Ja si perfaqsohet Shteti Shqiptar

[armando2001]

Artikulli me poshte eshte vetem nje shembull nga qindra te tille qe tregojne sa poshte ka rene dinjiteti i Shtetit Shqiptar dhe atyre qe duhet te jene shembulli i ketij dinjiteti.





Zhbërja e shtetit
TURPËRUESIT E SHQIPËRISË*

Shkruan: Ferid SHALA


Shqipëria për Kosovën vazhdon të mbetet një metaforë. Në shumëçka që
ndodhë atje edhe ne "kosovarët" shpeshherë jemi pjesëmarrës. Pa
përjashtuar dhe arsyet, në të këtejmit kemi glorifikuar gjithashtu Enver
Hoxhën edhe në kohën e delirit më shkatërrues për vendin, kemi mbështetur
parezervë Berishën madje dhe kur bënte faje, nuk ua kemi thënë atë që
meritojnë as këtyre aktualëve, madje as kur po i shkërmoqin themelet e
shtetit shqiptar.
Nuk është fjala vetëm për keqardhjen, por edhe për drojën "mos po e bëjmë
edhe më keq", "mos të dalë kjo hata prej nesh", thuase bota nuk ka sy për
të parë. Kjo drojë ka mbytur në heshtje jo pak faje e poshtrime që
"kosovarëve" ua kanë bërë përfaqësuesit apo strukturat e shtetit shqiptar.
Kjo vazhdon edhe sot. E nuk është më koha as për drojë, as për keqardhje.
Plangprisëve, maskarenjve dhe plaçkkitësve që veprojnë në emër të shtetit
shqiptar duhet çjerrë maskën. Në mos për asgjë tjetër, të paktën për të
mos u bërë bashkëfajtorë.


Korrupsion i përdalë apo plaçkitje e institucionalizuar?

Sipas disa përllogaritjeve, rreth 400 mërgimtarë pritet të vijnë për t'i
kaluar "pushimet" e verës në Kosovë. Është ajo pjesa shtegtuese që ia ka
mësyrë vendit nëpër ajër, nëpër tokë dhe nëpër det. Gjithë ky trirrugëtim
bëhet në një heshtje fyese përballë dramave që nuk i përthekojnë as
kapakët e një libri.

