Drita e mendjes-!?

[Klevis2000]

"Uji"

Duke I rradhitur prane njera tjeteres qelizat bimore pa fshehur habine tone duke mos marre ndonje forme te caktuar na terhek vemendjen qe eshe uji qe eshte tek bimet nuk eshte nga lloji qe ne e dime.Eshte e vertete se keta ujera jane te kripura lendore edhe keta kripera perzihen ne nje raport te caktuar.
Ju e dini qe I ashtuquajturi uje eshte I perbere nga dy pjesetare te perbashket.Njeri prej tyre eshte hidrogjeni dhe tjetri eshte oksigjeni.

Ndoshta para mijera ose miliona vjetesh .. , kur ne bote nuk kishte asnje qenie hidrogjeni dhe oksigjeni duke vrare mendjen kishin menduar.
Oskigjeni kishte thene .
Ne toke do te vijne bime kafshe dhe njerez.Keto do te kene nevoje per uje.Dhe ndoshta ne saje te ujit do te gjejne jete.Eja te bejme se bashku nje pune te dobishme….
Hidrogjeni ishte emocionuar:
Aman une vdes per pune te dobishme.
Oksigjeni kishte vazhduar me tej:
-Po te bashkohemi bashke, kjo pune quhet e mbaruar…..
Hidrogjeni ishte cuar ne kembe menjehere:
Une jam gati,- dhe kishte hapur krahet.
Oksigjeni - Prit njehere jo kaq shpejt pastaj une jam me I vleshem se ty.
Hidrogjeni kur degjoi kete vari buzet.
Oksigjeni sikur te mos kishte ndodhur gje filloi serisht.
Por edhe kjo ka nje zgjidhje.
Zoti ka krijuar zgjidhjen e cdo gjeje mjafton te veme ne pune pak mendjen….
Pas kesaj hidrogjeni I emocionuar kishte thene.
Shpejt ,shpejt thuaje … , I ishte lutur.
Oksigjeni me te njejten pjekuri kishte then qe:
Une jam me I vleshem se ti kjo gje eshte e vertete.Qe te jemi oratke bashke duhet ti bashkojme dy grimca prej teje dhe nje prej meje, duke formuar ate gjene e magjishme qe quhet “UJE” dhe te gjithe qeniet do te na jene mirenjohes neve.
Komunistet nuk jane dakort me ceshtjen “dy me nje” sepse mbajne parimin e drejtesise ne cdo gje por fal Zotit atehere nuk kishte komuniste keshtu qe u realizua formimi I ujit sepse nuk eshte pune qe te pengohet uji.Ne qoftese oksigjeni dhe hidrogjeni nuk do ta benin kete miresi natyrialistet dhe ateistet tane nuk do te laheshin koke e kembe… . Qe mos e zgjasim ja pra keshtu u formua uji.

Si a e besuat kete?
Osigjeni dhe hidrogjeni mund te bejne nje bisede te tille?!A mund te mendojne ato per bimet kafshet dhe njerzit ne nje kohe kur skane dijeni as per veten e tyre?

Le te themi menduan….Shikoni oksigjenin nuk eshte bere I gjithi uje nje pjese ka mbetur gaz qe te marrin fryme.Edhe kete ato e kane menduar?
Shihet qe per tu krijuar uji nuk eshte nje rastesi por eshte rezultat I llogaritjeve te persosura.Dhe llogaritje te tilla nuk jane pune e elementeve por pune e nje te Gjithedijshmi.
Vendi me I thelle I ujerave zbret deri ne 10 000 metra kurse mali me I larte as 9000 metra nuk I arrin.Sigurisht qe ashtu sic shihet ekuilibri dhe arti I Krijuesit mes gropash te stermedha ujore dhe maleve te larta ashtu sic shihet edhe madhesia e krijimit te ujit dhe te mosmbulimit te te gjithe siperfaqes se tokes me uje.

Vijon
"Detet"

[Klevis2000]

Detet


Detet po ti shohim ne nje kendveshtrim I ngjajne nje kazani te mbushur me uje.ne kazanin e qaujtur det gatuhen gjelle te ndryshme ne cast dhe ne nje ene.Ashtu sic gatuhet ne det ushqimi I sardeles ashtu gatuhet dhe I baleens dhe I breshkes.Ato qe dine ta perdorin gjiperen dhe gersheren duhet ti shohin me nje sy tjeter detet.Sepse detet jane edhe dyqan rrobaqepsie.Aty qepet veshja e gaforres dhe e peshkut.Detet net e njeten kohe jane dhe nje djep.te vegjlit e gjitarevee aty I hapin syte per here te pare aty lindin dhe lekunden ne djpein det rriten me ninullat e dallgeve.
Kini kujdes ka qe I bejne detet nje fushe arsimore.Po,, detet jane ne te njeten kohe nje fushe arsimore.Te gjithe gjitaret sipas gjinive dhe sipas moshes thirren ne ushtri , ushqehen,mbrohen dhe edukohen.Peshkaqeni e merr edukimin e tij ne vend delfini ne nje vend tjeter dhe kavidhja ne nje vend tjeter.Pastaj keto ushtare largohen me rradhe dhe ne vend te tyre vijne te rinj.keshtu detet ruajne gjithmone detyren e tyre e te qenurit fushe arsimore.meqenese detet jane nje fushe arsimore dhe gjitaret jane ushtare , sigurisht qe egziston nje komandant qe I udheheq ato…
Detet net e njeten kohe jane nje varreze stermadhe.te gjithe gjitaret e vdekur ne kete unaze varrosen.
Duke shetitur ne dete nuk mund te mos flasim per ishujt qe quhen ajsberge.Ne fizike cdo gje qe ngrohet bymehet, ndersa ajo qe ftohet tkurret.Uji qendron jashte ketij ligji.Zoti ka urdheruar zgjerimin e akullit.Psh nese mbushim nje shishe me uje dhe e leme jashte ne dite te ftohta do te shohin qe kur ze akull shishja do te thyhet.Kjo tregon se akulli zgjerohet.Dendesia e akullit te zgjeruar eshte e paket keshtu qe behet e mundur qe akulli te notoje mbi uje.Ne qoftese uji kur te ftohej do te tkurrej dhe dendesia e tij do zmadhohej atehere akujt do te terhiqeshin ne fund te detit duke mos u shkrire me dhe detet do te fillonin te ngrinin qe nga fundet e tyre duke u bere shtreter akujsh.Atehere jeta ne toke do te ishte e pamundur.ja pra ky ligj I jashtezakonshem I fizikes mbron vleren e jetes ne bote.
Kush eshte Ai qe I ka vene keto ligje fizike?
Pak a shume nje e dhjeta e nje ajsbergu qendron mbi uje keshtu qe mund te vihet re nga anijet, duke marre masa per parandalimin e perplasjeve te medha.temperatura me e ulet e deteve eshte +4 grade celcius madje edhe ne detet e ngrire te veriut, masat e akullta nuk arrijne ne fund te detit por arrijne ne siperfaqe.keshtu qe mundesohet jeta e gjallesave ne dete.

Allahu ka beret e mundur krijimin e akujve dhe te rrymave te ngrohta te ujit net e njejtin vend..
Anglia megjithese eshte sshume ne veri se sa vendet e mesdheut dhe megjithese dihet qe sa me ne veri qe te ngjitesh ben me ftohte dhe se dimri eshte me I gjate ajo ka nje klime te ngjashme me vendet e jugut te Europes.Gjeografet te cilet kane studiuar kete kane zbuluar se ekziston nje nrryme e nxehte uji ne oqeanin atlantik.Dhe kjo eshte sikur te kaonim me tuba celiku me diameter 50 m kun e to kalojne ujera te nxehta qe vijne nga ekuatori per te nxehur ishullin e madh anglez.Edhe ne qoftese se anglezet nuk e kuptojne vleren e ketij uji te ngrohte, ne duke e kuptuar ate duhet te falenderojme Allahun qe bent e mundur qarkullimin e ujit te ngrohte ne dete.Ashtu si dhe detet po ashtu dhe qielli eshte I mbushur me uje.Po te ishte e mundur te mblidhnim te gjitha reshjete shiut qe kane rene brenda nje viti mund te mbuhsej nje det I tere.Dalja e lumenjve Nil Eufrat dhe Amazona e habit njeriun se tepermi.Nili I ka kthyer shkreterirat ne kopeshte.
Ashtu si nje tenxhere me uje qe vlon mbi nje sobe te ndezur nga e cila avullon uji po ashtu dhe ujerat ne toke me nxehtesine qe I jep dielli fillojne te avullojne duke kryer nje process te caktuar me plot rregullsi.
Kush eshte Ai pra qe e ka vendosur kete rregul te caktuar?
Ujerat megjithese avullojne me shume ne vere kjo nstine paraqitet si stina me e thate.Nga kjo ne kuptojme se ujerat qe avullojne nga nje vend duke ngritur ne qiell I hipin makines se eres dhe I shkojne ne ndihme bimeve te etura.Renia e paket e shiut ne vendet ku nuk ka bime dhe shumte ne vendet me pyje dhe bimesi tregon nje mrekulli tjeter

Fuqia lind nga bashkimi

Pemet qe ndoshen ne pyll tregojne nje mynyre te bukur te gjendjes se ndihmes qe I japin njera – tjetres.Ne ditet e ngrohta te veres te gjitha duke I bere hije njera tjetres I behn pengese tharjes se rrenjeve.ne castet kur fryen ere e forte duke u mbeshtetur tek njera tjetra asnjera nuk thyeht.ne qoftese se ne pyll behet permbytje cdo peme I ndan ujerat qe vijne ne aq pjese sa I takon,kurse pjeset e tjera te ujit e humbin fuqine duke mos u bere e mundur te shkulet asnje peme nga vendi .keshtu pra pemet parandalojne fatkeqesite natyrore.Pra edhe dobia e pemeve varet nga bashkesia qe ato e perbejne.Ashtu si dhe tek njerzit.Pikat e shiut ashtu sic jane nje meshire per njerzimin kur ato bien pike –pike dhe jo I gjithe uji menjehere porse ky uje mblidhet ne toke dhe formojne rrekete njeriu duhet ti beje prita dhe duhet te marr mesim nga keto mrekulli.

[Klevis2000]

Shiu

Avujt qe ngjiten lart nuk lihen kot.Ato duke u mbledhur ne nje vend te caktaur duke shtyre me njeri tjetrin behet e ditur nga qendra meteororologjike se "Sot ne filan vend do te bie shi"Me ne fund shiu eshte afruar ne kufijte e asaj zone.Ashtu sic radaret lajmerojne kur kapin avionin qe afrohet edhe aparaturat ne stacionet metereologjike lajemrojne per avujt qe afrohen dmth per lageshtiren.Keshtu kuptohet kur bie shi.Ne i vlersojme te dhenat metereologjike .nga an tjeter sic lajmerohet per shirat nga marinaret dhe disa kafshe ata na lajemrojne dhe per furtunat.Thuhet edhe qe "po u duken pulebardhat ne breg te detit do te bie shi ose do te kete furtune.kete kam provuar edhe vete.

Kur nuk kam pare pulebardha ne det nuk kam pritur menjehere dicka dhe ashtu ka ndodhur.Por eshte krejt tjeter ajo cka kafshet dine dhe lajmerojne per te nga ajo cka dine njerzit.Le te themi qe kafsha lajemroi per renien e shiut.
Tjeter?
Tjeter ska.Ajo cka mund te bente kaq eshte.Por ne njerzit menojme kur shohim shiun kur bie.
cafer do te ndodhte po mos binte shi?
Fatkeqesi.
Serish pyesim
cafre do te ndodhte nese shiu sdo pushonte se reni?
Edhe atehere fatkeqesi.
Mire kemi dhe nje pyetje te trete.
Sikur shiu mos binte pika pika por te binte por te zbriste sikurse zbrte nga olluku atehere si do te ishte halli yne?
Nje fatkeqesi shume e madhe!
Nese eshte keshtu ne renien e shiut jane fshehur tre fatkeqesi dhe egziston dikush qe na mbron qe na mbron nga keto fatkeqesi.Ai qe ka ne dore komanden e shiut ka ne dore komandimin e bores.
Nese nje shofer ka ne dore komanden e makines dhe nget nga te doje dhe ku te doje ashtu dhe Zoti ka komanden e reve pasi i hip ato ne makinen "ere" kalibron largesite nga lart poshte dhe keto duke i ngjitur me njera tjetren , parandalon renien e shiut si bresher mbi koken tone dge cdo floke debore qe bie e zbukuron ne mynyre qe te shohim egzistencen e Tij e te heqim dore nga mohimi.

