreth dhjetë (10) çeta kryengritëse shqiptare. Çetat drejtoheshin nga prijësit e tyre, dhe mesatarisht numëronin nga 6-8 e deri në 40 veta pjesëtarë. Komandant i përgjithshëm i çetave ishte Nuhi Pashaliu-Shutova, nga fshati Shutovë. Por, nga fundi i marsit e deri në dekadën e parë të muajit maj 1912, veprimi i këtyre çetave kufizohej në aksione mobilizuese.

Ndërkaq, Qeveria osmane në vend që të ndalon praktikën e shkeljes flagrante të procesit zgjedhor në sanxhakun e Dibrës, dërgoi një ekspeditë të madhe ndjekje kundër çetës së Basri beut. Përleshjet midis ushtrisë dhe kryengritësve, në Malësinë e Dibrës, filluan nga fundi i prillit-fillimi i majit 1912. U zhvilluan tri përleshje, dhe atë në fshatrat: Reç, Dardhë dhe Çidhën. Gazeta “Politika” e vlerësonte kryengritjen e Dibrës si shumë serioze “më të organizuar se asnjëherë më parë”. Sa që në dhjetë ditshin e parë të majit, kryengritja në Dibër të Poshtme gjithnjë e më shumë po merrte përmasa. Thuajse e gjithë Malësia e Dibrës qe ngritur në kryengritje. Kjo rezultoi me luftime të shpeshta, herë pas here të formës frontale, ndërmjet fuqive kryengritëse dhe ushtrisë osmane gjatë muajit maj të vitit 1912, dhe atë: ndërmjet fshatrave Dardhë dhe Reç; te fshati Topojan; te fshati Lis, te lumi Lusi? etj. Kështu, më 4 maj 1912 forcat ushtarake u përleshën me çetën e Elez Isufit, ku mbetën të vrarë dy (2) shqiptarë dhe 11 ushtarë osman të vrarë e të plagosur. Ndërkaq, rreth 14 maj, trupat osmane të Batalionit të dytë të Regjimentit të 49 në luftë me kryengritësit shqiptarë pësuan humbje të mëdha në njerëz; rreth 100 ushtarë të vrarë. Kurse, rreth datës 17 maj në fshatrat Reç e Dardhë të Malësisë së Dibrës pati një përpjekje tjetër të luftës frontale midis çetave shqiptare dhe trupave osmane. Kryengritësve u erdhën në ndihmë Mersim Dema me 400 luftëtarë dhe fshatarët e fshatrave për rreth dhe, përpara mësymjes së fuqive kryengritëse, trupat osmane ishin të detyruara të mbrapsen.

Shpejtë pas këtyre përleshjeve, nga Manastiri kishte arritur në Dibër Feti pasha, me një regjiment të këmbësorisë dhe me një bateri kodrinore, për të demonstruar forcën. Feti pasha deklaroi se gjoja ka ardhur për t‘ua komunikuar prijësve të kryengritjes përgjigjen e qeverisë, lidhur me 10 kërkesat me shkrim të Dibrës së Poshtme dhe të Matit, dorëzuar Haxhi Adil beut. Në këtë kuadër, ai i ftoi kryengritësit të shpërndahen nëpër shtëpitë e tyre dhe urdhëroi ushtrinë të ndërpres ndjekjen e kryengritësve. Pastaj, Feti pasha, më 23 maj 1912, shkoi në Homesh, qendër e kryengritjes në Malësinë e Dibrës. Aty ai ua përcolli prijësve të kryengritjes vendimin e Qeverisë osmane, se shqiptarët e sanxhakut të Dibrës për disa vjet do të liroheshin nga shërbimi ushtarak dhe se do të hiqeshin taksat e reja. Ndërkaq, udhëheqësve të kryengritjes; Basri beut dhe Mersim Demës, nëpërmjet Shaqir beut, u bëri oferta shumë solide në ofiçe e të holla për të ndërprerë kryengritjen, por prijësit e kryengritjes i refuzuan këto oferta. Gjithashtu, nga fundi i majit në Dibër arriti edhe telegrami nga Stambolli, me anë të të cilit konfirmohej se është anuluar për tri vite tatimi për shqiptarët kryengritës, dhe se është anuluar për tri vite edhe shërbimi ushtarak; si dhe se ishte legalizuar mbajtja së armëve. Ndërkohë, më 26 maj 1912, valiu i Manastirit deklaroi, se janë shpërndarë kryengritësit për rreth Dibrës, kundruall do koncesioneve të pushtetit.

