Ervin Hatibi

[DeLiRiUm TrEmEnS]

PROBLEME NDRICIMI


Thithe cigaren, te behet drite
Tregome se jeta eshte rrotull
Pastaj jeten mbushe me tym
Thithe cigaren, bej drite me fryme, pak
Me kete kraharorin tend te zbutur
Hapje-mbyllje sysh ndricimi
Ne ulur perdhe
Hijet lindin e largohen duke vjelle e duke u rrezuar
Ti pergjysem e zhveshur si nje rrenje
Si nje femije i prape, por me fat
Ti kam fituar te gjitha kopsat ne loje
Prek mishin tend, gishtat na takohen ne gryke te shishes
Ketu ka erresire, mishi yt fryhet si vele
Thithe cigaren, ose le te presim
Te kaloje edhe nje makine
Me plumba drite ti vret veten
Te gjitha kopsat t'i fitova
RRobat nuk pipetijne
Fytyra jote nuk jeton
Fytin tim nga brenda e ndricon
Barku yt i vogel bardhe e zi.

(27 Shkurt 1993)

[DeLiRiUm TrEmEnS]

JETIMORJA


Regetin ecja e kermillit ne mes te jetimores
Pllakat bardhe e zi, bardhe e zi kuadrat i ndajne ditet
Ku mllefi i kuzhinieres pushkaton makarona
E therren edhe rojen, pulen e vetme qe mbeti
Tingujt e tij pushkatuan Permes njeheresh
Gjithe fijet e barit, flakeza jeshile qiriu
Homazh ne kopshtijen ilustrimin braktisur ne botime
abetaresh
Te nje etnie te perndjekur qe fiket
Homazh per rrugen e qumeshtit te kermillit
Mu permes bardhe e zi, bardhe e zi
Tek e heq me llape shijen e pasdites
Qe i ul breket e vaketa pasditja
Mbi tullat pa nena
Te avllise qe rrethoi ndertesen:
Tre cunat aty u rriten: pa levizur shijojne dashurine
Puthitur ne kutite e kepuceve
Pa nene, pa nene
Pa gjiret e vegjel te bluzes me vija
Qe as sot s'shkoi ne shkolle
Jo, jo, nuk qe rrojtari pula qe therren
Per te premte zakonisht kopilat
Hane pastorin danez ne kat te dyte (tre kate ndertesa):
Ky i mbolli gjithe biblat ne saksite e dritares
Per te sajuar i humbur, atdheun e larget.

(1993)

[DeLiRiUm TrEmEnS]

