Drita Dhe Koha E Pejgamberit Muhammed (s.a.a).

[Mision]

Në emër të Allahut Mëshiruesit Mëshirëbërësit!
DRITA DHE KOHA E PEJGAMBERIT MUHAMMED (S.A.A).
Rruga drejt islamit dhe rruga e islamit është shënuar dhe orientuar me dëshminë: Nuk ka zot pos Allahut dhe Muhammedi është Pejgamber i Tij!
Zoti është Krijues dhe Drejtues i çdo sendi dhe i Vetmi që ka pushtet t'ia përcaktojë fatin çdo gjëje (Kur'an*, 39:62); Ai krijon prej asgjësë (10:34); është i pakufishëm në pushtetin e Tij (25:54); prej furnizimit të Tij varet çdo gjallesë (11:6); edhe të gjithë engjujt dhe të gjithë frymëzimet atij i ngjiten (70:4); me te janë sekretet e gjërave që janë jashtë pikëmbërritjes së të njohurit të qenieve të krijuara; ato nuk i njeh askush pos Tij; dhe Ai din gjithëçka që ka në tokë dhe që ka në det; dhe asnjë gjethë nuk bie nga degët e që Ai të mos e dijë; dhe nuk ka as një thërmi në skëterrën e thellesisë së tokës, as diç të gjallë ose të vdekur e që nuk është e përfshirë me dispozitë të qartë (6:59); Ai ngriti qiejt pa mbështetje që të mund të shikoni dhe pastaj mbisundoi me gjithsinë dhe Ai e ka nënshtruar edhe Hënën dhe Diellin, gjatë cilës çdonjëri ecë rrugës së vet gjer në afatin e caktuar (13:2); para njerëzve tregon rrufenë, që të frikohen dhe që të shpresojnë (13:12);Krijimi i Tij është me sasi dhe masë (54:49).Në krijimin dhe pushtetin e Tij Zoti është i gjithëmëshirshëm dhe mëshirplotë (1:1) dhe i vetmi ka dijeni për çdo gjë (2:29); Ai është i gjithëpushtetshëm dhe i urtë (31:27); Ai është burim i përhershëm i pavarur i çdo gjëje, i cili nuk kotet as nuk bën gjumë (2:255); çdo gjëje i është caktuar të jetë i përkohshëm pos Atij (55:26-27); Ai është i pakufishëm në mirësinë e Tij ndaj të gjitha botëve (2:251) dhe vetëm Ai e din kur do të bëhet Kijameti (41:47); Ai është i pari dhe i fundit, i jashtëm si edhe i brendshëm (57:3); Ai është shkak i pashkaktuar i çdo veprimi (112:2); dhe vetëm Ai është e vërteta e fundit (31:30). Tokën e krijoi si djep për njerëz dhe nëpër te rrugët i përcaktoi (43:10). Ai ka pushtet të plotë mbi të dëgjuarit dhe të shikuarit (10:31); vetëm Ai çon drejt të Vërtetës (10:35); nuk mund të numërohen begatitë e Tij që i krijoi për njerëzit (14:34). Ai është i vetmi që nxitë edhe të qeshim edhe të qajmë; Ai është Cili sjell vdekje dhe Cili Ringjall dhe Cili krijoi dy lloje mashkullin dhe femrën

(53:43-45). Ai futet mes njeriut dhe zemrës së tij (8:2); edhe në çdo kusht në të cilin mund të gjendet, në çdo të treguar që mund të shqiptohet, edhe në çdo punë që mund të kryhet - Zoti është dëshmitar prej momentit kur ata fillojnë, ndërsa asnjë grimcë më e vogël edhe në qiell edhe në tokë nuk i shpëton njohurisë së Tij. Nuk ekziston asgjë as më e madhe as më e vogël se ajo e të mos jetë përfshirë me vendimin e Tij të qartë (10:61). Atij i përkulen gjithë ç'ka në tokë dhe në qiej edhe Dielli, edhe Hëna, edhe yjet, edhe malet, edhe drurët, edhe shtazët, edhe shumë qenie njerëzore (22:18). Ai din çdo gjë që ndodhet në zemrat e njerëzve, edhe çka fshihet edhe çka çfaqet, Atij i përket falënderimi edhe në fillim edhe në fund, edhe të gjithë gjykimet përfundimtare. Te Ai do të kthehemi më në fund të gjithë (28:69-70). Ai është me njerëz kudo qofshin dhe sheh çdo gjë që bëjnë ata (57:4). Ai do t'i tubojë dhe bashkojë eshtrat e të vdekurve, madje edhe të majës së gjishtave të tyre (75:3-4). Ai dërgon lajme të gëzueshëm për robërit e Vet (42:23).
Edhe po të ishin të gjithë drurët mbi Tokë pendë, ndërsa deti, i ndihmuar edhe me shtatë detra tjerë, të ishte ngjyrë, nuk do të mund të shkruheshin të gjitha fjalët e Zotit (31:27). Prej All-llahut s'fshehin dot asnjë fjalë. (4.42), ndërsa premtimet e Tij nuk mund t'i ndryshojë asnjëri (10:64). Sido ta quajmë, të gjitha cilësitë e Tij janë të përsosura (17:110). Asnjë botëkuptim i njeriut nuk mundet Ta përfshijë, kurse Ai përfshinë të gjithë botëkuptimet e njerëzve (6:103). Nuk ekziston asgjë që është i ngjashëm me Te (42:11) dhe nuk ekziston asgjë që mund të krahasohet me Te (112:4).
Allahu - pos Cilit nuk ka zot tjetër - nuk ka as fillim as fund. Ai është Një dhe i Vetëm. Veçoritë e Tij nuk mund as të kuptohen as të paraqiten, madje as atë "si" është "i ndryshëm" nga çdo gjë tjetër dhe nuk është në suaza të aftësive të gjuhës së njeriut. Andaj çdo përpjekje e "përkufizimit" të veçorive të Tij paraqet mëkat, nëse shikohet nga pikëpamja morale; krahas kësaj, një përkufizim i tillë është edhe logjikisht i pamundur.E vërteta mbi papërkufizueshmërinë e Tij tregon qartë se të gjitha veçoritë e Tij, para së gjithash rezultatet evidente të veprimit të Tij në gjithësi dhe në vetë gjithësinë të cilën Ai e krijoi.
Njeriu nuk është i lirë përderisa për te të ekzistojë diçka dhe dikush në botën e njohur ose të imagjinuar të cilës nuk i është thënur: "Nuk është Zot!" Njeriu nuk është i lirë përderisa i shërben diçkahit ose dikujt pos Zotit. Prandaj rruga e çlirimit të njeriut, në realitet është rrugë e mospranimit të shërbimit diçkahit ose dikujt që është në suaza të arritjes së njohurisë njerëzore. Bota ekziston për shkak të tundimit të njerëzve. Mirëpo qëllim i këtij tundimi nuk është vetë bota; qëllim është çlirimi i njeriut, kthimi në betimin burimor të dhënë Zotit. Bota është shtëpi kalimtare në të cilën njeriu i shërben Zotit në rrugën e tij të kthimit. Njeriu jeton në te, por nuk është pronar i saj. Ajo i është dhënë për spastrimin individual nga çdo gjë që nuk është Zot dhe për t'iu kthyer vazhdimisht dhe vetëm Zotit. Dhe çdo kënd i kësaj bote, para së gjithash, është vend i kujtimit të Zotit, vend i dëshmisë së obligimit të marrë përsipër. Për këtë arsye njeriu i
lirë në shërbim të Zotit nuk i shërben askujt dhe asgjëje në kosmos. Ai që i dorëzohet Zotit nuk profanon asgjë, nuk ushtron dhunë ndaj askujt dhe asgjëje, nuk ndotë asgjë, nga se - tërë bota është vend i pastrimit dhe të sexhdës së tij ndaj Zotit.* Dorëzimi Një të Vetmit, Cilit asgjë nuk i shembëllen dhe Cili nuk mund të krahasohet me asgjë, është rrugë e konstatimit dhe manifestimit të natyrës së vërtetë të njeriut, e cila qetësinë e vet e kërkon dhe e gjen vetëm në Shkakun e Pashkaktuar të çdo gjëje. Të dorëzuarit Zotit është synim natyror i qenieve njerëzore. Dhe vetëm aqë sa ky dorëzim e përshkon qenien, në tërësinë e prezencës së tij në botë, qenia arrin natyrën e vet të vërtetë. Vetëm aq sa ai lirohet nga pushteti dhe hallet e botës vizuele dhe shqisore, duke i shikuar të gjitha bukuritë e botës vetëm si tundime në orientimin e tij drejt më të Madhit dhe më të Bukurit, qenia arrin tërësinë e vet dhe lirimin e vet të madh. Dhe anasjelltas! Për aq sa është e larguar nga Ai, qenia njerëzore është e larguar edhe nga vetja dhe e ngatërruar në çikrikun e zotrave të rrejshëm dhe vlerave e ligjeve të tyre të rreme.
