Alketa Spahiu

[Ermelita]

Nuk ka shume kohe qe ka dale nga shtypi libri me poezi i poeteshes se re Alketë Spahiu i titulluar "Syri qan per syrin".Libri eshte mirepritur jo vetem nga qarqet letrare por edhe nga lexuesit e pasionuar pas letrave dhe mendimit te thelle.

Biografia e autores:
Alketë Spahiu u lind me 13.08.1989ne Prishtinë.Shkollen fillore e kreu ne Gjilan.Vargjet e para filloi t'i formesoj qysh ne moshe te re dhe ato u botuan ne revistat e kohes si "Ylberi","Pionieri","Drita"..etj
Si adhuruese e gjithanshme e artit,ka marre pjese ne shume manifestime letrare dhe kulturore ndersa eshte shperblyer me çmime ne konkurse te nivelit komunal dhe me gjere.
Tani eshte nxenese e gjimnazit "Zenel Hajdini" ne Gjilan, me nje zell te madh per mesime.Ajoe shte anetare e nje varg organizatash per fuqizimin e rinise.Eshte anetare e Keshillit Rinor Nderkufitar GPKT,udheheqese e organizates se Vezhgueseve te Gjilanit,Vullnetare e Qendres kosovare per bashkepunim Nderkombetar,etj.
I pelqen edhe moderimi dhe me sukses ka arritur te prezentoje shume ngjarje me rendesi brenda dhe jashte qytetit si dhe bashkepunon me revista te ndryshme ku boton ese dhe artikuj me tema aktuale.
Me pare ka udhehequr emisione per femije ne radio lokale,kurse tani eshte bashkepunetore nga Gjilani per radio Kosoven ne emisionin e tinejxhereve.
Librat e bootuar:
"Kur buzëqesh hëna",SHB Ylberi,2003(poezi per femije)
"Nën cytjet e tërbimit",SHB Spektri,2005(roman)
*"Syri qan për syrin",SHB Rozafa"2007(poezi per te rritur)
*Redaktor: DR.Sali Bashota

[Ermelita]

Syri qan për syrin


Pyes sytë e tu,
pse ftohtësia e Antarktidës,
zëvendësoi sonetet e Petrarkës,
të skalitura në papiruset e ëndërrës.

Pyes sytë e tu,
në këtë realitet nudo,
a ka liqene lotësh të kuqërremtë,
që derdhen në metaforën e prushit.

Në ballin e Pirros së Epirit,
harta e zjarrit të Safos,
u shua nga amullia e idilës,
drithërima u kacafyt me serenatën.

Pyes sytë e tu,
në cilën galaktikë është kënga,
më përgjigjet heshtja,
e epitafit të retinës.
Në qiell vë një pikëçuditëse,
më kujton akuarelin e purpurt,
të dalmatikës së Gjon Buzukut.




Rozafa ironizon irelaen

Hijet e trazuara enden,
përqeshin absurdin e Rozafës,
në shekullin iks,
në vitin ipsilon,
ekuacion pa zgjidhje.

Nën gurët e heshjes boshe,
qëndron kalaja e fjalëve,
prapa grilave të besës,
janë prangosur pikat,
madhështia e kurorës zet,
ledhaton portretin e flijimit.

Belbëzimin e shpirtit hyjnor,
e interpreton një violinë antike,
mbi buzët e bimës së Rozafës.

Iks plus ipsion plus zet,
le ti zgjidhë Pitagora,
inekuacionet e legjendës.


Lufta e dytë e Trojës

Nga veladoni i enigmës së zymtë
mugulloi Narcisi,sarkazmë elegjike,
rrënjët e tij u krijuan nga lira,
kërcellin e ujiti me verën e Dionisit.

Truri i Sfinskit - ishull i Peleponezit,
gërvishi në të petalet e hieroglifeve,
mbolli farën e dinastisë së ditirambit,
Narcisi,vetëmohues i kohës jerm,
mbajti në pëllëmbë majen e Olimpit.

