Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 4

Tema: Sami Gjoka

  1. #1
    Administratore Maska e Fiori
    Anėtarėsuar
    27-03-2002
    Vendndodhja
    USA
    Postime
    3,016

    Sami Gjoka

    Kėtu Kaq pranė Kongresit


    Ėshtė qetė kėtu sonte. Errėsirė.

    I’a shitėn shtėpinė tonė njė tregėtari
    Ngaqe s’pata tė paguaj taksat.
    Nje trėgatari qė ka mbyllur gjithė shtėpitė
    Boshatisur gjithė shtėpitė qė ka blerė.
    Drekėn sot se kam ngrėnė, as kam darkė
    Unė jam bėrė dėgjues shumė i mirė
    Vec dėgjoj nė fakt ditė e natė
    Mė nuk ka ētė qortosh se s’kam takt
    Tė dėgjojė atė qė bota do tė thotė
    Po tė ishe, ah tė ishe pranė
    Dije do mė kishte adhuruar
    Gruaja aq e qetė, aq e heshtur
    Qė do ishte tashmė shėndėrruar
    Nė gjinkallė qė nuk di mė si tė hesht
    Se prej kohesh s’flet yt shoq. Dėgjon
    lajmet se vec lajmet i kane mbetur.

    I dėrguan djemtė tanė aq tė rinjė
    Djemtė qė do t’i kishim nipėr,
    Nese Majku ynė mė z’do kishte frikė
    E nga xhunglat e Azisė do vinte,
    Flak’ e tmerr nga qielli pėr tė hedhur
    Mbi Irak, A kujtė radha do t’i binte.
    Por vogėlushi ynė i vetem s’erdhi kurrė
    Qė nipėrit tanė tė bombardojnė Bagdadin
    Dhe ta ruanin shtėpinė qė na kanė shitur
    Tek tregėtaret qė s’kanė shpirt e nuk kanė zemėr.

    Ėshtė errėsirė rreth e rrotull
    E unė dritat fare s’i kam ndezur
    Qė tė mos terheq vėmendjen
    Sepse vec banditė sillen poshtė e lartė
    E komshijtė,
    Ah, komshinj mė nuk kanė mbetur.
    Vetėm kam qėndruar porse ngjanė
    Me tė shpejtė pėr tek ti jam nisur
    Do te pyes thjeshtė per kureshtje
    Ka vertetė vallė atje parajse?
    Pėr mua parajsa ėshtė tė vdesesh.
    Kam jetuar, oh se kam jetuar gjatė
    Aq sa po tė kisha qenė hekur
    Ndryshkė do ta kisha trupin mbarė
    Copa- copa carė
    E teneqe tretur.

    Ėshtė erresirė e nuk e di askush
    Qė unė caj pi kėtu i vetėm
    Caj qė kripet sa mė shumė derdh lot
    Ose helm qė po helmoj vetvetėn.
    E prap ndoshta kurrė nuk i dihet
    Mund tė fitoj kėtē konkurs poezie
    Dhe me lekėt prap shtėpine time do ta blej
    Mund ta blej madje dhe shtėpinė
    E komshiut qė aq deshnje ti ta blije.
    E nė rast se mundet tė fitoj
    Do kėrkojė pėr ē’do fotografi
    Qė ne bashkė i bėmė dikur atij
    Kur ti mblodhe mendjėn tė na linje
    Vite para se ai te humbte
    Xhunglash tmerr-a-frike nė Azi.
    Muret do t’i mbush me djalin tonė
    Djalin pėr tė cilin vetėm qaj
    Ah djaloshi qė mė thosh dikur
    Dadi - nuk guxoj tė rritem
    Se kur unė te rritem ti do ikėsh,
    Se ti ike, mė desh mua rreth e rrotull
    E ai vertete kurrė su rrit
    E unė kurrė nuk guxoj tė pyes
    “Pėrse mbete ti pėrherė i vogėl?”

    ėshtė qet’ e errrėsirė kėtu
    Kėtu pranė fare pran’ Kongresit.


    Humbja e Moshes


    Paskam zėnė tė moshohem pa femije
    Cdo natė jashtė ndėr kabare
    20 vjet shok’t e mij qė janė martuar
    20 vjet me femijė nėpėr sy
    tė kujdesen tash pėr nipėr kanė filluar
    teksa cupat e atyre vijnė tani
    tė vallėzojn’ serish kėtu me mua.

    Qy prej motesh e kanė ndjerė ata moshen
    Por unė moshen kurrrė se vuar re
    Vit pas viti tek vallezoj me cupka
    rritur pėr tė hyrė nė kabare.

    Se kuptova kurrė moshen time
    Sepse bar e disko s’i lash kurrė
    Qė kur hyra para 20 vjetėsh
    Kur nuk qesh fėmij as nuk qesh burrė
    Nat’ pėr natė ja kėtu kam qenė
    Duke parė vazhdimisht nga dera
    Kush po iken, tjetėr kush po vjen
    Duke pritur vajzat qė s’kan’ qenė
    Para kėsaj nate nėpėr disko
    Ndryshe drit-a-ndez ndėr to fytyra
    Pjekur pėr tu puthur pėr tu ngrenė
    Tua mbjellėsh buz’ e gjuhė nė gojė
    ah qe u pelqen aq shumė tė hiqen
    Sikur kanė dhe pse skanė pėrvoje.

    Dhe ja si erdhi tė takova ty
    Kaq vonė tė takova a kaq shpejt
    Kėtė ditė tė takova a kėtė natė
    Ti atje nė anėn tjetėr tė planetit
    Ku ka diell tani e ku ka dritė
    Ndėrsa anės tjetėr i vij globit
    Nėpėr terr unė kėtu nė Amerikė.

    Une po iki tash jam pėr gjumė
    Ti nga shtrati jot po con tani
    Si nje gonxhe qė shperthen nga dielli
    Qe djeg trotuaresh nė Shqiperi.

    Kėtu shi po bie pėr ēdo ditė
    Nuk kam shkuar gjė nė plazh as nė pishinė
    Jami i lodhur tashmė nga vallėzimet
    As vallėzoj mė me njėri
    Tani qenkam shum i madh nė moshė
    Apo ėshtė se po mendoj pėr ty?

    Ka a s’ka mosha mė kuptim?
    Tek ti shfaqesh unė kėtu kam mbetur
    Humbur rrugėsh qė nuk kanė drejtim
    Ndjej mungesen pėr tė qenė i vjeter
    Kur mendoj se jam dyzetedy
    Sic kam ndjere mungesen pėr te qenė i ri
    Kur nuk pata grua as femij
    Kam a s’kam femij
    Nuk e Di.

    Ėshtė errėsirė kėtu- dy e natės
    Atje ėshtė mengjez- Ti sheh pastėr
    Ndaj o Lepurush do jesh ti
    Qė bėm-ēbėmat tona do thėrrasėsh.

    Une e humba moshėn jam femij
    Do mė ftosh ti mua qė tė vij
    Apo rrugėn prap ti do ma hapėsh?
    Jam ka pres me vrap tė vij tek ti
    Hapma gjoksin se kėrkoj tė pi
    Hape gojėn -dua tė mė flasėsh.
    Lepurush unė jam ēilimi
    Do mė rritėsh apo do mė plakėsh?
    A s’mė pate thenė qė do mė presėsh?
    Kur mbėrrita dukej sikur nata
    Aty pari erdh’ u bė lehonė
    Si mė polli iku me tė katėrta
    Ndanė baneses sate mė pat lėnė
    fillikat, braktisur dritheroja
    Nė tė ftohtė.
    Dhe ashtu nė dritherim thėrrita
    Numrin tėnd nga njė telefon publik
    Zdi nga ēėndėrr a gjumė tė rendė tė ngrita
    Di qė zbraza shtratin tėnd tė ngrohtė
    Di qė dhomės sate u ndez drita
    Di qė qeshe, qeshe gojė plotė.

    Ti kėrkove koh pėr tė bėrė makiazhin
    Unė i lodhur qesh nga udh’ e gjatė
    Pata ecur me makinė gjithė natėn
    Vija nga qytet’ i Uashingtonit
    Pa u ndalur gjer nė Detroit
    Zgjate, mund ta zgjatėsh ti makiazhin
    Njė orė a njė javė a njė vit!

