"Letra te krishtera frymerore" nga Fenelon

[inscrite]

LETRA TË KRISHTERA FRYMËRORE

NGA

Francois De FENELON

"Dhe unë i kam bërë të njohin emrin tënd dhe do të bëj ta njohin akoma, që dashuria, me të cilën ti më ke dashur mua, të jetë në ta dhe unë në ta."
– Gjoni 17:26

LETRA I.

Dobia e përulësisë

I lutem shpesh Zotit të të mbajë në pëllëmbën e dorës së Tij. Gjëja më e rëndësishme është përulësia. Sjell dobi në gjithçka, sepse krijon një shpirt që e merr mësimin, gjë që e bën çdo gjë të thjeshtë. Do të ishe më fajtor se shumë të tjerë nëse do t’i bëje ndonjë rezistencë Zotit në këtë pikë. Nga njëra anë ke marrë plot dritë dhe hir për të ditur se kemi nevojë të bëhemi si fëmijë i vogël; dhe nga ana tjetër, asnjë s’ka kaluar një përvojë më të përshtatshme për të përulur zemrën dhe shkatërruar vetëbesimin. Dobia e madhe e një përvoje të dobësisë për ne është të na bëjë të përulur dhe të bindur. Zoti të ruajtë!

[inscrite]

LETRA II.

Si të durojmë vuajtjen dhe ndërkohë të ruajmë paqen tonë

Për sa i përket mikut tonë, i lutem Perëndisë t’i dhurojë një thjeshtësi që do i sjellë paqe. Kur tregohemi besnikë të lëmë menjëherë të gjitha mendimet e stërholluara e të panevojshme, të cilat lindin prej një dashurie për veten aq e ndryshme prej shpirtbutësisë sa ç’mundet të jetë vetëm ajo, do të vendosemi në një vend të gjerë edhe në mes të shtegut të ashpër dhe të ngushtë. Do të gjendemi në lirinë e dlirë dhe paqen e pafajshme të bijve të Perëndisë, pa qenë mangut as ndaj Zotit dhe as ndaj njerëzve.
Zbatoj për veten time të njëjtën këshillë që u jap të tjerëve dhe jam më se i bindur se duhet ta kërkoj paqen time në të njëjtin drejtim. Zemra ime vuan tani; por është jeta e vetvetes që na shkakton vuajtje; ajo që është e vdekur nuk vuan. Nëse do ishim të vdekur dhe nëse jeta jonë do ishte e fshehur bashkë me Krishtin në Perëndinë, (Kol. 3:3), nuk do vazhdonim t’i përjetonim këto dhimbje në shpirt që na mundojnë tani. Duhet të durojmë me qetësi jo vetëm vuajtjet trupore, por edhe ato shpirtërore, që do të thotë shqetësimet që vijnë në shpirt pa veprimin e menjëhershëm të tij. Por, turbullimet e një aktiviteti të pandalur, gjatë të cilit shpirti e rëndon kryqin e dërguar nga dora e Perëndisë, barra e një qëndrese të shqetësuar dhe e një mosdëshire për të vuajtur përjetohen vetëm për shkak të asaj që ka mbetur nga jeta e vetes, e unit tonë.
Një kryq që vjen tërësisht nga dora e Perëndisë dhe mirëpritet me përzemërsi pa ndonjë veprim të vetëmenduar, është në të njëjtën kohë i dhimbshëm dhe i paqshëm; por, ai që pritet pa dëshirë dhe kundërshtohet nga natyra e vetvetes, është dyfish i ashpër; qëndresa përbrenda është më e rëndë për t’u mbajtur se kryqi vetë. Nëse e kuptojmë që është dora e Zotit dhe nuk kundërshtojmë, kemi ngushëllim në vuajtjen tonë. Janë me të vërtetë të lumtur ata që mbajnë barrën e vuajtjes së tyre, ndërsa shijojnë këtë paqe të përkorë dhe pranojnë me bindje të përsosur vullnetin e Perëndisë! Asgjë nuk i pakëson dhe lehtëson më shumë dhimbjet tona se sa shpirti i moskundërshtimit. Por, ne zakonisht duam të bëjmë marrëveshje me Perëndinë; duam të paktën të caktojmë kufijtë dhe të shikojmë se ku do jetë fundi i vuajtjeve tona. Ajo ruajtje e fshehtë dhe kokëfortë e jetës që e bën kryqin të nevojshëm, bën që ne ta kundërshtojmë kryqin pjesërisht dhe me një qëndresë të fshehtë, që i cënon atij vlerën vepruese. Kështu që na duhet t’i rikthehemi vazhdimisht të njëjtës gjendje; vuajmë shumë, por pa ndonjë dobi. Zoti na shpëtoftë nga të rënit në atë gjendje të shpirtit ku kryqet nuk sjellin dobi për ne! Perëndia do një dhurues të gëzuar, siç thotë Pali. (2 Kor. 9:7); Oh, ç’dashuri që duhet të ketë Ai për ata të cilët, me një dorëzim të gëzuar dhe të përkryer, e lënë veten krejtësisht në duart e vullnetit të Tij kryqëzues!

[inscrite]

LETRA III.

Bukuria e kryqit

Nuk mundem veçse të mrekullohem prej mirësisë së vuajtjes; ne pa kryqin nuk vlejmë asgjë. Drithërohem dhe jam në agoni ndërsa zgjat, dhe çdo bindje e imja se ai sjell dobi venitet prej torturës, por, kur i vjen fundi, me admirim kthej vështrimin pas drejt tij dhe mbulohem me turp që e mbajta kaq padenjësisht kryqin tim. Kjo përvojë e dobësisë sime bëhet një mësim i fortë diturie për mua.
Cilado qoftë gjendja e mikes tënde të sëmurë, cilido shkaku i sëmundjes së saj, ajo është e bekuar teksa qëndron kaq e qetë nën dorën e Perëndisë. Nëse vdes, ajo vdes në Zotin; nëse jeton, ajo jeton në Të. Qoftë kryqi apo vdekja, thotë shën Tereza.
Është për mbretërinë e Perëndisë që duhet kryqi; kur e mbajmë atë në dashuri, pikërisht aty fillon mbretëria e Tij; të jemi të kënaqur me të për aq sa është kënaqësia e Tij. Ti ke nevojë për kryqin sa edhe unë. Dhuruesi besnik i çdo të mire i rezervon secilit prej nesh pjesën e vet, qoftë bekuar emri i Tij! Oh, është kaq mirë të transformohemi për të mirën tonë!

