Per hir te Allahut lexo kete o musliman (Perqarja)

[Bani gjk]

KAPITULLI I PARË

Në emër të All-llahut të Gjithëmëshirshmit, Bëmirësit

"S'ka dyshim se besimtarët janë vëllezër, pra bëni pajtim ndërmjet vëllezërve tuaj.

Largoje të keqen me atë që është më e mirë!. Pastaj ja, ai mes të cilit dhe mes teje pati armiqësi (do të bëhet) si të ishte mik i ngushtë.

(Të shpëtuar janë) edhe ata të cilët e falin njëri-tjetrin, vërtet All-llahu i do shumë bamirësit. "

Lidhje me këtë imam Shafiu thotë:
Kur ti fisnikun e nderon
Zemrën e tij e përfiton.
Kur të marrin e nenqmon
ai në të keqe e tepron.


Ndër shkaqet më kryesore për ndasitë dhe përçarjet mes besimtarëve janë: inati, xhelozia, urrejtja dhe ambiciet ndjellakeqe të cilat çojnë deri në hipokrizi. Të gjitha këto janë të papranuara dhe të dënuara. Ato në tërësi i gjykon realiteti, urtësia dhe shpirtgjerësia Islame.

Po ashtu duhet ditur se armiqësia është dëm i rrezikshëm, shkatërron jetën shpirtërore të njeriut, atë personale dhe shoqërore. Madje, është helm që helmon jetën njerëzore.

Për këtë të vërtetë ka shumë argumente por ne do t'i përmendim vetëm gjashtë prej tyre:


Argumenti i parë:

- Me të vërtetë armiqësia e njeriut ndaj vëllait të tij realisht është një krim.

O ti që zemrën tënde e ke mbushur me urrejtje dhe armiqësi ndaj vëllait tënd besimtar dhe që të mungon urtësia! Merr një shembull: sikur ti ndodhesh në një anije (barkë) ose në një shtëpi ku së bashku me ty janë edhe nëntë persona të mirë dhe një kriminel. Ti vëren se dikush po orvatet të fundosë anijen ose të rrënojë shtëpinë mbi ju. S'ka dyshim se në atë çast ti do të thërrasësh me zë të lartë duke kundërshtuar atë që orvatet të bëjë zullum mbi ju, pasiqë nuk ka ligj që lejon fundosjen e anijes në të cilën gjenden nëntë kriminelë por në atë është një i pafajshëm.

Pasi ajo është një zullum i pashoq dhe një akt i turpshëm, po ashtu armiqësia dhe urrejtja jote ndaj besimtarit i cili është ndërtesë dhe anije e Zotit. Pse në të gjendet një ves i keq ti e urren atë dhe e sheh të rrezikshëm, edhe pse ai posedon nëntë cilësi të mira madje mund të ketë njëzet sosh: Siç është imani i tij, Islami i tij, fqinjësia etj. Armiqësia dhe xhelozia ndaj tij të nxisin padyshim në fundosjen e anijes së ekzistimit ose zhdukjes së qenies së tij, për një gjest të tij që ty stë pëlqen e kjo nuk është asgjë tjetër përpos se një krim dhe armiqësi e turpshme.

Argumenti i dytë:

- Armiqësia sipas vështrimit të urtësisë është krim, ngase armiqësia dhe dashuria në esencë janë dy gjëra të kundërta që nuk mund të bashkohen dhe kjo është shumë e qartë, siç nuk mund të bashkohen drita dhe errësira në kuptimin e vërtetë. Kur në një zemër mbizotëron dashuria dhe arsyet për të janë të bollshme, ajo ngulitet në zemër, atëherë armiqësia mbetet artificiale bile ajo shndërrohet në ngrohtësi dhe dhimbje (ndaj tjetrit) ngase besimtari e do vëllanë e tij dhe i takon që ta dojë, ndërsa çdo sjellje të papëlqyeshme që ai e sheh tek vëllai i tij ai brengoset për të dhe i dhimbset. Ai duhet të përpiqet dhe të kontribuojë për përmirësimin e tij me urtësi dhe mençuri e jo me fuqi e presion. Transmetohet në hadithin e Muhammedit s.a.v.s. ku thuhet:

"Nuk i lejohet besimtarit hidhërimi me vëllain e tij më shumë se tri ditë, (kur) ata takohen dhe njëri tjetrit ia kthejnë fytyrën, më i miri nga ata është ai që i pari i jep selam vëllait të vet".

Kur mbizotrojnë hidhërimi dhe armiqësia, në atë rast dashuria shndërrohet në formalitet dhe njeriu mundohet në mënyrë artificiale të paraqitet si dashamir i të tjerëve. Andaj kije parasysh o zullumqar, se sa zullum i madh është kur besimtari urrenë dhe e armiqëson vëllain e vet (musliman).

Kjo i ngjan sikur t'i konsiderosh disa guralecë të thjeshtë më të çmuar se Qabeja e bekuar dhe më të mëdhenj se kodra e Uhudit. Me këtë vlerësim ti dëshmon një çmenduri të hatashme.

Çmenduri e njëjtë është kur i zmadhon rrëshqitjet dhe gabimet e vëllait tënd të cilat janë të vogla dhe të thjeshta sa guralecat ndërsa ti ato i konsideron më të rëndësishme se imani i vëllait tënd dhe më të mëdhenj se Islami i tij. Ai me imanin që posedon është i bekuar sikur Qabeja dhe me Islamin është më i madh se kodra e Uhudit, zmadhimi i gabimeve të vëllait tënd nga ana yte mbi vlerën e imanit dhe Islamit të tij është një zullum që e kupton çdonjëri që sadopak ka mend.

Pa dyshim, besimi në një akide (në Zotin Një dhe në Pejgamberin s.a.v.s.) kërkon bashki¡©min e domosdoshëm të zemrave të muslimanëve dhe ato të bëhen si një zemër. Besimi Islam kërkon bashkimin e shoqërisë (Islame).

Ti s'mund të mohosh se ndien një afërsi shpirtërore ndaj atij që je me të në një batalion dhe ndien një shoqëri me të kur keni një komandant të përbashkët. Bile ndien një lidhje vëllazërore me atë që jeton në një qytet.

E pse të mos kesh lidhje vllazërore me atë që të bashkon besimi, i cili të jep dritë dhe ndjenja për një vëllazërim të ngushtë në shumë aspekte, madje kur arsyet për lidhshmërinë vëllazërore (ndër besimtarët) janë aq sa janë emrat e bukur të Zotit. P.sh.

· ¡¤ Krijuesi i juaj është Një,

· ¡¤ Pronari i juaj është Një,

· ¡¤ Të adhuruarin e keni Një,

· ¡¤ Furnizuesin e keni Një.

Po ashtu gjërat e përbashkëta një pas një mund të arrijnë deri në një mijë.

· ¡¤ I Dërguari i All-llahut tek ju është Një,

· ¡¤ Feja juaj është një,

· ¡¤ Kibleja një.

Po ashtu një pas një mund të arrinë në njëqind.

· ¡¤ Ju jetoni së bashku në një fshat (ose lagje),

· ¡¤ Në një shtet ose qytet.

Po ashtu një pas një deri në dhjetë. Pasiqë të gjitha këto arsye ftojnë në një bashkim, bashkëpunim, pajtim, dashuri dhe vëllazërim, këto janë zinxhirët shpirtëror, me të cilët qëndrojnë qiejt dhe toka.

Nuk ka më zullumqar se ai i cili të gjitha këtyre ua kthen shpinën, i injoron dhe merret me disa arsye jo të rëndësishme të cilat janë më të dobëta se pëlhura e merimangës. Pra ato janë nga të cilat lindin përçarjet, hipokrizia, xhelozia dhe armiqësia, të cilat hudhen në gjoksin e njeriut dhe e armiqësojnë atë me vëllain e tij besimtarë.

