Doganat

[Tigrimelara]

DOGANIERËT DHE POLICËT E PORTIT TË DURRËSIT DHE MJERIMI I TYRE I PAFUND


Durrës, 23 gusht 2002 / Shkruan: Rexhep Elezaj

Dikush do të thoshte se nuk duhet shkruar për dukuritë e shumta negative prezente sot në Shqipëri, sepse për momentin ato nuk çojnë ndonjë peshë të madhe kur kihet parasysh fakti se për 50 vjet rresht shqiptarët si një komb ishin të ndarë nga njëri tjetri dhe nuk kishin mundësi që të bashkëjetojnë me njëri tjetrin si të gjithë popujt tjerë të Europës. Mbase ata të cilët mendojnë kështu në një mënyrë mund të kenë të drejtë, por jo edhe plotësisht, ngase pretekstet siç janë ato; se shqiptarët në shtetin amë jetuan kohë të gjatë të izoluar, se komunizmi ua mbyti ndjenjën e jetesës me vëllazërit matanë kufirit, se varfëria e madhe për pesë dekada është shkak i të gjitha të këqijave në Shqipëri, dhe se ajo i ka zhveshur nga disa virtyte të njohura të shqiptarëve, etj, nuk mund të merren si arsye për justifikimin e krimit, kontrabandës, korrupsionit dhe plaçkitjeve që kohë pas kohe po ua bëjnë mërgimtarëve nga Kosova disa mafiozë në portin e Durrësit.

Duke qenë i bindur se heshtja ndaj dukurive negative si dhe mosngritja e zërit kundër gjithë atyre të këqijave që sot janë prezente në shtetin amë nisur nga krimi i organizuar, kontrabandimet e ndryshme (shitja e fëmrave, prostitucioni, droga, etj.) korrupsioni në të gjitha nivelet, vrasjet me motive politike dhe hakmarrëse, mitoja dhe profiterët ordinerë, etj, është një papergjegjësi morale dhe kombëtare e gjithë atyre të cilët jo vetëm se nuk bëjnë asgjë që gjendja aktuale në Shqipëri të ndryshojë, por në mënyrë të drejtpërdrejt me heshtjen e tyre ndaj këtyre dukurive të shëmtuara po i kontribuojnë zgjatjes së agonisë politike dhe ekonomike e cila e ka përfishirë gati tërësisht shtetin shqiptar.

Mos reagimi ose pajtimi me gjendjen e vështirë sociale, ekonomike dhe politike të popullit shqiptar brenda kufijëve të Shqipërisë londineze, mos ndërmarrja e asnjë hapi i cili së paku do të ndikonte në ndergjegjësimin e atyre të cilët mizorisht vazhdojnë të bëjnë tregti me çështjen kombëtare, të cilët brutalisht po i shkelin dhe keqpërdorin rregullat e lojës demokratike dhe të pluralizmit, të cilët pasurimin e tyre po e bëjnë përmes metodave mafioze dhe antinjerëzore, të cilët po gllabërojnë çdo pasuri të shtetit, të cilët po plaçkisin dhe po shesin njerëz (fëmijë) vetëm për t’u pasuruar brenda natës, të cilët shtetin shqiptar e kanë shëndrruar në çifllig privat në emër të të cilit po bëjnë lojrat më të ndyra politike që ka njohur ndonjëherë kombi shqiptar, të cilët punësimin pranë aparatit shtetror e kanë shëndrruar në alibi për ta vjedhur ate më ç’lirshëm, të cilët çdo ditë me veprimet e tyre mafioze po e vrasin pamëshirshëm shtetin shqiptar, të cilët nuk respektojnë ligj dhe as kanun vetëm për t’u begatuar pa mund e pa djerësë, të cilët varfërinë e tyre e kanë shëndrruar në turp kombëtar duke kërkuar lëmoshë në stilin e jevgëve endacakë, ata të cilët dinjitetin e shqiptarit e kanë zbritur dhe denigruar në shkallën më të ultë duke kërkuar “një kafe për policin” , duke bërë cirkushane me dokumentat doganore të mërgimtarëve nga Kosova për ta fituar në mënyrë të paligjshme lekun për “fëmijtë e tyre të uritur” , duke i shantazhuar udhëtarët e rregulltë që të hyjnë brenda portit të Durrësit, vetëm për t’ua marrë nga 10-50 euro, duke bërë edhe në forma tjera turpe dhe veprime të ndyera, etj, nuk ka dyshim se të tillët që punojnë si policë dhe doganierë në portin e Durrësit janë hiç më pakë se turpi i Shqipërisë, janë marrja e kombit dhe e gjithë shtetit shqiptar.

Duke vepruar kështu, duke u sjellur në mënyrë kaq të vrazhdë ndaj (sipas tyre) “kosovarëve” , duke u sjellur ndaj tyre sikur të mos ishin shqiptarë, duke mos e respektuar vullnetin dhe ndjenjën e tyre kombëtare që në vendlindje të mos shkojnë përmes Greqisë, Maqedonisë ose përmes Serbisë (siç kanë bërë sivjet shumë mërgimtarë kosovarë për shkaqet e lartëpërmendura), duke mos e vlersuar sakrificën e tyre dhe gadishmerinë për ta dashur dhe ndihmuar financiarisht shtetin amë edhe me çmimin; “më mirë le të më vret vëllau se sa shkau” , duke mos e patur parasysh faktin se “kosovarët” për disa herë në shekullin e fundit u detyruan që t’i blejnë dhe ndërtojnë shtepitë e tyre të djegura dhe të rrafshuara për tokë nga barbarët serbë siç ka ndodhur hiç më larg se para tri viteve, duke mos e patur parasysh faktin se janë mu shqiptarët nga Kosova ata të cilët sakrifikuan jetën dhe pasurintë e tyre vetëm që të rrojë e lirë Shqipëria, duke e harruar realitetin se ata (kosovarët) kanë nevojë të madhe për ndihmën e vëllazërve të tyre nga Shqipëria për ta rimëkëmbur Kosovën e djegur dhe të shkartrruar nga lufta e fundit, dhe kështu me rradhë.

