Nga jeta e njerzve të shquar

[ATMAN]

VOLTER (Fransua Mari Rue) (1694-1778) filozof deist francez, shkrimtar satirik, historian, përfaqësues i shquar i iluminizmit



* Në një udhëtim Volteri zbriti nga karroca për të këmbyer kuajt. Aty pranë ishte një plak afërsisht në moshën e tij. Diku e kishte parë, iu afrua dhe pastaj i tha:
- Ju ngjani çuditërisht me një fëmijë që kam njohur gjashtëdhjetë vjet më parë po në këtë vend. Pastaj i tregoi edhe emrin e fëmijës. Atëhere Volteri mori vesh se ky plak ishte fëmija që kishte njohur gjashtëdhjetë vjet të shkuara.


* Një udhëtar francez kaloi nëpër zallishtet e malit Athos (Greqi). Atje takoi rrugës një plak të moshuar që po shëtiste.
Kur plaku mori vesh se udhëtari ishte francez, iu afrua dhe e pyeti:
- Ju lutem, më thoni, a rron zotni Volteri?
Udhëtari francez u kthye në atdhe dhe ia tregoi këtë eposod filozofit të madh. Volteri u emocionua shumë.


* Kur vajti në Angli, Volteri shkoi për vizitë te poeti anglez Kongrev^. Ai nuk dëshironte aspak që të përmendeshin veprat e tij, prandaj i tha Volterit:
- Ju lutem mos më flisni për poezitë e mia. Më quani si një njeri të thjeshtë.
Po të ishit njeri i zakonshëm, nuk do të kisha marrë mundimin që t'ju vizitoja, - ia ktheu Volteri.


* Kur po shfaqej një tragjedi e Volterit, Monteskjenë e zuri gjumi. Volteri, që ishte së bashku me të, e zgjoi dhe i tha: - Zoti kryetar, mos kujtoni se jeni në audiencë!?

* Një mbrëmje në Potsdam, pas një dreke të shkëlqyer, Volteri bëri portretin e një princi të mirë që e krahasoi me një despot dhe tiran: Të gjithë e dëgjuan me shumë vëmendje fjalën e filozofit të madh, kurse mbreti i Prusisë u trondit shumë nga gojtaria e Volterit dhe nisi të qajë. Volteri e ndërpreu fjalën e tij, i hodhi një sy mbretit dhe thirri:
- Vështroni, vështroni! Tigri po qan!


* Një abat i dëgjuar shkroi një satirë kundër Volterit. Ai kur e takoi filozofin i tha për t'u justifikuar:
- Eshtë e nevojshme që të jetoj edhe unë.
- Unë nuk shoh ndonjë nevojë të tillë, - i tha prerë Volteri.


* Në moshën tetëdhjetëvjeçare Volteri ishte dobësuar dhe zbehur shumë. Megjithatë, ai mbahej gjallë dhe vazhdonte të punonte, të lexonte dhe të shkruante. Një njeri që e vizitoi tha:
- Ai është një i vdekur që kanë harruar ta varrosin.


* Në Fërne Volteri ndërtoi një kishë. Në fasadën e saj shkroi : "Deo erexit Voltaire"2). Me të tallur u thoshte vizitorëve duke treguar mbishkrimin:
- Dy emra të mëdhenj që kanë mbirë së bashku.


* - Babai i Volterit dëshironte ta bënte të birin gjyqtar, meqenëse në atë kohë postet zyrtare në Francë bliheshin, ai ishte gati të shpenzonte shumë që të shihte të birin në atë post.
- I thonë babait tim, - iu përgjigj Volteri atyre që e këshillonin ta dëgjonte prindin, - se nuk di të bëj një punë të nderuar që blihet. Unë do të fitoj një vend pune që nuk kushton asgjë.


* Qysh fëmijë u fut në kolegjin jezuit "Luigji i madh". Në këtë kolegj nuk ndizej zjarr derisa të ngrinte uji në pilën e Kapelës. Atëhere Volteri që mërdhinte shumë; për të bërë që të ngrinte sa më shpejt uji i shenjtë dhe të ndizeshin stufat, mblidhte në kopësht copa akulli dhe i hidhte fshehurazi në ujin e shenjtë.


