Patriku (shqiptar) Athinagoras - Profeti i Dashurisë

[Albo]

Patriku Athinagoras - Profeti i Dashurisë

nga Peshkopi Joan (Kallos) i Thermon

Athinagoras i Pari, ati i ynë, ka shkuar tek Perëndia. Athinagoras i Pari, këtij kleriku gjigand, këtij njeriu të dashur për njerëzimin, këtij pionieri të bashkëpunimit ndër-orthodhok dhe këtij zëdhënësi më të shquar të unitetit të Krishterë, duhet t'i drejtojmë sot lutjet dhe mendimet tona.

Athinagoras - ky lider fetar gjigand, si në trup edhe në shpirt, u zgjodh Patrik Ekumenik në 11 Nëntor 1948, nga Sinodi i Shenjtë i Konstandinopojës. Ai kish bërë një rrugë të gjatë që nga dita e hirotonisjes së tij si dhiak në moshën 17 vjeçare. As në ëndërr nuk e kish parë, që një ditë, ky djalosh nga Epiri, Greqi, do të ulej një ditë në Fronin Ekumenik të Konstandinopojës. Athinagoras, pas përfundimit të shkollës theologjike Halki në Konstandinopojë, u caktua si Kryedhiak i Kryepeshkopit Meletios të Athinës, dhe në vitin 1910 ai u hirotonis prift dhe u emërua në Sekretariatin e Sinodit të Shenjtë të Greqisë. Në vitin 1913 ai u zgjodh Mitropolit i Korfuzit në moshën 36 vjeçare, dhe ishte vetëm çështje kohe kur në vitin 1930, në moshën 43 vjeçare, Sinodi i Shenjtë i Konstandinopojës e emëroi Kryepeshkop të Amerikës së Jugut dhe Veriut.

Athinagora i shërbeu Kishës së Amerikës mirë...shumë mirë në fakt, aqsa Sinodi i Shenjtë i Konstandinopojës vendosi se ai duhej të udhëhiqte jo vetëm Kryedioqezën e Amerikave, por duhej të bëhej udhëheqës i 250 milion të Krishterëve Orthodhoksë në botë.

Nderimi që tregonin ndaj Athinagoras në Shtetet e Bashkuara të Amerikës dëshmohet nga gjesti i hirshëm që iu bë në person nga vetë Presidenti i Amerikës Harry S. Truman. Ky gjest ishte vendosja e avionit zyrtar presidencial, "Lopa e Shenjtë", në dispozicion të Patrikut të sapozgjedhur Athinagoras për të fluturuar në Seline e tij e re të Konstandinopojës, të shoqëruar edhe me udhëzimet direkte të Zyrës së Presidentit të Amerikës.

Që prej ngritjes së tij në Fronin Ekumenik në 26 janar 1949, Patriku Athinagoras ngrohu zemrat e të gjithëve, të rinj e të vjetër njësoj, që patën fatin e madh ta takonin atë. Përqafimi i tij ishte universal, ashtu siç ishte edhe dashuria e tij për të gjithë njerëzit, tamam siç e tregonte edhe titulli "ekumenik" që mbante. Shenjtëria e Tij Athinagora ishte "ekumenik" si në fjalë edhe në vepra. Ai mirëpriti të gjithë, si një prift i thjeshtë pret besimtarët e tij... pa shume zhurmë e përgatitje të mëdha... pa dyer të mbyllura. Ai ishte gjithmonë i gatshëm që të priste të gjithë ata që e thërrisnin për ndihmë.

Patriku Athinagoras foli vetëm një gjuhë - gjuhën e dashurisë! Patriku Athinagoras predikoi vetëm një predikim - predikimin e dashurisë! Patriku Athinagoras dëgjoi vetëm një zë, zërin e dashurisë! Kjo "gjëja" e quajtur dashuri e shpuri Shenjtërinë e Tij Athingaros në vende që paraardhësit e tij as i kishin endërruar, e jo më ti vizitonin. Kaq i mbushur ishte Patriku Athinagoras me këtë shpirtin e dashurisë, aqsa udhëtoi në të gjitha Patriarkanat Orthodhokse, në malin më të shenjtë - Malin Athos, qendrën institucionale të Ekumenizmit - Gjenevë, Zvicër, ne selinë e Anglikanëve - Canterbury! Por mbi të gjitha këto udhëtime, që i zumë apo i lamë pa zënë në gojë, ai ndërmoi dy peligrinazhe që përjetë kanë për të ngrohur zemrat e njerëzimit. Peligrinizhi i parë ishte në Jeruzalem, në 6 janar 1964, dhe tjetri në Romë, në 28 tetor 1967. Në të dy rastet, ai takoi Papa Pavlin e Romës. Patriku Athinagoras demonstroi se ai ishte i gatshëm të udhëtonte gjithë botën në kërkim të pajtimit të Krishtërimit.