Përpjekjet e qeveria osmane për shuarjen e kryengritjes në sanxhakun e Dibrës me mjete paqësore, vazhdonin edhe gjatë muajit qershor të vitit 1912. Shpejt pas deklaratës së valiut të Manastirit, të 26 majit 1912, paraprakisht u evakuua ushtria osmane nga Malësia e Dibrës, në javën e parë të qershorit, si duket ky ishte kushti i shqiptarëve për të hyrë në bisedime me pushtetin. Ndërkaq, nga mesi i qershorit, në Dibër arriti një delegacion i përbërë nga Feti pasha dhe Ejup Sabri beu, sekretar i Komitetit Qendror xhonturk, për negociata me kryengritësit, ngase “e gjithë Malësia e Dibrës qe arratisur në mal”. Bisedimet midis pushtetit dhe përfaqësuesve shqiptar për një marrëveshje të përkohshme zhvilloheshin në Dibër. Këto negociata rezultuan me pranimin formal të kushteve të delegacionit osman dhe me zotimin e përfaqësuesve shqiptarë se kryengritësit do të shpërndahen nëpër shtëpitë e tyre. Për rrjedhojë, nga fundi qershorit në Dibër nuk kishte përleshje, por burimet bëjnë të ditur se ende nuk ishte arritur marrëveshje midis kryengritësve dhe pushtetit.

Ndërkaq, gjatë muajit maj të vitit 1912, lëvizja revolucionare shqiptare, nëpërmjet çetave kryengritëse, qe intensifikuar edhe në kazanë e Kërçovës. Sipas konsullit austro-hungarez, Halla, gjatë gjithë muajit maj 1912 gjendja në kazanë e Kërçovës “është shndërruar shumë keq”. Nga gjysma e majit edhe në këtë kaza ishin intensifikuar sulmet e çetave kryengritëse, me mbështetje dhe të popullatës, kundër forcave osmane. Prandaj dhe autoritetet osmane të vilajetit, në Manastir, dhe ata vendore në krye me kajmekamin e Kërçovës, ndërmorën masa energjike politike e ushtarake për të shtypur lëvizjen revolucionare në kazanë e Kërçovës. Ishin ndërmarrë disa ekspedita osmane të ndjekjes kundër çetave kryengritëse. Për ballë aksioni energjik të ekspeditave ushtarake osmane, çetat shqiptare të Kërçovës, me siguri edhe për të shmangur reprezaljet osmane mbi popullatën civile, u dislokuan nëpër male.

Por, meqë nga fundi i majit veprimtaria kryengritëse në Kërçovë po merrte përpjesëtime të reja serioze, kurse ekspeditat osmane të ndjekjes nuk rezultonin të suksesshme, pushteti osman ndërmori masa plotësuese konkrete ushtarake e politike për të shtypur kryengritjen. Në ditët e fundit të majit dërgoi në Kërçovë trupa shtesë redifë (rezervistë) nga Anadolli, e që deri nga fundi i qershorit 1912, efektivat ushtarake osmane redifë të dislokuara këtu arrinin në disa batalione. Po nga fundi i majit 1912, krahas përqendrimit të forcave osmane shtesë, ndërkohë nga Manastiri arriti në Kërçovë edhe një „Komision“ osman i përbërë nga kryetari i gjyqit të apelit, shefi i policisë dhe një nëpunës, me detyrë të qetëson situatën në këtë kaza.

Por, përkundër asaj që numri i çetave po rritej, dhe se kryengritja ndër shqiptarët, edhe pse në formë jo të përcaktuara mirë, po zgjerohej, deri në fund të majit kryengritja nuk mori përmasa shumë të mëdha në vilajetin e Manastirit, por dhe përleshjet e armatosura midis shqiptarëve dhe pushteti këtu nuk u ngritën në lëvizje serioze kombëtare. Megjithatë, qeveria osmane vazhdonte me përforcimin e masave, në radhë të parë ushtarake, por dhe të metodave taktike të tjera parciale manipuluese, për të shpartalluar dhe shuar kryengritjen, si p.sh. vazhdonte të përqendronte trupa ushtarake shtesë në Dibër dhe në Kërçovë, në fund të majit 1912.

