Close
Faqja 7 prej 9 FillimFillim ... 56789 FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 121 deri 140 prej 165
  1. #121
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    GOGOL Nikollai



    GOGOL Nikollai (1809-1852) shkrimtar i njohur rus, themelues i realizmit kritik në letërsinë ruse





    * Në moshën nëntëmbëdhjetëvjeçare, Gogoli la vendin e lindjes për të shkuar në Petërburg, që të mbaronte studimet.

    Në vendlindje, midis, njerëzve të dashur, la edhe një vajzë që e dashuronte.

    - Mos prano të flasësh me mua, - i tha ai vajzës, - në qoftë se nuk do të bëhem i shquar.





    * Katër vjet më pas, kur Gogoli ishte pothuaj njëzet e tre vjeç, botoi librin e tij të parë me tregime "Vegimet e kasolles".

    Në tipografi, ku vajti për të korrigjuar bocat e librit, e rrethuan të gjithë tipografët dhe nisën të buzëqeshnin. Ata i thanë se tregimet e tij i kishin kënaqur. Prandaj edhe i shprehën Gogolit mirënjohjen e tyre duke qeshur. - Atëherë kuptova - tha Gogoli me vete, - se unë isha një shkrimtar i pëlqyer prej popullit.






    * Një ditë, kolegu dhe miku Aksakov iu ankua Gogolit për vështirësinë e gjetjes së temave interesante.

    - Jeta, - tha ai, - është monotone dhe e varfër, nuk ka asnjë të re dhe

    interesante.

    Gogoli e pa dhe i tha me ironi:

    - Komiciteti është fshehur në çdo gjë. Në qoftë se artisti do të dijë të

    na tregojë se në ç'situatë qesharake jetojmë, në të gjithë do të mbetemi të

    gajasur.





    * Shfaqja e parë, "Revizori", u dha më 11 Prill 1836. Gogoliishte atëherë 27 vjeç. Në këtë shfaqje Cari u kënaq së tepërmi. Kur mbaroi shfaqja u tha atyre që e shoqëronin:

    - Në këtë komedi të djallëzuar ka për të gjithë dhe secili prej nesh ka

    diçka të vetën aty. Unë ndoshta më shumë se të tjerët.





    * Censuruesi i romanit "Shpirtëra të vdekur" të Gogolit tha:

    - Nuk mundem kurrë të lejoj botimin e një libri që ka një titull të tillë!

    Si? "Shpirtëra të vdekur nuk ka dhe nuk mund të ketë, Autori me këtë

    vepër, ka guxuar të verë në dyshim pavdekësinë e shpirtit!

    Atëherë,miqtë e romancierit u përpoqën t'i shpjegonin censuruesit se ishte fjala për një batakçi që blente te fisnikët bujkrobërit e vdekur, të cilët i paraqiste si të gjallë që të merrte paradhënie nga banka.

    - E po, si kërkon, pra, prej meje të jap autorizimin për botimin e një

    libri që fyen institucionin e bujkrobërisë? - thirri ai.

    Botimi i këtij libri atëherë u ndalua.



    * Gogoli i lexoi Pushkinit të madh dorëshkrimin e "Shpirtërave të vdekur". Gjatë leximit, Pushkini u prish në fytyrë dhe e mbuloi trishtimi. Kur kishte mbaruar së lexuari Gogoli, Pushkini psherëtiu thellë dhe tha:

    - O zot! Sa e mjerë është kjo Rusia jonë!

    Kjo thirrje e habiti Gogolin. Ai kishte pasur dëshirë vetëm të kënaqte lexuesit. Libri i tij kishte rëndësi më të madhe, sepse ishte një satirë e hidhur për gjëndjen e vendit të tij.



    * Vitet e fundit të Gogolit ishin mjaft të trishtueshme. Ai kaloi në një gjëndje të rëndë shpirtërore.

    Fjalët e tij të fundit qenë:

    - Një shkallë, shpejt, më sillni një shkallë.

    Më vonë u gjet një skicë testamenti ku ishte shkruar: "Qofshi shpirtëra të gjallë dhe jo shpirtëra të vdekur".
    My silence doesn't mean I am gone!

  2. #122
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    GOJA Francisko



    GOJA Francisko (1746-1828) piktor i shquar spanjol



    * Goja vizatonte me një lehtësi të çuditshme. Kur po rrinte me disa shokë si për të kaluar kohën, nxori shaminë nga xhepi, e zhyti në llucë dhe nisi të vizatojë një skenë kryengritjeje kaq mirë, sa turma u grumbullua e mahnitur rreth piktorit të ardhshëm.

    * Goja ishte bir i një fshatari. Kur shkoi në Saragosë, u përzie në disa grindje studentësh dhe njerëzish të tjerë. lu desh të largohej nga qyteti, sepse kishte marrë pjesë në një grindje, ku kishin mbetur tre të vdekur. Për t'u fshehur nga policia, shkoi pas një grupi toreadorësh. Me ta bëri turne nëpër Spanjë. Pastaj shkoi në Itali, ku u dashurua me një vajzë të bukur. Prindërit, e mbyllën vajzën në një manastir, por Goja i kaloi muret e manastirit, rrëmbeu vajzën dhe pastaj u nis me të për në Spanjë.

    * Kur u bë i famshëm, Françesko Gojën, e kërkonin të gjitha sallonet aristokratike. Ai hyri edhe në oborrin mbretëror. Megjithatë, Goja simpatizonte njerëzit e popullit. Shpesh, kur dilte nga pallati mbretëror jashtë, e prisnin miqtë e tij toreadorë, shitësit e ujit dhe rritësit e mushkave. Goja nga të pasurit kërkonte të paguheshin mirë tablotë e tij, kurse për të varfërit vizatonte gratis tabelat e dyqanxhinjve të Madritit.- Njerëzit e thjeshtë të popullit e thërrisnin me emër dhe për çështjet e tyre donin ta kishin si gjyqtar, veçanërisht kur ishte fjala për luftërat dhe duelet fshatare.





    * Goja ishte duke punuar për portretin e gjeneralit angez Velington. Një ditë, gjatë kohës së pozimit, Velingtoni i bëri vërejtje sikur po e nxirrte shumë të egër. Goja u zemërua aq shumë sa rrëmbeu pushkën që e kisht pranë dhe deshi ta vriste gjeneralin anglez. Edhe këtë radhë iu desh t'i mbathë nga Madriti dhe të kërkojë strehim në Bordo. Por Velingtoni e fa^ për t'ia mbaruar portretin.
    My silence doesn't mean I am gone!

  3. #123
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    GORKI Maksim


    GORKI Maksim (1868-1936) themelues i realizmit socialist në letërsinë e BS



    * Prindërit e varfër e lanë Maksim Gorkin jetim. I vetmi i afërm i mbei gjyshi plak, i cili u përkujdes shumë për nipin e vogël. Djali ishte kokëfort e me shpirt kryengritës dhe iu fut shumë zanateve. Ai u bë kamariei këpucar, gdhendës, pastaj piktor, pjatalarës, kopshtar, por të gjitha i 1 dhe mori rrugët. U fut si shërbëtor në një anije, nisi të shëtiste nëpër bot dhe në orët e pushimit, pasi kishte gjetur disa libra të Dymait (babaii dhe të Gogolit, iu vu leximit. Ashtu papritur i erdhi dëshira e papërmbajtu për të mësuar.

    Zbriti në Kazan dhe kërkoi të gjente ndonjë shkollë ku të jepej mësii pa para. Shkollë të tillë nuk gjeti. Përsëri nisi Odisenë e tij, duke u bër hamall, roje në hekurudhë, shitës pijesh. Kështu njohu të gjithë të mjerë dhe të pastrehët që i quajti "Fëmijët e çifutit endacak". Këta i admir< shumë.



    * Qysh në fëmijëri, Gorki kishte miqësi me Shaljapinin, i cili më vonë bë këngëtar i dëgjuar në të gjithë botën. Një herë, Shaljapini dhe Gork për të fituar diçka, shkuan së bashku në një shoqëri teatrale. U paraqitë si koristë. Gorki, u pranua me vota të plota për zërin e tij të bukur pr< tenori, kurse Shaljapini nuk u pranua si i paaftë për të kënduar.

    Më vonë Gorkit, në një natë shumë të ftohtë dimri, i ra të fikët dh mbeti gjatë përjashta. Mori një plevit të fortë me komplikime të shumt në fyt. Kur u shërua, zëri i tij i bukur prej tenori ishte ashpërsuar dh ngjirur.

    * Maksimi mori pseudonimin Gorki, që në rusisht do të thotë "i hidhur Kjo ishte një sfidë për shoqërinë e atëhershme, e cila u soll si njerkë IE të.

    Vetëm në vitin 1892, një student e këshilloi të merrej me shkrime dt të hidhte në letër ato ndodhi që ai vetë ua tregonte me aq gjallëri të njohun të tij. Shkrimtari Korolenko e ndihmoi dhe e bëri Gorkin që të njihej si shkrimtar.



    * Mjeku e kishte ndaluar Maksim Gorkin të pinte cigare. Megjithatë, ai nuk e dëgjonte mjekun dhe pinte cigare pas cigaresh.

    - Përse pi cigare? - i tha një ditë e zemëruar e shoqja, kur ai po teshtinte

    vazhdimisht.

    - Po ti përse jeton? - e pyeti ai i vrejtur.

    Më 1891, ishte në Nizhni Novgorod si shitës shetitës. Ndërkohë, mori vesh se aty rrinte edhe shkrimtari i famshëm Korolenko. Shkoi që të merrte mendim prej tij për një poemë. Korolenko e lexoi poemën dhe thirri:

    - Është e keqe, nuk ka asnjë vlerë.

    Kur e pa Gorkin që u trishtua, shpejtoi të shtonte:

    - Po unë në fund të fundit jam gjykatës i keq për vargjet. Nga poezia

    nuk marr vesh dhe aq shumë. Më sill të shoh diçka nga proza juaj.

    Kjo e nxiti Gorkin të shkruajë novelën e tij të parë. Kështu talenti i tij gjeti rrugën e vërtetë.



