Do ta quaja me trim ate qe mposht deshirat e veta sesa ate qe mposht armikun pasi, fitorja me e madhe, eshte ajo kunder vetvetes. - Aristoteli
Sa e vertete eshte kjo? A eshte e mundur nje lufte me vetveten? A u ka ndodhur te luftoni me vetveten? te fitoni mbi te? Po te humbisni? Dhe se fundmi, a eshte "lufte e drejte"?
Summertime, and the livin' is easy...
Une dhe ... "vetvetja" -jemi NJE!!! Lufta me vetveten ekziston, dhe ne mungese te kohes, do ta emertoja, (pa marre mendimin e kurkujt) - nje Revolucion Trockist (konstant); ne rastin konkret, ndermjet "i" dhe ... "I". (Fituesi per momentin anon me teper nga "i"; por ... lufta ende nuk ka mbaruar.) Deri tani vetevtja eshte perkohesisht fituese. ... Eshte lufte evolucioni, te perifrazoj Darvinin "specia i pershtatet me lehte ambientit ku jeton, ka shanse me te medha per te mbijetuar" (the survival of the fittest!). Mbi te gjitha eshte "lufte ekzistencialiste" dhe ... duke u bazuar te thenia e Sartrit se "ekzistencializmi eshte humanizem", i bie se, ... deri sa "une" ekzistoj, "vetvetia" humanizon ekzistencen time, pak a shume e zbut "id"-in, te cilin Frojdi e perkufizonte si "the beast inside oneself". Mqs. ne anen tjeter te kendveshtrimit, "id" eshte vetem nje plantacion deshirash, (perseri sipas Frojdit) - njeriu arrin nje moshe ne te cilen deshirat i zvendeson me qellime (ego), dhe kjo ne baze te mendimit tim eshte mosha kur, njeriu me kalimin e kohes jeton thjesht per te luftuar armiqte e tij te perjetshem - Homo sapiens, pra vete njerezit. "Lufta" behet e plote kur "super ego"-ja mundohet et balancoje "id"-in dhe "ego"-n.
Per te mos u zgjatur shume, mqs jetojme ne nje shoqeri ku mbizoteron "diktatura e kapitalizmit" mes "revolucionesh bananesh" apo te zbukuruara prej ngjyrave te ylberit (simbol i P ederasteve); dicka me teper se nje shekull nga botimi i vellime-vellime i "Keshtu foli Zarathustra" te Nices; (me sa me pak terma), njeriu duke menjanuar ate mundesine te jetoje mes kafshesh perbranda hekurash te ndryshkur, apo .. te prekshem te nje kopshi zoologjik, preferon te jetoje perbrenda nje burgu te tejdukshem me "vetveten".
Ceshtja nderlikohet kur ndan sinoret ku prehen deshirat dhe ... ku shtrihen qellimet. P.sh. deshirat e mia jane pjese e "I" (uni), ndersa ... qellimet pjese e "i" (vetvetes - mbi uni). Per dike tjeter nuk eshte e domosdoshme te jete keshtu.
... eshte nje lufte e "vullnetit per 'pushtet'!" e shprehur thjesht, nje lufte per te fituar "Nder", qekurse te terre do te vdesim nje dite - nuk do te kemi mundesine te marrim me vete as $$$, as shtepi, as dashnoret e dikurshme, as thikat mbas kraheve, apo tabelat e vjetra, ... rrezuam, apo ... ato te rejat, me te cilat zvendesuam te vjetrat - pra, me vete ne varr do zvarrisim vetem Nderin.
The Revolution says " I was, ... I am, and ... I will be!!!".
RAF
Shpejt e shpejt se nuk kam dhe aq kohe por mund t'i kthehem ndoshta, mposhtje e deshirave shkon deri ne te mos-paturit e tyre e cila quhet asketizem. Kenaqja e tyre qe shkon deri ne dorezimin ndaj ketyre deshirave quhet hedonizem.
Ku mund te vendosemi ne kete interval asketizem-hedonizem ? Kjo do pare gjere e gjate e une nuk kam kohe siç e thashe me lart.
Ne si individ, si njësi e ndarë, gjithënjë dhe pandërprerë jemi në luftë me unin tonë.
Prandaj lufta e brendëshme gjithënjë ka ekzistuar dhe ekziston. Unë nuk do të eloboroj mendimin tim bazuar në thënje filozofësh, por do ta paraqes këtu para jush si përvojë personale dhe si përvojë e njerëzve që më rrethojnë (pra jo filozofi, por jetë realiste).
