Viroza E Mosbesimit

[iliria e para]

VIROZA E MOSBESIMIT


Natasha XHAGOLLI

Ashtu si një pacient i sëmurë, i përfshirë nga konvulsionet, edhe një vend apo shtet, rënë nën ndikimin e tyre, mbetet për një kohë të gjatë… si i paralizuar, i dobët, i pafuqishëm, apatik. Konfliktet e thella partiake, konfliktet e liderëve, të parlamentarëve, deri dhe të individëve të thjeshtë, që me dashje apo pa dashje përfshihen në ingranazhin e qeverijes së keqe të vendit, u mpijnë qytetarëve, besimin dhe respektin ndaj ligjeve të vendosura prej politikanësh të këqinj, në çdo vend qofshin. Besimi ka një lidhje dhe marrëdhënie të shumëfishtë me qytetarinë. Besimi e përkryen qytetërimin dhe qytetërimi e perfeksionon besimin. Mbrojtja dhe konsolidimi i vlerës së besimit, jo vetëm e lehtësojnë dhe e përmirësojnë jetën e qytetarit, por i japin më shumë dinjitet dhe personalitet, më shumë vlershmëri identitetit të tij kombëtar, pa e vënë atë në siklet apo në turpërim para identitetesh të tjera, qofshin ato italiane, franceze, amerikane etj. Në botën e sotme të qytetëruar po zë vend, gjithnjë e më shumë, pikëpamja progresive e qytetarisë globale, e cila për vlerat e saj, e shton edhe më shumë sigurinë në rrafshin e besimit njerëzor në të ardhmen. Brenda kuadrit të një qytetarie të tillë nuk mund t’i heqësh të drejtën qytetarisë së çdo vendi, qoftë edhe asaj shqiptare, për ta përqafuar këtë pikëpamje, pasi është e drejta e gjithësecilit që e njeh, edhe ta pranojë apo ta zhvillojë atë. Megjithatë, për stadin ku jemi ne shqiptarët (fazë kritike e zhvillimit të demokracisë), pozitiviteti i një pikëpamjeje të tillë, duhet të vijë te ne, i përshëndetur më parë prej standardeve të përparuara të botës… Megjithatë, për sa i përket këtij vendi, që quhet Shqipëri (dhe që ne, si shqiptarë, natyrisht s´mund të na bëjë askush, fajtorë, pse i përkasim), kërkohet shumë më tepër reflektim lidhur me atë, që mund ta quajmë qytetaria brenda nesh, me përmasa kryesisht kombëtare, duke i dhënë përparësinë e domosdoshme, të ashtuquajturit, dhe shumë të vlershmit identitet kombëtar. Domosdo, bota, duke ecur në rrjedhat e veta, duket sikur na përjeton ne shqiptarëve, si një kockë në grykë, por kjo është vetëm fasadë. Në fakt, ne për të, jemi si një film i vjetër, i kohërave të tyre të vjetra, rixhiruar sërish. “Varfëria nuk është një shkak i mjaftueshëm për të vrarë veten” . Dihet se demokracia si sistem, ka edhe riskimin e vet, përveç vlerave të njohura dhe progresive. Kur ky riskim bëhet shumë i pranishëm, ndikon edhe në errësimin e vlerave të një kombi. Megjithatë, për një varg vlerash të reja, ky proces kërkon një gjithëpërfshirje të re shoqërore, faktor ky, që merr rëndësi të madhe në kushtet tona, të zhvillimit të një procesi delikat, demokratik. Kjo kërkesë ka edhe më shumë peshë, pikërisht, atëherë, kur demokracia hyn në rrugën e rrezikimit, kur peshorja, padashur, anon nga antivlerat… Në funksionimin normal të një demokracie të re, një rol efikas ka besueshmëria e qytetarit ndaj një force të caktuar politike. Kështu, duhet të jetë dhe kështu duhet të ndodhë…Por, popullit shqiptar i është dashur të bëjë zgjedhjen e duhur ose jo, për një parti politike…brenda një periudhe të shkurtër të zhvillimit të proceseve demokratike në vend, gjë që ka shprehur, detyrimisht edhe përgjegjshmërinë, edhe papërgjegjshmërinë e tij. Abuzime dhe parregullsi të ndryshme, zbehin dhe vënë në dyshim drejtësinë e vërtetësinë, besimin e njeriut të thjeshtë, çojnë në shkallëzime të frikshme, në dëm të mbarëvajtjes së një shteti, në rënien e vazhdueshme të fuqisë së tij, deri në lëngatën e mosrespektimit të ligjeve…
Kur populli ka sy të shohë, se janë të parët politikanët, qeveritarët, që luajnë e tallen me ligjet e vendosura prej tyre, mpirja – virozë, e qytetarit të thjeshtë, bëhet gjithnjë e më e dukshme. “Njerëzit e mëdhenj ( në poste drejtuese, shën. i aut.) bëjnë pothuaj, po aq poshtërsira, sa edhe horrat e përbuzshëm, mirëpo i bëjnë fshehurazi, kurse në shesh nxjerrin virtytet e tyre dhe mbeten të mëdhenj. Njerëzit e thjeshtë i harxhojnë virtytet e tyre, fshehurazi dhe nxjerrin në pah poshtërsitë e tyre, dhe përbuzen” . Por, jemi ca larg, shek. XVIII -XIX, dhe korrupsioni ynë, ndryshe nga ai i kohës së Balzakut, është përditë ngado i lakueshëm, ndonëse s’mund të jetë, po kaq i zotërueshëm.E kështu i bie që, edhe tek njeriu i thjeshtë, te qytetari ynë, të lindë e zhvillohet viroza… e mosbesimit, e cila mund të marrë edhe përmasa epidemike, nga më të vështirat për t’u shëruar.
Natyrisht që duhet t’i thirret mendjes. Vendit tonë i duhen sot pikërisht, njerëz me besim në ide të përparuara apo politikanë të tillë të rinj, ndonëse ende të paprovuar, ende të panjohur, por me një CV të pasur (krahas të tjerëve, që kanë dhënë prova të mëdha besimi në popull), duhen përkrahur e mbështetur totalisht, dhe jo t´i djegësh apo t’i lësh të venë dëm. Me qëllim që idetë e tyre të mund t’i vënë në jetë, natyrisht, së pari, do hequr dorë nga paragjykime dallimesh partiake, pasi kryesorja që na bashkon të gjithë është interesi kombëtar...Thellë-thellë, njeriu e kërkon dhe e çmon besimin, e quan udhëheqëse në jetë. Besimi, edhe po të mbështetet në fe të ndryshme, te shkencat apo edhe te një tjetër sistem, i provuar apo i menduar si më i mirë, mjafton t’ju ofrojë njerëzve të thjeshtë, qytetarëve tanë, një truall më të sigurt e më të qëndrueshëm… përballë universit që na rrethon.




Shekulli
23/06/2006