Elita shqiptare

[i humburi]

A mendoni se shqiperia a e ka eliten qe i duhet ???



Me vetëdije

Me vetëdije pa moral. Në rastin më pak të keq nga halli. Esht e falshme nji herë sado që aspak e lavdërusheme Do ishte mjerim po të ishte vazhdë.sepse do ishte imoralitet. Ose kapriço.
Nën diktaturë mendimi i lirë ishte tradhëti, në demokraci mendimi i pa fre mund të jetë edhe më i rrezikshëm, se sa quhesh tradhëti mendimi i lirë në diktaturë.
Atëhere ishte i rrezikshëm për një njeri, sot ësht shkatrrues për gjithë shoqerinë.
Tranzicjoni zakonisht lidhet me gjendjen materjale në kte demokracinë tonë luleborë.
Çështja nuk është aq e thjeshtë: njeriu, në ndryshim nga kafsha që i mjafton vetëm tagjia, ka dhe një
oreks imaterjal të cilin oreks e kanë marrë përsipër të na na e plotësojnë idhujt.Kush janë kta?
Janë të gjithë ata të cilëve u besojmë si rrobota, për forcë zakoni, për injorancë.
Idhujt nuk kanë përgjegjësi ligjore se për ndryshe nuk do ishin idhuj, idhujt nuk kanë përgjegjësi morale sepse janë idhuj.
Kur çfaqen idhujt, idhulli, personalitet që ose s’ka asnjë vlerë e vlersohet,ose gëzon reputacjon të vjetër pa asnjë vlerë çasti, duhet pas tepër kujdes.
Sigurisht jo puntori që mezi nxjerr bukën e as fshatari punonjës ose mospunonjës për arsye të veta.
As çfardo biznesmeni sado i zoti se ai ka mendjen të bëje pare për vete duke mbajt dhe puntorët e tij me bukë. Po kush mbeti atëhere të ketë tepër kujdes?
Kush të mbesë, në se ka mbetur ndokush përveç idhujve…Nuk mund të mos ketë mbet askush për se mbari…..

