Prezidenti Moisiu viziton trupat ushtarake ne Bosnje

[StormAngel]

Predisenti Moisiu viziton trupat shqiptare në Bosnje

Moisiu: "Pse duam ta lëmë Bosnjen për Irakun"

Kledi Spahi dhe Hasan Bana tregojnë historinë e tyre në misionin paqeruajtës shqiptarë në Sarajevë. Ditët e vështira në shërbim, pagesa e pamjaftueshme dhe marrëdhëniet e mira me bosnjakët: "Iraku? Ky është zanati që kemi zgjedhur dhe kjo është arsyeja e parë, ndërsa e dyta është ana ekonomike"

Nga korrespodenti ynë:

Elton METAJ (Sarajevë)


Kledi Spahi dhe Hasan Bana do të shkonin të luftonin edhe në Irak e Afganistan nëse do t'u kërkohej. Prej dy muajsh, ata ndodheshin në Bosnje-Hercegovinë, në kuadër të trupave paqeruajtëse shqiptare, por kjo duket se nuk i kënaqte shumë. Në një fare mënyre ata dukeshin të mërzitur me faktin se bënin vetëm shërbimin e rojes, në Krajlovac, një bazë ushtarake pak kilometra larg Sarajevës. Spahi, një djalë 26 vjeçar nga Korça ndodhej në misionin e tij të tretë në Bosnje, ndërsa 22 vjeçari Bana nga Dibra do të mbyllte në nëntor "mandatin" e parë gjashtëmujor si paqeruajtës. Sidoqoftë, nënoficerët Spahi dhe Bana, që paguheshin rreth 25 dollarë në ditë, nuk mungonin të përsërisnin se gjatë misionit të tyre në Bosnje-Hercegovinë gjithçka shkonte shumë mirë dhe nuk kishin asnjë problem. Një shprehje që mund ta dëgjoje nga secili prej 70 ushtarëve shqiptarë dhe që më tepër tingëllonte si një porosi e komandantëve. Lëvdatat nuk mungonin edhe nga oficerët gjermanë, të cilët përsërisnin se në stërvitje apo shërbim nuk kishte asnjë dallim mes ushtarëve të tyre dhe atyre me flamurin kuq e zi, në krahun e djathtë. Shqiptarët të shtunën i kishin lënë vendet e shërbimit për të takuar Presidentin Alfred Moisiu dhe ushtarët gjermanë u shërbenin edhe në mencën e efektivit.

"Si u bëmë paqeruajtës"


