Politika Shqiptare

[Sabriu]

Mendoj se ka aritur tek hapat e para, vrehet se ajo është e mbushur me naivitete dhe vese,si një praktikë e gjatë diktatoriale sllavo komuniste totalitare. Teorikisht,politika është një shkencë që padyshim i nënshtrohet ligjeve të veta të shkruara dhe praktikuara me kohë,veçse në këtë drejtim politika shqiptare ngelet naive aq dhe e paditur,kur dihet se në praktikë politika mbetet një shprehje e koncentruar e demokracisë dhe shfaqjes së konkurencës së alternativave.Mirëpo politika shqiptare në të kundërtën, përcillet me vese jo pozitive,ajo përcillet me demagogji qoftë demokratike apo komuniste,apo thënë ndryshe, e përcjellur me mashtrime nga termat demokratike të trashiguara nga një sistem diktatorial,pra një mashtrimi i ngritur në sistem ose bërja e një politike inegzistente dhe larg realitetit historiko politik.Kjo ka lënë jo pak pasoja në shoqërinë tonë. Edhe populli i thjeshtë kur sheh se çka bëhet atje „lartë“,dhe kur përcjell shtypin shqiptar apo përcjell televizionin ,ndjek mos tolerancën,kokëfortësinë,megalomaninë,përçarjet,et iketimet,fyerjet mes tyre atëherë padyshim se ç’orientimi arin deri tek në kulmin e dëshprimit,kjo është e barabartë nëqoftëse mund të them sikurse kur „Gjenerali këput degën e pemës,atëherë ushtari shkul dhe rënjët e tërë pyllit“,ndaj kjo teori e politikës shqiptare mund të zgjidhet vetëm atëherë kur poltikanët amatorë dhe të brumosur nga e kaluara marksiste-leniniste dhe titiste,e të zavendësohen me të rinj dhe profesional me analiza të thella dhe në kohë praktikisht të dëshmuara.
Në të vërtetë del se sot të gjithë shqiptarët meren me politikë,ashtu që duke e zbritur ate nga lartësia shkencore në ndejë odash e llafe kafanesh,gjersa dhe aspiratat kombëtare arijnë të devalvohen në pronë të vetëm një grupimi politik,pavarësisht se sa është jetëgjatë ai grupim apo parti,ndërsa një parti politike sa e ka jetëgjatsinë e saj pa baza historike dihet mirë,ndaj dhe politikanët e këtyre grupimeve që kanë marë përsipër të orientojnë antarsinë e tyre apo më gjërë elektoratin e saj,shihet se kan një varfëri nga të gjitha drejtimet,ndaj dëshmojnë dhe paaftësinë e tyre për ti përballuar detyrat e mara përsipër.Individi „politikani drejtues“ kur të arijë të çlirohet nga zinxhiri i vrafërisë dhe kur të emancipohet nga zinxhirët e skllavërisë së gjatë që ende dhe sot gjenden të ngulitura në shpirtin dhe vetëdijen e tij ,atëherë lirshëm do të mund të merret në mënyrë dinjitoze me politikë kombëtare, dhe politika kombëtare nuk kërkon fanatizëm lokal apo krahinor,gjelozi intelektuale,militantizëm partiak,nostallgji, apo konkurencë amorale,por ka nevojë për profesionalizëm, mirëkuptim,tolerancë,përgjegjësi dhe unitet aspirate,ndaj politika si shkencë mbështetet tek arsyeja,por kur politikës i humbet arsyeja dhe kapërdhehet nëpër labirintet e pasioneve të politikanëve ajo atëherë humbet të qenurit politikë.