* Volteri shkonte nëpër sallonet e aroistokracisë, por gjuha e tij thumbuese dhe shpirti i tij ironik bënin që të kishte shumë armiq. Duka Rohan, që rridhte nga një fis i madh fisnikësh, u mërzit nga qëndrimi i Volterit dhe pyeti:
- Kush është ky djalosh që për të më kundërshtuar e ngre zërin kaq lart? Volteri iu përgjigj qetë qetë me ballin lart:
- Zotni dukë, unë jam një njeri që nuk mbaj në shpatulla ndonjë emër të madh, por ama e nderoj shumë emrin tim.
Duka doli i indinjuar. Disa orë më vonë Volteri po shkonte udhës dhe dy vetë e kapën dhe e rrahën me shkopinj. Duka ishte në një karrocë aty pranë dhe po shikonte skenën e turpshme të organizuar prej tij. Ndërkohë, ai i porositi njerëzit, që po kryenin aktin e ulët:
- Mos e goditni në kokë, brenda mund të ketë ndonjë gjë të mirë.



* I dërguan Volterit një tragjedi shumë të dobët dhe iu lutën që të jepte mendimin për të.
- Volteri e lexoi të gjithë me vëmendje të madhe, e vuri tragjedinë mbi tryezë dhe u tha të pranishmëve:
- E shikoni? Të shkruash një tragjedi si kjo është një gjë mjaft e lehtë. E vështirë është të shkruash për atë që e ka bërë këtë tragjedi.


* Volteri qysh në fëmijëri kishte pasion të madli për poezinë. Ai shkruante vargje gjithë ditën. Vëllai i tij më i madh ishte i dhënë pas fesë dhe diskutonte shpesh për çështje fetare. Babai i tyre thoshte:
- Kam dy djem, të çmendur: njeri në prozë dhe tjetri në poezi.
Një mik erdhi t'i thoshte Volterit se ai ishte dënuar që librat e tij të digjeshin në zjarr.
- Aq më mirë, - u përgjigj filozofi, - librat e mi janë si gështenjat që sa më shumë të piqen në zjarr aq më të mira bëhen.


* Volteri ishte shumë i njerëzishëm. Megjithëse ishte armik me Rusoin kur mësoi se ai ishte përndjekur i ofroi strehim në kështjellën e tij. Rusoi iu përgjigj:
-1 nderuari zotëri, unë nuk ju dua aspak dhe nuk kërkoj prej jush as mëshirë e as nderim.


* Volteri ishte shumë kërkues me aktorët. Në provat e tragjedisë së tij ai studionte veprën dhe bënte mjaft ndreqje. Një natë nuk mbylli sytë dhe në orën tre zgjoi shërbëtorin, e dërgoi tek aktori që luante rolin e tiranit, që të korigjonte një batutë. Shërbëtori i tha se në atë orë të gjithë flinin, por Volteri iu përgjigj:
- Shko, vrapo. Tiranët nuk flenë kurrë.


* Aktorët ishin aq të lodhur prej Volterit sa zonjusha Desmare, aktore e parë, nga frika se autori do t'i bënte korigjime të reja, nuk donte ta merrte rolin. Volteri i foli aktores së zemëruar, që kishte mbyllur derën, nëpërmjet vrimës së çelësit. Ajo ia mbylli edhe vrimën e bravës që të mos e dëgjonte. Volteri atëhere bëri një gjellë të mrekullueshme me thëllëza të pjekura dhe e ftoi. Në sqepin e dymbëdhjetë thëllëzave kishte nga një kartelë të vogël ku ai shkroi ndreqjet për rolin që do të luante aktorja.


* Volteri i priste shumë kollaj të huajt që e vizitonin në pallatin e tij në Fërne. Një prej vizitorëve, i përkëdhelur nga sjellja e njerëzishme, shprehu dëshirën të rrinte disa javë në kështjellë. Volteri iu kthye atëhere duke qeshur:
- Më duket se ju nuk doni t'i ngjani Don Kishotit. Ai i mori gjellëtoret për kështjella, kurse ju po i merrni kështjellat për gjellëtore.


* Një kritik e lavdëroi për qartësinë e stilit të tij. Volteri me modesti i tha:
- Përrenjtë e vegjël janë të kthjellët, dhe a e dini pse? Sepse nuk janë të thellë.


