Close
Faqja 4 prej 9 FillimFillim ... 23456 ... FunditFundit
Duke shfaqur rezultatin 61 deri 80 prej 165
  1. #61
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PATI, Adelina


    PATI Adelina (1843-1919) soprane lirike



    * Në moshën shtatëvjeçare familja e Patit jetonte në mjerim. Babai i saj nxori për të shitur edhe stolinë e fundit që i kishte mbetur, një gjilpërë e madhe me kokë prej ari.
    - Do ta shes - tha babai, - po pastaj?
    Adelina e vogël, shumë e turbulluar, iu lut të atit që të mos e shiste.
    - Më mirë këndoj unë para publikut sesa të shesësh atë.
    Kështu babai lejoi që këngëtarja shumë e re të nisë karrierën në një skenë të thjeshtë të Nju- Jorkut. Mjerimi mori fund qysh atë ditë. Shumë vjet më vonë Pati e shihte gjilpërën e ruajtur të cilën e mbante në mes të
    stolive të saj.
    - Do të vë mënjanë nga një diamant në vit, që të kujtohem se sa kohë
    kanë kaluar nga ditët e rënda të jetës sime.


    * Adelina Pati në moshën nëntëvjeçare këndonte me përsosuri pjesët më të vështira të operave. Më 1850 doli për herë të parë para publikut të Nju- Jorkut. Ajo ishte tetë vjeç kur i habiti dëgjuesit duke kënduar rondonë e Sonambulës.


    * Pjesëve që ekzekutonte Pati u bënte ndryshime dhe zbukurime sipas dëshirës së saj. Një mbrëmje, pasi e kishte dëgjuar kavatinën famshme të Berberit te Serviljes. "Një zë pak më parë", Rosini shkoi për ta përqafuar në skenë. Gjithë admirim i tha me atë ironinë e tij të zakonshme:
    - Zë parajse, nuk ke çfarë thua, si melodia e zërit të bilbilit. Edhe muzika që kënduat nuk ishte e keqe. Po e kujt është kjo muzikë?


    * Një mbrëmje kur Pati po këndonte shumë mirë si zakonisht sufleri le partiturën mënjanë dhe nisi edhe ai të duartrokiste duke thirrur:
    - O e bekuara e zotit!
    Pati qeshi dhe u emocionua edhe ajo nga ai shpërthim i publikut dhe i suflerit. Më pas nuk po kujtonte më batutën dhe i tha suflerit:
    - Fjalën, më thoni fjalën e parë që vjen tashti...
    Sufleri, që nuk e kishte marrë veten nga entuziasmi, i tha:
    - Atë që të duash ti o ëngjëll!


    * Pati për shumë kohë nuk donte të këndonte për gramafon. Më në fund ajo pranoi. E para pjesë e zgjedhur prej saj ishte "Juve që dini" e Moxartit. Si e mbaroi diskun e parë ajo ishte shumë kureshtare për ta dëgjuar sa më shpejt. Pati nuk e kishte dëgjuar kurrë zërin e sa. Ajo mbeti si e shtangur, pastaj kaloi në ekstazë, duke puthur instrumentin duke thirrur:
    - 0, zot im! Më në fund e kuptova pse jam Pati! Çfarë zëri? C'artiste? Tashti e kuptoj gjithçka!
    Entuziasmi ishte aq spontan dhe i çiltër, sa të gjithë e miratuan qëndrimin e saj.
    My silence doesn't mean I am gone!

  2. #62
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PETËR, Shandor



    PETËR Shandor (1823-1849) poet i madh dhe patriot i shquar hungarez


    * Babi i tij ishte kasap dhe në gjëndje të mirë. Ai e dërgoi të birin te studionte në lice. Djali i ri nuk kishte asnjë dëshirë që të studionte në lice.
    Djali i ri nuk kishte asnjë dëshirë që të studionte dhe në vend që t'u vinte veshin mësimeve të shkollës merrej me poezi. Një ditë iku nga shkolla dhe shkoi në Pest, ku brodhi rrugëve dhe u mor me të gjitha zanatet më së fundi u bë edhe lypës. Shkoi vullnetar në ushtri, por edhe si ushtar ishte i paqetë. Kur ishte në shërbimin e rojës shkarraviste vjersha në mure. Më në fund e la shërbimin ushtarak dhe u fut si aktor në një grup teatral. Këtu nuk pati asnjë sukses. Ndërkohë vazhdonte të shkruante vjersha dhe i dërgote në gazeta e revista të ndryshme, por pa dobi, se askush nuk ia botonte.



    * Njëherë, rastësisbt, raori një ftesë për të bashkëpunuar në një gazetë të madhe të Pestit. Atëherë ishte në një grup teatral të provincës dhe nuk kishte para që të shkonte në kryeqytet. Një shoku i tij i ruajti ato pak të holla që kishte dhe me këto poeti i ardhshëm u nis për të kërkuar fatin në Pest.
    Pak ditë më pas u paraqit te Vorosmarti, që atëherë ishte poeti më i shquar i Hungarisë. Kur treguan ardhjen e Petëfit, ai nuk u tregua entuziast. Porsa Petëfi i lexoi vargjet e veta ai e kuptoi se përpara kishte një gjeni të vërtetë.
    Nga admirimi thirri:
    - Ju jeni i vetmi poet i madh që ka pasur Hungaria deri tani. Ai e premtoi për ta ndihmuar dhe e mbajti fjalën.
    Në Pest erdhi në vitin 1844, Më 1845 botoi vjershat e para, pastaj erdhën vëllimet me poezi "Poezitë e reja", "Gjethet e qiparisit", "Perlat e dashurisë".
    Kështu Petëfi. u bë poet i shquar, madje poeti më popullor i Hungarisë. Kudo këndoheshin vargjet e tij.
    Në shtator të vitit 1847 Petëfi u martua me një vajzë të bukur. Pa mbushur vitin erdhën ditët e stuhishme të 1848- ës.
    Gjithë Hungaria ishte në lëvizje. Edhe pse në kulmin e lumturisë familjare, sepse tashmë i kishte lindur një djalë, Petëfi u rreshtua me luftëtarët e lirisë dhe të pavarësisë.
    - Për dashurinë jap jetën, - thoshte ai - dhe për lirinë jap dashurine!
    Në fund të vitit 1846 ishte me nja dhjetë shokë të tij në një kafene të Pestit. Biseda ra te vdekja. Njëri prej tyre tha:
    - Unë do të vdes kur nuk do të kem gjë për të shkruar. Ndërsa Petëfi bëri këtë deklaratë:
    - Unë nuk do të vdes si frikacak ose ne qetësi. Do të des në fushën e betejës, atje do të më shtypin kembët e kuajve me patkonjtë e hekurt dhe askush nuk ka për ta gjetur më kufomën e time.


    * Ky parashikim u vërtetua plotësisht. Në betëjën e Shazburgut, beteja e fundit e revolucionit hungarez, ushtria revolucionare u mund. Petëfi si ndihmës i gjeneralit Bem ishte gjithnjë në lëvizje dhe sillte urdhra. Gjatë një sulmi të ushtrisë armike Petëfi dhe oficerët e tjerë u vranë. Gjatë një sulmi të ushtrisë armike Petëfi dhe oficërët e tjerë u vranë. Qysh atëherë nuk dihet asgjë më për kufomën dhe eshtrat e tij.
    My silence doesn't mean I am gone!