Debati Qose Kadare që kërkon t’i sugjerojë subkoshjencës sonë se gjigandët po ndeshen, e çfar ndeshje
madhore që ësht ajo, e sa faqe gazete janë nxirë e jo vetem gazete, etj etj etj, qartazi dëshmon disa gjëra, se sa poshtë e kemi ul pjacën, por qartaz tregon edhe konfuzion mendimi apo si thoshte shoku Stalin
’’ shmangje, rreshqitje ideollogjike’’ ( në rastin tone jo bollshevike por ideollogjie normale );
po qartaz tregon se jo zotrinjtë e sipër përmendur por elita shqiptare është e përgjumur, ‘’un’’-i kombtar ka mbet jetim në vend që aq sa jemi dhe ata qe jemi te ishim krenarë për aq sa vlejmë.
As për më shumë e as për më pak. Do ishte nder dhe virtut.
Dhe jo të vemë në dyshim ‘’Identitetin tonë kombëtar’’e t’a diskutojm ate.
Por jo. Ne bëjmë llafe ndërsa duhet bërë muhabet, ne shajmë baballarët tonë që të na marrë me sy te mirë njerrku nga Evropi, a thua se Evropa s’ka pas Haxhi.Qamilët e vet. Veç për lakejt jo. Ose për injorantët.
Themi njëri tjetrit se historia jonë është e lavdishme e duke u sharë duam të tregojmë se jemi të mire,
e kujt?
Duhet sharë Haxhi Qamili se donte Turqinë në të cilën ishte rritur, duhet lëvdu Ismail Kadare se do Italinë sot, duhet sharë babai i I.K.apo shoku i babit tij se thirri tre herë e gjysëm ‘’Rroftë Tito””se aq mend pati atëhere e u dashka lëvdu xhaxhaj i zotnisë se brohoriti për Stalon sapo e kuptoi se ky qenka i mire…zinxhiri vazhdon me Kinën popullore deri sa dalim ke Italia Franca e Evropa en general…e pse jo e doemos Amerika?
Psikollgji qeni të rrafur po s’qe ndoj maskim profesjonal, po jo e një populli që herë mirë e herë keq, varet nga pikveshtrimi, vazhdon të qëndrojë në këmbë, e kjo është merita e vërtetë, por deri kur me kto mend të disave ?
Nuk na dhimbëset Haxhi Qamili se ai ishte një njeri pa shkollë sado trim e burrë bese, po sa intelektualë u bënë lodër e zullumeve që nuk i ngre kandari jo vetëm gjatë pesëdhjetvjeçarit monist?
Kulmi i marrëzisë së idhujve është fushata kundra Sulejman Pashës, themeluesit të Tiranës.
Si themelues e si statujë.
Konti Kapet që bëri Parisin kryeqytet, simbas këtyre mendjefemre, nuk e paska themeluar ai, se nja treqnd vjet më parë Klovis ka ndeit aty ca kohë e se dhe Cesari ka kaluar andej e edhe nji tribu galësh ka lënë akoma më parë ca gjurmë aty, e edhe Remi e Romuli nuk e themeluan Rromën që quhet Rromë se thohet se ka qenë Enea më parë, e se edhe ca barij me siguri mund të kenë kaluar ndojherë andej pari….
Nuk bëhet fjalë për ndoj çrregullim çasti të shendetit mendor, mbase kemi të bëjmë me ca hileqarë të vegjël që duan të shesin me çdo kusht e gjithçka, po në se ata nuk vlerësojnë traditën e prejardhjen e tyre, tjeterkush u a ul çmimin edhe më tepër.
Këtu bëhet fjalë për shkatrrim të historisë e strukturës shpirtrore (jo në planin fetar) të kombit, të bashkësisë, të shqiptarit, të njeriut me taban.
Si statujë: tregohet për një artist të madh francez që duke dash t’a përsosë veprën e vet kaloi në marrëzi të përkohshme.Vepra të përsosura nuk ka simbas specjalistave apo profesjonistave, debatet profesjonale janë të limitueme, cila është vlera e vërtetë e kësaj statuje?
Kemi statujën e një njeriu të popullit, një njeri i zakonshëm me tipare e karakteristika të njeriut të zakonshëm, i cili për meritë të vet e edhe per fat të vet u ngrit në rrang dinjitari të lartë e themelues i qytetit aktual Tiranës. Shembull që mund të admirohet.
Simbas idhujve duhesh ndoj vigan, madheshtor bukurosh e te kishte një letër me bekime nga papa në një dorë e kryqin në dorën tjetër…sepse kështu e don politika apo tregtia e çastit…por ja që s’është kështu se…
Ashtu? Epo s’bëka atëhere thonë kaçakët e ferrës, në të vërtetë të së vertetës.
Në të vërtetë nuk është hall i identitetit kombëtar a i fesë së popullit, dihet se për arsye për më tepër se objektive shqiptari ka pasur gjithmonë ca tipare të rëndësishme të pa qarta, këte e dinë edhe më mirë
tjerët e nuk përbën as sekret as dëm e as problem për ta.
Puna qëndron se ne vetë nuk po mundemi të percaktojmë se çfar duhet çfar mundet e si të bëhemi, e metë kjo e mos pasjes së elitës së vërtetë e jo formale por reale. Kjo elitë mbase nuk është munguese por e pa përkrahur, për të mos thënë e mënjanuar nga miopi intelektuale të çasteve që për këte komb qenkan të shumtë e të gjatë.
Por edhe idhujt nuk duhen kritikuar tepër,vetëm duhet thënë ndoj e vërtetë ndojherë aq sa ka mundesi; edhe borgjezia kompradore që qortojnë klasikët e ML në veprat e tyre, pamvarsisht se sa shumë ose sa pak fajtorë, ishin të detyruar në një far kuptimi, nga e brëndshmja e tyre e nga e jashtmja e realitetit, ndërgjegjet janë personale.
Prandaj idhujt mund të kenë ndonjë justifikim sa një gjethe fiku o sa reputacjoni i tyre, por qytetari gjithsesi duhet t’a njohë të vërtetën, duhet të jetë vigjilent dhe i përgjegjshëm, të jetë i qartë në mendje
të tij duke mos harruar shprehjen e fabulës popullore’’ Bane Zot anderr’’ sepse mund t’a paguaj shtrejt mendjefregizmin, shpejt ose vone.

