Frika, Shpresa, Sinqeriteti, Mbeshtetja

[~Geri~]

Frika

Frika, është përkufizim i dhimbjes që ndjen zemra, për shkak të mendimit se do të ndodhë diçka e papëlqyeshme në të ardhmen. Shembull mund të merret rasti i një njeriu, që ka bërë krim ndaj mbretit dhe bie në duart e tij e frikësohet se do të vritet. Por, dhimbja e zemrës së tij është sipas forcës së shkaqeve që çojnë në vrasjen e tij dhe sipas nivelit të krimit, e sipas dobësisë së shkaqeve, dobësohet edhe frika. Por, frika mund të jetë jo për shkak të krimit, por për shkak të cilësive nga të cilat frikësohet. Kështu, nëse e ka të qartë njeriu, se Allahu i Lartësuar nëse shkatërron botërat nuk e ka të vështirë dhe nuk e ndalon askush, atëherë i mjafton njeriut njohja e gabimeve të tij dhe njohja e madhështisë së Allahut të Lartësuar që t`i frikësohet Atij. Dhe më i frikësuar ndër njerëzit tek Allahu, është njohësi më i mirë i vetes dhe i Zotit të tij. Prandaj, Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të !) ka thënë: “Unë jam njohësi më i mirë i Allahut ndër ju dhe më i frikësuari nga Ai ndër ju.” (Transmeton Buhariu)

Ndërsa Allahu i Lartë ka thënë :

“Por Allahut ia kanë frikën vetëm dijetarët nga robërit e Tij.” (Fatir, 28)

Nga frutet e frikës është që njeriu arrin të mposhtë epshet, të normalizojë kënaqësitë dhe mëkatet që janë të pëlqyera për të, ashtu siç bëhet mjalti i urryer për një njeri që e pëlqen, por mëson se ka helm. Rrjedhimi i frikës është që ajo djeg epshet, edukon gjymtyrët, nënshtron zemrën, i heq asaj mendjemadhësinë, hasedin dhe inatin. Në këtë rast, nuk i intereson më asgjë përveç vetes, prandaj thuhet që sipas forcës së frikës janë edhe vëzhgimi dhe kërkimi llogari ndaj vetvetes dhe forca e frikës varet nga niveli i njohjes së Madhështisë së Allahut dhe cilësive të Tij, si dhe nga niveli i njohjes së gabimeve të vetvetes. Dijeni se, frika është « kamzhiku » i Allahut me të cilin Ai i drejton robërit e Tij për nga këmbëngulja në dituri dhe në punët, me të cilat ata fitojnë shkallën e afërsisë tek Allahu i Lartë. Frika ka dy ekstremet e saj dhe gjendjen e mesme, e cila është më e mira, sepse frika e tepërt të çon në pesimizëm, kurse frika e paktë të çon në mendjemadhësi e moskokëçarje. Ata, tek të cilët ekziston frika, ndryshojnë midis tyre sipas llojit të frikës. Disa prej tyre frikësohen se mos i arrin vdekja para se të pendohen, disa të tjerë kanë frikë se mos i shmangen rrugës së drejtë, disa kanë frikë se mos përfundojnë keq, disa kanë frikë kalimin në urën e siratit, varrin, zjarrin dhe gjendjet e tij, kanë frikë ndaj mosshikimit të Allahut të Lartë, etj. Të gjitha këto shkaqe janë të urryera dhe frikësuese. Shkallën më të lartë e zë frika ndaj mosshikimit të Allahut të Lartë, e kjo është frika që kanë dijetarët.

Vlera e çdo gjëje vlerësohet sipas ndihmës që jep ajo në kërkimin e lumturisë dhe lumturia është takimi i Allahut të Lartësuar si dhe afrimi tek Ai. Pra, gjithçka që ndihmon në kërkimin e kësaj lumturie është me vlerë. Allahu i Lartësuar ka thënë :

“ E për atë që pati frikë paraqitjen para Zotit të tij, janë dy xhenete.” (Rrahman, 46)

“Allahu i Lartësuar është i kënaqur me to, e ata janë të kënaqur me Të. Kjo është për atë që i është frikësuar Zotit të tij.” (Bejjineh, 8)

Kurse të thuash se cila është më e vlefshme: frika apo shpresa, është njësoj si të thuash cila është më e vlefshme: buka apo uji? Dhe përgjigjja është: Buka është më e vlefshme për atë që është i uritur, kurse uji është më i vlefshëm për atë që është i etur. E, nëse bashkohen që të dyja, ato janë të barabarta për nga vlera. Shpresa dhe frika janë dy ilaçe, me të cilat mjekohen zemrat dhe vlera e tyre varet nga sëmundja ekzistuese. P.sh: nëse zemrën e zotëron siguria nga ndëshkimi i Allahut të Lartësuar atëherë frika është më e vlefshme, e nëse robin e kanë mbuluar mëkatet dhe mbizotëron tek ai humbja e shpresës dhe pesimizmi, atëherë më me vlerë në këtë rast është shpresa. E nëse vërejmë vendin e frikës e të shpresës, atëherë themi që shpresa është më e vlefshme, sepse shpresës i jepet të pijë nga deti i mëshirës, ndësa frikës i jepet të pijë nga deti i hidhërimit. Për një rob të devotshëm, më me vlerë është barazimi i frikës me shpresën, prandaj është thënë që, nëse peshohet frika e besimtarit dhe shpresa e tij, ato janë të barabarta. Një nga besimtarët e parë thoshte: “Sikur të pretendohej që do të hyjnë në xhenet të gjithë njerëzit përveç njërit, do frikësohesha se jam unë ai njeri. E, nëse do të thonin se do të hyjnë në zjarr të gjithë njerëzit përveç njërit, do shpresoja se do të isha unë ai njeri.” E, kjo duhet të jetë diçka e veçantë për besimtarin e devotshëm.