  3. #63
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PETRARKA, Françesko



    PETRARKA Françesko (1304-1374) poet dhe humanist italian


    * Petrarka arriti me durim ta përgatiste si bibliotekar të tij një fshatar të varfër. Ai gjithë zell rrinte me sy hapur rabi dorëshkrimet e poetit, i pastronte gjithnjë nga pluhuri dhe nga myku.
    -1 shndrisnin sytë nga gëzimi, - thoshte Petrarka, - kur i lëshoja ndonjë
    libër në duar.
    Fshatari kishte arritur të njihte të gjithë autorët e lashtësisë dhe të
    kuptonte se cilat libra i duheshin poetit.



    * Miqtë e Petrarkës ishin shumë të shqetësuar nga etja e tij e pashuar për të lexuar, gjë që i dëmtonte shëndetin. Një miku i tij, ia mori çelësat e bibliotekës. Disa ditë më vonë ia ktheu sërishmi sepse mungesa e librave e dëmtoi edhe më shumë.



    * Në kohën e Petrarkës, bëheshin referendume dhe anketa midis letrarëve dhe personave të shquar. Njëherë u bë një anketë në se duhej të martohej një letrar apo jo. la dërguan këtë anketë edhe Petrarkës, i cili u përgjigj në mënyrë pohuese.
    Më vonë, pavarësisht nga ky pohim, Petrarka shkroi:
    "Studiuesit duhet të jenë të fortë që të mbajnë në të njëjtën kohë peshën e studimeve dhe të gruas".
    My silence doesn't mean I am gone!

  4. #64
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PISANDELO, Luigji



    PISANDELO Luigji (1867-1936) shkrimtar i shquar italian, fitues i çmimit Nobel


    * Kur hyri në sallën e koncerteve në Stokholm, ku do të jepeshin diplomat e çmimit Nobel, në mbledhjen plenare Pirandelo mbeti midis salloneve dhe sallave të shumta dhe nuk po gjente dot sallën e pritjeve. Në një çast hyri një person zyrtar me uniformë.
    - A mund të më tregoni sallën e pritjeve?, - pyeti Pirandeloja të panjohurin.
    - Pa tjetër, - i tha me respekt ai, - hajdeni me mua. Ecën së bashku dhe arritën te dera e sallës. Shkrimtari e pyeti shoqëruesin për emrin e tij.
    - Emri im?, - u përgjigj ai, - Mbreti Gustav. Mbreti sa mori vesh që italiani ishte Pirandeloja i tha:
    - Jam i lumtur që arrita t'ju njoh edhe përpara ceremonisë. Tashti ju duhet të hyni se është koha, kurse unë nuk mund të hyj me ju, sepse sipas ceremonialit duhet të hyj i fundit.
    My silence doesn't mean I am gone!

  5. #65
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PLINI, i vjetër



    PLINI i vjetër (23-79) natyralist i shquar dhe shkrimtar latin



    * Plini i vjetër studionte shumë dhe përfitonte nga çdo pjesë e kohës për të mësuar gjëra të reja. Kështu kur hante, kur bënte banjo dhe kur rruhej shërbëtori i lexonte dhe ai mbante shënime. Një herë kur ishte ulur në tryezë dhe po lexonte me zë, njëri nga ata që po e dëgjonte e ndërpreu për t'i vënë në dukje se kishte shqiptuar keq një fjalë. Plini i acaruar u tha të
    pranishmëve:
    - Po çfarë rëndësie ka nëse një fjalë u shqiptua mirë ose keq, sa kohë që ju e kuptuat mirë se ç'desha të thoja unë. Por nuk mendoni pak se në kohën që më ndërpretë mua për fjalën e shqiptuar keq, unë do të lexoja të paktën gjashtë ose shtatë rreshta të cilët tashmë kanë humbur për mua.



    * Plini i Vjetër vdiq nga shpërthimi i Vezuvit. Ai ishte në ujërat e Napolit në komandën e një skuadre detare. Kur mori vesh se Vezuvi ishte në shpërthim të plotë, e afroi anijen në breg dhe kapitenit që nuk pranonte
    të vinte me të, i tha:
    - A nuk e di more budalla se fati dashuron më shumë vetëm trimat? Zbriti në tokë dhe shkoi për t'i bërë vizitë një mikut të tij, Pompianit,
    që e kishte shtëpinë në faqe të malit. Atë e gjeti duke mbledhur në bohçe gjërat e tij më të çmuara. Plini e këshilloi, e nxiti dhe e bindi mikun të rrinin të dy bashkë në shtëpi. Pastaj qetë-qetë nën shiun e pandërprerë të gurëve dhe të hirit që vullkani hidhte sipër tyre, bëri një banjo dhe u shtrua në tryezë gjithë gëzim. Erdhi një çast që miku nuk qëndronte dot më dhe donte që me çdo kusht të largoheshin. Plini qëndroi përsëri i qetë dhe u shtri për të fjetur. Të nesërmen e gjetën të vdekur nga nxehtësia e llavës.
    My silence doesn't mean I am gone!

  6. #66
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PLUTARKU



    PLUTARKU (46-126) moralist dhe historian i Greqisë së Vjetër, autor i 46 jetëshkrimeve të romakëve dhe grekëve të vjetër



    * Plutarku e donte shumë vendlindjen e tij të vogël, Keronenë. Megjithëse i kishin thënë që të jetonte në Romë ose në Athinë, ai e mbylli jetën në fshatin e lindjes. Miqëve të tij u thoshte:
    - Unë e di që Keronea është një fshat i vogël, por nuk do të largohern kurrë prej këtu, sepse nuk dua të bëhet edhe më i vogël me largimin tim.

    --------------------------------------------------------------------
    POLIKLETI



    POLIKLETI Skuptor i shquar grek i shekullit të 5 p.e. r.



    * Polikleti i Sicionit për të mposhtur kritikët e tij filloi në të njëjtën kohë dy shtatore të konceptuara njëlloj: njërën e bëri të hapur, duke ndryshuar idenë e tij sipas sugjerimeve që i bënin kritikët, ndërsa tjetrën duke dëgjuar vetëm frymëzimin e vet. Pasi i mbaroi të dy skulpturat i ekspozoi. Ajo që kishte punuar fshehurazi u lëvdua shumë, kurse për tjetrën pati shumë vërejtje.
    - Kjo që e kritikuat shumë, - tha Polikleti, - është vepër e kritikëve të mij, ndërsa kjo që e lëvduat është puna ime.



    * Skulptorët më të mirë të Greqisë u ftuan ne konkurs për një shattore që do të paraqiste Amazonë. Kur të gjithe i mbaruan veprat e tyre, juria kërkoi nga konkurruesit që të jepnin mendimin për statujën që meritonte çmimin e pare dhe të dytë. Çdo konkurrues pohonte se statuja e vet ishte më e mira dhe meritonte çmimin e pare dhe të gjithë ishin te mendimit se statuja e polikletit meritonte çmimin e dytë. Juria i mblodhi të gjitha mendimet dhe arriti në përfundimin se Amazona e Polikletit ishte më e bukura dhe i dha çmimin e parë.
    My silence doesn't mean I am gone!