Kjo ishte ëndërra e tij...pajtimi dhe eventualisht ribashkimi i Kishës së Krishterë ashtu sic e dëshironte Vetë Krishti. Kjo ëndërr u shfaq gjithmonë si tema e qarkoreve të shkruara prej tij, sic u evidentua edhe në Qarkoren e Krishtlindjes së vitit 1968, në të cilën Patriku Athinagoras obzervonte, "Shkëmbyem një Kryq dhe Kupën e Shenjtë me Shenjtërinë e Tij Papën e Romës gjatë vizitës, gjithashtu ndamë edhe një lutje së bashku që Perëndia ynë mëshirëplotë tu dërgojë sa më parë Kishave të Shenjta të Lindjes dhe Perëndimit, hirin që bën të mundur kremtimin së bashku të Kungatës së Shenjtë dhe Mistereve të Shenjta, ashtu siç ka ndodhur pa ndërprerje deri para vitit 1054 Pas Krishtit." Kjo ëndërr e Patrikut Ekumenik Athingoras kish filluar tashmë të bëhej realitet. Dëshmi për këtë ishte fakti se në kundërshtim me protokollin, Papa Pavli i Romës i bëri vizitë Patrikut Athinagoras në 25 korrik, 1967, dhe më pas Patriku Athinagoras i ktheu vizitën në 28 tetor, 1967, kur sipas protokollit te kishës duhej të ishte anasjelltas. Dhe mbi të gjitha këto, anullimi i përbashkët i aktit të çkishërimit kundrejt njëri-tjetrit të vitit 1054 Pas Krishtit, ishte një shprehje e sinqertë se dita e "Kupës së përbashket" midis Orthodhoksisë dhe Katolicizmit Roman nuk është shumë larg në horizontin e Kishës.

Athinagoras i Pari... Patriku Ekumenik Bariu i Mirë... ka fjetur. I përjetshëm qoftë kujtimi i tij!



Përktheu nga anglishtja, Ilirjan Papa

[Albo]

Përkujtim i Patrikut Ekumenik Athinagoras I

(1886-1972)

Patriku Athinagoras I ka lindur në provincën e Janinës, Epir, në 25 Mars 1886, dhe në atë kohë kjo provincë ishte pjesë e Perandorisë Otomane. Emri i tij ishte Aristokli Spiro. Ishte i biri i doktorit të fshatit, nëna e tij i kish vdekur kur ishte 13 vjeç. Në vitin 1903 ai shkoi në Akademinë Theologjike Halki, afër Stambollit. Në vitin 1910 ai mbaroi studimet e degës së tij në theologji, dhe u hirotonis murg dhe u bë dhiak. Në dhjetor 1922, kur ishte ende një dhiak, ai u zgjodh si Mitropoliti i ishullit të Korfuzit. Në vitin 1930, ai u zgjodh Kryepeshkopi i Kishes Orthodhokse Greke të Amerikës së Jugut dhe Veriut dhe shërbeu si Kryepeshkop deri në vitin 1948. Gjatë qëndrimit të tij 18 vjeçar, u krijua Filoptokos i Grave, krahu filantropik i Kishës. Ai gjithashtu ngriti jetimoren "Akademia e Shën Vasilit" dhe seminarin orthodhoks Shkolla Orthodhokse Greke e Theologjisë Kryqi i Shenjtë. Kur u zgjodh Patrik i Konstandinopojës në vitin 1948, Athinagoras ishte aktiv në lëvizjen ekumenike, duke dashur të krijojë marëdhënie më të mira midis të Krishterëve. Mbase më e shquar nga të gjitha ngelet takimi i tij me Papa Pavlin VI në Jeruzalem në vitin 1964, që rezultoi në heqjen e përbashkët të akteve të çkishërimit që i kishin ndarë kishën Orthodhokse dhe atë Romane që prej vitit 1054 Pas Krishtit. Ky gjest simbolik hapi mundësinë e një dialogu autentik midis Kishave Orthodhokse dhe Katolike për herë të parë në shekuj. Patriku Athinagoras vdiq në Stamboll në 7 korrik 1972.