Më 12 të këtij muaji, në orën 23, nga porti i Barit u nis për në Durrës
një trajekt grek i mbushur me mërgimtarë. Mes tjerësh ishim rreth 200 veta
që ktheheshim në Kosovë. Shumica nesh kishim edhe fëmijët, që për herë të
parë ktheheshin në atdheun e tyre. Fëmijë të të arratisurve, lindur e
rritur në mërgim, dhe të mbrujtur me një ëndërr dhe me një gjakim për ta
parë një ditë tokën e Kosovës.
Pas një rrugëtimi nëpër detin e trazuar, shumica pa vënë gjumë në sy,
arritëm në portin e Durrësit, të enjtën më 13 korrik, në orën 8:30 të
mëngjesit. Në trajekt hyri policia, na dha për t'i mbushur fletëhyrjet dhe
fletëdaljet, na i verifikoi pasaportat.
Porsa i radhitëm veturat në port, na vërshuan lypësit dhe disa civilë që
na kërkonin dokumentet për t'i kryer procedurat. Një i tillë m'u afrua:
"Merr dokumentet dhe eja pas meje!" I shkova mbrapa. Në një qymez ma
fotokopjoi librezën e veturës dhe pasaportën. M'i kërkoj 5DM për
fotokopjen. Pastaj m'i kërkoj edhe 10DM për një kafe. Ia dhashë, pastaj më
tha të pres në radhë te një sportel për të marrë një vërtetim për hyrjen e
veturës. Vetëm atëherë mora vesh se ai nuk ishte nëpunës, por matrapaz që
ishte futur në port nëpër derën të cilën e ruante policia dhe ushtria.
Në sportel shtyheshin nja 7-8 veta. Nuk respektohej fare radha. Një
mërgimtar nga Kosova i bërtiti njërit që nga prapa fuste dokumentet e të
tjerëve në sportel: "Mjaft se po pres tash një orë!" Dhe, ai nga prapa pa
një pa dy nxori librezën (më dukej se ishte e pjesëtarëve të SHIK-ut) dhe
i tha: "A do të të jap kobure kokës, apo ndonjë presh! Unë jam këtu për të
mbrojtur themelet e këtij shteti!" E shikova me vëmendje: ishte një
trashaluç i shkurtë, krejt i ri, me sy të kaltër që i rrotullonte sa andej
sa këtej për të hetuar përshtypjen e fjalëve të tij te ne të tjerët. Njëri
prej atyre që priste në rend, kishte më vete të birin, rreth 14-vjeçar, i
cili nuk kishte qenë kurrë as në Kosovë as në Shqipëri. U zbeh fëmija si
meit nga sjellja e mbrojtësit të themeleve të shtetit shqiptar.
Për fat nuk kishte shumë njerëz dhe dikur na erdhi radha edhe neve. Na
dhanë nga një vërtetim dhe na drejtuan te doganieri për t'u regjistruar
sërish. Para se të shkoj aty, më erdhi prapë ai "zyrtari" i parë: "Duhet
ca lekë për doganierin!" E shikova me vëmendje dhe i thashë prerë: "Mjaft
të dhashë!"
Mirëpo, te dera e doganierit ishte një civil tjetër, shoku i tij. M'u desh
t'ia jap edhe atij 10DM. Do të thuani pse? Sepse asnjëri prej nesh nuk e
dinim se për çka dreqi ishte fjala dhe se ne nguteshim të kalonim rrugën
Tiranë-Morinë pa rënë nata. Doganieri ma regjistroi emrin dhe vetëm
atëherë më thanë të ec përpara. Kur mendova se kalova portin, pashë dy
ushtarë të armatosur që urdhëruan të radhitim veturat. Njëri prej tyre i
kërkonte çdonjërit fletësigurimin e veturës, thuajse kjo ishte punë e
ushtrisë. E gjeta dhe ia dhashë. M'u duk se nuk i erdhi mirë. Gjatë tërë
kohës përpiqesha të përmbahem, në mënyrë që fëmijët e mi që, siç thashë më
lart, për herë të parë vinin në Shqipëri dhe shkonin në Kosovë, të mos
vërejnë pisllëkun e shtetit, për të cilin ne prindërit e tyre u kemi folur
aq shumë, saqë kur përmendet emri i tij, çohen në këmbë.