  7. #67
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PUÇINI, Xhakomo



    PUÇINI Xhakomo (1854-1924) muzikant i shquar italian


    * Suksesi i operës "Manon" në Torino ishte i madh. Pas shfaqjes së shtatë personalitetet më të shquara të qytetit dhanë një pritje për nder të mjeshtrit. Puçini e ndiente veten të lumtur, por druhej të mbante një fjalim: gojtaria ishte ankth për kompozitorin e shquar. Megjithatë ai përgatiti një fjalim të shkurtër dhe e shkroi në manshetën e këmishës. Kur u ngrit për të folur e pushtoi pështjellimi, aq sa nuk mundi të shqiptojë asnjë fjalë nga ato që kishte përgatitur. Buzëqeshi dhe bëlbëzoi me zë të mbytur: - Faleminderit të gjithëve!
    Kur po ulej me një lëvizje të krahut rrëzoi për tokë pesë a gjashtë shishe dhe gota.
    Ky ishte pagëzimi i operës Manon.



    * Gjatë kompozimit të Bohemës Puçimi kujton me shumë përmallim restorantin Excelsior kur ishte në Milano në vitet 1880- 1890. Ai lokal ishte shpëtimi i të gjithë artistëve që ishin pa para. Usta Xhixhi u jepte të gjithëve të hanin pa paguar. Por kishte rast që ndonjeri paguante menjëherë pasi hante. Kjo ishte një gjë e jashtëzakonshme. Kamerieri kur dorëzonte paratë në arkë i pëshpëriste pronarit në vesh:
    - Ai zotnia atje poshtë ka paguar lekët në dorë.
    - Dhe ti pranove? - e pyeste usta Xhixhi me ton qortues.
    - Po çfarë të bëja? Ai nguli këmbë të paguante me zor! Pronari psherëtinte thellë dhe thoshte:
    - Durim, se bota është plot me njerëz origjinalë!
    Ai shkoi në guzhinë për t'i treguar së shoqes me zë të mallëngjyer se ishte një zotni që kishte dashur të paguante.
    - Dua ta vështroj? - thoshte e habitur zonja Terezë dhe afrohej për të parë tipin e çuditshëm.



    * Kur ishte për herë të parë në Vjenë, më 1891, Puçini dinte vetëm katër fjalë gjermanisht. Ditën e parë i bëri shenjë kamerierit me gisht në një rresht të listës së gjellëve ku ishte shkruar Kotoletë me patate. Në këtë kotoletë atij iu duk se kishte gjetur një gjellë italiane sipas dëshirës së tij. Kjo ishte e mirë po...për drekë e darkë dhe për dhjetë ditë me radhë ai nuk hëngri tjetër veçse kotoletë. Kamarierët nuk e shpjeguan dot këtë parapëlqim të çuditshëm.


    * Në çdo qytet të botës Puçini ëndërronte gjithnjë për vendlindjen e tij të vogël. Ja si e shprehte ai mallin për vendlindjen në një letër gjeografike: "Londra, 6 milionë banorë (që janë me të vërtetë shumë), lëvizje e pafund, skëterrë e papërshkmeshme. Gjuha e vështirë, gra të bukura, shfaqje të shkëlqyera, shpenzime të mëdha. Qytet jo shumë i bukur, por tërheqës. Parisi, me i bukur dhe i gëzuar dhe me pak lëvizje dhe më pak karakteristik. Jetohet ne mënyrë të shkëlqyeshme. Kam një dëshirë të çmendur që të argëtohem në këtë qytet per dy, tre, kater ose pesë muaj. Kam mik Zolanë. Kush do ta kishte menduar një gjë të tillë për organistin e varfër të Mutilanos. Mançesteri, vendi i tymit të zi, i të ftotit të tmerrshëm, i shiut, i pambukut (mjerë ai që nuk vishet me të leshta) dhe i mjegullës. Një ferr i vërtetë! Ditë të tmerrshme. Brukseli, shtëpi të bukura, pallate, monumente, rrugë të shkëlqyera, por më shunië provincial në krahasim me Londrën dhe Parisin. Milanoja, vend tepër simpatik, i vetmi në Itali për të jetuar... dhe i nevojshëm për punët e mia. Torre del Lago.) kënaqësi e papërshkrueshme, parajsë e vërtetë... Banorë 120, shtëpi 12".



    * Vitet që kaloi Xhakomo Puçini në konservatorin e Milanos ishin shumë
    të vështira.
    Kur kujton atë kohë, mjeshtri thoshte se i ndiente ende shqetësimet e stomakut. Për të shpenzuar sa më pak duhej të gatuante vetë ndonjë lloj gjelle, ndonëse e zonja e shtëpisë e kishte ndaluar. Shpesh arrinte të fergonte një vezë me gjalpë dhe, që të mos dëgjohej zhurma e skuqjes ne tigan, i binte pianos. Në dhomën tjetër e zonja e shtëpisë i thoshte e mallëngjyer:
    -1 shkreti djalë, ta këput shpirtin, gjithë ditën rri duke studiuar.


    * Për të siguruar qymyrin për gatimet e tij të fshehta, Puçini bënte një lojë tjetër. Me një valixhe në dorë dilte jashtë.
    - Jeni për rrugë zoti Puçini? - i thoshte portierja.
    - Po, po shkoj të bëj një sbëtitje deri në Monxa21,
    - Po e marr edhe valixhen me vete?
    - E, po e marr se rrugë është, nuk i dihet.



    * Kur pas nja treçerek ore, kthehej me valixhen e vogël në dorë, ajo i thoshte:
    - Si? U kthyet kaq shpejt?
    - Po, për fat të keq më la treni për një minutë.
    Pastaj hynte në dhomë, hapte valixhen, nxirrte qymyrin të cilin e blente në një dyqan shumë larg vendit ku banonte, ne mënyrë që të mos binte në sy.


    * Kur studionte në Konservatorin e Milanos, Puçini jetonte së bashku me të vëllanë, Mikelin, dhe me një kushëririn e tij.
    Që të tre kishin pak para për të harxhuar. Një mik i Puçinit gjeti midis letrave të kompozitorit një fletore që ia dha për të mbajtur shënim shpenzimet. Kjo fletore mbante emrin e veçantë dhe profetik: "Regjistri i shpenzimeve. Rruga e bohemës 1881". Nën datën një nëntor që ishte ditë feste, i vetmi shpenzim i ditës ishte një peshk i thatë.
    - Ishte mëngjesi për ne të tre, - tha Puçini kur e pyetën, - madje për katër sepse siç më kujtohet kishim ftuar edhe një mik atë ditë.
    Një harengë e ndarë në katër pjesë, ashtu sikurse tek opera "Bohema".


    * Të gjitha pjesët qe vuri në skenë, Puçini i provoi më parë në jetë. Në periudhën e jetës studenteske Puçini ishte i lidhur me një rrobaqepëse që bënte kapele, një diçka e tillë si Mimija. Për ta marrë për drekë Puçinit i duhej të linte peng pallton, ashtu sikurse Kolini "mantelin e vjetër".


    * Kur Puçini po vdiste, deshi t'i rrinte pranë i biri, Antoni. Atë e kapi fort për dore dhe nuk e lëshoi. I shtrirë në shtrat nguli shikimin përpara sikur shikonte dhe dëgjonte diçka.
    Nuk kishte sy të frikësuar, por më shumë të mrekulluar, si sytë e një fëmije që shikon diçka të habitshme. Pastaj dora e tij lëvizi dhe rrëshqiti sikur binte në një tastierë të padukshme për të interpretuar muzikën që i ndiente thellë brenda vetes
    My silence doesn't mean I am gone!