    E prap ty kjo nuk tė pelqeu
    S’tė pelqeu pritja ime pa nxitim
    Pe nė dhomė _ s’kish mė zjarr oxhaku
    Pe jashtė _ pema s’kishte mė blerim.
    Unė nevoj kam tė shkoj diku
    Kam nevoj pėr njė dush tė nxehtė
    Tė heq mjekren se mė ngjan kėshtu
    Sikur s’jam hic pėr ty i denjė
    Lemė tė dukem pakėz mė i freskėt
    Lemė tė bėhem pakėz mė i ri.
    A s’mė the dikur qė do mė presėsh
    A s’mė the qe do tė pres pėr ty
    Dhe sikur tė plakėm duke pritur
    Paske thenė se ke qenė nė rritje
    Por nuk pret tashmė qė je rritur.
    C’i kam bėrė, i’a bėra mirė
    Nė se ėshtė mė shumė se vajzė
    S’ėshtė pėr mua se ėshtė grua
    Nė se ėshtė mė pak se grua
    S’jamė pėr tė se jam moshuar
    Nė mė deshi ta ndez zjarrė
    Unė jam vatėr nė tė shuar
    Nė mė desh nė rrugė t’i dal
    Udhėn time s’kam mbaruar
    I vi botės rreth e qark
    I penduar, i lenduar
    Ē’i kam bėrė i’a bėra hak
    Ēmė ka bėrė _ kam meritar.


    Ndanė oborrit tėnd

    Vij atje ku ka pluhur nė ēdo rrugė
    Dhe marrė kodren a Maminasit si dikur
    Tė gjej ty me njė fshesė nė njė dorė
    Dora tjetėr njėrin gjoks po peshon
    Vetėn xhamit tė dritarės tek shikon
    Ndanė portės sė oborrit kamė ngrirė
    Shoh tek kthen e tek qesh, e tek afron
    Ndjejė se ti qė mė parė mė pate ndjerė
    Si nė ėndėrr shoh qė po me fton
    Kam frikė qenin-thashė. Njė qen i murrmė.
    Jo, jo _ the ti- qeni s’tė kafshon
    Nuk e di tė vij nė patē dėshirė
    Jo nuk vij brėnda pėr tė hyrė
    Po prap vij, vij aty gjithmonė.

    Ti nuk ishe grua e pėrdalė
    Grat’ e tilla s’kan aq ėmbėlsi
    Unė ēunak qesh i pa zararė
    Mund ta marrėsh ta shtrėngosh nė gji
    Mund t’ia puthėsh buz e sy, e ballė
    Se dhe qenin qė rri shtrirė mėnjane
    E ka frikė sa s’guxon tė vij.
    Edhe ik-trokita mosh’ me moshė
    Qesh e qava nėpėr dashuri

    E degdisa vetėn nėpėr botė
    Udhė-mundimesh qė zėnė fill me ty
    Gjysemgjoksi yt mbi njė dorė
    Dora tjetėr ah qe s’mund tė fshijė
    Si ta fshijė ajo kujtimin tim,
    Kur mesova se ēdo bukuri
    Do kurajo shumė e pak guxim
    Leri qentė, qentė rrinė mėnjanė
    Hipi kalit oh qė hingellin
    Edhe ik, caj nė errėsirė
    Ēaje shtetėrrethimin si veri
    Ēoje trup-guximin nėpėr botė
    Shpirt-brengimin le nė Shqiperi.

    Edhe ika, ika bashkė me ty
    Nė ēdo shtrat femre ku kam rėnė
    Gjysėm gjoksi yt si gjysėm hėnė
    Vajzat lakuriqe m’i ka shpėnė
    Tek obborri i largėt ku qe ti
    Ndėrsa vije ti mu bėre ndjenjė
    E i’u bėre botes ėmbėlsi.
    Kur t’u trėmba isha ēilemi
    Kur mu dhėmbe napėn kishe vėnė.
    E prap shkoj, shkoj nga shkoj e vij
    Ndanė oborrit ku tė pata lėnė


    Balada e nje kurve tė vetmuar

    Ja kėtu qė nga ballkoni
    Shoh qytetin para meje
    Dhe shikoj vetėn time shtrirė parkut lakuriq
    Shikoj tutje monumentin si njė shkop i ngul pėr brinje
    Pėrmes zemeres sė vampirit mbyt medimin tim tė lig
    mbyt mendimin, ah mendimin qė mė shtynė tė hakmerrem
    pėrgjerohem, pėrpėlitem, kėrkoj e nuk gjej shpagim. .

    Pėrballė pallat-pėrmendorja e Linkolnit
    Kėmbėzbathur gėrshetohen gishtat nėpėr pemė
    Si jastek mė rri nėn kokė kapitolli
    Kofshat hapur, gjunjet gjer nė henė
    Dhe vjen bota an’ mė anė e rreth e rrotull
    Bota mbarė ndanė meje le tė vi
    Unė e ndjejė qė po mė shohin, le tė shohin
    Pėr inatė te tij.

    Unė jam grua tek po mbytet dėshperimit
    Lėngoj, ofshaj e qaj unė pa pushim.
    Packa se turpi s’veson mė pėr mua
    E ndrojtja mjegull z’bėnė mė shpirtit tim

    Krejt e lirshėm, shtrirė atje pa stres,
    Pallati i Pentagonit rri atje,
    Sikur dorėn time grusht e mbledh
    Nga qė monumenti tani dhėmb
    Poshte krahut, lum’ i Potamaku rrjedh
    Rrudhur sysh, diellin kam nė ballė
    Dora tjetėr shtrirė nga veriu

    Grushti im a Shtėpia e Bardhė?
    Kofshėt hapur, krahet anė mė anė;
    Pi cigare apo jam nė ėndėrr
    Teksa shoh vetėn shtrirė nė barė
    Tokėn bėj krevat edhe qiellin dhėndėrr.

    Ne juglindjen time- qyteti i kristaltė
    Aeroporti i Reganit ėshtė atje
    Ekrani i njė filmi qė ecėn ngadaltė
    Prej tymit, cigars qe s’dallonėt qartė
    Ul-ngritje avionesh tejtėr mė nuk sheh.

    Dit’ pėr ditė ndanė ballkonit pres njė ditė
    Ditėn kur do shfaqesh ti papritmas
    Nga avioni do tė zbresėsh si njė engjėll
    Engjėll qe mė vodhe ēiliminė
    Me dhe kurvėn qė nė park rri shtrirė
    Dhe nje bishė qė ēel mijra zogj nė zemėr
    Zogj qė s’cicerojn’ por ulurijnė
    Ku ke qenė? Pse vonove? Pse su ktheve?

    Kur tė vish anija do ketė ikur
    Ndjenjat qė kam patur unė pėr ty
    U bėnė zogj qė nėpėr qiej kanė humbur
    Mė lanė shpell’ e mbyllur nė vetmi.
    Mos e ndiq anijen tė mos mbytesh
    Mos e prit tė mos presėsh kot
    Prita, prita, prita kthimin tėnd
    Aq sa mė s’mund tė prisja dot?

    Bie shi, leme tė fshij fytyrėn
    Unė nuk mund ta mbaroj cigaren
    duhet tė nxitoj e tė ndėrrohem.
    Dua te pushoj e ndal tė qarėn.

    Lem tė vesh, tė vesh atė grua
    Atė grua qė ėshtė vetja ime
    Se iku shkoi dielli prapa kraheve
    Ate grua do ta mar e do ta coj
    Nėpėr klube-nate t’ia dhuroj
    Njerzėve qe si njoh as i kam parė
    Sepse ty me force tė kam urryer
    Kam urryer vetėn time edhe burrat
    Edhe grate e tyre-boten mbarė.

    Anije ėshtė ajo, e ikur, e humbur
    Neper dallgė tek pėrplaset det me det
    Pėr nėn pesha meshkujsh e kėrrusur
    Zuri tash tė plakėt me tė shpejtė.

    Tė urreva, oh sa tė urreva
    Tė urreva aq sa tė kam dashur ty
    Aq sa kam urryer vetėn time
    Aq sa kurrė z’do ta shpreh me gojė
    Aq sa vetėn time bėra kurvė
    Toke e detė nė krevat i ktheva
    Bėra sex e bėra dashuri
    Me gjithė botėn --- bota tė shikojė.
    Unė cigaren kurrė se kam mbaruar
    Se ballkonit bie vetėm shi.



    Kur ndėrrohen stinet


    Tani pres, pres pėr ēdo sekond
    Telefonin qė aq rrallė bie
    Ditėn kur serish tė kem nė krahė
    Tė lulėzoj trupin me kafshime
    Se furtun’ e dallgė ti me zgjove
    Mbeta bishė qė dashurisė kur bie
    Z’di tė bėhet fllad ėe ledhatime.

    Ti je fryt qė vec piqesh larg
    E zgjas dorėn _ prapė nuk tė kap
    Tė kafshoj _ prap ripėrtėrihe.