Murrjelat

Më në fund dolëm nga rrethojat metalike të portit në rrugë. Na vërshuan
lypësit. Kjo na bëri që të ikim sa më parë prej aty, në mënyrë që të
takohemi më vonë në dalje të qytetit dhe të bëhemi bashkë. Ishim vetëm dy
vetura. Përpara shkonte B. Bytyqi nga Shtimja në një audi me regjistrim të
Gjermanisë, ndërsa pas tij unë. Prej Durrësit e deri përtej Fushë-Krujës e
ndalën tri herë. Që të trija herët e gjobitën me nga 20DM. E gjobitën për
"shpejtësi të tepruar". Mua nuk më ndalën, edhe pse shkoja ngjitur me të.
Pas të tretës herë më tha: "Apo del ti përpara se më sakatuan!" Dola para
tij, mirëpo nuk kemi udhëtuar as 5 kilometra, kur e ndalën prapë, të
shkretin. E gjobitën sërish, sepse ia njihnin tabelat e përkohshme me datë
të skadimit, sepse ai kthehej përgjithmonë në Kosovë dhe nuk i shqiteshin,
si murrjelat.
Më në fund arritëm në Rubik. Një qytezë malore bri një lumi që gati ishte
shterrë. Aty na ndali polici dhe na tha: "Duhet të pritni të vijnë të
tjerët, sepse kemi urdhër prej ministrit që t'u përcjellim deri në Morinë,
për shkak të rrezikut nga bandat. Gjersa të vijnë të tjerët mund të shkoni
në lokal." Lokal quhej një shitore që e kishin kapluar mizat. Ndejtëm
jashtë duke i pritur të tjerët. Dhe ata erdhën njëri pas tjetrit. U bëmë
krejt 18 makina. Dhe vazhduam të presim. Pasi kaloi mbi një orë, iu afruam
policit dhe pyetëm edhe sa duhet të presim. "Po ja edhe një çik, sepse
është urdhër i ministrit..." Na digjte dielli dhe s'kishte kund hije për të
futur kokën, sepse ishim në qendër të fshatit, mu përballë komesariatit.
Duhej të pritnim, ndaj filluam të bisedojmë e të njihemi më mirë me
njëri-tjetrin. Gruaja ime i fliste një bashkudhëtares nga Mitrovica për
mallin e fëmijëve tonë për t'u kthyer në Kosovë: "Sidomos vajza është
krejt e papërmbajtur: po më thotë se porsa të hymë në Kosovë, do të ulem
në të dy gjunjtë për ta puthur tokën! Ka 15 vjet që po pres këtë ditë!"
Ajo vetëm para një muaji i ka bërë 15 vjet!
Ne Rubik arritën edhe katër vetura të ngartësit e të cilave qysh në port
të Durrësit kishin bërë pazar me një kukësian që t'i përcjellë deri
Morinë, por me kusht që t'ia japin 200DM. Mirëpo, ky farë përcjellësi, kur
na ndali policia aq gjatë, u mërzit dhe kërkoi hesapin e tij deri aty. Ia
dhanë 70DM dhe memzi u ndanë prej tij. U kthye, si duket, për t'u
përkujdesur për të tjerët, që do të arrinin sonte ose nesër në mëngjes!

Karvani i pengjeve

Pas dy orë pritjeje iu drejtuam policit pak më seriozisht: "A e keni
ndërmend të na përcillni, apo të ecim vetë." "Jo, duhet të prisni!" na tha
i acaruar. Dikur ne këmbëngulëm më shumë dhe filluam të ndërrojmë edhe
fjalë të rrepta me ta: ose na nisni, ose na lini të shkojmë! Nuk çanin
kokën për atë punë. U përpoqëm të bisedojmë edhe me komandantin, i cili
rrinte anash kolonës tonë dhe na vështronte. "Urdhëri është nga lart dhe
ju duhet të pritni!"
Vetëm pas tri orësh na urdhëruan të nisemi. Në dalje të Rubikut na
dorëzuan te patrulla e një lokaliteti tjetër, e cila shkonte para nesh me
dritat e ndezura të alarmit. Kjo patrullë kishte kërkuar që ne t'ia
paguajmë benzinën. Njëri, në krye të kolonës, ua kishte dhënë 60DM. Më
vonë kësaj patrulle iu bashkangjitën edhe disa të tjerë. Ishin civilë, por
me revole në brez dhe me motorola në dorë. Si duket ishin të SHIK-ut.
Gjersa pritnim të bashkohet kolona, njëri prej tyre, na tregonte se sa
njeri i madh ka qenë Enver Hoxha. E dëgjonim kah fliste bri një rruge të
shkatërruar që gjarpëronte bjeshkës së zhveshur. Një koleg i tij na tregoi
se si kanë arrestuar dje një mashtrues që u merrte kosovarëve të holla për
t'i përcjellë gjer në Kukës dhe se si dy ditë më parë ka arrestuar dy
pjesëtarë të bandave që po plaçkisnin një kosovar. "Ju nuk duhet t'u jepni
të holla policëve. Ne na paguan shteti... Unë kam punuar 28 vjet si
ushtarak..." Ia shikoja teshat civile krejt të hjerra e sytë livritësdhe
nuk
e dija se sa mund t'u besojë njeriu fjalëve të tij.