[Albo]

Pjesët e shkëputura më poshtë janë marrë nga libri "Bashkëbisedim me Patrikun Athinagoras", shkruajtur nga shkrimtari dhe theologu Orthodhoks frëng, Olivier Clement në vitin 1969.

DIALOGU MIDIS TË KRISHTERËVE

"Unë nuk e mohoj se ka dallime midis Kishave, por po them se duhet të ndryshojmë mënyrën se si ne u afrohemi këtyre dallimeve. Dhe çështja e metodës është së pari psikologjike, ose më mirë të themi një problem shpirtëror. Për shekuj të tërë ka patur bashkëbisedime midis theologëve, dhe ata nuk kanë arritur asgjë tjetër përveç se të forcojnë pozitat e tyre. Kam një bibliotekë të tërë për këtë. Dhe pse? Sepse ata flisnin me frikë dhe mosbesim për njëri-tjetrin, me dëshirën për të mbrojtur veten dhe për të mundur tjetrin. Theologjia nuk ishte më një kremtim i misterit të Perëndisë. U kthye në një armë. Vetë Perëndia u kthye në një armë!

E përsëris: Unë nuk i injoroj këto vështirësi. Por jam duke u përpjekur që të ndryshoj atmosferën shpirtërore. Rivendosja e dashurisë së përbashkët do të na ndihmojë që ti shohim çështjet me një sy krejtësisht tjetër. Na duhet ta shprehim të vërtetën që e duam kaq shumë - sepse e mbron dhe e kremton madhështinë e jetës që gjejmë tek Krishti - na duhet ta shprehim atë, jo si një ripuls ndaj dikujt që ta bëjmë të ndihet i mundur, por si një ndarje e kësaj të vërtete edhe me atë njeri; dhe gjithashtu për hir të vetë asaj, për bukurinë e saj, si një kremtim të së vërtetës në të cilin ne ftojmë vëllezërit tanë. Në të njëjtën kohë, ne duhet të jemi gati që të dëgjojmë. Për të Krishterët, e vërteta nuk është në kundërshtim me jetën dhe dashurinë, por e shpreh plotësinë e tyre. Para së gjithash, duhet që ti çlirojmë këto fjalë, këto fjalë që priren që të përplasen, nga e shkuara e keqe, nga urrejtjet politike, kombëtare, kulturore që nuk kanë të bëjnë fare me Krishtin. Pastaj duhet ti ngulim thellë ato në jetën e Kishës, në përjetimin e Ringjalljes i cili është edhe misioni të cilit ato fjalë i shërbejnë. Na duhet që ti peshojmë gjithmonë fjalët tona në peshoren e jetës dhe vdekjes dhe Ringjalljes.

Ata që më akuzojnë mua se po sakrifikoj Orthodhoksinë për një obsession të lidhur me dashurinë, kanë një konceptim shumë të keq të së vërtetës. E kthejnë të vërtetën në një sistem të cilin ata e kanë në pronësi, qe i bën të ndihen mirë, kur ajo që e vërteta eshtë në të vërtetë është lavdërimi i gjallë i Perëndisë, me të gjitha rreziqet që kanë të bëjnë me jetën e krijuar. Dhe ne nuk e kemi në pronësi Zotin, është Ai që na mban afër dhe na mbush me praninë e Tij sipas përulësisë dhe dashurisë që ne kemi. Vetëm me dashuri ne mund të lavdërojmë Perëndinë e dashurisë, vetëm duke dhënë dhe duke ndarë me të tjerët dhe duke sakrifikuar veten mund të lavdërojë njeriu Perëndinë, i Cili, në mënyrë që të na shpëtonte ne, sakrifikoi veten dhe shkoi në vdekje, tek vdekja e kryqit.