FANATIZMI POLITIKO PARTIAK

Është një burim kurthesh dhe dhune e cila përjashton përfundimisht instalimin e mirëkuptimit ,tolerancës dhe fjalës së lirë në një grupim, ose deri në institucione,duke i ngurtësuar idetë dhe mesazhet politike të aspiruara.Fanatizmi bën ato të domoduara dhe i zhvesh nga elektorati dhe njëherit politikanët i nxjer jashtë kohe,dhe atëherë si zakonisht që u ndodh fanatikëve,i bën ata të pasukseshëm ndaj dhe ata zgjedhin rrugët jo demokratike dhe jo të moralshmet.Aty lind prepotenca e liderëve fanatik tek të cilët operojnë me fiksione,me manire dhe tabu.Ndërsa për fanatikët në politikë seleksionohen vetëm ndjekësit fanatik, duke kultivuar servilizmin dhe spiunimin përbrenda në parti e pse jo dhe deri në sitem,(shih sistemet totalitare komuniste),ndaj dhe partia atëherë fillon të mednojë e veprojë në mënyrë të gabuar e deri në inkriminimin dhe humbjen e arsyes.Andaj partia ose politikani që është i zhytur me fanatizëm në parti e që ngritet deri tek POPULLI me krimin për „hir të interesave të larta kombëtare“ e të tjera budallëqes,janë që në fillim demagogji boshe, fillimishtë të parapara në dështim para elektoratit,meqë fanatizmi partiak lind nga injoranca politike por edhe nga elementë të tjerë të edukatës,kulturës,arsimimit dhe të karakterit të politikanit,dihet se fanatiku hyn në politikë me paragjykime me paramendime,me dogma.Për ne është e kuptueshme se ku e ka burimin ky fanatizëm,mirëpo lind domosdoshmëria urgjente e pastrimit të shoqërisë shqiptare nga fanatizmi partiak,ndrimin e klasës politike shqiptare të demoduar,meqë ata kanë frikën e paktit të tolerancës. Ashtu të edukuar nga sitemi titist marksisto-leninist ,por dhe të demokratëve në tranzicione,ata përjashtojnë mundësinë e tolerancës dhe demokracisë së vërtetë,flakin të drejtën e dikushit tjetër apo një alternative tjetër,frigohet nga ndarja e pushtetit me grupim tjetër politik meqë udhëhiqet nga motoja „MË E MADHJA“ që nënkupton dhe forcën apsolute andaj shkon dhe drejt kaosit,duke u frikësuar nga bashkëpunimi me aletët e tjerë politik,si frigë e kundërshatrëve dhe alternativave tjera politike ajo dhe s’pranon rinovimin mbrenda saj duke përjashtuar respektimin e ligjeve e individualiteteve.Ndaj dhe ky fanatizëm politiko-partiak e orienton antarin dhe elektoratin e saj drejt ; agresivitetit pasiv në vend që të jetë vetëm aktiv, e bën politikën demagogji në të kundërtën që duhet të jetë transparencë, e bën politikën histori,kur duhet vetëm të shfrytzojë mesazhet e historisë për shtrimin e traseve të së ardhmes së popullit e atdheut,e shfrytëzon autoritetin politik për zhbërjen dhe zhdukjen e kundërshtarëve politik,në të kundër që duhet ti respektojë ata,punon që brenda partisë apo grupimit të saj të lulëzojnë,autokracia partiake,renegatët,servilizmi,spiunimi,hajdutët dhe injorantët,në të kundërtën që duhet të afrojë personalitetet,të diturit,njerëzit me karakter e moral,ata që prononcohen jo si duhet por si është e drejta,e bën politikën të lulëzojë në kultin e individit,në të kundërt që duhet të fitojë terren vetëm kulti i grupit, e bën politikën që të mbizotërojë gjuha e urrejtjes,në të kundërt që duhet të mbizotërojë vetëm dialogu, operon me sllogane në vend që duhet të respektohet psikollogjia dhe shqetsimet e elektoratit,në vend të transmetimit të mesazheve historike për ardhmërinë,mbars klimën politike në popull me emocione negative,madje e bën politikën të pa ndalshme,dhe e vë ate para rrezikut të përçarjeve krahinore apo lokale,si një precedentët më të rrezikshëm,në vend që të punojë për të kundërtën,për bashkimin dhe lartësimin e kombit,qoftë edhe për çmimin e sakrificës të interesave imediate të partisë.Po kujt i duhet një parti që nuk i shërben interesave të larta të kombit,por bën maraton pas interesave të ngushta partiake,,pas nostallgjive,ose pas interesave të ngushta të disa nostallgjikëve.Ndaj këto parti janë të destinuara të kthehen në relike muzeale,atëherë kush janë ata që u shkojnë prapa këtyre partive ose politikanëve fanatikë ? Janë pozat demokratike që merr politikani bartës i këtij vesi,ata marrin poza prej idealistësh,herë,kur ia do nevoja,marrin poza patriotësh të thekur,e herë tjetër marrin pozë të një kompetenti,dhe kështu fanatizmi partiak bëhet ekuivalent me injorancën dhe demagogjinë totale.Efekti i fanatizmit partiak është interesi për kompensim i varfërisë së xhepit,shpirtit dhe trurit.Nëse ndonjë politikan duhet patjetër të bëjë politikë me karizëm,këtë duhet t’ia lëne elektoratit,dhe në asnjë mënyrë mos të bjerë në grackën e ndonjë „fanatiku partiak“,meqë me kohë kërkohet nga ai të shëndrohet o në renegat,o në servil partiak,prandaj vetëm me ftohjen e kokës do të justifikojë angazhimin e politikanit në politikë.