Një luftë e pandërprerë zhvillohet brenda nesh shkaku i shpërputhjes së dëshirave dhe mundësive, planeve jetësore dhe mundësis së vënjes së tyre në jetë, qëllimit dhe ndalesave që na paraqiten që ta arrijmë qëllimin, ëndërrave dhe realitetit, jetës dhe vdekjes, sëmundjes dhe shëndetit…
Ne si individ jemi në luftën që nuk mbaron në mes të UNIT (egos) tonë dhe VETVEHTES!! (edhe kjo një formë e egos). Kjo luftë padyshim se është e padrejtë, sepse në të shumtën e rasteve fiton ana negative e vehtes sonë dhe ai uni (egoja) dorëzohet para kundërshtarit të brendëshëm, asaj pjesës tonë e cila është ëndërr, dëshirë dhe e cila nuk realizohet shkaku i realitetit të jetës dhe pamundësisë që të arrihet qëllimi. Dhe ne vazhdojmë të bëjmë plane, të shohim ëndërra dhe në të njejtën kohë, ose pak minuta më pas hasim në realitetin e egër i cili na ndalon që edhe më tutje të ëndërrojë.
MOS SHIKONI KISHA E XHAMIA, FEJA E SHQIPTARIT ĖSHTĖ SHQIPTARIA
Deshira- Ndjenjat
Vullneti - Llogjika
Jane pjese e pandashme e qenies tone , smund te bejme dot pa asnjeren .. ama eshte FAKT .. dhe eksperjenca e ka treguar qe njeriu ka forcen e duhur brenda tij per ti mposhtur ndjenjat si dhe e kunderta ndjenja ta mposhti ate .. kjo varet nga karakteri i njeriut , sa forte eshte ai person dhe sa i zoti eshte te dije kufirin mes te dyjave
Me vete ne varr do te zvarrisim vetem nderin? Nderin e kujt? Ose me sakte, kujt do ti mbetet nderi? Ah, nese "te zvarritesh ne varr" nderin do te thote qe ky i fundit vdes me ne, atehere jeta nuk qenka vecse nderi yne. Interesante!
Asketizem/hedonizem. Ne rregull, por te dyja ekstremet kerkojne lufte me vetveten. Thelle, thelle, a nuk eshte harmonia ajo qe kerkojme dhe aspirojme? Dyshoj te besoj se, panvaresisht nga prirjet filozofike, ndonjerit prej nesh do ti pelqente qe femijet e vet ti beheshin asketare apo hedoniste. Pra?
Ne te shumten e rasteve fiton ana negative e vetes sone. Kete nuk e kuptoj! C'ndodh ne rastet kur sakrifikohet njera per tjetren? Psh, kam nje kariere te shkelqyer por nuk kam familje. Ose, kam nje familje te dashur, femije te mrekullueshem, por ne shkallen sociale/profesionale renditem e fundit. Atehere?
Summertime, and the livin' is easy...
shume thenie platonike ajo e aristotelit (sado qe e kishte mesues, gjithmone e kundershtonte); si pak jasht karakterit te tij...po nejsePostuar mė parė nga Cupke_pe_Korce
Freud e ndau psiqiken e njeriut ne tre pjese: id, ego dhe superego. id eshte ajo pjesa primitive me deshira te ndryshme, ego ajo pjesa qe mundohet ta permbaje id-in, dhe superego eshte ajo pjesa qe i njep njeriut vet aktualizim dhe e ben jeten e tij te kete kuptim. kto tre forca jane gjithmone ne lufte sidomos per te mbajtur id-in nen kontroll. Teknikisht asnjera nuk fiton absolutisht, por njerhere njera njehere tjetra duke u balancuar. Per vete freudi thoshte qe perfundimisht id-i fiton.
I "rrende" qofte dheu permbi NE!!!
Amin!!!
Ndryshuar pėr herė tė fundit nga DeLiRiUm TrEmEnS : 28-01-2006 mė 03:25
The Revolution says " I was, ... I am, and ... I will be!!!".