Por unë do të shkoja më tej. Ata që më qortojnë mua se po sakrifikoj të vërtetën për hir të dashurisë nuk kanë besim tek e vërteta. Ata e heshtin atë, e mbajnë të mbyllur me çelës si një grua jo besnike. Por unë ju them, nëse e vërteta është e vërtetë, nuk duhet të kemi frikë për të, le ta japim atë, le ta ndajmë atë me të tjerët, le ta shfaqim me plotësinë e plotë të saj, le të mirëpresim gjithçka që është prej dritës dhe dashurisë në përjetimin e vëllezërve tanë. Nëse vazhdojmë me këtë sjellje, atëherë e vërteta do të qartësohet në vetvete, do të pushtojë të gjitha kufizimet dhe gabimet nga brenda, ne bazën e misterit të përbashkët të Kishës. Le t'i zgjerojmë zemrat tona, "siç e thotë edhe Apostulli, secili prej nesh të mos kujdeset për gjërat tona por për gjërat e të tjerëve" (Filokalia 2:4). Ne kemi një kriter të sigurt - jetën në Krisht. Të përballur me një shprehje gjysmake të së vërtetës, le të shtrojmë pyetjen se në çfarë mase kjo pasqyron jetën e Krishtit, apo në çfarë mase është shkaku që e kompromenton atë.

Orthodhoksia, nëse shkon pas deri në burimin e traditës se saj madhështore, ka për të qënë dëshmitaria besnike dhe e përulur e Kishës së pandarë. Kishat Orthodhokse, duke u bashkuar së bashku me respekt dhe dashuri të përbashkët, ka për të nisur një lëvizje vëllazërimi që ka për tu përhapur në mbarë botën e Krishterë, duke dhënë shembullin e kungimit të lirë të Kishave motra, të bashkuara nga të njëjtat sakramente dhe i njëjti besim. Sa për besimin Orthodhoks, i përqëndruar në lavdërimet dhe adhurimin liturgjik, dhe në shenjtërimin, ka për të sjellë kriterin e përjetimit shpirtëror në dialogun ekumenik, një kriter që do të na lejojë ne që të çlirojmë të vërtetat e pjesshme nga kufizimet e tyre në mënyrë që të pajtohen në një bollëk më të lartë të së vërtetës.

Por ne Orthodhokët: a jemi të denjë për Orthodhoksinë? Pa ardhur tek përpjekjet e kohëve të fundit që kemi bërë, çfarë lloj shembulli kanë dhënë Kishat tona? Ne jemi të bashkuar në besim dhe në kupën e shenjtë, por jemi kthyer në të huaj për njëri-tjetrin dhe nganjëherë edhe rivalë. Dhe tradita jonë madhështore, Etërit, Palamas, Filokalia: a është duke jetuar dhe krijuar brenda nesh? Nëse jemi të kënaqur duke përsëritur formulat tona, duke i forcuar ato kundër vëllezërve tanë të Krishterë, atëherë trashëgimia jonë ka për tu kthyer në diçka të vdekur. Është ndarja e gjithçkaje me të tjerët, përulësia, pajtimi që na bëjnë ne me të vërtetë Orthodhoksë, duke mos e mbajtur besimin vetëm për vete - sikur ta bënim këtë do të ishim duke afirmuar edhe një rrëfim tjetër historik të besimit - por për bashkimin e të gjithëve, si një dëshmitar vetmohues i Kishës së pandarë."

[Albo]

KUNGIMI DHE FALJA

"Atyre që e katandisin Eukaristin në një vaft të thjeshtë vëllazëror duhet tu themi se ky vaft, edhe kur ndahet me dashuri, nuk ka për të parandaluar vdekjen tonë. Eukaristi para së gjithash është bashkimi me Krishtin e Ngjallur që na ngre edhe ne lart. Është buka e qiellit që edhe tani na fal jetë të përjetshme. Dhe kjo është arsyeja, në të njëjtën kohë, që ky është vafti i vetëm i vëllazërisë së plotë, në të vërtetë është më shumë se vëllazëri, sepse Krishti na bën ne "pjesë të njëri-tjetrit", siç thotë edhe Shën Pavli, dhe Ai na identifikon ne me mishin e trupit të tij.

Por njerëzit nuk e harrojnë të keqen që kanë bërë dhe të keqen që kane vuajtur, mbi të gjitha kur ata që e kanë kryer të keqen janë njerëz ose kolektive që janë ende gjallë. Njerëzit nuk harrojnë. Dhe as nuk mund ti detyrosh që të harrojnë. Por nëse i ul armët e tua, nëse e çliron vetveten, nëse ia hap vetveten Zotit-njeri Jisu Krisht që i bën të gjitha gjërat të reja, atëherë e shkuara e keqe lihet pas, dhe Ai na dhuron një kohë të re, gjatë së cilës të gjitha gjërat janë të mundshme. Falja është vetë Zoti që mishërohet, vdes në kryq dhe ngjallet përsëri. Ai na fal ne, dhe na lejon ne që të falim, sepse ai e rinovon kohën, edhe të shkuarën. Ky është misteri i pendimit.