Dhe, si në botën reale që ekzistojnë ligjet, të cilët janë të dhënur paraprakisht dhe në përshtatje harmonike, me zbulimin e cilëve studijuesi mund t'i afrohet të njohurit dhe kuptimit ligjit të përgjithshëm mbi bashkimin e forcave, po ashtu ekzistojnë edhe ligje harmonike dhe të përshtatshme lidhur me individin dhe shoqërinë. Edhe të parët edhe të dytët, natyrisht, dalin nga një burim i njejtë. Të njohurit e këtyre ligjeve, kuptimi i harmonisë dhe përshtatshmërisë së tyre, të dorëzuarit atij drejtimi që është gjithëherë në rrugë të së Vërtetës dhe Mirësisë, të Drejtës dhe Bukurisë - paraqet Rrugën e drejtë. Këtë rrugë të drejtë e ka caktuar dhe shpallur Vetë Zoti: ajo është paraqitur para njeriut si mundësi, si zgjedhje në dispozicion. Është rrugë e baraspeshës dhe harmonisë, ndërsa arrihet me punë dhe luftë, të orientuar, para së gjithash, drejt botës së brendshme të individit dhe pastaj botës së jashtme, në mënyrë që te njeriu, grupi ose njerëzimi në tërësi të mënjanohen pengesat të cilat pengojnë manifestimin e lirë të natyrës së vërtetë të njeriut. Në këtë rrugë njeriu shëndërrohet në mëkëmbës të Zotit, i cili i përgjigjet Zotit, Kujdestarit dhe Sunduesit të tij, për çdo grimë të veprave të mira dhe për çdo grimë të veprave të këqia (99:7-8). Të qëndruarit dhe përparimi në këtë rrugë, në realitet është të zbuluarit e dispozitave harmonike dhe të përshtatshme të Zotit. Kjo paraqet dorëzim Zotit me njohje, dëshmim dhe ndjekje të dispozitave dhe ligjeve të Tij në mbretërinë e Tij. Në këtë mbretëri manifestohen dhe zbatohen dispozitat dhe ligjet Hyjnore në prezencën e njerëzve të lirë, të cilët nuk lejojnë të jenë të shtypur dhe të cilët nuk e shtypin asnjërin, të cilët të keqen e luftojnë me të mirë.Rruga e drejtë, si rrugë drejt Mbretërisë Hyjnore, Zoti ia shpallë njerëzve përmes pejgamberëve të Tij. Njerëzimi kurrë nuk ka qenë pa ndonjë transmetues dhe mësues të diturisë mbi Te. Zoti i Gjithëpushtetshëm dhe i Mëshirshëm i dërgon ata në të gjitha pjesët e botës dhe për tërë njerëzimin. Ata gjithëherë dhe gjithëkund sjellin mesazhe me një thelb të njejtë, ndonëse në gjuhë të ndryshme dhe në kondita të ndryshme historike.
Pejgamberët e Zotit me mesazhet Hyjnore dhe pejgamberët e Zotit me lajmet e Zotit gjithëherë i dallojnë shenjat karaktersitike të kohës, mirëpo vazhdimisht potencojnë mesin jashtëkohor të qenies, e cila nuk guxon të jetë e kapluar dhe pushtuar nga konditat e jashtme dhe të ndryshueshme të pranisë në këtë botë.Krijimit, pejgamberëve e lajmëtarëve të fesë dhe mesazheve e lajmeve të Zotit i paraprinë Drita e të Lëvduarit. Zoti i Mëshirshëm, Cili nuk ka fillim, çdo gjëje i ka caktuar fillimin në këtë Dritë të pejgamberit Muhammed. Shkëlqimin e saj e kanë paralajmëruar dhe ndjekur të gjithë pejgamberët dhe lajmëtarët e fesë të Zotit, të cilët kanë sjellur dispozita dhe lajme të Zotit. Ata në realitet kanë qenë shërbëtorë të Zotit dhe paralajmëruesit e ardhjes në këtë botë të kësaj Drite të lashtë të pejgamberit Muhammed, ardhjes e cila u realizua në fund të radhës së pejgamberëve dhe lajmëtarëve të fesë, si plotësim dhe vulosje e saj. Me ardhjen e Muhammedit paralajmëronin pejgamberët dhe lajmëtarët e fesë plotësohet udhëzimi për njerëzimin për të ndryshuar mbizotërimin të padrejtësisë në mbizotërim të drejtësisë. Me Muhammedin para individit, në harmoni me natyrën e tij, paraqitet çdo gjë që është e nevojshme për t'u liruar dhe shpëtuar. Pejgamberi Muhammed është rob vetëm i Zotit dhe e lëvdon vetëm Zotin. ai na mëson rrugën drejt shkallës të Lavdiplotit. Shembulli tij është shembull më i plotë në arritjen e së Vërtetës dhe paraqitjen e natyrës së vërtetë të njeriut.Mbi paralajmërimin e ardhjes së Muhammedit hasim shumë shënime në mbetjet e dispozitave të Zotit të cilat i kanë parapri Kur'anit. Mirëpo para se t'i numërojmë disa nga ato, të shohim ç'thot Kur'ani mbi këto paralajmërime të ardhjes së Muhammedit. Në suren Familja e Imranit, në ajetin 81 lexojmë: "Dhe, ja, Zoti përmes pejgamberit pranoi garancë të denjë: "Nëse pas tërë shpalljes dhe urtisë që ju kam dhuruar, vjen një Pejgamber i cili do të vërtetojë të vërtetën të cilën tani më e keni, duhet të besoni në te dhe ta ndjekni. A do ta pranoni dhe përvetësoni urdhërin Tim lidhur me këtë?' - pyeti Ai. 'Na e pranojmë këtë!' - u përgjegjën ata." Dhe më tutje, në lutjen e Ibrahimit (Abrahamit) dhe birit të tij Ismailit (Jishmaelit) kemi (2:129): "0 Furnizues yni! Ngrit nga pasardhësit tanë një Pejgamber në mesin e tyre, i cili do t'u sjellë porosinë Tënde dhe do t'ju prezentojë shpalljen e urtinë, dhe të bëjë që ata të përparojnë në të pastruar, nga se vërtetë vetëm Ti je i gjithëfuqishëm dhe vërtetë i urtë!" Dhe pastaj hasim (7:156-157): "(Zoti) tha: 'Do ta dënoj me dënimin Tim atë që dëshiroj mirëpo mëshira ime përfshinë të gjithë; dhe do t'u jap shpërblim atyre që janë të vetëdijshëm për Mua dhe që japin lëmoshë, edhe atyre që besojnë në porositë tona, atyre që do të ndjekin Pejgamberin, Lajmëtarin e fesë të, cilin do ta gjejnë të përshkruar në Tevrat (Tora), cili është me ta, edhe në Inxhil (Jevangjele), (Pejgamberin) i cili do t'u urdhërojë të bëjnë atë që është e drejtë, ndërsa do t'u ndalojë atë që është e keqe dhe i cili do t'u lejojë gjërat e mira në jetë, ndërsa do t'ua ndalojë gjërat e këqia dhe do të hjekë nga ata barrën dhe prangat që kanë qenë mbi ta. Andaj, ata që do t'i besojnë atij, do ta respektojnë dhe përkrahin, duke ndjekur dritën që na është lëshuar përmes tij - ata do të arrijnë gjendjen e lumtur'". Dhe akoma (61:6): "Dhe kur Isa (Isusi) biri i Mejremes (Marisë), tha: 'O bijtë e Israilit! Keni mendjen, unë jam i dërguar i Zotit, që t'ua dëshmoj vërtetësinë e tërë asaj që ka mbetur nga Tevrati (Tora) dhe që t'ua dorëzoj lajmin e gëzuar mbi Pejgamberin i cili do të vijë pas meje,emri i të cilit do të jetë Ahmed."*Në mbetjet që i kemi në dorë të shpalljeve të Zotit, të cilat i kanë parapri ardhjes së pejgamberit Muhammed, gjejmë shumë paralajmërime të ardhjes së Muhammedit. Këtu do t'i përmendim vetëm disa prej tyre që janë prezente në formën e sotme të Tevratit (Torës) dhe Inxhilit (Ungjillit). Në librin e pestë të Tevratit (Torës)** - Ligji i përsëritur (18:15) - janë cituar fjalët e Musait (Mojsiut): "Një Pejgamber, siç jam unë, nga mjedisi yt, nga vëllezërit tu, do ta ngritë Sunduesi, Zoti yt; dëgjojeni ate." Në librin e njejtë (18:18) citohen edhe këto fjalë, të cilat i përshkruhen Zotit: "Do ta ngriti një Pejgamber nga mjedisi i vëllezërve të tyre, siç je ti, dhe do t'i vendosi fjalët e Mia në gojën e tij, që t'u tregojë çdo gjë që urdhëroj." Në Ungjillin sipas Ivanit (14:15-16) Isa (Isusi) biri i Mejremes (Marisë), thot: "Nëse më adhuroni, do t'i zbatoni urdhërat e mia. Unë do ta lus Atin, dhe do t'u dërgojë një Mbrojtës tjetër, i cili do të qëndrojë me ju përgjithmonë." Dhe akoma (Ivan,14:25-26): "Këtë ua kam thënë duke qenë në mesin tuaj. Ndërsa Mbrojtësi, Shpirti i shenjtë, të cilin Ati do ta dërgojë për hir timin, do t'u mësojë të gjitha dhe do t'u përkujtojnë fjalët e mia." Pastaj akoma (16:7-14): "Megjithatë, ju flas të vërtetën: për ju është më mirë që unë të shkoj, nga se nëse nuk shkoj, Mbrojtësi nuk do të vijë te ju. Nëse shkoj, do ta dërgoj te ju. Ai, kur të vijë, do t'ia tregojë botës mashtrimin lidhur me mëkatin, drejtësinë dhe gjykimin. Lidhur me mëkatin, nëse nuk besoni në mua; lidhur me drejtësinë, nëse shkoj te Ati dhe më nuk do të më shihni; lidhur me gjykimin, nëse është gjykuar mbreti i kësaj bote. Kam edhe shumë t'ju them, por tani nuk mund të kuptoni. Ndërsa kur të vijë ai, Shpirti i së vërtetës, do t'ju njoftojë me tërë të