* Një ditë shkoi në Fërne një punëtor, të cilin e ndaluan të hynte. Ai deshi të takohej me çdo kusht me Volterin. Nga këmbëngulja e tij u krijua potere. Në mes të kësaj zhurme të madhe Volteri doli i zemëruar në dritare dhe thirri:
- Po më së fundi, ç'dreqin doni?
- Oh, asgjë tjetër veçse t'ju shikoja, - u përgjigj punëtori. Edhe unë bëj atë që bëni ju, bëj fenerë e ndriçoj botën.
Nga kënaqësiae përgjigjes Volteri e priti me përzemërsi.


* Në oborrin e Frederikut II po flitej. Një zotni gjerman mburrej me bukurinë e gjuhës gjermane. Volteri i tha se gjuha gjermane ishte shumë e ashpër dhe të fuste frikën kur e dëgjoje. Pastaj shtoi:
- Besoj se kur zoti dëboi nga parajsa tokësore paraardhësit tanë, duhet të ketë folur në gjermanisht.
- Mund të jetë ashtu, - u përgjigj mbreti Frederik,
duke marrë pjesë në bisedë, - por gjarpri që gënjeu Evën padyshim i foli frëngjisht.


* Një njeri i tha Volterit të mos punonte shumë dhe të mos pinte kafe me tepri.
- Kështu si po bëni ju, - i tha ai, - po vrisni veten tuaj.
- I dashur mik, - iu përgjigj Volteri, - unë kam lindur i vrarë.
* Në vitin 1778 një prift takoi Volterin dhe i kërkoi t'i ndërronte besimin fetar. Filozofi e dëgjoi me durim të madh dhe pastaj i tha:
- Ju lutem a mund ta di se kush ju ka dërguar?
- Kush më ka dërguar? Po vetë zoti më ka dërguar.
- Shumë mirë, - e mori prapë fjalën Volteri, - më jepni letërkredencialet.


* Volteri justifikohej me këtë frazë për pensionin që i kishte dhënë nipit të Kornejit, i cili ishte në fatkeqësi.
- Eshtë detyrë e çdo ushtari që të ndihmojë nipin e gjeneralit të tij.


* Dikush e shqetësoi për shumë kohë Volterin me letra të gjata dhe të kota. Volteri më së fundi i mërzitur i shkroi:
- Zotni, unë jam i vdekur dhe prandaj nuk mund t'u përgjigjem më letrave tuaja.
Mirëpo ai, që nuk donte të jepej, vazhdoi t'i shkruante Volterit me këtë adresë:
"Zotit Volter, në botën tjetër".


* Volterit iu desh të kargohej nga Franca për shkak të ideve dhe librave të tij. Një herë u kthye fshehurazi dhe në kufi doganierët i bënë të vetmen pyetje:
- A keni gjë me vete?
- Zotërinjtë e mij, - u përgjigj Volteri, - e vetmja gjë që dua të fus kontra-bandë është personi im.


* Kur Volteri ishte në oborrin e Frederikut të Madh të Prusisë një gjeneral i kërkoi t'i korrigjonte disa kujtime të shkruara. Ndërkohë, një shërbëtor i mbretit i dha Volterit disa vjersha të frederikut.
- E shikoni? - i tha Volteri gjeneralit, - mbreti më dërgoi ndërresat e palara për t'i larë, të tuat do t'i laj një herë tjetër.


* Volteri po shëtiste me disa miq të tij. Para tyre kaloi një prift. Volteri hoqi kapelen. Një nga të pranishmit e pyeti i habitur:
- Qenkeni pajtuar me zotin?
- Bah, - ia bëri Volteri, - përshëndeteni, por nuk flasim me njeri- tjetrin.


* E pyetën Volterin se ç'ndryshim ka midis të mirës dhe së bukurës. - E mira, - tha mjeshtri i madh, - ka gjithnjë nevojë për prova, kurse e bukura jo!


* Kur në Akademinë Franceze po diskutohej për disa fjalë që do të futeshin në fjalorin e famshëm^, Voltari tha:
- Gjuha jonë është një krenari e varfër, duhet t'i japim lëmoshë kundër
vullnetit të saj.