    Vetėm, si rri vetėm ti pa mua
    Udhėsh vetėm mua mė ke lėnė
    Pėr atė qė tė bėri grua
    Si harrove kush tė bėri nėnė?

    Shkuan ditė e shkuan javė, e shkuan muaj
    Me sa duket ti atje do mbetėsh
    Z’do lexosh mė vargjet qė kam shkruar
    Mbrėmjeve nė kafene poetėsh.

    Ja tani kaloj prap me makinė
    Krejt i vetem nė Adams Morgen
    Ku lexojnė miqtė e tanė poezitė
    Si dikur prap cdo tė hėnė.

    Shkoj e futėm, ulėm krejt i heshtur
    Unė anglishtėn tash e flas mė keq
    Nuk i marr as mė marrin vesht
    Uashingtonit nuk kam gjetur tjetėr
    Sikur pata gjetur zėrin tėnd
    Sic hesht unė me cigarėn ndezur
    Poezia ime djeg e hesht.

    Rri kujtoj- kur mė the do ikėsh
    Gjoja ish mė mirė kėshtu pėr mua
    Mollzash ėnde jam kėtu kah digjem
    E rrudhosem lotėve te tua
    Qe su thane vec u shtua-rritėn


    Per me shume poezi mund te shkruani tek samigjoka@yahoo.com

  2. #2
    i/e regjistruar Maska e Kosovari_78_Ca
    Anėtarėsuar
    24-12-2003
    Vendndodhja
    Kanada
    Postime
    257

    Sami Gjoka

    Vdekja e hapsires

    Marre nga vellime me tregime “Rrefime Shqiptare”

    Sami Gjoka

    Si parkova makinen e I thashe mirupafshim, u ngjita lart per ne zyren time sa
    per te kontrolluar korrospondencen e fundit. Prisja nje lajm nga Ermiri.
    Shpresoj te me kete gjetur nje shtepi botuese qe do te marr persiper edhe
    shperndarjen e librit.
    Eshte libri I dyte qe shkruaj per politiken pa kurrfare politke te partive
    shqiptare. Ne nje fare menyre eshte zhgenjim im personal me ata qe erdhen ne
    krye te vendit, per ardhjen e te cileve I pata bere thirrje shqiptareve faqe me
    faqe ne librin qe pata botuar nxitimthi para fushates se zgjedhjeve, vitin e
    shkuar.
    Si hyra ne linje e hapa mesazhat, seleksionove vetem emrin e tij. Ermir Dema.
    Kater pese fjale qe I gjithe teksti.
    Kishte vdekur Hapsira!
    “Nena ime,- shkruante Ermiri,- ka shkuar tu jap gji ullinjeve te Manzes”.
    Kuptova se po lexoja ne kembe. Celsat e zyres I kisha ende ne dore.
    Ndjeva se qesh papritur I lodhur, u ula dhe nisa te jetoj me efektin deshperues
    te ketyre pak fjaleve.
    Ajo fjali me kishte perpire e me pati skllaveruar brenda momentit. Me ngjane
    se qendrova ashtu per ore te tera. Zakonisht kur kam dicka qe se mbaj dot
    brenda e hedh ne leter. Poetet jane ene qe pelcasin po su derdhen kur mbushen.
    Nuk eshte ndonje veti e vecante per te shkruar. Eshte lehtesimi nga brengat.
    Ajo fjali ma ka helmaur shpirtin, ma ka vrare ndergjegjen. Me ngjane zanafilla
    e nje poeme qe zdo te kete te mbaruar. Po zdi e spo gjej vargun e nisjes.
    Perse shkruajme nese ajo qe eshte per tu shkruar nuk rrjedh vetiu, ne menyre
    spontane? Jo nuk shkruaj, ne fakt nuk po mundem dot te shkruaj. Kam nje barre
    te rende qe me mundon e dua ta heq nga vetvetja por rri ashut I heshtur, me
    syte mberthyer diku ne kompjuter ku skam shtypur per ore te tera as edhe nje
    fjale te vetme.
    Me ne fund kuptoj se jam vone e iki me ate ndjenjen e herhereshme, kur behemi
    pishman qe nuk e shfrytezuam kohen si duhet, se lame pa kryer dicka qe mund ta
    kishim bere, po te ishim perpjekur pak me gjate e me me deshire dhe zgjohemi
    pastaj ne mes te nates pa kuptuar qarte se cfare na mundon.
    Jetoj neper oazin bosh te kesaj fjalie sikur asgje tjeter s’ka me vlere kesaj
    bote. Me duart e mia e shqyej dhe e hap gjoksin time te vij e te ulet diku
    brenda meje, si farez qe dua ta mbjelle e ta rrit e ta mbush me gjethe e me
    dege nga ky dhe qe me shkelin kembet e deri pertej pertej, pertej kesaj bote,
    nese ka bote te pertejme. Edhe dua te kete se eshte e dhimbeshme te ndahesh nga
    njerez qe ke dashur, njehere e pergjithmone por edhe me lodh fakti se mund te
    jetohet pas vdekjes se kobeshme. Nganjehere me ngjane se jam lodhur kaq shume
    sa do te ishte denim I rende te nisesh jeten prap nga e para
    Dy dite qe me turturojne, me brengosin e me deshperojne keto fjale qe s’kam a
    s’mundem dot kurre ti bej te mijat. E si dhelpera me rrrushte qe sarrihet
    justifikova pa aftesine e vetvetes sime me ate thenjen e anglishtes, “mos ndriq
    gjerat qe s’jane prishur”.
    U dorzova me ne fund dhe konstatova me dhimbje se jam ushtar qe mburrem me
    fitore te lehta. Une jam nje hije e kalorsit qe ra, vertitem ne front te
    fortesave te kycura me mure prej guri e porta te hekrta, dhe aty shtrihem e
    lepij plaget e mia, pa mundur te kthehem serish tek qetsia e para dy diteve.
    Jam kali qe ra mbi varr te te zot, qe as nuk ngordh e as nuk ngrihet dot,
    ndjeje ajrin e ngrohte qe vjen e lepine trupin tim qe dergjet nga te gjitha
    anet, e shkrin, e perpin,- dhe behem I tejdukshem si ajri, vij e humbas e s’jam
    me as torture as dhimbje, jam mpirja e plote ne mish e ne shpirt, jam
    veteshpallja e mendimit tim me te mbrasem, qe gatuan mendja jone turbull ne
    castin e ikjes; “Paska qene enderr, nje ender e gjate e e lodheshme, me qiej te
    ftohte e te kthjelle, permbi humnera te frikeshme, te bukura dhe si mberrita
    ne kete lugine te erret kuptova se kisha arrire ate qe arrihet pas ecjes se
    verbet - ndalesen e pa evitueshme.
    Si kalova gjithe kete skene neper mend dhe bera paqe me veten time se z’di e
    s’kam si te them me bukur, mekimin me gji te ullinjeve, atehere pash se isha po
    ai qe kisha qene para dy diteve, se s’qenka mekur ende fitili I percelluar ne
    kandilin tim, se paskam akoma benxine, ndalur perkoheisht nen drita te kuqe, ne
    kete qytet te larget, larg Shqiperise, larg Shqiperise ku po vdesin pernate e
    perdite pleq e plaka pa u plakur akoma.
    Atehere pash serish veten time te dilte - materje prap nga hapsira, qe s’me
    kishte gllaberuar perjetesisht siduket dhe qesh gati te shkrihem me boten
    perreth. Si ika e shkova nga rreze e kalase, pikerisht aty ku dergjej me pare
    hija ime pash trupin e saj te mpakur si njollez qe rritej e mirrte trajta e
    forma te plakes qe nuk eshte me, pashe rikthimin e saj nder vite tek ribehej ne