vërtetën. Ai nuk do të flasë në emër të vetin, por do të flasë atë që dëgjon dhe do t'ua paralajmërojë të ardhmen. Ai do të më bëjë të famshëm mua, nga se do të marrë nga ajo që është imja dhe atë do t'ua shpallë juve." Emri Mbrojtës, duhet përmendur, paraqet përkthim të emrit grek Parakletos, i cili është trajtë e ndryshuar nga Periklytos ("Shumë i lëvduar", që, në realitet, është përkthim i saktë i emrit aramejit MaWhamana, i cili tërësisht i përgjigjet emrit arab Muhammed. Nuk duhet lënë anash që në Palestinë, gjatë jetës së Isaut (Isusit) dhe pas tij, është përdorur gjuha aramishte dhe se mu aramishtja ishte gjuhë të cilën e fliste Isa (Isusi), dhe se Ungjilli burimor - tani i humbur -ka qenë në këtë gjuhë. Një paralajmërim akoma më i qartë të ardhjes së pejgamberit të Zotit, Muhammedit, e gjejmë në "Ungjillin sipas Barnabës,*** i cili - ndonëse tani kisha e konsideron joautentik -dikurë ka qenë i pranuar si i vërtetë. Ky ungjill është lexuar nëpër disa kisha deri në vitin 496 të erës krishtere, kur u ndalua dhe u shpall heretik.Pejgamberi Ahmed Muhammed, i dërguari i Zotit, me mëshirën e Zotit është i butë ndaj ithtarëve të tij, ua falë atyre, lutet për t'iu falë mëkatet, këshillohet me ta dhe pas marrjes së vendimeve mbështetet në Zotin (Kur'an, 3:159). Ai është Pejgamber që erdhi në mesin tonë, plot vigjilencë për njerëzit, i mëshirshëm dhe zemërmirë ndaj besimtarëve (9:128). I është urdhëruar të luftojë në emër të Zotit, me që çdo njeri është përgjegjës për vete, dhe i është urdhëruar t'i frymëzojë besimtarët, në mënyrë që të tejkalojnë të gjitha tundimet e vdekjes (4:84). Atij i është shpallur dispozita e Zotit, porosi e të vërtetës, në mënyrë që të mund të gjykojë mes njerëzve në harmoni me atë që e ka mësuar Zoti (4:105). Është dërguar si mëshirë për tërë botrat (21:107). Ka mbetur i durueshëm në fatkeqësi, si edhe të gjithë pejgamberët, të shpërblyer me qëndresë të zemrës (46:35). Është i vendosur në Rrugën e drejtë dhe beson në çdo shpallje të Zotit (42:15). Ka ardhur që botës t'i tregojë për gabimet lidhur me shpalljet e mëparshme të Zotit dhe të falë shumë. Me te nga Zoti arriti drita dhe dispozita e qartë e Zotit (5:15). Erdhi pas një kohe të gjatë, në të cilën nuk ishte paraqitur asnjë pejgamber, erdhi për njerëz, që t'u sqarojë, që pastaj të mos flasin: "Asnjë bartës i lajmeve të mira nuk na ka ardhur, as ndonjë paralajmërues!"(5:19). Ai është pejgamber i Zotit dhe Vula e të gjithë pejgamberëve (33:40). Ai është me të cilin këshillohen ata që kuptojnë të vërtetën (58:12). Ai është pejgamber bujar (69:40), cilit Fumizuesi i të gjitha botëve ia ka shpallur Kur'anin (69:43). 1 është shpallur Kur'ani, paralajmërim dhe këshillë, e qartë vetëvetiu, i cili paraqet të vërtetën në mënyrë të qartë dhe deri në fund, në mënyrë që të paralajmërojë çdo njeri të gjallë se fjala mund të dëshmojë kundër gjithë atyre që e mohojnë të vërtetën (36:69-70).Ardhja e pejgamberit Muhammed ka qëllim të dyfishtë. E para, ai ua sjell njerëzve porosinë e Zotit dhe në këtë mënyrë përcakton masën e dallimit të mirës dhe të keqës, ose masën me të cilën veçohet e vërteta nga e pavërteta. E dyta, Ai është mënyra e tundimit të njohjes morale dhe vendosmërisë së mundshme të njerëzve, që shprehet në përgjigjen e tyre në porosinë e Pejgamberit, do të thotë në gadishmërinë e tyre që ta pranojnë ose refuzojnë në bazë të argumenteve që i përmban ajo, pa kërkuar, ose madje pa pritur çfarëdo argumenti të "mbinatyrshëm" të origjinës Hyjnore (25:20).Zoti e shpalli Kur'anin si mësim më të mirë në formë të dispozitës Hyjnore, tërësisht harmonike, e cila përsëritë të gjitha qëndrimet në trajta të shumta, e cila u ngjallë drithmat atyre të cilët qëndrojnë në frikë para Kujdestarit të tyre; pastaj lëkurat dhe zemrat e tyre qetesohen duke kujtuar Zotin (39:23). Kjo është dispozitë Hyjnore, që njerëzit përmes saj, me lejimin e Kujdestarit të tyre, të nxjerren nga terri në dritë.: Rrugë e cila shpie te i Gjithëfuqishmi, i Vetmi, Cilit i drejtohet falënderimi (14:1). Ai vërtetë ia tregon rrugën asaj që është më e drejtë dhe besimtarëve të cilët kryejnë vepra të mira u jep lajme të gëzueshme se shpërblimi i tyre do të jetë i madh (17:9). Ai konfirmon vërtetësinë e asaj që është mbetur nga shpalljet e mëhershme dhe në mënyrë të qartë e paraqet shpalljen e cila vjen (10:37). Është i bekuar (6:155) dhe është i shpallur si parlajmërim të gjithëve që u vjen (6:19).Në te janë paraqitur të gjitha llojet e krahasimeve në mënyrë që njerëzit të mund të mendojnë vetë (39:27). Shpalljet e tij janë të dalluara me pastërti. Në te urdhërat janë me shëndet dhe sinqeritet tërësisht të vërtetë (98:2-3). Ai sqaron atë që ka sjellur dallimet e njerëzve në të menduar dhe është udhëzim dhe mëshirë për njerëzit që besojnë (16:64). Përbën porosi të qarta për të gjithë që kanë dituri (29:49). Ai shpjegon çdo gjë dhe siguron udhëheqje e mëshirë (16:89). Në te nuk ka kurrëfarë kundërshtimesh (4:82). Kurrëfarë gënjeshtre kurrë nuk mund të arrijë gjer te ai, as haptas, as nga anash (41:42). Ai është paralajmërim nga Kujdestari dhe ilaç për çdo gjë që mund të gjendet në zemrën e njeriut (10:57). Është shenjë që të dihet momenti i Fundit (43:61). Përmban çdo gjë që njeriu vazhdimisht duhet të ketë në mendje (21:10). Është udhëzim drejt të vërtetës (16:102). Zoti njëmend e mbron (15:9). Ai vërtetë është mësim i sinqertë, në Dërgesën Hyjnore të majtur me kujdes, të cilën askush pos të pastërve nuk mund ta prekë (56:77-79) dhe ai është këshillë madhështore, në pllakën që nuk asgjësohet (85:21-22).Kur'ani është udhëzim drejt pasurisë shpirtërore. Por edhe drejt pasurisë materiale. Ai është udhëzim drejt begative të botës tjetër. Por edhe drejt begatisë personale dhe shoqërore të kësaj bote. Ai njofton se jeta e tërësishme është unikale nga se është vepër e Zotit. Prandaj çështja e trupit dhe idesë, seksualiteti dhe të vepruarit, drejtësitë individuale dhe barazitë shoqërore nuk mund të ndahen nga shpresa që ekzistojnë në orientimin e njeriut drejt jetës pas vdekjes. Tërë karakteri ynë na orienton drejt zbulimit të kësaj shprese, mirëpo Kur'ani na udhëzon në mënyrë të sigurt drejt realizimit të lumtur të tyre. Dhe Kur'ani nuk mund të vështrohet si përmbledhje e zakonshme urdhërash dhe paralajmërimesh individuale. Në realitet, ai paraqet një tërësi unikale aktive. Komentimi i tij ka forma të shenjave të ndryshëm, gjatë së cilës çdonjëri prej tyre mbështetet te të gjithë të tjerët; çdo shenjë e tij gjithënjë komunikon me të gjitha të tjerat; të gjithë fragmentet Kur'anorë shpjegojnë dhe mbështetin njëri tjetrin. Në pajtim më këtë, kuptimi i tij mund të arrihet vetëm duke lidhur çdo thënie të tij me të gjitha të tjerat, gjatë të cilës individualja gjithëherë i është në shërbim të universales, mundësisht legjitime. Me përdorimin e këtyre rregullave sigurisht do të vërtetojmë se Kur'ani vërtetë është komentim i çdo gjëje, andaj edhe vetëvetes. Pastaj, ansjë pjesë e Kur'anit nuk mund të kuptohet vetëm nga pikëpamja historike; të përmendurit e tij të konditave dhe ngjarjeve historike qofshin të kohës së pejgamberit Muhammed ose një kohë tjetër do të duhej të vështrohen si pasqyrim me vlerë universale të karakterit të njeriut dhe kushteve jashtëkohore të tij. Konform kësaj, orientimi i vëmendjes drejt konditave dhe motiveve historike të shpalljeve kur'anore nuk guxon të errësojë qëllimet e nënkuptuara dhe vlerat e brendshme, duke marrë parasysh qëllimin universal dhe të përhershëm të misionit Kur'anor. Gjithënjë dhe në çdo vend, ky mison ka qenë, është dhe do të jetë dritë me të cilën ndriçohet errësira e jetërsimit të njeriut