AUTOKRACIA PARTIAKE

Natyrisht se partia angazhohet për mbrojtjen e egzistencës së saj nga ata që në mënyra të ndryshme tentojnë zhbërjen e saj.Mirëpo historia e partive politike kudo në botë ka treguar se krijimi i partive ka lidhshmëri interesash të grupimeve dhe shtresave të caktuara shoqërore që kanë motive patriotike, politike,ekonomike,sociale etj etj.. Për shemull me rrëzimin e perandorisë së kuqe të diktaturës sllavo-titiste nga ish jugosllavia,interesi politik etnik përbënte motivin kryesor të daljes në skenë të partive politike të cilat me programet e tyre,tentojnë që popullit apo elektoratin që përfaqsojnë ta pozicionojnë apo rendin në pozicion të barabartë me popujt e tjerë.Kështu që në Kosovë lindi LDK-ja si përfaqsuesja e të gjitha grupimeve dhe shtresave shoqërore që inspironin idealet e lirisë dhe pavarësisë nga kthetrat serbosllave.Dhe mbi një decenie të egzistimit të saj arriti në avansimin e statusit politiko juridik të Kosovës si në planin e mbrendshëm ashtu dhe në ate ndërkombëtar.Mirëpo mungesa e bazës historike të partisë si dhe toleranca e tepruar ndaj agresivitetit shoven serb cenimit të integritetit dho sovranitetit të Kosovës,dhe politika jo violente përballë makinerisë vrastare shovene serbo-ortodokse,nxjeri në pah grupime të tjera politike me programe të kohës së anatemuar por të përshtatura në kushtet dhe rrethanat e sodit.Dhe të gjitha këto parti politike në Kosovë(32 sosh) kanë të vetmin qëllim ate të lirisë dhe pavarsisë së Kosovës.
Në shtetin amë (Shqipëri),ndryshe nga ajo në trojet e robëruara,në vitet e 90-ta lindi si lëvizje antikomuniste shqiptare PD-ja e cila u bë zëdhënese e fuqishme antidiktatoriale,duke patur mbështetjen e gjithë asaj shtrese të persekutuarish ,dënuarve dhe internuarve politik gjatë diktaturës gjakatare antikombëtare enveriste.Po dhe kjo mundi jo gjatë kohë të qendrojë pa pëlsitur nga mbrendësia.Kjo pëlsitje hapi rrugë,natyrisht me vetë gabimet e PD-ës,lehtësoj rrugën e rikthimit të komunistëve dhe partive satelite të saja.Kjo duhet theksuar se u arit dhe me „kontributin“e pa kursyer të shteteve antishqiptare e në rradhë të parë ajo greke dhe serbe,të cilat përgaditën vite me rradhë (gjatë pushtetit demokrat) „kuadro speciale“ përmes agjenturave të shpiunazhit të tyre në Shqipëri e jashtë saj,për tia aritur qëllimit në mars-prillin e vitit 1997.Qëllimi i marjes së pushtetit me dhunë tashmë ka filluar të zbërthehet gradualisht.
Ndërkohë në IRJM ,u ngritë PPD-ja e cila do të ishte zëdhënsja e aspiratave të shqiptarëve në IRJM, pasi ende nuk kishte ndonjë grupim tjetër politik.Koalicioni me partinë komuniste dhe neokomuniste maqedonase sllave,shmangi PPD-ën nga lufta e drejtë për mbrojtjen e të drejtave të shqiptarëvë në këtë Republikë,me këtë politikë(të centralizuar) jo produktive ku më shumë punohej për qenien në pushtet se sa për„hallet e popullit“ prej të cilit dhe kishte marrë besimin,kjo natyrisht i kovenonte qeverisë antishqiptare sllavo maqedonase,por pjesa e zhgënjyer mbrenda rradhëve të PPDës nuk mundi të dakordohej me këtë politikë të kreut drejtues,ndaj dhe ngriti krye grupimi tjetër politik .