Ummer Ibn Hatab (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) pyeste Hudhejfen: “ A jam unë nga hipokritët?” Pra, ai kishte frikë se mos ndoshta i fshihen (përbrenda) gabimet e vetes dhe nuk i dallon dot. Pra, frika e lavdëruar është ajo frikë që të çon në punë të mira dhe e shmang zemrën nga të dhënurit pas dunjasë. Ndërsa, në çastet e vdekjes më e mirë për njeriun është shpresa, sepse frika të nxit për të punuar vepra të mira, ndërsa shpresa ndaj mëshirës së Allahut, ia forcon zemrën dhe ia bën të dashur Allahun dhe kjo e fundit është shumë e rëndësishme, pasi askush nuk duhet të ndahet nga kjo dunja, pa qenë duke dashur Allahun dhe takimin me Të dhe pa menduar mirë për Zotin e tij. Frika mund të vijë në dy rrugë: p.sh: një fëmijë i vogël, të cilit i hyn në shtëpi një gjarpër, nuk ka frikë nga ai dhe ndoshta mund të zgjasë duart që të luaj me të, ndërsa po t’i ndodhë e njëjta gjë babait të tij, ai frikësohet dhe largohet nga gjarpëri. Atëherë dhe fëmija do të largohet dhe do të trembet si i ati. Pra, frika e babait të tij është nga dija që ka ai në lidhje me këtë, ndërsa frika e fëmijës nuk është nga dija e tij, por është imitimi i të atit.

Frika nga Allahu i Lartë ka dy raste :

1. Frika nga dënimi i Tij, e cila është frikë që i zë në përgjithësi njerëzit dhe ndodh si pasojë e besimit në xhenetin dhe xhehenemin, që janë shpërblim për të mira dhe për të këqija. Kjo lloj frike, dobësohet me dobësimin e besimit dhe forcimin e pakujdesisë. Pakujdesia mund të zhduket duke menduar për dënimin e ahiretit.

2. Frika nga Allahu i Lartësuar, e kjo është frika e dijetarëve. Allahu i Lartësuar ka thënë :

“Allahu u jep të frikësohen prej dënimit që vjen prej Tij.” (Ali Imran, 30)

Janë cilësitë e Tij, i Madhëruar qoftë, që sjellin frikën. Ata i frikësohen largësisë nga Allahu dhe mosshikimit të Tij (në ahiret).

Allahu i Lartë ka thënë :

“Nuk ka dyshim se Unë e fal atë që është penduar, që ka besuar, që ka bërë vepra të mira dhe që përqëndrohet në rrugën e drejtë.” (Ta ha, 82)

Nga thëniet “e frikshme” të Allahut të Madhëruar është edhe thënia : “ Pasha kohën! Vërtet njeriu është në një humbje të sigurt.” (Asr, 1-2) dhe thënia e Tij: “Sikur të kishim dëshiruar Ne, secilit njeri do t’i jepnim udhëzimin, por fjala Jonë ka marrë fund, se do ta mbush xhehenemin me xhindë e me njerëz së bashku.” (Sexhde,13)

Transmetohet se njëri nga profetët u ankua tek Allahu i Lartësuar për urinë dhe veshjen dhe Allahu i Lartë i shpalli ajetin:

“Robi Im! A nuk je i kënaqur që Unë mbrojta zemrën tënde prej kufrit, kurse ti më kërkon dunjanë?”Ai mori baltë, e vendosi në kokë dhe tha : “Po, jam i kënaqur, Ti më mbrojte nga kufri (mosbesimi).” Ndërsa engjëjt i frikësohen Allahut të Madhëruar në këtë mënyrë që do ta përshkruajmë:

Allahu i Lartë duke i përshkruar engjëjt thotë :

“I frikësohen Zotit të Tyre që është mbi ta, e i përmbahen me përpikmëri asaj me çka urdhërohen.” (Nahl, 50) Thuhet se Xhibrili shkoi tek Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke qarë. Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e pyeti: “Përse qan o Xhibril?”Ai tha: " Nuk më janë tharë sytë që kur krijoi Allahu xhehenemin nga frika se mos bëj mëkat ndaj Tij dhe Ai më fut në të (xhehenem).”

Jezid Rikashij ka thënë : “Vërtet Allahu ka engjëj rreth Arshit, sytë e të cilëve rrjedhin si lumenj deri ditën e Kiametit, e lëkunden sikur i lëkund era nga frika e Allahut.” E, Allahu i’u thotë atyre: “O engjëjt e Mi, ç’ju frikëson juve duke qenë pranë Meje?” Ata thonë: “O Zot, sikur ta dinin banorët e tokës atë ç’ka dimë ne nga Fuqia dhe Madhështia Jote, nuk do të gëlltisnin as ushqim e as ujë, e nuk do të shtriheshin në shtrojet e tyre, por do të dilnin në shkretëtirë duke pëllitur ashtu siç pëllasin lopët.”

Transmetohet se kur u shfaq nga Iblisi ajo çka u shfaq, filluan të qanin Xhibrili dhe Mikaili. Atëherë, Allahu i Lartë iu shpalli atyre : “Ç’është kjo e qarë?”