Mos ma pruftë kurrë sorra ashtin...

Te një kodër që ndante Mirëditën me Pukën na priste një patrullë tjetër.
Kjo na tha të ecim gjer në lug dhe të ndalemi. Ashtu vepruam. Pastaj, nga
vetura e policisë doli një djalë i ri i gjatë e me flokë të onduluara deri
në supe. Nga prapa dukej si vajzë. Ishte i veshur krejt shik: mbi
uniformën blu kishte një jelek të gjelbër. Revolën e kishte në xhepin e
gjoksit, ndërsa motorolën në brez. Këpucët i kishte krejt të mprehta dhe
me take. Në duar mbante dorëza për ngarje të veturës. Ai ecte bri kolonës
taman si heronjtë e kiçfilmave amerikanë. Kur doli në krye të kolonës iu
drejtua njërit krejt troç: "Më duhen të hollat për të paguar benzinën. Në
të kundërtën duhet të prisni, sepse nuk mund t'ju shoqëroj". I mblodhëm të
hollat dhe ia dhamë. Ai përpara, ne pas tij. U bë vonë pasdite dhe ne, me
nja tri vetura, me t'u ndalur ai prapa, shpejtuam menjëherë, sepse njëri
prej nesh kishte një rast shumë urgjent.
Pas nja 20 kilometrash na ndali një patrullë tjetër: "Ku janë të tjerët?"
Po vijnë pas i thamë. "Duhet të prisni edhe ju". U thamë se kemi një rast
tepër urgjent dhe duhet të nisemi: pas një dialogu but-ashpër na liruan,
por vetëm pasi ua paguam 10DM për "nga një kafe"! Dhe, ecëm shpejt asaj
rruge të shkretë e të shkatërruar.
Kur mbërritëm në Shemëri na ndali polici. Ishte ora 19:30. E kishte pasur
emrin Fatmir, një koleg tjetër i tij Bilbil. Ua treguam rastin: njëri prej
nesh kishte një vëlla të lënduar rëndë që luftone me vdekjen. Fatmiri, që
rrinte roje me një kallash të vjetër, nuk lëshonte pe: "Kam urdhër. Nuk ju
lëshoj. Shkoni te komandanti, ja është aty në resorant." Shkuam: ishte një
bardhosh me uniformë. Nuk na tregoi emrin. Pinte birrë me një kolegun e
tij civil që e quanin Zeqë. Ia shtruam rastin dhe i thamë të na lëshojë.
Nuk lëshoi pe, atëherë ne nxorëm kartën e fundit: "Ose na lëshoni, ose na
vritni". Dhe, kur ky nisi të tundet, foli Zeqa: "Mos gabo, se humb punën!"
Dolëm jashtë dhe filluam të flasim prapë me Bilbilin, i cili dukej më i
arsyeshëm. "Unë nuk jam në shërbim, tha, dhe nuk mund as t'ju ndal, as
t'ju lëshoj. Por, nëse ikni ne nuk mund t'ju ndalim!" Kishte rënë shumë
shi. Ishte baltë dhe nisi të bjerë nata. Mbetëm në vetura. Dikur dolëm dhe
një herë të merremi vesh me ta. Kur bashkudhëtari, që kishte një rast
shumë urgjent në familje, i tha prerasi Fatmirit se do të ec, sepse s'kam
çare pa ec, ky i tha nuk të lëshoj... "Po nëse unë megjithatë vazhdoj
rrugën
time?" "Do të t'i shpoj gomat", tha shumë qetë Fatmiri. E shikova me
vëmendje fytyrën e tij të zeshkët e të përzgjatur dhe u binda se ishte i
lig në atë masë, saqë vërtet do të shtinte në të. Ndërhyra: "Po nëse në
vend të gomës ia plagos fëmijët?"
- "S'është faji im", tha!
Pritëm aty deri kah ora 22. Atëherë arriti pjesa tjetër e kolonës. Ishin
të lodhur e të dërrmuar. Në një veturë një fëmijë qante. E ndalën krejt
kolonën. Ne ua treguam të gjithëve se si është puna. Dhe vendosëm të jemi
më këmbëngulës dhe më në fund të ecim pavarësisht se çka do të bëjnë ata.
Një djalë nga Strellci, me mbiemrin Istrefaj, u nis me veturë, por Fatmir
polici para të gjithë neve ia drejtoi kallashin. U shashtrisën fëmijët.
Dhe, po të mos dilte një grua për ta ndalur atë strellcianin do të bëhej
hataja, sepse ne u nisëm të gjithë pavarësisht se çka do të bëhej. U bë
një pështjellim i madh dhe vetëm falë prezencës së fëmijëve u ndalëm. Pas
kësaj tollovie erdhi komandanti, ai bardhoshi që pinte birrë në
restorantin përbri. E kishte kallashin në dorë dhe dukej i nxerë nga
alkooli. Filloi të na fyejë. "Çka kujtoni ju. Si mund të kaloni ju nëpër
vendin tim, po qe se unë nuk dua! Ju vetëm një serb do t'ju bënte zbor të
gjithëve!"
Iu afruam nga të gjitha anët dhe filluam t'i shtrojmë pyetje: "Na tregoni,
zotëri, nëse i kemi shkelur ligjet e shtetit shqiptar, pra na njoftoni
nëse jemi të arrestuar?!'
"Jo, nuk jeni të arrestuar..."
"Po atëherë, pse pra nuk na lejoni të shkojmë në shtëpinë tonë?"
"Sepse kam urdhër!'.
"E ku të rrimë pra ne? E shihni se është mesnatë, ku të flemë ne, ku t'i
lëmë fëmijët në këtë baltë, kur jemi në udhë tash 48 orë?'
"Rrini në vetura!"
"E deri kur?"
"Derisa të vijë urdhëri tjetër!"
"Po si të vijë urdhëri, kur ti po thua se nuk keni as veturë për të na
përcjellë (stacioni i policisë në njërën prej zonave më frekuentuese nga
bandat, "nuk kishte veturë") dhe as nuk keni radiolidhje për të komunikuar
me eprorët tuaj?" Heshtje.