Kujtoj se të gjitha këto kasa të pushtetit osman, shtuan dhe më shumë mobilizimin ndër prijësit e kryengritjes edhe në vilajetin e Manastirit, në drejtim të bashkimit dhe të vendosjes së një bashkërendimi të lëvizjes kryengritëse në gjithë Shqipërinë, si kusht për të lëvizur drejtë kryengritjes së përgjithshme. Për këto motive, prijësit shqiptar të vilajetit të Manastirit vazhdonin të forconin lidhjet me Shqipërinë e Sipërme, si p.sh. Basri beu, i cili drejtonte lëvizjen në Dibër, kishte lidhje me udhëheqësit e kryengritësve në Kosovë. Ashtu që në, në maj të vitit 1912, qenë intensifikuar përpjekjet për bashkërendimin e veprimeve kryengritëse në gjithë Shqipërinë. Haki efendiu, në cilësinë e përfaqësuesit të Kërçovës, në maj të vitit 1912, shkon me mision siç theksohej në dokument „për punë popullore”-kombëtare në „Trevat e Sipërme“ të Shqipërisë dhe, qëndroi në Gostivar, në Tetovë, në Prizren dhe në Shkup, me qëllim të bashkimit dhe të vendosjes së një bashkërendimi të lëvizjes kryengritëse të kazasë së Kërçovës me atë të Trevave të Sipërme të Shqipërisë, në luftën kundër-osmane. Nga ky mision, Hakiu qe kthyer në Kërçovë nga fundi i majit të të njëjtit vit.) Në këtë kuadër, edhe Halla, konsulli austro-hungarez në Manastir, njoftonte se „një grup shqiptarësh të kazasë së Kërçovës“ kishte qëndruar në Kosovë, në maj të vitit 1912, me qëllim që edhe treva e Kërçovës të bashkohet „me kryengritësit e Shqipërisë së Veriut“. Ndërkaq, lidhur me bashkimin e forcave shqiptare në luftën kundër-osmane, Kral, konsulli austro-hungarez në Selanik, njofton eprorët e tij se me përpjekjen e disa personaliteteve-figurave shqiptare veç më, në qershor të vitit 1912, ishte bërë përparim në arritjen e marrëveshjes së ndërsjellë ndërmjet krahinave të Shqipërisë, për kryengritje të përbashkët kundër-osmane, por ende janë larg nga një marrëveshje “më e sigurt dhe më aktive” siç do të duhej të ishte.

Përkundër qetësimit të Dibrës gjatë muajit qershor, si rrjedhojë e bisedimeve ndërmjet autoriteteve të pushtetit dhe të drejtuesve të kryengritëse, në vise të tjera të vilajetit të Manastirit vazhdonin përpjekjet midis fuqive kryengritëse dhe forcave osmane edhe gjatë muajve qershor e korrik. Ekspeditat osmane të ndjekjes ndaj çetave kryengritëse shqiptare, do të vazhdojnë edhe në gjysmën e parë të muajit qershor. Suksesi kryesor i kësaj vale të ekspeditave osmane ishte vrasja e Nuhi Xhemë Shutovës, udhëheqës i çetave në Kërçovë, dhe të Jonuzit nga Ostreci. Trazirat shqiptare në vilajetin e Manastirit, vazhdonin edhe gjatë mesit të muajit qershor të vitit 1912, si që ishin ato, nga mesi i qershorit, në hapësirën midis Ohrit e Dibrës. Ndërkaq, në gjysmën e dytë të qershorit 1912, njoftohej për përpjekje të fuqive osmane me çetat në trevën e Kërçovës, kurse, nga fundi i qershorit, Çermenika deklaroi bashkimin me kryengritjen, fal agjitacionit të Basri beut. Gjithashtu, nga fundi i qershorit të vitit 1912, kryengritja po merrte përpjesëtime masive edhe në sanxhakun e Korçës. Asokohe, numri i përgjithshëm i kryengritësve në këtë sanxhak arrinte rreth 450-500 veta. Këto fuqi kryengritëse kryesisht ishin përqendruar në kazanë e Kolonjës dhe në afërsi të Korçës.