E.Kaceli.

[i humburi]

ne kte vend nuk ka elitë
ka veç hajna e kta pa frikë
nuk e dijn që jan t pa dijtë
e mbajn veten burra t mirë
mbrenda vetes qelb e kellirë

[Brari]

"Cunami" në gjirin e të majtës


Hamit TAKA


Duket se diçka jo e mirë po ndodh ende në gjirin e shoqërisë sonë, rrjedhojë e të cilës ishin edhe ngjarjet e Shijakut, që detyrimisht do të pasqyrohet edhe në fytyrën e saj para opinionit ndërkombëtar. Ajo pjesë e shoqërisë që quhet e majtë, vazhdon akoma, pas 15 vjetësh, që margaritarin e fizionomisë së saj politike e morale ta kërkojë në mbeturinat dhe në llumin e shoqërisë së vjetër komuniste. Togfjalëshat "e majta progresiste", "politika e re", "gjithëpërfshirje", etj., që ia atribuojnë vetes, nuk janë gjë tjetër, veçse etiketa bombastike, që pëlcasin si fluska sapuni në këtë fushatë megalomane të tyre pas zgjedhjeve lokale. Përballë kërkesave të domosdoshme për rinovim, për një mendim bashkëkohor dhe për një vëmendje patriotike, më sinkrone me situatat e jashtme, të orientuar sipas vektorit të integrimit evropian dhe të pavarësisë së Kosovës, ata vënë dëshirën e tërbuar për pushtet me çdo kusht, etjen për pasurim me çdo mjet. Në vend të bashkëpunimit për avancimin e vendit në rrafshin e plotësimit të standardeve, ata vënë strategjinë e bllokimit të reformave të domosdoshme, të rrënimit të gjithçkaje të suksesshme të arritur nga qeveria demokratike dhe të amullisë shoqërore. Zoti Rama, me sa duket, në gjurmët e të parëve të tij, ka vetëm një qëllim: vitet e tij në krye të PS-së t'i përdorë si kanavacë piktori për të pikturuar historitë e tij fantaziste e famëkeqe.

Në shumicën e konflikteve dhe kontradiktave që ka nxjerrë në plan të parë procesi i zhvillimeve demokratike, të cilat u shfaqën me tonet më të ashpra gjatë periudhës parazgjedhore dhe paszgjedhore, ka një kontradiktë mjaft esenciale, kontradikta midis përmbajtjes së jetës në demokraci, në tërë kompleksitetin e vet, me format e vjetëruara e të trashëguara të sistemit të centralizuar e despotik. Përmbajtja e jetës demokratike është shumë më e pasur dhe më e larmishme se modelet e vjetra e shprehitë e ngurta politike të së majtës sonë anakronike. Me rigorozitetin më të egër, ajo rreket të fusë pasurinë e pafundme të ideve dhe fenomeneve të reja në lozhën e Prokrustit, duke gjymtuar gjithçka që nuk do të hyjë në këta kufij të ngushtë. Por sa më shumë evoluon sistemi demokratik, sa më e ndërlikuar bëhet diagrama e përparimit, sa më e gjerë bëhet liria e individit, aq më shumë elementë hyjnë në trajtën e kufizave të një shume, aq më tepër lindin kombinime të reja, që kurrsesi s'mund t'i futësh në prerje e standarde të trashëguara nga një sistem i dekompozuar e steril. Këtu nuk është fjala për filozofinë politike të së majtës në përgjithësi, në dallimet esenciale mes së majtës e të djathtës. Përshembull: e majta jonë insiston akoma në unitetin në tërësi të radhëve të saj dhe të gjithë popullit rreth partisë, në krijimin e një blloku "monolit" kundër qeverisë së Berishës dhe kundërshtarëve tradicionalë politikë, kurse e djathta preferon më mirë uniformitetin e ndarjes, diferencimin e vlerave dhe lirinë e individit. E majta jonë kërkon ta vërë gjithçka nën vartësinë, nën kontrollin e diktatin e një njeriu të vetëm, kurse e djathta vlerëson ekipin që do të menaxhojë tërë mozaikun e problemeve.