Bora

Kur bie bore qendroni nen nje mbulese pelhure .Zgjatni poshte bores kartona te zinj qe keni pergatitur me pare dhe shikoni floket e bores qe bien duke u rritur.Atehere do te shikoni floke debore gjshtekendeshe tetkendeshe.Pastaj do te shikoni keto floke bore mbi qendisjen e nje vajze te re.Ne revista veme re se shkrimeet dhe fotografite ne lidhje me boren dhe kristalet e saj zene nje vend te vecante.

Ne vitin 1905 Wilson A Bentley fotografoi floket e bores.Per kete arsye u perball me te ftohtin dhe kushtet e keqija te motit per 50 vjet.Problemi me i madh ishte se per te fotografuar floket e bores ne fillim duhej te merrej kallepi i tyre.Kete pune e kishet zgjidhur drejtori i universitetit te NEW YORKUT i fakultetit te qendres se kerkimeve shkencore atmosferike J Sehafer .Lendet kimike qe gjendeshin duke marre kallepet e flokeve te debores studioheshin ne mikroskop dhe fotografoheshin.Ne vitin 1931 Bentley bototi 2000 fotografi bore te pergatitura.Asnje kristal bore nuk ngjasonte me njeri tjetrin.Duke i marre e studiuar floket e bores qe bien behet i mundhesm shikimi i formave te reja.ne nje fushe me bore 18cm2 dhe me trashesi 25 cm te mendosh qe ketu jane me shume se nje milioan floke bore dhe te kujtojne qe keto floke bore nuk ngajne me njera tjetren, kuptohet vetvetiu serioziteti i kesaj ceshtje.Kaq floke bore kaq shume forma te ndryshme..
Nuk eshte ne doren tone te vleresojme Krijuesin!
Bora ndonjeher bie e lagesht ndonjeher shoqerohet me furtune.Nese vjen si stuhi me bore ngjall frike dhe panik.Dime qe ujku do mjegull.te varferit ngrijne ne kohe te tille me stuhi bore.Por pas te ftohtit te dimrit dhe furtunave vijne lulet e pranveres dhe begatia e saj.






Duke pare qendisjet tek floket e bores nese del nje njeri fetar dhe thote ka nje engjell qe zbret cdo floke bore ne toke"Nuk e diskutoj mendimin e tij.Ne qoftese se ai fetar eshte kurioz per te vertetuar kete duke bere kerkime tek qendijdet e flokeve te bores dhe duke njerre fotografi do ti domostroje keto si prove te engjeve qe treguam.

Bresheri

Duke folur per boren ae ehste e mundur ta harrojme bresherin?
Deri tani mbi koken tone ka ren bresher edhe sa nje kokerr arre por asnjehere ska rene bresher me peshe 10 kg .Bresheri me madhesi sa nje kokerr arre ne na lajmeron dhe thote" O njeri nese te bie rruga ne Efen Bergamo dhe Truva (ku jane zhdukur popuj per shka te gabimeve te tyre) shetit mire ketu.Duke shetitur mendo dhe bej kerkime.Pse keto popuj jane shkatarruar pse populli e ketushem eshte prishur?ja pra ki kujdes nga sskulptrurat dhe adhurimi i tyre.Pastaj kthe koken rreth e qark dhe shih ato qe levizin si statuja qe hedhin gure nga an ndjesore qe e lidhin veten e tyre ne perin e egoizmit>shiko deshirat e atyre qe jane skllever dhe sill ne mendje se nje dite keto vende do te shkatarrohen.pastaj shiko dhe pyet historine.Pse disa popuj jane zhdukur pse disa vend jane shkatarruar?mendoni raftet dhe vitrinat ku jane rradhitur mekatet.Kujto gjynahet qe prodhojne e shesin njerzit e plogesht e te ngathet dhe thuaj qe"
Shiu bora bresheri.Te gjitha keto jane nje.Detet jane plot me uje ,qijet plot me uje dhe nentoka gjithashtu!...Kur shohim kete gjendje bota jone brenda plazmes qi themi nje, eshte sa nje qelize.ja pra magjia e ngjashmerise se te vogles me te madhen dhe te madhes me te voglen tregon qe artizani i cili nuk e ben dot qelizen dhe nuk mund ta beje kurrsesi palnetin toke.Ai qe nuk ka ne dore komandimin e shiut nuk mund ti urdheroje dot ererat pervec Zotit madheshtor qe i nenshtrohet gjithcka ne qiej dhe ne toke.

[ORIONI]

Ajri

Ashtu siç është një fatkeqësi mosfryerja e erës, edhe fryerja e saj pa pushim është një fatkeqësi e dytë.
Thonë që sjellja e ajrit dhe era vjen nga qendrat me shtypje të lartë në qendrat me shtypje të ulët atmosferike. Ne erës që fryn me 200 km/orë, i themi furtunë dhe dimë që kjo bën dëme. E njëjta erë po të frynte me shpejtësi 2.000 km/orë si do të vente halli ynë?
D.m.th. që ashtu si fryerja ose mosfryerja e erës nuk është rastësi, edhe gjendja e furtunës nuk është rastësi. Si çdo krijesë edhe era ka detyrat e saja. Ashtu si edhe ujërat që derdhen dhe erërat bëjnë disa ndryshime në formën e tokës. Erërat sipas fuqisë dhe fortësisë kanë zotësi të transportojnë disa lëndë dhe pjesë të vogla. Këto pjesë të vogla janë me shumicë dhe janë gjëra të tilla si dhé dhe grimca rëre. Por erërat nuk mund t’i çojnë aq larg sa ujërat e rrafshta të tokës dhe në çdo lloj forme.
Efekti i erërave është studimore në disa vende të botës. Ndryshimet që të bien më tepër në sy janë ashtu siç u kuptua se në fushën e shkretëtirës së botës nuk ka qenë e mundur të arrihej në një përfundim të saktë. Por në Amerikën Veriore në rërat e bregut të liqenit Michigan, efekti i erës është një veprim i dukshëm.
Në bregun e liqenit Michigan si rrjedhojë e veçorive të zonës fryn erë vazhdimisht. Këto erëra duke i transportuar nga një vend në një tjetër rërat, përgjatë bregut sjellin grumbuj të mëdha rëre. Në këto brigje është e mundur të shohim grumbuj rëre me lartësi rreth 60 m. Gjithashtu në fund të studimeve që janë bërë është mësuar se shumica e grumbujve të rërave sërish me anë të erërave ka ndryshuar vend çdo vit mes 4 dhe 6 metrash. Së bashku me këtë, rënia e bollshme e shirave në zonë dhe për arsye të rritjes së shpejtë të bimëve, shumicën e grumbujve të rërës e ka lënë konstant dhe në një kohë të shkurtër kanë marrë pamjen e kodrave të gjelbërta. Sërish në krahinën e Colorados në Amerikë, në luginën San Luis, malet e rërës me lartësi 300 m kanë dalë se janë sjellë nga ana e erërave.
Erërat siç u tregua dhe më sipër nuk e ndryshojnë tokën me anë të grumbullimit të rërave. Megjithatë ata bëjnë edhe punën e gërvishtjes së lëndëve që transportojnë në fushat ku i kanë çuar. Plus që edhe rërat që janë marrë nga një vend duke ardhur në një vend tjetër në formë kodre, kuptohet lehtë që vendin e mëparshëm e rrafshojnë edhe sikur e bëjnë me gropa.
Ndodh që në disa vende të bjerë baltë dhe në disa të tjera të bien bretkosa. Këto ngjarje që shumë rrallë rastisin, popullin e emocionojnë dhe të gjithë thonë ndonjë gjë sipas mendjes së tyre. Gjithashtu ka nga ato që falenderojnë që nuk bien gurë, por njerëzit mësohen me mëkate të tilla dhe për këtë arsye prishet jeta e shoqërisë, prandaj pak është edhe sikur të bien gurë nga qielli.

[ORIONI]

Aeroplani

Duke folur për ajrin në mendje na erdhën aeroplanët. Njerëzit që duke shikuar qiellin mahniten nga aeroplanët, nuk duhet të harrojnë mizën. Në kokën e vogël të mizës është vendosur një pilot dhe një radar. Miza është një aeroplan i tillë që nuk ka nevojë për aeroport. Për riparim nuk ndjen nevojën e ofiçinave të mëdha dhe të kujdesjeve të veçanta. Plus që fluturimin e saj e bën vetë. Në këtë nivel të lartë që ndodhet miza, po ta vrasim atë, askush nuk na jep një dënim. Ndërsa nëse rrëzojmë një aeroplan, çohen për të na vrarë me rrymë elektrike. Që këtu kuptohet se Ai që e ka krijuar mizën, e ka bërë shumë lehtë dhe e ka dhënë shumë lirë. Struktura e aeroplanëve në kundërshtim me strukturën e mizës është shumë më e thjeshtë dhe me sa dimë fitohet shtrenjtë, kurse miza është falas...
Artizani që bën aeroplanin e kupton që, teknika e shekullit të XX, sado larg që të shkojë, asnjëherë njeriu ashtu siç nuk mund të bëjë një aeroplan të vogël sa një mizë, ashtu edhe nuk mund të bëjë as edhe një aeroplan të madh sa bota.
Por edhe bota në vetvete është një aeroplan. Ajo lëviz e mbushur me dete, male, kafshë dhe njerëz. Si është bërë ky aeroplan? Kush e drejton këtë aeroplan dhe nga vjen energjia e tij? Këto dhe pyetje të tilla të bërë nga artizanët në lidhje me aeroplanin, sërish përgjigjen do ta marrin nga po vetë ato, artizani që bën aeroplanin do t’i binte në sexhde atij që ka bërë mizën. A nuk mund t’i mendojë këto udhëtari që udhëton me aeroplan?
Kur themi se bota është një aeroplan, duhet të ndalojmë pak në këtë pikë.

Aeroplani botë bën tre veprime në të njëjtën kohë:
1. Rrotullohet rreth vetes.
2. Rrotullohet rreth diellit.
3. Së bashku me sistemin diellor shkon drejt yjësisë së Vegës.
Ka akoma: Aeroplani botë është një aeroplan që edhe Hëna është nën qeverisjen e botës, si një udhëtar i saj.

[ORIONI]

Dielli

Dielli është si një llambë. Po ta shikojmë si llambë, toka është si një dhomë, qielli si tavan, kurse dielli llambë ose llampadar që ndriçon këtë dhomë...
Planetet që janë rreth diellit janë besnikë të tij. Dielli nuk mbetet me kaq vetëm duke i dalë për zot, por në të njëjtën kohë ndriçon dhe vizaton rrugën e tyre.
Dielli dikë djeg, dikë tjetër e ndriçon. Ata që e dinë islamin, e shpjegojnë atë, por nuk bëjnë veprime prej muslimani. Thonë kështu: “Ai trup digjet vetë dhe të tjerët i ndriçon.”
Kështu del në pah kthimi i gazit të heliumit dhe djegia e diellit. Atëherë dijetarët në botë pse nuk e kthejnë gazin e heliumit në një burim të madh të ardhurash për veten dhe për shtetin? Le të themi që kthimi i gazit të heliumit ngjason me ngjyrën e djegies së diellit. Mirëpo kush është ai që e krijoi heliumin, kush e përcakton kthimin dhe djegien që do të prodhojë ai?
Dielli në të njëjtën kohë është edhe një kalendar. Në qoftë se doni të shikoni në kalendar se në ç’orë do të lindë, edhe ju bëheni dëshmitar i saj. Kështu kuptojmë që ekziston Dikush që e vë në zbatim lëvizjen e diellit. A nuk është kjo dëshmi një lloj adhurimi për atë që arin ta kuptojë?
Viti i dritës dhe madhësia e gjithësisë
Le të përpiqemi të studiojmë kuptimin e konsistencës së shprehjes “Allahu Ekber”, që e dëgjojmë pesë herë në ditë nga minaretë. Këtu nuk do të japim përmbajtjen e fjalëve, do të përpiqemi të gjejmë kuptimin e shprehjes “Allahu Ekber” në librin e gjithësisë. Për këtë arsye dijet e vjetra ose e thënë ndryshe kozmografia, në gjuhën e sotme e ashtuquajtura astronomi, merr si shembull vitin e dritës në dituritë qiellore.
Largësia e ikjes së dritës në një sekond është 300.000 km. Asnjë element tjetër përveç dritës nuk mund të lëvizë me këtë shpejtësi. Sipas ikjes së dritës me të tillë shpejtësi në një sekondë, këto po ta shumëzoni me 60 gjeni largësinë e ikjes në një minutë, po ta shumëzoni shifrën që del me 60, largësinë e ikjes në një orë, po të shumëzoni shifrën që del me 24 do të gjeni largësinë në një ditë, me 365 do të gjeni largësinë e ikjes së dritës në një vit që këtij i thonë Viti i Dritës.
Tani kini kujdes po të shikojmë qiellin në një kohë me yjet, shikojmë në të një gjurmë të bardhë. Kësaj i thonë “Rruga e qumështit”, e cila është galaktika e sistemit tonë diellor. Ka edhe galaktika të tjera, por ajo që ka lidhje me ne është kjo. Largësia e diellit nga qendra e “Rrugës së qumështit” është 30.000 vjet dritë. Meqë është ashtu, shifrën që gjetëm më përpara tani do ta shumëzojmë me 30.000. Shifra që do të dali në llojin e kilometrit, tregon largësinë e diellit nga qendra e “Rrugës së qumështit”.

