Feja e Gjergj Kastriotit - Skënderbeut

[Eni]

Vendosmeria juaj per ta perfunduar debatin ne dobi te “ortodoksise” sllavogreke, perseritja tendencioze e te njejtave argumente (Papagalli dhe serbogreket kane didaktike te perbashket), si dhe titujt e temat qe zgjidhni, koincidojne pike per pike me propaganden sllavogreke ne pikat kyce te debatit mbi origjinen e Shqiptareve.

Meqe flisni per Suffflain, nuk do qe me mire te sillnit kuotime nga parathenja (50 fq. nga 700 faqe te shfrytezuara) te Actae Albania III te Scufflait, qe I eshte dedikuar Skenderbeut, ne vend qe te lexojme ekstrakte dhe perafrime nga librat parararendes Actae I dhe II?

Tiras,

N.q.s. Orthodhoksia ne shumicen e saj absolute eshte Feja e Sllaveve apo Grekeve, kjo nuk do te thote se kjo FE nuk eshte dhe Feja e 20% te shqiptareve sot.
Cdo me thene Orthodhoksia = sllavizem = greqizem??????
Ku bazoheni ju ne pretendime te tilla dashakeqase se n.q.s. orthodhokset shqiptare pretendojne se Gjergj Kastrioti ka qene Orthodhoks, ata nisen nga kendveshtrime shoviniste????

Jam kurioze mbi "Acta ... Albaniae" te di informacionin tuaj mbi Vell. III.
Nga sa di une Vell I ka dale me 1913, Vell. II me 1918, ndersa Vell III. te cilin, nga shumica e studiuesve balkanologe mendohet se ai e kishte hartuar e perfunduar ne janar te 1931, e qe u zhduk pas vrasjes se tij me 18 shkurt 1931, dhe akoma sot e kesaj dite nuk dihet se ku ndodhet, a ekziston apo eshte zhdukur perfundimisht. [nuk kam informacion te ri, informacioni i siperkuotuar me befasoi].

Nga pohimet e vete Sufflay-it, "Acta... Albaniae" ishte menduar te hartohej ne 4-6 vellime, te cilat shkonin deri me 1479 (vit kur ra Shkodra), por shkaterrimi i Perandorise Dualiste dhe mendimi thelbesor i dy kolegeve te tij, Thallozcy-t e Jirecek-ut, per t'u kufizuar ne periudhen e paracaktuar qe ne idene fillestare mbi "Acta..." (344 - 1479) mbizoteruan.
Gjithesesi Sufflay e vazhdoi idene e tij me argumentimet e komentet e dokumentave te gjetur andej kendej ne arkivat evropiane dhe e coi punen e tij me "Acta III" deri ne vitin 1571 (1479-1571), kur Vendiku humbi Tivarin e Ulqinin.
Me pas tek "Acta IV" mendonte ta fillonte vepren me komentet e shkrimet pas 1571, dhe te perqendrohej ne periudhen e Sundimit Osman.
Etj., etj.

Keshtu, nga komenti i dyte i siperkuotuar u bera teper kurioze te di parathenien e "Acta III" e cila preendohet se i kushtohet komplet Gjergj Kastriotit.

Kuotojeni!

[Eni]

Disa te dhena mbi shqiptaret e emigruar ne Itali e kryesisht ata te vendosur ne Jug te saj ne shek. XVI, shkeputur nga libri i Prof. Peter Bartl "Shqiperia - prej Mesjetes deri ne ditet e sotme".

...

Emigrimi tjeter i madh i shqiptareve ndodhi pas ripushtimit turk te Korone-s. Korone dhe vende te tjera bregdetare te Peloponezit ishin pushtuar nga spanjollet e udhehequr nga Andrea Doria me 1532. Popullsia e krishtere vendase, nder te cilet dhe shqiptaret, qe popullonin nje pjese te madhe te gadishullit, e mbeshteten kete pushtim. Po kur Korone ne vitin 1533 kapitulloi para fuqise se turqve, se bashku me spanjollet, braktisen Greqine nje pjese e mire e familjeve shqiptareve po ashtu dhe e grekeve. Ata u drejtuan drejt Italise dhe u shperndane ne te gjithe vendin, por me shume ne vendet si Barile, Maschito dhe Brindisi di Montagna ne provincen e Potenzas, ne S. Demetrio Corone dhe S. Benedetto Ullano ne provincen e Cosenza-s, po ashtu dhe ne vete Napolin. Ata u priten mire nga Zv/Mbreti i Napolit dhe iu dha dhe e drejta per te mbajtur arme, e drejte e cila emigranteve te tjere iu ishte refuzuar. Theksohet ky fakt mbi keta, “nobili Coronei”, pasi shume familje te tjera italo-shqiptare u perpoqen te mbanin lidhje me ta.
Me koronët (Coronei) mbyllet dhe periudha e emigrimeve. Ne shek. XVII dhe XVIII. bie numri i emigrimeve te grupeve shqiptare ne Itali: ne vitin 1647 ne Barile (Potenza), po ashtu dhe ne gjysmen e pare te shek. XVII ne Italine e Veriut, ne zonen e Piacenza-s. Ne vitin 1744 banoret e Piqerasit te Himares braktisin atdhèun e tyre dhe drejtohen drejt Italise, ku u vendosen prej Karlit III. te Napolit ne Villa Badessa (Pescara). Me 1756 emigrante nga Shkodra vendosen ne Shtetin Papnor, ne Pianiano (Viterbo). Grupet e fundit te emigranteve shqiptare arrijne Italine me 1774 dhe u vendosen ne Brindisi Montagna (Potenza) ku tashme gjendeshin koloni te vjetra shqiptare.

...

Pjesa me e madhe e emigranteve shqiptare ne Itali, rridhnin nga hapesirat qendrore dhe jugore shqiptare ose nga Greqia. Per kete fakt, flet jo vetem forma toske e dialektit italo-shqiptar, por dhe liturgjia ortodokse qe kane patur apo kane dhe sot pjesa dermuese e komunave shqiptare te Italise. Kleri latin u perpoq me disa suksese per te konvertuar italo-shqiptaret ne ritin latin. Komuna e pare qe braktisi ritin e origjines ortodokse dhe kaloi ne ate latin ishte Falconara Albanese (Cosenza) ne vitin 1570, ndersa e fundit, Ururi (Campobasso) ne vitin 1707.

M.s.q. te ardhurit e rinj ne pjesen me te madhe populluan vende te braktisura apo gjysme te shkaterruara, emigrimi ishte i dobishem per shtetet italiane, per te balancuar disi humbjet ne popullate per shkak te luftrave te ndryshme.
Ne fillimet e veta, marredhenia e emigranteve me popullaten e vjeter qe banonte ato vende nuk ishte pa tensione. Te ardhurit nuk shikoheshin me sy te mire nga vendasit, jo vetem nga zakonet dhe veshjet qe ato mbartnin, por dhe per shkak te ritit ortodoks fetar te tyre. Kleriket ortodokse, se bashku me grate dhe femijet e tyre, ishin te çliruar prej taksave, gje qe ndillte zili nder klerin latin por dhe ne vete popullaten italiane. Nen kendveshtrimin fetar, te ardhurit e rinj konsideroheshin si heretike. Ndersa ne disa zona te veçanta, shqiptaret shikoheshin si kusare.
Nje tjeter arsye, qe marredheniet mes emigranteve dhe vendasve nuk ishin te perzemerta, ishte dhe fakti se gjenerata e pare e shqiptareve mezi kuptonte apo s’kuptonte fare italisht. Shumica e vendbanimeve italo-shqiptare duket se kane qene per shekuj te izoluar nga mjedisi italian, per shkak te vendosmerise se tyre per te ruajtur gjuhen dhe zakonet shqiptare. Izolimi i vetezgjedhur, nga njera ane çoi ne ruajtjen e gjuhes dhe karakterit kombetar te Arbëresh-ve, por nga ana tjeter çoi dhe ne faktin e te konsideruarit te tyre te huaj dhe ne nje ndjenje mosbesimi prej fqinjve italiane.

[Eni]

Marre nga: The Oxford Dictionary of BYZANTIUM
New York & Oxford 1991.


Page 669

EAGLES

The most majestic of BIRDS was employed as both a sacred and a secular emblem. In myth the eagle appears as an instrument of God’s will, announcing the selection of the capital or promotion to the imperial throne: Skylitzes relates the prophecy regarding the future Basil I, overshadowed in his cradle by an eagle’s wing, as depicted in the illustrated Madrid MS (Grabar-Manoussacas, Skylitzès, no. 202). The motif of an eagle battling a SNAKE occurs in floor mosaics, as a sculptural group in the Hippodrome of Constantinople, and probably as a military emblem (L. Maculevic, VizVrem 16 [1959] 185-202), symbolizing the victory of Good over Evil. As an aspect of imperial symbolism, the consuls carried an eagle-topped scepter, which is depicted on their diptychs. This form of scepter disappeared period from coins in the reign of Emp. Philippikos. The eagle may have symbolized the emperor in the early 6th-7th C. J. Engemann (in Festschrift Wessel 103-15) has interpreted the Anastasios Plate in the SUTTON Hoo TREASURE in this light. Eagles with rings in their mouths and jeweled collars arefound on imperial silks of the late 10th or early 11th C.

The date of the introduction of the double- headed eagle in Byz. has been much discussed. It was certainly employed by members of the Palaiologan dynasty (Belting, lllum, Buch 64, figs. 35- 36), perhaps to suggest that the empire looked both to the East and West. It was appropriated by John VIII. Perhaps the latest occurrence is on the pavement in the Metropolis at Mistra, where Constantine Xl was crowned.

In patristic exegesis the image of the eagle represented a supernatural envoy, an angel, or Christ himself. As an EVANGELIST SYMBOL it normally indicated John, although on occasion it was used for Mark. In the PSYSIOLOGOS the eagle is a symbol of regeneration. (See also COATS of Arms)

_____________________________________

Lit. G. Gerola. “L’aquila bizantina, e l’aquila imperiale a due teste, “ FelRaw 43 (1934) 7-36. A. Fourlas, “Adler und Doppeladler, “ in Philoxenia (Münster 1980) 97-120, and in Thiasos ton Mouson: Festschrifft für J. Fink (Cologne 1984).

[Xhemis]

SKËNDERBEU LUFTOI PËR MBROJTJEN E ATDHEUT APO TË KRISHTERIMIT?
Ali M. BASHA

“Kangët e poetve e legjendat e rapsoditë e popullit e çfaqin Skanderbegun vetëm si nji fatos fejet, por para synit t’historikut e t’vrojtarit t’paanshëm Skanderbegu asht fatos i liris e i pavarsis s’kombeve, tuj kenë qi dishiri i liris qe aj qi ma s’parit e shtyni at burrë t’përmendun me rrokë armët për Shqypni. Skanderbegu me at trimni e rreptsi me t’cillën luftoj kundra turqve, qi ishin musliman, luftoj edhe kundra venedikasve, qi ishin t’kshtenë...”

Patër Gjegj Fishta[1]



Një miku im, historian i shquar, më pat thanë dikur se bashkësia muslimane shqiptare, në raste të veçanta, duhet të organizojë ndonjë ceremoni fetare për Skënderbeun, i cili ka qenë “Prodhimi ma hyjnuer i racës shqyptare”[2] dhe këtë mund ta realizojë p.sh. me ndonjë rast përvjetori në kujtim të tij, mund të zbresë ndonjë hatme e nuk e di se çfarë. Me kartën e tij nuk duhen lënë të tjerët të luajnë si të duan. Ai ka qenë sa musliman, aq edhe i krishterë, por mbi të gjitha ai ka qenë atdhetar – përfundoi miku sugjerimin e vet.

Gjendja e krijuar pas një periudhe gati gjysëmshekullore të ateizmit në pushtet, po shfrytëzohet nga forca të interesuara për një trajtim të shtrembër të dukurive dhe të historisë fetare në vendin tonë. Në këto ujëra bëjnë pjesë edhe qëndrimet që mbahen ndaj Heroit Kombëtar të mbarë popullit shqiptar, pa dallim besimi, Gjergj Kastriotit, Skënderbeut. Këtu duhet evidentuar se kemi të bëjmë me qëndrime intolerante, që lidhen me trajtimin sektar, fetar të figurës së tij, në kundërshtim me të vërtetat historike. Pozicionet e kundërta që mbahen, duke e reduktuar trajtimin dhe paraqitjen e tij në atë të heroit fetar, thjesht si “atlet të Krishtit” nga njëra anë, dhe mohimi i atdhetarizmit të tij, nga ana tjetër, bashkohen në një pikë: në zhvlerësimin e figurës së tij madhore, jo vetëm në rrafsh kombëtar, por edhe më gjerë.

Duke u analizuar në këtë prizëm, janë të pavend, të paragjykuara dhe keqdashëse për vendin tonë pretendimet për ta paraqitur Skënderbeun, në radhë të parë, si “mbrojtës të krishtërimit”, duke mënjanuar e lënë në hije atë që është kryesorja – mbrojtjen që ai i bëri atdheut të tij.

Heronjtë kombëtarë shqiptarë shpeshherë janë përdorur nga ato fuqi të mëdha, që kanë influencuar politikat shqiptare, sikur t’i kishin heronj të dalë nga populli i vet. E parë në këtë prizëm edhe në kohët që po kalojmë, propagandistë të ndryshëm, që nuk përfaqësojnë interesat e vendit tonë, përpiqen ta identifikojnë, propagandojnë dhe “privatizojnë” Skënderbeun si “shenjtin” e tyre.

Dihet se figura e Skënderbeut u përdor nga propaganda e regjimit komunist si simbol “progresi” kundër “regresit oriental”; por miti i Skënderbeut u përdor edhe nga fuqitë perëndimore për qëllime të paragjykuara që në themelimin e shtetit të ri shqiptar. Kështu, kur fuqitë europiane vendosën që të krijonin Shqipërinë e vitit 1913, pasi kishin bërë ndarjen e tokave shqiptare mes fqinjëve grabitqarë, ata e patën parë me vend që këtij populli me shumicë muslimane, mund t’i caktonin për ta sunduar edhe mbretër të krishterë.[3] Madje pati nga kandidatët në fjalë, që i ripagëzuan fëmijët e vet me emrat Skënder dhe Donika.[4] Të tjerë europianë, pretendentë për fronin shqiptar si spanjolli Don Juan de Alandro Perez e emëroi veten Gjon Kastrioti (si i ati i Skënderbeut).[5] Kështu, për të mos u zgjatur me këtë çështje, të gjithë kandidatët në një formë a në një tjetër përpiqeshin të “argumentonin” lidhjet e tyre me vendin tonë nëpërmjet “afërsisë” që kishin me Heroin tonë Kombëtar. Veprime që në ato kohë kishin regjisorët dhe prapavijën e tyre. Por pranimi apo mospranimi nga ana e popullit shqiptar i një mbreti të huaj, nuk duhet trajtuar në asnjë mënyrë si çështje ksenofobie apo ksenomanie. Kandidatët e shumtë për fronin e Shqipërisë, me kombësi nga më të ndryshmet si: turke, arabe, spanjolle, italiane, gjermane, rumune etj., me fe katolike, ortodokse, muslimane e protestante nuk bënin gjë tjetër, veçse përfaqësonin interesa e synime të ndryshme të shteteve të huaja apo, pse jo, edhe të blloqeve ushtarake në prag të Luftës së Parë Botërore.