RAF
Pse i shikoni "nderin" dhe moralin si detyrime qe duhen mbajtur? Po i shikoni keshtu atehere sigurisht do i shpallni lufte vetes. Mbi cdo veprim te ndermare do te kete konseguenca barren me te rende te tyre ne fund te fundit do e mbaje ndergjegjja e secilit. Menjehere sa e pashe kete teme me erdhi ndermend udhetimi i Odiseut drejt Itakes. Qellimi madhor i tij ne jete ishte te arrinte ne atdhe. Gjate rruges iu desh te perballej me shume peripeci per te arritur ne destinacion. Sirenat, Kalispoja, Nausikaja ishin pengesat fizike dhe perballe tyre u desh te lufonte me kundershtar deshirat e tij dhe arme qellimin qe i kishte vene vetes. Varet se c'kerkon ne fund te fundit. Qellimi i secilit cilido qofte eshte dhe arritja e tij me e madhe ne jete. Nqs realizon kete qellim atehere ke luftuar me veten dhe ke fituar. A eshte e drejte kjo lufte? Jeta vete eshte nje lufte me vete. Dy mundesi ka: Ose do ta shijosh ate ose do ti sherbesh. Ne fund ne varr (larg qofte kjo) nuk do marresh nderin po ate cke dhene e cke marre nga jeta.
Ezekiel 25-17.
... Kur te vdesim!!! - e kishte fjalen aI.
The Revolution says " I was, ... I am, and ... I will be!!!".
RAF
Ironikisht, titullin "trim", në e marrim, e merrkemi nga te tjeret ... jo nga VETJA.
cfare kupton ti me fjalen mposht???
sipas meje deshirat nuk mposhten por ka njerez qe mbas nje praktike te gjate spirituale ,kane fatin qe ti vene nen kontroll deshirat dhe instiktet e tyre qe jane natyrale per ne qenjet njerzore
GANDI thote:
ai qe arrin te veje mendjen e tij nen kontroll,gjithka tjeter per te eshte nje loje cilimijsh....
Do ta quaja me trim ate qe mposht deshirat e veta sesa ate qe mposht armikun pasi, fitorja me e madhe, eshte ajo kunder vetvetes. - Aristoteli
Sa e vertete eshte kjo? A eshte e mundur nje lufte me vetveten? A u ka ndodhur te luftoni me vetveten? te fitoni mbi te? Po te humbisni? Dhe se fundmi, a eshte "lufte e drejte"?
A eshte e vertete?…S’di ç’te them. Ku e lexove ti kete?…Mund ta kete thene, s’eshte çudi e madhe…S’rri rehat Aristoteli, ia keput ndonjehere…
Nuk eshte e thene te futemi ne filozofi e ta sterhollojme diskutimin me terma e koncepte te ndryshme. Une jam i mendimit se eshte shume e qarte. Aristoteli ka dashur te terheqe vemendjen tek rendesia e kontrollit te deshirave. Nuk besoj se Aristoteli aludonte per asketizem ketu…Ai, ne qofte ai Aristoteli qe njoh une, e ka pas fjalen tek aftesia per te mos u bere pré e deshirave dhe jo tek “tredhja emocionale”.
A u ka ndodhur, thua ti Cupke, a eshte e mundur nje luft e tille. Po pse, pyetje qe behet eshte kjo?! Sigurisht qe te gjitheve u ka ndodhur dhe u ndodh nje gje e tille. Shume e thjeshte. Ndjenjat dhe deshirat jane te veçuara nga mendja (po perdorim terminologji te thjeshte). Perderisa deshirat vijne si te duan, edhe kur te duan, shpeshhere mund te bien ne kundershtim me mundesite reale (te cilat identifikohen nga mendja), dhe aty fillon lufta. Gjithashtu, s’mund ta kufizosh pyetjen ne kohe; eshte diçka qe ndodh vazhdimisht…Madje, mendja jone i mposht disa deshira edhe pa e kuptuar ne. Per shembull, bindim veten qe rrushte ishin te papjekur dhe e mposhtim deshiren per te ngrene rrush.