Ata thanë : “O Zot, nuk jemi të siguruar nga ndëshkimi Yt.” Allahu i Lartësuar iu tha: “Kështu të jini!” Ndërsa, në lidhje me frikën e profetëve kemi disa shembuj.

Uehb Ibn Menbeh ka thënë : “Ademi (alejhi selam) ka qarë për xhenetin 300 vjet, e nuk e ka ngritur më kokën nga qielli, pasi ka bërë gabimin.”

Uehb Ibn Uerd ka thënë : “Kur e qortoi Allahu, Nuhun (alejhi selam) në lidhje me djalin e tij duke i thënë : “Unë vërtet të këshilloj ty, që të mos jesh nga injorantët”(Hudë, 46), ai qau 300 vjet, sa që poshtë syve të tij, u bënë si përrenj të vegjël nga të qarët.”

Ebu Derda ka thënë : “Kur Ibrahimi (alejhi selam) ngrihej për namaz, dëgjohej që nga larg një zukatje në gjoksin e tij, nga frika ndaj Allahut të Madhërishëm.”

Muxhahidi ka thënë : “Kur Dauti (alejhi selam) bëri gabim, i ra në sexhde Allahut 40 ditë, derisa nga lotët e tij mbinë bimë në pjesën që e kishte mbuluar koka e tij.”

Thuhet se Dautin (alejhi selam) e vizitonin njerëzit duke menduar se është i sëmurë, por ai s’kishte gjë tjetër përveç frikës së Allahut të Madhëruar. Isai (alejhi selam) kur kujtonte vdekjen, i pikonte lëkura gjak. Transmetohet se Aishja (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë: “S’e kam parë kurrë Profetin (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që të qeshte aq shumë sa t’i dukeshin dhëmballët e fundit, por buzëqeshte. E kur shihte ndonjë re ose erë, ai vërehej në fytyrë dhe kjo vihej re qartë e unë i thoja: « O i Dërguar i Allahut, njerëzit kur shohin re gëzohen duke shpresuar se në to ka shi, ndërsa unë shikoj që kur ti shikon re, vërehet papëlqyeshmëri në fytyrën tënde. » Ai tha : “Oj Aishe, ç’më siguron mua që në to nuk ka dënim? Vërtet, një popull është dënuar me erë dhe vërtet e panë dënimin dhe thanë : “Kjo re do na sjellë shi.”(Ahkaf, 24)” Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kur falej në barkun e tij dëgjohej një zhurmë, si gumëzhima e kazanit të ujit, nga e qara e tij.” (Hadith sahih) Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) thoshte : “Ah, sikur të isha pemë!” Umer Ibn Hatabi dëgjonte një ajet dhe sëmurej për disa ditë. Një ditë mori në dorë një fije kashte nga toka dhe tha : “Ah sikur të isha unë kjo kashtë, ah sikur të mos më kishte lindur nëna ime!” E, në fytyrën e tij, viheshin re dy vijëza nga e qara. Uthmani ( ka thënë : “Pasha Allahun, s’kam parë askënd deri më sot, që t’i ngjajë shokëve të Muhamedit (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Gdhiheshin me flokë të shpupurisura, e ndërmjet syve të tyre kishte disa shenja, si të kishin ecur dhitë. E kalonin natën në sexhde duke lexuar librin e Allahut të Lartë, e në mëngjes përmendnin Allahun, e lëkundeshin siç lëkunden pemët në një ditë me erë. Sytë e tyre rridhnin lot, aq sa u lageshin rrobat e tyre. Pasha Allahun, ata njerëz ishin si ta kishin kaluar natën në pakujdesi.” Alij Ibn Husejn, kur merrte abdes zverdhej dhe ndryshonte në fytyrë. I thonin : “Çfarë ke?” Ai përgjigjej : “A nuk e dini se përpara kujt duhet të dal?!” Umer Ibn Abdulaziz, njëri nga khalifët, kur përmendte Allahun, dridhej dhe qante aq sa i rridhnin lotët në faqe. Një natë, Umeri qau dhe bashkë me të edhe pjesëtarët e familjes. Kur kishte pushuar së qari, gruaja e tij Fatimja e pyeti : “O prijës i besimtarëve, pse qave?” Ai tha : “ Mu kujtua largimi i njerëzve pasi të dalin përpara Allahut, një grup në xhenet dhe një grup për në zjarr.” Pastaj bërtiti dhe i ra të fikët. Jezid Ibn Murthid qante shumë dhe thoshte : “Pasha Allahun, sikur të më premtonte Zoti im, që do të më burgosë në banjo, do të ishte e drejta ime të mos pushoja së qari. E ç’ndodh, kur Ai më premton që do të më burgosë në zjarr, nëse e kundërshtoj Atë?” Ebu Xhafer el Mensur, njëri nga khalifët, shkoi tek një murg, tek i cili kishte qenë edhe më parë Umer Ibn Abdulaziz dhe i tha : “ Më trego gjënë më të çuditshme që ke parë tek Umeri!” Ai i tha : “E kaloi njëherë natën në taracën e dhomës time, e cila ishte prej mermeri. Ndërkohë, filloi të më pikonte ujë. U ngjita lart dhe e gjeta të rënë në sexhde, e lotët i rridhnin.” Pra, kjo ishte frika e engjëjvë, e profetëve, e dijetarëve si dhe eulijave. E si i bëhet me ne, që na takon më tepër të frikësohemi? Frika nuk vjen si pasojë e volumit të mëkateve, por si pasojë e zemrës së pastër dhe dijes së zhvilluar. Ai që e sheh zemrën e tij me dritën e dijes së tij, arrin të kuptojë se ajo ka përreth shumë grabitqarë të pamëshirshëm si : zemërimi, urrejtja, hasedi, mendjemadhësia, vetëkënaqësia, syfaqësia etj, të cilat presin pakujdesinë më të vogël, që t’i vërsulen zemrës. Këto cilësi në varr, birit të Ademit i shfaqen në formën e gjarpërinjëve dhe të akrepave që e pickojnë. Prandaj, ai që do të shpëtojë prej tyre, duhet t’i luftojë e t’ua ketë frikën përpara se t’i vijë vdekja