Por për ne shqiptarët, Skënderbeu nuk duhet dhe logjikisht nuk mund të prezantojë, modelet e të tjerëve, qofshin grekë, italianë, sllavë (katolikë apo ortodoksë). Pak rëndësi ka nëse ai ishte musliman apo i krishterë si individ, apo se si janë interpretuar apo manipuluar faktet, por ai në asnjë mënyrë nuk mund të pranohet si “mbrojtës i krishterimit kundër islamit”[6], apo si “simbol i vëllazërisë shqiptaro-serbe”, sepse “Shqyptari nuk e dijti vedin kurr për ma shqyptàr se në kohën e këtij kreshniku, megjithëse përherë ndër lufta” [7]. Prandaj, nëse Skënderbeu do të pranohej si i tillë, ai nuk do të ngelej më hero i shqiptarëve, por thjesht një kukull historike në duar të Serbisë, Kishës së Romës apo Athinës, venecianëve, Napolit etj., gjë që së paku do të thotë jo vetëm falsifikim i të vërtetave historike, por edhe shkatërrim i historisë së kombit tonë.

Patriotët shqiptarë, që e prezantuan Skënderbeun mes shqiptarësh gjatë fillimeve të shekullit 20-të, panë tek ai Heroin Kombëtar të shqiptarëve dhe jo heroin kryqtar, apo heroin shqiptar me origjinë serbe. Kështu, Skënderbeu naimian është Hero Kombëtar që lufton kundër pushtuesit turk dhe në të njëjtën kohë është vigjilent në mbrojtje të Shqipërisë ndaj intrigave të Europës së krishterë. Naimi me pendën e vet u ritregoi shqiptarëve një Skënderbe “të harruar” nga historia e shkruar me paragjykime, Skënderbe që do të ishte kampion i shqiptarizmit. Në poemën naimiane, Skënderbeu nuk portretizohet si bir i Papës, “as atlet i krishterimit”, as si serb. Ai në idealin naimian na shfaqet si pëllumb lirie, shpresë për kombin. Skënderbeu i Naimit, si me thënë, është një version i ringjallur shqiptar i Imam Hysejnit që lufton të mallkuarin ‘Jezid’ (në rastin tonë: turqit), në Qerbelanë e shenjtë, në rastin tonë –Kruja.

Edhe Sami Frashëri, dijetar i madh dhe ideolog nga më të shquarit e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare – vëlla i Naimit, e ka paraqitur Skënderbeun mes shqiptarësh si viktimë e konspiracioneve dhe intrigave të Papës e mbretërve të krishterë të Evropës së asaj kohe, të cilët nga njëra anë e inkurajonin në luftën e tij mbrojtëse ndaj turqve dhe, nga ana tjetër, nuk i dhanë asnjë ndihmë.[8]

Skënderbeu jetoi në shekullin e 15-të, ne jetojmë në shekullin e 21-të. Ç’përfaqëson Skënderbeu për ne pas kaq shekujsh? Ai ka jetuar e jeton në vazhdimësi midis nesh. Problemi për të cilin ai luftoi shekuj më parë, ka qenë ai që patëm ne gjatë Rilindjes sonë, por edhe në vazhdim: Davidi i reckosur me një hobe në dorë që luftoi kundër Goliathit – sipas shprehjes së F. Nolit – të armatosur deri në dhëmbë dhe të tillë pas turqve kanë ardhur tek ne edhe të tjerë. Ai fitoi dhe ne fituam.

Më 1912 Ismail Qemali ngriti flamurin e Skënderbeut[9] në Vlorë dhe e shpalli Pavarësinë e vendit. Skënderbeu ka qenë frymëzuesi i shqiptarëve brenda e jashtë kufinjve kudo që ndodheshin gjatë viteve të para të mundimshme, që kanë shoqëruar vendin tonë në vazhdimësi.

Shpeshherë në masmedian e shkruar, natyrisht, për propagandë, shtrohet pyetja: Cila ka qenë feja e Skënderbeut? A ka qenë ai një i krishterë i muslimanizuar, apo një musliman i krishterizuar (gazeta “Dita” dt. 1 korrik 2001) dhe më tepër anohet se ai gjatë gjithë jetës paska mbajtur marrëdhënie të ngushta me kishën dhe me papën. Kështu, Papa Piu II dhe Papa Pali II e kanë cilësuar luftëtarin me dashuri si “Shpata e krishterimit”, “Shtylla e Kishës së shenjtë”etj. etj. Megjithë këtë ka edhe studiues të njohur të periudhës së Skënderbeut, siç janë p.sh. “Foigti dhe Falmerajeri, të cilët na thonë se papët i ndihmuan Skënderbeut vetëm me bekime apostolike dhe me ligjërata panegjirike” [10]– gjë për të cilën ka pasur diskutime. Nuk është qëllimi ynë të merremi me këto kontestime apo konfirmime. Ka, gjithashtu, edhe historianë të njohur që në vlerësimin për të zënë në gojë vetëm kontributin që ka dhënë për lirinë e kombit të vet: “Gjergj Kastrioti është një nga kryeluftëtarët më të mbaruar, më faqebardhë dhe më të mëdhenj të botës. Sa ishte i gjallë, e ruajti lirinë e kombit. Këtë nuk mundi t’ua linte si trashëgim stërnipërve, ashtu si nuk muntnë as të dy bashkatdhetarët e tij të dëgjuar, Pirrua dhe Ali Pasha. Po këta i kapërceu jo vetëm në madhështinë morale, por edhe në fatmirësinë që u hoq nga fusha e veprimeve midis famës dhe shkëlqimit, si mundës i kurorëzuar me dafina, i cili u thye vetëm prej vdekjes”.[11]

Por duhet evidentuar edhe fakti se në rrethet e historianëve tanë njihen njëkohësisht edhe pohimet e tij kur ka qenë tek Papa dhe ka dalë prej andej i pezmatuar dhe i zhgënjyer, të paktën për tri aspekte dhe konkretisht se: a) Ata nuk e besonin, sepse ai ishte shqiptar; b) Qëllimi përfundimtar i Venedikut ishte pushtimi i Krujës[12], por “ai do t’ia japë atë më parë me gjithë çka sulltanit”; dhe ç) “Më parë do të kishte dashur të bënte luftë me Kishën se sa me turkun”.[13]

Madje Edwin E. Jacques, në librin e tij me titull “Shqiptarët” ka edhe një nëntitull të tillë: “Tradhtia e aleatëve të krishterë ndaj Skënderbeut”[14]



Diskutimet për ta zgjidhur këtë rebus janë nga më të ndryshmet. Sillen citime nga studiues të njohur nga më të dëgjuarit në lëmin e historisë. Kështu, pyetjes së mësipërme ja se si i përgjigjet historiani amerikan, Edwin Jacques: “Në kuadrin e thënieve dhe të kundërthënieve mbi të, është e dobishme që të shqyrtojmë nëse Skënderbeu ishte vërtet i shtyrë nga bindjet fetare apo, siç pretendojnë disa, ai e përdori besimin thjesht si një mjet për arritjen e pavarësisë së Shqipërisë. Fetih Pasha, një ish-ministër i Turqisë në Beograd, pohoi se në kohën kur Skënderbeu komandonte një forcë ushtarake në Anadoll (Azi e Vogël), “arkivat dëshmojnë se ai ishte një musliman i mirë. Mirëpo, pas vdekjes së të atit, në 1432-in, sulltani ia dha principatën e Krujës një tjetri, në vend që t’ia ofronte atij vendin e të jatit. Që prej asaj kohe, ai u bashkua fshehurazi me kishën romane, me shpresë që të gjente një mjet për realizimin e qëllimeve të veta”[15]. Një mendim të tillë e kanë shprehur edhe shumë muslimanë të tjerë, madje njëri prej tyre e ka quajtur Skënderbeun me tallje “Gjenerali i Kryqit” duke deklaruar se Skënderbeu nuk luftoi kurrë për kryqin, por për atdheun e tij; ai nuk luftoi kundër fesë islame, por kundër turqve”.[16]

Për masat e krishterizuara të Europës, islami dhe krishterimi, ashtu si ortodoksia dhe katolicizmi, apo më vonë katolicizmi dhe protestanizmi, ishin më shumë dy sisteme të ndryshme të riteve religjioze. Prandaj në Europën e krishterë mesjetare, ndërrimi i fesë nuk ishte ndonjë problem i madh teologjik për shumicën e njerëzve të thjeshtë, të cilët nuk i kujtonin dhe nuk trajtonin islamin dhe krishterimin si dy religjione të kundërta në doktrina[17]. Duke u nisur nga kjo, Fan Noli ka shkruar për babain e Skënderbeut se “në çështjen e fesë, Gjon Kastrioti ishte shqiptar i kulluar. Ai nuk ishte ithtar fanatik i ndonjë feje, por e ndërronte këtë sipas politikës si ditës. Ai ishte katolik roman, si aleat i Venedikut, më 1407, ortodoks grek, si aleat i Stefan Llazareviqit të Serbisë; prej 1419 deri më 1426 musliman, si aleat i Muratit II, prej 1430 deri më 1438, përsëri katolik roman si aleat e qytetar nderi i Venedikut dhe i Raguzës...”[18].

Dhe më vonë, në një ribotim të ripunuar të “Historia e Skënderbeut” – Kryzotit të Arbërisë (1405-1468), mendimin e sipërm Noli e riparaqit duke shfaqur të njëjtin mendim edhe për të bijtë e Gjon Kastriotit: “Që të gjithë, si Gjon Kastrioti ashtu dhe të bijtë, për të shpëtuar nga katastrofa e motit 1430, u konvertuan muhamedanë për sy e faqe. Sipas dëshmimeve të papës Pius II dhe të kronikanit raguzan, Lukari, Gjon Kastrioti vetë mori një emër musliman dhe u quajt Hamza (A thua është rastësi që edhe i nipi i tij nga djali është thirrur Hamza?! –shënimi im A. B.). Nga kjo merret vesh që ishte shqiptar i kulluar dhe e ndërronte fenë sipas politikës së ditës ... Gjerq Kastrioti, si edhe të vëllezërit, merrte pjesë në shpeditat turke afër kufirit të Shqipërisë me trumba shqiptare bashibozuke brenda në ushtrinë feudale turke, dhe jo në ushtrinë e rregullt të jeniçerëve. Ndryshimi është këtu: Jeniçerët me oficerët e tyre shërbenin në ushtri gjer sa mplakeshin dhe pastaj lëshoheshin në pension. Bashibozukët, feudalët, edhe aliatët shërbenin sa kohë kishte luftë. Dhe pastaj këtheheshin në shtëpi ku qëndronin gjersa të thirreshin për ndonjë shpeditë tjetër. Midis turqve në periudhat e shpeditave, Gjergj Kastrioti, si muhamedan, mori mbiemrin Skënderbe, po kur kthehej në shtëpi, për vakancat në periudhën e armisticave (armëpushimeve), bëhej prapë i krishterë. Kështu venecianët e pranuan si aleat edhe qytetar honorar më 1438, duke ditur që ishte i krishterë, por raguzanët e refuzuan më 1438, se e kujtonin muhamedan”,[19] dhe, “Në qoftë se i biri që është bërë turk e musulman merr urdhra nga sulltani për të plaçkitur tokat e Republikës, Kastrioti kërkon që të mos mbajë përgjegjësi ai vetë për këtë gjë”[20] dhe si përfundim mund të paraqesim konkluzionin e Fan Nolit se “Tani nuk është e nevojshme të supozohet se Skënderbeu u bë musliman me pahir në pallatin e sulltanit. Ka më tepër të ngjarë që ai ta ketë bërë një gjë të tillë nën fuqinë e butë bindëse të t’et, që u bë “turk dhe musliman”, ashtu siç na thotë Piu II – në një vend të harruar të librit të tij...”[21]. Po kështu edhe studiuesi i njohur për shkrimet e rëndësishme që ka bërë në lidhje me historinë e Shqipërisë, veçanërisht për historikun e katolicizmit në Shqipëri si dhe të formimit të fiseve e të dinastive shqiptare etj., Dr. Milan Shuflaj, nuk e zë në gojë fare “rikthimin e Skënderbeut në katolicizëm”, por thotë: “...ndërkaq i biri i tij, Gjergji, i cili, duke qenë peng i turqve (para vitit 1428), kaloi në fenë islame dhe mori emrin Skënderbeg, bëhet dinasti më i fuqishëm i Shqipërisë”[22]

Siç dihet, para kohës së Skënderbeut kishte filluar procesi i islamizimit, të paktën, siç e konfirmon Fan Noli, që nga koha e Balshajve[23], dhe vazhdoi më vonë me intensitet. Kështu, p.sh. edhe vetë Skënderbeu në rrethin e tij, përveç të nipit – djalit të vëllait, Hamzait, ka pasur edhe njerëz të tjerë të ndryshuar, madje disa prej të cilëve sapo kishte vdekur Skënderbeu, qoftë nga gjaku i tij, apo nga njerëzit e së shoqes, se “Pjesat e Shqipërisë të zaptuara prej turqve, u vunë nën qeverimin e një të nipi prej motre të Skënderbeut, i cili ishte kthyer muhamedan e rronte pranë sulltanit”[24], “Arianiti – vjehrri i Skënderbeut – (Arajniti ose Araniti) i Kaninës kish tre bij dhe nëntë bija; një nga të bijat, Vojsava, u martua me Gjon Çernoviçin e Malit të Zi dhe i biri i saj, i kthyer muhamedan dhe i emëruar Skënderbe Çernoviç, zaptoi Malin e Zi me ndihmën e sulltanit; një tjatër bijë, Helena, u martua me Gjergj Dukagjinin dhe bijtë e saj të gjithë u kthyen në muhamedanë...”[25]

Duhet evidentuar se shpresa e vetme për të, ishte mbështetja tek Perëndia, pavarësisht nga besimi që kishte: “Më 1450, Skënderbeu u neverit prej papës, prej fuqive europiane, prej shokëve të tij, me një ushtri të demoralizuar nga paniku dhe s’i mbetej tjatër shpresë veç Perëndisë”.[26]