Sigurisht qe eshte lufte e drejte (thame, jo asketizem). Po te mos mbetej qejfi ty Cupke, une do ta quaja, jo te drejte, por te dobishme. Kur eshte e dobishme? Athere kur mposhtja e deshires sjell me vete nje karakter me te forte, athere kur njeriu “rritet”. Dhe meqe thame rritet, a nuk eshte nje nga dallimet kryesore midis te rriturve me mend ne koke dhe femijeve te prape aftesia per te mposhtur deshirat? Po. Dhe ku eshte dalimi? Tek aftesia e gjykimit, dhe tek njohja e realitetit. Gjithsesi, eshte me rendesi te them se une nuk vleresoj mposhtjen e deshires, pasi kjo mund te sjelle edhe njefare ndrydhje; une vleresoj aftesine per ta mposhtur deshiren. Kete e konsideroj te dobishme. Ne pamje te pare, te krijohet pershtypja se kemi te bejme me nje situate paradoksale, pasi aftesia fitohet duke mposhtur, por nuk eshte pikerisht ashtu; eshte thjeshte çeshtje e gjetjes se nje ekuilibri, nje pike ku rezultati eshte sa me i pelqyeshem, i vlefshem dhe i pranueshem per personin dhe per ç’e rrethon. Tani, uazo thote qe kjo pune duhet pare gjere e gjate..Une them se sado qe e jete e vertete dhe e mundur te shikuarit gjere e gjate te kesaj çeshtje, eshte e veshtire, ngaqe nuk mund te kete norma absolute; çdo gje eshte relative, dhe ndryshon nga personi ne person, ashtu siç mund te ndryshoje nga nje ambjent ne nje tjeter.
xeno, sigurisht qe thenia ne fjale nuk ka te beje me alienimin e deshirave por me kontrollin e tyre. Mua me intereson aty ku thote "fitorja kunder vetes." E kam fjalen, a i ndodh njeriut ta shohe veten "nga jashte"...dmth, te jete i ndergjegjshem per fuqine e seciles pale (impulsit dhe arsyes)...pra, a i ndodh njeriut ti shohe keto te dyja te perplasen me njera tjetren? Nese po, sa e lehte apo e veshtire eshte te mbash anen e njetes apo tjetres? Eshte e mundur nje balance?
Lere uazone se e ka zene keq me ate temen e dashurickave (lol). Kaq keq ka rene ne gracke saqe, duke qene se shkruan vetem naten (dhe by default, duhet te flere diten) nganjehere me duket me teper si buf sesa zogth. Shif kur ti ngrihen puplat tani
Ah po si thone kot, kush te shan te do.
Summertime, and the livin' is easy...
Aristoteli duke thėnė :
« ka njė shkencė qė studion Qenien si qenie, dhe cilėsitė qė i pėrkasin asaj thelbėsisht. Ajo nuk ngatėrrohet me asnjė prej shkencave tė quajtura tė veēanta, sepse asnjė prej kėtyre shkencave nuk e konsideron nė pėrgjithėsi Qenien si qenie, por, duke prerė njėfarė pjese tė Qenies, ato studiojnė vetėm cilėsinė e kėsaj pjese ».
Ehe... mire e ke ti, kush te shan te do, por nga ana tjeter kush te do nuk te shan, e pra meqe ai nuk te shan do te thote qe nuk te do... Me nje fjale, me duan ne te vertete apo nuk me duan ?...xeno, sigurisht qe thenia ne fjale nuk ka te beje me alienimin e deshirave por me kontrollin e tyre. Mua me intereson aty ku thote "fitorja kunder vetes." E kam fjalen, a i ndodh njeriut ta shohe veten "nga jashte"...dmth, te jete i ndergjegjshem per fuqine e seciles pale (impulsit dhe arsyes)...pra, a i ndodh njeriut ti shohe keto te dyja te perplasen me njera tjetren? Nese po, sa e lehte apo e veshtire eshte te mbash anen e njetes apo tjetres? Eshte e mundur nje balance?
Lere uazone se e ka zene keq me ate temen e dashurickave (lol). Kaq keq ka rene ne gracke saqe, duke qene se shkruan vetem naten (dhe by default, duhet te flere diten) nganjehere me duket me teper si buf sesa zogth. Shif kur ti ngrihen puplat tani
Ah po si thone kot, kush te shan te do.
Temat e dashuriçkave jane pak me lart, atje ku hapen tema te tilla si : "une e dua, ai s'me do, te vras apo te mos vras veten ?", ose tjetra : "kam shkuar nje here me dike qe nuk e doja, si thoni, a mund te shkoj me dike qe e dua ?"...
Une po shkruaj tek tema e dashurise siç e sheh ate nje filozof francez. Per me teper me pelqeu sepse ai e shihte dashurine si nje fenomen, pra e studion fenomenologjikisht ate, dhe jo duke e veshur ate me vlera morale.
Zokth apo buf ? Nuk eshte aq per te vrare mendjen... Me vjen mire qe disave u pelqej si zokth e disave si buf. Nuk prish qeder une...