[inscrite]

LETRA IV.

Vdekja e vetes, e unit tonë

Nuk mundem ta shpreh, motra ime e dashur, se sa e thellë ështe keqardhja që ndiej për vuajtjet e tua; por hidhërimi im nuk mbetet pa ngushëllim. Perëndia të do, shoh se Ai nuk të kurseka, por vendos mbi ty kryqin e Jezus Krishtit. Cilado qoftë drita, çfarëdo ndjenje të mund të provojmë, janë të gjitha një iluzion nëse nuk na çojnë drejt përjetimit të vërtetë dhe të vazhdueshëm të vdekjes së vetes, të unit tonë. Ne nuk mund të vdesim pa vuajtje, dhe as nuk mund të thuhet se kemi vdekur kur diçka e jona vazhdon të jetë e gjallë. Vdekja me të cilën Perëndia e bekon shpirtin tejshpon deri në ndarjen e frymës nga shpirti, të nyjeve nga palca. Ai i cili sheh në ne çfarë ne s’mund të shohim, e di shumë mirë se ku duhet të bjerë goditja; dhe rrëmben atë që ne ngurrojmë më tepër për ta dorëzuar. Dhimbja ndjehet vetëm atje ku ka jetë, dhe ku ka jetë është pikërisht aty ku vdekja duhet të veprojë. Ati ynë nuk shpenzon kohë duke thyer çfarë tashmë është e vdekur; nëse do kërkonte që jeta të vazhdonte, Ai do ta bënte këtë, por Ai kërkon të shkatërrojë, dhe këtë mund ta arrijë vetëm duke shkatërruar atë që është e gjallë dhe vepruese. Mos prit që Ai të sulmojë dëshirat dukshëm të këqija prej të cilave ke hequr dorë përgjithmonë kur iu dorëzove Atij, por Ai ndoshta do të të provojë duke shkatërruar lirinë e shpirtit tënd dhe duke të lënë pa ngushëllimet e tua më frymërore.
Do ta kundërshtoje? Oh, jo! Duroji të gjitha! Kjo vdekje duhet të jetë e vullnetshme dhe mundet të përmbushet vetëm në atë masë në të cilën ti dëshiron të veprojë. T’i bësh qëndresë vdekjes dhe të kundërshtosh përparimin e saj do të thotë të mos duash të vdesësh. Dorëzo atëherë me vullnet te Perëndia gjithçka tek e cila mbahesh, edhe gjërat më frymërore, kurdoherë që Ai të priret t’i marrë prej teje. Ç’të tremb ty, o besimpak? A mos vallë ke frikë se Ai nuk do mundet të të japë prej Vetes së Tij atë ndihmë që e largon prej dorës së njeriut? Dhe përse ta largojë përveçse ta rijapë atë, por prej dorës së Tij tashmë dhe të të pastrojë ty nëpërmjet mësimit të dhimbshëm? E shoh që çdo rrugë është e mbyllur dhe se Perëndia synon të përmbushë veprën e Tij në ty duke prerë çdo burim njerëzor. Është një Perëndi xheloz; dhe nuk do që t’i detyrohesh dikujt tjetër përveç Tij për atë që është duke kryer në ty.
Dorëzoja veten planeve të Tij – shko atje ku Ai do me anë të providencës së Tij. Ruaju të mos kërkosh ndihmë nga njeriu kur Perëndia e ndalon këtë – ata munden të të japin vetëm atë që Ai u jep atyre për ty. Dhe përse të shqetësohesh se nuk pi më prej mjetit që sjell ujin kur ti je çuar të pish prej vetë burimit të përjetshëm prej nga uji vjen?

[Matrix]

Dhimbja ndjehet vetëm atje ku ka jetë, dhe ku ka jetë është pikërisht aty ku vdekja duhet të veprojë. Ati ynë nuk shpenzon kohë duke thyer çfarë tashmë është e vdekur; nëse do kërkonte që jeta të vazhdonte, Ai do ta bënte këtë, por Ai kërkon të shkatërrojë, dhe këtë mund ta arrijë vetëm duke shkatërruar atë që është e gjallë dhe vepruese.

Faleminderit moter per keto fjale mahnitese qe sjell ketu!

[inscrite]

"Dhe Perendia i cdo hiri, qe ju thirri ne lavdine e Tij te perjetshme ne Krishtin Jezus, mbasi te keni vuajtur per pak kohe, do t'ju beje te persosur Ai vete, do t'ju beje te patundur, do t'ju forcoje dhe do t'ju vere themel.
Atij i qofte lavdia dhe pushteti per shekuj te shekujve. Amen!"
1 Pjetrit 5

[inscrite]

LETRA V.

Paqja gjendet në thjeshtësi dhe bindje

Kultivo paqen; mos ia vër veshin imagjinatës tënde tepër pjellore; aktiviteti i saj i shumtë dëmton jo vetëm shëndetin tënd, por të sjell edhe thatësirë në shpirt. Ti e konsumon veten pa dobi; paqja dhe ëmbëlsia e brendshme shkatërrohen prej shqetësimit të vazhdueshëm. A mendon vallë se Perëndia mund të flasë me atë pëshpërimën e butë dhe të ëmbël që shkrin shpirtin, në mes të këtij trazimi që ti nxit nëpërmjet rendjes së pandalur të mendimit? Ji i qetë dhe do ia dëgjosh zërin shumë shpejt. Të kesh veç një brengë në shpirt, si t’i jesh i bindur me gjithë zemër.
Ti kërkon ngushëllim; por nuk e kupton se je çuar në grykën e burimit dhe ke refuzuar të pish. Paqja dhe ngushëllimi gjenden vetëm në bindjen e thjeshtë. Ji besnik të bindesh, pa u kushtuar vëmendje merakosjeve të tua, dhe shpejt do shohësh se lumenjtë e ujit të gjallë do të derdhen sikurse është premtuar. Do marrësh sipas masës së besimit tënd; shumë nëse beson shumë; asgjë nëse nuk beson dhe vazhdon t’i vësh veshin imagjinatës tënde të zbrazët.
Ti e çnderon dashurinë e vërtetë duke menduar se ajo është në ankth për vogëlsira si ato që vazhdimisht marrin vëmendjen tënde; ajo shkon drejt e tek Ai në thjeshtësi të përkryer. Satani transformohet në një ëngjëll drite; merr formën e bukur të një dashurie të kujdesshme dhe një ndërgjegjeje të brishtë; duhet ta dish prej përvoje se në çfarë telashi dhe rreziku të çon nëpërmjet skrupujve të tillë të furishëm. Çdo gjë varet nga besnikëria jote në kundërshtimin e përpjekjeve të tij të fillimit.
Nëse tregohesh i zgjuar dhe je i thjeshtë në dëshirat e tua, mendoj se do jesh më i pëlqyeshëm në sytë e Tij se sa po të kishe hequr qindra stërmundime. Bëj që i tërë shqetësimi yt të jetë të mos vonosh t’i ofrosh një sakrificë kaq të drejtë për Të. A mundet dashuria e vërtetë të jetë në mëdyshje kur i kërkohet të kënaqë shumë të dashurin e saj?