Për ta përfunduar çështjen e vlerësimit të atdhedashurisë së Skënderbeut, të cilin duhet ta vlerësojmë për çka realizoi dhe jo ta përdorim për dëshirat e disa misionarëve apo institucioneve, që e cilësojnë atë si “Mburojë të krishterimit”etj., po sjellim vlerësimin e bërë nga At Gjergj Fishta, më 19 kallnuer 1917 në shkrimin “Skënderbegu dhe shqiptarët”, ku theksohet se “Mbas katërqind e pesëdhjetë vjetësh u kremtue për t’parën herë n’Shqypni dita e dekës s’ Skanderbegut. Kjo e kremte asht nji shej i mirë: asht shej se shpirti ase ndiesit e Skanderbegut kan fillue me u ngjallë ndër zemra t’shqyptarëve. Kangët e poetve e legjendat e rapsoditë e popullit e çfaqin Skanderbegun vetëm si nji fatos fejet, por para synit t’historikut e t’vrojtarit t’paanshëm Skanderbegu asht fatos i liris e i pavarsis s’kombeve, tuj kenë qi dishiri i liris qe aj qi ma s’parit e shtyni at burrë t’përmendun me rrokë armët për Shqypni. Skanderbegu me at trimni e rreptsi me t’cillën luftoj kundra turqve, qi ishin musliman, luftoj edhe kundra venedikasve, qi ishin t’kshtenë. Prandaj t’gjithë shqyptarët e vërtetë pa ndërlikim partiet e besimit, do ta nderojnë Skanderbegun si nji fatos t’komit, e do t’u bahet nam me kremtue emnin e punën e tij. Skënderbegu asht ideali i liris e i pavarsis s’Shqypnis”.[27] Më qartë dhe më troç nuk ka se si thuhet e vërteta dhe jo nga një njeri sidokudo, por nga goja e Gjergj Fishtës, të cilit, për shkak të pozitës, profesionit që i kushtoi jetën, nuk do t’ia merrnim për të madhe, nëse do të bashkohej me korin e Kishës për këtë çështje, por ai ban dallimin e “kangëve të poetëve dhe legjendat e rapsoditë nga analiza e historianit dhe e vrojtarit t’ paanshëm”, pra prej tij nuk kemi asnjë përpjekje për t’iu shmangur të vërtetës, përkundrazi e thotë atë troç.

Barleti lavdëron bukurinë trupore të Kastriotëve, Topiajve e Arianitëve, duke evidentuar se prej kësaj race shumë të bukur, me gjak të nxehtë dinarik, dolën kalorës të përmendur në luftërat e kufinjve e pastaj kundra turqve. Prodhimi më hyjnor i këtij seleksioni, luftëtari më i tmerrshëm që krijoi përgjithësisht përleshja e Europës me turqit është Gjergj Kastrioti, Skënderbeu.

Skënderbeu, figura më e përkryer e popullit tonë, mbetet i pavdekshëm në toponime, në këngë, në tregime legjendare e në ligje (Kanuni i Skënderbeut), si hero jo vetëm i matjanëve, i dibranëve e i krutanëve, por i tërë shqiptarëve, pa dallim krahinor, fetar e shoqëror. Emri i tij jeton në Mat (fusha e Skënderbeut), në disa shkëmbinj, njëri prej të cilëve mban emrin “Gjurma e atit të Skanderbegut”[28] etj. Gjatë shekujve të zotërimit fetar islam nuk u krijua në vendin tonë një antiskënderbe. Siç e ka vënë re dom Nikollë Mazrreku, Skënderbeu dhe Lekë Dukagjini nuk u konsideruan kaurra[29], ndërsa Karamahmut Bushatlliu krenohej duke e quajtur veten pasardhës i Skënderbeut dhe kërkonte ta ndiqte atë[30]. Shpirti liridashës i Gjergj Kastriotit ndjehej edhe në Pashallikun e Janinës.[31] Bushatllinjtë dhe Ali pashë Tepelena, duke u siguruar të krishterëve liri fetare, i lanë Lëvizjes Kombëtare një trashëgimi të vyer.

Epokës skënderbeiane nuk mund t’i drejtohesh duke e reduktuar rëndësinë dhe karakterin e luftës së shqiptarëve, të udhëhequr nga një Hero Kombëtar, si Skënderbeu, të rritur, midis feve, në një luftë me karakter fetar të “kryqit” kundër “gjysmëhënës”. Vetë Gjergj Kastrioti, jo vetëm që nuk është shprehur për një karakter të tillë të minimizuar të luftës të udhëhequr prej tij, përkundrazi, ai e ka bërë plotësisht të qartë me vepra se do të luftonte kundër kujtdo që do të cënonte interesat e atdheut të tij, pavarësisht se në cilën shenjë fetare fshihej rreziku. Megjithëse u ndodhën midis dy rreziqeve dhe u detyruan të luftonin në dy fronte, edhe kundër një fuqie islame, siç qe Perandoria Osmane, edhe kundër një fuqie të krishterë, siç qe Republika e Venedikut, në ato kohë shqiptarët qenë në gjendje të përcaktonin drejt përparësinë e drejtimit kryesor të luftës së tyre për liri dhe historia e njeh Skënderbeun si një komandant trim, i cili gjithmonë ka kërkuar prej luftëtarëve të tij: “ta ndanin fenë nga armiqtë me pretendimet e tyre të padrejta...”[32]

Në këto 500 e sa vjet figura e Skënderbeut dhe vepra e tij, siç dihet dhe siç pranohet, janë gjendur, jo rrallë, në pikën e kryqëzimit të vlerësimeve të ndryshme, shpesh kontradiktore, sa glorifikuese, po aq dhe reduktuese, minizuese e, madje, deri edhe nënvleftësuese e mohuese. Në rastin më të mirë, Skënderbeu është parë, përgjithësisht, nga historiografia e huaj, si “kordhëtar” i madh, si luftëtar për “lirinë”, për “krishtërimin”, kundër “Islamit dhe Lindjes”. Në të gjitha këto raste ai nuk është marrë sa dhe si duhet i lidhur me mjedisin shqiptar dhe me sfondin konkret historiko-shoqëror të tij. Këtyre vlerësimeve, gjithësesi, të cunguara (pa bërë fjalë për pikëpamjet e gabuara e të shtrembëruara dhe, madje, edhe tendencioze, që nuk kanë munguar), historiografia shqiptare u ka vënë përballë, në mënyrë të argumentuar, jo vetëm figurën e një strategu të madh ushtarak dhe atë të luftëtarit për liri, por edhe atë të një burrë shteti të përmasave europiane. Ndryshe nga qëndrimet e përmendura më parë, ajo ka provuar dhe ka nxjerrë në pah karakterin shqiptar, çlirimtar të luftës së Skënderbeut, ndihmesën madhore të luftës së popullit shqiptar, nën udhëheqjen e tij, në mbrojtje të qytetërimit perëndimor, të Rilindjes europiane.[33]

Pesha dhe roli i motiveve fetare të luftës së shqiptarëve në shekullin e 15-të ose janë minimizuar, ose edhe janë injoruar (për motive, në pamje të parë, të pashpjegueshme, po të kihet parasysh një autor si Athanas Gegaj, prift).[34] Edhe atëherë kur janë mbivlerësuar këto motive të dorës së dytë, qoftë edhe nga një personalitet si peshkop Noli, në rrafsh të parë, në fund të fundit, është vënë në pah karakteri kombëtar i kësaj epoke.[35] Kjo vlen edhe për humanistin Marin Barleti, prift dhe për Frang Bardhin, peshkop, i cili u ngrit me forcë në mbrojtje të kombësisë, të shqiptarësisë së Skënderbeut.[36] Historiografia e sotme shqiptare ka zbërthyer e dokumentuar në rrugë shkencore karakterin kombëtar të personalitetit të Gjergj Kastrioti-Skënderbeut dhe të mbarë luftës së udhëhequr prej tij.

Vetë Heroi ynë Kombëtar na shfaqet krenar dhe i nderuar për preardhjen e tij. Në letrën që i dërgoi Princit të Tarantit më 31 tetor 1460 do të shkruante: “Në qoftë se kronikat tona nuk gënjejnë, ta dini se ne quhemi epirotë (Skënderbeu i konsideronte shqiptarët pasardhës të Pirros e të Lekës së Madh, kështu edhe Merkurr Bua)[37], dhe, në kohëra të ndryshme, stërgjyshërit tanë kanë kaluar në vendin që ju mbani sot dhe kanë bërë me romakët luftime të mëdha, nga të cilat, siç e gjejmë (të shkruar), më të shumtën e herës kanë dalë me nder se sa me turp”.[38] Në Commentarii Skënderbeu shton: “Të parët tanë qenë epirotë: Prej tyre doli Pirroja, hovin e të cilit Romakët mezi mundën ta përballonin dhe i cili pushtoi me armë Taranton dhe shumë vende të tjera të Italisë. S’ke sesi u vë përballë burrave të fortë epirotë tarantinët, racë e ndyrë dhe e lindur për të lidhur vistra cironkash”[39]

Pikëpamjet që i reduktojnë përmasat e figurës së Skënderbeut në atë të një heroi fetar, nuk kanë zënë vend tek autorët shqiptarë. Një vlerësim i tillë kaq i ngushtë dhe sektar i bie ndesh faktit tjetër që shumica mbizotëruese e popullsisë shqiptare u islamizua pas vendosjes së sundimit osman.

Përfytyrimin e Skënderbeut si hero kombëtar, të zhveshur, përgjithësisht, nga veshja fetare, e kishin mbarë Rilindasit, qofshin ata arbëreshë, me De Radën në krye (ndonjë përjashtim midis tyre në këtë pikë mund të bëhet për Bilotën), si dhe të gjithë të tjerët në Shqipëri. Edhe autorët e besimit të krishterë tek ne, qofshin edhe klerikë, që nga Fishta, siç e cituam, dhe Mjeda, panë te Skënderbeu një Hero Kombëtar. Fishta u drejtohet shpeshherë nipave të Gjergj Kastriotit, pa dallim besimi. Vënia në pah, nga ana e ndonjërit, në ndonjë rast e përkatësisë fetare që Skënderbeu pati kur lindi dhe kur vdiq, nuk e ndryshon fare këndin e vështrimit dhe të vlerësimit të tij, kryekëput, si Hero Kombëtar.

Përkundrejt përpjekjeve për ta reduktuar personalitetin e tij në një kuadër tepër të ngushtë për të, të një luftëtari fetar, të një kryqtari, të një “kondotieri” këto vite të fundit, në kundërshtim me të vërtetën historike dhe me mendimin më të përgjithshëm shkencor vendës dhe të huaj, vërehen si prirje për të mohuar karakterin kombëtar të jetës dhe të veprimtarisë së heroit të Krujës, pretendohet se ai me luftën e tij, na paska sakrifikuar, siç dëgjojmë të thuhet, edhe kombin.

Këto vështrime të quajtura “të reja”, por që nuk janë gjë tjetër veçse një kthim në “teza” të kahershme, faktikisht, të vjetëruara, janë në kundërshtim të hapur me përfytyrimin e rilindasve për historinë skënderbeiane dhe, për më tepër, ato nuk përputhen me realitetin historik. Kjo epokë nuk duhet marrë e shkëputur, por duhet parë si dukuri ligjësore e historisë shqiptare, si hallkë ndërlidhëse me historinë e vendeve të Ballkanit, të Lindjes së Afërme dhe të Europës Perëndimore.

Karakteri kombëtar i epokës skënderbeiane, i argumentuar nga historiografia shqiptare, mbetet aktual, pavarësisht përpjekjeve, të cilat vështirë se mund të merren në konsideratë për të mohuar rëndësinë e luftërave të Skënderbeut apo për t’i vlerësuar ato negativisht. Ky karakterizim u kundërvihet edhe përpjekjeve që bëhen sot e kësaj dite për ta minimizuar dhe reduktuar rëndësinë dhe madhështinë e figurës legjendare të Skënderbeut në rrafsh kombëtar dhe ndërkombëtar. Trajtimi tërësisht në rrafsh fetar dhe, për rrjedhim, mohimi i karakterit kombëtar dhe humanist i luftërave të Skënderbeut, nuk ka të bëjë vetëm me debatin shkencor.

Theksimi i motiveve fetare të luftës së shqiptarëve në shekullin e 15-të, cilësimi i Skënderbeut thjesht si një “kampion i krishtërimit”, për hir të nevojave të politikës dhe të diplomacisë, të ashtuquajtura të ditës, nuk e përligjin veten. Po ashtu, nuk e përligj veten asnjë përpjekje që bëhet për ta parcelizuar fetarisht Skënderbeun me pretendimin se gjithë kjo do të lehtësonte integrimin e Shqipërisë në Europë. Të gjitha këto mendime që qarkullojnë sot tek ne poshtë e përpjetë, nuk bëjnë gjë tjetër veçse dëshmojnë katërcipërisht se platforma e Rilindjes Kombëtare Shqiptare dhe qëndrimi i saj ndaj epokës së Skënderbeut, mbeten në rend të ditës dhe sot e kësaj dite. Skënderbeu, i rritur midis feve, u bë për rilindasit simbol i karakterit mbifetar që duhej të kishte kultura shqiptare, ndryshe kombi nuk bashkohej. Ky patriotizëm fetar që po shfaqet sot, nuk është gjë tjetër, siç është pranuar me të drejtë, veçse një rikthim te një mendësi parakombëtare.