    menyre te persosur prap grua e re e hijeshme, qe rende e shkonte pas makinave
    shirese e nder lemenj mblidhte kokrrat e lena te grurit, ngrinte mbi krye nje
    tepsi te madhe e derdhte si ujvare mbi krye e era mirrte hedhet me vete a ajo
    bashke me eren pastaj ngrihej e behej enderr qe shkon neper qiej larg, larg
    kesaj toke.
    Ajo ikte e tretej neper hapsire e behej nje me hapsiren.
    Pastaj, pastaj e zhgenjeyer si shpeze e plagosur ulesh pendengrire nga hapsira
    mbi koke; mbyllte qepallat se deshte te flinte nen qilimin e barit te blerte e
    te njome, ne vlagen e dheut poshte kembeve.
    “Hapsira” e therrisnin grate e mehalles tek linin enet qe lanin ndane pusit,
    fshinin duart me fllucka sapuni, e mirrnin degat e thata e ashklat e padjegura
    te drurit, nen kazanin ku zienin leveret, te ndiznin zjarrin oxhakut per kafene
    e benin muhabete grash me Hapsiren.
    Ajo fliste ndryshe, ndryshe nga grate e tjera te mehalles. E shihja Hapsiren
    tek lozte me zjarrin e mashen e tunde mes gishtave filzhanin qe zbrasej pas cdo
    prekje te lehte me buzet e saja, buzet dhe gjuhen qe dinin nuance te tjera t’i
    falnin muzikes se fjales. Ishte grua e ardhur nga Jugu.
    Ajo fliste e mburrte para grave Ermirin e mua me ngjante se ne dhomen tone te
    vogel kishte hyre nga dritareja me xhama te thyer nje pjesez e qiellit qe
    mburrej me Diellin, e ashtu ne heshtje lusja nene time te shihte nga une, te
    kqyrte brenda syve te mi ku shkrumbonte zjarri i deshires sime per tu bere si
    Ermiri I saj qe shkruante kenge qe kendoheshin ne radio, qe shkruante neper
    gazeta ca shkrime qe I lexonin vajzat pastaj neper ara, te behesha si Ermiri
    Hapsires qe kur te vij ne fshat nga Tirana, t’i beja vajzat te ndalnin
    prashitjne, sic ndalnin prashitjen kur vinte ai e peshonin duart e vrara mbi
    sheter e percillnin xhadene me sy te qeshur, e prsnin doren te ngrihej nga
    xhadeja, por kur Ermiri s’kujtohej ngahera t’u fliste, vajzat te heshtura ulnin
    koken e kerrusnin kurrizin prap mbi sheter, harruar prap atje nder arat ku
    ishin, e meqe kuptonin se s’kishin me tjeter me ke te flsinin sic donin te
    flisnin, zinin tu flisnin djemeve qe si kishin begenisur fare me pare.
    E nder gjith keto vegime une prap degjoje fjalet e mikut tim qe qane atje ne
    lindje, aq sa oqeani shtyehet e zgjeron largesine midis nesh: “Nena ime ka
    shkuar tu jape gji ullinjeve!”
    Ka vdekur Hapsira eshte mbyllur nen dhe atje nen rrenje ullinjsh ne Manez!
    Ndersa une jam mbyllur ne vetvete dhe kam harruar cdo gje, trembur jo nga
    vdekja sa jam trembur prej ketyre kater pese fjaleve. Vertitem neper
    boshllikun e kesaj fjalie qe eshte Tsunami qe ngrieht dhe bie e jep shpirt mbi
    faqen e lemuar te detit. Kam shkruar me qindra flete se tani nuk di gje tjeter
    vecse te shkruaj, por ja qe dora ime nuk shkruan dot me, nuk di se ku e si te
    nis ate qe dua te them, eshte dicka e kesaj natyre - e njeriut qe rrok hapsiren
    per te rene si tullambac i shfryer dhe per tu bere humus nen rrenje pemesh qe
    prap kerkojne te nxjerrin fitila te rinj, prap per te rrokur hapsiren e rreme.
    Si ndodh nganjehere me njeriun!
    Si erdhe e ma the mua kete shprehje, perse e mbushe boten me llahtarine e vajit
    tend, perse me hodhe per shkembi e per shkembi me lidhe e lidhur me le ku vjen
    sqepi dhe kthetrat e kesaj fjalie e me cukitin e pegjakin ne zemer te gjejne
    ate qe vlon te shperthej por prap pa shperthyer tretet ne mua, prap pa u thene.
    Harroj daljet nga autostrada dhe shkoj me vonese nder takime. Degjoj kot
    lajmet ne radio sepse mendja ime eshte mpire nga filozofia e zymte e ketyre
    kater pese fjaleve qe trishtojne me kotesine e kesaj jete qe kurre se kuptova,
    nuk me bejne me pershtypje keto dite as shperthime bombash neper xhami ne Irak
    as zanafilla e frikeshme luftes civile midis sekteve fetare, me ngjajne
    cikerrima grindavecesh zenkat e partive politike ne Tirane per prishjen e nje
    ure qe s’qenka ndertuar. E kot sa kot me ngjajne shkrimet e mia per
    presidentin apo kryeministrin e ri te shqiptareve, harroj gjithmone se Berisha
    nuk eshte president. Jam zhgenjyer per librin qe botova para zgjedhjeve,
    shkrova nje liber te tere me perralla, perralla me mbreter partish, se kush
    duhet te cohet e iki ne vatra, e kush duhet te behet zot I shtepise.
    Nuk kam me durim te shkruaj, nuk kam me deshire te flas.
    Opo tani shkruaj nje liber ne dite.
    Ne zyre mbyll deren dhe harroj tu them punonjeseve te mi “come in!”
    Qiraxhinjte qe nuk me kane postuar pagesen mujore nuk do te me japin shpjegime
    pse jane me vonese.
    Duhet te shlodhem e te mos ngrihem me kurre. Qenkam lodhur kaq shume.
    Ah more Ermir qe me le pa pune e me le pa gjume!
    E cte bej tani me librin tim?
    Dua te nis nje mesazh urgjent per Ermirin, te prishi kontraten e botimit te
    librit, por do te jete dicka e pa takt tani qe ai ka dhimbjen e tij, ne djall
    me gjith librin. Duhet te jesh shkrimtare medioker nese shkruan me passion per
    pushtetaret e cilesdo partie te cilitdo vend. Ne krye te qeverive vijne her
    pas here e gjithe pernjehere njerz te vegjel. Ata jane kulla pa dritare – ku
    fortesa te pamposhtura kane vetem kafkat e tyre qe strehon vendime gjysmake te
    trureve bosh dhe pastaj klith si idiote ne vetvete “si shkone perfaqsuesi I
    shqiptareve dhe I bie ne gjunje komshinjeve me falje e derte se bashkekombesit
    e tij e paskan gjuhen e gjate kur shkilen me kembe e u mohen te drejtat e u
    mirren e u shiten pronat si komb.
    Te qesh – tall veten time, te qaj - nuk eshte e natyres sime. Te hesht. Po,
    gjithmone kam heshtur kur shpirti im gelon ne trazime. Por tani nuk eshte
    shperthimi I vrudhshem I ngacmimit nga jasht qe me bene te hesht. Eshte dallga
    dhe deti qe reshti fuqine, la rrahjen e shkembit dhe u shtri nen rere, pa vale
    fare, I penduar fjeti.
    Hapsira shqiptare nuk jeton me ajo ka kohe qe dergjet nen dhe!
    Ne djalle me partite!

