Shtate Fjalet e Fundit (Porosia nga Kryqi)

[NoName]

SHTATË FJALËT E FUNDIT


POROSIA NGA KRYQI [1]


Është më se e nevojshme për jetën tonë të krishterë, që sa më mirë ta njohim dhe ta kuptojmë qëllimin e Mishërimit të Jezu Krishtit. Përmes vuajtjeve, vdekjes dhe Ngjalljes së tij, ne na përtërihet jeta dhe ringjallemi në jetën e re të hirit. Prandaj, këto porosi le të jenë për ne një nxitje që të shtijmë në veprim mësimet e Krishtit dhe kështu të ruajmë dinjitetin e bijve dhe të bijave të Zotit në jetën tonë të përditshme. HYRJE

Çdo porosi e madhe zakonisht është e përcjellur prej tri elementeve, shkruan Fulton J. Sheen, edhe atë prej: ambonit, dëgjuesve dhe të së vërtetës. Këto tri elemente i gjejmë në dy porositë e Shëlbuesit, edhe atë në fjalët e para dhe të fundit të jetës së tij publike. Me rastin e predikimit të tij në mal (shpallja e Lumturive, Krhs. Mt 5, 1-12) si ambon mirret kodra, dëgjues ishin Galilenjtë, ndërsa e vërteta ishte përmbajtja e predikimit të tij-Lumturitë. Amboni prej të cilit e dha porosinë e fundit ishte Kryqi, dëgjues ishin farisenjtë që e fyenin Zotin, priftërinjtë që e përqeshnin, ushtarët romak, nxënësit e frikësuar, Magdalena e cila qante, Gjoni që e donte dhe Maria e cila vuante siq di të vuaj nëna për fëmijën e vet. Magdalena, Gjoni dhe Maria, simbolet e pendimit, meshtarisë dhe pafajsisë. Këta janë shpirtrat që gjithmonë i gjejmë pranë Kryqit të Krishtit. Porosia që e dëgjuan prej Kryqi në prag të vdekjes së Jezu Krishtit ishin Shtatë fjalë. Ai thërret njerëzit pranë këtij amboni që çdo fjalë e thënë të shpallet gjithmonë, por edhe të jenë Fjalë ngushëlluese për gjithë ata që besojnë. Kjo porosi nuk do të heshtë kurrë dhe as që do të bie në harresë gjatë gjithë kohës së njerëzimit.

Edhe sot, në këtë moment, ne i dëgjojmë këto fjalë të cilat na thërrasin që t’i përgjigjemi dashurisë së Krishtit e të nisemi pas Tij.

FJALA E PARË

“Fali o Atë, se nuk dijnë ç’bëjnë”

Njeriu kur është afër vdekjes atyre që i don dhe të afërmve të vet u drejton fjalë të mira. Krishti atyre që më së shumti i ka dashur u drejtohet sipas kësaj rënditje: Fjala e parë u drejtohet armiqve: “Fali o Atë”; e dyta u drejtohet mëkatarëve: “Qysh sot do të jesh me mua në parriz”, dhe e treta shenjtërve: “Grua, qe biri yt”!

Ata që e kryqëzonin besonin se tash Krishti do të lëshoj klithje e britma, sepse kjo u kishte ndodhur me çdonjërin që e kishin kryqëzuar më parë. Seneka thotë se të kryqëzuarit mallkonin ditën kur kanë lindur, mallkonin vrasësit e nënat e veta, ndërsa Ciceroni thotë se disave u është shkurtuar gjuha që të merrnin fund blasfemitë e tyre të ndryshme. Për këtë arsye, edhe tash vrasësit prisnin të njëjtën gjë. Por kësaj radhe mashtrohen. Prej Krishtit u dëgjua Fjala: “Fali o Atë, se nuk dijnë ç’bëjnë“.

Krishti i falë të gjithë, Pilatin, Herodin, ushtarët që e rrahën dhe e munduan. Pse i falë? Sepse nuk dijnë ç`bëjnë. Sikur ta dinin se çfarë krimi janë duke bërë, se janë duke e gjykuar Jetën me vdekje, sikur ta dinin padrejtësinë që bënë kur e zgjodhën Barabën në vend të Krishtit... ata nuk do të kishin shpëtuar. Edhe ne, sikur ta dinim se sa e keqe e madhe është mëkati e do të vazhdonim të mëkatojmë, edhe ne do të humbnim. Prandaj, arsyetimi i vetëm pse ne nuk jemi shenjtër është se nuk e dijmë se sa Zoti është i mirë.