Pra, trajtimi i trashëgimisë historike kombëtare kryekëput mbi kritere fetare është tepër i ngushtë dhe i njëanshëm dhe tejet i dëmshëm, për të mos thënë më shumë, për gjykimin dhe vlerësimin e realitetit shqiptar qysh nga shekulli 15-të e më tej. Në trajtimin e epokës skënderbeiane qysh nga koha e saj e deri sot, duhen pasur mirë parasysh ndryshimet që kanë ndodhur në përbërjen fetare të popullsisë. Përndryshe, një shtrim i tillë i cunguar në rrafsh fetar i këtij problemi historik, nuk i ndihmon sot zgjidhjes së çështjes kombëtare mbarëshqiptare.[40]

Së fundi duam të evidentojmë se nga një këndvështrim objektiv, është për të ardhur keq që pothuajse të gjithë kronikanët e hershëm të kësaj epoke heroike kanë qenë klerikë të flaktë e të dëgjuar dhe kjo është një nga shkaqet që ka sjellë ngjyrime e propagandë këmbëngulëse kristiane rreth figurës e bëmave të tij. Përshkrimet e tyre në mënyrë të pashmangshme, kanë ngjyrime të forta për shkak të bindjeve të tyre fetare. Historianët Giovio, Lavardin, Duponcet e të tjerë mbushin faqe të tëra me fjalime e letra të devotshme të Skënderbeut. Sikur këto të ishin autentike, do të mund të depërtonim, përmes historianit, tek vetë luftëtari. Një studiues gjerman mbështet pohimin se ato fjalime të devotshme kanë më shumë tingëllim prej historianësh priftërinj, sesa prej Skënderbeu luftëtar.[41] Prandaj ne me të drejtë, duke e mbyllur këtë shkrim për figurën madhore të Heroit tonë Kombëtar, duke marrë në konsideratë mbishtresat e vëna rreth figurës së tij, na shkon mendja te një diferencim që bën njëri nga ideologët tanë të mëdhenj të Rilindjes sonë Kombëtare, Sami Frashëri, ndërmjet gjeografisë e historisë: “Historia është më e gjërë se gjeografia, sepse në histori kundërthëniet janë të shumta. Një pjesë e historisë është rrenë e thjeshtë, e cila, me kalimin e kohës dhe me përsëritjen e përhershme, merret si e vërtetë... Sa më shumë që të ndryshojnë burimet e saj, po aq ndryshon edhe interpretimi. Ngjarjet i ndryshojnë herë me qëllim e herë duke gabuar, ashtu që vështirë është që në mesin e tyre të gjendet ajo që është e vërtetë... Është detyrë e atyre që merren me histori që të mos marrin gjithnjë si të vërtetë atë që shkruhet në libër, pa i analizuar ngjarjet, pa i verifikuar burimet...” [42]



Bibliografia e përdorur:



I.Periodikë dhe konferenca shkencore:

1)Studime historike. Viti 1967, nr. 4.

2)Zani i Naltë, prill, 1936.

3)Universi. Nr. 1, 2000

4)Konferenca e dytë e Studimeve Albanologjike. Vëll. I, Tiranë, 1969.

5)Simpozium për Skënderbeun, Prishtinë, 1969.



II.Vëllime:

1) Edwin E. Jacques. Shqiptarët.I. Kartë e pendë. 1995.

2)Eqrem bej Vlora. Kujtime. Vëllimi i parë. 1885-1912.

3)Fan Noli. Histori e Skënderbeut (Gjerq Kastrioti (Skënderbeu), mbreti i shqiptarëve 1412 – 1468. Botim i vitit 1921. Në F. S. Noli. Vepra 4.

4)Gazmend Shpuza. Kuvendime për historinë kombëtare. Dituria, Tiranë, 2000.

5)Gjerq Kastrioti (Skënderbeu) prej peshkop Fan Stilian Nolit – doktor i shkencave filozofike. Në F. S. Noli. Vepra 4.

8)Histori e Skënderbeut, kryezotit të Arbërisë (1405-1468). E shkroi peshkopi Fan S. Noli. E botoi Federata pan-shqiptare Vatra. Boston, Massachusetts. 1950. Në F. S. Noli; Vepra 4.

9)Kahreman Ulqini. Faktorë kulturorë e fetarë – Shkodër, 1999.

10)P. Marin Sirdani O.F.M. Shqypnija e Shqyptarët (Botim i dytë). Shkodër –shtypshkronja “A.Gj. Fishta” – 1941.

11)Milan Shuflaj. Serbët dhe shqiptarët. Bargjini. Tiranë, 2002.

12)Përndritje. Lajmëtari, 2000.

13)Sami Frashëri. Vepra. Vëll. 9-të. Logos – A. Personalitetet Shqiptare në “Kamusu Al ‘Alam” të Sami Frashërit. Logos – A. Shkup, 1994.

14)Tajar Zavalani. Histori e Shqipërisë.



--------------------------------------------------------------------------------

[1] Shih librin “Përndritje”, Lajmëtari, 2000, fq. 60.

[2] Milan Shuflaj. Cituar sipas P. Marin Sirdani O.F.M. Shqypnija e Shqyptarët (Botim i dytë). Shkodër –shtypshkronja “A.Gj. Fishta” – 1941. Fq. 18.

[3] Numri i kandidatëve për fronin e Shqipërisë, sipas shtypit të kohës arrinte në rreth 17. Ndërmjet tyre kishte muslimanë e të krishterë. Përsa u përket të krishterëve që ishin kandidatë për fronin e Shqipërisë në ato kohë, mund të përmendim: Alandro Kastrioti, si pasardhës i Skënderbeut; Alber Gjika, i mbështetur nga Italia dhe nga një pjesë e klerit katolik shqiptar; duka Monpansie, francezët; italianët, duka i Abrucos dhe markezi i Auletas, princi danez Aksel, princi gjerman fon Vyrtenberg, madje dhe përfaqësuesi i Britanisë së Madhe në Egjipt, Kitçener dhe princi gjerman Vilhelm fon Vid, nip i mbretëreshës së Gjermanisë dhe kushëri i mbretit të Greqisë, etj. (Për më tepër për këtë çështje shiko: Gazmend Shpuza. Kuvendime për historinë kombëtare. Dituria, 2000, fq. 156.)

[4] Është fjala për Princ Vidin. Ai kishte dy fëmijë, një djalë dhe një vajzë. Për nder të atdheut të tyre të ri, fëmijët u ripagëzuan me emra shqiptarë: Skënder dhe Donika. Shiko: Tajar Zavalani. Histori e Shqipnisë – mendimi shqiptar. Phoenix & Shtëpia e Librit, 1998.fq. 237. Ndërsa kapiteni Heaton Armstrong – sekretar i Princ Vidit, çështjen e ndërrimit të emrit të djalit kërthi të Princ Vidit, Viktorit, e shtron sikur gjoja u quajt njëzëri Skënderbe nga shqiptarët, sipas mbretit dhe Heroit të tyre Kombëtar, Gjergj Katriotit (!?). Shiko: Kapiten Heaton Armstrong. Gjashtë muaj mbretëri, 1914. Onufri, 2001. fq.46.

[5] Eqrem bej Vlora që e ka takuar personalisht don Alandron, ka shkruar për të:

Ne e njihnim Parisin dhe qëndrimi në “Ville lumiere” nuk na dha asgjë të re. Vetëm një takim këtu ka lënë mbresa të thella në kujtesën time, sepse ai ka një lidhje të çuditshme me ngritjen për herë të parë të flamurit kombëtar në Shqipëri. Ne deomos që i bëmë një vizitë në Paris don Alandro Kastriotit në shtëpinë e tij, një vilë e bukur në Jugendstil. Mua më interesonte veçanërisht biblioteka e mbushur me libra shumë të bukur dhe të rrallë albanologjikë, si dhe koleksioni i tij i madh i gravurave. Por, për fat të keq, pas vdekjes së don Alandros, kjo bibliotekë humbi. Një pjesë u shpërnda nga sekretari i tij shqiptar, Leka, një pjesë u shit apo u vodh. Me rëndësi të madhe ka qenë sidomos një listë me dokumente të ndryshme të Arkivit Shtetëror të Barcelonës, ku bëhej fjalë për Shqipërinë.

Don Alandro ka qenë një burrë i kultivuar dhe i arsimuar dhe e vetmja gjë që e bënte disi qesharak, ishte mania e tij, thuajse fëminore, për t’u quajtur shqiptar (Ai këtë e shpjegonte kështu: Një stërgjysh i don Alandros kishte qenë nënmbret spanjoll i Napolit në vitin 1600 dhe ishte martuar me një vajzë të shtëpisë së Kastriotëve, markezën Auleta. Prej andej rridhte don Alandro. Po përse ai befas i ndjente veten më tepër shqiptar sesa spanjoll, këtë nuk e di. Mua më tregoi se kjo stërgjyshe i qenka shfaqur njëherë në ëndërr dhe e paska urdhëruar: “Lufto për pavarësinë e Shqipërisë dhe do të bëhesh mbret”. Dhe atëherë ai filloi të luftojë) dhe për të bërë diçka të madhe për Shqipërinë që të kishte, kështu, të drejtë mbi fronin shqiptar... Don Alandro na ftoi për darkë në vilën e madhe, si pallat, te një kushëriri i tij, ku na njohu me shoqërinë “e lartë”, të pranishme. Pasi përfundoi darka, një shërbëtor solli një kuti kadifeje të kuqe mbi një tabaka argjendi dhe e vendosi para don Alandros, i cili u ngrit dhe me ca lëvizje teatrale (fundja ishte spanjoll dhe nuk mund të bënte pa luajtur pakëz komedi) na mbajti një fjalë të bukur për ndjenjat e tij atdhetare për Shqipërinë që i kishte trashëguar prej të parëve dhe, duke përfunduar, tha: “Unë jam plak njeri dhe nuk e di nëse do të jetoj deri në ditën që Shqipëria do të shpallet e pavarur. Vetëm që jam i bindur që ajo ditë po afrohet me hapa vigane”. Pastaj ai hapi kutinë e kadifenjtë, nxorri prej andej një flamur shqiptar – një shqiponjë e zezë dykrenore në fushë të kuqe dhe ma dha mua: “Ditën që do të plotësohet ëndrra ime, po ju ngarkoj ta ngrini këtë flamur dhe të mendoni për mua”. Unë e mora flamurin shumë serioz, duke e mposhtur me vështirësi gazin dhe me pak fjalë e falënderova atë për besimin dhe interesin që tregonte për Shqipërinë. Pesë vjet rresht e ruajta unë këtë flamur në dhomën time të gjumit, varur në një gozhdë anash krevatit, derisa erdhi vërtet dita që kishte profetizuar don Alandroja i gjorë dhe, krejt papritur e krejt rastësisht, ky flamur u ngrit vërtet si simbol i pavarësisë së Shqipërisë. Për më tepër shiko: Bota shqiptare. Eqrem bej Vlora. Kujtime. Vëllimi i parë 1885-1912.





[6] Në një artikull të gazetës “Rilindja”, më 21 mars 1936 shtroheshin disa çështje që binin në kundërshtim me relitetin islam në vendin tonë. Aty shqyrtohej shtrembët edhe kjo çështje. Në përgjigje për këtë çështje “Zani i Naltë”, shkruante: “Skënderbeu nuk ka luftue për kryq, por për atdhe; nuk ka luftue kundër fesë islame, por kundër turqve. Duhet të dihet se vetë Skënderbeu ka qenë muhamedan (musliman – shënimi im: A. B.), e nuk ka themel ajo që thuhet se ai u ba i krishtenë, sepse, po të bahesh i krishtenë, shqiptarët s’kishin me e dijtë emnin “Skënderbej” (ndoshta koha do të kishte bërë punën e vet duke e fshirë nga kujtesa e njerzve – shënimi im: A.B.). Më anë tjetër, krah për krah me Skënderbeun, ka qenë edhe nipi i tij, Hamza bej Kastrioti, për të cilin askush nuk ka pretendue se e la fenë islame...” Për më tepër shiko: Zani i Naltë. Prill, 1936, fq. 107-108.

[7] P. Marin Sirdani O.F.M. Vepër e cituar. Fq. 18.

[8] Skënderbeu “Duke qenë një njeri jashtzakonisht trim, i aftë dhe me përvojë luftarake, Papa dhe mbretërit e tjerë të krishterë të Europës, me qëllim që ta përdorin si mbrojtës, e trimëronin dhe e stimulonin atë për të luftuar kundër turqve osmanllinj. Ndonëse i premtonin se do t’i shkonin mbrapa dhe se do t’i ndihmonin, këtë nuk e bënë kurrë...”. Shih: Sami Frashëri. Vepra, vëll. 9 – Personalitetet shqiptare në “Kamus Al-Alam” të Sami Frashërit. Zëri “Shqiptarët”. Logos Shkup – 1994 fq. 30. Ndërsa kur përshkruan Skënderbeun, thotë: “Mbretërit e krishterë të Europës, e, sidomos, Papa dhe mbreti i Hungarisë, duke konsideruar se Skënderbeu do të jetë një digë hekuri kundër Perandorisë Osmane dhe pasi që e futën në zjarr Skënderbeun, bënin sehir (vështronin) nga larg...”. Po aty fq. 126.



[9] “Si erdhi, pastaj, Skënderbeu në qytetin e Krujës urdhëroi që të hiqnin flamurin e turkut dhe të vinin të tijin, me shqiponjën e zezë me dy krerë në fushë të kuqe”. F. Noli, Vepra 4. fq. 345.

[10] Johan Filip Falmerajeri (1790-1860). Vëll. IX, fq. 88; Voigt. Vëll. III, fq. 54. Cituar sipas: Fan Noli, Vepra vëll. 4, fq. 227.

[11] Po aty. Fq. 596.

[12] Dokumentet veneciane vërtetojnë se Republika e Venedikut u përpoq të gjente një njeri që të vriste Skënderbeun duke e shpërblyer me një pension të përjetshëm. (Shih: Ljubich Listine, vëll. IX, fq. 268-269. Dokumenti i datës 4 maj 1448. Sipas F. Noli. Vepra 4, fq. 612).

[13] “...Atmosfera e mosbesimit nuk do të zhduket në marrëdhëniet shqiptaro-venedikase as në periudhën e fundit të veprimtarisë së Skënderbeut, kur edhe vetë Venediku ishte i preokupuar për shpëtimin e zotërimeve të veta përballë invazionit otoman, që po bëhej gjithnjë e më kanosës. Të dy palët e njihnin plotësisht gjendjen e nderë që ekzistonte në marrëdhëniet e tyre. Kjo pasqyrohet shumë mirë nga letra e 31 korrikut 1464 që ambasadori milanez në Venedik i shkruante dukës së Milanos në të cilën tregonte se nga ana e Anton Venierit, këshilltar i Dukës së Venedikut, kishte marrë këtë përgjigje: “Ne nuk i besojmë atij (Skënderbeut) për asgjë, sepse është shqiptar dhe është tradhëtar dhe i lig” (J. Radonic. Gjuragj Kastrioti Skanderbeg i Arbanija, u XV vjeku. Beograd, 1942; nr. 274). Nga ana tjetër, nga një letër e 24 janarit 1467 e ambasadorëve milanezë në Romë, Lorezo Da Pesaro dhe Agostini de Rossi informohemi se “edhe ai, Skënderbeu, shumë qartë e kuptoi se qëllimi i asaj Sinjorie (Venedikut) priret ta pushtojë atë qytet (Krujën) dhe thotë se më parë do t’ia jap atë me gjithë çka mbetet sulltanit” (F. Pall. I rapporti italo-albanesi intorno alla metà del secolo XV; në arch. Stor. Prov. Napol. IV, 1965; Napoli, 1966; nr. LXXII).