Fjala është për kontrastin e thellë, të pakuptimtë e të panevojshëm që shpalosi më së miri edhe fushata nervoze e tyre pas zgjedhjeve për gjoja menaxhimin efikas të "fitores" (fitore si e Pirros) për pushtetin vendor si dhe ngjarjet absurde të Shijakut. Dhuna verbale e përditshme në media, etja e tërbuar për pushtetin qendror dhe gjestet aktoriale të huajtura nga diktatorët e mëdhenj që ka njohur historia, flasin për një përdorim despotik të atij pak pushteti e mjetesh që kanë ende nëpër duar. Përvijimi në horizont i një aventure të re nuk është i padukshëm. Terminologjia e luftës, e dhunës revolucionare dhe e psikologjisë së terrorit evidentojnë karakterin ekstremist të synimeve të tyre. Thirrjet histerike "luftë për mbrojtjen e votës", "me gjokset njerëzore", "dhëmbë për dhëmbë e trup për trup", etj., etj., janë të denja për ndonjë udhëheqës legjendar të luftërave homerike. Edhe propaganda hitleriane e viteve '30 të shekullit të kaluar ishte më e kujdesshme dhe më e përmbajtur se zhargoni politik i zotërinjve Rama, Meta apo i të shpëlarit Ceka. Ky shpërthim marrëzie flet për "Cunamin" që ka shpëthyer në vetë gjirin e koalicionit të majtë.

Paudhësia e të majtës sonë qëndron në trashëgiminë e të kaluarës së saj, në mungesën e vullnetit të mirë për ndryshim, tek tensioni i brendshëm dhe konfiguracioni i të ashtuquajturit koalicion i majtë. Them i ashtuquajturi, sepse atje realisht nuk kemi një grupim subjektesh partiake me ide e programe të portretizuara qartë dhe që interferimi i programeve të tyre me kahe të majta ka sjellë bashkimin e natyrshëm në një koalicion të vetëm. Atje kemi ribashkim të grupeve klanore e bishtave të Partisë së Punës, që ikën nga sytë-këmbët në kohën e shpërthimeve demokratike, disa prej të cilëve, pas fitores së demokracisë, bënë edhe aleanca me të djathtën ose depërtuan brenda saj, për të bërë "kolonën e pestë", duke u fshehur prapa ideve të turbullta ose frazave mashtruese, si PSD apo PAD. Ndryshe është e djathta: me parti të reja që kanë programe bashkëkohore kapitaliste si dhe të partive të vjetra me programe që mbartin ngarkesë historike dhe që kanë evoluar bashkë me kohën.

Pushteti i pakufizuar për 8 vjet pas revolucionit të '97-ës, vjelja me dorë të lirë e fruteve të demokracisë, arbitrariteti në sjelljen me opozitën, deri në asgjësimin e pishtarëve të demokracisë, i verboi e i ndehu socialistët dhe i bëri të humbasin sensin e gjykimit, duke iu kultivuar çmendurisht ndjenjën e vetësigurisë dhe të epërsisë. Populli pa në ato 8 vjet fytyrën e vërtetë kriminale dhe babëzinë për pasuri, të cilën e kishin fshehur me mjeshtëri për 45 vjet, si kampionë të barazisë sociale, si kampionë të humanizmit, si kampionë të drejtësisë, si kampionë të lirisë, si kampionë të thjeshtësisë, bori të vjetra, të cilave u bien dhe sot.