FJALA E DYTË

“Qysh sot do të jesh me mua në parriz”

Një legjendë tregon se kur shën Jozefi dhe Zoja bashkë me foshnjen u detyruan të largohen ë Egjipt, rrugës u ndalë në një bujtinë. Zoja e Bekuar kërkoi ujë që ta pastroj Foshnjën. Më pas, gruaja që ia solli ujin e pyet Zojën se a guxon ta pastroj edhe ajo foshnjen e vet që ishte e sëmurë prej gërbule në atë ujë. Dhe, pasi e pastron foshnja i shërohet. Rritet kjo foshnje dhe më vonë e gjejmë të kryqëzuar në anën e djathtë të Krishtit. A i`u ka kujtuar ngjarja për të cilën ndoshta i ka folur nëna e tij e tash Krishtin e shikon si një mik të vetin, këtë nuk e dijmë, por e rëndësishme është se ai tash i drejtohet Krishtit dhe i thotë: “Të bie ndër mend për mua, o Jezus, kur të arrish në Mbretërinë tënde”. Më në fund dikush i është mirënjohës Krishtit. Në mesin e shumë të pranishmëve dëgjohet një zë, edhe atë, zëri i një të gjykuari. Nuk do të befasoheshim sikur ta falënderonte gruaja e vejë të cilës Krishti i`a kishte ngjallur djalin e vetëm, apo Pjetri që e kishte parë Shndërrimin e tij, ose ai të cilit Krishti i`a kishte kthyer të pamurit... Ja, përpos një grupi të vogël që qëndronte pranë kryqit e që e dëshmon Krishtin Mbret, gjindet një cub i gjykuar që e pranon një gjë të tillë. Fitorja e Krishtit bëhet edhe më e madhe sepse edhe në këto momente ai e shpëton një shpirtë: “Qysh sot do të jesh me mua në parriz”.

Tregohet një shembull se si një ditë Krishti i dëftohet shën Jeronimit dhe i thotë: “Jeronim çka don me më dhënë”? Ai i përgjigjet: “Do ti jap librat i mia”! Por Krishti i thotë se kjo nuk mjafton. “Çka të jap atëherë” i thotë Jeronimi, nuk më mbetet tjetër, pos të jap “jetën time pendestare e vetmohuese”?! Krishti i`a kthen: “Jeronim, mi jep mëkatet e tua”.

FJALA E TRETË

“Grua, qe biri yt”

Një engjëll vjen në Nazaret te një Virgjër e përvujtë. Dhe, derisa ajo ishte e thelluar në lutje e dëgjon përshëndetjen më të rëndësishme në jetën e vet: “Të falem, hirëplote”! Ky ishte Dëftimi i parë se botës po i vjen shëlbimi. Kalojnë nëntë muaj dhe prapë vjen engjëlli dhe në brigjet e Judesë u shpallë barinjëve Lajmin e gëzueshëm për lindjen e Mesisë, “lavdi Hyjit në lartësi”.

Kjo Foshnje do të vazhdojë jetën e vet në Nazaret, por do të vij momenti i rëndësishëm për ne, kur në Kalvar do të ndodhë Dëftimi i dytë. Të parin e solli engjëlli, ndërsa të dytin e shqipton zëri i Zotit: “Qe biri yt”. Zoja, pra, nuk është më vetëm Nëna e Krishtit, por ajo bëhet edhe Nëna jonë.

Eva me mosdëgjesën e vet te druri i njohjes së mirës dhe të keqes e humb emrin - Nëna e të gjallëve, ndërsa me ndëgjesën dhe flijen e vet Maria pranë Kryqit denjësisht bëhet Nëna jonë.

Kjo, pra, është dashuria e Krishtit i cili edhe në Kryq vazhdon të kujdesohet për mua dhe për ty duke na e lënë Nënën e vet për Nënën tonë. Ajo kurrë nuk do të pushoj të lutë dhe ndërmjetësojë për ne.

