Agim Ramadani - nga eposet e Karadakut

[ARIANI_TB]

Eugen Shehu
Agim Ramadani - nga eposet e Karadakut
27.06.2004, 14:57

Ka njerëz fisnikë që atdheun e tyre, atë qiell e mal që i rriti, ata gurrë dhe drurë që e rrethuan, atë djep të përkundur me ujvara eposesh të kahershëm, e kanë mbrojtur me pushkë. Ata janë thirrur në luftë dhe kanë dhënë jetën përmes krismash lirie. Ka të tjerë që e kanë dashur atdheun përmes imazheve të fuqishëm të artit, përmes magjisë së tingujve apo ngjyrave, përmes konotacioneve që ngjallin vargjet e një poezie. Edhe kjo është dashuri. Se dashuria e atdheut nuk matet me kut por me shpirt dhe shpirti dhëmb kurdoherë kur dhëmb zemra e kombit dhe,pashmangshmërisht, si prej një force kozmike edhe pushka edhe penda nisen njëherësh për në rrugëtimin e lodhshëm; të shuajnë brengat e Atdhuet.

Tek Agim Ramadani, deri në çastin e mbramë, kanë jetuar së bashku edhe poeti edhe luftëtari, edhe piktori i madh edhe patrioti i flaktë, por edhe shpirti guximtar. Inspirimin për artin ja ka falur natyra e bukur e Kosovës kreshnike, ai reliev i thyer dhe i blatur dhimbjesh të mëdha. Ai e ka ndjerë brengën e madhe të atdheut qoftë edhe kur merrte në duar penelin,qoftë edhe kur merrte penën të shkruante, qoftë edhe kur më pas, rroki armën. Tek karakteri i Agim Ramadanit, janë ndërthurur si tek pak kush prej nesh, qetësia dhe mendimi përpara fletës së bardhë apo tablos, me vrullin dhe dinamizmin e pa përmbajtur në beteja, atëherë kur ishte fjala për të mbrojtur nënën e babën,motrën e vëllanë, pyllin dhe malin, votrën dhe livadhin, shkurt Atdheun.

Lindur në bjeshkë të Kosovës martire, Agim ramadani do të dallohej qysh në fëmijëri për ndjenjat e holla prej artisti: Më pas duke lexuar në gjuhën ebukur shqipe, duke ngarendur në malet e kodrat e Karadakut kreshnik, vetëdija e këtij djaloshi duke se u trondit prej një të vërtete të madhe. Mbi supe malesh e kodrash të Gjilanit, sikundër në supe malesh të krejt Kosovës martire, më shumë se rebeshe shirash, më shumë se mjegullnaja, vareshin epose kreshnikësh. Shpirti i Agimit, nuk mund të mos ndjente këto epose që vinin prej larg, për të shkuar sërish larg. Kumti i tyre do ftonte Agimin dhe krejt gjeneratën e vet t’i sendërtonte këto epose, t’i përcillte ata me po atë heroizëm që etnitë e lashta arbërore i patën lindur. Demonstratën e ditëve të para të prillit 1981, Agim Ramadani e përjetoi si një rizgjim i madh. Një paralele e çuditshme! Rizgjimi i natyrës, ai riciklim i njëmendë i natyrësh do të zgjonte në shpirtërat e gjeneratës studentore të Kosovës, shpresën e lirisë. Agim Ramadani ishte piktor.Ai mund të merrte telajon,penelat, bojërat dhe mund të ngjitej livadheve për të ngatjetuar pranverën. Agim Ramadani ishte poet. Ai mund të rrëmbente fletoren dhe lapsin duke medituar pranë lumenjëve a përrenjëve që i gëzoheshin shkrirjes së dëborërave.Agim ramadani ishte luftëtar. Dijet emarra në shkollën ushtarake në Zagreb e shtynin të ishte në radhët e para të barikadave studentore. Ai nuk vonoi, ç’prej atij momenti Agim Ramadani do të ngarendëte në krejt viset e Kosovës kreshnike, do të fliste aq bukur, do të çonte peshë zemrat e gjeneratës së vet, do të organizonte, do të drejtonte luftën guerile që toka e qielli i Kosovës të ishin të lirë, që atdheu të mos frigohej prej kurtheve, planeve makabër dhe dhunës etnike të kalkuluar në qendrën e shovenizmit sllav, beograd. Kësisoj për të ardhur në pranverën e mënxyrshme të vitit 1999. Evropa (e pandërgjegjshme deri më atëherë) dhe krejt qytetërimi i saj, po përballeshin në shkurt-marsin e këtij viti me një nga shfaqjet më shnjerzore, më të shëmtuara, më primitive, të gjenocidit të egër shoven serbosllav ndaj racës së pastër shqiptare. Kryekrmineli i racës sllave, tashmë në gjygjin e Hagës, e shfrytëzoi periudhën tri javore, midis dy takimeve të Rambujes duke shpërndarë urgjnetisht forcat që do të realizonin spastrimin masiv ndaj shqiptarëve. Mbi 40 mijë trupa ushtarake pushtuese të rregullta, me dhjetra mijëra paramilitarë kriminele, 1 mijë tanke dhe 700 graka artilerie do të lëshoheshin si lukuni ujqish, ndaj popullsisë së pambrojtur shqiptare. Një zyrtar i lartë i OKB-së, Stefan di Nistoura, do të deklaronte; “Ajo që po ndodh sot në Kosovë është tragjedia humanitare më cinike, me e kalkuluar dhe planifikuar me një logjikë të akullt, të cilët unë, nuk e kam parë në asnjë rast, gjatë 29 vjetëve që punoj për Kombet e Bashkuara” (Gazeta “Ushtria”-Tiranë,12.03.1999).