[~Geri~]

Shpresa

Shpresa është qetësim nga pritja e asaj çka i pëlqen njeriut. Por kjo shpresë, patjetër duhet të ketë një shkak, sepse nëse nuk ka ndonjë shkak, ajo ndjenjë quhet urim (d.m.th. e uron një gjë, por nuk e shpreson). Dynjaja është fermë e ahiretit, zemra është si toka e kripur, në të cilën nuk rritet fara. Dita e Kiametit është dita e korrjes, e nuk ka ç’të korrë ai që nuk ka mbjellë, por të mbjellat nuk rriten, përveç kur fara e tyre është imani. Por, është e vështirë që të bëjë dobi imani në një zemër të pistë e me moral të keq, ashtu siç nuk rritet fara në një tokë të kripur. Pra, shpresa e robit për falje, duhet të matet me shpresën e bujkut për të mbjellat e tij. Çdokush që kërkon një tokë të mirë, hedh në të një farë të mirë, pastaj ia hedh në kohën që ka nevojë dhe heq nga toka gjembat dhe barërat e këqija dhe pastaj pret mirësinë e Allahut që bima të rritet dhe të arrijë maksimumin në zhvillimin e saj, pritja e saj quhet shpresë. Ndërsa pritja ose shpresa e një bujku për rritjen e bimës së tij, ndërkohë që farën e saj e ka mbjellë në tokë të kripur, të lartë, që nuk arrin uji etj., quhet pritje prej budallai dhe nuk quhet shpresë. Pra, e njëjta gjë ndodh edhe me njeriun e tillë që shpreson të korrë atë që nuk është munduar ta rrisë. Siç thotë Allahu i Lartësuar në Kuran :

“E pas tyre erdhi brezi që trashëgoi librin. Këta merrnin mjete të pavlera të kësaj bote e thonin : Do të na bëhet falje.” (Araf, 109)

“Dhe nuk besoj se do të bëhet Kiameti, por nëse bëhet të kthehem tek Zoti im, padyshim që do të gjej ardhmëri edhe më të mirë sesa kjo.” (Kehf, 36)

I njohuri El Kurhij ka thënë: “Shpresa jote për mëshirën nga ajo që ti nuk je i bindur, është ulje dhe budallallëk.” E për këtë ka thënë Allahu i Lartë :

“Ata të cilët besuan, ata të cilët u shpërngulën dhe luftuan në rrugën e Allahut, ata janë që e meritojnë të shpresojnë në mëshirën e Tij.” (Bekare, 218)

Pra, theksohet: “Ata që e meritojnë të shpresojnë” dhe nuk theksohet ekzistimi i shpresës, sepse edhe të tjerët gjithashtu shpresojnë. Shpresa ose optimizmi ndaj mëshirës së Allahut, është diçka e lavdëruar, sepse ajo është nxitëse për të punuar, ndërsa pesimizmi të largon nga puna.

Transmeton Muslimi se Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të !) ka thënë :

“Kurrsesi të mos vdesë dikush nga ju, pa qenë duke menduar mirë për Allahun.”

Ndërsa Dautit (alejhi selam Allahu i shpalli : “Më duaj Mua, duaje atë që më do Mua dhe më bë të dashur te krijesat e Mia !” Ai tha : “O Zot, e si të të bëj të dashur tek krijesat e Tua ?”

Allahu i tha: “Më përmend Mua në formën më të mirë e më të bukur dhe përmend begatitë dhe mirësitë e Mia.”

Në lidhje me humbjen e shpresës ndaj mëshirës, dallohen dy raste :

1. Kur njeriun e mund pesimizmi, aq sa e lë edhe adhurimin.

2. Kur njeriun e pushton frika, aq sa dëmton veten dhe familjen e tij.

Këshilluesi i këtyre njerëzve, duhet të jetë i butë dhe të shikojë llojin e sëmundjes.

Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ka thënë : “Dijetar është ai që nuk e humb shpresën e njerëzve ndaj mëshirës së Allahut të Lartësuar dhe nuk i siguron ata nga ndëshkimi i Allahut.” Nga shkaqet e formimit të ndjenjës së shpresës, është ajo çka vjen ndërmjet rrugës së meditimit rreth begative dhe mrekullive të Allahut të Lartësuar, si dhe ajo çka vjen nëpërmjet lajmeve të sjella nga Kurani dhe Hadithi.