    * Një ditë ishte duke lexuar biografinë e Çelinit1' të përkthyer në rusisht. Dikush tha se ishin krejt pallavra. Gorki protestoi duke thënë;

    - E po mirë, në qoftë se janë pallavra mua më pëlqyen edhe ashtu siç janë. Janë pallavra të çuditshme. Vetëm ai dinte t'i thoshte dhe vetëm në kohën e tij të thuheshin.
    My silence doesn't mean I am gone!

  4. #124
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    GUNO Sharl


    GUNO Sharl (1818-1893) kompozitor francez që shquhet për sensin e masës dhe qartësinë në veprat e tij





    * Në kolegjin "Karli i Madh", në një nga profesorët kishte vlerësim të madh për poezinë latine. Në klasë dikush prishi qetësinë. Profesori kërkoi shkaktarin. Meqenëse ai nuk doli, profesori e dënoi gjithë klasën që të mos dilte për pushimin e javës nga konvikti. Atëherë Guno shkroi një ode sipas stilit latin dhe të nesërmen ia vuri mbi tryezë mësuesit.

    - Kush i ka shkruar këto vargje? - pyeti ai.

    Guno i doli përpara. - Mirë të lumtë! - tha profesori. Për hatrin tënd nuk po i jap dënimin gjithë klasës. Fëmijët e mbytën me brohoritje poetin e vogël, Guno.



    * Si nxënës, i dalluar në kolegj, Gunosë i kishin dhënë leje për të parë një shfaqje. Fëmija i vogël përjetoi në shfaqje një ndjenjë të pashlyer. Salla me drita, muzika, këngëtarët e shquar të asaj kohe, çdo gjë e entusiazmoi pa masë.

    - Dola prej aty, - tregonte shumë vjet më vonë, - krejt i pakënaqur nga jeta dhe i zhytur thellë në ëndërrime. Nuk munda të mbyll sy për disa net me radhë. Një ndenjë e thellë më kishte rrëmbyer gjithë qënien. Desha dhe unë të bëja një vepër muzikore, një "Otello". Kërkova me vendosmëri nga nëna ime që të studioja muzikë.



    * Duke njohur përvojën, (babai i Gunosë kishte qenë piktor) mizerjen dhe vështirësitë e jetës së artistit, nëna u tmerrua nga vendosmëria e të birit për t'u marrë me muzikë. Shkoi te drejtori i kolegjit, një farë Poirson, ku studionte i biri.

    - Djali juaj nuk mund të bëhet muzikant, - e siguroi ai, për këtë mos

    dyshoni aspak, ma lini mua në dorë.

    Thirri djalin dhe kërkoi që ta bindte.

    - Të jesh muzikant nuk është profesion, - i tha ai.

    - Si? Nuk është profesion të jesh Rosin ose Moxart?

    - Eh! Dhe atje synon të arrish ti? Po mirë, atëherë, të bëjmë një provë.

    Merre dhe vure në muzikë këtë poezi. Ai i dha romancën e një poeti të

    dëgjuar të kohës, që djali trembëdhjetëvjeçar nuk e njihte fare. Pas disa

    ditësh, drejtori e pa djaloshin përpara tij me pjesën e kompozuar.

    - Si? E paske bërë? Le ta dëgjojmë atëherë.

    Gunoja u ul në piano dhe nisi të këndojë. Pas pak sytë e drejtorit u mbushën me lot dhe i emocionuar tej mase tha:

    - Shko, shko, biri im, shko që të bëhesh muzikant, se ke të drejtë.

    E ëma nuk mundi ta kundërshtojë më të birin dhe e futi në shkollën e muzikës. Mësuesi që e dëgjoi interpretimin e tij, i tha s'ëmës:

    - Djali juaj di më shumë nga ç'mund t'i mësoj unë, vetëm se nuk arrin

    ta kuptojë këtë. Megjithatë, nëna iu lut atij që të mos ia kursente vërejtjet

    të birit. Pas disa muajve, kur shkoi ta merrte të birin, mjeshtri tha këto

    fjalë:

    - Kam bërë gjithçka për ta dekurajuar, por nuk ia kam arritur.

    Përkundrazi, vështirësitë në vend që ta trembin e kanë nxitur më shumë dhe ia kanë shtuar interesin. Dhe më pëlqen më shumë tek ai, kurioziteti për të ditur sa më shumë.

    Për çdo gjë kërkon të dijë "psenë".

    - Atëherë, - thirri nëna, - më duhet që t'i nënshtrohem.



    * Muzikanti i ri ishte bir i një gdhëndësi dhe disenjatori të dëgjuar në Paris. Kur Gunoja i ri ishte në Romë, në pensionin ku banonte ishte drejtor piktori i famshëm Ingres. Muzikanti i ri dëfrehej në orët e lira, duke shëtitur në periferi të Romës dhe duke bërë vizatime të ndryshme me të cilat mbushi një album. Pasionin për ta vizatuar e kishte trashëguar nga i ati. Një ditë, kur u kthye nga një prej shëtitjeve, takoi te kangjellat e vilës Ingresin. Ky deshi t'i shohë vizatimet që kishte në albumin e tij.

    - Ju i keni bërë këto vizatime? - e pyeti ai i habitur.

    Dhe pasi mori përgjigjen shtoi:

    - Po e dini që ju vizatoni bukur si babai juaj? Po të duash unë mund të

    jap mësime dhe me talentin që ke me siguri do të bëhesh një piktor i

    shquar.

    - Po si thoni ju, zoti Ingres, të lë karrierën që më pëlqen aq shumë për

    të filluar një tjetër? Jo, jo këtë nuk e bëj dot kurrë!



    * Shfaqja e parë e "Faustit" qe shumë e ftohtë. Pak duartrokitje dhe shumë kundërshtime. Një nga kritikët më të mëdhenj të kohës shkroi një ditë më vonë; "Në poemën gjermane doktor Fausti tregohet i lodhur dhe i mërzitur nga jeta. Tashti mjeshtri Guno e ka paraqitur këtë mërzi me vërtetësi të madhe. Eshtë e rrezikshme të nxitet ndërgjegja artistike deri në atë masë".



    * Në shfaqjen e parë të "Faustit" një mik e pyeti Gunonë dyzetvjeçar:

    - Cila do të ishte me saktësi mosha e Faustit në aktin e parë?

    - Zoti im, - u përgjigj Gunoja, - mosha normale e pleqërisë është

    gjashtëdhjetë vjeç.

    Njëzet vjet më vonë, kur Gunoja ishte bërë gjashtëdhjetë vjeç ai i bëri të njëjtën pyetje.

    - Zoti im, - u përgjigj Gunoja, - mosha normale e pleqërisë është

    tetëdhjetë vjeç.



    * Sharl Guno kishte shkruar në portën e shtëpisë së tij: "Kush vjen të më takojë më bën nder, kush nuk më vjen më jep kënaqësi".






    * E pyetën një herë Gunonë në se kishte fituar shumë me muzikën e

    - Muzika si art, - ishte përgjigjur ai, - është më e shkëlqyera ng;

    gjitha, por si profesion është i urryer. Dhe, në fund të fundit, a ëshl

    drejtë të jetë kështu? Toka nuk mund të përshtatet e të pranojë atë <

    përket qiellit.

    * Gunoja e admironte shumë Bahun dhe e quante "Zoti ynë i shei Bah". Por ai nuk donte aspak që ta imitonte. Për këtë thoshte:
    My silence doesn't mean I am gone!

  5. #125
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    FRANKLIN, Beniamin



    FRANKLIN Beniamin (1706-1790) Veprimtar politik amerikan, diplomat, shkencëtar



    * Franklini protestoi kundër sistemit elektoral të zgjedhjeve me Cens nëpërmjet kësaj batute:
    - Unë kam një gomar të mirë dhe për ta mbajtur atë paguaj një taksë, për pasojë jam zjedhës. Po të më ngordhë kafsha nuk paguaj dhe nuk jam më zgjedhës. Tani, pra, në fund të fundit, dua të di, zgjedhës jam unë apo gomari im?


    * Krahas veprimtarive të tjera, Franklini hapi edhe një librari. Një ditë hyri në dyqan një blerës. Shegerti ia dha librin.
    - Sa kushton?
    - Një dollar, - u përgjigj shegerti.
    Blerësi që donte të shpenzonte sa më pak, mendoi se pronari i dyqanit do të bënte ndonjë zbritje. Ai kërkoi të fliste vetë me të. Shegerti e thirri Franklinin, i cili erdhi shpejt. Kur iu kërkua një çmim më i ulët për librin, Franklini u përgjigj:
    - Një dollar e gjysmë.
    - Po shegerti juaj më kërkoi një dollar?
    - E, po tashti më keni shqetësuar mua. Prandaj m'u duk e drejtë një ngritje.
    Tjetri nguli këmbë për ta ulur çmimin.- E po atëherë, cili është çmimi më i ulët?
    - Dy dollarë - u përgjigj Franklini.
    - Po ti më parë the një dollar e gjysmë.- Po, por unë kam një copë herë që rri me ty këtu dhe ju e dini që koha është flori.
    Ndërkaq blerësi shpejtoi të paguajë librin për dy dollarë, që të shpëtonte nga ndonjë ngritje tjetër e çmimit prej këtij librari të paparë e të padëgjuar.



    * Beniamin Franklini shkoi për të vizituar një manifakturë stofrash, në Norvik të Anglisë. Pronari i tregoi me kënaqësi makineritë dhe prodhimet.- Këto, - i tha, janë stofra për Indinë. Këto të tjerat për Amerikën. Ato poshtë për kolonitë e Austrisë.
    Ndërkohë Franklini vuri re se punëtorët ishin veshur si mos më keq. Iu drejtua fabrikantit dhe i tha:
    - Po për njerëzit këtu çfarë stofi keni?
    My silence doesn't mean I am gone!

  6. #126
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    FARADEI, Majk



    FARADEI Majk (1791-1867) fizikan anglez, zbulues i dukurisë së induksionit elektromagnetik


    * Fizikani i madh anglez Devi kishte në dorë një letër.
    - Çfarë e ke atë? - e pyeti një mik i tij.
    - Oh, është letra e një nxënësi që kërkon vend pune në laboratorin
    tim. Po nuk di se çfarë të bëj, ta marr apo jo?
    - Ja, se ç'do të bësh, - u përgjigj miku. Jepi dy shishe për t'i shpëlarë;
    në qoftë i mirë për diçka, do ta bëje këtë punë me kënaqësi, po nuk pranoi,
    do të thotë se nuk është i zoti për asgjë.Devi e vuri në jetë këtë këshillë. I riu që kërkoi vend pune ishte Faradei që u bë më vonë shumë i njohur në lëmin e shkencës.

