Migel Ernandes

[Xhuxhumaku]

Migel ERNANDES

Letër
(fragment)

Nga një tryezë poste
që kurrë s’mbetet shkretë,
ku rrinë kujtimi, brenga,
zemra dhe heshtja vetë
posi pëllumbat letrat
degdisen që me natë.
I ndiej tëk flatrojnë
për në shtegtim të gjatë.

Dhe ja ku jam rrethuar
me burra e me gra
plagosur nga mungesat,
nga ndarjet e mëdha.
Letra, pusulla, fjalë,
që nisen në hapësirë,
ëndrra ende pa çelur,
mendime ende pa gdhirë,
të gjitha marrin rrugën
drejt vatrës e drejt pragut,
si ndjenjë dërguar ndjenjës,
si gjak dërguar gjakut.

Dhe po të jem nën tokë,
qe vdiqa ti mos thuaj,
më shkruaj dhe nën tokë,
se unë do të të shkruaj.

Një shtresë e trashë pluhuri
mbulon letrat që s’duhen,
aty u zverdhën faqet
aty gërmat u shuhen,
aty humbasin rradhët
ku mallet derdhur qenë,
aty jep shpirt mellani
pasi cepat u brenë,
aty rroposen thellë
(ç’ varrezë e llahtarshme!!)
hem ndjenjat e kaluara,
hem dashuritë e tashme.

Dhe po të jem nën tokë,
qe vdiqa ti mos thuaj,
më shkruaj dhe nën tokë,
se unë do të të shkruaj.

Por kur të shkruaj unë,
do dridhet kallamari,
do skuqet bojë e zezë,
me flakërima zjarri.
Se kur të shkruaj unë,
do shkruajnë eshtrat e mia,
do shkruaj gjaku im
gjithë gulç nga dashuria.

Do marrë letra udhë
si shpend në zjarr kalitur,
me dy flatra të forta
dhe një adresë të ndritur,
si zog që për fole,
qiell, ajër do të ketë,
mishin, gishtërinjë e tu
dhe frymëmarrjen vetë.
Do mbetesh ti e zhveshur
tek dridhesh me ngadalë,
e gatshme ta ndjesh letrën
pas gjoksit tënd të valë.

Dhe po të jem nën tokë,
qe vdiqa ti mos thuaj,
më shkruaj dhe nën tokë,
se unë do të të shkruaj.
Shqipëruar nga Aurel Plasari