  8. #68
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    PUSHKIN, Aleksandër



    PUSHKIN Aleksandër (1799-1837) poet i shquar, themelues i letërsisë së re ruse


    * Pushkini kishte mendimin se nga krushqitë me familjet e huaja mbretërit e shteteve evropiane kishin gjithnjë më pak gjak nga kombi i tyre dhe po bëheshin të huaj për popullin e vet. Për t'u treguar bashk-atdhetarëve të vet për Carët e Rusisë ai mori nga një hanxbi disa gota bosh dhe një gotë plot me verë të kuqe.
    - Kjo, - thoshte duke mbajtur në dorë gotën me verë, është Pjetri ynë
    i madh, njëqind herë rus.
    Në gotën e dytë përzjeu gjysmën verë dhe gjysmën ujë, në të tretën një çerek verë dhe në pjesën tjetër ujë dhe gotën e fundit e mbushi vetëm me ujë dhe shumë pak verë.
    - Dhe këta, - thoshte ai, - janë pasardhësit. Cari i atëhershëm Aleksandri II paraqitej me një gotë uji që skuqej fare pak.



    * Kur kishte miqësi të madhe me poetin e shquar polak Miçkieviç një mik i tha:
    - Kij kujdes Pushkin, ti e lavdëron vazhdimisht Miçkieviçin. Mirëpo do të shohësh se një ditë ky djalosh do të ketë më shumë popullaritet se ti.
    - Miku im, kjo tashmë ka marrë fund. Dhe është një gjë shumë e drejtë sepse Miçkieviçi është poet shumë më i madh se unë.



    * Miqtë e qortonin Pushkinin sepse nuk largohej kurrë nga Rusia.
    - Ka shumë botë për të parë, - i thoshin.
    - E, ç'farë do të bëj nëpër botë? - u përgjigjej Pushkini. Natyra më është paraqitur mua shumë më e bukur se sa është në realitet. Mund të udhëtoj për t'u takuar me njerëz të mëdhenj... kjo po, mirëpo nga çasti që kam njohur Miçkieviçin, që është njeriu më i madh në botë, me të tjerët nuk kam asnjë punë.



    * Në Petërburg një poet polak me emrin Bulgarin, që kishte marrë nënshtetësinë ruse nuk ia pëlqenin poemat.
    Për këtë iu ankua Pushkinit dhe mossuksesin e tij lidhte me origjinën polake. Pushkini iu përgjigj:
    - E keqja nuk është se jeni polak. Edhe Miçkieviçi është polak. Mund të ishit edhe tartar dhe nuk dotë dëmtoheshit aspk. E keqja është se jeni Bulgarin, vetëm kjo ju dëmton.


    * Kur Pushkini përfundoi "Boris Gudonovin"1} nisi ta lexojë nëpër sallone. Censura ndërhyri që t'i ndalonte këto lexime, sepse drama ende nuk kishte kaluar nëpër kontrollin e saj. Madje i thanë se për këtë dramë duhet të jepte mendim edhe vetë car Nikolla I. Cari e lexoi dhe urdhëroi të hiqeshin skenat popullore dhe vepra të merrte trajtën e një romani.
    Pushkini atëherë e mbylli dramën e vet në arkë.




    * Në teatër po luante aktorja e famshme e kohës Asenkova, që Pushkini nuk e duronte dot. Të dy personat që Pushkini kishte në krahë ishin entuziastë dhe duartrokisnin me sa fuqi që kishin. Ata kur panë qëndrimin indiferent të Pushkinit, folën me njëri - tjetrin.
    - Duhet të jetë budalla.
    - Zotërinj, - tha ai, - nuk jam budalla, këtë e kam provuar, jam poeti Pushkin. Për fyerjen që më bëtë meritoi që t'ju jap disa pëllëmbë secilit nga ju, por druaj se nga zhurma e tyre aktorja mund të kujtojë se po e duartrokas.



    * Një ditë poeti ishte në humor të keq se nuk kishte para:
    Në atë kohë erdhi për ta takuar këpucari i tij. Duke kujtuar se kishte
    ardhur për t'i kërkuar paratë e këpucëve që kishte bërë kohët e fundit,
    Pushkini e priti shumë keq.
    - Nuk kam asnjë dhjetësh që të jap! - ulëriu poeti.
    - Po unë nuk kam ardhur për të marrë por për t'ju sjellë - shpjegoi këpucari.
    Kur pa se Pushkini mbeti i habitur ai vazhdoi:
    - Kam prodhuar një xhelatinë për të lustruar këpucët dhe për këtë do të dëshiroja që të bleja nja tetë fjalë nga krijimtaria juaj, tetë fjalë që do të më shërbejnë shumë për të bërë të njohur vlerat e lustrës sime.
    - Ju jeni i çmendur!
    - Jo aspak. Do të doja të shtypja mbi kutinë e lustrës sime vargun tënd "më i qartë ditën, më i errët natën". Dhe ju ofroj për këtë varg Pesëdhjetë rubla.
    Nga gëzimi Pushkini pranoi menjëherë dhe i mori me kënaqësi të pesdhjetë rublat
    My silence doesn't mean I am gone!

  9. #69
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    NERONI


    NERONI (37-68 e.r.) perandor romak që u dallua për aventurat dhe mizoritë e tij të përbindshme

    * Në fillim të karrierës së tij Neroni sikur po i drejtonte mirë dhe me drejtësi punët e Romës.Më pas nisi të shoqërohej me njerëz të shthurur dhe tek ai u zgjuan instiktet më të ulëta njerëzore. Kalonte netët nëpër rrugë e taverna dhe dehej e bënte çdo lloj paturpësie. Një natë një senator po kthehej në shtëpi së bashku me të shoqen. Disa rrugaçë iu sulën por senatori i detyroi që t'ia mbathnin të turpëruar. Në përleshje me ta senatori kishte goditur edhe Neronin, të cilin nuk e kishte njohur në errësirë. Të nesërmen, kur mori vesh se kishte qëlluar perandorin, ai i shkroi një letër ku i kërkonte ndjesë. Neroni e lexoi letrën dhe thirri:
    - Si? Ai më ka qëlluar mua dhe rron ende? Ditën tjetër dha urdhër që të vritej menjëherë.

    * Pasi vrau nënën e tij, Agripinën, gjithë Roma u mbush me urrejtje të pashoqe për Neronin. Një mëngjes statuja e tij u shfaq e mbuluar me një thes. Kjo ishte shenjë e dënimit me vdekje, për ata që kishin vrarë prindërit.

    * Të panumërta qenë krimet mizore. Midis të tjerave, ai e humbi jetën gruas së tij të dytë, Popesë, ministrave e mësuesve të tij Seneka dhe Burro, këshilltarit Petroni e të tjerë.
    Për këto vrasje mizore ai thoshte:
    - Paraardhësit e mij nuk i kanë gëzuar kështu si unë të drejtat pushtetit absolut. Më pëlqen më mirë të jem i urryer sesa i dashuruar, sepse për të qenë i dashuruar nuk varet vetëm nga unë, ndërsa për të qenë i urryer varet krejtësisht nga unë.