[inscrite]

LETRA VI.

Burimi i vërtetë i paqes gjendet në dorëzimin e vullnetit

Qëndro në paqe; zjarri i përkushtimit nuk varet prej teje; gjithë çka është në dorën tënde është të drejtosh vullnetin që ke. Dorëzoja atë Perëndisë pa kushte. Nuk është çështja se sa e shijon jetën e krishterë, por nëse ti do atë që Perëndia do. Rrëfeji mëkatet e tua me përulësi; ndahu nga bota dhe dorëzoju Perëndisë; duaje Atë më shumë se veten tënde, dhe lavdinë e Tij më shumë se jetën tënde; më e pakta që mund të bësh është ta dëshirosh dhe ta kërkosh një dashuri të tillë. Dhe kështu Perëndia do të të dojë dhe do vendosë paqen e Tij në zemrën tënde.


LETRA VII.

Mirësia e vërtetë arrihet vetëm nëpërmjet dorëzimit

Fatkeqësia na bëhet fitim kur ajo pranohet me durim nëpërmjet dashurisë për Perëndinë; ndërkohë që mirësia shndërrohet në mëkat kur bëhemi të lidhur pas saj nëpërmjet dashurisë për veten. Mirësia e vërtetë gjendet vetëm në shkëputjen nga bota dhe dorëzimin Perëndisë. Ti tani je nën sprovë; lëshoje veten në duart e Tij me besim dhe pa kushte. Ç’nuk do të jepja veç të të shihja edhe një herë mirë me shëndet, por të neveritur në zemër ndaj dashurisë për botën! Të qenit i dhënë pas vetes është një mijë herë më ngjitës se një helm infektues, sepse aty ndodhet helmi i vetes. Lutem me gjithë zemër për ty.

[inscrite]

LETRA VIII.

Njohuria krekos; dashuria ndërton

Gëzohem tek dëgjoj për gjendjen tënde shpirtërore dhe vë re me sa thjeshtësi flet për çdo gjë që po ndodh brenda teje. Mos druaj të më shkruash për çdo gjë që mendon se Zoti kërkon.
Nuk është aspak e habitshme që ke një farë ambicjeje xheloze për të përparuar në jetën frymërore dhe për të pasur miqësi me njerëz të shquar e të devotshëm. Këto gjëra janë prej natyre shumë lajkatuese për dashurinë që kemi për veten, dhe ajo i kërkon këto gjëra me zell. Por nuk duhet të kërkojmë t’ia plotësojmë këto kërkesa duke ecur shumë përpara në jetën e krishterë dhe duke forcuar njohjet me njerëz me pozitë; synimi ynë duhet të jetë të vdesim ndaj kënaqësive lajkatuese të dashurisë për veten, të bëhemi të përulur dhe të duam të qëndrojmë në hije dhe pa vlerësim, për ta pasur vështrimin vetëm drejt Perëndisë.
Ti mund të dëgjosh pa pushim për përsosmërinë dhe ta njohësh shkëlqyeshëm fjalorin që përdoret, e megjithatë të jesh larg saj më shumë se kurrë. Ajo që me të vërtetë duhet të synojmë është të mos ia vëmë veshin vetes, të dëgjojmë me vëmendje Perëndinë në heshtje, të heqim dorë nga çdo kotësi dhe t’ia përkushtojmë veten vlerave të qëndrueshme. Le të kemi pak fjalë dhe shumë punë, pa pasur as më të voglin mendim nëse po biem në sy apo jo.
Perëndia do të të mësojë më shumë se të krishterët me më shumë përvojë dhe më mirë se tërë librat që ka parë kjo botë. Dhe përse rend me kaq zell pas njohurisë? A nuk e di se gjithë çka kemi nevojë është të jemi skamës në frymë dhe të mos njohim gjë tjetër veç Krishtit, edhe Atë të kryqëzuar? Njohuria krekos; vetëm dashuria mund të ndërtojë. (1 Kor. 8:1). Kërko atëherë vetëm dashurinë. Çfarë! A të jetë vallë që dashuria për Perëndinë dhe dorëzimi i vetes për hir të Tij të mund të arrihen nëpërmjet marrjes së kaq shumë njohurie? Ti tashmë ke më shumë se ç’përdor dhe ndriçimi i mëtejshëm i mendjes të duhet shumë më pak se vënia në praktikë e asaj që ti tashmë di. Oh, sa të mashtruar jemi të mendojmë se po bëjmë përpara thjesht sepse kemi kënaqur kuriozitetin nëpërmjet ndriçimit të mendjes! Ji i përulur dhe mos i prit dhuratat e Perëndisë prej njeriut.

[inscrite]

LETRA IX.