nga natyra e vet, nga përgjërimi origjinar i njeriut ndaj Zotit 7:172. Mirëpo, të njohurit e Kur'anit dhe zbulimi i kuptimeve të brendshme të tij, supozon përvetësimin e asaj që është e qartë dhe të nënshtruarit urdhërave dhe udhëzimeve që dalin nga kjo dituri; vetëm me jetësimin e asaj që është e njohur zbulohet e panjohura në këtë libër "përplot urti". Aty ku ngecim në nënshtrimin e jetës sonë asaj që është e njohur, mbyllen dyert e zbulimit të mëtejmë të mëshirës dhe udhëzimit kur'anor. Rruga e njohjes së tij është rrugë e jetës në harmoni me te. Ndërsa kjo jetë, në realitet, është rrugë e ndryshimit të vazhdueshëm në harmoni me nivelet e njohura të së vërtetës, e cila arrihet duke iu dorëzuar Zotit dhe urdhërit të Tij, duke ndjekur shembëlltyrën e pejgamberit Muhammed. Me ndryshimin e brendshëm dhe harmonisë me ligjin Hyjnor ai që i dorëzohet Zotit arrin supozimet e rregullimit të botës për qark, në të kuptuarit gjithënjë më të thellë të pengesave që e pengojnë lirinë e njeriut, si dhe "ringjalljen" në natyrën e vet. Duke arritur baraspeshën e brendshme dhe shembëlltyrën morale, duke kuptuar detyrën e tij të mëkëmbësit të Zotit, ai me të gjitha forcat e tij bën luftë kundër çdo forme të së keqes dhe padrejtësisë, gënjeshtrës dhe neveritjes.Të përkushtuarit Zotit dhe të ndjekurit e pejgamberit të Tij Muhammedit paraqet rrugën e përkryer të cilës i është përshtatur natyra e njeriut. Çdo individ në jetën e kësaj bote është vazhdimisht para shpëtimit ose shkatërrimit, me lirinë e zgjedhjes mes mundësive të ndryshme. "Zoti nga besimtarët ka blerë jetët dhe pasuritë e tyre, duke u premtuar si kundërshpërblim xhennetin" (9:11). Lufta me vetëveten dhe tërë botën për vendosjen e sistemit moral të islamit, e udhëhequr nga udhëzimet e Zotit dhe shembulli i pejgamberit të Zotit, Muhammedit, i siguron individit plotësim dhe shpëtim, ndërsa këtë botë e shpie drejt ngadhnjimit përfundimtar të mirësisë(61:10-13): "0 ju që e keni arritur besimin! A t'ju përkujtoj një tregti e cila do t'ju shpëtojë nga vuajtja e ashpër?! Duhet të besoni Zotin dhe Pejgamberin e Tij dhe të luftoni me përkushtim në emër të Zotit me pasuritë dhe jetët tuaja; kjo është për të mirën tuaj - vetëm sikur ta dinit. Ai do t'ua falë mëkatet e juaja dhe do t'u futë në kopshte nëpër të cilët rrjedhin lumenj dhe në pallatet në kopshte përplot begati të pashtershme. Ky është suksesi përfundimtar! Ai do t'ju japë edhe gjëra tjera, të cilat ju i adhuroni: sukses nga Zoti dhe fitoren e cila do të arrijë së shpejti, pra transmeto këtë lajm të gëzuar ndër gjithë besimtarët."Kështu pra, në realitet, dëshmia se nuk ka zot pos Allahut dhe se Muhammedi është Pejgamber i Tij është ajo rrugë në të cilën njeriu lirohet nga tutoria dhe pushteti i zotrave të rrejshëm pa marrë parasysh a janë dëshira të tij, forma materiale dhe shpirtërore, rregulla ose koncepte dhe plane dhe kështu me qenien e tij inkuadrohet në lirimin nga harresa e vetëvetes dhe harrimi i tij i Zotit (9:67). Me këtë dëshmim arrihet "udhëheqja e Zotit e cila është udhëheqje e vetme" (2:120). Të përkushtuarit Zotit dhe ligjit të Tij duke ndjekur shembullin e pejgamberit të Zotit Muhammedit është, para së gjithash, përgjegjësi ndaj vetes dhe botës. Ajo është vetëdija mbi Zotin dhe Ditën e gjykimit në të cilën do të ipet llogari për çdo grimë të veprave të mira dhe çdo grimë të veprave të këqia. As pasuria, as fëmijët nuk na afrojnë te Zoti; vetëm ata që arrijnë besimin dhe bëjnë atë që është e drejtë dhe e udhës i afrohen Zotit dhe tregojnë natyrën e tyre të vërtetë (34:37). Përpjeket që nuk janë në harmoni me këtë ose janë në kundërshtim me këtë krijojnë huti; ato paraqiten si synim që të "shuhet drita Hyjnore". "Mirëpo Zoti dëshiron ta përhapë dritën e Vet në tërësinë e saj, sado të jetë neveritëse për ata që janë këmbëngulës në mohimin e së vërtetës" (61:8). Dhe - të mos harrojmë -të gjitha bukuritë tokësore Zoti i ka bërë mjete me të cilët Ai i provon njerëzit, duke treguar cili prej tyre sillet më mirë (18:7). Dëshmia se nuk ka zot pos Allahut dhe se Muhammedi është Pejgamber i Tij është "mënyrë Hyjnore" e cilla përfshinë edhe jetën e individit edhe jetën e bashkësive: "Zoti nuk i ndryshon konditat e njeriut përderisa njerëzit nuk e ndryshojnë vetë brendinë e tyre" (13:11). Bartësit e kësaj dëshmie sajojnë Bashkësinë e të përkushtuarëve Zotit, e cila ndryshohet me kohë në paraqitjet e jashtme, mirëpo në esencë mbetet e njejtë. Kjo është vërtetë "Bashkësia më e mirë" që është krijuar ndonjëherë për hir të njerëzimit; ajo urdhëron kryerjen e asaj që është e drejtë dhe ndalon kryerjen e asaj që është e padrejtë" (3:110). Ajo është "Bashkësi e rrugës së mesme, kështu që (pjesëtarët e saj me jetën e tyre) mund ta dëshmojnë të Vërtetën para njerëzimit dhe që Pejgamberi Atë të mund ta dëshmojë para atyre" (2:143).Rruga e pejgamberit të Zotit Muhammedit është shembulli më i mirë i çdo synimi të çlirimit të njeriut nga të shërbyerit zotrave të rrejshëm ai është shembull më i mirë i vetënjohjes dhe manifestim i natyrës së vërtetë njerëzore dhe harmonizimit të saj me urdhërin e Zotit, i cili udhëheq dhe sundon të gjithë të njohurit dhe të panjohurit. Në këtë rrugë shembëlltyra e Muhammedit mban dritën e udhërrëfyesit, ngjallë dhe mëkëmbë të rënët në letargji dhe të humburit. Ndjekja e shembullit të tij shpie prej ultësive të jolirisë dhe harresës drejt lartësive të lumturisë.Në mesin e miliona njerëzve që kanë qenë, janë dhe do të ringjallen me të shërbyerit e Zotit dhe të ndjekurit e shembullit të Muhammedit dhe të cilët pranojnë që të jenë dëshmitarë dhe ndihmës, është një jetë e cila gjithënjë do ta reflektojë Dritën e Muhammedit, ashtu siç e reflekton hëna dritën e Diellit.Kjo jetë do t'i ftojë dhe frymëzojë tjerët në rrugën e lirisë; ai do të rrjedhë nën udhëheqjen e Kur'anit dhe shembëlltyrën e Muhammedit.

Në te çdo gjëje do t'i thuhet se nuk ka zot pos Allahut, ndërsa bota do të kosiderohet dhe kuptohet si tundim në rrugën e kthimit te i Mëshirshmi.Kjo është jeta e atij të cilin, kur të lindet, i zgjedhuri i Allahut, Muhammedi, e kapi ngrykë, e mbështeti në gjoks dhe ia ngjiti emrin. Kjo është jeta e atij i cili zemrën e vet nuk e largoi kurrë nga gjoksi i Muhammedit. Kjo është jeta e atij i cili me duart e veta e lëshoi në varr trupin e bekuar dhe të pastër të Muhammedit. Kjo është jeta e atij i cili qajti me dënesë sipër varrit të Pejgamberit, nga se Pejgamberin e njeh me zemër dhe e adhuron me tërë qenien e tij. Kjo është jeta e atij i cili kohën e vet e plotëson duke dëshmuar se nuk ka Zot pos Allahut dhe se Muhammedi është Pejgamber i Tij.
Kjo është jeta e imam Aliut! Ai fton dhe udhëheq drejt Shoqërisë së Mbarë.
Nga se të gjithë që i nënshtrohen Zotit dhe Pejgamberit do të jenë në mesin e atyre që Zoti i shpërbleu me begatitë e Tij - lajmëtarëve, dhe atyre që nuk heqin dorë nga e Vërteta, dhe atyre cilët me jetë dëshmojnë të Vërtetën, dhe të drejtëve - e me që ata janë Shoqëri e Mbarë! E tillë është shpirtmadhësia e Zotit dhe askush nuk din çka din Ai (4;69-70).Imam 'Aliu nuk pranon kurrëfarë lidhje me vetëveten dhe botën e që nuk është në emër të Zotit. Ai është dëshmitar shembullor dhe ndihmës i Vulës së pejgamberëve. Resulullahi i cili për te thot: "Ai është mësues i atyre për të cilëve unë jam mësues. Zoti i Gjithëfuqishëm qoftë mik i miqëve të tij dhe armik armiqëve të tij. Ndihmoju, o Zot, atyre që i ndihmojnë, ndërsa shkatërro shpresat e atyre që e trathtojnë!"* Dhe më tutje Pejgamberi thot: "Unë jam qytet i diturisë, ndërsa Aliu portë e këtij qyteti. Andaj, kush dëshiron dituri duhet të mësojë nga Aliu - Alejhiselam!"