Skënderbeu shkoi në Itali në çastet më të vështira për Shqipërinë, i shoqëruar nga pak njerëz me pamjen e “një njeriu shumë të thjeshtë”. Qëndrimi i tij formonte një kontrast shumë të fortë me atë që mbante ndaj rrezikut turk klasa sunduese europiane, qëndrimin e së cilës aq mirë e ka shprehur në pranverë të vitit 1465 vëzhguesi i vëmendshëm i këtyre ngjarjeve, Gerardo de Collis: “Zotërinjtë e të krishterëve, të cilët kanë nxjerrë të holla nga popujt e tyre, sipas pretekstit të kësaj ndërmarrjeje (luftës antiturke) dhe pastaj i kanë futur në xhep për dobinë e tyre” (J. Radomir. Gjuragj... vepër e cituar; nr. 293). Papa Pali II, u përpoq me anë të justifikimeve boshe dhe, pas ceremonive zyrtare, të fshihte qëndrimin e tij të vërtetë dhe të largonte sa më parë Skënderbeun nga Roma. Bile bëri që të largohej në një mënyrë që e ofendonte Heroin Shqiptar në dinjitetin e tij njerëzor. Pas një qëndrimi prej dy muajsh, Skënderbeu më në fund u nis duke e kuptuar në mënyrë të plotë e përfundimtare qëndrimin e vërtetë që mbahej ndaj tij, duke marrë me vete ndjenja të thella përbuzjeje dhe urrejtjeje, ndjenja që ai i shprehu në çastin e largimit nga Roma duke thënë: “Më parë do të donte të bënte luftë me Kishën se sa me turqit” (P. Fall. I rapporti...vepër e cituar; nr. LXXVII) dhe se “nuk besonte se mund të gjendej mizori më e madhe në botë se sa në këta priftërinj” (Po aty; nr. LXXIII). Për më gjërë për këtë çështje shih: Kasëm Biçoku. Mbi disa aspekte të marrëdhënieve të Skënderbeut me shtetet kryesore italiane në fitet e fundit të eprimtarisë së tij. Studime Historike. Viti 1967; nr. 4, fq. 51; 57; 60.

[14] Shih: Edwin E. Jacques. Shqiptarët vëll. I. Kartë e pendë. 1995. fq. 266-269.

[15] Dukagjin – Zadeh 1920, 5,6. Sipas: Edwin E. Jacques. Vepër e cituar Fq.278.

[16] Për më gjërë shiko: Po aty.

[17] Shih: A.K. Bogdan; Historia e shqiptarëve nga ilirët e lashtë në erën e Islamit; në revistën “Univers”, nr. 1, 2001; fq.57

[18] F. S. Noli, Gjergj Kastrioti Skënderbeu 1405-1468, Tiranë, 1967, fq. 64. Vepra 4; fq. 244-245. Tiranë, 1989.

[19] Po aty. Fq. 500, 506.

[20] Po aty, fq. 246. Shif edhe fq. 257.

[21] Pius II, Asia and Europa, kap. XV, fq. 337; sht. Nr. 28. Po aty fq. 256.

[22] Milan Shuflaj. Serbët dhe shqiptarët. Bargjini. Tiranë. 2002. Fq. 27.

[23] F. S. Noli, Gjergj Kastrioti Skënderbeu 1405-1468, Tiranë, 1967, Vepra 4; fq. 201-201

[24] Po aty; fq. 199.

[25] Po aty, fq. 147.

[26]Po aty, fq. 137.

[27] Përndritje; Lajmëtari, 2000, fq. 60.

[28] Shiko: Milan Shuflaj. Vepër e cituar. Bargjini. Tiranë. 2002. Fq.245-246.

[29] Shih: N. Barcolla, Skandali “Cordignano” dhe mbrojtja e kombit shqiptar; Tiranë, 1941. fq. 242.

[30] Shih: S.N. Naçi, Pashallëku i Shkodrës nën sundimin e Bushatllinjve (1757-1796 ), Tiranë, 1964, fq. 166, 242.

[31] Shih: .N. Burileanu, I romeni di Albania, Bologna, 1912, fq. 250. Sipas Kahreman Ulqini. Faktorë kulturorë e fetarë. Shkodër, 1999, fq. 51.

[32] Sipas: Edwin E. Jacques. Vepër e cituar. Fq. 278.

[33] Shih: Konferenca e Dytë e Studimeve Albanologjike, vëll. I, Tiranë, 1969. Simpozium për Skënderbeun, Prishtinë, 1969.

[34] A. Gegaj, L’Albanie et l’Invasion turque au XV siecle; Louvian, 1937; po ai, Arbëria dhe Gjergj Kastrioti 1405-1468, “Eurorilindja”, Tiranë, 1995. Sipas G. Shpuza. Kuvendime për historinë kombëtare, “Dituria”, 2000, fq. 69.

[35] F. S. Noli, Histori e Skënderbeut”, Boston, 1921; Dj. Kortcha, “Tri pyetje nga jeta e Skënderbeut”, Tiranë, 1923.

[36] Shih: Gazmend Shpuza, Përfytyrimi naimian për Skënderbeun si hero kombëtar. Në Seminarin XVII ndërkombëtar për gjuhën, letërsinë dhe kulturën shqiptare, përmbledhje e ligjëratave, referimeve, kumtesave dhe diskutimeve. Tiranë, 16 – 31 gusht 1995. Eurorilindja, Tiranë, 1995, fq. 685-698.

[37] C.N. Sathas, Documents inedits relatifs a l’histoire de la Grece au Moyen Age. Tome I, Paris, 1880, fq. XXVII. Sipas K. Ulqini. Faktorë kulturorë e fetarë, Shkodër, 1999. Fq. 38.

[38] Skënderbeu Princit të Tarantos, te Makushevi; Monumenta Slavorum, vëll. II fq. 123, sht. 31. Fan Noli. Vepra; vëll. 4. Shkrime historike.Tiranë, 1989, fq. 308.

[39] Fan Noli; vepra e përmendur, fq. 321.

[40] Për më tepër për këtë çështje shiko: Gazmend Shpuza. Kuvendime për historinë kombëtare. Dituria, Tiranë, 2000, fq. 62-78.

[41] Hammer-Purgstall 1835, 2:346. Sipas: Edwin E. Jacques. Vepër e cituar. Fq. 279.



[42] Sami Frashëri. Vepra. Vëll. 9-të. Logos – A. Personalitetet Shqiptare në Kamusu Al Alam të Sami Frashërit. Logos – A. Shkup, 1994. Fq.12-13.

[Albo]

“Skënderbegu dhe shqiptarët”, ku theksohet se “Mbas katërqind e pesëdhjetë vjetësh u kremtue për t’parën herë n’Shqypni dita e dekës s’ Skanderbegut. Kjo e kremte asht nji shej i mirë: asht shej se shpirti ase ndiesit e Skanderbegut kan fillue me u ngjallë ndër zemra t’shqyptarëve. Kangët e poetve e legjendat e rapsoditë e popullit e çfaqin Skanderbegun vetëm si nji fatos fejet, por para synit t’historikut e t’vrojtarit t’paanshëm Skanderbegu asht fatos i liris e i pavarsis s’kombeve, tuj kenë qi dishiri i liris qe aj qi ma s’parit e shtyni at burrë t’përmendun me rrokë armët për Shqypni. Skanderbegu me at trimni e rreptsi me t’cillën luftoj kundra turqve, qi ishin musliman, luftoj edhe kundra venedikasve, qi ishin t’kshtenë. Prandaj t’gjithë shqyptarët e vërtetë pa ndërlikim partiet e besimit, do ta nderojnë Skanderbegun si nji fatos t’komit, e do t’u bahet nam me kremtue emnin e punën e tij. Skënderbegu asht ideali i liris e i pavarsis s’Shqypnis”.[27]

Barleti lavdëron bukurinë trupore të Kastriotëve, Topiajve e Arianitëve, duke evidentuar se prej kësaj race shumë të bukur, me gjak të nxehtë dinarik, dolën kalorës të përmendur në luftërat e kufinjve e pastaj kundra turqve. Prodhimi më hyjnor i këtij seleksioni, luftëtari më i tmerrshëm që krijoi përgjithësisht përleshja e Europës me turqit është Gjergj Kastrioti, Skënderbeu.

Vetë Heroi ynë Kombëtar na shfaqet krenar dhe i nderuar për preardhjen e tij. Në letrën që i dërgoi Princit të Tarantit më 31 tetor 1460 do të shkruante: “Në qoftë se kronikat tona nuk gënjejnë, ta dini se ne quhemi epirotë (Skënderbeu i konsideronte shqiptarët pasardhës të Pirros e të Lekës së Madh, kështu edhe Merkurr Bua)[37], dhe, në kohëra të ndryshme, stërgjyshërit tanë kanë kaluar në vendin që ju mbani sot dhe kanë bërë me romakët luftime të mëdha, nga të cilat, siç e gjejmë (të shkruar), më të shumtën e herës kanë dalë me nder se sa me turp”.[38] Në Commentarii Skënderbeu shton: “Të parët tanë qenë epirotë: Prej tyre doli Pirroja, hovin e të cilit Romakët mezi mundën ta përballonin dhe i cili pushtoi me armë Taranton dhe shumë vende të tjera të Italisë. S’ke sesi u vë përballë burrave të fortë epirotë tarantinët, racë e ndyrë dhe e lindur për të lidhur vistra cironkash”[39]

“Historia është më e gjërë se gjeografia, sepse në histori kundërthëniet janë të shumta. Një pjesë e historisë është rrenë e thjeshtë, e cila, me kalimin e kohës dhe me përsëritjen e përhershme, merret si e vërtetë... Sa më shumë që të ndryshojnë burimet e saj, po aq ndryshon edhe interpretimi. Ngjarjet i ndryshojnë herë me qëllim e herë duke gabuar, ashtu që vështirë është që në mesin e tyre të gjendet ajo që është e vërtetë... Është detyrë e atyre që merren me histori që të mos marrin gjithnjë si të vërtetë atë që shkruhet në libër, pa i analizuar ngjarjet, pa i verifikuar burimet...” [42]

[12] Dokumentet veneciane vërtetojnë se Republika e Venedikut u përpoq të gjente një njeri që të vriste Skënderbeun duke e shpërblyer me një pension të përjetshëm. (Shih: Ljubich Listine, vëll. IX, fq. 268-269. Dokumenti i datës 4 maj 1448. Sipas F. Noli. Vepra 4, fq. 612).

[13] “...Atmosfera e mosbesimit nuk do të zhduket në marrëdhëniet shqiptaro-venedikase as në periudhën e fundit të veprimtarisë së Skënderbeut, kur edhe vetë Venediku ishte i preokupuar për shpëtimin e zotërimeve të veta përballë invazionit otoman, që po bëhej gjithnjë e më kanosës. Të dy palët e njihnin plotësisht gjendjen e nderë që ekzistonte në marrëdhëniet e tyre. Kjo pasqyrohet shumë mirë nga letra e 31 korrikut 1464 që ambasadori milanez në Venedik i shkruante dukës së Milanos në të cilën tregonte se nga ana e Anton Venierit, këshilltar i Dukës së Venedikut, kishte marrë këtë përgjigje: “Ne nuk i besojmë atij (Skënderbeut) për asgjë, sepse është shqiptar dhe është tradhëtar dhe i lig” (J. Radonic. Gjuragj Kastrioti Skanderbeg i Arbanija, u XV vjeku. Beograd, 1942; nr. 274). Nga ana tjetër, nga një letër e 24 janarit 1467 e ambasadorëve milanezë në Romë, Lorezo Da Pesaro dhe Agostini de Rossi informohemi se “edhe ai, Skënderbeu, shumë qartë e kuptoi se qëllimi i asaj Sinjorie (Venedikut) priret ta pushtojë atë qytet (Krujën) dhe thotë se më parë do t’ia jap atë me gjithë çka mbetet sulltanit” (F. Pall. I rapporti italo-albanesi intorno alla metà del secolo XV; në arch. Stor. Prov. Napol. IV, 1965; Napoli, 1966; nr. LXXII).

Skënderbeu shkoi në Itali në çastet më të vështira për Shqipërinë, i shoqëruar nga pak njerëz me pamjen e “një njeriu shumë të thjeshtë”. Qëndrimi i tij formonte një kontrast shumë të fortë me atë që mbante ndaj rrezikut turk klasa sunduese europiane, qëndrimin e së cilës aq mirë e ka shprehur në pranverë të vitit 1465 vëzhguesi i vëmendshëm i këtyre ngjarjeve, Gerardo de Collis: “Zotërinjtë e të krishterëve, të cilët kanë nxjerrë të holla nga popujt e tyre, sipas pretekstit të kësaj ndërmarrjeje (luftës antiturke) dhe pastaj i kanë futur në xhep për dobinë e tyre” (J. Radomir. Gjuragj... vepër e cituar; nr. 293). Papa Pali II, u përpoq me anë të justifikimeve boshe dhe, pas ceremonive zyrtare, të fshihte qëndrimin e tij të vërtetë dhe të largonte sa më parë Skënderbeun nga Roma. Bile bëri që të largohej në një mënyrë që e ofendonte Heroin Shqiptar në dinjitetin e tij njerëzor. Pas një qëndrimi prej dy muajsh, Skënderbeu më në fund u nis duke e kuptuar në mënyrë të plotë e përfundimtare qëndrimin e vërtetë që mbahej ndaj tij, duke marrë me vete ndjenja të thella përbuzjeje dhe urrejtjeje, ndjenja që ai i shprehu në çastin e largimit nga Roma duke thënë: “Më parë do të donte të bënte luftë me Kishën se sa me turqit” (P. Fall. I rapporti...vepër e cituar; nr. LXXVII) dhe se “nuk besonte se mund të gjendej mizori më e madhe në botë se sa në këta priftërinj” (Po aty; nr. LXXIII). Për më gjërë për këtë çështje shih: Kasëm Biçoku. Mbi disa aspekte të marrëdhënieve të Skënderbeut me shtetet kryesore italiane në fitet e fundit të eprimtarisë së tij. Studime Historike. Viti 1967; nr. 4, fq. 51; 57; 60.

Faktet historike po behen akoma me kokeforta dhe akoma me interesante.

Albo

[Seminarist]

Pra,

pasi kemi deshmite e 1) Jirecekut 2) Nopces 3) Shuflait 4) Ducellier-it 5) Petta-s 6) Nolit



sot po dalim tek nje botim tjeter perendimor: "Blackwell Dictionary of Eastern Christianity", me nje seri autoresh perendimore...

ne fq 15 per Shqiperine thote:


The resistance of Scanderbeg (Iskender Beg or George Castriota, c.1405 - 1468), who returned to Christianity from Islam in 1443 and until his death repelled Ottoman attempts to invade Albania, took place with Catholic help from Italy, and he himself was a Catholic of the Byzantine rite.