Me qëllim të furnizimit me armatime të cilat aq shumë iu mungonin, brenda një muaji, qershor-fillimi i korrikut 1912, fuqitë kryengritëse sulmuan 15 konvoje/transporte ushtarake në vise të ndryshme të Shqipërisë dhe rrëmbyen shumë materiale lufte. Kështu, asokohe fuqitë kryengritëse shqiptare në të katër anët e vendi, i rrëmbyen ushtrisë osmane gjatë këtyre sulmeve rreth 5000 pushkë të llojeve të ndryshme, dhe vranë shumë ushtarë dhe oficerë osman. Do theksuar, sulmin e fuqive kryengritëse mbi konvojin/transportin ushtarak osman në Mat, rreth 23/24 qershor 1912, me ç’rast ata rrëmbyen rreth 1000 pushkë e municionin e nevojshëm dhe vranë komandantin e batalionit me tre (3) oficer të tjerë dhe 30 ushtarë,) si dhe sulmin mbi një transport ushtarak në afërsi të Kërçovës, më 30 qershor, dhe rrëmbimin e dhjetë barrë pushkë e municione.

Por, element i rëndësishëm në zhvillimet politike në vilajetin e Manastirit gjatë qershorit të vitit 1912, ishte revolta antiqeveritare në ushtri. Në natën 21/22 të qershorit 1912, nga shumë garnizone ushtarake në vilajetin e Manastirit u rebeluan dhe u arratisën një numër i madh ushtarakësh; oficerë, nënoficerë e ushtarë. Oficerët ishin në lidhje me prijësit e kryengritjes në Shqipërinë e Veriut. Numri i oficerëve dhe ushtarëve të arratisur ndër male gjatë kësaj nate, nga garnizonet e Korpusit VI, ishte: në Manastir- 5 oficer (3 shqiptarë) dhe 80 ushtarë, me të cilët ikën (u arratisën) edhe 15-20 shqiptarë të shquar; në Përlepe- 5 oficer dhe 16 ushtarë; në Korçë- 25 ushtarë; në Dibrër- 5 oficer, 120 ushtarë dhe 6 krerë-pari; në Ohër- 3 oficer e 23 ushtarë; në Resnjë- 1 oficer e 7 ushtarë; në Kërçova- 10 ushtarë. Ndërkaq, sipas burimeve diplomatike serbe, numri i saktë i ushtarëve të arratisur nga llogori i Bistricës, pranë Manastirit, natën e 21/22 qershor, ishte 180 ushtarë dhe 4 oficer. Atyre iu bashkuan edhe 34 shqiptarë nga fshatrat për rreth, ashtu që nën komandën e kapitenit Tajar ishin gjithsej 214 veta. Sipas këtyre burimeve, numri i ushtarëve të arratisur nga garnizonet tjera; i Përlepes, i Ohrit, i Resnjës, ishte mbi 66 oficerë e ushtarë. Shumë ushtarë, numri i të cilëve nuk jepej, dezertuan edhe nga garnizonet e Dibrës, të Kërçovës dhe i Elbasanit, dhe iu bashkuan kryengritësve shqiptarë.

E rëndësishme është se revolta antiqeveritare në ushtri, i dha një impuls të rijë kryengritjes shqiptare në vilajetin e Manastirit, sepse, krahas asaj se një pjesë e ushtarakëve bashkoheshin me kryengritësit, së bashku me trupat e dezertuara u arratisën edhe shumë krerë të zonave përkatëse në këtë vilajet. Kështu, me trupat e dezertuara nga garnizoni i Dibrës, më 22 qershor 1912, u arratisën edhe 12 krerë nga sanxhaku i Dibrës, të cilët qëndronin në Malësinë e Dibrës, me 80-100 burra. Gjithashtu, edhe nga sanxhaku i Korçës ishin arratisur një numër i parisë të shoqëruar nga më shumë persona të tjerë. Në këtë sanxhak, numrin më të madh të kryengritësve e përbënin 14 krerë të Korçës, të cilët qenë arratisur me 150 veta të tjerë, pastaj ushtarët e dezertuar të Tajar beut, si dhe çetat e Sali Butkës, të Ali Farmakit e të Dilaver Lubonjës. Ndërkaq, pjesa tjetër e popullsisë në vilajetin e Manastirit, përjashto rastet e raportuara, “sillej e qetë dhe ishte në pritje”. Si duket shqiptarët, si p.sh. ata në Dibër, nuk e shikonin me simpati bashkëpunimin e kryengritjes me ushtarakët rebeluar e të arratisur, nga se frikësoheshin se kjo mund të bëhej e rrezikshme për aspiratat kombëtare shqiptare.