Në lidhje me shkakun e parë mund të themi: Nëse njeriu arrin të kuptojë dashamirësinë e Allahut të Lartë ndaj robërve të Tij në dynja dhe mrekullitë e mençurisë së Tij, me të cilat e ka nderuar njeriun dhe nëse arrin të mësojë se dashamirësia nuk ka munguar në rregulluesit e tij (robit) më të detajuar, atëherë si mund të jetë i kënaqur Allahu me drejtimin e njerëzve për në shkatërrim të përjetshëm? Pra, ai që është favorizuar në dunja, favorizohet edhe në ahiret dhe favorizues është një, Allahu. Ndërsa, shkaku tjetër për formimin e shpresës, është edhe informacioni që vjen në lidhje me këtë, siç është fjala e Allahut të Lartë :

“Thuaj! O robërit e Mi, të cilët e keni ngarkuar veten tuaj me shumë gabime, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së Allahut, se vërtet, Allahu i fal të gjitha mëkatet, Ai është që shumë falë dhe është mëshirues.” (Zumer, 53)

“…Ndërkaq, engjëjt vazhdimisht madhërojnë (bëjnë tesbih) duke falenderuar Zotin e tyre dhe kërkojnë falje të mëkateve për ata (besimtarët) që janë në tokë.” (Shura, 5)

Po kështu, Allahu i Lartë tregon se ka përgatitur për armiqtë e Tij zjarr, ndërsa miqtë e Tij i frikëson me zjarrin e thotë: “ Se ata do të kenë shtresa të zjarrit edhe sipër edhe për fundi. Me këtë Allahu i frikëson robërit e Vet.” (Zumer, 16)

“Ruajuni zjarrit që është përgatitur për jobesimtarët.” (Ali Imran, 131)

“ Unë u kam tërhequr vërejtjen për zjarrin e ndezur fort. Që aty nuk hyn tjetër, përveç atij që është më i prishuri, i cili përgënjeshtroi dhe u zmbraps.” (Lejl, 14-16)

Transmetohet nga Ebu Hurejre se Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë: “ Pasha Atë, në dorën e të Cilit është shpirti im, nëse nuk do të mëkatonit, Allahu do t’ju hiqte juve dhe do të sillte të tjerë që mëkatojnë dhe i kërkojnë falje dhe Allahu i fal.” Transmeton Muslimi.

Transmeton Ebu Sejid el Hudrij se Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ka thënë : “Allahu i Madhëruar, Ditën e Kiametit thotë : “ O Adem, ngrihu dhe dërgoi ata që dërgohen në zjarr.” Ai thotë : “ Si urdhëron, të përgjigjem e hajri është në dorën Tënde. O Zot, e kush janë ata që dërgohen në zjarr?” Allahu thotë : “ Në çdo 1000 (njerëz ), 999.” Atë ditë thinjet fëmija. Allahu i Lartësuar thotë :

« Çdo shtatzënë e hedh para kohe barrën e saj, ndërsa njerëzit duken të dehur, por ata nuk janë të dehur, por dënimi i Allahut është i ashpër.” (Haxh, 2)

Njerëzit u ngushtuan shumë për këtë, saqë ndryshuan fytyrat e tyre dhe thanë : “ O Resulullah ! Cili do të jetë ky i vetmi nga ne që do shpëtojë?” Atëherë Resulullahu (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha : “Nga jexhuxhë-mexhuxhët 999, e nga ju 1.” Njerëzit thanë : “Allahu Ekber.” Profeti (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tha :

“ Pasha Allahun, unë shpresoj që të jeni 1/4 e xhenetit. Pasha Allahun, unë shpresoj që të jeni 1/3 e xhenetit. Pasha Allahun, shpresoj që të jeni sa 1/2 e banorëve të xhennetit.” Njerëzit bënë tekbir, kurse ai tha : “Ju s’do të jeni tjetër atë ditë, veçse si një qime e bardhë në rrobën e zezë, ose si një qime e zezë në rrobën e bardhë.” Ja si e ndërthur ai shpresën me frikën, njëherë solli frikën dhe kur u shkaktoi shqetësim, solli butësinë. Pra, kur zemrat të jenë të qetësuara me kënaqësi dhe epshe, duhet të shqetësohen dhe kur shqetësimi i tyre të ashpërsohet, atëherë duhet që të qetësohen, që të arrijnë në gjendjen normale. Ibn Mesudi ka thënë : “Allahu i Madhërishëm do të japë Ditën e Kiametit një falje, të cilën as që e ka menduar njeri.” Transmetohet se një mexhus (zjarrputist) e ftoi Ibrahimin (alejhi selam) e ai nuk pranoi dhe i tha : “Nëse pranon Islamin, do ta pranoj ftesën.”Ai refuzoi e u zmbraps. Atëherë, Allahu i Lartë i shpall atij : « O Ibrahim, që prej 70 vjetësh e ushqej Unë atë, duke qënë kafir (jobesimtar). E ç’bëhet për ty, nëse i shkon musafir një natë? » Ibrahimi (alejhi selam) nxitoi drejt atij dhe i tregoi çfarë i kishte ndodhur dhe ai u magjeps nga butësia e Allahut të Lartë dhe pranoi Islamin.

Pra, përmendëm disa shkaqe me të cilat fitohet shpirti i shpresës tek zemrat e njerëzve të frikësuar e pesimistë. Ndërsa, për sa iu përket mendjemëdhenjëve dhe mburravecëve, nuk duhet të dëgjojnë asgjë nga këto fjalë, por të dëgjojnë shkaqet e frikësimit.

[~Geri~]

Sinqeriteti për Allahun

Thënia e Allahut të Lartë: “ E nuk ka asgjë që të mos e ketë burimin tek Ne” (Hixhr, 21) është përmbledhja e një nga thesaret e thesareve që do të thotë: “Çdo gjë të mos kërkohet nga tjetër përveçse vetëm nga Ai, në Dorë të të Cilit janë çelësat e depove të çdo gjëje.Të kërkosh diçka nga tjetërkush do të thotë të kërkosh diçka nga ai i cili nuk e posedon atë dhe që nuk ka mundësi mbi të.”