Nuk jemi ne ata që duhet të zgjedhim se si do na dhurohen bekimet

Ti e di çfarë kërkon Perëndia nga ty; do të kundërshtosh vallë? Ti e ke kuptuar se qëndresa jote ndaj tërheqjes së hirit të Tij vjen vetëm prej dashurisë për veten; do t’i nënshtrohesh vallë mjeshtërisë së krenarisë dhe shpikjeve më të rafinuara të vetes, duke hedhur kështu poshtë mëshirën e Perëndisë? Ty që të vret ndërgjegja edhe për mendimin që lind në mendje, mendimin e pavullnetshëm dhe për rrjedhojë të pafajshëm, ti që rrëfen kaq shumë gjëra, që në fakt më e mira do ishte t’i përzije nga vetja menjëherë, a nuk ke vallë skrupuj për kundërshtimin që po i bën prej kaq kohe Frymës së Shenjtë, sepse Ai nuk e ka parë të udhës të t’i sjellë të mirat që dëshiron nëpërmjet një rruge lajkatuese ndaj dashurisë tënde për veten?
E ç’rëndësi ka nëse i merr dhuratat e hirit siç merr lypësi bukën? Dhuratat në vetvete nuk do të ishin as më pak të dlira dhe as më pak të çmuara. Zemra jote do të ishte akoma më me vlerë në sytë e Perëndisë, nëse nëpërmjet përulësisë dhe nënshtrimit të saj, ajo sjell në veprim ndihmën që Ai kishte bërë gati të sillte. A është kjo mënyra se si ti shpëton prej vetes? A e sheh kështu besimi i pastër instrumentin e Perëndisë? Kështu vdes ti në jetën e vetes tënde përbrenda? Ç’vlerë kanë leximet e tua mbi dashurinë e pastër dhe lutjet e tua të shpeshta? Si mundesh të lexosh çfarë dënojnë thellësitë e shpirtit tënd? Kur ti refuzon dhuratat e Perëndisë, je i ndikuar jo vetëm prej interesit vetjak, por edhe prej mbushamendjeve të krenarisë, sepse ato nuk vijnë në formën që do i përshtatej pëlqimit tënd. Si mund të lutesh? Cila është gjuha e Perëndisë në thellësitë e shpirtit tënd? Ai nuk kërkon veçse vdekjen, dhe ti nuk dëshiron veçse jetën. Si mund t’i drejtosh lutje për hirin e Tij, me kusht që të mund ta dërgojë atë vetëm nëpërmjet rrugës që nuk kërkon sakrificë nga ana jote, por t’i shërbejë përmbushjes së krenarisë mishërore?

[inscrite]

LETRA X.

Zbulimi dhe vdekja e vetes

Po, e pranoj me gëzim të më quash atë! Jam i tillë dhe do të jem gjithmonë kështu; ti nga ana jote duhet vetëm të kesh bindje dhe siguri të plotë për këtë, gjë që do të ndodhë kur zemra jote të jetë e hapur. Dashuria për veten e mban atë të mbyllur tani. Me të vërtetë që, kur mbyllemi në vetvete, ndodhemi në një vend të ngushtë, por, kur dalim prej këtij burgu dhe hyjmë në thellësitë e Perëndisë dhe lirinë e bijve të Tij, atëherë jemi të lirë.
Ndiej gëzim teksa shoh se Perëndia të ka sjellë në një gjendje dobësie. Dashuria jote për veten nuk mundet as të bindet dhe as të mposhtet me ndonjë mënyrë tjetër, për aq kohë sa gjen burime të fshehta dhe forca të padepërtueshme në kurajon dhe zgjuarsinë tënde. Ndërsa e fshehur nga sytë e tu, ajo ushqehej me helmin tinzar të një dukjeje bujare, me anë të së cilës ti e sakrifikoje veten parreshtur për të tjerët. Perëndia e detyroi të shfaqej hapur, të dalë në dritën e diellit dhe të zbulohet xhelozia e saj e tepruar. Oh, sa të dhimbshme dhe njëkohësisht të vlefshme janë këto stinë të dobësisë! Ndërsa ka ende në ne dashuri për veten, kemi frikë se mos ajo zbulohet, por për sa kohë që në skutat më të fshehta të zemrës rri fshehur shenja më e vogël e saj, Zoti e gjurmon atë dhe me anë të një goditjeje pafundësisht të mëshirshme, e nxjerr atë në dritë. Atëherë helmi bëhet ilaç; dashuria për veten, e katandisur në pikën e fundit, prej dëshpërimit e zbulon veten në tërë shëmtinë e saj dhe bën me turp tërë delikatesën dhe davarit iluzionet lajkatare të një jete të tërë. Perëndia të vë para syve idhullin tënd, veten. Ti e vështron dhe nuk mundesh t’i largosh sytë prej andej; dhe për sa nuk ke më pushtet mbi veten tënde, nuk mund të ndalësh as vështrimin e të tjerëve.
Kështu, të ekspozosh dashurinë për veten pa maskën e saj është ndëshkimi më poshtërues që mund të të jepet. Nuk na duket më e zgjuar, e matur, plot mirësjellje, e vetëpërmbajtur dhe me kurajon për t’u vetësakrifikuar për të tjerët; nuk është më ajo dashuria për veten që ushqehej në besimin se nuk ia ka nevojën asgjëje dhe në bindjen se madhështia dhe bujaria e saj meritonin një emër tjetër. Tashmë ajo është egoizmi i një fëmije tekanjoz që çirret për humbjen e një molle; por, është shumë më tepër torturuese, sepse ajo vajton gjithashtu nga inati se ka qarë; nuk mundet të jetë e qetë dhe refuzon çdo ngushëllim, sepse natyra e saj e helmët është zbuluar. E sheh veten të pamend, të hidhur dhe të pacipë dhe është detyruar ta shohë pamjen e vet të frikshme në fytyrë. Dhe thotë me Jobin: “Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.” (Jobi 3:25). Sepse, pikërisht ajo të cilës ajo i druhet më shumë është mjeti më i nevojshëm për shkatërrimin e saj. Nuk nevojitet që Zoti të godasë në ne atë që nuk ka jetë apo ndjeshmëri. Vetëm ajo që është e gjallë duhet të vdesë, dhe gjithçka tjetër është një hiç. Kjo ishte, pra, ajo që ti kishe nevojë, të shikoje një dashuri për veten me mendje të mbushur, që preket shpejt, të vrazhdë dhe të prekshme. Dhe tani, gjithë çka duhet të bësh është që me qetësi të duash ta vështrosh ashtu siç ajo është; në çastin që do e kesh bërë këtë, ajo do jetë zhdukur.
Ti kërkon një ilaç, që të bëhesh mirë. Ti nuk ke nevojë të mjekohesh, por të vritesh; mos kërko me padurim shërimin, lëre vdekjen të vijë. Sidoqoftë, ji i kujdesshëm, sepse mundet që ai vendimi i guximshëm për ta lënë veten pa asnjë mjet shërimi, të jetë në vetvete një shpëtim i maskuar dhe ta ushqejë dhe ngushëllojë këtë jetë të mbrapshtë. Mos kërko ngushëllim për dashurinë për veten dhe mos e fshih sëmundjen. Zbuloje gjithçka në thjeshtësi dhe shenjtëri, dhe lëre veten tënde të vdesë.
Por, kjo nuk duhet arritur me anë të forcës së brendshme. Le të jetë dobësia pasuria jote e vetme; forca dhe fuqia nuk kanë vend këtu; shërbejnë vetëm për ta zgjatur dhe përkeqësuar agoninë. Nëse mbaron prej rraskapitjes, vdekja e vetes tënde do vijë shumë më shpejt dhe me më pak ashpërsi. Një jetë që vdes domosdo që është e dhimbshme. Stimuluesit janë mizori ndaj atij që vuan nën rrotën e gijotinës; ai pret vetëm goditjen fatale, jo ushqim, dhe as mbështetje. Nëse do të ishte e mundur ta dobësonim atë dhe t’i përshpejtonim vdekjen, ne duhet t’i shkurtojmë vuajtjet; por ne s’mund të bëjmë dot asgjë; vetëm dora që e mban lidhur pas torturës mund ta shpëtojë atë nga pjesa tjetër e jetës vuajtëse.
Mos kërko atëherë, as shërim, as mbështetje, dhe as vdekje; të kërkosh vdekjen është padurim, të kërkosh ushqim apo mjete jetese, do të thotë të zgjasësh agoninë. Ç’duhet të bëjmë atëherë? Lër gjithçka, mos kërko asgjë, mos u mbaj pas asgjëje; rrëfe gjithçka, jo si një mënyrë ngushëllimi, por me përulësi dhe dëshirë për t’u dorëzuar. Më konsidero jo si një burim jete, por si një mjet vdekjeje. Ashtu sikurse një instrument jete do të ishte në kundërshtim me qëllimin e vet nëse nuk do të shërbente jetë, po kështu një mjet vdekjeje do e mbante padenjësisht këtë emër, nëse në vend që të vriste, ajo të mbante gjallë. Le të jem, apo të paktën të dukem sikur jam, i ashpër, pa ndjenja, mospërfillës, i pamëshirshëm, i inatosur dhe përçmues. Zoti e di se sa larg është prej së vërtetës; por Ai lejon që gjërat të duken kështu; dhe unë do të të jem shumë më tepër i dobishëm me këtë karakter të rremë dhe imagjinar se sa nëpërmjet dashurisë dhe ndihmës sime, sepse çështja nuk është se si ti duhesh ndihmuar dhe mbajtur gjallë, por se si të lësh gjërat e tua dhe të vdesësh.