* Katerina II e Rusisë i dërgoi Volterit si dhuratë një kuti duhani prej fildishi, të punuar prej dorës së saj. Volteri i çoi një palë çorape që i kishte thurrur vetë dhe i shkroi: "Ju më dërguat një punë burri të bërë nga një grua, unë po ju çoj një punë gruaje të bërë nga një burrë".


* Volteri vMtoi stallat e mbretit të Prusxsë dhe u habit shume kur një kalë të zbukuruar me sende luksi që e mbanin më nnre> te Aty mëso! se ai ishte kali që Mshte mbajtur mbreti ne Pak më vonë takoi në rrugë një kalimtar të Y Kalimtari i tregox se Mshte marrë pjesë në ate Fipozofi i madh u pikëllua shumë nga trajtimi


* Volteri e mbante shpesh me vete Biblën. Miqtë e tij habiteshin me të se ishte kundërshtar i librit të shenjtë.
- Po, a nuk është e natyrshme që një proçes gjyqësor të ketë gjithnjë parasysh edhe dokumentet e kundërshtarit? - thoshte filozofi i madh.


* Në ditët e fundit të jetës Volteri i tha priftit që erdhi për ta parë:
- Keni të drejtë, duhet hyrë në rrethin e kishës. Duhet që njeriu të vdesë me fenë e prindërve dhe të atdheut të tij.
Kështu, po të kisha lindur në brigjet e Gangut, do të jepja frymën e fundit duke mbajtur në dorë bishtin e lopës


* Kur u njoftua vdekja e Volterit, letrari Kol thirri: - Tashti që vdiq tirani i inteligjencies, në letërsi shpallin prapë republikë.

[ATMAN]

XENONI (340-254 p.e.s.) filozof grek i lashtësisë



* Xenoni e hapi shkollën e tij në portikët e Stoas që çdo ditë mbushej ,me shumë studentë. Ai ishte shumë i ashpër me ta dhe kërkonte qetësi. Xenoni thoshte;
- Natyra na ka dhënë dy veshë dhe vetëm një gojë që të dëgjojmë shumë dhe të flasim pak.


* Një prej parimeve themelore të filozofisë se Xenonit ishte se, njeriu i nënshtrohej fatit të paracaktuar dhe të pashmangshëm. Një shërbëtor i tij vodhi dhe filozofi dha urdhër që ta rrihnin.
- Po unë jam i papërgjegjshëm, - kërkoi të shfajësohej shërbëtori, fati e do që unë të vjedh.
- Është e vërtetë, - u përgjigj Xenoni, - fati e do që ti të vjedhësh dhe po fati e do që ti të rrihesh mirë.


* E pyetën filozofin Xenon në se duhej të dashuronin njerëzit e ditur. - Për të bukurat do të na vinte shumë keq, - u përgjigj filozofi, - po të dashuroheshin vetëm nga budallenjtë.


* Ambasadorët e mbretit të Persisë, të ftuar një një banket po tregonin për zotësitë e tyre. Vetëm filozofi Xenon nuk tha asnjë fjalë. Atëhere ambasadorët i thanë:
- Por në qoftë se ti nuk thua asnjë fjalë, atëherë çdo t'i themi për ty mbretit tonë?
-1 thoni, - u përgjigj Xenoni, - se keni parë një plak që dinte të heshtte mirë në tryezë.

[hysnib]

Ipari në prizmin psikologjik,Zhozef Fusheja paraqet karakterin më interesant të shekullit në të cilin jetoi: i njejti njeri bëhet më 1790 mësues i një seminari priftërinjsh dhe më 1792 plaçkitës i kishave; më 1793 na shfaqet si komunist dhe pesë vjet më vonë si multimilioner; pas dhjetë vjetësh të tjera e ndeshim me titullin: Duka i Otrantos.Ky ishte Zhozef Fusheja!
Prej 1799 deri më 1802 mbajti postin e ministrit të policisë (në kohën e Direktoratit të evolucionit Francez); prej 1804 deri më 1811 e gjejmë përsëri ministër të policisë së Napoleonit.Ai mbijetoi të gjitha pasionet politike dhe njerëzore të të tjerëve dhe,me talentin e vet demoniak dhe misterioz,ua hodhi gjithmonë gjenive bashkëkohës-Robespierri dhe Napoleoni u thyen përballë qetësisë së akullit e të paepur të Zhozef Fushesë.Ai ishte një llogaritar i pashpirt dhe një amoral cinik,i cili kurrë nuk i shërbeu një ideje,por gjithmonë vetëm e vetëm pushtetit,duke tradhtuar të gjithë në çastin më të volitshëm.Njëzet e pesë vjet me rradhë arriti t’i shpëtojë kështu fatit,derisa Tajareni e rrëzoi përfundimisht këtë shkelqësi,dukë,ministër dhe milioner.
Pak kohë përpara rënies,Fusheja u martua me një aristokrate shumë të bukur 26-vjeçare,e cila menjëherë pas muajit të mjaltit,e kuptoi që nuk ishte bashkëshortja e një ministri fort të nderuar,por thjesht gruaja e njeriut më të urryer e të shpotitur të Francës,e një njeriu që përbuzte e gjithë bota-gruaja e ”zotit” Fushe.

