Emily Dickinson

[Albioni]

Bota nuk eshte nje konkluzion

Bota nuk eshte nje konkluzion
Dikush gjithnje qendroi pertej
I padukshem si muzika
Por pozitiv si tingulli
Ta ben me shenj te vish
Te vish te pengon
Filozofi nuk di
Se fundi, per shkak te nje gjeagjeze
Mendjemprehtesia duhet larguar
Hamendjet le te mbesin enigme per shkollaret
Se per ta zgjidhe gjeagjezen
Burrat kan lindur mosperfilles ndaj gjeneratave.
Dhe kryqezim shfaqin,
Besimi rreshqet
dhe qeshje ka....
Prapseprape gjejne forca ta marrin veten.
Por skuqen ne fytyre perpara te tjereve
Kur guximi nga te therurat e fakteve
I ben te pyesin enetreguesit per rrugen e zotit.
Shume gjeste ne katedrat e kishes
Jehojne aleluja te fuqishme
Por narkotiket nuk e mpijne dot dhembin
qe si brise brin ne shpirt.

[Albioni]

Ata rane si floke debore
Si yje u leshuan mbi toke
Kur papritur tejpertej qershorin
Nje murla me gishtrinj e pershkroi.
Ata u treten ne barin pa rudha
Asnje sy s'e mberriti ate vend,
Por Zoti ne listen e te paanuluareve
Te gjitha fytyrat mund ti mbledh.

[Albioni]

Ne kurre nuk dime sa lart jemi
Gjersa te ngrihemi duam vertete,
E atehere, nese i qepeni planit
Lartesia jone qiellin preke

[Albioni]

Shprese-krijese me flatra,
Banon ne shpirtin e qete,
Ciceron nje melodi pa fjale
Dhe nuk pushon njehere.
Le te jete e rrepte shtengata,
Me i embel zeri saj!
S'e trazon gje krijesen e vogel
Qe te tjereve u jep kenaqesi.
N'me te ftohtin vis e kam degjuar
Dhe ne detin me te trazuar,
Po edhe kur u ndodh me ngusht se kurre
Prej meje gje s'kerkoi

[Albioni]

Mbasi zgjedh shoqerine e tij,
shpirti mbyll deren.
Te madheri e tij hyjnore
Me s'hyn njeri.

[Albioni]

Prane hyrjes duke pushuar,
Mosperfilles dhe para nje perandori
Mbi rrogoz gjunjezuar.
E njoha mire: nga nje komb i tere
Ai zgjedh vetem nje,
Pastaj kanatave te vemendjes
te gjithave nje gur i vuri.

[Albioni]

Shpesh tek poetet frymezimi vjen si nje stuhi e cuditshme, fuqia levizese e se ciles shkarkon nga gjoksi tyre poetik emocionet per ti komunikuar. Dueli shpirteror midis poetit, si njeri, dhe muzes, si burim i frymezimit poetik te tij shendrrohen ne ate gjini letrare qe ne e quajme poezi. Ndonese teknikisht poezia mund te paraqitet me e organizuar sikur te kaloje nepermjet redaktoreve profesionale, jeta e saj fillon pa kushte ne castin kur shkeputet nga shpirti i poetit. Poezia pastaj shtegton drejt perjetesise se saj here e lenduar, here e vetmua, here e denuar dhe, me se shumti, e lire. Por, ne kushte normale, poezia kurre nuk vdes. Te njejtin fat kane edhe poetet. as poetet nuk vdesin kurre- ata, kur mbyllin syte vetem kalojne ne oren e njezetepeste te dites. ndryshe nuk ka se si te kuptohet jeta dhe vepra e poetes Amerikane te shekullit IXX, Emily Dickinson.
Te ndjesh dhe te kuptosh jeten ne ngjyrat e plota te saj eshte nje gje, por te jetosh ashtu sic e ndjen dhe e kupton ate, eshte nje gje krejt tjeter. Ndjekja e dallgeve te ndjenjave per secilin nga ne, eshte nje trazire psikologjike qe kerkon arsyetim te vecante. Per poetet, nga ana tjeter, parimi i arsyetimit eshte disa here me esencial. Kjo jo vetem per faktin se poezia, si produkt shpirteror i poetit, eshte thjesht thenia me art e se vertetes, por se edhe e verteta ne vetvete ka nje substance, efektet e se ciles reagojne ne perpjestim te zhdrejte me interesat individuale te disa "personave"
Ndoshta shpjegimi me i perafert me te verteten e mbijeteses se poetes Emily Dickinson, njera nga poetet me te fuqishme ne historine e deritanishme te letersise boterore, eshte dashuria e jashtzakonshme per poezine, ne njeren ane, dhe besimi qe dashuria e saj do te jetoje me gjate me poezine se frymemarja e saj si poete. Ajo konsideronte punen me poezine te natyrshme, ashtu sic quajne nenat dhe motrat tona te natyrshme dashurine per femijen. Duke e pare rolin e saj si poete ne kete prespektive, ajo padashur krijoi nje barriere modestie per punen e aj me vargjet.