Dhe thënia e Tij: “ Dhe se vërtet tek Zoti yt është përfundimi (i çdo gjëje)”, është një tjetër thënie që përfshin një tjetër thesar madhështor, i cili është : “Nëse çdo qëllim nuk është për hir të Tij apo që të formojë lidhje me Të, ai qëllim është i humbur, i ndërprerë sepse nuk mund te jetë tek tjetërkush përfundimi, kulmi, përveçse tek Ai në të cilin përfundojnë të gjitha çështjet. Pra të gjitha çështjet e kanë përfgundimin tek krijimi i Tij, vullneti i Tij, mençuria dhe dituria e Tij.

Ai është qëllimi i çdo gjëje që kërkohet. Çdo dashuri që i kushtohet dikujt jo për hir të Tij është dënim; çdo veprim që nuk kryhet me qëllimin për hir të Tij është i gabuar e i humbur, dhe çdo zemër që nuk është e lidhur me Të është fatkeqe, sepse i është vënë pengesë për të arritur lumturinë dhe shpëtimin e saj. Pra ajo çka kërkohet nga Ai është përmbledhur në thënien e Tij: “E nuk ka asgjë që të mos e ketë burimin tek Ne” dhe ajo çka kërkohet për hir të Tij është përmbledhur në thënien e tij “Dhe se vërtet tek Zoti yt është kthimi i fundit (përfundimi)”. Pra nuk ekziston pas Tij (i lartësuar qoftë!) cak apo kulm që kërkohet dhe nuk ka përveç tij kulm tek i cili është përfundimi.

Qetësia e zemrës dhe trupit qëndron në bindjen ndaj Allahut

Nën këtë frazë është një sekret madhështor nga sekretet e teuhidit: Fakti që zemra nuk qetësohet dhe rehatohet përveçse me arritjen tek Ai. Çdo gjë përveç Allahut që duhet dhe dëshirohet është si qëllim për tjetërkënd dhe jo për vetë atë, ndërsa i dashuri dhe i dëshiruari për vetë veten e Tij është vetëm Një: Ai tek i Cili është përfundimi i gjithçkaje, caku i çdo gjëje dhe është e pamundur që caku (limiti) të ekzistojë në dy, ashtu siç është e pamundur që fillimi ose shpikja e krijesave të jetë nga dy. Kështu që, ai që limitin e dashurisë së tij, dëshirës, vullnetit dhe të bindjes e ka tek tjetërkush, ka bërë që këto të jenë pa vlerë për Allahun dhe që t’i largohet e ta lerë të vetëm, Ai për të cilin ka më shumë nevojë se për çdo gjë tjetër. Ndërsa ai limiti i dashurisë së të cilit, dëshirës dhe kërkesës së tij është i Lartësuari, i ka fituar begatitë, shijimin dhe lumturinë e tij përgjithmonë.

Ligjet e urdhëresave dhe të fatkeqësive

Robi gjithmonë rrotullohet ndërmjet ligjeve të urdhëresave dhe ligjeve të fatkeqësive. Ai ka nevojë, madje është i detyruar për ndihmë në kryerjen e urdhëresave dhe për butësi në fatkeqësi. Sipas përkushtimit të tij ndaj urdhëresave, shijon edhe butësinë dhe bamirësinë në fatkeqësi. Nëse e plotëson përkushtimin ose zbatimin e urdhëresave haptas dhe fshehtas, e përfshin butësia haptas dhe fshehtas. Por nëse i zbaton ato vetëm në pamjen e jashtme dhe jo në realitetin e tyre atëherë ai fiton butësinë haptas dhe i pakësohet butësia e brendshme ( e fshehur).

Butësia e brendshme

Nëse pyesim: Ç’është butësia e brendshme? Është ajo qetësi, rehati që përjeton zemra në çaste fatkeqësish. Është largimi nga ajo e shqetësimit, konfuzionit dhe pikëllimit duke mbetur e nënshtruar dhe e qetësuar ndërmjet duarve të Sunduesit të saj.

Një njeri i tillë që shikon tek sunduesi i Tij me zemrën e tij, i qetësuar shpirti i tij tek Ai, është i zënë me shikimin në butësinë e Krijuesit të Tij ndaj robit, saqë nuk i hedh sytë nga ashpërsia e dhimbjes në të cilën ndodhet. Dhe vërtetë, ajo që e bën vërtet të mungojë në prezantimin e kësaj dhimbjeje është njohja e tij (e robit) ndaj mirësisë së zgjedhjes së Allahut për të si edhe ajo që ai është rob i thjeshtë, ku zotëria i tij zbaton ligjet e Tij mbi të, sido që të kënaqet apo zemërohet ai. Nëse është i kënaqur me atë që i ndodh, fiton kënaqësinë e Allahut, e nëse zemërohet, fiton zemërimin e Tij (siç transmetohet nga Enesi se Profeti (alejhi selam) ka thënë: “Me të vërtetë, shpërblimet më të mëdha janë në sprovat më të mëdha. Vërtet, kur Allahu e do një popull e sprovon atë, e ai që mbetet i kënaqur për të është kënaqësia, e ai që zemërohet, për të është zemërimi”. Kjo pra, është butësia e brendshme, fryt i asaj marrëdhënieje të padukshme, e cila (butësia) shtohet me shtimin e kësaj marrëdhënjeje të padukshme dhe pakësohet me pakësimin e saj.