Pas një kohe të kaluar së bashku në vetmi të Pejgamberit dhe Aliut, shokët e pyetën Aliun: "Çfarë marrëveshje bëri me ty?" Ai iu përgjegj: "Më mësoi njëmijë dyerë të diturisë dhe mi hapi prej të gjithave edhe nga njëmijë dyerë të tjera."
0 Zot i Madhërishëm! Ki mëshirë dhe na udhëzo në Shoqërinë e Mbarë;
na shpërble me fqinjësinë Tënde, dhe fqinjësinë e Muhammedit, dhe fqinjësinë e Aliut!

JETA ME PEJGAMBERIN MUHAMMED (S.A.A.)
Imam 'Ali ibn Ebi Talibi, të cilin më së shpeshti e përmendim si imam Aliu, ose hazreti Aliu, është lindur në vitin 600 sipas llogaritjes krishtere të kohës, ose në vitin 22 para Migrimit (Hixhretit) të muslimanëve prej Mekkës në Medinë. Trupi i tij së pari e preku tokën në hapsirën e shenjtë të Ka'bës (Bejtullahut). Kjo ndodhi në kohën kur babai i tij, Ebu Talibi, dhe kushëriri Muhammedi - Selami i Allahut qofshin mbi ta! - kishin qëlluar jashtë Mekkës. Fatimja, nëna e tij, ia ngjiti emrat Esed dhe Hajdar, ndërsa kur babai u kthye në qytet, ia ngjiti emrin Zejd. Pasi erdhi në Mekkë, Muhammedi e mbështeti foshnjën në gjoksin e vet dhe e quajti në emër të Zotit Famëlartë me emrin 'Ali.* Ngrohtësia e këtij gjoksi dhe drita e misionit për fëmiun u bënë djep i cili do ta luhatë dhe ngritë gjer në përkushtimin shembullor të së vërtetës, drejtës dhe lirisë.Përkujdesjen për fëmiun e morri përsipër Muhammedi. Lidhur me këtë imam 'Aliu pastaj deklaron: "Kur isha fëmi, më morri në përkujdesjen e vet. Kishte zakon të më merrte ngrykë dhe të më vendoste pranë tij në shtratin e vet, të afronte trupin e tij pranë timit dhe më mundësonte të shijoja aromën e këndshme të tij. (..) Kurrë nuk ka gjetur gënjeshtër në të folurit tim, as dobësi në ndonjë veprim timin(..) Kurse unë e kam përcjellur sikur mëzi i deves i cili ndjek gjurmët e nënës së vet. Çdo ditë më tregonte, në formë të shenjave, disa nga veçoritë e tij dhe më urdhëronte t'i ndjek. Çdo vjet tërhiqej në vetmi në Hira, ku e kam shikuar, por ku asnjëri tjetër nuk e ka shikuar(...) E kam parë dritën e Shpalljes dhe Porosisë dhe e kam thithur aromën e pejgamberllëkut".**
Kështu familjen e ngushtë të Muhammedit dhe Hatixhes e përbën Fatimja, kurse Hatixhja me burin e parë Zejnebja, Rukijje dhe Ummul Kulsumi.
Pyetja e kohës së pranimit të islamit nga Aliu tretet në atë marrjen ngrykë të fëmiut të posalindur nga Muhammedi.Jeta e tij në tërësi pasqyron jetën e Muhammedit. Ai kurrë nuk ka kërkuar burim të ngrohtësisë dhe dritës pos te Muhammedi.Kur Pejgamberit të Zotit, pas tre vjet thirrjesh të fshehta në islam, iu urdhërua që të paraqitet haptas dhe të ftojë farefisin më të afërt që t'i përkushtohen Zotit, ai urdhëroi Aliun që të përgadisë një gosti dhe t'i ftojë të gjithë bijtë dhe nipat e stërgjyshit të përbashkët Abdulmuttalibit. Ftesës iu përgjegjën dyzetë pasardhës të Abdulmuttalibit, mirëpo Abu Lehebi, ai flakënxitësi i mallkuar, e ndërpreu Muhammedin dhe ia bëri të pamundur publikimin e planifikuar. Të nesërmen pasardhësit e Abdulmuttalibit u takuan sërish, kështu që Muhammedi ua publikoi Thirrjen e Zotit dhe detyrën e vet: Nuk ka zot pos Allahut dhe

Muhammedi është Pejgamber i Tij! Pastaj u tha: "Cili nga ju dëshiron të më ndihmojë në realizimin e amanetit tim? Kush dëshiron të jetë përfaqësues dhe zëvendës imi, siç ka qenë Haruni (Aron) për Musain (Mojsiun)?" Të gjithë qëndronin të hutuar dhe të heshtur. Dhe asnjëri nuk iu përgjegj thirrjes. U ngrit dhe u drejtua vetëm hazreti 'Aliu dhe foli: "0 Pejgamber, ja ku më ke, unë po pranoj! Edhepse jam më i riu në këtë mes, me sy më të përlotur dhe këmbë më të dobëta, o Pejgamber, dëshiroj të jem zëvendës yti mbi ta!"*Në këtë pranim fillon ngritja e guximshme e hazreti Aliut para poshtërimeve dhe padrejtësive, para tentimeve që drita e misionit të shuhet, ndërsa Muhammedi me ithtarët e tij të ndalet dhe pamundësohet. Pasojnë vite të thirrjes për lirimin e njerëzve nga robërimi zotrave të rremë, gjatë të cilëve Muhammedi dhe të afërmit e tij përjetuan poshtërime dhe persekutime, por që i duruan me forcimin e barspeshës së brendshme, të cilën e shtonte besimi në Zotin Një dhe të Vetëm. Hazreti 'Aliu në moshën katërmbëdhjetë vjeçare bëhet mbrojtësi më i vendosur i pejgamberllëkut të Muhammedit, cilit gjithënjë e më shumë i kundërviheshin mohuesit e së Vërtetës. Sa persekutoheshin dhe poshtëroheshin, mendjeprehtët dhe sypatremburit në numër gjithënjë e më të madh pranonin Thirrjen e Zotit dhe Pejgamberit të Zotit, kështu rrugët e Mekkës shndërroheshin në vend të persekutimit të njerëzve dhe grave që i përkushtoheshin Zotit dhe i besonin Pejgamberit të Tij. Muhammedi i ishte ekspozuar talljes, shpifjeve dhe keqtrajtimit. 'Aliu i ri vuante; ua kthente me vendosmëri dhe guxim. Jetën e Pejgamberit e çmonte më shumë se të vetën. Në vitet kur Bashkësia e të përkushtuarëve të Zotit ishte e vogël dhe e dobët, përfaqësuesit e saj sapo kishin filluar transformimin e tyre dhe lirimin nga zakonet dhe ndikimi i paditurisë, ndërsa tiranët kryelartë, persekutuesit e aspiratave të njerëzve për t'u liruar nga të shërbyerit e zotrave të rrejshëm, ishin të shumtë dhe të fuqishëm, Pejgamberi i Zotit, duke bartur amanetin famëlartë, mbështetjen më të përzemërt e gjeti në mirëkuptimin e hazreti Hatixhes dhe devocionin e hazreti Aliut. Përkrahja e tyre, në momentet më vendimtare të islamit, u bënë farë druri i cilës do t'u ofrojë hie mbarë njerëzimit sa të jetë koha.Në natën kur Pejgamberi - Selami i Allahut qoftë mbi te dhe të afërmit e tij - bashkë me pjesëtarët e Bashkësisë së tij largohet nga Mekka, pas persekutimeve dhe vuajtjeve trembëdhjetë vjeçare, kur mohuesit e së Vërtetës tentonin ta mbysin dhe kështu të ndërprejnë kryengritjen islame kundër detyrimit të njeriut që të harrojë veten, në shtratin e Pejgamberit dhe nën mbulojën e tij u shtri imam 'Aliu. Besnik ndaj më të mirit, të cilin e ndjente dhe pranonte, njihte dhe adhuronte, prej deklarimit që në Ditën e parë, në vendin e tij u shtri në emër të Zotit. Me modesti merr mbi vete rrezikun e kanosjes së kriminelëve, gjersa Pejgamberi, nën kujdesin e Mëshirës së Zotit, pa u vërejtur nga roja kriminele niset në Mërgim.