[inscrite]

LETRA XI.

Pamja e të metave tona nuk duhet të na trazojë paqen.

Ka diçka shumë të fshehtë dhe mashtruese në vuajtjen tënde; sepse, ndërsa ty të duket se je tërësisht i përfshirë për lavdinë e Perëndisë, në thellësitë e shpirtit tënd është vetëm vetja që t’i shkakton turbullimet. Me të vërtetë ti dëshiron që Perëndia të përlëvdohet, por që kjo të ndodhë nëpërmjet përsosmërisë tënde, dhe në këtë mënyrë ti të gjesh kënaqësi në ndjenjat e dashurisë për veten. Është thjesht një pretekst i sofistikuar për të jetuar në veten. Nëse vërtet do të kishe dobi prej zbulimit të të metave të tua, mos i justifiko dhe as mos i dëno ato, por me qetësi paraqiti para Perëndisë, duke e pajtuar vullnetin tënd me vullnetin e Tij në çdo gjë që nuk mund të kuptosh dhe të qëndrosh në paqe; sepse paqja është vullneti i Perëndisë për çfarëdolloj gjendjeje. Ekziston në fakt një paqe e ndërgjegjes të cilën vetë mëkatarët duhet ta shijojnë kur zgjohen përbrenda për pendim. Vuajtja e tyre duhet të jetë e paqshme dhe me ngushëllimin brenda saj. Mos i harro fjalët e bukura në të cilat dikur gjeje kënaqësi, se Zoti nuk është në stuhi dhe pështjellim, por në zërin si një shushuritje e ëmbël. (1 Mbretërve 19:11)


LETRA XII.

Të jetosh me anë të kryqit dhe besimit

Çdo gjë është një kryq; nuk kam gëzim, por hidhërim; por kryqi më i rëndë duhet mbajtur në paqe. Herë herë as mund të ngrihet dhe as të tërhiqet; mundemi vetëm të rrëzohemi nën peshën e tij, të dërrmuar dhe të rraskapitur. Lutem që Zoti të të ruajë sa më shumë të jetë e mundur duke e ndarë vuajtjen tënde; ajo është buka jonë e përditshme; vetëm Zoti e di për sa kemi nevojë; dhe ne duhet të jetojmë në besim në lidhje me mënyrat e vdekjes, me mirëbesimin se, edhe pse nuk shohim, Perëndia, me dashuri të fshehtë, i përpjeston sprovat tona sipas ndihmës që nuk e shohim që Ai shërben përbrenda. Kjo jetë besimi është më depërtuesja e të gjitha vdekjeve.

[inscrite]

“Nese dikush do te vije pas meje, le ta mohoje vetveten, ta marre cdo dite kryqin e vet dhe te me ndjeke.
Sepse kush do ta shpetoje jeten e vet, do ta humbase; por kush do ta humbase jeten e vet per shkakun tim, do ta shpetoje.” – JEZUS KRISHTI, Luka 9:23, 24

[inscrite]

LETRA XIII.

Dëshpërimi për të metat tona është një pengesë më e madhe se vetë të metat

Mos u shqetëso për të metat e tua. Mos rresht së dashuri, dhe do të falesh shumë, sepse ke dashur shumë. (Luka 7:47). Ne jemi të prirur të kërkojmë kënaqësitë dhe mbështetjen egoiste të dashurisë, dhe jo dashurinë vetë. Ne mashtrojmë vetveten edhe kur mendojmë se po përpiqemi të duam, kur në fakt vetëm po kërkojmë të shohim se ne duam. Jemi më të përfshirë me dashurinë, thotë shën Frensis i Seils (St. Francis of Sales), sesa me Shumë të Dashurin. Nëse do të ishte Ai arsyeja e vetme e dashurisë sonë, ne do të ishim tërësisht të përfshirë me Të. Por, ndërsa shqetësohemi të sigurojmë një provë të dashurisë së Tij, jemi ende njëfarësoj të përfshirë me veten tonë. Të metat tona, të shqyrtuara në paqe dhe në frymën e dashurisë, konsumohen aty për aty nga dashuria vetë; por, të para në dritën e vetes, na trazojnë dhe pengojnë praninë e Perëndisë dhe ushtrimin e dashurisë së përsosur. Dëshpërimi që ndiejmë për të metat tona është shpesh një faj më i madh se sa vetë e meta që e shkakton. Ti përfshihesh tërësisht me më të voglën nga dy të metat, si dikush që sapo e kam takuar, i cili, pasi lexoi për jetën e një shenjtori dhe e krahasoi me veten, vuri kaq maraz për gjendjen e vet të mjerë, sa hoqi dorë krejt nga synimi për të jetuar një jetë të shenjtëruar. Vlerësoj për besnikërinë tënde në bazë të paqes dhe lirisë së shpirtit tënd; sa më në paqe dhe në liri zemra jote, aq më pranë Perëndisë duhet të jesh.