Nga ligjet e teuhidit

Urime për atë që është i drejtë në marrëdhëniet me Zotin e tij! I cili e pranon injorancën e vet përpara dijes së Krijuesit të tij, i pranon të metat e veprave të tij dhe gabimet e vetes së tij, e pranon tejkalimin në të drejtën e tij, padrejtësinë e tij në marrëdhënie me Allahun. Nëse Allahu e ndëshkon për mëkatin e tij ai shikon drejtësinë e Allahut mbi të, nëse nuk e ndëshkon ai sheh mirësinë e Tij, nëse bën diçka të mirë e sheh si një dhuratë dhe lëmoshë nga ana e Tij, nëse ia pranon këtë të mirë Allahu, atëherë këtë e sheh si një lëmoshë të dytë nga ana e Tij. Por, nëse nuk ia pranon, atëherë ai kupton se me një të tillë nuk bën dobi t’i drejtohet. Nëse vepron një diçka jo të mirë shikon largimin e Allahut nga ai dhe të mbrojtjes së Tij nga ai. Dhe kjo është nga drejtësia e Allahut. Kështu që, këtu shikon nevojën që ka ai për Zotin e tij dhe padrejtësinë ndaj vetes së vet. Dhe nëse Allahu ia fal atë veprim jo të mirë që ky ka bërë, kjo është gjithashtu nga mirësia e Tij absolute, ekzistenca e Tij absolute dhe nga bujaria e Tij absolute.

Dhe pikat e kësaj çështjeje dhe sekreti i saj është : “Të mos e shikojë robi Zotin e tij përveçse bamirës dhe të mos e shikojë veten e tij veçse keqbërës ose tejkalues dhe ta shikojë çdo gjë që e gëzon atë nga mirësia e Zotit të Tij për të dhe nga bamirësia e Tij dhe çdo gjë që e mërzit atë ta shikojë si rrjedhojë e mëkateve të tij dhe drejtësisë së Allahut mbi të.”

[~Geri~]

Mbështetja tek Allahu

Robër të Allahut! Mbështetja tek Allahu është punë e zemrës e nuk është fjalë me gojë apo vepër me gjymtyrë. Kanë thënë se mbështëtja tek Allahu është dorëzimi i zemrës tek Allahu, sikurse dorëzohet i vdekuri para atij që e lan dhe e kthen si të dojë. Po ashtu, kanë thënë që mbështetja tek Allahu është lidhje e zemrës me Allahun në çdo rast. Mbështëtja tek Allahu është gjysma e fesë, ndërsa gjysma tjetër është adhurimi. Allahu i Lartësuar thotë: “Vetem Ty të adhurojmë e vetëm prej Teje ndihmë kërkojmë.” E fjala “istianeh” do të thotë kërkim i Allahut! Mbështetja tek Allahu është rrugë për në xhenet. Allahu i Latësuar thotë: “Çdo krijesë do ta shijojë vdekjen e pastaj tek Ai do të ktheheni. E atyre që besuan dhe bënë vepra të mira do t’u përgatisim shtëpi në xhenet posht të cilave rrjedhin lumenj e në to do të jenë përgjithmonë. Sa shpërblim të mirë paska për ata që punojnë! Ata që duruan e u mbështetën te Zoti i tyre.” E profeti (alejhi selam) ka lajmëruar se 70000 vetë do të futen ne xhenet pa llogari e pa dënim. Disa prej sahabëve thanë se ato janë ata që kanë shoqëruar Profetin (alejhi selam) e disa të tjerë thanë se janë ata që kanë lindur ne Islam e nuk kanë bërë asnjëherë shirk ndaj Allahut. Profeti (alejhi selam) doli dhe i pyeti ata se për çfarë gjëje po diskutonin, e kur e lajmëruan për atë që mendonin ata ai tha: “Ata janë që nuk kërkojnë rukje prej të tjerëve, e as besojnë në bestytni e janë mbështetur tek Zoti i tyre.’’

Mbështetja tek Allahu është argument për besimin. Besimtari i vërtetë e beson Allahun dhe i mbështetet Atij, ndërsa hipokriti dhe kafiri nuk mbështeten tek Allahu. Allahu i Lartësuar thotë: “E mbështetuni tek Allahu, nëse jeni besimtarë!” e në një ajet tjetër thuhet: ”Thuaj! Ai është Mëshiruesi që besuam tek Ai dhe Atij i jemi mbështetur.”

Mbështetja tek Allahu të jepë forcë e trimëri, sepse kush i mbështetet Allahut nuk ka frikë prej askujt përveç Allahut. Hudi (alejhi selam) pasi u mbështet tek Allahu nuk pati frikë prej popullit të tij. Allahu i Lartësuar thotë: “Unë mbështetem tek Allahu e dëshmoni se unë jam larg asaj që ju po i bëni shok Allahut. Bëni të gjithë intriga e pastaj s’do t’ju tërhiqet vërejtje. Unë iu mbështeta Allahut, Zotit tim e Zotit tuaj.” Po ashtu, edhe sahabët kur u provokuan nga kafirat iu mbështetën Allahut. Allahu i Lartësuar thotë: ”E ata që njerëzit u thanë atyre se njerëzit janë mbledhur kundra jush ju frikësohuni prej tyre; porse kjo gjë atyre ua shtoi më tepër besimin dhe thanë: na mjafton neve Allahu e sa mbështetës i mirë që është Ai.” E një fjalë të tillë ka thënë edhe Ibrahimi kur e hodhën në zjarr.