Ndonëse, Tajar beu në një letër të tij, datë 27 qershor 1912, fajëson për tradhti ndaj vendit të gjithë ata të cilët aspironin pavarësinë e Shqipërisë, dezertimi dhe arratisja e ushtarakëve nga garnizonet e vilajetit të Manastirit, ishte me domethënie dhe jo e pa rëndësishme për kryengritjen shqiptare. E rëndësishme ishte se tani oficerë e nënoficerë të rebeluar së bashku me ushtarë iu bashkoheshin kryengritësve shqiptarë, por dhe disa kërkesa të tyre u referoheshin edhe interesave të shqiptarëve. Sipas gazetës “Politika” të Beogradit, ndër 10 kërkesat e krerëve të Lëvizjes ushtarake të Manastirit të cilat i janë parashtruar Qeverisë osmane, ishin edhe këto: ruajtja e sovranitetit të sulltanit mbi Shqipërinë; dhe vendosja e vetëqeverimit në Shqipëri, do të thotë e një autonomie për Shqipërinë.

Ndërkaq, në gjysmën e parë të korrikut, kryengritja shqiptare po merrte gjithnjë e më shumë hov si në veri ashtu dhe në jug. Në korrik të vitit 1912 përsëri u riaktivizuan kryengritja e armatosur në Dibër. Në fillim të korrikut ishin të shpeshta përpjekjet luftarake ndërmjet ushtrisë dhe kryengritësve shqiptarë në Dibër të Vogël (Poshtme), në Rekë të Dibrës, në Mat, por pa ndonjë rëndësi të Madhe. Në Dibër vazhdonte të mbisundonte anarkia edhe nga mesi i korrikut. Kryengritësit i prenë linjat telegrafike dhe ndërprenë çdo komunikim të Dibrës me Strugën, me Dibrën e Poshtme dhe me Zhernanicën. Njoftohej se edhe rreth gjysma e ushtrisë nga postëkomandat ndihmëse iu bashkua kryengritësve. Ndërkaq, në gjysmën e dytë të korrikut, kryengritja po merrte përpjesëtime më të mëdha në vilajetin e Manastirit. U shtua ndjeshëm numri i kryengritësve në Malësinë e Dibrës, në Mat, në Elbasan, në Korçë, në Kolonjë. Për shtypjen e kryengritjes në këto treva pushteti dërgoi trupa shtesë.

Por, kur nga mezi i korrikut të vitit 1912, thuajse në të gjitha “Trevat e Sipërme” të Shqipërisë, pra dhe në Tetovë e Gostivar, pushteti “legal” osman, po zëvendësohej me atë shqiptar, nga fundi i korrikut pushuan për një kohë veprimet luftarake ndërmjet fuqive kryengritëse shqiptare dhe forcave osmane. Qeveria e re osmane, më 23 korrik, kishte lëshuar një urdhër telegrafik mbi tërheqjen e ushtrisë nga Shqipëria, një telegram me përmbajtje të tillë kishte arritur edhe në Manastir. Pas urdhrit për tërheqjen e ushtrisë, Qeveria osmane priste që kryengritësit shqiptarë të kthehen nëpër shtëpitë e tyre, dhe kështu të përfundon kryengritja. Kurse, më 12/25 korrik 1912 Qeveria osmane urdhëroi ndërprerjen e të gjitha operacioneve ushtarake kundër shqiptarëve.

Rezultatet e kësaj kryengritje gjerësisht më janë trajtuar në historiografinë shqiptare, ndaj dhe këtë punim do ta përfundoj me një vlerësim të ambasadorit britanik në Vjenë, më 28 gusht 1912, lidhur me këtë. Ai thotë: shqiptarët “këtë vitit kanë fituar gjithçka që kanë dashur por ende vetëm në letër, por nëse qeveria turke nuk i plotëson premtimet e veta atëherë ndodhet përpara një lëvizje shqiptare edhe më të rrezikshme”.

Si përfundim, Kryengritja e Përgjithshme shqiptare e vitit 1912, kontribuoi shumë drejtë evoluimit të Çështjes shqiptare, si në planin e brendshëm politik e kombëtar, ashtu edhe në planin diplomatik ndërkombëtar, që rezultoi me hapjen e shtegut drejt autonomisë politike të Shqipërisë.