Nënoficer Kledi Spahi tregon se në Shqipëri kishte nënën, babain, motrën dhe të fejuarën. Ai, gjatë kohës që shërbente në Brigadën e Reagimit të Shpejtë në Laç, ishte detyruar të linte Korçën për të marrë një shtëpi me qera në Tiranë. Për çdo ditë, Spahi udhëtonte drejt Laçit për t'u rikthyer pas shërbimit në kryeqytet. Ndërsa, nënoficer Hasan Bana vetëm në fundjavë udhëtonte drejt Dibrës për të takuar familjen. Ai mohonte me këmbëngulje të kishte lënë një të dashur në Dibër. "Nuk kam", thoshte duke buzëqeshur dhe duke pritur me padurim pyetjen e rradhës, që mund të ishte për një tjetër temë. "Nuk kemi kohë. Edhe kur jemi në Shqipëri është puna që nuk na lë", vijoi ai. Celulari ka zgjidhur edhe problemin e komunikimit me familjet, ndërsa për të përdorur internetin nënoficerëve u duhet të japin pagesën e një dite për të naviguar 60 minuta. "Kemi një javë leje, në gjashtë muaj", thotë Spahi dhe ato sapo kanë filluar. Nënoficer Bana nuk do të marrë lejen e parashikuar, pasi do t'i duhet të shpenzojë dy ditë vetëm për rrugën. Pasi ka përfunduar gjimnazin, Bana është veshur në të gjelbër dhe siç thotë, në këtë zgjedhje të tij të shtyrë nga pasioni, ka patur edhe arsye ekonomike. Endrrën e të ardhmes për t'u bërë oficer dhe ndoshta ndjekur karrierën, deri në gradën e gjeneralit, 22 vjeçari nga Dibra e frenon vetë. "Do të humbisnim 5 vjet", thotë ai, për kohën që do t'i duhet të ndjekë arsimin e lartë ushtarak. Të dy nënoficerët, që renditeshin si më të mirët e kompanisë shqiptare, shpresonin të vijonin shërbimin e tyre në Laç, pas kthimit në Shqipëri. Mundësisë për të shërbyer edhe në Irakun e frikshëm apo Afganistanin e largët, të dy të rinjtë nuk I druheshin. "Do t'I shërbejmë atdheut", thotë Spahi, duke mos pranuar shakanë, nëse këtë shprehje ua kishte mësuar komandanti. "Ky është zanati që kemi zgjedhur dhe kjo është arsyeja e parë, ndërsa e dyta është ana ekonomike", shprehet 22 vjeçari dibran. Kolegët e tyre në Afganistan e Irak paguhen 100 dollarë në ditë, ndërsa nënoficerët, që shërbejnë në Sarajevë, thonë se puna që bëjnë është shumë më e vështirë se rroga që marrin. Ata bëjnë shërbim 24 orë roje dhe të nesërmen mund të pushonin. "Stresi, lodhja..", thotë Spahi, duke u shprehur se nuk kanë frikë nga ndonjë sulm apo incident i mundshëm. "Thjesht ideja që je roje, të lodh. Të jesh roje, edhe në kohë paqeje është detyrë luftarake", vijon ai. Çdo ditë pjestarët e efektivit shqiptar marrin 11 euro dhe 15 USD, një pagesë e përzjerë nga qeveria dhe vende të tjera. Me paratë e kursyera, ata parashikojnë të rrisin mirëqënien personale. "Nuk ke çfarë mendon më shumë. Nuk mund të bësh plane me ato lekë", thonë nënoficerët. Ata duken të gatshëm të marrin përsipër edhe një mision më të vështirë për t'u paguar më tepër. "Me një shoqëri të mirë, misionet kalohen", shprehin optimizmin të dy nënoficerët.

"Boshnjakët janë si ne"


Rreth 70 ushtarët shqiptarë, që janë nga zona të ndryshme të vendit, nuk bëjnë operacione të tjera në Sarajevë, veç ruajtjes së repartit, ku ndodhen nën komandën gjermane. Megjithatë, nuk i druhen edhe ndonjë detyre shtesë që mund t'u japin eprorët. Shpesh ata dalin edhe në qytetin e Sarajevës dhe thonë se asnjëherë nuk kanë patur probleme. "Pothuajse janë I njëjti mentalitet me ne. Thjesht gjuha na ndryshon", shprehen të dy njëzëri. Të njëjtën harmoni ata pranojnë ta kenë gjetur edhe me gjermanët, që janë "ca të ndryshëm". "Ata na përshtaten ne, dhe ne u përshtatemi atyre", thonë Spahi dhe Bana. "Kemi arritur që shumë gjermanëve t'ia fitojmë zemrën. Kemi patur fatin, që edhe shumë nga çunat dinë të komunikojnë edhe me gjuhët e huaja dhe kemi arritur një shoqëri vertetë shumë të mirë", shprehet nënoficer Bana.

Megjithatë, misionit të SFOR-it në Bosnje duket se po i vjen fundi. Edhe pa kapjen e Radovan Karaxhiç dhe Ratko Mlladiç, NATO dëshiron ta zëvendësojë SFOR-in me një forcë të Bashkimit Evropian. Sidoqoftë, gjurmët e luftës ishin të gjalla në Sarajevën që dikur priste dhe Lojrat Olimpike, por tashmë muret e shpuar nga plumbat apo ndërtesat e rrënuar nga predhat e mortajave, ishin një muze për të cilin nuk kishte pse të shpenzoje. As për ta rregulluar.