Kalimera Himare

[lushnjar]

Qe zogun e sollen ne pushtet serbet eshte fakt, qe i fali toka serbve si shperblim eshte fakt qe ishte klysh personal i duces eshte fakt qe u largua nga shqipria si spiun jo si mbret eshte fakt
Kto nuk jan trillime komuniste. Ca ben koministet me von eshte muhabet tjeter pastaj. Po zogu nuk e ka merituar asnjiher te jet mbret.

[skampin]

fati Shqiptareve ka qene gjithmone i keq siç ishte dhe kjo qe Mbreti Zog erdhi ne nje kohe te keqe ne pushtet kur nazifashistet po pregatisnin ndarjen e re te botes se po te kishte ardhur ne kohen e antikombetareve komunist atehere do ta shifnim se kush ishte ai dhe nuk do ishim ketu duke diskutuar se çfare jane Himara dhe Himariotet.nuk jam shume i sigurte por me duket se ne kohen e mbretit saranda quhej shqip Zogaj.

[brooklyn]

zogun bene shume gabim qe e lejuan te futet ne shqiperi. Ai e la kete atdhe ne diten me te zeze. Vodhi tere floririn dhe u zhduk.

[PORTI_05]

[QUOTE=brooklyn]zogun bene shume gabim qe e lejuan te futet ne shqiperi. Ai e la kete atdhe ne diten me te zeze. Vodhi tere floririn dhe u zhduk.[/Q




...ti sebashku me lushnjarin edhe shume te tjere duhet te merni meshume leksione te verteta historie ,dhe jo ato qe u ka mesuar ppsh per50 jete dhe vazhdoni ti besoni akoma .Zogu sa do i poshter qe te ishte ATE baban shirteror tuajin Enverin e shkolloi jashte,kurse ai nuk beri nje gje te till me pasardhesit dhe perkrahesit e zogut , lexo ketu me poshte,,,,,,,


Mbreti Ahmet Zogu I, lindi me 8 Tetor te vitit 1895, ne Burgajet te Matit. Tete vitet e para te fëmijërisë së Tij i kaloi në vendlindje. Në vitin 1903, vit në të cilin vdes i helmuar edhe babai i Tij, Xhemal Pasha, merret peng, në Stamboll, nga Sulltani.

Atje ai fillon studimet ne Liceun Perandorak, të cilin e mbaron shkëlqyeshëm, dhe më pas vazhdon studimet ne Akademinë Ushtarake Perandorake, të cilat i ndërpret në vitin 1912, kur niset për në Atdhe, për te marre pjese ne ngritjen e Flamurit dhe shpalljen e Pavarësisë në Vlorë.

Gjatë gjithë kohës se studimeve në Stamboll, ai mbajti kontakte të ngushta me të gjithë rilindësit, shoqatat dhe rrethet patriotike, me të cilat babai i tij, Xhemal Pasha, kishte lidhje të fuqishme dhe kishte mbështetur aktivitetet e tyre, që u bënë shkas edhe për vdekjen e dyshimtë dhe të parakohshme të tij.

Pas largimit nga Stambolli, Ahmet Zogu, ne krye të 20 mijë luftëtarëve, hyri triumfalisht në Shkup dhe, më pas, u kthye në vendlindje, pranë familjes. Por kur më 2 tetor 1912, Mali i Zi, i shpalli luftë Turqisë dhe hyri në Shkodër, Ahmet Zogu në krye të 2 mijë matjaneve dhe dibraneve, marshoi ne drejtim të Shkodrës dhe, ne kodrat e Rrenzit e Kakarriqit, luftoi heroikisht kundër malazezeve, duke i thyer ata.

Por, pasi hyri në Shkodrën e çliruar, u detyrua të largohet me gjithë ushtrinë për në Mat, sepse ishte sulmuar nga serbët. Në luftë kundër tyre, ai udhëhoqi Shqiptarët në beteja te përgjakshme por të lavdishme, duke i thyer serbet në Shkalle të Desheve te Macukullit, ne Lure dhe ne Kalanë e Dodës.

Ai luftoi heroikisht kundër te gjithë pushtuesve gjate Luftës Ballkanike, deri ne ardhjen e Princ Vidit, te cilit i ofroi shërbimet dhe armët e Tij, për te mundësuar stabilitetin e shtetit shqiptar, sovrani i te cilit, Vidi, kishte mbështetje ndërkombëtare.

Pas shpërthimit te Luftës se Pare Botërore, Ahmet Zogu luftoi kundër gjithë pushtuesve, duke përfshire edhe austriaket, te cilët pretendonin se ishin aleate te shqiptareve.

Me 16 mars te vitit 1916, Zogu vendosi te mbledhë ne Elbasan një kongres mbarëshqiptar dhe një Asamble Kushtetuese, për të cilën ftoi parin e gjithë viseve te Shqiperise dhe delegate nga te gjitha kolonitë e Shqiptareve jashtë atdheut.

Austriaket e sabotuan kete tubim dhe, me këtë rast, i dëshpëruar, Ahmet Zogu i shkroi August Karlit, Komisarit te Larte Perandorak Austro-Hungarez ne Shqipëri: "Ne vendosem qe nje Kongres Kombëtar te mblidhet këtu ne Elbasan, me 18 mars, me qellim qe te sigurojmë një njësim bashkëpunimi te te gjitha fiseve shqiptare dhe për te vendosur se ç’duhet te bëjmë qe vendi ynë te mund te ece ne rrugën e përparimit dhe te gëzoje lirinë qe iu dha nga Armata e Perandorisë Austro-Hungareze, prej nga ne presim shtyrjen dhe zgjerimin e kufijve tanë, ne baze te parimit te kombësisë dhe popullatës."