[cincinati5]

UF se te ze koka kur lexon sa te dobet ishin te paret tane ne diplomaci .nuk e kupuan ne koh rrezikun qe u kanosej ,dhe qe teper von per tu riorganizuar per te mbrojtur trojet tona.

Megjithate fuqit e medha e paguan shum shtrejt coptimin e trojeve shqiptare.duke formuar pseudoshtetet sllave,dhe megali hellas....

sidomos Anglia edhe pse doli gjys e rrenuar nga keto luftra qe pasuan e humbi te qenit superfuqi 1
ne bot ,duke ju ngushtuar laku gjithnji e me shum nga influenca sllavo ruse ne ballkan,dhe e detyruar per te mbijetuar nga terrori kuq i hapi rrugen SHBA te ishte fuqia e par per te zotruar detrat.

[maratonomak]

mungesa e nje aleati te fuqishem ne rajonin ballkanik dhe mungesa e nje ushtrie taktike te mirefillte e mire organizuar dhe furnizuar ne arme dhe tradhtia e disa prijesve shqiptare filoturk dhe loja e dyfishte e turqise ne renim e siper , bene qe kryengritjet e 1912 te mos arinin qellimin e vertete dhe si rjedhoje pati edhe nje shkaterim te pergjithshem ne trojet shqiptare .

do doja te dija nga analistet dhe historianet dhe nda deshmite e asaj kohe , se perse arberoret nuk i debuan otomanet me heret , ashtu sic beri greqia , serbia , bullgaria e rumania .

perse nuk filluan kryengritjet popullore ne 1830 , pikerisht atehere kur greqia formoi shtetin e saj te lire nga perandoria otomane ?

pse nuk iu bashkangjiten kryengritesve arvanitas [arberoret e greqise ] , me qellim qe te fitonim edhe ne lirine tone njesoj si popujt e tjere te ballkanit ?

pse i qendruam besnik otomaneve dhe vetem shume vone kerkuam pavaresi nga kesaj perandorie ?

une kam lezuar qe ndersa popujt e tjere te ballkanit luftonin per liri e pavaresi , ne jo vetem qe nuk i ndihmonim dhe nuk benim po ashtu si ata [qe te luftonim kunde te njejtit armik] , por ne ndihmonim me ushtri dhe luftetare perandorine otomane duke i luftuar keta popuj , duke theksuar pikerisht luftetaret e famshem arvanitas te cilet ishim te nje gjaku dhe te nje race .

mund te shtoj gjithashtu qe kryengritjet popullore qe i prine arvanitasit kishin per qellim lirine dhe pavaresine e tyre nga perandoria otomane , por ata nuk kishin me doemos si qellim krijimin e nje shteti greko -ortodoks e cila pasi u krijua ne saje te gjakut te derdhur arvanitas dhe ndihmes se madhe te fuqive te medha , e shtypi krenarine arvanitase duke burgosur , torturuar dhe vrare shume prijes arvanitas te cilet ishin ne krye te revolucionit te ashtuquajtur grek , qe ne fakt ishte vecse nje lufte arberorve te greqise,.


une nuk e kam ende te qarte , nese revolucioni grek mori edhe karakter si lufte fetare apo jo?

une nuk e di nese prijesat arvanitas te revolucionit grek ndiheshim me shume greko[ortodoks apo arvanitas -ortodoks ?

gjithsesi , fakti qe u shkeputem te fundit nga perandoria otomane do te thote qe ;

500 vjet roberi shkaktuan nje gjunjezim kultural -moral , kombetar ,dhe ekonomik duke krijuar nje vellazeri dhe paqe te manipuluar edhe nepermjet fese islame qe arberoret pranuan dhe si rjedhoje ishim te paret qe humbem shume gjera te cmueshme si komb dhe te fundit qe mezi i fituam .

gjithashtu , mendoj se meqe arberoret identifikoheshin si muslimane , nuk patem nje simpati dhe perkrahje nga ndonje shtet dhe popull ne europe e ballkan dhe nuk ndodhi me ne ashtu sic ndodhi me greqine e serbine te cilet paten perkrahje te plote nga fuqite e medha ne krijimin e shtetit te tyre te te pavarur .

pra gjithcka shqiptare qe kemi sot , e kemi prej mijera e mijera deshmoreve te rene ne lufte per liri e pavaresi .

krijoni peshoren ne mendjen tuaj dhe peshoni shqiperine atershme te 1912 dhe shqiperine sotme .