FJALA E KATËRT

“Hyji im, Hyji im, përse hoqe dorë prej meje?“

Tri fjalët e para u ishin drejtuar atyre që Krishti më së shumti i donte: Armiqtë, mëkatarët dhe shenjtërit. Dy fjalët në vazhdim zbulojnë vuajtjet e Krishtit Zot e Njeri të cilat i përjetoi në Kryq. Fjala e katërt në mënyrë simbolike paraqet vuajtjet e njeriut që është i lënë edhe prej Zotit, ndërsa e pesta paraqet dhimbjen e Zotit që është i lënë prej njerëzve.

As natyra nuk mbeti indiferente kur njeriu e kryqëzoi Krijuesin e gjithësisë. Tokën e mbuloi një errësirë e madhe kur Krishti tha Fjalën e katërt: „Hyji im Hyji im, përse hoqe dorë prej meje“? Fshehtësi e madhe kjo për ne. Zoti i lënë prej Zotit. Biri e thërret Atin e vet, Zotin. Sa më ndryshe tingëllojnë këto fjalë në krahasim me ato të lutjes që na e mësoi: “Ati ynë, që je në qiell”. Në momentin e tmerrshëm që përjetonte Krishti pasi mbi vete kishte marrë të gjitha mëkatet e botës, duket sikur është fshehur edhe para Tij fytyra e Atit qiellor. Krishti i përjeton këto vuajtje për të gjithë ata që nuk e pranojnë Zotin, për ata që dyshojnë në praninë e Tij si dhe për të gjithë ata që rrinë indiferent ndaj Zotit.

O Krisht çdo gjë në botë është e Jotja përpos vullnetit tim. Na mëso të themi: “Jo vullnesa ime, por vullnesa jote u bëftë o Zot”.

FJALA E PESTË

“Kam etje”

Ky është ankimi më i shkurtë prej këtyre shtatë ankimeve nga Kryqi. Krishti vazhdon predikimin e vet. Ai nuk mallkon ata që e kryqëzojnë, nuk i qorton as nxënësit që të frikësuar rrinin skaj rrugës. Në tjetrën anë, nuk i jep fjalë shprese Magdalenës, fjalë dashurie Gjonit e as fjalë që i premtojnë jetën Nënës së vet Zojës së Bekuar. Në këtë moment nuk i drejtohet as Atit të vet, vetëm se, prej thellësisë së Zemrës së Tij të Shenjtë del ankimi: “Kam etje”.

Krishti këtu nuk lakmon pak ujë të kësaj toke, por Ai e dëshiron dashurinë tonë. “Kam etje për dashuri”. Në një mënyrë na zbulohet dhimbja e Zotit i cili është i lënë prej njerëzve. Krishti ka nevojë për ujin apo dashurinë e shpirtit tonë. Në fund të fundit, e kush e ka dëshmuar dashurinë e vet ndaj nesh nëse jo Krishti? Lexojmë në Shkrimin Shenjt se: „Askush nuk ka dashuri më të madhe se ndokush të jap jetën e vet për miqtë e vet“. Këtë dashuri Ai e dëshmon edhe kur i themelon Sakramentet që gjithjnë të mbetet i pranishëm në mesin tonë. Edhe kjo është një shprehje e dashurisë së Tij të pamasë e shfaqur ndaj nesh. Përmes sakramenteve, këtyre shenjave të dukshme të dashurisë së Tij ne e shuajmë etjen tonë shpirtërore.

Për këtë arsye, dashurinë tonë që duhet të jetë e ndërsjelltë, nuk e meriton askush më tepër se sa Krishti-Zoti ynë.

FJALA E GJASHTË

„Gjithçka u krye”

“Hyji e krijoi njeriun në përngjasimin e vet” (Zan 1, 27), por e dijmë se me kryengritjen e Luciferit këtë përngjasim njeriu e humb dhe kështu i nënshtrohet pushtetit të errësirës që është vdekja. Mirëpo, Ati qiellor, me mëshirën e vet don gjithësesi ta kthejë njeriun në gjendjen e mëparshme të lavdisë së tij. Zoti e dërgon në botë Birin e vet që krijesat e tija edhe njëherë ta shofin se çfarë duhet të jenë sipas dëshirës dhe vullnesës së Krijuesit të tyre. Në vend të Adamit të padëgjueshëm vjen Krishti i ndëgjueshëm, e në vend të gruas krenare Evës vjen gruaja e përvujtë Maria. Në vend të drurit të kopshtit të Edenit qëndron druri i Kryqit.