Kështu del një shifër shumë e madhe që nuk i gjendet vendi në shprehjet matematikore dhe nuk mund të lexohet. Sa do që kujtesa të shtrëngohet, nuk mund ta marrë dot brenda saj madhësinë e gjithësisë, sepse mendja nuk e kap dot. Teleskopët përballë madhësisë së gjithësisë dhe galaktikës, bien në gjendjen e një vegle që shikon deri para hundës së vet...

[ORIONI]

Yjet, banuesit viganë të gjithësisë

Një udhëtim në galaktikën tonë
Një nga rrugët për njohjen e Zotit është leximi i librit të gjithësisë.
Gijthësia është pasqyra e çdo emri të Krijuesit. Ashtu siç një roman tregon mendimet e shkrimtarit, një tabllo tregon talentin e piktorit edhe libri i gjithësisë tregon madhështinë e Zotit tonë. Kur’ani siç deklaron ekzistencën dhe përjetësinë e Allahut edhe me hulumtimet e krijesave le të të kuptohet e njëjta gjë.
Me dije dhe me kulturë shpirtërore ne do të gjurmojmë faqet e ekzistencës. Duke kuptuar urtësinë e ardhjes tonë në këtë botë, ne do t’i drejtohemi Sunduesit Absolut të Amshueshëm dhe të Përjetshëm. Ai që lexon me dritën e Kur’anit librin e gjithësisë, kupton që vetja e tij i përket një jete të përjetshme. Shikon që çdo lloj krijese shërben në xhennet dhe në xhehennem (parajsë dhe ferr), merr taktikë prej tyre dhe i drejtohet Krijuesit me besim dhe adhurim, duke çuar në vendin e vet detyrën themelore.
Tani le të përpiqemi të lexojmë sërish librin e madh të gjithësisë nën dritën e lëndës së astronomisë. Duke hipur në imagjinatë në të ashtuquajturën raketë dhe le të shëtisim në thellësitë e universit:
Gjithësia është aq e gjerë, sa po të dilnim të shëtisnim në një udhëtim me shpejtësi maksimale, jeta jonë nuk do të mjaftonte. Më mirë le të shkojmë me shpejtësinë e dritës! Drita në sekondë merrte 300.000 km rrugë. Por as kjo shpejtësi bile nuk mjafton. Tani duke parë gjerësinë e gjithësisë, do ta kuptoni këtë...
Në atdheun e gjithësisë Hëna është aq afër me ne, sikur jemi fqinj. Pas një kohe të shkurtër të lëvizjes sonë nga bota me shpejtësi drite 1.3 sekonda, menjëherë jemi në Hënë. Largësia e këtij fqinji tonë nga ne është 384.403 km!
Vazhdojmë rrugën tonë. Akoma jemi në brendësi të sistemit diellor. Dielli si nxehtësi dhe burim drite dhe rreth tij planetet qëndrojnë dhe rrotullohen pa pushim... Pas pesë orësh e lëmë prapa sistemin diellor. Tani para nesh qëndrojnë yjet. Për të shkuar në yllin më të afërt do të zgjat katër vjet! Shpesh kur jemi në tokë herë pas here netëve shohim qiellin... Nga ajo që pamë më i afërti i këtyre yjeve është 4 vjet dritë larg nesh...
Yjet janë si në familje, që quhen galaktikë. Dimë që ekzistojnë miliarda yje dhe sigurisht që familjet e një “atdheu” kaq të madh duhen të jenë të mëdha...
Më përpara theksuam se galaktikës ku ndodhet sistemi ynë diellor i themi “Rruga e qumështit”.
Vazhdojmë rrugën tonë. Ndërkohë kalojnë vite. Mesatarisht çdo 5 vjet takojmë nga një yll. Për këtë arsye yjet që takojmë në “Rrugën e qumështit” nuk kanë mbarim. Në galaktikën tonë ka 100 miliardë yje. Një milion shumëzojeni me 1.000, kjo do të japë një miliard, këtë shumëzojeni sërish me 100. Ja pra një numër kaq të madh yjesh ose të thënë ndryshe diej ka në galaktikën tonë. Edhe dielli është një yll me madhësi mesatare. Nëse do të vazhdonim rrugën tonë pa pushim me shpejtësi drite për të shkuar nga një majë e galaktikës sonë në majën tjetër, do të zgjaste 80.000 vjet. A e mbështet koha këtë udhëtim?
Familja yjore e thënë ndryshe “Rruga e qumështit” që është me kaq kallaballëk dhe që pushton kaq vend të gjerë, atëherë sa i madh është Mbizotëruesi i kësaj familjeje dhe Drejtuesi i saj? A është e mundur t’i vësh kufi Fuqisë së Tij? A është e mundur të kuptosh gjerësinë e pasurisë së Tij? Sa indiferent janë ata që harrojnë një Krijues kaq të Pasur vetëm për një pëllëmbë tokë në këtë botë ose për një pallat që një ditë do të shembet. Sepse një Krijues kaq i Pasur, nëse dëshiron çdo njeriu mund t’i japë një pasuri të mbushur me vreshta dhe kopshte sa madhësia e botës dhe këto brenda një jete pa mbarim. Dhe pa dyshim që çdo besimtari do t’i japë atë çka i ka premtuar. Ky tregon një model për t’u marrë shembull në botë. Kjo tregon gjithashtu edhe gjerësinë e Pasurisë së Tij. Ata që i binden yjeve është e pamundur të mos qëndrojnë në premtimin e një Zotëruesi të Madhërueshëm e të Fuqishëm. Kjo nuk i shkon sundimit të Tij...
Tani po pyes: Kush mund të jetë më i lumtur se sa një besimtar që ka gjetur një orientim të tillë? Sa të priviligjuar janë ata që e njohin Allahun...
Nga udhëtimi që bëmë në galaktikën tonë, kuptuam që Allahu është Mbizotëruesi i një hapësire të pambarueshme. Ai që mbizotëron një hapësirë kaq të gjerë është zotëruesi i çdo gjëje. Atëherë le të përpiqemi që të fitojmë kënaqësinë e tij me besim dhe adhurim. Vendi i fundit ku do të shkojmë është porta e Tij. Prej kujt tjetër mund të shpresojmë për ndihmë?
Në univers ka krijesa shpirtërore
Le të vazhdojmë udhëtimin tonë. Këtë herë le të dalim nga galaktika jonë dhe të shkojmë më larg...
Nëse do të ishte një njeri që nuk e njeh Krijuesin e gjithësisë, do ta ndiente veten shumë të vetmuar në këtë udhëtim. Sepse atij me t’u ndarë nga galaktika jonë, elementë të tillë si universi, yjet etj., do t’i dukeshin shumë të kotë. Ata të cilëve mendja u ka zbritur tek sytë dhe kanë mbetur të përjashtuar nga drita e besimit e kuptojnë universin si diçka të kotë. Por ne nuk vuajmë nga një vetmi e tillë. Rreth nesh është plot me materialin fillestar të krijimit (mjegullnajën e gaztë). Nuk ka një zbrazëti absolute. Rreth e rrotull nesh ka krijesa të panumërta. A mund ta ndiejë njeriu veten të vetmuar mes krijesave të tilla siç janë engjëjt, të cilët i japi ngazëllim gjithësisë duke qenë të zënë gjithmonë me përmendjen e Zotit? Edhe sikur sytë të mos shohin, ato mund t’i shohin me sytë e zemrës dhe me dije. Tani le të përpiqemi ta provojmë këtë...
Bota jonë ngjason me veprën e pashembullt të një arti. Një lule, një trëndafil është vepra prekëse më e ndjeshme në tezgën e natyrës. Një pemë i çon frytet në thesarin e të fshehtës, në vendin ku del dëshmia e botës. Pas punëve të vështira për ne ushqimet më të ëmbla janë çdo lloj vitaminash që prodhohen në fabrikë... Le pastaj kafshët dhe njerëzit që janë pronarë të mekanizmave të pamundura për t’u imituar... Nxënësit duke lexuar vëllimet dhe librat e profesorëve të tyre, mbështeten në dituritë dhe thesaret e mëshirës... Në të gjitha këto prona është bota jonë. Në lidhje me këtë ka edhe njerëz që i kuptojnë këto krijesa të mrekullueshme. Çdo gjë e bukur kërkon që të dalë në pah. Dhe ushqimi i jepet atij që është i uritur. Së bashku me çdo vepër të bukur duhet të gjendet edhe zotëruesi i mendjes që do ta pëlqejë dhe do ta vlerësojë atë. Këto dy janë përgjigje pozitive të njëri-tjetrit.
A bën vepra të bukura një piktor me kusht që të mos ia tregojë askujt? Një pikturë që askush nuk e sheh numërohet sikur nuk ekziston. Po, çdo njeri bën një vepër arti me qëllim për ta ekspozuar dhe për t’u pëlqyer. Por dikush përpiqet që atë t’ia pëlqejë Zoti e dikush tjetër t’ia pëlqejnë njerëzit...
Tani mendoni gjithësinë pa fillim e mbarim. Sa vepër e gjerë. Kush do ta vlerësojë këtë madhështi e gjerësi që as imagjinata e njeriut nuk arrin dot? Gjithësia është një vepër e pashembullt në madhështinë e krijimit. Sigurisht që ka nga ato zotërues të përceptimit që e kanë kuptuar gjerësinë e saj dhe thonë me plot gojë “sa bukur e ka krijuar Zoti”. Duhet të ketë patjetër krijesa që me dijen e tyre arrijnë të kuptojnë çdo gjë mbi yjet viganë. Ja pra këta janë engjëjt (melekët).
Pas pak do të shpjegojmë daljen në pah të yjeve. Do të shohim aty reaksionet kimike dhe rastet nukleare. A i lë Zoti bosh këto laboratorë të mëdhenj? Sigurisht që ka shumë lloj engjëjsh dhe krijesash që i dinë këto dhe i peshojnë me peshoren e përceptimit. Madje ka shumë të tillë.
Sigurisht që ky udhëtimi ynë në gjithësi është një imagjinatë. Shëtisim përmes yjeve me anë të dijes. Njeriu asnjëherë nuk mund ta kalojë shpejtësinë e dritës. Plus që jeta e një njeriu është e pamundur të jetë mijëra vite. Së bashku me këtë, kushtet e jetës atje janë të vështira. Ka tepër mundime si presion, nxehtësi, dritë, etj.. Nuk është rastësi të vijnë së bashku kushtet pa fund që do provohen në botën tonë për jetën. Sado që ta falenderojnë Atë që na ka falur jetën është pak...
Në qoftë se me të vërtetë do të kishim shkuar mes yjeve dhe atje do të kishim parë ëngjëjt dhe qëniet e tjera, do të shikonim me habi se si ato i bëjnë përmendje Zotit... Tek ata nuk ka mosmarrëveshje, por vetëm harmoni.
Por a është bota jonë kështu? Në botë ekziston edhe e mira edhe e keqja... tek atomet, gurët, toka, pemët dhe tek kafshët ka një bindje të plotë. E kundërta ndodh tek njerëzit dhe xhinnët. Në botën tonë janë mbledhur të kundërtat, në mënyrë që të bëhet e mundur ndarja e të mirës me të keqen. Kështu le të bëhet një provim dhe të gjendet rruga e lartësimit. Në kundërshtim me gjithësinë, në botën tonë ka grindje, vuajtje...
Për ato që përjashtohen nga drita e besimit, gjithësia është shumë e errët. Në qoftë se këtë udhëtim nëpër yje do ta bënin mosbesimtarët, ata do ta ndjenin veten shumë të vetmuar, do të tërboheshin nga egërsia dhe tmerri... Sepse ato miq i shikojnë si armiq. Por s’mund të vijë dëm nga nëpunësit e bindur të Zotit. Edhe errësira është një prej nëpunësve të Tij. Nëse dëshironi le ta vazhdojmë dhe pak udhëtimin tonë imagjinar dhe ta mbarojmë:
Në qoftë se do të vazhdonim udhëtimin tonë me shpejtësinë e dritës edhe për 2 milionë vjet akoma, do të arrinim galaktikën me emrin Andromeda! Sa largësi e tmerrshme apo jo! Në çdo rast tani kuptohet më mirë vogëlsia e njerëzve dhe madhështia e Allahut... Si do ta përceptojë mendja jonë e vogël Mbizotëruesin e një “atdheu” kaq të gjerë? Përballë nesh dalin grupet e galaktikave. Grupi më i madh për të arritur Herkulin ka nevojë për 300 milionë vjet. Kini kujdes do të shkojmë 300 milionë vjet me shpejtësinë e dritës pa pushim dhe në fund do të arrijmë në grupin Herkul. Në këtë grup ka më tepër se 10 mijë galaktika dhe në çdo galaktikë ndodhen miliarda yje.
Tani në mendjen tonë vjen një pyetje e tillë: Sa është numri i yjeve në gjithësi? Dijetarët me aq sa kanë parë në teleskop janë përpjekur ta llogarisin këtë. Sot në teleskop në gjithësi shihen 1 miliard galaktika. Kjo shifër është aq sa mund të shikojë teleskopi. Këto galaktika, në kufirin e fundit të teleskopëve tonë nuk tregojnë asnjë gjë të shterrshme. Në gjithësi numri i përgjithshëm i yjeve është 1020 (dhjetë në fuqi të njëzetë). Kjo do të thotë numri që del nga shtimi i 20 zerove pas numrit 1. Këtë shifër mund ta shprehim edhe kështu: 1 miliard do ta shumëzojmë me 1 miliard dhe shifrën që do të dali këtë herë do ta shumëzoni me 100. Në përfundim do të dali shifra 1020.
Çdo njëri prej këtyre yjeve është një diell. Këta e ndriçojnë gjithësinë. Për këtë është e nevojshme herë pas here dhe drita e besimit. Në vlerësim të kundërt gjithësia sipas nesh është shumë e errët. Sa e tmerrshme të mendosh se shëtisin kot një numër kaq i madh yjesh. Sa komod është të dish se ndodhesh nën urdhërin e një Zoti deri në gradën maksimale Mishërues dhe i Drejtë...
Dielli ynë ka 9 planete. Në gjithësi edhe yjet (diejt) kanë planete. Ashtu si rrotullohen rreth diellit, ashtu edhe planetet e çdo ylli rrotullohen rreth vetes. Për këtë arsye në çdo yll që llogaritëm në gjithësi mund t’i shkojnë si mesatare 10 planete.
Nëse e shumëzojmë numrin e yjeve me 10, do të gjejmë shifrën e planeteve. Le të përcaktojmë sërish që këto janë shifra që mund t’i shohim me teleskop. Ka akoma sa e sa yje që nuk i kemi parë. Ne nuk jemi në dijeni për shifrën e plotë të yjeve që gjenden në gjithësi. Sa e mundur është t’i vesh kufi numrit të yjeve, gjerësisë së pasurisë së një Zoti, Pronar i Fuqisë së Pafundme!