[jeton ismajli]

Imagjinata është më qenësore se sa faktet
ALBERT EINSTEIN

Të jeni të gatshëm të ngjiteni prej majës në majë , Rruga drejt fitorës nuk është ajo që na ndodh nganjëherë , por ajo që ka karakter të Përhershëm
WINS LOMBARDI

[DEN_Bossi]

Majkëll Faradei
1791-1867


Majkëll Faradei (Michael Faraday) ishte një fizikan dhe kimist i madh anglez, eksperimentet
e të cilit qenë një ndihmë e madhe për zhvillimin e elektromagnetizmit. Ai zbuloi se si një
magnet në lëvizje krijon rrymë elektrike dhe si rryma elektrike vë në lëvizje një magnet.
Rryma elektrike që lind në një përcjellës, pohonte ai, është e përpjesshme me numrin e
vijave të induksionit magnetik të ndërprera nga konturi. Në një formulim më modern, ky
mbetet edhe sot ligji bazë i elektromagnetizmit.
Lindi në Njuington Bats në 22 shtator 1791. I ati, Xhejms Faradej, ishte një qymyrxhi
shëndetlig. E ëma, e bija e një fermeri, ishte e zgjuar dhe e qetë. Ajo ishte mbështetësja
shpirtërore e të birit gjatë fëmijërisë së tij të vështirë. Faradej ishte njëri nga katër fëmijët e
familjes. Familja bënte pjesë në një sekt të vogël të krishterë, që ndikoi shumë në gjendjen e
lartë shpirtërore të Faradeit.
Majkëlli vajti në shkollë fare pak. Mësoi të shkruajë e të lexojë në një shkollë kishtare që
zhvillonte mësime vetëm të dielave. Që në moshë të re punoi si shpërndarës gazetash për një
librashitës. Në moshën katërmbëdhjetëvjeçare u caktua të merrej me lidhjen e librave. Faradei
shfrytëzoi këtë rast për të lexuar disa libra të ardhur për t’u rilidhur. E mahniti një artikull
mbi elektricitetin në “Enciklopedinë Britanike”. Duke përdorur mbetje nga lidhjet e librave,
ndërtoi një gjenerator të thjeshtë elektrostatik me të cilin kreu eksperimente të thjeshta.
Një herë i dhanë një ftesë për të dëgjuar leksionet e kimisë të Sër Hemfri Devit në Institutin
Mbretëror të Londrës. Ai mbante shënime gjatë leksioneve dhe i rishkruante me kujdes.
Duke shpresuar për një vend pune në Institutin Mbretëror, ia dërgoi leksionet Devit. Djaloshi
i ri i bëri përshtypje të mirë Devit ndaj i ofroi një vend si asistent në laboratorin e tij. Pagesa
ishte një gine në javë (më pak se sa fitonte Faradei si libralidhës).