[Dar_di]

UF se te ze koka kur lexon sa te dobet ishin te paret tane ne diplomaci .nuk e kupuan ne koh rrezikun qe u kanosej ,dhe qe teper von per tu riorganizuar per te mbrojtur trojet tona.

Megjithate fuqit e medha e paguan shum shtrejt coptimin e trojeve shqiptare.duke formuar pseudoshtetet sllave,dhe megali hellas....

sidomos Anglia edhe pse doli gjys e rrenuar nga keto luftra qe pasuan e humbi te qenit superfuqi 1
ne bot ,duke ju ngushtuar laku gjithnji e me shum nga influenca sllavo ruse ne ballkan,dhe e detyruar per te mbijetuar nga terrori kuq i hapi rrugen SHBA te ishte fuqia e par per te zotruar detrat.

Kryengritja e Përgjithshme e vitit 1912 (ka qëndrime historianësh që ajo nuk qe një kryengritje e përgjithshme, siç jemi mësuar ta njohim në historiografinë tonë), ndonëse solli çlirimin e pothuajse të gjitha qyteteve të Shqipërisë, nuk arriti të jepte frytet e saj të plota për një varg arsyesh të brendshme e të jashtme e, në radhë të parë, për shkak të mosmarrëveshjeve e të mungesës së bashkëpunimit të qëndrimeve në udhëheqjen e Lëvizjes Kombëtare në atë periudhë. Duke e vënë theksin tek këto mosmarrëveshje, siç pohon akademik Kristaq Prifti bazuar tek Luigj Gurakuqi, i cili shkruante më 7 shtator 1912 nga Kosova: “Në qoftë se Atdheu nuk nxori fitimin e pritur, nga gjaku i derdhur (më 1912) faji është i të gjithë neve”.

Mbështetur në dokumente të kohës, si në letrat e telegramet e shkëmbyera midis atdhetarëve në Shqipëri dhe raporteve diplomatike të konsujve të akredituar në pjesën evropiane të Perandorisë Osmane (viset shqiptare), arrijmë në disa konkluzione, siç ka përfunduar Prof. Dr. Nevila Nika:
1. Deri në prag të fillimit të luftërave ballkanike mendimi për shpalljen e mëvetësisë akoma nuk ishte qartësuar tek të gjithë veprimtarët e Lëvizjes Kombëtare;
2. Veprimtarët e kolonive të mërgimit kanë luajtur një rol të jashtëzakonshëm për arritjen e ngritjes së flamurit kombëtar;
3. Organizimi, drejtimi e bashkërendimi i Kryengritjes së Përgjithshme të armatosur nuk funksionoi si duhet;
4. Spektri i atyre që kontribuuan në rrafshin politik, në atë ushtarak apo edhe financiarisht në arritjen e ditës së Pavarësisë është shumë më i gjerë nga ai që njihet apo që kemi thënë rëndom për dekada të tëra;
5. Frika e copëtimit të viseve shqiptare, që ekzistonte tek drejtuesit e platformës kombëtare shqiptare, u vërtetua plotësisht që në muajt e parë pas Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë.

Britania e Madhe nuk ka qenë kryekëput kundër çështjes shqiptare, siç jemi mësuar ta lexojmë në literaturën tonë historiografike. Qëllimi i saj ishte të pengonte depërtimin e imperializmit sllav në Ballkan dhe mbizotërimin e tij edhe në Mesdhe. Britania e Madhe, tek çështja e autonomisë së viseve shqiptare, i është deklaruar Portës së Lartë se ky është një problem i brendshëm që vetë Porta duhet ta rregulloj. Tek aspirata e Mbretërisë së Serbisë për dalje në Detin Adriatik, Britania e Madhe ka qenë dakord për këtë çështje, por vetëm nëse Mbretëria Serbe do të arrinte aty pa krisma armësh. E dihet mirëfilli se një synim të tillë ajo nuk do të mund ta realizonte pa pasur përballje me faktorin shqiptar. Kjo, në sensin diplomatik, siç ka vlerësuar Dr. Frashër Demaj, që ka hulumtuar e studiuar këtë problematikë mes Britanisë së Madhe dhe çështjes shqiptare, është një JO e madhe që i është thënë synimit serb drejt viseve shqiptare.

mungesa e nje aleati te fuqishem ne rajonin ballkanik dhe mungesa e nje ushtrie taktike te mirefillte e mire organizuar dhe furnizuar ne arme dhe tradhtia e disa prijesve shqiptare filoturk dhe loja e dyfishte e turqise ne renim e siper , bene qe kryengritjet e 1912 te mos arinin qellimin e vertete dhe si rjedhoje pati edhe nje shkaterim te pergjithshem ne trojet shqiptare .