O njeri! E pe se sa e madhe është gjithësia. U bëre dëshmitar i banorëve viganë si yjet. Tani mendo pak edhe veten! Në një atdhe të gjerë të tillë ti je si një grimcë. Ja pra nëse ti e harron Zotëruesin tënd dhe i beson vetes tënde, bëhesh një qënie e tillë kaq e vogël dhe e brishtë. Mbetesh si një hiç i vetëm dhe i dobët. Por në qoftë se e njeh Zotin dhe i bindesh atij, atëherë kuptimi i çdo gjëje është ndryshe.
Egërsinë dhe tmerrin e kthen në butësi. Edhe një yll bile ty të bëhet mik dhe ndihmues...

[ORIONI]

Lindja e yjeve

Në kohët e fundit astronomët janë ndeshur me gjëra shumë të çuditshme, si p.sh. me yjet e humbur, Quasar-ët, etj.. Këto janë çështje që kanë përzier kokën dhe mendjet e dijetarëve. Si përfundim dhe kur kanë dalë supozime të reja natyrisht këto nuk kanë arritur në një fazë përfundimtare. Më poshtë do të tregojmë lindjen e një ylli. Në lidhje me krijimin na jepet një shembull i paparë mbi ngjarjet madhështore të gjithësisë.

Ne jemi përballë elektroneve dhe protoneve të pafundme. Këto pjesë të atomit janë copa themelore të vogla. Nga kanë ardhur këto grimca themelore që sjellin atomin? Kush i vendosi? Kur pyesim pyetje të tilla menjëherë na vjen në ndihmë besimi në ekzistencën e Zotit. Në të kundërt me çfarë do t‘i zgjidhim këto gjëza? A mund të na bindi ne krijimi vetvetiu nga asgjëja i aq shumë elektroneve dhe protoneve të pafundme? Cila mendje do ta besonte këtë?
Elektronet janë me ngarkesë negative, kurse protonet janë me ngarkesë pozitive. Këto pjesë të vogla me ngarkesa të kundërta tërheqin njëra-tjetrën. Elektronet fillojnë të rrotullohen në një trajektore rreth protonit. Kështu që del në pah atomi i hidrogjenit.

Pasi Zoti ekziston, të gjitha këto janë të mundshme. Në të kundërt është e pamundur dalja e atomeve të hidrogjenit më të thjeshtë. Sepse trajektoret dhe veprimet e shumëllojshme të elektronit janë deri në pikë të fundit të ngatërruara, por po edhe në atë raport të mirëmatura. Është e pamundur t’ia mveshësh këtë rastësisë. Pa ekzistuar Zotëruesi i një Fuqie të Madhërishme, është e pamundur të shpjegosh daljen në pah edhe të gjësë më të vogël.

Këto atome të hidrogjenit, duke u bashkuar, herë pas here sjellin një re gazi. Atomet e tërheqin njëri-tjetrin. Në qoftë se atomet do të bashkoheshin në një gradë të mjaftueshme, kjo forcë tërheqëse renë do ta dendësonte, duke e mbajtur atë në mënyrë të mbledhur. Kështu fillon të lindë një yll.
Kjo re gazi që do të sjelli një yll është shumë e madhe. Është 16 milion km largësi nga një cep në cepin tjetër. Përafërsisht sa 3.000 herë sistemi ynë diellor. Toka jonë në krahasim me këtë re është një pikë e vogël. Mendoni se Zotëruesi i kujt është Zoti...

Tani ka filluar zvogëlimi i resë dhe ka filluar të rritet fuqia tërheqëse e atomeve me njëri-tjetrin. Reja duke u ngjeshur fillon edhe nxehet. Kështu që brenda resë nxehtësia shkon deri 55.000 gradë. Sa nxehtësi e madhe! Por ajo që nuk duhet të harrojmë është se zjarri i xhehennemit është shumë më i frikshëm se ky... Nga një anë njeriu në një zjarr 55.000 gradë digjet e shkon, por nga ana tjetër për mosbesimtarët në ferr ka një vuajtje pambarim. Atje ndoshta nuk ka një zjarr të tillë si ky këtu. Por duke parë të mirat e parajsës dhe duke mos i përfituar dot ato, atëherë njeriun e djeg dhe e përcëllon shkretëtimi i përjetshëm. Për këtë arsye thuhet që “Sikur parajsa të mos ishte, ferri nuk do të jepte vuajtje”. Atomet e hidrogjenit aq fuqishëm përplasen me njëri-tjetrin, saqë ato ndahen sërish në copa të vogla negative dhe pozitive. Tani reja jonë është kthyer në një plazmë. Këto që përplasen dhe kërcejnë me njëri-tjetrin janë përbërjet e dy gazeve që sjellin protonet pozitive. Largësia në sferën e këtij gazi nga një cep në cepin tjetër është 160 milionë km. Dhe kërcimet në sferën e gazit zgjasin 10 milionë vjet.
O njeri! Edhe yjeve që duan miliona vjet për të ardhur dhe që jetojnë miliona vite, i vjen fundi një ditë. Edhe ato nuk shpëtojnë nga putra e vdekjes. Kështu që edhe vitet e gjata mbesin një hiç përballë vendimit të jetës së përjetshme. Shiko sa e shkurtër është një jetë e jotja 70-80 vjeçare! Me çfarë mendje punon në këtë botë sikur nuk do të vdesësh fare? Pse nuk mendon se minutat e jetës tënde janë duke shterruar?

Dhe më në fund në sferën e gazit nxehtësia ngjitet në 11 milionë gradë. Protonet përplasen me njëri-tjetrin me fuqi dhe duke u shkrirë përzihen.
Kështu del në pah miniera e heliumit që krijohet nga ngjitja e 4 protoneve.
Heliumi që njerëzit shtinë në dorë me anë të bombës së hidrogjenit është vetëm disa kilogramë. Por në një yll të tillë në një sekondë formohet një sasi prej 564 milionë kg heliumi. Por as që mund të krahasohet ajo që bëjnë njerëzit me atë që bën Zoti...

Kështu përfundimisht duke u shkrirë reja e gazit, ato ngjiten, duke lindur pra një yll. Kjo fillon në nxehtësinë 11 milionë gradë. Ja pra sa e madhe është energjia e një ylli! Zoti është Zotëruesi i energjive të pashterrshme të miliarda yjeve. Ndërsa ne rrimë me frikë se mos ndoshta shterrojnë burimet e energjisë në tokë si nafta, qymyri, etj.. Kjo frikë e jona vjen gjithmonë sepse nuk i kemi besuar dhe nuk i jemi mbështetur Allahut. Ai është Zotëruesi i burimeve energjitike të pashterrshme. Ka yje pa numërim si dielli që nuk shterrojnë akoma së djeguri.
Zoti që mbizotëron gjithësinë dhe ka krijuar yje të tillë viganë, po të dojë i zhdukë edhe të pafetë dhe komunistët që nuk besojnë. Por kjo botë është një botë sprove. Fajet e tyre do t’i pareaqiten Gjykatës së Madhe. Puna jonë është që me dituri dhe adhurim të fitojmë kënaqësinë e Allahut.

Shpërthimi i yllit dhe përbërja e natyrës

Pas lindjes së një ylli kalojnë disa shekuj dhe në këtë kohë hidrogjeni që është brenda yllit digjet, e pas mbetet heliumi. Tek ylli fillon sërish copëtimi. Nxehtësia shkon në 110 milionë gradë. Kështu del në pah bërthama e atomeve të karbonit. Në qoftë se madhësia e yllit do të ishte e mjaftueshme, do të sillte nxehtësinë 930 milionë gradë. Duke vazhduar reaksionet nukleare, do të fillojnë të dalin elemente më të rënda se ato që kemi hasur në botën tonë.

Pastaj ylli me anë të një shpërthimi të madh, të gjitha elementet që nxori në pah, i lë në univers. Kinezët u bënë dëshmitarë të një shpërthimi të tillë në vitin 1054. Ata kanë parë shpërthimin e një ylli të ri mes yjësisë (horoskopit) të brirëve të demit. Ylli përnjëherë kishte shkëlqyer në një largësi 4.000 vjet dritë (në qoftë se do t’u shkonte me shpejtësinë e dritës, ajo është një largësi prej 4.000 vjetësh). Ai kishte dhënë një ndriçim disa herë më tepër se drita që jep planeti Venus. Për këtë arsye ishte parë edhe ditën. Ylli me të shpërthyer kishte lënë në kozmos një energji shumë të madhe. Kështu që energjinë që dielli ynë e jep për 1 milion vjet, ajo e kishte përhapur në kozmos në një kohë të shkurtër sa për 1 muaj. Mendoni se një energji e tillë shkon dëm, ndërsa ne heqim në tokë për mungesë energjie si elektrik e naftë. Jo, thesarët e Zotit nuk shterrojnë kurrë. Ai është Zotëruesi i Fuqisë së krijimit të diçkaje nga asgjëja. Ashtu siç e ka krijuar yllin nga asgjëja, sërish po nga asgjëja mund ta krijojë atë.

Sot me teleskopë të mëdhenj mund të shikohen mbeturinat e shpërthimeve. Tani në vendin e yllit për arsye të pamjes së çuditshme ka një gaz të quajtur Mjegulla e Gaforres.
Pjesa më interesante e punës është se edhe në tokën tonë duhet të kenë ardhur mbeturinat e një shpërthimi të tillë të një ylli. Përafërsish 4.5 miliardë vjet përpara, kur dielli filloi të merrte veten e tij, gazi i ashtuquajtur Mjegulla e Gaforres, u pasurua duke sjellë 92 elementë. Këto elementë janë mbeturinat e yjeve që kanë shpërthyer më parë. Nga këto mbeturina lindi dielli, planetet dhe hëna. Tani lënda që e ka sjellë trupin tonë, ishte një pjesë e yllit që valonte në një nxehtësi prej miliona gradësh. Ardhja e njerëzve që flasin dhe ecin në jetë është me të vërtetë puna e madhe e një arti dhe dijeje. Atomet që janë tek yjet, kërcejnë shpejt në atë nxehtësi të lartë dhe si rezultat bëjnë të mundur ardhjen e veprave më të bukura që ne i thamë qenie. A mund të jenë të gjitha këto një rastësi? Ndërsa pjesët e atomit që janë protonet dhe elektronet fryjnë si erë sa djathtas sa majtas. Cila mendje mund të sjellë atë magji që i thamë jetë? Ato duhet të jenë të kuptueshme duke u mbledhur si çdo krijesë. Kështu që duke u prekur me veprime orientuese, duhen bërë planet e natyrës dhe të krijesave. Aq sa, qeniet që janë në tokë, të bëjnë të mundur ardhjen e hënës, planeteve dhe yjeve. Shkurt duhet të jetë një Zotërues dhe një Krijues i një Fuqie të Pafund. Dhe kuptohet që edhe shifrat e pafund të një atomi kanë dalë në shesh nga një Krijues i Gjithëfuqishëm. Ose për çdo grimcë duhet të ketë një Zotërues që e zotëron atë... Çdo atom duhet të jetë një nëpunës i Allahut...