Ne lidhje me temen, mendoj se deshira ekziston vetem ne kufinjte e se mundshmes. Psh eshte gabim te mendohet qe femijet po shprehin nje deshire kur ata thone qe kane deshire te shkojne nje here ne Hene. Kjo eshte enderr dhe jo deshire. Endrra mund te realizohet ose jo, por kjo nuk varet aspak nga momenti qe ne e kemi kete enderr. Nqs do te ishte keshtu, ajo do te kthehej menjehere ne nje deshire.
Pra, kur ne shprehim apo kemi nje deshire, psh çupka ka deshire te fluturoje per Paris dhe te shohe Muzeun e Louvre, ajo e ka nje mundesi per kete. Mundesia mund te jete e vogel, ose te jete nje sakrifice, ama ajo ekziston. Mjafton çasti i vendimit. Çupka mund te rrenoje ekonomine e vet prej qindarka-qindarka dhe te bleje bileten e te fluturoje qe neser. Ne djall te veje puna dhe karriera, ajo do t'i shkoje deri ne fund deshires se vet. Ne fakt, edhe arsyeja merr pjese ne kete deshire, sepse eshte ajo tekefundit qe i thote deshires qe ajo i ka lene asaj nje shans per tu realizuar. Nqs arsyeja mbyll çdo shans, atehere deshira kthehet ne enderr dhe pret vetem çastin e papritur per tu kthyer realitet. Dmth arsyeja eshte paksa bashkefajtore ne qenien e deshirave.
Mirepo arsyeja te thote edhe po edhe jo ! Ajo te jep koston oportune te nje veprimi. Po e bere kete, te thote ajo, ty do te duhet te heqesh dore nga kjo gjeja tjeter. Kjo gjeja tjeter mund te jete gjithçka. A e shohim ne arsyen tone duke luftuar me deshiren ? Dhe ku eshte vendi i luftimit ? Mendoj se zemra (deshira) dhe mendja (arsyeja) luftojne tek shpirti. Ky eshte vendi i luftimit per mua. A e shohim ne shpirtin tone te copetuar midis dy skajesh qe terheqin nga te dyja anet ? Po, mund ta shohim. Ne shenjat e jashtme. Nje gjendje pezulli. Angushti. Te pakten keshtu mendoj une.
Çupka pyet se a eshte e mundur te mbajme nje balance ? Po, kjo quhet prehja e shpirtit. Shpirti ne paqe. Por kjo, duam s'duam ne, kerkon njefare shkeputje nga gjerat tokesore. Dhe ja ku dolem me ne fund ! Deshira ne lufte me arsyen mund te jete vetem deshire e shkeputur nga fizikja, pra deshire metafizike.
Çupke, tani merre vallen ti, dhe na thuaj ketu deshirat metafizike qe ke, ndoshta te ndihmojme
Ndryshuar pėr herė tė fundit nga oiseau en vol : 03-02-2006 mė 18:14
ah po c'valle t'ja marr mor aman. Ketu eshte bere si ne kohen e xhaxhit, vetem devollicja duhet te dridhet, se keto modernet ehe...ta nxijne biografine. Po puna eshte se une s'di si ta dredh kete devollicen se. Te kujtohet si vate ajo historia e asaj kenges "Mbece more shoke mbece"? Eh thuaj!
Tani, per punen e kesaj luftes ne shpirt, te te bej nje pietje?
E ke lexuar "Vuajtjet e Djaloshit Verter" nga J.V. Gete? C'mendon se behet aty?
Summertime, and the livin' is easy...
Çupke, deri sa te gjej diçka ne lidhje me librin qe propozove, po te le te lexosh ca rreshta nga filozofi i shquar gjerman (nder filozofet me te rendesishem bashkekohore), Peter Sloterdijk, ku ai reflekton mbi merzine e nje ekzistence te zhveshur nga vetvetja.
« Aty ku çdokush është tjetri dhe ku askush nuk është vetvetja, njeriu është i zhveshur nga Ek-staza e tij, nga vetmia e tij, nga vendimi i tij i mirëfilltë për lidhjen e vet të drejtpërdrejtë me të jashtmen absolute, vdekjen. Kultura e masës, humanizmi, biologjizmi, janë maskat e qeshura prapa së cilave fshihet, nga këndvështrimi i filozofit, mërzia e thellë e ekzistencës pa sfida. Misioni i filozofisë do të ishte nga këtej për të krisur çatinë e xhamtë përsipër kokës së vetë individit me qëllim për ta vënë atë në një raport të menjëhershëm me të përbindshmen »
...