Por populli s'është statist në një skenë të madhe, aq më tepër në një shoqëri demokratike. Këtë, sovrani e tregoi më 3 korrik 2005. Ishte një përjashtim logjik i kësaj kaste kriminale e dështake nga administrimi e menaxhimi i një evenimenti historik, aq të dëshiruar për popullin shqiptar në vendin e tij të shenjtëruar, siç është tranzicioni demokratik. Pasi u humbi Nano si kripa në ujë, të dërrmuar nga humbja e pabesueshme, nga lodhja e nervozizmi, socialistët prisnin "shpëtimtarin" si çifutët Moisiun. Dhe zoti Rama, në vend që t'i bënte socialistët t'i hapnin sytë mirë, të shikonin në dritën e diellit e nën qiellin e hapur atë skutë të errët banditizmi që i kishin përgatitur popullit në ballafaqimin e madh me Evropën, në vend që të sillte një frymë të re në politikën e të majtës, u nxiti ndjenjën e hakmarrjes dhe të revanshit, i riktheu në hullinë e politikës së vjetër të tyre, të cilën e donin dhe e njihnin si kau i vjetër brazdën. Të egërsuar nga humbja, si bisha që i ke hequr prenë nga kthetrat, pasi u prish idili paqësor i vetësigurisë, i korrupsionit, i shpërdorimeve pa limite, ata kaluan në ekstremin tjetër, në atë të anarkisë. U sulën të sabotonin e pengonin çdo gjë të mirë për Shqipërinë, u përpoqën t'i vinin gurë nën rrota çdo avancimi të vendit drejt shtetit të së drejtës dhe drejt bashkimit me familjen evropiane. Parimi i tyre stalinisto-enverist "çdo gjë që bëjmë ne është e dobishme, çdo gjë që bën kundërshtari është e dëmshme", duke e paraqitur mazhorancën e sotme si një forcë regresive e shkatërruese, u bë motoja e ekzistencës së tyre si opozitë. Psikologjia e verbuar nga ideologjia e vjetër është pengesa kryesore për të vlerësuar forcat krijuese të kundërshtarit politik. Dhe verbëria është greminë. Zoti Rama, që politikën e konceptonte si një rrymë moderniste arti, e thelloi edhe më tepër këtë greminë.

Sidoqoftë dhe pavarësisht se ç'mendon secili prej nesh, u deshën ato zhvillime parazgjedhore dhe kjo fushatë e egër paszgjedhore që të kthjellohej e vërteta mbi shkaqet e atyre qëndrimeve aventureske të koalicionit të majtë gjatë këtij dimri. Me një fodullëk të jashtëzakonshëm dhe me një egërsi plebejanësh, ata po ndërkryhen sikur kanë korrur një fitore për jetë a vdekjë mbi armiqtë tradicionalë të tyre. Pozat delirante në ekrane, parrullat e formulat majtiste, projektet për organizime strukturash si dhe thirrjet për mbrojtjen e votës, të ngjajnë me skenaret e filmave horrorë. Me këto që po shikojmë e dëgjojmë, duket sikur popullit shqiptar i rri në horizont fantazma e dhunës majtiste, në formën e '97-ës apo në ndonjë mënyrë tjetër, ndoshta më pak makabre. Por unë kam bindjen se me këtë yrysh të papërmbajtur e jashtë çdo logjike elementare, e majta jonë do të ketë fatin jo të Titanikut, nën peshën e shkëlqimit të vet, por të një avulloreje të abandonuar totalisht, që synon brigjet e pushtetit dhe fundoset nën barrën e turpit.