Po, atomet nuk mund të jenë të pafund dhe zotërues të mendjes. Kështu meqë ekzistojnë të gjitha këto krijesa të mrekullueshme, atëherë ekziston edhe një Zotërues i një arti të mrekullueshëm, i Cili është Allahu (xh.sh.).

[ORIONI]

Shkaku i gjithësisë, dhe Kuptimi

Gjithësia është si një pemë e madhe. Degët e saj janë ajri, uji, dheu dhe dielli, gjethet janë të gjitha bimët, lulet e saj janë kafshët, kurse njerëzit janë frutet e saj....
Çdo bimë krijohet nga fara e saj. Ky është një ligj. A rritet një pemë pa farë?
Meqenëse gjithësia është si një pemë, atëherë edhe kjo ka farat e saj. Në pemën “gjithësi” drita dhe kuptimi do të jenë në të njëjtën kohë frutet e kësaj peme të madhe. Në të kundërt fara që mbidhet në tokë a nuk merr frutet e saj?
Kur themi gjithësi në mendje nuk na vijnë vetëm botërat që shikojmë. Ka edhe kushedi se sa botë të tjera si bota e xhinnëve dhe e ëngjëjve, të cilët ne nuk i shohim. Atëherë drita dhe kuptimi që janë farë në këtë gjithësi, njëkohësisht edhe këtyre botërave do t’u bëhen farë.
Fruti i gjithësisë është njeriu. Fruti më i njohur dhe më i pranuar është profeti ynë Muhammed (a.s.). Ky profet ka ndikuar në gjysmën e botës dhe në 1/5 e njerëzve dhe ka sjellë habinë dhe lidhjen sublime hyjnore. Ka formuar fronin në zemra dhe në shpirtra... “Sigurisht drita që është në gjithësi, duke veshur vetitë e atij profeti, do të dukej si fruti i kohës së fundit.”

Ashtu si pema e madhe e fikut krijohet nga një farë e vogël, ashtu edhe në të njëjtën mënyrë është e kuptueshme dhe e arsyeshme që pema Gjithësi të krijohet nga fuqia e Allahut.

Një farë peme është zotëruese e një arti ekuivalent dhe e një diturie. Është si një model për t’u marrë shembull i pemës dhe si një program i saj. Një pemë vetëm në tezgën e kësaj natyre mund të prehet. Për të është e nevojshme ajri, uji, toka, nxehtësia, drita, etj.. Shkurt sistemi diellor dhe vetë gjithësia është e domosdoshme për të. D.m.th. për të krijuar një pemë dhe farën e saj, është një punë ekuivalente si krijimi i natyrës apo i gjithësisë. Ne shohim modelet që janë për t’u marrë shembull. Me miliona pemë dhe bimë janë para syve tanë, shohim kafshët dhe njerëzit, që janë shumë më të përkryera se ato dhe të gjithë këto janë krijuar nga një farë e vetme. Atij që i bën këtë punë me këmbëngulje, nuk i vjen aspak e vështirë puna e krijimit të gjithësisë nga një farë e vetme.

[ORIONI]

Pasuria e parë dhe e fundit

Një pronar nuk ndërton një fabrikë pa e ditur se çdo të prodhojë në të. Atë fabrikë para se ta themelojë, përcakton se çfarë do të prodhojë, makina, frigoriferë apo çimento. Sipas kësaj e ndërton fabrikën. Në qoftë se do të ndërtojë një fabrikë makinash, më parë përcakton modelin e tyre, madhësinë, tipin, fuqinë, shkurt vizaton një plan me vogëlsitë më të imëta. Pastaj ndërton fabrikën dhe më pas kalon në prodhim.
D.m.th. se makina që do prodhohej fillimisht ishte në mendje dhe më pas u hodh në letër si një plan, pra çdo gjë u bë sipas një programi të përcaktuar. Kjo gjithësi është si një mbretëri... Është zbukuruar me veprat më të bukura të artit. Tamam si një fabrikë e pashoqe... vendi nga dalin qëniet ose krijesat më të mrekullueshme. Sigurisht që fruti më i bukur i kësaj mbretërie ose fabrike, qëllimi kryesor i tij është menduar dhe përcaktuar që më parë.

Allahu ekziston

Le të krahasojmë atë që i beson një Zoti dhe botës së përtejme, me një njeri që nuk beson. Cili prej tyre vepron me mendje dhe logjikë?
Në çështjen e të kuptuarit të ekzistencës së një gjëje, ka dy gjendje. E para është brenda në një vend të kufizuar dhe në një kohë të fundme. E dyta është në një vend të pakufizuar dhe në një kohë që zgjat nga pafillimsia deri në përjetësi.
Në një pallat, saraj, mund të vërtetohet nëse ka apo jo xhevahirë. Kontrollohet mirë në çdo kënd të këtij pallati dhe më në fund mund të jepet një mendim i saktë. Por është e vështirë të thuash se më parë nuk ekzistonte dhe pas kësaj nuk do të jetë fare. Dhe në qoftë se nuk dihet fillimi i atij pallati, kush ka hyrë e ka dalë në të dhe çfarë do të jetë fundi i tij, është e pamundur të japësh një vendim të prerë në lidhje me xhevahirët (gurët e çmuar), nëse nuk ka fare prej tyre ose as pas kësaj nuk do të hyjnë.

Tani le të mendojmë pallatin e gjithësisë. Drita në një vit merr një rrugë 900 miliardë km. Gjithashtu është aq e gjerë saqë janë përcaktuar sinjale në tokë me teleskopë viganë me mesatare 10 miliardë vjet dritë dhe në sistemet yjore të ashtuquajtura galaktika. D.m.th. që drita e cila niset nga këto yje, duke ardhur me 300 mijë km/orë, mund të na arrijë pas 10 miliardë vjetësh. Kjo botë e madhe mbi të cilën jetojmë, brenda kësaj madhësie mbetet e vogël sa një grimcë.
A kanë kërkuar me imtësi në çdo anë të gjithësisë ata që thonë se nuk ka Zot, parajsë apo ferr? A mos e morën këtë vendim duke i shëtitur miliarda yje një nga një? Meqë është e pamundur diçka e tillë, mendimi i mohuesve është i kalbur dhe i pamundur. Gjithashtu nuk dihet se ç’fshehin në brendësi pjesët e vogla të atomit, protonet dhe elektronet...

Është kuptuar se mosha e sistemit diellor është 5 miliardë vjet. Për moshën e gjithësisë thuhet se është akoma më tepër. Si do që të jetë, ajo ç’ka ne i themi botë e amshueshme ka një afat kohor të pambarueshëm. Çfarë ngjan vallë në këtë afat? Gjithashtu ka edhe një kohë që zgjat deri në përjetësi. Çfarë do të ndodhë gjatë kësaj periudhe të pambarim që kemi përpara? A mund të jepet një vendim i prerë? Të thuash që parajsa dhe ferri nuk do të jetë, të japësh një vendim duke parashikuar përjetësinë për këtë, fuqia e asnjë mohuesi nuk mjafton. Për të vërtetuar ekzistencën e Allahut është shumë e thjeshtë... Nuk mund të jetë rastësi bota jonë e bukur. Çdo gjë duhet parë me një qëllim të caktuar. Ekziston një Zot i Cili e ka krijuar gjithësinë nga asgjëja dhe me fuqinë e tij ka krijuar pallatin e madh të kësaj gjithësie... Kjo botë e bukur e jona që është si një xhennet (parajsë), është vetëm se një model dhe shembull i vogël i asaj reale. Kjo botë dëshmon për botën e vërtetë, xhennetin, që është i rrethuar me lloj-lloj të mirash dhe e kurorëzuar me lumturinë e përjetshme. Kurse zjarri në bërthamën e tokës është një shembull i xhehennemit.

[ORIONI]

Jeta pas vdekjes

Çfarë është jeta?

Jeta është një lëvizje, që e tregon veten e saj ne katër forma:
1. Në gurë, dhera, minerale dhe në trupa qiellorë, merr emrin energji.
2. Bimët janë qëniet më të thjeshta të gjallesave.
3. Tek kafshët ka jetë dhe gjallëri më të zhvilluar.
4. Njerëzit janë edhe të gjallë edhe të pajisur me shpirt. Me anë të shpirtit njeriu i pajisur me mendje dhe me cilësi të tjera të arta, ka fituar cilësinë e të qënurit ‘krijesë e lartësuar’.
Çdo gjë në natyrë është brenda një rregulli të caktuar. Krijuesi i çdo gjëje është Allahu i Lartësuar. Ai me anë të cilësisë së të qënurit “Hajj” (i Gjalli, Ai që i jep jetë të gjithëve), ka bërë të mundur jetën e të gjithë gjallesave në natyrë. Pjesa themelore e krijesave të gjalla dhe të pajetë është atomi. Atomi me përmasa mikroskopike është pjesë e gjallë dhe e lidhur me krijesat më të larta. Një mizë e vogël ka lidhje me atmosferën, diellin, njerëzit dhe dheun. Miza i përdor këto kushte sikur të ishin të sajat. Me anë të jetës një bërthamë e vogël mund të bëhet një pemë e madhe. Kështu një krijesë e pajisur me jetë nga një krijesë e vogël mund të kthehet në një krijesë madhështore. Në të njëjtën kohë një krijesë e madhe është në shërbim të një krijese të vogël. Ashtu siç dielli i shërben lules, duke gjetur jetë dhe gjallëri, ashtu dhe lulja në ngjyrat e saj, përmban edhe ngjyrën e diellit. Asgjë të pajetë nuk ka, por disave u themi të pashpirt. Edhe gurët dhe hekuri, që ne i cilësojmë të pajetë janë të formuar nga atomet, të cilët janë të mbushur me atë pjesë të jetës që ne e quajmë energji.

Atomet përbëhen nga bërthama dhe elektronet. Në bërthamë gjenden neutronet dhe protonet. Protonet janë të ngarkuar pozitivisht, neutronet janë pa ngarkesë. Ndërsa elektronet janë të ngarkuar negativisht. Në këtë mënyrë bërthama tërheq drejt vetes elektronet dhe bën të mundur lëvizjen e tyre rreth saj. E gjithë kjo tërheqje dhe lëvizje është energji. Gjithashtu energjia nukleare ose energjia e atomit në reaksionet radioaktive ka humbje shumë të vogla mase. Masa kthehet në energji kurse energjia në masë. Ky quhet parimi i ruajtjes së përbashkët të energjisë me masën. Në librat e fizikës gjenden formula të këtij parimi me anë të të cilave zgjidhen probleme të ndryshme. Meqenëse çdo gjë është e formuar nga atomet e pajisura me energji, sendet që ne i cilësojmë të pajetë deri diku janë të gjallë. Gurët e gjallë që ringjallen si bimë, kafshë ose njerëz do t’i shohim në pjesën “Edhe gurët ringjallen”. Atomet të cilët shihen me vështirësi në mikroskop kryejnë një punë të njëjtë me atë të sistemit diellor. Kjo do të thotë që Ai që ka krijuar një sistem kaq të rregullt si sistemi diellor ka krijuar edhe atomin. Ose ndryshe mund të themi që ai i cili nuk mund të krijojë një atom nuk mund të krijojë as sistemin diellor. Në qoftë se i hedhim një sy atomit, shohim se në orbitën e parë ndodhen dy elektrone, ndërsa në të dytën gjenden tetë. Ne nuk jemi në gjendje që ta prishim këtë formë. Allahu i Cili krijoi atomin, nuk lejon që të prishet rregulli i Tij Atomi i hekurit duke u bashkuar me ujin formon oksidin e hekurit, në të njëjtën kohë ai bashkohet me ujin. Këtë ligj nuk mund ta ndryshojmë dot. Si rrjedhim, ligjet që ekzistojnë në librin e kimisë, i vendos Allahu (xh.xh.), njerëzit e shkencës mjaftohen me gjetjen e tyre. Në ditët e sotme besimtarët duhet të merren me ligjet e vendosura nga Allahu e t’i analizojnë ato. Fatkeqësisht po ndodh e kundërta.