    * Faradei ishte biri i një kovaçi. Në moshën trembëdhjetë-vjeçare, sapo mësoi të shkruante dhe të lexonte, i ati e vuri si shegert në dyqanin e një librashitësi. Këtu i zuri syri një libër të vogël kimie me karakter popullarizues. E lexoi me etje të madhe sa e mësoi përmendësh. Pastaj, me ato mjete të pakta që kishte, nisi të bënte ekperimentet që përshkruante libri. Kështu i hyri pasioni i madh për kiminë. Pas tetë vjetësh, në moshën njëzet vjeç, hyri si ndihmës në laboratorin e Devit.
    * Ministri përkatës në atë kohë propozoi t'i lidhte një pension Faradeit, për zbulimet shkencore që kishte bërë. Këtë ia njoftoi nëpërmjet një personi të rëndësishëm. Faradei nuk pranoi, duke thënë:
    - E si mund të pranoj? Do të ishte e nevojshme që ministri të shkruante një letër, ku të kërkonte falje. Tani, a mund ti kërkoj unë ministrit një gjë për të cilën atij duhet ti kishte shkuar vetë në mendje?
    Letra që kërkonte falje erdhi. Ajo ishte shkruar në mënyrë të atillë që e detyronte Faradein të pranonte pensionin.
    My silence doesn't mean I am gone!

  7. #127
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    FRANS, Anatol


    FRANS Anatol (1844-1924) shkrimtar i shquar realist francez


    * Një ditë po flisnin përpara Anatol Fransit për disa autorë që kishin arritur lavdinë, pa qenë të zot. Fransi ia ktheu:
    - Ju thoni se nuk kanë zotësi. Po duhet më shumë zotësi për të shitur libra sesa për t'i shkruar ato.
    - Një herë tjetër, njeri nga shokët u habit për mossuksesin politik të
    një personi me aftësi të jashtëzakonshme. Dhe Fransi ia priti: - Po a e dini përse ka ndodhur ashtu? Ai e ka besuar se janë personat e zgjuar që udhëheqin budallenjtë, nuk e ka ditur që është krejt e kundërta.

    * Ministri i arsimit, që e simpatizonte shumë shkrimtarin e shquar, i tha një ditë:
    - Në qoftë se keni ndonjë nevojë, më thoni pa druajtje.
    Franci duke qeshur i tha:
    - Po të ketë mundësi më jepni dëftesën e pjekurisë.
    Anatol Franci, njeriu i ditur dhe erudit, nuk e kishte marrë deftesën e shkollës së mesme, sepse kishte marrë notën zero në gjeografi.
    Si ndodhi që Franci mori zero në gjeografi në provimin e maturës?
    Një anëtar i komisionit, që ishte gjerman, kënaqej kur i ngatërronte nxënësit me pyetje mashtruese. Kur u paraqit Franci, ai i tha:
    - Për ju kanë ndërhyrë shumë, prandaj, do t'ju bëj pyetje të lehta.
    Sena derdhet në ngushticën e La Manshit, apo jo?
    Fransi, që atëherë ishte shumë i druajtur dhe i turbulluar përpara provimit, u përgjigj:
    - Vërtetë zoti profesor!
    - Mirë. Laura derdhet në Atlantik, e vërtetë?
    - Shumë e vërtetë.
    - Shumë mirë. Përgjigje e saktë. Dhe Romo derdhet në liqenin Miçigan, kështu?
    Franci, që nuk i kishte vënë veshin pyetjeve, u përgjigj:
    - Po, kështu zotni!
    - Ah, po Roni derdhet në liqenin Miçigan. Jeni një kafshë, një gomar dhe do t'ju vë lulen.
    Ai i vuri zero në gjeografi dhe Franci nuk e mori dot dëftesën e pjekurisë.


    * Një ditë, në rrugë, kalonte funerali. Franci i bëri nderim të veçantë dhe me shumë respekt. Një miku i tij për ta ngacmuar i tha:
    - Si është e mundur, nuk e kuptoj këtë nderim kaq të madh. Nuk
    mund të besoj që ti, një ateist, të kesh dashur të përshëndetësh priftin
    dhe të vdekurin të cilin nuk e ke njohur për së gjalli.
    Anatol Franci ndenji njëherë i menduar, pastaj me seriozitet i tha:
    - Kam përshëndetur atë që më pret mua nesër.


    * Anatol Franci nuk lodhej kurrë kur merrej me ndreqjen dhe rindreqjen e dorëshkrimeve të tij, madje edhe të librave të botuar. Një miku i tij u habit shumë, kur pa një volum të mbushur me korrigjime. Ai e pyeti Francin sesi ishte e mundur të kishte bërë aq korrigjime. Franci, duke qeshur, i tha:
    - Vetëm budallenjtë e mbajnë veten të përkryer.

    * Një ditë, Franci bëri disa vlerësime humoristike për obeliskun e sheshit të konkordës.
    - Obelisku është zbukuruar nga të katër anët me shënime enigmatike. Aty duken zogj, duar, luanë. Një shkencë ka lindur nga këto krijime. Por një shkencë që nuk ka një katedër universitare. Një katedër është një rrogë dhe një rrogë është një person që rregullohet në punë, një zgjedhës ose një nip.
    Një nip nënkuptohet një xhaxha dhe një zgjedhës një deputet.
    - Një deputet të sjell ndërmend një ministër. Dhe një ministër dashurohet me të ardhura të shumta e pa mundim. Obelisku është pema e fushatës elektorale, e atyre që e marrin rrogën kot.
    * Kur Anatol Franci zemërohej shumë, vetëm i nipi mund ta kthente në humor të mirë, duke i bërë ndonjë shaka të bukur. Një ditë, ishte me disa miq dhe familjarë. Gjatë bisedës, u zemërua shumë sa e humbi kontrollin e vetes. Ai e ngriti shaminë në mënyrë kërcënuese dhe Luçiani i vogël ndërhyri aty për aty.
    - Gjysh, - thirri ai, - përse e ngrini flamurin e bardhë? A duhet të dorëzohesh ti kaq lehtë?
    Të gjithë të pranishmit nuk e mbajtën dot gazin. Francit i kaloi zemërimi dhe nisi të qeshte.

    * Sa më shumë plakej Anatol Franci, aq më tepër i pëlqente shoqëria me njerëz të thjeshtë. Ditëve të diela, shtëpia e tij ishte e hapur për shumë vizitorë. Një të dielë, kur Franci ishte me një mik, një familje e veshur si për ditë feste hyri në shtëpinë e tij. Franci i shtrëngoi dorën me dashuri babait, i puthi dorën me respekt nënës dhe përkëdheli fëmijën. Kur u larguan ata, miku e pyeti Francin se kush ishin ata.
    - Ku ta dish? Unë nuk e di, - u përgjigj Franci. - Fëmija ka dashur të vizitojë kopshtin zoologjik për të parë majmunët në kafaz, zonja ka dashur të shkojë në kinema dhe babai i ndodhur ngushtë, për t'i kënaqur të gjithë, me sa duket u tha: "Do të shkojmë të takojmë Anatol Francin". Në këtë rast, unë përse duhej t'i zemëroja ata njerëz? - përfundoi shkrimtari i shquar.

    * Francit i vdiq një njeri shumë i dashur. Për të përfituar nga gjendja e tij e rëndë shpirtërore, një abat, miku i tij, që prej kohësh mundohej ta fuste në"rrugën e zotit", erdhi ta ngushëllonte romancierin me përdëllim të madh:
    - Shikoni, po të bëheni besimtar, - i tha abati, - mund të takoheni në botën tjetër më të mirë me këtë që po ndahet nga ju sot.
    Franci u përgjigj:
    - A besoni se në botën tjetër më të mirë do të pimë kafenë së bashku me të? Oh, sa mirë do të jetë atëherë për të bërë dashuri!
    Abati u largua pa u ndjerë.Francit nuk i pëlqente të shkruante kushtime mbi librat e tij. Shumë të paktë ishin ata që mburreshin se kishin ndonjë kushtim prej tij. Vetëm ndonjë mik i tij i ngushtë, e kishte këtë fat. Njeri prej tyre gjeti kopjen e fundit të librit të tij me tregime.
    - Mjeshtër, - i tha, - nuk arrita të gjej kopjen origjinale të librit dhe m'u desh të kënaqem me këtë kopje të botimit të fundit.
    Franci qeshi me dashamirësi, mori penën dhe shkroi në kapakun e librit; "Zotit...i bëj të ditur se botimi i fundit është gjithnjë më i mirë".

    * Mysafirët e shumtë të Anatol Francit ishin njerëz të thjeshtë. Midis atyre, kishte edhe nëpunës hekurudhe për të cilët kishte shkruar një novelë dhe ua kishte dërguar në shenjë nderimi. Mbante vazhdimisht për drekë edhe berberin, kur shkonte ta qethte ose për ta rruar.
    - Këta njerëz të thjeshtë të popullit, - thoshte ai, - më kanë mësuar më shumë sesa e gjithë Akademia.
    Kur Franci ra në shtrat i sëmurë rëndë, erdhën nga Parisi miqtë të thjeshtë e të përditshëm të shkrimtarit.
    - Guxojnë që të na trajtojnë keq ne që ishim shokët e tij më të afërt pikërisht ata që nuk shiheshin kurrë te shkrimtari - u ankuan njerëzit e thjeshtë
    My silence doesn't mean I am gone!

  8. #128
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    Fushe Josef



    Fushe Josef (1759-1820) Ministër i policisë në kohën e Napoleonit



    * Më 24 dhjetor 1800 u përgatit një atentat kundër Bonapartit. Shpërtheu një fuçi barut dhe për pak Napoleoni do të ishte hedhur në erë. Zemërimi i tij u derdh furishëm kundër Fushesë. lu lëshua si një i çmëndur, e qortoi se ishte shumë i dobët ndaj shokëve të dikurshëm, Jakobinëve.

