Me jepni pak durim, ku dreqin me ka humbur
Ta bej pa shfryre ndaj fatit dhe kete copez rruge
Me shpirt nder dhembe vras sherrin e foshnjes qe po rritet
Dhe plakes qe rregjohet me vdekjen brenda trupit
Sa here u nisa vetem, me shpirtin e trazuar
Pa frike, pa ankth, me shpresen se ujku gjithnje vdes
Fillimi me mahniste, me kallnin tmerrin fundet
Fustani i kuq i vajzes nen luleshtrydhe mbet
Rrugicave te varfra, kercasin taka fjalesh
Ska zjarr te zhduke per fare artritin e kercijve
Dhe mbetet pezull jeta, dhe pezull shtrihet vdekja
Atje ku lumi kalb kepucet e qytetit
Dhe sdi cte qaj me pare, shtepine qe po rrezohet
A shpirtin qe teposhte po shkon me rrokullime
Ne kafenene perballe, nje vashez shtremberohet
Mes tymit te cigares, padashka zberthen gjine
Sme qahet, them te drejten, helmuar jam ne lote
Jam demode ne kohen kur ari quhet diell
Mes librash zhytyr rri, mundohem ne te kote
Mos gjej si rastesisht, ku shkon kjo dreq anije
(P.s I like this place...)
Krijoni Kontakt