    Marre nga vellime me tregime “Rrefime Shqiptare”
    Sami Gjoka
    Miresia civilizon inteligjencen
    PUNEN E SOTME MOS E LE PER NESER

    “Po iu jap njė porosi,
    Kėmba e huaj keq iu rri,
    Nuk durohet gjithė vaji i fėmisė, Ēonu tė gjithė nė shėrbim Shqiperis”

  3. #3
    i/e regjistruar Maska e Kosovari_78_Ca
    Anėtarėsuar
    24-12-2003
    Vendndodhja
    Kanada
    Postime
    257

    U Mbush Shqiperia Me Gjytrime

    U MBUSH SHQIPERIA ME GJYTRIME

    SAMI GJOKA
    Marre nga vellimi “Rrefime Shqiptare”



    Me dogji malli per Rudinen, ndoshta se po vdes urie.
    - Mos befshin hajer!- pati thene nje plake per familjen time.
    Nena ime kishte lene pa nderruar e pa lare nipin e saj ne cerdhe; i qe skuqur i
    qe djegur gjithe lekura.
    - I kendofshin qyqet mbi cati,- pati thene nje grua tjeter. Kish degjuar
    thashatheme ne brigade sikur nena ime paskesh vjedhur sheqerin e paket te
    femijeve dhe na e sillte neve. Se baba ime I kishte qef petullat me sheqer, e
    sheqer s’kishte ku te blije.
    Bosh e kemi tash shtepine. Vetem une kam mbetur. Fillikat, I pa njeri.
    Rudina su kujtua kurre te me marre ne telefon qofte edhe njehere te vetme.
    Eshte e dhimbeshme te sjellesh motren tende neper mend, te perfytyrosh motren
    tende lakuriq neper sedilje makinash te pista, me te pista se rrobat e mia qe
    s’jane lare tash nje vit, tek loz e zberthen rrypa burrash neper terr.
    Motra ime!
    Ja rri ulur ne oborr, si qeni im lekurerrjepur, mbi cimenton qe te djeg e me
    pelqen krejt te digjem se me therin kockat nga reumatizma. Ata pak zarzavate
    qe kam mbjellur jane vyshkur e thare per uje. Nje domate nuk ka mbetur, s’gjej
    nje frut per te ngrene.
    Sa shume koherat kane ndryshuar. Ka ndryshuar gjithe Shqiperia me keq se
    familje ime.
    Sa here therishin bagetite, babai im do te hiqte edhe zemren dhe melcite, aq
    mish sillte ne shtepi sa me mish kemi ushqyer edhe qenin edhe macen.
    Nena mirrte vaj e mirrte miell, mbushur qe dollapin yne me ushqime. Mehallja
    flisnin keq per ne. I degjoja se nuk ruheshin nga une. Me mua tallej I gjithe
    fshati, se s’kam qene mendje kthjellet asnjehere. “Lolo” me therrisnin
    moshataret.
    Cfare nuk shpifnin per familjen tone. Nena ime kurre nuk ka vjedhur! Ne nuk
    mirrnim pjesen e femive. Cerdhen babai im e furnizonte. Ne vend qe ti jepte
    dy ter kile mish ne muaj, sa ishte racioni, ai kalonte shtate - tete kile ne
    jave, tepricen sillte nena ne shtepi po hajde edhe lidhi gojen botes. Gjithe
    mehallja fliste keq nga inati se nuk kishin vaj per fasule, lusnini zotin te na
    vinte hakut.
    Dielli ka shkrumbuar jeshilellekun. E kujt do t’i besohet qe une po vdes urie.
    Nuk mund t’ia shtrij doren me askujt, se nuk dua t’i bej qefin kujt njeriu, le
    te vdes ne eshte thene per te vdekur. Ne jam bere per gjynah zdo te thote se
    jam gati te shes nderin e tim eti per nje copez buke.
    Me hunj gardhi ma kane rrahur baben. I kane thyer kembe e brinje per nje cope
    toke. Ca ne fshat thone se toka qe sebepi. Thone se baba ime paskesh fjetur
    me komshiet edhe thone se femite e tyre ngjajne me mua sikur jemi te nje soji e
    te nje gjaku.
    Kur fshataret shkonin neper ara dhe punonin lagur neper shi, grate me te pashme
    te mehalles, baba im I mbante te pastronin magazinen. Burrat I sillnin shishe
    me raki se u behesh qefi qe kujdesej per grate e tyre. Grate I sillnin petulla
    me sheqer.
    Ndersa grate qe s’I begeniste e mallkonin, teksa hiqnin kembet neper balte se
    po plasnin nga inati e marazi “Per nje petull a te zente gurmazin” zdi per
    c’petull benin ashtu fjale po kur mallkimi behet me gjithe zemer, ruhu se te
    ndjek belaja pas kurrizit.
    Jave me jave shkoi ne farmaci, ma kane bere trupin vrima vrima, edhe flasin per
    semundjen time, se me paska zene mallkimi I tyre. Po pse mua ku me gjeti mua
    diabeti? Shih Rudinen pa sheqer gatuan, nena z’beri kurre nje gjelle per mua,
    po ku eshte, ku eshte tani Rudina qe s’avitet me ketij oborri, jam pa ngrene e
    jame krejt I lodhur; nuk di si e s’kam se c’te gatuaj.
    Kur I vune flaken magazines, dhe si lane me femrat neper rruge, kush si
    lajketosej me tim eti.
    E nje dite fjala nxiti fjalen, kot u kapen per nje gardh te shtrember; duart
    shkulen hunjte qe nga gardhi. S’rrihet burri per nje cope toke; tokat djerr
    gjithandej kane mbetur, se askush nuk kujohet te punoje se s’ka uje e zbehet
    bereqeti pa vaditur e ne sjellte uje parlamenti para se te shprishet per
    votime, tokat prap pa punuar do te mbeten se s’ka njerez qe punojne ne fshat se
    kane ikur te punojne tej detit, shesin droge andej e shesin femra e len djers e
    eshtra neper Greker si vellai im I vogel qe ma sollen, - pako nga Greqia.
    Kam degjuar thashethema plakesh se jane lare hesape te qemotshme se nuk pollen
    gardhet sherre fshati por kerkuan sherret gardhe per tu fshehur, per tu fshehur
    se qe turp I botes. Ska me turp se kur hapet fjale se jane rrahur per probleme
    nderi, se kur preket nderi I familjes plumbi vetem plumbi e paguan, vetem
    vrasja, vrasja ta zbardh faqen, se nuk lahen turpe te ketilla me te rrahur,
    bile as me plumba po se ndave gruan. Eshte zgjidhur rruga e hakmarrjes, hiqemi
    sikur rrahim e na rrahin per djerriana, gardhe e kanale, kur ne fakt prapa cdo
    lloj sherri eshte edhe nje grua qe ka bere gjynahe.
    Djemte e tyre me te rinj se une e qellonin shqelma neper ije, ne mes dites e ne
    mes te fshatit ma kane rrahur baben para syve. Kurse une, mire kane thene per
    mua, mua me merr bota neper kembe. Une vetem pashe derisa jane ngopur se
    qelluari.
    Nuk na flisnin me dhe e mbyllen rrugen, s’shkonim dot me te kopshti yne ndane
    perroi. Kaq inate te na kishin patur! Por kjo hic, hic nuk paska qene, se
    asgje akoma s’kishim pare para cfare perpara po na priste.
    Iken prinderit e me lane brenda nates. I varrosem prinderit ne nje dite, si
    s’me erdhen qofte per nje kafe, si nuk ndalen fare per vizite?
    Fshati ka ndryshuar tjetersuar ste do zemra me te rrishe ketu. Jet e mot,
    pleqte thone kesaj ane, neper morte e neper dasma kemi shkuar, dhe kur hic se
    deshnim njeri tjetrin, te na dinte bota te bashkuar edhe pse brenda rrethit
    tone si per dreq e kemi cuar jeten. Po kush pyet me per zakone; djemte e
    fshatit vjedhin vajzat e komshinjeve dhe I shesin neper Itali, si Rudinen time.
    Ate vit dete qe bereqeti, qene ngarkuar pemet ne te thyer, thaset me ullinj I
    kemi mbushur, vaj ulliri hidhnim ne kazane, se nuk patem shishe ku ta mbanim,
    me shume vaj ka shtepia ime sa ka patur magezina fshatit.
    Atje poshte ne qilare se ku gjetem, nja dy shishe e me vajI mbushem se nuk