Disa dekada më vonë, stërnipi i Pejgamberit, nipi i Fatimes dhe Aliut dhe biri i Huseinit, imam Zejnul Abidini - Selami i Allahut qofshin mbi ata dhe me të gjithë të afërmit e tyre gjithënjë dhe gjithëkund! -në një nga lutjet e tij, të cilat gjatë shekujve me fuqi të pazvogëluar ndikojnë ndër ata që i janë përkushtuar Zotit, do të deklarojë:
"Luftoi kundër fisit të vet për hir Tëndin;
largoi më të afërmit pasi mohuan të vërtetën, dhe afroi më të largëtit pasi iu përgjigjën thirrjes tënde. miqësohej për hir tëndin me më të largëtin, dhe ishte armik për hir tëndin me më të afërmit;
rraskapitej duke proklamuar porosinë tënde, përpiqej fort duke thirrur në ligjin tënd moral, dhe i ishte dhënë këshillimit të atyre që meritonin thirrjen tënde. Mërgoi në vend të huaj, larg nga vendbanimi, nga toka e shkelur nga këmbët e tij, nga vendi ku kishte lindur dhe vendi për të cilin e lidhnin shumë ndjenja, duke synuar me këtë forcimin e ligjil tënd moral dhe duke kërkuar ndihmë kundër atyre që të mohojnë ty, përderisa nuk u realizua ajo që synonte sa i përket armiqëve tu, dhe gjersa nuk arrihej ajo që ëndërronte sa i përket miqëve tu. Atëherë u ngrit kundër atyre, duke kërkuar fitore me ndihmën tënde dhe duke u siguruar kundër dobësisë së vet me mbështetjen tënde këputi lidhjet e farefisnisë për ringjalljen e besimit tënd;
Ky udhëtim njerëzimit do t'i shpallë fillimin e epokës së mërgimit prej errësirës së pranimit dhe shërbimit zotrave të rremë. Do të jetë kjo udhëtim drejt Mbretërisë së Zotit, në të cilën do të eliminohet çfarëdo dominim i njëmendët i kujtdo qoftë dhe çkado qoftë mbi njerëz dhe fatet njerëzore, pos Kujdestarit të vërtetë, Sunduesit dhe Zotit të çdo gjëje. Do të jetë kjo kthim i njeriut natyrës së vërtetë dhe përgjërimit burimor të tij ndaj Zotit.
Në shtratin e Pejgamberit hazreti 'Aliu e pret këtë mëngjes të mërgimit dhe etjen e thikave të mashtruara kriminele. I ngarkuar që bashkëvendësve t'ua shpëmdajë sendet që ata ia kishin besuar për majtje Pejgamberit të Zotit, pastaj të mbrojë dhe sjellë nga Mekka në Medinë katër Fatimet - bijën e Pejgamberit të Zotit, bijën e hazreti Hamzës, nënën e vet dhe motrën e babait - hazreti 'Aliu largohet nga qyteti ditën e tretë pas ndarjes nga Pejgamberi i Zotit. Me shpatë e mbron Mërgimin e tij për hir të Zotit dhe Pejgamberit të Zotit dhe katër bashkëudhëtaret, katër përkushtueset e sinqerta të Zotit. Në Kuba, në afërsi të Medinës, atij i doli para Pejgamberi i Zotit dhe ia lidhi këmbët e përgjakura. Bashkë hyrën në Medinë, në qytetin i cili në ditët më të vështira ua hapi portat duke i siguruar vetit famë, kështu që përgjithmonë u mbulua me emrin famëlartë Qyteti i Pejgamberit të Zotit.

Ishte ky mërgim drejt dritës së shërbimit Atij Cili nuk mund të krahasohet me asgjë. Ishte kjo shkëputje e prangave të realitetit të rremë dhe përkushtim Urdhërave të Atij në krijimin e Cilit nuk ka kurrëfarë disharmonie. Dhe siç ka qenë atëherë, po ashtu është edhe sot dhe njësoj do të jetë përjetë! Kjo është Shembull dhe Thirrje e Mërgimit nga padrejtësitë e botës, drejt shpëtimit dhe rivendosjes së drejtësisë. Mes mërgimtarëve dhe vendësve krijohet vëllazëria, masa e cilës ishte të shërbyerit Zotit. Me këtë këputen lidhjet farefisnore, të cilët nuk janë farefisni në bazë të shërbimit Zotit. Siç do të tregojnë qartë ngjarjet e ardhshme, vëllazëria islame bashkon njerëzit e racave të ndryshme, gjuhëve të ndryshme dhe pozitës së ndryshme shoqërore, gjersa, përkundër tyre, si armiq më të ashpër i paraqet "farefisin" e tyre më të afërt. Ka qenë kjo ndarje e botës në anën e të mirës dhe në anën e të keqes, në anën e drejtësisë dhe anën e padrejtësisë, ndarje në të cilën nuk janë të pranueshme kurrëfarë masash, pos të Zotit.
Vëllazëria islame, e cila nënkupton bashkim në dallime dhe dallim në bashkim, është shënuar prgjithmonë në shpalljen e Pejgamberit të vëllazërimit të mërgimtarëve mekas dhe bashkëpunëtorëve medinas, kështu që çdonjëri mërgimtar ka një vëlla ndihmës, më të afërt se çdo mërgimtar tjetër. Mirëpo, pejgamberi Muhammed - Selami i Allahut qofshin mbi te dhe të tijët! - nga kjo përjashton veten, Aliun, Zejdin dhe Hamzain. Vetë vëllazërohet me Aliun, ndërsa Zejdi me Hamzain. Këtë e bëri për të shuar shkëndijën e zilise së mundshme ndër shokët dhe ithtarët e vet.
Zemra e Bashkësisë në Medinë bëhet xhamia e ngritur sipas idesë dhe në bashkëpunim me Pejgamberin. Rreth saj shokët e tij ngritën shtëpitë e tyre. Në fillim dyert e shtëpive ishin të hapura nga xhamia. Një ditë Pejgamberi urdhëroi që të mbyllen të gjitha dyert, pos e tij dhe e Aliut. Kështu edhe u bë. Dhe siç bëhet e qartë nga jetëshkrimi i imam Aliut, dera e tij gjatë tërë jetës ka qenë e hapur për përkushtim ndaj Zotit dhe ndjekjen e Pejgamebrit të Zotit. Bëhej pesëmbëdhjetë vjet nga fillimi i pejgamberllëkut të Muhammedit.
Bëheshin pesëmbëdhjetë vjet vuajtje dhe persekutime, pësime dhe poshtërime, pesëmbëdhjetë vjet në të cilët të përkushtuarit ndaj Zotit kishin fituar përshtypjen se besimi është vuajtje dhe pësim, pa mundësi që t'i kundërvihen kriminelëve dhë shtypësve. Të përkushtuarit përkufizohej në flijim pa kundërshtim, andaj edhe më të përkushtuarit mendonin mbi ndihmën e Allahut që u ishte premtuar. Dhe atëherë, për herë të parë pas pesëmbëdhjetë vjetëve, kur persekutimet dhe kanosjet ishin në kulminacion, Pejgamberi proklamoi Të drejtën për luftë dhe vetëmbrojtje. Në luginën e Bedrit, vitin e dytë pas migrimit (hixhretit) u ndeshën dy ushtëri: njëra e vogël dhe e papërgaditur, tjetra e madhe e armatosur mirë. Për herë të parë pas pesëmbëdhjetë vjetëve thirrja që nuk ka zot pos Allahut dhe se Muhammedi është Pejgamber i Tij u dëshmua me jetët e treqind e trembëdhjetë luftëtarëve trima kundruall më se njëmijë mohues të së vërtetës. Flamurin e islamit e barti 'Aliu. Me fitoren e korrur këtu fillon një epokë e re në të përkushtuarit ndaj Zotit. Nga thellësitë e panjohura dhe të përkshtuarit ndaj Zotit. Nga thellësitë e panjohura dhe të papritura të zemrës së pjesëtarëve të bashkësisë islame rrodhi një lumë. Klithjet e luftarëve u shndërruan në agime. Fjala e Zotit nga ai vend u përhap në të gjitha anët e botës. Në këtë betejë, bashkë me Pejgamberin dhe shokët e tij, hazreti Aliu tregoi trimëri të jashtëzakonshme, tregoi fillimin e pjesëmarrjes ngadhnjimtare në betejat për islam, tregoi atë anë të personalitetit të tij të pastër, në të cilën janë gërshetuar virtytet e shkencëtarit dhe udhëheqësit, oratorit dhe shkrimtarit, predikuesit dhe sunduesit, mjekut dhe mendimtarit. Shpata e tij dytehëshe u ngrit lart mbi kokat e përkushtuesëve të Zotit, si mbështetje dhe inkurajim, dhe mbi kokat e mohuesëve të së Vërtetës, si thirrje dhe kanosje. Deri në përsosmëri është përshtatur hovi i kësaj shpate me zërin e tij, shikimin dhe pikëpamjen e botës përplot me padrejtësi. Kurse flamuri të cilin e morri e barti dhe ia dorëzoi, tubon ushtëritë e islamit.
Kjo shpatë e tij ishte farkuar sipas urdhërit të Pejgamberit të Zotit -Selami i Allahut qofshin mbi te dhe me të afërmit e tij! - nga dy shpata. Pjesa ballore me teh tregon mbi Pejgamberin, i cili me atë që Zoti i zbriti në zemër dhe me shembullin që pason nga ajo që i është zbritur, prenë dredhitë dhe depërton në kuptimin e thellë të çdo gjëje. Tjetra, e farkuar ngjit me të parën, tregon mbi imam Aliun, i cili duke qenë i pandashëm nga Pejgamberi Muhammed - Selami i Allahut qofshin mbi te dhe të afërmit e tij! - vëzhgon me vigjëlencë nga depërtimi i jashtëm i Pejgamberit në brendi, duke ndjekur mësuesin e vet në gjithëçka dhe duke e thelluar në çdo gjë që thellohej ai.