A nuk është kjo një nënçmim i gjith atyre arsyeve që çojnë në bashkim, a nuk është kjo një nëpërkëmbje e atyre fakteve që ftojnë në unitet dhe dashuri, a nuk është kjo një asgjësim i atyre lidhjeve që obligojnë vëllazërimin? Nëse zemra nuk të ka vdekur dhe drita shpirtërore nuk të është shuar, këtë duhet ta kuptosh mirë.



Argumenti i tretë:

- Me të vërtetë ajeti fisnik:



"Se askush nuk bart barrën e (mëkatit) tjetrit".

Askush nuk mban përgjegjësi për mëkatin e tjetrit dëshmon për një drejtësi absolute. Pasi që nuk lejon dënimin e njeriut për gabimin e tjetrit. Ti e ke të qartë se Kur'ani i madhërishëm, bazat tjera të sheriatit, etika e njerëzve të drejtë dhe urtësia Islame, të gjitha të bëjnë të kuptosh se Armiqësia ndaj besimtarit dhe urrejtja e tij demostrojnë krim ndaj tij. Pasi ti i gjykon të gjitha cilësitë e tij të pafajshme për gabimin e një vesi të keq e sidomos kur ti armiqësohesh me farefisin dhe familjen e tij për fajin e një vesi të tij ky është krim edhe më i madh. Mu ashtu siç e përshkruan Kur'ani fisnik në trajtën hiperbolike ku thotë:



"Vërtetë njeriu është i padrejtë dhe shumë përbuzës."

Me të vërtetë njeriu e tepron zullumin.

Edhe pas kësaj mundohesh të gjeshë arsye dhe të shtiresh se ti je në të drejtë. (Kur armiqësohesh) duhet ditur se veset e këqia që nxisin në hidhërim dhe armiqësi, në këndvështrimin real, janë të forta dhe të shtanguara sikur dheu, guri etj., poashtu është edhe e keqja.

Nga specifika e gjërave të shtanguara është se ato nuk depërtojnë dhe nuk reflektojnë. Ndërsa humaniteti, mirësia etj., si shkaqe të dashurisë janë sikur drita dhe dashuria që depërtojnë dhe reflektojnë tek të tjerët, prandaj proverbi popullor thotë:

"Miku i mikut tim është miku im". Poashtu thuhet:

"Për hirë të një syri një mijë sy nderohen". Ja pra o zullumqar a thua edhe mëtutje mendon se e vërteta është në anën tënde pasi e kuptove se ç'është e vërteta. Nëse armiqësia të nxit kundër farefisit të atij që ti urren një sjellje të tij, ose i urren miqtë e tij, kjo është në kundërshtim të madh me realitetin.


Argumenti i katërt:

- Me armiqësinë tënde ndaj besimtarit ti bën krim ndaj vetvetes. Nëse dëshiron ta kuptosh më qartë fundamentin e argumentit të katërt, ne për këtë do të ofrojmë katër parime:



Parimi i parë:

Kur ti je bindur se e vërteta është në anën tënde dhe se mendimi dhe sjelljet e tua janë më të qëlluara, në atë rrast ke të drejtë të pohosh se:

Mendimi im është i vërtetë ose më i miri.

Por nuk të lejohet të thuash:

Se e vërteta është ajo që them unë dhe s'ka tjetër të vërtetë pos asaj.

Që moti një poet ka thënë:


"Syri i pëlqimit para çdo të met është i verbëruar, por syri i zemërimit i publikon mangësitë", me këtë përfundojmë se pikpamjet e tua me egoizëm dhe mendimi yt i vetpëlqyer nuk mund të jenë bazë e as që mund të jenë gjykim ndaj të tjerëve dhe ato ti t'i shpallësh të pavlefshme.


Parimi i dytë:

Ti ke të drejtë që çdo herë kur të flasësh ta thuash të vërtetën. Por nuk ke të drejtë që t'i paraqitësh të gjitha të vërtetat. Ti ke për obligim çdoherë ta thuash të vërtetën por jo t'i thuash të gjitha të vërtetat, ngase ai që nuk është i sinqertë, sikurse ti, ka gjasa që këshilla jote ndaj tij të sjellë tek ai pasoja negative.


Parimi i tretë:

Nëse dëshiron të armiqësosh dikë, armiqëso (egon) që ke në zemrën tënde dhe përpiqu që ta shuash zjarrin e saj dhe ta çrrënjosësh atë. Mundohu ta armiqësosh armikun më të rrezikshëm që prej tij të kanoset rreziku më i madh. Ai është (nefsi emmare) egoja të cilin e bart me vete. Luftoje ate, mundohu ta përmirësosh dhe për hir të tij mos u armiqëso me (vëllezërit) muslimanë.

Po ashtu nëse dëshiron të armiqësohesh, armiqësoi të pabesët dhe të pafetë, të cilët janë shumë.

Duhet ta keshë parasysh se cilësitë e dashurisë vetvetiu janë të dashura dhe është e natyrshme që të duhen. Kurse veset e urrejtura para së gjithash duhet të armiqësohen.

Po që se dëshiron të ngadhënjesh mbi armikun tënd, të keqen e tij ktheja me të mirë. Me atë do ta shuash zjarrin e armiqësisë. Po që se të keqes së tij i përgjigjesh me të keqe, armiqësin do ta shtosh. Po edhe nëse ti atë e mund, zemra e tij do të mbushet me hidhërim ndaj teje. Armiqësia mbetet dhe hidhërimi do të vazhdojë. Ndërsa, kur ti të keqen e kthen me të mirë ai pendohet dhe ka gjasa të të bëhet mik i afërt, ngase natyra e besimtarit është që ai të jetë fisnik. Andaj nëse ti e nderon (dhe e respekton) e përfiton dhe të bëhet vëllai yt.

Po edhe sikur të mos jetë fisnik në pamjen e rëndomtë, por ai në mbrendi është fisnik me imanin e tij.

Lidhje me këtë imam Shafiu thotë:

Kur ti fisnikun e nderon

zemrën e tij e përfiton.

Kur të marrin e nenqmon

ai në të keqe e tepron.

Praktika na dëshmon se të këqiut kur i thua ti je i mirë, në shumë raste e nxit kah e mira. Po ashtu nëse të mirit i thua i keq e i prishur, ka gjasa që të bëhet i keq. Andaj me zemër dëgjo fjalën e Zotit të lartmadhëruar në të cilën është shpëtimi dhe rehatia, ku Ai thotë:

"Dhe kur kalojnë pranë së keqes, kalojnë duke e ruajtur karakterin e vet. Nëse nuk merrni masa, nuk ua vini veshin dhe i falni, ta dini se edhe All-llahu është Mëkatfalës, Mëshirues".

Parimi i kartërt:

Ata të cilët në zemrat e tyre kanë urrejtje dhe armiqësi ndaj vëllezërve të tyre besimtarë, duke tentuar t'i dëmtojnë vëllezërit e vet e dëmtojnë vetveten. Kështu tejkalojnë kufijtë e mëshirës së All-llahut, ngase me urrejtjen dhe armiqësinë ndaj të tjerëve bën sulm ndaj vetvetes, ku përjeton ndëshkim të rëndë çdo herë kur e sheh të mirën tek vëllai i tij dhe ajo e mundon shpirtërisht. Kur armiqësia buron nga xhelozia është dënim i pakrahasueshëm i vetvetes.

Xhelozia e dëmton më shumë vetë xhelozin se sa atë ndaj të cilit njeriu ka xhelozi. Me zjarrin e xhelozisë më tepër digjet vetë xhelozi.