Austro-Hungarezet e shpërndanë me dhune administratën shtetërore shqiptare dhe vendosen pushtetin ushtarak te pushtimit, ne Elbasan dhe ne te gjitha territoret shqiptare te okupuara prej tyre.

Austro-Hungarezet e ftuan Zogun ne Spalato, ku e priten me nderime mbretërore, por nuk harruan ta ftonin ne një parade te madhe ushtarake për ta frikësuar dhe për ta bindur qe te hiqte dore nga lufta kundër tyre.

Ata e mbajtën peng Zogun ne Vjene, deri ne mbarim te Luftës se Pare Boterore, te cilën Blloku Qendror e humbi. Sapo u kthye ne atdhe ne fillim te vitit 1919, Zogu mori armët dhe luftoi kundër serbeve, malazezeve, italianeve dhe Qeverise se Durrësit, qe kish pranuar një Protektorat Italian dhe një Komisar te Larte te Italise, sipas vendimeve te Konferences se Paqes.

Por Zogu dhe patriotet shqiptare mblodhën ne Lushnjë Kongresin famëmadh, i cili vendosi bazat e shtetit Shqiptar dhe përzënien e te gjitha ushtrive armike nga Shqipëria. Ne Lushnje, Zogu u zgjodh ministër i Brendshëm i Qeverise se Tiranes.

Ne mars te vitit 1920, Zogu hyri me ushtri ne Shkodër dhe nuk lejoi qe trupat franceze t'ia lironin Shkodrën serbeve dhe malazezeve, sipas planit qe kishin hartuar. Ne prill 1920, Zogu, ne krye te ushtrisë qeveritare, përzuri greket dhe italianet nga Jugu i Shqipërisë.



Tashme vetëm Vlora kish mbetur e paçliruar ne duart e italianeve, te cilët Ai i përzuri përfundimisht nga Shqipëria pas një operacioni te kombinuar nga ushtria qeveritare e drejtuar prej tij, e përbëre nga 2500 ushtare dhe nga vullnetaret e ardhur nga te gjitha krahinat e Shqipërisë.

Ne vjeshtën e vitit 1921, shpërtheu Kryengritja pro serbe e Mirditës, e cila u ndihmua ushtarakisht edhe nga ushtria serbe. Pasi e shtypi ketë kryengritje, Zogu i dërgoi ultimatum Lidhjes se Kombeve, qe te urdhëronte largimin e ushtrive serbe nga Shqipëria, çka edhe u arrit, por, fatkeqësisht, Tirana ishte pushtuar nga rebelet pro serbe dhe parlamenti ishte shpërndare.

Zogu u kthye ne Tirane ne krye te ushtrisë qeveritare dhe rebelet ikën te shpartalluar. Por rebelet arritën te riorganizohen dhe ne mars te vitit 1922 sulmuan Tiranen, ku u zhvillua nje beteje e përgjakshme midis tyre dhe trupave qeveritare te drejtuara prej Zogut. Ne këtë kasaphane, ku rrugët e Tiranes u mbushen me qindra kufoma, trupat qeveritare arritën t'i përzënë rebelet dhe te rivendosin rendin brenda ne Tirane, por rebelet sulmuan përsëri ne Kashar, ku u zhvillua një beteje qe shënoi shpartallimin përfundimtar te tyre dhe arratisjen ne Jugosllavi te krerëve te rebelimit.

Pas zgjedhjeve te ligjshme te 27 dhjetorit te vitit 1923, Ahmet Zogu u emërua kryeministër. Me 23 shkurt 1924, Beqir Valteri i beri atentat Zogut ne Parlament dhe e plagosi rende atë. Zogu dha dorëheqjen dhe kryeministër u emërua Shefqet Verlaci.

Me 23 prill 1924 u vra Avni Rustemi, përfaqësues i opozitës dhe një nga organizatoret e atentatit te Valterit kundër Zogut.

Organizatat terroriste Dora e Kuqe, Dora e Zeze dhe banda te tjera, te drejtuara prej agjenturash te huaja, serbe, greke e italiane, nen drejtimin e opozitës me prirje bolshevike, bene Revolucionin Demokratik te 10 qershorit te vitit 1924, qeverinë e dale prej te cilit e njohu vetëm Rusia Bolshevike.

Ne dhjetor te vitit 1924, Zogu hyri triumfalisht ne Tirane, ne krye te trupave te qeverise se ligjshme te dale nga zgjedhjet e Dhjetorit te vitit 1923, çka u quajt edhe Triumfi i Legalitetit.

Ne Janar te vitit 1925, Zogu u zgjodh President i Republikës, ndërsa ne shtator te vitit 1928, Asambleja Kushtetuese e shpalli atë Mbret i Shqiptareve.

Ne vitin 1926, Zogu shtypi Kryengritjen pro serbe te Dukagjinit.

Ne vitin 1931, atij iu be atentat ne Vjene.

Ne vitin 1932, Zogu shtypi Kryengritjen e Vlorës, organizuar nga serbet.

Ne vitin 1935, Zogu shtypi kryengritjen e Fierit, te organizuar nga serbet dhe italianet, ndërsa ne vitin 1937, Zogu shtypi Kryengritjen e Delvinës, te organizuar nga italianet.

Pas pushtimit fashist te 7 Prillit, Mbreti Zog u detyrua te largohet ne mërgim, ku nuk e pushoi veprimtarinë politike dhe aksionin diplomatik ne favor te zgjidhjes se Çështjes Shqiptare dhe restaurimit te Monarkisë,
deri kur mbylli sytë me 9 Prill, 1961.