Hëna me jetën kryejnë katër lëvizje në të njëjtën kohë:
1. Sillet rreth vetes.
2. Sillet rreth tokës.
3. Bashkë me Tokën sillet rreth Diellit.
4. Bashkë me sistemin diellor krijojnë një rrugë spirale që të çon drejt yjësisë Vega.

Ja pra njeriu që nuk është në gjendje as me portokallin, që është i vogël, të bëjë disa lëvizje në ajër në të njëjtën kohë, duhet ta falenderojë dhe t’i përulet Allahut që ka bërë të mundur lëvizjen e hënës në katër forma në të njëjtën kohë. Me lëvizjen e galaktikave sistemi diellor tregon gjallërinë e tij. Meqë cilësia e të qënurit “i Gjallë” i Allahut pasqyrohet kudo, atëherë besimtari duhet t’i përulet dhe t’i lutet Atij. Energjia e atomeve që ndodhet në bimë tregon gjallërinë e tyre. Atomet që janë të ngarkuar me detyrën e krijimit të bimëve, në tharjen e tyre kthehen në tokë ose kalojnë në gjallesa të tjera.
Në këtë mënyrë Allahu që krijon atomet nga asgjë, me ligjet e sintezës dhe analizës, nga atomet molekulat dhe nga molekulat krijon qeliza dhe organe. Një krijesë pa dije si atomi, si një ushtar i Allahut luan rol në krijimin e gjallesave dhe është një gur i çmuar për to. Në qoftë se ekzistojnë inxhinierë që bëjnë ndërtesa të mëdha a nuk është e mundur që të ekzistojë Krijuesi që bën ndërtesa galaktikore dhe universale? Jeta edhe pse duket më e zhvilluar tek kafshët, tek njerëzit ka arritur pikën më të lartë. Njeriu përveçse të qenurit i gjallë është i pajisur me cilësi të larta siç është mendja. Po të mos ishte mendja njeriu nuk do mund të bënte avione, makina ose nuk mund të kishte këtë qytetërim të shekullit XXI. Prandaj ky qytetërim është një dhuratë e mendjes së dhënë nga Allahu. Njeriu i pajisur me mendje duhet të besojë dhe t’i bindet Allahut. Me jetën, një frymëmarrje kalon në mushkëri nëpërmjet rrugëve të caktuara, përhapet në miliona qeliza, merr nga ata karbonin dhe del përsëri jashtë. Në këtë mënyrë ne qëndrojmë të shëndetshëm dhe temperatura e trupit qëndron rreth 37 gradë. Allahu që na mban neve në temperaturën 37 gradë, frymën që nxjerrim përjashta e bën ushqim për bimët. Bimët duke marrë dioksidin e karbonit që nxjerrim ne, ato nxjerrin oksigjenin që ne e thithim dhe kështu jetojmë brenda një frymë-shkëmbimi. Në mes frymëmarrjes ose pyjeve dhe njeriut vihet re një lidhje. Kjo lidhje është pjesë e rregullit të vendosur nga Ai që e krijoi jetën në tokë.
Trupat që lëvizin si automobilë vetvetiu, janë krijuar duke shfrytëzuar energjinë e dhuruar nga Allahu. Ai që prodhon automobilin nuk bërë një gjallesë, por vetëm se ka shfrytëzuar energjinë e krijuar nga Allahu. Në qoftë se Allahu nuk do të krijonte elektricitetin, a do të ishte e mundur ekzistenca e radios apo e televizionit? Po të mos ekzistonte benzina dhe magneti, a do të ekzistonte shekulli i XXI?

[ORIONI]

Edhe vdekja është një krijesë (qënie)

Qëniet i ndajmë në dy pjesë, shpirtërore dhe materiale. P.sh. të pasurit frikë, ëndërrimet, dhimbja janë qënie shpirtërore, që nuk shihen dhe preken, por me anë të punëve që kryejnë tregojnë vetveten. Një njeriu që nuk sheh ëndërr është e vështirë t’i shpjegosh ëndrrën, po ashtu edhe dhimbjen e dhëmbit një personi që nuk e ka provuar atë. Për këtë arsye kanë thënë që, “rrethanat, gjërat psikologjike kuptohen me përjetimet e tyre”. Ja pra edhe vdekja është një qënie shpirtërore. Edhe pse nuk mund ta shohim atë, mund të shohim veprat dhe punët e saj.
Përderisa vdekja është vetë qënie, atëherë nuk është e mundur humbja e njerëzve. Vdekja është ndryshim i jetës. Ne p.sh. kemi vdekur dhe jemi ringjallur dy herë: një herë kemi vdekur në botën e shpirtrave për t’u ringjallur në trupin e nënës, kemi vdekur në trupin e nënës për t’u ringjallur në këtë botë dhe do vdesim në këtë botë, ku duke kaluar nëpër derën e varrit, do të ringjallemi në botën tjetër.
Duke qenë se vdekja është një ndryshim jete (forme), pema vdes dhe bëhet bërthamë. Bërthamën e vendosim në tokë, e ujisim dhe prej saj del një pemë madhështore. Zhdukja e bërthamës nuk është e mundur në asnjë mënyrë. Nëse e hamë është ushqim për ne, nëse e djegim është nxehtësi, madje edhe hiri merr jetë si pleh për bimët. Në qoftë se e coptojmë dhe e hedhim në dhé, gjen jetë në trupin e bimëve.
Allahu i Cili bën të mundur zvogëlimin e një peme të madhe të kajsisë në një arkivol-bërthamë, në të njëjtën kohë vendos në të qënien e vdekjes dhe të ringjalljes. Psh. një bërthamë e vendosur në tavolinë është e vdekur, por kjo bërthamë nëse vendoset në tokë zhvillohet. Në të njëjtën mënyrë njeriu që është i vendosur në arkivol është i vdekur për këtë botë, por i gjallë për botën tjetër. Njeriu ashtu si bërthama do të hyjë në dhé, do të kalojnë derën e varrit dhe do të vazhdojë jetën në ahiret. Vdekja është e kundërta e jetës. Ashtu siç gjërat e kundërta plotësojnë njëra tjetrën, ashtu edhe vdekja plotëson jetën. Substancat e vdekura në stomak neve na japin jetë. Barërat e ngrëna nga lopa vdesin për t’u ringjallur në trupin e saj në formën e qumështit dhe të mishit. Jashtëqitja e lopës bëhet ushqim për bimët.

[ORIONI]

Gurët ringjallen

Duke u ringjallur qëniet më të vdekura a është e mundur mosringjallja e njeriut të varrosur? Shkëmbinjtë coptohen në guralecë, guralecët në rërë dhe rëra në dhé. Pra shkëmbinjtë formojnë dheun.
Me ndihmën e librave të gjeologjisë le të shkojmë në vitet e para të krijimit të botës. Bota le të jetë e shkëputur nga dielli ose le të krijohet nga bashkimi i gazërave.. në të dy rastet bota në fillim ishte një copë guri i madh pa ajër, ujë dhe dhé. Allahu që krijoi detet, atmosferën dhe gjallesa të ndryshme, nga kjo copë e ngurtë a nuk mund të krijojë edhe një herë gjallesat? Në qoftë se është e vështirë, vështirësia qëndron në krijimin e parë e jo në të dytin. Prandaj edhe në qoftë se plasë kijameti dhe çdo gjë shkatërrohet, Allahu do t’i krijojë përsëri të gjitha gjallesat. Për njerëzit për të cilët me vullnetin e tyre zgjodhën të mirën apo të keqen, krijon një sistem gjyqësor; të mirët dhe të drejtët shpërblehen, të gabuarit dënohen.
Hekuri pasi ndryshket kalbet dhe kthehet në dhé, duke u ringjallur në trupin e bimëve. Në një botë ku ringjallet hekuri, a mund të mendohet mosringjallja e njeriut? Nëse dëshironi le të bëjmë një provë: merrni një gur të madh dhe coptojeni ne pjesë shumë të vogla. Në qoftë se është e mundur silleni në gjendjen e miellit. Pastaj këtë miell guri vendoseni në një vazo dhe në të mbillni një farë. Prej saj do të rritet një bimë. Kjo bimë nuk do të këtë një rritje normale sepse rërës së gurit i mungojnë substancat organike. Nëse i hedhim pak pleh kafshësh, do të shohim një rritje të papritur. Tani le të mendojmë, në qoftë se rëra e gurit ringjallet nga plehu, si është e mundur mosringjallja e njeriut të vdekur? Allahu që i ka dhënë cilësinë e ringjalljes gurit, a është e mundur mosringjallja e njeriut, krijesës më të përsosur? Po, me të vërtetë gurët ringjallen, por zemrat e zbrazura nga mëshira ndoshta nuk ringjallen. Plehërat mund të ringjallen, por njerëzit që e kanë bërë jetën e tyre si një pleh nga imoraliteti ndoshta nuk ringjallen në botën shpirtërore dhe materiale të islamit. Megjithatë dera e pendimit është gjithmonë e hapur, sepse ashtu siç ringjallja, ashtu edhe e shkuara për në xhennet, është shumë e rëndësishme.

[ORIONI]

Jeta në qelizë

Pjesa me e vogël e njeriut nuk është qeliza, por atomi. Atomet me energjinë e tyre janë pjesë themelore e qënieve të gjalla dhe të pajetë. Pastaj atomi kryen detyrën e tij në trupat e shumë qënieve, pa humbur asgjë nga vetja. Shumë punëtorë dhe nëpunës, edhe pse i kushtojnë kujdes dhe vëmendje punës së tyre, ndonjëherë nuk mund t’i kryejnë obligimet përkatëse. Kurse atomet edhe pse nuk kanë mendje e logjikë, i kryejnë detyrat e tyre, që do të thotë se ato punojnë sipas urdhërit të Krijuesit.
Atomet janë gurët e pallatit të quajtur “njeri”. Ashtu sikurse pjesët ndërtimore të pallatit nuk mund të bëhen vetvetiu themel ose mur, ashtu edhe atomet dhe molekulat nuk mund të ndërtojnë të vetme pallatin “njeri”. Çdo gjë e krijuar në atome është vepër e Krijuesit Allah. Ne shpesh shohim ndërtesa që prishen dhe bëhen përsëri. Vallë Allahu që ka ndërtuar ndërtesë “njeri”, a nuk është në gjendje që ta prishë dhe të rindërtojë përsëri? Allahu që krijoi atomet, molekulat dhe qelizat kaq të vogla, i ka pajisur ato me cilësi si të njeriut, si p.sh. riprodhimi, ushqimi dhe vdekja. Një qelizë jeton si një njeri. Prandaj mund të themi që në trupin e njeriut të përbërë prej miliona qelizash, jetojnë njerëz të vegjël. Allahu që bën të mundur jetën e miliona qelizave në trupin tonë, a nuk do t’i jepte jetë Hz. Junusit në trupin e peshkut? Nga atomet, molekulat; nga molekulat, qelizat dhe nga qelizat është bërë njeriu.
Tani le të shohim universin. Nga atomet, molekulat; nga molekulat, trupat qiellorë; nga trupat qiellorë, sistemet diellore dhe nga sistemet diellore janë krijuar galaktikat. Si rrjedhojë njeriu është një univers i zvogëluar. Ai që krijoi universin, krijoi edhe njeriun. Ai që nuk mund të krijojë njeriun, nuk mund të krijojë as universin. Natyra nuk është krijuese por e krijuar. Asgjë nuk mund të krijohet vetvetiu. Krijuesi i vetëm është Allahu. Natyra është një vepër arti, jo artiste. Është një libër e jo një shkrimtar. Një ndër emrat e njohur në shkencën e qelizave (citologji), Aleksi Konet, nëpërmjet analizave dhe studimeve të bëra mbi qelizë, ka shkruar librat “Zgjohuni njerëz” si dhe “Njeriu, ky i pazbuluari”, ku i fton njerëzit në besimin e të Vetmit Krijues, Allahut dhe në largimin e besimit në idhullin e natyrës.
Në një bisedë të bërë me një studiues citolog, i theksova rëndësinë e punës së tij. Kur më pyeti se përse, fillova t’ia shpjegoj:
Format e qelizës së çdo gjallese janë të ndryshme nga njëra tjetra. P.sh. numri i kromozomeve të qelizave të majmunit ndryshon nga numri i kromozomeve të qelizave të njeriut. Përveç kësaj genet që gjenden në kromozome janë zbuluar si trashëgues të brezit. Ngjasimi i një foshnjeje më të afërmit e tij, ndodh si rrjedhim i geneve. Ky është shpjegimi i shkencës. Atëherë le të mendojmë, si është vendosur një sy, hunda apo veshi i njeriut në një gen aq të vogël? Si është e mundur që duke filluar nga një qelizë e vetme, të krijohet më vonë dikush si majmun, dikush si njeri, dikush si mace apo lopë?

[ORIONI]

Krijimi i trupave të ndryshëm nga një qelizë e vetme, nuk mund të jetë rastësi. Në botë ka aq fytyra sa ka edhe njerëz. Kjo do të thotë që edhe njerëzit që shohim në fotografi nga vitet e kaluara ndryshonin nga njëri tjetri. Prandaj Ai që ka krijuar njeriun e parë, ka krijuar dhe njerëzit e tjerë. Allahu i ka krijuar fytyrat e njerëzve të ndryshme, në mënyrë që të ruhet rregulli njerëzor, islami. Nëse njerëzit do të ngjasonin atëherë çdo njeri do të hynte në shtëpinë e një tjetri dhe kështu do të prisheshin lidhjet martesore. Pra Allahu që ka krijuar gjënë më të vogël, ka krijuar edhe lidhjen mes kurorës martesore dhe genit. Me anë të geneve ka bërë të mundur identifikimin e njerëzve, ndërsa me anë të kurorës ka bërë të mundur krijimin e një familjeje të rregullt me bashkëshortësi. I gjithë ky rregull i përsosur a ka mundësi që të jetë kalimtar? Ai që krijoi këtë rregull a nuk mund ta vazhdojë atë dhe në ahiret (jetën tjetër)?
Pasi ai studiues shkencor m’i vërtetoi ato që thashë, duke thënë se janë të bazuara në argumente dhe në të vërteta shkencore, tha: “Flitet për diçka që është jashta fizikës, pra për metafizikën. Në të vërtetë çdo shkencë është e kufizuar. Dhe përtej kufijve të çdo shkence shihet edhe më tej. Genet për të cilët po flasim, është e mundur që t’i shohim me ndihmën e mikroskopit, por përsa i përket strukturës së brendshme, citologjia dhe anatomia nuk kanë arritur në një konkluzion përfundimtar. Le të mos flasim vetëm për genet, por p.sh. edhe mikrobet kanë organe, madje nëpërmjet reagentëve të mikroskopëve, në analizat laboratorike të bëra, është parë që edhe mikrobet kuptohen mes tyre. Lëvizja e mikrobeve aq të vogla dhe pajisja e tyre me organe, ashtu si njeriu, dhe fitimi i tyre përmbi ne në raste sëmundjesh, tregon për një Krijues që i mbron mikrobet dhe çdo gjë tjetër që ekziston. Çdo njeri që nuk mbytet në oqeanin e dijes, mund të dalë në brigjet e besimit.”
Këtu mund të shtojmë edhe këto:
Pjesa më e vogël e gjallesave është qeliza. Qelizat e gjallesave të ndryshme kryejnë funksione të ndryshme. Truri i maces dhe i njeriut është i përbërë prej qelizave. Por truri i njeriut duke bërë pajisje elektronike si kompjuteri, truri i maces shërben vetëm për të jetuar. Në qoftë se Allahu do të kishte vendosur në vend të trurit të njeriut atë të maces, atëherë nuk do flisnim për qytetërim. Prandaj njerëzit që flasin për qytetërim, duhet t’i besojnë Allahut që i ka pajisur me mendje dhe t’i binden atij. Gjallesat janë pallate të formuara nga gurët qelizorë. Qelizat e hundës nuhasin, ato të gojës shijojnë, veshi dëgjon, syri shikon. Allahu që bëri të mundur atë në këtë botë, a nuk mund ta bëjë atë të mundur edhe në të ardhmen?
Allahu i pajisur më Cilësitë “Ibda” (Ai që krijon diçka që s’ngjan me asgjë, krijohet për herë të parë) dhe “Insha” (Ai që i jep trup krijimit), ka krijuar botën dhe ahiretin, i ka dhënë jetë dhe rregull krijesave.

[ORIONI]

40 lloj gjellërash në një kazan

Kur afrohet pranvera fshatari shkon e punon në arë dhe mbjell farërat. Ai mbjell farë të ndryshme në vende të ndryshme. Çdo njëra prej tyre, ashtu si një kufomë varroset, duke u mbuluar me dhé, pastaj zhduket.
Dalëngadalë koha fillon dhe nxehet. Ara është si një kazan, dielli si një oxhak. Kazani fillon e valon në botën e rrënjëve. Kur valon kazani bëhet gati dhe gjella. Bostani, qepët, patatet, etj., janë një gjellë më vete. Në një kazan të quajtur “arë”, ziejnë 40 gjellë përnjëherë. Shija, era dhe ngjyra e tyre nuk ngjasojnë me njëra tjetrën. Allahu i Cili nga një farë si kufomë që futet në tokë, krijon kaq gjellë të shumëllojshme, a nuk mund të krijojë edhe xhennetin si shpërblim për besimtarët? Ai i Cili krijon vende si parajsë në tokë, a nuk mund të krijojë edhe parajsën e vërtetë? Krijuesi që krijon çdo gjë nga dheu, a thua vallë nuk do të bëjë të mundur vazhdimin e jetës në ahiret për njerëzit që vdesin e bëhen dhé?
Kompania më e madhe e botës
Gjallesat nuk mund të jetojnë nëse nuk ekziston një prej katër gjërave: ujë, atmosferë, tokë dhe diell. Këta katër kushte janë të ndërlidhura dhe plotësojnë njëra tjetrën. Të duket sikur janë një kompani e krijuar nga Zoti që bën të mundur krijimin e gjallesave.
Dielli që është një masë zjarri është një nga shkaqet e jetës. Allahu që krijon jetë, nga zjarri ka vënë një rregull të tillë, ku nëpërmjet tij, bën që ne as të mos digjemi e as të mos ngrijmë. Pastaj ka krijuar stinët brenda këtij rregulli. Çdo stinë është një depo ushqimi për ne. Zoti që krijoi stomakun dërgon edhe ushqimin për të. Allahu që ushqen edhe stomakun e një milingone, a do të linte pa furnizuar gjallesën më të përkryer e cila kërkon përjetësinë? Sikur të mos dëshironte të jepte, a do të na kishte dhënë dëshirën për të kërkuar?
Ashtu siç kompjuterët kanë programet e tyre, edhe truri i njeriut është një kompjuter i krijuar nga Allahu. Prandaj edhe truri është i programuar nga Allahu. Kështu që edhe njerëzit pak a shumë mendojnë ndryshe nga njëri-tjetri. Atëherë, Allahu duke programuar trurin tonë, na ka dhënë edhe dëshirën për të kërkuar atë që do të na japë. P.sh. Allahu që ka krijuar ahiretin (jetën pas vdekjes), bën që besimtarët të kërkojnë në të xhennetin, pra lumturinë e pafundme. Kështu që pra do t’ia japë atyre atë që kërkojnë.

Në qoftë se boshti i tokës nuk do të ishte i pjerrët 23 gradë e 27 minuta, por të ishte i drejtë, në paralelin 45, do të jetonim përherë stinën e pranverës. Nuk do të ekzistonin disa fruta dhe perime. Si rrjedhojë nuk do të jetonim në vendet dhe zonat që sot janë ndër më të populluarat në botë, sepse nuk do të kishim ushqime të mjaftueshme.
A është e mundur që Ai që krijoi tokën, klimën e gjallesat dhe i tregoi rrugën njerëzve, ti lë në humbje ata të cilët e kanë humbur rrugën? - Kurrë! Allahu që i ushqen krijesat e Tij me ujë, atmosferë dhe diell edhe sikur ata të vdesin dhe pjesët e tyre të shpërndahen në vende të ndryshme, Ai ashtu siç ka krijuar njerëzit e parë, ashtu do t’i krijojë për së dyti dhe do t’i le të jetojnë në ahiret.

[ORIONI]

Fabrikat pa çati

Sikur të mblidheshin të gjithë shkencëtarët dhe njerëzit më të ditur të botës, nuk mund të krijonin qoftë edhe një mollë të vetme. Ta supozojmë se do të arrinin ta bënin, kujt do t’i mjaftonte fuqia materiale ta merrte.
Le të shohim pemën e mollës në kopësht: mollë të varura në degët e një peme me lartësi një metër nga toka. O Zot, një dru i gjatë një metër dhe i gjerë 10 cm punon si një fabrikë që prodhon mollë. E çfarë molle? Me një ngjyrë dhe një shije të mrekullueshme.
Allahu që ringjall dheun e zi në këtë formë, a nuk mund të ringjallë edhe njerëzit që varrosen në po këtë dhé? Ai që krijoi fushat dhe kopshtet si një fabrikë, që na ushqen me mjaltë nga një bletë e vockël, që i ka kthyer pulat në një fabrikë vezësh, Ai i cili na furnizon me çdo lloj ushqimi, a thua vallë nuk do të na furnizojë edhe në botën tjetër? Ai i cili i vesh kafshët me pelushin më të bukur, që sjell pranverën pas dimrit është Allahu. Dhe pikërisht është Allahu, Ai i Cili na ka bërë të ditur në Kur’anin famëlartë se e ka krijuar jetën e përjetshme. Ai ka krijuar xhenetin si shpërblim për besimtarët dhe xhehennemin si dënim për mosbesimtarët. Duke parë faktin që çdo fabrikë ka rregullin e saj të caktuar, rregulli dhe ligji i të gjitha fabrikave pa çati në botë, është feja e Allahut, pra islami. Çdo ligj shpërblen ata të cilët i binden dhe dënon ata që e kundërshtojnë. Ata të cilët nuk e marrin shpërblimin ose dënimin e merituar në këtë botë, bëjnë të domosdoshme ekzistencën e xhennetit dhe të xhehennemit në botën tjetër.
Nga ajo që quhet tokë (dhé) krijohet çdo gjë
Nga një farë e vetme bari e mbjellë në tokë rriten qindra fije bari. Nga këta fije njëra i përket farës, të 99 tjerat i përkasin tokës. Në këtë mënyrë toka kthehet në bar.
Barin e krijuar nga toka e ha lopa. Barërat që lopa ha vdesin në trupin e saj dhe kthehen në qumësht dhe mish. Nga toka bar dhe nga bari viç… rrjedhimisht edhe viçat janë të krijuar nga toka.
Allahu që çdo gjë e krijoi nga toka, bën të mundur që çdo gjë ta kthejë në vendin e nisjes, pra në tokë. Plehërat e lopës bien në tokë dhe njëkohësisht bëhen ushqim për bimët. Pra këtu shohim që edhe plehu ringjallet. Në një botë ku edhe plehu ringjallet, si mund të jetë e mundur mosringjallja e njeriut? Mos vallë njeriu është më i pavlerë se plehu, që të mos ringjallet, kurse plehu të ringjallet e njeriu të hyjë në varr për të mos u ringjallur më?
Allahu që ka krijuar qumështin mes përzierjes së gjakut me plehun, si lëndën më të vlefshme, mund të krijojë edhe jetën e përtejshme. Xhenneti si vend i lumturisë dhe xhehenemi si vend i dënimit. Çdo krijesë e Tij vërteton një gjë të tillë.
Le të mendojmë se një çifti të sapomartuar, për dy muaj me rradhë i jepet vetëm bukë dhe ujë. Buka që hanë duke u tretur i jep jetë trupave të tyre. Me bukë dhe ujë do t’i rriten thonjtë, flokët do t’i zgjaten, sytë do të shohin, veshët do të dëgjojnë dhe gjithë organet do të punojnë rregullisht.
Siç shihet buka dhe uji janë ringjallur në trupin e burrit dhe të gruas dhe kanë marrë formën e fëmijës. Asnjë fabrikë duke mos bërë vetveten, fabrika e quajtur njeri krijon një vepër të mrekullueshme arti, fëmijën. Por ky fëmijë që do të lindë nuk është i njëjtë me nënën ose babain. Megjithatë aty ku i ka veshkat babai aty do t’i këtë dhe ai. Zemra dhe qarkullimi i gjakut është i njëjtë. Kjo do të thotë që Krijuesi i nënës dhe i babait është në të njëjtën kohë edhe Krijuesi i fëmijës. Meqë buka vjen nga gruri dhe gruri vjen nga toka, nëna dhe babai takohen me një fëmijë të krijuar nga toka. Njerëzit të cilët habiten dhe nuk besojnë krijimin e Ademit (a.s.) nga balta, harrojnë krijimin e tyre nga toka. Njeriu që ha frutet dhe perimet e krijuara nga toka, në çdo vend dhe kohë është njeri, por ata që nuk e jetojnë islamin, kanë humbur të qënurit njeri. Nga ata që humbin këtë, mund të pritet çdo gjë e keqe.

[ORIONI]

Atëherë kur ringjallet plehu...

Plehu i vërtetë është i dobishëm. Por ndër thesaret që njeriu nuk ka zbuluar akoma, është jashtëqitja e njeriut. Në vitet e fëmijërisë, në stinën e vjeshtës pemëve u hidhnim pleh të bollshëm. I gjithë ky pleh thithej nga toka me ndihmën e shirave të dimrit, për t’u gjallëruar në pranverë dhe për t’u dhënë gjelbërim pemëve. Nganjëherë në kohën e pjekjes së frutave, kur fryente erë, manat dhe kajsitë binin me bollëk në tokë dhe nëna mërzitej se kush do t’i mblidhte kaq shumë fruta. Tani me kanalizacionet e shumta nuk e bëjnë të mundur shfrytëzimin e tyre, madje shpesh bëhen shkak edhe për ndotjen e mjedisit.
Kur i hidhnim pleh pemëve, ata rriteshin më mirë dhe në këtë kuptoja se edhe jashtëqitja e njeriut ringjallej në rrënjët e bimëve. A është e mundur që kur jashtëqitja e njeriut të ringjallet, njeriu vetë të mos ringjallet?
Nëse shohim me kujdes tokat e plehëruara, kanë një prodhim të bollshëm. Në qoftë se nuk e plehërojmë arën, ndoshta si prodhim do të merrnim dy apo tre fishin e farës së hedhur në tokë. Por nëse e plehërojmë, do të marrim 50-60 fishin e saj. Si rrjedhojë plehu është kthyer ne grurë. Njerëzit që e nënvlerësojnë këtë mirësi të Allahut, do të dënohen me frutat e hidhura të xhehennemit. Për këtë arsye ekziston ahireti.
Në të vërtetë plehu në pamje të parë është i pistë, por në të njëjtën kohë është një thesar. Prandaj themi që asnjë krijesë e Allahut nuk është e pistë, e shëmtuar apo e dëmshme. Çdo lloj gjëje e keqe, duhet kërkuar aty ku ka prekur dora e njeriut. P.sh. në qoftë se plehun e hedhim mbi kokë bëhemi të papastër. Por plehu i hedhur në kopësht është një mirësi për të. Allahu asgjë nuk e ka krijuar pa një qëllim të caktuar. Njeriu ha fruta dhe perime dhe më pas i nxjerr jashtë me anë të jashtëqitjes. Pastaj kjo jashtëqitje do të shërbejë si ushqim për frutat dhe perimet të cilat me vonë do të jenë sërish ushqim për njeriun. Shikoni një mollë, portakall apo një pjeshkë të bukur… dhe kujtoni plehun. Allahu duke krijuar një frut kaq të bukur nga plehu që konsiderohet i pistë, për njeriun i cili nuk e jeton islamin, duke bërë të këqija nuk ka dënim tjetër përveç xhehennemit.
Bashkim i dy të vdekurve krijon një të gjallë
Çdo gjë që cilësohet si e pajetë apo e vdekur ringjallet. Nuk mund të tregohet asgjë e paringjallur. Mendoni pak; në mendje mund të na vijnë eksperimente të ndryshme. P.sh. merrni një gjysëm buke dhe në të vendosni një farë gruri. Pastaj ujiteni atë dhe me kalimin e kohës do të vini re se fara e grurit do të nxjerrë filiz, pra do të ringjallet.
Tani le ta shohim bukën si “të vdekur” dhe të shohim se si bëhet ajo. Në fillim mbillet gruri, rritet dhe bëhet gati për t’u korrur. Kokrrat e grurit ndahen nga kallinjtë. Pastaj këtë grurë e marrim dhe e çojmë në fabrikë. Atje bluhet në pjesë shumë të vogla dhe bëhet miell. Nga mielli bëmë brumin dhe më vonë atë e fusim në furrë. Pra mund të themi që morëm në dorë një bukë të vdekur disa herë.
“I vdekuri” i dytë është gruri. Të mbjellat e gjelbërta u kthyen në të verdha dhe u thanë. Pastaj e korrëm atë. Tashmë grurin mund ta quajmë të vdekur, apo jo? Pastaj në bukën e vdekur vendosëm një farë gruri dhe si ushqim i dhamë vetëm ujë.
Pamë që nga ajo farë gruri doli një filiz i gjelbërt. Po të vazhdojmë që ta ujisim, do të vëmë re që do të krijohet edhe kalliu. Le të numërojmë farat e grurit ne kallinj. Njëzet? Tani le të mendojmë, ne vendosëm në bukë vetëm një farë të vetme gruri dhe përfituam njëzet. Nga erdhën vallë këta nëntëmbëdhjetë të tjera. Ja pra buka e vdekur disa herë më parë u kthye në formën e mëparshme, në rrënjë, filizë, gjethe. Dhe më në fund erdhi në formën e grurit. Të njëjtin rezultat marrim edhe në qoftë se mbjellim grurë në miell dhe e ujisim atë.
Teknika e shekullit tonë nuk mund të kthejë në formën e parë asnjë veturë të presuar e të shkatërruar, por gruri i kthyer në miell ringjallet dhe kthehet përsëri në grurë. Njeriu edhe pse vdes dhe kalbet në varr, ai do të ringjallet ashtu si buka. Ashtu si fara edhe njeriu i vdekur hyn në tokë dhe bëhet pjesë e saj, po ashtu siç ringjallet fara edhe njeriu do të ringjallet për të dhënë llogari.

[ORIONI]

Muzeu i përjetësisë

Muzeu më i madh i Turqisë është ai i Topkapisë në Stamboll, por kjo tokë a thua vallë nuk është një muze më vete? Në muzeun Tokë, a nuk janë shpalosur vepra arti?
Allahu që krijon vepra kaq madhështore dhe u jep jetë atyre, pse të mos krijojë edhe ahiretin?
Bota është një avion i madh i mbushur me male, oqeane dhe me njerëz si pasagjerë. Kush është Ai që e mban këtë rregull? Kush e jep gjithë këtë energji dhe e udhëheq gjithë këtë vepër të madhe?
Të gjitha yjet dhe planetet, madje edhe krejt gjithësia, qëndrojnë shumë të vegjël përballë shprehjes “Allahu ekber” (Allahu është më i Madh).
Allahu që ka krijuar këtë botë si një muze para nesh, ka krijuar edhe botën që nuk e shohim. Ekzistojnë edhe botë të tilla, që janë jashtë pamjes së teleskopëve, mikroskopëve dhe imagjinatës. Shkenca që nuk mohon këto botë që nuk shihen, nuk mund të mohojë ahiretin, sepse kjo gjë do të ishte kundër saj dhe vetë dijes.
Muzeu duke ruajtur sendet e tij të vlefshme shekuj me rradhë, shohim se organet tona më të vlefshme se ato sende, si syri, veshkat, truri, etj., nuk janë krijuar vetëm për 60 apo 90 vjet që mund të jetojnë me ne. Vlera e tyre tregon se ato janë krijuar për një muze të përjetshëm dhe se do të qëndrojnë aty përjetësisht.
Prandaj njeriu i vdekur nuk shkon drejt zhdukjes por drejt muzeut të përjetshëm. Nëse njeriu do që edhe një gotë uji të mos i thyhet dhe të qëndrojë për 100 vjet, atëherë si është e mundur të pranojë faktin që trupi i tij që është shumë më i vlefshëm se gota, të jetë krijuar vetëm për 70-80 vjet dhe pastaj të zhduket?


Nuk ka asgjësim

Mund të themi që nuk ka bukë, ujë apo njeri. Këto mungesa nuk janë mungesa (humbje, zhdukje) të plota. Në qoftë se zbrazim ajrin e një sfere çeliku nuk mund të themi që në të s’ka asgjë, pasi ekziston vëllimi i sferës. Pjesa e brendshme nuk pasqyron boshllëk të plotë. Edhe në thellësitë e gjithësisë nuk ka zbrazëti. Kjo zbrazëti është e mbushur me jone.
Në fizikë valët e zërit zbresin mbi “valët mbajtëse” dhe kështu bëhet transportimi i tyre. Por në fakt nuk është zbuluar se si përhapen këto duke u mbështetur në “valët mbajtëse”. Kjo nuk do të thotë që këto valë lëvizin në boshllëk të plotë. Në matematikë numri zero nuk ka vlerë, por sipas matematicienëve ajo ka një vlerë të caktuar. Nëse vendosim numrin zero në të majtë dhe në të djathtë të numrave, si përfundim do të merrnim dy vlera të ndryshme.
Asgjëja është e kundërta e të qënurit. Bota jote është një botë e ndërlidhur. Çdo gjë ekziston ose humb sipas një tjetër gjëje. Në qoftë se do të qëndronim gjithmonë në errësirë, kurrë nuk do ta kuptonim se ç’është drita. Nëse gjithmonë do të hanim gjëra të hidhura, nuk do dinim ëmbëlsirat. Në vendin ku nuk ka dritë themi që është errësirë, një gjëje të pashijshme i themi e hidhur. Pra çdo gjë krahasohet sipas diçkaje tjetër. Kësaj i thonë bota e të kundërtave. Allahu i pajisur me Cilësinë e të qënurit “i Përjetshëm”, mund t’i japë përjetësi disa gjërave. Bota e ahiretit ka fituar cilësinë e përjetësisë. Në botën tonë ka shumë gjëra që mbartin cilësi të përjetshme, por asnjëherë dhe askund nuk gjendet ndonjë objekt që të mbart cilësitë e asgjësë. Zhdukja as nuk mund të imagjinohet. Krijimi i universit, fuqia e Allahut, vazhdimi i saj, ëndërrat dhe e kaluara shpjegojnë ahiretin. Më parë sollëm shembuj të ndryshëm që vërtetojnë qënien e ahiretit, por në të njëjtën kohë themi që nuk ekziston asnjë argument që të vërtetojë mosqënien e tij.

[ORIONI]

Çdo det është një garnizion

Peshqit e vegjël në oqeanin e madh nuk mund t’i dorëzohen rastësisë. Dallgët e mëdha nuk janë si një përbindësh për ta, por luajnë rolin e djepit. Në ushtrinë det kafshëve u jepen dhe u mbathen armët dhe më pas lihen të lirë.
Detet janë si një rrobaqepësi e madhe. Veshjet e peshqëve qepen këtu dhe secila nga këta ka veshjen e saj përkatëse. Kjo është një veshje që nuk vjetërohet asnjëherë. Edhe nëse griset në vende të ndryshme, ajo vetvetiu rregullohet. Sigurisht që këtë punë kaq të ndërlikuar nuk mund ta bëjnë peshqit pa duar e pa këmbë. Ai që ka krijuar detet ka krijuar edhe midhjet. Ai që nuk rregullon dot stomakun e midhjes nuk mund të vë rregull në oqeane. Ai që ka sistemuar oqeanet, është Ai që ka sistemuar gjithësinë. Sistemuesi i kësaj gjithësie nuk do ta ndërpresë këtë rregull deri në ditën e kijametit.
Zoti që i ka dhënë mirësinë (rriskun) stomakut, për “stomakun” e trurit ka krijuar mirësinë më të kulluar, diturinë islame. Ndërsa për “stomakun” e zemrës si ushqim ka krijuar besimin. Dijet islame në trurin tonë, besimi në zemër dhe veprimet e të gjitha organeve tona janë degët që e zgjasin pemën jetë për në jetën e përtejshme, për në ahiret. Frutat që mbillen në këtë jetë do të hahen në jetën tjetër.
Zoti që i ka bërë oqeanet si një ushtri, çdo kafshë të detit që e ka thirrë ushtar, e ka pajisur me armë të ndryshme. Të gjithë peshqit kanë armën e vet të veçantë.
Kush mund të jetë tjetër përveç Zotit (xh.xh.), Ai që u ka dhënë këtyre peshqve këto armë dhe u ka mësuar atyre që t’i përdorin ato në mënyrë kaq perfekte.
Zoti që i njerr kafshët e detit si ushtarë në ushtrinë det, i ushqen këta ushtarë, i vesh, i armatos dhe pasi i ushtron, i lë ata të lirë. Qëniet e vdekura duke ndryshuar formë, e vazhdojnë sërish jetën. Vdekja në vetvete është një krijesë.
Komandanti i Plotfuqishëm Allah, e vazhdon Sundimin e Tij dhe e ruan brezin e balenave dhe të sardeleve që pëlqehen aq shumë nga njeriu. Sepse balena vazhdon të jetojë e të shumohet vetëm me lejen e Zotit që ka vënë rregull në gjithësi. Edhe pse peshqit e mëdhenj i hanë peshqit e vegjël, ata përsëri shumohen dhe nuk e humbin llojin e tyre. Ekuilibri që Allahu ka vedosur nuk prishet (edhe pse njerëzit shpesh bëjnë gabime dhe ndodh që duket sikur prishet ky ekuilibër, kjo nuk është e vërtetë, pasi pasojën e asaj që bëjnë e pësojnë vetë. Dhe asgjë nuk ndryshon).