______________



Mos harroni, une jam duke sjelle sa e e sa referenca qe flasin drejtpersedrejti per Kastriotet edhe fene e tyre.
Ata qe nuk e dine se cfare jane uniatet, e se perse keta jane ortodokse ne kulture e tradite, apo se perse shqiponja me dykrere eshte bizantine, nuk jane adapt per kete teme.



Prandaj mos i komplikoni temat me ngarkesa te panumerta se kush jane uniatet etj....


por le te perqendrohemi tek e vetmja menyre per te zgjidhur kete DEBAT: referenca te shkurtera veprash e autoresh te afirmuar mbi fene e familjes se Kastrioteve ne breza, sic kam bere une.

[Seminarist]

Tiras


perse shkruan kot, ne me te shumten se "90"% te shkrimit e ke korrespondence personale me mua? Nuk ke se per cfare te flasesh per temen?


Te hidhemi tek "10"% i temes ...


1) Cfare rendesie ka se kush e ka prezantuar Hilandarin me pare ne forum, ti apo une? Rendesi ka qe lidhja me Hilandarin, varrimi i Gjon edhe Raposh Kastriotit atje...tregojne ortodoksine e bab e birit, pasi nuk ka heretik qe te kete ate fat. Po ashtu permendja e Kastrioteve neper perkujtimoret e kishes serbe flasin per ortodoksine e tyre.

Kjo perkatesi mbeshtetet nga te gjithe studiuesit qe une kam sjelle: Jirecek, Shuflai....e deri tek Schmitt.
Manastiri Hilandar nuk eshte me i vjetri i Malit te Shenjte, por eshte ndertuar nga Stefan edhe Sava Nemanjam, dy shekuj para Skenderbeut, si nje manastir ekskluziv serb, deri ne ditet e sotme.

Paragrafi juaj” Familja Kastrioti, ne brezin e tyre te pare (1367) ne oborrin e Aleksandrit, Zotnise se Vlores edhe Kanines, sigurisht ende ortodokse, u be ne berthame te Shqiperise, perreth Krujes, pergjate brezit te dyte me teper katolik, ndersa Ivan (Gjon) Kastrioti shfaqet per here te pare ne dokumentat (1407) si protektor i peshkopates se Arbanum-it.” neqoftese
nuk sanksionon se Kastriotet e hasur ne Kanine kane lidhje me gjenezen/fisin e Skenderbeut te Krujes, mbi te njejten baze nuk sanksionon as ortodoksine familiare te Kastrioteve. Zhurmat juaj duhet t’ju kish dobesuar degjimin, por me qe behet fjale per internet, demi I eshte transferuar te parit.

Ti prape kotesh larte e poshte:


ne postimin tend ete meparshem, qe une e kam kuotuar, ti me akuzon se une paskam thene se Kastriotet jane nga Kanina!!!!!

Tu pergjigja se jo, sepse kuotimi qe une i bej Shuflait, per prezencen e Kastrioteve ne Kanine, ka vleren se i permend ende si ortodoks. Ne kohen qe Kastriotet permenden ne Kanine, zoterimet ne Shqiperi te mesme nuk njihet ti kene patur ata...

Prandaj ti rreh si gjithnje jashte debatit aktual.

Ju nuk lexoni postimet tuaja, pa le te te tjereve. V.O. Posti #127, ka nje citim ne italisht dhe shqip nga libri i koheve te fundit i Xhenaro Francone. Gabimi trashanik qe nenvizoni, ka te beje me mungesen e thonjezave ne fjalen “pagezim”. Teksti origjinal e ka ri-konvertua. Do kujdesem t’ju kthej respektin me trashesite tuaja te se njejtes natyre, ne te ardhmen. Po ashtu kuptoj qe “Hiliastet” jane nje nga te trashat e radhes.

Une nuk lexoj postimet e mia (!!!!) ndersa ti mashtron larte e poshte e deshperisht neper kete forum.
Gabimi trashanik qe une citoj eshte i autorit (perktheysit apo cfare) edhe i yti, qe te falet, se si haberist ne keto fusha, nuk ke se si tia keshe idene. KAQ!


Por edhe fjala "ri-konvertim" nuk shkon, sepse sipas teje po te kete qene katolik, perse do te quhej ri-konvertim rikthimi ne fene e te pareve? Konvertim quhet kthimi nga nje fe ne nje fe tjeter.....Por ti as kete se di, sepse te kam thene qe nuk ke haber ne ket fushe.






Pra, je komplet jashte temes...Nqs nuk ke referenca per temen, ki burrerine, ose grarine, te mos futesh ne korrespondenca personale me the te thashe.

[Seminarist]

Ja edhe nje studiues i shtate perendimor.



Badlands~Borderlands. A history of southern Albania: T. J. Winnifrith

Fq 99

North of the area marked out by the defters, powerful families like Kastrioti and Dukagjin, had accepted suzeranity, and John Kastrioti had sent his son to fight for the turks. He had also kept his hand in with Venize and Orthodoxy by sending gifts to Mount Athos. Scanderbeg, his youngest son, was brought up as a Muslim but fought against the Turks as a Catholic, albeit observing the rites of the Eastern Church.



Heshtni

[Seminarist]

Dy prova te tjera sot

sot po dalim tek nje botim tjeter perendimor: "Blackwell Dictionary of Eastern Christianity", me nje seri autoresh perendimore...

ne fq 15 per Shqiperine thote:


The resistance of Scanderbeg (Iskender Beg or George Castriota, c.1405 - 1468), who returned to Christianity from Islam in 1443 and until his death repelled Ottoman attempts to invade Albania, took place with Catholic help from Italy, and he himself was a Catholic of the Byzantine rite.

Badlands~Borderlands. A history of southern Albania: T. J. Winnifrith

Fq 99

North of the area marked out by the defters, powerful families like Kastrioti and Dukagjin, had accepted suzeranity, and John Kastrioti had sent his son to fight for the turks. He had also kept his hand in with Venize and Orthodoxy by sending gifts to Mount Athos. Scanderbeg, his youngest son, was brought up as a Muslim but fought against the Turks as a Catholic, albeit observing the rites of the Eastern Church.

une do te vazhdoj ne ditet e aferme me te tjera....Ata qe jane te verber ne mendjet e zemrat e tyre, do te verbohen edhe me teper me shtimin e tyre, si faraoni me Moisiun.




[ edituar ... jo komente personale ne forum, vetem fakte historike]

[Hyllien]

kohajone Enjte, 28 Tetor 2004


ITALIANET SFIDOJNE "TROJEN" ME "SKENDERBEUN"

Magdalena Alla

Roberto De Feo, habia 23-vjecare

Regjisori barez Roberto de Feo eshte vetem 23 vjec, por fitues i "Riconoscimento all'European Film Festival 2004", Cmimit ne Festivalin "Giovani e Corti 2004",

Fitues i pare i Cmimit te Madh te Jurise ne "Festivalin Kombetar te Kinemase se Piacences 2004". Keto jane disa nga triumfet qe i detyrohen filmit me metrazh te shkurter "Vlora 1991", prodhuar, shkruar dhe drejtuar nga Roberto De Feo. Filmi me metrazh te shkurter tregon ngjarjet e nje dite tragjike 6 Gusht te 1991, kur mbi brigjet puljeze mberriti anije tregatare Vlora, e ngarkuar me 20.000 shqiptare klandestine. Ende sot ai eshte zbarkimi me i madh ne historine e klandestineve. Por Roberto nuk i ka pare keta njerez si shume te tjere. Ai e ka kuptuar qe fati i tyre mund te ishte dhe i tij. Roberto vete e ndjen suksesin, por ndjen qe ka dhe mjaft per te bere.

Shpenzimet maksimale

"Kemi shkuar per te kerkuar shuma me te medha, mbi projektin, te cilin po ta degjosh kupton edhe motivin pse kaq te larta", thote De Feo, dmth perse nje shpenzim kaq i larte? Sepse do te xhirohet ne Back lot Vicarello, lendinen e pronesise se Cinecittà Studio ku kane qene xhiruar filmat e medhenj amerikane, dhe do te ndertohet nje beteje gjigande mesdhetare mes ushtrise se Sulltan Muratit II (ne epoken me potente ne bote) dhe ushtrise se vogel clirimtare shqiptare, e udhehequr nga Gjergj Kastriot Skenderbeu, me qindra kavaliere, harketare, ushta te zjarrta, shpata, katapulte, kuaj dhe gjithcka tjeter. Dhe bejini ju llogarite "

"Edhe ambiciet kete here jane te tjera - vijon De Feo - Me Vlora 1991 kisha qellimin te behesha i njohur, me kete projekt te ri do te godas drejt nje prodhuesi te ri (tashme ka nje pale vertet te interesuar) qe do te vendose nese do te financoje nje film te vertete qe trajton kete histori, dhe si gje te dyte do te kerkoj te marr pjese ne Oskar ne seksioni e metrazhit te shkurter, endrra ime e vertete e madhe".

Cdokush do te jete i interesuar te beje pjese ne projektin si anetar e stafit teknik apo artistik eshte i mirepritur me nje provim te vogel natyrisht.", shpall De Feo ne internet, pikerisht ne adresen e arberesheve te Italise me te cilat ai mban lidhje.

Ashtu si Akili legjendar, apo dhe te tjere heronj te ngjashem si; Hektori, Agamemnoni, Paridi, te filmi "Troja", i cili u rifreskua serish nga Hollivudi, dhe euforia e te cilit ende nuk eshte fash*tur nga kinemate europiane, apo ashtu si gladiatori nen "lekuren" e Rasell Krou...etj, i ketyre permasave, pavaresisht dendurise me te paket te pranise se Mesjetes, do te jete per kinemane boterore, me ne fund edhe Skenderbeu, heroi shqiptar legjendar. Dhe filmi tenton te kete pikerisht permasat e te siperpermendurve, perderisa eshte marre persiper nga e famshmja italiane "Cincitta studios", ku jane xhiruar sa e sa filma hollivudiane mbi antikitetin, te njohur edhe ne vitet e ekranit tone te censuruar. Entuziazmi ndaj ketij prodhimi zmadhohet kur meson se ky film do te shenoje shpenzimet me kolosale per nje film me metrazh te shkurter ne historine e Italise, rreth 40 mije euro per 10 minuta xhirime. E pervec kesaj ai tenton te konkurroje edhe ne garen me te madhe boterore te filmit, ate Oskar.

Por gjithe projekti eshte ideuar krejtesisht nga artiste italiane, pas pasur asnje kaperthim idesh, apo projektesh te dykahshme, sic kemi pasur jo rralle mes artisteve tane. Dhe s'eshte e thene qe te pikeveshtrohet vetem e tashmja jone, realisht jokrenare, nga kinemaja italiane, e cila na kujton "Amerika" te Xhani Ameljios. Pasi artistet se pari jane individuale.

Skenderbeu krenar tashme "rizbulohet" nga nje regjisor vetem 23 vjec nga Bari, Roberto De Feo dhe shkrimtari dhe gazetari italian, mjaft i njohur per shkrimet dhe vizitat e tij ne Shqiperi, Raffaello de Nigro, te cilet njetesohen me pjesen tjeter te grupit, mjaft i perzgjedhur.

"Historine e Skenderbeut e kam njohur rastesisht, duke studiuar se si behet nje skenar. Aty pershkruhej historia e Skenderbeut dhe mund te thuash qe u dashurova me kete histori, kete personazh, i cili dashuronte atdheun e tij dhe prodhonte bema mjaft origjinale. Kjo histori ne Itali edhe njihet, por jo shume, nderkohe qe duhet te behet masive, te mesohet nga te gjithe, dhe jo vetem italianet", thote regjisori ne linje telefonike per gazeten "Koha jone". De Foe, apo me mire Roberto eshte nje djale mjaft i ri, mjaft njerezor ne komunikim, qe do te thote mjaft fisnik, por dhe me nje pamje mjaft te kendshme qe siperfaqshem mund te paragjykohej se me shume do t'i pelqente defrimi se sa arti i mundimshem. Por ne nje veshtrim te kujdesshem e kupton thellesine e botes se tij. Ai eshte bere gjithmone kurioz per te kuptuar boten e shqiptareve qe jetojne dhe punojne ne Itali. Ai ka fqinj disa familje shqiptare te cileve u ka kerkuar t'i tregojne historine e tyre. "Kam dashur gjithmone te kuptoj anen njerezore qe ka cdo qenie humane e kesaj toke, c'rendesi ka ne shqiptar, apo italian etj, rrethanat e vecanta qe i detyrojne keta njerez, e perseris, ata jane te detyruar ndoshta dhe te mos e duan ne keto vite vendin e tyre e te kerkojne gjetke nje vend me te mire, ashtu si kane bere italianet dikur, dhe ky nuk eshte faji i tyre, por ndoshta i nje sistemi te imponuar, i disa rrethanave kushtezuesepor kete nuk e kuptojne te gjithe. Une kam dashur te depertoj pikerisht pertej asaj qe duket", thote De Feo, i cili me filmin e tij kerkon te: "Do te tregoj historine e nje heroi qe ka jetuar realisht ne Shqiperine Mesjetare, nje histori qe do te apasiononte dhe terhiqte kedo, dua qe njerezit te shohin flamurin shqiptar dhe te mendojne per veprimin dhe kurajon e ketij burri dhe ushtrise se tij, e dua te bej te heshtin paragjykimet mbi kete popull e njekohesisht do te ndihmoj ne forcimin e krenarise kombetare te shqiptareve".

Ajo qe De Foe i duket si nje pike shume interesante eshte kontrasti mes dy koheve dhe njerezve ne to, ndaj ai e ka pare filmin ne dy pikeveshtrime. Shqiptaret e Mesjetes jane njerez qe e duan tmerresisht vendin e tyre, ndersa shqiptaret e pas '90-es jo, edhe pse natyralisht jane te njejtet, por jane rrethanat qe kane ndryshuar; shqiptaret e sotem vijne pas renies se komunizmt, mohimit te vetvetes, varferise qe solli ajo kohe.", thote De Feo, i cili edhe konceptimin e filmit e ka menduar pikerisht ne dy kohe, sa nga beteja mes Sulltan Muratit II, aq dhe ne Shqiperine e Enver Hoxhes, por kete te dyten sigurisht me pak. Mirepo per te perkapur krejtesisht tharmin e te vertetes historike qe duhet te jete e perpikte edhe ne film Roberto ndjen urgjente ardhjen ne Shqiperi. Ai e di qe ka vetem nje film sovjeto-shqiptar mbi Skenderbeun, i kane thene qe ne Kruje mund te gjeje modelet te veshjeve karaktersitike shqiptare te asaj kohe, duhet te njohe me mire historine, qe ta rindertoje sakte ate, ndaj mendon se pas pak javesh do te jete ne Shqiperi, dhe ndoshta kjo do te ndodhe disa here ne fzen pergatitore te filmit qe zgjat deri ne qershor. Me pas xhirimet kryesisht do te behen ne "Cinecitta studios", apo dhe ne kompjutera, ku do te shumefishohen deri ne 800 mije ushtare, sic thote Roberto.