DANISHT


Danisht e shkroi ajo librin
E patave te egra
U ngjiti dhe emra
Personale
Sapo hapet fleta e pare
Si kandrrat emrat patat kollofitin
Sapo hapet flete e dyte
Nje arome djerse gjysheje ndiej
Ne sqetullen mes dy fleteve te librit
Eshte vendi ku gjyshet na pergatitnin
Te lindnim
Me kujtohet kur i pyetnim nga dalim
Prej nga sajohet lindja jone ne bote
Ato theshin nga sqetulla
Shkujdesshem sqetullen na deftenin
Nje te vertete qe te turpshme e benin qimet
Prej aty lindi dhe letersia per femije
Bile edhe femije lindi sqetulla
Teksti flet qarte
E shkroi nje grua
Danisht
Ilustrimet me akuarel joshin njera-tjetren
E keshtu fletet levizin, me zhvendosin
Pellembe per pellembe drejt feminise
Femije-agoni, i grisja librat per femije
Femije i lig qe vetem dyshoja e genjeja
Keshtu qe qeshe i pari qe zhvesha nje vajze ne mehalle
Miturake si une e shfletoja me nje gisht te laget
Dhe keshtu i fundit teprova nje dekade me vonese
Duke shfletuar vetem libra si ato mbathje te pastra kukulle
U rrita ne libra, qeshe i fundit qe zhvesha nje vajze
Por te pakten shpetova
Nga dhelpra
Dhe dliresia e pules
Si edhe nga fshatari i mencur qe mundi mbretin
I shqepi edhe te bijen
Dhe ja kam arritur te shkruaj per mrekulli
nje vjershe qe i vogel
per syte e pafaj te ujkut
Dhe frymen e tij te athet
qe hukat zemren time-kembane
Foshnje rritur ne nje pyll te shpyllezuar
I zgjodha qe pa mesuar te lexoj
Librat
Me nje shqise te inatosur qe i ndan sakte
Kerpudhat e helmeta nga te ngrenshmet
S'pati kelysh k*urve te me mbylle
Ne azilet me ilustrime te femijeve
Libra te shiturish ku fillon dhuna
Ashtu si e pakuptuar
nje inkuizicion i madh, nje zjarr duhet
Ta djege injorancen e librave per femije
qe jane libra si tagjia ne drithera
Gjenerata te frikshme rritur nga gjyshe qe vdesin
Dhe libra me makievelizma junioresh
Poema per fashizmin kristian dhe alkimine
Libra qe ne fakt duhet
Plot art e lajle te na i servirnin
Por krejt te thinjur
Te deshironim vete te vetehumbnim kontrollin
(Le te prallisnin kuajt c'te donin, le te thyheshin gardhet
Nga pornografia infantile)
Te na provokonin sa te donin per te provuar besimin e forte
se nuk eshte krim vetem te shkruash librin
se nuk eshte krim vetem te shkruash keq
se nuk eshte krim vetem te shkruasht danisht
E patave te egra danisht t'u ngjitesh emra
Krim eshte se ti je nene, duhet te jesh nene
O nene, libri eshte perdhunimi i pare qe pesova
Sapo mesova te lexoj
une nuk desha te perfundoj keshtu
Por libri keshtu perfundoi
Fjale ...
Pra krimi yt eshte se lehte-lehte
Projektove
nje dhune te destinuar per femije
Me pata folese daneze
E bere sic thashe lehte-lehte
Pengesa e vetme, arti i gatimit dhe morali
qe nuk e di ne i ushtrove ne javet intriguese
Kur shkruaje cudine ritmike qe s'ndalej as nga ato vete
Oh... zonjushe me fal, zonje skandinave e pa emer
Me fal per gjithe kete ligesi
Ate kodosh liber ne fakt as qe ta kam lexuar
Por ky terbim me mban gjalle
(Jam krenar qe kam qene i kuq flake)
E ta dish, ka kohe, vetem sa lodhem per pak qetesi
Pak vetepermbajtje
E mbase eshte e vertete qe ne i duam femijet njesoj
Dhe qetesine
Dhe une mbase paskam bere krim
nje fjale e fundit:
A ke qene krejt e qete per ato patat
Kur i shkrove
Apo je treguar kaq makaber sa na ke lene te zgjedhim?

(1994)

[DeLiRiUm TrEmEnS]

Le t'i kthehemi pak figures se Hatibit. Fatmiresisht per lexuesit dhe shijuesit e poezise se vertete, ka "dy" Ervin Hatibe: "Nje" prej tyre nder te tjera do te bashkebotonte me 1994 "Antoligjine poetike, Blake, Ginsberg, dhe Morrison" se bashku me Genci Mucollarin.
"Antologji nga Genci Mucollari dhe Ervin Hatibi, nga libri me te njejtin titull: “Antologji | Blake, Ginsberg dhe Morrison”. Shoqata e idealisteve te rinj, Tirane 1994." - Ky eshte E. Hatibi idealist.

"Nje" tjeter eshte ai qe kane njohur disa.

[i fundit]

Ore djema Vini me te vertete eshte i madh,jo vetem si poet modern porse dhe si analist,besoj qe e keni deghuar ne emisione te ndryshme ne debate me anlistet e tjere shqipetare qe mbahen me emer,dhe ka dale shum mire....
I ben zap... Me te vertete ky person ka te ardhme....

[POthuajPOet]

Ore djema Vini me te vertete eshte i madh,jo vetem si poet modern porse dhe si analist,besoj qe e keni deghuar ne emisione te ndryshme ne debate me anlistet e tjere shqipetare qe mbahen me emer,dhe ka dale shum mire....
I ben zap... Me te vertete ky person ka te ardhme....

...kishte të ardhme...