Ata me këto veprime djallëzore udhëtarëve kosovarë po ua bëjnë të pamundshëm që të ndjehën të lirë dhe të sigurt gjatë kalimit nëpër Shqipëri, dhe kjo pasiguri ka arritur deri në ate masë sa është shumë i vogël numri i atyre mërgimtarëve të cilët i takuam gjatë gushtit të sivjem e që nuk deklaruan decidivisht; “kurrë më nëpër Shqipëri” dhe kjo padyshim se do ti sjellë dëmë të mëdha financiare vetë shtetit shqiptar..?!

Dhe ja pse deklarojnë kështu “kosovarët” : Me të hyrë në anije nga cilido port italian e cila për destinacion ka portin e Durrësit udhëtarët shqiptarë kontrollohen detalisht nga policët italianë për shkak të imizhit negativ që është krijuar ndaj tyre (pa dallim) se janë kontrabandistë dhe njerëz që merren vetëm me vepra të pahijshme. Pastaj brenda në anije “kosovarëve” iu shpërndahen nga dy kartele për t’i plotsuar (si shtetas të huaj!), njëri për të hyrë dhe tjetri për të dalë nga Shqipëria (të panevojshëm), dhe me të dalur nga anija bashkë me vetura tek aty do të fillojë drama dhe “lufta e shtrigave” midis “misionarëve” të jashtëm të doganës të cilët prezentohen si njerëz të “sigurimit” dhe udhëtarëve nga Kosova të cilët për rregullimin e dokumentacionit doganor (kjo bëhët pa nevojë dhe jashtë parimeve ligjore ndërkombëtare) duhet t’i kalojnë disa shaltere për vulosjen e tyre e që këtë punë ua “bitisin” me zor “bashkëpuntorët” civilë të doganës (plaçkitësit) duke ua marrë nga 10 deri në 50 euro për veturë.

Me të përfunduar akti i parë i “dramës” doganore fillon akti i dytë midis policisë dhe udhtarëve “kosovarë” të cilët për dalë jashtë portit duhet t’u japin atyre poashtu lekë “për një kafe” , ndërkaq me të dalur jashtë portit i pret akti i tretë me policët rrugorë të cilët nuk i lejojnë që të shkojnë asnjë hap mëtej pa u dhënë edhe atyre lekë, dhe krejt në fund do të hasin në policinë doganore (supervizore dhe me këmisha të jeshilta) e cila nuk i lëshon të kalojnë pa e bërë edhe njëherë kontrollin se çfarë kanë në makinë, jo për shkak të efikasitetit të tyre në kryerjen e detyrave shtetrore, por vetëm për të shkëput gjithashtu ndonjë lekë “për kafe”..?!

Poashtu edhe në kthim e sipër mërgimtarët të cilët kthehen në Përendim përmes portit të Durrësit ballafaqohen me peripeti edhe më të tmerrshme. Ja si dukej pamja brenda portit të Durrësit në ditën e 23 gushtit në ora 15.00 në kohën kur udhëtarët duhej të hynin në anijen e shpejtë “LA- WIKINGA”; brenda rrethojës kishin hyrë vetëm ata udhëtarë biletat e të cilëve ua kishin rregulluar policët me kartona hyrës për në anije, natyrisht duke iu marrë të holla për shërbimin, ndërsa para derës së hyrjes po qendronte turma e udhtarëve që kishin bileta të prera me kohë e të cilëve nuk u hapej dera për të hyrë në anije, ngase policët i lëshonin vetëm udhtarë të cilët i korruptonin ata me të holla.

Ate ditë bëntë vapë e madhe, kishte shumë fëmijë, gra dhe njerëz të moshuar, askujt nuk i lejohej hyrja veç atyre të cilët u jepnin lekë policëve, të tjerët me orë po qendronin jashtë pa mundur të hyjnë në anije dhe të udhtojnë në cakun e synuar. Mjerisht, ate ditë pa hyrë në anije ngelën mbi 30 udhtarë, jo se nuk donin që t’i korruptonin policët, por për shkakun e vetëm se nuk kishin të holla të mjaftuara për t’u dhënë..?! Kjo, pra, ishte drama në epizode që luhej ate ditë gushti në kurriz të udhëtarëve në portin e Durrësit. Mbase akti i dytë i saj vazhdon të luhet këtyre ditëve paturpësisht para botës, e aktorët e saj dihen me emër dhe mbiemër. A do ta dëgjoj kush zërin e të humburit në shkretirë, vështirë se mund të besohet, në veçanti kur dihen regjisorët dhe skenaristët e kësaj drame më antikombëtare të luajtur ndonjëherë mbi djerësën dhe mundin e mërgimtarit shqiptar !


P.S-mare nga trepca.net