Një udhëtim nga Tirana me mjetet publike ose private masive drejt plazhit është një tmerr…
E kur mbërrin, në fund, ndanë rërës së plazhit, të duket se ke mbërritur në qoftëlarg…dhe jo për tu lehtësuar dhe për të marrë rrezet e nevojshme të diellit…Kalvari nuk mbaron këtu, sepse të duhet që të kthehesh nga andej ku je nisur… Britma. Sirena gjithfarëllojsh bbf-sh. Pluhur, shumë pluhur. Rrëmujë. Kaos. Të rinj të paedukuar. Ofendime. Sherre banale. Erë sallamerish në eter…Policë soditës. Furgona të pistë dhe autobuzë tejet të ndyrë…
Ky është peisazhi i mjedisit publik, nga ky qytetarët e Tiranës- nisin kalvarin e tyre drejt atij që quhet plazh. Eshtë vetëm 38 kilometra larg, por me një distancë të mjaftueshme, që të ndjesh të gjithë ato episode, që mbase nuk i has për një jetë të tërë. Në këtë zallamahi, provoj që të bëj rrugën e zakonshme për në plazh. Nga pas më ndjek “këshilla” vazhdueshmërisht e stërpërsëritur e atyre që të duan të mirën dhe të këshillojnë: “nuk iket ditën e dielë”…Ç’të bëj? Kur mund të ikin njësoj si unë, ata qindra dhe mijëra qytetarë, që ditët e javës punojnë dhe punojnë për të mbijetuar. Le t’i harrojmë këto të gjitha për një moment…dhe të nisemi.
Në zallamahinë, që është tek stacioni i trenit, vendit të nisjes për në plazh të të pamjetëve si unë: Atij që ka fat të ngjitet në mjetin më të parë udhëtues...duhet të jetë i bekuar. Kujtoj si për dreq epigramin, që ishte në lekun e dikurshëm shqiptar, mbushur me simbole të socializmit. “I paguhet prurësit më të parë”. Kështu është njësoj. Fiton ai që është më i fortë. Ai vendos këmbën në makinë dhe ikën. Të tjerët, që mbesin off-board shajnë me “t’gjithë robt e fisit” nga pas…dhe presin ndonjë mundësi tjetër, ndërsa dielli kap dalëngadalë kulmin e tij. Askush nuk i disiplinon mjetet për plazh, ndërsa të gjithë rendin dhe rendin më kot…sikur po ikin në qoftëlarg. Edhe kur arrin që të ngjitesh në ndonjë nga mjetet, atëhere duhet të fillojë negociimi me shoferin, që në këtë katrahurë është gjithsesi një zot i vërtetë. Nga ai varet se ku do të kalosh, por nga ai varet edhe shpejtësia, që ai e dikton si do vetë. Nga ai varet akomodimi. Nga ai varet humori yt. Të gjithë kënaqësinë që shoferi e ka prej autobuzit plot...dhe që zakonisht është i shoqëruar me ndonjë fatorino djaloshar me shumë tangërllëk-e shpreh sipas mënyrës së tij. Që është një këngë ose melodi e stërpërsëritur e familjes së tij ose “e shoqnisë së tij te klubi plot lyrë i ndonjë lagje periferike”. Këngët e qejfit të pirë të ndjekin në të gjithë autostradën. “Si më le…”..”Unë vdes për ty”…”Po tani që’m’tradhtove” me zë të çjerrë e dëgjon për kilometra të pafundëm dhe nën ritmin e shoferit, që ndalon si i ndërkryer duke shpërndarë zakonisht dhe të sharra andej- këndej….Kur vjen fundi që është sërish i tmerrshëm, teksa duket dhe hunda e Shkëmbit…je gati i pataksur nga vapa, i asfiksuar nga kushtet dhe gati i shurdhuar nga bbf-istët. Tani është koha që të zesh vend, sepse para teje kanë ardhur të tjerë më të ngeshëm dhe duhet të fillosh që tu lutesh kopetentëve, që shpërndajnë shezlongjet.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga Brari
.
. Mgjth nje shoqja ime ne Shkoder, nga Velipoja me mori ne telefon dhe po ia kalon per shtate pale qejfe (ama si Vlora nuk ka, lol.)
, se i kemi sic i ka bere perendia vete, te pakrahasueshme. 
dhe e di perse, ta shpjegoj une; Qe thua ti ne Tirane eshte yll bote dhe qytetaret jane dhjamosur shume, dihet qe fiskulture nuk bejne fare fare, dhe pikerisht per kete arsye durrsaket i bejne pak tranazh qe kur te kthehen ne tirane te thone shiko ate djalin esmer sa elegant apo ate belhollen bjonde. Pra qellimi eshte mireberes, sepse duke u torturuar ne plazh nen temperaturen 40 grade heq nja 3 kile dhjam
Krijoni Kontakt