Dhe atëherë, kur në Medinë ngritej brezi më i mirë që kishte ekzistuar ndonjëherë, hazreti Aliu martohet me hazreti Fatimen, bijën e Pejgamberit të Zotit. Fatimja atëherë kishte, ashtu thuhet, njëzet vjet. Pejgamberi Muhammed - Selami i Allahut qofshin mbi te dhe të afërmit e tij! - kishte paralajmëruar edhe më herët përshtatshmërinë e kësaj martese, mirëpo vetëm një javë pas betejës së Bedrit e këshilloi Aliun të kërkojë dorën e Fatimes. 'Aliu ishte në dilemë, me që e dinte varfërinë e vet. Ai nuk kishte trashëguar asgjë nga babai, nga se vet babai i Imam Aliut ishte i varfër. Ndërsa Fatimja ishte e bija e Pejgamberit të Zotit dhe Hatixhes, njërës nga femrat më të pasura të hapsirës arabe. Besnikëria e Aliut ndaj Pejgamberit dhe besimi në këshillën e tij zgjidhi të gjitha dilemat. Pasi u legalizua martesa, Pejgamberi urdhëroi të organizohet një kremte për dasmën. Therrën një dash si kurban ndërsa disa nga bashkëpunëtorët sollën edhe grurë si shpërblim. Ebu Seleme kusheri edhe i dhëndrrit edhe i nuses dëshironte fort të ndihmonte në përgaditjen e dasmës, pasi që i kishte borxh babait të Aliut, i cili e kishte marrë në mbrojtje nga Ebu Xhehli dhe armiqët tjerë të familjes së tij. Umm Seleme dhe Aishja erdhën të përgadisin shtëpinë dhe gjellët për dasëm. Në dyshemenë prej dheut shtruan rërë të butë të sjellur nga bregu i lumit. Shtratin e bënë nga lëkurat e deleve, pëlhurës së bardhë dhe batanies jemenase, ndërsa jastëkun e shtratit nga lëkura e mbushur me lesh palmash. Mysafirëve, pos gjellës kryesore, iu ofrua fik dhe hurme. Uji nëpër calikë ishte i aromatizuar.
Aliut, Fatimes dhe të pranishëmve me një fjalim të shkurtër iu drejtua i Zgjedhuri i Zotit. I udhëzoi t'i përkushtohen Zotit si kuptim dhe masë për të gjitha ndryshimet jetësore. Foli edhe hazreti Aliu. Ai shprehu kënaqësi duke lartësuar Zotin dhe duke potencuar virtytet e Pejgamberit të Tij. Me këtë rast Pejgamberi me pikëllim kujtoi nënën e Fatimes, e cila në atë çast nuk ishte në mesin e të gjallëve:
"Hatixhja!? Ku është Hatixhja? Dhe kush mund të jetë si Hatixhja? Ajo më delte krah kur bota më akuzonte. Ajo më ka lehtësuar shumë barrën e amanetit të besuar. Më ka ndihmuar kur të tjerët më pengonin në kryerjen e misonit të pejgamberllëkut."
Kur Pejgamberi - Selami i Allahut qofshin mbi te dhe me të afërmit e tij! - u ngrit, duke ua bërë me dije mysafirëve që duhet të shkojnë, i tha Aliut që të mos i afrohet gruas së tij gjersa ky të kthehet. Pejgamberi erdhi pasi shkoi edhe mysafiri i fundit. Ne derë e priti Umm Ejmen, gruaja që kishte dëshmuar shumë fshehtësi të afërsisë së Pejgamberit. "Ku e kam vëllaun tim?" e pyeti. "Edhe babain edhe nënën për shpengim, o Pejgamber i Zotit," tha ajo dhe pyeti: "Kush është vëllau yt?" "Biri i Ebu Talibit, Aliu," u përgjegj. "Si mund të jetë vëlla," pyeti Umm Ejmen, "kur madje edhe të bijën ia ke dhënë për grua?" "Ai është çka thash," tha Pejgamberi dhe kërkoi t'i sjellin ujë. Kur Umm Ejmen ia solli, Pejgamberi morri një gëllënkë, të cilën pas një kohë të mbajtur në gojë, e ktheu sërish në misur. I tha Aliut të ulet pranë tij. Pastaj, pasi morri një grusht ujë, Pejgamberi stërpiku Aliun në sup, gjoks dhe parallërë?. Po këtë e bëri edhe me Fatimen. Pastaj, u lut për bekimin e tyre dhe pasardhësve të tyre.
Vitin e tretë pas Mërgimit, Aliut dhe Fatimes u lindi fëmiu i parë. E morrën ngrykë edhe Muhammedi edhe Aliu dhe ia ngjitën emrin Hasan. Po këtë vit u zhvillua edhe beteja në Uhud. Edhe Kur'ani (3:152-153) dëshmon mbi te: "Zoti e përmbushi premtimin e Vet kur armiqët tuaj, me dëshirën e Tij,i asgjësuat pa mëshirë. Mirëpo kur u dekurajuat dhe filluat të diskutoni rreth pozitës tuaj, kur nuk dëgjuat, ndërsa Ai u kishte udhëzuar për atë që e dëshironit; disa prej jush dëshironit këtë botë, të tjerë botën tjetër. Ateherë Ai, për t'ju provuar, bëri që të zbrapseni para tyre. Dhe ai tani më ju fali, nga se Zoti është shumë i mirë ndaj atyre që e arrijnë të vërtetën! Kur u tërhoqët, duke mos përfillur asgjë, gjersa Pejgamberi ju ftonte prapa, Zoti ju dënoi me disfatë, nga se edhe ju atij i shkaktuat hidhërim që të dëshpëroheni për atë që e keni humbur dhe për atë që ju gjeti. Ndërsa Zoti e din mirë atë çka veproni!" Në këtë betejë Pejgamberi ishte plagosur. Menduan se kishte vdekur. Shumë nga ithtarët e tij u shparatlluan nga frika dhe pikëllimi. Aliu u vërsul mbi kriminelët rreth Pejgamberit, i largoi dhe e barti trupin e plagosur rrëzës së malit. Kur arritën në majë të kodrinës, Aliu u largua për të kërkuar ujë. Së shpejti u kthye dhe me mburojën e vet ia afroi Pejgamberit pak ujë të gjetur në një plasë shkëmbore. Edhe përkundër etjes, Pejgamberi nuk mundi të pinte nga se ky ujë kundërmonte erë bajate. Me te vetëm pastroi gjakun nga fytyra, e që ishte gjak nga plaga në gojë. Aliu nga bregorja i ftonte luftarët, duke i trimëruar me lajmin se Pejgamberi ishte gjallë. Në kët betejë shpata dytehëshe e hazreti Aliut shkëlqeu me mëshirën e Zotit, duke mbrojtur edhe një herë Pejgamberin e dashur.
Hazreti Aliut dhe hazreti Fatimes, vitin e katërt pas Mërigmit u lindi djali i dytë, cilit Pejgamberi ia ngjiti emrin Husein. Përpos bijve Zoti ua fali edhe dy vajza, Zejneben (e vjetër) dhe Zejneben (e re), e njohur me ofiqin Umm Kulsum. Edhe këto dy faqebardha, si edhe vëllezërit e tyre, sinqerisht i kanë shërbyer të Vërtetës.
Vitin e ardhshëm u zhvilluan tri beteja të mëdha në mbrojtje të islamit. Në të trijat komandant i përkushtuesëve të Zotit ishte Aliu. Me guxim nxiste shokët e vet dhe mohuesëve të së Vërtetës u shkaktuan disfata të reja. Luftërat vazhduan, nga se fjalën e butë të Shpalljes, amanetin e çiltër të Porosisë dhe shembëlltyrën e të garantuarit e së Vërtetës duhej mbrojtur me hekurin e armëve dhe gjakun fisnik të dëshmitarëve në sytë e gjithë popujve. Vitin tjetër Pejgamberi u priu ithtarëve të paarmatosur në drejtim të Mekkës me qëllim të kryerjes së haxhit. Para se të arrinin në Mekkë, në vendin e quajtur Hudejbijje, u doli para ushtrisë e mohuesëve të së Vërtetës dhe ua pamundësoi realizimin e qëllimit. Atëherë të gjithë besimtarët, nën murrizin shkretinor, u betuan për besnikëri të pathyeshme ndaj Zotit, duke ia dhënë besën Pejgamberit të Zotit. Pejgamberi pastaj e autorizoi Aliun, që në emër të Zotit dhe Pejgamberit të pranojë betimin e të gjitha grave. Ato me radhë prekën litarin, të cilin pas Aliut e preku Pejgamberi. Këtu u nënshkruajt marrëveshja e Hudejbijjës, të cilën e kishte hartuar hazreti Aliu. Me këtë marëveshje, në mes tjerash, vërtetohej heqja dorë nga haxhi, por edhe pranimi se besimtarët e Zotit vitin që vjen mund të vizitojnë vendet e shenjta në Mekkë. Betimi i Hudejbijjës ishte mburojë për besimtarët pas ndjenjës së pikëllimit dhe zemërimit për atë që iu ishte ndaluar haxhi në Bejtullahun e Shenjtë. Mirëpo, koha e zbuloi fshehtësinë e kësaj marrëveshje që atëherë ishte e panjohur për shumicën.

Zoti i Mëshirshëm ua shpalli besimtarëve të ditës së Hudejbijjës dhe të gjithë të gjallëve dhe atyre që do të vijnë deri në Ditën e Gjykimit
Zoti është i kënaqur me ata besimtarë të cilët nën dru të bënë betimin;
nga se, Ai e ka ditur ç'ka në zemrat e tyre dhe Ai atyre ua lëshoi qetësinë e brendshme, dhe me fitore të afërt Ai do t'i shpërblejë (48:18).
Viti shtatë pas Hixhrit solli dy beteja. Njëra nga to, beteja për Hajberin, ishte edhe një fitore e të përkushtuarëve të Zotit nën udhëheqjen e hazreti Aliut. Pas shumë përpjekjesh për të pushtuar kështjellën e Hajberit, Pejgamberi i Zotit ia dorëzoi hazreti Aliut flamurin e luftës. Fjalët dhe shembulli tij u dhanë zemër luftarëve, kështu që pas sulmit të tyre flamuri i islamit valoi edhe mbi këtë pjesë të botës. Në legjendat mbi pushtimin e kështjellës së Hajberit përmendet mrekullia e Aliut me rastin e hapjes së portës së kështjellës dhe lëshimi i portës së rëndë në tokë, për ç'punë, përndryshe, ishte e nevojshme fuqia e dhjetra njerëzve.