Shëlbimi ynë u realizua, por me pesë varrë të mëdha të Krishtit, në duar, këmbë e krahëror. Kjo ishte beteja në të cilën Krishti thërriste: “Fali o Atë”. Dhe, ja, momenti kur Krishti i`a paraqet Atit punën e kryer: „Gjithçka u krye”!

Krishti e vuri gurin e themelit mbi të cilin tash ne duhet ta formojmë jetën tonë. Prandaj, e Premtja e Madhe e Tij asgjë nuk do të na vlejë nëse nuk e marrim Kryqin e nuk shkojmë pas Tij. Që të jetojmë sipas mësimit të Tij, gjithmonë do t`na pengoj mëkati, prandaj duhet t`i luftojmë dukuritë tona të këqija, sepse derisa të jetë mëkati i pranishëm në jetën tonë Krishti gjithnjë do të kryqëzohet në zemrat tona.

FJALA E SHTATË

“O Atë, në duar tua po e porosisë shpirtin tim”

Atëherë kur Zoti e dëboi Adamin prej kopshtit të Edenit, ai u detyrua që kafshatën e gojës ta siguroj me djersën e vet (Krhs. Zan 3). Më vonë ai ballafaqohet me një dukuri të te të cilë deri atëherë nuk e kishte njohur. Kur hasë në trupin e vdekur të Abelit ai e merr dhe i`a dërgon Evës. E thërrasin por ai nuk përgjigjet. Asnjëherë nuk kishte qenë ashtu i heshtur, i ftohtë dhe i palëvizshëm. Ndërsa ishin të hutuar iu ra ndër mend se: “atë ditë që të hanë prej pemës së dijes të mirës dhe të së keqes do të vdesin” (Zan 2, 16-17). Dhe, ja, për të parën herë erdhi në botë vdekja.

Edhe Krishti po i kthehet Atit. Fjala e gjashtë ishte “e kreva veprën time”, ndërsa tash Ai e thotë Fjalën e fundit: “Në duar tua po e porosisë shpirtin tim”. Në orën e fundit të jetës së tij Krishti e dhuron edhe pikën e fundit të gjakut të vet për shëlbimin e botës.

Zoja e Bekuar në Betlehem i`a dhuron njerëzimit Birin e vet, ndërsa në Kalvar njeriu mëkatarë ia kthen asaj. Ta lusim Zojën që të ndërmjetësoj te Biri i saj që t`na i falë mëkatet tona dhe të na e jep hirin që mos ta kryqëzojmë më.

PËRFUNDIM

Gjatë këtyre shtatë porosive prej Kryqi që Krishti na i drejtoi e patëm rastin dhe e kemi gjithnjë që më mirë ta njohim dashurinë e Zotit, prandaj, për ne, le të jenë këto fjalë, fjalë shprese dhe fuqie që të mos biem më në mëkate.

Edhe ne na thotë Krishti se do të jeni me mua në parriz, por lyp prej nesh që ta kryejmë vullnesën e tij. Ai na e dha Nënën e vet për Nënën tonë. Ajo na bëftë të denjë që të qëndrojmë në praninë e Birit të saj, i cili me dashurinë e vet të madhe e shuan etjen tonë shpirtërore dhe na e mundëson edhe ne që një ditë të mund të themi: “Gjithçka u krye, o Atë, në duar tua po e porosisë shpirtim tim”.



________________
[1] Ky është libër i një ipeshkvi amerikan Fulton J. Sheen (1895-1979). Përmbajtja e kësaj teme kryesisht është prej këtij libri. Shpresoj që këto fjalë të na ndihmojnë për një meditim të mirë mbi vuajtjen e Krishtit e cila duhet të zgjojë në ne ndjenjën e pendimit. Krishti prej Kryqi, edhe në momentet më të vështira të jetës së vet shfaq Dashurinë ndaj nesh duke e dëshmuar se i “deshti të vetët edhe atë mu deri në Kryq”. Porositë e tija edhe sot jehojnë në veshët tanë, prandaj, me një përshpirtëri të madhe, t’i lexojmë këto fjalë.