Nëse dikush lakmon punët e dikujt me të cilat fitohet jeta e amshueshme, ajo lakmi nuk llogaritet xhelozi.

Po që se dikush e ka inati dikë pse ai bën punë të mira, atëherë duhet t'i bie pas vetes se i humbë edhe punët e veta të mira për shkak xhelozisë ndaj vëllait të vet. Po ashtu duhet ditur se personi me xhelozinë ndaj vëllezërve të vet, shpreh hidhërimin e tij ndaj kaderit (përcaktimit) të All-llahut pasiqë ai pikëllohet pse All-llahu dikujt i ka dhuruar të mira nga dhuntia dhe mëshira e Tij.

Kështu ai sikur e kundërshton kaderin e Zotit dhe mëshirën e Tij të gjërë. Është e ditur se ai që kundërshton kaderin e All-llahut i ngjan atij që i mëshon murit me kokë e ai që nuk pajtohet me mëshirën e All-llahut (ndaj të tjerëve), nuk mëshirohet.

Vallë, a mundet logjika e shëndoshë të pajtohet që besimtari të qëndrojë i hidhëruar një vjet me vëllanë e tij për një çështje shumë të thjeshtë, saqë për te nuk meriton të rrihet i hidhëruar as një ditë. Dhe një gjë nuk duhet harruar se për të keqen që të vjen nga vëllai nuk duhet fajësuar atë tërësisht dhe nuk duhet hakmarrur ndaj tij, për disa arsye.

E para:

- Mos harro se në atë fatkeqësi që të godet ty ka pjesë edhe kaderi. Andaj ti atë pjesë të kaderit duhet pritur me pëlqim dhe dorëzim të plotë.

E dyta:

- Duhet patur parasysh se tek vëllai juaj kanë ndikim shejtani dhe vesi të cilët nxisin në punë të këqia dhe në armiqësi. Kur ke parasysh këto, atëherë nuk të mbetet tjetër përpos që të të dhimbset ai e jo të armiqësohesh me të, pasi që ti e din se ai është i mundur nga shejtani dhe vesi i tij. Andaj duhet pritur që ai të pendohet nga e keqja dhe t'i kthehet të vërtetës.

E treta:

- Përkujto dhe mos i harro të metat tua edhe pse ndonjëherë dëshiron ti harrosh. Kur do t'ia bashkangjitësh të metat dy arsyeve të lartpërmendura me seriozitet dhe me sinqeritet, atëherë vëllanë tënd do ta arsyetosh dhe do t'ia falish. Kështu do t'i shmangesh zullumit të vëllait dhe do të shpëtosh nga dëmi i të tjerëve.

Në të kundërtën do ti përngjash atij çifutit të marrë i cili ka dhënë tërë pasurinë e tij për të blerë një copë qelqi që nuk vlen aspak dhe disa copa akulli që shkrihen së shpejti, e ai duke menduar se ka blerë elmas (diamant).

(vëlla i dashur) Pas këtyre fjalëve që thamë, mendojmë se të është bërë e qartë se sa dëm të madh i sjell armiqësija njeriut në jetën e tij. Andaj nëse e do vetveten, mos i lejo armiqësisë të hyjë në zemrën tënde, por nëse ajo ka hyrë dhe ka bërë vend, ti mos e dëgjo atë (por mundohu ta nxjerrësh atë nga zemra jote).

Një njeri i urtë, pra hafidh El-Shirazi thotë:

E gjithë dunjaja nuk kushton e as që vlenë që për të njerëzit të zihen mes vete.

Pasi që dunjaja është kalimtare dhe është e pavlefshme, atëherë a ka logjikë që për punë të vogla të pavlefshme të bëhen ngatërresa.

Shirazi pohon se rehatia dhe shpëtimi në të dy botërat është në dy gjëra:

Me miqtë të sillesh me dashuri dhe respekt, ndërsa me armiqtë me mirëkuptim dhe me tolerancë.

Po nëse thua:

"Unë nuk mund t'i shmangem armiqësisë ngase atë e kam në natyrën time, dhe ajo nuk mvaret nga unë, e sidomos kur të tjerët më provokojnë dhe unë nuk mund t'i tejkaloj".

Përgjigja do të jetë:

Njeriu nuk bartë përgjegjësi për armiqësinë që e ndjen në thellësinë e zemrës pa dashjen e tij, nëse ai nuk i përgjigjet urrejtjes dhe nuk e aplikon atë në vepra, si përgojimi, shpifja, tentimi për të bërë keq, hakmarje etj. Bile kur ti e pranon se nuk mund ta eliminosh atë nga zemra jote por mundohesh ta frenosh të keqen, do të shpëtosh nga pasojat e asaj që ke në brendi dhe do të konsiderohesh nga pendimtarët dhe ata që kërkojnë falje.

Qëllimi ynë final për shkrimin e këtij kapitulli të kësaj letre është që të arrihet istigfari (kërkimfalja) i brendshëm, pra ai shpirtëror dhe besimtarit të mos i mbështillet e vërteta me të pavërtetën dhe të mos e dëmtojë armikun e tij ai duke qenë në të drejtë.

Mua personalisht më ka ndodhur një ndodhi që duhet përmendur: pashë një ditë një njeri i cili njihej se është dijetar, nënçmonte një dijetar të ndershëm. Duke nënçmuar arriti deri sa e akuzoi atë me kufër, (mosbesim). E gjithë kjo ndodhi për shkak të mosmarrëveshjes së tyre për një çështje politike. Nga ana tjetër i njëjti njeri filloi të lavdrojë dhe të thotë fjalë miradie për një munafik (hipokrit) i cili ishte me të në të njëjtën vijë politike.

Nga kjo ndodhi më kaploi një dridhje dhe më tronditi saqë kërkova ndihmë prej Zotit nga ajo që na solli politika dhe thashë:

Kërkoj mbrojtje prej Zotit të më ruaj nga shejtani dhe politika.

Që nga ai moment e braktisa fushën politike.

Parimi i pestë:

- Kjo pikë na bën me dije se sa të dëmshme janë për jetën e shoqërisë inati, kundërshtimi, ndasia dhe përçarja.

Në një hadith të Pejgamberit s.a.v.s. thuhet:

"Kundërshtimi i ummetit tim është mëshirë. Kurse kundërshtimi çon në ndasi, grupacione dhe në kënaqje të mendimit personal".

Ashtu është, por në mosmarrëve¡©shjet e dikujt ndonjëherë ka mëshirë siç është rasti kur mes vete paria zullumqare (elita) kundërshtohen në ndonjë fshat apo qytet, ajo është mëshirë për njerëzit e dobët dhe të rëndomtë. Ndërsa kur ata janë unik, për të tjerët është më vështirë. Pastaj në rrahjen (ndeshjen) e mendimeve dhe në ndërrimin e ideve me dialog të matur në shumë raste del në shesh e vërteta.



Përgjigje:

Për pyetjen e parë japin këtë përgjigje: me divergjencën e përmendur në hadith është qëllimi për divergjencën pozitive me të cilën del në shesh e vërteta dmth., të përpiqet çdonjëri që ta nxjerr në shesh qëndrimin dhe mendimin e vet duke mos tentuar që t'i mposhtë mendimet e të tjerëve dhe duke mos u orvatur që t'i asgjësojë mendimet dhe qëndrimet e palës kundërshtare. Por të ketë qëllim dhe të përpiqet që të plotësohen zbrazëtirat dhe të përmirësohet gjendja aq sa ka mundësi.

Kurse divergjenca negative me të cilën bëhet përpjekje të asgjësohet dhe të mposhtet mendimi i tjetrit dhe të nënçmohet njëri-tjetri nëpërmes të cilit fitohet urrejtje dhe hidhërim, ajo divergjencë dhe ai dialog është i papranuar në kuptimin e hadithit, ku ata që zihen mes vete dhe polemizojnë për të mbizotëruar mendimi i tyre e jo për të dalë e vërteta në shesh. Nuk janë në gjendje të bëjnë as një punë të suksesshme dhe me peshë.