Sa per imazhe nga Shqiperia, Roberto mendon se do te kete me shume peizazhe, male, kodrakeshtjella cuditerisht jo, se sa nje beteje reale, xhiruar ne Shqiperi. Madje Roberto ende nuk ka perzgjedhur ne do te jete beteja e Nish*t, apo dicka tjeter per t'u fokusuar. E fundit gje qe eshte duke menduar eshte titulli, "Skenderbeu, rikthimi i princit". Kur e pyet se ky titull ngjan me "Il ritorno del Re", ai ta pohon verejtjen duke shtuar se ia kane thene dhe te tjere, ndaj mund ta lere thjesht "Skenderbeu".


Partneret e projektit:

Raffaele Nigro (Shkrimtar, kryeredaktor i Rai te Barit)

Gennaro Francione (Gjyqtar i Gjykates Penale te Romes, President i Bashkimit Europian te Gjykatesve Shkrimtare, Dramaturge Nderkombetare)

Alessandro Castriota Scanderbeg (Princ i Shqiperise, protagonist i filmit me metrazh te shkurter)

Sky (Kanal televiziv i cili do te ndjeke fazat e pergatitjes se projektit)

Shoqata e Studenteve te Shqiperise

Shoqata Kulturore Arbitalia Pino Cacozza, poet italo-shqiptar, president i Shoqerise Kulturore Arbitalia dhe shoqatave te ndryshme.


Evalla'

[Seminarist]

"The prestige of the reformed papacy, the aggressive expansion of Latin Christendom, speaheaded by the crusades, and the weakening of Byzantium, made it inevitable that Raska, as the other Balkan states, would consider the "Western solution" as practical in the emerging process of national self-determination"


Perkthimi: Prestigji i papacise se reformuar, perhapja agresive e krishterimit latin, e kryesuar prej kryqezatave, edhe dobesimi i bizantit, ia beri te pashmangeshme qe, Raska, sikurse shtete te tjera te Ballkanit, do te merrnin ne konsiderate si praktike "zgjidhjen perendimore" ne procesin emergjent te vetvendosjes nacionale"


The Church in history: The Christian East and the Rise of the Papacy. fq 251


autore Aristides Papadakis, profesor i historise bizantine ne Universitetin e Meriland (Maryland), edhe John Meyendorf




Me kete fjali une permbledh te gjithe ate qe kam thene ne kete teme, se konsiderimi i vendeve ballkanike i "zgjidhjes perendimore" si variant praktik, pas dobesimit te Bizantit, edhe perhapjes politiko-ushtarake te katolicizmit, ua beri te pashmangeshme kalimin ne katolicizem, jo vetem Kastrioteve....sic deshmon edhe autori.


Ne fakt ne nje enciklopedi katolike qe pashe une kete fundjave, thuhej shkurt se Skenderbeu i beri thirrje edhe princave te tjere ortodoks qe te perqafonin katolicizmin.

[Seminarist]

http://216.239.59.104/search?q=cache...orthodox&hl=en

Religion and Society in Present-Day Albania

Antonia Young

Institute for European Studies

Working Paper no. 97.3

April, 1997





ABSTRACT

Albania is the only European country with a majority Muslim population (with the possible exception of Bosnia). It is also exceptional for its tolerance and intermingling between religions, epitomized by Albania's national hero Skanderbeg who was born an Orthodox, lived as a Muslim and died a Catholic. This century has seen the most extreme demands on Albania's people of faith during a 23-year period of state proclaimed atheism. This was followed after l99l, by a widespread revival of all religions apparently in similar proportions to those at the start of the century. In the troubled closing years of the 20th Century, it remains to be seen whether religion can provide hope and guidance or whether there will be a return to secularism.

une do te vi me fakte te tjera edhe referenca.....po te jete nevoja

[Hyllien]

The Ottoman Conquest of Albania
The Ottoman Turks expanded their empire from Anatolia to the Balkans in the 14th century. They crossed the Bosporus in 1352, and in 1389 they crushed a Serb-led army that included Albanian forces at Kosovo Polje. Europe gained a brief respite from Ottoman pressure in 1402 when the Mongol leader, Tamerlane, attacked Anatolia from the east, killed the Turks' absolute ruler, the sultan, and sparked a civil war. When order was restored, the Ottomans renewed their westward progress. In 1453, sultan Mehmed II's forces overran Constantinople and killed the last Byzantine emperor.

The division of the Albanian-populated lands into small, quarreling fiefdoms ruled by independent feudal lords and tribal chiefs made them easy prey for the Ottoman armies. In 1385, the Albanian ruler of Durrës, Karl Thopia, appealed to the sultan for support against his rivals, the Balsha family. An Ottoman force quickly marched into Albania along the Via Egnatia and routed the Balshas. The principal Albanian clans soon swore fealty to the Turks. Sultan Murad II launched the major Ottoman onslaught in the Balkans in 1423, and the Turks took Janina in 1431 and Arta on the Ionian coast, in 1449. The Turks allowed conquered Albanian clan chiefs to maintain their positions and property, but they had to pay tribute, send their sons to the Turkish court as hostages, and provide the Ottoman army with auxiliary troops.

The Albanians' resistance to the Turks in the mid-15th century won them acclaim all over Europe. Gjon Kastrioti of Krujë was one of the Albanian clan leaders who submitted to Turkish suzerainty. He was compelled to send his four sons to the Ottoman capital to be trained for military service. The youngest, Gjergj Kastrioti (1403-1468), who would become the Albanians' greatest national hero, captured the sultan's attention. Renamed Iskander when he converted to Islam, the young man participated in military expeditions to Asia Minor and Europe. When appointed to administer a Balkan district, Iskander became known as Skanderbeg. After Ottoman forces under Skanderbeg's command suffered defeat in a battle near Nis, in present-day Serbia, in 1443, the Albanian rushed to Krujë and tricked a Turkish pasha into surrendering him the Kastrioti family fortress. Skanderbeg then reembraced Roman Catholicism and declared a holy war against the Turks.
On March 1, 1444, Albanian chieftains gathered in the cathedral of Lezhë with the prince of Montenegro and delegates from Venice and proclaimed Skanderbeg commander of the Albanian resistance. All of Albania, including most of Epirus, accepted his leadership against the Ottoman Turks, but local leaders kept control of their own districts. Under a red flag bearing Skanderbeg's heraldic emblem, an Albanian force of about 30,000 men held off brutal Ottoman campaigns against their lands for twenty-four years. Twice the Albanians overcame sieges of Krujë. In 1449, the Albanians routed Sultan Murad II himself. Later, they repulsed attacks led by Sultan Mehmed II. In 1461, Skanderbeg went to the aid of his suzerain, King Alfonso I of Naples, against the kings of Sicily. The government under Skanderbeg was unstable, however, and at times local Albanian rulers cooperated with the Ottoman Turks against him. When Skanderbeg died at Lezhë, the sultan reportedly cried out, "Asia and Europe are mine at last. Woe to Christendom! She has lost her sword and shield."

With support from Naples and the Vatican, resistance to the Ottoman Empire continued mostly in Albania's highlands, where the chieftains even opposed the construction of roads out of fear that they would bring Ottoman soldiers and tax collectors. The Albanians' fractured leadership, however, failed to halt the Ottoman onslaught. Krujë fell to the Ottoman Turks in 1478; Shkodër succumbed in 1479 after a fifteen-month siege; and the Venetians evacuated Durrës in 1501. The defeats triggered a great Albanian exodus to southern Italy, especially to the kingdom of Naples, as well as to Sicily, Greece, Romania, and Egypt. Most of the Albanian refugees belonged to the Orthodox Church. Some of the émigrés to Italy converted to Roman Catholicism, and the rest established a Uniate Church. The Albanians of Italy significantly influenced the Albanian national movement in future centuries, and Albanian Franciscan priests, most of whom were descended from émigrés to Italy, played a significant role in the preservation of Catholicism in Albania's northern regions.


Albanians under Ottoman Rule
The Ottoman sultan considered himself God's agent on earth, the leader of a religious--not a national--state whose purpose was to defend and propagate Islam. Non-Muslims paid extra taxes and held an inferior status, but they could retain their old religion and a large measure of local autonomy. By converting to Islam, individuals among the conquered could elevate themselves to the privileged stratum of society. In the early years of the empire, all Ottoman high officials were the sultan's bondsmen the children of Christian subjects chosen in childhood for their promise, converted to Islam, and educated to serve. Some were selected from prisoners of war, others sent as gifts, and still others obtained through devshirme, the tribute of children levied in the Ottoman Empire's Balkan lands. Many of the best fighters in the sultan's elite guard, the janissaries, were conscripted as young boys from Christian Albanian families, and high-ranking Ottoman officials often had Albanian bodyguards.

In the early 17th century, many Albanian converts to Islam migrated elsewhere within the Ottoman Empire and found careers in the Ottoman military and government. Some attained powerful positions in the Ottoman administration. About thirty Albanians rose to the position of grand vizier, chief deputy to the sultan himself. In the second half of the seventeenth century, the Albanian Köprülü family provided four grand viziers, who fought against corruption, temporarily shored up eroding central government control over rapacious local beys, and won several military victories.

The Ottoman Turks divided the Albanian-inhabited lands among a number of districts, or vilayets. The Ottoman authorities did not initially stress conversion to Islam. In the 17th and 18th centuries, however, economic pressures and coercion produced the conversion of about two-thirds of the empire's Albanians.

The Ottoman Turks first focused their conversion campaigns on the Roman Catholic Albanians of the north and then on the Orthodox population of the south. For example, the authorities increased taxes, especially poll taxes, to make conversion economically attractive. During and after a Christian counteroffensive against the Ottoman Empire from 1687 to 1690, when Albanian Catholics revolted against their Muslim overlords, the Ottoman pasha of Pec, a town in the south of present-day Serbia and Montenegro, retaliated by forcing entire Albanian villages to accept Islam. Albanian beys then moved from the northern mountains to the fertile lands of Kosovo, which had been abandoned by thousands of Orthodox Serbs fearing reprisals for their collaboration with the Christian forces.
Most of the conversion's to Islam took place in the lowlands of the Shkumbini River valley, where the Ottoman Turks could easily apply pressure because of the area's accessibility. Many Albanians, however, converted in name only and secretly continued to practice Christianity. Often one branch of a family became Muslim while another remained Christian, and many times these families celebrated their respective religious holidays together.

As early as the eighteenth century, a mystic Islamic sect, the Bektashi dervishes, spread into the empire's Albanian-populated lands. Probably founded in the late 13th century in Anatolia, Bektashism became the janissaries' official faith in the late 16th century. The Bektashi sect contains features of the Turks' pre-Islamic religion and emphasizes man as an individual. Women, unveiled, participate in Bektashi ceremonies on an equal basis, and the celebrants use wine despite the ban on alcohol in the Quran. The Bektashis became the largest religious group in southern Albania after the sultan disbanded the janissaries in 1826. Bektashi leaders played key roles in the Albanian nationalist movement of the late nineteenth century and were to a great degree responsible for the Albanians' traditional tolerance of religious differences.

During the centuries of Ottoman rule, the Albanian lands remained one of Europe's most backward areas. In the mountains north of the Shkumbini River, Geg herders maintained their self-governing society comprised of clans. An association of clans was called a bajrak. Taxes on the northern tribes were difficult if not impossible for the Ottomans to collect because of the rough terrain and fierceness of the Albanian highlanders. Some mountain tribes succeeded in defending their independence through the centuries of Ottoman rule, engaging in intermittent guerrilla warfare with the Ottoman Turks, who never deemed it worthwhile to subjugate them. Until recent times, Geg clan chiefs, or bajraktars, exercised patriarchal powers, arranged marriages, mediated quarrels, and meted out punishments. The tribesmen of the northern Albanian mountains recognized no law but the Code of Lekë Dukagjini (Kanuni i Lekë Dukagjinit), a collection of tribal laws transcribed in the 14th century by a Roman Catholic priest. The code regulates a variety of subjects, including blood vengeance. Even today, many Albanian highlanders regard the canon as the supreme law of the land.

South of the Shkumbini River, the mostly peasant Tosks lived in compact villages under elected rulers. Some Tosks living in settlements high in the mountains maintained their independence and often escaped payment of taxes. The Tosks of the lowlands, however, were easy for the Ottoman authorities to control. The Albanian tribal system disappeared there, and the Ottomans imposed a system of military fiefs under which the sultan granted soldiers and cavalrymen temporary landholdings, or timars, in exchange for military service. By the 18th century, many military fiefs had effectively become the hereditary landholdings of economically and politically powerful families who squeezed wealth from their hard-strapped Christian and Muslim tenant farmers. The beys, like the clan chiefs of the northern mountains, became virtually independent rulers in their own provinces, had their own military contingents, and often waged war against each other to increase their landholdings and power. The Sublime Porte attempted to press a divide-and-rule policy to keep the local beys from uniting and posing a threat to Ottoman rule itself, but with little success.


Local Albanian Leaders in the Early Nineteenth Century
The weakening of Ottoman central authority and the timar system brought anarchy to the Albanian-populated lands. In the late 18th century, two Albanian centers of power emerged: Shkodër, under the Bushati family; and Janina, under Ali Pasha of Tepelenë. When it suited their goals, both places cooperated with the Sublime Porte, and when it was expedient to defy the central government, each acted independently.

The Bushati family dominated the Shkodër region through a network of alliances with various highland tribes. Kara Mahmud Bushati attempted to establish an autonomous principality and expand the lands under his control by playing off Austria and Russia against the Sublime Porte. In 1785, Kara Mahmud's forces attacked Montenegrin territory, and Austria offered to recognize him as the ruler of all Albania if he would ally himself with Vienna against the Sublime Porte. Seizing an opportunity, Kara Mahmud sent the sultan the heads of an Austrian delegation in 1788, and the Ottomans appointed him governor of Shkodër. When he attempted to wrest land from Montenegro in 1796, however, he was defeated and beheaded. Kara Mahmud's brother, Ibrahim Bushati, cooperated with the Sublime Porte until his death in 1810, but his successor, Mustafa Pasha Bushati, proved to be recalcitrant despite participation in Ottoman military campaigns against Greek revolutionaries and rebel pashas. He cooperated with the mountain tribes and brought a large area under his control.