    Fusheja, ashtu qetë- qetë, i tha se sipas tij ajo që ndodhi nuk ishte dora e Jakobinëve, por e monarkistëve. Po të mos ishte futur në mes Josefina, Bonaparti do ta kishte qëlluar ministrin e policisë.

    Atëherë Bonaparti filloi ta qortonte për të kaluarën, për gjakderdhjet e Nantës, të Lionit etj. Sa më shumë bërtiste Napoleoni, aq më shumë Fusheja tregohej gjakftohtë e i heshtur.

    Heshtja e Fushesë zgjati pesëmbëdhjetë ditë. Ditën e gjashtëmbëdhjel e zbrazi goditjen e tij, komploti u zbulua dhe ashtu siç mendonte Fushej atentati ishte^epër e monarkistëve. Bonapartit iu desh të pranonte:

    Ai kishte të drejtë!



    * Gjatë njëqind ditëve^ Fusheja ishte në krah të Napoleonit si ministë por urrejtja e vjetër ndërmjet tyre nuk shuhej. Napoleoni shfrynte mllefin e tij të vjetër.

    - Ju më tradhëtuat, zoti Duka i Otrantos, - thërriste ai, - dhe duhej 1

    ta kisha hequr kokën me kohë.

    Pastaj duke vringëlluar një kamë nëpër duar, shtonte:

    - Ose më mirë do të ishte të më kishe futur këtë thikë në zemër.



    * Fusheja shpresonte se perandori kishte një farë mundësie për t rikthyer në pushtet:

    - Brenda katër javëve, - u thosh të afërmëve Fusheja - do t'i laj hesapt me këtë të çmendur.



    * Në ceremoninë e madhe solemne, që bëri Napoleoni për të festut martesën e tij me Arkidukeshën Maria Luiza, për ta ngacmuar pa Fushenë, që e kishte bërë Duklë të Otrantos dhe që në tryezë rrinte përbal tij, e pyeti vrazhdë:

    - Është e vërtetë, o Duka i Otrantos, që ju keni votuar për vdekjen

    Luigjit XVI, xhaxhanë e perandoreshës që rri këtu në krahun tim?

    Fusheja pa u turbulluar ia priti:

    - Po, shumë e vërtetë madhëri, dhe po ju kujtoj se ka qenë i pari shërbii

    që kam bërë për Madhërinë tuaj perandorake.

    - Kjo është ndonjë lojë nga ato të Fushesë.





    * Dyqanxhinjtë e Lionit kishin dërguar në Paris një përfaqësues, më dinakun, prej tyre, njëfarë Zhol, që të kërkonte Xherardin, njeri i falimentuar, që i kishte mashtruar me një milion franga. Për këtë mendohej se ishte fshehur diku në Paris. Zholi erdhi natën vonë në kryeqytet. Aty nga mesi i natës, kur po bënte një gjumë të thellë, erdhi roja e zgjoi i tha të vishej dhe e dërgoi para Fushesë. Zholi, për habinë e tij të madhe, dëgjoi aty të gjithë historinë se kush ishte dhe çfarë kërkonte në Paris.

    -Po ju, - i tha ndër të tjera Fusheja, - keni bërë një veprim të papjekur

    se u keni treguar kamarierëve të hotelit se keni vlera monetare në valixhet

    tuaja. Kështu kamarierët kanë organizuar së bashku me kusarët një sulm

    kundër teje për të marrë gjithçka ke dhe pikërisht sonte, aty në të gdhirë,

    hajdutët do të hyjnë në dhomën tuaj, ku do të kërkojnë edhe që t'ju vrasin.

    Tani shkoni në hotel, bëni sikur po flini dhe të tjerat i rregulloj unë, ju mos u bëni merak fare, rrini i qetë.

    Natën e mirë.

    Ai u kthye në dhomë i habitur. Gjithçka ndodhi ashtu si i kishte thënë Fusheja: para agimit mbërritën kusarët, kurse policët e Fushesë, që ishin fshehur, dolën menjëherë dhe i arrestuan të gjithë "mysafirët".

    -Herë tjetër, - porositi Fusheja duke qeshur, - paratë tuaja i derdhni

    në kasafortën e hotelit.



    * Më 15 mars 1815, kur Fusheja po dilte nga pallati i tij, një komisar policie i ndali kuajt dhe tregoi një urdhër arrestimi për të.

    Fusheja u tha se mos ishte ndonjë keqkuptim dhe prandaj dërgoi një besnikun e tij për ta verifikuar në polici.

    - Ndërkohë, sa të kthehet ai, - tha me ëmbëlsi Fusheja, - unë po ju le të vizitoni shtëpinë time.

    Ndërkaq i bëri nderimet e mikpritjes komisarit dhe agjentëve të tij e u tregoi atyre çdo gjë. Ata po vështronin me admirim mobiljet e bukura dhe pajisjet luksoze të shtëpisë. Në kohën kur Fusheja ishte mbështetur në një faqe muri, u zhduk papritur nga sytë e të pranishmëve. Muri u rrotullua rreth vetes dhe Fusheja nuk u pa nga shkoi. U kontrollua çdo cep i shtëpisë, por më kot. Fusheja u kthye disa ditë më vonë, por tashmë ai ishte ministër i policisë së Napoleonit, i cili ishte kthyer nga Elba dhe askush nuk u kujtua më pas për arrestimin e tij.



    * Pas njëqind ditëve, kur u kthye në fron Luigji XVIII, Fusheja u pranua si ministër. Megjithatë, mbreti nuk kishte besim tek ai dhe i vuri pas, për ta ruajtur, komisarin Fodras. Ky, i fundit, ishte vartës i Fushesë dhe donte që Luigji XVIII të besonte se Fodras do të ruante vërtetë çdo veprim të eprorit të tij Fodras përdori një mënyrë shumë të paskrupullt. Vuri në dijeni për çdo gjë. Fushenë dhe në marrëveshje me të, përpilonte raportet që i dërgonte çdo ditë mbretit. Si njeri shumë dinak, Fusheja i vuri në shërbim të tij vëzhgimet që i bëheshin pas shpine. Sipas rastit, për ta qetësuar ose turbulluar mbretin, Fusheja hartonte raportet raportet e punës. Kur në mëngjes shkonte në Tyleri, e dinte gjendjen shpirtërore të lartmadhërisë dhe kështu i dilte përpara çdo të papriture.

    Kur Napoleoni bëri grushtin e shtetit dhe me ndihmën e Fushesë u bë i plotfuqishëm, duhej të shpëtonte nga Barrasi. Këtë detyrë ia besoi Fushesë si ministër i policisë. Kur ishte braktisur dhe lënë mënjanë nga të gjithë, Fusheja kishte pasur vetëm një mbrojtës i cili e kishte shpëtuar nga gijotina dhe e kishte ndihmuar të merrte veten. Ky ishte Barrasi, që ruante në shtëpinë e tij të gjitha letrat kompromentuese të Fushesë.

    Fusheja nuk e njihte as mirënjohjen, as frikën. I dërgoi Barrasit urdhërin e internimit, i bastisi shtëpinë dhe i mori të gjitha letrat. Barrasi u fye shumë.

    - Kam vetëm një ngushëllim, - tha ai, - që Bonapartie ka marrë hakun,

    kur të përplasen me njëri - tjetrin.



    * Mirëkuptim midis Napoleonit dhe Fushesë nuk kishte kurrë. Ftohtësia e akullt e ministrit të policisë e irritonte tepër perandorin. Napoleoni zemërohej shpesh kundër Fushesë, herë me të vërtetë e herë duke u shtirur. Fusheja nuk e jepte veten kurrë në asnjë rast. Ai e dinte se fitorja ishte gjithnjë me atë që qëndronte i qetë. Një ditë Napoleoni thirri me të madhe:

    - Dukës së Otrantos duhet t'i pritet koka.

    Ndërsa Fusheja iu përgjigj me qetësi:

    - Po unë nuk mendoj kështu madhëri!

    Ai e dinte mirë se perandori me gjithë mosbesimin, zemërimin dhe urrejtjen nuk mund të bënte dot pa të.



    * Kur Napoleoni e shkarkoi Fushenë dhe e zëvendësoi me dukën Roviko, Fusheja i bëri këtë dredhi pasardhësit të tij.

    Me atë buzëqeshjen e tij të rafinuar e bëri të besojë se do ta linte karrierën me kënaqësi, sepsc ishte lodhur nga punët e shumta. Kështu, i kërkoi vetëm dhjetë ditë që ta linte t'i përgatiste të gjitha shkresat për dorëzim. Duka i pafajshëm e besoi dhe ia dha të dhjetë ditët. Fusheja, gjatë atyre ditëve, përfitoi me djallëzi për të djegur letrat e rëndësishme, për të fshehur të tjerat dhe për të pështjelluar çdo gjë, duke ndërruar numrat e praktikave, duke shkatërruar çdo klasifikim, me një fjalë për ta kthyer zyrën përmbys.



    * Kur erdhi në fron Luigji XVIII, i dha urdhër ministrit të policisë, Burie, për të arrestuar Fushenë.

    - Madhëri u përgjigj Burie, - nuk është e lehtë të arrestosh atë që ka

    ditur të shpëtojë shëndoshë e mirë nga Robespieri, me mandat arrestimi

    nga Konventa, dhe nga Napoleoni.

    Mbreti,nguli këmbë për ta arrestuar më 18 mars 1815.

    - Agjentët e policisë e rrethuan nga të gjitha anët karrocën e Fushesë

    në mes të bulevardit dhe e deklaruan atë të arrestuar.

    - Një ish - senator nuk mund të arrestohet në rrugë, - ia bëri Fusheja

    me një të qeshur përbuzëse. Sa do të hidheshm agjentët për ta kapur,

    karrocieri thirri me të madhe dhe i fshikulloi kuajt. Karroca u nis

    fluturimthi dhe agjentët nuk e kapën dot Fushenë.



    * Kur agjentët e policisë e njoftuan Burien për ikjen e Fushesë, ai u tërbua fare dhe i dërgoi menjëherë t'i rrethonin shtëpinë. I priti agjentët në mënyrë të njerëzishme dhe kërkoi të vështronte urdhërin e arrestimit.