Kurora e dafinës qau Aristotelin,
Narcisi ëndërroi Helenën e Spartës,
po të ishte Greqia Saharë,
ujë të mos kishte as në oazat e Poetikës,
do të shpërthente një temperament:
Lufta e dytë e Trojës.

[Ermelita]

Ndoshta ende të dua


Bëj homazhe për mugëtirën e kaltër,
shikoj yjet me teleskopin e Kleopatrës
ndërmjet thoit dhe mishit,
shembet piramida e Keopsit.

Në mbretërinë e syrit tim,
vargohen lumenjtë e apokalipsës,
ura e ironisë,brigjeve të harresës,
mos më harroni,u thotë.

Përgjoj pas derës së fluskës së sapunit,
shoh botën e gotës së verës,
ndoshta ende të dua,
libreto i operetës së acarit.


Bisedë...

Pelerina natësore më mbuloi sytë,
pëshpëritjet e pagjumësisë lirike,
u greminosën në ujëvarën e lotit.

Orfeu im,Hadi më fronëzoi,
mos eja të më kërkosh,
lira jote nuk do ta magjeps gardianin,
edhe sikur në të të shkrihet sharmi im.

Rrëqethem kur lexoj pllakat e deltinës,
me përkushtimin zemëror:
“Euridikë,ti je ngjyra e ndezur,
e grafikës së gjakut tim”.

I dashur,unë nuk frymoj,
qoftë i përhershëm kujtimi për mua!


Tinguj qetësues

Dje ishte e dielë,kotje ankthi,
dizajnova qerpikun e lashtësisë,
kam porositur një vek nga Paionia,
do të end pështjellakun e Deas së Butrintit.

Në mëlçinë e Mona Lizës,
peshkova bishtin e vishnjes,
fërshelleva,pështyva në ajër,
Oqeani Paqësor më shpalli luftë.

E hëna më shpotiti,
u përvijova në telat e kitarës,
shkrihej vesa e Kurt Cobain,
“Come as you are”-“Eja siq je”.



Portret hënor

Më kanoset me qesëndi,
tapiseria korb e errësirës,
prizmat e yjeve i bëjnë grushtshtet,
hirit të tretur të Aleksandrisë.

Pikëlat e shiut lentojnë mjeshtërisht,
rekuiemin e makthit të shashtisur,
sekondat e kantatës lusin Isabel Allenden,
të qëndisin portretin tim në sepie.

Kilometrat e gurta do t”i korrim
me drapërin e reve të Hamurabit,
Drakon i çmendur,ki mëshirë,
më kthe hënën time.



Vërshim

Buzët e shkrumbosura të lirikës,
puthin diskun e gramafonit.

Oxhaku i qelibartë i aries,
tymos limonatë mitologjike.

Arkimedi ka konstruktuar stetoskopin,
për zbulimin e prejardhjes së lotit.

Në minierën e pentagramit,
formoj numrin 93,
do t”u telefonoj zjarrfikësve,
ta shuajnë vërshimin e “Vëlltavës”

[Ermelita]

Shkove me acarin
(kushtuar mikes sime,Qëndresë Krasniqit)

Në qiellin e baladës nuk do të ketë eklips,
se hënën e kapi peng mortja,
yjet qëmtojnë elegji abstrakte,
për perandoreshën me ëndërra kaçurrele.

Qëndresë,nuk e justifikove esencën e emrit,
nuk u rezistove kashelasheve të Sfinksit,
të ka fshehur ai dragua pas kangjellave,
lotët tanë ujitën zbehtësinë e kësaj pranvere,
i dhanë flakë ngastrës së rrudhave të zhuritura.

Bora të vodhi padrejtësisht,
ishte xheloze në diellin e florinjtë,
nuk donte që aroma e tulipanit
të kishte nuancat e buzëqeshjes sate.