[ERVINI_-_]

Heh Nata eshte Nate dhe Drita Drite .... ska dhe nate dhe dite te pakten jo ne Shqiperi....
Per mendimin tim Poezite e tij jane zbukuruar dhe artikujt jane pasuruar duke parashtruar realitetin ashtu sic eshte ... seshte e detyrueshme tu pelqeje te gjitheve ...
gjithe te mirat ....

[Uriel]

Këngë për veten time

Unë isha i mitur, i vogël, si harabel,
I çiltër kur nisa të udhëtoj.
Udhëtova ëndrrat në fillim, më pas rrugën e madhe
Si heronjtë e lashtë të përrallave.
Fatin për të gjetur. Ej, ku je, fat?
Por hero unë nuk isha,
Asgjë heroi s’kisha.
Rruga si në përrallë ndahet:
Të kthen njëra,
E dyta jo,
Megjithëse shumë ka kthyer ajo.
Në mes të rrugëve, sigurisht, një plak,
Një plak madhështor me mjekër të derdhur
Nën një ah.
Dhe plaku të thotë recetën pa u lodhur,
“Bir, kjo rrugë të çon e të kthen,
Kjo të çon e s’të kthen.”
Unë i vogël u tremba, hero s’isha, asgjë heroi s’kisha
Zgjodha rrugën që të kthen,
Megjithëse dhe ajo shumë s’ka kthyer...
Por tani që më duket se jam rritur
E kuptoj që plaku më ka gënjyer.

“Përditë shoh qiellin”, Naim Frashëri, 1989

[Uriel]

Gjiri i K...

Nuk kam gjetur kurrë guxim të pyes për të as moshatarë të mi, as të rriturit. Imagjinoja se im atë nuk kishte fare dijeni të tilla, e kjo me kënaqte të vazhdoja të përparoja në misterin tim pa dëshmitarë, pa zëra. Kurrëkush nuk e diti se paralelisht me dhjetra banka tetëvjeçaresh të tjera tiranase, unë po ënderroja gjirin.

Era e madhe. Era e zbulimeve të mëdha gjeografike kishte përfunduar si mos më keq. Nëpër harta fare të sakta që e kishin përzënë përfundimisht pikturën në këmbim të dollarit fotografik të të drejtave të njeriut me djegje të brendshme. Që pikon gjak, gjak kombesh të shpyllëzuar nëpër rezervatet lekurëkuqe. Këto rezervate ishin edhe qelizat më të vogla e të largëta të mrekullisë sime paragjeografike, ku dheshkronjën e mjerë unë mund ta ndërtoja me padijenitë e shenjta të filozofisë.

Kënd i tillë që ta mendoja sipas qejfit, i padeshifruar, ishte Gjiri i Kurvave në Tiranë, një sqetull me djersë lulesh të fshehta në juglindje të liqenit artificial.

I afrohesha tinëz si tigrit. Folklori i fëmijëve e adoleshentëve tregonte për një vis kënetor, me pemë e shkurre të lidhura ngjitas si një brinjë trupi. Robin Hudët e çfarëdoshëm të periferive të vidhnin aty këpucet e të torturonin. Pasi kaloje edhe kufinjtë e keqbërësve, fillonte me liqen shpinës topitja e busullave të mia, caku ku maja e lapsit thyhej tek rrekej të vijonte me të zezë brigjet. Fill pas atij limiti, dheu, uji, rrënjët përfundonin direkt mbi një bark të bardhë femre porsi një syrrealizmë banale. Aty ishte pra ai, vetë ai, logu i përfolur i kurvave. Aty ato jetonin, (mbase gjithë ditën) u zinin pusi ashikëve benin kënaqesi pa u plakur fare nëpër kaçuba, duke lëshuar në sinkron me simotrat e tyre përreth klithma zhuritëse nënash. Aty pra hekurudha me punë vullnetare e qytetërimit socialist humbiste, bohema fillonte, tribuja, ana tjeëer e hënës së unazave në gishta.