    - Mirë pra, çdo gjë qenka në rregull, - tha ai, - a mund të kundërshtoj unë një urdhër të madhërisë së tij? Më lini pak sa të rregulloj disa punë të vogla dhe për dy minuta jam gati.

    Agjentët prisnin që Fusheja të kryente tualetin. Koha kaloi dhe agjentët nisën të dyshojnë. U futën në dhomën më të afërt dhe vunë re se Fusheja kishte ikur vjedhurazi. Ai kishte zbritur me shkallë nga dritarja dhe ishte hedhur pranë kopshtit të mbretëreshës Ortensia.

    * Kur Napoleoni u nis për në fushën e betejës gjatë Njëqind ditëve, i dërgoi lajm Fushesë që të kishte mendjen, sepse akti i parë që do të bënte kur të kthehej nga lufta do të ishte urdhëri për arrestimin e tij. Një mik i ngushtë i Fushesë, që mësoi se Napoleoni do ta arrestonte, e porositi atë që të ruhej shumë.

    - Mos u mërzitni, - u përgjigj qetë dhe duke qeshur Fusheja - edhe Robespieri pati thënë me të njëjtën vendosmëri se brenda pesëmbëdhjetë ditëve, njëra kokë do të binte në tokë, o imja, o koka e tij. Por ja që ra koka e tij.
    My silence doesn't mean I am gone!

  9. #129
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    EDISON Tomas



    EDISON Tomas (1847-1931) elektroteknik amerikan dhe sipërmarrës industrial

    * Më 1912, Edisoni ra i sëmurë në shtrat. Si gjithnjë ai nuk i jepte rëndësi dhimbjeve të tij. Me këmbënguljen e pjesëtarëve të familjes, më së fundi, thirrën mjekun. Ai erdhi, e vizitoi Edisonin, shkroi recetën dhe u largua.
    Kur barnat i erdhën, Edisom për çudinë e të gjithëve, hapi dritaren dhe i hodhi poshtë.
    - Ç'bëtë kështu? - e qortuan miqtë dhe të afërmit.
    - Të dashur miq, - u tha Edisom, - duan edhe mjekët të jetojnë dhe këtë e pranova, e thirra dhe pagova vizitën e tij. Dërgova për të më blerë barnat, sepse edhe farmacistët duan të jetojnë. Më së fundi edhe unë kam dëshirë të jetoj dhe prandaj i hodha barnat nga dritarja poshtë.

    * Edisoni ishte shumë i hutuar. Darkën e martesës harroi të merrte gruan. Pas banketit të dasmës, lajmëroi se duhej të shkonte për një çast në laboratorin e tij, ku kishte lënë një preparat për të zier. U fut në laborator, i hyri aq thellë punës shkencore dhe eksperimenteve, sa që kaloi aty gjithë natën.
    Kjo ishte nata e parë e martesës.

    * Edisoni për muaj e muaj të tërë punonte nga mëngjesi deri në mbrëmje pa pushuar fare. Ai flinte vetëm dy ose tre orë. Shpesh e gjenin duke fjetur në orët e para të mëngjesit, pasi kishte kaluar një natë të tërë pa gjumë mbi tryezën e eksperimenteve. Asnjëherë nuk arriti të kuptojë pse të tjerët nuk e kishin
    qëndresën e tij.

    * Në vitin 1878, Edisom po punonte që të riprodhonte tinguj dhe fjalë. Të gjitha përpjekjet kishin shkuar kot. Ateherë, ai përdori një metodë të re. Një darkë, sapo u fut në laboratorin e tij, së bashku me asistentët, e mbylli derën me çelës dhe u tha atyre për aparatin që ende nuk kishte folur:
    - Djema, nuk do të dalim këndej, deri sa kjo makinë të flasë. Dhe mrekullia ndodhi.

    * Një mik shkoi një ditë ta takonte Edisonin në vilën e tij të vogël, në fshat. Kur hyri, i tha shpikësit të madh:
    - I dashur Tomas, porta jote e hyrjes kërkon një forcë të madhe për t'u hapur. Ti, që je i apasionuar pas mekanikës duhet të sajosh diçka që porta të bëhet më e lehtë për t'u hapur... përshembull, ta lyesh me diçka. Edisoni qeshi me gjithë shpirt.
    - Nuk është e mundur, - i tha më në fund, - hajde ta shohësh vetë. Dhe i tregoi një fije teli të fortë që fillonte nga porta dhe shkonte drejt kopshtit.
    - E sheh? Ky tel është pjesë e një mekanizmi me anën e të cilit kushdo që vjen të vizitojë, kur hap portën me forcë, nxjerr nga pusi i kopshtit njëqind e dhjetë litra ujë. Tani e kupton përse porta është aq e fortë për t'u hapur.

    * Kur zhytej thellë në studimet e tij, Edisoni shpesh hutohej. Njëherë u kthye nga një udhëtim me tren dhe u ankua se i ishin marrë mendtë nga që kishte udhëtuar me shpinë nga lokomotiva.
    - Po përse, e pyeti e shoqja - nuk kërkove që të ndërroje vendin me udhëtarin që kishe përballë.
    - Nuk munda ta bëja, sepse në kabinë isha vetëm fare dhe nuk kisha njeri përballë me të cilin të mund të këmbeja vendin.
    - Zotni, ju jeni ai që keni bërë makinën e parë folëse?
    - Oh, ta marrë e mira, - tha Edisom, - po makina e parë folëse është bërë shumë e shumë shekuj më parë nga brinjët e Adamit.



    * Në një sallon, disa zonja, e pyetën se cila ishte shpikja e tij e parë. Edisoni nisi të tregonte një histori të sajuar që nuk kishte ndodhur kurrë, po që aty u besua si e vërtetë.
    - Po mirë, po cila është shpikja juaj e fundit? Dhe Edisom duke qeshur tha:
    - E fundit? Doni të dini edhe të fundit? E po mirë zonjë, shpikja ime e fundit është historia që ju tregova tani.
    My silence doesn't mean I am gone!

  10. #130
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    EURIPIDI



    EURIPIDI (480-496 p.e.r) dramaturg i shquar i Greqisë së lashtë

    * Euripidi përqëndrohej shumë kur shkruante tragjeditë e tij dhe punonte me ngadalësi të madhe. Njëherë iu ankua poetit Alçest për ngadalësinë e tij:
    Kam tri ditë rresht që po punoj dhe kam arritur të shkruaj vetëm katër vargje.
    - Unë , - i tha Alçesti, - gjatë kësaj kohe kam përfunduar një tragjedi.
    Është e vërtetë, - u përgjigj Euripidi, - po vargjet e tua po qëndrojnë
    tri ditë, kurse të miat do të jetojnë në shekuj.
    * Arkelau, mbrojtësi dhe miku i Euripidit, i shprehu tragjedianit të madh dëshirën që të bëhej personazh i shquar në ndonjë nga veprat e tij. Euripidi iu përgjigj:
    - Nuk do qielli, që të bëhesh subjekt për tragjedi.

    * Një sundimtar i mërguar nga Azia e vogël ishte vendosur në Athinë. Atje u njoh me Euripidin dhe lidhi me të një miqësi të ngushtë. - Është e vërtetë që kam humbur një mbretëri, - thoshte ai, - por jam shpërblyer se kam fituar një mik. Ky dëmshpërblim më mjafton.
    * Kur u dha shfaqja e një tragjedie të Euripidit, athinasi thanë se ishin mbledhur copa të ndryshme të papëlqyeshme. Atëherë, në një shfaqje tjetër Euripidi doli në skenë dhe thirri para shikuesve me zë të lartë:
    - Unë nuk i kam shkruar tragjeditë e mia për të mësuar prej jush, por për t'ju mësuar juve.

    * Një pjesë të jetës së vet Euripidi e kaloi në mërgim pranë pallatit të Arkelaut, mbretit të Maqedonisë, ku u prit shumë-mirë.
    Megjithëse te mbreti ishte shumë i mirëpritur, nuk e shfrytëzoi kurrë rastin për të kërkuar gjë.
    Në një banket mbretëror, ku ishte edhe Euripidi, Arkelau i tha një skllavi:
    - Merre këtë vazo (ishte një vazo e bukur me shumë vlerë) dhe çoje në shtëpinë e Euripidit. Ai është i vetmi këtu që nuk ka kërkuar gjë dhe është i vetmi i denjë për një dhuratë të tillë.

    ---------------------------------------------------------
    ESKILI



    ESKILI (525-456 p.e.r.) poet dhe tragjedian i shquar i Greqisë së lashtë. Nga gjithë krijimtaria e tij ruhen 7 tragjedi.

    * Eskili kishte vënë në tragjedinë e tij "Eumenidët" një kor prej pesëdhjetë vetësh, të cilët kishin maska kaq të frikshme sa që shumë gra me barrë dështuan në teatër, kurse disa vajza të reja vdiqën nga frika. Me ndërhyrjen e magjistarëve të Athinës u vendos që kori duhej vetëm me pesëmbëdhjetë vetë.


    * Orakulli i kishte parathënë Eskilit se do të vdiste nga shëmbja e një shtëpie. Që nga ajo kohë poeti udhëtonte në fushë të hapur, larg shtëpive të banimit. Nga kthetrat e saj ra një breshkë mbi kokën tullace të poetit. Goditja e fortë e rrëzoi për tokë të vdekur. Atëherë, kafkën e breshkës e morën për shtëpinë e kësaj kafshe të vogël dhe thënia e Orakullit, sipas tyre, doli e vërtetë.
    My silence doesn't mean I am gone!

  11. #131
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DIOGJENI



    DIOGJENI nga Sinapi, filozof i shquar grek që jetoi në shek. IV p.e.r.



    * E pyetën Diogjenin se cila ishte koha më e mirë për të ngrënë.
    - Në qoftë se je i varfër, ha kur të mundesh, - u përgjigj ai, - kurse po të jesh i pasur ha kur të duash.

    * Diogjeni pa një të ri që u skuq nga turpi.
    - Mos ki frikë djalë, - i tha, - kjo është ngjyra e virtytit.
    Diogjenin e qortuan sepse duke qenë i paditur ngatërrohej me filozofi.
    - Ngatërrohem pikërisht sepse dua të mësoj, - u përgjigj Diogjeni.