Këtë vit të përkushtuarit e së Vërtetës, pa armë, me gratë dhe fëmijët e tyre, të prirë nga Pejgamberi, vizituan Mekkën. Ishte kjo agimi i lirisë mbi qytetin e Shenjtë dhe simbol i pastrimit të shpejtë të tij nga ngritja e thirrjes çlirimtare mbi Ka'bë: Nuk ka zot pos Allahut dhe Muhammedi është Pejgamber i Tij!
Vitin e tetë pas Mërgimit, mohuesit e së Vërtetës thyen marrëveshjen e Hudejbit për paqë, kështu që Muhammedi - Selami i Allahut qoftë mbi te dhe të tijët! - me dhjetë mijë luftarë u nis për në qytetin e Shenjtë. Në krye të ushtrisë ishte hazreti Aliu. Në emër të Zotit dhe në emër të Pejgamberit të Zotit, ai shpalli se falen nga dënimi të gjithë ata që do të përmbahen nga përdorimi i forcës. Qyteti i cili nuk kishte pasur mëshirë dhe mirëkuptim ndaj Pejgamberit të Zotit dhe ithatrëve të tij, cili e kishte poshtëruar dhe persekutuar, ishte çarmatosur me falje dhe mëshirë. Qyteti i cili me frikë priste gjakderdhje, priti mija besimtarë të Zotit të këputur nga lodhja, të cilët pranë Ka'bës kërkonin mëshirën e Zotit dhe mëshirën e shpërndanin në botë. Pejgamberi së pari shkoi në Ka'bën Famëlartë, pastaj, pa zbritur nga devja, me shkop rrënoi të gjitha statujat që e rrethonin Ka'bën, duke recituar ajetin. "Erdhi e vërteta dhe u tret gënjeshtra, gënjeshtra njëmend tretet!" (17:81): Disa nga to Pejgamberi ia besoi për shkatërrim Aliut. Ai përkulej në ato vende ku vetë nuk i arrinte dot këto statuja lugetër dhe hazreti Aliu i hipte në shpinë për ta përfunduar pastrimin.
Pas pak kohe, të përkushtuarit e Zotit u ndeshën me ushtrinë e fuqishme të mohuesëve arabë të së vërtetës. Beteja u zhvillua në Hunejn dhe për pak qe e humbur. Kur u nisën në betejë, disa nga paria e të përkushtuarëve të Zotit të mashtruar nga numri i madh i tyre krekoseshin. Në realitet, ishin rreth dymbëdhjetë mijë besimtarë kryesisht të rinj, tek të cilët besimi sapo kishte lëshuar rrënjë. Mirëpo fuqia e sulmit të mohuesëve të së vërtetës i detyroi shumicën e luftarëve të islamit të zbrapsen duke ikur. Me Pejgamberin mbetën vetëm dhjetë ithtarët më besnikë. Ata, të udhëhequr nga hazreti Aliu, ndalën përparimin e armikut. Kur arritën në ndihmë edhe të tjerët që ishin zbrapsur, i dhanë armikut grushtin vendimtar dhe kështu disfatën, e cila dukej e pashmangëshme, e shndërruan në fitore të madhe.
Mbi të krekosurit me numrin e madh Zoti i Lartësuar ka shpallur "Zoti tani më u ka ndihmuar në shumë beteja,
edhe ditën e Hunejnit: Atëherë numri i madh ju mashtroi, mirëpo kurrëfarë dobie nuk u solli;
toka përkundër hapsirës së pafund, iu bë e vogël, andaj morrët ikën (9:25):
Kjo betejë mbi të cilën është shpallur ajeti i mësipërm kur'anor, ka treguar qartë se ndihma dhe fitorja arrihen vetëm duke u mbështetur në Zotin dhe jo në numrin e madh ose diç tjetër, siç dëshmon ajeti kur'anor.
Thuaj: "Nëse baballarët tuaj, edhe fëmijët tuaj, edhe vëllezërit tuaj, edhe gratë tuaja
edhe farefisi juaj, edhe pasuritë tuaja që i keni fituar, edhe pasuria tregtare për të cilën frikoheni, edhe shtëpitë që i adhuroni,
u janë më të dashura se Zoti dhe Pejgamberi i Tij dhe lufta në rrugën e Tij,
atëherë pritni gjersa Zoti të sjellë vendimin e Vet. Kurse Zoti mëkatarëve nuk do t'ua tregojë rrugën e drejtë." (9:24):
Menjëherë pas betejës në Hunejn, prijësi i besimtarëve udhëhoqi ekspeditën e Taifës ku i mundi mohuesit e së vërtetës dhe rrënoi statujat e tyre. Kur pastaj u kthye te Pejgamberi - Selami i Allahut qofshin mbi te dhe mbi të afërmit e tij! - biseduan gjatë sy më sy.
Po këtë vit, Pejgamberi i Zotit - Selami i Allahut qofshin mbi te dhe familjen e tij! - e dërgoi imam Aliun në Jemen me detyrë që popullit të atjeshëm t'ia transmetojë Thirrjen e Zotit. Me fjalimet dhe argumentimin e tij, Aliu përfitoi Jemenasit e ditur kështu që ata pranuan islamin, ndërsa shembullin e tyre e pasuan shumë njerëz tjerë.*
Vitin e ardhshëm hazreti Aliu me sukses e përfundoi eskpeditën në Zatu-s-Selasil. Pejgamberi i Zotit doli për t'i pritur atë dhe luftarët e tij dhe për t'u shprehur mirëseardhje. Kur po atë vit Pejgamberi i Zotit u nis me luftarët ne Tebuk, për t'iu kundërvënë ushtrisë së bashkuar bizantine dhe arabe, e la hazreti Aliun që ta zëvendësonte në Medinë dhe të kujdesej për familjen e tij. Aliu me mall e përcolli Pejgamberin dhe tridhjetë e pesë mijë luftarët e tij, në mesin e cilëve ishin edhe dhjetë mijë kalorës. Lajmet e vëzhguesëve dhe dëshira për të qenë mes luftarëve e cytën Aliun, kështu që ai u shtrëngua dhe e arriti Pejgamberin në vendqëndrimin e parë. Pejgamberi i tha: "Të kam urdhëruar të mbetesh për shkak të asaj që kam lënë pas vete. Kthehu dhe më përfaqëso në familjen time dhe në familjen tënde. A nuk je i kënaqur, o Ali, që për mua je siç ka qenë Haruni (Aroni) për Musain (Mojsiun), pos që pas mua nuk ka pejgamber?"
Këtë vit Pejgamberi e dërgoi hazreti Aliun që para mohuesëve mekkas të së vërtetës të lexojë suren e nëntë të Kur'anit. Po këtë vit në Medinë vjen kryeprifti Haris, i cili ishte në krye të bashkësisë krishtere të Nexhranit; me te kishin ardhur katërmbëdhjetë priftër. Të gjithë ata qëndronin në Medinë si mysafirë të Pejgamberit të Zotit. U zhvilluan diskutime mbi Njësinë e Zotit, mbi trininë dhe Isaun (Jezuin), birin e Mejremes (Marisë). Diskutimet treguan që priftërit nuk kishin afinitet ndaj islamit; nuk mund të liroheshin nga paragjykimet rreth Thirrjes së Zotit. Atëherë Zoti Pejgamberit të Vet i shpalli ajetin. "E vërteta është nga Zoti yt, prandaj mos dysho! Kurse atyre që polemizojnë me ty lidhur me atë, Isaun (Jezuin), me që e ke mësuar të vërtetën e dëshmuar, thuaju: 'Ejani t'i ftojmë fëmijët tanë dhe fëmijët tuaj, dhe gratë tona dhe gratë tuaja, dhe do të vijmë edhe na, pastaj do të lutemi me gjithë zemër dhe mallkimin e Zotit do ta kërkojmë për ata që nuk e flasin të vërtetën!' Kjo njëmend është dëshmi e vërtetë dhe nuk ka zot pos Allahut! Dhe Zoti është vërtetë i Plotëfuqishëm dhe i Urtë!"(3: 60-62): Pejgamberi i Zotit atëbotë morri hazreti Aliun dhe hazreti Fatimen, pastaj morri Hasanin dhe Huseinin. Kur Pejgamberi ra përmbys për t'iu drejtuar Zotit, para së të kërkonte mallkimin e përmendur, priftërit krishterë ngurruan dhe hoqën dorë nga pranimi i thirrjes kur'anore. Pra, me përemrin "na" Pejgamberi kishte nënkuptuar atë dhe hazreti Aliun, me fjalën "gratë" kishte nënkuptuar Fatimen, ndërsa me "fëmijët" - Hasanin dhe Huseinin Alejhmuselam.**
Në Kur'an haset: "Thuaj: "Nuk kërkoj për këtë kurrëfarë shpërblimi, pos dashurisë ndaj familjes"".(42:23) Kur zbriti kjo shpallje, shokët e Pejgamberit e pyetën: "0 Pejgamber i Zotit, kush janë këta të afërm cilëve ua kemi obligim dashurinë tonë?" Ai u përgjegj: "Aliu, Fatimja dhe bijtë e tyre."*** Kurse me që Pejgamberët nuk kërkojnë shpërblim nga asnjeri pos nga Zoti (34:47), atëherë në këtë përgjigje duhet shikuar udhëzimin për të mirën e të devotshmëve. Mbi udhëzimin dhe qëllimin e dashurisë ndaj familjes së pastër bëjnë fjalë shumë vende në Kur'an,

Dderi QETUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU HU
me respekt MISIONI