Përsa i përket të ardhmes, ne nuk mund ta diktojmë atë. Ne vetëm dimë se në jetët tona, ashtu si në histori, Ringjallja do të jetë fjala e fundit. Prandaj ne nuk kemi frikë por i kthejmë sytë nga Perëndia dhe e vendosim besimin tonë absolut mbi ngjarjet e së ardhmes tek Ai. Kështu ne mund të mirëpresim të tashmen dhe të jetojmë në të aq intensivisht sa të mundim. Çdo ditë kur zgjohem jam mirënjohës që jam gjallë, dhe e pranoj ditën e re si një bekim. Dhe çdo premtim i jetës që vjen nga e shkuara dhe kthehet drejt të ardhmes së Perëndisë mundohem sot që ta rris, duke e jetuar momentin në plotësinë e tij.

Asgjë nuk më shqetëson mua. Asgjë nuk mund të më shqetësojë mua. Unë jam në duart e Perëndisë. Në vuajtje dhe në shqetësime gjithmonë ngelet për ne besimi lakuriq se Perëndia na do me një dashuri të pafund. Gjithmonë ngelet për ne gjaku i Krishtit, dhe përkujdesja e Nënës së Tij të Tërëshenjtë. I njoh ato momente kur situata ka dalë nga duart e tua, kur nuk mund të bësh dot gjë tjetër. Atëherë unë e shkarkoj komplet peshën e dobësisë sime dhe e braktis vetveten me besim. Dhe paqja vjen tek unë, ajo paqe që Perëndia na jep, që ia kalon gjithë të kuptuarit."

[ilia spiro]

Por ne Orthodhokët: a jemi të denjë për Orthodhoksinë? Pa ardhur tek përpjekjet e kohëve të fundit që kemi bërë, çfarë lloj shembulli kanë dhënë Kishat tona? Ne jemi të bashkuar në besim dhe në kupën e shenjtë, por jemi kthyer në të huaj për njëri-tjetrin dhe nganjëherë edhe rivalë. Dhe tradita jonë madhështore, Etërit, Palamas, Filokalia: a është duke jetuar dhe krijuar brenda nesh? Nëse jemi të kënaqur duke përsëritur formulat tona, duke i forcuar ato kundër vëllezërve tanë të Krishterë, atëherë trashëgimia jonë ka për tu kthyer në diçka të vdekur. Është ndarja e gjithçkaje me të tjerët, përulësia, pajtimi që na bëjnë ne me të vërtetë Orthodhoksë, duke mos e mbajtur besimin vetëm për vete - sikur ta bënim këtë do të ishim duke afirmuar edhe një rrëfim tjetër historik të besimit - por për bashkimin e të gjithëve, si një dëshmitar vetmohues i Kishës së pandarë."

E gjithe loja e Athinagores eshte fakti se ngaterron qellimisht, dashurine qe duhet te kemi ne orthodhokset per te gjithe njerezit, me ndarjen e Kishes sone me herezite (katolike, protestante te ndryshme, etj.)..Une si orthodhoks kam dashuri per te gjithe njerezit qofte orthodhokse, katolike, myslimane apo buidiste, dhe per kte me vjen keq qe te humbasin. Pervec orthodhoksve te tjeret jane te destinuar te bien ne doganen e herezive, deri ne humnerat me te thella,.. dhe per kete Kisha Orthodhokse, e vetmja Kishe qe ekziston sot duhet ruajtur me cdo menyre,..dhe jo te bejme ate qe na keshillon patriku i "dashurise" qe te hame (o Zot falme nese gaboj) ne te njejten kupe kungimi me heretiket dhe me cdo lloj antikrishti..., qe te zhduket e vetmjaq Kishe dhe neve te na hapet rruga per ferrin e perjetshem,... keto quan "dashuri" ti hapes i temes.., ne vend te qendrojme fort ne Kishen tone te Shenjte te biem vete dhe te cojme edhe te tjeret ne humnerat pa fund te ferrit,..keshtu duke qendruar, ndoshta do te kete edhe nga ata qe do te kthehen ne Kishen e vertete te Krishtit, Kishen Orthodhokse..Dhe nga cfare lexova te vjen te qeshesh, sepse duket qarte fryma e keqe qe e ve Kishen tone te Shenjte Orthodhokse, ne te njejten nivel me katoliket, etj..., dhe kerkon si te "shenjte" vetem bashkimin pa kushte ndermjet Kishe sone me perendimin, ..etj.., pra "persheshin", ku Kishe jone do te humbiste se ekzistuari..
E gjithe loja e satanait eshte ne ekumenizem qe e propagandon aq fort Athinagora,..