    * Diogjenin e kapën piratët dhe si të gjithë skllevërit e tjerë e nxorën në treg për ta shitur.
    - Çfarë di të bësh? - e pyetën.
    Të komandoj njerëzit, - u përgjigj filozofi. Pastaj iu drejtua atij që i binte trumpetës, duke e urdhëruar se në vend të formulës së zakonshme. "Kush do të blejë një skllav? - të thoshte me zë të lartë:
    - Kush do të blejë pronarin e tij?"

    * Diogjeni admironte shumë një harpist me duar tepër të shkathta, por e urrente shumë për karakterin e tij të dobët. Kur e pyetën se pse ushqente gjithë atë admirim u përgjigj:
    - Sepse, duke pasur në duar gjithë atë shkathtësi për të vepruar, është bërë harpist në vend të bëhej vjedhës.

    * Dikush e pyeti Diogjenin nëse kishte shumë njerëz në Lojërat Olimpike. - Kishte shumë shikues dhe pak njerëz - u përgjigj filozofi.

    * E pyetën Diogjenin:
    -Më thoni si mund të hakmerrem me armiqtë e mi?
    -Duke u bërë njeri më i virtytshëm se ata, - u përgjigj filozofi.

    * I thanë Diogjenit një ditë:
    - Lum Kalisteni që jeton në oborrin e Aleksandrit dhe merr pjesë në bankete madhështore.
    - Përkundrazi, - u përgjigj Diogjeni, - duhet vuajtur fati i Kalistenit, që duhet të hajë, vetëm kur ka dëshirë Aleksandri.

    * E gjetën njëherë Diogjenin me duar të shtrira përpara një statuje, sikur i kërkonte lëmoshë. E pyetën përse e bënte atë veprim.
    - I kërkoj lëmoshë një objekti që nuk mund të më flasë, kështu do të mësohem të mos fyhem kur të më refuzojnë ata që flasin.



    * E pyetën Diogjenin se si duhej sjellë ndaj të fuqishmëve.
    - Duke qëndruar si ndaj zjarrit, - u përgjigj Diogjeni, - jo shumë larg dhe jo shumë afër.
    My silence doesn't mean I am gone!

  12. #132
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DA VINÇI, Leonardo



    DA VINÇI Leonardo (1452-1519) Personalitet i shquar poliedrik i Rilindjes italiane



    * Leonardoja ishte nxënës i Verokios. Ky i dha një ditë për të bërë një ëngjëll në tablo. Engjëlli u bë kaq i bukur sa që Verokio u pikëllua që ia' kishte kaluar nxënësi i tij. Nuk deshi ta prekte më penelin dhe më pas u tërhoq gjithnjë e më shumë nga piktura derisa iu kushtua vetëm skulpturës.



    * Leonardoja ishte ngarkuar të pikturonte sallën e madhe të kishës së Shën Marisë në Milano. Ai kishte mjaft kohë që punonte për të, rrinte shpesh dhe meditonte përpara kësaj pikture kaq të madhe. Prifti kujdestar i manastirit, i cili mendonte se ai duhet të punonte vazhdimisht pa ndërprerje sikurse bahçevani që punon kopshtin, shkoi të ankohej te duka Ludovik Moro.. Ky e thirri Leonardon dhe e njoftoi atëherë dukën se artisti punon edhe atëherë kur duket se nuk bën asgjë. Në këtë rast ai e kishte mbaruar pikturën e kërkuar, por i mungonin dy koka për të modeluar që e bënin të mendohej shumë. Njëra ishte e Krishtit që duhej të shprehte bukurinë qiellore dhe që nuk gjendej në tokë, tjetra ishte ajo e Judës, që duhej të shprehte papastërtinë morale, mosmirënjohjen dhe egërsinë njerëzore.
    - Tani për tani e kam zgjidhur një prej dy problemeve, - tha mjeshtri - sepse për Judën do të modeloj kokën e priftit në falë.
    Duka qeshi me të madhe nga kjo përgjigje.


    * Leonardo kishte një shpirt të ndjeshëm dhe ishte njeri shumë i dhembshur. Kur kalonte në treg dhe vështronte shitësit e zogjve që mbanin në kafaz zogjtë e vegjël, ai i blinte dhe u jepte atyre lirinë.


    * Duka Ludovik Moro mblodhi muzikantët më të shquar të Italisë për një konkurs. Ai që do të fitonte do të rrinte në shërbim të tij. Leonardo u paraqit në konkurs me harpë të sajuar me dorën e tij. Me të luajti aq bukur një këngë, tekstin dhe muzikën e së cilës e kishte bërë vet, sa që të gjithë konkurruesit u tërhoqën si të mundur. Kështu Leonardoja hyri në shërbim të Ludovikut jo si piktor por si muzikant.
    My silence doesn't mean I am gone!

  13. #133
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DE AMIÇIS, Edmondo



    DE AMIÇIS (Edmondo) (1846-1908) shkrimtar italian



    * Sapo kishte mbushur dy vjeç, Edmondi u largua me gjithë familjen nga Onelia dhe u vendos në një qytet ku flitej dialekti piemontez. Edmondi e mësoi nga shokët e tij të rrugës këtë dialekt, pa mësuar ende dilektin e vendit të lindjes. Fëmija i vogël nuk po merrej më vesh me nënën. Kur ajo i dha një ditë ca të shara të mira në dialektin gjenovez, ai e kundërshtoi dhe kërkoi të shfajësohej, duke folur si piemontez, Grindja vazhdoi gjatë deri sa ndërhyri i vëllai i madh që i dinte të dy dialektet, ndërsa të gjithë të pranishmit ia plasën gazit.

    * Ernesto Rosi(aktor i njohur italian) e njohu Edmondin kur ishte i ri, gjashtëmbëdhjetë vjeç, dhe shkonte në dhomën e aktorit të shquar para se të fillonte shfaqja. De Amiçis donte të dinte gjithçka rreth veprës dhe kostumeve të aktorëve Nuk ngopej të pyeste dhe të dinte sa më shumë. Të gjitha i mbante shënim në një bllok të vogël, veçanërisht frazat që i pëlqenin dhe që nuk i kishte dëgjuar më parë.
    * Kur Edmondi ishte nxënës në kolegjin ushtarak të Modenës, shokët dhe eprorët e kishin njohur si poet. Njëherë deshi të qepte një kopsë në xhaketën e uniformës. Provoi disa herë por nuk arriti dot. Kapteri, që kaloi aty për të bërë kontrollin, e pa kopsën të qepur keq dhe i tha me seriozitet:
    - Ju mund të jeni i mirë për të bërë vargje, por për të vënë kopsat jeni njëgind vjet prapa.
    Dhe nxënësit të pamësuar iu desh të bënte disa ditë ndalim gazerme.

    * Edmondi kishte botuar në një revistë fiorentine një tregim që e kishte hedhur në letër shpejt e shpejt pa u menduar për ta përpunuar (një tregim mizerje thoshte ai). Në mbrëmje kur ishte në një sallon të rëndësishëm, iu afrua pranë një letrar i njohur i kohës që i tha gjithë mirësi:
    - Kujdes se në një vend ku përshkruan një fushim ke bërë që të perëndojë dielli në lindje. Nek është edhe ndonjë gabim i madh, por po ta them sa për ta ndrequr.

    * Gazeta "Italia ushtarake" që botonte vetëm komunikata zyrtare dhe pak lajme të thata ushtarake, nuk kishte shumë lexues; Atëherë drejtori mendoi që ta bënte organin e tij tërheqës me lëndë letrare. Si bashkëpunëtor, drejtori zgjidhi një nëntoger që në shkollën e Modenës kishte qenë kujdestar klase dhe kishte pasur sukses të madh në disa hartime.
    Ai e thirri nëntogerin dhe i tregoi qëllimin e tij Nëntogeri e nisi punën në zyrën letrare, dhe në tipografi. Ky nëntoger i ri ishte Edmond De Amiçis dhe nga zyra e tij dolën shkrimet e para që e bënë të njohur.

    * Edmondit i ofruan një kandidaturë si deputet,të cilën e refuzoi duke thënë:-Nuk më pëlqen që të fle në një gropë të madhe dhe në një vend që quhet parlament.
    My silence doesn't mean I am gone!

  14. #134
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DEMOSTENI



    DEMOSTENI (384-322 p.e.r.)orator i shquar dhe veprimtar politik i lashtësisë greke



    * Eskini(orator imadh politik) rival i fortë dhe kundërshtar i Demostenit, nuk pranoi që athinasit ta dekoronin me medalje të artë. Më vonë fitoi gojtaria e Demostenit dhe Eskni u dënua me mërgim në ishullin Rodi. Eskni ra në gjëndje të keqe dhe nuk kishte para në xhep. Demosteni, i ofroi një shumë të hollash me mjaft përzemërsi dhe me mirësjellje. Eskni nuk mundi dot të mos pranonte prandaj i mori paratë dhe tha:
    - Mendo se sa i trishtuar jam që kam lënë një atdhe me një armik kaq zemërmadh sa të imponon respekt. Nuk shpresoj të gjej gjetkë një mik që mund t'i ngjajë.

    * Një ditë në mërgim kur Eskini deklamoi para popullit fjalimin që kishte mbajtur kundër Demostenit dhe për të cilin u dënua, dëgjuesit e duartrokitën nxehtësisht. Ata deshën të dëgjonin edhe përgjigjen e Demostenit. Kur e dëgjuan atë, duartrokitjet ishin prapë të shumta dhe të pandërprera sa që oratorit iu desh të ndërhynte për t'i qetësuar. Më në fund Eskni tha këto fjalë:
    - Po çfarë do të bënit sikur këtë fjalim ta dëgjonit të deklamuar nga goja e tij?

    * Një athinas shkoi te Demosteni për t'i kërkuar ndihmë kundër dikujt që e kishte sulmuar dhe trajtuar keq. Ai i tregoi oratorit të madh çështjen e tij. Demosteni e dëgjoi me vëmendje deri në fund dhe pastaj i tha:
    - Më fal, po unë nuk besoj aspak që t'i të jesh fyer ashtu si thua. Athinasi e rrëfeu çështjen dhe njëherë nga e para dhe prapë pati të njëjtin përfundim.
    - Si? - thirri athinasi gjithë zemërim. - Nuk jam trajtuar keq? Nuk jam fyer?
    - Oh, - tha atëhere Demosteni, - tashti po të besoj sepse tashti më fole si një njeri që është fyer.