    * Neroni kujtonte se ishte artist i madh, veçanërisht si këngëtar. Ai këndonte nëpër teatro dhe rrugëve. Për të ruajtur zërin mbante dietë ushqimore dhe pinte purgativ rregullisht. Midis publikut kishte roje të fshehta që kapnin ata që nuk duartrokisnin. Një nga këta ishte edhe Vespasiani, i cili për pak sa nuk la kokën e tij sepse ishte duke fjetur kur Neroni po këndonte. Një grek bëri "padrejtësi" një herë sepse këndoi më mirë se Neroni. Për këtë u arrestua dhe përfundoi në gjyq.

    * Neroni trodhi një herë një djalë shumë të bukur, një farë Sporo, e veshi si grua dhe e martoi. Një romak që po shikonte këtë dasmë tha:
    - Ah, sikur i ati i këtij përbindëshi të ishte martuar me një grua të këtij lloji.

    * Kur po kalonte rrugës dëgjoi dikë që bërtiti:
    - Digje të gjithë botën, kur unë të kem vdekur. Për mua s'do të ketë asnjë rëndësi.
    - Kurse mua, përkundrazi, - tha Neroni - do të më pëlqente ta shikoja duke u djegur tani që jam ende i gjallë.
    Disa ditë më vonë shpërtheu zjarri i madh në Romë, ndërkohë që perandori këndonte këngën e djegies së Trojës.

    * Mbi truallin e djegur të Romës, Neroni ndërtoi pallatin e tij, një pallat të mrekullueshëm, me kolonata mermeri të çmuar, me lulishte, kopshte, shatërvane, e parqe të mëdha.

    * Senati u lodh me krimet dhe poshtërsitë e Neronit, prandaj vendosi ta hiqte qafe duke e zëvendësuar me Galbën. Për këtë nxori një dekret që e shpallte Neronin armik të shtetit. Kryetar i kësaj revolte ishte Vindiçe. Neroni i tërbuar vuri çmim për kokën e Vindiçes. Ai kur e mori vesh thirri:
    - Neroni i premtoi dhjetë milionë sesterca atij që do t'i shpjerë kokën time, kurse unë jam gati të jap edhe më shumë.
    Do t'i jap kokën time që do të më sjellë kokën e Neronit.
    My silence doesn't mean I am gone!

  10. #70
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    NEJ, Mishel



    NEJ Mishel (1769-1815) martshall i shquar francez



    * Në betejën e Vaterlosë mareshalli Nej tregoi heroizëm të rrallë. I përgjakur nga plagët që kishte marrë dhe me shpatën e thyer në dorë ai thërriste:
    Hajde shikoni o ushtarë si vdes një mareshall i Francës. Mirëpo vdekja nuk po i vinte dhe i ndinjuar shpërthente: - Si? Nuk ka pra një plumb për mua? Do të doja që të gjitha predhat e pushkëve dhe të topave të më futeshin në bark.


    * Kur burbonët u kthyen për të dytën herë në Francë, Nej u arratis në fshatin San- Alban, ku mbajti emër të rremë dhe qëndroi në shtëpinë e të afërmëve të gruas së tij. Mareshalli kishte marrë me vete shpatën, që ia kishte dhuruar Napoleoni ditën e martetsës. Në këtë shtëpi një mik e pa shpatën dhe u mrekullua shumë prej saj. Bukurinë e shpatës i përshkoi një miku tjetër.
    - E njoh atë shpatë, - tha atëherë ai. Nuk mund ta ketë tjetër kush veçse mareshalli Nej. Pastaj e kallëzoi te prefekti, i cili po atë natë e rrethoi shtëpinë me xhandarë. Të nesërmen në mëngjes Nej hapi dritaren dhe pyeti se ç'kërkonin gjithë ata xhandarë:
    - Kemi ardhur të arrestojmë Mareshallin Nej, - u përgjigjën ata.
    - Epo mirë, mareshalli Nej jam unë, - u përgjigj ai me guxim dhe u dorëzua.


    * Kur Nejin e sollën të lidhur në Paris, një mik i tij, komandant i një njësie të fortë ushtarake, e njoftoi të përgatitej se ai kishte gjetur mënyrën për ta liruar.
    - Jo, - iu përgjigj Nej, - kam dhënë fjalën time të nderit se nuk do të kërkoj të arratisem.


    * Në proçesin gjyqësor kundër mareshallit Nej, mbrojtësi i tij, avokati Dypë, vuri në dukje se Neji kishte lindur në një territor jo krejtësisht francez. Mareshalli u zemërua shumë dhe protestoi:
    - Unë jam francez dhe dua të vdes francez.
    Kryetari i gjyqit special përpara se të jepte dënimin me vdekje lexoi nenet e ligjit. Nej pa e prishur qetësinë dhe pothuaj duke buzëqeshur e ndërpreu duke thënë:
    - Lëri gjithë këta tituj të kotë dhe thoni se Mishel Nej do të jetë mbas pak një grusht me dhë.

    * Mbi varrin e tij e shoqja la këtë mbishkrim:
    "Tridhjetë e pesë vjet i mbuloi me lavdi dhe vetëm një ditë bëri gabim".
    My silence doesn't mean I am gone!

  11. #71
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MOR, Tomas



    MOR Tomas (1478-1535) humanist i shquar anglez i epokës së Rilindjes dhe një nga themeluesit e socializmit utopik

    * Një zotni shumë i pasur i dërgoi Tomas Morit si dhuratë dy amfora të mëdha prej argjendi me një vlerë shumë të madhe, që ai dha ta ndihmonte në një proçes gjyqësor të rëndësishëm.
    Tomas Mori i mbushi të dy enët me verë nga ajo më e mira e kantinës së tij dhe ia ktheu prapë me të njëjtin shërbëtor që ia kishte dërguar.
    - I thuaj, të lutem, atij zotnisë tënd, se gjithë vera e kantinës sime është në dispozicion të tij.



    * Ditën e ekzekutimit të tij me vdekje, berberi e pyeti Tomas Morin në donte t'i qethte flokët.
    - Miku im, - iu përgjigj ai, - po të vë në dijeni se unë dhe mbreti kemi një proçes rreth kokës, prandaj unë nuk dua të bëj ndonjë shpenzim për këtë deri sa çështja të marrë vendim të prerë.

    * Kur Tomos Morin e çuan pranë karamanjollës, ai iu lut dikujt aty afër që t'i jepte dorën për t'u ngjitur lart në vendin e ekzekutimit.
    - Më falni , - i tha atij, - po nuk kam për t'ju kërkuar të njëjtin favor kur të zbres
    My silence doesn't mean I am gone!

  12. #72
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MORELI, Domeniko


    MORELI Domeniko (1826-1901) piktor i shquar realist italian

    * Kur ishte i ri Moreli mori pjesë në revolucionin napoletan të 1848- ës. Më 15 maj u plagos në ballë. Në atë kohë ushtarët e mbretit Fredinand e kishin arrestuar dhe do ta pushkatonin. Pushka me të cilën do të qëllonin ishte aq afër sa maja e bajonetës preku ballin e tij. Me një lëvizje të duarve e kapi fort tytën e pushkës dhe e shmangu plumbin. Ai u gërvisht në fytyrë dhe kapaku i sipërm i syrit të djathtë iu nda më dysh. Sytë për mrekulli nuk iu dëmtuan. Atëherë e goditën shumë herë në kokë dhe e lëshuan për tokë gjysmë të vdekur.