ps: Ne dietet qe vijojne do te kini mundesine te merni nje informacion me te zgjeruar reth jetes dhe krijimtarise se poetes emily Dickinson.
kjo e pergatitur nga Gjeke Marinaj

[macia_blu]

Albionline....te pershendes e te felenderoj per gjithe sa ke hedhur ne kete faqe... !
Do te kisha dashte me i perciell pershendetje edhe Gjeke Marinaj't!!

[ANISSA]

urime AlbiOnLine,te pershendes dhe te uroj sukse



me respekt


ANISA

[Diabolis]

XXVII

Unë jam askushi! Kush jeni ju?
Dhe ju askush jeni gjithashtu?
Atëhere u bëmë çift - mos e rrëfe!
Se ata na syrgjynosin ne.

Sa mërzi të jesh dikushi!
Sa popullore, si një bretkocë
ti thuash emrin gjithë ditën e ditës
një bataku mahnitës.

[Zombi]

Fjala vdes
Atëherë kur thuhet,
Disa thonë.
Unë them se
Fillon të jetojë
Po atë ditë.

[Diabolis]

LIX

Morra fuqinë time në duar
dhe shkova kundër botës mbarë;
S'qe aq sa e Davidit është kallzuar,
por unë isha dy herë më guximtar.

Shënjova guralecin, por vetë unë
ishte gjithë që ra përtokë.
Të ishte Goliati i stërmadh shumë,
a vetëm unë shumë i vogël?

[Diabolis]

LX

Një hijemik për ditë të nxehta
është më lehtë të gjesh
se një temperaturash të larta
për orën e ftohtë të mendjes.

Erëtreguesi pak për nga lindja
shpirtrat prej muslini përlan;
nëse gjoksoret e leshta më të forta
se ato prej nape janë,

kush duhet fajësuar? Endësi?
Ah! filli i kokolepsur!
Tapetet e paradisit
kaq pa kujdes janë endur.

[Diabolis]

LXXII

Zemër jo aq sa imja e rëndë,
duke shkuar vonë në shtëpi,
ndërsa m'i kaloi dritares ndënë
vërshëlleu një melodi,-

një copë të shkujdesur, një balladë,
një këngë të udhës;
por për veshin tim të vrarë
aq ëmbël një qetësues,

sikur ishte një zog fushe
duke shëtitur këtej,
u frymëzua dhe këndoi me zë gushe,
pastaj flluskoi ngadalë andej.

sikur një përrua që gurgullet
në një udhë sfilitëse
fut këmbët e përgjakura në minuet
pa e ditur se pse.

Nesër, natë do të vijë sërish,
Kapitëse, ndoshta, dhe me plagë.
Ah, bri, anë dritares të vish,
unë falem të shëtisësh prapë!

[Diabolis]

LXXVI

Kam qënë i uritur gjithë monë;
ora ime erdhi, të darkoj;
Me drithma tërhoqa tryezën pranë,
verën kureshtare e lakmoj.

Kjo qe nëpër tryeza ajo pamje,
kur sillesha, i uritur, i vetmuar,
që në dritare shikoja, për kamje
që nuk shpresoja në ta zotëruar.

Nuk dija ç'ishte buka e mjaftë,
kaq ndryshe nga thërrimja qe,
që zogjtë dhe unë shpesh ndamë
në dhomën e ngrënies së Natyrës ne.

Bollëku më vrau, ishte diçka e re,-
u ndjeva keq dhe i shkëputur,
si kokrra e një kaçubeje malore
mu në rrugë artisur*.

As isha i uritur; ndaj gjeta se
uria ishte një shteg
e vetjeve përjashta dritareve,
që e hyra ja u heq.

*artisur - transplantuar (sipas fjalorit te gjuhes shqipe)

[ocean]

Truri - eshte me i gjere se Qielli - Se - po ti vesh
ane per ane - Njeri tjetrin do ta nxe Me
lehtesi - edhe Juve - prane -

Truri eshte me i thelle se deti - Se - mbaj ata
- Kalter me Kalter - Njeri tjetrin do ta thith - Sikur
Sfungjeret - Koven - qe bejne

Truri eshte vetem pesha e Zotit - Se po ti peshosh -
Cope per Cope - Dhe do te ndryshojne - ne qofte se po -
Si nje Rrokje nga Zeri.

Emily Dickinson