Agim Ramadani së bashku me Rustem Berishën, Bislim Zyrapin, Sali Çekun, Naim Malokun, Ramush Haradinajn e dhjetra prijës të tjerë, patën organizuar dhjetra beteja, duke mos dashur të lënë nismën ushtarake në duart të pushtuesve shoven serbosllav. Fjalëpak por trim e patriot, Agimi do të jepte në këto luftime shembullin e vyer të një kuadri, i cili do të përballej vetë me armikun, në pozicionin më të vështirë, duke dashur të ruaj në çdo moment jetët e bashkëluftëtarëve të vet. Në Dukagjin a Drenicë, në disa prej aksioneve të kryera prej trimave të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, do të binte në sy dëshira e Agim Ramadanit për të fituar me çdo kusht, për të shporrur saora bandat kriminele serbosllave nga toka arbërore. Shpirti i një luftëtari dhe artisti, në këtë rast dhemb dyfish.

Në marsin e vitit 1999, gjeografia e spastrimit etnik serbosllav kish përfshirë zona të tilla si: në Veri: Podujevë-Mitrovicë-Drenicë; në Perëndim: Pejë-Gjakovë-Deçan; në Jug: Malishevë-Suharekë-Prizëren. Ndër objektivat kryesore të beogradit shoven ishte egzodusi i dhunshëm i shqiptarëve etnik nga trojet e veta, për të afruar deri diku një ballancë banorësh me pakicat serbe etj. në Kosovë, ku më pas lehtësisht do të bëhej një referendum për shkrirjen e Kosovës në territorin serb. Ndaj gjatë egzodusit të paparë ndonjëherë, shqiptarëve u merreshin dokumentat e indentifikimit dhe hidheshin në zjarr me qëllim që këta mos të identifikoheshin si banorë të atyre viseve. Marria e pushtuesve serb ka kaluar gjdo kufi. ”Aktualisht rreth 80 për qind e fshatrave të Kosovës janë mbështjellë me tym e flakë. Ky zjarr i është vënë Kosovës nga ushtria, policia dhe forcat paramilitare serbe me urdhër të Millosheviqit dhe me vendim të parlamentit të atij shteti. Politika e “tokës së djegur” nuk po zbatohet për herë të parë në Kosovë nga pushtuesi serb. Unë e njoh mirë historinë e popullit tim, atë e kam mësuar qysh në fëmijëri, në këngët e djepit kur gjyshja më thoshte: U bëfsh trim për Kosovën !” (“Burrat e Kosovës e kanë vendin në UÇK” intervistë e Kolonel Bislim Zyrapit. Gazeta “Ushtria” Tiranë më 8 mars 1999 ).

Agim Ramadani, në ditët e para të marsit 1999, gjendet në shtetin amë. Ndonëse nuk dinte gjë për fatin e prindërve të vet, ndonëse ndiqte me dëshprim eksodin biblik të bashkëkombasve të vet përmes zjarreve dhe krismave, ai me mprehtësinë e një ushtaraku të vërtetë, do të bashkohej rreth idesë së Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së për një operacion mësymës në shkallë të gjërë kundër makinës ushtarake pushtuese serbosllave. Ai do të organizonte luftëtarët e Brigadës 138, në rrethina të Kukësit dhe ndërkaq do të influenconte tek eprorët më të lartë të tij për fillimin e menjëhershëm të mësymjes, pasi kjo mësymje do të krijonte parakushte të favorshme për futjen e forcave të NATO-s në vise të Kosovës. Pikërisht në këto momente, falë guximit të Agim Ramadanit dhe qindra prijësve të tjerë të UÇK-së, Shtabi i Përgjithshëm hartoi planin për çlirimin e Kosovës, duke patur si bazë nisjeje, tokën kufitare ndërshqiptare. Ky plan mori emrin e koduar “Shigjeta” dhe përfshinte brezin e mësymjes: mali i Kallabakut – mali i Markofçes, Ferizaj-Prishtinë me dy drejtime operative. Drejtimi i parë; Padesh-Kosharë-Junik-Klinë. Drejtimi i Dytë; Helshan-Pashtrik-Rahovec-Malishevë-Prishtinë. Sipas të dhënave që ndodhen aktualisht në arkivin e ministrisë së Mbrojtjes, në Tiranë, operacioni në fjalë do të zhvillohej në tri faza. Faza e parë, do të ishte lufta në Koshare, e cila do të fillonte me futjen në luftim të trupave të përqëndruara në Papaj. Faza e dytë kish të bënte me kalimin në mësymje në drejtimet e Pashtrikut ndërsa faza e tretë do të ishte thellimi i mësymjes drejt Koritnikut dhe Kallabakut.