Dhe unë tmerrohesha të shkoja. Tmerrohesha rreth e rrotull se si nga lymi i liqenit mund të dilte ajo e të më tërhiqte për këmbë mes këmbëve të saj, të më merrte frymën, të më shtrëngonte të thosha fjalë të këqija e të pija cigare me të. Se unë i doja ato edhe gjirin, gjinjtë e tyre i dashuroja. Nga diagonalja e kopshtit zoologjik, ku fëmijët e tjerë jargaviteshin nga servilizmi para hekurave të ariut pozitiv të përrallave, apo mbanin qëndrim para zonjës dhelper, unë nga ana tjetër e liqenit u dërgoja kurvave nojmat e mia në ajër plot tundime. Dhe kokëulur nën pemë të parkut ndjeja nga larg stufën si digjte, e katër i bëja sytë. Mos vallë gjëja ndonje letër nga të vajzave që mbyteshin, mbyteshin, mbyteshin, apo brekë të braktisura, apo thesarin e humbur të debatikut. Apo mbase nga tmerri i hershëm asnjëherë nuk u bëra mbarë të dilja ku të dalë atje ku i çonin mileti dashnoret e gratë e martuara ndërronin për pak çaste larjen e pjatave me amforën e përmbysur të liqenit, nën frymënxjerrjen e rënduar të manjakëve nëpër pemë.

Kështu u harrua kjo koordinatë e vjetër, e jeta ime vazhdoi larg gjer këtë të hënë. Dhe ja ku mendova: të dal ku të dalë, do dal nga liqeni. Nga parku! Nga Gjiri! T’ua dhuroj atyre krejt veten time sot. Që më presin që fëmijë.

Vargan macesh të bardha që humbnin mes barit. Ulur në një stol plot emra veglash seksuale, m’u kujtua të hënën e gjithë kjo, mu në mes të saj. Me sytë e lotuar nga një lëng i ndaluar vërejta bile sesi tkurrej e fryhej si velë barke atje tej, trupi im i zhveshur.

E Premte, 18 shkurt 1994

[DeLiRiUm TrEmEnS]

Whole Lotta…

Nga një bllok në tjetrin më humb
Një vjershë për ty Lotta

Ti ecën larg, e nuk druhesh të kthesh kokën
për të verifikuar
supet e mija: ne njihemi
Ne s’flasim: pa fjalë pa duar ti ma tregove
E para
Mes shokësh, mes nesh e kërkuam e s’gjetëm
Argjend i ngrohur me pështymë
Aty ishte përdhe
Unazë gishti nënash që ia dëshiruam sho-shokut
E nuk e dallonim, një nga një kokëqethur larg shtëpisë
Në rrethina një burrë i huaj na përdhunonte
Pa frymë mbi njeri tjetrin, larg nga shtëpia
Lotta, kështu kjo fëminia
Më vjen, më ikën me ëndrra
Mes dhjetra qelqesh, dialektesh ti Lotta
Me një triumph të hapur në faqe
Me nje fustan më vjen, më çudisje, e qaje
Kur me dhunë ta vishte mami
Gjunjët tanë puqeshin në quka
Në ëndrra është mëhalla jonë, filmat
Më shpata druri të menduara
Që na thyheshin: po biçikletën Lotta, biçikletën
Ku na mësoje biçikletën, e në fakt më mësove dobësinë
(do sqaruar mosha jote, më e madhe se e jona)
Shtëpinë të kesh kundër, edhe rrugën
Fjalëve t’u druhesh, pa bërë dot pa fjalët e përbuzjen
E pastaj në darkë me biçikletën përtokë
Të të shkrythet gjoksi nga një vakësi pa emër
Unë mbaja timonin, ti pedaleve u mëshoje
Bark e kurriz ngjitur si një peshk I vetëm
Fshehtas rrotulloheshim nëpër rrugica
Nëpër dy boshte halash prej teli biçiklete
Jashtë asfaltit me vija të bardha, për ty flet mëhalla
Lotta a të kujtohet
Mos humbtë kurrë banja e vjetër e shkollës fillore
Shtangia e mozaikëve të ujit përdhe
Që pëshpërijnë në tavan
Aromë e mirë e jashteqitjeve miturake
E gjitha kjo gardhuar me gjëmime të forta gjoksi
Se aty ishim ne
Në kope, vëzhgonim si rriteshe pasditeve
Si largoheshe nga ti, nga ne
E nga bluza
Por unë përherë e kisha ditur se ti ishe ndryshe
Të dy e kishim ditur bashkë se ti ishe ndryshe
Ndaj rrija unë larg shokësh
Të gjithë më tallën me hundë, shfytyruar për mirë
Pantallonat e shkurtra që fërgëllonin poshtë nëpër gjunjë
Këto
Këto gjethe të reja në shirita filmi të vjetër
Më flit. Kam dëshirë të jemi aty edhe njëherë tjetër
Aty ku fillove
Lotta ti çun i shëmtuar.