Një civil që rrinte vazhdimisht me Fatmir policin ose që pinte me
komandantin na doli se është taksist dhe ai, në fund, na kërkoi 200DM, që
t'i bartë policët gjer në Kukës për të na marrë në mbrojtje se mos po na
ndodh ndonjë e ligë nëpër rrugë! Vetura e tij kishte targat TR 0200.
U morëm vesh t'ia paguajmë të hollat dhe u nisëm. Në nisje e sipër im bir
i fotografoi takskstin dhe policin. Më vonë rrugës kërkuan t'ua japim
filmin. U thamë se nuk është blici i aparatit, por alarmi i veturës. Kur u
bindën në këtë thanë: Nëse do një ne ju rrimë drejt dhe na merrni mirë në
fotografi. Ne po ju ndihmojmë, thanë...
Një grua që mbante një foshnjë në prehër nxori kokën nga vetura dhe u tha:
"O Zot, as sorra ashtin mos ma pruftë në këtë vend!"

150 km. për 15 orë

Në orën 01:30, arritëm në Kukës. E ndalën kolonën. Porsa u ndalëm erdhën
dy policë kukësianë. Ata ishin shumë konkretë: "Sot gjashtë herë kemi
përcjellë kolona kosovarësh prej Kukësit në Morinë, kemi bërë rreth 300km.
për t'i ndihmuar ata me të hollat tona, sepse ky shtet i dhier nuk ka
mjaft benzinë! Por, kemi edhe një problem, komandanti ynë ka paguar
benzinën nga xhepi dhe është tepër i mllefsour, prandaj të vijë dikush nga
ju që është më i gojës dhe ta bindë disi se ai nuk dëgjon fare. Eshtë
idhnuar keq në shtetin!"
Ne vetëm tash në fund e mësuam lojën: "A di si? Ne nuk e njohim
komandantin, prandaj shko dhe merru vesh me të, sepse ti ia njeh hujin më
mirë.' 'Në rregull pra, po ua bëj këtë mirë', na tha dhe shkoj. "Posa u
kthye na tregoi çmimin e "benzinës" ne paguam dhe u nisëm.
Në doganën e Morinës mbërritëm në ora 2 të mëngjesit. Aty u detyruam të
paguajmë edhe nga 15DM për veturat, "tranzitin". Polici te dera e doganës,
kur afrohej çdo veturë i thoshte të madhe atij, mjelësit brenda, nëse nuk
paguan lëre anash dhe lëshoji të tjerët që paguajnë. Ishte një mekanizëm
që funksiononte si nëpër tlyen. Nëpër këtë mekanizëm ecnim ngadalë ne,
rrugëtarët e rraskapitur: 160km. rrugë i kishim kaluar për 15 orë!
Kur dolëm dhe u ndalëm para doganës tonë, na u duk se kemi lindur për së
dyti. Dolëm nga veturat dhe bisedonim me njëri-tjetrin: Njëri thoshte: Kam
paguar 200DM, tjetri 400, ndërsa një i njohur imi që punon në Ahen të
Gjermanisë më tha: "I kam pasur më vete 2000DM. Më kanë mbetur vetëm 300.
Bile as ato nuk e di, ku dreqi i kam lënë!"

Kur dielli lind në Kosovë

Në doganë, te hyrja, një polic gjerman ia lëshoi kolonës tonë dritat e
gjata të një xhipi. Ndoshta donte të na nxirrte gjumin që na rrinte varë,
mbi çepalla. Dhe, nisi të na lëshojë brenda një nga një. Kur na erdhi
radhe neve e pamë se po bënin një bastisje të detajuar, pjesë për pjesë. E
kryem dhe këtë "procedurë", por te dogana kishte mbetur Faik Kaçiku, nga
Mitrovica me tre fëmijë. Nuk e lënin të futet në atdheun e tij, sepse nuk
kishte dokumente. Nuk kishte pranuar të shkojë në konsullatën serbe për të
vazhduar pasaportat. E lamë aty, në orën 2:30 të mëngjesit, pa pasur asnjë
mundësi t'i ndihmojmë. Ishte i lodhur dhe ngiste veturën me këmbë të
lënduar.
Kur dolëm në rrugë, një pjesë e kolonës pritte aty. U përshëndetëm dhe
shkuam. Në Prizren një patrullë e KFOR-it na udhëzoi kah të shkojmë dhe u
nisëm drejt kullës sonë të djegur. Rrugës filloi të ndahet nata nga dita.
Dhe, fëmijët që shkelnin tokën e Kosovës për herë të parë e panë se si
agon dielli në atdheun e tyre. Përballë rrënojave në një kulm të ri i
priste gjyshja e tyre. Pasi i puthi të tret, njërin pas tjetrit, tha: Të
qofsha falë, o Zot, që nuk i le këto troje të mbesin shkret.
Drita kishte zbuar terrin dhe tash në fytyrat e fëmijëve të mi nuk pashë
asnjë gjurmë të tronditjes që kishin pësuar nga përkujdesja e policisë së
sakatshtetit shqiptar.
Kur hymë brenda, djali i madh, si t'i kishte lexuar mendimet e mia, më
tha: "Babë, ne nuk duhet të lejojmë kurrë që në Kosovë shteti të kthehet
në shkërbe!"
Në fytyrën e tij të njomë ia pashë të ngritur damarin kryengritës, atë
damarin si thupër që e kishte çuar të atin në të gjithë rrathët e ferrit.