Ishte Perandoria e Austro-Hungarisë që bëri përçapje ta mbështesë Kryengritjen e Përgjithshme, por, edhe ajo, kur pa se tendencat për mbështetje të platformës së kësaj Kryengritje nuk u shikuan me sy të mirë, madje edhe u kundërshtuan, nga ana e fuqive të tjera, pos asaj deklarative, iu shmang një mbështetje të veprimeve konkrete. Nuk është problemi këtu i mungesës së armëve që do të pengonte suksesin e kryengritësve, por problemi ka qenë tek mungesa e rënies në një mendje mes krerëve të kësaj kryengritje. Hasan Prishtina kishte mosmarrëveshje pothuajse me gjithë krerët ose tribunët popullorë të Vilajetit të Kosovës, të cilët, siç theksohet në dokumente të kohës, kishin për synim arritjen e autonomisë me në krye të Abdyl Hamitit II, sulltanit që ishte në krye të Perandorisë nga vitit 1876-1909. Për këtë arsye dhe arsye të tjera, ai u detyrua që Kuvendit të Ferizajt (6 gusht 1912), ti paraqesë 14 pika të moderuara, të cilat nuk përçanin krerët e kryengritjes dhe po ashtu ishin më të realizueshme për Portën e Lartë.

Dar_di

[Dar_di]

NJOFTIM I KONSULLIT TË FRANCËS NË SHKUP, PËR SHKËLQESINË E TIJ, ZOTIN POINCARE, KRYEMINISTËR DHE MINISTËR I PUNËVE TË JASHTME, RRETH ARDHJES DHE QËNDRIMIT TË SHQIPTARËVE NË SHKUP.

N. 102.

Shkup, më 14 gusht 1912

Gjendja në Shkup.

Shqiptarët po vazhdojnë të arrijnë me armë në Shkup, por mbajnë qetësi të madhe dhe disiplinë të vërtetë.

Dje, duke udhëtuar me karrocë nëpër rrethinat e qytetit, për të shikuar nëse ata vërtetë po i afroheshin Shkupit, unë kam takuar rastësisht, një gjysmë ore larg Kalasë, një kolonë prej 2.000 vetash përafërsisht komanduar nga Bajram Curri dhe Riza Beu i Gjakovës. Bajram Curri, të cilin e kisha njohur dikur në Shkup, më njohu menjëherë dhe, sipas traditës shqiptare, unë nuk pata mundësi të refuzoja cigaren dhe kafenë që m`i ofroi. Bëra me të një bisedë përafërsisht një çerek ore; gjatë asaj kohe Riza Beu shkoi në Shkup për të diskutuar me Valiun në lidhje me kërkesat. Ka arsye të besohet që punët do të rregullohen shpejt; këtë na e ka pohuar valiu, Galib Pasha, kur pranoi sot në mëngjes Korin Konsullor, në vizitë zyrtare, me rastin e marrjes së shërbimit.

Mbrëmë, në çastin e perëndimit të diellit, ndodhi në qytet njëfarë paniku, sepse, për fillim të Ramazanit, të gjithë shqiptarët dhe shumë myslimanë kanë filluar të shtien me armë në ajër, me mijëra plumba.

Fatmirësisht pati vetëm disa të lënduar rastësisht. Është formuar një komision nën kryesinë e kryetarit të bashkisë, për ushqim të shqiptarëve, numri i të cilëve shtohet nga ora në orë. Ky komision ka vendosur t`i bëjë thirrje zemërgjerësisë së komuniteteve të ndryshme. Komuniteti grek dhe ai vllah kanë ofruar një shumë prej 200 lirash turke.

Nënshkruar: P. Carlier.

AMAE, Turquie, Guerres Balkaniques, IV, Vol. 232, 1-20 aout 1912, AIH, F. 206.

[urtesia]

e vertet, e vertet.
me mbajt rend, me mbajt rend.

me kris me pushke me bo sefa,
se flamurin bajrami se ka

[Dar_di]

Bajram Curri me shokët dhe bashkëluftëtarët e tij në Shkup