Suksesin e parë i Faradejit i takon kimisë. Në vitet 1820-1823 ai prodhon
komponimin e parë të karbonit me klorin. Në vitin 1825, gjatë studimit të gazeve
që përdoreshin për ndriçim, Faradej mundi të izolojë dhe të përshkruajë vetitë e
benzenit. Kreu studime me aliazhet e çelikut, duke ndihmuar në hedhjen e bazave të
metalurgjisë shkencore. Ndërkohë që merrej me përgatitjen e një qelqi për lentet e një
teleskopi, arriti të prodhojë një qelq me tregues thyerje shumë të madh. Ky studim e çoi në zbulimin
e diamagnetizmit në vitin 1845.
Në vitin 1820 Majkëlli takon një vajzë me sy të mëdhenj, 21-vjeçaren Sarah Barnard. Ra në dashuri
me të dhe në vitin 1821 martohen. Martesa e tyre ishte vërtet e lumtur. Zonja Faradej doli se ishte
shoku për të cilin ai kishte nevojë e që e dashuroi deri në fund të jetës.
Në vitin 1831, me anë të një serie eksperimentesh historike, Faradej zbulon dukurinë e induksionit
elektromagnetik. Botoi një sërë vëllimesh me studimet e tij mbi elektricitetin, mbi kiminë dhe
fizikën, por shkruajti edhe libra shkencorë për fëmijë. Duke qenë vetë pa fëmijëri, ai kishte një
dashuri të madhe për fëmijët. Thuhet që dhënia e leksioneve, sidomos para fëmijeve, ishte për
Faradejin një ngazëllim i vërtetë. Megjithatë ai kurrë nuk pati as studentë dhe as një lëndë të vetën.
Edhe pse ishte shumë i ngarkuar me punë, Faradeji gjente kohë të qetësohej dhe të argëtohej. Në
vitin 1826 ndërton vetë një biçikletë dhe demonstron përdorimin e saj duke pedaluar nëpër korridoret
që rrethonin amfiteatrin e leksioneve të Institutit Mbretëror.
Pavarësisht nga rëndimi i vazhdueshëm i sëmundjes, vazhdoi të punojë shumë derisa vdiq në 25
gusht të vitit 1867.
Që nga mosha pesëdhjetëvjeçare ai konsiderohej “plakushi” i madh i shkencës britanike.

[DoLpHiN]

Emri i vertete is Honore de Balzac ka mbetur i fshehte deri ne fund te shekullit te 19 kur u gjend nje certifikate lindjeje e novelistit te njohur ( sa ishte gjalle nuk ja dinte njeri emrin e vertete vec familjes ). Emri i tij i vertete ishte Balssa.
Nje fakt tjeter interesant eshte se Balzac vdiq nga perdorimi i tepruar i kafes , pas se ciles ishte i fiksuar . Kafene e bluante vete sepse e preferonte cilesore. Diten flinte dhe naten shkruante ( behet fjale per vitet e fundit te jetes ). Vdiq vetem disa muaj pas martese , 1850.

[trysil]

BOTA E VJETER NUK E PRANON NJERIUN E RI

Është e çudtshme, por e vërtet. Të provosh të bëhesh i RI, të rilindësh, mund të të kushtojë me jetë.
PSE?!
SEPSE: Bota njerëzore të pranon si të mirë, shumë të mirë, edhe shumë më të mirë, por kurrë nuk do të pranojë si të RI...
PSE?!
SEPSE: Të bëhesh i RI dmth. të rrënosh gjithçka dhe të fillosh nga e para. Ta hudhësh atë bagazh të rëndë me filozofinë , me religjionin, me kulturën, me historinë, me kujtesën, me gjithçka.
Kush nuk do të pranojë NJERIUN E RI?!
Po, Bota. Kjo botë, kjo klasë që ka privilegjet.
Bota e njeriut të RI, mbase edhe mund të mos jetë më e mirë, kushedi! Megjithatë eshtë e pahueshme se NJERIU I RI mund të ndërtojë BOTË TË RE për shijen e tëgjithëve, apo për shijen e shumicës, ndërkaq, kjo e jona, në përmasa planetare, është e të PRIVILIGJUARËVE.
Ja përe bota nuk e pranon NJERIUN E RI


PS
_____________
Për shkak të ideve mbi NJERIUN E RI, Sokratin e detyran ta pinte helmin

[DoLpHiN]

Ja dhe nje pjese interesante e jetes se Adam Smith ( personi qe hodhi bazat e "free market" ) :

Kur Adam ishte 4 vjec u rrembye nga nje grup arixhinjsh , dhe ishte xhaxhai i tij qe me shume mund e shpetoi dhe e coi tek e jema ( Babai i vdiq kur ishte foshnje ).
Ps: Fakti qe i cudit ata qe lexojne biografine e tij per here te pare eshte se si ka shkruar per ekonomine duke qene nje filozof.