Kë do ta dënojmë?
Vdekjen? Sfinksin?!
Borën?
Tri pika të mëdha sa Kashta e Kumtrit.

Me cilën rezolutë?
Atë të Hamurabit ogurzi?
Më mirë me Kodin e Kujtimit,
Do ta gdhendim në zemër.



Ndëshkim i padrejtë

Lëngoj në shtratin e marimangës,
predha e zjarrmisë më shpoi ëndërrën,
kërkoj në gozhdat e së shkuarës,
happy-endin e tragjedive të Shekspirit.

Të ekzistoj ose të jetoj
apo ta shoqëroj dheun e kadifenjtë,
ndoshta edhe unë do të vendos të vdes,
si Veronika e gjirit Kohelo,
ndoshta...

Do të ankohem në gjykatën supreme,
rreptë u gjykuan dy shtegtarë
vetëm pse dashurisë ia ditën vlerën,
mallkuar qoftë,
Kodi i Justinianit!



Frymëzimi

Brishtësia e skeletit të amebës,
gjurmon nishanin e heshtës,
mjaft luajte kukafshehti,
tik-tak i orës së eshtrave.

Edhe në helm vërej ëmbëlsi,
mos ik nga labirinti i kataklizmës,
më ofendojnë komplimentet e gjarpërit,
hemoglobinë e gjakut tim rozë.

Diafragma e euglenës rënkon
frymëmarrja valllëzon vals,
neuronet mishërohen me migrenën
dashuri e yjësisë,kancer i logjikës.

Hipokrati e jep diagnozën:
modesti epidemike e dalldisë;
kjo ekstazë ka emrin:
Elegancë Biologjike.


Apoteozë

Më gudulis qepallat,
kridhem në përroin e euforisë,
gravurë mermeri përrallore.

Syzet e lules së vyshkur,
sfidojnë miopinë e penës,
kreaturë engjëllore.

Boksoj psehin sot,
më gjakos apokalipsa nesër,
skeptër i melankolisë vezulluese.

Mendoj për ty,arterie,
kolona e lotëve dekonspiron revolucionin
vazo argjilore e adhuruar.

Mesnatë
do të përqafoj nënkresat,
ëndërroj se sonte gdhiva me sy mbyllur,
komandant i gjilpërës së pagjumësisë.


Testamenti

E pranova një ftesë,
nga nëntoka + parajsa,
Onufri do të më gërvishë bustin,
Një “Te Deum” i fryrë më ngrin buzëqeshjen.

Kur limoni të më okupojë,
mos më thërritni,mos qani,
do të ma zëni frymën e erupcionit,
fjala e tretur në buzë rënkon...

Vajet e trishta,artificiale,
nuk kanë qenë në modë kurrë,
as në kohën e Çajupit,
më përcillni në dasmën e epikës,
me okarinën e muzgut të kapitur.

Mos më vajtoni,
nuk i dua krojet e kristalta,
do të fikin vagëllimën e ëndërrës.

Pambarimisht po rrugëtoj,
me qerre me bulona të ndryshkura,
në pjesën tjetër të kozmosit,
po ju lë këngën time,
romantikën e vetullës së mekur,
po ju lë këngën time !

[Ermelita]

Kolazh

Krokodili ngërdhesh dhëmbët,
tmerr,ankth i zi,
miza ka nevojë për daulle konkave,
falna,o Zot i Madh,
mëkatet e pabëra.

Satani figurohet në lëkurën e engjellit
Trishtim,hipokrizi,
ritmet e zemrës hedhin valle të çmendur,
injorancë e palmës 21,
çudi...

Jashtë mediatorët e konfliktit të akordeve,
frustrim,bezdi,kontradiktë,
jetë,eja të të ndiej,
dua ëndërrën ta ëndërroj,
lulëzim ,dashuri.

Deri dje isha e harruar,
zgavra rrëzbiti kvartetin C-DUR,
Zot i Madh,na mëshiro,
Epilog...
Lindja s”është fajtore.