LETRA XIV.

Besimi i pastër sheh vetëm Perëndinë

Mos u merakos për të ardhmen; ajo i kundërvihet hirit. Kur Perëndia të dërgon ngushëllim, gjej vetëm Atë aty, shijoje ditë pas dite si izraelitët manën e tyre dhe mos u përpiq ta heqësh mënjanë për ta ruajtur. Besimi i pastër ka dy veçori, ai sheh vetëm Perëndinë nën dukjet e papërsosura që e fshehin Atë, dhe ai e mban shpirtin në pritje të parreshtur. Ne mbahemi vazhdimisht në gjendje pezull, të dëshiruar të na zërë këmba tokë të fortë. Prehja e çastit që sapo kaloi nuk ka vend për atë që do të vijë; duhet ta lëmë Zotin të veprojë me ne në liri të plotë të përsosur për çdo gjë që i përket dhe të mendojmë vetëm si të jemi besnikë në ato gjëra që na përkasin ne. Kjo varësi e çastit, kjo errësirë dhe kjo paqe e shpirtit, nën pasigurinë e tejskajshme të së ardhmes, janë një martirizim i vërtetë, që ndodh heshturazi dhe pa bujë. Është vdekje në zjarr të ngadaltë; dhe përfundimi vjen kaq paperceptueshëm dhe së brendshmi, sa shpesh është pothuajse po aq i fshehur nga vuajtësi vetë, sa dhe nga ata që nuk janë mësuar me gjendjen e tij. Kur Zoti i largon dhuratat e tij prej teje, Ai e di se si dhe kur t’i risjellë ato, me anë të të tjerëve apo me dorën e Tij. Ai mund të nxjerrë bij të tij edhe nga gurët vetë.
Merre, atëherë, bukën e përditshme, pa u merakosur për të nesërmen; “secilës ditë i mjafton pikëllimi i vet.” (Mat. 6:34) E nesërmja do të kujdeset vetë për veten. Ai që të ushqen ty sot, është po Ai tek i cili do të kërkosh ushqim për nesër; mana do të bjerë përsëri nga qielli në mesin e shkretëtirës, përpara se bijve të Perëndisë t’u nevojitet ndonjë e mirë.

[inscrite]

LETRA XV.

Njohuria që kemi pengon diturinë e vërtetë

Jeto në paqe, e dashur zonjë, pa mendime për të ardhmen; ndoshta për ty s’do ketë një të tillë. Ti nuk ke tënden as të tashmen, për sa ti duhet ta përdorësh atë vetëm sipas planeve të Perëndisë, të cilit i përket në të vërtetë. Mos hiq dorë nga veprat e mira me të cilat merresh, meqënëse ke një prirje në këtë drejtim dhe mund t’i përmbushësh me lehtësi. Shmang çfarë të tërheq vëmendjen dhe pasojat e gjallërisë tënde të tepruar, dhe mbi gjithçka ji besnike ndaj çastit të së tashmes dhe do të të jepet tërë hiri që ke nevojë.
Nuk mjafton të veçohesh nga bota; ne gjithashtu duhet të përulemi; në veçim ne heqim dorë prej gjërave së jashtmi, në përulësi, ne braktisim veten tonë. Çdo hije e krenarisë së mundshme duhet lënë pas, sepse krenaria e diturisë dhe e virtytit është më e rrezikshme se ajo e mirësive të kësaj bote, sepse ajo duket e drejtë dhe është më e sofistikuar.
Ne duhet të jemi të përulur në zemrat tona në çdo gjë dhe të mos i atribojmë vetes asgjë, virtytin dhe kurajon tonë më pak nga të gjitha. Ti gjen shumë kënaqësi në kurajon, mospërfilljen dhe drejtësimin tënd. Fëmija nuk ka asgjë të tijën; për të, një diamant dhe një kokërr mollë janë njësoj. Bëhu si fëmijë; mos ki asgjë tënden; harroje veten; hap rrugë në çdo rast; lëre më të voglin të jetë më i madh se ty.
Lutu me dashurinë e pastër të zemrës, jo me mendje, me njohuri.
Mësimi yt i vërtetë gjendet në pastrimin, meditimin e thellë, heshtjen e tërë qenies tënde para Perëndisë, në mohimin e vetes tënde dhe në dashurinë për përulësinë, fshehtësinë, dobësinë dhe shkatërrimin. Kjo padije është mësuesi përmbushës i çdo të vërtete; njohuria nuk mundet ta arrijë atë, ose, edhe nëse mundet, vetëm në mënyrë sipërfaqësore.

[ABIGAIL]

Pershendetje!


Shume te bekuara keto letrat megjithese nuk i kam lexuar te gjitha...

Zoti te bekofte!

Miqesisht Abigail!

[inscrite]

Pershendetje!


Shume te bekuara keto letrat megjithese nuk i kam lexuar te gjitha...

Zoti te bekofte!

Miqesisht Abigail!

Po, jane vertet te bukura. Trajtojne ceshtje te holla qe zakonisht egoja jone i shmang dhe nuk do te kete te beje. Ne keto letra autori perqendrohet pikerisht ne problemet e fshehta te karakterit tone, ne vleren e perulesise, bindjes dhe dorezimit dhe punen e Frymes se Shenjte per te na pastruar nepermjet kryqit.

Te pershendes ne Krishtin!

[inscrite]

LETRA XVI.

Le t’i duam dhe t’i mirëpresim si dorën e Perëndisë ata që kërkojnë të na lëndojnë.