    * Një rival i Demostenit, që deshi ta kritikonte për fjalimet e tij tepër të përpunuara, i tha:
    - Demosten, fjalimet e tua...
    - Duket mirë, - ia priti Demosteni, - se ato të tuat, përkundrazi, kanë bërë që të mos harxhosh gjë.

    * E pyetën një ditë Demostenin se me ç'mjete mund të bëhesh orator i madh.
    - Duke shpenzuar më shumë vaj dhe më pak verë, - u përgjigj oratori i madh, i cili me vajin nënkuptonte llampën e ndriçimit që ishte e nevojshme për të studiuar natën.
    * Demosteni shkoi posaçërisht në Korint për të parë bukuroshen Laide. Kur ai i kërkoi dorën, Laidja kërkoi çmim të madh.
    - Unë nuk mund të blej me një çmim kaq të madh një pendim, - përgjigj oratori i shquar.



    * Athinasit donin që Demosteni të mbështeste akuzën kundër një të pafajshmi. Meqenëse ai nuk pranoi, athinasit nisën të flasin lart e poshtë kundër tij.
    - O athinas, - u përgjigj ai, - unë jam gjithnjë gati që t'ju jap këshilla edhe atëherë kur juve nuk do t'ju pëlqejnë, por ama ju nuk mund të më detyroni që unë të shpif për një qytetar.
    My silence doesn't mean I am gone!

  15. #135
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DIDRO, Deni


    DIDRO Deni (1713-1784) filozof i shquar materialist francez, shkrimtar dhe kritik arti

    * Dikush habitej që në jetën e salloneve të Parisit, Didroi bënte pak figurë.
    - Po çfarë doni prej meje, - thoshte Didroi, - unë nuk di të them më shumë se "mirëdita". Nuk e njoh gjuhën e ftohtë dhe mospërfillëse të salloneve. Ndaj hesht dhe vështroj.

    * Didroi shpenzonte shumë para për të blerë riprodhimet e pikturave dhe miniaturat, të cilat i koleksiononte. Kur mbetej pa para, ishte i shtrënguar t'i shiste me humbje. Pastaj ai vihej punës me dëshpërim për të riblerë objektet që nuk ishin tashmë të tijat.

    * Kur Didroi nisi karrierën e shkrimtarit fitoi të holla për një punë jo fort të mirë. Në shtëpi e shoqja nuk donte t'ja pranonte ato para, sepse kujtonte se mos vinin nga ndonjë burim i dyshimtë. Sipas saj, nuk ishte e mundur që një botues të jepte aq para për ca fije letër të shkruara keq. Kur i shoqi e bindi plotësisht, gruaja, kërkoi që Didroi t'ia kthente botuesit, sepse, - tha ajo, - do t'i ketë bërë gabim llogaritë".

    * Kur ishte në gjëndje shumë të mjerueshme. Didroi bënte disa lloje punësh, njëherë përkthente nga anglishtja, pastaj jepte mësime private. Kur nuk kishte nga këto lloj punësh, ai sajonte "predikime" për t'ua shitur atyre që... nuk kishin frymëzim. Në atë kohë fanatikët duhej të dëgjonin disa predikime të shenjta nga një person që nuk besonte. Didroi thoshte se mosbesimi në fe ishte fillimi i diturisë.

    * Së zonjës së shtëpisë kur rrinte Didroi i vinte shumë keq për gjëndjen e keqe të shtëpisë. Ajo mundohej fshehurazi të ndryshonte gjithë pamjen e paisjeve të shtëpisë, ndëresat, veshjen, të cilat i zëvendësonte me më të mira. Gjithashtu ajo zbukuronte edhe sallonin e veprave të artit. Kur Didroi kthehej në shtëpi pas një largimi të përkohshëm kujtonte se kishte gabuar hyrjen. Pastaj bindej se ishte shtëpia e tij.. Si filozof i vërtetë kujtonte gjithnjë me përmallim mobiljet e tij ashtu të ndotura, ndërresat e tij të vjetëruara dhe rrobat e tij të holluara dhe të zbardhura.

    * Kur Didroi foli me perandoreshën e Rusisë, Katerinën, i tha:
    - Të kesh kryeqytetin në kuf të perandorisë është njësoj sikur të kesh zemrën në majë të gishtave.

    * Didroi ishte njeri shumë i ndjeshëm. Një herë i vajtën në shtëpi dy miq dhe e gjetën të përlotur.
    - Ç'ju ka ndodhur? - i thanë ata. Didroi, duke fshirë lotët u përgjigj:
    - Asgjë. Po më mundon shumë protagonistja e një tregimi, për të cilën po shkruaj.

    * Babai i Didrosë prodhonte akrepa sahati dhe i shiste. Kur i thoshnin se i biri e nderonte shumë, ai me një frymë përsëriste:
    - Mirë, mirë, unë jam i kënaqur për këtë, por a e dini sa akrepa më kushton ai djalë?

    * Caresha e Rusisë i tha Didrosë:
    - Parimet tuaja, janë shumë të bukura, por nuk mund të shërbejnë veçse për të bërë libra. Tjetër gjë është të shkruash çfarë të duash mbi letrën që hesht dhe tjetër gjë të punosh mbi një material të gjallë, që acarohet dhe preket shpejt sikurse është populli.
    My silence doesn't mean I am gone!

  16. #136
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DIKENS, Çarls



    DIKENS (Çarls) (1812-1870) shkrimtar i madh realist, romancieri më i madh i Anglisë



    * Kur Dikensi u ndodh një herë në Njujork, një grua plakë, që nuk e kishte parë kurrë, e ndaloi në rrugë dhe i tha:
    - Më lejoni ta prek atë dorën tuaj, e cila e ka mbushur shtëpinë time plot me miq.
    * Dikensi ishte bërë aq i njohur për romanet e tij saqë në ditët e festave i vinin nga çdo anë e botës lule, urime dhe dhurata të tjera të ndryshme. Këto ia dërgonin njerëzit e thjeshtë të popullit.

    * "Klubi Pikuik" romani i parë i famshëm i Dikensit, u botua (ashtu sikurse u botuan të gjithë romanet e tij) si dispencë. Për numrin e parë ishin shtypur 400 kopje. Kur doli në skenën e romanit personazhi komik Sam Veller, tirazhi u ngrit shpejt dhe në dispencën e trembëdhjetë tirazhi arriti në dyzetmijë kopje. Shitësit e kishin vënë titullin e romanit në tabelën e dyqaneve. Kudo flitej vetëm për këtë roman.

    * Një kritik i shquar i kohës tregonte se kishte dëgjuar një njeri të sëmurë rëndë që kishte thirrur:
    - Sid do që të vejë puna ime,nesër të paktën del dispenca e fundit e Pikuikutdhe unë jam i qetë.

    * Dikensi kishte quar një djalë në Londër për studime.Njëherë i biri ra në shtrat i sëmurë dhe i ati shkoi ta vizitojë në spital.Infermerja e vjetër,kur mori vesh se kush ishte i ati i djalit të sëmurë,mbeti i shtangur.
    - Si?- thirri ajo,- fëmija qenka djali i njeriut... që ka shkruar romanin Dombi?
    Kur të pranishmit e pyetën përse ishte habitur ashtu, ajo u përgjigj:
    - Nuk do të kisha besuar kurrë që një njeri i vetëm të shkraj gjithë atë roman.
    Një nga të sëmurët tha se ajo nuk din të lexonte.Kjo ishte e vërtetë sepse të hënën e çdo muaji ajo mblidhej me disa shoqe që lexonin me zë të lartë romanin.

    * Një herë me një mik Dikensi po fliste rreth edukatës së fëmijëve. Miku i thoshte se nuk duhej të nxitej fantazia e fëmijëve me përshkrime të habitshme. Fantazia ishte e panevojshme në jetë dhe e ndalonte fëmijën të përparonte në karierën e tij të mëvonshme. Gjatë kësaj bisede, në dhomë hyri një flutur shumë e bukur. Dikensi e kapi me dorë, ia shkundi pluhurin e shndrritshëm të krahëve dhe e lëshoi. Mfiku ia priti.
    - Po paske qenë mizor, miku im. Vajtje e i hoqi fluturës gjithë shkëlqimin që kishte në krahë.
    - Unë, - iu përgjigj Dfikensi, - nuk bëra gjë tjetër vetëm se zbatova te flutura sistemin e edukatës së propozuar prej jush, duke u hequr zbukurimin e panevojshëm.

    * Vdekja e Dikensit u ndie shumë në të gjitha familjet angleze, amerikane e australiane.
    Një fëmijë pyeti:
    - Ka vdekur zoti Dikens? Po atëherë do të vdesë edhe plaku i Vitit të Ri.
    My silence doesn't mean I am gone!

  17. #137
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DANTON, Zhorzh Zhak



    DANTON (Zhorzh Zhak) (1759-1794) revolucionar i shquar, orator, një nga udhëheqësit e jakobinëve

    * Kur Dantoni ishte një vjeç, një dem i terbuar e goditi fort me brirë dhe ia demtoi rëndë buzën e poshtme. Pasi u rrit dhe mësoi ç'i kishte ndodhur kur kishte qënë i vogël, u shpalli luftë demave. Për t'u hakmarrë i turrej ndonjë demi që shihte në rrugë. Një prej këtyre demave arriti ta qëlloje përsëri me brirë, po këtë herë i shtypi hundën.
    Kur ishte në kolegj, Dantoni dëgjoi se në Reims do të bëhej ceremonia e kurorëzimit të mbretit Luigj XVL Djaloshi donte te ishte i pranishëm, prandaj pa marrë leje, iku fshehurazi, nga konvikti dhe shkoi në këmbë deri në Reims.
    - Dua të shoh, - u tha shokëve të tij, - se si bëhet nje mbret. Në këtë ceremoni, merrte pjesë pra edhe djali i vogël qe një dite do t'i priste kokën këtij mbreti. Kur u kthye.në kolegj, Dantoni kërkoi falje për shkeljen e disiplinës. Ai bëri nje hartim të bukur në te cilin përshkroi kurorëzimin e mbretit. Në këtë hartim mori notën më të mire.