    mirret vaj nga kazanet kur ke miq qe hane ne tavoline. Eshte I mire vaj I
    ullirit me pak buk te thekur e pak gjize, o zot, vdiqa, sa me hahet!
    E kur plot e plot qe shtepia, baba qe nuk dergjej me ne shtrat, kujtoi mbase
    ditet e rinise, kujtoi vitet kur cte donte zemra kishte ati im ne magazine,
    kishte gra te bukra e te reja, kish raki e petulla me sheqer.
    Petulla me sheqer ka kerkuar, shishen mbi tigan e kane zbrasur, brumin me lug
    druri po e rrahin e sheqer brumit po i hedhin me dy grushta. Me harruan mua,
    me harruan fare se per mua nena ime s’ka gatuar, asnjehere gjelle me vete. Mua
    me ka rritur motra ime, moter sa me dogje shpirtin eja, eja e me bej nje
    petull me pak krype.
    Shisheja vajit helm kishte patur e si duket mire nuk ishte lare, nena ime
    gjithe ka pertuar t’I laj enet me ilaxh e me sapune; kot su ecte barku
    kalamjve.
    E kane vene mbi tavolin, plot me petulla tepsine. Petullat ne gurmaz kane
    ngelur. Erdhen dajot, dajot t’i varrosnin se nuk di asgje une nga zakonet e
    komshijte qe jane fisi yne nuk kane dashur fare te afrohen.
    Qene penduar edhe me cuan fjale, nese do ta hapja porten kur ma sollen te pa
    jete vellain e vogel, kur ma sollen kufomen e Nikut nga Greqia. As nuk thashe
    te mos vinin e as nuk me shqetsoi mosardhja tyre.
    E po erdhen kujt do t’ia bejne qefin? Nje pertaci qe po vdes urie apo Rudines
    qe ka lene gjithe fisin pa martuar. Se vec emri, emri eshte I saj por mbiemri
    eshte I te gjitheve e Rudina e ka perlyer te gjithe fisin tone.
    U plaken vajzat qe kane mbetur pa martuar. U plak edhe Kumuria. Kumuria shkon
    e vjen ter diten, njezet here ne dite para portes sone. Sa here sheh qe se kam
    pare, kthen serish dhe kollitet kur kalon per here te dyte. Cfare kerkon ajo
    nga une? Ajo bej sikur s’shikon e une bej sikur z’degjoje, “Jo nuk do te shohe
    me sy, po nuk fole ti me goje!”
    Ne nuk jemi me femije. Nuk shkojme me te mbledhim thana ndane perroi. Prind e
    tu ma kane zene rrugen. Kopshti im ka mbetur djerre. Kopshti ku sa here lozem
    burre e grua. Mblidhnim byk nga lemi per dyshek.
    Iken vane ato kohra. Me te kuq I lyente faqet, me te kuq I lyente buzet. Beja
    sikur shkoj ne pune, ajo thoshte “Kthe nga puna!”, beja sikur flija gjume ajo
    thoshte “Jo, rri zgjuar!”
    Ajo nuse behesh mire por une kurre nuk mesove se pse deshte te jem dhenderr e
    cfare desh te bej me mua. Sa u lodh e pastaj zuri shoke te tjere per te lojtur
    neper ferra; si skan turp qe ashtu lozin,- lakuriq.
    Ishin ndryshe djemte e fshatit. Djemte qe iken matan detit bashke me Rudinen
    time. Une merhumi rri ketu, ketu mbeti dhe Kumuria qe sa vjen afer meje e ze
    kolla.
    Me perbuzin me urrejne qe nuk vura e s’po ve ne vend nderin e familjes. Por
    une sngrihem dot nga vendi.
    Po te ngrihem pak nga vendi syte mbushen xixa-xixa nga pangrenja e nga lodhja.
    “E si te shkoj une pertej portes, pertej fshatit pertej detit per t’I ndrequr
    qefin motres?”
    Rri e pyes veten time “Pse te ndodhte kesisioje?”
    Porta ime eshte e hapur. Miqte s’trokasin me ne porte, kurre, kurre s’kam
    bertitur “bujrum” qe nga vatra ime. Porta ime nuk ka lloz. Porta ime s’eshte
    mbyllur kurrnjehere. Kush do vij e cfare do vjedhe, vetem pleshta ka ketu. Me
    han koka. Kam nje jete qe nuk kam qene me ne pyell, per te mbledhur nje krahe
    drure, qe te ndez nje zjarre te madhe, te ngroh ujet e ta djeg e perveloj
    lekuren qe gjithe kruhet.
    Kalamajt e lagjes sime zgjasin koken qe nga porta edhe thone: “Ehej Lolo,
    mbylle porten se na qelbe gjithe katundin!”
    Nuk u theme asnje fjale. Se dikur vete kam qene mosha tyre. Djemte qe iken
    matan detit me Rudinen, jo nuk iknin petej meje asi kohe se nuk qelbnin asi
    kohe rrobat, qaseshin e me vinin prane, sa here kthehesha nga shkolla, sepse
    kisha supe te ngrohte, supe me mish. Ma rrembenin lugen qe nga dora. Ata
    hanin gjellen une shikoja, nuk I shtyja e as nuk qaja, krejt keputur sillja
    tasin zbrasur edhe prisja kur te behej darka. Me kane marre gjithmone neper
    kembe. Qe te gjithe pervec Rudines.
    Rudina na ka rritur edhe mua edhe Nikun. Se baba punonte deri vone ne
    magazine. Nena lodhej me femijet e botes ne cerdhe s’kishte kohe per femite e
    saj ne shtepi.
    Ja atje shikoj, shikoj tani, pertej portes, shikoj veten tek afron neper
    hapsiren e kujteses sime. Canta e librave, prere e qepur me pelhur; hedhur
    krahave. Ketu ku une qendroj tani eshte Rudina qe hap krahet dhe me thote
    “Hajde beje motren xhan!”
    Edhe iki neper vite, vrapit prap I jam leshuar ta pushtoj ta ze me duar motren
    time. Ulet e me pret syqeshur prap Rudina. Nxitoj t‘i hidhem krahesh si
    dikur, por pa mbrritur ajo shfaqet krejt e zhveshur- si guxoj motren time ta
    shoh zhveshur. Si s’me mbron Perendia nga mekatet. Si se flaka nga kujtimet
    ku ka mbetur? Si se bera zemren time njeher gure, ta harroj qe kam patur moter
    fare? Pse e shoh lakuriq edhe kur zgjatet te me puth, te me pushtoje?
    “O Zot une jam krejt I cmendur, dhe ashtu krejt te zhveshur kam nevoj ta marre
    e te me marre ne krahe se nuk kam, nuk kam me tjeter. Pse te ndodhte
    kesisioje?”
    Vetem Rudina me ka mbetur. Motra ime nuk eshte engjelli qe kam njohur, motra
    ime eshte femer qe del rrugesh. E une kurre nuk e vrava motren time. Sa here
    bera planet per ta vrare po kush do te me jepte mua vizen per te shkuar matane
    detit, une humb rrugen pa mberritur ne Shijak te Kater Rruget. Thone se ikin
    djemte me peshkarexha, thone se blejne lundrimin me para. Skam para per te
    blere rrugen time nen kallume varkash ku te mirret fryma. E une jam me azem
    gjithe semundjet qe ka bota I ka zbrasur brenda meje. Po me iken mend do te
    nisem, po u nisa do me mirret fryma, do te vdes e do me flakin dallgash.
    Sa djem u mbyten neper dete keto vite! Kemi hapur tre varreza per pese vjet ne
    Manez. Te gjithe varret mbushur me te rinje. Vijne te vrare nga grekerit ne
    kufi. Vijne te mbytur nga shqiptaret neper dallga. E neper varrime vijne
    pastaj pushtetaret, qe ndajne dhimbjen me fshataret nder varreza, si kane ndare
    parate nje dite me pare me skafistet qe kan mbytur djemte e tyre.
    Pushtetaret jane si motra ime.
    Motra ime eshte femer rruge, si ma thote goja ate fjale-, lakuriq si kurve
    shfaqet motra ime, embelsisht si engjell me vjen prane dhe iken pa me folur
    fare.
    Si nuk erdhi, si nuk erdhi motra ime. S’kisha se ku ta vija koken kur varrosem
    prinderit. Si nuk erdhi qe t’I shkulte floket, si nuk erdhi qe t’I cirrte
    faqet kur na sollen nga Greqia Nikun vrare me sacme, thua te qe derr I eger.
    Po na vret e po na shfaros bota se nuk pysim me per njeri tjetrin, me gjytrima
    mbeti Shqiperia, me sakate.

    SAMI GJOKA
    Marre nga vellimi “Rrefime Shqiptare”

    http://www.proplocate.com
    Miresia civilizon inteligjencen
    PUNEN E SOTME MOS E LE PER NESER

    “Po iu jap njė porosi,
    Kėmba e huaj keq iu rri,
    Nuk durohet gjithė vaji i fėmisė, Ēonu tė gjithė nė shėrbim Shqiperis”

  4. #4
    i/e regjistruar Maska e Kosovari_78_Ca
    Anėtarėsuar
    24-12-2003
    Vendndodhja
    Kanada
    Postime
    257

    Malli Per Petron

    Malli Per Petron

    Nga Libri Rrefime shqiptare
    Sami Gjoka

    Kam nisur ta urrej Shqiperine. Kjo eshte tragjedi.
    Qe tutje degjoj rrotat e qerres se Merit, dhe parandjeje ne vetvete ato pyetjet
    e tij te perhereshme.
    “Ke qene gje andej nga Petro? Ke marre vesh si I’a con Petro? A di gje kur
    kthehet Petro?”
    Duhet te te celet syri, duhet te te ngopet zemra kur njerzit pyesin me kaq
    malle, per njerzit e familjes sate. Herpas’here pyes veten pa mundur ta qetesoi
    dot mendjen time te erret, qe prokupohet me cikerrima. Nuk kam mundur ende ta
    shkoqis arsyen pse gjith ky interes per Petron. Plot djem kane ikur nga fshat
    yne. Ca bejne stazhin e Parties neper male, ca te tjere mbaruan shkollen
    ushtarake dhe u degdisen te mbrojne kufinjte e Shqiperise, te mos preken nga
    Shqiptaret qe u merr koka ere neper baltrat e Manzes dhe ia japin vrapit per
    gjetiu. Iken e u harruan e askush nuk pyet per ta mengjez e mbremje si per
    Petron. Nuk e di, si mund ta di ne eshte vertet mall per Petron apo thjeshte
    rrespekt per mua. Jo rrallehere kam konkluduar me ate llogjiken time prej
    skeptiku te semuar, se interesimi I tepruar per Petron nder fshataret e mi vjen
    si shkak pishmanlleku. Si duket ata ka nisur t’i mundoje fakti qe dikur e
    kalonin masen, me humorin qe te dhemb e me fjalet qe te vrasin, kur tallnin
    Petron?
    -Rri ti o dhembeshkulur!- I thonin shoket sa here do te kundershtonte qofte
    referimin e futbollit ne televizor, qe s’ishte e s’kishte pse te ishte puna e
    tyre, qofte mbjelljen apo kullimin e tokes, per te cilet kinshin ardhur ne kete
    bote e jetonin ne kete fshat. Te tjeret flisnin sa te canin koken. Jo
    Perrnaska, jo Ballgjini, jo Leshteni jo Sejdini, por jo Petro se pa thene nje
    fjale Petro do t’I prishnin aty per aty, me,- “Pash zotin qepe gojen, mbylli
    ato dhembe qe mi ke hapur si porta e Mustos!”
    E tani qe Petro iku edhe vjen nje here ne vit, tani pyesin. Me bezdisen dite
    per dite me te njejat pyetje.
    Une kam frike se jam I lig. Mbase jam vete I pa sinqerte qe dyshoj ne
    sinqeritetin e pyetjeve te tyre. Bile nganjehere mendoj edhe me keq akoma.
    Kam idene se ata as nuk presin e as nuk duan atje ne fund te zemres se tyre, te
    degjojne nga goja ime ndonje fjale te mire per Petron. Ndaj u them me plot
    gojen, “Oh Petro, medet ne te gjoret thuaj, po Petro, Petro si mbret e kalon
    atje ne mes te Tiranes”. Perse erresohen syte e tyre? Cfare kane pritur ata,
    t’u thoja? . A mos deshen qe tu them “si per dreq I vete jete, eshte penduar
    shkatrruar, po nuk kthen nga turpi I botes” Perse nuk u urdhka mire qe me
    ngrysen e me s’flasin apo ua prish humorin idhtesi e fjales sime? Ata presin
    qe nje dite tu pergjigjem e tu them, pak a shume at shprehejne e pendimit te
    largimit nga vendelindja “Guri I rende ne vend te vet!”
    E mllefi brenda meje rritet. E me s’mbetet madje mllef. Kam nisur te urrej
    gjithshka perreth. Kam nisur ta urrej Shqiperine. Kjo eshte tragjedi. Te mos
    duash vendin tend! Eshte e dhimbeshme, por eshte fakt. Mendoj se dua ta
    braktis kete vend, te iki nje cast e me pare nga kjo bote e piste, nga keta
    njerez qe shtiren sikur jane gati te vdesin per ty, por ne fakt as u shkon nder
    mend ne je a s’je gjalle.
    Dua po ja qe se braktiskam dot. Jo nga frika se do te me internojne, kushedi se
    ku me larg e me keq akoma njerzit e shtepise, qe domezdo do ta bejne, por
    ngaqe jeta qenka po aq e shtrenjte per ta humbur sa ceshte e pavlere per tu
    jetuar. Te vrasin si qen atje nder tela, oficeret qe kane lene Manzen, me keq
    se Petro, e si kerrme te hedhin neper gropa; pa varrosur te lene atje ku korbat
    nuk te lene mishi nder koska.
    Epo edhe une nuk jam ndryshe nga burrat e tjere te fshatit tim qe edhe I kane
    marre zet grate e tyre edhe parp nuk mund ta imagjinojne jeten pa ta. Ja ketu
    do te rri e ketu do te plakem, ketu do ta mbyll jeten time ne mes “ah” e ne mes
    “oh-ve”. Grate cirren, cirren ngjiren. Shajne paturpesisht e mallkojne njera
    tjetren me zerin qe ngrihet ne kup te qiellit. Pika burrave, burrave qe
    heshtin! Burrat ikin, burrat vijne e shkojne, grate llapin, llapin e nuk
    reshtin.
    E cte bejne, cte bejne ata? Ata nuk kane as fuqi t’I ndalin, as durim t’I
    ndreqin.
    Pati fat Petro qe iku e nuk ia sheh me bojen ketij fshati. Rrobat e tij nuk
    lagen me ne shi, kembet e tij nuk ngecin me ne balte.
    “Ke qene gje andej nga Petro” - Pyet Meri dite per dite.
    “Nuk kam qene” dua te uluras e te them. “Une nuk kam pare te blej nje pal cizma,
    ku ti gjej paret te shkoj ne Tirane?”
    Kembet e mia jane pa corape, mbeshtejll me lecka te me mbrojne nga nrgicat,
    mbeshtjell me plasmas te me mbrojne nga lageshtira, plasmas te vjedhur nga
    serat e kooperatives, lecka, me copen e nje thesi qe vodha kur mblidhnim
    patate. Cizmet care e shpuar. Lodhur e derrmuar kthehem nga parcela ku
    brigadieri ankohej se vija e kanalit vinte e harkuar.
    E hajde tani jepi llogari edhe gruas, pse rroga e 15 diteshit nuk eshte tamam.
    Se nuk e solla drejt ate dreq kanal. “E cfare ke bere drejt ne jeten tende ti,
    paradegjoje ankesat e saj. Grua nga fshati. Pak kam hallet e mia po te rri e
    te degjoj edhe denglat e saj. Hajde dhe martohu po deshe.
    U tallen me Petron fshataret e mi se na paskesh mbetur pa martuar. Te na rrojne
    grate ne te tjereve, tani te na rroje fshati. Mezi terheqim kembet neper balte
    kurse Petro kthehet rehat rehat nga turni I dyte, sikur ska qene ne pune porn e
    kabare; qef a qef eshte atje. Punen si ma do, xhiron si ma do, veshen si ma
    do. “Si eshte Petro? Si mbret eshte atje ne shtepine e tij ne mes te Tiranes.
    Merr nje sy gjume tek Vorri I Bomit, pastaj autobusin e Porcelanit dhe ne
    qender te Tiranes, ku pret Malin, te vij nga Fshati yne se ka marre rrogen Mali
    elbete.
    Ik! – I ngrysem vetes,- a mos iksh dot kurre, dridhem, perpelitem si krimbi nen
    gure!
    Kur Petro iku ne Tirane u tallen bota e thane, “- Kushedi cka marre ndonje
    rruspie?” Se mos I thane ata fjale nga dhembshuria? Se mos aq u ben atyre me
    ke flen naten Petro? Nga inati kane folur, se per meri jane gatuar e prej
    mllefit u ka shkuar jeta si per dreq.
    Kur vjen Petro nga Tirana, dhembet vene e rregulluar, hapni o, I’u placin syte,
    shihni se c’perri ka grua! Petro eshte c’ferkoni syte o sy zgurdulluar, Petro
    dhembeshkulur qe paskit harruar.
    “Oh sa dhemb kjo zemar, ah sa kam duruar” Si ma shanit Petron qe vete kam
    shemtuar.
    Dhe nder gjithe fshataret qe koken te cajne, se ku eshte Petro, eshte a s’eshte
    gjalle, vjen nje plak me qerre, me zhurm e potere, ngaqe eshte shurdhuar flet
    me shpelle te larte.
    - Ke qene gje nga Petro? Kur vjen Petro valle?
    Me gjunjet keputur, trupin pa fuqi, vjeni Meri, kerrusur, sikur shkon drejte
    vdekjes pas qeve qe mezi terheqin, kembet e veta. Qe nga larg degjohet