Në operacionin “Shigjeta” (po sipas të dhënave në Ministrinë e Mbrojtjes në Tiranë) parashikohej një bashkëveprim i ngushtë i forcave të UÇK-së që mësynin përballë, me ato që vepronin në shpinë të armikut, në mënyrë të veçantë në zonën e Pashtrikut dhe Dukagjinit. Për drejtimin e operacionit, në frontin e vështirë të Koshares dërgohet Brigada 138 e komanduar prej Rustem Berishës dhe Agim ramadanit. Ndërsa përfaqsues pranë këtij formacioni luftarak, nga ana e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së u dërgua Nasim Haradinaj. Në memoaret e luftës shënohet; ”Forcat e drejtimit të parë operativ, nën komandën e Rustem Berishës, me shef shtabi Agim Ramadanin, në mirëkuptim të plotë me përfaqsuesin e shtabit të Përgjithshëm Nasim Haradinaj, morën detyrën luftarake nga SH.P.UÇK-së me këtë përmabjtje, pasi të shpërthenin kufirin Shqipëri-Kosovë, të kapnin pikën strategjike Rasën e koshares dhe të hapnin korridorin e furnizimit, duke u lidhur me zonën e Dukagjinit, nën komandën e Ramush Haradinajt. Në të pastajmen, me krahmarrjen nga e majta, të rrethonin dhe asgjësonin forcat armike në qytetin e Gjakovës e rrethina dhe të vazhdonin mësymjen në drejtim të Klinës” (H.Katana “Tri dimensionet e luftës çlirimtare të Kosovës” Tiranë 2002 , faqe 69-70 ).

Në muzgun e ftohtë të 8 prillit 1999, Agim Ramadani do të shkonte pothuajse pozicion në pozicion ku rrinin të gatshëm bashkëluftëtarët, vëllezërit e tij. Ndonëse e dinte realisht çdo të ndodhte të nesërmen, ndonëse pati biseduar me komandant Rustemin për rreziqet që duhej të kalonin, përsëri në sytë e tij i ngazzëllente një dritë e çuditshme. Prej asaj drite buronin shpresë e besim që përcilleshin të tilla, tek luftëtarët në llogoret e Papajt. Prej asaj drite, 320 djemtë trima të UÇK-së, do të merrnin zemër e do të shndrroheshin në 320 shqiponja në mbrojtje të viseve arbërore. Ato biseda miqësore gati nën zë, ato rrahje shpatullash vëllezërore, ajo heshtje që jo rrallë, flet sa mijëra fjalë së bashku, do të ishin ndërkaq parathënie e një lirie që vinte mundimshëm tok me përrenjtë e gjakut.

Të nesërmen, ende pa zbardhur mirë, gurët dhe drurët e Koshares do të jetonin krismat e papara ndonjëherë të armëve të UÇK-së. Vonë, në mbrëmjen e asaj dite, Shtabi i Përgjithshëm i UÇK-së do të njoftonte në Tiranë e ma gjërë se; ” Në orën 03:30, datë 9 prill 1999, forcat e UÇK-së, që veprojnë në rajonin e Junikut ndërmorrën një sulm të befasishëm kundër forcave serbe që ishin të stacionuara në fshatin Koshare dhe ato të Karakollit, 100 metër në perëndim të Kashares. Fillimisht u goditën forcat e karakollit, ku u vranë rreth 38 ushtarë serb dhe u rrethuan forcat serbe të strehuara në shtëpitë e fshatit Koshare. Në agim të ditës, forcave serbe u vinë në ndihmë forca të tjera nga fshati Batush, por tanket u goditën nga forcat tona dhe u asgjësua 1 tank, 1 transportues i blinduar dhe dy makina me ushtarë. Atëherë forcat serbe u tërhoqën në fshatin Batush dhe goditën me artileri forcat tona që kishin rrethuar fshatin Koshare të banuar nga ushtarët serb. Djemtë e Kosovës po luftojnë me kasapët e Serbisë që janë të veshur me blind dhe po fitojnë mbi këtë përbindsh me fytyrë njeriu. Fitojnë djemtë e Kosovës se luftojnë për lirinë e atdheut të tyre, ndërsa ushtarët serb u ngujuan në bodrumin e Karakollit dhe dridhen nga frika. Në këtë luftim prej disa orësh, na kanë rënë në fushën e nderit luftëtarët Bashkim Jashari, Agush Logu, Ramiz Krasniqi, Rifat Qehaj dhe na kanë plagosur Bujar Maloku e Smajl Trofaj. Forcat tona kanë bërë dy rrethime dhe një vijë mbrojtëse, për të mos mundësuar ardhjen e forcave serbe nga Batusha... Luftimet vazhdojnë” ( Gazeta “Ushtra “ më 10 prill 1999 ).