    * Moreli ekspozoi më 1855 në Napoli një tablo ku paraqiste martirin e ndenjave njerëzore. Njëri, të cilit ia kishte treguar tablonë, i kishte thënë: - Kujdes se mos të të futin brenda!
    Në figurën e murgut të martirizuar piktori jepte tipin e një të riu liberal dhe figurën e ekzekutimit jepte tipin e policit të ashpër.
    Këtë kuadër e kuptoi mirë edhe mbreti Ferdinand II, i cili i tha autorit: - Tablo të bukur keni bërë! Por mos bëni piktura që fshehin qëllime të caktuara.

    * Moreli e donte shumë piktorin e ri Çelentano, të cilin e ndihmonte dhe i jepte këshilla. Për të ishte bërë mësues dhe baba. Një herë i vëllai i Çelentanos, në vend që të shprehte mirënjohjen për të gjithë ato që kishte bërë për të, shfaqi pakënaqësinë dhe i tha:
    - Lëreni të qetë vëllanë tim në profesionin e tij. Ju me ato idetë tuaja të reja turbulloni gjysmën e botës.
    My silence doesn't mean I am gone!

  13. #73
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MOCART, Volfang Amadeus

    MOCART Volfang Amadeus (1756-1791) kompozitor i madh austriak

    * Mocarti i vogël ishte në Paris, kur sapo kishte mbushur shtatë vjeç e gjysmë. Luajti në klaviçembal në mënyrë të mahnitshme, improvizoi arie të vogla e sonete sa që i habiti dëgjuesit. Edhe kur i ati, për t'i bërë më të qarta aftësitë e tij të jashtëzakonshme, ia mbuloi tastierën me një cohë leshi të hollë, ai ekzekutoi jo më keq se kur tastiera ishte e zbuluar. E thirrën në oborr ku mbreti e përgëzoi dhe mbretëresha e ngopi me ëmbëlsira. Në fund donte ta shikonte edhe Zonja Pompadur. Ajo për ta parë sa më mirë e vendosi në këmbë mbi një tryezë. Djali i vogël i zgjati dorën që t'ia puthte, por ajo nuk dënjoi t'i përgjigjej kësaj kërkese. Atëherë Mocarti i vogël, të cilin e kishte puthur perandoresha Mari Tereza, u prek dhe i tha:
    - Kush është kjo grua kryelartë që nuk do të më puthë, kur vetë perandoresha më ka puthur?
    Ai i tha këto fjalë në gjermanisht. Pompadur nuk e kuptoi, ndryshe Mocarti i vogël mund të përfundonte në podrumet e Bastijes.

    * Mocarti u kthye në Paris në moshën njëzetvjeçare, kur i vdiq e ëma. I pikëlluar la hotelin, ku qe ftuar nga Grim, i cili nuk kishte asnjë besim në aftësitë muzikore të Mocartit.
    Ai e detyroi djalin që të largohej të cilit iu desh të ndalej në Strasburg për të dhënë një koncert sepse nuk kishte paratë e nevojshme për udhë. - Salla më kishte pritur, - thoshte më vonë Mocarti, - në një tryezë të përgatitur për njëzetekatër vetë, ku vetëm tre a katër ishin duke ngrënë. Ky ishte dështim i plotë për Mocartin. Pasi u paguan shpenzimet, atij i dhanë si shpërblim një luigj, që ishte i mjaftueshëm vetëm për të bërë me karrocë një copë rrugë tjetër.

    * Mocarti u martua me të bijën e një kopisti të teatrit: Kjo vajzë quhej Kostanca dhe Mocarti u martua me të pas shumë kundërshtimesh. Çifti ishte i lumtur dhe Mocarti qe bashkëshort shumë i mirë. Kur Kostanca ishte e sëmurë, i shoqi, para se të dilte nga shtëpia i shkruante nga një pusullë. Në njërën prej tyre shkruhej: "Mirdita e dashura gruaja ime. Shpresoj se do të kesh fjetur. Nuk po të çoj shpejt se mos ftohesh. Mos u lodh dhe se mos u grind me personelin e shërbimit. Kujdes mos pengohesh në pragun e paradhomës. Mos i bëj të gjitha punët e shtëpisë derisa të vij edhe unë."

    * Kur u dha opera "Don Zhuan" për herë të parë, mbreti e përgëzoi Mocartin, por nga që nuk kuptonte fare nga muzika i tha;
    - More, sa shumë nota që kishte! Dhe Mocarti ia priti:
    - Madhëri, as edhe një më shumë nga ç'duhej.


    * Mbas triumfit të "Don Zhuanit" Mocarti e la Pragën mikpritëse dhe u kthye me shpirt të turbulluar në Vjenë, ku kundërshtarët e tij arritën ta shtyjnë edhe gjashtë muaj premierën e operës.
    Më në fund vullneti perandorak bëri që "Don Zhuani" të shfaqej, por nuk u pëlqye. Perandori Jozef i tha atëherë Mocartit:
    - Vepra është e lartë, ndoshta edhe më e bukur se "Figaro" por nuk është ushqim për dhëmbët e vjenezëve të mi.
    Mocarti iu përgjigj;
    - Atëherë le t'u japim kohë që ta përtypin.

    * Një mbrëmje Mocarti vuri në bast me Hajdenin me një shishe shampanjë në qoftë se ai do të ishte i zoti të luante në piano një pjesë që e kishte kompozuar atë mëngjes. Basti u pranua dhe Hajdeni u ul në piano. Në një çast u ndal edhe tha:
    - Është e pamundur, s'vazhdohet.Dy duart e pianistit mund të rroknin skajet e tastierës, ndërsa një notë që ndodhej në qendër as që mund të ekzekutohej fare.
    Atëherë i erdhi radha Mocartit i cili qetë-qetë u ul në piano dhe nisi të luante. Ai luajti edhe notën fatale, po si?... me hundë! Të gjithë të pranishmit qeshën dhe Mocarti e fitoi bastin.



    * E pyetën një herë Auberin se kush ishte kompozitori më i madh. - Bethoeni, - u përgjigj menjëherë, e pa ngurim ai.
    - Si - thirri bashkëbiseduesi -po Mocarti?



    * Mocarti i vogël shkoi me familjen nga Salcburgu në Vjenë. Në portën e qytetit doganierët u bënë gati për të kontrolluar plaçkat. Mocarti ndërkohë po i binte violinës dhe ata të emocionuar nga interpretimi i fëmijës nuk ia kontrolluan plaçkat sipas rregullit.

    * Në moshën njëzet vjeç Mocarti u fye rëndë nga një fisnik.
    - Në qoftë se nuk jam fisnik, nga shtresa shoqërore, në shpirt jam më fisnik se ju, - iu kthye me kryelartësi. - Nga ky çast që më fyet mua, nuk jemi gjë tjetër veçse një fundërrinë.