"Unë nuk e mohoj se ka dallime midis Kishave, por po them se duhet të ndryshojmë mënyrën se si ne u afrohemi këtyre dallimeve. Dhe çështja e metodës është së pari psikologjike, ose më mirë të themi një problem shpirtëror. Për shekuj të tërë ka patur bashkëbisedime midis theologëve, dhe ata nuk kanë arritur asgjë tjetër përveç se të forcojnë pozitat e tyre. Kam një bibliotekë të tërë për këtë. Dhe pse? Sepse ata flisnin me frikë dhe mosbesim për njëri-tjetrin, me dëshirën për të mbrojtur veten dhe për të mundur tjetrin. Theologjia nuk ishte më një kremtim i misterit të Perëndisë. U kthye në një armë. Vetë Perëndia u kthye në një armë!

Ketu del hapur se ky jo vetem qe nuk eshte orthodhoks, sepse i quan te gjitha "Kisha", por i quan thjesht dallime qe mund te sheshohen lehte dhe "te hame ne nje kupe"..Pra edhe ne te heqim dore nga disa gjera..., p.sh. katoliket thone "pagezohuni me sperkatje" dhe ne te biem dakord ne emer te antikrishtit... athua se jane dy parti qe bejne kompromise ne emer te "popullit"..dhe i quan kanonet e shenjta si dallime qe mund te sheshohen...Ky nuk meriton as te quhet orthodhoks jo me patrik i "dashurise", Po, mund te quhet patrik i dashurise per "ferrin:
Une e deklaroj hapur, se mos ardhte kurre ajo dite, ne ardhte atehere une do te bej SKIZEM... gjithsesi Zoti Krisht nuk do te lejoje qe antikrishtit t`i jepen fuqi te pakufizuara.., dhe do te veje te verteten ne vend...dhente nga e djathta dhe dhite nga e majta...,..mos qofshim ne te majte bashke me djallin dhe sherbetoret e tij
As qe ma ben syri "terr" nga keto qe them, se e mbroj Shpirtin e Shenjte, nga ndyresite e antikrishtit,...., dhe frymerave te ndyra dyert e te cilave i hapi perfundimisht patriku i "dashurise"..

Prandaj vellezer orthodhokse ne emer te dashurise ndaj njeriut, te mos i hapim rruge frymerave te ndyra te hyjne ne Kishen tone te Shenjte Orthodhokse..

[ilia spiro]

"Duaje te afermin tend, si veten tende"
Pervec dashurise ndaj Perendise Triadik, ne duhet te duam edhe te gjithe njerezit pa perjashtim...qe praktikisht sot jane mbi 7 miliard ne te gjithe rruzullin tokesor, qe ne orthodhokset urdherhemi t`i duam..Ky nuk eshte nje "urdherim" si gjithe te tjeret,..eshte urdherim dashurie,..., dashuria duket me vepra,..dhe eshte shpetimi i njeriut qe na vjen prej sakrifices se Krishtit,...sot ne Kishen e Tij,..ne Kishen Orthdhokse,..shpetimi vjen vetem brenda Kishes Orthodhokse, e vetmja Kishe sot ne rruzullin tokesor, ku 7 milard shpirtra nuk duhet te humbasin... kjo eshte dashuri, ..dhe dihet qe dashuria me e madhe eshte te duash te japesh jeten tende per te afermin,..Nese ne orthodhokset i duam njerezit ne duhet te lutemi per ta, qe t`i ndricoje Perendia dhe t`i afroje ne Kishen e Krishtit, nepermjet pendimit per mekatet e tyre dhe Pagezimin e Shenjte,...si celes qe na hap rrugen drejt Parajses... Dhe per kete Kisha duhet te forcohet shume,.te ruaje me fanatizem te gjithe "kripen" e saj te fituar gjate shekujve,..sepse vetem keshtu do te afrohen njerezit ne Kishen Orthodhokse..

Besoj...
"Ne Nje Kishe te Shenjte Katholike dhe Apostolike"
Kisha e Krishtit eshte "NJE",..Kisha Orthodhokse sot... Nuk ekziston "kishe" tjeter as "kisha" te tjera sikurse jane perhapur sot dhe e quajne veten te tilla,..kur jane larg shpetimit,...,
eshte apostazi te thuash se ka disa "kisha" dhe ne duhet te ruhemi nga apostazite dhe herezite e panumerta sot, qe jane shume,..si: pagabueshmeria e papes, komunikimi direkt me Zotin dhe interpretimin personal te Shkrimeve te Shenjta,..,..keto jane sekte heretike dhe jo "kisha",..ne keto Shpirti i Shenjte nuk zbret,..Shpirti i Shenjte zbret vetem ne Kishen Orthdhokse, me veprimin e vet te paimagjinueshem, te kthimit te bukes dhe veres ne Trup dhe Gjak te Krishtit,..nepermjet te cileve ne qendrojme te lidhur ne Trupin e Krishtit, si gjymtyre, qeliza, apo lastaret ne hardhi.., Te thuash se ka shume "kisha" ke bere mekat ndaj "Shpirtit te Shenjte", shume i rende ky per t`u falur,.., dhe aq me teper te hedhesh idera per "ekumenizem"ose "unitet te te krishtereve" eshte edhe me e rende sepse synon te shkaterrosh Kishen Orthodhokse, ku rri Krishti,..duke larguar prej saj Shpirtin e Shenjte (mos ardhte ajo dite)..dhe duke perzier te gjithe frymerat e ndyra, te cilat disa i quajne "kisha",...,.dhe fatkeqesisht te ngaterrosh gjithe boten me idene se kjo eshte "dashuri",.., kjo ndoshta mund te genjeje njerez ne bote, por orthodhokset duhet t`i ruhen kesaj dredhie te satanait,..qe perpiqet te nga ngaterroje,.madje duke perdorur edhe pseudodashurine, ..qe na qenka "kungimi ne te njejten kupe" te te gjitheve, te bardhe e te zinj, katholike, ungjillore, anglikane, deshmitare te jehovait,....etj...
Eshte shume naive kjo per t`u besuar, dhe qellimisht ketu Zoti e ka zbuluar dredhine e satanait, pasi veprimi eshte shume "i trashe", kete Perendia e ben qe te zbulohet, dhe fatmiresisht tek une eshte teper e qarte dhe tek shume te tjere,..., kush eshte orthodhoks duhet te shohe mire se ketu ngaterrohet dashuria per njerun e thjeshte, me dashurine per sektet heretike ku keta njerez bejne pjese,..ne duhet te dime mire se cdo kungim i "perbashket" largon perfundimisht Shpirtin e Shenjte nga Kisha e Krishtit, Kisha Orthodhokse,..por le te mos trembemi sepse ajo dite nuk do te vije kurre,
dhe e verteta e Krishtit duhet thene hapur, pavaresisht se ide te tilla hidhen edhe nga figura te larta, ne mos te majes fare,..a nuk ishte edha Ariosi dikur nje prift ne majat me te larta,...si mendojne naivet, qe besimtaret nuk duhej te thoshin te verteten sepse Ariosi ishte prift,..
Nese do te ndodhnin sa thame me siper, satanai do te kish arritur fitore te madhe,..Por,,, Perendia eshte i Terefuqishem, fuqite e satanait sot jane te kufizuara,..dhe Zoti nuk do ta lere te humbase Kishen e Tij,..sepse e ka thene vete: "Dyert e ferrit nuk do ta mundin ate",...

Te dashur me Krishtin ne duhet t`i duam te gjithe, duhet t`i duam shume edhe ata qe kane shpikur ekumenizmin, dhe gjithe herezite e tjera,..ne duhet te duam edhe papen si njeri dhe te deshirojme shpetimin e tij,...dhe te kerkojme te pendohen e te kthejne rruge,.., te afrohen e te pagezohen ne Kishen e Shenjte Orthodhokse. Le te lutemi edhe per ata qe kane fjetur, (si ky i shkreti i temes ne fjale), me shprese qe nje dite te ndodhemi te gjithe bashke ne Mbreterine e Perendise,