Në luftimet e egra të 9 prillit, Agim ramadani do të udhëhiqte grupin e tij të luftëtarëve, pikërisht në frontin më të rrezikshëm, aty ku makina ushtarake serbe mbrohej me të gjitha llojet e armëve. Luftëtari dhe artisti i madh, ndonëse e shihte se marrja e Koshares ishte tejet e vështirë, nuk u lëkund për asnjë çast edhe atëherë kur vrapoi për të mbyllur sytë e puthur në ballë bashkëluftëtarët e vet të rënë në fushë nderi, të rënë nga breshërit e armikut. Një ditë më pas, atëherë kur Beogradi shoven, e ndjeu se po i rrëshiqiste toka nën këmbë, u hodh në sulm me gjithë arsenalin e vet të forcave dhe mjeteve luftarake. Sërisht djemtë e Brigadës 138, bashkuan gjokset dhe supet duke u shndrruar në karakolle të përjetshëm lavdie dhe heroizmi për kombin e tyre. Por në këtë qëndresë emblematike, do të binte i përgjakur predhash, kryeqëndrestari, Agim Ramadani. Ai që e donte aq shumë jetën e kombit, falte tani jetën e vet, blatonte shpresën e madhe të artistit tek e nesërmja e atdheut. Fronti i çarë i koshares pati përparsitë e veta në ngjarjet që rrodhën më pas. Jehona e epopesë së Koshares u përcuall tejembanë viseve etnike shqiptare, madje kudo në çdo çip të globit ku shqiptarët ndiqnin me ankth në shpirt fatin e vëllezërve të tyre të UÇK-së. Thyrja e kufirrit shqiptaro-shqiptar, ishte mesazhi i madh i shpresës së popullit shqiptar, e sidomos atij të shpërngulur nga trojet arbërore të Kosovës, i cili tashmë shpresonte në kthimin e tij në vatrat e veta dhe bashkimit të trojeve etnike shqiptare. Luftëtarët e frontit të Koshares ishin të parët që dhuruan jo vetëm gjakun por edhe shpresën e madhe për popullin e Kosovës, në ato ditë të shpërnguljes masive: Kështu, ndërsa eksodi biblik i shqiptarëve ndalej, kortezhi pambarim i njerëzve i drejtohej qytetit të Bajram Curit me trupat pa jetë të trimave në krahë. E dhimbshme ajo ditë e 12 prillit 1999. E dhimbshme të mbaje në shpatulla trupin e burit të Karadakut. Qysh mund ta nxinte atë zemër të madhe, ay arkivol? Por zemra dhe amaneti i Agim Ramadanit nuk ka heshtur. Ajo rreh diku si dikur, në faqe të flamurit të lirisë së Kosovës. Përjetësia e burrit fitoi ardhmërinë sublime. Brigada 138 mori emrin Agim Ramadani, ndërsa Kosova tashmë nuk e ndjen këmbën e pushtuesve shoven serbosllav.

© 2002-2004 Iliria Network Ltd. All Rights reserved. Të gjitha të drejtat janë të rezervuara. Alle Rechte vorbehalten. Kopjimi, emetimi,

[Brari]

interesant.. asnnji prej udhheqsve te LPK-s nuk morri pjese ne lufte..
te gjithe u than te tjerve.. shkoni shok me luftue.. se nana per kte dit ju ka lind.. e vet i mbajten guzicat neper rogner e mynshen hamburga zyrih e stoqolma..

[Llapi]

Në 10-vjetorin e rënies, nderohet Agim Ramadani

Nga Express më 11.04.2009 në ora 13:48
Me një akademi përkujtimore është shënuar sot në Prishtinë dhjetëvjetori i rënies së dëshmorit të kombit, Agim Ramadani, i cili konsiderohet strategu i thyerjes me luftë të kufirit ndërmjet Kosovës dhe Shqipërisë në Betejën e Koshares.

Në manifestimin “Dita e rënies së Agim Ramadanit - Dita e dëshmorëve të luftës së Koshares”, i cili mbahet nën përkujdesjen e Presidentit të Republikës, u tha se moto e heroit Ramadani, ishte se “pushkët kur bashkohen, krismën e kanë më të fuqishme”.

Shefki Ukaj, zyrtar i Ministrisë së Kulturës, Rinisë dhe Sporteve, theksoi se një ditë kur të shkruhet historia e Kosovës, emri i Agim Ramadanit, si luftëtar i dalluar në mesin e të shumtëve që dhanë jetën për liri dhe pavarësi do të shkruhet me germa të arta, transmeton KosovaLive.

Kurse lideri i AAK-së, Ramush Haradinaj, ish-komandant i Zonës Operative të Dukagjinit, u shpreh se duke e nderuar Agim Ramadanin, i cili ngërthen në vete vlerat më të mira të luftëtarit shqiptar, nderohen të gjithë të rënët për liri.

Në këtë akademi përkujtimore fjalë rasti mbajtën edhe vëllai i dëshmorit, Jashar Ramadani dhe ambasadori i Shqipërisë në Kosovë, Islam Lauka.

Ndërkaq, sonte në Galerinë e Arteve të Kosovës do të hapet ekspozitë me pikturat e dëshmorit Ramadani.

[&Mitrovicalia&]

O Agim djal i Shqiptaris , o Sali luftetar i demokracise, Allah-u bre ne Xhennet ju v'noft, Amin.

[Dar_di]

Agimi s’luftoi për fusnotë



Fadil Sertolli | 12-04-2012

Në ditën e rënies së heroit të Kosovës, Agim Ramadani, në manifestimin e organizuar me këtë rast, nga të pranishmit janë adresuar kritika të shumta mbi Qeverinë e Kosovës, deri te ajo se “shyqyr që dëshmorët e rënë nuk e kanë ditur se çfarë do të bëhet me Kosovën, se kjo do të përfaqësohet me fusnotë, apo se në mesin e saj do të vriten shqiptarët edhe 13 vjet pas betejës së Koshares”.

Bashkëshortja e dëshmorit Agim Ramadani, Shukrie Ramadani, ka thënë të jetë e lumtur që Agimi realizoi ëndrrën e tij, duke e prekur me dorë të vet lirinë. “Agimi preku me dorë ëndrrën e tij që kishte thurur që nga fëmijëria, që Shqipëria të ishte pa kufij”, ka thënë ajo.

Sipas saj, në momentin kur është thyer kufiri, Agimi i ka telefonuar nga Kosharja dhe kishte një zë aq të lumtur, duke thënë se e hoqën kufirin i cili ishte aty padrejtësisht për 100 vjet.

“Mirëpo, sot me dhimbje e them se a mendoi Agimi se Kosova do të bëhej me fusnotë, se në zemër të Kosovës do të vriteshin në gjumë qytetarët e pafajshëm. Ai nuk e ka ditur këtë dhe mirë që s’e ka ditur”, ka thënë e mllefosur e veja e Agim Ramadanit.

Ministri i FSK-së, Agim Çeku, në emër të kryeministrit Hashim Thaçi dhe të Qeverisë së Kosovës, ka shprehur respektin më të madh për heroin e Kosovës, Agim Ramadani.

“Duke nderuar veprën dhe jetën e Ramadanit, ne nderojmë të gjithë luftëtarët e Brigadës 138, të rënët por edhe të gjallët. I nderojmë të gjithë ata që me luftën e tyre e bënë të pavdekshme një betejë të lavdishme të UÇK-së, betejën e Koshares, e cila ishte pjesë e rëndësishme e formacionit sulmues për çlirimin përfundimtar të Kosovës, që u organizua, u drejtua dhe u zbatua me plot sukses nga UÇK-ja dhe strukturat e saj”, ka thënë Çeku.

Ambasadori i Shqipërisë në Kosovë, Islam Lauka, tha se Agimi ishte piktor dhe strateg i shquar me vlera kombëtare. “Agim Ramadani, devizë të tij e kishte bashkimin e gjithë shqiptarëve për lirinë e Kosovës. Kosova ishte e gozhduar keq nga Serbia dhe çlirimi i saj nuk mund të ishte vepër e një individi, grupi individësh, apo qoftë edhe një partie politike”, ka thënë Lauka.

Pos figurave të ndryshme që dolën në skenë për të luftuar për Kosovën, sipas Laukës, Kosova kishte nevojë për ndihmën e Shqipërisë, e cila nuk mungoi. Ai tha se nuk mungoi as ndihma e NATO-s, e Amerikës dhe e partnerëve të tjerë.

Zëri

[Dar_di]

Thyerja e kufirit

[DriniM]

PERSONALITETE

Ramiz Dërmaku: Dëshmori i Kombit Agim Ramadani - Katana
| E Shtune, 17.09.2011, 06:00 PM |

NË VEND TË PËRKUJTIMIT



NË 12 - VJETORIN E RËNIES SË POETIT, ARTISTIT, PIKTORIT, STRATEGUT, KOMANDANTIT TË BRIGADËS 138 TË UÇK-së DËSHMORIT TË KOMBIT AGIM RAMADANI-KATANA

DËSHMORI AGIM RAMADANI ISHTE I ÇILTËR, I VENDOSUR , HUMANIST, TRIM E ATDHETAR



Nga Ramiz DËRMAKU



Por zemra dhe amaneti i Agim Ramadanit, nuk ka heshtur. Ajo rreh, ajo na thërret, ajo na zgjon nga gjumi, ajo na ftonë që të gjithë së bashku unikë ta realizojmë amanetin e martirit Agim Ramadani.

Është e vërtetë se Kosova kishte çdo herë njerëz fisnikë, bujarë, trima, intelektual, atdhedashës, të cilët bënë përpjekje titanike për t‘i kontribuar atdheut, e shumë prej tyre sakrifikuan edhe gjënë më të shtrejtë jetën. Poeti, piktori, artisti, intelektuali, strategu luftarak, komandanti i Brigadës 138 i UÇK-ës, dhe dëshmori i luftës së Kosovës, legjenda e shiptarizmit Agim Ramadani –Katana, lindi në fshatin Zhegër të Komunës së Gjilanit, me 3 maj të vitit 1964. Rrjedhë prej një familje të arsimuarë fshatare, por e djegur për Lirinë dhe çështjen kombtare. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Gjilan. Studimet në Akademinë Ushtarake – drejtimi i komunikacinit në Zagreb të Kroacisë. Unë personalisht nuk kam pasur fatin ta njoh dëshmorin, poetin, strategun, atdhetarin dhe njeriun i cili mahniti jo vetëm kombin shqiptarë por edhe kombet tjera me aftësit, talentin, burrërin, guximin, tolerancën e dashurinë ndaj atdheut. Prandaj është vështirë të shkruash për koka të afta, për njerëz të mëdhenjë, sepse ata shumë rrallë lindin. Mirpo, shoku (e boxhanaku im) Osman Maroca, shpalos disa mendime lidhur me shokun e klasës Agim Ramadanin. Agimin e kishte shokë klase dhe e njihte mirë atë. Ja se si e fillon rrëfimin e tij shoku i tij Osmoni; Çdo gjë që e thoshte Agimi, ishte origjinale, sepse e thoshte nga çiltërsia e shpirtit , nga qëndresa e tij prej burri. Të shkruash për intelektualin, poetin, artistin, piktorin, trimin, atdhetarin, komandantin e brigadës 138 të - UÇK-ës, dhe dëshmorin Agim Ramadani-Katana, të duhën, ditë, javë, muaj e ndoshta edhe vite. Kështu më thotë shoku i tij i klasës Osmon Maroca. Gjatë rrëfimit të jetës, aktiviteteve , veprimtarisë së tij të bujshme vështirë është njeriu të përmbahet pa qajtur. Po, Ramiz, për familjen e tij të ngushtë, për kombin dhe popullin shqiptarë është gëzim, mburrje dhe krenari , për babain, nënën, bashkëshortën dhe fëmijët eTIJ. Mirpo edhe ne gazetarët kemi obligim moral, njerëzor dhe kombëtar që më shpeshë të shkruajm për njerëz të mëdhenjë, njerëz të cilët ia zbardhën fytyrën familjes kombit e atdheut. Njerëz të tillë shumë rrallë lindin.., por edhe kur lindin ata nuk jetojnë gjatë. Pas ardhësit e trevës së Karadakut që po lindnin e kanë dashur atdheun e tyre përmes imazheve, rrëfimit të bisedave në oda, historisë në shkolla, shkrimeve në gazeta, emisioneve në Radio e Televizion, etj. Agim Ramadani së bashku me Rustem Berishën, Bislim Zyrapin, Sali Çekun, Naim Malokun, Ramush Haradinajn e dhjetra prijës të tjerë, patën organizuar dhjetra beteja, duke mos dashur të lënë nismën ushtarake në duart të pushtuesve shoven serbosllav. Fjalëpak por trim e patriot, Agimi do të jepte në këto luftime shembullin e vyer të një kuadri, i cili do të përballej vetë me armikun, në pozicionin më të vështirë, duke dashur të ruaj në çdo moment jetët e bashkëluftëtarëve të vet. Në Dukagjin a Drenicë, në disa prej aksioneve të kryera prej trimave të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, do të binte në sy dëshira e Agim Ramadanit për të fituar me çdo kusht, për të shporrur saora bandat kriminele serbosllave nga toka arbërore. Shpirti i një luftëtari dhe artisti, në këtë rast dhemb dyfish.

Në marsin e vitit 1999, gjeografia e spastrimit etnik serbosllav kish përfshirë zona të tilla si: në Veri: Podujevë-Mitrovicë-Drenicë; në Perëndim: Pejë-Gjakovë-Deçan; në Jug: Malishevë-Suharekë-Prizëren. Ndër objektivat kryesore të beogradit shoven ishte egzodusi i dhunshëm i shqiptarëve etnik nga trojet e veta, për të afruar deri diku një ballancë banorësh me pakicat serbe etj. në Kosovë, ku më pas lehtësisht do të bëhej një referendum për shkrirjen e Kosovës në territorin serb. Ndaj gjatë egzodusit të paparë ndonjëherë, shqiptarëve u merreshin dokumentat e indentifikimit dhe hidheshin në zjarr me qëllim që këta mos të identifikoheshin si banorë të atyre viseve. Marria e pushtuesve serb ka kaluar gjdo kufi. ”Aktualisht rreth 80 për qind e fshatrave të Kosovës janë mbështjellë me tym e flakë. Ky zjarr i është vënë Kosovës nga ushtria, policia dhe forcat paramilitare serbe me urdhër të Millosheviqit dhe me vendim të parlamentit të atij shteti. Politika e “tokës së djegur” nuk po zbatohet për herë të parë në Kosovë nga pushtuesi serb. Unë e njoh mirë historinë e popullit tim, atë e kam mësuar qysh në fëmijëri, në këngët e djepit kur gjyshja më thoshte: U bëfsh trim për Kosovën !” (“Burrat e Kosovës e kanë vendin në UÇK” intervistë e Kolonel Bislim Zyrapit. Dashuria ndaj atdheut nuk mund të matet me kut, por me shpirt ,dhe shpirti dhemb kur dhëmb zemra e kombit. Po të lexosh me vëmendje librin“ Një jetë tetër“ të poetit, dëshmorit, artistit, intelektualit, piktorit.., Agim Ramadani, sheh se ajo ka një përmbajtje të mirë kombëtare dhe është shumë tërheqëse për lexuesin (siç ishte Agimi, për bashkëbiseduesin). Të gjitha poezitë, poeti, Agim Ramadani, ua kushtoi figurave eminente të historisë kombëtare; Bajram Currit, Idriz Seferit, etj, ku shihet qartë se heroi bëri orvatje që veprimtarinë dhe porositë e tyre t’i jetësojë, pra t’i realizojë ndaj armikut tonë shekullor. Agim Ramadani, e sheh si pamje të çuditshme poetike Majëlartën e Dragobilit në jetën reale të tij, ai do të bëjë përpjekje titanike që atë ta realizojë në jetën reale dhe do ta adaptojë tek “Majë larta Koshare“ , si flijim i shenjët“për çlirimin e atdheut të tij.

Tek martiri i kombit Agim Ramadani, gjatë tërë jetës së tij së bashku jetuan edhe poeti edhe luftëtari, edhe piktori, edhe patrioti, edhe guximtari. Që nga rinia e hershme tek ai vërehej një talent, një tolerancë e vendosmëri për fjalën e dhënë, ndersa urrejtje te madhe kishte ndaj armikut tonë shekullor. Agimi ishte një intelektual i përsosur, poet i mirëfilltë, pedagog produktiv, organizator i shkëlqyeshëm dhe njeriu i thjeshtë , i cili e donte familjen, punën, mirëqenien, popullin por mbi të gjitha e donta ATDHEUN. Bashkëpunëtorëve dhe të tjerëve ai gjithmonë u imponohej me autoritetin dhe aftësitë e tij profesionale, artistike, shkencore, luftarake dhe strategjike. Agimi, posedonte edhe aftësi të mëdha organizative si në paqë ponjashtu edhe në luftë. Ishte i sjellshëm, i afërt dhe korrekt me të gjithë. Ai dinte ta dallonte punëtorin nga jo punëtori - dembeli. Të parin e mbështeste inkurajonte dhe e shpërblente, kurse të dytin e çortonte me fjalë të buta me qëlim që të përmirësohet por kurrë nuk e ndëshkonte. Met ë gjithë njerëzit që bisedoi, ne të gjitha vendet ku punoi, ai la mbresat e tij të pashlyeshme mbi të gjitha si njeri. Si njeri ishte i çilter, i drejtë, i vendosur, trim,humanist, zemërgjërë, tolerantë, magjepës, dhe atdhetar. Demostratat e 11-26-marsit e 1 e 2 prillit të vitit 1981, martiri, Agim Ramadani, i përjetoi si një rizgjim i madh. SIq mësojmë gjatë kohës së studimeve ai mësoi shumë gjëra të reja.., pra e pasuroi mendjen dhe trurin edhe me mënyrat e organizimit të demostratave, mënyrat e sulmit ndaj armikut, por edhe metodat për t‘u mbrojtur nga armiku në luftë. Si shumë intelektual edhe poeti Agim Ramadani, ishte shumë i ndieshëm ndaj situatave të acaruara shoqërore e politike. Që nga fillimi i krijimit të bërthamave të para të UÇK-ës ,e të cilat vepruan nën ombrellën e Institucioneve të Republikës së Kosovës, të dala nga gjiri i popullit. Në vitin 1990 filluan nismat e para të mbrojtjes së Kosovës. U themeluan shtabet komunale të mbrojtjes. Pas themelimit të SHPM,Komandanti i shtabit Mr. Hajzer Hajzeraj së bashku më zëvendësin e tij për siguri dhe informim Ramë Maraj patën takim më ministrin e mbrojtjes të Shqipërisë z. Halil Hyseni dhe më vonë më pasardhësin e tij z. Perikli Teta .

Në këto takime morën vendime të përbashkëta si vijon:

1.Stërvitja ushtarake e të rinjve të Kosovës në Shqipëri,

2. Që stërvitjen fillimisht ta bëjnë ekspertët ushtarak të Shqipërisë,

3. Të sigurohen armët dhe mjetet tjera për luftë,

4. Deponimi i këtyre armëve të behët në kufi më Kosovën dhe për këtë u parapanë vendet strategjike

5. Më urdhër të fillohet më bartjen e armëve në Kosovë.

Libri “Një jetë tjetër“, është një simbolikë në të cilën janë përfshirë 83-poezi. Këto poezi janë të ngjajshme me numrin e dëshmorëve që ranë në luftën e Kosharës, në krye të së cilës ishte strategu i luftës Agim Ramadani. Në disa koncepte poetike poeti , Agim Ramadani na paraqet si krijues i mirë, Psh. Në poezinë “KOSOVE“, ai në mes tjerash shkruan; Të vdekurit varre u hapin (të gjallëve). Kosova megjithatë jeton. Kjo poezi e shkruar në vitin 1996, tregon gjendjen dëshpruese të tij, ai sheh një realitet të përmbysur të atdheut nga barbarët, e në anën tjetër dërgon një mesazh për pavdekësinë e tij duke u orvatur që t‘i ndërrojë rolet, ndërmjet të vdekurve dhe të gjallëve. Në ca poezi ai shpalosë edhe motivin e dashurisë , si një ndjenjë shpirtërore dhe normale. Ligjerimi i poetit, komandantit, strategut ushtarak e artistit është në vetën e parë, i cili na del si vetë rrëfim me një sinqeritet të rrallë poetik. Ai orvatej që përmes komunikimit të të folurit t‘ua dërgoj mesazhin të tjerëve. Agimi ishte intelektual i përsosur i një kalibri të lartë, poet, piktor, pedagog produktiv, luftëtar, organizator i shkëlqyeshëm dhe njeri i thjeshtë, i cili e donte dhe e respektonte familjen, punën, mirëqenien, popullin atdheun. Të gjitha funksionet –detyrat që i kreu gjatë jetës së tij e sidomos at gjatë luftës( Koshare), dëshmoi një talentë të rrallë intelektual. Thyerja e kufirit shqiptaro shqiptar, ishte mesazhi i madh i shpresës së popullit shqiptar, e sidomos atij të shpërngulur nga trojet etnike të Kosovës. Një ditë më pas, atëherë kur Beogradi shoven, e ndjeu se po i rrëshiqiste toka nën këmbë, u hodh në sulm me gjithë arsenalin e vet të forcave dhe mjeteve luftarake. Sërisht djemtë e Brigadës 138, bashkuan gjokset dhe supet duke u shndrruar në karakolle të përjetshëm lavdie dhe heroizmi për kombin e tyre. Por në këtë qëndresë emblematike, do të binte i përgjakur predhash, kryeqëndrestari, Agim Ramadani. Ai që e donte aq shumë jetën e kombit, falte tani jetën e vet, blatonte shpresën e madhe të artistit tek e nesërmja e atdheut. Fronti i çarë i koshares pati përparsitë e veta në ngjarjet që rrodhën më pas. Jehona e epopesë së Koshares u përcuall tejembanë viseve etnike shqiptare, madje kudo në çdo çip të globit ku shqiptarët ndiqnin me ankth në shpirt fatin e vëllezërve të tyre të UÇK-së.

Thyrja e kufirrit shqiptaro-shqiptar, ishte mesazhi i madh i shpresës së popullit shqiptar, e sidomos atij të shpërngulur nga trojet arbërore të Kosovës, i cili tashmë shpresonte në kthimin e tij në vatrat e veta dhe bashkimit të trojeve etnike shqiptare. Luftëtarët e frontit të Koshares ishin të parët që dhuruan jo vetëm gjakun por edhe shpresën e madhe për popullin e Kosovës, në ato ditë të shpërnguljes masive: Kështu, ndërsa eksodi biblik i shqiptarëve ndalej, kortezhi pambarim i njerëzve i drejtohej qytetit të Bajram Curit me trupat pa jetë të trimave në krahë.

E dhimbshme ishte dita e 12 - prillit 1999. E dhimbshme të mbaje në shpatulla trupin e burit të Karadakut. Qysh mund ta nxinte atë zemër të madhe, ay arkivol? Por zemra dhe amaneti i Agim Ramadanit nuk ka heshtur. Ajo rreh diku si dikur, në faqe të flamurit të lirisë së Kosovës. Përjetësia e burrit fitoi ardhmërinë sublime. Brigada 138 mori emrin Agim Ramadani. Kështu , deri sa shpërngulja e kosovarëve ndalej, kortezhi pambarim i njerëzve i drejtohej qytetit të Bajram Currit, me trupat e pa jetë të trimave Agim Ramadani e Salih Çeku.