[brandon]

Ipari në prizmin psikologjik,Zhozef Fusheja paraqet karakterin më interesant të shekullit në të cilin jetoi: i njejti njeri bëhet më 1790 mësues i një seminari priftërinjsh dhe më 1792 plaçkitës i kishave; më 1793 na shfaqet si komunist dhe pesë vjet më vonë si multimilioner; pas dhjetë vjetësh të tjera e ndeshim me titullin: Duka i Otrantos.Ky ishte Zhozef Fusheja!
Prej 1799 deri më 1802 mbajti postin e ministrit të policisë (në kohën e Direktoratit të evolucionit Francez); prej 1804 deri më 1811 e gjejmë përsëri ministër të policisë së Napoleonit.Ai mbijetoi të gjitha pasionet politike dhe njerëzore të të tjerëve dhe,me talentin e vet demoniak dhe misterioz,ua hodhi gjithmonë gjenive bashkëkohës-Robespierri dhe Napoleoni u thyen përballë qetësisë së akullit e të paepur të Zhozef Fushesë.Ai ishte një llogaritar i pashpirt dhe një amoral cinik,i cili kurrë nuk i shërbeu një ideje,por gjithmonë vetëm e vetëm pushtetit,duke tradhtuar të gjithë në çastin më të volitshëm.Njëzet e pesë vjet me rradhë arriti t’i shpëtojë kështu fatit,derisa Tajareni e rrëzoi përfundimisht këtë shkelqësi,dukë,ministër dhe milioner.
Pak kohë përpara rënies,Fusheja u martua me një aristokrate shumë të bukur 26-vjeçare,e cila menjëherë pas muajit të mjaltit,e kuptoi që nuk ishte bashkëshortja e një ministri fort të nderuar,por thjesht gruaja e njeriut më të urryer e të shpotitur të Francës,e një njeriu që përbuzte e gjithë bota-gruaja e ”zotit” Fushe.

E paske kopjuar fjale per fjale ate qe Robert Schwartz ka marre nga ZWEIG-u , megjthate eshte nje kryeveper qe vlen sa 100 libra historie

[ILMGAP]

TEMA ME E MIRE QE KAM PARE DERI ME TANI NE FORUME

a del nokush qe e mban gjalle?

[DoLpHiN]

TEMA ME E MIRE QE KAM PARE DERI ME TANI NE FORUME

Ja ta ringjall une qe e hapa pra.

Ndoshta eshte permendur me pare dhe me ka rreshkitur nga syri , por Napoleoni ka thene dicka shume te zgjuar qe mu kujtua sot nga nje situate e cuditshme ne pune...


"Njerezit jane qener. Ata lepijne doren e te zotit , deri sa tu vije rasti per ta kafshuar"

[DoLpHiN]

Mire pra... Kete nuk e mbaj mend se kush e ka thene , por ka thene keshtu:

Nje diplomat eshte dikush qe te thot te vesh ne djall ne nje menyre aq te mire , sa ti me zi pret te nisesh udhetimin.

[ILMGAP]

mos e ngatarroni aforizmen me temen. sepse tema ka te bej me sekuenca. fragmente etj., nga jeta e njerezve te shquar

[ILMGAP]

* Kur Aleksandri ishte duke vdekur, njerëzit e familjes e pyetën se ku i kishte fshehur thesaret e tij. Aleksandri u përgjigj:
- Do t'i gjeni në kuletat e miqve të mi.

[ILMGAP]

* Përpara se të vdiste Aleksandri tha:- Po i lë perandorisë sime më të merituarit, por parashikoj që miqtë e mi do të bëjnë nderimet e fundit me armë në dorë kundër njëri-tjetrit.

[shigjeta]

Anektodat e meposhtme jane shkeputur nga libri "4000 vjet nga urtesia boterore", te mbledhura dhe perkthyer nga Andrea Skanjeti. Ashtu si veprat qe ata kane lene, theniet edhe keto anektoda tregojne nje pjese te botes se ketyre figurave qe kane lene gjurme ne historine e njerezimit.
Tema nuk eshte hapur per te komentuar keto figura, por mund te sillni anektoda te tjera nga jeta e tyre.