Ndiej keqardhje, dhe s’ka si të ndodhë ndryshe, për tërë hallet e tua, por s’mund të bëj tjetër veçse t’i lutem Perëndisë që të jetë ngushëlluesi yt. Ti ke vërtet nevojë për mbështetjen e Frymës së Shenjtë në vështirësitë e tua si dhe për të përmbajtur energjinë tënde njerëzore nën sprovat që janë kaq të ujdisura për ta nxitur atë. Sikurse edhe te letra që trajtonte lindjen tënde, mendoj se duhet ta sjellësh çështjen vetëm para Perëndisë dhe të lusësh mëshirën e tij mbi atë që kërkon të të lëndojë.
Gjithmonë kam patur përshtypjen, apo kam menduar se është kështu, se ti je e ndjeshme në këtë pikë. Perëndia godet në ne gjithmonë anën tonë të dobët; ne nuk synojmë ta vrasim dikë duke goditur vendet e pandjeshme, si flokët apo thonjtë, por duke kërkuar të arrijmë menjëherë organet delikate, atje ku ndodhet jeta. Kur Perëndia do që ne të vdesim ndaj vetes, ai prek gjithmonë pikën më të ndjeshme, atë që është plot me jetë. Ja, kështu e sjell Ai kryqin. Lëre veten të përulet. Heshtja dhe paqja nën përulësinë janë përfitimi i vërtetë i shpirtit; kemi një mijë arsye të tundohemi të flasim me përulësi; por, është shumë më mirë të qëndrosh përulësisht në heshtje. Duhet parë me kujdes përulësia që mund të flasë akoma,; dashuria për veten gjen ngushëllim në fjalët që thotë.
Mos e lër veten të irritohet nga çfarë thuhet për ty. Lëre botën të flasë; kërko të përmbushësh vullnetin e Perëndisë; sa për atë të njerëzve, kurrë nuk do ia dalësh mbanë ta bësh siç duan ata, dhe as nuk ia vlen barra qeranë. Një çast në heshtje, paqe dhe bashkim me Perëndinë, do të shpërblejë bujarisht për çdo shpifje që do thuhet kundër teje. Ne duhet t’i duam miqtë tanë pa pritur të na e kthejnë miqësinë; ata na braktisin për t’u kthyer përsëri, ata shkojnë dhe vijnë; lë të bëjnë si t’u vijë për mbarë; është si një pupël, e endur nga era. Shiko vetëm Perëndinë në ta; është Ai që na bën të vuajmë apo na ngushëllon nëpërmjet tyre, sipas nevojës sonë.


LETRA XVII.

Paqja në Perëndinë, forca jonë e vërtetë

Nxitja e imagjinatës, vrulli i ndjenjës, mprehtësia e arsyetimit dhe rrjedhshmëria në të folur, nuk mund të bëjnë shumë. Punën e vërtetë e bën një dorëzim i përsosur tek Perëndia, ku ne arrijmë gjithçka nëpërmjet dritës që Ai na dhuron dhe jemi të kënaqur me arritjet që Ai na jep. Kjo vdekje e vazhdueshme është një jetë e bekuar që pak e njohin. Një fjalë e vetme prej kësaj gjendjeje në prehje, do të veprojë më tepër, edhe në punët e jashtme, se tërë kujdesi ynë më i madh. Është Fryma e Perëndisë që e thotë fjalën dhe ajo nuk humbet asgjë prej forcës dhe autoritetit të saj, por ndriçon, bind, nxit dhe ndërton. Arrijmë gjithçka pa thënë thuajse asgjë.
Nga ana tjetër, nëse varet prej gjallërisë së temperamentit tonë njerëzor, ne flasim pa pushim, duke gjetur kënaqësi në mijëra mendime të holla dhe të panevojshme; jemi vazhdimisht të shqetësuar se nuk kemi thënë apo bërë sa duhet; zemërohemi, ngazëllehemi, rraskapitemi, shpërqëndrohemi , dhe në fund nuk bëjmë një hap përpara. Natyra jote ka veçanërisht nevojë për këto të vërteta; ato janë po aq të nevojshme për trupin tënd sa edhe për shpirtin, mjeku dhe këshilluesi yt frymëror duhet të veprojnë së bashku.
Lëri lumenjtë të rrjedhin; njerëzit le të mbeten njerëz, dua të them, të dobët, të pavlerë, të paqëndrueshëm, të padrejtë, të shtirur dhe mendjemëdhenj; dhe bota le të mbetet botë, ti s’mund ta ndalësh. Çdonjëri le të ndjekë prirjet dhe zakonet e tij; ti nuk mund t’i ndryshosh dhe rruga më e mirë është t’i lësh të jenë siç janë dhe t’i durosh. Mos të të duket e çuditshme kur ndesh mungesë arsyeje dhe padrejtësi; gjej paqe në kraharorin e Perëndisë; Ai e sheh gjithçka më mirë se ty dhe përsëri e lejon. Ji i kënaqur teksa përmbush me qetësi dhe butësi çfarë të takon dhe gjithçka tjetër le të jetë për ty sikur të mos ekzistonte.

[inscrite]

LETRA XVIII.

Miqësitë e vërteta themelohen vetëm në Perëndinë.

Të jemi të kënaqur me çfarë na jep Perëndia, pa pasur zgjedhjet tona. Sigurisht që duhet të bëhet vullneti i tij dhe jo yni; dhe vullneti i tij duhet të jetë i yni pa asnjë mëdyshje, që në tokë të bëhet si në qiell. Kjo është mijëra herë më e vlefshme se sa të merresh me dukjen e vetes apo ngushëllimin e saj.
Oh, sa pranë njëri tjetrit kur jemi të gjithë të bashkuar në Perëndinë! Sa mirë kuptohemi kur kemi një vullnet dhe një mendje të vetme në Atë, i cili është të gjitha gjërat në ne! Kërkon miqtë e tu të vërtetë? Kërkoji vetëm në Atë që është burimi i vetëm i miqësisë së vërtetë dhe të përjetshme. Do të flasësh apo të marrësh lajm prej tyre? Zhytu në heshtje në kraharorin e Atij që është fjala, jeta dhe shpirti i të gjithë atyre që flasin dhe jetojnë të vërtetën. Do gjesh në Të jo vetëm të gjitha nevojat të përmbushura, por çdo gjë të përsosur, që e gjen me kaq shumë të meta në krijesat të cilave u mirëbeson.


LETRA XIX.

