- E veshur me nje fustan roze , qe i shkonte aq shume trupit te saj elegant , e bente per vete cdo kalimtar. Kur shetiste ajo ecte aq bukur , i ngjante nje zane . Syte e saj boje qielli pasqyronin nje sinqeritet dhe nje dhemshuri e nje vajze jetime dhe te vuajtur . Floket bijonde i derdheshin supit si fije ari . Dashuria me Dritanin , ishte nje dashuri e vecante , ku asnje qenie njerzore nuk ishte me i afert se ai. Kishte besim tek ai , dhe se ne duart e atij ishte endrra e saj jetesore . Kishte tre vjet qe duheshin me njeri tjetrin .
-Ajo punonte ne nje restorant , si ndihmes guzhunjere ne Tirane . I pelqente natyra . Shpeshhere dilte me Dritanin nga kodrat e liqenit per ndonje fund jave .
Ne shpirtin e saj te paster kishte vetem ate , prania e tij e bente te lumtur .
Edhe Dritani punonte Guzhunjer ne nje lokal afer qendres se Tiranes . Cdo mbremje , mbasi linte punen , Dritani kthehej ne lokalin e saj , ku rrokulliste nje gote ponc , dhe priste Mimozen , qe ai cdo nate percillte ne shtepi .
Kaluan disa muaj , ku kjo dashuri filloj te ftohej nga Dritani i cili e kishte dashur Mimozen aq shume . Mimoza , ajo vajze qe dikur ishte optimiste filloj te kalonte ne nje faze pesimizmi .
-- Nje nate ai nuk u kthye me . Ajo qante me ngasherim . Nuk i hynte askush ne sy . Ndonjehere mendonte se Zoti po luante me fatin e saj . Ditet kalonin shpejt , s'kishin te ndalur , kujtimet mbeteshin .
Mimoza banonte ne katin e katert ne Tirane te re . U bene dy jave qe Dritani nuk u lajmeru me . Ato dite ajo nuk vuri gjume ne sy . Ajo mori nje vendim i cili do ti kushtonte shume . Ne momente deshperimi , ku ajo me teper se kurre kishte nevoje per duart e tij per perkedheljet e tij , ai nuk ishte prane saj me . Ne nje cast kur po mendonte se jeta e saj ishte pa kuptim , dhe se fati i saj u mbyll me aq , mori vendim qe te hidhej nga dritarja , dhe ti jepte fund jetes . Lotet nuk i pushonin neper faqe .
Babai i saj , nuk dinte gje per kete dashuri . Mimoza ishte rritur jetime , sepse nena e kishte vdekur kur ajo ishte 4 vjec . Pyetje te ndryshme i vinin ne koke ato momente te veshtira . Filloj te mendonte vuajtjet , brengat qe e brenin ne shpirt dhe se lenin te qete . Mendonte se te gjitha keto po e cmendnin . Mendonte sa e pa fat jam , dhe me zemer te plasur e syt te perlotur e mallkonte ate , qe ja shtrydhi tere embelsin rinore qe ja kishte besuar aq shume lumturin e saj . Vetmia dhe dhimbja e kishin bere per vete . Mbyllej gjate gjithe kohes ne dhome , dhe nuk donte me asnje te komunikonte . E humbi ate qe e deshi me shume se veten , dhe i fali rinin e saj . Ajo nuk ishte me si me pare , ishte zbehur dhe nuk hante ...
-Ishte ora dhjet e pesembedhjet minuta ku ajo , hapi dritaren , shikoi per nje moment dritat e qytetit , dhe mendonte vetem Dritanin , ku jeta pa te nuk ishte me jete por nje forme e gjalle e vdekjes . Mori nje karrige , dhe me nje guzim prej budallai vuri kemben e djathte ne parvaz te dritares ........
Vazhdon.....
Krijoni Kontakt