    kerrkellima e rrotave pa graso teksa qerreja hyp-kercen gure me gure.
    Kur kalon aty perbri e ngre zerin, sikur flet diku qe nga maja bregut.
    “Eh, Oh” ben kur ndal perballe. Me veshtirsi drejton kurrizin e tij te dale,
    ndersa eshtrat kercasin per nen rroba si dega lisi.
    Sa here vjen e qaset prane, ja keshtu e ngre zerin.
    - A di gje kur vjen Petro?” Nuk ka Manza djale si Petro. Kur te shkosh m’I bej
    te fala. Se u ndame e u harruam persegjalli.
    Epo njeriu njehere de pyet. Mengjez e mbremje dy here ne dite, me del perpara te
    dalshin syte, me ate pytjen si thumb hosteni.
    Qete kane ndalur gjith pertim e as duan te levisin me nga vendi.
    I shoh ashtu te rraskapitur, si Shqiperia ne te rreshqitur moshes se pjerret te
    pleqerise.
    Ne imagjinaten time Shqiperia ka ardhur e ka ikur hespashere ne kohe te ndryshme
    me fytyre te krejt-ndryshuar.
    Ne vargun e gjithe Shqiperive mberriti sot edhe Shqiperia ime e plakur, mbase,
    para kohe.
    Mbaj mend nga feminia ime, si fshati mblidhej hidhte valle jave me jave atje tek
    vatra e kultures, e kerciste pija e jehonet kenga, se shkonte fest’ e vinte
    festa, festa e korrjes se grurit, festa e vjeljes se rrushit, festa e Enverit,
    festa e flamurit;por Enveri iku erdhi pleqeria, s’ka me buke hambari, ska
    qumesht tepsia, fshataret nga aratvijne si nate me naten, zgjidhin qent leshuar
    e mbyllin dritaren, me zemer te dridhur fshehur degjojne radion “Ju flet
    Vatikani, ju flet Amerika, Shqiperi e plakur, sos tu soste dita!
    Perballe ja tek eshte Meri, njeriu i ri qe Partia gdhendi pak nga pak e dite me
    dite qe ne dore mban hostenin, rreh e shpon e shtyn Shqiperine drejt vdekjes.
    Shqiperia ka ndalur e ka ngrire pas hostenit- nuk ka me per nje cast kerkellima
    qerreje; qete mbajne ne qaf kularin te mos bjere, te mos prek token se pastaj
    me smund te ngrihen. Jo se di ne mbajne qerren te mos bjere e mos rrezohet apo
    varur jane kularit se ne kembe me sqendrohet.
    -U beme te huaj,- vazhdon Meri, flet per Petron- u ndame se gjalli per ate zot.
    E di sa me ka marre malli.
    -Do t’I them kur te vij te mos shkoj pa te takuar.
    I shtrij doren I them naten, edhe iki fillikat.
    “O Petro na mori malli, malli na ka perveluar, dil si zdole me nga fshati!
    Buza bene te qeshe tek te sjelle ndermend veshur katandisur si zotri I rende.
    Syri bene te qaj se nder mend te mbaj, shtrire e pergjakosur ne mes te oborrit.
    Iki rruges me te shpejte. Edhe shkoj ne dhomen time. Dhomes ku u rritem bashke
    Sa gjate rri ashtu ne kembe, heshtur, humbur ne mendime. Petro nuk eshte me.
    Me duhet te fle. Por gjumi nuk me ze deri vone, se syri djeg e njom jastekun.
    Sa me shume koha iken aq edhe me dhimbshem me rri ne mendje ai moment qe ma griu
    shpirtin tash sa vite.
    Une do t’I sillja druret nga pylli mbremje per mbremje, mua me ngrinin pa gdhire
    te caja druret me nje sepate qe kurre sqe mprehur e hic nuk priste, me nje
    sepate qe kishte bishtin me te gjate sa isha vete, une do ta coja lopen, para
    se te nisesha per ne shkolle te Bregu I Fikut, une do te shkoja te blija buket
    nate per nate tek dyqanet e kooperatives, e prap po mua me rrihnin se nga
    gardhi yne I prishur hynte kali i komshiut dhe I fshinte me gjeth’ e dege, dhe
    i shkulte me gjithe rrenje zarzavate e perime.
    Kurse Petro, Petro rrinte. Petro vetem bente qef.
    Vishej, krihej, pispillosej edhe vrap te Bregu I pusit. Madje pati nisur te
    ikte prapa Malit nganjehere, edhe kthehj rrumbulluar nga qyteti.
    Prandaj kurre se pata dashur, prandaj prinderit kam urryer. Se ata I’a krihnin
    bishtin.
    E kam marre tek Bregu Pusit, mendje-lojtur, gjak-rrembyer, une I marre ai I
    ndrojtur, e kam share e e kam fyer, kam mbyll porten e oborrit, shqelm e grusht
    I kam kercyer.
    Petro fjale s’nxjerr nga goja, Petro dore kurrre ska kthyer. Petro cirret
    lebetitet, Petro gjak nxjerr nga goja, qarr I prere bje permbyset permbi guret
    e oborrit.
    S’mbaj me mend pse e kam rrahur, si s’mu tha m’u thafte dora, si vellackos I’a
    shkul dhembet.
    Nene e babes vrik leshohet, si e gjet ku e gjet forcen, si ne kembe pa shkop u
    cua edhe sulet drejtim meje?
    Ka marre mashen edhe lutem “gjuam nene cama koken!” por eshte plake, I dridhet
    dora. E merr ana dhe rrezohet siper Petros.
    E kam ikur, I’a dhashe vrapit, e jam ngjitur lart ne kodra. Qaj permbysur ne
    ullishte.
    Petro me nuk ngrif-gurgufet, Petro me nuk di te qesh, “Rri,- i thone tek Gryka
    Pusit,- o dhembeshkuluri I shkrete”.
    Kur mengjezit brigadieri, hijerende vjen ndane punet, vajzat rrine e presin
    djemte, por jo Petron qe gjith struket, buzmberthyer ne nje kend.
    Vajzat iken moren udhet, nen dajre e nen gazel, fshati mbet si dege pambuku kur
    pa gjeth’ pa bohce ngel.
    Edhe iken rrodhet vitet, feminia qe ze rritet, Petron nuk e qasi prane. Prandaj
    Petro me nuk shihet as ne are as ne shtepi, as nuk del te Gryka Pusit,
    nis-e-vajti ne Tirane pas Maliqit qe nder klube vjen e skthen me ne shtepi.
    Shkoj nje dite e shkoj nje jave, Petro skthen e nena qane “Si na doli deret
    cuni?”
    Ka mberritur telegram nga Tirana. Petro qe nuk gjeti nuse ne katund, Petron qe
    se qasnin vajzat fare, na ka ikur kollovar, edhe dhembet nder dentiste paska
    vene e rregulluar.
    E tani kur kaloj rruges, takoj Merin cdo mengjez, cdo mengjez qe me pyet;
    - Ke qene gje nga Petro. Si e kam Petron. Na mori malli na mori.
    Dera ka trokitur, Petro ka mberritur, kafen kemi pire te dy jemi nisur per te
    Gryka Pusit.
    Le te vijne tani e te tallen me Petron, femrat qe nder kembe terheqin femijet e
    tyre hundepalare.
    Drejt nesh po vjen Meri. Qerrja bosh ai mbi qerre. O zot se cmrekulli. Ja tek
    afron qerrja. Kam frike se eshte plak e do t’I bjere hosteni si nengjyshes
    sime kur I iku shkopi dhe ra mbi Petron e gjakosur.
    E di qe nga pleqeria do te qaj. Por do ta le te qaj se nuk qane per Petron qane
    moshen e vet. Qane se mbase kur Petro te vij serish ne fshat ai ai e jo Petro
    hnuk do te jete me, se ska fuqi e do te dal ne pension, e fshataret vdesin nja
    jave pa pensionit.
    U plaken pleqte u bene femije e qajne me prekeshem se femijet.
    Ja tek afron qerreja. Ja erdhi prane fare. Por Meri nuk ben ze nuk flet me. I
    eshte mekur goja, I eshte errur syri, se ka nje jete qe pyet per Petron.
    Ja tek erdhi qerreja, ja tek eshte perball.
    - Mirmengjes Meri!
    Meri hic nje fjale! Djall o pleqeri, Mer s’sheh me sy!
    - Meri,- them,- eshte Petro!
    E pash, e pashe,- tha Meri dhe bram mbi ka hostenin.
    Qerreja vazhdoi rrugen.
    “A me rrofsh o Meri!”
    Si kermilli strukem edhe zbres nga qielli me kembet ne toke. Qeshjet dhe
    levdatat, malli shqetesimi sa per sy e faqe jane ne kete bote.
    Kur ktheva ne mbremje Meri prap bertitiur:
    “Hej ku eshte Petro, si more ka ikur, pa na pershendetur? Ma ka vrare
    zemren, ma ka prishur qefin.
    Sami Gjoka
    www.proplocate.com
    Miresia civilizon inteligjencen
    PUNEN E SOTME MOS E LE PER NESER

    “Po iu jap njė porosi,
    Kėmba e huaj keq iu rri,
    Nuk durohet gjithė vaji i fėmisė, Ēonu tė gjithė nė shėrbim Shqiperis”

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund tė hapni tema tė reja.
  • Ju nuk mund tė postoni nė tema.
  • Ju nuk mund tė bashkėngjitni skedarė.
  • Ju nuk mund tė ndryshoni postimet tuaja.
  •