Pyetjes së dytë i përgjigjemi:

Nëse ndasia dhe kundërshtimet bëhen për hir të vërtetës dhe në emër të saj, kjo është e logjikshme dhe ju takon njerëzve që e duan realitetin.

Por përkundrazi përçarjet dhe grupacionet të cilat janë prezente sot, janë si pasojë e interesit personal dhe cytjeve të epshit. Në të gjejnë strehim qëllimkëqijtë dhe mbështetje kriminelët. Zullumi duket qartë në sjelljet e tyre. Nëse ndonjërit prej tyre i vjen shejtani (djalli) në ndihmë dhe e përkrah mendimin e tij do të shohish se si ai do ta lavdërojë atë dhe do të lutet për të. Ndërsa kundërshtari i tij sikur të jetë i mirë si meleku (engjëlli), ai atë do ta mallkojë dhe akuzojë.

Pyetjes së tretë i përgjigjemi:

Kur mospajtimi dhe rrahja (ndeshja) e mendimeve bëhet me qëllim që të arrihet tek e vërteta dhe për hir të saj.

Kur polemikat bëhen rreth mënyrës dhe metodës se si të arrihet tek e vërteta.

Kur qëllimi i dy palëve është i njëjtë, pra gjetja e hakut (vërtetës), ky lloj polemizimi mund të shërbejë për zbulimin e së vërtetës, të nxerrjes në shesh dhe për ta bërë atë sa më të qartë.

Në të kundërtën, kur polemika bëhet me tentim që e vërteta të shërbejë si mjet për qëllime personale që me atë dikush të mbizotërojë dikë, për të ngopur epshin djallëzor, për të fituar poena ose për të dalë në skenë si triumfues dhe ngadhnjimtar. Nga polemikat dhe diskutimet që bëhen për këto qëllime nuk ndriçohet aspak e vërteta, por përkundrazi nga kjo lindin gacat e fitnes dhe egoizmi i faraonizuar. Në mesin e tyre nuk ka qëllime e as ide të përbashkëta, bile në tërë rruzullin tokësor nuk mund të gjesh një pikë të përbashkët në mendimin e tyre, sepse qëllimi i tyre nuk është haku. Prandaj, gjithmonë e teprojnë në armiqësi dhe i kalojnë kufijtë, saqë nuk lënë vend për bashkim, as për pajtim, dhe situata në të cilën gjendemi sot na dëshmon për këtë që thamë.

Shkurtimisht mund të themi:

Kur sjelljet e besimtarit dhe veprat e tij nuk janë në pajtueshmëri me normat të cilat i parasheh hadithi i Pejgamberit s.a.v.s. të cilin e transmeton Buhariu dhe Muslimi ku thuhet:


"Dashuri për hirë të All-llahut dhe urrejtje për hirë të All-llahut", dhe kur për çdo çështje nuk i dorëzohemi ligjit dhe gjykimit të All-llahut. Në atë rast do të mbizotërojë hipokrizia dhe përçarja. Ai që nuk udhëzohet në këtë parim bën zullum (krim) dhe e nëpërkëmbë të drejtën.

Një ndodhi që prek shpirtin.

Në një luftë të muslimanëve me të pafetë, Aliu r.a. doli në dyluftim me komandantin e tyre. Aliu e mundi dhe e rrëzoi përtokë. Kur ai hoqi shpatën ta mbys atë, ai e pështyu Aliun në fytyrë. Aliu atëherë e lëshoi, e la dhe u largua nga ai. Kundërshtari i habitur nga ky gjest i tha Aliut:

Pse nuk më preve (therre)?

Imami iu përgjigj:

Unë luftoja për hirë të All-llahut por ti pasiqë më pështyre, u frigova se vallë nëse të mbys mos më konsiderohet si hakmarrje ndaj teje. Andaj të lirova për hirë të All-llahut.

I pafeu shtoi:

Ishte e udhës që pështyrja ime ty të të hidhërojë dhe të më mbysësh sa më shpejtë por pasi që ju i besoni kësaj feje që preferon tolerancën maksimale, padyshim kjo është fe e vërtetë.



Një ndodhi tjetër:

Në një kohë, një sundimtar musliman e suspendoi gjykatësin për shkak se ai me hidhërim dhe mllef të tepruar po ia prente dorën një hajni. Ndërsa dihet se ai që zbaton urdhërin e Zotit nuk duhet të jetë nën ndikimin e hidhërimit, por ndaj të pandehurit duhet të jetë i matur, kur ai zbaton normën e sheriatit. Mirëpo gjykatësi kishte rënë nën ndikimin e hidhërimit, gjë që nuk i lejohet gjykatësit musliman. Për këtë sunduesi e suspendoi atë.

Sëmundje të rrezikshme shoqërore dhe gjendje brengosëse e kanë goditur popullin musliman saqë nga pikëllimi, zemra e muslimanit pikon gjak. Fiset më të prapambetura e kuptojnë kur ju kanoset rreziku. Ata i lënë mosmarrëveshjet mes vete dhe i harrojnë armiqësitë sekundare kur ata i sulmon ndonjë armik i jashtëm.

Edhe fiset më të prapambetura dinë ta mbrojnë interesin e përbashkët. E, pse ata që marin përsipër mbrojtjen e islamit dhe thirren në atë nuk i harrojnë armiqësitë e tyre personale, por ua hapin rrugën armiqve të jashtëm të panumërt që t'i sulmojnë, pasiqë ata janë të gatshëm të sulmojnë nga çdo vend. Kjo gjendje është trishtuese, shkatërrim brengosës dhe tradhëti ndaj Islamit dhe muslimanëve.

Lidhur me këtë do të përmendi një ndodhi nga e cila duhet marrë mësim:

Kanë qenë dy familje prej fisit beduin Hasenan dhe në mes tyre ka patur përleshje të përgjakshme, saqë si pasojë e tyre kanë rënë viktimë mbi pesëdhjetë burra. Por, çdo herë kur iu kanosej rreziku nga fisi Sebkan ose Hajderan ata bashkoheshin, ndihmonin njëri-tjetrin dhe i harronin krejtësisht mosmarrëve¡©shjet mes vete.

O popull musliman, a e dini se sa janë fiset e armiqve që përgatiten ta sulmojnë fisin musliman? Ata janë më shumë se njëqind dhe ata kundër Islamit dhe muslimanëve janë të lidhur sikur hallkat e zinxhirit rreth e përqark. Muslimanët kanë nevojë të bashkohen, homogjenizohen dhe të bëjnë rreshtimin e radhëve që ta pengojnë sulmin e çdonjërit prej tyre, për fat të keq ata bëjnë inat dhe çdonjëri vepron sipas ëndjes dhe egos së tij personale, ku në atë mënyrë ua përgasitin terenin dhe ua hapin dyert armiqve që të hyjnë në oborrin e garantuar Islam.

A i ka hije kjo popullit musliman?

Po të duash t'i numërosh grupet e armiqve që rrethojnë Islamin, ata fillojnë prej atyre të humburve, ateistëve e deri tek të pafetë. Telashet e dynjasë, situata e destabilizuar etj., të gjitha këto janë hallka të lidhura mes vete që mund të arrijnë shtatëdhjetë sosh. Të gjithë dëshirojnë dhe pandërprerë tentojnë t'ju godasin me të keqe. Të gjithë presin momentin që të hakmirren ndaj jush. Ju përballë gjithë këtyre armiqëve nuk keni me çka të mbroheni përpos armës së mprehtë, hendekut të sigurtë dhe kalasë së fortifikuar e gjithkjo është vëllazëria Islame.