    * Në vitin 1791 një i panjohur i tha Mocartit:
    - Shkruamëni një Rekuim.
    Tha këto fjalë misterioze dhe i panjohuri iku, pa u dukur fare sikurse edhe kishte ardhur dhe nuk u pa më.
    Mocarti pati një mbresë të thellë nga ky takim. E shkroi Rekuimin me një forcë misterioze dhe pak ditë më vonë vdiq.
    Ditën që vdiq Mocarti ishte një furtunë e madhe që vazhdoi edhe të nesërmen. Kjo pengoi edhe njerëzit më të afërm që të merrnin pjesë në varrim. Të vdekurin e çuan në varreza të pa shoqëruar puthuaj nga asnjeri.
    Tri ditë më vonë e shoqja shkoi në varreza për të parë vendin ku ishte varrosur burri i saj.
    - Amadeo Mocart? - pyetën varrmihësit.- Nuk e kemi dëgjuar këtë emër dhe nuk kemi varrosur njeri me këtë emër.
    Mocartin e madh, në atë stuhi të tmerrshme të natyrës e kishin varrosur shpejt e shpejt në një varr të zakonshëm ku shiu i zhduku shenjat e grumbullimit të dheut. Edhe sot nuk dihet me saktësi vendi se ku pushojnë eshtrat e kompozitorit të shquar.
    My silence doesn't mean I am gone!

  14. #74
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MALINBRAN, Maria



    MALINBRAN Maria (1808-1836) këngëtare e shquar



    * I ati i Maries ishte këngëtari i famshëm italian Garcia, i cili si mësues i kantos i së bijës ishte shumë i ashpër. Ai kërkote aq shumë sa që fëmija nuk arrinte t'i plotësonte. Atëherë filloi dajaku. Kur fqinjët dëgjonin thirrjet me zë të lartë të vajzës së vogël, të cilën e rrihte i ati, dilnin nëpër dyer e dritare dhe u thonin kalimtarëve;
    - Nuk ka asgjë. Është zoti Garcia që i mëson kanto së bijës.

    * Kur Malibrani këndoi në Londër, përveç luleve i çuan në skenë edhe një çek prej njëmijë stërlina.
    Publiku kërkoi që ky çek të lexohej. Një tenor lexoi: "Banka angleze, bono për njëmijë stërlina që i paguhen prurësit me të parë". Malibrani i ndërpreu leximin dhe i tha publikut:
    - Çeku më është dorëzuar gabimisht mua. Në të vërtetë i drejtohet të varfërve të qytetit. Publiku, që e kuptoi mirë artisten, i dyfishoi duartrokitjet.

    * Herën e parë kur Malibrani luajti rolin e Desdemonës, Otelloja ishte babai i saj, tenori i shquar Garcia. Ai e kapi me forcë kur ishte në skenë dhe e goditi. E tmerruar nga shprehja e fytyrës së Garcias, Malibrani i kapi fort dorën dhe ia kafshoi sa e gjakosi. Garcia nxori një britmë të tillë dhimbjeje, të cilën publiku e mori si në efekt recitimi. Akti mbaroi me duartrokitje të vazhdueshme.

    * Lamartini e përgëzonte Malibranin sepse ajo fliste mirë frengjisht, italisht, anglisht, spanjisht dhe gjermanisht.
    - Po, u përgjigj artistja, për mua është shumë e përshtatshme që mund t'i shpreh mendimet e mia në gjuhën që më pëlqen. Kur një fjali nuk më shkon në një gjuhë e kaloj në një tjetër. Unë marr hua një mëngë nga anglishtja, një jakë nga gjermanishtja dhe xhaketën nga frëngjishtja.
    Dhe Lamartini i tha:
    - E gjithë kjo, zonjë, formon një kostum të mrekullueshëm prej arlekini! - Pa dyshim, - u përgjigj me gjallëri Malibrani, por nuk ka rrezik, pra asnjë rrezik, që unë të vë maskën.
    My silence doesn't mean I am gone!

  15. #75
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MANXONI, Aleksandër



    MANXONI Aleksandër (1785-1873) shkrimtar romantik, autor lirikash politike, tragjedish, etj.



    * Në kolegjin e Luganos, Manxoni kishte si mësues priftin Soave, i cili ishte i ashpër dhe përdorte një thupër për të ndëshkuar nxënësit e pasjellshëm.
    - Në qoftë se nuk do të jeni të vëmendshëm nuk do të mësoni dot shkencë.
    - Dhe ne do të bëjmë pa të - u përgjigj me guxim Maruoni i vogël.


    * Manxoni përtonte për të kthyer përgjigjet e letrave. Një herë kushëriri i tij, Xhakomo e qortoi se nuk kishte bërë përgjigje urgjente kujdestarit të tij. - Si? - ia bëri Maruoni i habitur, - sapo kanë kaluar tetë ditë që më ka dërguar letrën dhe më duket t'i përgjigjem?
    Po janë gjëra që duhen menduar mirë dhe shkruar me kujdes që pasardhësit të mos na gjejnë gabime gramatikore.


    * Manxonit i bëri vizitë një plak që lëvdohej se ishte shumë i madh në moshë. Kur iku mysafiri, shërbëtorja i tha Manxonit se nuk iu duk aq i vjetër sa thoshte. Manxoni iu përgjigj:
    - Ka mbledhur andej - këtej vitet që hedhin poshtë zonjat.
    My silence doesn't mean I am gone!

  16. #76
    i/e regjistruar Maska e D&G Feminine
    Anëtarësuar
    08-08-2003
    Postime
    2,659
    Faleminderit Davius!

    Tema eshte shume interesante. Nje pyetje: Nga i ke marre keto shkrime (mqs jane ne shqip po te pyes).

  17. #77
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MARAT, Zhan Pol


    MARAT Zhan Pol (1744-1793) revolucionar i vendosur, mjek dhe shkencëtar, një prej gazetarëve më popullorë të revolucionit francez

    * Marat studionte shumë.Për këtë thoshte:
    Studimi është bërë për mua një nevojë nxitëse e shpirtit.Kënaqësitë më të mëdha i kam gjetur në studimet.Për të nxjerrë numrin e parë të gazetës së tij "Miku i popullit" Maratit iu desh të shpenzonte çdo gjë, bile të shiste edhe çarçafët e tij. Gazeta pasqyronte polemika të ashpra të lexuesve, ndaj gazeta u sekuestrua disa herë.
    Marati u fsheh shtëpi më shtëpi deri sa gjeti strehim e mikpritje te qytetari Evrad, me vajzën e të cilit, Simonën, ra në dashuri. Ai e çoi Simonën pranë një dritareje, e vuri dorën e tij mbi dorën e shoqes së tij të dashur dhe i propozoi të martoheshin:
    - Në këtë tempull të gjerë të natyrës kërkojmë dashurinë e zotit për betimin e përjetshëm të besnikërisë.
    Simona u kënaq me këtë rit të thjeshtë dhe që nga ai çast e quajti veten bashkëshortore të Maratit.

    * Kur e akuzoi Konventa, Marati nxori revolverin, vuri grykën e tij në tëmth dhe tha:
    - Në qoftë se ngulni këmbë me këtë akuzë unë do t'i hedh trutë në erë këtu në këmbët e kasaj tribune. Kjo do të jetë mirënjohja që unë kam për atdheun dhe revolucionin.
    Askush nuk e përmendi më akuzën kundër Maratit.