Leximi i keq i votës së 18 shkurtit e bëri zotin Rama edhe më të pangijshëm në aventurën e vet. Pasi ia rrëmbeu opozitës "paketën" e interesave të tij dhe pasi e pa qartë disfatën e thellë të zgjedhjeve vendore, tek humbi bastionet socialiste dhe aq më tepër aleaten tradicionale për të majtat ballkanike e më gjerë, fshatarësinë, po shpalos përsëri më me ngulm strategjinë e filozofinë e vjetër të rrëmbimit të pushtetit me dhunë nga revolucionarët. Natyrshëm shtrohet pyetja: Kush janë këta trima që duan pushtetin me çdo çmim për vendin e tyre? Cilët janë këta që s'duan ta lënë të marrë frymë popullin e keqpërdorur prej tyre për vite me radhë? Kush janë këta që duan ta kthejnë Shqipërinë në pronë të tyre? Kush janë këta që na kërcëllojnë dhëmbët çdo natë nëpër mediat e paguara me paratë e tyre të pista? Kuptohet lehtë se veç fosileve komuniste, bëjnë pjesë edhe pinjollët e tyre dhe të asaj shtrese shoqërore, që janë fëmijë të ambientit të vet, janë shprehësit e interesave dhe kërkesave të pjesës më të prapambetur të shoqërisë së sotme, të cilëve, kushtet e privilegjuara, u kanë formuar që në fëmijëri karakteret, u kanë mbytur ndjenjat njerëzore dhe u kanë zhvilluar egoizmin. Janë ata që e kthyen Shqipërinë në një shtet të shfytyruar klasor dhe ruajnë e ushqejnë po atë ideal klasor, por tashmë duke e mohuar prejardhjen plebejane të tyre, për të cilën dikur ishin krenarë. Por ai diell nuk lind më. Rama duhet ta dijë atë fjalën e urtë ruse se "sado i pasur të jesh, sado pushtet të kesh, askush nuk është i sigurt se do t'i shpëtojë torbës së lypsarit apo hekurave të burgut". Përparimi është më i fortë se tirania e disa njerëzve të degjeneruar.





RD

[icelok]

Populli shqipetar do ta kuptoje tashme te majten perendimi nuk e don,
dhe si rrjedhoje pa perendimin nuk ecet perpara.
mos te harrojme te shkuaren,se shpejt do te biem te gjithe ne lojen e te kuqeve.
uroj qe intelektualet shqipetare te perdorin te drejten e fjales,per te ndihmuar veteveten dhe kombin.

[sirena_adria]

Foto e rrallë/ Si jetonte elita shqiptare 80 vjet më parë


Një foto e rrallë tregon qartë si jetonte elita shqiptare 80-vite më parë, mes luksit plot finesë dhe standarteve të larta kulturore.

Alfred Peza poston një foto në Facebook, ku tregon detaje nga jetesa elitare e gati një shekulli më parë.


Postimi i plotë

Oxhaku i shkëlqyer që ndodhet në qendër të kësaj pamje tregon shijet e holla artistike, fuqinë ekonomike dhe standardin e lartë kulturor të elitës shqiptare të kohës.

Në të majtë, shfaqet njëri nga pinjollët e familjes Suma i cili sipas fotografit italian Giuseppe Massani (djathtas) ushtronte në atë kohë, profesionin e Noterit në qytetin më të madh të Shqipërisë së veriut.

Gjurma e parë e kësaj familje është zbuluar në një dokument të vjetër qe fliste për një baron me emrin Demetrius Summa, që kishte jetuar rreth 700 vjet më parë, në vitin 1331, e që njihej si sundimtari i Shirqit. Disa prej banesave të vjetra e karakteristike të familjeve më në zë të aristokracisë shkodrane, janë ende në këmbë, por me kalimin e moteve e kanë humbur shkëlqimin e tyre të dikurshëm.

Ndërsa shumë prej prej orendive të tyre unikale, pjesë e inventarit të objekteve të trashëgimisë së kulturës shqiptare, ose kanë humbur nga koha, ose janë grabitur, shkatërruar dhe trafikuar.


L.K/Dosja.al

Foto ne Link: https://dosja.al/foto-e-rralle-si-je...-vjet-me-pare/