Zgjohu o musliman!

Rrënimi i kalasë Islame për disa arsye pa vlerë dhe për ca shkaqe të pabaza është në kundërshtim me ndërgjegjen e gjallë dhe kundër interesit të përgjithshëm Islam...

Zgjohu! Në hadith është thënë: Dexhalli, sufjaniu dhe të ngjashëm me ata që do të miqësohen me hipokritët do të paraqiten në kohën e fundit, ata do ta shfrytëzojnë përçarjen në mes muslimanëve, do të përfitojnë nga dhënia e muslimanëve pas dynjasë, do ta shkatërrojnë njerëzimin shumë lehtë, do të përhapin amoralitetin dhe prostituci¡©onin në shoqërinë muslimane, do të shkaktojnë luftëra, gjakderdhje, dhe do ta shkatërrojnë moralin. Në atë rast do të mbizotërojnë mbi popullin musliman dhe do t'i robërojnë ata. (Zoti na ruajtë)


O besimtarë!

Nëse me të vërtetë ju doni të jetoni të ndershëm dhe nuk i pranoni prangat e poshtërsisë dhe të ligështisë.

Zgjohuni nga gjumi i thellë.

Kthehuni të kaluarës suaj të ndritshme.

Hyni në kalanë e shenjtë të fortifikuar. Kur'ani fisnik fton në atë ku thotë:



"Me të vërtetë besimtarët janë vëllezër"

Në këtë kala mbroni veten tuaj nga sulmet e diktatorëve kriminel të cilët e shfrytëzojnë përçarjen dhe grupacionin tuaj të brendshëm..

Nëse refuzoni që të hyni në të, atëherë nuk do të mundeni t'i mbroni të drejtat tuaja, bile as jetën tuaj.

Nga kontraditat dhe zënkat mes vete humbet edhe ajo pak fuqi që ka mbetur.

Ja një shembull konkret:

Një fëmijë mund t'i godas dy të fortë kur ata janë duke luftuar mes vete, poashtu drejtpeshimin e dy kodrave të vëna në peshojë mund t'ua prish dhe të luajë rol në drejtpeshimin e tyre një gurralecë, saqë njërën ta çojë lartë e tjetrën ta zbres poshtë.

O popull musliman!

Nëse ju nuk i leni interesat personale, egoizmin, dhe grupacionet, fuqinë tuaj do ta merrë era, armiku i juaj me pak fuqi mund t'ju mposhtë dhe t'ju zhdukë. Nëse ju jeni me të vërtetë të lidhur mes vete siç ju porosit Islami, respektoni parimin pejgamberik ku thotë:


"Besimtarët janë si një ndërtesë e fortë që tullat e saj janë të lidhura mirë mes vete".

Vetëm kështu do të shpëtoni nga poshtërsia e kësaj bote dhe nga ndëshkimi i ahiretit.

Parimi i gjashtë:

Sinqeriteti është faktor shpëtimi në këtë jetë dhe në të amshueshmen, armiqësia dhe urrejtja destabilizojnë jetën shpirtërore të besimtarit. Kur mungon sinqeriteti, humbet kënaqësia e ibadetit ndaj All-llahut. Ai që qëllimisht pëlqen vetëm mendimin e vet dhe të grupit të tij, edhe punë të mira kur bën, ka për qëllim t'ia kalojë armikut e jo për hir të All-llahut. Po ashtu ai nuk mund të jetë i drejtë pasi anon dhe ju jep përparësi atyre që pajtohen me të, në disfavor të palës tjetër. Në këtë rast humben dhe nëpërkëmbën dy parime të rëndëshishme të mirësisë:

"Sinqeriteti dhe drejtësia" të cilat janë bazë e mirqënies njerëzore. Rreth kësaj dukurie ka shumë për t'u thënë por ne do të përfundojmë me kaq.


Seid Nursi

[kleadoni]

Bani...une ndryshe nga Kuds,besoj plotesisht dhe e kam lexuar te tere artikullin qe kishe shkruar.
Dua te te bej nje pyetje nese mundem-une per momentin po lexoj Kuranin e kam vene re qe gjithmone eshte shkruar Allahu xh.sh--cfare do te thote xh.sh?

Ndersa per ty Kuds,nuk di c'te te them...nese nuk je besimtar pune per ty,nuk te detyron njeri te jesh,por ki respekt per te tjeret qe besojne e ato fjalet per bektashinjte terhiqi mbrapsh...

[Bani gjk]

kleadoni, se pari te pershendes per punen kaq te madhe qe paske nise ta bësh , shpresoj qe do te jetosh edhe me fjal te kuranit sa me shum ... Zoti te te ndimoft ne gjdo aspekt te ksaj jete dhe te Ahiretit (botes tjeter).

xh.h. - xhel-le shanehu - d.m.th: "Lafdi Madhërisë së Tij" Cilsi që shpreh Madherin e Allahut xh.h
a.s - alejhis-selam - d.m.th "Shpetimi qofte mbi te"
r.a - "radijall-llahu" - d.m.th "Zoti qoft i knaqur me të"
s.a.v.s - "sal-llah-llahu alejhi ve se-lem" - d.m.th " Zoti e nderoft dhe e shpetoft"
Per me teper fjal arabe qe nuk i kupton shiko ketu: http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=50171

kleadoni, un nuk e kam shkruar kete artikul, dijetari madh "Seid Nursi" e ka shkruar kete.

Selam (PAQ)

[alko71]

Shume me vend eshte i gjithe artikulli qe e solli Bani ketu.Pajtohem plotesishte me cdo fjale te tije dhe askund nuk munda te gjeje as gjene me te vogel per ta kundershtuar.

[Bani gjk]

8:46. Dhe respektone All-llahun e të dërguarin e Tij, e mos u përçani mes vete e të dobësoheni e ta humbni fuqinë. Të jeni të durueshëm se All-llahu është me të durueshmit.

104:1. - Mjerë për secilin që ofendon e përqesh (njerëzit)

6:108. - Ju mos ua shani ata (zota) që u luten (idhujtarët), pos All-llahut, e (si hakmarrje) të fyejnë All-llahun nga armiqësia, duke mos ditur (për madhërinë e Tij).
Ne jemi urdhruar qe as Qafirit ( mosbesimtarit) mos me ja shar Zotrrat, e ne i shajim besimtart musliman pa piken e frige, SubhanAllah !!!!!!!!!!!!!!!!

7:87. E në qoftë se një grup prej jush është që i besoi asaj me të cilën unë u dërgova, e një grup nuk besoi, duroni deri të gjykojë mes nesh All-llahu, e Ai është gjykatësi më i mirë

24:11. S'ka dyshim se ata që trilluan shpifjen, janë një grup prej jush. Ju mos e merrni atë si ndonjë dëm për ju, përkundrazi, ajo do të jetë në dobinë tuaj. Secilit prej tyre do t'i takojë dënimi sipas pjesëmarrjes në mëkat, e atij prej tyre që e barti pjesën e madhe (të shpifjes) i takon dënim i madh.

49:9. Nëse dy grupe besimtarësh tentoj në të luftojnë ndërmjet vete, ju pajtoni ata, e në qoftë se ndonjëri prej tyre e sulmon tjetrin, atëherë luftonie atë grup që vërsulet me pa të drejtë.

33:35. Nuk ka dyshim se për myslimanët e muslimanet, besimtarët e besimtaret, adhuruesit e adhurueset, të sinqertit e të sinqertat, durimtarët e durimtaret, të përvuajturit e të përvuajturat, sadakadhënësit e sadakadhënëset, agjëruesit e agjërueset, ruajtësit e nderit e ruajtëset e nderit, shumë përmendësit e All-llahut e shumë përmendëset e All-llahut, All-llahu ka përgatitur falje (mëkatesh) dhe shpërblim të madh.

5:8. O ju që besuat! Bëhuni plotësisht të vendosur për hirë të All-llahut, duke dëshmuar të drejtën, dhe të mos u shtyjë urrejtja ndaj një populli e t'i shmangeni drejtësisë; bëhuni të drejtë, sepse ajo është më afër devotshmërisë. Kinie dro All-llahun se All-llahu di hollësisht për atë që veproni.

7:85 ... e mos u bëni padrejtësi njerëzve në sendet e tyre, dhe mos bëni çrregullime në tokë pas përmirësimit të saj. Këto janë më të dobishme për ju, nëse jeni besimtarë.

7:205. Ti përmende Zotin tënd në vete (heshtas), me respekt e me dro, jo me shprehje të larta, (përmende) në mëngjes e në mbrëmje dhe mos u bërë prej atyre që nuk kanë kujdes.

8:21. Dhe mos u bëni si ata që thanë: "Dëgjuam", por nuk dëgjojnë.

19:84. Pra, ti mos u ngut kundër tyre, se Ne jemi duke ua numëruar atyre (jetën në ditë, frymëmarrje etj.)

33:48. Mos i dëgjo jobesimtarët e hipokritët dhe mos u vë veshin mundimeve të tyre ndaj teje, e mbështetju All-llahut se All-llahu është mbrojtje e mjaftueshme.

[INDRITI]

Atehere meqe me erdhi rradha mua te nderhyj e bera.
Postet nje pjese u fshine nga une nje pjese i ndryshova, dhe nuk do lejoj asnje shkrim dhe asnje biletashites tu tregoje njerezve se cfare jane.

Kuds shume here te kam paralajmeruar per fyerje te antareve te ketij komuniteti nese do e vazhdosh kete rruge shume shpejt do e shohesh veten jashte forumit.
Te betohem per Zotin se mjaft te durova.
Indriti

[Bani gjk]

Ky tekst është me rëndësi të veçantë

All-llahu i lartmadhëruar është i pa të meta, mëshira e Tij e pakufishme dhe drejtësia e Tij është absolute.

Për këtë ka shumë dëshmi, ai ka premtuar shpërblim të mënjëhershëm për punët e mira, ndërsa keqëbërësin nuk e dënon mënjëherë.

Për punët e mira bëmirësit i ka mundësuar që të shijojë kënaqësinë shpirtërore e cila ia përkujton kënaqësitë e jetës së amshueshme.

Po ashtu ka gjykuar që krimineli të përjetojë ndëshkimin e të keqes në shpirtin e tij, që t'ia përkujtojë ndëshkimin e botës tjetër. Për këtë do të sjellim disa shembuj:

1) Të përhapurit e dashurisë dhe paqes në radhët e besimtarëve është bëmirësi dhe fisnikëri e besimtarit, në të cilën ai ndjen kënaqësi dhe pushim shpirtëror, nëpërmjet së cilës i kujton shpërblimet e botës së amshueshme. Kush e përcjell atë me vëmendje, lehtë e kupton.

Në të kundërtën, nxitja e armiqësisë në mesin e besimtarëve është mëkat dhe punë e shëmtuar, e keqja e vret ndërgjegjen dhe ndëshkon sa që përjeton shqetësim të zemrës dhe të shpirtit të tij. Çdonjëri që sadopak ka ndërgjegje, e shijon vuajtjen dhe ngushtimin shpirtëror.

Gjatë jetës time jam sprovuar mbi njëqind herë me këtë lloj vuajtje. Çdo herë kur kam menduar të armiqësohem me ndonjë vëlla musliman, kam shijuar dënimin e asaj armiqësie derisa jam bindur se ajo vuajtje që përjetoj është dënim për shkak të mëkatit që kam bërë, andaj dënohem dhe ndëshkohem për atë.

2) Nderimi dhe respektimi që u bëhet atyre që meritojnë nder dhe respekt, ngrohtësia dhe mëshira që u afrohet atyre që u takon, është vepër e mirë për besimtarin. Nga kjo mirësi ai gjenë kënaqësi shpirtërore dhe qetësimin e ndërgjegjes saqë për hirë të saj njeriu ndonjëherë është në gjendje të sakrifikojë edhe jetën e vet. Shikoni se sa kënaqësi përjetojnë nënat duke u kujdesuar (mëshiruar) për foshnjet e tyre saqë janë në gjendje që për mbrojtjen e tyre të rrezikojnë edhe veten.

Këtë të vërtetë qartë e shohim edhe tek bota shtazore, p.sh. pula mer guxim që ta sulmojë luanin për t'i mbrojtur zogjtë e vet.

Pra, për mëshirën ka shpërblim të pavonuar, këtë kënaqësi e përjetojnë ata që kanë shpirtgjërësi dhe ndërgjegje të pastër.

3) Shpirtngurtësia dhe koprracia sjellin ndëshkim psikik ku njeriun e bëjnë të shqetësuar në jetën e tij. Kurse dënimi i zilisë dhe i egoizmit është më i shpejtë dhe më i rëndë saqë zilia djeg vetë ziliqarin para çdokujt tjetër. Ndërsa, ai që kënaqet me atë që e posedon dhe ka mbështetje të plotë në Zotin, ai shpërblehet me kënaqësi shpirtërore dhe nuk brengoset për asgjë.

4) Vetmashtrimi dhe mendjemadhësia janë një barrë e rëndë për njeriun, saqë ai shqetësohet dhe e mundon gjendja e mirë e të tjerëve ndërsa në të njejtën kohë ai pret prej tyre që ata ta nderojnë dhe respektojnë.

Mirëpo nderi dhe respekti dhurohet e nuk kërkohet.

5) Kur njeriu i shmanget vetmashtrimit dhe mendjemadhësisë dhe bëhet modest, atij i dhurohet sinqeriteti dhe modestia të cilët e shpëtojnë nga barra e vetpëlqimit dhe vetmashtrimit.

6) Nga mendimet e këqia (ndaj të tjerëve) vjen dënim i pavonuar, ai që mendon keq për të tjerët automatikisht edhe të tjerët mendojnë keq për të.

Ai që punët e vëllezërve besimtarë i komenton dhe i paraqet të dëmshme, të njejtën do ta bëjnë të tjerët ndaj tij.

Kështu krahasoi të gjitha gjërat, të mirat dhe të këqijat.

Unë shpresoj se All-llahu i plotmëshirshëm do të na mundësojë që ta shijojmë shpirtërisht mrekullinë kur'anore të paraqitur nga Resailun-Nur në kohën tonë. Shijoi kënaqësitë shpirtërore të larpërmendura dhe dhashtë Zoti që të mos u afrohesh sjelljeve të shëmtuara.

Amin.



Pika e tretë:

Njëra ndër shkaqet që rrënon jetën shoqërore është: dredhia e djallit, sepse ai e shtie njeriun të mbulojë të gjitha të mirat e besimtarit për një të keqe të tij. Nën ndikimin e dredhisë djallëzore viktimizohen të pandërgjegjshmit të cilët shfaqin armiqësi ndaj besimtarit.

Kurse All-llahu i lartmadhëruar ditën e tubimit kur do t'i peshojë veprat e njerëzve në peshoren më të madhe sipas drejtësisë absolute, për bazë do t'i merrë veprat e mira. Andaj ka gjasa që me një të mirë të shlyejë shumë të këqija dhe t'i falë shumë mëkate. Bërja e mëkateve është e lehtë dhe shkaqet e tyre janë të shumta. Mu për atë në këtë botë duhet trajtuar njerëzit konform drejtësisë hyjnore. Nëse veprat e mira të një njeriu janë më shumë se të këqiat ai njeri meriton dashuri dhe nderim. Në shumë raste ndodhë që një e mirë të detyron që shumë të këqia t'i shikosh me sy të faljes. Njeriu me ndjenjen e tij të krimit dhe me cytjen e djallit, për shkak të një të keqeje i harron njëqind të mira të një personi tjetër dhe e armiqëson vëllain e vet besimtar dhe bëhet mëkatar. Kjo i përngjan shembullit të krahut të mizës mbi syrin e njeriut që mbulon një kodër dhe e bën të padukshme. Po ashtu edhe njeriu me ndjenjat e armiqësisë, me një të keqe sa krahu i mizës mbulon të mira po le të jenë sa kodrat, i harron ato, e kundërshton vëllain e vet besimtar dhe bëhet mjet trazirë dhe ngatërres në jetën shoqërore.



Fjala e katërt:

Nga ajo që kam mësuar gjatë jetës sime për jetën shoqërore të njeriut dhe ajo që përfitova nga përvoja e jetës sime, erdha në përfundim se:

- Faktori më i sukseshëm për miqësi është dashuria (ndaj njerëzve), poashtu faktori i prishjes së miqësisë është armiqësia.

Nga kjo kuptohet se dashuria dhe ngrohtësia shpirtërore janë bazat e jetës së lumtur shoqërore.

Po ashtu armiqësia dhe urrejtja janë faktorë të shkatërrimit dhe rrënimit të jetës shoqërore.

Andaj është më së e nevojshme që këtyre dy veseve t'iu shmangemi dhe ti urrejmë.

Pasi që të keqen e këtyre dy veseve e kemi sqaruar në letrën njëzetedytë të Risale-i Nurit, këtu do të cekim në pika të shkurtëra.

Mbaroi koha e urrejtjes dhe armiqësisë. Nga dy luftërat botërore u vërtetua se sa e dëmshme dhe e tmerrshme është armiqësia, sa trazira dhe shkatërime shkaktuan ata dhe kurrfarë dobie nuk pati prej tyre, andaj e keqja e armiqve nuk duhet të na shpie në armiqësi që të jemi të tepruar sepse gjykimi i drejtë i All-llahut dhe xhehennemi do të jenë ndëshkimi i mjaftueshëm për ta.

Vetmashtrimi i njeriut dhe egoizmi i tij në shumë raste e shpiejnë të merr qëndrim armiqësor ndaj vëllezërve të vet e ai duke mos qenë i vetëdijshëm për atë dhe duke llogaritur se ai është në të drejtë. Në atë rast i zhvlerëson dhe i hedh poshtë gjërat të cilat janë pretekst i dashurisë dhe afrimit ndër besimtarët siç është besimi Islam, njerëzia etj.

Kjo është një çmenduri që i ngjan atij të çmenduri i cili u jep përparësi shkaqeve të thjeshta që shpiejnë në armiqësi nga ata që ftojnë në dashuri e miqësi, të cilat janë sikur kodrat e larta. Dashuria është e kundërta dhe antipod armiqësisë këto nuk mund të bashkohen mu ashtu siç nuk mund të bashkohen errësira me dritën:

Në zemrën e njeriut me të vërtetë do të zë vend ai që arrin të dominojë (dashuria apo armiqësia).

P.sh. kur dashuria zë vend në zemër, atëherë armiqësia shndërrohet në mëshirë.

Kështu duhet të sillen besimtarët ndaj njëri tjetrit.

Ndërsa, kur armiqësia dominon në zemër, në atë rast dashuria shndërrohet në një miqësi vetëm të dukshme.

Besimi, Islami dhe njerëzia janë shkaqet e dashurisë dhe të miqësisë janë kalatë, zinxhirë të fortë dhe të ndritshëm.

Ndërsa shkaqet e urrejtjes dhe të armiqësisë drejtuar besimtarit janë çështje të thjeshta sikur guralecat.

Andaj armiqësia ndaj muslimanit është një krim i madh dhe zhvlerësim i faktorëve të dashurisë të cilët janë të ngjashëm me kodrat.

Rezyme:

Dashuria dhe vëllazërimi janë parime themelore të Islamit. Ndërsa ata që janë të prirë për armiqësi janë sikur fëmija i keq dhe i lazdruar i cili është i prirë të shqetësojë të tjerët, kërkon shkas për të qajtur për arsye edhe më të thjeshtë se krahu i mushkonjës.

Po ashtu i ngjan njeriut pesimist që asgjë nuk e shikon me sy të mirë dhe me optimizëm por për çdo gjë mundohet të argumentojë se është e keqe.

Kështu me një të keqe i mbulon dhjetë të mira.

Kjo është në kundërshtim me moralin Islam i cili fton në maturi, mendim të mirë, harmoni dhe optimizëm.



Vëllezër të nderuar e të sinqertë



Një frikë papritmas ma brengosi shpirtin. Dëgjova dhe kuptova se të devijuarit nga rruga e drejtë pasi që nuk mund t'u bëjnë ballë shpatave të diamantit të traktatit të nurit, duke i shfrytëzuar problemet e jetës së përditshme dhe angazhimet e stinës së pranverës, duke i gjetur nervat e lodhura të nxënësve, duan që ta trondisin dhe ta shkëpusin lidhjen mes tyre.

Keni kujdes dhe ruajuni! Mos lejoni që mes jush të lindë ndonjë konflikt, pasi që njerëzit nuk mund të jenë të pagabueshëm. Por, dera e pendimit është e hapur. Shejtani dhe egoja ju nxisin që pa të drejtë ta kundërshtoni dhe kritikoni vëllanë tuaj.

Por ju thoni: "Ne për hirë të solidaritetit dhe lidhshmërisë në mes nesh jemi të obliguar ta flijojmë të drejtën tonë, dinjitetin, lumturinë tonë të kësaj bote, bile edhe jetën tonë. Me këtë e heshtni dhe e qetësoni nefsin (epshin) e juaj. Po nëse del në shesh ndonjë çështje kontestuese, konsultohuni (mes vete), mos u bëni formalistë, çdokush nuk mund të ketë pikpamje të njëjta. Tash është më se e nevojshme që njëritjetrin ta shikoni me tolerancë, të gjithë vëllezërve tanë një nga një ju bëj selam.

Seid Nursi

***





Për vëllazërimin do t'ju shpjegoj një parim të rëndësishëm të cilin duhet ta keni parasysh me shumë seriozitet. Jeta është rezultat i bashkimit dhe unitetit, kur të humbet uniteti edhe jeta shpirtërore është e rrezikuar. Për këtë na dëshmon ajeti kur'anor ku thotë:



"Mos u kundërshtoni me njëri-tjetrin".



Nëse humbet solidariteti dhe dashuria ndërvëllazërore, atëherë humbet edhe shija e bashkësisë. Ju fort mirë e dini se nëse tre njëshe shkruhen veç e veç kanë vlerën tre. Por nëse shkruhen pranë njëri tjetrit, kanë vlerën e njëqind e njëmbëdhjetë. Po ashtu edhe ju tre a katër veta, shërbyes të së vërtetës, nëse jeni të bashkuar në teori e praktikë, çdonjëri nga ju ka fuqi sa tre a katër veta.

Nëse veproni me vëllazëri dhe solidaritet të vërtetë që të krenoheni me vyrtytet e tjetrit, me sekretin e përkushtimit, dine se keni vlerën e fuqisë së katërqind vetave. Ju jeni përçuesit e korentit, që ndriçoni jo vetëm (Spartën) por tërë atdheun. Pjesët e makinës përçuese janë të detyruara që ta ndihmojnë njëratjetrën. Ato nuk kanë zili, përkundrazi ata i gëzohen fuqisë së shoqes. Një pjesë të cilën e supozojmë të jetë më sens, gëzohet një pjesë më e fuqishme, sepse kjo e dyta ia lehtëson detyrën.