After crushing the Bushatis and Ali Pasha, the Sublime Porte introduced a series of reforms, known as the tanzimat, which were aimed at strengthening the empire by reining in fractious pashas. The government organized a recruitment program for the military and opened Turkish language schools to propagate Islam and instill loyalty to the empire. The timars officially became large individual landholdings, especially in the lowlands. In 1835, the Sublime Porte divided the Albanian-populated lands into the vilayets of Janina and Rumelia and dispatched officials from Constantinople to administer them. After 1865, the central authorities redivided the Albanian lands between the vilayets of Shkodër, Janina, Bitola, and Kosovo. The reforms angered the highland Albanian chieftains, who found their privileges reduced with no apparent compensation, and the authorities eventually abandoned efforts to control them. Ottoman troops crushed local rebellions in the lowlands, however, and conditions there remained bleak. Large numbers of Tosks emigrated to join sizable Albanian émigré communities in Romania, Egypt, Bulgaria, Constantinople, southern Italy, and later the United States. As a result of contacts maintained between the Tosks and their relatives living or returning from abroad, foreign ideas began to seep into Albania.


Reference
Library of Congress Country Study (http://lcweb2.loc.gov/frd/cs/altoc.html) of Albania

[Hyllien]

Maschito, Italy
A Short History of the Maschitan People
and Their Dialect
Ann La Centra Backen

By the 15th century the Turks has brought under subjection nearly all of the Balkan Peninsula except for a small coastal strip which is included in present-day Albania.

George Kastrioti (Skanderbeg) was one of four sons of one of the princes of Albania, John Kastrioti. All four brothers were sent to Istanbul as hostages and were trained in the Turkish military. Although his three brothers were killed at an early age, Skanderbeg survived and became one of the Sultan's favorite generals. Before a battle in Serbia, Skanderbeg defected, returning to his native land where he began a long period of resistance to the armies of the Turks.

In 1443 Skanderbeg proclaimed a holy war against the Turks. The Albanians, at that time staunchly Catholic, rallied to him. In 1449 Sultan Murad 11 sent an army under his best general to crush the upstarts, but Skanderbeg and his Albanian forces defeated them at the border. The Christian rulers of Europe delighted in this victory, threatened as they all were by the relentless Moslem onslaught, but sent only felicitations, not troops. The pope pleaded with them to help defend this citadel of Christendom against the infidel but to no avail. Skanderbeg and his Albanians had to stand alone."

staunchly - me gjak, katolik me gjak
rallied - me u bashkuar per nje qellim te vetem

[Tiras]

“Skenderbeu, nje hero modern” Xhenaro Francone,

Parathenia eshte shkruar nga sterniperit e Kastriotit, Aleksander e Jul Kastrioti.

“Ishte e njohur se besimi i tij (Skenderbeut) ishte e thelle dhe kete gje e deshmojne te gjitha historite. ...Gjon Kastrioti, (Giovanni Castriota)....; lo stesso si riconvertì al cattolicesimo prima di morire, volendo morire in grazia di Dio e abiurando l'islamismo), po ky u ri-konvertua ne katolicizem para se te vdiste, duke dashur te vdese nen hijen e Zotit, dhe duke reklamuar islamizmin qe kishte perqafuar nga nevoja.”

[Qorri]

Normalisht qe do konfuzohesh se nena e Skenderbeut qenka sllave, kur nuk di te flasesh as Shqip.

I nderuar zoteri

Sarkazma juaj eshte burim i injorances tuaj.
Ti se pari duhet te lexosh e te studiosh pak histori dhe pataj futu ketu dhe me ate qe mesove, formulo opinionin tend ne forme debati.

Te lexojme pak analistin e shquar shqiptar , zotin Fatos Lubonja dhe cfare thote ai ne lidhje me kete qe po diskutojme ne te dy:

Fatos Lubonja
Re-Inventing Skenderbeg


Albanian Nationalism and NATO Neo-colonialism

Skenderbeg as a national hero of Albania is just one sign of "history-making" in Albania and Serbia. Fatos Lubonja writes on how the creation of national myths and memories over the centuries has provided the seedbed for the conflicts in the Balkans, but that such memories can also show the way to an open society and provide hope for the future.

In the centre of Tirana stands a monument to the Albanian national hero. At the centre of the Albanian collective awareness, this man was the son of an Albanian prince; he was taken away by the Ottomans as a child, and brought up and trained by them to become a powerful Ottoman general. However, according to the myth as it is always retold, he did not forget his origins and when he grew up he turned against the Turks and liberated his fatherland, fighting in 1443 for her freedom for 25 years until his death.

Skenderbeg represents a climax in Albanian historical memory just as the Serbs consider the battle of Kosova in 1389 in which Prince Milos killed the Turkish Sultan, one of the most important myths in the Serbian collective awareness.

Despite centuries of repetition, both these myths increasingly "forget" two historical truths, that the mother of Skenderbeg (Vojsava) was a Slav, and that Albanians also fought alongside the Serbs against the Ottomans at the Battle of Kosova under the flag of Christianity.

After six centuries, this historical "oversight" has also produced its own anti-climax: Albanians and Serbs are now killing each other, and hate each other as never before in their history, convinced not only that they are fighting for the sake of the injustices perpetrated against them, but that they are settling the accounts of their forebears.

History Shorn of Myths

Writing in the 19th century about nationalism, Engels made a distinction between "historical" and "non-historical" peoples. According to him, the first, among whom he counts the larger states of western and central Europe, have been able to construct viable states. The second, among whom Engels counts the southern Slavs (without even mentioning the Albanians), lack the necessary ability and energy. Hence, in Engels' view, these nonhistorical peoples were to be banished from the stage of history in order to facilitate the development of the historical peoples. This reflects one of the concepts of Hegel, who wrote that annexation is a crime against which one has a right to revolt only if the annexed people equally represents as large, fertile, and viable an IDEA as the IDEA personified by the occupier. There are nations which represent no IDEA and have lost their reason for existence; these nations are doomed ultimately to disappear.
Yet since that time, history has shown that the nations which, according to Engels, were to disappear as peoples "without a history" have survived.

During this time, some of these nations have liberated themselves and have made their own history (to a greater or lesser extent, earlier or later in time). It appears that "history-making" has been the main factor in forming these nations. However, the Serbs and the Albanians have pursued different paths of forming nations, and these different paths have created a widening gulf between the Serbs and the Albanians both split from the body of the Ottoman Empire about a century ago. Yet Albanian nationalism began later than Serbian nationalism. At the beginning of the 19th century, when Greeks began to aspire for political freedom, nationalism was seen as the harbinger of a movement of mankind toward a better and fairer world. These views impelled Byron to fight for Greek independence. A similar movement had taken place in Serbia; guerrilla wars and uprisings by Serbs brought them limited autonomy in 1815. Meanwhile, the Albanian nationalist movement was as yet unborn. The largely Islamicised Albanians still felt themselves to be a part of the Ottoman Empire, which secured high offices and privileges for their leaders.

It is very important to realise that Albanian nationalism took root later, and in a different historical context. It appeared at the close of the Russian-Turkish war (1878) and subsequently in the course of the Ottoman Empire's rapid decay, in response to the need to preserve Albanian territories from the Slavs and Greeks. Note the contrast: on the one hand, the nationalism of Albania's neighbours began as part of the need to achieve liberation from Ottoman rule by those with a shared Christian religious identity; on the other hand, Albanian nationalism, at this time largely Muslim, started first in response to the need to be free from the dangers posed by the Albanians' neighbours, who were Christians. Turkish support was an important factor in this. However, those who are today known as the leaders of the Albanian national rebirth, who conceived the spirit of romantic nationalism, have felt the need for separation from Turkey, and began to appeal to history and legends evoking the pre-Ottoman period. It was in this way that they came across and retrieved the national hero of Skenderbeg, who had fought against the Turks. This dualism in Albanian history is reflected in the very name of this hero. He has two names, and it is hard for Albanians to say which is the most important: Gjergj Kastrioti, which is his Christian name, or Skenderbeg, which is his Turkish title.

The historical hatred of the Serbs for the Albanians is rooted in the latter's links to the Turks. For Serbs, Albanians conquered their lands by means of Turkish expansion. Albanian hatred for the Serbs is linked to the fact that after the Russo-Turkish war and later - after the Balkan wars (1912) - the better organised and more powerfully allied Slavs of the south ("Yugoslavs"), took the land where Albanians had lived for centuries. According to their own myths, Albanians claim themselves descendants of the Illyrians who lived in the north of Greece since the times of antiquity; hence, in their view, Albanians had inhabited this land for centuries prior to the Serbs. Kosova is the biggest part of that land.

Why Have There Been Recurrent Ethnic Cleansings of Albanians?

Contending Albanian and Serbian nationalisms have been territorially hungry for a long time. Since 1878 and throughout the twentieth century, Albanian nationalism has been fed by a desire to defend inhabited territories and aspirations for a union of separated lands. Meanwhile Serbian nationalism, which never really regarded the consolidation of their own nation state as complete, has been nourished by a recurrent yearning to ethnically cleanse their own territories inhabited by the Albanians as well as a ravenous racism towards Albanians. Throughout these conflicts, Serbs have almost always been in the position of the strongest and of the aggressor while Albanians were typically victims who often tried unsuccessfully to defend themselves. These territorial longings became more and more complex as each group gradually became more regionally dispersed (especially the Serbs).

The first ethnic cleansing of the Albanians happened in 1878 (after the Russo-Turkish war) when Serbs had their independent state and took a part of the Ottoman Empire inhabited by Albanians. "The more Albanians you kick out of our land the more patriotic you are" was the slogan of their king Obrenovic at that time. It was successful. More than 100,000 Albanians were removed at that time from the surroundings of the city of Nish to other parts of the Ottoman Empire.(1)


Linku

Sic e sheh , njeri nga analistet me te shquar te historise dhe politikes ne vendin tone , Z.Lubonja mbeshtet mendimin tim.
Solla pikerisht ate si fakt pasi nuk kerkoj te fus te dhena nga faqe te njeanshme.

Mire u lexofshim

[Tiras]

Te dhenat e Gavril Dares rreth origjines se tij mirditore do deshiroja ti lexoja ketu ne forum nqs nuk do e kishe bezdi qe ti benim nje lloj analize mund te thuhet.
Vojsava a nuk eshte emer sllav?

Gavril Dara i Riu, Kënga e Sprasme e Balës, 1961, f. 20.

“Ndër këta, të parët, prindërit e mi, që emërohen gjer më sot Mërkuri e Njani i Dharenjëve, gjërinj (gjini, fis, gjak- shenimi im) të Kastriotit nga ana e Vojsavës, së jëmës së tij, se biljes së Prenkut të Mirditëve”

Mos ka qene nena e Vojsaves sllave? Apo gjyshja? Me larg nuk po shkoj se ne ate kohe vijne Serbet ne Ballkan.

Qe emri Vojsava duket sllav as qe diskutohet. Dikush mund te na jape etimologjine e emrit Vojsave ne sllavisht? Edhe emri Skopje eshte sllav por etimologjia shpjegohet vetem ne shqip. Edhe emri i nje motre te Skenderbeut lexohet Jella ne dokumentat serbe, po eshte Gjela ne shqip.

[Hyllien]

Ja dhe shqiponja dy-krenare, qe fatkeqsisht esht argumenti i vetem qe albanologet filolog(pasi per ate shquhen) perdorin. Kjo i perket Hititeve disa shekuj perpara se Aleksandri ta perdorte.

Ndonje gje rreth endrres se Vojsaves mund te na thoni Seminarist?
Kam qef te dije me shume rreth flamurit te orthodhokseve, dhe ju qe merreni me tradita kam besim se do ja gjeni fillesen edhe flamurit bizantin.

[Tiras]

Per kenaqesi te Seminaristes:

“Stefan Nemania I, qe ishte katolik, mbante marredhenie miqesore me Papet ne ceshtjet e ekslise dhe politikes, e sidomos me Papen Inocentin e Trete. Ai priste letra dhe derguesit ne menyre miqesore dhe ne menyre te perseritur e siguronte Papen per besnikerine e tij. Vellai I tij Vlkan, lord I Tivarit dhe Kotorrit, ishte po ashtu shume I lidhur me Kishen Katolike. Megjithekete, Kisha Ortodokse Greke po behej gjithnje e me e fuqishme ne pjesen lindore te vendit, ndonese ne kete ere, nuk ishte ende ai dallimi thelle midis Kishes se Lindjes dhe te Perendimit te Perandorise.

Ne 1196 Stefani abdikoi ne favor te djalit me te madh dhe u terhoq ne manastirin Hyllandarit qe themeloi ne malin Athos. Vdiq ketu ne 1199 ose 1200. Puna e te jatit u vazhdua nga I biri, Stefani I Dyte (1196-1228) qe mori edukim te shkelqyer Bizantin dhe u be diplomat I mire. Njelloj si I ati, ai mbajti marredhenie shume te mira me Papet. Kanoni I gjashte I Keshillit Serb te Dioklese deklaronte zyrtarisht se Kisha Romake qe nene dhe qeverisese e te gjithe kishave. Gjate krusades se katert….”

Jozef Lyn, Enciklopedia Katolike, Vol.II
CUNEBERT (1893), Serbia dhe dinastia Obrenoviq, 1804-1893
JIRECEK, Geschichte der Serben, (volumi I, qe shtrihet deri ne 1371,dhe permban bibliografine e Serbise)
Per te verifikuar informacionin me lart, mund te lexoni edhe:
“Fuldenses annals” Einhardus v.789 (350, 287)

[Albo]

Te gjithe komentet, replikat, sharrjet, mesazhet jashte teme u fshine. Ne kete teme mund t sillni VETEM BURIME HISTORIKE SI CITATE qe hedhin drite mbi ate qe diskutohet. Ne fund te cdo citati vendosni BURIMIN nga eshte nxjerre. Tema nuk eshte hapur per te mesuar se cilen besim mendoni ju ka patur Gjergj Kastrioti, por eshte hapur per te hedhur drite me fakte historike mbi besimin e familjes se kastrioteve dhe heroit tone kombetar.

Cdo anetar apo lexues i temes, duhet te gjeje ne te vetem materiale historike te shumellojshme, dhe ne fund secili del vete ne perundimin e tij llogjik. Kjo teme nuk eshte hapur per ata qe nuk u intereson feja e Kastrioteve apo historia. Lexoni ne heshtje dhe po nuk keni burime historike per te sjelle, heshtja eshte flori.

Albo


P.S Paralajmerimet u konsumuan, ata qe e nxjerrin serrisht temen nga binaret do te perjashtohen nga forumi. E dine vete ata kush jane.