Shkurt thënë, ashtu siç lindën këto parti politike të para,duke kaluar nga një sistem diktatortial komunist në pluralizëm demokratik ishte krejtësisht e qartë për misionin e tyre,por e pa qartë se si do të vëheshin në realizimin e saj.Zhvillimi i dinamikës së ngjarjeve të mëtejme nxjeri befasi për këto grupime politike,ndaj grupimeve apo shtresave të shoqërisë shpesh u kanoset dhe largimi i partisë së tyre nga interesat e tyre,aq më keq,plotësimi me dashje apo pa dashje i interesave të grupimeve apo shtresave të tjera shoqërore.Nga kjo del se Partive politike rreziku kryesor i vjen nga autokracia e tyre,d.m.th. nga ata persona partiak që duke qenë në vendin kyq të partisë,për interesa personale,shpesh karizmatike,falë miopisë së tyre partiake,gradualisht partinë e shkëpusin nga interesat e antarsisë dhe elektoratit të saj.“Autoritetin“ e saj meritokracija partiake e vendos duke afruar rreth vehetes njerëz mediokër të cilëve pasi ju heq pavarsinë e mendimit dhe ia kushtëzon të drejtën e të shprehurit,por e len në hije për „këshillime“personale,duke i dhënë iluzionin se çdo gjë është në rregull dhe gjërat ecin mirë dhe dëshirat „realizohen“.Që këtu fillon shkelja e Statutit të Partisë,duke krijuar organizma artificiale dhe vendosjen në te „të besuarve“, e deri tek punësimi apo emërimi në qeveri të „besnikëve“ të tyre(kopjim i sistemit komunist),duke përjashtuar zgjedhjen me vota të lira të kuadrove të pregaditura në drejtimin intelektual e profesional me reputacion dhe aftësi organizative e njohëse,por përkundrazi kooptohen dhe vendosen individë me prirje serrvile por të „pregaditur“ nga kreu partiak.Pra,në drejtim vendosen figurantë,ndëras drejtimin e bën autokracia e saj,dhe kështu në një „mëngjes befasie“ kur sheh dhe vetë autokracia eliminohet,dhe kur e kuptojnë vetë autoritetet, s’u besohet,por shpesh herë,tradhëtinë e autokracisë,s’mund ta kuptojnë as udhëheqësit qendrorë të partisë,kjo madje autokratët e mëdhenj i shëndron të besojnë në autokratët e vegjël,duke i „nxjerë“ nga situata me marje pjesë vetë në aktive apo konferenca „të rëndësishme nga pikëpamja organizative“,mbështesin kooptimet që nuk janë gjë tjetër veçse bllofe për të vendosur nëpër forumet drejtuese e tarafeve të autokratëve partiak,kështu që bëjnë menjanimin dhe flakjen e atyre që me të vërtetë përfaqsojnë mendimin dhe dëshirën e antarëve dhe elektoratit të partisë.Në praktikë,është se kur autokracia komandon partinë,ajo parti s’ka se si të egzistojë gjatë.Eliminimin dhe dështimin e fraksioneve,si fazë e parë e falimentimit të partisë,ngelet vetëm një iluzion i përkohshëm.Autokracia partiake edhe kur arrin ta sundojë partinë është e destinuar të vdesë,ky është një zhvillim i pashmangshëm,meqë ajo ngrit në gjrin e vet renegatët partiak.