Mbështetja tek Allahu është çelësi i çdo mirësie:

1.Kush mbështëtet tek Allahu, Ai e do atë, e nëse të do Allahu nuk të dënon me zjarr dhe i bën robërit që të të duan. Thotë Allahu i Lartësuar: “Allahu i do ata që mbështeten.”

2.Kush mbështetet tek Allahu, Ai e furnizon atë pa llogari. Profeti (alejhi selam) ka thënë: “Sikur ju të mbështeteshit tek Allahu me një mbështetje të vërtetë, Ai do t’ju furnizonte juve siç furnizon zogun që del nga foleja me barkun bosh e kthehet me barkun plot.” E ndërsa sot të tjerë kërkojnë rrizkun tek bankat dhe janë mbështetur tek kamata.

3.Mbështetja tek Allahu të ruan nga dredhitë e shejtanit. Ai kërkon që të të shmang nga rruga e drejtë. Prandaj, edhe kur del nga shtëpia mos ngurro të thuash: “Bismilah, teuekeltu ala Allah, la haule ue la kuuete ila bilah.” ashtu që te jeshë i ruajtur nga dredhitë e shejtanit.

4.Kush i mbështetet Allahut, Ai i mjafton atij. Allahu i Lartësuar thotë: “A nuk i mjafton Allahu robit të Tij..” Gjithashtu thotë: “Ai që mbështetet tek Allahu, Ai i mjafton atij.” Xhabiri thotë se kur u kthyem nga një luftë me Profetin (alejhi selam) ai u ul në një lëndinë dhe u shtri nën hijen e një peme. Shpatën e vuri në degën e pemës dhe e zuri gjumi. Ndërsa ne të tjerët u shtrimë te disa pemë të tjera pak më poshtë. Një kafir erdhi dhe mori shpatën e Profetit (alejhi selam) dhe pasi ia drejtoi atij tha: “Kush më ndalon mua që të të vras, o Muhamed?!” Tha: “ Allahu.” Kafirit i ra shpata nga duart dhe e mori atë Profeti (alejhi selam) i tha dhe i tha kafirit: “Po mua kush më ndalon që të të vras?!” Tha: “Bëj mirësi!” Profeti (alejhi selam)i tha që të thoshte shehadetin por ai refuzoi dhe premtoi se nuk do ta luftonte kurrë atë dhe se nuk do të bashkohej kurrë me të tjerët që deshën të luftonin. E la të lirë dhe kur u kthye te kafirat e tjerë tha se kam ardhur prej njeriut më të mirë.”

Mbështetja tek Allahu siguron lumturinë në dynja e ahiret. Allahu e ka urdhëruar Profetin (alejhi selam) që të mbështetet tek Ai: “Mbështetu Allahut, se vërtetë ti je në të vërtetën e qartë.” Dhe thotë: “E mbështetu tek i Gjalli që nuk vdes.”

Ejani me ne o robër të Allahut që të mësojmë sinqeritetin e vërtetë në mbështetje tek Allahut nga nëna e Ismailit (alejhi selam). Ibn Abazi thotë se Ibrahimi erdhi me nënën e Ismailit dhe ajo kishte foshnjen në gji. Po e çonte në një vend ku ajo nuk e dinte. Po e dërgonte në shtëpinë e shenjtë të Allahut. Kishte marrë me vete një sahan me hurma e një enë me ujë. Arritën në një vend të shkretë pa banorë, pa bimësi dhe pa ujë. Më pas i la ato të dy aty dhe mori rrugën për t’u kthyer. Haxher kishte menduar se do t’i linte në një vend ku të paktën do të kishte patur njerëz dhe ujë e jo në një vend të shkretë si ky. Iu ngjit pas të shoqit dhe i tha se ku po i linte, por Ibrahimi edhe pse ndjente dhimbje nuk i përgjigjej. E pyeti se si po i linte në një vend të tillë, po ai përsëri nuk u përgjigj. Së treti i tha se Allahu e kishte urdhëruar për një gjë të tillë ai tha po e ajo tha: “Ai gjithësesi nuk do të na humbas neve.” e Ibrahimi pasi doli në një vend të largët ku nuk e shihte kush u kthye nga Qabja, ngriti duart dhe u lut: “O Zoti ynë! Unë kam vendosur pasardhësit e mi në një luginë pa të mbjella tek shtëpia Jote e shenjtë. O Zoti ynë! Bëj që ata të falin namazin! Bëj që një grup njerëzish të shkojnë tek ata dhe furnizoji me fruta, ashtu që të falenderojnë.” Ndërsa Haxher vazhdoi të hante nga hurmat që kishte marrë me vete dhe të pinte nga uji, deri sa mbeti pa gjë dhe filloi të bënte Safën dhe Meruan, derisa Xhibrili goditi tokën me flatrat e tij dhe doli uji i zemzemit. Vallë, kush i rregulloi të tëra këto punë?

Ju kujtojmë se:

1.Kush mbështetet tek Allahu, Ai e mbron atë sikurse e mbrojti nënën e Ismailit. Porse askush të mos bëjë vepra të tilla duke menduar se po bën mirë. Kjo për disa arsye:

a) Ti nuk je si Ibrahimi, d.m.th që nuk duron sa ai.

b) Ky qe urdhër prej Allahut për Ibrahimin.

c) Ibrahimi i beri shkaqet pasi mori me vete ujë dhe hurma.

2.Duhet që ymeti islam te mbështëtet te Allahu. Te kthehet te Ai, sepse ndihma vjen vetem prej Allahut.



http://www.klubikulturor.com/Tema.htm