Kryqi, burim kënaqësie për ne

Ndiej keqardhje për tërë shqetësimet e tua, por duhet ta mbajmë kryqin me Krishtin në këtë jetë që shkon. Edhe pak dhe nuk do ketë më kohë vuajtjeje për ne; do të mbretërojmë me Perëndinë, ngushëllimin tonë, i cili do t’i fshijë me dorën e tij lotët nga sytë tanë, dhe në praninë e të cilit, dhimbja dhe psherëtimat do të jenë tretur përgjithmonë. Le të mos humbasim asgjë nga vlera e kryqit ndërsa na lejohet ky çast i shkurtër prove. Le të vuajmë në përulësi dhe paqe; dashuria për veten e zmadhon shqetësimin dhe e shumëfishon atë në imagjinatën tonë. Kur kryqi mbahet në thjeshtësi, pa ndërhyrjen e dashurisë për veten që ta rëndojë atë, është vetëm një kryq i pjesshëm. Ndërsa vuajmë në këtë thjeshtësi dashurie, jemi jo vetëm të lumtur pavarësisht kryqit, por për shkak të tij. Sepse dashuria gjen kënaqësi të vuajë për Shumë të Dashurin dhe, kryqi i cili na shndërron në shëmbëllimin e tij, është një lidhje ngushëlluese dashurie.

[inscrite]

LETRA XX.

Mungesa e ndjenjës dhe zbulimi i vetes, shkaqe të pamjaftueshme për t’u shqetësuar.

I lutem Perëndisë që ky vit i ri të jetë plot hir dhe bekime për ty. Nuk habitem që nuk po i shijon kohët e meditimit si më parë, tani që ke dalë nga një ankth i gjatë dhe i dhimbshëm. Çdo gjë e ka një fund. Një natyrë e gjallë dhe e mësuar me aktivitete venitet shpejt në vetmi dhe mosveprim. Sepse për vite me radhë ti ke qënë prej nevoje shumë i shpërqëndruar në aktivitete të jashtme dhe ka qenë kjo rrethanë që më ka bërë t’i trembem efektit të jetës së dorëzimit tek ty. Ti ishe në zjarrin e fillimeve të tua, atëherë kur asnjë vështirësi nuk duket e pakapërcyeshme. Ti thoshe me Pjetrin, është mirë për ne të jemi këtu; por ndodh shpesh me ne, sikurse edhe me të, që nuk dimë se ç’themi. (Marku 9:5-6). Në çastet e gëzimit ndjehemi sikur mund të bëjmë çdo gjë. Në kohët e sprovës dhe shkurajimit mendojmë se s’mund të bëjmë dot asgjë dhe besojmë se gjithçka është e humbur. Por jemi njësoj të mashtruar në të dyja rastet.
Mos u shqetëso nga ndonjë shpërqëndrim që mund të kesh. Shkaku i tij gjendej i fshehur përbrenda edhe atëherë kur ndieje aq shumë zell për meditim. Natyra dhe prirjet e tua të nxisin drejt të qënit aktiv dhe i zellshëm. Ishte veç lodhja dhe rraskapitja që të bënë të shijoje një jetë ndryshe. Por besnikëria ndaj hirit, dalëngadalë do të të çojë pafundësisht drejt atij përjetimi, prej të cilit ke shijuar vetëm një çast. Perëndia bëri të shikoje se për ku po të drejtonte; por Ai e largon këtë pamje, që ti ta kuptosh se nuk është prej nesh, se nuk mundemi as ta sigurojmë dhe as ta ruajmë atë, dhe se kjo është një dhuratë e hirit që duhet kërkuar me shumë përulësi.
Mos u habit kur sheh se sa i ndjeshëm, i paduruar, i nxituar dhe kokëshkretë je. Ti duhesh bërë të kuptosh se e tillë është sjellja jote prej natyre. Siç thotë shën Agustini, ne duhet të mbajmë çdo ditë barrën e telasheve të mëkateve tona. Duhet të bëhemi të ndiejmë dobësinë, mjerimin dhe paaftësinë tonë për të ndryshuar. Ne duhet të dëshpërohemi për vetë zemrën tonë dhe ta kemi shpresën veçse në Perëndinë. Duhet ta durojmë veten tonë pa e marrë me të mirë dhe pa lënë mënjanë as më të voglën përpjekje për t’u ndrequr.
Duhet punë me natyrën tonë të vërtetë, ndërsa presim kohën e Perëndisë për ta larguar atë. Le të përulemi nën dorën e Tij të plotfuqishme, të butë dhe të prirur për t’u dorëzuar sa herë ndiejmë ndonjë qëndresë në vullnetin tonë. Rri në heshtje sa më shumë të mundesh. Mos u ngut të gjykosh, ngurro në marrjen e vendimeve, në pëlqimet dhe mospëlqimet e tua. Ndalu sapo të kuptosh se po rend në punët e tua dhe mos ji i paduruar as edhe për vepra të mira.


LETRA XXI.

Papërsosmëria e të tjerëve të durohet në dashuri.

Ka kaluar kohë qëkurse të kam shprehur sigurinë e dashurisë sime në Zotin për ty. E megjithatë, ajo është më e fortë se kurrë. Dëshiroj me gjithë shpirt që të gjesh gjithmonë paqen dhe qetësinë që shijoje në fillim në shtëpinë tënde. Që të jemi të kënaqur edhe me më të mirët e njerëzve, ne duhet të kënaqemi me pak dhe të durojmë shumë. Ata që duken më të përsosurit, kanë shumë të meta, dhe ne kemi faje të rënda, kështu që bëhet shumë e vështirë toleranca e ndërsjellë mes të dyja palëve. Duhet të mbajmë barrët e njëri tjetrit dhe do të përmbushim ligjin e Krishtit (Galatasve 6:2), duke zhdëmtuar kështu për njëri tjetrin në dashuri. Paqja dhe të qënit në një zë ndihmohen shumë prej heshtjes së herëpashershme, meditimit të vazhdueshëm, lutjes, vetëdorëzimit, heqjes dorë nga çdo kritikë e kotë dhe besnikërisë në lënien e mendimeve boshe të një dashurie për veten të vështirë dhe xheloze. Sa shumë telashe do zgjidheshin nga kjo thjeshtësi! I lumtur është ai që nuk i vë veshin vetes apo përrallave të të tjerëve!
Ji i kënaqur me një jetë të thjeshtë, sipas kushteve të tua. Ji i bindur dhe mbaj kryqin tënd të përditshëm; ti ke nevojë për të dhe ai të dhurohet prej mëshirës së pastër të Perëndisë. Më e rëndësishmja është të mohosh veten me zemër dhe të jesh gati të të përbuzin, nëse Perëndia e lejon. Mbështetu vetëm në Të. Shën Agustini thotë se nëna e tij jetoi një jetë në lutje. Bëj të njëjtën gjë dhe vdis ndaj gjithçkaje tjetër. Ne mund të jetojmë në Perëndinë vetëm me anë të vdekjes së vazhdu