RENEGATI POLITIKO PARTIAK

Renegati politiko partiak është njeriu më i mjerë si pjellë e ish klasës së regjimeve komuniste e marksite leniniste, si demagog i dëshpruar shpirtërisht,ai është bërë i rrezikshëm dhe për vetë shtresën e vet shoqërore,meqë në luftë për egzistencë në forcën e pushtetit ai ka humbur vehten por dhe aftësinë e dashurisë të cilën e zavendëson me ate të urejtjes ndërsa besimi nuk zë vend më në shpirtin e tij të shëndruar si në një shpellë e errët me lagështi ku dëgjohen vetëm klithmat e lakuriqëve të natës,ndaj në shoqërinë e sodit ky soj politikani është vetëm fatkeq i cili me dhjetra herë,sipas diktateve kohore të politikës,ka tentuar të dali në mëshirën e dritës së vet. Renegati partiak me egoizmin e vet e dashuron aq shumë vetvehten dhe i uren aq shumë të tjerët që ditën dhe dinë ta ruajnë dinjitetin,moralin, atdhetaririzmin dhe patriotizmin deri në atë shkallë të sublimitetit. Mirëpo renegati politik lëngon dhe nga fshehtësia e vet për t’u gjunjëzuar me përkushtim të gjithë atyre që i adhuron,vetëm e vetëm se kanë në dorë mundësinë ta nxjerin nga bataku,ku karakteri i tij i dobët se ka ate kurajon për të ngritë kryet,ndaj ky soj politikani është i rrezikshëm për ata që synojnë lumturuni,ndershmërinë dhe atdhetarinë e përkushtuar.Renegati politik me nuhatur se dikushi e vlerson,ai sulet me tërbim drejt tij si ai qeni i dëshpruar që lirohet nga zinxhirët dhe drejt shkon e i lëpin këmbët atij që e përkdhel pa e goditur me shqelma,madje për kte „lëmim“ ai as nuk pyet se ku mund të përdoret për të kafshuar dikendin tjetër,ndaj kur e caktojnë të kafshojë qoftë dhe vëllezërit e vet,atij i duket sikur ia kanë kthyer dinjitetin e vet të humbur,pra sikurse e kanë shpërblyer me „unin“ e tij , të cilin gjithkohës ka qenë në kërkim të tij,prandaj kësaj lëmoshe kjo i duket si një dhuratë nga qielli për gjitha ato „vuajtje“qoftë dhe në emigrim. Tani kur etnocidi dhe gjenocidi përgjakën gjdo pëllëmbë të tokës arbërore,tani kur gjaku e loti e kanë larë shqiptarin,tani kur tymi e flaka e zezë slave po largohet nga atdheu ynë,tani kur paguajtëm dhe haraqin e kokave të intelektualëve të mykosur nga megallomania dhe egoizmi,falë atdhetarizmit dhe patriotimit të dëshmorëve të kombit, renegatit i duket sikurse i erdhi momenti i gjatë pritur,andaj ai se bën mend se kujt po i shërben në këto kohë ku shekujt derdhen mbi kombin shqiptar.Por jo vëllezër mos u mundohun ti sqaroni se e ka gabim,meqë ai do tju ureje ! ai do tju flasë se sështë koha e partive,ideologjive etj etj, por e di ai vetë se gënjen,meqë ai di ti përshtatet rrëmujave të kohës,në fakt ai ngelet komunist meqë vetëm komunizmi këte qenie njerzore e përkdhel deri në nullitetin e tij prej zvarniku se gjoja është i dobishëm dhe se mund të shërbejë për diçka,ndaj ai nuk shkëputet nga ky iluzion të cilin e konsideron si një profeci të qiellit dhe e mbron me fanatizëm duke i luftuar me egërsi të gjithë ata që e kundërshtojnë madje qofshin dhe miqtë e vjetët të tij të cilët muarën kurajon të largohen nga ai virus shekulli.Renegati politik nuk e kupton dot se pikërisht tani që kujton se e ka fituar „personalitetin“,po e humb dhe hijen e fundit të dinjitetit,ndërsa në fantazmagoritë e iluzioneve të tij të ethshme ai krijon besimin se është bërë „njeri i madh“ndaj si karierist pa karakter dhe tregëtar i atdhetarizmit dhe patriotizmit të ndershëm shqiptar,renegati politik të gjitha dobësitë e natyrës së vet të prishur i shenjtëron me vernikun e pushtetit duke vrarë shpirtërat e pastër.

Shkruan:
Eugen SHEHU