[Xhuxhumaku]

Published On: Tue, Sep 24th, 2013
Logos & Art / slide | By standard
Goca të mira, të njohura, të Tiranës së natës
Share This

Add to Delicious
Share on FriendFeed
Digg
submit to reddit

Tags

E kanë konsideruar poezinë e tij pop-art jo tipik, me mesazhe jo tipike, por nën një stilistikë gjuhësore krejt të çlirët nga klishetë, Ervin Hatibi ka ngritur një lloj surealizmi sugjestionues me gjuhën e tij poetike; e përditshmja me sjelljen e konvencionit të sendeve krijojnë skenën njerëzore si gjuhë populli që tenton kujtesën, kohën dhe kryeneçësinë e historisë



girl-with-leavesKëngë dashurie për kandrrat

Ervin Hatibi



Këngë me karma

Gjithë ç‘kam parë, gjithë ç‘kam ngrënë-karma

Gjithë ç‘dëgjova, gjithë ç‘preka

E ardhmja është nesër apo thjesht’ e djeshmja

Me këmbët

Shtrënguar në këpucët e mija?

Karma

Unë vetë të mëkova

Dhe gjithë ç‘di për mua vetë t’i mësova

Pa më marrë shumë leje ti tani po përdor

Për direkë, krahët e mi të lirë

Qepallat e mija për vela ke qepur

Pa ma varur lundron për ku je nisur

Ku shkon, fjala vjen, një pëllumb që ikën

Përveçse për t’u bërë çift me një tjetër

A ke nga fillon vallë i ri, shteg

Përveçse në një nyje të rrugës së vjetër?

Të shtegtosh. Të ikësh. Po ku të shkosh?

Po zgjate këmbën, të jepet veç tokë

Pa ujë të ëmbël justifikimesh

Kjo

Është toka për ecje

Toka e njerëzve

Toka e mundësive ku nuk u iket dot përgjegjësive

Karma

Ajo që ke lexuar ti je ajo që ke ngrënë ajo që ke nënë.

2002



* * *

o hënë mos ma humb gjakun

klithte

njëri tek vdiste në këmbët e tjetrit

që vazhdonte ta vriste-mbytur në gjak e hëna

sipër e plotë s’humbiste

mes resh mbi shtegun shkretan

o Zot vetmia sa e rëndë me vrasës përmbi… e hënë aty

dy… tri… pesëmbëdhjetë hëna numëroje si kopsa

në pllakat e gjalla të gjakut të tij



…..



e njëjta hënë (vite më pas)

(një hënë që hyn në dhoma gjumi)

-ç’ke që qesh i thotë gruaja burrit

(shpinëz shtrirë mbi shtrat)

-ç’ke që qesh?

burrit më s’iu ndenj, s’u mbajt

-e di si është puna? (merr frymë thellë

gati sa nuk thith dhe hënën në zgafellë)

-e di sesi? mësoje pra:

kaq vite më parë isha unë

ai që vrava filanin një natë

e vrava; mos më pyet pse/si e vrava

e tek i bija, hënës i bërtiste mos ma humb gjakun

dëgjon? hënës i fliste mos ma humb gjakun

(gruaja dëgjonte e bardhë)



………………………..



nuk dihet sesi, por gruaja e burrit

ose foli me gratë ose me burrat…

e rëndësishme: fjala me hënë mori dhenë

dhe burrin e zunë e vranë



………………………..

kur gjyshi ma tregonte këtë gojëdhanë

në fund më thoshte (unë skuqesha)

- grave tregoju ç’ke brez e poshtë po kurrë

ç’ke brezi e sipër

brezi kështu ishte pra thelbi kufitar i burrit; brezi

që shtrëngon pas shpirtit koburet dhe poturet

problemi është se gjyshi neglizhonte në një farë mënyre

rolin drejtues të hënës, peshën e hënës në këtë histori

si edhe në gjithë historitë tona me vrasje edhe gra

(me eros e thanas si i thonë)

se është një hënë mbi ne, mbi njerëz që ecin, një hënë

torturuese si

makina e së vërtetës

është një hënë si llampë morgu përmbi

e poshtë që shtiresh i vdekur ti

poshtë ti tek shtiresh mish

është hënë-fanepsje e një gjiri nxjerrë nga rrobat gabimisht

për një fëmijë-femër që qenka rritur

që tashti pi cigare e jo qumësht njeriu-ky je ti

dhe hëna ai fakti i bezdisshëm që çdo nënë

në gjak

ka brenda rrobash gjirin si shantazh

por njëherësh edhe gjyshit i bie të ketë

të drejtë:

në i rrëfen gruas ç’ke sipër brezi-janë të njëjtët gjinj:

ajo të hedh e rend të gjejë ndonjë

që ia del të mbajë më gjatë të errët

fshehur

në një këmishë burri me kuadrata

gjysmëhënat e njëjta të anës tjetër

2002





Vajzat e tranzicionit



(kujtime)



Hyrje.

pjesëmarrje vullnetare

e fytyrave nëpër

dekore qytetare

faqe që përtërihen

faqe vajzash, fasada dekadash

që përhihen në

fizarmonikime

kolibrore

ditaresh

të një

(dy, tre, katër, pesë…)

adoleshence

me afat të parashikuar skadence



Thirrore korridori.



Goca t’buk’ra të rinisë sime të parë

Për ju më hapen e më bien përduarsh

Freskoret kineze të enumeracionit

Me ju hapen e mbyllen afresket

Përgjithësisht bardhezi

Të arkivave të tranzicionit

“… Sonila Sopi u gjet e therur

Në Milano, në plehra e hedhur”

Gocat e buk’ra të rinisë sime të parë

Ju ishit pa e ditur dhe pa faj

Bija të luleve të San Françiskos oqeanike

Por shampot ju vinin nga Bullgaria

Fallco dhe ballkanike

Ju vetëm liri, liri kërkonit

Dhe mëshirë nga motorristët e palarë të Babrroit

Goca të mira të Tiranës së parë

Burrat tuaj janë reporterët italianë

E ju më dukeshit të gjitha të mira

Kure unë isha thjesht i pakrehur

Dhe nuk kam pasur kurrë Sida

Thjesht’ më pëlqenin legjendat dhe Stigma

Si kafshë shtëpijake, por e egërsuar

Ju vrojtoja

Përtej Bob Marlit bjond të flokëve të mia

Goca të mira, të njohura, të Tiranës së natës

Me zhargonin tuaj të zhdukur tashmë

Bashkë me baret efemere

Në jug t’Unazës

Bashkë me pseudonimet romantike të spaçatorëve të

Vjetër

Që në fakt e nxirrnin bukën

Me ndonjë zanat tjetër

Zhdukur zërat tuaj si mente në mitingun e opozitës

Që zgjaste sa besimi ndaj politikës

Zhdukur përfundimisht silueta juaj e mirë

Nëpër palestra

Ku sot fabrikojnë një tip femrash të tjera

(pak më të lehta)





Dalje.





Në zemër më vijnë

E mblidhen

Ta nxijnë

Kujtime të vjetra ëmbëlake

Me një kreshendo prej flake (kashte



Kujtime të gjalla privuar

Tashmë

Në detajet banale –

Mbetën veç frazat, gjestet teatrale

Ashtu siç ishin shkruar

(Nën rekuizitën e vjetëruar

Erëmonte djersa e aktorit të ri

Të dhjetë vitesh më parë





Kujtime të gjalla qëruar

Nga detajet banale

Dhe mbetën simbole vetëm

Si kafka

Pas tretjes së lëkurës tullace

Dhe mishrave të lodhur të mimikës ne faqe





Kujtime që refuzoni shpejtësinë e dritës

Thellë perspektivës, brenda dritaresh të qytetit

Dritës

Tek i përshtaten rreth kurmit një ish-vajze

Që plaket jashtë meje (e re përbrenda

Ose e anasjellta

Kujtime, ju i përkisni më shumë errësisrës

Ku marrin në heshtje format e veta

Gjallesa gjuhësore nga e djeshmja

(Përdhe, mbledhin në heshtje rrobat e veta





2002-3-4





(agenda)



të hapësh derën, të mbyllësh derën

të presësh me syze dielli verën

të ndërrosh parfumin

dekorin

kostumin

të bësh maksimumin

të përdorësh telekomandën

të shtypësh tetën

dyshin

gjashtën

të kujdesesh për tonin kur ngre telefonin

-të djelën votonin

të zhysësh kartonin

për një emër

mashkull a femër-si herën tjetër

të ndërrosh fenë, ndoshta dhe seksin

të gjesh pretekstin







(breaking news) (BBCNN)



prapë luftë dhe prapë

makinat

e refugjatëve nën avionë

kanë targat perse të

afganistanit



mjekë pa kufi

të parruar

tymosin

jashtë vdekjes pop të bob marlit







(chorus)



kinezë, francezë, senegalezë

hieroglife me bojë kine të zezë

njëlloj të gjithë ndryshe ngjajmë

po na shpove njëlloj na del gjak

dhe kokakola

në xhinse gri na del boja

dhe e njëjtë është jehona

pop që lëshjnë fort rrugët tona

(por edhe aroma)

e njëjtë fytyra

përsëritet rruar nëpër pasqyra

si a-të e rrumbullakëta

në fundet e vakëta

të emrave italianë

të grave

të fqinjëve tanë

(me rimë)



2002-3





Këngë dashurie për kandrrat



Kandrrat me sheqer kërcitës dhëmbësh

Kandrrat me fyej të vegjël instaluar

Në buzët kampjuterike

Kandrrat- një miniaturë e thekëses së bukës, salduar

Me elektrofreskore ndezur

-Prodhojnë helm dhe mjaltë,

Acid dhe bazë,

Zoti më faltë,

Sa të bukura kandrrat

Këto insekte që ndërkapërcejnë zhanret

Këto kompozime të mendjes time

Që gjithsesi fluturojnë

Janë kandrra; kanë nofulla dhe flatra

Sa të bukura kur i than dielli e mbesin

Këmbëtmerruara shtang

Në parvaze dritaresh

Si zbrazen nga çdo jetë

E mbesin dizajn

Si firma stilografësh në cepa paragrafësh

Si karfica qimeshkulëse grash

Sapondarë nga burri

Si të shkelësh mbi varre, aq

U rri me kujdes

Si u vij vërdallë…

U ulem në gjunjë

I cek lehtas si nënën në gjumë

(Po fle apo vdes?)

Nuk kam sukses në delikatesë

Në ballin me djersë të gishtit më mbet’

Një femur i blertë bosh karkaleci

Një kokëz e vyer gjinkalle,

Zhvidhosur vetë

Si viruse më strehohen në qiellzë

Të gishtërinjve

Trashëgimi maori-suva me tatuazhe

Prej kaftani të pluhurt, të fluturt…

Kandrra të tejpashme si shiringa

Kandrra mbushur me pak mente

Syri juaj është një lente

E kthyer mbrapsht

Ku unë palosem

Zbres, zvogëlohem

Derisa meritoj të hyj në mendjen tuaj

Si në një botë më të mirë.

2003

*Të gjitha poezitë e botuara në këtë cikël janë të vëllimit “Pasqyra e Lëndës” sh.b. “Ora”, 2004/ Marrë nga “Fjala review”

http://www.standard.al/goca-te-mira-...anes-se-nates/

[ionian]

Madheshtia e nje poeti qendron tek aftesia e tij qe te marr -ate te veshtiren qe kalon para teje pa kuptuar - dhe te ta bej te qarte.Kurse keto poezite e fundit te Hatibit bejne komplet te kunderten . Marrin te te thjeshten dhe e bejne ne pakuptueshme.Une nuk mora asnje lloj mesazhi nga ato pak qe lexova.Po te kemi parasysh qe shkrimi pasqyron mendimin atehere i bie qe Hatibi tek libri i pare qe botoi , diku atje nga fillimi i veteve '90,te kishte mendim .Me pas nuk di cndodhi me te dhe ne shume nga ato qe shkruan, thote thjesht gjera pa kuptim.