Muza e padjallëzuar

Bërthama e zjarrit,
më ngriu ditirambin,
oazat burgosin,
syrin mercenar.

Mbështillem me kurmin,
spiralen imitoj,
sa shumë breshër,
muza nuk di sherr.

E internuan në Shën Helenë,
kurrë nuk e njohu Napoleonin,
muza e purgatorit,
e palagura nga dielli.



Vdekja sjell dhimbje
(mikut tim vëzhgues,Armend Ahmetit)

Prilli heshti,
heshti edhe qerpiku i sedeftë,
thanë epiteti i yllit u zverdh,
kitara mbeti pa virtuozin e saj,
zemra nga gjoksi mori arratinë.

Prilli psherëtiu,
u varros harku i hënës,
kënga veshi robat e zisë,
në kalldrëmin e pikëllimit,
asnjë ngushëllim nuk marshonte.

Prilli heshti,
vdekja sjell vetëm dhimbje,
me lotë do ta gatuajmë,
shatërvanin e përkujtimit.



Gëzimi ynë
( mbesës sime,Valmës)
Fruta më e freskët,
e degës së melodisë,
Valma e ëmbël,
ngjyra e kuqe e qershisë,
njomëzakja jonë.

Me çelës simfonik të kam mbërthyer,
në sarajin e poezisë sime,
këtu të kam afër,
as mikroskopi nuk të identifikon.

Në kufijtë e vargjeve të mia,
uragani “Zvicër” fshihet pas mjegullës,
Valma,çupëlina ime,
princeshë vikinge e detit të sonatës

[Ermelita]

Shekull i vërenjtur

Në pranverën e Pikasos,
emigrojnë krizantemat,
kushedi cila nuse ua ka prerë petalet,
ta dyfishojë praninë e Venusit.

Triangli hunguron,
për rrënjën adventive,
sterr të zezë,të humbur,
në degën e Adamit mbin kaktusi.

Sa shekull i vërenjtur,
dekadat krahasojnë
dendësinë e vetullave
ndoshta rastësisht u ngjajnë
mjekurthinjurve të Kanunit.

Gjolet vrapojnë si kuaj të hazdisur,
cilës nimfë,stilisti i gjeometrisë,
ia fali fustanin e shiut?
Shekull i vërenjtur...



Rrugëtim në etnos

Ky trekëndësh i brezave
përkon me algjebrën e Ilirisë,
përfytyrimi i fyellit dergjet,
ikonat e regjura simbolizojnë Enkelonën.

Këto trungje Dardanie,
mbëltuan vetëm dardha të unazës,
identiteti sfilon me puplat e shqiponjës,
në pasarelat e parzmores krenare.
Oda e defit ua ruan vendet,
Bardhylit,Agronit,Pirros...

Enkelonë,Epir,
Iliri
apo Dardani,
si të doni më quani,
mos më lëni pa pavarësi,
kryeveprën e Niketë Dardanit,
mos e lëni pa autorësi,
mos e breni përrallën me mëndafshëra,
me okarinë të më ushqeni autoktoninë,
ju damarë të prushit,
mos më lëni pa pavarësi.


Përditshmëri

Në çdo molekulë,
shikoj filma ku centaurët,
fundosen në plasaritjet e labirintit,
kinematë e mykura,
fshehin retrospektivat e baltës,
uratë,bekoje regjisorin e turpit,
me një anatemë leukimike.

Ky diell yni,
telenovelë e dështuar,
çdo rreze e tij,
një episodë e Këngës së Mukës.

Ka edhe shumë seri,
gjer tek espisodi i fundit
sa vapë,
në këtë kutikulë të shiriteve,
më së shumti përfituan,
shitësit e kremërave për rrezitje.

[Ermelita]

Te gjitha mendimet jane te mireseardhura dhe shpresoj t'ju pelqejne poezite e prezentuara te autores se njome por me nje guxim haperimi artistik.