    * Kur lufta kundër Dantonit u bë më e tërbuar,ai papritur u zhduk nga Parisi. Shkoi për të pushuar në vendin lindjes, ne Arçis, për të harruar në qetësinë e fshatit zhurmën e kryeqytetit. Miqtë e tij ngulën këmbë që ai të kthehej dbe të rifillonte luftën. Kur disa prej tyre slikuan posaçërisht në Arçis për ta bindur se vendi i tij ishte në Paris, ai u tha:
    Jam i ngopur me njerëz.

    * Kur Dantonit i shkonin keq punët, një prej miqve të tij i propozoi të largohej përpara se t'i ndodhte ndonjë gjë e keqe.
    - Të largohem? - thirri Dantoni, - dhe mendon se atdheu mund të futet nën shollën e kepucëve?

    * Kur u arrestua me urdhër të Robespierit, Dantoni u burgos në Luksenburg, ku u dënua me vdekje. Atëherë tha i hidhëruar.
    - Sot është dita e përvjetorit të themelimit të gjyqit të revolucionit. Kërkoj të falur ndaj zotit dhe ndaj njerëzve.Përpara gjygjit revolucionar zëri gjëmues i Dantonit mbulonte tingëllimën e ziles. Kryetari përpiqej më kot të vendoste qetësinë.
    Nuk e dëgjon zilen time? - thërriste kryetari.
    Një njeri qe mbron jetën e tij, qesh me zilen tënde!
    My silence doesn't mean I am gone!

  18. #138
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DARVIN, Çarls



    DARVIN (Çarls) (1802-1882) shkencëtar natyralist anglez, themelues i teorisë mbi zhvillimin historik të botës së
    gjallë, krijues i teorisë materialiste te origjinës se llojeve


    * Kur ishte i ri, Darvini nuk donte të mesonte dhe i quante budallenj ata që rrinin gjithë kohën mbi libra. Gjahu ishte pasioni i tij. Duke kujtuar mbresat e para nga gjahu, ai thoshte:
    -Ah, nuk do ta harroj kurrë çastin kur kam vrarë gjahun e parë.
    Shqetësimi im ishte aq i madh, sa që nga emocioni më dridheshin duart
    dhe nuk mund ta mbushja armën përsëri.
    Darvini bente edhe koleksione insektesh.
    -Është një kokërr derabeli- thoshte i ati. - Për turpin e familjes po
    rritet vetëra me pasionin e gjuetisë dhe të qenëve ose duke ndjekur pas
    mizat.


    * Darvinit i vinte keq më vonë që nuk i kishte lexuar poetët asbtu siç kishte dashur ai.
    -Në qoftë se do të rilindja edhe një herë te paktën një herë në javë do
    të lexoja poezi dhe do te dëgjoja muzikë. Humbja e këtyre emocioneve
    është humbja e lumturisë dhe akoma më keq nje zbrazëti në intelekt dhe
    në karakter.
    Darvinit i pëlqenin shumë romanet, më shumë ata që mbaronin mirë.
    -Një ligj, - thoshte ai - duhet ti ndaloje romanet që nuk kanë fund të
    mire.


    * Ata që zgjateshin tepër ne fjalime dhe shkrime Darvini i urrente shumë. Kur hëngri një drekë me Karlajlin", Darvini u tregoi miqve duke qeshur:
    - Për dy orë rresht foli vetëm Karlajli. Dhe a e dini se cili ishte argumenti i bisedës? I thuri lavde heshtjes.
    My silence doesn't mean I am gone!

  19. #139
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DEBYSI, Klod



    DEBYSI (Klod) (1862-1918) kompozitor i njohur francez


    * Në rini, Debysi e adhuronte shumë Vagnerin. Kur një mik i solli dhuratë partiturën e "Persifalit". Ai u përkul në gjunjë përpara saj si përpara diçkaje të shenjtë. Një mik i tij i ngushtë u bë edhe ai vagnerian. Kur bëri shtegtimin e shenjtë në vendlindjen e kompozitorit të shquar, u kthye me vrap në shtëpinë e Debysisë për t'i treguar të gjitha përshtypjet e veta. Çuditërisht mbeti i befasuar kur degjoi Debysinë që iu përgjigj qetë- qetë:
    Me në fund Vagneri yt të shtyu të bësh nje shëtitje të bukur.
    Vagneri yt? Një shëtitje të bukur? Po më fal Klod, me që ra rasti, më
    thuaj, të lutem, ti nuk je më vagnerian?
    Për me tepër jam shëruar dhe qetësuar, pranoj që Vagneri është
    gjeni.


    * Katulo Mendes ne kulmin e fuqisë së tij kishte marrë në mbrojtje Debysinë, që atëherë ishte i ri dhe jetonte vetëm me shpresa. Kishte bërë për të një libret me tre akte që titullohej; "Klimene". Ketë ia dha Debysisë që ta paraqiste si opera në një nga teatrot e para te Parisit... Asnjë të riu nuk i ishte dhënë rasti i favorshëm që të dilte kaq shpejt ne plan të parë. Debysi punoi e punoi dhe nuk ishte aspak i kënaqur me ketë opera. Ndërkaq lajmëroi Mendesin që dy akte isbin berë gati, po i treti ende nuk po e nxirrte kokën. Priti njëfarë kohe dhe më në fund Mendesi shkoi në shtëpinë e tij. Atje e pyeti:
    -Po ku e ke aktin e tretë?
    Debysi i tregoi dorëshkrimin,
    -Këto janë dy te parat, - dhe njëherë e beri copa- copa dhe e hodhi në
    zjarr.
    Ndjenja e tij për përsosmëri e bënte te mos kënaqej me atë vepër. Ai nuk deshi te dilte në pubtik me një vepër që nuk i pëlqente. Kështu ai e humbi ketë rast që iu dha.


    * Një poet kishte shkruar tragjedinë në vargje me titull: "Bija e Pasifasë", qe donte ta vinte në muzike, por asnje muzikant nuk ishte i mirë për të, dikush ishte shumë i pagdhendur, një tjetër shumë i stërholluar. Me në fund vendosi për Debysinë. Shkoi ta gjente dhe duke i dorëzuar dorëshkrimin e tragjedisë i tha:
    -Zotni, po ju afroj gjysmën e lavdisë sime!
    Debysi hodhi një vështrim dorëshkrimit. Pastaj ia ktheu duke i thënë:
    -Zotni mbajeni të gjithë lavdinë për vete.


    * Klod Debysisë kur luante me letra i pëlqente të bënte hile.
    -Vështro këtu - i thanë miqtë duke bërë shaka, - në qoftë se të kapim
    duke bërë hile do të të hedhim në arkën e qymyrit.
    Mgjithatë ai humbiste gjithnjë, paguante detyrimin dhe thërriste:
    -Nuk jam i mirë për asgjë! Besoj se vetëm në muzikë mund të bëj
    ndonjë gjë të mirë.



    * Debysija për shaka u kishte lënë miqve të tij një deklaratë, ku zotohej se nuk do të pranonte asnjë titull nderimi që mund t'i jepej. Gjashtë muaj më vonë, e bënë kavalier të Legjionit të Nderit dhe kjo i pëlqeu. Babai dhe nëna e tij jetonin në periferi të Parisit mjaft të pikëlluar se kishin një djalë të mirë, por s'ishte për asgjë, sepse nuk shikonin të pasurohej i biri i tyre dhe nuk shikonin të merrte ndonjë nderim. Këto ishin të vetmit gjëra të cilave prindërit u jepnin rëndësi. Kur Debysi u dekorua, shkoi te prindërit të cilët nuk pushonin duke e përqafuar dhe puthur. Dhe Klodi i emocionuar tha:
    - Tashti mësova krenarinë per të qenë i mirë për diçka në jetë.



    * Një instrumentist organoje e thërriste Klod Debysinë si "kolegun e tij".
    - Në fund të fundit, - thoshte kompozitori, - kjo shprehje është më e sinqertë se ata që më thonë i "dashur mjeshtër".
    My silence doesn't mean I am gone!

  20. #140
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    DEKARD, Rëne



    Dekard (Rëne) (1596 - 1650) filozof i madh, matematikan, fizikant dhe natyralist francez


    * Dekarti ishte njeri me ndjenja shumë bujare. Një herë e pyetën se pse nuk ishte hakmarrë me një person që e kishte fyer.
    - Kur dikush më fyen - u përgjigj filozofi, - unë ngrihem me shpirtin tim aq lart, sa që fyerja nuk më arrin dot.

    * Duka Duras e ngacmonte Dekartin, të cilit i pëlqenin shumë drekat dhe darkat e mira.
    - Ju besoni se natyra i ka bërë gjërat e mira vetëm për të paditurit?


    * Dekartin e pyetën njëherë për gjërat më të rralla dhe më të çmuara: - Tri janë, - u përgjigj filozofi i madh, - një orator i përsosur, një libër i mirë dhe një grua pa të meta.


    * Dekarti ishte pak i dobët nga shëndeti. Megjithatë ai i bënte të gjitha detyrat dhe ishte gati për çdo sakrificë për t'i plotësuar ato. Një miku i tij, që mrekullohej me të, mori këtë përgjigje prej Dekartit:
    - Po ç'të bëj? Kur e kam shumë të sigurtë jetën. atëherë merrem me mjetin tjetër të sigurtë që të mos druhem nga vdekja.
    My silence doesn't mean I am gone!

Faqja 7 prej 9 FillimFillim ... 56789 FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Spiunazhi
    Nga Toro në forumin Historia botërore
    Përgjigje: 121
    Postimi i Fundit: 29-04-2019, 13:39
  2. Agim Doçi
    Nga Agim Doçi në forumin Shkrimtarë shqiptarë
    Përgjigje: 21
    Postimi i Fundit: 09-04-2010, 08:57
  3. Shoqeria apo dashuria me njerez qe marrin droge??
    Nga dodoni në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 7
    Postimi i Fundit: 30-05-2006, 05:20
  4. Vajzat tona punojnë si prostituta në Itali: na zhgenjyen
    Nga Shpirt Njeriu në forumin Aktualitete shoqërore
    Përgjigje: 25
    Postimi i Fundit: 19-07-2005, 08:29
  5. Përgjigje: 0
    Postimi i Fundit: 13-04-2005, 10:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •