Postuar më parë nga
saura
Realiteti i hidhur i shqiptarëve në Shqipëri - Stela SkeNDERAJ
I takoj një familjeje të thjeshtë. Im at ka qenë një naftëtarë. Prejardhja ime është; babai nga Mallakastra e nëna nga Labëria e Vlorës. Për arsye pune, babai im u shpërngul në Patos të Fierit pasi punonte me naftë, një qytezë e vogël e krijuar vonë dhe në te pjesa më e madhe e njerëzve ishin punëtorë të naftës. Emigroi në Turqi më vitin 1996 ashtu si shumë shqiptarë që u shpërndanë nëpër botë. Porti i emigrimit tim ishte Turqia. Me shumë vështirësi të mëdha ju ambientova këtij vendi Aziatik. Fillova studimet e stilizimit, edhe punë edhe shkollë. U ktheva në një vëzhguese e kulturës turke dhe mora atë që më nevojitej. Kurrë nuk e ula as vendin tim apo popullin tim në këtë vend, por përkundrazi, bëhesha më sfiduese duke ngritur vlerat e tokës time të zakoneve tona. Koha rrjedh si ujëvarë dhe shumë më kishte marrë malli për tokën time, por s’mundesha të kthehesha.
Dëgjoja që toka po zhuritej nga lufta - varfëria. Mërzitesha që s’mundesha të bëja gjë. Pas 4 vjetësh rastisa për herë të parë në një flamurë shqiptarë. Mu duk sikur pash diçka që ishte pjesë që më mungonte shumë. Ndjenjë që s’mund të përshkruhet. Vetëm ai që e vuan e kupton. Hapa dyqanet e mia në at vend ku kisha ardhur si emigrante. Klientela ime më e shumtë ishin shqiptarët e Turqisë, ata njerëz që janë lënë në harresë nga toka mëmë që vazhdojnë me korrektësi ti vazhdojnë traditat e tyre në tokën e huaj. Njerëz që u imponuan turkut respektin me punën korrektësinë e tyre, me vlerat e tyre që i ruajtën edhe në tokën e huaj, të cilët u bën një shembull për mua. Atë nacionalitet që njerëzit e këtushëm e ushqenin për Turqinë, unë e ushqeva për tokën time.
Në festa kombëtare në Turqi, kudo mbahen flamujt turq, kurse në vitrinën e butikut tim, flamuri shqiptar kuqëlonte dimër- behar. Pas 14 vjetësh vendosa të kthehesha në tokën time. Tepër e emocionuar për kthimin, kisha etje për oksigjenin e tokës time. Kur vulosa lejekalimin pasi pasaporta më kishte mbaruar, më thotë Polici Turk: “ Ku vete. Ndenje 14 vjet, po tani perse po ik”. Më duhet, i thash se kam sfilatë mode atje. Hipa në avion me shumë emocione, një kënaqësi që do veja në tokën time, ëndrrën 14 vjeçare. Avioni u ul. Gjëja e parë që pashë, “flamuri i grisur Shqiptar në Aviacionin shqiptar turp më i madh nuk kishte”.
Kalova te vulosja leje kalimin se më priste familja. Më thanë që të prisja më tutje. Ika. Erdhi një makinë policie. Pesë orë në komisariatin shqiptar. Një skandal i vërtetë që tregohet ndaj emigrantëve. Pas 4 orësh e gjysmë, pasi mbaruan marrjet në pyetje, polici shqiptar më merr edhe mua në pyetje, 30 minuta dhe pyetja ishte: ” Pse erdhe në Shqipëri pas 14 vitesh? Më thuaj emrin e vërtetë kush je?, etj .
Ishte një nga skandalet që unë u përballa në Shqipëri, një far “mirëseardhje” në Shqipëri. për emigrantë.
Pas këtıj skandali, ıshte dogana, një korrupsjon i hapur. Kisha fustanet me flamur në çanta. U them se kisha sfilatë dhe duhet të ikja. Më thotë se s`mundem t`ju lë se është mbyllur sistemi, që në aeroportin shqiptar “Nënë Tereza” mbyllet sistemi doganorë i kompjuterit në orën 6-të të pasditës, i cili duhet të jetë aktiv 24 orë, dhe e vetmja zgjıdhje ıshte, 100 euro nën dorë.
Kaq hapur të kërkohej ryshfet për herë të parë në jetën time në Shqipërinë time të shumë ëndërruar, rastisa. Ej, sikur çdo gjë të mbaronte me kaq!!! Shqipëria që kisha dëgjuar që kishte përparim, ngjante në një vend të prekur nga ndonjë radioaktivitet kimik. Njerëzit shumë të vrarë në fytyra, të vrazhdë, kafenetë me rini, rrugët rrëmujë, mjerim i plotë u shfaq para syve të mi.
Zhgënjim total mund të them. Erdha në tokën time për një projekt fisnik për 100 vjetorin, diçka që do kalonte në histori, dhe do e falja në muzeun kombëtarë. Do ja falja tokës mëmë që i kam borxh emrin fisnik që më ka dhënë, por në Shqipëri në vend të përkrahjes mund te them u përballë me një injorim të paparë. Njerëzit qe për shqiponjën dykrenore bërtisnin se ndiheshin krenarë. Ata njerëz ishin tretur përbrenda vlerat që vërtetë i bënin të ndiheshin të tillë.
Shumë fjalë mora dhe asgjë konkrete. Shumë trishtues ky realitet. Se meriton kjo tokë këtë.
Edhe më e keqja është kur them se prindërit ku më jetojnë. E marrin në mënyrë tallje.
Kur dikush që më kërkojë bashkëpunim, më thotë: “Vjen nga Patosi dhe më flet mua për zhvillimin e biznesit”, kur zotërija harronte se unë me vite jetoja në Stamboll, në një vend ku ka një larmi kulturash, ku në at vend dhe mbijetova, por dhe u ktheva në një punëdhënëse për vendasit.
Me këtë thënie përballem shpesh kur në Tiranë, tiranas ka shumë pak, janë të gjithë të ardhur, dhe po thonë jemi tiranas.
Unë prezantohem se kush jam se skam arsye të gënjejë, por Shqiptarët e Shqipërisë megjithëse mundohen të ecin drejt integrimit në Evropë, por akoma ekzistojnë mentalitetet që vërtetë mu dukën pa kuptim dhe lidhje.
Vëllezër Shqiptarë
Po ta doni një Shqipëri të bashkuar, po ta doni një Shqipëri Etnike, bashkohuni njëherë në zemra, pajtimi dhe bashkimi aty fillon. Mos vrisni njëri - tjetrin, mos urreni vëllanë tuaj, mos poshtëroni motrën tuaj, mbani vlerat dhe zakonet shqiptare, kulturën shqiptare mijëra vjeçare, mos bëj ndarje krahinash, se si Fieri, Shkodra, Prishtina, Shkupi, Kukësi, Vlora, Korça, Tropoja, Delvina, janë shqiptare. Gjak i kuq i pastër dhe i lashtë Shqiptari, i vetmi vëlla dhe motër që të përket po gjakut tënd, është vetëm Shqiptari. Mos i kërkoni Evropës bashkim etnik, po nuk realizuat këto.
Po ju bëjë këtë thirrje unë STILISTJA Shqiptare e Turqisë. Emigrantja që me dashuri për flamurin tim dhe tokën time përgatis veshjet me simbol. U mundova të bëja diçka gjigante, po s`më mbështeti njeri. As u afruan për bashkëpunim, por vetëm për mashtrim.
Atë koleksion do e realizoj për 100 vjetorin, por jo në Shqipëri. Kjo do ndodhi në Turqi. Atje, ku janë Shqiptarët e harruar që në themel kanë mbetur Shqiptar.
Vetëm atëherë zëri im do ngrihet fortë për realitetin e hidhur që u përballa në Shqipëri.
JU LUTEM, BASHKOHUNI NË ZEMRA SE VETËM NGA ATY VJEN BASHKIMI ETNIK.
Krijoni Kontakt