Emil Zola (shkrimtar francez 1840-1903)

Gjate nje darke, nja afarist i tha Emil Zolas :
Megjithese ne romanin "Paraja" ju nenvleftesoni parane, une mendoj se pa para nuk mund te behet asgje.
- Mos harro - ia priti shkrimtari - se ajo qe ben paraja per ne, eshte gjithmone me pak, ne krahasim me ate, qe bejme ne per parane...

Bernard Shou (shkrimtar irlandez 1856-1940)

Per nje llafazan qe nuk pushonte kurre, dramaturgu tha:
-Mos ia vni re, sepse per te eshte me e lehte te flase se sa te mendoje...

***

Gjate nje shfaqje te dobet nje spektator i tha Bernard Shout :
- Nuk ka me keq se kur hyjne spektatoret pasi ka filluar shfaqja.
- Ka - ia priti dramaturgu - ku ata ikin para se te mbaroje...

Hajne (shkrimtar gjerman 1799-1850)

Nje pseudo shkrimtar e pyeti poetin se c'mendim kishte per librin e tij.
- Degjo - iu pergjigj Hajne - duke lexuar librin tend me zuri gjumi. Duke fjetur, enderrova sikur vazhdoja te lexoj librin dhe merzia ishte aq e madhe sa me doli gjumi...

[murik]

Gjate nje darke tek nje baroneshe franceze ishin te ftuar midis te tjereve edhe Ismail Qemali dhe nje gazetar serb.Kur vjen Ismaili dhe shikon qe aty ishte edhe ky serbi nuk ulet menjehere por fillon e sillet pak verdalle duke pare karriget.E pyesin ata qe pse nuk ulet.Ismaili ja kthen se "po kerkoj nje karrige me krabe qe te var bishtin".Te pranishmit shkrihen se qeshuri,por njera nga keto zonjat nuk e mbyll me kaq por vazhdon.Po pse i thote nuk eshte e vertete qe shqiptaret kane bisht?"Jo e vertete eshte,thote Ismaili,por nuk e kemi bishtin aty ku thone serbet"

[shigjeta]

Bethoven (kompozitor gjerman 1770 - 1827)

Bethoven dhe Gete dolen bashke ne shetitje. Gjate rruges shume njerez i pershendeten.
- Sa e besdishme eshte te jesh i famshem - tha Gete - Nuk mund te dal ne rruge pa qene i pershendetur nga qindra persona, te cileve duhet natyrisht t'u pergjigjesh!
- Mos u trazo - i tha Bethoveni - Ndoshta ata me pershendesin vetem mua...

Rosini (kompozitor italian 1792 - 1868)

Nje mik, nje dite e pyeti Rosinin:
- Cili eshte kompozitori me i madh i koherave?
- I pari eshte Bethoveni, por Moxarti eshte i vetmi - ia ktheu Rosini

[shigjeta]

Franc Jozefi (perandor i Austro-Hungarise, 1830-1916)

Kur u perhap lajmi se ne Vjene kishte vdekur Franc Jozefi, disa kureshtare u grumbulluan para pallatit dhe filluan te qanin.
Mareshalli i oborrit mbreteror doli ne ballkon dhe filloi t'i ngushellonte:
- Nuk duhet te qani, se çdo gje ne perandorine tone do te mbetet si me pare...
- Po pikerisht per kete po qajme edhe ne - u degjua nje ze nga turma...


Tolstoi (shkrimtar rus, 1828-1901)

I thane nje dite shkrimtarit te madh rus:
- Mbushja mendjen Carit se po ecen ne nje rruge te gabuar.
- Je ne vete? - ia priti Tolstoi - une nuk i mbush dot mendjen gruas sime...
- Eshte ndryshe puna e saj. - vijoi miku - Ajo ndodhet shume prane teje...
- Kurse Cari - tha Tolstoi - ndodhet shume larg...

[MI CORAZON]

Franklin Adams (1881-1960), gazetar dhe shkrimtar amerikan , një herë për testuar Beatrice Kaufman e pyeti se ditëlindja e kujt ishte sot. "E juaja ?" u pergjigj Beatrice, duke treguar shenja të dukshme të shpresës.
"Jo, por i je afruar", tha Adams. "Eshtë e Shekspirit."