Ndryshuar pėr herė tė fundit nga oiseau en vol : 03-02-2006 mė 21:14
Librin e gjeta ĒupkeNuk kam pare shume, por qenka vertete e domosdoshme ta lexosh. Me duket se paskam qelluar ne shenje me luften ne shpirt, ose luften e shpirtit (si vend luftimi qe eshte, dihet qe ai do t'i vuaje rrjedhojat).
Kam bėrė njė njohje qė mė ka prekur drejt e nė zemėr. Unė kam nuk e di.
E kam shumė tė vėshtirė tė tė tregoj shtruar sesi ka ndodhur qė kam njohur personin mė tė dashur. Jam i kėnaqur, jam i lumtur, nuk po flas kot. Njė engjėll ! Ta marrė djalli, ēdokush e thotė kėtė pėr tė tijėn, apo jo ? E megjithatė nuk jam nė gjendje tė tė them sesa e mirė ėshtė ajo, dhe pėrse ėshtė ajo kaq e pėrsosur. Le tė mjaftojė tė them qė ajo mė ka pushtuar tė tėrin. Nuk jam mė njė qenie e mishtė. Tė mbash nė krahėt e tu mė tė dashurėn e krijesave, dhe tė futesh me tė nė njė vorbullė qė tė tėrheq, derisa tė shohėsh tė zhdukur gjithēka pėrreth teje ( )
Kisha dhe une nje pietje per ty : e ke lexuar ne anglisht apo ne shqip ? Une po e lexoj ne frengjisht, dhe me duket se frengjishtja eshte ideale per romane ne forme letrash.
Do te shoh ē'behet aty (megjithese e kam nje ide tani), dhe mund te them ndonje fjale per ate fatkeqin qe vuan. Ajo ēka me intrigoi shume eshte qe vete Goethe paska vuajtur shume nga nje dashuri e pamundur. Dhe romanin e ka shkruar kur ai ishte vetem 25 vjeē. Dhe madje i perkthyer ne frengjisht qysh ne vitin 1776, vetem dy vjet pas botimit te pare ne gjermanisht !
Dhe e fundit fare, nga citimi qe solla me lart, me duket se arsyeja jote na i paska marre te ligat me kohe
Epo kur u them une qe jam truthare, yve thoni qe dua te dukem modeste
Librin e kam lexuar ne anglisht (dhe me kujtohet qe kam qene si e shastisur per nje jave!) por nuk besoj se gjuha ne te cilen eshte perkthyer ka ndonje efekt pasi, per sa i perket ideve dhe koncepteve, me eshte dukur mjaft i qarte (ndoshta eshte Getja dhe jo Gjermanishtja). Per me teper, rreth 50 vjet me vone, vete Getja eshte shprehur:
"Do te kish qene vertet per tu erdhur keq nese secili prej nesh, te pakten nje here ne jeten e vet, nuk do te kish perjetuar nje ngjarje te tille kur i eshte dukur se Verteri ishte shkruar posacerisht per te."
Ndersa per ate qe thua se "Vuajtjet e Djaloshit Vertet" eshte produkt i eksperiences se vete Getes, do te shtoja se jo vetem qe eshte shkruar nga nje 25 vjecar, por eshte shkruar brenda 4 javesh. Asokohe, studjuesit e cilesuan si "ethet verter" pasi kapi gjithe evropen (dmth u perkthye me nje fryme). Vite me vone, vete Getja do te kujtonte:
"Verter eshte nje krijese qe, posi nje pelikan, u ushqye me gjakun tim; kam derdhur kaq shume nga vetja ime aty, kaq shume ndjenja dhe ide qe po ti kisha hapur mire, do te kisha shkruar nje roman me dhjete vellime....eshte nje mase eksplozive dhe nuk ndihem mire kur e shikoj: i trembem faktit se do te mund te perjetoj edhe nje here gjendjen patologjike ne te cilen e shkrova."
Dhe eshte e vertete pasi, jo vetem Verter, por te gjithe karakteret e Getes perballen me konfliktin e aspiratave te pakrahasueshme dhe realitetit te eger qofte ky fizik apo shoqeror.
Nje here tjeter per me gjate...
Summertime, and the livin' is easy...
Regullat e Postimit
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt