“...Nuk do te te le, nuk do te te braktis...” Heb 13:5
Tani merr pak kohe per te lexuar keto fjale te pavdekshme te Margaret Fishbak Pawers: “Nje nate enderrova sikur po ecja pergjate bregut te detit me Zotin. Lart ne qiell me shfaqeshin skena te ndryshme nga jeta ime. Per secilen nga keto skena vura re dy pale gjurmash shputash ne rere. Njera pale me perkiste mua ndersa tjetra i perkiste Perendise. Kur mu shfaq skena e fundit e jetes sime, hodha syte per te pare gjurmat mbi rere. Vura re, se shume here pergjat trajektores qe kishim ndermare duke ecur, ishin vetem nje pale gjurma. Vura re gjithashtu, se kjo gje ndodhte gjate periudhave me te trishtueshme te jetes sime. Kjo me te vertete me trazoi dhe e pyeta Perendine rreth kesaj: “Zot, ti me pate thene se kur te vendosja per te te ndjekur ty, Ti do te ecje me mua gjate gjithe udhetimit. Por une po verej se gjate periudhave me te veshtira te jetes ime ka vetem nje pale gjurmash shputash. Nuk arrij te kuptoj perse ne kohet kur une kisha me shume nevoje per Ty, Ti me paske lene vetem”. Zoti mu pergjigj: “ Bija ime, une te dua ty dhe nuk do te te lija kurre vetem ne mes te veshtiresive dhe problemeve. Kur ti pe vetem nje pale gjurmash mbi rere ... ne fakt ato ishin te miat. Pikerisht ne ato momente Une po te mbaja ne krahe!”.
Krijoni Kontakt