Individët që e bartin mbi shpinën e vet thesarin e lartë, që paraqet shërbim të vërtetës, besimit dhe Kur'anit, ata krenohen çdo herë kur iu bashkangjitet ndonjë krah i fortë dhe në atë rast e falënderojnë Zotin. Andaj të jeni të kujdesshëm që në asnjë mënyrë të mos ia hapni dyert kritikave mes njëritjetrit ngase ka shumë njerëz nga radhët jashtë vëllezërve tuaj që duhet kritikuar.

Unë mburrem me virtytet tuaja, nga të cilat kur jam i privuar, unë gjendem në mesin tuaj dhe i konsideroj sikur të jenë të miat. Ju njeritjetrin duhet ta shikoni me sy të mësuesit tuaj, çdonjëri nga ju le të zbukurohet me vyrtyte të tjetrit, le të përhapë virtytet e njëritjetrit.

Po ju tregoj juve për ndjenjën vëllazërore të njërit nga vëllezërit tanë, Hafiz Ali efendiu nga (Islamkoju), ndaj një vëllai tjetër që donte të bëhej konkurent i tij. Ai person erdhi tek unë, unë i thashë se bukurshkrimi i një tjetri ishte më i mirë se i tij. I thashë se ai shërben më tepër. Pashë se Hafiz Aliu me plot sinqeritet ndjeu krenari dhe kënaqësi për një gjë të tillë. U gëzua po aq edhe për arsye se tërhoqi kënaqësinë e mësuesit, hetova se ai këtë e shprehu nga thellësia e zemrës dhe ndjeva sinqeritet të plotë e jo vetëm sy e faqe. Iu falënderova All-llahut xh.sh. që në mesin e vëllezërve tanë ka individë me ndjenja të këtilla të larta. El-hamdulil-lah kjo gjendje në rrethin tonë po përhapet.







Në emër të Tij, i lartësuar qoftë

Vëllezër të mi mjaft të nderuar dhe të siqertë

Në këtë botë, në veçanti në kohën tonë e sidomos për ata nxënës të Nurit që kanë rënë në fatkeqësi dhe sprova, zgjidhje më e mirë për t'u shpëtuar vuajtjeve të tmerrshme dhe dëshpërimeve është kjo:

Ngushëllimi, lidhjet e ngushta mes njëritjetrit si vëllezër të vërtetë, në momentet e dëshpërimit, hidhërimit dhe brengave, përkdhelja e zemrës së thyer me plot butësi. Vëllazëria juaj e vërtetë dhe mbarë njerëzore nuk duron hidhërim dhe anshmëri. Pasi që unë me tërë forcën jam mbështetur dhe jam lidhur jush, edhe ju e dini dhe e vëreni se unë kam vendosur që për ju ta flijoj rehatinë, dinjitetin dhe nderin e ndoshta jam në gjendje që me plot dëshirë ta flijoj edhe shpirtin. U garantoj me betim se zemra ime, për shkak të problemit midis dy shtyllave të xhematit për një çështje të imët, tetë ditë ka shijuar dënim të rëndë.

Shpirti, zemra po edhe mendja ime qanin duke përshpëritur: "Oh ç'na ka gjetur! Aman, mjerë për ne! O mëshiruesi i mëshiruesve! Na mbrojë! Na shpëto nga sherri i shejtanëve, xhindëve dhe njerëzve! Zemrat e vëllezërve të mi mbushi me sinqeritet, muhabbet, dashuri, vëllazëri e dhembshuri".



Në emër të Tij, i lartësuar qoftë



Vëllezër të nderuar dhe të sinqertë!



O vëllezër të mi të paluhatshëm dhe të fortë si graniti.

Puna jonë është shumë e ndijshme, unë nga besimi i sinqertë që kisha ndaj jush, gjithë çështjen time ua lash juve. Në personalitetin tuaj shpirtëror edhe ju me gjithë fuqinë tuaj duhet të përpiqeni që të më ndihmoni, edhe pse ndodhia e juaj ishte e vogël dhe e tejkalueshme, por ashtu siç e dëmton një gjë e vogël zemrekun e orës tonë dhe bebëzën e syrit ashtu edhe ajo ndodhi e dëmton dhe e shqetëson shpirtin tonë.

Rëndësinë e kësaj pike (ndodhie) na e dëshmuan tri plasaritjet që na ndodhën. Është obligim i domosdoshëm që të aplikojmë parimet e shkëndijës së sinqeritetit dhe të sekretit të miqësisë! Kam marrë një lajm të prerë se që tre muaj në rajonin tonë janë caktuar tre veta që në saje të fërkimeve të mendimeve dhe ideve, mes vëllezërve të shkaktojnë ftohje.

Gjykimi ynë pa shkas po zgjatet, me qëllim të bezdisjes dhe lëkundjes së nurxhive durimtarë dhe këndelljes së atyre jodurimtarë. Në asnjë mënyrë mos lejoni që të lëkundet dashuria juaj sakrifikuese dhe e pastër që e keni pasur deri tani. Nëse ata ia arrijë qëllimit në këtë drejtim po edhe sa grimca e atomit, dine se shumë na kanë dëmtuar. Aty ku e kërkon nevoja besimtare dhe kur'anore për njëri-tjetrin, ne duhet të jemi në gjendje që ta flijojmë edhe shpirtin tonë.

Ne me një thukshmëri që buron nga vuajtja ose ndonjë gjë tjetër, duhet që si flijues të vërtetë të mos na nxihet gjaku e të hidhërohemi, por me përulësi, modesti dhe sinqeritet ta pranojmë të metën tonë. Ta shtojmë dashurinë dhe lidhshmërinë mes nesh, në të kundërtën, "Kokrra do të bëhet kupollë" dhe mund të shkaktojë dëme të papara.

Duke u mbështetur në largpamësinë dhe zgjuarsinë tuaj, unë me kaq po i jap fund. Seid Nursi

***

I lus vëllezërit e mi që të mos hidhërohen për shkak të brengave, zemërngushtësisë apo cytjeve të epshit dhe të djallit, e as për shkak të pandjeshmërisë, fjalëve fyese që mund të dëgjohen nga shokët. Le të mos thonë: "Më ka prekur, më ka nënçmuar" unë i marr për vete ato fjalë jo të mira. Le të mos ua humbin durimin. Unë sikur të kam njëmijë dinjitete, të gjitha do t'i flijoja për hir të dashurisë dhe sinqeritetit mes vëllezërve të mi.




Kopertina e fundit

Vëllezër të nderuar:

Në asnjë mënyrë mos lejoni që rrymat e ndryshme botërore t'ju përçajnë e në veçanti ato politike qëllimkëqija e dinake, mos t'ju çorodisin fraksionet e ndryshme të bashkuara kundër jush, që të fusin përçarje mes jush.

Mos lejoni që me ju në vend të parimit hynor "Dashuria për hir të Zotit, urrejtja për hir të Tij", të mbisundojë rregulla djallëzore: bashkimi dhe dashuria për hir të interesit dhe si pasojë e saj të bëhemi armiq të vëllezërve tuaj të vëretetë.

Poashtu mos lejoni të bëheni simpatizues (mjet i politikanëve) ndjellakeq e të bëheni ortak (të barabartë) në krimin e tyre.

Falënderimi i takon All-llahut të gjithë botërave.

Fund

[Bani gjk]

1. Mos e rrit mendjen o rob/robreshe i/e Allahut, lexo edhe nje her kete artikull me kujdes.
2. Mendo MIR para se te flasesh (shkruash)

Thon qe : Heshtja ndonjeher flet me shum se fjala.

Selam (PAQ)