    * Gruaja e Maratit, Simona, nuk po lejonte të hynte në shtëpi një vajzë e re, e bukur dhe elegante. Ajo mbante në dorë freskore dhe në supe kishte hedhur një shall të bukur në ngjyrë të kuqe. Marati urdhëroi që e panjohura të hynte dhe Simona nuk e kundërshtoi më.
    Pak minuta më vonë u dëgjuan rënkimet e mbytura të Maratit që po vdiste. Vizitorja, Karlota Kardai, bashkëpunëtore dhe agjente e zhirondinëve, e kishte vrarë.
    Karlota Kardai e vrau Maratin kur po korigjonte bocat e gazetës së tij. Gjaku që shpërtheu prej plagës së hapur nga thika rodhi mbi faqet e gazetës "Miku i popullit".
    Davidi bëri një tablo kur paraqiste vrasjen e Maratit. Poshtë saj shkroi "Pasi nuk mundën të më korruptojnë më vranë".
    My silence doesn't mean I am gone!

  18. #78
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MENDELSON, Feliks


    MENDELSON Feliks (1809-1847) muzikant i famshëm gjerman



    * Mendelsoni kishte një kujtesë të habitshme. Në një takim muzikantësh me autoritet, Listi solli një pjesë të re nga kompozimet e tij dhe e interpretoi në piano aq bukur sa që i la të gjithë të pranishmit të habitur. Interpretimi dhe kompozimi ishte mjaft i ndërlikuar. Pas kësaj prove asnjë nga muzikantët e pranishëm nuk donte të luante ndonjë pjesë në piano. Mendelsoni u ngrit qetë-qetë dhe midis habisë së të pranishmëve u ul në piano. Ai, luajti atë pjesë të vështirë që kishte luajtur Listi, të cilën e përsëriti me përsosmëri. Çdo notë e mbajti mend në mënyrë të habitshme. Ai imitoi edhe gjestet e Listit, i cili qeshi me përzemërsi për atë shfaqje të pabesueshme.

    * Në një sallon të Londrës po gjykohej ashpër opera e fundit e Donixetit "Elizir i dashurisë". Vetëm Mendelsoni nuk mori pjesë në diskutim. Një prej të pranishmëve kërkoi mendimin e tij dhe muzikanti i madh iu përgjigj; - Po ta kisha bërë unë atë vepër do të isha i lumtur.
    My silence doesn't mean I am gone!

  19. #79
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MILE, Zhan Fransua



    MILE Zhan Fransua (1814-1904) piktor i famshëm francez



    * Mile ishte biri i një fshatari të varfër. Kur ishte ende fëmijë, pasi pa dikë që pikturonte, nisi edhe ai të vizatonte.
    Vizatimet e tij të para qenë ilustrimet e librit të lutjeve.

    * Mileja, tashmë i shquar si piktor, dhe një mik i tij shkuan në fshat për një vizitë ditore. Fshatarët që po korrnin grurë nisën të tallen me këta qytetarë të veshur bukur. Kur dëgjoi këto fjalë, Mileja iu afrua më shumë fshatarëve, mori drapërin në dorë dhe nisi të korrë si mjeshtër i kësaj' pune, madje, u dha fshatarëve një mësim të mirë sesi duhej mbajtur drapri.

    * Një ditë familja e Milesë mbeti fare pa bukë. Ra nata dhe fëmijët nisën të qanin se kishin uri. Ata shkuan në shtrat pa ngrënë darkë. Mbas pak dikush trokiti në derë. Ishte miku i tij Diaz që lëshoi mbi tryezë një kulaç. Ai thirri:
    - Gëzuar fëmijë, hajdeni të hamë!
    Mile dërgoi pastaj në Paris, disa nga vizatimet e tij. Diazi shiti tre prej tyre me nga njëzet franga copën. Atëherë Mileja tha:
    - Sikur të ketë mundësi që të shes dy vizatime në javë me këtë çmim, nuk do të jetë keq.

    * Një tregtar pikturash i tha Miles:- Lopët e tua qelben era stallë. Nuk mund t'i bëni pak më të pastra? Kështu duken sikur dalin nga një plehrishte.
    Mile iu përgjigj:
    - E po nga do të donit ju që të dilnin, nga ndonjë sallon? Lopët e mia nuk e frekuentojnë shoqërinë e lartë. Ato nuk shkojnë veçse në fusha dhe në stalla.
    My silence doesn't mean I am gone!

  20. #80
    Rising Star and Legend Maska e Davius
    Anëtarësuar
    20-04-2003
    Vendndodhja
    Underground
    Postime
    11,956
    MIRABO, Gabriel


    MIRABO Gabriel (1749-1791) udhëheqës gjatë revolucionit borgjez francez.Orator i shquar.

    * Qysh në fëmijëri Mirabo ishte shumë i zgjuar. Xhaxhai i tij thoshte: - Ky fëmijë do të bëhet vërtet njeri i madh, ndonjë gjeneral i madh, ministër i madh, papë i madh ose gjithçka që të mundet.

    * Kur mbreti donte të shpërndante Përfaqësitë e Përgjithshme, Miraboja u përgjigj me frazën e famshme:
    - Do të dalim prej këtej vetëm me forcën e bajonetave.

    * Miraboja shkonte në mbledhjet e Asamblesë me një karrocë që mbante një baule me sende për nevojat e mbrojtjes dhe të ndihmës vetjake. Kur dikush e kishte pyetur se pse e bënte këtë gjë, ai i ishte përgjigjur:
    - Sepse një njeri që merr pjesë aktive në revolucion, duhet të jetë gjithnjë gati që ose të ngjitet në karamanjollë ose të marrë arratinë.

    * Në një nga mbledhjet e para të Asamblesë Kushtetuese, ku do të zgjidhej presidenti, Miraboja mbajti një fjalim të gjatë për të treguar kolegëve se çfarë cilësish, duhej të kishte kryetari. Portreti i presidentit ideal që duhej të zgjidhej nuk ishte e vështirë të kuptohej, se ai vizatonte në këtë mënyrë personin e tij. Atëherë u ngrit Talejrani dhe tha:
    - Në fjalimin e Mirabosë nuk mungon veçse një gjë: presidenti duhet të jetë i vrarë nga lia në fytyrë.

    * Gjatë periudhës së parë të revolucionit një avokat besnik i mbretit bëri propozimin që të shkonte e gjithë Asambleja dhe t'i bënte nderime Luigjit XVI. Ai tha:
    - Shkojmë o kolegë që të çojmë përshëndetjen e kombit në këmbët e madhërisë së tij.
    Miraboja e ndërpreu:
    - Po madhëria nuk ka këmbë!
    My silence doesn't mean I am gone!

Faqja 4 prej 9 FillimFillim ... 23456 ... FunditFundit

Tema të Ngjashme

  1. Spiunazhi
    Nga Toro në forumin Historia botërore
    Përgjigje: 121
    Postimi i Fundit: 29-04-2019, 13:39
  2. Agim Doçi
    Nga Agim Doçi në forumin Shkrimtarë shqiptarë
    Përgjigje: 21
    Postimi i Fundit: 09-04-2010, 08:57
  3. Shoqeria apo dashuria me njerez qe marrin droge??
    Nga dodoni në forumin Tema shoqërore
    Përgjigje: 7
    Postimi i Fundit: 30-05-2006, 05:20
  4. Vajzat tona punojnë si prostituta në Itali: na zhgenjyen
    Nga Shpirt Njeriu në forumin Aktualitete shoqërore
    Përgjigje: 25
    Postimi i Fundit: 19-07-2005, 08:29
  5. Përgjigje: 0
    Postimi i Fundit: 13-04-2005, 10:51

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •